Aan de vooravond wordt ik door de weersvoorspellers gerustgesteld. Op de dag van deze wandeling, kán het enkel nog in de noordelijke helft van het land regenen. Wanneer ik op de wandeldag opsta en uit m'n raam kijk, zie ik een miezer neerdalen. Zet bij mijn ontbijt even de computer aan om de buienradar te raadplegen, tja zo gaat dat tegenwoordig vaak lijkt me en is de belangstelling voor de tocht in deelname beïnvloedbaar. Naar het zich op het scherm laat aanzien, zal het de gehele dag regenen. Snel voeg ik in mijn rugzak regenkleding toe en gaat de plu ook maar mee, en even later ben ik op weg naar Noud, door killige en aldoor gestaag vallende regen. Ik verwacht eigenlijk dat Noud zal afzien om te gaan, ook hij heeft zijn scherm op de buienradar staan als ik binnenkom. Wim, Noud's broer, is ook geïnteresseerd in de wandeling vandaag en zal dus ons vergezellen. We rijden de bebouwing uit en het landschap laat een mistig eerder nevelig beeld zien, en de ruitenwissers zwaaien ons toe. De miezerige regen daalt neer. De snelwegen tonen verkeersarm, kennelijk gaat er zogezegd geen hond door. We bereiken de startzaal die op een andere plek blijkt dan de eerdere folders en wandel programmaboekjes ons duiden, maar Olat heeft de bepijling naar de startlokatie aangepast. We behoeven niet ver van de startzaal ons parkeerplekje te zoeken, wat een aanduiding lijkt voor de opkomst vandaag. Er zullen 562 ingeschrevenen melden. De meesten op verkorte afstanden. We gaan op weg met een vierzijdige route-omschrijving in de hand, op a4 formaat, die als gewoonlijk zeer gedetailleerd is. Krijgen eerst wat dorpse bebouwing, nieuwbouw eigenlijk, komen aan een eendenvijver, waarvan deze schrikken van het vroege wandelvolk, en het water kiezen is ons een raadsel. Gaan een houten brug over en vervolgen een diepe sloot erlangs, en geraken al snel de bebouwing uit. Begroeten Weertse Thieu een bijna negentiger, die er nog een beste pas in heeft. We gaan akkerland in via een diep modderig pad wat het voorteken van de dag zal betekenen. Krijgen dan een zogezegd 60 k.m. asfaltwegje te gaan en wandelen voorbij een reeks huizen en schilderachtige boerderijen. We bezien hier oude bomen langs de weg in herfsttooi. Dat is het vandaag ook, echt herfstig enkel de wind ontbreekt, de neer drenzende regen, enigszins koud, diepgrijze lucht, om ons heen neerkomende bladeren, eigenlijk mistroostig, maar ja het is nu echt herfst. We steken de noordelijke ringweg van Nistelrode over, en gaan natuurgebied de Maashorst in, gaan vervolgens langs en later door een groot golfterrein, en gaan via drassige paadjes een poos door bosgebied. We lopen in een gebied waar de aardkorst roerig is, en de laatste eeuw al de nodige bevingen plaatsvonden. Ik kan me er een daarvan nog herinneren. De z.g. Peelrandbreuk. Het is te merken aan de vele verhogingen in het landschap. Ook valt op dat hier zo'n 120.000 jaren geleden, de rivier de Maas schelpenzand meevoerde en afzette. En voelen we knapperige grond onder onze voeten. We doorkruisen de natuur in al haar herfstige glorie. De rustpost komt in het vizier en we laten ons koffie en brood goed smaken. Na enige tijd lopen zien we het knooppunt A50 met de A59 op afstand. Plots dient zich de splitsing afstanden voor het grote werk aan, en ik snap nu nog niet waar de 40’ers, aan de andere kant van het afzetdraad konden komen.... Wij gaan onder de A50 door en gaan de natuur weer in, fietspaden op en langsheen slagbomen om via een z.g. klaphek te geraken in afgezet gebied. De borden waarschuwen ons evt. vee niet te benaderen, maar het oogt rustig, geen vee te bekennen, totdat we plotseling een stier op een zestal meters van ons pad zien staan achter een bossage. Een stevige jongen ,en even imposante horens, wij geraken er heelhuids en noem het maar vredig voorbij. Ik blijf het beest op veilige afstand gadeslaan. Waarschuw aankomende wandelaars om niet stil te staan en dat het beest zich daar bevindt. Wacht ook nog op een dappere wat oudere dame waarvan ik weet dat zij met twee kunstheupen en wandelstok achter ons komen zal. Het kolossale beest blijft als versteend staan en wanneer ik zie dat er niemand meer het pad afkomt, vervolg ik mijn route. Dan kuiert de dikkerd ons wandelpad op tegen de wandelrichting in en hoop ik voor de achteropkomers waakzaamheid en het beste. Na een poos gaan we door een plassengebied, ontstaan door afgravingen voor de wegenaanleg in de omgeving, en lopen langs de boorden hiervan gelijk een strandwandeling. Op het eind hiervan, worden we wat onhandig door een sloot gestuurd met wel erg steile op en afgang, en blubberen we voort. De schelpengrond houdt kennelijk het regenwater langer vast. We geraken na enig boswerk te stappen aan een camping met verborgen liggend kantinegebouw. Binnen slaan de ramen aan met het vochtige en warme temperatuur binnen, en de regenachtige kou buiten. We nemen een bakje koffie en vervolgen om anderen ook hun zitje te gunnen. Weer over schelpenpaadjes bossen door komen we aan een ven met aan de kant een waterpomp, we kunnen het niet laten een tijd lang water op te pompen. Het kindgevoel door vermaak komt even in ons boven. Meteen wat extra lichamelijke oefening. We vervolgen door het uitgestrekt gebied van de fameuze Maashorst. Het blijft bospaden gaan nu en dan graswegjes maar wel erg nattig. Herfsttaferelen van boomzwammen, zomaar paddenstoelen het is een lust voor het oog, de herfstkleuren van allerlei boomsoorten de echte herfst. We komen aan de z.g. soeppost, waar we niettemin van alles anders desgewenst bekomen kunnen. Komen hierna in de buurt van gehucht Slabroek. Zijn zeer content met even asfalt onder onze schoenen, en vervolgen landelijker taferelen. Ad de parkoersarchitect, en zijn volgelingen kunnen het niet laten ons finaal nog even van de slootkanten te laten genieten. En dat zullen we weten. Het is een pad langsheen een sloot dat gaandeweg steeds slechter wordt en we zakken tot aan onze knieën weg in de blubber, stilstaan is vastzitten en verder dieper wegzakken. De sloot blijkt recent uitgegraven en de blubber en beplantingen uit het water zijn op het wandelpad gedeponeerd. Hier vervloek ik toch de uitzetters , dat men hier geen alternatieve desnoods omweg gevonden of in plaats van gezocht heeft. Menigeen zie ik om me heen ploeteren en ook ik zwoeg al vallend me er door. Eigenlijk mensonterend dit en niet verantwoord. Dit moedigt nieuwkomers in de wandelsport niet aan. Mijn kleding raakt afzichtelijk en ik schaam me voor de passanten, wanneer ik weer verhard bereik en volk tegenkom. Ik tracht in een waterplas langs de weg me een beetje te fatsoeneren en wat mijn dikbemodderde handen en kleding betreft. Ik ben ook boos op de route-uitzetters, er was geen weg terug meer. Ik wandel het rustige dorp Nistelrode binnen na onder de tunnel van de A50 doorgegaan te zijn. Loop nog wat achteromgangen en straatjes door, geen mens te zien om recht op de finishzaal af te stevenen die in zicht komt. Eenmaal binnen ga ik linea recta naar de washroom om me daar wat te verschonen. Zit tot aan de knieën onder de modder, het ziet er niet uit. Na afmelding in de zaal en een kopje koffie na, en een gesprekje met Hennie die op haar Theo wacht, Hennie kan nog geen afstanden lopen.... En werkt , of knutselt aan glazige voorwerpen om haar tijd te besteden, aanvaarden wij Noud, Wim en ik de terugtocht huiswaarts. We kijken terug op een herfstige mooie natuurtocht, met als enige wanklank die laatste 2 k.m. door de bagger. Dat traject diende aangepast te worden. Hoe m.n. de dame met haar kunstheupen en wandelstok, en andere mindervaliden of gebrekkige lopers dit overleefd hebben pijnig ik me nu nog de hersenen. Het was weer echt Olat, zo is hun leuze. Noud zal de tocht in beeld brengen dezer dagen op OLAT.NL . Daar kunt u deze tocht op bekijken op onderdeel foto album. Onderweg naar huis hield ik me in een bepaalde zit in de auto om het interieur te sparen. Ik ga me wel bezinnen of ik bij dergelijk weer als vandaag, me nog wagen zal aan de bijkomende ongemakken van zulk parkoers in deze weersomstandigheden. Wordt er ook niet jonger op zogezegd. Aan U beste lezers: Tot volgen keer weer. Hartelijk gegroet, oftewel Houdoe! :: Peter Heesakkers
