Ik dacht echt alles secuur op orde te hebben voor de aanvang van mijn reis naar Helmond. Ik zit in de trein . Nog een paar minuutjes en de conducteur zal het vertreksein geven. Kom ik op de gedachte mijn treinkaartje in mijn treinpas-etui te doen. Gemakkelijk terug te vinden , weet je wel? Kom ik tot mijn schrik tot de conclusie dat ik het verkeerde etuitje bij me heb gestoken en dus geen treinpas heb. Paniek in het nonnenklooster, de paters zijn binnen. Ik kan nog juist op tijd de trein verlaten, en ga in gezwinde pas op huis aan. Gelukkig niet ver, maar toch, het zal me 'n uur schelen die dag. Na enig gezoek vind ik 'm dan toch.
Mijn Annemie die ook naar het busstation zou gaan, voor haar vertier deze dag een bezoekje, tref ik al niet meer thuis.
Groot is haar verbazing als ze me op een bank gezeten, wachtend op de bus, mij plots ten tonele ziet verschijnen, ze had me allang in de trein zijnde onderweg verwacht. Ze krijgt het verhaal te horen, en ik zet me , nog tijd genoeg hebbend naast haar. Het scheelt mij een uur later gaan immers. Zoeken naar de startplaats hoeft niet. Vanaf het station bij aankomst bestemming, hangen de pijlen naar het startpunt in overvloed. Zoals ook op de terugweg, zo blijkt na de tocht.
Die start is vandaag wel erg byzonder. Een grote Outdoor store, het hield het midden tussen een grote winkel en een warenhuis, met allerlei buitendeurs vertier- aankopen. Ik weet nog dat ik hier voorheen een steile trap naar boven moest, maar nu is de inschrijving voorzien begane gronds temidden van deze store. De store in een gewone woonwijk, dus het is even zoeken voor de auto bezitters om een plekje voor hun vehikkel te veroveren. Alle deelnemers krijgen een gratis opwarmertje als welkom , in de vorm van een beker koffie. Na dit opwarmertje ga ik in de hoeven. Even een tweetal straten door bebouwing uit, om via een parkachtig smal pad een omhaal om een sportpark te gaan, waar ook al volop activiteit is. Een tunnel doorgaande verbindingsweg onderdoor, en al gauw zijn we in de natuur. Een bosgebied met weilanden tussen door, nu en dan rand ervan gaand, maar absoluut een mooie opening vandaag. Ook zie ik in bermen en weiden, slootkanten, velden de lente-aankondigers, allerlei planten en bloemekes komen tevoorschijn. Bomen komen uit de knop en ja er is soms al bloesem. Aan die rand zie ik in de verte een nieuwbouwwijk van Helmond zuid liggen. Ik tol nog even bosgebied door, en kom voorbij een hondentrainingscentrum, met vervaarlijk blaffende en stevig aangelijnde bovenmatige hondenbeesten. Volg nog Voet/ fietspaden langs vijvers, dwars door een nieuwbouwwijk, met diepliggende grachten. Even snuif ik de lucht van versgemaaid gras. Na nog wat gepadder, kom ik aan het Eindhovens Kanaal en deze volg ik een poos. Zie dat brede eikenbomen meters in dikte gerooid zijn kortelings blijkbaar. Ik ga het kanaal over, en de eerste rustplaats dient zich aan , in de kantine van een hockeyclub. . Aangenaam verpozen onder het wandelvolk, een gezellig getetter, maar ik besluit niet lang te zitten en de kuierlatten te nemen, immers ook, deze post diende zich wat vroeg aan. Jan de routeman komt me tegemoet gereden op zijn snelle goed uitgeruste lange-afstandsfiets en informeert tevens belangstellend, wat ik van de route vind en of alle pijlen en routeverwisselingen er nog hangen. De duim kan omhoog zonder dralen. Vervolg weggetje richting Mierlo even langs een verbindingsweg, om een nieuwbouwwijkje heen een graspad in. Weilanden langsheen. En immer de blik op een toren met zendmast, al uit vroeger tijden met de ingang van radio en televisietijd, die vandaag het parkoers voortdurend domineert, en dus de verre omgeving ook. Geraak aan de klets met een groepje wandelaars en kom er pas laat achter, wanneer de steven, weer richting Helmond draait, dat er iets niet klopt, en dat ik de splitsing gemist heb, en op de 15 k.m. aanbeland ben. In gestrekte draf zoek ik naarstig, waar ik die gemist heb. Het zal een dikke drie k.m. extra zijn eer ik op dat punt ben aangekomen , en tja, het stond er toch echt duidelijk. Mijn fout dus, sla mezelf op de kont, Helemaal vout, eeh fout, en vooruit met de geit. . Laat ik voorop stellen dat zowel op routepapier als de bepijling en afslaan van diverse afstanden dit voortreffelijk aangegeven stond. Per regel genummerd en de afstand per pad of weg. Was zonder meer áf. Een niet te versmaden route trouwens, want ik duik de schoonheid van de Molenheide in, tot vlak onder de t.v. en radio, en communicatietoren, die duizelingwekkend hoog piekt. Kruip steil een terp op waar vier nieuwe muren op staan waarvan mij de betekenis ontgaat. Nergens geen uitleg op panelen. Het is een erg mooi bos ook, en we draaien ene pad na de andere in, toch nu en dan dagjesmensen tegenkomend al of niet met hond. Talloze bospaden en wegjes volgen op, om dan toch bos uit een asfaltwegje op te moeten gaan. Langs wat huizen van goeden doen af. Mogen we neerstrijken op een minicamping, en daar zet ik me op een terras bij good-old Jan een van de ex-wandelcorryfeeën van voorbije jaren, die daar de controle mag doen, middels een stempel. Toch verwijl ik hier ook niet lang en ga de benen weer in nu door landelijk gebied, met aardige vergezichten. Maar toch ook die toren. Komt een mij bekend wandelpaar , tegemoet gelopen, met parkoersschets in de hand, de weg kwijt, maar kan ze geruststellen, het papier is duidelijk. Lopen met me mee terug. Moeten aan de snelweg een pad eerst omhoog en dan aan viaduct steil naar benee, omzichtig pad af, om toch weer bos in te gaan. Kruisen een asfalt fietspad met paralelle zandweg. Om later een klaphek door te gaan en zowat 70 tal meters toch weer een gebiedje uit te gaan. Ook een hek. Kom eindweegs verder aan een Britse oorlogsbegraafplaats aan doorgaande autoweg, steken deze over, om verderop een wat erg grote campingplaats in te gaan. Blijkt pas later na enige bosstraten gaans de zoveelste rustpost te zijn. We gaan zitten op het buitenterras. De bediening lijkt me erg schaars en niet vlot, en ik neem afscheid van het paar en vervolg mijn weg. Die gaat tussen roeivijvers en visvennen door, door percelen bos en daarna een enorme woongemeenschap kris/kras door. Campinghuisjes kijken. Gaan door de poort het enorme terrein af een berken en dennenboombos overwegend toch , in. Slingeren hier door, tot ik een punt herken waar ik verkeerd gegaan was vanmorgen . De eerste lentewarmte doet zich inmiddels gevoelen. Krijg brede en smalle zandwegen te gaan draaiend door wat de Luchense heide heet. Daal af naar de kanaalkant, om daarlangs een poos te mogen gaan langs wuivend oeverriet, maar ook weer langs restanten van omgezaagde knoesten van oude eikenbomen. Van ontzagwekkende omvang geweest. Aan de overkant te zien talloze fietsers en bromfietsers, over een betonpad gaand. Het doet wat kaal aan zo'n oever... Een eindweegs langs dit kanaal kom ik opnieuw bij de hockey- kantine aan, nu een stuk rustiger, en het hockeypubliek is, tijdens de wedstrijd verwisseld, van wandelpubliek eerder deze ochtend. De weinige wandelaars hebben nu de ruimte binnen zowel als buiten. Na rust stevenen we op het kanaal aan, gaan brug over, en rand nieuwbouwwijk Brandevoort genaamd, gaat het over grindpaden door almaar parkachtig gebied, waters, als vijvers grachten , enorm veel rietplaatsen, Talloze watervogels die hier hun domicilie gevonden lijken te hebben. En wat ik dacht gebeurt niet. Het parkoers blijkt omgelegd. Niet door een nagebouwde vestingwijk, opgetrokken recente jaren in oud-Hollandse gevelstijl , maar aldoor onderlangs zijn vestingmuren en over bruggetjes. Rijkdom in waterplanten en vooral watergevogelte. Nu gaat het wat saai worden want we gaan de nieuwbouw buiten de vestingstad, in. Dwars er doorheen zelfs. Aan weer een park die de bebouwing scheidt, mogen we weer de paden in doorheen, {grind}, die ons brengt naar de bebouwing van Mierlo-hout, de westelijke wijk van Helmond, maar in vroegere jaren een zelfstandige gemeente. Gelukkig blijft nu de bebouwing ons goeddeels bespaart, en zijn we rap aan de oude doorgaande dorpsweg. Deze steek ik over en dan zijn we via een zijstraat terug aan de finish, het warenhuis dus. Op zich wel uniek, start en finish in een warenhuis..... Daar glunderen ze aan het inschrijf/ afmeldburo, want ondanks een overladen wandelprogramma dit weekeinde, hebben ze toch bijna 800 deelnemers mogen inschrijven. En wat vooral bemoedigend is, ik zie weer erg veel nieuwkomers, nieuwe gezichten. Mariet, van het buro meld trots, dat vrijwel unaniem de deelnemers vol lof waren over de parkoersomschrijvingen alsook, de route, en de route-aanduidingen, en de service, van koffie gratis en erg goedkope andere versnaperingen in het warenhuis. Voorwaar een echte reclame. Opvallend was nog dat de routeduidingen onderweg, alsook het papier omschrijving gelijk was aan vorige week in Deurne. Ook de route-uitzetter Jan Vogelsangs, ja dezelfde van vorige week, had hier zijn hand in. Maar nu met een andere verenigingspet op. Voorteffelijk Jan ! Chappau ! Er gloort weer hoop voor het wandelen in brabant. Na afmelding zaten we gerieflijk nog na te babbelen met gelijke wandelaars/ liefhebbers in de vouw/tuinstoelen bereidwillig ter beschikking gesteld van de zaak. Merkwaardig gevoel toch, zo te zitten temidden van allerlei koopwaar.... Na enig mee/ nazitten , zet ik me op gang naar het station. Probeer een andere weg er naar toe uit, want aan ver en extra lopen heb ik toch een broertje dood. Een echte wandelaar ben ik dus. Vind gemakkelijk het alternatief. Ik heb heen zowel als terug in de trein, geen kaartcontrole gehad. Mijn zorgen vanmorgen, waren voor niets geweest, achteraf dan. Lente-achtige temperaturen, te weten 24 graden, wat een luxe na de lange koude perioden van de achter ons liggende winter. Volgende week lonkt Oirschot. De OLAT- lentetocht. Verwacht er zonder enige twijfel veel moois van. Wie weet treffen we daar elkaar. Ik groet u met het brabantse Houdoe! Peter Heesakkers
