Op mijn gang naar de bus, kom ik in de gazons al de paardenbloemen en meizoentjes tegen.  De kikkers in buurmans tuinvijver laten een snurkend geluid horen.  Een merel pakt voor  mijn voeten snel een takje in z'n bek en vliegt op.  Gaat al nestelen dus en dat toch vroeg.  De paasbloemen, of narcissen bloeien volop op de gazons, ik ontdek gaandeweg steeds meer opkomend groen, en ik hoor diverse kerkklokken luiden, welke me in de Paasstemming brengen.  Het  regent enigszins na, van de intense regen voorbije nacht.  Ik neem voorzichtigheidshalve mijn paraplu maar mee, en mijn regelmatige lezers raden het al;  het wordt en blijft droog, zo goed als toch.  Lijkt voorwaar een toverstok.  Aan het busstation tref ik een wandelaarster met dezelfde doelstelling en bestemming.  Onderweg vanuit de bus zie ik in diverse tuinen de tulpenbomen ofwel magnolia's in volle bloei staan, paarse en witte kleuren.  De lente is er al.   De zomertijd zoals men dit noemt is voorbije nacht ook ingegaan, met een uurtje minder te slapen.   Treed de zaal Dommelstroom binnen.  Dommelen schurkt met haar bebouwing tegen Valkenswaard aan, en behoort tot laatstgenoemde gemeente.   Rap na inschrijving begroetingen en wensen, een kopje koffie, en op pad.  Even twee straten te gaan  waarna ik in den buiten aanbeland.  Een slijkerig veldwegje stuurt me naar een asfaltwegje.  Niet ver van ons klinken motorgeluiden, het kunnen geen bromvliegen zijn tenzij reusachtige.  We zijn in de buurt van het befaamde Eurocircuit, waar zoveel is duidelijk een enorm motorevenement plaatsheeft in de vroege morgen.  Het geluid hiervan klinkt tot in de verre omtrek, door het verder nog rustende Kempische land.  Ga landerijen voorbij, met teelt allerlei, en al bewerkte akkerlanden, wachtend op drogere tijden.  Een plat brugje over met woeste stroom onderdoor, en vervolgens een graspad in.  Ik word met een grote boog om de bebouwing van Valkenswaard geloodst.  Fietspad op van de Luikerweg, richting Lommel-Hasselt.  Even verder deze weg oversteken, en een  smeedijzeren poort in van een groot particuliere bezitter zijne gronden .  Genoemd de theetuin.  Een rustieke plek met heggen, tuinen, kunstwerken, een theehuisje.  De vermoedelijke eigenaar staat trots met zijn honden aangelijnd, voor zijn riante woonstee, ter begroeting.  Ga langs lage geschoren beukenhagen.  Gaan tuin uit, een asfaltwegje op over de Dommelbrug met watermolen, waar het water onstuimig onderdoor stroomt.  Langs de uitspanning  Venbergse molen, nog volledig in ruste zo blijkt.    Terrassen leeg en geen leven te bekennen.  Een in de streek befaamd toeristisch verblijfplaats voor fietsers en zomaar wandelaars. Vijver en kanoplaats langsheen gaat het 't gebied, Malpie vennen en bossen in.  Een gruisverhard pad in en vervolgens slingeren we door ruigte en bosgebieden. Wat vroege dagjesmensen en joggers bezien het lint van wandelaars wat hun voorbijtrekt.    Natuurlijk krijgen we vragen vanwaar en waarheen, waarvoor we gaan, met ene goeie morgenwens.  Krijgen vaak vennen en de stroom te zien verborgen soms in rietkragen.  Het is hier goddelijk mooi.    Toeristische wandelpaden en pick-nick banken, en zomaar zitbanken wisselen af.  Klimmen en dalen over duinen tussen de bomen.   Over oud boomblad en afgestorven dennennaalden. Ons wandelpapier  die de route aangeeft is geduldig, pad hier , pad daar in, zoveelste pad en splitsing, de routeuitzetter {s} is geduldig.  Eigenlijk jammer dat het lover nog niet aan de bomen zit bedenk ik.    Een autoweg overstekend geraak ik aan de rustpost een uitgebreid scoutinggebouw, welke goed en goedkoop in allerlei consumpties voorziet, door ijverige verenigingsmensen van de club vandaag.  Wat een sfeer in de zaal.   Moet na verpozen achterom dit gebouw, weer de bossen in, eindweegs verder opnieuw over de weg en volgt een sparrenbos, welke overgaat in veelzijdige soorten bomen en bosaanplant.  Graspaadjes, zandpaadjes, her en der de modder wat ons niet deert, het is opnieuw genieten hier.  Eindeloos dolen we door de Malpiebossen.  Heb vaak dit bos bewandeld maar toch weer telkens nieuw padenwerk krijg ik onder de schoenen vandaag.  De parkoersmensen zijn met zorg bezig geweest om nieuwe paden te verkennen.  Hoewel de natuur veel afleiding biedt zal later blijken dat dit een erg lang traject is, waar een post of horeca ontbreken zal.  Men krijgt er wel natuur voor terug.  In de stille bossen horen we van verre tromgeroffel van een harmonie.  Ik vind na enig nadenken dat dit vanuit het dorp Borkel komt.  Het geluid draagt ver met de zuidenwind.  Over de boomtoppen scheert nu en dan harde wind, maar we lopen windvrij.   Stappen over boomstammen, en nu en dan slagbomen, die men laat liggen tegen ongewenste bos en motorcrossers.   Treffen eindweegs verder zoekende en spelende kinderen met ouders in het bos.  Het betreft een traditionele Paasei-zoektocht.  Zien op afstand aan een bosrand het dorp Borkel, huisjes en kerktoren en windmolen.  Gaan terug bos in  slingeren om fietspad dwars door de Malpiebossen, welke bijna aan de rijksgrens eindigen zal.   Een bremstruik met de eerste gele bloempjes valt op.  Volgt goudgeel gras, welke de latere paarse heide, overheerst met her en der altijd groene boompartijen als den of hulst b.v.  Nu en dan blijkt ook een houtkunstenaar zich uitgeleefd te hebben, met schitterende figuren uit boomstronken en afgebroken boomstammen, lijkt wel een gratis museum.   Moeten vennen en moeras overgaan via een  lange plankenbrug, waar gagel welig bloeit.  Om ons heen een golvend landschap met vergezichten duinen en heidegroen, bruin/geel met erg veel vennen grote en kleine geschakeld, met aldoor het goudgele gras van het pijpenstrootje.  Helaas erg brandbaar in het voorjaar.   Maar we zijn in onze nopjes zo prachtig het hier is.  Tussendoor houtsnijwerken te bewonderen.  Bij het lezen van uitleg op een der vele borden die alom staan, ontwaar ik een hommel, voor mijn neus.  Die is ook vroeg present ??  Even verder hopt een kikker over het pad, die zich snel verbergt in het hoge goudgele gras.    Wat verderop wordt een insectenhotel aangeduid en die komt al snel in het vizier.  Blijkt een wand in houtsnijwerk, met allerlei gaten in en uitgangen, kippengaas, en  talloze openingen, voor kruipend en vliegend gedierte.  Prachtig opgezet.  Kan er lang naar kijken.  Hier is bij nagedacht, dat wel.  Helaas is het hotel nog onbezet bij waarneming.  Zal vast anders worden.  Zet weer door in een El Dorado van natuur, en stilaan verlaat ik  de vlakte van talloze vennetjes en grotere, heide en zompige moerassen voor opnieuw boswerk.  Graspaden net werken in en door.  Bereik ik later weer een doorgaande snelweg, steek deze over en beland weer in het  scoutinggebouw.  Laat me een voortreffelijke kop tomatensoep smaken, en nog wat warms, en na her en der klets met medewandelaars zet ik mijn tocht weer voort.  Tref eenmaal buiten de parkoersuitzetter die gealarmeerd, per telefoon orde op zaken moet zetten, ergens aan de laatste kilometers zijn pijlen verdwenen.  Ik kan de man ter plaatse enorm complimenteren voor zijn inspanningen het geweldig mooi parkoers, zonder af te doen aan jarenlange even zo goede uitzetter Ad Ph. , die om goede redenen voorlopig zijn routepennen weggelegd heeft en naar ik verneem op andere wijze aan het welslagen der tochten meewerkt.  Opnieuw komen motorcrossgeluiden opzetten met een even zo luide speaker der wedstrijd.   Later gaan we zelfs langs de hekwerken van het terrein en zien duizenden motorsupporters/ toeschouwers op de heuvels en tribunes zitten en staan . Gaan ook langs enorme volzette parkeerplaatsen honderden nee duizenden auto's en   caravans, uit heel Europa zien we nummerborden.  Zelfs van overzee.  Ieder zijn vermaak en sportliefde denk ik maar.  Ik houd het rustiger en zoek de rust en genot op mijn wegen.  De lucht trekt snel dicht en ik word op mijn laatste kilometers vergast, op een malse regenbui, mag dus alsnog mijn wapen tegen de regen inbrengen, de paraplu.  Voor de rest mag gezegd viel het met de neerslag meer dan mee.   Mogen uitlopen langs een binnenweg die naar Dommelen leidt over een fietspad.  Een doorsteek tussen groeiende nieuwbouwwerken, een drietal straten kom ik aan de doorgaande dorpsweg, die me brengt aan het finishlokaal.  Achter een verfrissing kijk ik dankbaar terug, op een werkelijk schitterende tocht, met zorg uitgezet door prachtige natuur, maar ben ook dankbaar en eigenlijk ontroert met diep respect voor de inzet, als op de rustposten en allen van de club, die voor de wandelaar vrijwillig in touw zijn geweest vandaag.  Een memorabele prachtige paasdag.  Je blijft er terugkomen in die wetenschap vooraf.  Beste lezer{s} van mijn kant alle goeds toegewenst. Tot volgend keer.  Gegroet.  "Houdoe", op z'n Brabants.  Van  Peter Heesakkers     

27-03-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Klokvast verschijnt er licht van de auto in de duisternis, in de straat, en komt Noud in beeld. Vanaf hier gaat het richting broer Wim's woonstede, om hem op te halen voor de trip naar Oisterwijk.  Genaamd De Parel van Brabant.  Helemaal niet ten onrechte overigens.  Het dorp is een gewild oord voor toeristen en kampeerders, en campings zijn er dan ook in overvloed.  Oisterwijk is gewild ook onder dagjesmensen, vanwege haar uitgestrekte heide, bossen, en vooral zijn vennen.  Dat belooft dus voor de wandelaar.  Het startburo is voorzien in een grote horecagelegenheid aan de zuidkant van het dorp niet ver van zijn bebouwing, eigenlijk temidden van haar veelgeprezen natuur.  Het is even zoeken voor ons, de vele wegwijzers naar etablissementen en toeristische trekpleisters, zijn wat klein en onleesbaar bijna vanuit de auto.  We geraken er dan toch.  De enorme parkeerplaatsen zijn op dit vroege uur nog nauwelijks bezet, en toch, er zijn al 60 en 50 tot 40 k.m. r -gangers onderweg, in de ochtendlijke schemering.  Wij zullen het op minder afstand gaan doen.  Noud installeert zijn dia-apparatuur, en we wachten gedwee vervolgens op onze starttijd limiet.  In de zaal lopen de kilometervreters meest in sportieve uitrusting af en aan.    Dan mogen wij op weg in het inmiddels verschenen ochtendlicht.  Gaan over een brug van een stroom langs een smal zandpad die stroom tijdelijk volgen, langs volkstuinen, en nog te ontginnen landerijen, op verre afstand de bebouwing.  Tot aan bord Oisterwijkse bossen, en hier begint het natuurfeest waarvoor we kwamen, gaan langs het eerste ven, horen en zien wilde ganzen, die het vroege wandelvolk trachten te ontvluchten.  Ik was erop bedacht  het voetpad in de gaten te houden vanwege gemeen opstekende boomwortels, en toch.  Ik schop tegen een boomwortel aan en verlies controle over mijn lichaam en zijg ter aarde, languit voorover op mijn borst. mogelijk heeft de winterkleding erger als breuken voorkomen, sta wat moeizaam op, en bemerk geen nadelige gevolgen.  De natuur biedt me afleiding om alles te vergeten.  Zandpaden , asfalt en klinkerwegjes wisselen af.  Ruiterpaden, sterk en snel wisselend bos als berken eveneens. Het wemelt van de toeristisch aangeduide wandelroutes voor elk wat wils.  We hadden de treinen op afstand al gehoord, en geraken ook al rap aan de spoorweg, we worden extra gewaarschuwd voorzichtig over een smal ijzeren pad de spoorbaan over te steken, dit pad zou bijna afgesloten zijn, maar een nabijwonende baron, wonende in naburig kasteel, heeft dit voorkomen.   Gaan langs een rivier en steken een brug over met waterval van anderhalve meter diep. Vervolgen zandwegje door natuurgebied behorend bij  kasteel Nemelaer genaamd, en tegenover de oude kasteelpoort, de openlucht is de rustpost voorzien.  Laten ons de koffie met brood goed smaken, en zetten voort door boslanen.  Raak dan even in wat open landschap maar voor even want mogen  een spoorwegovergang nemen, terug in de omslotenheid van moeder natuur.  Riviertje Rosep over, een fietspad op, de onvolprezen Kampina heide en bossen in.   Fietspad, dus niet brommen, duidt een verkeersbord, welnu ons hoor je niet brommen, wij genieten met volle teugen.  Eindeloos dolen we door de rust in de natuur die sterk en  snel wisselt in aller soorten bos, zandwegjes en talloze vennen groot en klein.  Zandheuvels, grindpaden gaat het door en langs.  Het wandelpapier is geduldig in haar omschrijving waar en wat te gaan.  Vergezichten over geschakelde waters, lees vennen.  watervogels alom in geluid en soort, het is een regelrecht paradijs.  We ontmoeten veel z.g. dagjes mensen in wandeloutfit, die hun eigen routes hebben.  Een nieuwe wagenrust zoals het genoemd wordt zijnde eigenlijk een marktkraam met  vouwbare bankjes dient zich aan.  Een naburig verzetsmonument trekt onze aandacht, met beschrijvingen van de gebeurens eertijds en de schuilplaats van onderduikers.  Na dit intermezzo even een doorgaande asfaltweg wat al gauw ons een graspad instuurt met begroeiing weerszijds om opnieuw de bossen in te gaan na wei en akkerlanden.  De zon breekt in volle glorie door, een zonnebril weerhoudt het felle licht.   Zandbergsven en Kromven dienen zich aan in een schitterende weidsheid Vennen temidden van heide en een stapel zwerfstenen als in de vorm van een Drentse hunebed, ter nagedachtenis van natuurvorser Jhr. Mr. van Tienhoven zo het opschrift luidt.   Opnieuw voelen we ons klein in de wijdse natuur, het is genieten met een grote G.   Een onderdeel van het Groene woud-gebied.  Echt Brabants glorie hier.  Dan een veerooster overgaand, gaat het verder over boslaantjes, en landerijen tot aan de derde rustpost.  In tegenstelling tot andere tochten vandaag geen horecarust.  Wat ons niet deert, zo kan men een natuurroute uitzetten met het summum van genot.   Laten ons de koffie soep en broodjes goed smaken, en vervolgen na enige tijd.  Het bos gaat van opener naar velden en langs riviertje de Rosep wat wel erg vochtige oevers heeft, over half zand en hoog graspadenwerk inmiddels platgetrapt en verraderlijk modderig, door de voorgangers ga ik behoedzaam voort. Dan dwars door weiland, een fietspad langs asfaltweg over en langs en verderop gaan we een stuk campingterrein in.  Een deels afgebrande kantine stinkt nog na van de brand.  Een hoog ooievaarsnest langsheen nog niet bewoond, nog te vroeg, beland ik in meest open landgoed genaamd Het Lot. Verspreid nieuwe aanplant bomen aller soort in vroeger weidegebied, het riekt er naar mest, en flink, dat wel.  Aan randje bos weer via een oude dikke palenbrug een beek overstekende opnieuw het bos in.  Na paden toch weer verhard fietspad wat ons bij uitspanning Venkraai afzet.  Weer tijdelijk boswerk te gaan, en dan brug over een stroom, De Reusel genaamd.   Twee draaipoorten doorgaan. Wandelknooppuntpalen te over, voor de toerist, als ook onderweg alom.   Tref een natuurgids van gidsorganisatie IVN die een groep volgers heeft en de gids pakt zomaar uit het oude bruine lover op de grond een pad op, ik kijk even mee, en zet na uitleg het beestje weer in het blad waar het fluks beschutting zoekt.  De paddentrek is vroeg op gang gekomen, door uitzonderlijk zachte maar natte winter, wat hier en daar onderweg ook te zien is aan afzettingen langs wegen om de beestjes voor een wisse dood door autoverkeer, moet behoeden.  De trits boswegjes en paden blijven vervolgen, totdat we plots aan de deur van de zaal van onze finish staan.  Harde bezems aan de ingangsdeur noden ons de modder van onze schoenen te vegen, aan voetzolen en zijkant schoenen, handig en goed gezien, en betreden de zaal om ons af te melden.  Hier is het nog lang en gezellig navertoeven, met aldoor binnenkomende wandelaars, bekenden en nieuwkomers.  Als de binnenkomst afneemt beslist Noud zijn dia spullen op te ruimen, en aanvaarden we de thuisreis.  We vonden het een schitterende dag, een paradijslijk natuurschoon, in inderdaad De Parel van Brabant,  terecht genaamd.  Onderweg via een andere route naar huis via binnenwegjes, botst helaas een automobilist achter op de auto waar we inzitten.  We lossen dit administratief op, met eigenlijk minimale schade, gelukkig, en geen lichamelijke klachten.  Noud heeft deze dag weer vastgelegd met zijn spiedende camera.  Om dat te kunnen zien gaat U naar de site OLAT.NL en vervolgens fotoalbum.    Mij wacht komend Paasweekend een tocht vanuit Dommelen -Valkenswaard.  Zeker ook een omgeving, niet te versmaden.  Tot dan beste volgers van mij.  Zeg U,  Vrolijk Paasfeest.  Houdoe. een volgend keer.  Van:

Peter Heesakkers

20-03-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik kan het ook niet helpen die afkorting boven mijn artikel die ook nog eens een afgekort vloekwoord lijkt te hebben.

Laat ik meteen duidelijk zijn. Het staat voor Wandelorganisatie Jeugd en gezinsvierdaagse.  Een commité dat met vrijwilligers de organisatie vandaag op zich neemt.  Ik verlaat mijn woning in een stralende zon , heldere hemel, wat het vandaag dan ook blijft.  Het hemelwater lijkt op rantsoen gezet te zijn, na deze uitzonderlijk natte wintermaanden.  Zonnebril en kleppet gaan derhalve mee in de ransel.  In de gazons in mijn buurt zijn deze met duizenden gele narcissen , door de zuiderbuur ook Paasbloemen genoemd getooid.  Een van de lentebodes vandaag, welke ik in al haar veelheid zal aantreffen.   Ik tref een Helmondse jongedame op het busstation met dezelfde bestemming, wat haar uitrusting ook verraad.  Twee lijnbussen tegelijk, maar we kunnen kiezen voor de snelbus. Wat een luxe {!}.  De planning pakt met de overstap in Veghel ook nog eens gunstig uit in reistijd.  Vreemd vind ik het dat de bus wat lang stopt voor het beoogde busstation.  Wanneer de bus zich weer in beweging zet blijkt deze rechtstreeks op Uden aan te gaan, maar het busstation dan?  Ras ga ik naar voren om de chauffeur te informeren, en wat blijkt?  We hebben gestopt op het nieuwe busstation in tegenstelling de plek die ik jaren al gewend was, wat op het oog geen echt busstation leek te zijn.   We worden aan de volgende halte uitgelaten en mogen overstappen in de bus tegenovergestelde richting terug dus.  Daar zien we tot onze teleurstelling de andere bus juist vertrekken.  Ons lot is een uur wachten.  We staan op een totaal verlaten busstation, met soms vrijwel lege bussen van naar bestemmingen.  Door de kou krijg ik last van hoog water, een aangrenzend tamelijk groot politieburo blijkt 'szondags geloten, en dit voor zulk grote stad?  Kennelijk kent de gemeente geen misdaad , ongevallen en hulpvragen voor de Hermandad.  Een vredige gemeente maar niet heus.  Na het uur wachten komt dan de volgende bus, precies op tijd.  Aan het kasteel van Heeswijk mogen we er dan weer uit, met nog een aanloop naar de startgelegenheid van een kleine 20 minuten, zeg maar twee kilometer gaans.  Gaan rand bos in , lopen hoog boven twee openluchttheaters langs en geraken aan de kantine ervan.  Het driemanschap inschrijfpersoneel wrijft zich in de handen, want nu al gaat het deelnemersaantal van vorig jaar ver overtreffen.  Na een kop koffie ga ik de benen in.  De poort van het theater uit meteen de beschutting van een dicht bos in wat tevens beschermt tegen de koude noord-oosten wind.  Winterjack en sjaal zijn niet overbodig derhalve.  Meteen al laten de route-uitzetters ons slingeren door het bos.  Her en der uitgedund, maar genietbaar.  Vanwege een uur te laat zijn besluit ik mijn tochtafstand aan te passen. Onder de wolkenloze hemel.  Komen een paar dames ruiters tegen.  Nu en dan open landschap in zicht over boerenlanderijen, om toch weer de bossen in te mogen.  De boswerkers vergasten ons op modderige sterk omwoelde paden van de bosmachines, wat een hink-stap-sprong, vanwege de modder met zich meebrengt.   Ik kom aan een splitsing van routes en verman me op het laatste moment een middelgrote afstand te nemen.  Kort na die splitsing wordt geduid dat er een route-omlegging plaatsvind, mogelijk vanwege onbegaanbaarheid. I rest my case. Er klopt inderdaad niks meer van de beschrijving op papier voorlopig en volg behoedzaam de pijlen.  Krijg een asfaltwegje te gaan door open landschappen, met kale bomen nog. Ik wandel in eenzaamheid. Vang routetwijfelaars op, die eenzaam als ikzelf even de weg kwijt lijken en volgen verder.  Een poos verder komen zij me tegemoet weer, afslag gemist, geen pijlen meer zeggen ze.  We slaan een kasseiwegje in, en vervolgen toch weer bospaden, de routenummering conform papier ontbreken. Volgen gedwee de pijling maar.  Plots een pad in wat het eigenlijk niet is door oud lover op de bodem.  Een fietspad met hagen rododenrons en laurier langsheen.  Passeren verhoogde bospercelen en komen aan een bosrand met uitzicht in de verte op de abdij van Heeswijk, maar dalen weer af over slangenpaadjes gaand.  Belanden weer in de openheid van landschap, huisje her en der.  Rivier De Leygraaf over met brug en een knotwilgenweg.  Komen aan meer bewoning, en bij een huis mogen we een grasgang achterom langs heggen om een sloot over te steken en geraak ik door een poort op terrein van de abdij.  In een der ruimten is hier de rustpost voorzien,goede en vlotte bediening, en voor ieders mond wat.  Wandel na korte pauze het terrein af door een poort en wordt vanuit een cafédeur luidkeels begroet door bekenden, maar ik laat die kelk aan me voorbij gaan en zet door.  Het gaat nu wat straten, steegjes , achterommetjes door, langs een plaatselijk gedenkteken van oorlogs slachtoffers de bebouwing uit, weer een brug over van de stroom de Aa, om af te draaien op een slingerasfaltwegje wat plots verderop in een  nattig pad overgaat door ruigtegebieden weerszijds, dan even vlak open gebied welke me aan de boorden van de Aa geleid.  Aldoor tussen de Zuid-Willemsvaart-kanaal en de rivier.  Een jonge beukenlaan of weg beter.  Mag een brug over deze stroom met waterval onder me, ga een oude poort door wat behoort bij een omringend gebied en tuinen van het roemruchte werkelijk schitterend kasteel Heeswijk. Gigantische gebouwen, met byzondere oude bomen eromheen, er vinden rondleidingen met gidsen plaats, en de parkeerplaatsen zijn goed bezet.  Ik mag de route om het kasteel volgen, van alle kanten bewonderen, werkelijk fotogeniek.  Op de wegen en paden omheen lijkt de tijd stil gestaan te hebben, oude hobbelige wegen en padenwerk, van eeuwen her, ik droom weg in de tijden van toen moeiteloos.  De huisjes eromheen hebben groengele luiken aan ramen en deuren als een must.  Geraak de tuinen langzaam weer uit  via asfaltpaadjes en modderpaden, om aan een doorgaande weg te geraken.  Ik twijfel hier op bepijling.  Een groepje bekenden komt achterop lopen, en gezamelijk trekken we op, naar de finish.  Het wordt asfaltwegjes lopen door den boer zijn land weer, met de achtergrond van een bosrand.  Dat bos gaan we weer in, en stevenen op de finish af van het openlucht theater.  Een mooie afsluiting, dat wel.  Na afmelding in de kantine laat een drankje me wel bekomen.  Kletsen we met de groep even na, om met een blik op de klok, te moeten zeggen, helaas het wordt een lange gang naar de bushalte, welke in the middle of nowhere is gesitueerd.  Dus op tijd moet ik weg zijn, om weer geen uur op de bus te moeten wachten, een halfuursdienst was me beter uitgekomen. Vastgesteld mag worden, een mooie route, met qua natuur vanalles wat.  Met dank aan het commité en haar helpers, wat zich inspande om ons een mooie wandeldag te bezorgen.  En de zon hielp daarbij.   Beste lezers:   Tot volgend keer weer.  Ik groet u met:  Houdoe, het ga u goed.

Van: Peter Heesakkers

13-03-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt, is door het slaapkamerraam gluren.  Warempel, het is droog, nou ja de bestrating is vochtig nog maar al-la.  Het hele ritueel ontvouwd zich ter voorbereiding op eender welke wandeldag.  Ik wil de onderdanen wel weer eens strekken.  Wat ongeduldig posteer ik me op de afgesproken tijd aan m'n voordeur, in de donkerte.  De merels zingen al dat het een lust geeft, als betreft het een lentemorgen.  Ontdek aan buurmans tuin dat  een crocus de kop opsteekt.  Zie autolicht in de bocht van de  lege straat opdoemen, komt Noud, de ochtendbegroeting en meteen op weg.  Z'n broer Wim  nog op te halen. Rijden door onwezenlijk stille grote stadsstraten. Idem op de weg naar Valkenswaard alwaar we vlak bij Borkel en Schaft, waar aan de camping de start vandaag is voorzien, we een gesloten en donkere zaal aantreffen. Buiten verzamelen in rap tempo leden van het verzorgingsteam.  Dichterbij parkeren kan niet, we zijn de eerste wandelaars.  Even later zoeft een sportieve auto het terrein op en verdwijnt achter  de startlokatie.  Blijkt de zaal en campingeigenaar.  Weer een poos later floept het eerste licht aan, en alras meer licht in de duisternis, en gaat ergens al een deur open.  We kunnen naar binnen. Noud installeert zijn diaprojectiegerief in rap tijd, en we kunnen een kop koffie nuttigen.  Dan stroomt de zaal al vlot vol met lange afstandslopers.  Opvallend veel Belgen, tot ver uit hun land.  De zaal verlevendigt met de tijd, en het geluid van drukke gesprekken neemt toe.  De inschrijftafel wordt bestormd, we blijven op de achtergrond.  Vandaag verwacht ik een zwaar nattig parkoers, gezien de weersomstandigheden voorbije dagen en weken. Laten de meute lange afstandgangers vertrekken en masse. Vervolgens vult de zaal met andere lagere afstandslopers, na een poos betrekkelijke rust.  Wanneer ik besluit in de benen te gaan, buiten de parkeerplaats oversteek, bots ik bij totale verrassing op Patrick en Linda Vanderstukken, met kameraad Martin. Veeg eens door mijn ogen, en ja,  toch!  Helemaal niet hier verwacht!   Ik droom toch niet.  Ik besluit terstond mijn start af te breken en na uitbundige begroeting nog even mee terug de zaal in te gaan en posteren ons bij Hennie aan tafel die eveneens haar zeer verrast toont.  Een gekwebbel van heb ik jou daar volgt, met ook de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden.  Dan na het kopje koffie gaan we op weg.  Een landerig klinkerwegje op naar Schaft, De Malpie een natuurgebied van naam in, ik merk dat mijn conditie wat achter loopt, na z'n lange tijd inactiviteit.   Komen na enige tijd aan jawel de Dommelrivier, gaan door weiland.  Plukjes bosgebied, een hele rits bos en veldwegjes slingeren we oneindig ons A4 tje  vier kantjes vol route-omschrijving volgend.  De Dommel stroomt woest ons tegemoet na de vele regenval en het water staat zeer hoog.   Na ruim vijf k.m. is daar de wagenrustpost, een keukentent met zitbanken.  Hier moeten nadien onze wegen scheiden.  Durf het conditioneel niet aan, en besluit korter te gaan.  Een lange saaie landerige verbindingsweg volgt en voor het grensverkeer ga ik de verharde grindwegen langs de bermen in.  Volgt een rustiger veldweg, en steek bij een grenspaal buurmans grond op.  Kom vanaf een zijwegje zwoegende lange-afstandslopers tegen, de eersten,  die er al een hele lus op hebben zitten op Neerpelts grondgebied, het fameuze Hageven-plateau.  Een bemodderd pad ga ik op na een beek met brugje, steek na een poos, op een asfaltwegje die ons geleid naar de grenswegovergang gemeente Hamont-Achel. een agrarisch gebied in welke we inruilen voor uitgestrekt bosgebied, waardoor we een hele tijd door mogen struinen. Weer de openheid in, en zien op afstand de kloostergebouwen van de Achelse kluis, welke op de grenslijn liggen.  Mogen dan de Warmbeek een poos volgen, eveneens hoogstaand water en woeste stroom, en bereiken dan de gebouwen van de het monnikenklooster, deze gebouwen liggen merendeels op Belgisch grondgebied.  De monniken,  zijn zelfverzorgend in veeteelt en landbouwproducten, en hebben op hun terreinen o.a. een verkoopwinkel in vooral zuivelproducten.  Het doet in zijn geheel toeristisch aan, en is dan ook wijd en zijd graag bezocht en bekend.  De grote cafézalen zijn goed gevuld ruim voorziene keuken met vooral het vroege wandelvolk. Na verblijf gaan we over de binnenplaats, de poort uit lopen langs de kapel-kerk welke voor de helft op Nederlands gebied ligt. De grens loopt dwars door de kerk namelijk. Voor de kapelpoort draaien we af en op het wegdek geeft een streep aan waar de grenslijn loopt met weerszijden de nationale driekleuren en de letters Be. en N.L.  We zijn weer terug op eigen territorium.  Een mooie aanrijlaan stuurt ons het natuurgebied in genaamd Leenderbos en hei.  Mogen dan een boslaantje in en de velden door, waar de naam Warmbeek verandert is in Tongelreep aan de Ned. kant.   We treffen hier sporen van wroetende wilde zwijnen, en dan volgt een voetenbad en modder van jewelste, ondergelopen weilanden en vlakten rondom de Tongelreep en nogal eens zakken we enkeldiep of meer in het water, en vertraagt de wandelkolonne, van wijfelende stappers die zo droog mogelijke plekken proberen te zoeken, maar tevergeefs dus.  Men wijkt ook van paden om drogere delen te zoeken, als over sprokkelhout, en bosgebiedjes door.  Zelfs de kilometervreters van de lange afstanden moeten hier bakzeil halen, en vertragen enorm, en hun tempo.  Gaan langs uitkijktoren en door weilanden en velden tussen de  sterk meanderende Tongelreep door.  Ik tracht me staande te houden en pak draad van weilandafrastering  vast, welke toch zonder vee aanwezig, onder stroom blijkt te staan. Schrikdraad dus.  In de verte ontwaren we de verzorgingstent in het landschap.  Een welkome stop maar eerst nog wat groenstroken te gaan, en plukjes bos, drassige paden.  Een nieuwe ijzeren brug over.  De weg verhard naar klinkerweg, en we stevenen op de verzorgingspost af.  Wim of beter Willem, heeft voor ons een meesterlijke bak soep bereid.  Hij noemt het Abdijsoep, naar de achter ons liggende Achelse kluis.  Wil bij uitzondering broeder of pater, en zijn vrouwelijke assistenten zuster genoemd worden.  Tasten ons sneetjes belegd brood en een beker koffie na , toe.  Heb nog wat gesprekken met er al vertoevende en nakomende wandelaars, en zien in de verten de lopers naderen en ploeteren.  We mogen na deze pauze, de direct ook drogere bospaden het bos in dus bewandelen, en komen wat op adem, van de drassige en bemodderde gedeelten voorheen. Een hele trits bospadenwerk volgt, totdat we een half zand en grindweg, en ronduit keiïg pad volgen wat dik  een halve eeuw geleden nog de spoorlijn was die Eindhoven en Valkenswaard met België verbond.  Weer gaan we velden in en groenstrookjes door tot aan verbindingsweg Hamont-Achel met Valkenswaard overstekend.  Hier volgen we even een zeer breed fietspad, om opnieuw een bosgebiedje in te gaan.  Het landschap wordt open nu voorgoed.  Ik presteer in het zicht der haven verkeerd te lopen, en mis een pijl, zie wandelaars afslaand gaan ik keer op mijn schreden terug, een veldwegje in, een platte betonplaten brug over een sloot, en een veld dwars door met verspreid staande oude landbouwwerktuigen. Ik vermoed dat dit terrein gebruikt wordt als parkeerplaats van een zeer nabijgelegen Hippisch centrum en de terreinen bestemd als parkeerplaats van bezoekers daarvan. Kunnen in het gras onze bemodderde schoenen schoonlopen.  Het is gebied van springruiter nationale beroemd en internationaal Jan Tops.  We wandelen vervolgens een kampeerterrein in of op, met natuurlijk caravans en vakantiebungalows, was en toiletplaatsen kinderbad en speeltuin.  Her en der blijken toch nog gasten thuis te zijn.  Wandel het terrein af, en staan plots aan de deur van de vertrekzaal.  Het was het einde van een "Echt Olat"-tocht. Natuurrijk,  veranderlijk byzonder mooi parkoers.  Ik heb tijdens het wandelen diverse Beneluxwandelaars en ex, n  en andere bloggers ontwaart.  Duimen op voor de parkoersuitzetters en andere vrijwilligers.  Het weer blijft helaas een onzekere factor.  Dus ik verwacht zeker veel fotoreportages. Patrick, Piet Kampman., Willy Timmermans ,  Henri Floor, om maar enkelen te citeren.  We hadden zeer winderig weer en vooral gelukkig droog weer.  De weergoden waren ons kennelijk goed gezind vandaag.  Ook Noud als hoffotograaf der club OLAT was weer erg actief om de indrukken van deze tocht vast te leggen. Voor OLAT.NL ,  zie dezer dagen hun site de Picasawebfoto,s  ofwel hun foto-album. Het was nog lang nablijven met bekenden en nieuwkomers van deze tocht.   Aan U beste lezers/lezeressen, zeg en groet ik weer met een Brabants Houdoe. Tot volgend keer weer.    Van::  Peter Heesakkers

21-02-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is alweer heel wat jaren geleden dat de wandelsport floreerde in het Eindhovense.  Eindhoven had tot de begin zestiger jaren vorige eeuw 13 wandelverenigingen.  Zelf ben ik ooit tot  een 23 tal geteld.  Ze zijn allemaal ter ziele.  Onvoorstelbaar toch....    Mijn gang gaat deze morgen op afspraak richting N.S. station eerst.  Om Patrick en Linda uit het Belgische  te begroeten, en te begeleiden naar de een kleine 2 k.m. verderop gelegen startplaats vanuit de atletiekbaan, met schitterend sportpaviljoen.  Bovendien omringt met nog andere sportvelden.  De teleurstelling is wat groot.  Linda laat het in de vroege morgen afweten de reis naar Eindhoven te aanvaarden.  Buiten het station gaan we de kortste weg naar  de startgelegenheid, steken over het grote universiteitsterrein met parkachtige aanleg tussen mastodonten van gebouwen via een fietspad.  En geraken na een kleine 20 tal minuten op de plek des gebeurens.  Patrick had het op zijn weg hierheen al gezien , op diverse plaatsen lag een laagje sneeuw.   Ook van andere wandelaars verneem ik meldingen van sneeuwtoestanden  overal te lande.   Heel plaatselijk dus.   De eerste sneeuwvlok in het Eindhovense moet nog waargenomen worden deze winter tot nu toe, waarmee gezegd is dat weersomstandigheden in eender welk landsdeel erg kan verschillen.  De zon klimt al snel boven de horizon, en ik mis mijn zonnebril.   Die lamp hangt dezer maanden wel erg laag overdag.  We gaan op stap vanaf de rand bebouwing van de stad al meteen over drassige paden de natuur in.   Bereiken de in de streek fameuze Karpendonkse Plas  met monumentale oude hoeve-restaurant.  Draaien een stuk om de plas heen waar het wemelt van de watervogels diverse soort.  Gaan voorbij een openlucht zwembad dan de diepten in van een z.g. Berenkuilrotonde, waar autoverkeer keurig gescheiden is van voetgangers en fietsverkeer, alwaar we op de muren prachtige kunstschilderwerken krijgen te bewonderen.  Geen grafiti.  Weer bovengekomen uit de kuil een zigeunerkamp langs gaat het de bossen in, om aan de spoorlijn naar Venlo uit te komen, steken deze over en volgen de lijn een poosje paralel, om een pad in te gaan welke ons geleid langs de omheining van een enorm electriciteits verdeelstation, om na wat veldwerk de eerste tent-rustpost van de club te bereiken, wat vroeg, dat wel.  En als immer treffen we hier in alle gezelligheid natuurlijk weer diverse bekende gezichten, van vaste wandelaars en bezoekers.   Terzijde van ons een watermolen, ooit geschilderd door Vincent van Gogh.  Ook aan de gemeentegrens met Nuenen.  We gaan verder, en het moet een bekend pad langs de Kleine Dommel worden.  We kennen dit pad als summum van schoonheid uit o.a. de Kempische Wandeldagen, echter.  We belanden in een geweldig modderballet, en even verderop hebben de parkoers-uitzetters helaas een parkoersverandering wegens onbegaanbaarheid in moeten stellen.  De teleurstelling is groot, maar begrijpelijk ook.  Moeten door een klaphek de velden in, en een fietspad op welke ons geleid naar het Eindhovens kanaal.  Gaan de brug over, naar benee en trekken weer de natuur , opnieuw de modder in.   Belanden aan de Kleine Dommel, gaan via asfaltwegjes tot aan de sporthal in Geldrop.  Hier was een rust voorzien , maar we zijn het eens, het is wat vroeg.  De hal is welbekend van de aloude Kempische Wandeldagen van OLAT.  We bewaren hier fijne herinneringen aan.  We slaan de plek over en gaan via een plantsoen, en vervolgens ruigtegebied in, door het kasteelpark en wat oude en recente bebouwing, langs een beek  de kom van Geldrop uit blijven uit de buurt van de E34/ Á67 om kris-kras door bossen te struinen.  Krijgen enige klaphekken door te gaan, waar het veronderstelde vee en wildgedierte ontbreekt, en de veertig k.m. gangers ons vervoegen.  Plots is daar de verzorgingsstand weer verborgen in het oneindig lijkend groen.  Op deze plek treffen we weer veel bekende wandelaars, waarvan ook 40ers.  Ook aan deze post ligt een enorm rotsblok, waarin de wapens van de gemeenten Geldrop en Mierlo  samen op prijken ter herinnering dat hier tot 2004 de gemeentegrens liep, in dat jaar zijn die gemeenten gefuseerd.   Volgens opschrift. Gaan na rust door een droge sloot een doorgaande weg oversteken, opnieuw het groen in en moeten even verderop tussen afscheidingen van particuliere bewoning, een fameus vakantiepark en camping langs, is even een wat langer pad of bosweg.  Gaan weer de bossen in om eindweegs verderop de kanaalbrug over te gaan , weer het omsloten groen door.  Mogen dan via smalle paden een schitterend bosgebied met oude sparren, dennen en ander groot groen door en laten vervolgen een enorme heuvelrug rechts van ons.  Gecreëerd uit een eertijdse vuilnisbelt betrokken uit de verre omgeving en tot heuvelpark gemaakt.  Na nog wat bosgeslinger steken we een spoorweg over, om een voornamelijk oud dennenbos in te gaan, om na enige tijd de derde tent-rustpost te bereiken, met weer ontmoetingen met bekenden en nieuwkomers.  Verder gaat het weer, een groot natuurlijk ven langsheen en een openluchtzwembad ter ruste nu natuurlijk,  hierna onder autosnelweg door en een lokale verbindingsweg, een tunnelbak in om haaks af te draaien en bosperceel in welke ons een talud doet volgen in de buurt van autoweg.  Draaien een landerig wegje in, een gehucht door waar ons opvalt dat over de noklengte van een dak van een oude boerderij, over de ganse lengte een plantenbak is gecreëerd, byzonder om te zien.  Belanden in gehucht Opwetten, alwaar we een tweede watermolen eveneens door Vincent van Gogh geschilderde plek  mogen aanschouwen, met dubbel waterschoepenraden. We gaan aan weg richting Eindhoven even op aan om dan een veldwegje in te gaan, welke ons geleid naar bos en natuurgebied De Bochten.  Het pad erheen, is droger een meest vrij van water gelukkig, want de landbouwer-eigenaar heeft goten gespit, om het water af te doen vloeien naar sloten, en gaan we droogvoets over het pad.  Gaan dan De Bochten in, en helaas, opnieuw is de route omgelegd vanwege onbegaanbaarheid, vanwege de natte moesson voorbije weken.  Ook laten we een moerasgebied aan ons voorbijgaan.    De derde parkoersomlegging vandaag.  Een smal slootje overspringen en deels belegd met takken en smalle stammetjes laat ons zowat droogvoets passeren.  We hebben deze tocht diverse moeilijk begaanbare paden en stroompjes en slootjes moeten  laten welbevallen toch, waar we vaak een schoendiep in weg zakten.  Helaas ook dit gebied moeten we alternatieve routes volgen.   Jammer, ik ken het nog van mijn jeudjaren.  Een enorm waterzuiveringsbedrijf langs, waar rioolwater en het water van de Dommel gezuiverd wordt, brengt ons weer verharde weg.  Gaan dit bos uit, en we worden langs een schutterij gestuurd, waar lange geweren op hoge masten worden gericht door een schuttersgilde.  Een hoekje door natuurgebied , steken we een doorgaande weg over. Vermoeden nog in de eindsprint andersom de Karpendonkseplas te worden geleid, niks van dit al. we gaan weer een zompig natuurgebied in rondom de Dommelrivier.  Moet voorzichtig geleid worden, per hand van medewandelaars, over weer een stroompje, met takken als oversteek gelegd, een modderbad door, en bereiken dan plots in het zicht van grootstedelijke contouren, de achterzijde van de finishzaal van het sport en atletiekpark. Juist bij de ingang van het paviljoen staan harde bezems om onze bemodderde schoenen af te borstelen, en mogen we binnentreden.  Het was weer "Echt OLAT"  zoals hun slogan luidt.  Qua route, qua sfeer en gezelligheid en puike organisatie.  Bij het nablijven in de kantine is het dan nog gezellig onder elkaar napraten en plannen maken.  Good old Frans Staal welke wandelaar kent hem niet {?} was ook present.  We zijn zowat de laatsten uit de zaal, en met stadgenoot Theo in het kielzog, gaan Patrick en ik weer onderweg naar de trein, over de terreinen van de universiteit.  Aan het station volgt een hartelijk afscheid.  Theo eigenlijk dichtbij huis en Patrick vangt zijn lange reis naar het Belgenland aan.  We waren het zonder meer eens; ondanks de soms modderige toestanden tijdens de wandelingen, een prachtige enerverende wandeltocht weer.  Noud heeft als wandelfotograaf, { "hoffotograaf " }  van de wandelclub, met  Frans v.d. Boom, en natuurlijk Patrick, de dag weer per camera vastgelegd voor de site der club: WWW.OLAT.NL.  Daar kunt u op het Picasa- foto-album , de belevenissen terugzien een dezer dagen.    Eens zien waar mijn schoenen me eventueel volgende week weer naar toe zullen brengen.  Ik groet u weer wandelaar-lezer dezes, op z'n Brabants met Houdoe.  Tot lezens volgend keer.  :::  Van:  Peter Heesakkers.

17-01-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De Grenzeloze tocht.  Voor het eerst gehouden in het kader van  de open grenzen politiek begin 90er jaren ,  het lidmaatschap der E.U. bewerkstelligt dit,  toen nog vanuit Borkel en Schaft.  Wat jaren later, kwam Luyksgestel in beeld.   Noud haalt me thuis af, evenals z'n broer Wim, en zo tuffen we door de nog donkere stille Kempen op Luyksgestel aan.  Voor mij was het de tweede keer in iets meer dan een week, dat ik ook op deze startlokatie stond.  Als eerste deelnemers komen we over de drempel, men is nog druk bezig het inschrijfburo te installeren.  Niet lang erna vormt zich een lange rij aan het buro.  Ik ga kort na achten op weg.  In de lucht hangt een grote witte vlek, en kondigt de zon zijn opkomst aan.  Als donkere  en zwarte silhouetten tekenen zich  o.a. de bomen van de camping vanwaar we starten af.  Kort erna zien we morgenrood, absoluut prachtig, tussen de boomtoppen.  Tegen het hemelzwerk tekenen zich ook diverse vliegtuigstrepen af.   De maan heeft zich al ter ruste gelegd, zijn koppie lijkt op z'n kant te liggen en hij slaapt met open mond.  Hoog aan het zwerk.  Die had geen puf meer om op de zon te wachten die de dag  moet overnemen.  De zon zou de hele dag volop schijnen.  Ik zie onderweg nog hazelaar in bloei, en een paar crocussen, en naar vermeld zijn op diverse plekken alweer  asperges gestoken, te vroeg en tweede maal dit jaar.  De natuur is totaal van de wap af. We geraken buiten het camping en natuurbos, _ { het is opletten op kuilen in de paden en de boomwortels }, in veldwerk waar we de zonopkomst nog meer kunnen bewonderen.  Onder het morgenrood opkomende grondmist, wat het beeld nog mooier maakt. Onze route-omschrijving is A4 tje vier kantjes vol, wat vertelt over het uitgebreide van  het papier. De natuur laat zich ook vandaag niet onbetuigd.  We gaan door eindeloos lijkende bossen.  Veelal dennen, jong en oud, omdat hier veel vroeger zand , heide, en zandduinen,  in eindeloze zandvlakten de toon zetten.  We gaan vele paden door en bosfietspaden.  Groensingels door, bruggetjes, steken een weiland door, en wandelen ongemerkt België binnen. Geen grenspaal of grenssteen te zien.  Ik merk het pas aan de huisstijl, de bouwsels.  Gaan hobbelig heuveltje op en af en rechts van ons zien we het Kanaal Bocholt- Herentals. Deze heuveltjes zijn ontstaan door de uitgraving van dat kanaal, wie weet een eeuw of anderhalf misschien geleden.  Gaan dan toch de kanaalbrug over, en moeten even de doorgaande weg naar Lommel volgen.  Toch weer langs een particulier zijn grond en tuinen middels hekwerk, en weer het groen in.   Na weer gedraai en bospadenwerk komen we bij De Soeverijn.  Tussen allerlei sportaccomodaties door.  Een groot recreatiegebied met grote activiteitenhallen, sportonderkomens.  Duidelijk het kloppend hart van Lommel dit gebied.  Een actieve gemeeschap.  Ik geraak bij de eerste rustpost, een scoutingheem.  Het is er erg druk, en met een beetje geduld bekom ik mijn consumptie toch.  Nederlandse en Vlaamse bediening broederlijk bij elkaar hier.  Na verpozing gaat het een betonpad op die een eindweegs verder in een zandpad overgaat.  Lopen onder vlechtwerken figuren  gemaakt van boomtakken door, en bereiken het gebied wat Sahara, genaamd is. Mogelijk nog uit de tijd dat uitgestrekte zandvlakten dit gebied overheersten.  Edoch; er dient zich een enorme waterplas aan waar nog veel watervogels in diverse soorten zich bevinden.  We mogen  aan de waterkant blijven gaan wat iets als een strandwandeling op hard zand aan de waterlijn vertaalt.   Tientallen regels op mijn papier sturen me paden op lanen in, door bos en hei.  Ik vink ze op mijn papier aan de regels met nummering pijlen conform, om overzicht te houden waar ik ben, en hoe ver nog.  Uiteindelijk bereik ik bewoning, van deze uitgestrekte gemeente.  Mij is ooit uitgelegd in oppervlakte de grootste van België, waar ook nog verspreid diverse dorpkes , woongebieden zijn.  We zijn nu in Heeserbergen aanbelandt.  Hier is de centrale post van Belgische deelnemers die starten voor hun tocht naar Nederland, v.v. en wij Nederlanders andersom.  Er heerst binnen een gezellig Holland-België-sfeertje met het samenzijn een doel, ook in het scoutsheem van daarstraks.  Er zijn veel uitwisselingen, omtrent wandelen en ervaringen in beide landen, en zeker vriendschappen gesloten.   Maar toch, moet weer de benen in.  Even de woonwijk door met achterommetjes, een weg in aanleg en verbetering overstekende kom ik weer in onmetelijke vooral dennenbossen.   Zie toch ook nu meer hulstboompjes, in grootten en maten.  Brengt me even in Kersttijdsfeer.  Doorkruis een overwegend heideveldgebied  her en der een dennenboom, middels naar het lijkt slooppuin  verhard pad erdoor.  Anderzijds even verderop opgeworpen zandheuvels als tracht men iets aan het oog te onttrekken.    Passeer een trits vennen grote en kleine, en bereik een klimtoren, van amper een jaar oud zo een datum op bord  wat vertelt over dit gebied, flora en fauna, me uitlegt. Vanuit de top wordt ik door bekenden toegeschreeuwd, om het zeker te komen ervaren, is een must, zo roept men me toe.  Ik onderneem een expeditie naar boven dan maar.   Mijn adem stokt even onderweg, en klim verder de trappen op. De toren blijkt 30 meter hoog, is omhult met 35.425meter touw of kabel zo men wil. Telt 144 treden.  en als men boven is staat men 73.7 meter boven zeeniveau.  Bouwjaar 2014.  Ik kan een dertig tot mogelijk 40 k.m. in de rondte de omgeving zien, dan houd mist of nevel of bewolking op de horizons me tegen.  En plaatjes in de leuning, geven aan welke richting ik opaan kijk, welk dorp, stadje enz.   Moet gezegd. Het is adembenemend en imposant.  Beneden mij zie ik  diverse vennen, met watervogels. De afgang van de toren onderneem ik voorzichtig, probeer niet in de diepte te kijken,  de treden zijn doorzichtig, maar verder lukt het prima.  Toch blij het ondernomen te hebben.  Het was fantastisch!   Ik vervolg en geniet van de waterspiegels in de vennen.  Passeer velden met groene mossen, op de arme gronden, want dat is zand eigenlijk.  Vandaar dat men humuslagen wil creeëren, door eerst dennen aan te planten, deze houden vocht en regenwater en de grond, langer vast en maken de grond vruchtbaar, en door oude dennennaalden, op de grond, voorkomt men verstuiving van de grond en kunnen er weer ander b.v. loofbomen geplant worden.  Een kabelbaan onder de toren is een gewild object bij de jeugd zo blijkt.   We treffen steeds meer dagjesmensen, dagtoeristen, en er wordt wat afgeknikt en gegroet.  Vriendelijker volk toch, de Vlamingen.  Iedereen blijkt in een goed humeur bij deze lente-achtige omstandigheden en  temperaturen, de zon doet haar best.  Enkel vliegtuigstrepen doorklieven het wolkeloze zwerk.   De zon geeft gouden stralen en schijnsel op de omgeving, en de natuurlijke achtergronden. Volg een dijkje tussen vennen door, en verder gaat het door de ongerepte natuur.  Kom aan randje bos en vervolg langs weiden en akkers.  Ga over een bruggetje van de Klagloop, welke er echter droog bijligt, meer een slingersloot die diep ligt.  Na een poos zandweg gaat deze over in betonpad en dan dient zich het scoutsheem van voor de te lopen extra lus weer aan.  Ik twijfel na pauze.  Zou ik de tocht verder afmaken naar Nederland?  Zou voor de inval van de duisternis terug of uit de natuur kunnen zijn?   Vanwege de veiligheid te zien zonder ongevallen en ongemakken waar ik mijn voeten zet?  Ik besluit dan maar hier te stoppen.  In plaats van de  nog acht kilometer te gaan om de 32 k.m. vol te maken.  Weet , besef dat ik dan nog byzondere punten in de route missen zal.  Ik besluit wijs  het risico uit te sluiten en stap op de pendelbus, die de hele dag rijdt.  Komt goed uit, als ik eraan kom stopt hij juist, maar zal eerst terugrijden naar de startplaats van Lommel waar ik pauzeerde, deze heeft nog een lading wandelaars aan boord voor die plaats, onderweg vanuit Nederland.  Zo krijg ik nog een rondje Lommel mee, om opnieuw terug bij de scoutsheem uit te komen.  Vandaar wordt de rit naar eindpunt Luyksgestel ingezet.  Een gezellige boel in die  volle bus.  Kijk terug op een mooie, zonnige,  bos en natuurijke, fijne dag.  Op de finish veel bekenden, ook daar erg gezellig nablijven, maar vast ook nieuwkomers, bij afscheid wensen we elkaar de beste wensen voor het nieuwe jaar.  Het schemert al flink bij buitenkomst.  Tja; de z.g. korte dagen hè.  Tevreden gaan we op weg met Noud en broer op weg naar huis.  Aan U beste lezers en volgers mijne.  Wens ik een voortreffelijk 2016 toe, in een uitstekende gezondheid vooral.  Veel wandelgenot, een gelukkig jaar kortom al het wenselijke voor u en de uwen.

Ik groet u met Houdoe!. Tot volgend keer weer.  Een prettige jaarwisseling!  Van: Peter Heesakkers

28-12-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Traditioneel al jaren achtereen organiseert, deze club haar Kersttocht.  Ik ben weer bereid.  Al even zo vele jaren in hun bestaan staat de tocht op mijn lijst.   Wanneer ik op weg gaande de voordeur achter me sluit, wordt ik van recht boven me uit de dakgoot begroet door een hevig krassende kraai, en even verderop nog eens.  Vogel getsjielp  is ook mijn deel.  Zij stoeien in dicht blijvend groene bomen.   Deze maand lijkt wel lente.  Het ene na andere temperatuurrecord sneuvelt.  In Dommelen de zaal inkomend, blijft de buitendeur lang open om het drukke voetverkeer in en uit te laten gaan.  Na de tocht verneem ik van glunderende leden dat ze een prachtig deelname record hebben behaald.  Eindelijk, loon naar werken.   Tilly zal me het eerste deel der tocht vergezellen.  Bij start steek ik de al drukke Dorpstraat over, om na twee straten al in het buitengebied te belanden.  Even een drassig pad, welke tijdelijk overgaat in een asfaltwegje nieuw aangelegd.   Een fietspad is bedoeld.  Ga wat tuinderijen  vooral langs, en geraak toch in de bewoonde wereld terug, met versierde tuinen, voorramen, en ook gunnen bewoners ons een blik in versierde woonkamers.  Afwisselend paden en smalle fietspaden raak ik aan randen van woonwijken, maar soms ook erdoor.   Moet dan even langs een verbindingsweg weer een fietspad op om achter een  benzine station een smal veldpad te doorkruisen.  Na wat kort straatwerk wordt ik geleid langs een rondweg-achtige verbindingsweg welke me brengt naar een immens sportpark, waar ik over even zovele parkeerplaatsen naar de eerste rustplaats geleid wordt.    Een kantine van een atletiekvereniging.  Het is hier enorm druk, maar toch, worden de lopers snel bediend, het hulppersoneel is talrijk.  Allereerst  neem ik maar van mijn bij inschrijving bekomen bonnetje, een lekkere kom erwtensoep.  Meesterlijk bereid.  Moet zeggen dat de route me tot nu toe wat tegenvalt.  Verwend als we altijd waren.  De secretaresse der club legt me uit, dat er op het beoogde parkoers, andere kerst en sportactiviteiten waren voorzien, waarbij men alle routes moest omgooien, en rap in andere routes moest voorzien.  De wandelaar die het loodje moet leggen voor herriesport temidden natuur.  Na rust verandert het parkoers totaal.  Tilly waarmee ik tot hier mee liep heeft kortere routeplannen, en we zeggen elkaar voorlopig gedag.  De route gaat de grootse natuur in tussen Valkenswaard en Waalre.  Een jeugdherberg langs, en hier begint het uitgestrekte bossenparkoers.  Op papier krijgt de wandelaar eindeloos lijkend bos,  heideveldjes, natuurweiden etc. voorgeschoteld, paadje zus en zo, nu en dan wat modderig, maar rust en ruimte , natuur overheerst.  Klim en daal over oude zandverstuivingen, treffen fiets en wandelknooppunten, slagbomen die de doorgang van zeker gemotoriseerd, verkeer moeten verhinderen.   Een slangenpad,  een perceel rododendrons langs waar deze al in de knop staan!   De natuur is helemaal van slag af.   Kom dan aan de rand van Waalre uit, het Wassenaar van het zuiden genoemd.  Villa,s wedijveren in grootte en schoonheid.  Mag dan een park in een natuurpark wel te verstaan.  genaamd Burgemeester Ossepark, smalle asfalt wandelpaden, vele banken noden om een pauze te nemen, maar blijkt niet voor wandelaars weggelegd, die lopen stevig door.  Dan zie ik juist een wandelstel toch van hun bank oprijzen, en wat blijken oude {nou ja}, wandelbekenden te zijn die normaliter zich op internationale lange-afstandstochten  vermaken, voorbije tijd en zo uit wandelaars oog geraakt zijn.  Deze tocht is hun intermezzo.  Vervolgen nu gedrietjes met wandelverhalen en belevenissen, en wandelnieuwtjes de tocht, almaar  stappend door de rust en ruimte in deze natuur.   Het wandelen zit toch vol verrassingen en verrassende ontmoetingen, zo blijkt telkens weer.   De route blijft boeien, en de lente-zon, eeh... winterzon helpt mee.  We blijven wel fijn in de schaduw grap ik nog.  Na alle bosparkoers bereik ik al snel de rustpost van voor de lus weer.  Nu aanmerkelijk rustiger, maar toch, en het grote buitenterras is ook goed bezet.  Kantine, een van de diverse want hier ontmoet duidelijk sportief Valkenswaard elkaar, gezien veelheid in terreinen, veler sporttakken, en veel eigen kantines.  De uitgestrektheid is imponerend.  Hier tref ik Tilly weer die haar ommetje er op heeft zitten en we besluiten om vanaf hier de route af te maken, want deze lopen nu synchroon, met de overige afstanden.  Gaan over erg grote parkeerplaats de ruimten weer in, wat groenige laantjes villa's doorheen, gaan weer de natuur in, en blijven paadje zus en zo doorgaan.  Geraken dan aan doorgaande weg met veel recreatie verkeer, het veiliger fietspad op wat tot aan de grens bebouwing Valkenswaard eindigt.  Achter  een hoge bomenhaag bevindt zich een vroegere Duitse luisterpost, uit laatste wereldoorlogstijd wat toen ver uit de kom van Valkenswaard, in de stille ruimte  der natuur verborgen was, een gebouw met ondergrondse bunkers.    Rand bebouwing weer uit over een rivierbrugje, de Dommel weer, de drassigheid in om bebouwing heen  een zandpad beter gaans wordend, en nu beseffend dat het met de vrije natuur gedaan is, gaan we een groenige wijk door, voet en fietspaden en de weg herkennend van vanmorgen vroeg het begin, komen we aan de doorgaande weg van Valkenswaard-Bergeyk door.   Aan de Martinuskerk nemen we in de voortuin, en aan rand kerkhof nog even de gelegenheid, om de kerststal te bewonderen, met menshoge beelden.  De enige levende aanwezige have zijn wat schapen die zich kennelijk ongestoord van bezoekers, tegoed doen aan hun  flinke bak stro.  De drie wijzen staan in een naburige stal hun bezoektijd af te wachten.  Een schitterend oude knoestige grimmig armerige boom, staat monumentaal te wezen in de voorgrond.  Tegenover ligt de finishzaal en melden we ons af, en is het nog een fijn samenzijn met andere meest bekende medewandelaars.  De tocht was anders dan vorige jaren als gewend.  Het gedeelte tussen de rustpauzes door het meest boeiend.  Niet te min heeft de club  en de leden zich weer ingespannen, om de traditionele tocht sfeervol te laten verlopen, met een prachtig middengedeelte van de route ook.   Nu wacht nog  de internationale tocht  Luyksgestel-Lommel v.v. nu maandag.  OLAT en Milieu2000 de Belgische wandelcollega/club, van onze zuiderbuur in samenwerking mét dus.  Tot dan.  U allen een voorspoedig, gelukkig, gezegend { wandel }-Nieuwjaar  toewensend.  Houdoe!  Van:

Peter Heesakkers

26-12-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Onder een  prachtige rode ochtendhemel trek ik de deur achter me dicht.  Ik hoor een merel zingen, vogeltjes druk kwetteren.  Loop onder een boom in bloesem door.  Zie katjes in struiken, hazelaars in bloei, het gras groeit nog, elzen in bloei.   Voortuinen waar bloeiende bloemen en planten staan.  De magnoliaboom in m'n achtertuin schiet in de knop.  En toch, volgens jaargetijde en maand, zouden we in de winter zijn.  Niets van dit al, ook qua temperatuur is het lente.  De wereld en natuur is duidelijk in de war.  Heel byzonder !....    De nieuwe O.V.-regeling blijkt nauwelijks veranderd, en zo ben ik rap op weg.  Vooraan in de bus, en in staat tot een gesprek met de chauffeur, die volhardt, in een Helmonds dialect.  Op bijna eindpunt van de rit moet ik uitstappen en ga een drietal k.m.  lopend op weg naar De Zwarte Bergen, een vermaarde camping in de verre omtrek, van waaruit de kantine de tocht gepland is.  Nu kent deze omgeving wel geen bergen, amper heuvels, eigenlijk oude stuifduinen, waarop vooral vroeg in de vorige eeuw, de z.g. crisisjaren vanwege werkvoorziening bossen aangeplant zijn, niettemin onder noest werk.  Vooral dennenhout wat diende voor de mijnbouw, om mijngangen te stutten.    De vertrekzaal brengt, me qua versiering in Kerstsferen.   Buiten het terrein en in de boslanen en parkeerplaatsen is het levendig druk, en zegt me dat het een drukke tocht beloofd.   Ik presteer het om na inschrijving buiten de deur al te moeten gaan zoeken naar mijn route, welke daar meteen al splitst, zie pijlen twee richtingen wijzen.  Wordt al snel na raadpleging routebriefje, op juiste spoor gezet.  Wandel tussen bouwsels , als chalets en caravans, en wordt de camping afgeleid, een eindweegs verderop.  Geraak al meteen in gesprek met  iemand met een jack van Halewijn Zoutleeuw, mag dus vermoeden een Belg, maar nee het is een provinciegenoot welke ge-emigreert is  naar de zuiderbuur, al wat jaren, en zich daar volledig geïntegreerd heeft, blijkt.   Al keuvelend spollen we kleine heuveltjes op en af, oude zandverstuivingen eigenlijk, door de oneindig lijkende bossen van Luyksgestel, waar rust en ruimte de boventoon voeren.  Een oneindig padennetwerk door.  Her en der pick-nick banken, en diverse wandelroutes en markeringen toeristisch,  kruisen en volgen onze wandelwegen maar de routeuitzetter houdt toch zijn eigen concept aan.  En hij doet en deed het meesterlijk moet gezegd.    We geraken eindelijk in een agrarische ruimte langs diepe enorme varkenspoelen, maar de beesten zijn niet present, kennelijk nog in de stallen.  We vervolgen de veldweg.  Er rijdt ons een auto tegemoet, die stopt langszij, zijraam gaat open en daar zit vader Kerstmis de kerstman in hoogsteigen persoon naast zijn  chauffeur.  We krijgen beiden een handvol snoep en koekjes toegestopt, en er volgt een kort geanimeerd gesprek.  Groeten de kerstman die ons nog uitdrukkelijk een vrolijk kerstfeest wenst, en zetten onze tocht al knabbelend voort.  Bereiken na 6100 meter, een grote scoutinghut, welke bereikt moet worden na een stevige klim, op de top van een heuvel, de rustpost dus, en stappen een levendig drukke ruimte binnen.  Mijn wandelmaat de Nederbelg, wil zijn tocht voortzetten, en we nemen hier afscheid onder dank gezelschap.  Binnen ontdek ik al rap vele bekenden, korte gesprekken wat welliswaar  enig oponthoud vergt, maar gezellig toch.  De ruimten zijn smaakvol versiert in kerststijl natuurlijk, en het maakt het sfeervol en gezellig eveneens.   Na verpozen en vertrek meteen buiten al onder  de heuvel afgaande, blijkt al meteen een parkoerssplitsing, blijk de teruggaan route genomen te hebben, maar keer weer om en ga een veld met groensingels in,  de z.g. extra lus heb ik te gaan, zie in de verte een gehucht, bewoning althans.  Na een poos bosrand, ga ik dan toch dat bos weer in, om een ven heen, en volgen eindeloos bospaadjes in vierkanten bijna te gaan maar boeiend toch en rust om me heen.  Een rijtuig met twee paarden, en een jonge familie erop groetend, ga ik even aan de kant. Vervolg dan.    Na allerlei gedraai, geraak ik weer even de ruimte in en ontdek, de grenspost voorheen douane-kantoor in de verte.  Blijkt de weg Lommel-Luyksgestel te zijn.  Blijven even volgens een plattegrond,{bord}, op een vijftigtal meter een poos paralel met buurmans {België} grond te blijven lopen, en sla dan toch weer de bossen in draaiend van de  denkbeeldige grens.  Spaarzaam bostoerisme wandelend en fietsend tref ik.   Velden, heide, akkers en bos wisselen af.   Het blijft boeien toch.  Eindweegs verder tref ik, {maar zal vandaag meer gebeuren} een motorcrossparkoers, wat de gewrichten tergt.   Een donker dichtgeplant pad noemt Quo Vadispad, en moet kuilen door gaan.   Fiets zand en asfaltpaden wisselen telkens af.   Plots geleid een asfaltpaadje met tot bij de blokhut van de scouts  van daarstraks.  Klim de heuvel ernaar toe op, de trap ernaast is wat ongemakkelijk.  En ga op de heuveltop de grote scoutinghut binnen.  Het is er nu een heel stuk rustiger, dus meer ruimte en zitplaatsen.    Klim na rust een stuk hogerop, om via een draai de heuvel af te dalen, steil beneden, en voorzichtig aan.  Steek zandweg met fietspad over, en klim weer de overwegend dennenbossen in.   Slingerpaadjes oneindig.  Op en neer  oude zandduinen.  Het telt voor meer kilometers deze afstand qua conditie.  Het is derhalve een best pittig parkoers.  En vergeet niet, dat hier in deze streek de hoogste punten van Brabant liggen, n.l. 48 meter boven zee-niveau.  We naderen op een dag na de kortste dag {licht}, en het is dat de zon al snel ondergaat en de schemering toeneemt.  Maak me een beetje ongerust om op tijd uit de bossen te zijn gezien waterplassen {regen}, en de talloze boomwortels die soms verraderlijk uit de grond komen.   Ik wil voor duister het bos uit zijn.   Het blijft padenwerk soms in vierkantige, bijna toch, vormen.  Dichte donkere aangeplante dicht op elkaar staande dennen vooral.   Heb er toch aardig de pas in, vanwege nog daglicht.   Kom langs een afgeplagd heideveld. Stevensbergen genaamd.   Snel volgen padenafdraaiïngen nu op.  Graspaden meest.   Parkoersman{nen} moet zijn vingers blauw geschreven hebben bij het uitzetten, nauwgezet beschrijft hij elke afslag en paadje.  Héél knap!  Dat wel en verdient een groot compliment.   Plots zien we caravans en vacantiehuisjes tussen het groen opduiken.  Ik meen nog even uitwerpselen van reeën te zien.  Een medewandelaar denkt toch hondenpoep.   Weet nog niet zo zeker toch.  We stiefelen de camping weer op.  Lopen nog wat z.g. straatjes tussen de bouwsels door.  En bereik dan de sfeervolle aankomstzaal.  Ik blijf er niet lang want heb nog zo'n drie kilometers te gaan naar de dichtstbijzijnde bushalte.   Ik sta er op dat parkoeruitzetters namens mij, groots gecomplimenteerd mogen, en moeten  worden.  Zet er derhalve stevig de pas in gezien verwachte looptijd.  Ik kijk terug op een gezellige erg drukke, { erg veel Vlamingen ook }, schitterende natuurtocht, onmetelijke ruimte en rust in den buiten.  De uursdienst van de bus, haal ik ruimschoots toch.  Tweede kerstdag, staat traditioneel Dommelen, {Valkenswaard}  bij mij op programma.  Zeker niet te missen.  Oergezellig, fijne sfeer, ook veel vlamingen zeker  opnieuw weer daar, alles voor een geslaagde dag.  Zo ken ik dat daar.  Ik kijk er met verlangen naar uit tenminste.   Ik wens U geachte beste lezers mijne, een Zalig, gelukkig en fijne kerstdagen toe.      Houdoe, gegroet, en tot volgend keer weer:::      Van , Peter Heesakkers

20-12-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

   Zuth is de afkorting van Zonder Uitvallers Thuis.  Het is killig als ik mijn neus buiten de deur steek.  Rits mijn jack extra hoog dicht.  De R zit in de maand, das voelbaar ook.  Ik ga door een uiterst stil dorpscentrum naar het clublokaal.  Het is zo stil dat ik een bang voorgevoel heb, dat de tocht niet op deze datum zal plaatsvinden.  In de buurt van de startlokatie bemerk ik weinig geparkeerde auto's.  Pas wanneer ik de straat inloop wordt ik gerustgesteld.  Jawel er komen wandelaars de straat in en uitgelopen.    In de zaal tref ik welgeteld twee lopers, die nog een kopje koffie genieten.    Ziet er weinig verheffend uit, qua deelnemersaantal.   Zijn de voorspelde koude buien en erg lage temperaturen hier debet aan?  Ik ga rap op weg.  De  vroege zon staat erg laag, kijk er wat hinderlijk tegenin, en zet mijn zonnebril op.    Die zal ik een poos moeten accepteren.   Zie voor en omkijkend dan toch meerdere wandelaars.    Geraak dan buiten bebouwing, en wandel diverse boeren woonsteeën voorbij.  Schilderachtige exemplaren.  Een asfaltwegje gaat over in een slingerend veldpad, met uiteraard wijdse zichten.  Langs weiden nu zonder vee, groenstrookjes,  kale akkers, met vochtige paadjes erdoor.  De maïs blijkt binnengehaald ook, en "De  Wortel van De Mortel",  op afstand, die de omgeving hier domineert.  Een communicatietoren voor telefonie.  De Mortel is een dorpje behorend onder de gemeente Gemert -Bakel.  De benaming van die toren is ontsproten, door een colomnist van het toenmalige Helmonds Dagblad.  De toren was in recordtijd opgetrokken wat de schrijver van het dagblad, die naam ontlokte.   Een lang maar toch boeiend slingerpad.  Kom dan aan een asfaltwegje om gebied  Grotel in te stappen. Over beek Snelle loop.  Een knotwilgenwegje langsheen.  Een camping toch niet in ruste getuige de auto's op parkeerplaats.    Dan mag ik eindelijk een boswegje in, behorend tot de Grotelse hei, wat leidt tot dicht in de buurt van dorp Bakel.  Voel me helemaal in mijn hum hier, eindeloos padenwerk gaat aan me voorbij en om me heen zo stil, dat ik verwacht wild te ontmoeten.  Een enorme opgehoopte zandberg in het bos vertelt me later dat een ven of plas uitgediept is voor vermoedelijk recreatie.  Paadjes en grindfietspaden zijn tijdelijk mijn deel.  Zie terloops nog veel blad aan menige boom naast de immer groene naaldbomen.  Herfst ten top.   Een prachtige schakering van herfstkleuren en groen.   Twee keer klaphekken door , voor vee of wildgraasgebieden, nu aanmerkelijk leeg, ondanks waarschuwingsborden.  . Door hekje klap, langsheen de afrastering, een wat klim en dalig paadje door, Wandelknooppuntpalen, en kleuren wandelroutepaden, verbreedt het pad allengs, en kom ik aan doorgaande weg Bakel-- De Mortel {Gemert}.  Daar even langs die weg die ik oversteek, weer een bos in, geen benaming.   Gevoel zegt me dichtbij Bakel toch.   Het pad verhardt naar asfalt, en plots is daar een nieuw aanziende schuur, waar borden aangeven dat wij wandelaars de rustpost bereikt hebben.  Binnen is het best druk.  Velen lopen bij info deze dag een kortere route.  .  En ziet , de deur gaat geregeld open, en de een na andere wandelbekende, maar ook vreemdeling komt binnen.  Blijkt toch dat een grote categorie langere afstandslopers achter me zaten, en nog zullen zijn.    Het wordt een vrolijk gekwebbel hierbinnen, met alle info en gebeurtenissen in de wandelwereld en daar buiten, worden uitgewisseld.    Na wat lang verwijlen,  voor mijn doen, stap ik weer op.  Een asfaltbaan langs bosgroen.  Een gastank in een tuin met "Benegas", maar dat heb ik nog niet nodig. Verruimt het landschap, naar de echte Peelwegen, rechttoe-rechtaan.  Met bomenrijen die nu goeddeels kaal erbij staan, her en der verspreide bewoning, echt waar de Peel, want daar ben ik nu, om bekend staat.   Voor mij trekt juist een Sint Nicolaasstoet met veel lawaai op weg, vanaf een woning naar vermoedelijk dorp Mortel.  Wat later komen me ook harmonie of fanfareklanken ter ore van verre.   Volg de Peelwegen gedwee welke in een grote omweg gaan voorzien.  De zon verbergt nu en dan in buienachtige luchten, op afstand dat wel.  Direct na een prachtige oude  en witte heerboerderij, waar jaartal 1400 en een bord aangeeft dat dit in die tijd  een Duitse orde, monniken herbergde, moet ik een z.g. 60 k.m. wegje in, met de rust is het gedaan, jachtig verkeer stuurt me nogal eens de veiliger bermen in, niks 60 k.m. dus.  De verlossing is een brede verharde zandweg in gaan.   Bomenrijen en altoos kale akkers langs.  Hemelsbreed verschil met eerste deel van deze route voor de rustpauze.  Vermoed dat twee mensen eigen routes samengevoegd hebben.   Dagjes mensen kom ik nu vaak tegen, als ook hondenuitlaters.  Wat me een beeld geeft dat niet elk ras elkaar lust zo is te zien.    In de verte duikt dichte nieuwe bewoning op, wat me vertelt dat het Gemert moet zijn.  Steek een westelijke ringweg over, behoedzaam, want men rijdt als  bezetenen.  Wordt ik meteen een grindpaadje ingestuurd, welke  me slingerend langs de rand van bebouwing houdt.   Langs allerlei vijvers sloten en watertjes. over houten bruggetjes, en terloops zie ik nog veel bermbloemen en planten als 'szomers er bij staan, maar ook wuivende rietkragen, waartussen waterhoentjes en eenden vooral hun schuil zoeken.  Toch weer leuk dit traject.   Ik kom aan een bord dat me vertelt dat ik me op de z.g. Peelrandbreuk bevind, met een ijzeren motief en duidingen erbij die me de breuken in het landschap moeten doorzien, als in een schilderijkader uitgeduid.  Als ik er twee meter me vanaf bevind moet ik het kunnen zien, de breukaardlagen in het achterliggende landschap.  Hoe ik ook kijk, het ontgaat me.   Deze aardlagen bevinden zich op de Peelrandbreuk, bewegende aardschollen, waar o.a. Gemert zich precies op bevindt. Al weer wat jaren terug was hier ook een aardbeving waarvan de kern in de buurt van Roermond zich bevond. Ik laat het maar zo.  Ik kijk achterom me en zie dat ik juist onderuit een zware donkere lucht loop, die er dreigend uit ziet.  Zal me toch niet gebeuren die laatste kilometers?!  Als finale van de route krijgen we een gang door een park met grindpaden. Een grote vijver omheen waar de laagstaande zon heel fel zijn  verblindend licht in weerkaatst.  Zie merkwaardig enkele zwarte zwanenkoppels levensecht maar stil midden op het water, ze blijken bij nader toezien nep te zijn !!    Een grap en misleiding dus. Andere watervogels trekken hun baantje op het water.  Ga langs  bouwcontainers het park waarvan we helaas maar een deel te zien krijgen tegen alle verwachting in, de bebouwing in, waar ik na een paar straten het clubhuis in het vizier krijg.  Een leerzame route vandaag, wat geschiedenis, met voor de rust rijkelijk bosgronden, na de rust wijdse landschappen.  Wandelaars uit Leerdam vonden het prachtig vandaag zo zeiden ze me vlak voor de finish.   Kom in en tamelijk stille zaal terug, waar na mij de zaal toch volstroomt.  Een bakkie koffie warmt me weer op, met hier en daar een praatje, en de laatste nieuwtjes.  Onderweg naar huis zie ik nog lang een zogenoemde bij-zon, zo op het oog een  enkele tientallen  meters naast de zakkende zon, en weldra verschijnt er aan de andere zijde ook op afstand ván, nóg een bij-zon, twee tegelijk dus, als  deel  van een regenboogstreep.  Een schitterend natuurverschijnsel.  Een bij-zon is een regenboogachtige vlek vlakbij de zon.  Een dichte ijscristallen laag, in de hoge atmosfeer, of stratosfeer, weerkaatst zonlicht, als lijkt het een regenboogdeel.  Was toch een uniek schouwspel, dat best lang zichtbaar was.

U beste lezers groet ik weer. Met, Houdoe, tot de volgende keer weer.     Van Peter Heesakkers

22-11-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is een drukte van belang rondom het complex van waaruit de start van de wandeltocht is.  De atletiekclub waaronder ook het wandelen en dus  de tocht vandaag resorteert, houdt  vandaag ook atletiekwedstrijden, en dit alles maakt dat het levendig druk is binnen en buiten het complex Het Witven, wat op zomerse dagen  andere activiteiten huisvest in de toeristische sector, en zelfs een naburige camping exploiteert.  Met zonnestrand.    Bij mijn aanmelding voor de wandeltocht bekom ik een sympatieke geste als een mandarijn, en consumptiepenning.   Ik besluit het drankje voor na de tocht te nuttigen. De start vind plaats vanuit het recreatiepaviljoen, vlak aan de E34 /A67 autoweg.  Vlak voor het viaduct grenzend aan een bedrijfsterrein mag ik al meteen een rustig graswegje in langsheen de rivier de Run.  Het gras op dit pad blijkt pas gemaaid , maar is ook vochtig.   Moet een brug oversteken van de Volmolenweg richting een mooie oude brink van woongemeenschap Heers, daar langsheen volgt een wat lange asfaltweg gehucht weer uit, de wijdse wereld in van akkers en weiden, in de verte komt bos in zicht.  Op de weg heeft een paard of meervoud, flink geknoeid, maar het arme beest is het vergeven.   Een graswegje vermeld mijn routepapier op voorhand als dat het best slecht begaanbaar kan of zal zijn, langs akker en door groenstrook wat me in een ruig bosgebied brengt.  Nou het valt mee toch.  In dit bos voor de beek Run ga ik in de fout en kom in problemen met de walkanten, dit zal het niet zijn.   Het wordt onbegaanbaar.  Ik loop terug en miste een pad bedekt met bladeren, blijkt.    Bladwerk op de paden heel de tocht vandaag, dat wel.  Het wordt een drassig graspad langs de beek,  nu een sluis met brugje over en erlangs tegenstrooms weer, een akkerpad op.    De zon die veelbelovend scheen gaat langzaam schuil achter de wolken.  Moet verharde weg op met wijde blik bosranden.   Kleurige groepen bossages of bomen. Weer een pad in die mij brengt aan enorme visvijvers,  De Vlasroot genaamd met een vennenpaadje  met lastige boomwortels aldoor is het opletten.  Het ven is deels droog en dichtgegroeid.  Even fietspad langs doorgaande weg gaat het nu regelrecht de zompige gebieden in.  Natuurgebied Dommeldal.  Het riet staat ruim manshoog.  Volg eenmanspaadje tot waar ik een weiland door moet, uit de rimboe weer.  Ga een bosperceel in  waar een eenzame 40 c.m. hoge eenzame inktzwam opvalt weer een fietspad bereik die me leidt naar  een café met druk terras, waar ik mijn korte pauze neem.  De aangrenzende camping wordt ik opgestuurd na rust, tussen vakantiehuizen door en een beukenhaag door als poort naar een moerasgebied.  Daar gaat het een poos doorheen, tot een veldwegje.  Een klaphek brengt me weer door weidegebied tot volgend hek.  Ga een bos in middels 25 c.m. brede brug met relingen weerszijds, {gelukkig},  en volg eenmanspad langs de  meanderende Dommel tegenstrooms.   Krijg nu een hele reeks vochtige zand en graspaden met weiden en groenstroken  en kleine bouwlanderijen omgeven door oude en jongere bomenrijen. Het gaat landgoed Loonderhoeve in en door, en de route leidt me naar een rustige asfaltweg, met verkeersbarages, wat hoeven langs een veldweg weer in.  Geraak rand bebouwing Valkenswaard.   Kom langs een bouwwerk  met oude bunker, waar in de oorlogsjaren de Duitsers een luisterpost hadden. , Kruis een rotonde een recent villa/bungalowwijk in, en mag dan een doorgangspaadje volgen langs bossen tot ik van de wijk afdraai weer de herfstige bossen in.  Waad weer als meerdere keren vandaag al door lagen bladeren, waar padenwerk gezocht moet worden, maar het moet gezegd, de pijlen leiden me fenomenaal, de hele tocht al.  De herfstkleuren onderweg zijn feeëriek zonder meer.   Een hele trits bospaden netwerk volgt snel op, maar papier en pijlen loodsen me geweldig mooi en duidelijk door moeder natuur in al haar kleuren.  Wordt langsheen een enorm uitgeschoten aspergeveld geloodst.  Blijf paden volgen tot oversteek doorgaande weg die weer uitkomt op een brink van gehucht Loon.  Daar is weer een caférust voorzien.  Volg even op t.v. scherm wat een regionale voetbalclub presteert, maar ik wil na mijn drankje toch weer in de benen.  Mag een ouderwets en smal met hoge heggen weerszijds kerkepaadje volgen, en akkergebied in waar de tijd stille staat.  Wat mij onderweg opvalt, zijn bloemen en planten die  men enkel in de lentetijd tegenkomt als zaadbollen, paardebloemen , duizendblad,  schermbloemigen en andere bloemsoorten.   Ook meizoentjes. Of hier het zachte najaarsweer debet aan is?   De natuurvorser zal het weten.   Passeer enorme boomstamstapels, en bereik bebouwing van Waalre.  Een witte kat ziet mogelijk of zoekt een veldmuis aan de slootkant, en heeft geen oog voor de passerende wandelaar.  Kom nu in open ruimten waar de toren van de ASML het landschap bovenuit torent.    Zie een badkuip in de wei staan maar geen vee dat zich erin wast....    Of een bloterige koe.  Ook deze staan nog volop buiten dezer dagen. De zon is inmiddels zoekgeraakt achter dikker wordende wolken.  Harde zandwegen volgen nu door open landschappen.  Het zwarte schaap graast rustig door bij mijn passage.  Tja het zwarte schaap.... Zielig allerminst toch.   Plots mag ik een moerassig gebied in, maar nattigheid blijft me bespaard, kan op drogere paden blijven, langs en door rommelige bossen.   Wat vochtige voetpaden maar toch.  Bruine varens alom ook.  Rietkragen.  Boeren zijn onderweg nogal eens actief met tractoren.  De hele route trouwens.  Herinner me andere tijden van echte zondagsrust, dat meneer pastoor het nog voor het zeggen had, tenzij permissie.  Weer wordt de kantoortoren van ASML zichtbaar en domineert het landschap.  Zie in de bermen margrieten bloeien {!}    Kom aan een fietspad paralel doorgaande weg.  Die moet ik volgen tot de weg omhoog gaat. Rechts van me doemen de viaducten op van  roemrucht verkeersknooppunt De Hogt . Achter hele velden bruine maïs.  Voor de wegstijging over brugje met riviertje de Run mag ik een wegje door die naar asfaltwegje leidt, alwaar ik langs de autoweg E34/A67 beland, en waar ik en passant snel een zowat stilstaande file rap zie groeien.  Wegje gaat over in verharde zandweg, langs een grote coniferen-kwekerij, een trainende paardrijdster langs, welk wegje en pad me rechttoe rechtaan bij de finish afzet.  Het is nu veel rustiger, dan de heksenketel vanmorgen.   Samenvattend kijk ik terug op een fenomenale   schitterende wisselende natuurtocht waar zo veel moois te zien was.  Ik tref in de zaal nog een der routeuitzetters, die ik een welgemeend compliment kan en mag maken.  En nog even een praatje met de vrouw van de voorzitter der club, die de leiding/verantwoordelijkheid had over de wandelafdeling en deze tocht vandaag van de club GVAC.   Volgend jaar of seizoen staan ze officieel vermeld in de  wandelprogramma's en op de wandelsite www.wandel.nl. van de nationale wandelbond.  Zeker om in de gaten te houden, en ik mag en wil  na twee bezoeken deelnamen zeggen, zeker de moeite waard.  Het was een schitterende tocht!

Aan u beste lezers, zeg ik weer:::,  Houdoe, tot de volgende keer.    Van:  Peter Heesakkers

08-11-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Het bladval uit de oude lindebomen van het plantsoen in mijn straat trekt mijn aandacht als ik me op weg begeef naar Lierop.  Is een sierraad.  Het is de eerste straten waden door het blad. Niettegenstaande, staan de bomen er gekleurd bij nog in deze herfstdagen.  Wat ik vorige week ook al vermeldde, de tuin die in Halloweenstijl is ingericht heeft navolging gevonden.  In de bomen en op het wegdek kraaien de zwarte vogels aldoor.   Een na- Halloween sfeer dus.  Verderop in de straat is een voortuin passioneel gesierd, met kleine grafzerken, wat kleine spoken, en een groot spinnenweb in de boom.  Aan het busstation tref ik Peter v.d. V. uit Veldhoven wachtend op zijn overstap naar dezelfde bestemming, en zo reizen we keuvelend over.  wandelzaken, --wat anders !?   Naar onze bestemming, Lierop.   Onderweg zien we een beboste weg de zonnestralen door het al spaarzame bladerdak der bomen schijnen, door ook de lichte nevel.  Prachtig schouwspel!  In de velden zien we grondmist opkomen.  Echt herfst dus.  De start zal zijn vanuit  Het Jagerhuis, een in de  verre omtrek bekend horeca bedrijf.  We treffen die jagers gelukkig niet, niet mijn favoriete groep.     Ik start via de hoofdweg doorgaand door het dorpje C.A. Someren.    Weer doen de klokken van de impessionistische  monumentale koepelkerk ons uitgeleide en uit alle hoeken van het dorpke komen gelovigen ter kerke.   Weer waad ik door een deken van bladeren.  Langs een sportpark waar de grasmat bladervrij wordt gemaakt.  Een wegje met huizen verspreid en boerderijen ver uit de vorige eeuw langs.  Andere afstanden splitsen al van mij.    Lange schaduwen worden door de lage ochtendzon geworpen op weg en landschap.   Het is kraakhelder weer.  Hoor geloei in stallen.   Een paardenwei langs, ongewoon veel drie en twintig telde ik er.   Een graswegje en bielzenbruggetje over van de Kleine Aa.  Een quadrijder passeert me eerbiedig.  Respect.    In de verte snelt kanaaldijkverkeer, paralel dus aan de vaart.   Een asfaltwegje verandert in zandweg, en weer terug naar asfalt, her en der een boerenhofstee met nog vee in de weiden.    Ga een graswegje in langs landerijen met groenstroken, alwaar een echte  Amerikaanse truck geparkeerd staat, een blikvanger.    Wat straatjes door den boer zijne erven en zandwegjes komt toch de Quad van daarstraks me tegen gereden, opnieuw met ingehouden snelheid.    De ruspost is voorzien bij een farm equipment bedrijf, motorische uitrustingen voor land-akkerbouwers en tuinbouwers.  Binnen in de immense hal en de club heeft ruim zitjes voorzien en de keuken biedt vanalles in dranken warm , koud en etenswaar.   Prima verzorgd!   Na deze rustpauze stuurt de parkoersuitzetter na kort asfalt de natuur in.  Smullen van de herfstkleuren wordt het.  . Gaan langs een campinghek, afzetting achterom hier het  toeristisch pad de Bontvenroute op, door bladerdekens en smalle bospaadjes, een doorkijk intermezzo van uitgestrekte weidegebied, met vee nog rijk aanwezig alsook schaapskuddes.   Het gaat nu de befaamde Strabrechtse heide in, en ook op.    Over wildroosters alwaar veel schotse hooglanders vlak langs ons, veilig toch, achter pikkeldraad, grazen.  Ze negeren me volledig.  Kom na bos aan wijdse zichten op het vennengebied van de heide over grindfietspaden.  Zie gaandeweg enorm veel en soorten paddestoelen, verspreid maar ook hele kolonies, bij elkaar.  Het is een waar lusthof.   In geuren en maten, inderdaad de herfstgeuren kietelen mijn neusgaten.  Het is volop genieten hier dat ook.    Volgen ook een Onderduikersroute-pad en komen langs een historische plek met uitlegbord, en platte grond met uitleg, fundamenten van ex-bewoning, was o.a schuilplaats van geallieerde piloten en onderduikers om het werken voor de vijand te ontkomen.  W.O 2 dus.  Was een indrukwekkende plek, althans maakte veel indruk op me.   We worden daarheen en omheen, langsheen  gestuurd met bepijling zonder paden, loop op zachte bosgrond.    Het ligt en lag ook destijds verborgen in groen waar nooit niemand kwam of ook maar kón komen.  Loop  daarna aldoor bospaden en wegjes tot aan een recent gebouwde uitspanning.  Heb het inmiddels wat warm gekregen bij temperaturen van 19 graden.  De zon schijnt onbarmhartig, en soms is de lage zonnestand wat lastig ook met mijn zonnebril op.   Kom randje bos langs een enorm groot bloemenveld, waar de bloemen nog welig groeien zo ver het oog rijkt, dahlia's  volgens mij {?}   Veel is al geoogst, maar toch, een weelde aan bloemenpracht.  En voort gaat het weer door bospartijen met paden bedekt met bladeren.    Na bossen uitgestrekt kom ik langs een enorme tuin in het bos alwaar een beeldhouwer zijn kunsten tentoonstelt.  Ik herinner me deze tuin van jaren geleden toen we deze mochten bezoeken tijdens de OLAT- wandeldriedaagse vanuit Geldrop. De Kempische wandeldagen.    Toen mochten we een droomwerk van een tempel in aanbouw aanschouwen.   Een hels karwei was het.    Tussen de bomen door onderscheid ik nog diverse beeldhouwwerken, en bouwsels.  De z.g. zonnetempel openbaart zich ook.    Geraak nu aan een doorgaand wegje, wat verkeer.  Steven  direct op Lierop af, maar toch , onder kleurige oude eikenbomen door met aldoor vallende eikels, opnieuw een afdraai over eikenwegje nog opvallend groene bomen {!!?} ,,  door heen boerenerven gaat het de kom van het dorp in, huisjes allerlei langs, oude en nieuwe  torent daar de oude koepelkerk boven een park uit.  Een ommetje zogezegd.  Een besluitende draai het dorp in, kom ik aan het Jagershuis, de finish dus, waar het ook op het terras een drukte van belang is, met dagjesmensen, wandelaars, motoren geparkeerd staan van een motorclub, toerfieters, het is even lavreren, om binnen aan het afmeldburo te geraken.  Blijkt zonder meer een geliefd plekje te zijn voor dagjestoeristen.  Ik maak de leden van de club en achter de afmeldtafel een groot compliment.  Dat was verdiend.  Hele stukken van het parkoers waren helemaal nieuw.  Ik ben dik tevreden, en dat waren Belgen in het etablissement ook eens met me, en die zijn wat gewend of verwent beter gezegd en dus kritisch.  Een echte natuurtocht.   Het  deelnemersaantal lag naar mijn zicht en gevoel ook erg hoog.  Dik verdiend ook.    Een echte herfsttocht ook, in stralend zonnig weer.    Volgende week staat Veldhoven op program, atletiek en wandelclub  GVAC.   Verwacht ik zeker na de ervaring van eind September weer veel van.   Een nieuwe loot aan de wandelstam.  Zie hun website: gvac.nl.    Tot daar en dan.  Ik groet u lezers met "Houdoe". Volgende week dan. :::   Van  Peter Heesakkers 

01-11-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Als ik mijn woonstraat uitwandel, sta ik toch even stil om een voortuin te bewonderen, welke geheel in Halloween-stijl  ingericht is, met griezels en skeletten,  Spinnen en webben, spoken en zo meer.   Sfeervol toch. Het is de eerste in de rij en wie weet zal het best veel navolging vinden.   Het is nog grijs weer, maar de weerman is toch optimistisch vandaag.  Op het station van Boxtel  vanaf het perron een lange trap naar boven om hoog over de emplacementen te gaan, en achter de hal  weer in de lange steile afdaling.  De weg naar de startlokatie kan ik dromen, al is deze bepijld.    De parkeergeleiders hebben veel werk, aldaar, er moeten aldoor nieuwe plekken gecreëerd worden , want het rijdt druk aan.  In het Jacob Roelandslyceum is een nieuwe startzaal voorzien, vorige keer in ontspanningszaal, nu in de sportzaal.  Het is levendig druk aan de inschrijfburo's, hele rijen, ik wacht mijn tijd en begin mijn ronde door de zaal met handen schudden, praatje her en der, en schuif aan zodra de drukte minder is.   Prachtig, altijd het weerzien van de echte regelmatige deelnemers, velen al jaren achtereen, hoor en zie ook veel nieuwkomers, en de tongvallen verschillend uit den lande, maar ook de zuiderburen hebben het ontdekt hier.     Ik dacht de parkoersrichting al te weten, maar dat was buiten de waard gerekend.  Een heel nieuw parkoers heeft de ijverige parkoerscommissie ons vandaag voorgeschoteld.  Het zal globaal gaan richting Vught-Haaren-Helvoirt-Esch.   We ontkomen er niet aan, om langs oude rijksweg, en een woonwijk met honderden appartementen door te steken. Tegelpaden, asfaltpaden, fietspaden koophuizen langs, sportveldje, zwembadgebouw, bebouwing uit en daar begint het herfstkleurenfeest, een doorgaande weg met oude eiken, linden en beuken even langs en oversteken, een pretpark langs waar aan de ingang in heuse grote een dinosaurus staat.  Even langs en over fietspadje en dan natuurgebied Sparrenrijk in.   De Aanloop geeft een duidingsbord toepasselijk aan.  Het is meteen een feeëriek gezicht de vele herfsttooi.  Groenblijvende boomsoorten als spar en bladbomen die vaak hun goudkleuren en ander herfsttooi tentoonspreiden.  Een áááh klinkt in de wandelgelederen en kamera's klikken  constant om me heen.  In ganzenpas gaat het door dit bos slingerend want erg smalle paden, en ook de geur van rottend herfstblad vult de neuzen.   Paddestoelen bij de vleet ook in alle soorten en maten.  De grond is bedekt met kleurig blad-afval.  Jawel, definitief, het IS herfst.   De zon breekt plots door het tot dan toe grijze wolkendek.  En zal voor de rest van de dag uitbundig schijnen en de kleuren prachtig aanlichten.  Omzeilen een afgezette route voor, bosdravers, een bostrimloop in aantocht blijkt, atletici dus.  Aller bewondering mijnerzijds toch en respect.  Fietspad volgt na grindig paadje, doorheen het bos.  Een provisorisch brugje.  Een gans blijft langs het hek staan.    Een hortensiakwekerij.  Een bezoekerscentrum, omtrent wandelgebied.  Het is echt herfst.   Een fantastisch kleurenpalet.  Overweg oversteken, een groensingel in, wat eindigt in knotwilgenpad, tegenliggende fietstoeristen. Puinsteen paden, herstkleurige struiken weerszij.  We zijn in uitgestrekt gebied het groene woud genaamd belandt.  Even wat nieuwbouw van nog echt dorpke Esch aantikken.   Door dorp uit brug van Essche stroom over, landelijk in.  Langs slagboom bos weer in.  Kom aan een groot ven , waar deze streek rijk gezegend mee is.  Hier draaien we deels omheen via smal op en afgaand eenmanspaadje.  Het is genieten hier van alle groen en de waterspiegel.   Een sportcomlex sportpark beter, langs of achterdoor beter waar sporters elkaar toeschreeuwen.    Nog een zandpad, een verharde zandweg volgt, ga dan een asfalt-wandelpadennetwerk een park eigenlijk door.   Denk even dat er iemand met de knieën op de grond voorover ligt of zit, op een kleed van plastick ligt, dat deze gebeden naar het oosten zendt, blijkt een fotografe te zijn, die onder een boom een paddestoelenzee vastlegt.   De foto's worden ons trots getoond, digitaal dus,  juweeltjes.  Mogen kort hierna pauzeren in een wat groot uitgevallen scoutinggebouw..  Na deze pauze even tegen route inlopen, volgt weer een bosroute, een grote bospoort door.  Overeind  heet een wegje.    Volgen nog Essche Baan en Pickensteeg duidelijk de weg terug naar Esch.  Voor het dorp de brug van Essche stroom over en daarlangs een graswegje .  Informeert een dame  geïnteresseerd vanuit haar achtertuin waar al het wandelvolk vandaag toch vandaan komt.  Vergt even uitleg.    Bij een stuw afslaan in smal paadje de wijken in.  Bebouwing uit een schitterende  groenstrook in, na een poos doorgaande weg op fietspad, middels hekwerk, of poort beter.  Na groensingel  volgt een poos asfalt langs velden , akkers, weiden, een knuffel met belangstellend rijpaard langs de draad.   Veel akkers, en  al binnengehaald maïs en andere veldvruchten.  Akkers al winterklaar, keurig geharkt.  Boomgroepen in herfstkleurentooi vlammende kleuren ook, langs deze weg.    Komt toch de spoorweg weer in beeld en gaan we Boxtel binnen.  Leren stadje oud en nieuw uitvoerig kennen.  Ontwijken het oude centrum.  Komt ook de Dommel { ja alweer }, in beeld.  En bereiken al gauw weer de finish in de sportzaal van het lyceum.  Daar is het nog gezellig nablijven met de overige wandelaars en bekenden natuurlijk, die er al zijn en nog binnendruppelen.   Sfeertje, dat wel.    De club had het weer prima voor elkaar, en de vrijwilligers op en langs de route.  De kortere routelopers konden met een bus  verderop op de langere parkoersen aansluiten, en mee teruglopen, en konden zodoende ook een prachtroute voorgeschoteld worden.  De consumptieprijzen en bediening waren zonder meer populair, en dat maakte dat velen zo niet de meesten wat nableven.  Oergezellig zo.  We kijken terug op een schitterende, geslaagde herfsttocht. In al haar natuurlijke glorie, feestelijk gesierd in herfstkleuren.  Zeker om hier terug te blijven komen. Volgend weekend lonkt Lierop --   { Hermode}  Een al jarenlang begrip in de gemeente Someren.   Zeker en vast ook weer in herfstkleuren en sfeer. Tot volgend keer weer beste lezers/volgers.  Gegroet en Houdoe!

Peter Heesakkers   

25-10-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op een onwezenlijk tijdstip, 'sochtends vroeg staat Noud aan de voordeur.  Hij heeft nogal wat op huis gaande stappers, kroeg en discogangers getroffen op zijn gang naar mij zo vertelt ie.  Even broer Wim afhalen in Veldhoven en we gaan op weg naar Reusel vlak aan de grens met onze Belgische buren.   Als we Reusel naderen worden de eerste nevelflarden zichtbaar.  Met de eerste leden van de organiserende club nemen we al gauw de eerste parkeerplaatsen in.  Snel wordt alles in gereedheid gebracht om de eerste vroegerikken te ontvangen.  Noud heeft zich beschikbaar gesteld om  het projectiescherm en de diaprojector met bijbehoren te installeren.  Al rap zien we ze binnendruppelen de langste afstanders { lopers} , en hun prestatieve acties zijn af te lezen aan shirts en jacks.  Bij het startsein stuiven ze de zaal uit.   Ik wacht mijn tijd rustig af, mijn eerder voornemen, heb ik in de kast gezet, mede indachtig het voorspelde regenachtige weer vandaag.   Het zou droog blijven verd....Plots vraagt de vereniging actie, en in no-time zitten we gevieren Noud, Wim, Ruud Horst, medewerker/inzender Beneluxwandelen en ik  stickers op de routeblaadjes te plakken alsdat het evt. noodnummer voor onderweg ten laatste veranderd is.  Gaat razend vlug.   Als de langste afstandmeute de zaal uit is, komen de overige afstands-aanmelders binnen.  Na de gebruikelijke praatjes, ontmoetingen, wederwaardigheden uitgewisseld te hebben mogen wij er dan op losgelaten worden.  Even wat nevelige straatjes en dan de wijde wereld in van den buiten.  Het zicht wordt flink ontnomen want het is erg mistig geworden bij de zonopkomst.  De kerkklokken van het dorp luiden ons uit.    De tocht zal plaatshebben op den zuider buurmans gronden vandaag voor toch wel dik 80%  Even een perceel bos door asfalt en veldwegjes en een erg groot koolzaadveld, in gele bloemenzee langsheen.  Vallen ook de duizenden spinnenwebben in dauwdruppels op langs de paden en wegjes.    Wat wandel knooppuntpalen voorbij is al na ruim vier kilometer, de verzorgings post.  Indachtig de dan na deze, mogelijk wat late post verwijlen we maar even toch, kopje koffie en brood laten we ons goed smaken.  We blijken aan de landsmeet te staan, de stand misschien op de grenslijn, of net ervoor.  We zien het aan de veranderde duidingsborden als wandelroutes.    Jawel we lopen direct België in de gemeente Arendonk, provincie Antwerpen.  Een ruim omdraad gebied met verscholen bunkers, nog uit de z.g. Duitse bezettingstijd, zo vertelt men, zijn toch zichtbaar.  De mist trekt snel op, en de zon schijnt volop vanaf hier.  We trekken de bossen en landschappen van de Belgische Kempen in, zien duizenden zwammen, en het verkleuren van het blad der bomen vertelt dat de herfst nu echt zijn intrede doet..  Het blad valt altoos om ons heen.  Eikels vallen met een plof massaal uit bomen en de kastanjes eveneens.  Wonderwel wordt er niemand geraakt. Bolsters liggen bezaaid op de grond. Toch zien we ook nog bloeiende erica, de paarse heideplant.  We genieten van de onmetelijk lijkende bossen, nu en dan onderbroken met veldjes, akkers en weiden, de doorkijkjes her en der.  Natuurtocht in optima forma.   Achter een wand aan een bosrand staan borden met opschrift "Bezet", hè, hoezo?   Gluren er toch achter en zien kinderen met ezels rijden en spelen, en verzorgen. Gaan dwars door veld met vuurkorven, die nasmeulen.   Eindweegs verder is het even zo droog en veilig als mogelijk van door diepe tractorsporen  omwoelde wandelpaden, voorzichtig te sluipen.  Enorme trucks voorbij onbemand blijken er houtkapwerken plaats te vinden als we stapels palen hout en stammen zien.  Een verhard wegje overstekende brengt een pad en weg ons bij het Theehuis, zomaar in de wildernis op de gemeentegrens met  Ravels en Arendonk.  Het ziet er met tuinen wat blokhutachtig uit de bouwsels, en vrij nieuw ook, maar binnen is het een en al gezelligheid.  Theehuis Op Talander, wat het ook betekenen mag.    Lopen na die rust een stuk tegen de route in om een graspad in te gaan na weer voorzichtig door diepe tractorsporen te ploeteren.    Een weide met ezels langsheen.  Bij ons loopt een kraninge 90plusser, die stevig mee stapt en zijn zegje doet.  Tjieu uit Weert.  Kan veel verhalen, en dat doet ie dan ook.  En nog helemaal bij z'n positieven.   Graspaden sturen ons door moeder natuur, langs weiden kleine vergezichten, verwilderde velden, een oude witte eenzame monumentale  boerderij.   We treffen een jonge familie met een ezel aan de wandel die pauzeren langs de wandelroute.  De ezel doet zich tegoed aan het aanwezige groen. Natte graspaden vooral tot aan weer een kapot gereden door boswerkers modderig en glad wandelpad. Trekken we dwars door de omsloten natuur een wat erg lange route door velden en bossen pad nu en dan droog, asfalt of verhard zand.  tot een veldwegje waar we in de verte bebouwing zien.  Dit moet  Arendonk zijn vermoed ik.   Tussen de bomen een afgebakend terrein van wat ik dan vermoed een vakantie-oord, en of camping. Gaan in bebouwing een fietspad op langs een B-weg en kom dan aan de ingang wat blijkt een opvangcentrum of kamp voor {economische} {??} vluchtelingen te zijn.  Fedasiel genaamd.   Een paadje brengt ons aan een ijzeren balkbrug enkel, dat wel, met leuning, vervolgens aardappelvelden en anderzijds weer koolzaad door.  Even verderop komen schoorsteendampen, en bij een oorlogsmonument, onze neusgaten binnen. { Houtstook}.  Zien tegelijk ook een zaak in houtkunst tentoongesteld aan den volke.   Witte schermbloemige plantensoorten nagebleven van voorbije zomer, omzomen ons smalle pad.  Een schuilhut, die eerder half onder de grond liggend doet denken aan schuilplaats tegen vijandelijkheden van voorbije wereldoorlog. langsheen, gaat het slingerpadwerk klompjespad genoemd  een bos weer door met opmerkelijk grondgroen en groeisels.  Ik vermoed weer op Neerlandse bodem te zijn aanbeland intussen.  Een eenzame appelboom  aan een draaipad, waaronder massa's appels liggen al.  De zon duikt weg in een grijs wolkendek intussen.   Zowaar is daar de volgende OLAT-rustpost tussen het groen opduikend.  We laten ons de door Willem de kok van de ploeg verzorgers, ons de Bele-vensoep, vanwaar die naam{?},,  goed smaken, met een belegd broodje en koffie na.  Zittend op drukbezette bankjes.  Een asfaltweg brengt ons aan de oversteek doorgaande verkeersweg langs wat vertier brengende bouwsels, zien op afstand het oude douanekantoor aan de grenslijn gaan weer bomenweg in met kastanjes en beuk, en weer hoor je de boomvruchten vallen om je heen, en worden dan een smal pad op gestuurd, dat zich door landschappen slingert, langs een minicamping die er nu verlaten bij ligt.  Een wei met witte koeien langs.  Vlaren heten ze dan geloof ik {?}..   Over z.g. duiker stappen we wat bij mij een provisorische brug is een soort overgrote rioolpijp.  Mogen dan een gloedje nieuwe woonwijk inwandelen, mensen- in- betere- doen-woningen.   Blijkt alras de zuidelijke wijk van Reusel te zijn.  Ken Reusel van vroeger jaren als grensdorp met doorgaande dorpsstraat met zijwegjes, en verbaas me nu van de uitgestrektheid ervan.  Worden door groenige wijken gestuurd.  Plots is daar de mij vanouds bekende Dorpsstaat dan.  Steek die over en dan tussen winkelgalerijen en appartementengebouwen ben ik duidelijk in het centrum, en dient zich de finish aan. Het dorps cultureel centrum met vanalles dróp en dran en binnen.   Het was vandaag weer ouderwets "Echt OLAT", is de trotse slogan van de club.  Een uitmuntende verzorging. Schitterende routes, natuurrijk, met zorg uitgezochte wandelpaden en wegen.  Noud heeft weer eens zijn opmerkende camera rond laten waren op en langs de route.  De foto's zijn weer te zien op de clubsite WWW.OLAT.NL  ga naar foto album of picasaweb.  Mogelijk later deze week op hun site gepubliceerd.  Ik en we gaan weer zeer voldaan naar huis, we verlaten de zaal op twee nablijvers na.... We grinniken dik tevreden, en voldaan,het was weer het OLAT-dagje wel. Pakken snel zijn projectiespullen en camerawerk in, en zijn er vandoor.  Volgende week lonkt Boxtel weer, die mij ook lokt.  Tot het lezersvolk roep ik weer : Houdoe, en tot volgende keer.   Gegroet, het ga u goed. 

Peter Heesakkers    

18-10-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De eerste tijd is wat ongemakkelijk in de overvolle streekbus met scholieren, en werkpendelaars.  Op weg naar Steensel dus.  De startaccommodatie is zonder meer prima voorzien en mogelijkheden voor velerlei activiteiten.  Het ontmoetings en activiteitencentrum van het Kempense dorpje.  Noodt tot langer blijven, maar toch, helaas, maar de tijd dringt en begeef ik me op weg.  Aan het einde van de bebouwing steek ik de doorgaande weg over, na eerst twee betonmolen-- wagens die hun inhoud naar een te verbouwen woning pompen, te passeren, en een heggepaadje in, een grindpad, en al meteen het bos in.  De  eerste herfstkleuren verwelkomen de wandelaar.  Bos weer uit links meteen rechtsaf beland ik op een rustige asfaltweg met her en der bewoning.  Maïs speelt als akkerproduct weer de hoofdrol vandaag.  Ga vervolgens een graspaadje in  de velden door en de parkoersuitzetter vermeldt dat links van me de oorsprong van riviertje de Gender ontspringt, een zijtak van jawel De Dommel.  Zie nog maar een droge sloot, welke zowaar verderop inderdaad water verzamelt, maar nog niets wijst op een beek of riviertje.  Er zit n.l. nog geen stroming in.  Ik geniet vergezichten langs  de beek gaande weiden, weidevee,  alpaca's, akkervelden en rechts van me komen de contouren van het dorp waar ik startte in beeld weer.   Een Mariakapel voorbij, moet ik een geleidelijke helling op na eerst uit een diepe droge sloot geklommen te zijn.   De helling leidt me per viaduct over de autoweg E3/A67/ E34, dit laatste voor onze zuiderburen die tussen Antwerpen en Venlo loopt.  Bezie de eindeloze rijen als goederentreinen vrachtauto's alle naties, met daar langs de rijen auto's onder me doorgaan.  De wereld draait door.  Daal weer geleidelijk af en ga weer de bossen in.  Geniet van de kleuren en boomsoorten aller leeftijden.  Gaandeweg vallen de eerste bladeren om me heen, en zal ik verdergaand duizenden paddestoelen ontwaren, aller soort en maat of grootte zo men wil.   Herfst ten voeten uit, nou ja de wind en regen ontbraken nog maar toch.  De koude miezerregen kwam pas op het einde der tocht aan bod.  Ook de herfstgeuren laten zich gelden.  Kom even later aan bosbewoning van mensen in goeden doen, en dan staat de  van de club fameuze verzorgingswagen, geposteerd aan een sportcomplex.  Als altijd, tref je daar weer je vele wandelvrienden, en bekenden en ook Hennie tekent present jawel counterpart van Theo.  Hennie houdt het op korte afstanden nog, en hare Theo, maakt zijn ommetje op langere afstand.   Na gezellige begroetingen en korte gesprekken ga ik weer verder, ik twijfel nog of ik langer ga vandaag, maar dat zal later dan alsnog gebeuren.   Haal veel lopers in, en doet me besluiten om langere afstand te gaan.   Welliswaar in mijn uppie, meest.    Een lange rododendronheg langs kom ik op een wat erg modderig paadje, ga weer een droge sloot doorzakk en en klimmen, wordt omringt door stukje weilanden even, om dan voor me een erg donker bospad in te moeten gaan .  Even besluit ik een lichtschakelaar te zoeken, maar gelukkig enkele tientallen meters lang.  Is er het daglicht weer.  Beland na even wat bouwsels dan weer echt in de wijdse natuur van dorpke Knegsel en prachtige oude bossen met lanen eik, beuk en zo meer met daartussen bospercelen een en al rust.   Majestueus gezicht die overwelfde boslanen.   Bos weer uit ontvouwt me een grote akkerruimte met verspreid aan de einder wat boeren hoven.  Het is stil om me heen en door wijds landschap met zware wolken zet ik me voort.   Wat asfaltweggetjes, dan een omleiding wat tevens meer landbouwvoertuigen met zich meebrengt.  Tractoren die me passeren met regelmaat en ik eerbiedig de wegkanten opzoek, voor deze mastodonten, en nu en dan ook personenauto's.  Ze wuiven me allemaal toch bijna ter begroeting.   Mag dan eindelijk weer de bospaden in en langs oude opgravingen uit de préhistorie, kenmerkend met grafheuvels ronde bulten met gras en  palenkransen er omheen.   Waar asurnen en gebeenten en andere attributen gevonden zijn.   Onze verre voorouders dus.   Plots bemerk ik  een stuk route op te gaan van vorige week nog in Veldhoven, ga weer door velden, steek een wegje over en bewandel stalen platen en betonplaten zelfs. Kom langs een diepe kuil waar wat waterleidingbuizen oprijzen in aanbouw, om later de akkers mee te bevloeien.  Hoor dan ook een bosfazant roepen.  Een berkenwegje dat Steensel met Zand-Oerle verbindt, volgen met veel nieuw bermgroeisels planten en bloemen, grassen zoals eerder onderweg al opviel.  Draai om dorp heen wegjes langs wat boerderijen om dan een bosweg te volgen, een waakhond aan erf die me welkom heet, denk ik....,  naar de rustpost kantinewagen.  Hier besluit ik voor een extra lus en dus afstand.  Ik lust er wel soep van.  Draai om sportcomplex heen, de bossen weer in langs boorden jonge dennen , hoge grassen en zowaar geel hoog gras in een veldje met sluippaadje.  Hoor nu geraas van de E34 weg, maar blijven uit de buurt en ga via graspaden de rust der bossen door.  Eindeloos door de natuur in herfstpracht. Het fameuze E3 strand  van de streek in volle rust nu achterdoor, middels asfaltfietspaden en later sprokkelhout/graspaden.   Langs draadhekken van de grootse plas, zet later in bos het sprokkelpad door volgen doorkijkjes van bosranden naar den boer zijnen  akkervelden  en weidegebieden.  Nogal wat splitsingen volgen, in de stilte van het bos om me heen.  Plots herken ik een splitsing van begin van mijn wandellus en zie sportterrein  weer, en weet dan de rustpost in de buurt.   Ik passeer deze echter nu en wil voort, wetende dat het nu niet echt ver meer is, naar Steensel.  Raak aan de klets met een wandelaar, bezie dat de post maar enkele zitters telt nu.   Als gewoonlijk, zijn kortere afstanden altijd in trek.   Via fietspaden , asfaltwegjes en zandwegen en paden, onderbroken met akkervelden en plukken bos, geraak ik weer op de helling naar de E34 aan het begin van de tocht, en nog immer drenst het oneindige verkeer onder me door, eindeloze treinen van trucks en auto's.  Geraak nu aan de bebouwing van Steensel en ga wat straatjes door.  In een voortuin zie ik een vijver met reusachtige Japanse vissen  de zogenoemde Koi-karpers rondzwemmen loop dan achterdoor de oude toren bij een laat ik zeggen later gebouwde kerk.  Dertiger jaren mogelijk van vorige eeuw.  Steek doorgaande weg weer over die dorpje doorsnijdt en meld me af bij het ontmoetings/ontspanningscentrum.  Op de parkeerplaats vanmorgen nog boordevol als ook de omringende straten, met opvallend veel rood-witte Belgische nummerborden van onze zuider-wandelvrienden, zijn nu goeddeels leger.   Een teken toch dat deze club ook daar aanslaat, en aanspreekt, geheel terecht trouwens.  Neem er nog ene na in het gezellige café van dit centrum en bemerk als ik buiten kom, en grijze lucht en lichte miezer.   Dit kon deze club niet meer verstoren en deren in aantal deelnemers.  Ik heb een schitterende wandeldag gehad, weer een echte Kempense tocht in al haar natuurschoonheid en afwisseling.  Prima routebeschrijving en  de bepijling was ook af.   Evenals de kantinewagens en verzorging.   Hulde aan de vrijwillige medewerkers.  Nog even een anecdote tot besluit, een van de vele trouwens:  Men noemt Steenselnaren in de streek Nun Stinsele Pier, zoals meer dorpen en steden hun bijnamen uit de grijze oudheden verworven hebben met soms enige spot of rivaliteit ten grondslag.   Zo kent men ook de Haopertse gaoper,{ Hapertse gaper } en de Blaalse went. { Bladelse wind} --{buil} of scheet}.  Men spot als dat er in Steensel maar één magere pier leeft vanwege de schrale grond.   Het verhaal is dat de pier zo goed werd ontvangen en te eten kreeg dat hij begon te groeien als kool.  Het werd een echt wonderbeest van verbazende afmetingen door elke Steenselnaar bemind en verwend.  Iemand had hem eens een flesje cognac te drinken gegeven, met als gevolg dat hij wild met zijn pierenlijf begon te slaan, zo erg dat hij een ernstig gevaar voor de veiligheid van het dorp werd.  Men legde toen de pier aan de voet van de nu oude toren vast, aan een grote ketting.  Het pleit{te} toen voor de stabiliteit van de toren dat deze toen niet omgevallen was.  Maar zo gaan er nog meer sage's over in de rondte Dat vindt u terug op www.dehollekes.nl link:  De Stinselse pier.  In het dorp staat ook een standbeeld van de pier.  Nu zondag komend weekeinde ben ik even afwezig vanwege een evenement in mijn woonplaats.  De week daarna staat zeker de najaarstocht van wsv. Olat vanuit Reusel op mijn agenda. Reusel ligt aan de Belgische grens bij het Antwerpse Arendonk.  De streek spreekt me zeker aan, niet te missen dus.  Zie www.OLAT.NL.  Ik groet u weer beste lezers/volgers.  Tot volgend keer.  Een Brabantse groet: Houdoe, ofwel houd je goed. :::  Peter Heesakkers.

07-10-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Vervelend,  alweer op dezelfde dag heeft WSV Nuenen ook haar  wandeltocht.  Daarentegen:  Ik loop al enige jaren met de gedachte, om ook de atletiekclub van Veldhoven te bezoeken welke een van de clubs is die wandelen in hun pakket toegevoegd hebben.  Hoewel lid van de wandelbond, staan ze niet in de landelijke wandelkalender vermeld....

Het is even gaans vanaf de bushalte, tot aan de rand van de gemeentelijke bebouwing.  Een goedbezette parkeerplaats valt me in het oog, maar toch ook routepijlen naar de startlokatie bevestigen het evenement.  Het is het sportpark van de atletiekclub waar ook wedstrijden plaatsvinden.  Ik stap het terrein op, en daar staat een enorme hoge bergwandelschoen opblaasbaar op de binnenplaats, ga de kantine in, en ik heb bij de hele entourage al meteen een goed gevoel.  Krijg bij inschrijving een prima routebeschrijving mee, die me helemaal aanspreekt.  De bepijling is onderweg ook af, zo zal later blijken.  Ik ga bij start al meteen het veelgeprezen Kempenlandschap in.  Veldwegjes met enorme maïsvelden vooral en bietenvelden.  In de velden klinkt geregeld geschut van jagers.  Dat geluid zal navenant wegsterven gaande de route.  Het wordt vandaag zonder meer Kempenland op z'n mooist, en wat men ook van de Kempen verwachten mag.  Ik passeer een hooiende tractor.   Volg wat T-splitsingen.  Ga een pad langs een veldschuur in, een echte paardenwei langs.  Kom dan een gehucht binnen Zandoerle genaamd met het fameuze veldkanon op het plein als getuige van de vroegere oorlogshandelingen.  Een leuk driehoekig plantsoen met oude eikenbomen omringd.   En een min of meer grote Mariakapel.  Rondom me vallen met doffe klappen gedurig eikels uit de bomen.  Zie en passant het groen der bomen al de eerste herfstkleuren vertonen.  Het lijkt gedaan met de zomer, wie weet een indian summer nog in het verschiet{?}    Volg dan weer even klinkerwegjes en asfalt met de Kempense rust, om een zandwegje te nemen even verderop..  Kom voorbij een als park aangelegd bosperceel waar een route doorheen loopt die verteld over oude opgravingen middels stenen met opschrift en tekeningen wat men waar en hoe aantrof.  Dan direct aan de bosrand staat een terras en  stand met eet en drinkgerei van de club.  Zo heerlijk in het weidegroen gesitueerd.  Deze vorm van rustpost is in Brabant steeds meer in aan het geraken.   Na deze post ga ik een asfaltfietspad op de bossen in.  Herfstige luchten, en paddestoelen aller vorm grootte en soort zijn mijn deel.  Vaak oude sparren, maar ook andere boomsoorten zijn gemengd en rijkelijk aangepland.   Volg pijlen gedwee, maar houd ook het papier bij de hand vanwege almaar wisselende paden.  Het is een echte herfstdag, strakblauwe hemel, een noord-oosten windzucht, en rondom 17 graden.    Op afstandssplitsing kies ik voor de langste afstand, en het blijkt een route vol natuurgenot te worden.  Loop ergens achter Wintelré door richting dorp Vessem en geniet intens van de  schitterende Kempense natuur.  Aan de route zijn duidelijk natuurkenners en liefhebbers bezig geweest. Laten ons van het summum van natuur genieten.  Kom aan een groot ven, nou ja meest drooggevallen door toenemend huishoudelijk watergebruik, vermoed ik, maar het heet nog het Vessems ven.  De bodem die  meest drooggevallen is, is begroeid met allerlei wilde planten, bloemen maar ook rietkragen.  Ik geraak helemaal in mijn nopjes in dit gebied en geniet met volle teugen.  Volg een hele reeks met grassen en mossen begroeide paden welke veelal met sprokkelhout bedekt zijn, en knapperen onder mijn schoenzolen.  Nu goedbedoeld voor de wandelaar, en kennelijk is het parkoers in droge zomertijden uitgezet, volgen een reeks motorcrosspaden met diepe kuilen en even zovele plassen.  De schuine kanten van die kuilen  houden me alert, indachtig de gebeurtenissen me overkomen in Steensel een jaartje terug.  En de gedenkwaardige valpartijen op de gladde modderige paden, ook toen daar.  Ik breng het er heelhuids van af toch nu.  De vele zware regens voorbije weken, die een lange droge periode afsloten, hebben hun werk gedaan, maar gelukkig wordt dit later onderweg veel beter.  Het is een prachtig ommetje deze route, vooral oude sparrenbossen, en verder allerlei boomsoorten sieren de natuur.  Ik geraak met wandelvrienden in gesprek als ik de rustpost weer bereik, en besluit met hen verder te gaan.    Maar..... Pas later kom ik erachter dat ik over ben gegaan op een kortere route.  Ik haal mijn papier voor de dag en ontdek dan de vergissing.  Het parkoers dat ik deels mis laat op papier veelbelovends zien, jammer dus, maar terug gaan is niet meer aan de orde voor mij.     Gedane zaken nemen geen keer.   Jammer blijft het, niet opgelet, en zo te lezen een mooie omweg, mag ik vergeten.  Volg een bosrand een poos  landschap randje bossen, met weiden en bewerkte velden, en een vergezicht  op de einder waar kleine stapelwolkjes zich openbaren.  Zilveren vogels landend voor Eindhoven Airport zien we op afstand met regelmaat.  Onze koers is dorpje Knegsel een de acht zaligheden, bij alle plaatsen die in de streek met de namen op sel eindigen.   Padenwerk blijven ons deel, door velden, langs boomkwekerijen, plantenkweek ook.  Dan na dit intermezzo, mogen we toch weer de bossen in, en het houdt niet op ons de mooiste paden voor te toveren.   Dan veel later, opnieuw gaat het de velden in met maís en ander akkerbouw.  Hoor een luidspreker nu voortdurend door het stille ruime landschap, allerlei aanwijzingen en mededelingen doen.  Zie in openruimte de contouren van Veldhovens hoogbouw opdoemen, en dan wordt mijn vermoeden juist.  Ik ben nu weer in de buurt van het sportpark van de organiserende club GVAC , {De Groot Veldhovense Atletiekclub}  We eindigen in een ommetje om heggewegjes aan de ingang van het sporterrein waar nog steeds als vanmorgen al, activiteiten plaatshebben, valt op dat vooral echte jongeren actief zijn.    In de kantine heerst een gezellig geroezemoes een echt dorpse sfeer van ontmoetingen met wandelaars en bezoekers van het andere sportevenement.    De consumptieprijzen zijn aantrekkelijk, de sfeer prima.  Een zeer geschikte startlokatie zonder meer.  Voor wandelingen.  Ik kijk terug op een zeer geslaagde tocht, met schitterende natuurrijke parkoersen.  Heerlijk dolen door het Kempense landschap.  De kersverse voorzitster nog even een praatje mee gemaakt.  Zij vindt ook dat de tocht een vermelding verdient in de landelijke wandelkalender van de bond, en ook op de bondssite daar kunt u de tochten van de  landelijke gefuseerde wandelbond KWBN, www.wandel.nl vinden.  Ze belooft er werk van te maken.    Tochten die zeker aan het wandelprogramma toebehoren om ze te bezoeken verzeker ik u.  Een absolute verrijking voor wandelen in de streek van Zuid-oost Brabant.  Heb haar ook bedankt voor de wandeltocht vandaag, en ik kijk er zeker naar uit hier nog terug te komen.  Ik groet u beste lezers.  Tot volgend keer weer.   Houdoe!      Peter Heesakkers

27-09-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

EJOS:  De afkorting staat voor Eerschotse jeugd op stap.  Eerschot is de oostelijke wijk van St.Oedenrode.  Wat mij opviel op mijn gang naar de startlokatie, was dat daken van  rijtjeshuizen begroeid waren met gras en planten.  De startplaats is voorzien aan de noordelijkste rand van een uit de kluiten gewassen dorp, een campingkantine met alles eromheen aan eetgelegenheid, winkels en verblijf.  Buiten op de camping is het nog erg stil deze vroege morgen, alleen de sporadisch vertrekkende wandelaars en de vol rakende parkeerplaatsen vertellen over het begonnen wandelevenement.  Ik kom Jan H. uit Best tegengelopen vanaf de start, ik op weg naar de inschrijving nog, breng de jongeman in verwarring, hij denkt dat ik er de tocht al op heb zitten.    Ik vertrek na inschrijving , zie  meteen aan het begin een hele strook met balsemien.  Laveer bij de parkeerplaats tussen de aankomende auto's door, en wat opvalt zijn ter linker zijde de vele sporthallen voor allerlei kunnen op sportgebied.  Duidelijk, St. Oedenrode is flink en sportief in beweging.    Draai in ruime omgang via paadjes om de hallen heen naar de Zwembadweg een  z.g. 60 k.m. wegje met barrages, om verkeer af te remmen.  Recht voor me uit zie ik een groepje wandelaars welke verkeerd zijn gelopen, denk ik dan maar, even een gil dan, zij zetten hun tocht verder, mogelijk zomaar dagjesmensen.    Een wegje stuurt me dwars door golfterrein, en de eerste vroegerikken slaan er al hun balletje.   Hoor in de verten de kerkklokken van dorp Schijndel, ik geniet ervan en luister intens, wordt n.l. steeds zeldzamer.  De route vandaag gaat noordelijk en noord-westelijk van St.Oedenrode.   Steek een weg over een groenig donker  wegje.  De Schijndelse heide op aan, echter ik denk dat deze streek ergens in de grijze oudheid inderdaad een heidegebied moet zijn geweest, maar nu wel erg agrarisch aandoet.   De vijf k.m. afstand splitst zich van me af.  Plots wordt ik geconfronteerd met gelijke pijlen ook oranje van kleur, en zelfde vorm, maar behorend bij een wielercircuit van crossfietsers en renners vandaag.  Nu wordt het oppassen dus.  Er zit wel een sticker op de pijlen van mijn parkoers aangebracht door de wandelclub.  Volgt een lange asfaltweg, een slinger in Z vorm erin, en ontmoet ik in het landschap een schaapherder, met zijn grote kudde.  Enorm geblaat komt mijn richting uit ter begroeting.  Weer meteen links en dan rechts volgen andere weg of beter straatnamen.  Hoor op afstand schreeuwen op sportveld, jawel voetballers onderling naar elkaar, die elkaar aanwijzingen geven.  Mijn vermoedens zijn juist, ik herken nu deze weg en op afstand zie ik de contouren van dorpje Olland.  Kom langs een weiland waar een rijpaard belangstellend me opwacht.  Hij krijgt een knuffel, maar wordt afgeleid kennelijk, het beest kijkt achterom, en draaft plots van me weg richting staldeur, glipt binnen, kennelijk wacht hem daar een maal van de boer.  Tegenover de wei staan twee paarden en ik moet me excuseren, als dat ik vanwege een sloot langs hun draad daar niet bij hun kan komen.   Een van het duo schudt ook al van nee, als ik ze moet vertellen dat het niet kan. Het is tot nu een landelijke route vanaf begin deze tocht, maar zeker niet onaardig die Meierijse landschappen.  Ga met wijde boog om Olland zo lijkt, een brugje over, van de Ollandse waterloop.   De rust is voorzien in café Den Toel, nou ja rust, het café is overladen met clubjes toerfietsers, in clubkleuren, en de bediening is even wachten. In dit café is destijds aan de bar  een der nu grootste wandelclubs van het land bedacht en opgericht, OLAT{!}  Na de pauze gaat het voort, een groepje pijlen dus ook van de toerfietsers is even oriënteren , even verder op de splitsing ontbreekt onze pijl maar parkoersbrief biedt uitkomst, neem tegenovergestelde richting fietspad richting Liempde , en dit is een slingerend betonwegje, zuiver toeristisch, door een wisselend groenig landschap.  Even slaat de twijfel toe, ik mis n.l. vervolgpijlen, en hoewel een schitterende route  knaagt de twijfel, maar ik volg gedwee een clubje voor mij.  In de hoop van.  Een tuin met kallebassen of pompoenen, aller grootten en kleuren brengt afleiding.  Het fietspad eindigt als omschreven bij een kapel, en ziet, de pijlen zijn er weer.  Ben nu gerustgesteld, maar nog gemengd met de wielerpijlen, maar ik kan nu mijn papier weer goed volgen.  Een boerderij voorbij met ouderwetse waterput in de tuin, dan kort hierna een wegje rechtsaf, krijg ik zowaar een lange welliswaar, -- maar zandweg onder m'n voeten, verhard zand/grind, dus droog toch navenant.  Een wegje met kerstbomen omzoomd uit de kluiten gewassen, maar ook spar eik en berk,  al toch, door.   Ik  passeer geregeld stukken bosgebied, maar daar heeft de route-architect geen zicht naar.  Het papier verraadt me dat we in plaats gesticht in de vijftiger jaren vorige eeuw, Boskant genaamd zullen komen.  Kom langs sportpark en besluit daarvan de kantine op te zoeken, juist op tijd, want de rust in een voetbalwedstrijd is geblazen door de scheids, en heb dan op tijd m'n consumptie en zitje.  Krijg na de pauze hier wat straten door te gaan van Boskant, zal en kan de voorziene rustplaats negeren, en wandel de plaats al gauw weer uit, opnieuw een prachtig groenig wegje stuurt me in den buiten weer.  Kremselen heet dit wegje, wat dít is {?} .  Een doorgaande weg 60 k.m. z.g. oversteken en even verderop wegje Bobbenagelse weg in.  Herinner me dit als bomenweg maar zijn inmiddels gerooid, en er wordt ferm op gereden, ver boven maximum snelheid en is flink opletten.  De streek Meierij staat vooral bekend om haar klompenindustrieën en de populierenwegjes en bossen  bomen waaruit de klomp gemaakt wordt.   Gelukkig heeft het landschap ook diverse andere boomsoorten, struikwerk en bossages.  We mogen weer eindweegs verder van de druk bereden weg  af.   Zandpad Kinderbos in.  Het vangt aan met groot uitgeschoten aspergevelden, welke het landschap bij sieren.  Ga nog een schitterende oude villa voorbij met oosters aandoende contouren, veel serres balkons, veranda,s, een echte blikvanger om even te bewonderen.  Komt bebouwing in zicht van St.Oedenrode, maar we gaan keurig erlangs door landschappen, en een zandweg in, die me recht bij de zaal afzetten zal.  Fini dus.  Resumerend kan ik stellen:    Wat erg veel asfalt en beton te gaan vandaag, en wat te weinig zand en stukken bos.  De bepijling was wat vreemd, omdat in plaats van voor afslaan, ze gehangen waren voorbij afslag en dat was goed oppassen, en sommigen ook niet goed gericht waren.   Niettemin:  De route-uitzetter {S?] , had, {hadden} goed hun best gedaan en de route gaf prachtige zichten als op landschappen, onderweg.  Wel veel lange wegen en wegjes, en zandwegen alhoewel deze laatste wat schaars waren.   Er was wel veel moois te zien toch.  Wel had ik het idee soms, dat de route met de auto uitgezocht was....?   Gezien veel verhard.  Tja:  Ik ben verwend met de brabantse natuurtochten, juist in het deel dat rijk voorzien is ermee.  Ik neem nog een bakje troost en ga dan op weg naar huis.  Ik begreep dat volgend jaar hier geen officiële wandeltocht voorzien is.  Dit is een specifieke jeugd-aktiviteiten vereniging, en hoewel het aantal ouders en ouderen, navenant is, is er weinig respons om te helpen op aktiviteiten als deze tocht, en dat is jammer, want dit gebied, de Meierij dus, biedt zoveel meer.  Men neemt een jaar vrij-af, werd me gezegd.    Beste lezers, wandelaars:  Ik groet u weer.  Tot volgend keer weer.  Houdoe !

Van Peter Heesakkers

06-09-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Vreemd ! Ik heb er geen vermoeden van wie of welke club  deze laatste tocht van de inmiddels gewilde zomerwandelserie qua organisatie op zich neemt..   Ik posteer me 'sochtends als eerste passagier helemaal vooraan in de lijnbus.  Grap tegen de chauffeur dat ik er dan als eerste met hem op de bestemming arriveren zal.  Alras loopt de bus snel vol met trein en andere buspendelaars, en wordt de reis aangevangen.  Aan het belastingkantoor loopt bij de halte de bus zowat leeg, en verbaas ik me om zoveel personeel alleen al op deze buslijn, en besef meteen waar al ons belastinggeld naartoe gaat.  De chauffeur  deelt mijn mening.  Erg veel personeel dus.    Arriveer in Steensel, een van de dorpen die onder de acht zaligheden vernoemd is.  Een stukkie lopen naar de startlokatie, en daar wordt me aan de inschrijftafel duidelijk, dat de plaatselijke 55+ wandelclub de organisatie op zich neemt vandaag.  Het loopt er lekker aan met de inschrijvers zogezegd.  Opnieuw veel Vlamingen tekenen present en zelfs een Duitser uit Bonn.  Ik krijg een uitgebreide, duidelijke routebeschrijving mee, en ga op pad.  Twee straten door, in deze toch wel kleine Kempische gemeenschap, sta ik al in de velden.  De Kempen staat op program, een enorm natuurgebied dat zich over zowel Vlaanderen als Nederland uitstrekt.  De zon doet haar best om de dag op te fleuren na de flinke regen  voorbije nacht en ochtend.  Zon zal het niet winnen want even later wordt het half en zelfs nog later zwaar bewolkt.  Het blijft droog, en dat is ook voor de club vandaag een meevaller, en goed voor de opkomst.   Het Molenpad dient zich aan, welliswaar zonder molen, maar mogelijk in ver verleden hier wel aanwezig.  Maïsvelden, hele muren dienen zich aan onderbroken door akkerland en weilanden.  Ga een zijpad in en daar ondervind ik nogal wat eikels op mijn pad.  Naar mijn gevoel erg vroeg al.  Vroege en strenge winter voorspellen natuurkenners.   Inmiddels in bos aanbeland, tref ik vooral moerbeibomen volop in bloei met rode bessen.  Kom dan in een gehucht met veel erg oude schuren en boerderijen.  De Stevert genaamd.  Ga door groene velden dan.  Een welkome wind speelt door m'n haren in de opener vlakten.    Krijg een wat lang bospad te gaan, en kom al vroeg aan een tent rustpost, waar het een gezellig druk geroezemoes is, van eerder gestarte wandelaars.  Het is nog maar een kleine 4,5 k.m. wat afgelegd is, dus besluit er kort te verwijlen.  Moet weer een stukje teruglopen hierna en een asfaltwegje in.  Eindweegs verder een zandpaadje in , bosje door en dan aan een beek die de Run genaamd is een smal graspad hierlangs.  Brug van de beek over, later en na een stukje doorgaande weg, boerenland in.  Een gigantische mestsilo langsheen,  de geuren blijven ons bespaard, prima geïsoleerd, onverharde weg op.    Een graswegje inslaande weer een bosje door met struiken hartvormige grote bladeren, en dan weer riviertje De Run langs, behoedzaam mijn schoenen neerzettend op de smalle graspaden waaronder verraderlijke kuilen verborgen zitten.  Na een dikke vijf kilometer geraak ik na deze lusloop weer bij de tentrust onder de donkerte van hoge bomen met hun lover en uit de wind.  Een goed voorziene post, en nu wat meer zitplaats dan daarstraks.   Alhoewel toch rijkelijk zitruimte aanwezig.   Veel personeel ijverig aan het werk hier.    Opnieuw hierna een lang boswegje gaans aan einde een T-splitsing een zandbaantje met asfaltpad erlangs blijf ik koppig op het zandgedeelte gaan, door velden nu met de wolkenhemel als decor, toch weer even een buurtschapje door met klinkerwegjes.  Weer de Run per brug over bereik ik de dorpsgrens van Riethoven.  Zie aan de kant van de weg een heuveltje liggen, een termietenhoop blijkt waar het natuurlijk wemelt van de mieren die t'alle kant met takjes en bladwerk hun burght bouwen ter schuiling tegen de kou van komend najaar en winter vermoed ik.   Ik bekijk hun vlijt even van dichterbij.  Ik blijk kort hierna in dorpje Walik aangekomen te zijn, ga ik even doorsnijden, en dan mag ik een smalle  overdekte en overgroeide groenstrook in die akker en weiland doorsnijdt.  Verschillende bordjes weerszijden die wat over de beplanting vertellen, en dit gebied.  Na een bordje lezen laat ik ze voor wat ze zeggen puur omdat je dan veel te lang onderweg zal zijn.  Eindig het pad weer op een z.g. T-splitsing  waar ik een oude boomstam met onderaan veel en flinke elfenbanken aantref.  Fotogeniek dat wel.   Na een poos padenwerk komt een oude werkplaats van voormalige wasserij in beeld op afstand dan, maar ga deze later toch voorbij.  . Mag daar voorbij een asfaltwegje in dat links in verderop in bospaadje overgaat.   Brengt mij na wat geslinger terug bij vaste rustpost  voor de derde maal dus.  Onder de bomen  waaronder het even nog donkerder wordt en horen we gedruppel op de bladeren boven ons.  Ik ben alert op een stevige bui maar ziet, natuur heeft clementie met ons, en het duurt maar even.  Ik tref intussen nog z.g. oude bekenden, en vaste streekwandelaars, waaronder een pensionado ex Rotterdamse politieman, die het in Brabant altijd erg kwijt is zogezegd, en kond doet van een wonderlijk medisch verleden, een poos geleden op weg naar het hemelse leek, en wonderwel herstelde, en nu kortere afstanden gaat.  Hij doet er niet voor onder zo zal mij later blijken.  Na een praatje her en der nog zet ik er de spurt in voor de laatste kilometers, weer door bosgebied. Tja de Kempen ten voeten uit hè.  Banjer door dit bos even dan een fietspad op, dan door mul zand.  Hoor van het pad af ergens in dit bos een hoop jong grut dat zich aan de geluiden te vernemen kostelijk in spelletjes vermaakt.  Ga een harde zandweg in, waarlangs zich verspreid bewoning aanbiedt..  Kom bos eindelijk uit langs een caravan geplaatst in een zijpad, en verderop een auto achter poort, en dan zie ik de contouren van bebouwing van duidelijk een dorp opdoemen.  Het blijkt Steensel te zijn.  Het aantal straten is minimaal door te gaan, zo klein als dorp is nu eenmaal, en sta al rap aan  de gezellige sociéteit  van de kleine gemeenschap.  Einde van een erg mooie, gezellige echt Kempische natuurtocht.  Aan de starttafel belooft kantoorhoudend personeel, mijn waardering en respect tevens bewondering over te brengen, en de rest van de medewerkers  en zeker ook de parkoers-architecten voor de fantastische tocht vandaag.  Ik wordt plots  vanachter op mijn schouder getikt aan het afmeldburo.  Blijkt de oude rakker ex-oom agent vlak na mij te finishen, met zijn 82 jaar zat hij toch nog kort achter mij.  Stevig doorgelopen had ie toch, na zijn medisch verleden,  { hartproblemen}. Zo ziet u weer, wandelen is het beste medicijn.  De busverbinding hier naar toe is geweldig. Vier keer per uur kan ik met de streekbus naar mijn woonstee terug.  Tof toch?!   U beste lezers:  Alle goeds.  Houdoe, en tot volgend keer weer.  U groetend:

Peter Heesakkers 

25-08-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is even wennen met de tochtbenaming, voorheen 31 jaren Kempische wandeldagen genaamd vanuit Geldrop, dit jaar voor het eerst vanuit Nijnsel behorende tot gemeente St.Oedenrode.  Ik heb een onwennig gevoel op weg naar deze tocht, zou het aan de verwachtingen qua parkoers  beantwoorden?    Stap uit de bus, en wordt meteen eraan herinnerd dat het te bewandelen gebied vandaag in de Septemberdagen van 1944 de landings en gevechtsgebieden waren van de 101e Amerikaanse luchtlandingsdivisie om oost Brabant te bevrijden van het Duitse juk, een mooi monument herinnert eraan dat vlak bij deze bushalte vroeger tijdelijk een Am. begraafplaats lag, de lichamen zijn nadien overgebracht naar Margraten in Zd. Limburg.   Vanaf hier is het nog bijna 2,5 k.m. lopen naar de startplaats, zo is vooruit beloofd op de website, route gepijld , dat wel.  Een inlopertje dan.  Volg de gele routepijlen, van de eigenlijke tocht, maar moet eigenlijk de rode aanhouden.  Geraak in twijfel bij een splitsing van beide kleuren , is dit korter?  Volg toch maar rood.  Kom langs een enorm aardbeienveld waar vast een hele meute Oost-Europeanen, ijverig aan het plukken zijn.  Moet ook voorbij een regeninstallatie zien te komen, zonder nat te worden.  Het lukt waarachtig.  Het is n.l. gortdroog voor land en tuinbouw in dit gebied.  Kom aan de startgelegenheid de Vresselse Hut genaamd, welke beslist geen hut lijkt, integendeel, een degelijk horecabedrijf.  Ik schrijf me in en ga op stap.  Na een wegje meteen al  de bossen en vennengebied in De Hazeputten genaamd.  Moet soms bukken voor half omgevallen bomen, en stammen op pad overstappen.  Roep ook voor mij lopende kwebbelaars terug die een afslag missen.  Een tussenliggend gehooid veld langs, wat verscholen weiden met paarden vooral.  Maisvelden voorbij welke dezer dagen veel opgeld doen.  Hele muren hoge mais langsgaand, geraak ik in een villawijkje, een slingerend grindpad gaande die me mooie landschappen voortoveren, met ruigten van allerlei wildgroei over en langs de paden.  Heel boeiend.  Steek dan een weg over langsheen bebouwing  van Nijnsel gaande, pad wordt asfalt en slingert voort.   Mogen over den boer zijn erf gaan langs schuren, mest geknoeid op de grond maar te omzeilen toch.   Grindpaadje langs sloot.  Onder viaducten van autoweg A50 door.   De knoptoren van oude kerk komt in zicht.  Draaipoorten door, een gruispad naar stalen brug voor voetgangers een bloemstrook langs van meest gele bloemsoorten, gezaaid vast, achter appartementen door, steken dwars door dorpscentrum door en weer uit,  Dommel volgend naar de rustpost.  Wespen hebben het ook gevonden hier en noodt mij een kort verblijf.  Weer terug bebouwing in gaat het dorp weer uit langs een prachtig oud kasteel, in de bevrijdingsdagen '44 het hoofdkwartier tijdelijk van de Am. Airborne-divisie. Kasteelpark door oprijlaan hiervan aflopend weer de bossen in.   Dikke oude boomsoorten en rijkelijk balsemiengroei.  Een boomgaard langs waar inderdaad de appels niet ver van de bomen vallen, als spreekwoord zegt.   Volgt een route-omleiding, waarom, niet duidelijk.   Een prachtige bloementuin langs, met zorg onderhouden blijkt wel.   Betonplaatpaden, graspaden, koel in warme zomertijden.   Brugje over pad langs sloot, dan een fietspad op.  Vlinders en vlindersoorten zijn talrijk onderweg te zien, in de ruigten langs en boven de paden te gaan.  Ruigten met talloze planten bloemensoorten, enorm variant aanwezig.  Tik bebouwing van Boskant aan, een dorp gesticht in de eerste jaren vijftig vorige eeuw en dat herkent men ook aan de jonge bebouwing.  Door stalen poort woongemeenschap uitgaand over betonplaten.  Weer de natuur in.  Even is bepijling niet duidelijk, maar heb een ruim omschreven routebeschrijving bij me die ik raadpleeg.  Het komt dus goed.   Dartel rond in natuurgebied het Scheken genaamd. Langs huisje Weltevree, nou ja huisje, mag er qua grootte wel zijn toch.  Langs boomkwekerijen. Dus tevreden zal best.  Dan rijen huizen met zonnepanelen, van recente bouw langsachter door, wordt het toch even bouw doorgaand, en dan dient zich de zaalrustpost aan.  Ontmoet er 80 en 110 kmlopers ook van deze tocht.    Het dorp is alom gesierd met houtsnijwerkkunst als uit boomstammen van een plaatselijk kunstenaar, en het oogt fantastisch, absoluut.    Voort gaat het weer, door de rijke natuur, paadjes breed en erg smal door,  hekjes door, de lusthof der natuur.    Kom even op adem bos uitgaand maar langs onmetelijke maisvelden. Tref er diverse kunstmatige parachutes, welke duiden dat we ons in de landingsterreinen zijn aangekomen, van de luchtlandingsdivisie destijds, om ons van de tiran te verlossen.....  Rustpost volgt, even een zitje, en dan op naar de finale vandaag.  Gaan over de A50 weg per viaduct, even in de brandende zon. Petje op zonnebril op de neus.  We toucheren even de noordelijke rand bebouwing Son en Breugel door groenrijke wijk en zijn plantsoenen door.  Gaan oude weg naar Nijmegen oversteken, en kom langs monument aan de bushalte van vanmorgen.  Volgen landerige wegjes en een ommetje door dicht bos, om plots aan een extra in gebruik genomen parkeerplaats vanwege de opkomst van wandelaars te komen, wat het einde inluidt van een mooie  geslaagde dag.  Krijg van maatje Noud, een lift naar huis aangeboden, welke ik niet af sla.

09-08   Derde dag van Olat wandeldagen:   Mij tweede dag dus.   Noud biedt aan om samen naar Nijnsel af te reizen.  Hij zal wel kiezen voor een kortere omloop vandaag vanwege een voetenkwestie.   Klokvast op afspraak staat hij aan de deur.    De startroute gaat hetzelfde wegje in als gisteren.   En meteen de bossen weer in.  Worden vergast op vennen en smalle boswegjes en paden tot erg smal.   Afgewisseld met weiden met vooral paarden.   Zomaar in niemandsland.   Boeiend bospakoers in rust en vree en absolute stilte om me heen.   Komen weer even in villabebouwing, steken dan een doorgaande autoweg over en geraken bij een politiehonden africht plaats.  Even is het schrikken, moeten we langs die grote blaffers?  Personen, eigenaren van die honden roepen en gebaren dat we een pad erlangs moeten gaan.   Sprokkelhoutpaden gaan onder de voeten door nu.   Bospartijen weer.  We lopen vaak beschut tegen de felle zon, gelukkig.    Een veld bruin gras {droogte} langs en door.   Een veld met een zee van blauwe en witte klaverbloemetjes.   Een asfaltweg op met oude beukenbomenrijen.  Raak ik weer tussen enorme maisvelden,

welke gescheiden en omzoomd zijn met zonnebloemen die inderdaad naar de zon gericht staan, als geweten algemeen.    De zon verdwijnt achter een wolkendek alras, gelukkig want de open ruimten met maisvelden bieden geen beschutting.  Zie ook veel korenbloemen, blauwe dus langs de akkers.   De openluchtrustpost der club dient zich aan.  Wespen vinden hier kennelijk ook hun gading, dus ik blijf er weer niet lang.  Gaan een veldwegje in enkel smal pad, een graspad erg lang en gelukkig omzoomd met bomen allerlei dat wel.  Vochtig nat gras en dit na lange droogte.  Dan even asfalt, om los zand te gaan baggeren.  Zie zwarte rupsen mijn pad kruisen 5 6 cm lang.   Maar ook hele kolonies bosmieren, onder mijn schoenen.   Hoor dan verkeersgeraas van wat blijkt  de A50 autoweg naar Nijmegen te zijn.   Even landerige taferelen door komt er plots de zuidelijke industrieën van Veghel in zicht.  We raken even randje autoweg, even schrikken voor verkeer maar verdwijnen  alras achter taluds een wat vervelend smal hoog gras pad door, tot een viaduct waar we onderdoor gaan, richting Eerde lijkt, maar via landerige wegjes met her en der een huis of boerderij.  Toch wat natuur door, en dan is er plots de rustplaats hoofdplek.   Aan een camping, gerieflijk zitten en populaire prijzen.  Zie tenten en caravans maar ook Indianentipi, s ook wel wigwams genaamd als familieverblijfplaatsen, zo uit de oude stripverhalen.    De puntige tenten.  Pad gaat verder langs de boorden van de camping verder, na nog wat genatuur, zie ik de molen van dorp Eerde draaien.  In de oorlogs-- bevrijdingsdagen was de molen half  kapotgeschoten, door de Duitsers zo ook de dorpskerk waar zij Am.  uitkijkposten vermoedden.  De molen en kerktoren zijn in volle oude glorie hersteld.  Gaan dan langsheen een heuvelrug wat eigenlijk een oude huisafval- vuilnisberg of bergen zijn.  Even ben ik in de waan in heuvelachtig zuid Limburg te wandelen, klim gestaag naar de top alwaar men bij helder weer o.a. Eindhoven en Den Bosch kan zien liggen, dus erg ver weg kijken kan, maar het is te heiig helaas.   Op de hellingen ligt ook fijngemalen glas, wat daarmee moet is me onbekend..... De heuvels afgaand, wordt het weer echt vlak een bomenasfaltweg op die even verderop in veldpaadje overgaat een mooie groenstrook.  Een gebied door met diverse brugjes en   tuinachtig door met vennetjes en ruige begroeiing, heel boeiend mooi.  Volgt tijdelijk veldgebied en den boer zijn eigen werken langs.   Krijgen na bosjes en wildgroeisels een steil talud te klimmen, het is oppassen geblazen en onderweg naar boven gaand besef ik dat ik met een weglus hier ook had kunnen komen want is nu erg riskant!  Ik adviseer achteropkomende blinde man met begeleidster, dit niet te riskeren en die omweg te nemen.   In dankbaarheid aanvaard, die tip.   Brug A50 overgaand weer de natuur in.   Duikers over waters. Slagbomen volgen.  Een veld klaprozen en andere gele en witte bloemen.  Graswegjes door.  Wacht na slagboomwerk., een wildgroei aan planten bloemen en boomsoorten, een natuurlijke weelde.  De knoptoren van St.Oedenrode in de verte wegdraaiend , gaat de finale in van weelderige bossen soms donker bos door en opnieuw vennen.   Een waar lustoord.   Veren van een tot prooi vervallen aan roofvogel  vogel, op het pad.  Dicht donker bos doordravend, met aldoor geslinger op paadjes, is daar opeens de openheid, en leid een asfaltwegje me naar de finish.  In de deuropening staat de voorzitter der organisatie welke ik mijn welgemeende dank betuig voor deze twee fantastische dagen van de eigenlijk drie, en zeg hem deze aan zijn personeel en de routeuitzetters over te brengen.  Belooft ie.

Het was absoluut  geweldig, ik ben er euforisch over, dik tevreden met de twee mooie wandeldagen.  Met Noud en nog wat bekenden aan tafel nablijvend, gaat het  daarna tezamen op huis aan.  Noud heeft weer als hoffotograaf der club  de dagen op de site WWW.OLAT>NL, vastgelegd.  Kijken dus.  Klik foto's of Picasa van de club.  Het was absoluut een klinkend succes deze dagen. Die "Geldrop" moeten doen vergeten.  Nou ja daar twist ik nog over.   Zal toch wennen worden.    Beste lezer{s}  het ga u goed, tot mijn volgend schrijven over ons wandelland.  Ik groet U:  Houdoe! als groet op z'n Brabants:    Peter Heesakkers     

08-08-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Laat ik het maar een afkicker noemen na  het levendig wandelvierdaagsefeest van vorige week.  Vandaag tekent de w.s.v. De Grenslopers uit Luyksgestel voor de  jaarlijkse zomerse traditionele wandelserie van de Grensparkwandeltochten afwisselend langs de internationale grenslijngemeenten.  De lijn die ons wil scheiden, maar ons door de wandelingen verbinden.   Onder ideale weersomstandigheden ga ik op pad vanuit een  vernieuwde startplaats in het centrum van het Kempendorp.  In de schaduw van de oude stompe kerktoren.  Een smaakvol gebouw waar het fijn toeven is, dit verbouwde ontmoetingscentrum,  zowel voor als na de tocht.    Ik ga langs drukbezette parkeerplaatsen, waar de nummerborden, aangeven, dat zeker de helft van de deelnemers,  van onze zuiderbuur hun weg naar hier gevonden hebben.  Ik passeer in een plantsoen het beeldje van de Koperteut.  Wat eeuwen geleden trokken zwervende marktkooplieden met hun goederen door deze streek noordwaards met hun koopwaar.  Steek een pleintje voorbij met muziekkiosk, vervolgens meteen het dorpje uit door een eiken omzoomd weggetje.  Landelijk in.  Draai een veldwegje in, zanderig, met maïsvelden en weiden, akkers wortelen en bieten.  Een donker paadje waar het groen mijn schouders streelt, na twee korte achtereen oversteken waarvan een van de wegjes naar het Belgische Lommel, gaat het langs  maïsvelden enerzijds en bossen  anderzijds.  Mogen langs een verscholen ven een bospad in bedekt met oude dennennaalden, want de hoofdmoot van het bosbestand in deze streek bestaat uit dennenbos oud en nieuw.  Waartussen varens en andere bomengroei floreert.  Boven ons het geluid van straaljagers, vast van basis Kleine Brogel.   Het deert me niks.  Smalle en brede paden volgen in de rust van dit bos.  Bewonder ook diverse plantengroeisels en wilde bloemensoorten.  Kris-kras  slingeren we door dit bos, tot even een asfaltpaadje, weer bossen en dan een brede zandweg als intermezzo, wat open gebied, weilanden.  Een pad hoog gras en mossen, en ook  duizenden denne-appels masseren mijn voetzolen.   Ik wandel over het hoogste natuurlijke punt van deze provincie, 44 meter boven de zeespiegel.  Beland aan de grenspaal,  nr. 191 een zilverachtige bowlingkegel.   Een van de  288 palen die de grenslijn markeren, in 1843 geplaatst.  Luyksgestel en Lommel waren destijds  de jaren ervoor twistpunt welk deel of dorp bij Nederland respectievelijk, België zou gevoegd worden na de afscheiding in 1830.  Daar zijn de enclaves Baarle Hertog// Nassau overblijfselen van onder nu Tilburg en Breda.  De grenspaal is 1.30 mtr. hoog en weegt 372 kilogram.  Precies voor of op de denkbeeldige grenslijn moet ik een smal pad in paralel met onze buurman.  { Lommel}.   Een paar honderd meter om me dan van de grenslijn af te keren.  Terug Nederland in dus.  Het bos blijft rijkelijk tegenwoordig in alle rust en stilte.    Een flink stuk uitgedund bos voorbijgaand, volgen weer aardappelvelden , bieten, worteltjes, en wat al meer, wijde blik, waarin waterfonteinen de droogte in dit gebied bestrijden , want de regenval als die er al was, lieten merkwaardig deze streken ongemoeid, bijna volstrekte droogte dus.   Mag alsnog dan weer bospartijen door en in.    We geraken aan de wagenrust, zijnde een kantinewagen zomaar in het stille bos ver van de bewoning, met terras, aan een schilderachtig ven gelegen zijnde het Zwartven.    Na de aangename rustpost vervolg ik om een lus voor langere afstand te gaan doen.  Een pad paardevijgen opgedroogd dat wel, maar toch opletten waar je je voeten zet.  Kennelijk een gewild pad voor ruiters dus.   Het gebied opent zich in wat vlakkere lagere groeisels, en rijkelijk braambesstruiken.   Pad slingert  hoekig door velden en akkers omzoomd met groenstroken.  Het moet gezegd: Kennelijk hielden de routeplanners rekening met felle zomerzon, in deze tijd van het jaar, maar dan was de schaduw groots en zowat de hele weg aanwezig.   In de z.g. open stukken landerijen geven stapelwolkpartijen, het landschap een apart en mooi cachet.  Zeg maar een decor.   Een bospad ingaand, met straatnaambord, "Quo Vadis" Ofwel:  Waarheen gaat gij.    Gebied de Stevensbergen dient zich aan.  Uitgestrekt stuifzandgebied met schaars bos. Gehakt bos waar nu struikgewassen en jonge berken vooral opkomen, en andere recente groeisels.  Boeiend gezicht, imponerend hoe de natuur na kapwerk hersteld.    Het is klimmen en dalen door duingebieden, los zand jawel ook.   Slingerpaadjes door heideplanten als de erica, welke al het eerste paars tonen.    Een graspad brengt me de bossen weer in.    Schelpenzandpaadjes volgen en knarsen onder m'n schoenzolen.  Ik verwacht deze eerder in de duinen langs de kust, maar hier?...   Wat ik ook hoor knarsen zijn de dennebomen in de aanjagende wind, want is intussen ook flink op gaan zetten.  Het tempert de benauwde lucht vanochtend, lekker koel en welkom dus.   Een hooiveld langs en dan een bietenveld waar een zuiderbuur {vrouw}, haar wagen achter open heeft staan en plukt in de velden, of dit een legale aktie is betwijfel ik zeer.  Ga langs velden met bomengroepen her en der.  Fotogeniek gezicht en zo denken ook wat natuurfotografen er ook over kennelijk, zo te zien.   Draaien door zandwegels en bospaadjes, weer richting de rustpost van daarstraks voor deze lus.  Een magnifiek ommetje  was dit, moet gezegd.  Schitterend gewoonweg.  Kwebbel nog op die rustplaats met deze en gene al of niet bekend, en zet de wandeling van de laatste k.m. rs in.    Draai deels om het Zwartven heen waar weer fotograven hun kans zien.  Rose waterlelies op het water, erg mooi.  Weer schelpenpaadjes opgaand, zus en zo richtingen gaand en hoog gras , ik ben wel alert op tekenbeestjes, maar mijn broekspijpen afgerold, moet het geen kwaad kunnen, hoop ik althans.  Dan lijkt het erop dat we de bossen achter ons laten voorgoed vandaag dan.  Akkervelden met eindeloos maïs en weilanden, paarden, even een knuffel voor deze vreedzame dieren.   Ze laten het gewillig toe.    Pad grind en vermalen puinsteen, gaat het op gehucht Boseind aan.  Het landschap verruimd in gezicht. Buienachtige donkere wolkenpartijen aan de einders.  Een doorgaande asfaltweg op.   Mag dan toch een achterom puinsteenpad in,  veelsoortige begroeiïng.  Komt de oude kerktoren van L. weer in zicht en de twee oude korenmolens die het kleine dorp telt.  Langs een mooie kapel bijna een kerkje zo groot, gaat het rechttoe, rechtaan op de oude dorpskerk af.  Dan direct, ineens , dient zich ontmoetingscentrum, Den Eykholt aan.  Hier is het fijn toeven nog, in het lichte geroezemoes, van andere nablijvers.   Een absoluut schitterende tocht was het.  De streek leent zich er ook voor, om een mooie wandeling uit te zetten.  Een dank u wel is hier zonder meer op zijn plaats.  Aan de club en de inzet op en om , langs de route, en de kantinewagen bedienden.  Heel veel dank.  Ik heb genoten.  De Kempen in al haar schoonheid verkend.  Tot de volgende tocht weer, beste lezers.  Gegroet, en Houdoe zoals de Brabander zegt, immer.     Peter Heesakkers

28-07-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Al wat jaren geleden heeft de organisatie  twee aanmelddagen  ingesteld om een betere spreiding  van aanmelders/lopers te bewerkstelligen vanwege de enorme drukte, en de administratie wat te ontlasten.  Ik verkies toch de maandag i.p.v. zondag.    Een groot parkeerterrein en  aangrenzend wandelpark fungeert deze week als vierdaagseterrein,  met een winkelcentrum en allerlei andere stands, en horeca aan de rand van de binnenstad.  Het is het feest van terugzien.  Enorme terrassen waar duizenden kunnen zitten, staan op het vierdaagseplein.  Er mogen 46.000 inschrijvers meedoen.  Dik over de 50.000, hebben een uitloting gehad.  De stad en omgeving zijn letterlijk in de ban van het internationale vierdaagsefeest  de hele week.  Een komma vijf miljoen   feestvierders trok de stad deze week aan, want de stad leeft dag en nacht.  Ook het openbaar vervoer in zijn algemeenheid draait nacht en dagdiensten, om wandelaars en zomaar feestvierders te vervoeren.   Wandelliefhebbers van over de hele wereld ontmoeten elkaar hier, vaak in de klederdracht van hun land.  De internationale verbroedering is groot.  Uit alle geledingen van de maatschappij van hoogste ambt of beroep tot laat ik zeggen de stratenmaker, zijn hier een met elkaar.  De weersverwachting toont gunstig deze week voor het welslagen van de internationale mars.

Dag 1      Al om vier uur 'sochtends vertrekt de eerste categorie van de 50 k.m. afstand.  Ze worden uitgelaten uitgeleide gedaan en aangemoedigd door vooral nachtelijke stappers in drommen langs het begin van het parkoers.  De 40k.m. groep is dermate groot dat deze in twee starttijden gesplitst is.  De 30rs mogen als laatste starten om kwart over zeven.  Het gaat door de binnenstad de stad uit richting  de Waalbrug  een majestueuze boogbrug die deze rivier overspant.  De Overbetuwe in ruwweg het gebied tussen Arnhem en Nijmegen wordt vandaag door het legioen aangedaan.  In dichte urenlange drommen overspoelen de lopers het gebied, militaire groepen uit Navo en andere landen, land zee en luchtmacht, burgergroepen en vooral losse wandelaars, veruit in de meerderheid.  Een kleurrijk geheel.  In de doortochtplaatsen staat het publiek rijendik, en vaak op tribunes, om het legioen aan te moedigen, klappend, juichend, spreekkoren roepend, vlaggenzwaaiend, levende en luidsprekermuziek, muziekkorpsen en kapellen, hartverwarmend.  De eerste doortochtplaats, noemt een straat zich Via Begonia en is als in alle dorpen en stadjes onderweg uitbundig versiert, vlaggen , feestslingers en zo meer.  We gaan door de fruitstreek van het land, langs oude en nieuwe boomgaarden, en door landerige velden.  Zodra je per viaduct een autoweg oversteekt wordt je door vrachtauto's en personenwagens met, een niet aflatend toeterconcert begroet, zwaaiende handen uit de autoramen, en lichtengeknipper.  Het is voor hun een verassend, indrukwekkend gezicht al van ver op hun weg duizenden wandelaars en vlaggen over te zien steken.  Onderweg zijn er talloze neringdoenden langs de routes om ons voor vaak een zeer zachte prijs van nat en droog voedsel te voorzien.  Een waterleiding maatschappij voorziet ons van drinkwater twee maal per dag uit rijen fonteintjes, en er wordt ook ferm gedronken.  De loper hoeft niets te ontberen.  Ook toiletcabinegroepen staan regelmatig langs de route. Mensen, toeschouwers, bieden ons allerlei gesneden groenten en fruit en drinken als water vooral aan, snoepgerei, koek {jes}.  Het lijkt een lopend buffet.  Talloze verzorgings tenten en wagens, kampementen, rode kruishulpposten.  Het is absoluut een giga-organisatie, met alle festiviteiten eromheen.  Het wandelen, ploeteren voor sommigen wordt als een groot feest gevierd, doortochtdorpen en stadjes staan volledig op hun kop.  Overal duizenden mensen die parkoers omzomen, juichen, zingen, optreden, muziek maken, in groepjes of alleen, het is indrukwekkend, onroerend ook,  uitbundig versierde huizen en straten, de hartelijke ontvangsten overal.  Voor hen is de wandelaar/deelnemer een enorme held.  In dichte drommen trekt het legioen voorbij, in groepen, als individueel.  Urenlang.  In Elst  is het zo druk dat de stoet de pas in moet houden want aan de rand van het stadje komen alle afstanden samen.  Na Elst even rustiger, en trekken we door opener landschap verder naar Valburg, Slijk-Ewijk,  Oosterhout, en dan de scherprechter voor nieuwkomers op de lange slingerdijk naar Nijmegen, haar spoor en verkeersbrug lijken bedrieglijk dichtbij, maar toch echt nog ruim 8 k.m. gaans.  Een reportster vraagt met micro een man vlak voor me. "Meneer, is de dijk zwaar"?  "Weet ik niet" zegt de man droogjes: "Ik heb hem nog niet opgetild".  Je hoort veel humor zo onderweg en je hebt ook veel afleiding aan allerlei gebeurens om je heen.  De route vandaag is door werken omgelegd, niet tot ieders tevredenheid, valt langer uit ook.  Een langere weg terug naar de Waalbrug vanmorgen, om dan in een feestende stad binnen te trekken. 

Dag 2   De dag van Wijchen genaamd, de grote hoofdetappeplaats van deze dag.  Het duurt 'n uur en driekwart alvorens men de bebouwing van de Keizer Karelstad achter je laat.  Mogen dan een zandweg op die ons door bosgebied stuurt de betrekkelijke rust in.  Door Alverna gaat het met muziek natuurlijk, op weg naar Wijchen waar een enorme drukte wacht en een uitzinnig publiek, rijen dik.  Notabelen van dorp en provincie staan op een eretribune ter begroeting als trouwens in elke doortochtplaats.  Gaan door  Woezik op weg naar Beuningen evenzo een compleet gekkenhuis, de weg naar Weurt waar een ander parkoers dan gewoon wacht vanwege wegwerken, nu niet langs maar dwars door het dorp.  Lopen via kanaalsluis industriegebied van Nijmegen -west binnen, waar we grandioos, onthaalt worden door de bewoners,  Gaan onder oude stenen spoorbrug door langs of over de Waalkade. Over een kermisterrein in gebruik, mogen vlak voor de monumentale Waalbrug steil de binnenstad in klimmen, en belanden daar o.a. in een geweldig Holebi-feest overwegend in rose  uitgedoste menigten.  Worden door publiek warm welkom terug gevierd.

3e dag    De Bergetappe  genoemd.  Die verrassing wacht ons de laatste k.m. rs echter incluis de Zevenheuvelenweg.  Ik wordt om 7.15 uur weggescand in Nijmegen.   De uitloop naar de stadsgrens is dezelfde van gisteren, voor een deel toch, we draaien de gemeentegrens van Malden over en komen in zou bijna zeggen oase van rust, open landschap, een slingerweg.  Voor en achter ons duizenden wandelaars opeen, te zien rondkijkende.  Door Malden waar de bewoners niet onderdoen in festivalstijl met andere gemeenten, gaat het daarna de kanaaldijk op en passeren we de provinciegrens t.w. Limburg {Ned.}  De kop van deze provincie.  Gaan voorbij drie-provinciënpunt  Brabant-Limburg- Gelderland, door Mook de meest noordelijke gemeente van Limburg, langs dorpsnotabelen, en onvermijdbare muziekorkesten een schitterende bosweg in op weg naar hoofdetappeplaats vandaag, Groesbeek.  Een mooie afleiding deze weg aldoor overwelft met bomen, dus schaduw.  Het is een erg lange weg, maar ernaast is veel  prachtige natuur te bewonderen.  Geen publiek langs de weg.  Dat verandert op slag als we Groesbeek binnentrekken.  Een gekkenhuis aan drukte en muziekbands en straatversieringen. Rijendik  staat het juichende publiek. Hartverwarmend.  We stijgen, en dalen na wat op en neer  klimmen dorp uit, om aan de beroemde en beruchte scherprechter te beginnen, de fameuze Zevenheuvelenweg.  De weg is omzoomd met caravans, tentjes, klapstoelzitters, verzorgersposten.  Absoluut een vergelijking met de Alpe-'D Huez in de Tour de France, het is er fantastisch!    Zelf neem ik de heuvels met gemak, maar voor al moeilijk lopende deelnemers zal het een marteling of groot ongemak geven.    Zij krijgen extra aandacht en aanmoediging van het in drommen aanwezige publiek.  Het is ook hier fenomenaal de houding en respect vanuit het publiek, heel aangrijpend ook, en ook hier een grenzeloos enthousiasme.  Gaan na deze speciale weg dorpke  Berg en Dal door.  Opvallend deze dagen de  zelfgemaakte douches onderweg van opgehangen tuinslangen gemaakt.  Mensen en kinderen die een stukje met je meelopen,  handtekeningen vragen, adrespapiertjes geven, om ze een kaartje te sturen, van hoe verder hoe liever in de wereld, foto's maken alsof je bekende Nederlander bent, vanalles uitdelen aan etenswaar en drankjes, hartverwarmend.  Berg en Dal en Nijmegen binnenkomende, opnieuw versierde straten en zingende dansende, hossende, acterende, verklede, aanmoedigende  massa's, naast zingende vooral groepen lopers als militairen uit zovele landen, strijdkreten.  Weergaloos mooi.  Dit is nooit geheel te omschrijven, die geweldige sfeer.  Ik ontvlucht na afmelding het terrein van de wandelbond/organisator, de drukte van de toeschouwers en belangstellende relaties.  Ook persmensen, schrijvende en radio en t.v. stations zijn onderweg als ook hier erg groots vertegenwoordigd.  Satelietschotelwagens, reportagewagens.  Elke dag trouwens en onderweg eveneens om voor hun land, stad , streekomroep en evt. dorpsomroep deelnemers uit hun gemeente te volgen.    Het is er zóó druk!

De 4e dag:  Iedereen is in uitgelaten stemming.  Er word vroeger afgescand voor de  start van de laatste dag.  Een enorm legioen van tienduizenden lopers, trekt welgemoed de stad uit.  Die uitloop naar buiten de stad is wat vervelend, want weer dezelfde route.    Eenmaal buiten de stad meteen de natuur in, de Hatertse bossen een vennen.  Veel kaalslag in de bossen sinds verleden jaar, maar zeker niet onaardig en de vele vennen nu goed zichtbaar.  Het is genieten hier.  We gaan door Overasselt, wat stratenwerk door, om dan de lange slingerdijk van/langs de rivier de Maas op te gaan.  Men kan kilometers ver weg kijken.  Aan de overkant van deze grote rivier ligt de provincie  Brabant.  Achter ons is een kilometers oneindige kleurige slang van wandelaars te zien.  We geraken aan de autoweg A73 waar de 40 k.m gangers afslaan de Maas {verkeersbrug } over naar Linden, Beers, Cuyk.  Door Brabant dus, en de pontonbrug,  door militairen aangelegd, waardoor de scheepvaart stil ligt.  Wij trekken Heumen binnen, leuke straten door om dan langsheen een rijksweg op de paralelbaan of ventweg genaamd, verderop, samen te komen met 50 en 40 lopenden.  De rijen verdichten weer zodoende.  Maak meteen gebruik van een grote stop/rustplaats hier.  Ik zie aldoor blijmoedige gezichten, de pijnen zo men deze heeft worden vergeten, er heerst een uitgelaten sfeer.   Na deze pauzeplaatsen gaan we richting  Malden.  Hoe anders, er wordt daar duchtig op los gefeest, de doortocht is overweldigend, en het toekijkende publiek verdicht met de kilometers nog te gaan.  Krijgen van totaal vreemden bloemen en vooral gladiolen uitgedeeld! Fantastisch!   Aan de stadsgrens verdicht het publiek dermate dat je niet meer weet waar naar  wie en wat te kijken.  Je wordt totaal overdonderd door letterlijk honderdduizenden toeschouwers.  De loper wordt gefeteerd alsof je een heldendaad verricht hebt.  Gejuich, applaus zang en spreekkoren, handendrukken, hi-five handjeklap met kinderen en publiek, het is indrukwekkend, hartverwarmend, niet te beschrijven, zo groots onthaal, muziekorkesten.  De laatste twee kilometer is alsof je door een groot stadion loopt.  Hoge en lage tribunes boordevol juichend genietend, klappend zingend  zwaaiend publiek, het is heel ontroerend voor de deelnemers.  Jaren terug alweer las ik in de pers, dat de laatste vijf kilometers, ruim 300.000 man publiek langs de intochtroute stond.  Het moet nu vast een veelvoud ervan , zijn.  Het is ongelooflijk!  En wat een enthousiasme!  Weet wel dat de grote wegen en provinciale wegen rondom de stad totaal verstopt zijn van verkeer, en er grootse omleidingen zijn als voor zakelijk verkeer.  Het is één groot  feest deze vierdaagse en alle wandeldagen, ik ga u niet verder vermoeien met de indrukken onderweg, en wat je als deelnemer  allemaal treft.  Dan moet dit verhaal een boek worden......Het is kortom onbeschrijflijk.  Ja de wandelaar en mensen in en om Nijmegen omarmen elkaar innig.  Waar men aan conferentietafels uren dagen maanden jaren over doet, gebeurt hier in een of paar dagen. Complete verbroedering, innige banden, voor het leven.  In drommen komen groepen en losse wandelaars een feestend Nijmegen binnen, met talloze binnen en buitenlandse muziekkorpsen, urenlang.  Na afmelding op de finish leg ik me neer bij de ontoegankelijkheid en onbereikbaarheid van mijn thuisgang gevoel en bezie de intocht.  Zonder meer glorieus, met geen pen te beschrijven die sfeer, en warmte van de toeschouwers. Ruim 40.000 deelnemers halen de finish.  Het was het laagste uitvalpercentage ooit, met warm maar uitstekend wandelweer.  Volgend jaar zal de 100e editie van deze Vierdaagsemars plaatsvinden in de derde week van Juli.  Dit feestelijke jubileum zal alles overtreffen, vast en zeker.  Publiek, Nijmegenaar en deelnemer kijken hier nu al reikhalzend naar uit.  Het wordt iets speciaals verwacht men.  Zelfs onze Koning Willem Alexander, is uitgenodigd in de voetsporen van zijn vader te treden, Was in 1967.  Met weemoed neem ik afscheid van innemend Nijmegen. Tot volgend jaar!  Ben mij bewust dat ik nog veel indrukken hier kan neerschrijven, maar ga u er niet mee vermoeien.  Heb getracht zo vel las mogelijk te vermelden.  Wel hoop ik deze week af te trainen op een wandeltocht in mijn streek.  U kunt me bijna wekelijks volgen op deze site met mijn wandelbelevenissen.  Ik groet u weer geachte lezers van mijn verhalen.  Tot volgen keer:  om op z'n Brabants te zeggen::: Houdoe !   Peter Heesakkers  

21-07-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers