Prachtig toch. Als ik vanmorgen de voordeur achter me dichttrek ligt de stoep en weg bezaaid met bloesemafval roze en witte. Zie en passant dat de mieren ook al massaal vanonder de stoeptegels vandaan komen, het zand meenemende. De merels zingen hun lied, allerlei vogels zitten midden op straat. Het is duidelijk echt lente vandaag, en dit zal de temperatuur ook aangeven zo is voorspeld. De lucht boven me is kraakhelder. Ik overweeg vooraf of ik vandaag toch maar een mindere afstand zal lopen. Ik weet n.l. dat De Keistampers vandaag traditioneel de route naar de Kampina heide zal nemen, en om nou in de volle zon door ook nog los zand te gaan banjeren.... In de buurt van de startlokatie zijn parkeerwijzers druk in de weer om het verkeer in goede banen te leiden en om nog parkeerplaatsen te voorzien. Het is levendig druk, zo ook in de schoolkantine, waar het inschrijfburo zich bevindt. Met frisse moed ga ik op weg, heb twee route parkoersbriefjes bij me mocht ik me bedenken, want de twijfel is groot. De zon is al duidelijk voelbaar. Moet de tegenrichting lopen van mijn gang vanaf het dorpsstation, voor een deel toch om daar de spoortunnel in te gaan. Koeien geloei welke op sensoren werken is mijn deel in mijn gang door die tunnel. Bereik nu het uitgedijde industriegebied, maar routeman of mensen houden zeker rechttoe rechtaan een fietspad door het industiéle gedeelte en leiden ook langs wegwerken. Her en der blijkt ook op zondag gewerkt te worden. De neus wordt ook nog geprikkeld als ik een waterzuivering passeer, waar het even kwalijk riekt. Dan bij een rotonde mag ik fietspad vervolgen vanachter een enorme groenwand enerzijds welke de industrie aan mijn oog onttrekt, anderzijds opener landschap. Ik ben in den buiten nu dus. Fluitekruid groeit weelderig in de bermen, naast anderen bloem en plantensoorten, een lust voor het oog. Krijg een poos grindfietspaden te gaan onder het dichterwordende bladerdak van oude eiken, met omwoelde brede zandweg ernaast. Een brug over stroom de Beerze en er langs af, een lang pad tussen weideland en riviergebiedje door , eenspoors,of erg smal pad, met prachtig groene zone, door een beekdalgebied, einde pad, langs water Smal water genaamd, en mag dan de Kampina in een vermaard natuurgebied, veel jonge boompjes enerzijds en beemden rondom een stroompje. Er kronkelt vlak voor mijn voeten een pakweg 35 /40 c.m. lange gladde dunne slang, hij blijft even stilliggen, en ik buig me over hem heen, zo'n anderhalve c.m. dik is hij. Dan rap verdwijnt het beest in het gras. Hekwerken met klappoorten moeten genomen worden, we horen bij vennetjes kikkers in hele koren kwaken. We gaan eigenlijk richting de befaamde Oisterwijkse vennengebieden, een unicum in het parkoers van vandaag. Waar kikkerkoren alsmaar luidruchtig hun aanwezigheid laten horen. Na zandwegje asfalt op met tegenliggend verkeer maar al ras dient zich de rustpost aan. Goed toeven onder tentzeilen, maar dan vang ik de lus aan. Even weg terug parkeerplaats langs met een mooi indrukwekkend verzetsmonument , mag ik via hek een bos in. Een hele reeks paden rijgt aan elkaar, met vennen en heidevlakten. En altoos kikkergeluiden. Lees bord het Kogelvangersven, wat vreemde naam toch. Rolstoelpaden , jawel aan de niet kunnen lopenden is ook gedacht. Kom ik langs kruisingen en overslaande afslagen paadje breed en zeer smal, het bos uit een immense wijdse heidevlakte in overgeleverd aan de wat genadeloze zon, want schaduwlopen is voor een tijd taboe. Ene ven groter, dan andere gaat het langs, vaak met rietkragen gebordeerd. In een woord fantastisch. De wind maakt de temperatuur wat draaglijker want in de ruimten heeft deze vrij spel, maar toch, mijn zonnepet trek ik diep over mijn koppie, en de zonnebril in die felle onbarmhartige zon, bewijst me goede diensten. Heb intussen toch maar besloten de langste afstanden te laten voor wat ze zijn. Ga o.a. het Kromven voorbij, met een vogelobservatiescherm. Kom weer nu andere zijde van het ven met eerder grote naam uit, stuk bos door en volgt een flinke zandvlakte welke overgaat in duinen waar ik me in het losse zand even in een woestijn waan. Na weer paden gaans, jawel weer een z.g. vanzelf dichtklaphek, kom ik aan asfaltwegje die me opnieuw bij de rustpost van eerder de dag brengt. Die schitterende lus zit er op. Ik moet een wandelmakker welke pas een heupoperatie ondergaan heeft sterk ontraden verder te gaan, hij gaat niet lekker. En risico's kan hij beter nalaten, en hij stapt er in een van de busjes, die constant op en neer rijden met kortere afstandlopers tussen start , finish en rustpost, een absoluut geweldige service. Na verpozing volg ik asfalt, welke even verderop een graswegje ingaat, welke langs den boer zijne landerijen volgt, en langs de oever van een kronkelend beekje, weer een hekje door en een grasland met en van een weide langs en dwars erdoor met een rijkdom aan planten en bloemen , maar boter en paardebloem en z.g. zaadbollen, wint het van andere soorten bloemen. Een echt bloementapijt toch. Komen vlak langs een groep van elf rijpaarden, dicht bij elkaar die ons belangstellend gadeslaan, en die elkaar blijven volgen. Zomaar in de ruimte waar wij ze moeten voorbijgaan. Na een afsluithek weer even asfalt en passeer ik een wei met kudde schapen, wollen jassen nog aan, en enige puffend in de volle zon, heb met ze van doen, want de waterbakken zijn halfleeg en moeilijk voor hen bereikbaar, zeker ook voor de talloze lammeren, ze hebben de puf niet meer. Heb met ze van doen, medelijden. Gaan de weg weer af een beekje langs en bij een brug leg ik een visser uit, dat als hij veel wil vangen hij zijn pet achterste voren op moet zetten, denken de vissen dat hij gaat en dan zullen ze pas komen, hij kijkt me meewarig aan. We volgen het grindig fietspad langs de stroom en bereiken verspreide bewoning, welke later verdicht. Moeten twee overwegen achter elkaar overgaan, en komen in de kom van Boxtel. Gelukkig stuurt parkoersman ons zo kort mogelijk door de bebouwing, het rustige dorpscentrum, het is er zelfs onwezenlijk stil met soms geluiden uit de huizen. Later blijkt dat voetbalsupporters op radio's met spanning de verrichtingen van hun kluppie volgen , met kans op kampioenschap. Landelijk dan. Aan de deelname c.q. inschrijvingen van en aan deze wandeltocht heeft het achteraf niet gescheeld. Via een steegje bereiken we de finishzaal van het grote college/ school. Melden af en schuiven aan voor na kout van deze tocht. Een absolute, geweldig mooie natuurtocht, een genot voor elke wandelaar en zeker al of niet combinatie natuurliefhebber. Een parel. Waren we allemaal roerend eens. Komt een buitenroker naar binnen terug, heeft zijn sigaar gedoofd en zegt droogjes weg aan de tafel. P.S.V. is kampioen, althans dat zeiden ze me buiten bij de rode kruisstand. Ik val bijna onder de tafel van ongeloof, en maan hem geen grapjes te maken, hij schokschoudert, en zwijgt maar. Alras verspreid het bericht door de zaal, reacties verbaasd, blijdschap gemengd met ongeloof. Er is een mirakel gebeurd !! Er komt leven in de tent, gejuich en een feestje barst los. Ik bereid me voor op een drukke rommelige treinreis van elkeen die zich spoeden zal naar de stad van die club, voor het grote feest. In mijn gang naar het station komen gaandeweg groeiende stromen met sportshirts uit de zijstraten op weg naar het station en Eindhoven. Op het perron een drukte en leven opgewektheid van jewelste, gezang, leuzen, yellen. Vrees intussen niet de trein in te kunnen, maar gelukkig weet ik een zitplaats te veroveren. In de stad aangekomen is het een leven van heb ik me jou daar en ik vlucht de z.g. rustiger kant het station uit. Hoor rondom de drukke binnenstad gaand daar een enorme blijdschap-explosie, het voetbalvolk stroomt van alle kanten op weg naar het buitengewone feest. Mijn aanvankelijke ongeloof in de finishzaal, is nu totaal andersom. Ik verkies de rust van thuis, na een heerlijke prachtige natuur-wandeldag. Dat is overigens elke tocht wel verzekert bij deze club. Ik groet mijn lezers en volgers weer met een vrolijk "Houdoe ", en zeg tot volgend keer weer. Van Peter Heesakkers
