De voorbije maanden sneuvelt het ene weer-record na het andere en zo ook gisteren en vandaag.  Een snerpende snijdende wind uit het oosten en de poolgebieden trekt over het land.   Een voelwind van minstens -15 graden.   Ik kleed me maar in diverse lagen, om de koude te weerstaan.  Buiten klinkt een bescheiden toetertje, dat Noud gearriveerd is.    En tezamen vangen we de rit naar Den Dungen , dicht bij onze provinciehoofdstad  Den Bosch,  aan in de donkerte nog van de erg vroege ochtend.  Eens buiten de bebouwing dient zich  het eerste ochtendgloren aan in het oosten dus.  Dan wordt het snel lichter.   Valt op dat er geen sneeuw ligt hier in tegenstelling onze huislijke omgeving.  De grond onderweg is wel bevroren, en maakt met onze stappen een bonkig geluid.  Ditmaal hebben we met het parkeren minder geluk.  De eerste 50 en 60 k.m. lopers hebben ons plekje ingenomen, vandaag ter afsluiting van de winterserie een extraatje voor de wandelhelden dus.  Men is goed voorbereid op de koude en laat ik zeggen wollig ingepakt over het algemeen toch.

Wij zullen het korter doen vandaag.   Van elke afstand melden zich in keurige volgorde de wandelaars.    Wanneer onze afstand mag starten, gaan we de poolkou in.  Meteen buiten grijpt de koude ons aan, de wind heeft er vrij spel gezien de vlakke omgeving hier.  We blijven onder aan een dijk gaan in plaats van de boven gelegen fietspaden, een graspad welke ons enigszins beschermd tegen de koude wind.  Ondanks de lagen gekleed snijdt de wind toch door m'n kleding.  Houd maar een goed tempo aan om de body te warmen.  We gaan een sloot  over  per smal bruggetje om met een wijde bocht een bosje om te gaan waar het even wat luwt.  De wijde wereld in.   Er dienen zich de eerste plassen aan wild golvend water, en Noud is al gauw uit zicht met zijn allesziende camera op de borst, en bekommerd zich om de fotoreportages op de site van OLAT.  Even verderop treffen we een groepje mensen waarvan er een duikerspak aan worstelt.  Een kort praatje en de duiker denkt 1 a 2 graden in het water aan te treffen.  Ik betoon mijn diepe respect en wens hem veel plezier toe, en hij ons.   Ik volg een slingerpad langs de grote plassen.  Ik vermoed dat deze ontstaan zijn  door verhogingen aan de nabije nieuwe autoweg.    Ga langs brede rietkragen mijn weg vervolgen.    Een dijkwegje op die door de omgeving hier slingert, de vorige eeuw of eeuwen ervoor aangelegd met noeste arbeid  door honderdtallen werkers toen nog met schop en kruiwagen, bij gebrek aan machinaal toen, en enige meters hoog omzoomd met inmiddels oude bomenrijen.  Aan de kanten in de diepten liggen voortdurend kleine plassen of vennetjes die ontstaan zijn door de overstromingen van de Maas rivier door de eeuwen heen, en Wielen worden genoemd, enerzijds  de oude uiterwaarden anderzijds  van de dijken landbouwers deel van het landschap.  Gaan een wegje op welke onder de weg Den Bosch -Schijndel door duikt.    Even wildernis  en landwegje  kom ik aan de club-rustpost en laat me brood met chocomel goed smaken.  Een hondje zoekt hier  zijn baasje, die hem hier duidelijk achtergelaten heeft.  Wie mist er nou niet zijn hond, vraag ik me vertwijfeld af.    Het beestje wordt gevoed door andere wandelaars en vertroeteld.    Zet mijn weg voort en we gaan aan de rand van Landgoed De Gruyter, genoemd naar 's lands een der grootste kruideniers van weleer.  Zijn nu op gronden van stichting Het Brabants Landschap.   Over verdedigingsdijken van Frederik Hendrik tegen de legers die het eeuwen terug op Den Bosch gemunt hadden en om in te menen wat mislukte.  Zien de kantoortoren van het Provinciehuis toornen boven industriegebieden van de rand van de stad.  Het jagend verkeer op de autoweg voorlangs heen.  De toren domineert de verre omgeving.    De moerassen van het Bossche broek waren aan de rand van de binnenstad eveneens onneembare horden voor vijandelijke legers destijds.  Ze liggen er nog...    Wij gaan de Pettelaarse bossen door, naar gehucht Haanwijk, en wanen ons er door de gebouwen eeuwen terug in de tijd.     Een grote lobbes  van een loslopende hond en een klein keffertje verwelkomen ons maar doen gelukkig niets en ik ga eerbiedig voorbij.  Krijgen een verharde weg te gaan omzoomd met eeuwenoude platanen welke uitkomt op de Dommelbrug in Halder.   Zien op afstand een prachtig oud kasteelvilla, welke veel gefotografeerd wordt door de wandelmeute.  Hier gaan we de wijdse ruimte in met de felle koude wind op kop een graspad langs de rivier.   Geen enkele beschutting!  De wind gaat door mijn toch dikke kleding  hier en ik probeer een tempo om warm te blijven als mogelijk.  Een wijde ruimte met kilometers ver zicht rondom.    Menigeen vloekt en klaagt hier.  Het gaat regelrecht op St.Michielsgestel  aan.     Alwaar de rust in een etablissement is voorzien.   We kunnen ons hier opwarmen voor de volgende  route.  Andere afstanden verlaten ons hier, wij gaan een stuk door voornoemd dorp wat oude straatjes door, huizen bewonderen, oude en nieuwe en geraken de bebouwing uit onder de verkeersstromen door met tunnels en rotondes om weer de landelijke omgeving in te gaan.  De wind plaagt ons almaar intussen.   Wat wegjes door  komen we plots achter een houten schuur met jonge boomgaard de rustpost tegen en laten ons soep en brood en nog een chocomel na goed smaken zittend op klapbanken.  De verzorgers van de keuken hebben slim  de tent zo geplaatst dat ze niet in de wind staan.  Hierna vervolg ik het landwegje , zie op afstand de kerktoren staan en een voorbijgaande fietser verteld me dat het dorp Maaskantje is.  Hij heeft het glad mis zo blijkt , we gaan het dorp Den Dungen in en dwars er doorheen.  De fietser verwonderd me door zijn kennis van zijn streek toch.   Gaan langs lawaaierige luidsprekers van een sportpark langs door flinke nieuwbouw en nog aanbouw het dorp weer uit een dijkje op van weer die dijkbescherming  tegen het Maaswater.  Valt op de rommelige  onderdijk van de bewoners, de opslag van hout en andere materialen.  Jammer voor het landschap en de gemeente laat het gebeuren blijkbaar anderzijds weer de uiterwaarden en slingerend in de zomer overdekte paden kom ik langs holle boomstammen, van binnen uit  uitgebrand, enkelen omgewaaid, een met een gedenk kapelletje van binnen, wel onderhouden zo te zien.  Holle bomen met zomaar kunstwerken binnenin en verderop rechterkant  is de Zuid-Willemsvaart  {kanaal}  zichtbaar.  Al ras komt de finish in zicht van het gehucht met finishplaats, in de verten er omheen vol parkeerders  van deelnemers aan de tocht.      Steek een doorgaande z.g.  50 k.m. wegje over en stap binnen.  Resumerend deze tocht.  Twijfel ik bij de vraag wel of niet des OLAT’s.  Wel veel minder bos en beschutting als tegen de wind vandaag, en zodoende veel armoede lijden onderweg door de felle winterse wind.    Minder of geen modder vanwege bevroren grond.  Ook meer verhard parkoers vandaag, maar slecht was de route zeker niet, toch wel vanalles te zien.   Opvallend was het aantal nablijvers hier wel, en dit in een gelegenheid de enige in de verre omgeving, die aanmerkelijk minder groot  was dan van de vorige wintertochten.  Wel is het een  pauzeplaats van  dagjesmensen,  fietstoeristen en dorpsbewoners die elkaar hier schijnen te ontmoeten.  Noud en ik zijn ook nog lang na blijven keutelen hier in een toch gezellige Brabantse en dorpse sfeer.  Olat's  volgende tocht zal weer vanuit De Kempen streek zijn vanuit Bladel vlak bij de Belgische grens provincie Antwerpen, midden maand April.  Beziet daarvoor hun site op www.olat.nl.    Ik kijk daar de omgeving kennende wel erg naar uit.  Tussendoor  zal ik nog andere tochten bezoeken.     Beste lezers/wandelaars ik groet u weer met een Brabants "Houdoe"!     Tot mijn volgend schrijven weer:

Van:  Peter Heesakkers