Dubbel feest voor zowel de club als hun sponsor. Ze vieren beiden hun 25 jarig bestaan. Allereerst een dikke proficiat voor beiden, met het bereiken van de veelzeggende mijlpaal. Hapert was voor mij een nog onontgonnen startgemeente voor mijn jarenlange wandelingen. Vol verwachting ga ik dus op deze gemeente af. Het anders rustieke dorpscentrum op de vroege zondagmorgen is veranderd in een levendige situatie. Het dorpscentrum als ook de omgeving staat mudvol auto's, en de Markt vanwaar de startplaats gevestigd is, toont een en al levendigheid. Het inschrijfburo is geposteerd naast de deur van de andere feesteling, en het vergt enig geduld om aan de inschrijving te geraken. Een feestdag welke zich uit in gratis inschrijving, bij aanmelding, een consumptiebon te gebruiken op de rustposten, en bij afmelding wachten de gehaktballen eveneens "umsonst ", en gratis koffie vooraf de tocht en erna. Omdat de omliggende horeca nog in ruste is op het vroege uur, ga ik na mijn koffie op weg. Blijkt dat het dorp flinke recente uitbreidingen ondergaan heeft voorbije jaren, maar dan aan de rand van de bebouwing gekomen, betaalt zich dit terug in een prachtig ruigtegebied waar we ingestuurd worden, over een sloot met z.g. duiker, middels graswegjes en brugjes in een overigens door de voorbije droge periode droog gevallen vijvers. Klaphekken onderweg voorkomt dat de wandelaar met verkeer in aanraking zal komen vandaag. Een uitvoerige route-omschrijving duidt ons de te lopen afstanden en totalen van de routes. Geraak op een dubbelzijdig fietspad hierna, welke opener door het landschap slingert. Mijn zonnebril en kleppet gaan op, en mijn aanvankelijke trainingsjack aan kan ik om mijn middel knopen. Een barrage onder een viaduct overklimmend om autoverkeer te mijden, gaat het via een stukje bos omhoog de weg op die de E34 en A67 overbrugt, weg naar Antwerpen dus. Na de afdaling hiervan kom ik aan de rustpost met befaamde Kadi wagen. Daar is het mudvol, druk dus en geeft een zangeres live allerlei Nederlandstalige muziek te beste, muziek per tapes. Ontmoetingen troef hier. Na enig verwijlen ga ik op weg voor de lus, en sterft het geluid achter me langzaam weg. Een asfaltwegje stuurt ons naar natuurgebied De Pan langs weidevee en huis hier en daar. Dit natuurgebied is erg uitgestrekt en gaat tot de grens met onze zuiderburen, via zandwegjes en al of niet smalle paadjes afwisselend, met soms even betonfietspaden, maar de rust in dit gebied , zijn uitgestrektheid, de ruimte zijn geweldig. Nu en dan onderbroken met het geluid van landende passagiersvliegtuigen op weg naar Eindhoven. Het doet niets af aan het ultieme genot van de natuur, de bloeisels en ook de meest bruine in plaats van blauwe heidevlakten, helaas door de droogte van voorbije maanden. Ik geniet toch wel, en stiefel voort. De bepijling van de route is zonder meer duidelijk aanwezig. Mijn routepapier kan in mijn zakken blijven. Draai en keer door schitterende natuur, welke later uitmondt in de vlakten van de Cartierheide, het summum van wandelgenot, over afwisselend zandpaden, soms los zand, en betonnen paadjes mede gebruikt door fietsende dagjesmensen, het werkt prima dit samenspel, we gunnen elkaar de ruimte. Tref telkens groepjes wandelaars die de zitbanken langs de route gebruiken. Moet gezegd dat deze omgang na de rustpost, een flinke is in afstand. Ik ontwaar een voormalig dammetje dwars door destijds een meer, of beter groot ven, welke geheel drooggevallen blijkt, wandel beschut tegen de toch felle zon, het ven oogt vrijwel dichtgegroeid, en was destijds een zeer drukke meeuwenkolonie rijk. Het dammetje toen , wat oncomfortabel vanwege boomwortels lijkt sinds meer geëgaliseerd. Na het exvennengebied gaan we weer de bossen in, gras en zandpaadjes. Ik verkies zoveel als mogelijk het gras vanwege de koelte want de zon voelt nog steeds warm. Beton en asfalt is in de zon warm. Bemerk her en der paddenstoelen in kleuren en maten divers. Het gaat aldoor zig-zag door bos en heide gebieden afwisselend. Soms op plaatsen nog paars maar overwegend toch bruine dopheide. Sloten en waterlopen zijn veelal opgedroogd, jammer toch. De parkoersmensen laten ons met volle teugen genieten van al het moois onderweg. Nu en dan klaphekken en wildroosters overgaand. Even een wat langere heideweg en dan naar beneden het bos weer in. Een lattenpad van een kleine k.m. 'n meter breed met anti-slip ribbels stuurt me door oud moerasgebied. Geraak van de uitgestrekte Cartierheide af en stiefel allerlei bosgebieden door. Waar ik persoonlijk wat ongelukkig mee ben is dat parkoersman me stuurt over een eenmanspaadje dat eindeloos lijkt, maar boordevol boomwortels her en der verraderlijk aanwezig en me extra alert maakt, na recente valpartijen, ik vloek toch even. Kom aan bosrand uitgestrekte landerijen. Onderweg valt op dat veel maïsvelden al geoogst zijn, er kaal al bij liggen, met een minimale opbrengst. Die maisvelden die nog overeind staan zijn triestig bruin of geel, en hebben de hitteperioden niet overleefd. De boer weer een zorg bij om met de veestapel de wintertijden door te komen. Hoor het geluid van de muziekvrouwe naderen en weet de rustpost nabij, wat heeft dat meiske een energie, om uren te zingen. Tref er Hennie van duo Hennie en Theo welke laatste nog aan de lus bezig blijkt. Zet me aan tafel even voor een praatje uiteraard over wandelen en de voorbije hittetijd, naast persoonlijke verhalen. Een bellenblaasmachine doet goed zijn best om te delen in de feestelijkheden vandaag. Ik zet me weer op gang, de helling van nabij viaduct op met wat mee en tegenliggend verkeer, auto's fietsers, rijtuigjes, motorclubs, om na de helling afgedaald te zijn de rust van een natuurpark waarvan ik de aanleg en begin nog ooit meegemaakt heb, nu volgroeid, met hellinkjes en eenmanspaden overwegend, te mogen doorgaan, daarachter een enorm industriegebied in aanleg. Waarvan we eigenlijk niks merken. Slingeren dit natuurgebied door tot aan breed fietspad, het Gaoperspad genaamd, Het is ontsproten aan de bijnaam van de Hapertenaren. De Haoperse gaopert { Hapertse gapers dus}, en gaan aldoor verder tot er wat bebouwing opdoemt . Die bebouwing verdicht, het gemeentebord Hapert verraadt het al, we wandelen Hapert binnen. Kringelen rustige woonstraten doorheen, wat winkels doemen op met bijhorende horeca, om plots aan de finish te geraken, aan de Markt dus. De organisatoren zijn erg blij met de onverwachte zeer grote opkomst. Een kado apart voor deze club. Ik meld me af en verover nog een plekkie op het kleine terras, nog wat nakeuvelen met deze en gene en bekenden. Een geweldig bedankt voor allen en zeker de parkoersmensen die ons vandaag door een schitterend mooie Kempen gestuurd hebben. De Pals als klapstuk. Het was het summum van genot en kennis en kunde wat zij ons voorschotelden. Mijn dank is enorm groot vandaag. Een mooie wandeldag gehad. Tot zeker ziens bij "De Grenslopers ". Ter info nog: De hoofdzetel der club is gesitueerd in Luyksgestel gemeente Bergeyk, aangrenzend aan het Belgische Lommel. Aan u beste lezers roep ik weer tot ziens ergens of lezens. Tot volgend schrijven. Op z'n Brabants: Houdoe !
De stad in Nederland waar de wieg van de latere wandelsport stond, en dus de vierdaagse welke nu voor de honderd en tweede maal gehouden wordt. De doortochtplaatsen vieren hun jaarlijks grootste feest, en Nijmegen zelf, een hele week lang bruist de stad dag en nacht. Een record nationaliteiten loopt mee te weten 84 van over de hele wereld. Record meeloper de hr. v. der Lans, 86 lentes oud, zal deze vierdaagse voor de 71e maal volbrengen. Er waren 51.130 voorinschrijvingen. Een limiet deelnemers van 47.000 toegestaan, waarvan er zich op de aanmelddagen 2951 niet meldden, vrij zeker vanwege het zeer warm voorspelde weer deze week. Er zijn 44.480 wandelaars de eerste dag gestart vanaf 04.00uur, elke dag tot 8.00uur over afstanden van 30-40 en 50 k.m. Een groot stadion vol zullen we maar zeggen. Individuelen, militairen, en ook burgergroepen. Een kilometers lange stoet zal dagelijks door de omgeving trekken. Diverse kledij van land en de vele lands en andere vlaggen. Een zonder meer feestelijke stoet, waarvan dagelijks het tien duizenden publiek genieten zal, zingende en muziekmakende wandelaars. Nijmegen zelf een feestende stad, met enige miljoenen bezoekers over een hele week, animatie te over. Er worden veel contacten gelegd met diverse nationaliteiten onderling, voor het leven.
De eerste dag: We gaan de stad al vroeg uit uitgezwaaid, high five’s handje klap en een razend enthousiast publiek, veel nachtelijke stappers onder hen. Gaan de rivierbrug van De Waal over, en masse, worden na de brug al verrast met een vroege controle, en gaan vanaf hier een lange noordelijke slingerdijk op naar Oosterhout . Vervolgens door de Neder-Betuwe, de fruitstreek tussen Rijn en Waal. Eindweegs na Oosterhout doet de zon zich gevoelen, gaat het via Slijk-Ewijk, naar hoofd-etappeplaats Elst, door een levendig en feestelijk stadje met enorm veel volk langs de parkoersen. De wandelaars worden bedeeld met fris water snoep, koek en toastjes met beleg fruitgerei. We worden bijzonder hartelijk verwelkomt met muziek versierde straten, applaus, aanmoedigingen, voordrachten en het gemeente bestuur op groot podium. Een feest zonder weerga. Direct buiten Elst splitsen de afstanden 50-40 en 30, Ik zal 30 volgen. Gaan door industriegebied, landelijk in, passeren een brug over de rijksweg waar we begroet worden door een kakafonie van toeters en claxons, en gaan we op dorp Bemmel aan. Vlak voor het dorp komen alle afstanden weer samen. Ook dit dorp feest , en een drukte en muziek van jewelste, we lopen door onafzienbare mensenrijen door, almaar handje klap high five. Kinderen smeken om souvenirs en handtekeningen, of lopen een eindje mee, en mensen en kinderen delen vanalles eetbaars uit. Daarnaast hangen langs en over de weg zelfgemaakte douches en sproeiwerk, tuinwaterslangen alom, de loper hoeft niets te kort te komen en kan zich voortdurend verfrissen. Een zeer warm welkom voor ons wandelaars. Het is ook erg warm geworden. In drommen trekt het legioen door het landschap op dorp Lent aan, alwaar eveneens versierde straten. Het publiek draagt ons overal op handen, applaudisseert, moedigt ons aan, zingt host danst. Heel indrukwekkend allemaal. Het gaat dorp uit met een wijdse bocht onder een autoweg door, om langsheen die weg een lange opgang naar de Waalbrug te gaan, waar de stad weer in zicht komt, en we vervolgens door opnieuw een drukke feestelijke binnenstad gaan. Massaal volk aanwezig. Na afmelding ga ik dwars over het drukke vertrek en aankomst terrein door, op weg naar het station, m'n trein naar huis, want ik prefereer toch mijn eigen huis, bed en voeding.
Tweede dag: De dag van Wijchen vandaag. Elke deelnemer beseft terdege dat dit een langere maar ook moeilijkste dag wordt, in deze hitte. Lange wegen, lange weg de stad uit, een uitloop welke drie dagen zowat hetzelfde zal zijn. Uitgaand over de campus van de universiteit, en het grote landelijk bekende ziekenhuis terrein, de woonwijken in. Stad uit waar we opnieuw begroet worden als we de autoweg oversteken door de toeters en claxons en knipperlichtende auto's en vrachtverkeer. Gaat het de velden in, stukken bos door op dorp Alverna op aan. De dorpskapel staat boven op een steiger over de wandelroute, natuurlijk versierde straten in de route, gaat het schaduw in, op weg naar hoofdetappeplaats Wijchen. Er ontstaat enig oponthoud hier want alle afstanden voegen hier ineen, om gezamenlijk op weg naar het nog verre Nijmegen te gaan. Het dorp is gek en dol, het enthousiasme enorm, alsook het publiek, dat de hitte trotseert, muziekboxen, kapellen, losse muziekanten, voortdurend applaus, voordrachtskunstenaars, aanmoedigingen, door mooi versierde hoofdstraten, gaat het op Woezik aan met hetzelfde verhaal. Volgt een lange weg naar dorp Beuningen, het publiek kolosaal aanwezig, en een regelrecht gekkenhuis zo'n blije menigte, en de loper krijgt vanalles toebedeeld aan eetgerei en drank, maar vooral toch water. Verlaten feestend Beuningen, een autoweg op naar Weurt, waar alles zich herhaalt. Gaan een sluis over van kanaalverbinding met grote rivieren Maas en Waal over, duiken west Nijmeegs industriegebied in, dan het westelijk deel der stad een meest oude volksbuurt in en door, feest en blijheid alom, schitterend versierde straten, een warm welkom van de bevolking. De route stuurt ons de z.g. Waalkade op, langs ook nog een kermisterrein. Klimmen vlak voor de befaamde Waalbrug de binnenstad weer in, en krijgen veel oponthoud van lopers mede door het massale volk, plus het is vandaag het Ho-le-bi-feest, velen staan roze gekleed en vrouwelijk uitgedost langs de route. De finish is nabij, en opnieuw na afmelding ga ik ras door de drukte naar huis, eerst naar het station. Men zegt als je de tweede dag goed door geraakt, zijn de andere twee dagen een peulenschil.
Derde dag: Opnieuw een zeer warme dag. Ik bof in zoverre met mijn route, dat deze grotendeels overgroeid dus in de schaduw te belopen is. De bekende route de stad uit, en krijg een mooi landwegje te gaan naar dorp Malden, ga langs het kanaal naar Mook de meest noordelijke gemeente van de provincie Limburg. Vlak voor Mook bij het veerpont over de Maas, de verbinding tussen twee provincies, Noord Brabant en Limburg, zijn de dagelijkse rustposten ingericht. Een horeca zaak heeft met een vrijwillige gevraagde bijdrage welke en hoeveel dan ook, alles eigenlijk gratis voor de wandelaar in de aanbieding, van fris en fruit en eenvoudig eetgerei. Na deze pauze gaat het 't dorp door, elk dorp heeft zijn feestelijkheden dezer dagen, versiert en al en vooral muziek ook van eenlingen, en trio's of andere kleine orkesten tot grote harmonieën en fanfares. Na Mook vangen de heuvels aan. Een lange beboste klim van nogal wat kilometers, alsof we de bergen in gaan! Geluk voor deze afstand want schaduw is meer dan welkom. Komen boven in de heuveltoppen hoofd etappeplaats Groesbeek, het is er een feest van jewelste en extreem druk aan de route, indrukwekkend al dat enthousiasme, emotievol. Klimmen dorp uit en daar wacht de z.g. scherprechter, de befaamde Zevenheuvelenweg. Het lijkt de Alp d'Huez wel in de grote tour. Caravans omsluiten kilometers lang de route. Zij slepen met hun enthousiasme, de wandelaar erdoor. Publiek en wandelaars genieten intens. De sfeer is geweldig. Geraken in Berg en Dal, en mogen rechtaan zowat op Nijmegen aan, zowat geheel overdekt. De stadsgrens overgaand, een schaduwrijke route op. Gaan een volkswijk later in waar alles wit gekleurd is, de kledij der inwoners, de vlaggen en vaantjes en slingerende vlagjes drietips boven je hoofd, witte ballonnen, een waar feest de doortocht, Volgen een lange straat en nog tussenstraatjes waar het leven bruist, en staan we plots op onze finishplaats. Opnieuw afmelden en snel op huis aan, uit de drukte en feestelijkheden. Naar de rust van thuis.
Vierde dag: De tienduizenden uit het wandellegioen gaan op weg voor de laatste dag. De meesten krijgen drie provinciën te bewandelen vandaag: Gelderland, Noord Brabant, en Limburg. Al ruim een week lang staat er erg veel zitmeubilair in aller vorm aan de intochtroute van de St.Annastraat, voor deze week en dag omgedoopt in de naam Via Gladiola, omdat de bloemen voor de wandelaars overwegend gladiolen zijn. Zelfde route van vorige twee dagen gaan we de stad uit, tot aan autoweg A73 waar we vergast worden door een fantastisch claxon en toeterconcert van het autoverkeer wanneer men ons massaal over het viaduct ziet trekken. Krijgen een prachtige natuurweg daarna door de bossen en vennen van de Hatertse heide op dorp Overasselt aan. Natuurlijk laat ook dit dorp zich niet onbetuigd in een grootse ontvangst. Na de dorpskom een wijk zig-zag door, klimmen we een dijk op die slingert aan de noordelijke rand van de Maasrivier. We lopen nog juist in Gelderland, de overkant hiervan is Brabant. De dijk wordt even verderop erg smal en we lopen in de volle zon want bomen kent deze dijk niet.... De dijk slingert diepe bochten langs de rivier met wijdse zichten. Ver voor ons zien we de autoweg A73 waar het verkeer langzaam rijdt om ons te observeren, die vinden het een machtig gezicht zo;n lange slinger lopers door het landschap op de dijk kilometers ver weg zichtbaar. En dat is het ook, omkijkend. We gaan vlak voor autoweg de dijk af en lopen dorp Heumen binnen, een lief Gelders dorpke, met een warme ontvangst, we worden dezer dagen overal, met spandoeken en borden speciaal welkom geheten, en dorp uit weer een tot ziens toegeroepen. Dorp uit geraken we aan de routepunt waar alle afstanden tezamen komen en wel Malden. Vanaf hier begint een grandioze finale intocht route. De begroetingen van het massale publiek kent geen grenzen, het enthousiasme groeit met de laatste kilometers. Het publiek neemt toe met vele honderdduizenden, totaal uitzinnige bewonderende mensen, allen klappen zingen roepen en soms leuzen. Spandoeken, borden, vlaggende. Het is zeer aangrijpend en aandoenlijk, emoties kennen geen grenzen, wij zijn hun Helden met hoofdletter. Het laatste dorp in de route is een groot feest in de doortocht. De rijen mensen groeit per k.m. zowat, en aan de stadsgrens worden de rijen zó dik, onvoorstelbaar en in deze hitte! De laatste kilometers staan er zelfs tribunes volgepakt alsof je door enorme stadions loopt. Overal krijgen we een warm en enorm onthaal, het publiek is zowat gek geworden van enthousiasme. Juichen, applaus, slogans, zingen, optredens, dansen. Het moedigt de wandelaar aan, doet de pijnen en ongemak vergeten. Ook de bloemen zijn massaal, vaak ook van totaal onbekenden. Ik kan het niet meer vatten en er komen tranen in mijn ogen zo'n aandoenlijke taferelen, zoveel blijdschap zoveel intens gelukkige mensen, wandelaars en publiek. We geven toe het was een zeer warme editie deze vierdaagse en er stroomden tranen van geluk om mij heen. Er is in de vierdaagse zoveel te beleven , zien, zo'n hechte gemeenschap uit landen van over de wereld, iedereen is er voor elkaar, zoals een strofe in het vierdaagselied klinkt. Wij zijn een voor allen en allen zijn we een. En dat is zonder meer zo. Van alle komaf en geledingen hoog tot lage afkomst, allen lopen met hetzelfde doel: Aankomen, en in vrede en vriendschap banden smeden voor het leven. Aan conferentietafels doet men hier maanden jaren over zonder vaak uitkomst. Hier in Nijmegen gebeurt het in een of paar dagen. Dit feest laat je nooit meer los. Ik heb opnieuw een fantastische Vierdaagse gehad. Het is onder ons al lang duidelijk, het is een virus dat je nooit meer kwijt kan raken. De stad begint deze avond en grandioos finale feest in de binnenstad vooral. Tot in de kleine uurtjes. Ik zal er niet bij zijn. Geachte lezer{s} Ik moest dit verslag zo beknopt mogelijk houden, maar geloof me er is zoveel te zien en te beleven en over te schrijven dat mijn type vingers me pijn doen. Wens u allen goeds en geluk. Tot mijn volgend schrijven. Ik groet u met "Houdoe"!
Ik waad door bloesemafval door de straten van o.a. acaciabomen welke als sneeuw de straat bedekken. Opnieuw zie ik mierenhoopjes tussen de straattegels uitkomen, en dat verteld droog en warm weer vandaag.
Aangekomen in Waalre per bus kan ik nog een drietal k.m. gaans op weg naar de startgelegenheid vandaag welke in de buitenlucht met een tent geposteerd blijkt, heerlijk in de open lucht achter een café zaal, restaurant. De zaal blijkt nog andere activiteiten in petto te hebben, vandaar misschien onze buitenpost. Ik ga direct na aanmelding op pad. Moet een fietspad tegen de richting waar ik vandaan kwam, en na enige honderden meters ga ik een asfaltwegje in wat een eind verder in zandweg overgaat. Langs een aspergeveld waar door veel personeel geoogst wordt. Kris kras volgen de bospaden zich op want daar zijn we inmiddels rap na de start beland. Rust, ruimte, stilte. Een fietspad toont de aanzegging , "Niet brommen of snorren". En aangezien ik niet het recht heb te brommen over de route, noch een snor draag, accepteer ik dit. z.g. Gele route, ook even mountainbike route en bordjes Open Gesteld, nodigen de wandelaar uit hierdoor te gaan. Steek nadien een breed noord-zuid fietspad over waar eens vroeger een spoorlijn liep, over, en hoor nu en dan verkeer vanachter de bossen. Steek inderdaad doorgaande weg over naar Valkenswaard, krijg gezien het vroege uur ruim de tijd en veiligheid de weg over te steken, en kom op de terreinen van de Eindhovense golf zo het noemt. Achter een betonnen electriciteitshuisje door gaat het weer de paden op , en slingert het pad me richting het Groot Petersven. Kom aan een bank welke door Dr.Ir. Philips- De Jong, als dank aan Valkenswaard geschonken is, waarom vermeldt het gesteente niet, wel jaartal 1950 en de maand Juni. We gaan langs de lange afrastering tegen everzwijnen die liever niet op de golfterreinen mogen komen, en bezie toch sporen van omgewoelde gronden van deze dieren. Draaien dan dicht om het Klein Petersven heen waar op het water wolachtige pluizenplantjes zich openbaren, wollegras weet iemand die me passeert. Er komt nog een kleiner ven in mijn baan. Klim een heuveltje, en daal weer af, opnieuw langs zwijnengaas. De rustpost nadert, en het is even goed lezen op parkoersomschrijving daar aangekomen omdat diverse afstanden hier tot twee en driemaal toe hun post voor rust hebben. Er staat de kantine dienstwagen van de club en even aansluiten in de rij, want het is hier levendig druk. Volgt later een lang grindpad, zig zag door de natuur, en een grote rietkraag bergt achter zich het Groot Meer. Tref een jonge dame met een enorme rugzak alsof ze onderweg is naar Santiago de Compostella. Ze legt me uit dat het een uitprobeersel is voor een lange voetreis door oostelijk Spanje later deze zomer. Keren verder door de natuur en kom plotseling aan de doorgaande autoweg rand Valkenswaard, een kruising met verkeerslichten, wacht geduldig op groen, steek over en volgen een poos fietspad dwars het bos weer in. Links van me grote sportterreinen, waar ik na hekwerk af mag draaien de uitgestrekte natuur in, een prachtig oud donker sparrenbos in en door. Na lang peddelen door moeder natuur, bereik een zomaar voetbalveldje en geraak na enig gewandel weer terug aan de startgelegenheid. Ik loop door, weer fietspad van in den beginne op en dan in plaats van rechts nu linksaf. Richting Loon. In de akkerlanden zie ik een man met een geigerteller de grond afzoeken, op oorlogsmunitie of anderszins? Brinkweg langs café zomaar in het bos, een graswegje in volgt een heggenpaadje weerszijden, beukenheggen en meidoorn. Kerkepad genoemd. Steek brink Loon over en opnieuw een heggenpaadje wat overgaat eindweegs verder in boerenland wat er door de droogte gortdroog bijligt, een eensporig smal pad, naar bosrand en vlak ervoor afbuigt nog in de schaduw van de felle zon verder langs landerijen. Tref een fietser die een gewoon hondje en een wolfshond bij zich heeft. Het beest oogt schuw, en de eigenaar verteld dat hij eigenlijk gemuilkorft moet zijn . Het is zoals eigenaar noemt een Tsjechische wolf. Een dames en herenfiets leunen geparkeerd tegen elkaar eenzaam en alleen, zie niemand.... Een slingerwegje los zand stuurt me langs een kringelende sloot met hoge groei er om heen lopend in de zon. Langs een pas gehooid veld, riekt heerlijk toch. Ineens klaphek door en veld in waar het hoge gras roodachtig, en bruin oogt. Hoor een fazanthaan roepen. Geraak aan beek De Keersop en volg het geslinger met de beek mee. Een hoge ijzeren brug op. over een erg smalle loop van zowat 30 c.m. breedte, trappeke weer af en door vochtige grond op een lattenpad aan en die een poos volgend. Twee keer door een klappoort met tussenliggend graspad welke platgelopen is door voorgangers, volgt een tweesporig zandpad, welke uitkomt op een asfaltwegje met bomen wederzijds als schaduw een als papier vermeldt elfhonderd dertig meter lange weg, ik betwijfel die afstand ten zeerste, maar vooruit met de geit. Geraak aan een kruising met verkeerslichten waarom hier ontgaat me geheel, gezien de rust. Ga weer over de Keersop en kom randje Dommelen gemeente Valkenswaard. Volg een lange asfaltweg langs een sportpark van amateurclub vlak langs paviljoen, en ik waag me aan een verfrissing het vragen naar watervulling voor mijn flesjes, want de dorst speelt parten, de beheerder van het paviljoen is barmhartige samaritaan, en laat me begaan met grote dank dat wel. Draai om sportterrein een veldweg in, en vervolg weer natuurlijke paden. Een paardenstal een merkwaardige omloophoek door landschappen Bospaadjes weer, een achterommetje langs een groep huizen met rododendrons, paarse rode en witte bloesem kom ik na een ommetje toch weer op een asfaltwegje waar roadbloks tonen dat het een bussluis genoemd wordt en dus bloks op het midden van de weg staand om verkeer te weren de schaafsporen laten zien, dat onderzijden van menig auto geschaafd moeten zijn. Koppig doorrijden dus, ondanks waarschuwingsborden. Ik loop de slingerweg af en zie in de verte het finishpunt waar onnoemlijk veel auto's geparkeerd staan van wandelaars deelnemers. Ik steek de weg Valkenswaard - Waalre over, en beland aan het Brabants Genot zo deze zaak nu heet. Kenners weten dat hier vroeger een andere eigenaar en benaming was. In de voortuin eertijds een groot bord met het opschrift: Waarom verder stappen, ons Miet zal hier wel tappen. Na onderhoud aan afmeldburo ga ik weer de schoenen in op weg naar Waalre. Dik tevreden vandaag, natuur in optima forma. Niet voor niets dat ik nog lang in deze hoek van de provincie nog graag vaak en lang vertoeven wil. Een schitterende tocht.
Ik groet u lezers deze weer met een Brabants "Houdoe"
Ja wie doet dat niet tegenwoordig. Voor je van huis gaat voor de wandeling even op de buienradar kijken. Nou dat zag er alleszins niet rooskleurig uit. Een groot buiengebied met fikse regenval was onderweg naar de streek vanuit Duitsland, en derhalve fluks aangepaste kleding en regenkleding extra in de ransel gestopt. Het wachten is nu op Noud , die klokvast aan de deur arriveert. Het gedruppel vangt inmiddels aan, maar ziet, als we de startplaats naderen merken we dat de weg welliswaar wat nat is maar onder de bomen toch droog nog. Ik ben extra alert voor teken in dit gebied, welke flink opgang lijken te maken, dus pas mijn kleding aan. In de zaal is het redelijk druk toch aan de aanmeldtafel. De startgelegenheid heet De Vresselse Hut, naar een gebied en bossen waarin het gelegen is, maar een hut is het geenszins, een zalencomplex met groot terras. Maar wel gesitueerd in the middle of nowhere, rust en ruimte temidden de natuur, zo halfweg Son en Breugel en St. Oedenrode, de geboorteplaats dik vijftig jaar geleden van OLAT. We gaan het gebied in. We moeten een doorgaande weg oversteken, en passeren een grote metalen vele meters sleutel in de grond stekend, als erkend Natuurpoort gebied. Moeten over een houten nieuw bruggetje over een immens grote parkeerplaats welke langzaam vol loopt met wandelliefhebbers, waar dirigenten ons ons plekje aanwijzen. Parkeerplaats afgaand een houten poort door, door bijna middel hoog gras blijven Noud en ik in het spoor gevormd door onze voorgangers, de eerdere starters. Volgt een landschap met enorme asperge bedden of wallen, zo ver het oog rijkt en waar we in de verte kromgebogen werkers, plukkers bezig zien. Gaan door den boer zijn landerijen met een wijdse bocht, om een asfaltwegje op te gaan. Zien omgeploegde landerijen, aangeharkte gronden, zaaiwerk, de gronden liggen klaar voor de aankomende groei. Het vangt aan met gedruppel en we kijken wat bevreesd naar boven. De hemel zit potdicht, welke kant we opaan kijken het verschilt nogal in donkerte. Waar de weg doorgaat buigen we er van af en komen van asfalt op zandwegggetjes waarlangs een brede sloot. Merkwaardig in dit gebied zijn er veel van deze kanaaltjes, waaruit de landbouwers vast hun bevloeiïng voor hun akkers bekomen. Graspaadjes zijn voorlopig ons deel, en het bekende moddergehalte zal vandaag erg meevallen mag gezegd. Een onverharde weg brengt ons door het gebied Mosbulten genaamd. Wat gedraai stuurt ons naar de noordkant van dorp of plaats Son en Breugel op aan. Een wegje paralel een z.g. rondweg langs , en een eindweegs verder moeten we een rotonde kruisen, en stuurt men ons de bebouwing in, echter de parkoersman weet ons door achteroms zo groen als wat te sturen tussen huizen en schuren, en we genieten van vogelzang. Na de rotonde over grasveld de wijk door. Totale rust om ons heen in de vroege zondagmorgen. Hoewel dicht bewoond. Gaan bebouwing uit bij lantaarnpaal no. zes, zo duidt de omschrijving op ons papier het exact. Komen aan een weide met een kudde waterbuffels met jonkies bij hun. Aandoenlijk tafereel en naar blijkt fotogeniek, bij fotograven om ons. Sommige jonge dieren zijn juist aan het drinken terwijl moe een waakzaam oogje in het zeil houdt bij zoveel vroege en grote interesse. Het wegje erheen loopt dood zogezegd en we mogen een smal hoog ongemakkelijk graspad lopen in één rij vanwege de ruimte tussen schrikdraad en een sloot. Wandelknooppunt route braaf volgend, langs drie reuze dikke oude Canadabomen, volgt erna een smalle asfaltweg die slingert door het open geworden landschap van de streek genaamd De Meierij van 's-Hertogenbosch. In de verte tekent inmiddels een witte grote tent af in het wijdse landschap, welke geposteerd is aan het Wilhelmina kanaal, een onzer voormalige koninginnen naar genaamd, en blijkt onze rustplaats aan een ouderwets aandoende ophaalbrug. Na verpozen op de bankjes gaan we deze brug over de wijde wereld in, nu en dan huisje, boompje, beestje, toch op een zo te zien groot bosgebied op aan. Nog even een zijweg door volgend is daar dan ineens dat bos in de buurt van Gerwen naar ik me oriënteer. Mooi bos, dat wel, maar het is opletten waar de routepijlen hangen vaak wat verdekt. Komen langs het Vlasven, een laantje door met oude berkenbomen en draaien links-rechts natuurgebied Ruweeuwsels doorheen. Bij drie opvallende oude beukenbomen, almaar knooppunt routes volgend, nadien toch weer het kanaal oversteken. De Cortenbachsedijk op, opmerking: De naam ook van een befaamde lange afstandloper van deze club die nu zijn emplooi heeft in het verre oosten. Hij moest eens weten dacht ik, zijn neus zou krullen. De weg heet zo onbedoeld in elk geval, toeval dus. We draaien om een motorcross- terrein nu in alle rust gelukkig, en volgen buiten dit terrein een hele poos een cross gatenparkoers door de buiten terreinse motoren aangericht. Steken de Lieshoutse weg over, en gaan een z.g. waterwingebied in, en beschermde gronden dus. Gaan na deze bosgebieden weer de open ruimten in met brede sloten, langsheen akkers, weiden, ruigten, bomenrijen. Tussen in een klein bos met bewoning zo lijkt ver van de bewoonde wereld, in dit stiltegebied, nee zou zo daar niet willen wonen, zeker als ik ouder wordt. Gaan we langs onmetelijke kassen en lange tentvorige gebieden mogelijk bonenteelt of aardbeien, en inderdaad ook bovengronds geteelde aardbeienvelden, met waterige laat ik zo noemen dakgoten. Zoeken steeds de randen van mulle zandwegen op om de gewrichten niet te veel te belasten. Parkoersman verwerkt meesterlijk de toeristisch geduide markeringen. Kruisen een stille asfaltweg en gaan recht op de bossen aan na alle ruimten. Een pad langs gaaswerk als afzetting. Komt een klaphek in zicht en gaan we door wilde bloemenrijk veld er doorheen, braaf in het spoor van onze voorgangers, tot opnieuw een klaphek. Geraken weer boswerk in en slingeren een poos paadje zus en zo en ik ben extra alert sinds mijn val vorige week in verband met boomwortels in Boxtel, maar er valt wel veel te genieten. Noud heeft er de benen in gezet intussen. Hij is uit zicht geraakt. De lucht is vandaag gesloten gebleven, en het druppelt nu en dan flink maar voortdurend. Hoor nabij vliegtuigen voortdurend dalen, op weg naar Eindhoven Airport, ze vliegen er laag al maar onzichtbaar door de lage bewolking. Noud heeft zich weer van zijn zelf aangenomen vrijwillige taak gekweten, door zijn foto-camera te laten vastleggen voor de OLAt-site, wat er op de route vandaag te zien en te beleven was. Twee rijpaarden hollen langs de weide-afzetting , ik bedenk dat het van mijn uitgeklapte paraplu is, klap deze even in en wat blijkt, inderdaad het gehol stopt....!! Juist gevoel dus van me. Een draai van graspad naar asfaltwegje brengt me aan de finish. Resumerend de tocht: Heel afwisselend, bos, ruigten, landerijen. In een woord, geweldig! De nieuwe parkoersploeg heeft opnieuw hun visitekaartje afgegeven, van hun kunnen, en dat zie ik met vertrouwen tegemoet. Waarachtig in de zaal meldt zich de jarenlange vertrouwde routeplanner van deze club, die ik nog even spreek, hij is wegens ziekte gestopt helaas, maar heeft goede opvolgers toch. Met de voorzitter dezer club nog even aan tafel gezeten met wetenswaardigheden en plannen voor de toekomst besproken, waarover hij onze menig vroeg. Het gedruppel buiten is gestopt, en Noud en ik aanvaarden tevreden de thuisreis. Het weer had geen beletsel moeten zijn om te gaan. Een fijne wandeldag gehad. Wens u beste lezers weer al het goede en tot mijn volgend schrijven weer. "Houdoe"!
Deze club viert dit jaar hun 40 jarig bestaan. Van Harte Proficiat , en nu op naar de 50! Aan alle leden en bestuur. De jaren van bestaan zegt genoeg. Ik kom buiten en onderweg naar m'n bestemming vandaag tussen de naden van de stoeptegels mierenhoopjes tegen. Betekent dus warm en droog weer vandaag. Hoor vogels allerlei soort zingen en kwetteren, in de buurt ook in de volières in private tuinen. Bezie de groeisels in de tuinen de weelderige bloemenpracht en bloesems. Volop lente dus. Het is een azuurblauwe wolkenloze hemel en dat zal het vandaag ook blijven. Een prachtig cadeau voor de jubilerende club vandaag. Uit het station ter plaatse komend komen me al veel wandelaars tegemoet. Bedenk even zou ik er nu tussenspringen en bij aankomst inschrijven? Nee, maar niet. Ontvang na mijn wensen aan clubbestuur en inschrijving mijn uitvoerige route-omschrijving. De vertrekzaal is levendig druk. Wij wandelaars komen allen op de z.g. receptie. Cap en zonnebril opgezet ga ik op weg. Jawel direct richting station en even langs de spoorbaan om deze verderop tweemaal voor twee richtingen over te steken. Tref aan riviertje Smal water een dode rat midden op de stoep. Ga er eerbiedig omheen. Geraak nu buiten de bebouwing en langs de beek waar weerszijden het fluitenkruid welig groeit. Deze plant of bloem, een schermbloemige, zal ik onderweg nog erg vaak tegenkomen aan de wandelboorden. Allerlei wilde bloemen en planten, volop lente. Over bruggetje van de beek, direct achter een bossage door een klaphek wordt ik verwelkomt onverwacht door een rijpaard welke op een kleine anderhalve meter afstand van dit hek geposteerd staat. Het beest blijft rustig, kijkt me nog na, en ik vervolg graspad welke nog nattig is van de ochtenddauw. Even wat open stuk gaand, met enige behuizing staat een wand a.h.w. van paarse seringen. Prachtig! Een zandweg na asfalt een bosweg in waar aangeduid staat dat ik de fameuze Kampina betreed. Een enorm uitgestrekt natuurgebied van heide, bossen, vennen, met kleine landerijen tussendoor en omgeploegd land. Hoor vogelengezang van aller soort en een kloppende specht, een bostimmerman dus. De Kampina is een walhalla voor dagjesmensen en natuurvorsers, wat zich globaal uitstrekt tussen Boxtel en Oisterwijk, welke plaats de Parel van Brabant wordt genoemd. Terecht ook. Krijg nu een lange brede zandweg te gaan met fietspad erlangs, waar fietsclubjes telkens passeren en ander wandelvolk dan het onze, ik blijf maar op de zandweg. Een zijde ervan is moerassig anderzijds droger. Volgt een draai met weidse heidevelden enerzijds met vennen waar het immense kikkervolk blijk geeft van tegenwoordigheid, en ook deze zal ik nog regelmatig tegenkomen en een gekwaak van jewelste dus. Ook de vogels laten zich niet onbetuigd onderweg vandaag, ik gniffel bij zoveel vrolijkheid, lente ten voeten uit! Voor de rest stilte en ruimte om me heen. Ik blijf soms even staan om de lentegeluiden te aanhoren. Ga voorbij een zandduinengebied. Zie verder weg koeien grazen in het wild. Weer bossen door en kom aan de rustpost met cadiwagen en klapbanken en tafels. Vang hierna een lus aan. Kom langs een verzetsmonument uit 1940/ '45 met opschriften en waar in de bevrijdingstijd een geallieerd gevechtsvliegtuig neerkwam en het verzet de piloten verborg. Verzetslaantje en Mari Kleinpad door. Volgt nu een prachtige z.g. lus door de rijke variabele natuur, om grote vennen genaamd Kogelvangersven en Huisven. Veel vogelsoorten en kikkergekwaak weer hier. Ook watervogels. De waters geven een diepblauwe kleur, op zich een unicum om te zien. Gaat het om deze vennen heen door een groot veld gele brem. Gaat het heidevelden doorheen in de volle zon, wijdse zichten. Een heuvel met uitkijkpost over de waters. Een natuurgids met aanhang van verrekijkers en fototoestellen en lange lenzen. Langs vennen en lage waterlijnen die nog juist niet over de paden reiken. Neem elke schaduw onderweg mee, en zo gebeurt me dat ik een dertig meter afsnijdt om in de schaduw te lopen, met mijn donkere zonnebril en cap op, dat ik struikel over een boomwortel en tegen de vlakte ga. Languit zogezegd. Mijn rechter onderborst doet pijn bij opstaan. Het zal toch niet weer hè? Val op m'n rechterzij en met hoofd zijdelings op de grond. Gezicht met enerzijds zand erin en wat bestofte kleren, maar ontdek na opstaan en routevervolg dat mijn schoenneus losgelaten heeft.... Mijn zonnebril en gewone bril en kleding blijft van schade bespaard, gelukkig! Zal het einde proberen te naderen. Het grote Kromven langs. Gaat het later weer de beschutting van de bossen in. Kom een rustige karavaan van paarden tegen, maar geen begeleiding te zien..... Ze kuieren netjes achter elkaar, een gaat de rij uit en ik breng en stuur hem rustig terug de karavaan in. En ze sjokken verder. Kom weer terug bij de rustpost van daarstraks, in een weide vol in de zon zittend. Trefpunt altijd weer van bekenden en andere wandelaars, met het risico van te lang hangen blijven, maar oergezellig toch. Ieder heeft zijn/ haar verhaal. Uitgaven van wie wat waar beleving en wetenswaardigheden over wel en wee van vaak bekenden. Ik ga weer op weg. Even wegje terug lopen om dan een veldwegje in te gaan welke me op de terugweg naar Boxtel stuurt. Groenstroken, klaar liggende landerijen voor de groei van koren, maïs, en andere veldgewassen. Bruggetje Smalwater over, splitsingen te uit en te na. Zandweg De Donders in om dan de Kapelweg in te gaan langs randbebouwing. Bij spoorweg naar Tilburg. Moet weer twee overwegen kruisen om linksom met wijdse bocht de kom van oud en nieuw Boxtel te verkennen. Dwars door het overigens rustige oude centrum heen gaat het op randje stad aan waar het lyceum, zijnde onze start/finishplaats bevindt. Feliciteer bestuursleden en helpers van de dag met dit mooie jubileum en mooi en hoog deelnemersaantal gister alswel vandaag. Op naar het vijftigste jaar! Complimenteer de route-uitzetters, ik heb een prachtige wandeldag gehad. Het is nog even gezellig nakeuvelen in de schoolkantine, met bekenden en wandelvrienden. Bij teruggaan naar het station heb ik nog weinig last van mijn val onderweg overkomen. Dat zal eenmaal thuis anders uitpakken. Ik kijk terug trouwens op een fantastische natuurtocht. De warmte 27 gr. Is me meegevallen. Tamelijk veel schaduw gelopen onderweg. Had extra drinkproviant bij me gestoken. Ik wil volgende week toch weer actief zijn. Aan de lezer{s} dezer wens ik weer alle goeds. "Houdoe",en tot volgend schrijven mijnerzijds weer. Tot dan.....
Het is al vroeg warm deze morgen. Ik ga door al gevallen bloesems deze morgen op weg naar het station. Zie in de plantsoenen al het uitschietend groen maar ook de bloemenpracht van paardenbloemen en witte bloempjes. Volop lente dus. De vogels aller soort zingen hun hoogste lied en koerende duiven vertellen me dat er nattigheid op komst is. De zon schijnt volop. De voortuinen van de wijk sieren zich eveneens in de lentepracht. Aangekomen in Valkenswaard moet ik toch even de weg vragen aan een hondenuitlaatster. Ga een al volle parkeerplaats over aan de startlokatie en verteld me dat het al druk moet zijn. Men wil kennelijk de voorspelde warmte voor blijven . Later op de dag zal het gaan regenen en of onweren is de voorspelling, en kies ik voorzichtigheidshalve voor een middellange afstand bij mijn inschrijving. Het sportcomplex waar van uit de start is , blijkt ruim voorzien in diverse takken van sport. Ik ga vanaf de lokatie langs een jeugdherberg, Harba Lorifa genaamd welke een strofe is uit een oud-Brabants volkslied, over Hertog Jan. Mag al meteen de rijke natuur van Valkenswaard verkennen. De route uitzetters hebben duidelijk een aantrekkelijke route voor ons in petto, waarin deze plaats en streek overigens ook ruim voorziet. Ga langs een goedbezochte hondendressuur voorbij. Wat kleine vijvers langs, doorgaande weg over, de landerijen in, waar de landbouwers al geploegde akkers klaar hebben liggen voor komende zomer de oogst. De weiden tonen een zee van wilde bloemen meest paardenbloem en witte bloempjes, en planten als paarse dovenetel enz. . In de verten ontwaar ik de eerste donkere wolken en stapelwolken en denk, verdorie, het zal toch niet waar zijn, zo vroeg al. Een wegje slingert door het meest open landschap maar geeft me veel afleiding. Een klaphek stuurt me de grasvelden in. Volg de Dommelrand, een rivier dus. Een pad soms wat drassig/ modderig, een plankenpad over moerasachtige gronden met kippengaas bespannen tegen evt. gladheid. Een brug over de stroom van 25 c.m. jawel, breedte doorgang.... Tot tweemaal toe. Met wederzijds hekwerk toch. Weer een klaphek door een zandpad met blik op de Riethovense wijk Zeven Fonteinen, ga ik weer de beschutting van ruigten en bos in waar een koekoek erg over tijd blijft roepen, er is geen klok op tijd te zetten. Weer plankenpad en rietkragen doorheen waar opnieuw de Dommel zich openbaart. Even huisjes van een camping tussendoor kom ik aan doorgaande weg waar de gemeentegrens loopt, een fietspad op. Steek Dommel over waar een Volmolen, { water}-, zijn wieken draait als onderslagmolen om op Waalres gebied een fietspad te volgen even, en een stil wegje overgaand in afwisselend zand/grind en asfalt, op gehucht en brink van Loon aan Waalre langs te gaan. Fietspad zandweg, weg oversteken ga ik langs grote velden witte goud genoemd, asperges dus. Veel fietsclubjes en zomaar wandelaars kom ik tegen alom onderweg. Volg een poosje een LAW-pad vrijwel zeker het Pelgrimspad, van Amsterdam naar Maastricht. Rood-wit gemarkeerd. Tractoren bewerken de landerijen, vroeger op zondagen ongekend. Ook hier roept de koekoek. Tref vandaag enorm veel insecten, maar ook hommels en diverse soorten vlindersoorten waarvan citroen en koolwitjes de boventoon voeren. Naast zingende vogels alom in de natuur. Wat vijvers en vennen langs, waar de kikkers in hun aanwezigheid duidelijk hoorbaar zijn. Gaat het door bossen op de eerste rustpost in het sportpark terug op aan. Langs een golfterrein. Ik kan nu al de routemannen die hier verzamelen nu al mijn dank en bewondering en complimenten overbrengen. De man aan de meldtafel neemt mijn startbriefje al in, foutje ik ga nu zeker verder. Na verpoos volgt een oostelijke route. Weg Valkenswaard- Eindhoven oversteken meteen de rust en stille ruimte van de natuur in. Ongemerkt noordelijke route en rand van V' Wrd, volgt een lange grind /zandweg, enerzijds bossen anderzijds plassen , vennen en aan linkerzijde tussen watertjes door met afzettingen, vermoedelijk voor wilde zwijnen te weren, deze schijnen in deze streek/gebied erg veel voor te komen, want daarachter ligt een groot golfterrein, en daar kan men het niet maken dat deze dieren de grasmat omwoelen. Ik krijg even argwaan of ik nog wel goed loop, want even karig gepijld. Ziet daar is de zijtak van de Dommelrivier , de Tongelreep die zich flink meanderend door bos en land beweegt. Zo is ook het parkoers meegaand enerzijds landerijen, waar ook hier tratoren hun werk doen anderzijds waar ik loop het rijke groen van gemeleerd bos. Het is hier fantastisch, wel opletten voor boomwortels. maar ook omliggende vaak toch reuzen-bomen nogal, deze laat men veelal liggen om insecten te herbergen wat ook weer diverse soorten vogels aantrekt. En b.v. motorcrossers te weren. Rododendrons niet in bloei nog langsgaande. Brede bosweg versmald naar een-- manspaadje, en nu en dan klim en daal ik door dit bos. Om vaak dikke omgevallen bomen van de winterstorm en erover klimmend te gaan, een rododendronsbosje bukkend meest, door. Een timmerman in het bos t.w. een specht klopt er lustig op los. Geraak ik bos weer uit en volg een zandwegje met fietspad erlangs. Hoor bij een water een heel kikkerkoor. Een pas aangelegde poel of vijver voorbij waar Canada-ganzen, al de eersten, hun opwachting maken mogelijk een tussenlanding naar de rest van het land of verder zelfs. Moet bij bosperceel een smal poortje door en blijf aan de rand van een landgoed smal pad gaande. Wordt gewaarschuwd met bord voor gladde bruggen, viel achteraf helemaal mee, we krijgen er nogal wat te gaan. Brugdekken zijn overspannen met kippengaas. Steek een veld over door hoog gras, opnieuw de bossen in en komen na een wijdse kring weer bij voornoemd poortje uit. Zandweg rechts gaande naar randje Aalst gem. Waalre op aan. Paden versmallen en door een wijkje prachtige kolossale villa's langs. Een autoweg waakzaam oversteken want het is er druk. De Lissevenlaan in, opnieuw rust en tussen prachtige villa's langs. Op een T-splitsing, Parklaan en Lisseven, neem ik het er even van voor mijn lunchpakket, op een bankje. Begin dan aan mijn laatste kilometers, zo lees ik op mijn uitvoerige omschrijving. Opnieuw gaat het langs kleine en grotere vennen, en door het bos. Bossen geven ons vandaag een fijne beschutting tegen de brandende zon. Steek een asfalt fietspad over in vroeger jaren een spoorlijn naar Hamont-Achel, Neerpelt en Hasselt België dus, gaat rechttoe rechtaan zowat op de finishplaats af door ontluikend groen welke in bos al veel schaduw verschaft. Zie onderweg zoveel kleuren jong groen welke zich openbaart. Hoor luidsprekers vanuit een sportcomplex waar o.a. atletiek plaatsvind, het geluid naderbij komen. Stuit inderdaad op een enorm sportcomplex waar ik langsheen gestuurd wordt, volgt een draai langs en om de hoek van een jeugdherberg van vanmorgen bij de start en steven nu recht op de kantine van het atletiek en sportpark aan. Het was genieten met een grote G. Kom helemaal in m'n hum aan de finishtafel om me af te melden. Ik heb een werkelijk schitterende wandeldag gehad. maak even een napraat met de voorzitter der atletiekclub, welke ik byzonder prijs over organisatie, en personeel zijn inzet. Een haast fameuze wandelroute met uitstekende afpijlingen, en ook een uitvoerig en prima papier van/ over de route. Een heel variabel parkoers, met veel genietbaars en kijkplezier. Die parkoersmannen zijn duidelijk kenners en hebben de natuurrijke omgeving geweldig uitgebuit. De wandelactiviteiten van deze atletiekclub zijn zonder meer veelbelovend voor de toekomst. Heb me nu al voorgenomen aanwezig te willen zijn begin November dit jaar aan de andere zuidelijke kant van Valkenswaard, t.w. op 3 november. Merkwaardig of niet, maar ook hier maakten Vlaamse deelnemers een groot deel uit van de bezoekers. De voorspelde regen en onweer kwam 'snachts pas aanvolgend, de rest van het land had deze dag de volle laag toch. Bij ons viel het erg mee. Aan U beste lezers, weer een Brabantse groet:: "Houdoe" en tot mijn volgend schrijven over het geweldig mooie Brabantse land.
OLAT wisselt altijd van omgeving, liefst daar waar de natuur, rust en ruimte floreert. Dit maal kiest de club voor De Kempen het onvolprezen natuurgebied wat beantwoordt aan des lopers, wandelaars voorliefde. Opnieuw blijken vooral de langere afstanden en de streek nabij ons Belgische buurland, zeer in trek. Welnu het is een van die clubs, waar ik graag acte de presence, geef. Maatje Noud, waar ik altijd qua tijd op kan rekenen, verschijnt niet op de afgesproken tijd en hij meldt zich als dat hij wat later zal komen, telefonisch. Hij, en dat overkomt hem nooit, versliep zich. Toch weten we wat tijd in te halen op onze weg hiernaar toe. De startplaats vandaag is ten zuiden van voornoemd dorp Bladel dus, bedacht. In de rust en ruimte van moeder natuur, dichtbij onze landsgrens. Een campingkantine. Ik besluit het vandaag kalmer aan te gaan doen met afstand, lees dat enkel de grootste afstanden, de grenslijn zullen overschrijden, naar de provincie Antwerpen. Noud installeert zijn diaprojectie apparatuur in alle rust. Als we aan de beurt zijn te vertrekken bekomen we onze uitvoerige route beschrijving bij de uitgang met het tonen van onze inschrijfkaart. Ik ga over het kampeerterrein waar langs de route al menig bewoner ervan zich gerieflijk geïnstalleerd heeft, om de wandelaars te zien voorbij trekken. Gaan door poort even verharde weg op, langs een venture farm, { what's in the name} , een klinkerpad of weggetje zo men wil, om langs sloten met natte graspaden van voorbije regenval van gisteravond en vannacht te gaan. Daarna een breed zandpad, welke ons het kempenbos in brengt, en we per bord met uitleg blijkbaar "De Pals " in zullen gaan. Een grasveldje langs en de natuur openbaart zich in al haar schoonheid. Bordje no. 11 bedoelt voor brandweer route in geval van. Een dubbele slagboom om verkeer uit bossen te weren. Weer even brandweerroute , en we zullen meer van die markeringen treffen. Een onbeduidend schuurtje langsheen. Wandelknooppunt palen worden we langs gestuurd, van de toeristenorganisaties. Krijgen even adem om een landelijk stuk door te gaan met her en der bewoning. Een haakse driehoek achtige bocht, naar weer de beslotenheid van bos. De rustpost is voorzien in de gemeente Reusel aan een taverne tegenover de Oude Brandtoren, tevens klimtoren, zo genoemd, Ik herken het nu van een vroegere Int. Grensland serie tocht. Een kabelbaan waaraan een kleine speeltuin waar kinderen zich naar beneden laten glijden van boven af van die brandtoren. Ik zit buiten op het drukbezette terras met toeristen alswel wandelaars. Nu en dan passeren rally's, stoeten oude auto's van clubs, en ook een flinke motorclub met Harley's. Na verpozing leidt de route me direct tegenovergelegen bos in met een flink aantal kleine heuvels te klimmen en dalen meest z.g. eenmanspaadjes. Blijkt ook een wat lang trimparkoers te zijn, met diverse oefen apparatuur. Het gevoel zegt me dat we voorlopig in de buurt blijven van de taverne, en het is best genieten hier. Moet nog door een diepe kuil weer opklimmen. Een z.g. Januskop kunststuk, gebeeldhouwd met enerzijds een vrouw anderzijds een man met lange baard afgebeeld. Ruggelings aan elkaar. Met geen vriendelijke commentaren aan elkaar, op de plaquettes. Achtergrond een meertje. Kom een klein monumentje tegen als tegel met wat versierselen omheen, over een oudere die hier tijdens zijn wandeling van het LAW- Grenslandpad, wellicht plotseling overleden zou zijn. De man vermeld als Hans van Gestel werd niet ouder dan 40 jaar..... Even terug trof iets gelijkaardigs ook al aan waar enkel jaartallen en naam leeftijd op vermeld stonden, maar niet de reden. Na een verder enerverende route dient zich de z.g. soeppost aan, waar men als bij andere posten ook brood, koffie, thee frisdranken, chocomel kan bekomen. Immer in de open lucht en uitgezette klapbanken, wat als rustpost wel toch een prettige sfeer creëert altijd. Na open veldwerk terug de natuur in. Boomstammen klimmen die op de paden liggen, omtrekkende bewegingen lopen wat nieuwe paden maakt. Wat vennen langs de waterlijnen, nou ja het water zo hoog dat de te gane paden drassig zijn omdat ze miniem laag liggen ten opzichte van de waterlijn. Soms gelijk ermee of net niet. Ik dans er omzichtig omheen maar kan niet voorkomen dat ik toch nat schoeisel op loop. Brede en smalle paden volgen snel op, en na een witte slagboom betreedt ik landgoed Ten Vorsel. Even randje bos gaand en wijde blik over velden en akkers onderbreekt de overwegend bosroute vandaag. Bewerkte landerijen van akkerbouwers, langsheen rijen oude bomen, lijken me eeuwen oud, en wilde gras velden. Een scherpe draai op Bladel aan zo voelt me. De zon waarop ik mijn richting vaak kan oriënteren, is na overig zonnig parkoers achter meest stapelwolken verdwenen, en er dreigt even zelfs een bui die gelukkig uiteen drijft naar het schijnt. Na allerlei paden gaans, dient zich een klinkerwegje aan. Geraak aan een kapel, waar we een kruisend wegje oversteken erachter door gaand, volgt een eenmanspad langs een stromende sloot. Draaien eindweegs verder over een stuw met bruggetje tegenstrooms terug langs akkers. Opnieuw een toevoersloot langs heen, een smalle grasweg, met obstakels van kleine takken aan de grond van die beentjeslichters noem ik ze, ik trek en schop er diversen opzij, om struikelpartijen te voorkomen, zeer vochtig pad en zelfs wat modderig, ook slechter aan het worden door de vele onzer voorgangers vandaag. Kom eindelijk... {?} aan een asfaltwegje, waar de finish in zicht komt, en tegemoetkomend verkeer van afgelopen wandelaars maar ook huiswaarts kerende campinggangers. In het finishpaviljoen na afmelding nog wat nablijven met een flinke groep bekenden onder elkaar, maar buiten het grote terras is volzet met wandelaars en campinggangers. Binnen is het rustiger, en buitenzitters genieten van de warme lentezon. Ik tref nog een goede ouwe getrouwe wandelsporter, in de gezellige naklets. Noud pakt op tijd zijn projectie apparatuur bijeen. Zetten onderweg naar huis de autoradio aan voor een voetbalreportage waarin de thuisclub een goede kans maakt Nederlands kampioen te worden. En zo geschiede het later ook. Bleek een weergaloos feest te worden. De routes ook vandaag, uitgezet door een nieuwe ploeg routeplanners en uitpijlers blijkt goede waardige opvolger, van de afgetreden ploeg te zijn. Weergaloos mooi was het weer, en tja opnieuw in de Kempen, waar rust en ruimte en natuur de boventoon voeren. Wens u lezer{s} weer al het goede, groet u met, Houdoe, tot mijn volgend schrijven.
De naam van de club spreekt voor zich. Hun tochten spelen zich meest af in De Kempen en het Nederlands- Belgische grensgebied. Gisteravond en voorbije nacht werd de streek getroffen op zwaar onweer, en evenzoveel neerslag. Wanneer ik op sta kijk ik even naar buiten en zie een donkere grijze lucht. Ik houd er rekening mee dat het natuurlijk parkoers erg nat zal zijn.
De lijnbus is tjokvol, werkpendelaars en schoolgaande. Ik heb me nog een zitplaats kunnen bemachtigen met de instap. Allengs de route wordt deze bus snel leger. Op naar het Pierendorp, een naam uit de geschiedenis, die deze plaats rijk is als menig ander dorp. Het dorpje maakt ook deel uit van de z.g. Acht zaligheden, dorpen in De Kempen welke namen op El , Sel of Del eindigen. Meest plaatsen die nog echt dorp zijn gebleven. De dag zal bijna droog maar met een grijze soms donkere lucht , laaghangende bewolking blijven. Na inschrijving in De Höllekes, een ontspanningspaviljoen ga ik op weg. Even een straat door en ik ben al in den buiten. Steek een rotonde over, ga een smal zandpad in, wat veldwerk en lonken de bossen al. Valt me op dat slakken die oversteken en pieren van de vochtige grond gebruik om maken om ook aan de wandel te gaan. Magnolia en rododendron staan al in bloei en bloesembomen als de gouden regen, maar ook diverse wilde bloemen. Bomen botten alom uit, dit is lente. Hoor ook vogels allerlei soort en meen zelfs de kievit nog te horen en ander gekwetter en gezang. Lente ten voeten uit. Doe even gehuchtje Hees aan, verspreide woningen met aantrekkelijke tuinen. Mag een graspad langs een sloot, welke het begin van riviertje De Gender vormt, die in Eindhoven in de Dommel uitkomt. Even andere zijde lopen van dit riviertje later. Zandpad en halfverhard pad gaande, en een kapel gaat het omhoog fietspad naar viaduct over snelweg E34 en A67/ E3 op en over. De laatste, de E staat voor Europaweg, tussen Lissabon en Stockholm welke weg verbindt dus. Na, de afdaling gaat het 't bos in rust en genot, met schaarse bewoning. Bordjes Duizel/ Steensel. De rustpost aan de sportvelden van Knegsel dient zich aan, en nadien gaat het verder. Het volgend pad wordt wat avontuurlijk vanwege de diepe modder en ik ga voorzichtig langs de hoge schuine kanten. Mis even met naar de grond kijken een pijl die me dwars door een weiland stuurt, naar Knegsel, ook een echt dorp nog waar nu de nieuwbouw komt. Boven ons gaan voortdurend opstijgende passagiersvliegtuigen onzichtbaar in de laaghangende bewolking, van op Eindhoven Airport. Kom voorbij een brievenbus bij woning waar een bericht de bode waarschuwt de post in een plastic zak te doen tijdelijk, omdat zich vogels nestelen binnen in. Een man staat naar een boom te staren, en verteld me dat een bonte specht zich ophoudt of nestelt in een boomholte. Tref ook de ribes in bloei. Loop een stukje dorpsweg een brede schuine weg of pad in, dorp uit. Een statige rij oudere bomen omzomen het pad door bos. Zie terloops speenkruid in bloei komen. Volg nu even een rood/witte route een LAW-pad. Kom bos uit, aan een wijds gezicht van landerijen meeste al zomer en groeiklaar geploegd, akkers en landerijen, gronden omzoomd met bomenrijen en groenstroken. Nu en dan opzij gaand voor tractoren. Zand gaat eindweegs verder over in asfalt, en de stilte en rust overmannen me. Hier en daar een boerderij met schuren in de openheid hier. Een rechtse draai opnieuw richting bossen. Links naast mij dreigt duidelijk een regenbui, maar blijf er toch van verschoond. Bordjes die wijzen naar grafheuvels, restanten en opgravingen eertijds, uit zoveel jaar voor christus. Pré-historisch. Bulten omrand met palen in het bos. Een gevelde reus van een boom, liggend op het pad te gaan, doet me erom heen lopen, een alternatief pad zogezegd. Ga voorbij velden met graskweek voor voetbalvelden bij voorbeeld, mooi kort en glad dus. Een kievit roept. Kom langs een veld met doordringende mestlucht, en beploegd. Bos uitgaand en aan haar randen herken ik plots een plek en fietspad van een wandeltocht met rustpost destijds hier vanuit Veldhoven. Volgt even wat bewoning her en der, om een zandweg in te gaan langs bomenkwekerijen, en modderbaden. Het gelukt me die te ontwijken. Raak bijna dorpje Zand-Oerle. Kom langs een weide met vijf erg jonge alpaca's, ze grazen rustig door geen oog voor de wandelaar. Schitterend en lieflijk om te zien. Hoor en zie later vanwege het lawaai een bosmachine orde op zaken stellen in de natuur want ben na veldwerk weer bos ingegaan. Molenvelden, jawel een veld vroeger, heet dit bos. Later doorgaande weg oversteken een dubbel fietspad volgen. Een passerende Belg roemt, complimenteerd, 'slands fietspaden netwerken. Veilig en talrijk. Deze weg omzoomd met oude berkenbomenrijen. Een zijwegje weer in verderop, om Knegsel heen, bebouwing. Stuurt me onder een afdak door zomaar op deze smalle weg gebouwd, met boerderij-rommel erlangs, met ook de palen in het wegdek.... Of de gemeente ervan weet en of dit mag ? Denk van niet! Na wat boslaantjes een afslag en stuurt me naar de rustpost van de club. De z.g. lus zit er op. Altijd die gezellige buiten zijn sfeer. Na verblijf en korte gesprekjes volgt het laatste deel van de tocht. Nog wat kilometers te gaan. Opnieuw de rijke natuur in, rust en ruimte. Het begint nu te miezeren, en mijn plu gaat open. Dwaal zand en asfaltwegjes. Kom langs een kennelijk auto-sjacheraar, gezien de toestand. Oude nummerborden en door natuur vergroende auto's de jaren her. Onder de bomen verkregen dus. Een rommeltje dat wel. Na opvolgend padenwerk kom ik aan bosweg, Moormanlaan, zandweg met fietspad erlangs, ik verkies zandlopen. Een draai brengt me weer het eerder vernoemd viaduct op, omhoog gaand en afdalend dorp op afgaand, en kleine nieuwbouw in later. Kom langs voortuin met vijver vol Japanse Koi-karpers joekels --prachtig gekleurde -- van vissen. Een draai om de oude losstaande kerktoren, waar vlak erachter de modernere kerk middenschip zo genaamd, zo geschat uit de jaren dertig vorige eeuw. Korte ommetjes gaand geraak ik aan een doorgaande weg, steek die over in de altoos vallende motregen, loop straatje in en geraak aan de finishzaal het ontmoetings centrum. Het was opnieuw een dijk van een tocht. Zeker ook kon het routepapier in mijn broekzak blijven. Het was immers perfect gepijld, en er past zeker weer een geweldig compliment aan de route-uitzetters, ook aan de talloze vrijwilligers onderweg deze tocht. Kijk nu uit naar a.s. Zondag, eveneens door de Kempen en grens van België- gebied niet ver van Arendonk, in Bladel van OLAT. NL Een groet weer van mij. "Houdoe", en wie weet treffen wij ons op laatstgenoemde tocht.
08.04.2018 Wandelorganisatie Peelland te Mierlo-Hout
Wanneer ik naar buiten ga op weg naar m'n bestemming, hoor ik alom vogelgefluit, in de voortuinen en plantsoenen zie ik uitbottende bomen, bloesems allerlei, struiken maar ook allerlei bloemen, en een zeer dragelijke temperatuur voel weet ik dit is de lente. Drie weken terug moest ik nog diep in mijn kraag duiken, en stond er een flinke en zeer koude wind. Nu heb ik even een badstof jack aan. In het stationsgebouw tref ik hondengeleiders en veel geüniformeerd personeel, en wordt ik op mijn vervoerbewijs gecontroleerd. Vraag me af of er een of ander onheil op komst zal zijn.... Op het perron zijn honderdtallen Indiërs aanwezig met meest hele kroost kinderen, en meest in lange witte gewaden. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Al voor vertrek heeft mijn trein al een kwartier vertraging. De omroeper geeft geen reden en info omtrent, enkel dat mijn trein tot Helmond centraal zal rijden. Dat is voor mijn bereikbaarheid en bestemming voldoende. De startplaats in Mierlo-Hout, blijkt een noem het maar 'n warenhuis in allerlei zaken spullen, in vrije tijd en ontspanning. Het loopt er druk met wandelgangers. Uniek op zich toch, start vanuit een warenhuis!? Het personeel is uitgedost in Tiroler kledij man of vrouw , wat me eerder in Oostenrijkse sferen doet wanen. De wandelgast wordt onthaald met een gratis beker koffie of thee, en een snee cake. De benedenverdieping is deels ingeruimd met zitgelegenheid in de vorm van klaptafels en idem banken, wat de verblijfssfeer vergroot. Na inschrijving en mijn koffie ga ik op weg. Eerst wat straten door van Helmond -oost waar deze wijk aan vast zit. Wordt ingewisseld door een park om een sportpark heen, gaan een tunnel onderdoor, en weldra gaan we de natuur in. Open stukken met bospercelen waar de lentebloei al volop aanwezig is in de vorm van groeiend gras in velden en weiden, en een zee van wilde bloemen diverse soort. Ook in haar slootkanten. Vochtige paden waar we toch ruim om modder en plassen kunnen gaan. Aan rand van een bos zien we de contouren van industrieel Helmond. Komt er een meute wandelaars op me af , blijken de grootste afstanden te zijn die ons invoegen. Waaronder een flinke compagnie militairen in training voor de Nijmeegse Vierdaagse. De routeduidingen zijn talrijk, duidelijk en ook op papier, wat een groot compliment verdient. Bruggetjes over vijvers en door moerasgebied, en knotwilgenpaden, langs slootjes en watertjes. Gaan langs en later over een kanaal en krijgen graspaden te gaan langs sloten. Bosjes, weilanden, het wisselt voortdurend af, door gebied Herselt langs provinciale weg naar Lierop. Sla rustpost over en ga dorpje door onderlangs een koepelkerk, park tussen begraafplaats en rijkelijk groen park even bebouwing weer in naar den buiten. Ruimte is wat het biedt en wijde blik, wat me brengt weer bos in van Strabrechtse en Lieropse heide. Een meute van tientallen paarden met ruiters komt achter me en ik ga eerbiedig aan de kant. Ik hoor her en der een specht kloppen, zij werken wel op zondag.... Natuurtimmermannen. Boscafé Pastoorke dient zich aan. De waard werkt alleen in alle drukte om hem, en ik besluit mijn deel niet af te wachten en stap door, hulp kon lang duren n.l. Een hele reeks fiets en wandelpaden volgt nu. Stijg later in een krul omhoog blijkt een viaduct over rijksweg E34 / A67 Antwerpen Venlo, Dld. te zijn. Afdaling volgt en de wijde wereld in op Mierlo aan. Komen langs afzettingen van , voor de paddentrek die volop plaatsvindt nu. Biedt zich aan natuurgebied Sang en Goorkens. Deels moerassig gebied, vloeiweiden, bosgebiedjes, ruigten, een prachtig gebied wat brugjes weer over, stroompje De Goorloop o.a. grindpaadjes, even de zomp overleven door, elsbroekbos en hooilanden gaat het door, en dan weer ruimte in langs aspergevelden zo te zien nog niet ontgonnen en bedekt met eindeloos plastiekrijen. Recht op bebouwing Mierlo af, echter parkoersmensen loodsen ons ruim om Mierlo heen, door de rust van de natuur hier in de streek ruim aanwezig. Rust op een camping sla ik eveneens over. Zandweg, fietspad, slagboom, stuurt me door de Molenheide en bossen. Het is intussen best warm geworden en ieder loopt er zomers bij. Een communicatietoren domineert de verre omgeving. Ga een wegje door, een omweg door een bos en weer een slootbrug een verharde weg op. Volgt een hele trits natuur en bospaden Molenheide. Krijgen nog een doorkijkje naar de dominante toren nu dichterbij, steken een doorgaande drukke weg over weer de rustiek in van wat villaatjes en bungalows. Een flinke draai noordelijk om Mierlo heen door velden en op afstand nieuwbouw in groei. Draai op kanaal aan en gaan hier een poos langsheen rietkragen en andere groeisels en geboomten. Eindweegs verder gaat het een fiets/ voetgangersbrug over en even hierna een nieuw park, in tussen nieuwbouw Brandevoort in, met meest geknotte wilgenbomen, langsheen watertjes, watervogels , een brug over gaat het langs de bebouwing op een scoutshonk aan met zijn terreinen, allereerst door hun mooie bijgewerkte tuinen van bloemen , planten en groenten. Het is er druk, alle afstanden zijn inmiddels samengekomen, en we koesteren ons in de zon of onder groot afdak. De prijzen van consumpties zijn bespottelijk laag d.w.z. 50 cent voor alle dranken, broodjes en gebak voorhanden, maar vind gretig afname toch. We weten nu " Hout" nabij, bij de herstart en worden door een statig bomenlaantje uitgeleide gedaan. Gaan onder kanaalbrug langs kanaal met een omweg, om later door bebouwing maar groenrijk toch fiets en officiële wandelpaden te gaan, onder hoogspanningsbedrading door en langs dito masten. Voet en fietspaden volgend komen we langs een druk terras, met z.g. Eetcafé, dan langs de grote invalsweg. Een grote ruime rotonde oversteken rechtsom. Een groot grasveld. langs de voornoemde weg naar de finishplaats aan de rand van een naoorlogse woonwijk. Buiten weer talloze Tirol geklede mensen, naar binnen, afmelden, en weer beker koffie met cake na, umsonst, gratuit. Resumerend: Een fenomenale van alles wat natuurtocht, velden , bossen, heide, wildernis, you name it all. Natuur ten voeten uit. Een werkelijk schitterende dag geweest. Op routepapier alswel duidelijke aangave en bepijling, fantastisch in een woord. Zuid-oost Noord Brabant in al haar schoonheid en variatie. Om zeker bij deze club terug te komen. Nablijven was ook nog gezellig hierbinnen, en dat deden er dan ook veel. Ik moest me nog oriënteren op tijd van de trein, welke dit deel der stad maar eens per uur aandoet. Vreemd toch! In de zonnehitte op weg hiernaar toe. De natuur stapelt ene record op het andere. Vandaag 25 graden, dus prachtig lenteweer vandaag. Nu woensdag wacht me De Kempen weer, t.w. Steensel bij Veldhoven, en a.s. Zondag OLAT vanuit den buiten zuidelijk in Bladel, dichtbij de Belgische grens en Arendonk {B}. U kunt info bekomen op WWW>OLAT.NL. Wie weet treffen we ons daar ook. Ik kijk naar die tocht uit in alle geval. Beste lezers ik groet u weer van harte met een "Houdoe". Tot mijn volgend schrijven.
Het belooft zonder meer een druilerige dag te worden vandaag , maar in het volste vertrouwen dat deze vereniging er desondanks een mooie dag van kan maken, gezien de natuurrijke omgeving en ook het vandaag povere wandelprogramma in den lande, ga ik op weg in grijs en donker weer, maar hé niet getreurd het is droog. De Valkenswaardse club heeft er voor gekozen buiten hun gemeente, nu de natuur te verkennen. Even buiten Eindhoven geraakt dienen zich prachtige natuur en bossen aan. Dit beloofd.... Mijn lijnbus stopt bijna aan de voordeur van de manege, vandaag onze startgelegenheid. Stap randje Leende uit de bus , ga de grote A2 weg onderdoor, en sta alras aan de poort van de manege. Bij mijn aankomst lijkt eveneens de drukte los te barsten. De grote afstandslopers zijn al onderweg. Kom langs de paardenstallen waar de paarden nieuwsgierig hun koppen door de bovenluiken van hun stallen uitsteken, ook in afwachting van hun berijders en verzorgers. Personeel in gele hesjes wijzen de bezoekers naar de grote parkeerplaatsen, die rap vol geraken. Een gezellige gemoedelijke sfeer komt me binnen tegemoet, en na de gebruikelijke vluchtige begroetingen van bekenden , ga ik op weg. Wandel de poort uit en meteen sta ik al in het groen zogezegd. De omgeving, bossen en heidevelden een vennen grote en kleine, van Leende en Valkenswaard zijn gekend om hun rijke natuur. Ga een schuifpoort door en na wat bochtig te gaan, langs nog immer aanrijdend verkeer, maar ook doorgaand, steek ik een drukke verbindingsweg over , geholpen door klaar-overs der club. Een klappoort ingaand sta ik meteen in rust en stilte van het natuurgebied de Spinsterberg. Een ruig gebied en met afwisselend kleine klimminkjes en wat ongelijk bospadennet. Het is even omzichtig stappen waar men zijn voeten veilig kan zetten. Valt op dat hier of gekapt is in kort verleden , om de bossen opener te doen zijn, of de resten van een zware storm kort geleden. Als eerder gezegd sta ik temidden van de natuur. Een verrassend herstelde natuur want ieder vooral in deze omgeving kan zich een enorme bosbrand hier in het midden van de hete droge zomer van vorige eeuw t.w. 1976 nog heugen, die te vele hectaren wist te verassen, waarbij de gehele brandweer in de Zuid-Oosthoek van de provincie en militaire en burger helpers, gemobiliseerd werden. De brand werd nog jaren zeer betreurd, maar ziet wat noeste arbeid en eensgezindheid vermag, natuurbeheerders en anderen hebben er voor gezorgd dat er nauwelijks of niets meer van de zware brand terug te vinden is. Heidevelden en groepen her-aangeplant bos sieren onze route. Ik dool over heidepaden en langs vennen groot en klein. Deze gebieden melden voorbije tijd veel everzwijnen en groot wild, maar ook allerlei gevogelte welke zich hier op hun gemak voelen. Ik ben oplettend er wat van te zien onderweg, maar helaas. Zie wel vaak stuk gewroete gronden door kuddes everzwijnen. Er heerst een winterse stilte in dit immense natuurgebied. Het begint zowaar weer vervelend te regenen, en trek een extra regenjack aan en de plu gaat omhoog. Voor en achter me trekken wandelaars door het gebied, eveneens van plastiek voorzien zullen we maar zeggen. Trek mijn kleppet lager over mijn ogen om goed door mijn bril te kunnen blijven kijken. Ik laat me niets ontgaan omtrent de prachtige natuur hier. Hobbel over heideheuveltjes, en vind terloops ook dat het zowel op papier als bepijling niet mis kan gaan onderweg. Hulde aan deze mensen die door weer en wind gaan om ons een zorgeloze en mooie dag te brengen. Het is ondanks de regen genieten met een grote G. Gekleurde markeringen en knooppuntroutes van VVV's en toeristenorganisaties, vertellen en duiden dat dit een zeer gewild gebied is bij dagjesmensen die we nu ook weer spaarzaam tegenkomen met dit weer. Bevind me nu globaal in de richtingen van Valkenswaard en Waalre. Treed het gebied Valkenhorst binnen, wat later over zal gaan in de inderdaad zo de naam zegt: Groote Heide. Richting Heeze en Geldrop. Geniet van de heidevelden afgewisseld met allerlei soort bos oude en jonge bomen en bossen. Een overweldigende rust ook. Velden met grijs gras en planten als de erica, die later de heide paars moet kleuren, met boompjes in hun vlakten, en ander wilde grassoorten. Een hemel op aarde vind ik. De route-omschrijving op mijn papier is van een verbazingwekkende nauwkeurigheid. Zie ik later bij binnenkomst pas want het papier kon als het ware in mijn zakken blijven, voorzien wegens de nattigheid in een doorzichtig plastieken verpakking. De pijlen een route-aftakkingen zijn zeer duidelijk aangegeven. Voor een viaduct volg ik braaf de route omgaand naar oprit fietsviaduct. Moet door droge sloot {gelukkig} in klim weg naar omhoog om verderop af te dalen een veld in waar we even geplaagd worden door modderigheid maar meteen na open hei toch weer de beboste natuur in te mogen. Even oude spoorbaan volgen, nu een asfaltfietspad. Na een poos weer ander een fietspad, komt de rustpost in zicht, een manege. Na enig gedraal besluit ik door te gaan, een postend lid der club zegt me dat ik na een lus hier terugkomen zal. Na een dolletje met hem ga ik door. Oneindig gelijkend gedraai o.a. langs een scoutskamp, nu in ruste, gaat het door eindeloos mooi gebied. Geraak er bijna van in een extase-gevoel. Kom langs een weide vol paarden, en een fotograferende mede -Beneluxer uit het Belgenland, welk land haar deelnemers enorm vertegenwoordigd is hier. Krijg nog tijdelijk gezelschap van een vrouwelijke ouwe getrouwe in de wandelsport. Aan een diepe sloot wagen zich jonge geitjes amper op de kanten ervan. een leuk gezicht toch. Dwaal weer langs vennen en heidevelden opnieuw de bossen in. Het duizelt me van de toeristische routes hier aangeduid alom. Het is in een woord fantastisch hier en zou me te ver voeren het te omschrijven. Langs rietvelden o.a. bereik ik de rustplaats de manege van weleer. Binnen is een gezellige bedoening. De paardendressuur-arena oogt rustig en er is een zeer ruim terras binnen en buiten voorzien, in populaire consumptieprijzen. Het zet aan tot langer verblijven maar toch ik ga weer in de hoeven. Moeten even later rechtsomkeer maken, ik mis mijn pet. Hij is onvindbaar, niet getreurd. Vervolg mijn laatste k.m. ers door meest wat opener terrein nu, enerzijds bos en anderzijds wijde blik over velden en weiden en akkerlanden. Een rustgevend tafereel ook. In de verte tekent zich de "Lindse blaos" af hoog in de hemel. De Leendse blaas is het balletje in de top van de monumentale kerktoren, die het dorp duidt, en in haar dorpskern staat. Na wat veldwegjes gaan we toch het dorp in beseffende dat einde der tocht nadert. Wijde blik vooraf. Het dorp is uitermate rustig op deze eerste paasdag. Gaan even wat vernieuwde dorpsscene, door. Kom aan de Dorpsstraat welke zich er dwars doorheen slingert, volg deze en duik onder het A2 viaduct door, rechttoe naar de finish, de manege dus. Ik maak de hulpen aan het afmeldburo mijn grote complimenten, voor het geheel der organisatie alsook zeker de route, en laat hun beloven mijn bevindingen over te brengen op leden, helpers en bestuur. Ik kijk terug op een werkelijk schitterende wandeldag. Ik groet U weer beste medewandelaar{s} met een Brabants, "Houdoe" , en tot mijn volgende belevenis hier neer getypt.
De voorbije maanden sneuvelt het ene weer-record na het andere en zo ook gisteren en vandaag. Een snerpende snijdende wind uit het oosten en de poolgebieden trekt over het land. Een voelwind van minstens -15 graden. Ik kleed me maar in diverse lagen, om de koude te weerstaan. Buiten klinkt een bescheiden toetertje, dat Noud gearriveerd is. En tezamen vangen we de rit naar Den Dungen , dicht bij onze provinciehoofdstad Den Bosch, aan in de donkerte nog van de erg vroege ochtend. Eens buiten de bebouwing dient zich het eerste ochtendgloren aan in het oosten dus. Dan wordt het snel lichter. Valt op dat er geen sneeuw ligt hier in tegenstelling onze huislijke omgeving. De grond onderweg is wel bevroren, en maakt met onze stappen een bonkig geluid. Ditmaal hebben we met het parkeren minder geluk. De eerste 50 en 60 k.m. lopers hebben ons plekje ingenomen, vandaag ter afsluiting van de winterserie een extraatje voor de wandelhelden dus. Men is goed voorbereid op de koude en laat ik zeggen wollig ingepakt over het algemeen toch.
Wij zullen het korter doen vandaag. Van elke afstand melden zich in keurige volgorde de wandelaars. Wanneer onze afstand mag starten, gaan we de poolkou in. Meteen buiten grijpt de koude ons aan, de wind heeft er vrij spel gezien de vlakke omgeving hier. We blijven onder aan een dijk gaan in plaats van de boven gelegen fietspaden, een graspad welke ons enigszins beschermd tegen de koude wind. Ondanks de lagen gekleed snijdt de wind toch door m'n kleding. Houd maar een goed tempo aan om de body te warmen. We gaan een sloot over per smal bruggetje om met een wijde bocht een bosje om te gaan waar het even wat luwt. De wijde wereld in. Er dienen zich de eerste plassen aan wild golvend water, en Noud is al gauw uit zicht met zijn allesziende camera op de borst, en bekommerd zich om de fotoreportages op de site van OLAT. Even verderop treffen we een groepje mensen waarvan er een duikerspak aan worstelt. Een kort praatje en de duiker denkt 1 a 2 graden in het water aan te treffen. Ik betoon mijn diepe respect en wens hem veel plezier toe, en hij ons. Ik volg een slingerpad langs de grote plassen. Ik vermoed dat deze ontstaan zijn door verhogingen aan de nabije nieuwe autoweg. Ga langs brede rietkragen mijn weg vervolgen. Een dijkwegje op die door de omgeving hier slingert, de vorige eeuw of eeuwen ervoor aangelegd met noeste arbeid door honderdtallen werkers toen nog met schop en kruiwagen, bij gebrek aan machinaal toen, en enige meters hoog omzoomd met inmiddels oude bomenrijen. Aan de kanten in de diepten liggen voortdurend kleine plassen of vennetjes die ontstaan zijn door de overstromingen van de Maas rivier door de eeuwen heen, en Wielen worden genoemd, enerzijds de oude uiterwaarden anderzijds van de dijken landbouwers deel van het landschap. Gaan een wegje op welke onder de weg Den Bosch -Schijndel door duikt. Even wildernis en landwegje kom ik aan de club-rustpost en laat me brood met chocomel goed smaken. Een hondje zoekt hier zijn baasje, die hem hier duidelijk achtergelaten heeft. Wie mist er nou niet zijn hond, vraag ik me vertwijfeld af. Het beestje wordt gevoed door andere wandelaars en vertroeteld. Zet mijn weg voort en we gaan aan de rand van Landgoed De Gruyter, genoemd naar 's lands een der grootste kruideniers van weleer. Zijn nu op gronden van stichting Het Brabants Landschap. Over verdedigingsdijken van Frederik Hendrik tegen de legers die het eeuwen terug op Den Bosch gemunt hadden en om in te menen wat mislukte. Zien de kantoortoren van het Provinciehuis toornen boven industriegebieden van de rand van de stad. Het jagend verkeer op de autoweg voorlangs heen. De toren domineert de verre omgeving. De moerassen van het Bossche broek waren aan de rand van de binnenstad eveneens onneembare horden voor vijandelijke legers destijds. Ze liggen er nog... Wij gaan de Pettelaarse bossen door, naar gehucht Haanwijk, en wanen ons er door de gebouwen eeuwen terug in de tijd. Een grote lobbes van een loslopende hond en een klein keffertje verwelkomen ons maar doen gelukkig niets en ik ga eerbiedig voorbij. Krijgen een verharde weg te gaan omzoomd met eeuwenoude platanen welke uitkomt op de Dommelbrug in Halder. Zien op afstand een prachtig oud kasteelvilla, welke veel gefotografeerd wordt door de wandelmeute. Hier gaan we de wijdse ruimte in met de felle koude wind op kop een graspad langs de rivier. Geen enkele beschutting! De wind gaat door mijn toch dikke kleding hier en ik probeer een tempo om warm te blijven als mogelijk. Een wijde ruimte met kilometers ver zicht rondom. Menigeen vloekt en klaagt hier. Het gaat regelrecht op St.Michielsgestel aan. Alwaar de rust in een etablissement is voorzien. We kunnen ons hier opwarmen voor de volgende route. Andere afstanden verlaten ons hier, wij gaan een stuk door voornoemd dorp wat oude straatjes door, huizen bewonderen, oude en nieuwe en geraken de bebouwing uit onder de verkeersstromen door met tunnels en rotondes om weer de landelijke omgeving in te gaan. De wind plaagt ons almaar intussen. Wat wegjes door komen we plots achter een houten schuur met jonge boomgaard de rustpost tegen en laten ons soep en brood en nog een chocomel na goed smaken zittend op klapbanken. De verzorgers van de keuken hebben slim de tent zo geplaatst dat ze niet in de wind staan. Hierna vervolg ik het landwegje , zie op afstand de kerktoren staan en een voorbijgaande fietser verteld me dat het dorp Maaskantje is. Hij heeft het glad mis zo blijkt , we gaan het dorp Den Dungen in en dwars er doorheen. De fietser verwonderd me door zijn kennis van zijn streek toch. Gaan langs lawaaierige luidsprekers van een sportpark langs door flinke nieuwbouw en nog aanbouw het dorp weer uit een dijkje op van weer die dijkbescherming tegen het Maaswater. Valt op de rommelige onderdijk van de bewoners, de opslag van hout en andere materialen. Jammer voor het landschap en de gemeente laat het gebeuren blijkbaar anderzijds weer de uiterwaarden en slingerend in de zomer overdekte paden kom ik langs holle boomstammen, van binnen uit uitgebrand, enkelen omgewaaid, een met een gedenk kapelletje van binnen, wel onderhouden zo te zien. Holle bomen met zomaar kunstwerken binnenin en verderop rechterkant is de Zuid-Willemsvaart {kanaal} zichtbaar. Al ras komt de finish in zicht van het gehucht met finishplaats, in de verten er omheen vol parkeerders van deelnemers aan de tocht. Steek een doorgaande z.g. 50 k.m. wegje over en stap binnen. Resumerend deze tocht. Twijfel ik bij de vraag wel of niet des OLAT’s. Wel veel minder bos en beschutting als tegen de wind vandaag, en zodoende veel armoede lijden onderweg door de felle winterse wind. Minder of geen modder vanwege bevroren grond. Ook meer verhard parkoers vandaag, maar slecht was de route zeker niet, toch wel vanalles te zien. Opvallend was het aantal nablijvers hier wel, en dit in een gelegenheid de enige in de verre omgeving, die aanmerkelijk minder groot was dan van de vorige wintertochten. Wel is het een pauzeplaats van dagjesmensen, fietstoeristen en dorpsbewoners die elkaar hier schijnen te ontmoeten. Noud en ik zijn ook nog lang na blijven keutelen hier in een toch gezellige Brabantse en dorpse sfeer. Olat's volgende tocht zal weer vanuit De Kempen streek zijn vanuit Bladel vlak bij de Belgische grens provincie Antwerpen, midden maand April. Beziet daarvoor hun site op www.olat.nl. Ik kijk daar de omgeving kennende wel erg naar uit. Tussendoor zal ik nog andere tochten bezoeken. Beste lezers/wandelaars ik groet u weer met een Brabants "Houdoe"! Tot mijn volgend schrijven weer:
Toch even ongeduldig geworden op mijn wachten voor de bus. Zelfs de eerste van dienst arriveert minuten te laat aan het station. De chauffeur maakt de tijdsachterstand onderweg ruimschoots goed, mede geholpen door het mindere aantal in of uitstappende passagiers. Ik zit voorin en moet al vroeg met de zonnebril op gaan zitten tegen de felle laagstaande zon. Vooral na Leende rijden we door een flink witberijpt landschap, jawel toch nog winter dus, in de doorgaans meest winterse maand Februari. Rijden door niemandsland, achter me zitten twee dames, welke anders doorgereisd waren naar het dorp en vandaar een langere wandeltocht naar de startgelegenheid zouden hebben, ze gaan dus op mijn advies vroeger de bus mee uit. Zijn intussen al hele horden overstekende wandelaars gepasseerd. De aanrijlaan staat al vol parkeerders en nog rijdt het af en aan en zoekenden naar passend parkeergelegenheid. De loop afstand valt me reuze mee achteraf bezien. De ontspanningszaal Woetz genaamd en behorende bij een grote camping bruist van de activiteit . Ik zie dat de routebedeler aan de uitgang, uit zijn beschrijvingen raakt, en haast me voor de inschrijving om daarna de beschrijving te mogen bekomen alvorens ik mijn contacten in de zaal bezoek. Nadien vangt mijn wandeling aan. Steek dwars door de parkeerplaats al meteen het groen der bossen in. Passeer een oud metalen kruisbeeld met foto en naamduiding met een jaartal dat hier een fusillade plaatsvond, door de Duitse S.S. , juist voor de bevrijding van die streek in September 1944. Na het natuurlijk intermezzo geraak ik in open landbouwgebied, waar de kerkklokken goed hoorbaar zijn uit de verten. Het is een zonnig begin van de dag, en dat zal zo blijven vandaag. Prachtig weer en onderweg zie ik diverse wandelaars met minder warme kleding lopen. De aspergevelden liggen al klaar, verbaas ik me. Via een z.g. stalen poort betreden we nu het fameuze Leenderbos. Met De Moosten en Het Schutje draaien we ruimschoots om Soerendonk heen. Dit dorp behoort sinds enige tijd met Maarheeze en Budel tot de gemeente Cranendonk. Een sloot met ijslaag ontdek ik. Gaan een z.g. duiker over langs een brede stroom welke sloot we mogen volgen over privé terrein , zig-zag overbruggingen, met vaste voet over fietspaden erlangs om een bos in te gaan. Dit bos gaat over in golvend terrein onafzienbare vlakten met hoge grassen het en der een meest dennenboompje maar wel zeer aantrekkelijk landschap. Loop dwars door een vredige grote kudde jonge paarden. We zijn op de Grote Heide aanbeland. Het heidegebied toont vorstgrijs of wit zo men wil nog zo vroeg op de morgen, maar is een fantastisch gezicht. Aan de veldpost laat ik me de chocomel en sneetje brood goed smaken, en voort gaat het door een onmetelijk groot natuurgebied van Leenderbos. Versteld, onder de indruk ben ik van de stille grote ruimte. Na een serie zandpaden en wegen en fietspaden en slagbomen, afleiding genoeg, blijk ik middels een grenspaal no. 177 me even in België, te bevinden. In de verte en met een parkeerplaats zie ik de Achelse kluis een grote abdij, ter verduidelijking, zich aftekenen. Op de toegangsweg ernaar staat een streep op het wegdek voor de poort met de vlaggen van beide landen en Be. en NL. aangeduid en loop ik België in dus. De gebouwen van de kluis staan grotendeels in België, en dwars of schuin zo men wil loopt de grenslijn door de kapel en de vierhoekige tuin, er voor welke de ruimte over beide landen verdeeld. In de abdij huizen nu nog maar enkele broeders van de St.Benedictus orde, en zal het klooster binnenkort als opvangscentrum voor alcohol en drugsverslaafden dienen. De monniken van deze orde voorzagen henzelf door land en veeteeltproducten, in hun onderhoud. Moet nu onder een kleine poort door die me op een grote binnenplaats brengt met schuren en ruimten ook voor de eigen verkoop van daar gegroeide gekweekte artikelen, achterin de ingang naar de horeca. Hier tref ik diverse bekenden waarbij ik me neerzet. Groepsgewijs gaan we na verpozen weer op pad richting de Warmbeek welke beek op de grens de naam verandert in Tongelreep vlak achter het klooster. Gaan achter of over de beek eerst en volgen het wat drassige ongemakkelijke pad erlangs heen naar de bossen van Beverbeek, worden tot twee maal toe verrast met drie overstekende reeën in volle snelheid, secondenwerk om ze te zien. Lopen o.a. ruiterroutes, en toeristische paden, die hier in hun veelheid aanwezig zijn, door. Dwalen door overwegend dennenbossen om weer ongemerkt in Nederland terug te komen , we zien het later aan de grenspalen. Slingeren en zwoegen door dikke lagen zandduinen, bos uit fietspad op en dan worden we vergast door een klim over schrikdraad, waar ik omzichtig overheen stap. Met planken trede en paal voor houvast. Volgt een smal glibberig pad langs de draadomheining, steek later dwars een landerij en brug van een der rivieren in de omgeving hier, over. Een kerktoren in de verte lijkt me Budel te zijn, maar mis dan de kerktoren als oriëntatie van het nabije Belgische Hamont -{Achel}, maar toch.. Opnieuw struinen we bosgebied door welke onder het immense natuurgebied van de Leenderbossen behoord. De Gastelse heide gaat het nu in. Er zijn in dit uitgestrekte landschap ook erg veel everzwijnen en toch zullen we er geen een treffen. Naast ander groot en klein wild, en gevogelte. Ik waan me in deze natuur ergens op de Veluwe. Het is zonder meer een uniek gebied. Voortdurend genieten met een grote G. , de rust en ruimten. De rustpost komt weer in zicht en we bekomen een heerlijke kop Goulash-soep, ook warme en koude dranken zijn beschikbaar naast brood met beleg. De verzorging onderweg is bij de inschrijfprijs inbegrepen tussen haakjes. We zijn aan de bebouwing van Soerendonk aanbeland, gaan er een klein stukje doorheen en even volgt een smalle autoweg. Buiten het dorpje krijgen we landgoed en kasteel Cranendonk in zicht en vlak ervoor gaan we een spoorbielzen brugje over langs een sloot af. Even wijde ruimten door om opnieuw in bosgebied te gaan. Het bossen gedraf gaat almaar door tot daar ineens de finishlokaal zich aandiend. De wandelteller staat op 22.6 k.m. , maar daar zal vast niemand zich over beklaagd hebben. OLAT toonde ons een schitterende natuurtocht ,zonder meer. Ja, weer "Echt OLAT", zeg me dat wel ! Inclusief modderpaadjes en talloze watertjes, zonder meer klasse! Begrijp dat Ad ditmaal niet de regie had , over de routes, wegens ziekte, maar zijn eventuele opvolger kan er ook wat van bewijst deze tocht vandaag. Natuurlijk was er nog het gezellig samenzijn in een sfeervolle zaal na afloop. Noud stelde voor een andere Peter en mij, om met hem de thuisreis te aanvaarden. Pakten de diaprojectie bijeen. We keken terug op een zeer geslaagde natuurrijke dag. U beste lezers groet ik met een Houdoe! Tot mijn volgende tocht.
Ik kom wat langzaam op gang na mijn ontworsteling uit de echtelijke sponde, met de voorbereidingen voor mijn wandeling vandaag. Moet wat langer nadenken, o.a. wat ik vandaag zal aantrekken voor een koude winterse dag. Buiten gekomen valt het op de windstilte. Kom langs plantsoenen waar het wemelt van kleine witte bloempjes. Hoor in een dichtbegroeide tuin druk vogel gekwetter, {mussen}. Langs een achtertuin gaande hoor ik al vroeg actieve meerdere soorten vogels in een volière. Voor de rest lijkt het onderweg alleen op de wereld. Bij een parkeerplaats zijn vele soorten honden met baas respectievelijk bazin, onderweg naar een hondententoonstelling in de nabije activiteitenhal. Het wandelprogramma is wat druk dit weekeinde, vele wandelclubs hebben hun activiteiten vervroegd vanwege Carnaval, omdat de zalen meest vergeven zullen zijn aan Carnavalsclubs en aanverwante zaken, volgend weekeinde, en alzo de wandelsport in het zuiden des lands vrijwel stilligt. Rondom het station komt er pas enig leven in de brouwerij. De startgelegenheid is best druk met zoveel verstrooiing vandaag. De start is via het kasteelpark waar we anders dan anders doorheen moeten, ook hier heeft de storm van twee weken geleden huisgehouden, bestrooit met takken groot en klein, scheef staande bomen. Ik beland tuin uitgaande op de z.g. paralelweg langsheen het spoor. Het eerste deel der tocht lijkt het erop dat parkoersmannen ons de modder van de vele regen voorbije maanden willen besparen. Derhalve; veel asfalt, niet des clubs credo, weet ik. Fietspaden, rustige weggetjes, langs huisjes en boerderijen. Een lang fietspad waar het opletten is vanwege de ontelbare boomwortelscheuren. Boomkwekerijen. Een kooi ergens achterom met drukke kakatoes. Een groepje albino kangoeroes. Heel schattig en belangstellend ons na te staren. Wegjes ook met hele rijen beuken en populieren. Hazelaar volop in bloei. Het begint lichtjes te sneeuwen. Naar de eerste rust enkel asfaltwegjes. Vlak aan een spoorweg onder door gang is de eerste rust voorzien in een schuur achterom bij een particulier. Was het tot hier asfalt en landerigheid bezien. Na deze rust verandert dit radicaal. Ik durf niet een steil talud af met een trap smalle treden, zonder leuning n.b.{!} , en loop liever een eindje om. Ga de spoorbrug onderdoor en kom in landgoed De Veldert, een mooie bosweg met erlangs bos met vele soorten bomen een klinkerwegje, her en der bewoning o.a. trotse kasteelvilla. Passeer de Blauwhofse loop, wordt later verhard zand. Naar landgoed Heerenbeek met zelfde stroom erdoor zo genaamd. Ga langs diverse toeristische wandelmarkeringen. Zie alom hekwerkjes tegen de vroeg verwachte paddentrek en wordt het verharde zand een asfaltwegje de Lopense straat, hoe toepasselijk. Opnieuw dient zich een rustpost aan, en van hier heb ik volgens zeggen geen rustpost meer te verwachten, tot na 11 k.m. Besluit door te lopen want wat vroeg toch. Ga gebied De Notel in en volg een pad nauwelijks begaanbaar . Een hele trits terreinwagens komt me tegemoet gereden een rally waarschijnlijk dus, en vernielen het pad en wordt het een modderdans . Ben blij enige tientallen meters verder van dit avontuurlijke pad af te mogen. Krijg een drassig pad met diverse omgevallen {omgewaaide bomen}, te gaan waar de hazelaar weelderig bloeit. Klim her en der moeizaam over tevens gespleten boomstammen van oude reuzen, geveld. Een laaghangende tak ontneemt me brutaal mijn wollen wintermuts, welke ik terug eis natuurlijk. Ga natuurgebied De Mortelen in. Er is een flinke koude wind komen opzetten intussen. Steek weg over , bos uit kom even erna aan een draaimolen niet voor dikkerts, ha heerlijk een wei over steken, die valt tegen, het is een dermate natte bedoening, niets aan de bodem met gras blijkt droog, soppen de lopers dwars het weiland door. Het gras staat zogezegd onder water. Einde groot weiland weer een draaipoortje door lange weg asfalt op. Een opmerkelijk grote kudde schapen is de enige afleiding. De koude wind heeft hier vrij spel. Een beukenbomenweggetje recht toe recht aan. Het sneeuwen stopt en de lucht gaat open, klaart uit. Weer een draaihekje in of door langs een waterloop met gras en modder, maar net te doen. Bereik bosgebied na een brug over de Koevoortse loop en zie aan bebording dat we de Kampina heide en bos betreden nu. Beloop langs deze beek de bosrand. Moeten een krakkemikkerige houten brug over een woest stromende brede beek, De Beerze, oversteken, waar de aanbeveling staat aangegeven van staats bosbeheer de waarschuwing niet met meer dan vijf wandelaars tegelijk, deze brug over te gaan en alsdat renovatie dit voorjaar zal plaatsvinden. De brug lijkt me niet in alarmerende staat toch. Loop nu een flink stuk met de woeste hier en daar kolkende stroom mee op. Ga bosrand langs met vergezicht op de flink kronkelende beek met zeer hoge waterstand. Steek brug over van de verharde weg Kempenseweg, En beland in klein dorpje gemeente Boxtel n.l. Lennisheuvel. Loop randje dorp langs buitengrens bebouwing, met niet goedkope bewoning her en der huisje, bungalow, villa, en kom aan de rand van een wat groot industrieterrein. Opvallend veel bewakingscamera's.... Een fietspad eenmaal buiten het dorp geleid me meest om dit terrein heen enerzijds de natuur en anderzijds verborgen achter groen de bedrijven met een wijdse bocht er om heen. Toucheer even dan toch de bedrijven met ergens een kwalijk rioolachtige geur, kennelijk een verwerker van natuurlijke drollen, of gelijkend. Keer het terrein de rug toe het z.g. ossenpad in afdalende, gaande onder de sporen door van het plaatselijke stations-emplacement. Hoor ditmaal geen geluiden van ossen of koeien loeien die daar werken op censors kennelijk. Stijg na de tunnel weer naar boven randje wijk gaande, om dan toch even die wijk in te gaan, langs levendige supermarkt -activiteiten, een zijstraatje in , een met bitumelaag nieuw zo te zien Dommelbrug over, met opnieuw woest stromend water, randje centrum dorp een hogere school langsheen, om even verderop aan de school te belanden van start vanmorgen. Na afmelding noodt de kantineruimte tot na blijven, en met deze en gene al of niet bekende een gesprek aan te knopen. Frans St. laat zich ook weer eens zien. Frans, wat ouder nu, is in ons land overbekend van wekelijkse wandelactiviteiten voorheen en 'slands monstertochten waar hij zijn hand niet voor omdraaide. Welk een voorliefde voor het wandelen en prestatietochten heeft hij op zijn palmares bijgeschreven. Voorwaar diep respect toch. Bekenden zoeken hier bekenden op en verhalen over wandelervaringen in het verleden. Een enerverend dagje weer vandaag geweest, waar ik zeker bij deze club altijd met plezier op terugkijk. Ik groet u weer geachte lezers //-essen. Tot mijn volgend schrijven weer. Houdoe!
OLAT heeft voor hun derde wintertocht de meest westelijke Kempen in petto, niet ver van de Belgische grens dus, en gelegen onder Tilburg en Hilvarenbeek. Het wachten is op Noud, toch altijd een man van de tijd waar het afspraken aan gaat. Wanneer hij nogal over de tijd raakt rijzen er vragen bij mij. Toch niet verslapen, of eender tegenslag, en dan de extra waarschuwingen en de al vele aanrijdingen deze vroege ochtend, op de radio vermeld vanwege gladheid? Pleeg even een telefoontje, en blijkt dat Noud verrast is door ijs op de autoruiten, en deze voorzichtig verwijderd heeft. We gaan meteen onderweg en het verbaast ons de durfals die ons voorbij flitsen in de verraderlijke plaatselijke gladheid. En nog duister. We passen onze snelheid aan, het scheelt per slot van rekening een paar minuten. Zijn op onze hoede. Gaan over Kempense stille donkere pover verlichte binnenwegen. We komen aan de plaatselijke startgelegenheid, en waauw, een schitterend complex, Hercules genaamd, naar de Griekse godheid van kracht. We installeren de diaprojectie apparatuur voor de dag langs de inschrijftafel en genieten erna het begin van de dag voor ons kopje koffie. Al gauw arriveren de eerste langste afstandslopers , de dertig en veertig gangers, en stijgt de levendigheid in de zaal, na de weldadige rust. We laten het ons overkomen, en mogen al gauw vele bekende gezichten begroeten, uit verre hoeken van het land, sommigen in snel sporttenue. We ervaren de veelzijdigheid van voorzieningen in dit centrum. De verre omgeving buiten raakt vol parkeerders, en velen kunnen alvast inlopen op weg naar de startgelegenheid. Het dorp moet een invasie van wandelliefhebbers zo vroeg nooit vertoond, ondergaan. Aan de uitgang van de zaal bekomen we onze zeer uitvoerige routebeschrijving op vertoon van onze startkaart zijne drie en half A 4 vol. We gaan door de Diessense bebouwing het dorp uit, even daarna de wijde wereld in. Het landschap nog witbevroren en sommige watertjes een ijslaagje. Een natuurlijke omweg steken we een doorgaande streekweg over en gaan de bossen van landgoed Annanina's rust in. De ravage van de storm voorbije dagen vallen mij nog mee, maar schijnt onderweg bij info her en der per streek nogal te verschillen. Staatsbosbeheer raadde ons af de bossen in te gaan, nog niet verboden dus, vanwege scheve bomen en hangende losse takken, en dus kijken we waakzaam omhoog. We zien wel vele omgewaaide bomen en onze paden her en der bedekt met afgescheurde takken, maar het aanzicht valt ons nog mee. Nu en dan mogen we omtrekkende bewegingen maken. Al na ruim 4 k.m. dient zich de eerste immer open lucht rustpost aan, altijd een gezellige ontmoetingsplaats bij deze club. Wat vroeg maar vooruit we nemen het er van. Nijverige werkbijen voor ons. Een broodje met warme chocomel en vooruit weer met de geit. Klein deel afstanden splitsen hier, en ik besluit er ook maar een dag uit van te maken en volg een middengrote afstand. Vervolg een breed zandpad naar asfalt en weer vallen het ijs in de sloten op. Eind verder vreemd genoeg niet meer. De witte landerijen gaan langzaam weer vergroenen, dooi dus. Zien de hazelaar volop in bloei staan, eigenlijk al half december gezien en de els. Heel sporadisch bermplanten en bloemen, maar toch al erg vroeg toch. Toucheren even de bebouwing van gehucht Biest Houtakker, gemeente Hilvarenbeek. en gaan na een brugje afslaan de blubber in een zand en modder en graswegje en laveren over graspollen langs een beek. Open landschap en een smalle stalen brug over de Reusel met landerijen om ons diep in het water wat deze winter overvloedig valt. Een wandelmolen door ongemakkelijk voor dikkerds gaat het geglij en geglibber door. Stilstaan is niet aan te raden, want dan zak je verder in de modder. Gaan dwars door een plassengebied met rietkragen alom. De organisatie kan het niet helpen want de routes worden maanden tevoren uitgezet. Na een ruiterpoort op adem komen over een pas geasfalteerd fietspad langs het Wilhelmina kanaal een lang kanaal dwars door de provincie, die verbindt met de Maas. Bereiken dorpje Haghorst alwaar de rust in de zaal voorzien. De zon schijnt volop en hebben deze recht in de gezichten. Na even open landschap zijn boswegjes en paden ons deel, toeristische fiets en wandelpaden bosrand trimparkoersen een groensingel, even bos uit en bosrand gaande bereiken we de veldpost weer. Laten ons de heerlijke soep en broodje goed smaken, praatje her en der ga ik weer op pad. Een fietspad langs weg, bos weer in en verderop dezelfde weg weer even en een zijwegje in, de laagstaande zon tegemoet. Hand boven de ogen. Een veldwegje door, overgaand in min en meer korte bospaadjes, fietspaden, weer een groensingel door. Enige houten bruggetjes over, een roeivijver voorbij. Door wandelpoort langs de Reuselbeek die brug is steviger, weg oversteken , andere zijde langs deze rivier door graswegjes, zien we de toren van Diessen op afstand boven de bomen uitpiepen. Graspad tussen hagen en knotwilgenrijen, zien we bebouwing opdagen na een poos opdagen. Diessen dus. Gaan alle groenigheid uit de bebouwing in, een recente nieuwe wijk dus, en bereiken al snel het ontspanningsgebouw, "Hercules", van dorp en streek. Jawel het was weer "Echt OLAT" hun eigen slogan , vandaag. Nog een gezellig samenzijn met velen na afmelding. Noud en ik ruimen daarna de diaprojectie op en gaan tevreden weer op huis aan, in schemerlicht. Ter info: Hun volgende tocht zal zijn in Soerendonk , vlakbij Maarheeze en de Belgische grens aan de A2 autoweg Eindhoven naar het zuiden. Wie weet treffen we ons daar. Gegroet u beste lezers. Tot volgend schrijven. "Houdoe" Van Peter Heesakkers
De dag begint met helder weer en al snel klimt de zon omhoog. Het zal dit weer blijven vandaag. Op mijn gang naar het startburo lopen me al wandelaars tegemoet. De zon hangt nog erg laag boven de horizon, en moet ik ertegenin turen, en zo zie ik de wandelaars pas erg laat. Iedereen groet, en men krijgt mijn groet retour. De parkeerplaatsen staan overvol en de parkeergeleiders hebben hun handen vol, velen moeten hun parkeerplek in de zijpaden en wegen rondom deze gelegenheid zoeken. In de startzaal kom ik in een enorme drukte terecht en is het zoeken naar het inschrijfburo. Er vindt vandaag een landelijke hardloopwedstrijd, van de atletiekclub plaats, de organisator van deze wandeltocht tevens. Ik vind uit dat mijn inschrijfburo vlak aan de toegangsdeur is, en dus voorbij gelopen ben.... Vanzelf een enorm geroezemoes in de zaal. Ik zie aan het buffet dat ik nog lang niet aan de beurt zal zijn voor mijn consumptie vooraf. Als ik de zaal verlaat komt het op het atletiekparkoers ook tot leven via de geluidsinstallatie door de commentator van de dag. Hoor hem aftellen voor de start, dan klinkt er een schot, en de meute rent er vandoor. Ik ben lang uit de running geweest met mijn wandelactiviteiten en overweeg vooraf en ook onderweg of ik mijn parkoers vandaag korter zal gaan daarom. Een wat langdurige overweging maar zal wel zien. Als eerder vermeld ga ik onder heldere en dus stralende hemel op weg. De temperatuur is ergens net boven het nulpunt, hoewel de voorspelde nachtvorst voor deze streek, niet schijnt te hebben toegeslagen. Vanaf de start even de verkeersgeleider voorbij, een fietspad op en vrijwel direct een graswegje in bedekt met takjes en een omgewaaide boom, en bladafval maar het pad is wel erg vochtig van de regens voorbije weken. Een uitgelezen dag voor wat de weersomstandigheden betreft vandaag. Zal vanaf maandag en de rest van de week heel anders en meer winters worden volgens de weersvoorspellers. Ik trek langs riviertje de Run, toevallig met de echte runners die volgens de omroeper gemaand worden in de startblokken te gaan staan, het terrein ernaast. Het graspad vervolgt, even over een boomstam klimmen geveld door de storm voorbije tijd, dan een veld in, wat later een waterval en per brug een weg oversteken overheen de waterloop gaat het op gehucht Heers aan. Vredige rustige plek langs schilderachtige langgevel boerderijen, en andere behuizing van goeden doen. Een mooie brink langs, en aan een private toegangsweg een eier automaat. Langs tuinhekken, waar vervaarlijk blaffende en grommende honden de percelen bewaken, zo'n vroege drukke passeerders niet gewend, geraak ik buiten het gehucht gekomen op een lange smalle asfaltweg, de koude wind heeft hier vrij spel en ik duik dieper in mijn jack aldus. Muts over de oren getrokken. Het wijdse boerenlandschap met akkers en weidelanden, en in de verten hoor ik klokgelui vanuit een der dorpen hieromheen. Schaars weidevee en zie ook grote plassen op dezelfde akkers en weiden, de grond lijkt echt verzadigd door de exceptionele regenval. Mag eindelijk van het overigens erg rustige asfaltweggetje af weer de velden in maar al spoedig dient zich een bosperceel aan, het pad erheen doet bang vermoeden door de modderigheid en ik zoek elke graspol bij wijze van spreken op om wat vastigheid in het geglibber te hebben. Ik ga een wild bos in , hoewel prima gepijld, en door drassige grond met oude herfstbladeren bedekte bodem is er eigenlijk geen pad zichtbaar, maar de pijlen geleiden prima, er volgt een modderdanserij een poos totdat ik aan een rivier kom wat de Dommel zal zijn, een smal ongemakkelijk graspad leidt me met de stroom mee, loop wat schuin aflopende paden mee, omzichtig om niet uit te glijden. een smalle brug over de stroom gaande vervolg ik mijn route andere zijde tegen de stroom in, bos wordt een veld, akker, weidepad, en kom even op adem aan een asfaltwegje, staan in niemandsland een paar auto's geparkeerd, wat vermoedelijk van jagers blijkt welke ik in de velden waakzaam zie rondstruinen. Daar heb ik totaal niets mee. Draai opnieuw een zand grind wegje in en mijn vermoedens zijn juist, we moeten een onhandig pad vol boomwortels langs een ven lopen waaraan ik voorbije zomer mijn Waterloo vond, waarbij me een val overkwam, tijdens een andere officiële wandeltocht, wat me een dikke zes weken herstel kostte. De omroeper van de atletiek heeft zijn volume zo hoog staan kennelijk dat hij hier nog hoorbaar is. Toch al wat kilometers onderweg zijnde. Passeer visvijvers en een groot ven, met parkeerplaats voor bosbezoekers die er overmatig zijn ook vandaag mede door het mooie zonnige maar koude weer. Hoeft geen betoog dat ik hier extra op mijn qui vive ben. Herken exact de plek des onheils nog, en ik besluit een beter te bewandelen pad te gaan onder aan de verhoging van de oevers van het ven. Kom aan de route te gaan terug en moet nu een doorgaande weg oversteken na een stuk fietspad, een pad in afgezet met dranghekken en bord verboden voor alle verkeer. Ik vermoed een verrassing voor ons wandelaars. Bij nadere bevinding blijkt het pad onbegaanbaar voor gemotoriseerd verkeer. We gaan hoog riet in en balanceren op de oevers middels erg smal pad langs de stroom, en verderop geen paden te zien maar opnieuw is de bepijling onze geleide. Ga afdraaiend een rand van een weiland door het natte gras, weer even bos in en kom aan fietspad met weg Veldhoven Waalre langs, goed aan de kant blijvend voor de sportfiets wielertoeristen. Kom aan een waterval van een rivier op de gemeentegrens, met waterrad, een caférust met camping op de achtergrond. Het is er levendig druk met dagjesmensen, auto's in de wegbermen en massa's fietsers, en gestalde fietsen. Het duurt nogal wat aleer ik mijn consumptie veroveren kan, en daar laat ik het bij. De houder van de zaak lijkt overweldigd door de drukte en laat van thuis extra personeel opdraven. Ben in het voorterras in een aardig gesprek gewikkeld met bekende wandelaars. Ik heb voor deze post een merkwaardig gevoel in de hak van een schoen waargenomen, en overweeg geen risico te nemen, ik belastte mijn gewrichten ook ernaar en dus anders. Ik besluit mijn route in te korten derhalve. Moet verder iets ingewikkeld omschreven route op papier en bewegwijzering volgen, direct na de rust een splitsing op papier en pijlnummering, brugje over de beek gaan en weg erlangs oversteken die me via fietspad even verder weer laat afslaan, om de bebouwing van Waalre heen, landbouwweggetjes en boerenhoven, spaarzaam vee buiten, en vervolgens veldwegen die me omsturen. De hoge kantoortoren van het ASML is mijn geleide, via vochtige paden kom ik opnieuw, aan een weg met vrijliggend fietspad tussen Veldhoven en Waalre. Na een brugje over de Run en zicht op een enorm verkeersknooppunt van de E34/A67 en N en A2 draai ik een veldweg in welke eind verderop aan de finishplaats brengt. Over de opkomst van wandelaars is men dik tevreden op het afmeldburo, gezien de provinciale concurrentie vandaag, nogal wat verspreide tochten. De afmelder bekomt nog een sympathieke geste van de organisator, per penning af te halen gratis toetje in enige vorm, in de zaak. Kijk terug op een mooie zonnige natuurrijke wandeldag, route prima omschreven en duidelijk, tijdig gepijld met nummer overeenkomstig beschrijving. Het kon onderweg niet missen. Wel heb ik bij afmelding voorgesteld wijzigingen in het parkoers aan te brengen voor volgend keer. Mijn eerst voorgestelde route zou volgens andere wandelaars tot Valkenswaard geleid hebben. Ik heb mijn eventuele risico vandaag maar ingecalculeerd. Nog wat nagebleven met wandelaars maar nu in een wat minder hectische sfeer dan vanmorgen. Een van de gezelligste gebeurtenissen van eender welke wandeltocht. U geachte lezers groet ik weer met een Brabants "Houdoe" , tot volgend keer.
De spreekwoordelijke donkere dagen voor Kerstmis die normaliter vooraf gaan aan dit feest, waren dit jaar heel bijzonder. Zeker vijf weken vooraf hebben we in dit deel van het land de zon niet of nauwelijks gezien. Grijs , grauw, mistig en nattig weer was ons deel. Hetgeen ook zijn stempel drukte op de deelnemers aantallen op de wandeltochten. Opnieuw dreigde deze ochtend het weer roet in het eten te gooien, de organiserende club vreesde met grote vrezen voor de opkomst, het regende flink en waaide stevig, donker weer. Maar ziet het werd droog en zelfs de zon liet zich op het feest van het licht toch veel zien. Ik tref opvallend veel wandelaars in de lijnbus. De bus stopt aan de deur van het startlokaal, kan niet beter dus. In de zaal ontmoet ik weer veel bekenden waarmee ik korte woordjes wissel, en ook veel nieuwkomers, maar opvallend veel Vlamingen ook. Daar blijken de tochten in ons landdeel erg aan te slaan toch. Na het kopje koffie en de inschrijving ga ik op weg. Recht tegenover de uitgang der zaal, bevindt zich de Martinuskerk, met daarvoor een deels levende kerststal. Ik laat het kindje Jezus maar slapen, met rust, zal het straks wel zien. Ik loop de dorpsstraat af en vlak voor de enorme ketels van de plaatselijke beroemde brouwerij. {drommels mijn Dommelsch] nog even een woonstraat in en al gauw bereik ik den buiten. Door een poort een verharde grind/kiezelweg in langs een nieuwe uitspanning klaar voor ingebruikname. Steken een wegje over , fietspad op even om weer een half boswegje in te gaan. Gaan de bossen in van het Eurocircuit, waar volstrekte rust heerst. Lopen talloze paden bedekt met dennennaalden en rottend blad. Regendruppels hangen als parels aan de kale struiken en laaghangende boomtakken. Het bos vandaag kent oude sparrenbomen en dennenpercelen en bladgroen. Door de zon die er op staat lijken de bossen van goud, geweldig mooi dus. In een scouts-blokhut heeft de club haar rustpost voorzien. Gezellige sfeer daar bij open brandend haardvuur, zalen versierd met lichtsnoeren. Leden der club zijn alom aanwezig om het ons naar de zin te maken, zelfs niet ingepland personeel is toch gekomen, en dat verklaart meteen de geest binnen de club. Ik ontmoet een der bekende route-uitzetters Jo Roest, die me vertelt dat ik de route enigszins anders dan anders kan wandelen, met De Malpie natuurgebied die ik al van alle kanten ken, te laten voor wat ze is, door een lus van de dertig k.m. erbij te voegen, en hierna de 20 k.m. weer op te nemen na terugkomst hier. Ik neem zijn toegift zonder meer aan en ga hierna die route op. Loop door oneindig sparren en dennen en ander groen bos, ga een deel langs hekwerk van vakantiebungalows en ander vermaak, een stad op zich. Moet door kuilenpaden van eertijdse motorcrossers en dein dus zelf nu op en neer, mijn spieren houden het wonderwel. Er is intussen een stevige wind opgestoken, en dit merk je pas als je de velden, akkers en weidegebied in gaat, asfaltweggetjes langsheen oude eikenbomen. Niet voor lang toch maar als verbinding naar het volgende natuurgebied, ga de weg af , klappoort door en ga een poos mee slingeren met de stroom van een kringelende beek mee, Beekloop genaamd, door meest hoog gras. Mag na een hele poos dat graswegje af kiezelverhard lopen tot op een afslag het kerkje van Westerhoven zichtbaar is met wat huizen omringd. Een afslag asfalt en een afslag fietspad asfalt door wijdse landschappen volgen, met wilde wolkenluchten en nu en dan zonnig. Een hekwerkje stuurt me een oud weideland in met een slingerpad, niet lang geleden aangelegd wat uitkomt op de in de streek befaamde Valentinuskapel, een bedevaartsoord voor alleenstaanden, die hier mensen met elkaar koppelen zou. Een stroompje passeert haastig de ereplek. Gaan weer het wijdse in op verhard grind/kiezelweg, wel recht op de beschutting tegen wind op een bos af. Bereiken na een tijdje weer de crossterreinen, van het nu rustige Eurocircuit, en een hele reeks bospadenwerk, met omwegen bereik ik de scoutinghut van vanmorgen weer. Opnieuw fijne ontmoetingen hier met oude gardelopers zo gezegd, en nieuwkomers. Zij zijn allemaal opgetogen over de parkoersen vandaag hier. Leden der club werken als nijvere bijen om het ons naar de zin te maken. Mijn bonnetje voor de extra kop erwtensoep - heb ik vanmorgen hier al opgebruikt, en houdt me nu bezig met andere warme consumpties. Te lang gezeten ga ik weer op weg voor de laatste kilometers. Moet een zeer drukke verkeersweg oversteken met de verbinding met Lommel en Hasselt vooral België dus, het krioelt van de dagjesuitstappers. Kom toch snel en heelhuids aan de overkant en kies weer de rust van de noordelijke Malpiebossen. Trap heuveltjes op en af, over dennenappels en afgevallen groen door herfst, wat vennen langs om kort erover te zijn, een uitspanning langs die gesloten blijkt, met een van de draaiende watermolens aan de Dommelrivier, in de warmere dagen en lente herfst, zomer, een levendige toeristenplek. Door de val naar lagere gebieden vanuit de hooglanden hier van de Dommel zijn vele watermolens te bewonderen. De Dommel ontspringt ten zuiden van het stadje Peer in Belgisch Limburg. Gaan schilderachtige langgevelboerderijen langsheen, met hun tuinen, en ook nieuwe villa's, uitbollend over asfaltwegjes, nog wat oudere huisjes kom ik weer aan de weg naar België, heel druk weer dus. Moet een rotonde aan de grens bebouwing stadje oversteken, en slinger weer door landerijen en geoogste akkertjes in wintertooi. Met wijde boog om Valkenswaard heen door rust en ruimte. Vlak voor nieuwbouw in volle aanbouw nog draai ik op Dommelen aan, maar de finish wacht even al zagen we de kleine dorpskerk eerder in de verten. Even woningbouw door te gaan, en dan plots duikt daar definitief het kerkje weer op, waar tegenover de finish is. Levendige drukte daarbinnen, de zaal voor binnenkomende wandelaars, en het café aangrenzend met dorpsbewoners. Nog even wat warms genomen, nagebleven, her en der gesprekken meest kort, gezellig weer dat wel. Helaas de bus komt zo en vanwege de uursdienst op zon en feestdagen, maar halte tegenover het café/zaal. Ik kijk terug op een zeer geslaagde wandeldag met schitterende wisselende parkoersen. Dag bleef droog goddank, met toch veel zon later op de toch. Ik besluit toch even op kraambezoek te gaan bij Maria en Jozef en hun kindje Jezus, menshoge figuren, er was veel bezoek zodat de drie koningen in een eigentijds wachtkamer leken te verblijven. Ik ben vijf van mijn zes bezoeken aan Israël in Bethlehem geweest wat bij mij warme en indrukwekkende herinneringen op roept in deze dagen. Droom dan van die plek in gedachten terug. Het is en was een geboortegrot en geen stal hoogstwaarschijnlijk. Nu staat daar een kerk voor 3 of vier godsdiensten, christen gelijkende. Het was een bijzonder voorrecht op die plaats die in de wereld haar aandacht trekt, te staan. Was daar voor de wandeldriedaagsen met tevens excursies door het hele land. Buiten de driedaagse om. Ik wens u allen gewaardeerde lezers al het goede gezonde en wenselijke voor 2018, en zeker een succesvol wandeljaar voor jullie en jullie geliefden. Ik groet u met een "Houdoe", en tot volgend verslag weer. Fijne feestdagen!!
Ik ga van huis onder een heldere lucht en zie dus de zon boven de horizon klimmen. Dit belooft vandaag. Tref nog enige andere wandelaars in de lijnbus. Even dringt de zon hinderlijk de bus binnen. Redelijk dichtbij de startgelegenheid worden we gelost. Uiteraard staat de omgeving hier vol geparkeerd blik van degene vooral die al voor de grotere afstanden onderweg zijn. Het rijdt nog steeds aan van wandelliefhebbers. In de vertrekzaal weer veel bekende gezichten en even her en der een korte begroeting en of praatje met uitwisselingen van wel en wee, en de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden uit het wandellegioen. De startzaal is als gewoonlijk aan de rand van het dorp gesitueerd, wat maakt dat we al vrijwel meteen na start in de vrije ruimte geraken, want we steken de doorgaande verkeersweg over en krijgen al meteen padenwerk onder de voeten. Het graspad is wit van de nachtvorst, en zo ook de velden waar we doorheen trekken. In de zuidelijke verten doemt een enorme mistsluier op uit of beter boven het bos. De Mierlose communicatietoren die de verre omgeving domineert, is met zijn 100 mtr. hoogte al in de mist verdwenen. We gaan wat bewoning in villaatjes en huisjes, heel even asfalt nu. Ik moet een automobilist manen zijn snelheid te minderen met als gebaren dat het asfalt spiegelglad is, ik ga in alle geval even de berm in om de gladheid te ontlopen. Kom een hele groep betonpaaltjes aan van het pad tegen alvorens ik het bospad op mag gaan. Het parkoers vandaag is een aaneenschakeling van Luchense hei, Molenhei, Braakhuizense hei, en als klap op de vuurpijl de onvolprezen Strabrechtse hei, welke het meest uitgestrekte heidegebied van ons land is, met een bijzondere flora en fauna, en veel dagjesmensen trekt, en even zovele toeristische wandelroutes en aanduidingen voor ieder wat wils, maar ook fietsroutes en mountainbike routes. Het Oost Brabantse deel der provincie is befaamd en gelieft om haar natuurschoon met uitgestrekte bos en heide gebieden en vennen groot en klein, en ook ruigtegebieden plattelands gebieden in allerlei vorm, wat maakt dat een wandeltocht hier als deze zeer geslaagd zijn verzekert. De mogelijkheden zijn talloos. Dit buit m.n. OLAT telkens geweldig uit. We doen eerst de Luchense heide en bossen aan. Gaan achter particuliere eigendommen door en raken even een vakantiebungalow en vakantiepark aan. Zie op een afgezaagde boomstam talloze paarse {!} paddenstoelen zitten. Fotogeniek, ga asfalt toevoerwegje op dat naar voornoemd park leidt, en moet een doorgaande weg nog rustig op dit uur der dag, oversteken en geraak in de bossen van de Molenheide en krijgen even een z.g. Cooperbaan te gaan een testbaan voor veld en andere sporters om het uithoudingsvermogen te testen, en bij te spijkeren. Trek kris kras over paden breed en smal, kom dan aan een zowat drooggevallen ven, dat we middels twee poorten doorkruisen. De mist heeft intussen toegeslagen zeker in de open stukken, en ik zie schimmen voor en achter me. Het bost voortdurend. Een vee en wildrooster over, een droge greppel door, en dan wijkt het bos even en kom ik langs een groot volkstuincomplex. Aan de rand ervan is de openlucht rustpost van deze club, altijd fijn te verblijven en de chocomel en brood met beleg maak ik de keuze hier laat ik me goed smaken. Stap weer aan , draai voor een tenniscourt rechtsaf en hoor het tikken van de bats of rackets met geroep en gekreun. We zijn even randje Geldrop, klimmen even een weg op en gaan over de autoweg Antwerpen- Venlo Duitsland. Er wordt op deze beruchte file en ongevallen weg enorm gejakkerd. Niks vreemd dus, DAT. Daal de weg weer af en betreed de Braakhuizense heide en trek om een enorm ven. Het is hier ook geweldig genieten, de rust, ruimte en natuur, in de verte hoor ik de autoweg van zojuist. Moeten een tijd routepaaltjes toeristisch volgen, het Groot Ven langsheen. Zandweg met fietspad verhard, het Kiezelven. Zie ijsvlies op de waters liggen, een parkeerplaats op en dan worden we met enorme activiteit van een manege verrast, paardentrailers, en grote vrachtauto's met rijpaarden. In het café van de manege is onze rust voorzien. Zet me met consumptie in comfortabele banken aan een groot open haardvuur. Die het dichtst bij het vuur zit, warmt zich het best. Noodt tot langer verblijf op deze plek, maar mijn schoenen willen weer, en ik gehoorzaam. Ga buiten langs de stallen en complexen weer de natuur in, het wordt even glibberig, modderig. Een alcapa slaat de wandelaars gade op privé terrein, ik mis andere verwachte dieren toch. Een fourageplek voor kraanvogels langs die allang in het warme zuiden verblijven. De Galgenberg langsheen. Even zie ik een schouwspel dat de zon tracht door het mistgordijn te prangen, en het lijkt alsof de zon snel om haar as draait door de langs schuivende bewolking. Het zal hem niet lukken vandaag. We zijn nu op de befaamde Strabrechtse heide. in al haar weidsheid. Zandduinen, heidepaadjes alleen staande bomen en kleine bosperceeltjes. Zien plots door het hoge gras grote konijnen of reetjes aan komen stormen, maar ze keren om, er van door waar ze vandaan kwamen. Een ruiterpad welke ons brengt naar de OLAT rustpost. Heb intussen flink last van mijn rug gekregen, heb me vast ergens op de heide verstapt, op heide en karresporen paadjes. Door het altijd om me heen kijken mogelijk. Er is hier zoveel te genieten. Laat me de voortreffelijke soep goed smaken, met een koffie na en weer de hoeven in. Stijg weg op naar viaduct over weer voornoemde snelweg Venlo Antwerpen, daal weer af en moet een hoog talud afdalen opnieuw de bossen in, van ongenoemde naam. Krijg een hele reeks van dit bospadenwerk te gaan, onder bomen aller soort en enorm sparrenbos, het loopt lekker op het gevallen blad ook. Struin heerlijk door bosgebied, totdat ik een verbindingsweg moet oversteken, en in de Mierlose bebouwing raak. Met asfaltpaadjes gaat het door parkjes, plantsoenen, achterommetjes, kinderspeeltuinen, in alle gevallen rijk groen voorzien, even wat straatjes in toch en dan plots komt de finishplaats in zicht, rijkelijk omringt door blik. We moeten nu het café in was vanmorgen nog de grote zaal, maar die was nu voor een of andere bijeenkomst gereserveerd. We moeten de mindere erkennen. Toch nog even na gebleven voor allerlei klets her en der, de vele bekenden. Wel heeft de kersttijd en activiteiten, en het kooppubliek de eigenlijke deelnemers naar de centra gelokt, en dit heeft m.n. OLAT vandaag gemerkt. In het donker zoek ik mijn weg naar de bushalte. Ik kijk terug op een fantastische natuurrijke wandeldag, natuur die waar deze omgeving of streek zo rijk aan is en altijd een mooie tocht verzekerd. Ik kom terug in mijn woonwijk waar ramen en tuinen schitterend versierd zijn in Kersttooi. U beste lezers wens ik van harte fijne kersttijd toe temidden al uw geliefden , en een wandelrijk, voorspoedig, gezond vooral 2018 toe.
Toch een der clubs met naam in de provincie, welke als vanouds raad weet met hun parkoersen in de omgeving.
Met die wetenschap reis ik af naar Boxtel. Na een verlengde nacht vanwege dat de klok weer een uur terug is gezet naar wintertijd, kom ik goed uitgerust de echtelijke sponde uit. Het zou gespookt hebben met het herfstweer voorbije avond en nacht, maar heb er geen weet van gehad. Het daglicht kondigt alweer aan, een uur vroeger dus. Wanneer ik buiten kom adem ik de herfstlucht in van rottend blad, en zie nog vochtige straten. Hoewel gister nog de straat geveegd is ligt er nu al weer volop blad, en plakken de bladeren aan mijn schoenzolen. Passeer een tuin die helemaal ingericht is op Halloween met skeletten pompoenen, lantaarns en wat al meer aan o.a. griezeligheden. Op weg naar het station is het opmerkelijk rustig en zo ook op de perrons en in de treinen. Boemel naar Boxtel op aan. Stap uit de trein en krijg een vreemd voorgevoel ook op weg naar het startburo. Geen wandelaar te bekennen, bedenk zal me toch niet in de datum van de tocht vergist hebben, en ook hier stilte in de straten. Vlak aan het startburo wordt ik gerustgesteld, zie de verkeersregelaars, en de massaal geparkeerde auto's. Tref op mijn weg Willy uit Nijmegen nog, die dit keer alleen op weg gaat al. Ben wat laat voor mijn doen en ga na inschrijving direct op pad. Steek de oude aangrenzende rijksweg Den Bosch - Eindhoven over en ga kris-kras een wijk voornamelijk rijtjeshuizen doorheen van pak 'm beet huizen dertig veertig jaar oud. De weg gaat omhoog om viaduct snelweg over te gaan. Onder aan de helling gaat het een zandweg den buiten in en wordt eindweegs verder verhard. Geelderseweg wijst een bord, en ik weet dan dat me een schitterend natuurgebied wacht. Gelegen tussen Schijndel en Boxtel. Ik ben nu in de streek De Meierij genaamd. Een zandpad met slagboom wandel ik zo De Geelders in. De bodem is dik belegd met afgevallen bladeren en het is oppassen met daardoor verscholen boomwortels en verraderlijke kuilen en diepe sporen in de paden, waar ik weken geleden mijn Waterloo mocht ervaren, dus stap ik omzichtig, door de bruine en goudgele natuur. Het is een loofbos en de kleuren zijn verblindend mooi mede door de zon beschenen. In de bossen is het windluw, een kille noordwester waait in de openheid als landerijen. Ik rijg mijn jack extra dicht. Een provisorisch brugje over en wildrooster en ik bereik de goed voorziene rustplaats in de openlucht maar onder tentdak der club met kantinewagen. Moet hierna tegendraads van komst naar, terug lopen en sla dan af naar het eigenlijke parkoers. Herfst ten voeten uit hier temidden van het natuurgebied, koude noord westen wind, bladval, paddestoelen ook in groepjes te kust en te keur, en velerlei soort, weer de geur van rottend blad. Bruine varens extra kleurend in de zon. Hobbel voort op soms lange paden maar nooit saai , vervelend, bekijks genoeg. Ontwaar zijdelings tussen het groen de overwoekerde eertijds oude spoorlijn van Boxtel naar Duitsland, welke ik zelfs over mag steken om even in agrarisch gebied te belanden. Zie nu dat vooral de populieren die De Meierij goeddeels beheersen, er al wat kaal bijstaan. Deze boomsoort verliest haar blad al in Augustus doorgaans. Passeer weilanden met koeien paarden schapen, schapen nog zonder jas n.b.{!} Gemaaide maïsvelden, kale akkers winterklaar. Boerderijen, zo maar huisjes. Met pompoenen aller grootte in de voortuinen, in de rustige ruimten, over zand en asfaltwegjes volgen op. De rustpost na 10 k.m. dient zich aan in een werkschuur. Knus gezellig op elkaar zittend. Na de pauze de openheid ingaand, geraak ik aan de dorpsgrens van Olland, maar draaien toch af langs weidevee allerlei gaande om zo blijkt later dorp heen, toch weer even Olland toucherend. Kom voorbij de plaats of beter café waar OLAT de befaamde wandelclub uit deze gemeente, bedacht werd in November 1967, en dus dit jaar haar 50 jarig bestaan viert, door een groepje mensen, een club die later snel zou uitgroeien tot bijna duizend leden nu. De tweede grootste van ons land....Cijfers die spreken mag gezegd. Tegen over café Den Toel nog steeds zo genaamd waar de oprichting plaatsvond een wegje in door akkerlanden met coulissen landschappen vergezichten tegen almaar wisselend wolkenpartijen, van kleine sproeibuitjes gaat het voort. In de verte de kleine vierhoekige kerktoren van Olland, naar gehucht Hazelaar landelijk langs een kapelletje, alwaar we de spoorrails langsheen gaan niet meer in gebruik sedert tientallen jaren, het Duits lijntje genaamd. Deze lijn werd
in het begin vooral van de tweede wereldoorlog als aanvoerlijn door de Duitsers van de bewapening gebruikt. Deze lijn liep destijds tot Kleve en Krefeld, en werd door de Nederlandse ondergrondse, {verzet}, destijds bij Gennep aan de Maas opgeblazen. Oponthoud natuurlijk en improvisatie voor de vijand. Na de oorlog is het enkelspoors lijntje nog gebruikt voor de industrie aan/afvoer. Lang wikken en wegen als bij aanliggende gemeenten of de lijn nog hergebruikt zal worden, ook voor personenvervoer als tevens goederen, vroeger. Het tracé is nog goeddeels intact. Olland wordt aan de gemeentegrens nu aangeduid als gemeente Meierijstad waaronder St. Oedenrode en de hoofdplaats Veghel en Schijndel sinds begin dit jaar samengevoegd zijn in een fusie dus. Na Olland ga ik langs knotwilgenpaadjes en wegjes en de overheersende populieren aanplant waar de streek om bekend staat vanwege klompenmakerijen uit deze boomsoort. Ga over gras en zandpaden door platgetrapt nog vochtig gras, door al honderden voorgangers vandaag. Genietend van al wat blijkbaar nog groeit en bloeit in deze late jaargetijden. Buiten gehucht Hazelaar volg ik een smal pad langsheen spoorlijn over een dijk langs kreekjes akkervelden en doorkijkjes over weiden en allerlei landerijen, ga onder een viaduct van de snelweg Den Bosch Eindhoven door, met prachtige graffiti taferelen, om na dit viaduct onderlangs de taluds asfalt te bewandelen en in de verte tekent zich de bebouwing van Boxtel af. Gaan plots het land weer in, de parkoersbouwer verrast ons met een lange lattenpad 1, 1/2 meter breed, over moerasgebied. Dan bereik ik rand bebouwing over een weer lattenbrug waar puur wandelaars toegelaten worden over de Dommelrivier. Deze rivier volg ik over een asfaltwandelpad langs dit water met aan de overkant watervogels overwegend ganzen, witte maar ook de z.g. Canadaganzen, vlak langs bebouwing met bungalows en vrijstaande huizen en villa's. Zie watervogels duiken en lang onder water blijven.... Een langgerekt parkachtig pad met ook veel dagjesmensen en honden uitlaters. Sommige wandelaars vonden dit pad wat lang duren achteraf. Persoonlijk had ik afleiding genoeg toch. Al was dit onderdeel van de route me zeker niet onbekend. Ik geraak langs een oude snelweg, steek deze verderop over een rotonde en bereik de finishplaats van het lyceum waar we in de kantine ervan belanden. De sfeer noodt om na te blijven keuvelend met bekenden al van jaren her, alsmede good-old Frans, die nu minder mobiel is helaas, maar toch voeling houdt met het wandelgebeuren, en oude -nou ja - makkers. Ik kijk weer terug op een schitterende natuurtocht, uitgepluisd door hun eigen routecommissie, die er elke keer weer in slagen een andere en boeiende route uit te zetten. Niet voor niets dat deze vereniging al zo lang bestaat en tot in de verre omtrek gewaardeerd wordt. Geachte lezer: Ik groet u weer met een onvervalst Brabants "Houdoe". Tot de volgende keer weer.
Zoveel mogelijkheden vandaag en na lange overweging gekozen voor Nuenen. Op weg erheen, buiten de bebouwing blijkt het mistig tot nevelig. Zoek even tevergeefs in de juiste richting, maar na vragen is het toch dichterbij dan gedacht. Voor de afstand die ik voornemens ben krijg ik drie A4 bladen parkoersomschrijving bij inschrijving in handen, en na enige bestudering vooraf moet het wel een erg mooie route vandaag worden. Nuenen staat toeristisch vooral bekend omdat het dorp geheel in het teken staat van schilder Vincent v.Gogh die hier enkele jaren verbleef, en Nuenen laat zich daar over uit middels een Van Goghwandelroute, museum, standbeelden, en gebouwen uit de tijd van 1800, straatnamen, enz. Van het dorp zullen we niets zien vandaag. Al direct gaat het randje bebouwing vanuit het clubhuis, de wijde wereld in, na een viaduct over de Helmond autosnelweg, naar gehucht Eeneind, zou die naam een voorbode zijn vandaag?? Niets zal minder waar blijken. Na het gehucht een rotonde voorbij gaan we een graswegje in achterom een restaurant rand bos en een onmetelijk groot veld met prei later het bos even in om aan een weidelandschap te geraken welke een nevelige aanblik biedt, de zon prikt er nog juist door zij het met moeite. Het pad slingert hoekig overdekt met bomen en struikgewas, en enorm veel eikels op de grond. Moet bij stalen hekken even door een weiland en wordt na gestaard door twee koeien welke ik op twee meter afstand voorbij moet. Ze gedragen zich rustig, en eigenlijk belangstellend. Door de koeiendrab. Ik vergewis me eerst of het geen stieren zijn..... Moet twee tourniquettes door om mijn pad te vervolgen. Kom aan het kanaal welke ik even volg met betonpad om na een duiker waar de Kleine Dommel onder kanaal doorstroomt een vooral drassig pad langs haar kronkelige oever te moeten gaan. Een prachtige route omringt met allerlei waterplanten, als ook rietkragen. Een modderdans om te ontwijken. Weet me nu even op gemeentegebied van Eindhoven. Pad wordt allengs droger en kom ik aan een watermolen in oude glorie welke Vincent in zijn tijd op het doek schilderde, en een van zijn fameuze schilderijen is. Het wegje gaat een brug over terug op Nuenens grondgebied en door een klein industriegebied van Eeneind. Krijg een echte kasseienweg 150 jaar oud zo staat omschreven, te gaan uit jaren 1800 daaromtrent, en langs waar vroeger een station Nuenen was, ik ga er toch maar de bermen in, loopt gemakkelijker. Spoorwegovergang over. Ga door dorpje en na een poos over het viaduct snelweg om bij Lonu clubhuis uit te komen. Mmm, smaakt naar meer vandaag en neem ik lus twee. Even terug viaduct over om met een bocht andere richting te gaan het gebied Enode in met groot ven en zwembad anderzijds. Slinger bospaden meest smal in de buurt van te horen rijksweg en langs het Enode ven. Een grasveldje over en een reeks bospadenwerk te gaan. Mijn parkoersbladen omschrijven het heel nauwkeurig per pad en anderszins. Stukjes mountainbike routes ook. Smal hekwerk door over hondentrainingsbaan. Volgt een brugje en moet ik helemaal rondom een ven lopen. Een zandweg weer op tot aan een boogtunneltje waar ik steil een hoog talud op moet, geleidelijk, dat wel, brengt me naar een al kaal ogend populierenbos, met toch groene ondergroei van allerlei geboomte en langs een jonge aanplant bos voorheen weidegebied. Een pas gehooid veld langs met heerlijke hooigeuren. Weg verhard even en in de verten oude huisafvalbergen geheel begroeid nu wat een zicht op heuvellandschap biedt. Een grindweg laat me even van het heuvelenzicht genieten, om dan een bosperceel in te slaan waar jaarlijks een tuintentoonstelling plaatsvindt. Geraak het bos uit langs een spoorweg, na diverse smalle openingen in de hekwerken. Een rotonde halfrond gaande een pad in welke me leid langs het Enode zwembad, waar waterskiërs nu gebruik van maken. Bospartijen door kom ik aan een fietstunnel, en een fietspad leid me naar het Lonu clubgebouw alweer over viaduct Helmondweg. Ik ben van dit parkoers begeesterd geraakt, en vervolg na korte pauze mijn derde lus, { het zijn drie lussen van ruimschoots 8 k.m. }. Het smalle fietspad eerst te gaan heet Poelakkerpad en slingert zich achter een villawijk door. Kom aan randje wat bebouwing steek via fietspad een doorgaande weg over een tweesporig zandwegje in. Vermijd een nieuwe wijk nog steeds in aanbouw middels wegje wat overgaat in velden met zo ver het oog reikt lage boompjes en struiken op een voormalig aspergeveld, en jawel even verderop dienen zich uitgeschoten aspergevelden aan en maisvelden natuurlijk, die staan er meest bruinig bij nu en moeten snel geoogst worden. Een groot veld afrikaantjes langs. Na de velden even langsheen een autoweg, brug over van de Dommel gemeentegrens Eindhoven in. Direct na de brug een pad langs de oevers gaan door hoog uitgeschoten beplantingen, in natuurlijke zin. Platgetrapt gras van mijn voorgangers. Een omgevallen boom verspert even mijn weg en klim behoedzaam over stam en takken en een graswegje vervolgt, soms drassig. Zie hoog in de boom een vleermuiskastje. Op een afslaand pad moet ik even een OLAT wandelroute volgen om bij een poort uit te komen want ben ongemerkt op een terrein van een zwakzinnigeninrichting aanbeland. Die poort moet ik eigenhandig elektrisch openen door druk op een knop, en hij sluit snel weer achter me. Opnieuw ben ik in bosgebied nu Eckart genaamd. Opnieuw bospaden struinen, vlak langs een gilde-schutterij, waar de schoten talloos klinken door de masten. . Na een poos bos gaande kom ik weer in wijder gebied langs akkers en weiden en een geurend pas gehooid veld. Het bord Bosbrandgevaar is niet meer van toepassing voor mij want mag het bos uitgaan. Op afstand snelt het verkeer. Die weg moet ik oversteken en gaat opnieuw over in een graspad, na grind. Langs houten slagboom grasweg in en even later een metalen hek door, en een bomenlaantje kom ik op voornoemde weg terug uit bij weer een watermolen welke eveneens door Van Gogh op het doek is vastgelegd. Hij moet hier vaak op zijn weg van Nuenen naar Eindhoven voorbij gekomen zijn. Passeer hier de gemeentegrens weer om in gehucht Opwetten op de kruising af te slaan het Wettenseind in. Een rustige asfaltweg slingert door landerijen met weiden, mais uiteraard, land en tuinbouwtaferelen komt bewonig in zicht. Weet de finish dan nabij. Een bekend stel zwaaiend uit de auto rijd me tegemoet. Dan ben ik al gauw terug in het clubhuis, waar nog enkelen vertoeven en de rust ingetreden is. Heb nog even onderhoud met de tochtleider Cor genaamd, en wat buro en kantine-personeel. Kan ze persoonlijk geweldig complimenteren voor het fantastisch afwisselend parkoers vandaag. Om je vingers bij af te likken. Drie rondes gedaan van ruim 8 k.m. elk. Zeer duidelijke goede parkoersomschrijving. De bepijling naar kleur elke afstand apart. Hier was duidelijk goed en schitterend werk neergezet. Ik ben helemaal in mijn nopjes met mijn keuze van deze dag. Volgend jaar wil men de tocht vervroegen naar 16 September, omdat drie clubs koppig in de streek willen vasthouden aan het zelfde weekend elk jaar weer. Nu heb ook ik mijn plan al getrokken voor 1918. U mag deze gerust in uw agenda noteren. Eigenlijk een atletiekclub, maar als zovelen hebben ze sinds jaren ook een wandelafdeling. Zelf heb ik hier een prachtige wandeldag gehad. Met dikke tevredenheid huiswaarts gekeerd. U geachte lezers groet ik weer met de typisch Brabantse groet: Houdoe! Tot volgend keer: Van: Peter Heesakkers
Wetende van de Eindhovens omgeving en natuurschoon is de keuze absoluut niet moeilijk. Op naar Waalre dus waar vanuit een etablissement aan de weg tussen Valkenswaard en Waalre , De Grenslopers hun tocht vandaag uit laten gaan. Vanaf de bushalte van dorpscentrum Waalre is het nog een stevige tippel naar de startlokatie. Het is voor mij weer een opstart na de opgelopen averij o.a. gekneusde ribben, bij een ongelukkige val tijdens een van de serie grenslandwandeltochten . Ik voel ze nog wel maar waag het er maar op, met het voornemen, het op een kortere afstand te proberen. Het etablissement van waaruit de club haar tocht besproken heeft, blijkt de voorkeur te hebben gegeven aan een of andere partij, en zo dus een dubbele afspraak te hebben gemaakt, maar de eigenaar staat toch toe dat de club een voortent op zijn terrein plaatst, waar de inschrijving plaats moet vinden, alleen voor natje of droogje voor de tocht mogen wij wandelaars de voorplecht van een café gebruiken niet de zaal. Daaraan geven slechts weinigen gehoor. Ik twijfel nog bij inschrijving een grotere afstand te kiezen, maar verkies onderweg toch niet te doen. Derhalve voorzie ik me van twee route- omschrijvingen vooraf. Onder heldere lucht en dus najaarszonnetje, ga ik er op uit. Bij start gaan we een fietspad op die al gauw een splitsing aangeeft. Uitgeschoten aspergevelden langs met anderzijds het wegje maïsvelden dient zich al gauw het boscomplex aan bij een splitsing fietspad en houdt het wegje op overgaand in zanderig. Hier hangt een verkeersbord met opschrift en waarschuwing: " Fietspad, dus niet brommen of snorren". Mij zal je niet horen brommen. Welnu een snor heb ik niet, dus.... Opnieuw splitsing afstanden en een zijpaadje in bij lantaarnpaal no. E 314. Ja zo nauwkeurig is mijn route omschrijving als gewoonlijk bij ook deze club. Het kan niet missen. Pad gaat langs een verloren liggend voetbalveld en even verderop wordt ik verrast met een schitterend ven. De club gebruikt onderweg ook veel toeristisch aangeduide paadjes en even een mountainpad route maar we blijven merkwaardig van dit fietsgeweld bespaart. Er volgen een reeks paden en smalle ook, kruisen een breed bosfietspad en vervolgen met kleine heideveldjes waar de paars purperen heide op haar retour lijkt, maar even goed de natuur nog extra kleurt. Geraak aan de snelweg Valkenswaard - Eindhoven alwaar het al vroeg druk is met internationaal verkeer. Het is erg opletten om de overkant van de weg te halen. Met wat geduld. Kom aan de ingang van de Eindhovense golf terrein voor de groten in de maatschappij, m.n. het Belgisch koningshuis van weleer vertoefde hier graag in combinatie met de onze en industriëlen, hier begrensd door een mooi ven ook. Het omvangrijke golfcourt aan het publieke oog onttrokken is nu omheind met een onafzienbare draadschutting om wilde zwijnen van het terrein af te houden. Stel je voor. Het groot Petersven langs nu bordjes wild zwijn raster langs ook. Draaien links rechts ven omheen omrand met paarse heideveldjes. Een grote natuurstenen bank, staat er met opschrift dat deze als dank aan de bevolking van Valkenswaard is geschonken door mijnheer en mevrouw Philips. Behoeft vast geen uitleg. Klim een heuvel op en af krijgen nog een drooggevallen ven te gaan weer even langs het anti zwijnen gaas komt de bos rustpost in zicht voorzien van de kantinedienstwagen der club en zitjes onder een groot tentzeil. Hier is het dermate druk vanwege de extra ommetjes van andere afstanden die hier samenkomen. Na verwijlen ben ik weer op pad, letterlijk. Omliggende bomen versperren mijn pad en het is bezinnen erover klimmen of onderdoor kruipen. Neem mijn gang door het groen erlangs veiligheidshalve , vanwege mijn ribbentoestand. Geraak even bosgedoe uit via een smalle voetbrug de velden in met vennen en rietvelden. Hoor vogelgeluiden van vooral watervogels. Plots een schot van een of andere jager, vogelpaniek breekt uit, en het wordt plots druk in de lucht boven het terrein. Volg een lang pad naar een uitkijktoren, daal daar een dijk af ga door ruig bosje en langs een grote weide. Op mijn pad te gaan tref ik recente zwijnensporen die de grond totaal omwoeld hebben op zoek naar voedsel. Het gebied schijnt er vol van te zijn, maar ik zal ze niet tegenkomen toch. Een drassig pad volgt en een wijdse draai om het zoveelste ven heen ben ik in het natuurgebied de Spinsterberg en Valkenhorst beland. Moet steil afdalen in en door een diepe droge sloot met een paar planken belegd, me vasthoudend aan takken. En vervolg een smal bospad. Langs een doorkijkmuur van het ven voor vogelspieders. Volgt een lang drassig ongemakkelijk padje in de verte de bebouwing van de rand van Valkenswaard van waaruit luidsprekers, inderdaad al een poos hun muziek de natuur insturen, een tuinfeest of zo vermoed ik. Een keizersmantel vlinder op mijn pad kiest de wijde wereld. . Bereik de Valkenswaardse bebouwing tussen villa's en bungalows, langs een geschoren maisveld. Ga een laan door met eikels en kastanjes onder m'n schoenen in talloos aanwezigheid. Een lantaarnpaal met no. 20, jawel volgen Spar en Dennenlaan als naamgever. Flinke woningen zullen we maar noemen, kijken, met enorme tuinen. De Bosstraat in. En bij de tweede wegdrempel, verkeersremmers dus, ja zo omschrijft de parkoersbouwer het nauwkeurig, gaat het een dierenparkje langsheen, bokken, geiten, kippen, hertjes, en zo meer. Een groot hogere scholencomplex passeer ik. Gaat het weer de vrije natuur in en laten we de boeiende rijken bebouwing achter ons. Een speeltuin en Belevingspark voorbij en later er toch door te gaan, jawel een echt park ook. Bij lantaarnpaal no. 30 moeten we ineens het asfalt parkpaadje af een smal pad in. Kris kras door bos heen. Zig-zag paden langs brede droge sloten kennelijk als vangbekkens dienende voor wateroverlast tijden. Paddenstoelenrijk ook. In alle kleuren en maten, aantallen en een dankbaar object voor fotoliefhebbers. Alweer stap ik over eikels en later kastanjes, beukennootjes, op de club rustpost aan na deze lus. Nu minder druk maar toch levendig nog. Na de rust gaat het door ruiger bos en rietbegroeiing en een omsloten verscholen ven waar alweer een schot klinkt in de stilte en vogels opnieuw opvliegen, in alle onrust. Wat een hobby mensen hebben toch, sommigen dan. Na allerlei padwerk steek ik de N69 bij een verkeerslicht beveiligde kruising over en volg langs het tracé van een breed asfaltfietspad nu van een spoorwegverbinding met Eindhoven Belgié in vroeger jaren. Langs ook een groot sportcomplex enerzijds met alle denkbare sportmogelijkheden, terreinen banen enz. Een jeugdherberg, een zwembad open lucht dus en nog best bezocht ondanks een temperatuur van 17 graden. Maak aan het eind van het enorme hekwerk een draai de bossen weer in, en wend de steven richting Waalre, mijn gevoel, maar toch de parkoers architecten sturen me nog door allerlei padenwerk, fenomenaal gevonden dat wel. Onderbroken met heideveldjes en oude bomen en zeer jong groen ook nog. Een heel paden netwerk doorkruis ik, tref veel dagjesmensen, al of niet met kleine kinderen. Kom plots in openheid van veldwerk en constateer, dat na een heldere lucht vanmorgen de eerste uren de lucht bepakt is met wolken waar zowaar uit een donkere wolk wat gedruppel valt. Passeer plots een parkeerplaats, waar ook onze zuiderburen weer talloos present tekenen, aan de nummerborden te zien, en weet dan de startplaats nabij, en dat is ook zo. De Grenslopers hebben me opnieuw verrast met een schitterend parkoers, en duidelijke bepijling althans op mijn route, probleemloos mijn weg gevonden en de parkoersmensen passen een enorm compliment. Een goed en duidelijke route/omschrijving, omschreven met meters te gaan op elke regel, en het viel vast niet mee, zo exact te beschrijven. Naar mijn gevoel een wat langere afstand dan aangegeven in programma, maar valt niet over te malen, daarvoor was het parkoers ook zeer boeiend, zo bijzonder mooi, ik had het nooit willen missen. Bedankt voor jullie inspanning, alsook aan het inschrijf afmeldburo en de kantine wagen dienders. You all did a great job ! Mijn ribbekes hebben zich goed gehouden, en na dank aan de leden en het compliment voor de routes laat ik het echte horeca gebouw voor wat het is en zet ik in gezwinde pas mijn weg naar Waalre dorp in. Ik herneem mijn wandelingen weer, en zeg u daarom, Houdoe! Tot volgende keer Gegroet: Peter Heesakkers.
