Het ochtendgloren breekt aan op mijn weg naar Boxtel. De route naar de startlokatie is bewegwijzerd, maar ik ga een beetje eigenwijs de mij bekende weg erheen. Het is aardig druk in de schoolkantine, maar ook het aantal parkeerders vertelt mij dat het druk is en er al veel bij dageraad op weg moeten zijn gegaan. Ik mag al meteen vanuit de school de bebouwing uit, een bomenlaantje met weiden volkstuinen, ruige stukken natuur en met hoog riet omzoomde weg. Loop over een brug de tuinen in van een prachtig fotogeniek kasteel en park enerzijds, anderzijds een school of oud klooster omgebouwd voor bewoning. Kom aan een paralelweg langs het spoor die ik even moet volgen om trappen af een onderdoorgang van het daar brede emplacement te gaan. Onder de tunnel wordt ik middels censoren met koeiengeloei uit luidsprekers begroet. Klim weer de tunnel uit naar boven en kom aan in het grote industriegebied van dit stadje. De parkoersbouwer loodst ons op een voordelige manier dwars door de terreinen heen, en raak al snel in den buiten. Een fietspad op met aan een kant de industrie, aan de andere kant landerijen. Zie in de aanplant en bermen de hazelaar al volop bloeien, en ergens in het groen stoeien luid de mussen. Een vroege lente? Wat paden links-rechts- rechtdoorgaande , ga ik de brug over de Beerzestroom. De natuur oogt nevelig almaar, met her en der een blauwe ruimte in de lucht boven me. De zon staat nog laag en doet z'n best door de nevelgordijnen te priemen. Kom aan een asfaltweg welke schittert in het prille zonlicht door de nattigheid van voorbije nacht. Kom in buurtschap Rhoond met een mariakapel , en ga een zandweg in. Zoek de best beloopbare delen want de modder door de regen voorbije avond en nacht, is weer niet van de lucht. Lijk een natuurgebied in te gaan, maar blijven aan de zijde de borden van natuurgebied De Kampina zien. Hoor opnieuw vogelpiepjes welke ik niet kan achterhalen. Lijkt wel vroege lente, al hebben de weersvoorspellers opnieuw een echte vorstperiode voorzien voor komende week na een week van lente-achtige temperaturen. Een schaap welke eenzaam in het weidje staat steekt gewillig haar kop door de afrastering voor een flinke knuffel. Ik zie dan dat hij een deel van een hoorn kwijt is, zomaar afgebroken lijkt het. Het ras is me onbekend. Aan de knuffel en wat geblaat moet een einde komen en ik vervolg mijn weg nagekeken door het schaap. Opvallend veel paarden aller ras in de weiden waar ik vorige week nog opvallend koeien tegenkwam. Verder vallen de vele verse molshopen in de weiden op. Ik moet een overweg van spoor over en kom in een grote open ruimte zo uit de omslotenheid daarnet van bossen. Even een weg volgen een buurtschap in waar whatt's app, intens gebruik schijnt te zijn tegen overlaten of verdachte situaties, gezien de waarschuwings borden, toch weer een zandweg in waar paardemoppen rijkelijk de grond bedekken en zowaar ik kom er nogal eens ruiters tegen. De Luissel heet dit gebied. Ik kom na een poos aan bij een boerderijschuur waarin de club zijn post heeft ingericht, levendig druk een waar ik nogal wat bekenden ontmoet, schuif ik aan op een van de zitbanken en tafels. Ik tref hier ook wat bekenden van mijn eerste wandeluren, en tja dan is het langer zitten. Ik had n.l. aan het startburo een langere afstand routebeschrijving meegenomen, maar zie daar vanwege tijdsberekening van af, en zo ga ik met de veteranen mee op pad allerlei onderwerpen en de goede oude tijd komen aan bod. Kruisen weer een stroom en naar het schijnt al zullen we in het buiten vlakke verwegkijken landschap blijven. De zon is eindelijk door de mist en nevelflarden doorgebroken en schaduwen lopen ons nogal eens voor de voeten, maar niet hinderlijk toch. We komen tot de conclusie dat vooral bosgebieden er vandaag niet in zitten. Kennelijk heeft de route-planner rekening gehouden met echt winters weer, en hinderlijke sneeuwval, gezien het vele verhard vandaag. Terwijl we hier anders elke tocht vergast worden op vooral beschermde gebieden tegen de winterkoude winden. Paarden in de weiden vallen aldoor op onderweg. We lopen even tegendraads met de lange afstandgangers. Gebied Nergena in en Tongeren. Een spoorweg overgaand waar na passeren van treinen de rails blijven liggen, waarbij ik opper dat er mogelijk dan nog meer treinen zullen komen. En zo was het ook. Gebied de Donders in. Het blijft open landschap en zien de nodige treinen vanwege een spoorknooppunt voorbij razen. Volgen dan wandelknooppunt routes om een zandpad in te slaan welke slingert tussen bewoning en akkers weiden, velden en heggepaadjes. Lopen zogezegd tegen een woning aan waar op eerste gezicht veel auto's geparkeerd staan en mij ontlokt alsdat er een feestelijke visite moet zijn. Maken dan aan einde pad een draai een wegje op en zien een zee aan auto's geparkeerd. Zelfs in de verre omtrek. Blijkt er in een enorme schuur een rommelmarkt gehouden te worden. Dus rommel blijkt gewild bij het koopvolk. We laveren door af en aanrijdend verkeer door, steken weer een overweg over voor de vierde keer vandaag, droom dan van een aanliggend bomen /bospark, maar nee het gaat de bebouwing in Krijgen een hele reeks straten voor de kiezen. Passeer een gelegenheid waar deze club in beginjaren haar domicilie had, een oud kerkmiddenschip is er nog tegenover, en gaan langs verkeerslichten dwars door het dorp of stadje zo men wil. De winkelstraten , steegjes, langs de oude kerk, met een lange geschiedenis. De oude markt voorbij die er rustig bijligt met zijn nu stille horeca, wordt ik weer een steeg ingestuurd met kasseien, om na een korte uitloop naar nieuwer Boxtel direct aan de school waar de finish zich bevindt te belanden. Samengevat vandaag moet ik zeggen dat het parkoers waar ik hier altijd mee verwend werd, mij vandaag wat tegenviel. Misschien een invaller route-uitzetter? Alles rondom deze dag was perfect georganiseerd. In de finishzaal was het nadien een gezellig samenzijn waar o.a. Frans Staal met rollator, en een andere Frans de mentor en motor van deze club hun opwachting maakten . Frans de ex-clubbestuurder zat voor tijdelijk wegens een ongelukkige beenbreuk in een rolstoel, maar kon niet nalaten ons te bezoeken. Beide Fransen hebben een lange en overweldigende wandelgeschiedenis geschreven. Zeer lange afstanden en meerdaagsen niet geschuwd. Het wandelvolk klit nog bij elkaar met bevindingen en onderwerpen uit de goede oude tijd en persoonlijke aangelegenheden bij elkaar, de laatste weetjes worden uitgewisseld, en plots blijkt de zaal aardig leeggelopen. Ik wil toch niet de laatste zijn. Doe de rugzak weer om en kuier naar het station toe. Beste lezer{s] ik roep u weer toe met het Brabantse Houdoe tot volgend schrijven weer. Van: Peter Heesakkers
