Noud stelt me gerust; het gaat meevallen met de neerslag. Hij had juist de buienradar geraadpleegd. Het wordt droog dadelijk zegt ie. Nog voor ik van huis ga heb ik de paraplu als wapen gepakt, want het regende weer eens. Eerst op mijn stalen ros naar Noud op aan. In een grauw decor van zware luchten en regen gaan we met broer Wim op weg. We kunnen aardig doordenderen want het is stil op de wegen. St.Hubert op aan, en even ter verduidelijking, niet bij onze zuiderbuur, en in de Ardennen, maar in onze eigen provincie de noord-oostelijke hoek wel te verstaan, behorende bij de gemeente Mill. Het overigens kleine dorp is overspoeld en wordt dit nog steeds door het vroege wandelvolk, die hun vehikkel natuurlijk zo dicht mogelijk bij het startburo wensen te plaatsen. Het is even zoeken, en we vinden toch nog een strookje groen. De pastoor van het dorp zal mopperen dat zijn kerkbezoekers het nakijken hebben. Het parochiecentrum, waar de start voorzien is oogt prima. De langere afstandslopers van 50 en 60 k.m. zijn al sedert vroeg onderweg. Na de bekende inschrijfprocedure krijgen we aan de uitgang de immer ruime parkoersomschrijving in handen na overhandiging van een deel van onze startkaart. Het dorp schrikt uit hun slaap, vanwege zoveel drukte op deze morgen. Kort langs de dorpsstraat mogen we al een heggepaadje in achter de huizen door. Het is nog wat killig en we ritsen de jacks extra dicht. Toch nog even een asfaltwegje op om dan langs een spijlenhek een dijk op te gaan een onderdeel van de eertijds Duits lijntje, een tracé van een vroegere spoorlijn naar Wesel,{Dld}. Omsloten door groen, en onder de voeten nog de kiezels van de versterking van de rails. Ruilen de spoordijk een eindweegs verder in voor asfalt weer, en bereiken na landelijkheid de noordkant van dorpje Mill. Voorbij een kasteel met monumentale beuk gaat het, Aldendriel genaamd. Denk aan het kasteel een brok natuursteen te zien liggen, maar ziet het is een eenzaam schaap dat zich verstoord opricht, bij de wandelaarsdrukte. Vier knoestige en oude linden dik honderd of honderden jaren oud geven het vroegere tracé van een weg nog aan. Komt de Krommendijk, een inderdaad slingerende landweg langsheen oude boerderijen en huizen verspreid. Na een zestal k.m. is daar dan de onvolprezen Olat veldpost, en maken we een stop voor wat brood/beleg, en een beker koffie. Even een praatje met Ger, Zd-Limburger, om dan weer het Peellandschap in te gaan door een natuurreservaat, behorend tot kasteel Tongelaar en gaat het zig-zag langs het Raam-kanaal. Bunkers {kazematten} beheersen vandaag nu en dan ons parkoers. Zij behoren tot de Peel-Raam-stelling van 1940, en staan er als stille getuigen van wat zich in de eerste oorlogsdagen hier afspeelde om de Duitse vijand af te stoppen. Gaan door overwegend akkerlanden met groenstroken gescheiden, richting Langenboom en Gassel, doch zullen die dorpjes niet zien. Bezoeken nog even een kasteelachtige ruïne, welke in de eerste oorlogsdagen het verblijf was, van de moedige soldaten, aan het Peelfront. Vervolgen na het lezen van wat borden met geschiedenis onze weg of pad liever, met knooppunt wandelroutes voor toeristen, en treffen legio al of niet flink beschadigde bunkers, waar we nu en dan even binnenkijken. Dat het er gespannen heeft in die dagen, verraden de beschadigingen wel duidelijk. Mogen hierna even over privé-terreinen van een groot grondbezitter, om een particuliere open lucht rustplaats genaamd FF-Pauze, te bereiken. Gelukkig het regent niet meer, maar lang blijven zitten noodt de koude wind ook niet. Er meldt zich een wandelaar met een hond, een forse terrier welke een dubbele rugzak met eigen proviand op en langs zijn lijf wederzijds heeft hangen. Prachtig om te zien en wordt door menige camera vastgelegd. Het beest ondergaat knuffels en aaien van menigeen. Na deze rustpost, gaat het langs bunkers Peelkanalen, smalle en bredere gruispaden over en langs bruggen, fietspaden, klaphekken, rustbanken, bochtige kanaaltjes niet geschikt en in gebruik voor echte scheepvaart trouwens, hooguit voor roeiboten en als kano's. De streek is bosarm, maar de groenstroken langs sloten en kanalen en afscheidingen van landerijen en weiden compenseren dit ruimschoots. We gaan noordelijk om dorp Mill en passeren een groot troepenvliegtuig zomaar in een grote tuin geparkeerd. Opschrift en tekenen erop vertellen dat het een oud marinevliegtuig was. Hoe ze de machine daar ooit gekregen hebben is de vraag. Wim onze metgezel en oud-marinier weet me uit te leggen dat het type een oude Neptune is. Een kolossaal ding in alle geval. Noud en Wim gaan het extra via omwegen dichterbij bekijken, en weten me te vertellen dat het interieur inmiddels voor een bed en breakfast-hotel doorgaat. Indrukwekkend om te zien, dat wel. Aan een brug dorp uitgaand staat een bunker waar men binnen kan kijken. Binnenin bevinden zich twee poppen gekleed in het militaire uniform van die tijd, 30er en 40er jaren, met een machinegeweer, en de kogelhulzen op de bodem, ook deze kazemat kreeg de voltreffers te voorduren, als door vijandelijke vliegtuigen zoals nu nog te zien is. Borden in de directe omgeving vertellen over die dagen. Vrijwel de hele tocht is eigenlijk een geschiedenis uit de oorlogsjaren, en vooral de beginjaren en dagen. Passeren ook nog gebogen verkromde oude spoorrails welke opgeblazen zijn destijds door het verzet, en dus het vijandelijke rail en materieelvervoer deed stoppen. Over een oude voormalige spoorbrug gaat het, dan een houten exemplaar {brug}, waar we de z.g. soeppost van de club bereiken, maar ook weer broodjes en drankjes warm en koud wachten. Er draaft ook nog een flinke compagnie reservisten {soldaten}, op. Afgezwaaide ex-soldaten die na hun verplichte dienst, verdergegaan zijn met hun dienstgewoonten. Na deze post gaat het door of langsheen beter, akkervelden, welke deels nog onder water staan, steken een doorgaande weg over waar militaire politie klaarstaat om de flinke groep vrije doorgang te verlenen, en nu mogen we ter afsluiting een groot bosgebied ingaan. Paadjes met veelal schelpenzand wie weet hoeveel eeuwen geleden door de Maas-rivier afgezet, welke destijds veel breder was of moet zijn geweest, gaat het zelfs door wijdse heidevelden later, met kunstmatig opgeworpen heuvelenlandschap. Gaan een camping voorbij. Zien weer de militaire politie met voertuig aan een doorgaande weg die we moeten oversteken, wachtend op de militaire groep. Achter ons naderen de gezangen, en jell's van die fors stappende groep. Beneden in het dalletje zien we dorpje St.Hubert verschijnen, lopen de straatweg in op weg naar de parochiezaal. De gezangen en strijdkreten weerkaatsen langs de huizenrijen. Ik steek de dorpsstraat over, loop mijn rondje rond de oude kerk met kerkhof, een ommetje van niks eigenlijk, en streef dan op de finishzaal af. In de zaal tref ik o.a. Hennie uit Zuid-Limburg weer, {Van "Hennie en Theo", jawel}, knutselend aan haar kunststukjes, en in afwachting van haar Theo, nog onderweg. Hennie belooft haar wandelverhalen spoedig weer te publiceren, en dus in de benen te zullen gaan. In de zaal onderhoudt een zangkoor met instrumenten de binnendruppelende wandelaars met populaire meezingers. Het is nog gezellig nablijven na afmelding. Oergezellig, dat wel. Het was vandaag weer Echt OLAT, hun slogan. Moddervrij, dat wel , deze dag. De oorlogsgeschiedenis voerde de boventoon onderweg. 1083 Deelnemers meldden zich vandaag. Noud heeft de beelden van vandaag onderweg weer vastgelegd met zijn camera, ook voor de OLAT-site {WWW.OLAT.NL}. Hij speurde weer naar opmerkelijke beelden als in de natuur. Kijken dus! Ik groet u lezers weer, tot volgend keer:
