De moeder van alle wandeltochten, en meerdaagse wandeltochten ter wereld. “De wereld wandelt hier” is de slogan. De stad waar het wandelen begon. Al weken voorafgaand ben ik er al mee bezig. Er worden 47.000 deelnemers verwacht uit 79 landen van over de hele wereld. 1000 aanmelders minder dit maal welke de stichting toelaat i.v.m. voorgaande edities, niemand die weet waarom. Enige jaren terug nog op een persconferentie, werd gezegd dat men tot 50.000 deelnemers wilde gaan. Opmerkelijk veel Zuid-Oost Aziaten ook. Naast uit het Midden-Oosten, en tevens Navolanden, Europeanen dus, burgers militaire groepen, maar in elk geval is elk continent vertegenwoordigd hier. De stad en vooral binnenstad is volledig in de ban, en omgeving dorpen en stadjes evenzo. De bezoeker en toerist wordt er ruim een week lang beziggehouden. met allerlei feestelijkheden, en de drukte is navenant anderhalf miljoen feestvierders, waaronder ook de meegekomen supporters uit het buitenland, van de lopers. Het gaat te ver dit feest hier te analyseren. Kom ook enkel om te wandelen en laat alle drukte daarmee aan mij voorbijgaan. Wanneer ik in Nijmegen arriveer wordt ik ongewild in de feestelijkheden ondergedompeld al als ik uit het treinstation kom. Gezoem van motorisch geweld van de straat schoonmakers om me heen, de rommel die de feestende massa’s achterlaten elke dag is enorm. En dwingt alom diep respect af. Vanaf het station is het 10 minuten gaans, naar de terreinen, tussen massa’s medewandelaars daar naar toe op weg, om zich aan te melden voor de volgende dag de eerste marsdag. Al meteen een leuke sfeer zoveel internationalen om je heen hoorbaar in vele talen. Het aanmeldterrein is bijna een stadje op zichzelf, aan de rand van de binnenstad, met terrassen, vele diverse winkels en horeca, en andere neringdoenden. Veel camera en radioteams regionale en land, zendgemachtigden en persjournalisten op het terrein speurend naar plaatjes, verhalen, interviews bijzondere opnamen, uit binnen en buitenland. Je kan er uren rondstruinen vanalles te aanschouwen of mee te maken. Ik zal er in tegenstelling tot anders minder lang vertoeven, moet en wil naar huis voor verwacht bezoek. Het is er enorm druk aan het worden gaande de dag, op de onmetelijke terrassen, de muziek en elkaar ontmoetende bekenden, en nieuwe vriendschappen die er ontstaan. Ik ga naar huis op aan om me voor te bereiden voor de volgende eerste dag.
Eerste dag: Heb de sneltrein, maar aan elk stop/station, stappen er steeds meer wandelaars in totdat de trein eivol is. Een dichte stroom van wandelaars stapt in Nijmegen uit en de massa zet zich in beweging, naar de uitgangpoortjes van het station. Extra treinen rijden dag en nacht hier vanuit en naar alle richtingen. Ik voeg me in de stroom wandelliefhebbers tussen ploegen straatschoonmakers door, naar De Wedren, de startplaats deze week een enorm parkeerterrein met zelfs wandelparken erbij, om alle voorzieningen te bergen. Als ik arriveer zijn me al duizenden lopers/starters voorgegaan van de 50 k.m. vanaf 04 uur en de 40 k.m. gangers de grootste groep vanaf half zes ‘s ochtends dus. Zet me in beweging na de startscan op mijn deelnemers armband, onder luide aanmoedigingen van overwegend jong publiek aan de kanten die ons uitgeleide doen, en welke hun bed nog niet gezien hebben maar juist uit de feestende binnenstad zijn gekomen. De route gaat naar het noorden ruwweg richting Arnhem vandaag, voor de grootste afstanden. De Overbetuwe in dus. Het is even zoeken waar ik het best kan lopen en doorlopen door de massa wandelaars die de weg/straat en voetpaden bezetten. Gaan stukje binnenstad in maar rechttoe op de Waalbrug af, we dalen de stad uit naar de brug moeten een fiets en voetpad op wat de wandelaarsmassa op doet stropen. Uitzinnige toeschouwers aan de kanten en veel hi-fives met ons delende, handjeklap dus. Gaan dan de hoogliggende Waalbrug over op fiets/voetpad, met zicht op de binnenstad en Waalkade, en diep onder ons spuit een brandweerboot zijn stralen als groet, aan het urendurende passerende vele duizendtallen wandellegioen, die in dichte drommen over de rivierbrug trekt. Er komt wandelruimte op het parkoers, nou ja beetje toch. Even een opstopping aan de afslag onder aan de brug, waar het eerste blaasorkest ons opvrolijkt, maar toch de ruimte gaat iets verwijden. Lopen op een schitterende vernieuwde boulevard het ruime landschap in uiterwaarden van de rivier Waal en overwegend polderlandschap, de dijken op. Langsheen een gedenk monument De Oversteek, waar op 20 September 1944 het Amerikaanse leger met canvas bootjes overstak vanuit Nijmegen om met een omhaal de Waalbrug vrij te maken voor de oversteek van de Engelse grondlegers. De dag van “een brug te ver” uit onze oorlogsgeschiedenis , Arnhem het doel werd niet bereikt. De dijk slingert zich door het landschap en na een hele tijd bereiken we dorp Oosterhout, na de dijk af te gaan. Het dorpsvolk is nadrukkelijk aanwezig zo vroeg om ons welkom te heten, banen ons een weg door te ver op de weg staanders, op weg dorp uit naar Slijk Ewijk een rustiger passage, en na wat weggetjes geslinger zijn we op weg naar dorp Valburg. Landerigheid is ons deel, dan een scherpe bocht en omhoog om over een viaduct rijksweg A 15 te trekken alwaar we vergast worden op een kakafonie van enthousiast toeterend vracht en lichtenknipperend autoverkeer onder ons passerende. Ook Valburg doet niet onder om ons met levende muziek en voordrachten uit het publiek hartelijk te ontvangen, er wordt gesneden fruit , koekjes, allerlei snoepgoed aangeboden, handen om hi-five te doen en handtekeningenjagende kinderen, handen schudden, kinderen die een eindje aan de hand mee willen wandelen, en dit herhaalt zich elke dag elke doortochtplaats. Drommen volk langs de routes. Na Valburg volgt een lange weg welke voor ons speciaal afgezet is door de autoriteiten, die ons voert naar hoofdetappeplaats Elst. Voor en achter me een eindeloos legioen schuivende door het vlakke landschap. Al aan de dorpsgrens worden we hartelijk welkom geheten door rijendik staande bevolking, die zingend dansend en in kostuums gestoken en feestdrachten ons opwacht, en ons zingend, joelend, applaudisserend ons door het stadje geleid in alsmaar dichtere drommen. Het is een zeer feestelijke doortocht, ze bieden ons vanalles eten en drinken aan op armen uitgestoken met schalen. We trekken langs orkesten, kapellen, losse zelfmuziekanten, luidsprekers, en het vippodium, met dorpsraad smaakvol versierde straten, gemeentebestuur, genodigden. Het is een heksenketel en de bewoners gaan enthousiast uit hun bol, de begroeting en aanmoedigingen zijn overweldigend, het is er razend druk. We krijgen splitsing afstanden buiten het dorp en wij duiken de rust weer in, dwars door industrieterreinen, waar personeel buiten staat, de baas vind het kennelijk prima. Toch weer landelijk gebied in en door. Opnieuw een viaduct over van andere rijksweg en opnieuw getoeter natuurlijk. De A325. Na een hele poos zien we links van ons de lopers van 40 en 50 k.m. opdoemen die ons verderop vervoegen. Het wordt bijna schouder aan schouder lopen nu voor even. We naderen dorp Bemmel waar we opnieuw verrast en vergast worden met een warm welkom van haar bevolking rijen dik omzomen zij het parkoers, klappend zingend aanmoedigend, talloze foto’s worden genomen, de lucht hangt vol camera’s en smartphones, juichend publiek, zingend schreeuwend acterend verkleed. Ik moet een helling op om autoweg en goederenspoorlijn over te steken, en voel hier iets onbestemds in mijn linkerbeen, wat zich al doorzettende verergert, neem lk langs de kant een pauze bij bekend wandelstel al toeschouwers nu in de campeerstoel, maar wanneer ik me weer in beweging zet voelt het erger. Ik vermoed dat het de hamstrings zijn, en verdomd het blijkt later zo te zijn. Van boven tot onder een pijn in mijn linker achterbeen. Het lopen verergert kennelijk het ongemak in plaats van wat ik dacht loslopen, mijn tempo zakt gestaag ook. We gaan op dorp Lent aan inmiddels gemeente Nijmegen. Hier herhaalt het feestgewoel van eender welk dorp zich, en is de doortocht absoluut feestelijk en als alom waar we komen de straten versiert, en spandoeken en borden met aanmoedigingen vaak ook persoonlijk gericht, en opnieuw gezang gedans muziek, en lonely acteurs en actrices, feestende en verklede mensen. Het dagelijkse ritueel dat wel. Na een poos gaan we het dorp uit, onder rijkswegen tunnels dus door, tot aan een bijstationnetje van Lent naar Nijmegen v.v. gaat het na een groot hotel een lange weg naar de Waalbrug van de stad op aan, die we verderop weer moeten bestijgen, mijn been en hammetje protesteren behoorlijk, zeker met de bestijging. Kruiptempo rustig de Waalbrug op en overgaand stijg ik weer de drukke binnenstad in waar toeschouwers rijendik ons verwelkomen, doorheen een feestende binnenstad, met drukke terrassen en al of niet levendige muziek, draai ik af naar de Oranje singel, waar de massa lopers opgehouden worden om en om ons door te laten en het verkeer. Ga de tribunes langs, nog honderden meters te gaan, naar de finish. Het wordt voor mij een martelgang, die pijn en ongemak. Kan me toch vlot afmelden en besluit het levendige terrein te verlaten na mijn knip/controlekaart voor de volgende dag in ontvangst genomen te hebben. Ga meteen op huis aan bijna kruipend naar het station en zo ook naar mij thuis later. Moeizaam in en uit de treinen stappend, en waar het kan de roltrappen gebruiken, ik lijk wel een invalide! Geraak eindelijk thuis, en een bezoekende therapeut, bevestigd wat ik al dacht. Hamstringsblessure. Doe meteen wat oefeningen, eten, en op tijd naar bed wil ik nu. ‘s Ochtends de volgende dag, is het nog niet over en worstel ik me het bed uit. Het voelt zodanig, dat ik me niet loopvaardig meer voel, ik zal mijn gewrichten zwaar en te veel belasten, en groet de man met de hamer zo men die dezer dagen noemt. Ik besluit wijs of niet thuis te blijven want dit wordt echt een marteling. Met pijn in het hart en anderzijds de wijsheid gezond te willen blijven. Wel volg ik alle dagen de hele dag het gebeuren via allerlei media, en de webcams langs de routes, t.v. radio internet in ruimste zin. Als schrale troost. Mwah: Volgend jaar proberen we het opnieuw, en gezondheid is ons hoogste goed. Toch!?? Ik groet jullie weer met een Brabants “Houdoe”. Tot mijn volgend schrijven:
