In grauw schemerig weer, dwars door de binnenstad ben ik op weg naar Noud. Een hele zwerm duiven, schrikt en vliegt massaal op bij de passage van een fietser, en vliegen rakelings langs me af. Het beursgebouw wat verderop is een en al vroege bedrijvigheid , met het inrichten van een vlooienmarkt. Laserstralen komen nog uit de stationstoren, en weer wat verder, een tijdelijk gedenkmonument van een bloemenzee, foto's en andere snuisterijen van een voorbije dagen uit de rivier Dommel aldaar gevonden drenkeling. Dan draai ik een oude villawijk in, met parkachtige tuinen en de straat en de tuinen tooien in schitterende herfstkleuren. Dit moeten de voorboden zijn wat vandaag Olat in Sterksel ons zal voorschotelen vast. Ga verder door de stille straten van toch een erg grote stad, en kom aan bij Noud thuis. Alras gaan we op weg. Het is levendig druk al op de parkeerplaatsen. Ik verwacht veel van de tocht en route hier, waar ik vooral nog oude schoolkamp herinneringen heb liggen in de late 50er jaren vorige eeuw. De startplaats is zonder meer een juweeltje. Een groot instituut voor epilepsie-patiënten, en qua voorzieningen , een dorp op zichzelf. De zaal voor vertrek is zonder meer mooi en welvoorzien. De route-uitzetters laten er geen misverstand over bestaan, dat ze alles eruit willen halen , wat deze schitterende omgeving biedt. Ik verlaat het terrein via allerlei paden, wegjes en paviljoens, en stap al meteen de rijke natuur hier in. Dit belooft, ik ben nu al in mijn element. Snuif nu al de herfstgeur in, zal ik onderweg nog vaak ruiken ook, en het is er al rijk met allerlei paddestoelensoorten rijkelijk voorzien. Kom aan een boshek van het terrein en dan is het toch nog even zoeken, want het pad houdt op. Kom in een negorij terecht van bosbeplantingen. Blijkt er een gat in het hek om door te gaan, opgemerkt door een snelloper, die mijn zoeken verlicht. Ga nog wat perceeltjes bos door, tot plotseling het erg kleine dorpke Sterksel opduikt. Was al meteen een kleurrijke opening. Wat villa's en bungalows langsheen gaat het dorpje uit, en volgen een doorgaande weg om later de weg af te gaan een smalle stroom langs over eenmanspaadje. Even dacht ik een byzonder paddenstoel-exemplaar te zien. Het bleek een oude hondendrol echter! Volgen het beekje een poos, om dan weer via een padenstelsel door bosrijk gebied, de rust op 4,5 k.m. toch maar aan te doen even, verwachtende , dat de volgende rustpost lang op zich zal laten wachten. Vergis me kort na de post en ontdek, dat ik de kortere route volg en been terug naar de juiste splitsing. Een kraaienkolonie laat van zich horen. Een spektakel als de beesten maken. Geraak bebouwing Heeze in , ga er ook weer uit, Laat een groep quadrijders me voorbijgaan, en kom in een industrie-gebiedje. Zie één stevige wandelschoen van het bergsoort in de berm liggen , en vraag me af , wie mist die nou niet? Of een wandelaar had reserveschoenen? Spoorwegovergang over en dan wordt het een poos asfaltlopen, door open landelijk gebied in en nevelige omgeving. Een jonge boer haalt zijn laatste hooi van de velden en vele maïs akkers liggen er al kaal bij ook. Een wilgenwegje langs, kijk rond, voor me een jong stel , en achter me doemt eenzaam ook een lange gestalte op. Haalt me in en blijkt Dick uit Geldrop te zijn. Hij zal me een heel deel vergezellen. We ruilen platteland voor bos en komen na padenwerk en een m.t.b.-pad bij een echte "wagenrust" aan. Hier splitsen de grotere afstanden, en denderen we voort door bos en hei en ontdekken overal paddestoelen aller soort, grootten en maten en kleuren. Paardenrijtuigjes passeren ons voortdurend, met bemanning dus. Dick fotografeert zich het schompes, en lijkt een paddenstoelenserie voor te bereiden. Sommigen zou ik rekenen onder tafels of krukken , zo groot ze zijn. Dick leeft zich erop uit met zijn camera. Missen op een kruising een pijl en lezen dat we rechtdoor een heuvel opmoeten en raken alweer op het juiste spoor. Heide en vennen door. Een knuppelbrug volgt en voort gaat het. Ruiterpaden in , en het wemelt hier en eigenlijk al zowat de hele tocht van allerlei toeristische wandelroutes. Met elk zijn eigen aanduidingen. Stappen ene pad na de andere eindeloos door, met herfstkleurenpaletten zo mooi. Raken van Grote heide in het Heezeren bos met veel slootjes en eenmanspaadjes en over talloze smalle bielzen bruggetjes. Genieten met een grote G. Een spoorwegovergang en na een stukkie de autoweg over naar het Rulse Laarzenpad gebied over weilandjes en ruigte gebiedjes, vochtig gebied. Draaipoortjes door en bosgebiedjes komen we aan de manege waar in de kantine de rust voorzien is. De directe omgeving is vergeven van de rijtuigjes, paardrijders en paarden aanhangers, en gebruikers van deze in strakke ruiterpakken. Zet ik me aan tafel met trouw wandelvolk, en gaat het natuurlijk over wandelzaken en welzijn van deze en gene wandelaar. Ik zie Dick niet meer en vervolg mijn weg dan maar. Ga hierna de Braakhuizense hei in en volg een lang grindpad wat plots druk is met zomaar wandelaars, dagjesvolk en fietsers. De zon is er zij het wat laat doorgebroken, en gaan bij een heide en insectentuin de Strabrechtse heide op de oostelijke rand toch, die ons vervolgens de Herbertus bossen, instuurt. Boswerkers hebben er een bende van gemaakt hier en we krijgen een hele boel omwoelde boswegen te gaan modderig en drekkig en we proberen maar de beste delen ervan te volgen. Diepe bandensporen doorploegden onze route. ijzeren grondplaten laten ons her en der wat veiliger en schone broekspijpen houdend passeren. Veel later steken we de weg Heeze-Someren over. Raak in gesprek met een vrouwelijk bestuurslid van Olat en vergezel haar tot aan de laatste rustpost. Een landbouw betonwegje stuurt ons naar die post op aan. We laten ons de Olat soep en andere consumpties goed smaken . Moeten even de Vlaamse weg volgen en mogen de verkeersarme weg verderop verlaten, met weer bos in, en vervolgens een heideveld door met smal paadje een mans door hoge grassen. Wat klaphekken door en een overdekt nog, boslaantje , met oude beuken. Bos even uit randje weiland en de laaghangende takken beschermen me tegen de alweer laagstaande zon. Komen dan aan de eerste gebouwen van het immens grote terrein, van het instituut waar we startten, en hier missen we de bepijling . Natte vingerwerk en lezen, wat dan niet meer klopt, zien we de torens van kerk op het terrein uitsteken, en wandel ik maar de kortste weg erheen. Ruim bemeten was de route vandaag n.l. 31,5 , dus die honderden verkeerde meters zien we door de vingers. Ik beland in een erg rustige kantine als dit zo hier genaamd is tenminste. Het gros der wandelaars is al weer op weg naar huis, zo te zien op de parkeerplaatsen ook. Ben er zonder meer zeker van, dat elke wandelaar het volkomen eens was, dat deze tocht een pareltje was, en ik ga u dan ook niet in superlatieven vermoeien hoe mooi deze tocht was. Mede door de herfstkleuren en oneindig mooie en grote natuurgebieden. De slogan "Echt OLAT" die ze zelf hanteren gaat zonder reserve helemaal op vandaag weer. Fenomenaal goed en mooi. Parkoersman heeft zich volledig uitgeleeft in de streek die zich hier ook zonder meer groots voor leent. Op weg naar huis ontdekken we in de buurt van Eindhoven komend , dat er dikke rook boven uit een torenflat in de binnenstad, komt. Het deed ons aan New York destijds, denken. Griezelig gezicht toch. Daar speelt een ramp zich af zo leek het. Bleek volgens berichten 's avonds nog erg meegevallen, bovenste verdieping, een appartement. Het kon onze mooie wandeldag niet meer bederven. Volgende week staat eerst Boxtel op program. Wie weet treffen we ons daar ook. Tot daar misschien. Houdoe! Peter Heesakkers
