Begrijpe wie begrijpen kan, maar helaas, dit zal de laatste editie zijn bij deze club, van deze tocht, voorlopig zeker, van de lijnetappe van +_ 40 k.m. tussen Eindhoven centrum, en Luyksgestel. Ik zal vandaag niet langste etappe lopen, {men kan deze ook inkorten op 22 k.m. vanuit Waalre Riethoven gemeentegrens, of zonder meer korter vanuit Riethoven dorp }. De afgenomen belangstelling is na vele jaren de oorzaak. Wellicht is de planning per touringcar naar Eindhoven, de auto stallen op de finishplaats, bereikbaarheid per O.V. en dan te voet terug naar Luyksgestel de meesten omslachtig. Niemand die dit weet. Voor het natuurschoon zal men het niet laten, zoveel is zeker. Ik grijp de laatste gelegenheid vandaag met beide handen aan toch. Ik laat me naar Waalre vervoeren. Wanneer ik uitstap daar komt me een groep dames van De Voetjes uit Valkenwaard aanlopen, vanuit de richting Meerveldhoven , Mariabedevaartplaats in de Meimaand, die alweer op weg zijn naar hun thuishaven v.v. Een begroeting en kort geanimeerd gesprek volgt. Ik heb nog een voettocht voor de boeg naar de gemeentegrens van Waalre met Riethoven -Bergeyk, dus de pas gaat er in. Dwars door het dorpscentrum het fietspad erbuiten weer op naar de tweede startlokatie vandaag, geniet van de bermflora en ook de nodige vroege tourfietsclubs, en joggers, zoeven me voorbij. Het beloofd zo staat vast. Ik geraak aan de camping met zaal bij een watermolen in de Dommelrivier, jawel daar is hij weer. Het is er erg rustig schrijf me in, en verwacht nog vele doorgangers te zien onderweg vanaf Eindhoven. Neem een opwarmertje met een kop koffie. Al meteen een klein stukje door de achterliggende camping, om via aan hekwerk, gaat het tegenstrooms die Dommel door een adembenemend mooi bos// broekgebied, met een enorme planten en bloemenvariéteit. Vochtige grond, dat wel. Insecten als muggen zwermen mijn gezicht langs en sommige verkiezen, soms te pauzeren op mijn huid. Wanneer ik het broek verlaat dient zich een akkerland aan, maïs natuurlijk en ga ik een tweesporig pad door. Links van mij nu verandert het zicht op bos, ruigten , weiden, voortdurend. Steek een asfaltwegje over een brede zandbaan in met eiken en beuken op jaren. Graslanden en maïsvelden en aardappelvelden te over voorlopig weerszijds en allerlei bermgroen. Draai af door de velden, krijg later een stukje bos in variant en weer terug de velden in, in een N of U-vorm . Zie op afstand wandelaars die achter me zullen komen. Draai eindweegs verder een akkerpad in die me even later het bos instuurt. Aan schaduw geen gebrek vandaag overigens, want de zon wint het van de vroege bewolking zij het langzaam , aldus gaan de donkere glazen mijn neus op. Boorden met vele bremstruiken bieden zich aan. Paadjes met meest oude den en sprokkelhout gaan onder de schoenen. Een oud sparrenbos door en grote gebieden met groene varens Bosgebieden wisselen af met tussenliggende bewerkte akkerlanden en ruigtevelden. Er verschijnen riante villa,s, en het wordt open landschap, met weiden, voorbewerkte akkers, een kerkje op de einder, moet Riethoven zijn. Een ribbelig aandoende akker, wat hier verbouwt zal worden? In een gehucht tref ik een aarden wal met veelkleurige bloemsoorten. Maar ook rododendrons in al haar kleur en fleur.. Een schitterend schouwspel. Gaan door min of meer recente bebouwing door heggepaadjes op dorpscentrum af over een dorpspleintje met groot plantsoen, in het midden een muziekkiosk, langs het kleine monumentale kerkje af, en in een plantsoen dient zich de clubpost verzorging aan. Er is vanalles warms, koud, soep, broodjes, beleg, frisdrank, fruit gekookte eieren you name it verkrijgbaar, en dit voor een inschrijfgeld van vijf euro vijftig. Ik vervolg mijn wandeling over een klinkerwegje dorpje uit om een eind verder een zandwegje in te gaan langs boom en tuinplantenkweekvelden. Hooivelden langs waar de boer oogst. Even een asfaltwegje op om opnieuw een smal sprokkelpadje bos dus in te gaan. Na enig boswerk gedraai, opnieuw een wegje op die me brengt aan een rotonde, steek deze over en volgt een smal betonpad. Wijde blik door de wijde omgeving, maar dan toch weer bos in. De rust en stilte is overweldigend, vogelgezang heerst. Als vaak onderweg. Slingeren akkers langs en weiden, hoekige paadjes, een aarden wal langsheen met jonge dichte begroeiïngen toch weer bos in. Langs lange afrastering wat bij een grote camping behoort, een klinkerwegje op langs parkeerplaatsen, waar de gasten zich op de thuisreis na lang weekend voorbereiden. Even ook wat vertrekkend verkeer hier. Een groot sportpark langs met vooral voetbalvelden, en welke dies meer zij. Open plekken blijven aandienen in bossen, als intermezzo. Stapels boomstammen langs, een oud sparrenbos in te ruilen tegen oud dennenbos, die me brengt aan de tweede rustpost met kantinewagen. Laat me het gebodene welbekomen, en na onderhoud met deze en gene meeloper en bestuurslid, ga ik de benen in voor het laatste traject vandaag. Dichtbegroeide slingerbospaadjes zijn wandelaars deel. Langs een paardenclub St.Petrus met gebouw, maar waar waren de paarden nou? De parkoersonderdelen blijven om te smullen, bospartijen rust en akker en verbouwlanden, en teelt blijven afwisselen. Blijkt toch een eind te komen aan bosgebieden. De ruimten kondigen zich aan, een fietspad langs een zandweg op bereik ik na weer een sportpark een recente wijk genaamd Het Loo. Een klinkerwegje met hoge beukenheggen door of in. Een nieuwe villawijk doorsnijd ik. Nu wordt het agrarisch. Asfaltwegjes sturen me langs oude boerenhoven afgewisseld met nieuwere behuizingen. Opnieuw onafzienbare boomkwekerijen langs. Een brede stoffige zandweg in wijde blik velden. Aan de einder wordt de stompe kerktoren zichtbaar van Luyksgestel, de eindbestemming dus. De frisse wind die op komt zetten en in de ruimten vrij spel heeft, doet me koelen, na de windvrije bossen. De zon is haar best blijven doen vandaag. Een enkele passant met auto doet me de zakdoek voor mijn luchtwegen houden vanwege opwaaiend stof. Bereik dan enigzins bebouwing weer van het dorp het doel voor vandaag, die gaandeweg verdicht. Het verkeer neemt ook toe, maar niet hinderlijk in alle geval. Zie twee oude windmolens opdoemen, toch niet evident in een klein dorp. De ene behoort een bakkerijmuseum toe. Krijg nu dorpskerk met stompe toren recht voor me in het vizier, en weet nu daarnaast de finish in een ontmoetingscentrum, welke er na intense verbouwing gelikt uitziet, en waar ook de wandelclub zijn domicilie heeft. De route? In een woord samengevat, fantastisch. Het Kempisch landschap en haar natuur, op haar mooist en best. Niets hebben/heeft de parkoersman{nen}, laten liggen. Boeiende landschappen, mooie bossen in al haar variaties en schoonheid. Echter helaas en onbegrijpelijk, het is de laatste keer deze tocht in de vorm. Werkelijk uniek. De bestuursleden, en buromensen verzekeren me, er komt iets in de plaats terug. Ik twijfel geen moment eraan dat die tocht een absoluut mooie vervanger zal zijn, maar het blijft een raadsel, dat deze tocht niet meer aanslaat. De bus kent een uursdienst op zondagen op weg naar Eindhoven waar velen ook begonnen, terug. Het wordt nog even gezellig nababbelen met de reizende wandelaars/passagiers. Ook wij snappen er geen yota van; de laatste keer. In de stad na een vijftig minuten reizen, zoekt elkeen zijn/haar weg of met de auto naar huis op aan. We zijn het volmondig eens: Een juweel van een tocht. Grandioos! Een natuurkraker was het. Aan u beste lezers en lezeressen zeg ik weer. Tot volgend keer. Gegroet. Houdoe ! Van Peter Heesakkers
