Ja wie doet dat niet tegenwoordig.  Voor je van huis gaat voor de wandeling even op de buienradar kijken.  Nou dat zag er alleszins niet rooskleurig uit.  Een groot buiengebied met fikse regenval was onderweg naar de streek vanuit Duitsland, en derhalve fluks  aangepaste kleding en regenkleding  extra in de ransel gestopt.    Het wachten is nu op Noud , die klokvast aan de deur arriveert.  Het gedruppel vangt inmiddels aan, maar ziet, als we de startplaats naderen merken  we dat de weg welliswaar wat nat is maar onder de bomen toch droog nog.    Ik ben extra alert voor teken in dit gebied, welke  flink opgang lijken te maken, dus pas mijn kleding aan.    In de zaal is het redelijk druk toch aan de aanmeldtafel.  De startgelegenheid heet  De Vresselse Hut, naar een gebied en bossen waarin het gelegen is, maar een hut is het geenszins, een zalencomplex met groot terras.  Maar wel gesitueerd in the middle of nowhere, rust en ruimte temidden de natuur, zo halfweg Son en Breugel en St. Oedenrode, de geboorteplaats  dik vijftig jaar geleden van OLAT.  We gaan het gebied in.  We moeten een doorgaande weg oversteken, en passeren een grote metalen  vele meters sleutel  in de grond stekend,  als  erkend Natuurpoort gebied.  Moeten over een houten nieuw bruggetje over een immens grote parkeerplaats welke langzaam vol loopt met wandelliefhebbers, waar dirigenten ons ons plekje aanwijzen.    Parkeerplaats afgaand een houten poort door, door bijna middel hoog gras blijven Noud en ik in het spoor gevormd door  onze  voorgangers, de eerdere starters.    Volgt een landschap met enorme asperge bedden of wallen,  zo ver het oog rijkt en waar we in de verte kromgebogen werkers, plukkers bezig zien.    Gaan door den boer zijn landerijen met een wijdse bocht, om een asfaltwegje op te gaan.  Zien omgeploegde landerijen, aangeharkte gronden, zaaiwerk, de gronden liggen klaar voor de aankomende groei.  Het vangt aan met gedruppel en we kijken wat bevreesd naar boven.  De hemel zit potdicht, welke kant we opaan kijken het verschilt nogal in donkerte.   Waar de weg doorgaat buigen we er van af en komen van asfalt op zandwegggetjes waarlangs een brede sloot.  Merkwaardig in dit gebied zijn er veel van deze kanaaltjes, waaruit de landbouwers vast hun bevloeiïng voor hun akkers bekomen.  Graspaadjes zijn voorlopig ons deel, en het bekende moddergehalte zal vandaag erg meevallen mag gezegd.    Een onverharde weg brengt ons door het gebied Mosbulten genaamd.  Wat gedraai stuurt ons naar de noordkant van dorp of plaats Son en Breugel op aan.  Een wegje paralel een z.g. rondweg langs , en een eindweegs verder moeten we een rotonde kruisen, en stuurt men ons de bebouwing in, echter de parkoersman weet ons door achteroms zo groen als wat te sturen tussen huizen en schuren, en we genieten van vogelzang.  Na de rotonde over grasveld  de wijk door.  Totale rust om ons heen in de vroege zondagmorgen.   Hoewel dicht bewoond.   Gaan bebouwing uit  bij lantaarnpaal no.  zes, zo duidt de omschrijving op ons papier het exact.  Komen aan een weide met een kudde waterbuffels met jonkies bij hun.  Aandoenlijk tafereel en naar blijkt fotogeniek, bij fotograven om ons.  Sommige jonge dieren zijn juist aan het drinken terwijl moe een  waakzaam oogje in het zeil houdt bij zoveel vroege  en grote interesse.   Het wegje erheen loopt dood zogezegd en we mogen een smal hoog  ongemakkelijk graspad lopen in één rij vanwege de ruimte tussen schrikdraad en een sloot.  Wandelknooppunt  route braaf volgend, langs drie reuze dikke oude Canadabomen, volgt erna een smalle asfaltweg die slingert door het open geworden landschap van de streek genaamd De Meierij van 's-Hertogenbosch.   In de verte tekent inmiddels een witte grote tent af in het wijdse landschap, welke geposteerd is aan het Wilhelmina kanaal, een onzer voormalige koninginnen naar genaamd, en blijkt onze rustplaats aan een ouderwets aandoende ophaalbrug.  Na verpozen op de bankjes gaan we deze brug over de wijde wereld in, nu en dan huisje, boompje, beestje, toch op een zo te zien groot bosgebied op aan.  Nog even een zijweg door volgend is daar dan ineens dat bos in de buurt van Gerwen naar ik me oriënteer.  Mooi bos, dat wel, maar het is opletten waar de routepijlen hangen vaak wat verdekt.    Komen langs het Vlasven, een laantje door met oude berkenbomen en draaien links-rechts natuurgebied Ruweeuwsels doorheen.    Bij drie opvallende oude beukenbomen, almaar knooppunt routes volgend, nadien toch weer het kanaal oversteken.  De Cortenbachsedijk op, opmerking:  De naam ook van een befaamde lange afstandloper van deze club  die nu zijn emplooi heeft in het verre oosten.  Hij moest eens weten dacht ik, zijn neus zou krullen.   De weg heet zo onbedoeld in elk geval, toeval dus.   We draaien om een motorcross- terrein nu in alle rust gelukkig, en volgen buiten dit terrein een hele poos een cross gatenparkoers door  de buiten terreinse motoren aangericht.   Steken de Lieshoutse weg over, en gaan een z.g. waterwingebied in, en beschermde gronden dus.  Gaan na deze bosgebieden weer de open ruimten in met brede sloten, langsheen akkers, weiden, ruigten, bomenrijen.  Tussen in een klein bos met bewoning zo lijkt ver van de bewoonde wereld, in dit stiltegebied, nee zou zo daar niet willen wonen, zeker als ik ouder wordt.    Gaan we langs onmetelijke kassen en lange tentvorige  gebieden mogelijk bonenteelt of aardbeien, en inderdaad ook bovengronds geteelde aardbeienvelden, met waterige laat ik zo noemen dakgoten.   Zoeken steeds de randen van mulle zandwegen op om  de gewrichten niet te veel te belasten.  Parkoersman verwerkt meesterlijk de  toeristisch geduide markeringen.  Kruisen een stille asfaltweg en gaan recht op de bossen aan na alle ruimten.   Een pad langs gaaswerk als afzetting. Komt een klaphek in zicht en gaan we door wilde bloemenrijk  veld er doorheen, braaf in het spoor van onze voorgangers, tot opnieuw een klaphek.  Geraken weer boswerk in en slingeren een poos paadje zus en zo en ik ben extra alert sinds mijn val vorige week in verband met boomwortels in Boxtel, maar er valt wel veel te genieten.  Noud heeft er de benen in gezet intussen.   Hij is uit zicht geraakt.    De lucht is vandaag gesloten gebleven, en het druppelt nu en dan flink maar voortdurend.  Hoor nabij vliegtuigen voortdurend dalen, op weg naar Eindhoven Airport, ze vliegen er laag al maar onzichtbaar door de lage bewolking.  Noud heeft zich weer van zijn zelf aangenomen  vrijwillige taak gekweten, door zijn foto-camera te laten vastleggen voor de OLAt-site, wat er op de route vandaag te zien en te beleven was.  Twee rijpaarden hollen langs de weide-afzetting , ik bedenk dat het van mijn uitgeklapte paraplu is, klap deze even in en wat blijkt, inderdaad het gehol stopt....!!  Juist gevoel dus van me.  Een draai van graspad naar asfaltwegje brengt me aan de finish.   Resumerend de tocht:  Heel afwisselend, bos, ruigten, landerijen.   In een woord, geweldig!  De nieuwe parkoersploeg heeft opnieuw hun visitekaartje afgegeven, van hun kunnen, en dat zie ik met vertrouwen tegemoet.  Waarachtig in de zaal meldt zich de jarenlange vertrouwde routeplanner van deze club, die ik nog even spreek, hij is wegens ziekte gestopt helaas, maar heeft goede opvolgers toch.  Met de voorzitter dezer club nog even aan tafel gezeten met wetenswaardigheden en plannen voor de toekomst besproken, waarover hij onze menig vroeg.  Het gedruppel buiten is gestopt, en Noud en ik aanvaarden tevreden de thuisreis.  Het weer had geen beletsel moeten zijn om te gaan.  Een fijne wandeldag gehad.     Wens u beste lezers weer al het goede en tot mijn volgend schrijven weer.  "Houdoe"!

Van Peter Heesakkers