Vreemd ! Ik heb er geen vermoeden van wie of welke club  deze laatste tocht van de inmiddels gewilde zomerwandelserie qua organisatie op zich neemt..   Ik posteer me 'sochtends als eerste passagier helemaal vooraan in de lijnbus.  Grap tegen de chauffeur dat ik er dan als eerste met hem op de bestemming arriveren zal.  Alras loopt de bus snel vol met trein en andere buspendelaars, en wordt de reis aangevangen.  Aan het belastingkantoor loopt bij de halte de bus zowat leeg, en verbaas ik me om zoveel personeel alleen al op deze buslijn, en besef meteen waar al ons belastinggeld naartoe gaat.  De chauffeur  deelt mijn mening.  Erg veel personeel dus.    Arriveer in Steensel, een van de dorpen die onder de acht zaligheden vernoemd is.  Een stukkie lopen naar de startlokatie, en daar wordt me aan de inschrijftafel duidelijk, dat de plaatselijke 55+ wandelclub de organisatie op zich neemt vandaag.  Het loopt er lekker aan met de inschrijvers zogezegd.  Opnieuw veel Vlamingen tekenen present en zelfs een Duitser uit Bonn.  Ik krijg een uitgebreide, duidelijke routebeschrijving mee, en ga op pad.  Twee straten door, in deze toch wel kleine Kempische gemeenschap, sta ik al in de velden.  De Kempen staat op program, een enorm natuurgebied dat zich over zowel Vlaanderen als Nederland uitstrekt.  De zon doet haar best om de dag op te fleuren na de flinke regen  voorbije nacht en ochtend.  Zon zal het niet winnen want even later wordt het half en zelfs nog later zwaar bewolkt.  Het blijft droog, en dat is ook voor de club vandaag een meevaller, en goed voor de opkomst.   Het Molenpad dient zich aan, welliswaar zonder molen, maar mogelijk in ver verleden hier wel aanwezig.  Maïsvelden, hele muren dienen zich aan onderbroken door akkerland en weilanden.  Ga een zijpad in en daar ondervind ik nogal wat eikels op mijn pad.  Naar mijn gevoel erg vroeg al.  Vroege en strenge winter voorspellen natuurkenners.   Inmiddels in bos aanbeland, tref ik vooral moerbeibomen volop in bloei met rode bessen.  Kom dan in een gehucht met veel erg oude schuren en boerderijen.  De Stevert genaamd.  Ga door groene velden dan.  Een welkome wind speelt door m'n haren in de opener vlakten.    Krijg een wat lang bospad te gaan, en kom al vroeg aan een tent rustpost, waar het een gezellig druk geroezemoes is, van eerder gestarte wandelaars.  Het is nog maar een kleine 4,5 k.m. wat afgelegd is, dus besluit er kort te verwijlen.  Moet weer een stukje teruglopen hierna en een asfaltwegje in.  Eindweegs verder een zandpaadje in , bosje door en dan aan een beek die de Run genaamd is een smal graspad hierlangs.  Brug van de beek over, later en na een stukje doorgaande weg, boerenland in.  Een gigantische mestsilo langsheen,  de geuren blijven ons bespaard, prima geïsoleerd, onverharde weg op.    Een graswegje inslaande weer een bosje door met struiken hartvormige grote bladeren, en dan weer riviertje De Run langs, behoedzaam mijn schoenen neerzettend op de smalle graspaden waaronder verraderlijke kuilen verborgen zitten.  Na een dikke vijf kilometer geraak ik na deze lusloop weer bij de tentrust onder de donkerte van hoge bomen met hun lover en uit de wind.  Een goed voorziene post, en nu wat meer zitplaats dan daarstraks.   Alhoewel toch rijkelijk zitruimte aanwezig.   Veel personeel ijverig aan het werk hier.    Opnieuw hierna een lang boswegje gaans aan einde een T-splitsing een zandbaantje met asfaltpad erlangs blijf ik koppig op het zandgedeelte gaan, door velden nu met de wolkenhemel als decor, toch weer even een buurtschapje door met klinkerwegjes.  Weer de Run per brug over bereik ik de dorpsgrens van Riethoven.  Zie aan de kant van de weg een heuveltje liggen, een termietenhoop blijkt waar het natuurlijk wemelt van de mieren die t'alle kant met takjes en bladwerk hun burght bouwen ter schuiling tegen de kou van komend najaar en winter vermoed ik.   Ik bekijk hun vlijt even van dichterbij.  Ik blijk kort hierna in dorpje Walik aangekomen te zijn, ga ik even doorsnijden, en dan mag ik een smalle  overdekte en overgroeide groenstrook in die akker en weiland doorsnijdt.  Verschillende bordjes weerszijden die wat over de beplanting vertellen, en dit gebied.  Na een bordje lezen laat ik ze voor wat ze zeggen puur omdat je dan veel te lang onderweg zal zijn.  Eindig het pad weer op een z.g. T-splitsing  waar ik een oude boomstam met onderaan veel en flinke elfenbanken aantref.  Fotogeniek dat wel.   Na een poos padenwerk komt een oude werkplaats van voormalige wasserij in beeld op afstand dan, maar ga deze later toch voorbij.  . Mag daar voorbij een asfaltwegje in dat links in verderop in bospaadje overgaat.   Brengt mij na wat geslinger terug bij vaste rustpost  voor de derde maal dus.  Onder de bomen  waaronder het even nog donkerder wordt en horen we gedruppel op de bladeren boven ons.  Ik ben alert op een stevige bui maar ziet, natuur heeft clementie met ons, en het duurt maar even.  Ik tref intussen nog z.g. oude bekenden, en vaste streekwandelaars, waaronder een pensionado ex Rotterdamse politieman, die het in Brabant altijd erg kwijt is zogezegd, en kond doet van een wonderlijk medisch verleden, een poos geleden op weg naar het hemelse leek, en wonderwel herstelde, en nu kortere afstanden gaat.  Hij doet er niet voor onder zo zal mij later blijken.  Na een praatje her en der nog zet ik er de spurt in voor de laatste kilometers, weer door bosgebied. Tja de Kempen ten voeten uit hè.  Banjer door dit bos even dan een fietspad op, dan door mul zand.  Hoor van het pad af ergens in dit bos een hoop jong grut dat zich aan de geluiden te vernemen kostelijk in spelletjes vermaakt.  Ga een harde zandweg in, waarlangs zich verspreid bewoning aanbiedt..  Kom bos eindelijk uit langs een caravan geplaatst in een zijpad, en verderop een auto achter poort, en dan zie ik de contouren van bebouwing van duidelijk een dorp opdoemen.  Het blijkt Steensel te zijn.  Het aantal straten is minimaal door te gaan, zo klein als dorp is nu eenmaal, en sta al rap aan  de gezellige sociéteit  van de kleine gemeenschap.  Einde van een erg mooie, gezellige echt Kempische natuurtocht.  Aan de starttafel belooft kantoorhoudend personeel, mijn waardering en respect tevens bewondering over te brengen, en de rest van de medewerkers  en zeker ook de parkoers-architecten voor de fantastische tocht vandaag.  Ik wordt plots  vanachter op mijn schouder getikt aan het afmeldburo.  Blijkt de oude rakker ex-oom agent vlak na mij te finishen, met zijn 82 jaar zat hij toch nog kort achter mij.  Stevig doorgelopen had ie toch, na zijn medisch verleden,  { hartproblemen}. Zo ziet u weer, wandelen is het beste medicijn.  De busverbinding hier naar toe is geweldig. Vier keer per uur kan ik met de streekbus naar mijn woonstee terug.  Tof toch?!   U beste lezers:  Alle goeds.  Houdoe, en tot volgend keer weer.  U groetend:

Peter Heesakkers