08.04.2018 Wandelorganisatie Peelland te Mierlo-Hout
Wanneer ik naar buiten ga op weg naar m'n bestemming, hoor ik alom vogelgefluit, in de voortuinen en plantsoenen zie ik uitbottende bomen, bloesems allerlei, struiken maar ook allerlei bloemen, en een zeer dragelijke temperatuur voel weet ik dit is de lente. Drie weken terug moest ik nog diep in mijn kraag duiken, en stond er een flinke en zeer koude wind. Nu heb ik even een badstof jack aan. In het stationsgebouw tref ik hondengeleiders en veel geüniformeerd personeel, en wordt ik op mijn vervoerbewijs gecontroleerd. Vraag me af of er een of ander onheil op komst zal zijn.... Op het perron zijn honderdtallen Indiërs aanwezig met meest hele kroost kinderen, en meest in lange witte gewaden. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Al voor vertrek heeft mijn trein al een kwartier vertraging. De omroeper geeft geen reden en info omtrent, enkel dat mijn trein tot Helmond centraal zal rijden. Dat is voor mijn bereikbaarheid en bestemming voldoende. De startplaats in Mierlo-Hout, blijkt een noem het maar 'n warenhuis in allerlei zaken spullen, in vrije tijd en ontspanning. Het loopt er druk met wandelgangers. Uniek op zich toch, start vanuit een warenhuis!? Het personeel is uitgedost in Tiroler kledij man of vrouw , wat me eerder in Oostenrijkse sferen doet wanen. De wandelgast wordt onthaald met een gratis beker koffie of thee, en een snee cake. De benedenverdieping is deels ingeruimd met zitgelegenheid in de vorm van klaptafels en idem banken, wat de verblijfssfeer vergroot. Na inschrijving en mijn koffie ga ik op weg. Eerst wat straten door van Helmond -oost waar deze wijk aan vast zit. Wordt ingewisseld door een park om een sportpark heen, gaan een tunnel onderdoor, en weldra gaan we de natuur in. Open stukken met bospercelen waar de lentebloei al volop aanwezig is in de vorm van groeiend gras in velden en weiden, en een zee van wilde bloemen diverse soort. Ook in haar slootkanten. Vochtige paden waar we toch ruim om modder en plassen kunnen gaan. Aan rand van een bos zien we de contouren van industrieel Helmond. Komt er een meute wandelaars op me af , blijken de grootste afstanden te zijn die ons invoegen. Waaronder een flinke compagnie militairen in training voor de Nijmeegse Vierdaagse. De routeduidingen zijn talrijk, duidelijk en ook op papier, wat een groot compliment verdient. Bruggetjes over vijvers en door moerasgebied, en knotwilgenpaden, langs slootjes en watertjes. Gaan langs en later over een kanaal en krijgen graspaden te gaan langs sloten. Bosjes, weilanden, het wisselt voortdurend af, door gebied Herselt langs provinciale weg naar Lierop. Sla rustpost over en ga dorpje door onderlangs een koepelkerk, park tussen begraafplaats en rijkelijk groen park even bebouwing weer in naar den buiten. Ruimte is wat het biedt en wijde blik, wat me brengt weer bos in van Strabrechtse en Lieropse heide. Een meute van tientallen paarden met ruiters komt achter me en ik ga eerbiedig aan de kant. Ik hoor her en der een specht kloppen, zij werken wel op zondag.... Natuurtimmermannen. Boscafé Pastoorke dient zich aan. De waard werkt alleen in alle drukte om hem, en ik besluit mijn deel niet af te wachten en stap door, hulp kon lang duren n.l. Een hele reeks fiets en wandelpaden volgt nu. Stijg later in een krul omhoog blijkt een viaduct over rijksweg E34 / A67 Antwerpen Venlo, Dld. te zijn. Afdaling volgt en de wijde wereld in op Mierlo aan. Komen langs afzettingen van , voor de paddentrek die volop plaatsvindt nu. Biedt zich aan natuurgebied Sang en Goorkens. Deels moerassig gebied, vloeiweiden, bosgebiedjes, ruigten, een prachtig gebied wat brugjes weer over, stroompje De Goorloop o.a. grindpaadjes, even de zomp overleven door, elsbroekbos en hooilanden gaat het door, en dan weer ruimte in langs aspergevelden zo te zien nog niet ontgonnen en bedekt met eindeloos plastiekrijen. Recht op bebouwing Mierlo af, echter parkoersmensen loodsen ons ruim om Mierlo heen, door de rust van de natuur hier in de streek ruim aanwezig. Rust op een camping sla ik eveneens over. Zandweg, fietspad, slagboom, stuurt me door de Molenheide en bossen. Het is intussen best warm geworden en ieder loopt er zomers bij. Een communicatietoren domineert de verre omgeving. Ga een wegje door, een omweg door een bos en weer een slootbrug een verharde weg op. Volgt een hele trits natuur en bospaden Molenheide. Krijgen nog een doorkijkje naar de dominante toren nu dichterbij, steken een doorgaande drukke weg over weer de rustiek in van wat villaatjes en bungalows. Een flinke draai noordelijk om Mierlo heen door velden en op afstand nieuwbouw in groei. Draai op kanaal aan en gaan hier een poos langsheen rietkragen en andere groeisels en geboomten. Eindweegs verder gaat het een fiets/ voetgangersbrug over en even hierna een nieuw park, in tussen nieuwbouw Brandevoort in, met meest geknotte wilgenbomen, langsheen watertjes, watervogels , een brug over gaat het langs de bebouwing op een scoutshonk aan met zijn terreinen, allereerst door hun mooie bijgewerkte tuinen van bloemen , planten en groenten. Het is er druk, alle afstanden zijn inmiddels samengekomen, en we koesteren ons in de zon of onder groot afdak. De prijzen van consumpties zijn bespottelijk laag d.w.z. 50 cent voor alle dranken, broodjes en gebak voorhanden, maar vind gretig afname toch. We weten nu " Hout" nabij, bij de herstart en worden door een statig bomenlaantje uitgeleide gedaan. Gaan onder kanaalbrug langs kanaal met een omweg, om later door bebouwing maar groenrijk toch fiets en officiële wandelpaden te gaan, onder hoogspanningsbedrading door en langs dito masten. Voet en fietspaden volgend komen we langs een druk terras, met z.g. Eetcafé, dan langs de grote invalsweg. Een grote ruime rotonde oversteken rechtsom. Een groot grasveld. langs de voornoemde weg naar de finishplaats aan de rand van een naoorlogse woonwijk. Buiten weer talloze Tirol geklede mensen, naar binnen, afmelden, en weer beker koffie met cake na, umsonst, gratuit. Resumerend: Een fenomenale van alles wat natuurtocht, velden , bossen, heide, wildernis, you name it all. Natuur ten voeten uit. Een werkelijk schitterende dag geweest. Op routepapier alswel duidelijke aangave en bepijling, fantastisch in een woord. Zuid-oost Noord Brabant in al haar schoonheid en variatie. Om zeker bij deze club terug te komen. Nablijven was ook nog gezellig hierbinnen, en dat deden er dan ook veel. Ik moest me nog oriënteren op tijd van de trein, welke dit deel der stad maar eens per uur aandoet. Vreemd toch! In de zonnehitte op weg hiernaar toe. De natuur stapelt ene record op het andere. Vandaag 25 graden, dus prachtig lenteweer vandaag. Nu woensdag wacht me De Kempen weer, t.w. Steensel bij Veldhoven, en a.s. Zondag OLAT vanuit den buiten zuidelijk in Bladel, dichtbij de Belgische grens en Arendonk {B}. U kunt info bekomen op WWW>OLAT.NL. Wie weet treffen we ons daar ook. Ik kijk naar die tocht uit in alle geval. Beste lezers ik groet u weer van harte met een "Houdoe". Tot mijn volgend schrijven.
Het belooft zonder meer een druilerige dag te worden vandaag , maar in het volste vertrouwen dat deze vereniging er desondanks een mooie dag van kan maken, gezien de natuurrijke omgeving en ook het vandaag povere wandelprogramma in den lande, ga ik op weg in grijs en donker weer, maar hé niet getreurd het is droog. De Valkenswaardse club heeft er voor gekozen buiten hun gemeente, nu de natuur te verkennen. Even buiten Eindhoven geraakt dienen zich prachtige natuur en bossen aan. Dit beloofd.... Mijn lijnbus stopt bijna aan de voordeur van de manege, vandaag onze startgelegenheid. Stap randje Leende uit de bus , ga de grote A2 weg onderdoor, en sta alras aan de poort van de manege. Bij mijn aankomst lijkt eveneens de drukte los te barsten. De grote afstandslopers zijn al onderweg. Kom langs de paardenstallen waar de paarden nieuwsgierig hun koppen door de bovenluiken van hun stallen uitsteken, ook in afwachting van hun berijders en verzorgers. Personeel in gele hesjes wijzen de bezoekers naar de grote parkeerplaatsen, die rap vol geraken. Een gezellige gemoedelijke sfeer komt me binnen tegemoet, en na de gebruikelijke vluchtige begroetingen van bekenden , ga ik op weg. Wandel de poort uit en meteen sta ik al in het groen zogezegd. De omgeving, bossen en heidevelden een vennen grote en kleine, van Leende en Valkenswaard zijn gekend om hun rijke natuur. Ga een schuifpoort door en na wat bochtig te gaan, langs nog immer aanrijdend verkeer, maar ook doorgaand, steek ik een drukke verbindingsweg over , geholpen door klaar-overs der club. Een klappoort ingaand sta ik meteen in rust en stilte van het natuurgebied de Spinsterberg. Een ruig gebied en met afwisselend kleine klimminkjes en wat ongelijk bospadennet. Het is even omzichtig stappen waar men zijn voeten veilig kan zetten. Valt op dat hier of gekapt is in kort verleden , om de bossen opener te doen zijn, of de resten van een zware storm kort geleden. Als eerder gezegd sta ik temidden van de natuur. Een verrassend herstelde natuur want ieder vooral in deze omgeving kan zich een enorme bosbrand hier in het midden van de hete droge zomer van vorige eeuw t.w. 1976 nog heugen, die te vele hectaren wist te verassen, waarbij de gehele brandweer in de Zuid-Oosthoek van de provincie en militaire en burger helpers, gemobiliseerd werden. De brand werd nog jaren zeer betreurd, maar ziet wat noeste arbeid en eensgezindheid vermag, natuurbeheerders en anderen hebben er voor gezorgd dat er nauwelijks of niets meer van de zware brand terug te vinden is. Heidevelden en groepen her-aangeplant bos sieren onze route. Ik dool over heidepaden en langs vennen groot en klein. Deze gebieden melden voorbije tijd veel everzwijnen en groot wild, maar ook allerlei gevogelte welke zich hier op hun gemak voelen. Ik ben oplettend er wat van te zien onderweg, maar helaas. Zie wel vaak stuk gewroete gronden door kuddes everzwijnen. Er heerst een winterse stilte in dit immense natuurgebied. Het begint zowaar weer vervelend te regenen, en trek een extra regenjack aan en de plu gaat omhoog. Voor en achter me trekken wandelaars door het gebied, eveneens van plastiek voorzien zullen we maar zeggen. Trek mijn kleppet lager over mijn ogen om goed door mijn bril te kunnen blijven kijken. Ik laat me niets ontgaan omtrent de prachtige natuur hier. Hobbel over heideheuveltjes, en vind terloops ook dat het zowel op papier als bepijling niet mis kan gaan onderweg. Hulde aan deze mensen die door weer en wind gaan om ons een zorgeloze en mooie dag te brengen. Het is ondanks de regen genieten met een grote G. Gekleurde markeringen en knooppuntroutes van VVV's en toeristenorganisaties, vertellen en duiden dat dit een zeer gewild gebied is bij dagjesmensen die we nu ook weer spaarzaam tegenkomen met dit weer. Bevind me nu globaal in de richtingen van Valkenswaard en Waalre. Treed het gebied Valkenhorst binnen, wat later over zal gaan in de inderdaad zo de naam zegt: Groote Heide. Richting Heeze en Geldrop. Geniet van de heidevelden afgewisseld met allerlei soort bos oude en jonge bomen en bossen. Een overweldigende rust ook. Velden met grijs gras en planten als de erica, die later de heide paars moet kleuren, met boompjes in hun vlakten, en ander wilde grassoorten. Een hemel op aarde vind ik. De route-omschrijving op mijn papier is van een verbazingwekkende nauwkeurigheid. Zie ik later bij binnenkomst pas want het papier kon als het ware in mijn zakken blijven, voorzien wegens de nattigheid in een doorzichtig plastieken verpakking. De pijlen een route-aftakkingen zijn zeer duidelijk aangegeven. Voor een viaduct volg ik braaf de route omgaand naar oprit fietsviaduct. Moet door droge sloot {gelukkig} in klim weg naar omhoog om verderop af te dalen een veld in waar we even geplaagd worden door modderigheid maar meteen na open hei toch weer de beboste natuur in te mogen. Even oude spoorbaan volgen, nu een asfaltfietspad. Na een poos weer ander een fietspad, komt de rustpost in zicht, een manege. Na enig gedraal besluit ik door te gaan, een postend lid der club zegt me dat ik na een lus hier terugkomen zal. Na een dolletje met hem ga ik door. Oneindig gelijkend gedraai o.a. langs een scoutskamp, nu in ruste, gaat het door eindeloos mooi gebied. Geraak er bijna van in een extase-gevoel. Kom langs een weide vol paarden, en een fotograferende mede -Beneluxer uit het Belgenland, welk land haar deelnemers enorm vertegenwoordigd is hier. Krijg nog tijdelijk gezelschap van een vrouwelijke ouwe getrouwe in de wandelsport. Aan een diepe sloot wagen zich jonge geitjes amper op de kanten ervan. een leuk gezicht toch. Dwaal weer langs vennen en heidevelden opnieuw de bossen in. Het duizelt me van de toeristische routes hier aangeduid alom. Het is in een woord fantastisch hier en zou me te ver voeren het te omschrijven. Langs rietvelden o.a. bereik ik de rustplaats de manege van weleer. Binnen is een gezellige bedoening. De paardendressuur-arena oogt rustig en er is een zeer ruim terras binnen en buiten voorzien, in populaire consumptieprijzen. Het zet aan tot langer verblijven maar toch ik ga weer in de hoeven. Moeten even later rechtsomkeer maken, ik mis mijn pet. Hij is onvindbaar, niet getreurd. Vervolg mijn laatste k.m. ers door meest wat opener terrein nu, enerzijds bos en anderzijds wijde blik over velden en weiden en akkerlanden. Een rustgevend tafereel ook. In de verte tekent zich de "Lindse blaos" af hoog in de hemel. De Leendse blaas is het balletje in de top van de monumentale kerktoren, die het dorp duidt, en in haar dorpskern staat. Na wat veldwegjes gaan we toch het dorp in beseffende dat einde der tocht nadert. Wijde blik vooraf. Het dorp is uitermate rustig op deze eerste paasdag. Gaan even wat vernieuwde dorpsscene, door. Kom aan de Dorpsstraat welke zich er dwars doorheen slingert, volg deze en duik onder het A2 viaduct door, rechttoe naar de finish, de manege dus. Ik maak de hulpen aan het afmeldburo mijn grote complimenten, voor het geheel der organisatie alsook zeker de route, en laat hun beloven mijn bevindingen over te brengen op leden, helpers en bestuur. Ik kijk terug op een werkelijk schitterende wandeldag. Ik groet U weer beste medewandelaar{s} met een Brabants, "Houdoe" , en tot mijn volgende belevenis hier neer getypt.
De voorbije maanden sneuvelt het ene weer-record na het andere en zo ook gisteren en vandaag. Een snerpende snijdende wind uit het oosten en de poolgebieden trekt over het land. Een voelwind van minstens -15 graden. Ik kleed me maar in diverse lagen, om de koude te weerstaan. Buiten klinkt een bescheiden toetertje, dat Noud gearriveerd is. En tezamen vangen we de rit naar Den Dungen , dicht bij onze provinciehoofdstad Den Bosch, aan in de donkerte nog van de erg vroege ochtend. Eens buiten de bebouwing dient zich het eerste ochtendgloren aan in het oosten dus. Dan wordt het snel lichter. Valt op dat er geen sneeuw ligt hier in tegenstelling onze huislijke omgeving. De grond onderweg is wel bevroren, en maakt met onze stappen een bonkig geluid. Ditmaal hebben we met het parkeren minder geluk. De eerste 50 en 60 k.m. lopers hebben ons plekje ingenomen, vandaag ter afsluiting van de winterserie een extraatje voor de wandelhelden dus. Men is goed voorbereid op de koude en laat ik zeggen wollig ingepakt over het algemeen toch.
Wij zullen het korter doen vandaag. Van elke afstand melden zich in keurige volgorde de wandelaars. Wanneer onze afstand mag starten, gaan we de poolkou in. Meteen buiten grijpt de koude ons aan, de wind heeft er vrij spel gezien de vlakke omgeving hier. We blijven onder aan een dijk gaan in plaats van de boven gelegen fietspaden, een graspad welke ons enigszins beschermd tegen de koude wind. Ondanks de lagen gekleed snijdt de wind toch door m'n kleding. Houd maar een goed tempo aan om de body te warmen. We gaan een sloot over per smal bruggetje om met een wijde bocht een bosje om te gaan waar het even wat luwt. De wijde wereld in. Er dienen zich de eerste plassen aan wild golvend water, en Noud is al gauw uit zicht met zijn allesziende camera op de borst, en bekommerd zich om de fotoreportages op de site van OLAT. Even verderop treffen we een groepje mensen waarvan er een duikerspak aan worstelt. Een kort praatje en de duiker denkt 1 a 2 graden in het water aan te treffen. Ik betoon mijn diepe respect en wens hem veel plezier toe, en hij ons. Ik volg een slingerpad langs de grote plassen. Ik vermoed dat deze ontstaan zijn door verhogingen aan de nabije nieuwe autoweg. Ga langs brede rietkragen mijn weg vervolgen. Een dijkwegje op die door de omgeving hier slingert, de vorige eeuw of eeuwen ervoor aangelegd met noeste arbeid door honderdtallen werkers toen nog met schop en kruiwagen, bij gebrek aan machinaal toen, en enige meters hoog omzoomd met inmiddels oude bomenrijen. Aan de kanten in de diepten liggen voortdurend kleine plassen of vennetjes die ontstaan zijn door de overstromingen van de Maas rivier door de eeuwen heen, en Wielen worden genoemd, enerzijds de oude uiterwaarden anderzijds van de dijken landbouwers deel van het landschap. Gaan een wegje op welke onder de weg Den Bosch -Schijndel door duikt. Even wildernis en landwegje kom ik aan de club-rustpost en laat me brood met chocomel goed smaken. Een hondje zoekt hier zijn baasje, die hem hier duidelijk achtergelaten heeft. Wie mist er nou niet zijn hond, vraag ik me vertwijfeld af. Het beestje wordt gevoed door andere wandelaars en vertroeteld. Zet mijn weg voort en we gaan aan de rand van Landgoed De Gruyter, genoemd naar 's lands een der grootste kruideniers van weleer. Zijn nu op gronden van stichting Het Brabants Landschap. Over verdedigingsdijken van Frederik Hendrik tegen de legers die het eeuwen terug op Den Bosch gemunt hadden en om in te menen wat mislukte. Zien de kantoortoren van het Provinciehuis toornen boven industriegebieden van de rand van de stad. Het jagend verkeer op de autoweg voorlangs heen. De toren domineert de verre omgeving. De moerassen van het Bossche broek waren aan de rand van de binnenstad eveneens onneembare horden voor vijandelijke legers destijds. Ze liggen er nog... Wij gaan de Pettelaarse bossen door, naar gehucht Haanwijk, en wanen ons er door de gebouwen eeuwen terug in de tijd. Een grote lobbes van een loslopende hond en een klein keffertje verwelkomen ons maar doen gelukkig niets en ik ga eerbiedig voorbij. Krijgen een verharde weg te gaan omzoomd met eeuwenoude platanen welke uitkomt op de Dommelbrug in Halder. Zien op afstand een prachtig oud kasteelvilla, welke veel gefotografeerd wordt door de wandelmeute. Hier gaan we de wijdse ruimte in met de felle koude wind op kop een graspad langs de rivier. Geen enkele beschutting! De wind gaat door mijn toch dikke kleding hier en ik probeer een tempo om warm te blijven als mogelijk. Een wijde ruimte met kilometers ver zicht rondom. Menigeen vloekt en klaagt hier. Het gaat regelrecht op St.Michielsgestel aan. Alwaar de rust in een etablissement is voorzien. We kunnen ons hier opwarmen voor de volgende route. Andere afstanden verlaten ons hier, wij gaan een stuk door voornoemd dorp wat oude straatjes door, huizen bewonderen, oude en nieuwe en geraken de bebouwing uit onder de verkeersstromen door met tunnels en rotondes om weer de landelijke omgeving in te gaan. De wind plaagt ons almaar intussen. Wat wegjes door komen we plots achter een houten schuur met jonge boomgaard de rustpost tegen en laten ons soep en brood en nog een chocomel na goed smaken zittend op klapbanken. De verzorgers van de keuken hebben slim de tent zo geplaatst dat ze niet in de wind staan. Hierna vervolg ik het landwegje , zie op afstand de kerktoren staan en een voorbijgaande fietser verteld me dat het dorp Maaskantje is. Hij heeft het glad mis zo blijkt , we gaan het dorp Den Dungen in en dwars er doorheen. De fietser verwonderd me door zijn kennis van zijn streek toch. Gaan langs lawaaierige luidsprekers van een sportpark langs door flinke nieuwbouw en nog aanbouw het dorp weer uit een dijkje op van weer die dijkbescherming tegen het Maaswater. Valt op de rommelige onderdijk van de bewoners, de opslag van hout en andere materialen. Jammer voor het landschap en de gemeente laat het gebeuren blijkbaar anderzijds weer de uiterwaarden en slingerend in de zomer overdekte paden kom ik langs holle boomstammen, van binnen uit uitgebrand, enkelen omgewaaid, een met een gedenk kapelletje van binnen, wel onderhouden zo te zien. Holle bomen met zomaar kunstwerken binnenin en verderop rechterkant is de Zuid-Willemsvaart {kanaal} zichtbaar. Al ras komt de finish in zicht van het gehucht met finishplaats, in de verten er omheen vol parkeerders van deelnemers aan de tocht. Steek een doorgaande z.g. 50 k.m. wegje over en stap binnen. Resumerend deze tocht. Twijfel ik bij de vraag wel of niet des OLAT’s. Wel veel minder bos en beschutting als tegen de wind vandaag, en zodoende veel armoede lijden onderweg door de felle winterse wind. Minder of geen modder vanwege bevroren grond. Ook meer verhard parkoers vandaag, maar slecht was de route zeker niet, toch wel vanalles te zien. Opvallend was het aantal nablijvers hier wel, en dit in een gelegenheid de enige in de verre omgeving, die aanmerkelijk minder groot was dan van de vorige wintertochten. Wel is het een pauzeplaats van dagjesmensen, fietstoeristen en dorpsbewoners die elkaar hier schijnen te ontmoeten. Noud en ik zijn ook nog lang na blijven keutelen hier in een toch gezellige Brabantse en dorpse sfeer. Olat's volgende tocht zal weer vanuit De Kempen streek zijn vanuit Bladel vlak bij de Belgische grens provincie Antwerpen, midden maand April. Beziet daarvoor hun site op www.olat.nl. Ik kijk daar de omgeving kennende wel erg naar uit. Tussendoor zal ik nog andere tochten bezoeken. Beste lezers/wandelaars ik groet u weer met een Brabants "Houdoe"! Tot mijn volgend schrijven weer:
Toch even ongeduldig geworden op mijn wachten voor de bus. Zelfs de eerste van dienst arriveert minuten te laat aan het station. De chauffeur maakt de tijdsachterstand onderweg ruimschoots goed, mede geholpen door het mindere aantal in of uitstappende passagiers. Ik zit voorin en moet al vroeg met de zonnebril op gaan zitten tegen de felle laagstaande zon. Vooral na Leende rijden we door een flink witberijpt landschap, jawel toch nog winter dus, in de doorgaans meest winterse maand Februari. Rijden door niemandsland, achter me zitten twee dames, welke anders doorgereisd waren naar het dorp en vandaar een langere wandeltocht naar de startgelegenheid zouden hebben, ze gaan dus op mijn advies vroeger de bus mee uit. Zijn intussen al hele horden overstekende wandelaars gepasseerd. De aanrijlaan staat al vol parkeerders en nog rijdt het af en aan en zoekenden naar passend parkeergelegenheid. De loop afstand valt me reuze mee achteraf bezien. De ontspanningszaal Woetz genaamd en behorende bij een grote camping bruist van de activiteit . Ik zie dat de routebedeler aan de uitgang, uit zijn beschrijvingen raakt, en haast me voor de inschrijving om daarna de beschrijving te mogen bekomen alvorens ik mijn contacten in de zaal bezoek. Nadien vangt mijn wandeling aan. Steek dwars door de parkeerplaats al meteen het groen der bossen in. Passeer een oud metalen kruisbeeld met foto en naamduiding met een jaartal dat hier een fusillade plaatsvond, door de Duitse S.S. , juist voor de bevrijding van die streek in September 1944. Na het natuurlijk intermezzo geraak ik in open landbouwgebied, waar de kerkklokken goed hoorbaar zijn uit de verten. Het is een zonnig begin van de dag, en dat zal zo blijven vandaag. Prachtig weer en onderweg zie ik diverse wandelaars met minder warme kleding lopen. De aspergevelden liggen al klaar, verbaas ik me. Via een z.g. stalen poort betreden we nu het fameuze Leenderbos. Met De Moosten en Het Schutje draaien we ruimschoots om Soerendonk heen. Dit dorp behoort sinds enige tijd met Maarheeze en Budel tot de gemeente Cranendonk. Een sloot met ijslaag ontdek ik. Gaan een z.g. duiker over langs een brede stroom welke sloot we mogen volgen over privé terrein , zig-zag overbruggingen, met vaste voet over fietspaden erlangs om een bos in te gaan. Dit bos gaat over in golvend terrein onafzienbare vlakten met hoge grassen het en der een meest dennenboompje maar wel zeer aantrekkelijk landschap. Loop dwars door een vredige grote kudde jonge paarden. We zijn op de Grote Heide aanbeland. Het heidegebied toont vorstgrijs of wit zo men wil nog zo vroeg op de morgen, maar is een fantastisch gezicht. Aan de veldpost laat ik me de chocomel en sneetje brood goed smaken, en voort gaat het door een onmetelijk groot natuurgebied van Leenderbos. Versteld, onder de indruk ben ik van de stille grote ruimte. Na een serie zandpaden en wegen en fietspaden en slagbomen, afleiding genoeg, blijk ik middels een grenspaal no. 177 me even in België, te bevinden. In de verte en met een parkeerplaats zie ik de Achelse kluis een grote abdij, ter verduidelijking, zich aftekenen. Op de toegangsweg ernaar staat een streep op het wegdek voor de poort met de vlaggen van beide landen en Be. en NL. aangeduid en loop ik België in dus. De gebouwen van de kluis staan grotendeels in België, en dwars of schuin zo men wil loopt de grenslijn door de kapel en de vierhoekige tuin, er voor welke de ruimte over beide landen verdeeld. In de abdij huizen nu nog maar enkele broeders van de St.Benedictus orde, en zal het klooster binnenkort als opvangscentrum voor alcohol en drugsverslaafden dienen. De monniken van deze orde voorzagen henzelf door land en veeteeltproducten, in hun onderhoud. Moet nu onder een kleine poort door die me op een grote binnenplaats brengt met schuren en ruimten ook voor de eigen verkoop van daar gegroeide gekweekte artikelen, achterin de ingang naar de horeca. Hier tref ik diverse bekenden waarbij ik me neerzet. Groepsgewijs gaan we na verpozen weer op pad richting de Warmbeek welke beek op de grens de naam verandert in Tongelreep vlak achter het klooster. Gaan achter of over de beek eerst en volgen het wat drassige ongemakkelijke pad erlangs heen naar de bossen van Beverbeek, worden tot twee maal toe verrast met drie overstekende reeën in volle snelheid, secondenwerk om ze te zien. Lopen o.a. ruiterroutes, en toeristische paden, die hier in hun veelheid aanwezig zijn, door. Dwalen door overwegend dennenbossen om weer ongemerkt in Nederland terug te komen , we zien het later aan de grenspalen. Slingeren en zwoegen door dikke lagen zandduinen, bos uit fietspad op en dan worden we vergast door een klim over schrikdraad, waar ik omzichtig overheen stap. Met planken trede en paal voor houvast. Volgt een smal glibberig pad langs de draadomheining, steek later dwars een landerij en brug van een der rivieren in de omgeving hier, over. Een kerktoren in de verte lijkt me Budel te zijn, maar mis dan de kerktoren als oriëntatie van het nabije Belgische Hamont -{Achel}, maar toch.. Opnieuw struinen we bosgebied door welke onder het immense natuurgebied van de Leenderbossen behoord. De Gastelse heide gaat het nu in. Er zijn in dit uitgestrekte landschap ook erg veel everzwijnen en toch zullen we er geen een treffen. Naast ander groot en klein wild, en gevogelte. Ik waan me in deze natuur ergens op de Veluwe. Het is zonder meer een uniek gebied. Voortdurend genieten met een grote G. , de rust en ruimten. De rustpost komt weer in zicht en we bekomen een heerlijke kop Goulash-soep, ook warme en koude dranken zijn beschikbaar naast brood met beleg. De verzorging onderweg is bij de inschrijfprijs inbegrepen tussen haakjes. We zijn aan de bebouwing van Soerendonk aanbeland, gaan er een klein stukje doorheen en even volgt een smalle autoweg. Buiten het dorpje krijgen we landgoed en kasteel Cranendonk in zicht en vlak ervoor gaan we een spoorbielzen brugje over langs een sloot af. Even wijde ruimten door om opnieuw in bosgebied te gaan. Het bossen gedraf gaat almaar door tot daar ineens de finishlokaal zich aandiend. De wandelteller staat op 22.6 k.m. , maar daar zal vast niemand zich over beklaagd hebben. OLAT toonde ons een schitterende natuurtocht ,zonder meer. Ja, weer "Echt OLAT", zeg me dat wel ! Inclusief modderpaadjes en talloze watertjes, zonder meer klasse! Begrijp dat Ad ditmaal niet de regie had , over de routes, wegens ziekte, maar zijn eventuele opvolger kan er ook wat van bewijst deze tocht vandaag. Natuurlijk was er nog het gezellig samenzijn in een sfeervolle zaal na afloop. Noud stelde voor een andere Peter en mij, om met hem de thuisreis te aanvaarden. Pakten de diaprojectie bijeen. We keken terug op een zeer geslaagde natuurrijke dag. U beste lezers groet ik met een Houdoe! Tot mijn volgende tocht.
Ik kom wat langzaam op gang na mijn ontworsteling uit de echtelijke sponde, met de voorbereidingen voor mijn wandeling vandaag. Moet wat langer nadenken, o.a. wat ik vandaag zal aantrekken voor een koude winterse dag. Buiten gekomen valt het op de windstilte. Kom langs plantsoenen waar het wemelt van kleine witte bloempjes. Hoor in een dichtbegroeide tuin druk vogel gekwetter, {mussen}. Langs een achtertuin gaande hoor ik al vroeg actieve meerdere soorten vogels in een volière. Voor de rest lijkt het onderweg alleen op de wereld. Bij een parkeerplaats zijn vele soorten honden met baas respectievelijk bazin, onderweg naar een hondententoonstelling in de nabije activiteitenhal. Het wandelprogramma is wat druk dit weekeinde, vele wandelclubs hebben hun activiteiten vervroegd vanwege Carnaval, omdat de zalen meest vergeven zullen zijn aan Carnavalsclubs en aanverwante zaken, volgend weekeinde, en alzo de wandelsport in het zuiden des lands vrijwel stilligt. Rondom het station komt er pas enig leven in de brouwerij. De startgelegenheid is best druk met zoveel verstrooiing vandaag. De start is via het kasteelpark waar we anders dan anders doorheen moeten, ook hier heeft de storm van twee weken geleden huisgehouden, bestrooit met takken groot en klein, scheef staande bomen. Ik beland tuin uitgaande op de z.g. paralelweg langsheen het spoor. Het eerste deel der tocht lijkt het erop dat parkoersmannen ons de modder van de vele regen voorbije maanden willen besparen. Derhalve; veel asfalt, niet des clubs credo, weet ik. Fietspaden, rustige weggetjes, langs huisjes en boerderijen. Een lang fietspad waar het opletten is vanwege de ontelbare boomwortelscheuren. Boomkwekerijen. Een kooi ergens achterom met drukke kakatoes. Een groepje albino kangoeroes. Heel schattig en belangstellend ons na te staren. Wegjes ook met hele rijen beuken en populieren. Hazelaar volop in bloei. Het begint lichtjes te sneeuwen. Naar de eerste rust enkel asfaltwegjes. Vlak aan een spoorweg onder door gang is de eerste rust voorzien in een schuur achterom bij een particulier. Was het tot hier asfalt en landerigheid bezien. Na deze rust verandert dit radicaal. Ik durf niet een steil talud af met een trap smalle treden, zonder leuning n.b.{!} , en loop liever een eindje om. Ga de spoorbrug onderdoor en kom in landgoed De Veldert, een mooie bosweg met erlangs bos met vele soorten bomen een klinkerwegje, her en der bewoning o.a. trotse kasteelvilla. Passeer de Blauwhofse loop, wordt later verhard zand. Naar landgoed Heerenbeek met zelfde stroom erdoor zo genaamd. Ga langs diverse toeristische wandelmarkeringen. Zie alom hekwerkjes tegen de vroeg verwachte paddentrek en wordt het verharde zand een asfaltwegje de Lopense straat, hoe toepasselijk. Opnieuw dient zich een rustpost aan, en van hier heb ik volgens zeggen geen rustpost meer te verwachten, tot na 11 k.m. Besluit door te lopen want wat vroeg toch. Ga gebied De Notel in en volg een pad nauwelijks begaanbaar . Een hele trits terreinwagens komt me tegemoet gereden een rally waarschijnlijk dus, en vernielen het pad en wordt het een modderdans . Ben blij enige tientallen meters verder van dit avontuurlijke pad af te mogen. Krijg een drassig pad met diverse omgevallen {omgewaaide bomen}, te gaan waar de hazelaar weelderig bloeit. Klim her en der moeizaam over tevens gespleten boomstammen van oude reuzen, geveld. Een laaghangende tak ontneemt me brutaal mijn wollen wintermuts, welke ik terug eis natuurlijk. Ga natuurgebied De Mortelen in. Er is een flinke koude wind komen opzetten intussen. Steek weg over , bos uit kom even erna aan een draaimolen niet voor dikkerts, ha heerlijk een wei over steken, die valt tegen, het is een dermate natte bedoening, niets aan de bodem met gras blijkt droog, soppen de lopers dwars het weiland door. Het gras staat zogezegd onder water. Einde groot weiland weer een draaipoortje door lange weg asfalt op. Een opmerkelijk grote kudde schapen is de enige afleiding. De koude wind heeft hier vrij spel. Een beukenbomenweggetje recht toe recht aan. Het sneeuwen stopt en de lucht gaat open, klaart uit. Weer een draaihekje in of door langs een waterloop met gras en modder, maar net te doen. Bereik bosgebied na een brug over de Koevoortse loop en zie aan bebording dat we de Kampina heide en bos betreden nu. Beloop langs deze beek de bosrand. Moeten een krakkemikkerige houten brug over een woest stromende brede beek, De Beerze, oversteken, waar de aanbeveling staat aangegeven van staats bosbeheer de waarschuwing niet met meer dan vijf wandelaars tegelijk, deze brug over te gaan en alsdat renovatie dit voorjaar zal plaatsvinden. De brug lijkt me niet in alarmerende staat toch. Loop nu een flink stuk met de woeste hier en daar kolkende stroom mee op. Ga bosrand langs met vergezicht op de flink kronkelende beek met zeer hoge waterstand. Steek brug over van de verharde weg Kempenseweg, En beland in klein dorpje gemeente Boxtel n.l. Lennisheuvel. Loop randje dorp langs buitengrens bebouwing, met niet goedkope bewoning her en der huisje, bungalow, villa, en kom aan de rand van een wat groot industrieterrein. Opvallend veel bewakingscamera's.... Een fietspad eenmaal buiten het dorp geleid me meest om dit terrein heen enerzijds de natuur en anderzijds verborgen achter groen de bedrijven met een wijdse bocht er om heen. Toucheer even dan toch de bedrijven met ergens een kwalijk rioolachtige geur, kennelijk een verwerker van natuurlijke drollen, of gelijkend. Keer het terrein de rug toe het z.g. ossenpad in afdalende, gaande onder de sporen door van het plaatselijke stations-emplacement. Hoor ditmaal geen geluiden van ossen of koeien loeien die daar werken op censors kennelijk. Stijg na de tunnel weer naar boven randje wijk gaande, om dan toch even die wijk in te gaan, langs levendige supermarkt -activiteiten, een zijstraatje in , een met bitumelaag nieuw zo te zien Dommelbrug over, met opnieuw woest stromend water, randje centrum dorp een hogere school langsheen, om even verderop aan de school te belanden van start vanmorgen. Na afmelding noodt de kantineruimte tot na blijven, en met deze en gene al of niet bekende een gesprek aan te knopen. Frans St. laat zich ook weer eens zien. Frans, wat ouder nu, is in ons land overbekend van wekelijkse wandelactiviteiten voorheen en 'slands monstertochten waar hij zijn hand niet voor omdraaide. Welk een voorliefde voor het wandelen en prestatietochten heeft hij op zijn palmares bijgeschreven. Voorwaar diep respect toch. Bekenden zoeken hier bekenden op en verhalen over wandelervaringen in het verleden. Een enerverend dagje weer vandaag geweest, waar ik zeker bij deze club altijd met plezier op terugkijk. Ik groet u weer geachte lezers //-essen. Tot mijn volgend schrijven weer. Houdoe!
OLAT heeft voor hun derde wintertocht de meest westelijke Kempen in petto, niet ver van de Belgische grens dus, en gelegen onder Tilburg en Hilvarenbeek. Het wachten is op Noud, toch altijd een man van de tijd waar het afspraken aan gaat. Wanneer hij nogal over de tijd raakt rijzen er vragen bij mij. Toch niet verslapen, of eender tegenslag, en dan de extra waarschuwingen en de al vele aanrijdingen deze vroege ochtend, op de radio vermeld vanwege gladheid? Pleeg even een telefoontje, en blijkt dat Noud verrast is door ijs op de autoruiten, en deze voorzichtig verwijderd heeft. We gaan meteen onderweg en het verbaast ons de durfals die ons voorbij flitsen in de verraderlijke plaatselijke gladheid. En nog duister. We passen onze snelheid aan, het scheelt per slot van rekening een paar minuten. Zijn op onze hoede. Gaan over Kempense stille donkere pover verlichte binnenwegen. We komen aan de plaatselijke startgelegenheid, en waauw, een schitterend complex, Hercules genaamd, naar de Griekse godheid van kracht. We installeren de diaprojectie apparatuur voor de dag langs de inschrijftafel en genieten erna het begin van de dag voor ons kopje koffie. Al gauw arriveren de eerste langste afstandslopers , de dertig en veertig gangers, en stijgt de levendigheid in de zaal, na de weldadige rust. We laten het ons overkomen, en mogen al gauw vele bekende gezichten begroeten, uit verre hoeken van het land, sommigen in snel sporttenue. We ervaren de veelzijdigheid van voorzieningen in dit centrum. De verre omgeving buiten raakt vol parkeerders, en velen kunnen alvast inlopen op weg naar de startgelegenheid. Het dorp moet een invasie van wandelliefhebbers zo vroeg nooit vertoond, ondergaan. Aan de uitgang van de zaal bekomen we onze zeer uitvoerige routebeschrijving op vertoon van onze startkaart zijne drie en half A 4 vol. We gaan door de Diessense bebouwing het dorp uit, even daarna de wijde wereld in. Het landschap nog witbevroren en sommige watertjes een ijslaagje. Een natuurlijke omweg steken we een doorgaande streekweg over en gaan de bossen van landgoed Annanina's rust in. De ravage van de storm voorbije dagen vallen mij nog mee, maar schijnt onderweg bij info her en der per streek nogal te verschillen. Staatsbosbeheer raadde ons af de bossen in te gaan, nog niet verboden dus, vanwege scheve bomen en hangende losse takken, en dus kijken we waakzaam omhoog. We zien wel vele omgewaaide bomen en onze paden her en der bedekt met afgescheurde takken, maar het aanzicht valt ons nog mee. Nu en dan mogen we omtrekkende bewegingen maken. Al na ruim 4 k.m. dient zich de eerste immer open lucht rustpost aan, altijd een gezellige ontmoetingsplaats bij deze club. Wat vroeg maar vooruit we nemen het er van. Nijverige werkbijen voor ons. Een broodje met warme chocomel en vooruit weer met de geit. Klein deel afstanden splitsen hier, en ik besluit er ook maar een dag uit van te maken en volg een middengrote afstand. Vervolg een breed zandpad naar asfalt en weer vallen het ijs in de sloten op. Eind verder vreemd genoeg niet meer. De witte landerijen gaan langzaam weer vergroenen, dooi dus. Zien de hazelaar volop in bloei staan, eigenlijk al half december gezien en de els. Heel sporadisch bermplanten en bloemen, maar toch al erg vroeg toch. Toucheren even de bebouwing van gehucht Biest Houtakker, gemeente Hilvarenbeek. en gaan na een brugje afslaan de blubber in een zand en modder en graswegje en laveren over graspollen langs een beek. Open landschap en een smalle stalen brug over de Reusel met landerijen om ons diep in het water wat deze winter overvloedig valt. Een wandelmolen door ongemakkelijk voor dikkerds gaat het geglij en geglibber door. Stilstaan is niet aan te raden, want dan zak je verder in de modder. Gaan dwars door een plassengebied met rietkragen alom. De organisatie kan het niet helpen want de routes worden maanden tevoren uitgezet. Na een ruiterpoort op adem komen over een pas geasfalteerd fietspad langs het Wilhelmina kanaal een lang kanaal dwars door de provincie, die verbindt met de Maas. Bereiken dorpje Haghorst alwaar de rust in de zaal voorzien. De zon schijnt volop en hebben deze recht in de gezichten. Na even open landschap zijn boswegjes en paden ons deel, toeristische fiets en wandelpaden bosrand trimparkoersen een groensingel, even bos uit en bosrand gaande bereiken we de veldpost weer. Laten ons de heerlijke soep en broodje goed smaken, praatje her en der ga ik weer op pad. Een fietspad langs weg, bos weer in en verderop dezelfde weg weer even en een zijwegje in, de laagstaande zon tegemoet. Hand boven de ogen. Een veldwegje door, overgaand in min en meer korte bospaadjes, fietspaden, weer een groensingel door. Enige houten bruggetjes over, een roeivijver voorbij. Door wandelpoort langs de Reuselbeek die brug is steviger, weg oversteken , andere zijde langs deze rivier door graswegjes, zien we de toren van Diessen op afstand boven de bomen uitpiepen. Graspad tussen hagen en knotwilgenrijen, zien we bebouwing opdagen na een poos opdagen. Diessen dus. Gaan alle groenigheid uit de bebouwing in, een recente nieuwe wijk dus, en bereiken al snel het ontspanningsgebouw, "Hercules", van dorp en streek. Jawel het was weer "Echt OLAT" hun eigen slogan , vandaag. Nog een gezellig samenzijn met velen na afmelding. Noud en ik ruimen daarna de diaprojectie op en gaan tevreden weer op huis aan, in schemerlicht. Ter info: Hun volgende tocht zal zijn in Soerendonk , vlakbij Maarheeze en de Belgische grens aan de A2 autoweg Eindhoven naar het zuiden. Wie weet treffen we ons daar. Gegroet u beste lezers. Tot volgend schrijven. "Houdoe" Van Peter Heesakkers
De dag begint met helder weer en al snel klimt de zon omhoog. Het zal dit weer blijven vandaag. Op mijn gang naar het startburo lopen me al wandelaars tegemoet. De zon hangt nog erg laag boven de horizon, en moet ik ertegenin turen, en zo zie ik de wandelaars pas erg laat. Iedereen groet, en men krijgt mijn groet retour. De parkeerplaatsen staan overvol en de parkeergeleiders hebben hun handen vol, velen moeten hun parkeerplek in de zijpaden en wegen rondom deze gelegenheid zoeken. In de startzaal kom ik in een enorme drukte terecht en is het zoeken naar het inschrijfburo. Er vindt vandaag een landelijke hardloopwedstrijd, van de atletiekclub plaats, de organisator van deze wandeltocht tevens. Ik vind uit dat mijn inschrijfburo vlak aan de toegangsdeur is, en dus voorbij gelopen ben.... Vanzelf een enorm geroezemoes in de zaal. Ik zie aan het buffet dat ik nog lang niet aan de beurt zal zijn voor mijn consumptie vooraf. Als ik de zaal verlaat komt het op het atletiekparkoers ook tot leven via de geluidsinstallatie door de commentator van de dag. Hoor hem aftellen voor de start, dan klinkt er een schot, en de meute rent er vandoor. Ik ben lang uit de running geweest met mijn wandelactiviteiten en overweeg vooraf en ook onderweg of ik mijn parkoers vandaag korter zal gaan daarom. Een wat langdurige overweging maar zal wel zien. Als eerder vermeld ga ik onder heldere en dus stralende hemel op weg. De temperatuur is ergens net boven het nulpunt, hoewel de voorspelde nachtvorst voor deze streek, niet schijnt te hebben toegeslagen. Vanaf de start even de verkeersgeleider voorbij, een fietspad op en vrijwel direct een graswegje in bedekt met takjes en een omgewaaide boom, en bladafval maar het pad is wel erg vochtig van de regens voorbije weken. Een uitgelezen dag voor wat de weersomstandigheden betreft vandaag. Zal vanaf maandag en de rest van de week heel anders en meer winters worden volgens de weersvoorspellers. Ik trek langs riviertje de Run, toevallig met de echte runners die volgens de omroeper gemaand worden in de startblokken te gaan staan, het terrein ernaast. Het graspad vervolgt, even over een boomstam klimmen geveld door de storm voorbije tijd, dan een veld in, wat later een waterval en per brug een weg oversteken overheen de waterloop gaat het op gehucht Heers aan. Vredige rustige plek langs schilderachtige langgevel boerderijen, en andere behuizing van goeden doen. Een mooie brink langs, en aan een private toegangsweg een eier automaat. Langs tuinhekken, waar vervaarlijk blaffende en grommende honden de percelen bewaken, zo'n vroege drukke passeerders niet gewend, geraak ik buiten het gehucht gekomen op een lange smalle asfaltweg, de koude wind heeft hier vrij spel en ik duik dieper in mijn jack aldus. Muts over de oren getrokken. Het wijdse boerenlandschap met akkers en weidelanden, en in de verten hoor ik klokgelui vanuit een der dorpen hieromheen. Schaars weidevee en zie ook grote plassen op dezelfde akkers en weiden, de grond lijkt echt verzadigd door de exceptionele regenval. Mag eindelijk van het overigens erg rustige asfaltweggetje af weer de velden in maar al spoedig dient zich een bosperceel aan, het pad erheen doet bang vermoeden door de modderigheid en ik zoek elke graspol bij wijze van spreken op om wat vastigheid in het geglibber te hebben. Ik ga een wild bos in , hoewel prima gepijld, en door drassige grond met oude herfstbladeren bedekte bodem is er eigenlijk geen pad zichtbaar, maar de pijlen geleiden prima, er volgt een modderdanserij een poos totdat ik aan een rivier kom wat de Dommel zal zijn, een smal ongemakkelijk graspad leidt me met de stroom mee, loop wat schuin aflopende paden mee, omzichtig om niet uit te glijden. een smalle brug over de stroom gaande vervolg ik mijn route andere zijde tegen de stroom in, bos wordt een veld, akker, weidepad, en kom even op adem aan een asfaltwegje, staan in niemandsland een paar auto's geparkeerd, wat vermoedelijk van jagers blijkt welke ik in de velden waakzaam zie rondstruinen. Daar heb ik totaal niets mee. Draai opnieuw een zand grind wegje in en mijn vermoedens zijn juist, we moeten een onhandig pad vol boomwortels langs een ven lopen waaraan ik voorbije zomer mijn Waterloo vond, waarbij me een val overkwam, tijdens een andere officiële wandeltocht, wat me een dikke zes weken herstel kostte. De omroeper van de atletiek heeft zijn volume zo hoog staan kennelijk dat hij hier nog hoorbaar is. Toch al wat kilometers onderweg zijnde. Passeer visvijvers en een groot ven, met parkeerplaats voor bosbezoekers die er overmatig zijn ook vandaag mede door het mooie zonnige maar koude weer. Hoeft geen betoog dat ik hier extra op mijn qui vive ben. Herken exact de plek des onheils nog, en ik besluit een beter te bewandelen pad te gaan onder aan de verhoging van de oevers van het ven. Kom aan de route te gaan terug en moet nu een doorgaande weg oversteken na een stuk fietspad, een pad in afgezet met dranghekken en bord verboden voor alle verkeer. Ik vermoed een verrassing voor ons wandelaars. Bij nadere bevinding blijkt het pad onbegaanbaar voor gemotoriseerd verkeer. We gaan hoog riet in en balanceren op de oevers middels erg smal pad langs de stroom, en verderop geen paden te zien maar opnieuw is de bepijling onze geleide. Ga afdraaiend een rand van een weiland door het natte gras, weer even bos in en kom aan fietspad met weg Veldhoven Waalre langs, goed aan de kant blijvend voor de sportfiets wielertoeristen. Kom aan een waterval van een rivier op de gemeentegrens, met waterrad, een caférust met camping op de achtergrond. Het is er levendig druk met dagjesmensen, auto's in de wegbermen en massa's fietsers, en gestalde fietsen. Het duurt nogal wat aleer ik mijn consumptie veroveren kan, en daar laat ik het bij. De houder van de zaak lijkt overweldigd door de drukte en laat van thuis extra personeel opdraven. Ben in het voorterras in een aardig gesprek gewikkeld met bekende wandelaars. Ik heb voor deze post een merkwaardig gevoel in de hak van een schoen waargenomen, en overweeg geen risico te nemen, ik belastte mijn gewrichten ook ernaar en dus anders. Ik besluit mijn route in te korten derhalve. Moet verder iets ingewikkeld omschreven route op papier en bewegwijzering volgen, direct na de rust een splitsing op papier en pijlnummering, brugje over de beek gaan en weg erlangs oversteken die me via fietspad even verder weer laat afslaan, om de bebouwing van Waalre heen, landbouwweggetjes en boerenhoven, spaarzaam vee buiten, en vervolgens veldwegen die me omsturen. De hoge kantoortoren van het ASML is mijn geleide, via vochtige paden kom ik opnieuw, aan een weg met vrijliggend fietspad tussen Veldhoven en Waalre. Na een brugje over de Run en zicht op een enorm verkeersknooppunt van de E34/A67 en N en A2 draai ik een veldweg in welke eind verderop aan de finishplaats brengt. Over de opkomst van wandelaars is men dik tevreden op het afmeldburo, gezien de provinciale concurrentie vandaag, nogal wat verspreide tochten. De afmelder bekomt nog een sympathieke geste van de organisator, per penning af te halen gratis toetje in enige vorm, in de zaak. Kijk terug op een mooie zonnige natuurrijke wandeldag, route prima omschreven en duidelijk, tijdig gepijld met nummer overeenkomstig beschrijving. Het kon onderweg niet missen. Wel heb ik bij afmelding voorgesteld wijzigingen in het parkoers aan te brengen voor volgend keer. Mijn eerst voorgestelde route zou volgens andere wandelaars tot Valkenswaard geleid hebben. Ik heb mijn eventuele risico vandaag maar ingecalculeerd. Nog wat nagebleven met wandelaars maar nu in een wat minder hectische sfeer dan vanmorgen. Een van de gezelligste gebeurtenissen van eender welke wandeltocht. U geachte lezers groet ik weer met een Brabants "Houdoe" , tot volgend keer.
De spreekwoordelijke donkere dagen voor Kerstmis die normaliter vooraf gaan aan dit feest, waren dit jaar heel bijzonder. Zeker vijf weken vooraf hebben we in dit deel van het land de zon niet of nauwelijks gezien. Grijs , grauw, mistig en nattig weer was ons deel. Hetgeen ook zijn stempel drukte op de deelnemers aantallen op de wandeltochten. Opnieuw dreigde deze ochtend het weer roet in het eten te gooien, de organiserende club vreesde met grote vrezen voor de opkomst, het regende flink en waaide stevig, donker weer. Maar ziet het werd droog en zelfs de zon liet zich op het feest van het licht toch veel zien. Ik tref opvallend veel wandelaars in de lijnbus. De bus stopt aan de deur van het startlokaal, kan niet beter dus. In de zaal ontmoet ik weer veel bekenden waarmee ik korte woordjes wissel, en ook veel nieuwkomers, maar opvallend veel Vlamingen ook. Daar blijken de tochten in ons landdeel erg aan te slaan toch. Na het kopje koffie en de inschrijving ga ik op weg. Recht tegenover de uitgang der zaal, bevindt zich de Martinuskerk, met daarvoor een deels levende kerststal. Ik laat het kindje Jezus maar slapen, met rust, zal het straks wel zien. Ik loop de dorpsstraat af en vlak voor de enorme ketels van de plaatselijke beroemde brouwerij. {drommels mijn Dommelsch] nog even een woonstraat in en al gauw bereik ik den buiten. Door een poort een verharde grind/kiezelweg in langs een nieuwe uitspanning klaar voor ingebruikname. Steken een wegje over , fietspad op even om weer een half boswegje in te gaan. Gaan de bossen in van het Eurocircuit, waar volstrekte rust heerst. Lopen talloze paden bedekt met dennennaalden en rottend blad. Regendruppels hangen als parels aan de kale struiken en laaghangende boomtakken. Het bos vandaag kent oude sparrenbomen en dennenpercelen en bladgroen. Door de zon die er op staat lijken de bossen van goud, geweldig mooi dus. In een scouts-blokhut heeft de club haar rustpost voorzien. Gezellige sfeer daar bij open brandend haardvuur, zalen versierd met lichtsnoeren. Leden der club zijn alom aanwezig om het ons naar de zin te maken, zelfs niet ingepland personeel is toch gekomen, en dat verklaart meteen de geest binnen de club. Ik ontmoet een der bekende route-uitzetters Jo Roest, die me vertelt dat ik de route enigszins anders dan anders kan wandelen, met De Malpie natuurgebied die ik al van alle kanten ken, te laten voor wat ze is, door een lus van de dertig k.m. erbij te voegen, en hierna de 20 k.m. weer op te nemen na terugkomst hier. Ik neem zijn toegift zonder meer aan en ga hierna die route op. Loop door oneindig sparren en dennen en ander groen bos, ga een deel langs hekwerk van vakantiebungalows en ander vermaak, een stad op zich. Moet door kuilenpaden van eertijdse motorcrossers en dein dus zelf nu op en neer, mijn spieren houden het wonderwel. Er is intussen een stevige wind opgestoken, en dit merk je pas als je de velden, akkers en weidegebied in gaat, asfaltweggetjes langsheen oude eikenbomen. Niet voor lang toch maar als verbinding naar het volgende natuurgebied, ga de weg af , klappoort door en ga een poos mee slingeren met de stroom van een kringelende beek mee, Beekloop genaamd, door meest hoog gras. Mag na een hele poos dat graswegje af kiezelverhard lopen tot op een afslag het kerkje van Westerhoven zichtbaar is met wat huizen omringd. Een afslag asfalt en een afslag fietspad asfalt door wijdse landschappen volgen, met wilde wolkenluchten en nu en dan zonnig. Een hekwerkje stuurt me een oud weideland in met een slingerpad, niet lang geleden aangelegd wat uitkomt op de in de streek befaamde Valentinuskapel, een bedevaartsoord voor alleenstaanden, die hier mensen met elkaar koppelen zou. Een stroompje passeert haastig de ereplek. Gaan weer het wijdse in op verhard grind/kiezelweg, wel recht op de beschutting tegen wind op een bos af. Bereiken na een tijdje weer de crossterreinen, van het nu rustige Eurocircuit, en een hele reeks bospadenwerk, met omwegen bereik ik de scoutinghut van vanmorgen weer. Opnieuw fijne ontmoetingen hier met oude gardelopers zo gezegd, en nieuwkomers. Zij zijn allemaal opgetogen over de parkoersen vandaag hier. Leden der club werken als nijvere bijen om het ons naar de zin te maken. Mijn bonnetje voor de extra kop erwtensoep - heb ik vanmorgen hier al opgebruikt, en houdt me nu bezig met andere warme consumpties. Te lang gezeten ga ik weer op weg voor de laatste kilometers. Moet een zeer drukke verkeersweg oversteken met de verbinding met Lommel en Hasselt vooral België dus, het krioelt van de dagjesuitstappers. Kom toch snel en heelhuids aan de overkant en kies weer de rust van de noordelijke Malpiebossen. Trap heuveltjes op en af, over dennenappels en afgevallen groen door herfst, wat vennen langs om kort erover te zijn, een uitspanning langs die gesloten blijkt, met een van de draaiende watermolens aan de Dommelrivier, in de warmere dagen en lente herfst, zomer, een levendige toeristenplek. Door de val naar lagere gebieden vanuit de hooglanden hier van de Dommel zijn vele watermolens te bewonderen. De Dommel ontspringt ten zuiden van het stadje Peer in Belgisch Limburg. Gaan schilderachtige langgevelboerderijen langsheen, met hun tuinen, en ook nieuwe villa's, uitbollend over asfaltwegjes, nog wat oudere huisjes kom ik weer aan de weg naar België, heel druk weer dus. Moet een rotonde aan de grens bebouwing stadje oversteken, en slinger weer door landerijen en geoogste akkertjes in wintertooi. Met wijde boog om Valkenswaard heen door rust en ruimte. Vlak voor nieuwbouw in volle aanbouw nog draai ik op Dommelen aan, maar de finish wacht even al zagen we de kleine dorpskerk eerder in de verten. Even woningbouw door te gaan, en dan plots duikt daar definitief het kerkje weer op, waar tegenover de finish is. Levendige drukte daarbinnen, de zaal voor binnenkomende wandelaars, en het café aangrenzend met dorpsbewoners. Nog even wat warms genomen, nagebleven, her en der gesprekken meest kort, gezellig weer dat wel. Helaas de bus komt zo en vanwege de uursdienst op zon en feestdagen, maar halte tegenover het café/zaal. Ik kijk terug op een zeer geslaagde wandeldag met schitterende wisselende parkoersen. Dag bleef droog goddank, met toch veel zon later op de toch. Ik besluit toch even op kraambezoek te gaan bij Maria en Jozef en hun kindje Jezus, menshoge figuren, er was veel bezoek zodat de drie koningen in een eigentijds wachtkamer leken te verblijven. Ik ben vijf van mijn zes bezoeken aan Israël in Bethlehem geweest wat bij mij warme en indrukwekkende herinneringen op roept in deze dagen. Droom dan van die plek in gedachten terug. Het is en was een geboortegrot en geen stal hoogstwaarschijnlijk. Nu staat daar een kerk voor 3 of vier godsdiensten, christen gelijkende. Het was een bijzonder voorrecht op die plaats die in de wereld haar aandacht trekt, te staan. Was daar voor de wandeldriedaagsen met tevens excursies door het hele land. Buiten de driedaagse om. Ik wens u allen gewaardeerde lezers al het goede gezonde en wenselijke voor 2018, en zeker een succesvol wandeljaar voor jullie en jullie geliefden. Ik groet u met een "Houdoe", en tot volgend verslag weer. Fijne feestdagen!!
Ik ga van huis onder een heldere lucht en zie dus de zon boven de horizon klimmen. Dit belooft vandaag. Tref nog enige andere wandelaars in de lijnbus. Even dringt de zon hinderlijk de bus binnen. Redelijk dichtbij de startgelegenheid worden we gelost. Uiteraard staat de omgeving hier vol geparkeerd blik van degene vooral die al voor de grotere afstanden onderweg zijn. Het rijdt nog steeds aan van wandelliefhebbers. In de vertrekzaal weer veel bekende gezichten en even her en der een korte begroeting en of praatje met uitwisselingen van wel en wee, en de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden uit het wandellegioen. De startzaal is als gewoonlijk aan de rand van het dorp gesitueerd, wat maakt dat we al vrijwel meteen na start in de vrije ruimte geraken, want we steken de doorgaande verkeersweg over en krijgen al meteen padenwerk onder de voeten. Het graspad is wit van de nachtvorst, en zo ook de velden waar we doorheen trekken. In de zuidelijke verten doemt een enorme mistsluier op uit of beter boven het bos. De Mierlose communicatietoren die de verre omgeving domineert, is met zijn 100 mtr. hoogte al in de mist verdwenen. We gaan wat bewoning in villaatjes en huisjes, heel even asfalt nu. Ik moet een automobilist manen zijn snelheid te minderen met als gebaren dat het asfalt spiegelglad is, ik ga in alle geval even de berm in om de gladheid te ontlopen. Kom een hele groep betonpaaltjes aan van het pad tegen alvorens ik het bospad op mag gaan. Het parkoers vandaag is een aaneenschakeling van Luchense hei, Molenhei, Braakhuizense hei, en als klap op de vuurpijl de onvolprezen Strabrechtse hei, welke het meest uitgestrekte heidegebied van ons land is, met een bijzondere flora en fauna, en veel dagjesmensen trekt, en even zovele toeristische wandelroutes en aanduidingen voor ieder wat wils, maar ook fietsroutes en mountainbike routes. Het Oost Brabantse deel der provincie is befaamd en gelieft om haar natuurschoon met uitgestrekte bos en heide gebieden en vennen groot en klein, en ook ruigtegebieden plattelands gebieden in allerlei vorm, wat maakt dat een wandeltocht hier als deze zeer geslaagd zijn verzekert. De mogelijkheden zijn talloos. Dit buit m.n. OLAT telkens geweldig uit. We doen eerst de Luchense heide en bossen aan. Gaan achter particuliere eigendommen door en raken even een vakantiebungalow en vakantiepark aan. Zie op een afgezaagde boomstam talloze paarse {!} paddenstoelen zitten. Fotogeniek, ga asfalt toevoerwegje op dat naar voornoemd park leidt, en moet een doorgaande weg nog rustig op dit uur der dag, oversteken en geraak in de bossen van de Molenheide en krijgen even een z.g. Cooperbaan te gaan een testbaan voor veld en andere sporters om het uithoudingsvermogen te testen, en bij te spijkeren. Trek kris kras over paden breed en smal, kom dan aan een zowat drooggevallen ven, dat we middels twee poorten doorkruisen. De mist heeft intussen toegeslagen zeker in de open stukken, en ik zie schimmen voor en achter me. Het bost voortdurend. Een vee en wildrooster over, een droge greppel door, en dan wijkt het bos even en kom ik langs een groot volkstuincomplex. Aan de rand ervan is de openlucht rustpost van deze club, altijd fijn te verblijven en de chocomel en brood met beleg maak ik de keuze hier laat ik me goed smaken. Stap weer aan , draai voor een tenniscourt rechtsaf en hoor het tikken van de bats of rackets met geroep en gekreun. We zijn even randje Geldrop, klimmen even een weg op en gaan over de autoweg Antwerpen- Venlo Duitsland. Er wordt op deze beruchte file en ongevallen weg enorm gejakkerd. Niks vreemd dus, DAT. Daal de weg weer af en betreed de Braakhuizense heide en trek om een enorm ven. Het is hier ook geweldig genieten, de rust, ruimte en natuur, in de verte hoor ik de autoweg van zojuist. Moeten een tijd routepaaltjes toeristisch volgen, het Groot Ven langsheen. Zandweg met fietspad verhard, het Kiezelven. Zie ijsvlies op de waters liggen, een parkeerplaats op en dan worden we met enorme activiteit van een manege verrast, paardentrailers, en grote vrachtauto's met rijpaarden. In het café van de manege is onze rust voorzien. Zet me met consumptie in comfortabele banken aan een groot open haardvuur. Die het dichtst bij het vuur zit, warmt zich het best. Noodt tot langer verblijf op deze plek, maar mijn schoenen willen weer, en ik gehoorzaam. Ga buiten langs de stallen en complexen weer de natuur in, het wordt even glibberig, modderig. Een alcapa slaat de wandelaars gade op privé terrein, ik mis andere verwachte dieren toch. Een fourageplek voor kraanvogels langs die allang in het warme zuiden verblijven. De Galgenberg langsheen. Even zie ik een schouwspel dat de zon tracht door het mistgordijn te prangen, en het lijkt alsof de zon snel om haar as draait door de langs schuivende bewolking. Het zal hem niet lukken vandaag. We zijn nu op de befaamde Strabrechtse heide. in al haar weidsheid. Zandduinen, heidepaadjes alleen staande bomen en kleine bosperceeltjes. Zien plots door het hoge gras grote konijnen of reetjes aan komen stormen, maar ze keren om, er van door waar ze vandaan kwamen. Een ruiterpad welke ons brengt naar de OLAT rustpost. Heb intussen flink last van mijn rug gekregen, heb me vast ergens op de heide verstapt, op heide en karresporen paadjes. Door het altijd om me heen kijken mogelijk. Er is hier zoveel te genieten. Laat me de voortreffelijke soep goed smaken, met een koffie na en weer de hoeven in. Stijg weg op naar viaduct over weer voornoemde snelweg Venlo Antwerpen, daal weer af en moet een hoog talud afdalen opnieuw de bossen in, van ongenoemde naam. Krijg een hele reeks van dit bospadenwerk te gaan, onder bomen aller soort en enorm sparrenbos, het loopt lekker op het gevallen blad ook. Struin heerlijk door bosgebied, totdat ik een verbindingsweg moet oversteken, en in de Mierlose bebouwing raak. Met asfaltpaadjes gaat het door parkjes, plantsoenen, achterommetjes, kinderspeeltuinen, in alle gevallen rijk groen voorzien, even wat straatjes in toch en dan plots komt de finishplaats in zicht, rijkelijk omringt door blik. We moeten nu het café in was vanmorgen nog de grote zaal, maar die was nu voor een of andere bijeenkomst gereserveerd. We moeten de mindere erkennen. Toch nog even na gebleven voor allerlei klets her en der, de vele bekenden. Wel heeft de kersttijd en activiteiten, en het kooppubliek de eigenlijke deelnemers naar de centra gelokt, en dit heeft m.n. OLAT vandaag gemerkt. In het donker zoek ik mijn weg naar de bushalte. Ik kijk terug op een fantastische natuurrijke wandeldag, natuur die waar deze omgeving of streek zo rijk aan is en altijd een mooie tocht verzekerd. Ik kom terug in mijn woonwijk waar ramen en tuinen schitterend versierd zijn in Kersttooi. U beste lezers wens ik van harte fijne kersttijd toe temidden al uw geliefden , en een wandelrijk, voorspoedig, gezond vooral 2018 toe.
Toch een der clubs met naam in de provincie, welke als vanouds raad weet met hun parkoersen in de omgeving.
Met die wetenschap reis ik af naar Boxtel. Na een verlengde nacht vanwege dat de klok weer een uur terug is gezet naar wintertijd, kom ik goed uitgerust de echtelijke sponde uit. Het zou gespookt hebben met het herfstweer voorbije avond en nacht, maar heb er geen weet van gehad. Het daglicht kondigt alweer aan, een uur vroeger dus. Wanneer ik buiten kom adem ik de herfstlucht in van rottend blad, en zie nog vochtige straten. Hoewel gister nog de straat geveegd is ligt er nu al weer volop blad, en plakken de bladeren aan mijn schoenzolen. Passeer een tuin die helemaal ingericht is op Halloween met skeletten pompoenen, lantaarns en wat al meer aan o.a. griezeligheden. Op weg naar het station is het opmerkelijk rustig en zo ook op de perrons en in de treinen. Boemel naar Boxtel op aan. Stap uit de trein en krijg een vreemd voorgevoel ook op weg naar het startburo. Geen wandelaar te bekennen, bedenk zal me toch niet in de datum van de tocht vergist hebben, en ook hier stilte in de straten. Vlak aan het startburo wordt ik gerustgesteld, zie de verkeersregelaars, en de massaal geparkeerde auto's. Tref op mijn weg Willy uit Nijmegen nog, die dit keer alleen op weg gaat al. Ben wat laat voor mijn doen en ga na inschrijving direct op pad. Steek de oude aangrenzende rijksweg Den Bosch - Eindhoven over en ga kris-kras een wijk voornamelijk rijtjeshuizen doorheen van pak 'm beet huizen dertig veertig jaar oud. De weg gaat omhoog om viaduct snelweg over te gaan. Onder aan de helling gaat het een zandweg den buiten in en wordt eindweegs verder verhard. Geelderseweg wijst een bord, en ik weet dan dat me een schitterend natuurgebied wacht. Gelegen tussen Schijndel en Boxtel. Ik ben nu in de streek De Meierij genaamd. Een zandpad met slagboom wandel ik zo De Geelders in. De bodem is dik belegd met afgevallen bladeren en het is oppassen met daardoor verscholen boomwortels en verraderlijke kuilen en diepe sporen in de paden, waar ik weken geleden mijn Waterloo mocht ervaren, dus stap ik omzichtig, door de bruine en goudgele natuur. Het is een loofbos en de kleuren zijn verblindend mooi mede door de zon beschenen. In de bossen is het windluw, een kille noordwester waait in de openheid als landerijen. Ik rijg mijn jack extra dicht. Een provisorisch brugje over en wildrooster en ik bereik de goed voorziene rustplaats in de openlucht maar onder tentdak der club met kantinewagen. Moet hierna tegendraads van komst naar, terug lopen en sla dan af naar het eigenlijke parkoers. Herfst ten voeten uit hier temidden van het natuurgebied, koude noord westen wind, bladval, paddestoelen ook in groepjes te kust en te keur, en velerlei soort, weer de geur van rottend blad. Bruine varens extra kleurend in de zon. Hobbel voort op soms lange paden maar nooit saai , vervelend, bekijks genoeg. Ontwaar zijdelings tussen het groen de overwoekerde eertijds oude spoorlijn van Boxtel naar Duitsland, welke ik zelfs over mag steken om even in agrarisch gebied te belanden. Zie nu dat vooral de populieren die De Meierij goeddeels beheersen, er al wat kaal bijstaan. Deze boomsoort verliest haar blad al in Augustus doorgaans. Passeer weilanden met koeien paarden schapen, schapen nog zonder jas n.b.{!} Gemaaide maïsvelden, kale akkers winterklaar. Boerderijen, zo maar huisjes. Met pompoenen aller grootte in de voortuinen, in de rustige ruimten, over zand en asfaltwegjes volgen op. De rustpost na 10 k.m. dient zich aan in een werkschuur. Knus gezellig op elkaar zittend. Na de pauze de openheid ingaand, geraak ik aan de dorpsgrens van Olland, maar draaien toch af langs weidevee allerlei gaande om zo blijkt later dorp heen, toch weer even Olland toucherend. Kom voorbij de plaats of beter café waar OLAT de befaamde wandelclub uit deze gemeente, bedacht werd in November 1967, en dus dit jaar haar 50 jarig bestaan viert, door een groepje mensen, een club die later snel zou uitgroeien tot bijna duizend leden nu. De tweede grootste van ons land....Cijfers die spreken mag gezegd. Tegen over café Den Toel nog steeds zo genaamd waar de oprichting plaatsvond een wegje in door akkerlanden met coulissen landschappen vergezichten tegen almaar wisselend wolkenpartijen, van kleine sproeibuitjes gaat het voort. In de verte de kleine vierhoekige kerktoren van Olland, naar gehucht Hazelaar landelijk langs een kapelletje, alwaar we de spoorrails langsheen gaan niet meer in gebruik sedert tientallen jaren, het Duits lijntje genaamd. Deze lijn werd
in het begin vooral van de tweede wereldoorlog als aanvoerlijn door de Duitsers van de bewapening gebruikt. Deze lijn liep destijds tot Kleve en Krefeld, en werd door de Nederlandse ondergrondse, {verzet}, destijds bij Gennep aan de Maas opgeblazen. Oponthoud natuurlijk en improvisatie voor de vijand. Na de oorlog is het enkelspoors lijntje nog gebruikt voor de industrie aan/afvoer. Lang wikken en wegen als bij aanliggende gemeenten of de lijn nog hergebruikt zal worden, ook voor personenvervoer als tevens goederen, vroeger. Het tracé is nog goeddeels intact. Olland wordt aan de gemeentegrens nu aangeduid als gemeente Meierijstad waaronder St. Oedenrode en de hoofdplaats Veghel en Schijndel sinds begin dit jaar samengevoegd zijn in een fusie dus. Na Olland ga ik langs knotwilgenpaadjes en wegjes en de overheersende populieren aanplant waar de streek om bekend staat vanwege klompenmakerijen uit deze boomsoort. Ga over gras en zandpaden door platgetrapt nog vochtig gras, door al honderden voorgangers vandaag. Genietend van al wat blijkbaar nog groeit en bloeit in deze late jaargetijden. Buiten gehucht Hazelaar volg ik een smal pad langsheen spoorlijn over een dijk langs kreekjes akkervelden en doorkijkjes over weiden en allerlei landerijen, ga onder een viaduct van de snelweg Den Bosch Eindhoven door, met prachtige graffiti taferelen, om na dit viaduct onderlangs de taluds asfalt te bewandelen en in de verte tekent zich de bebouwing van Boxtel af. Gaan plots het land weer in, de parkoersbouwer verrast ons met een lange lattenpad 1, 1/2 meter breed, over moerasgebied. Dan bereik ik rand bebouwing over een weer lattenbrug waar puur wandelaars toegelaten worden over de Dommelrivier. Deze rivier volg ik over een asfaltwandelpad langs dit water met aan de overkant watervogels overwegend ganzen, witte maar ook de z.g. Canadaganzen, vlak langs bebouwing met bungalows en vrijstaande huizen en villa's. Zie watervogels duiken en lang onder water blijven.... Een langgerekt parkachtig pad met ook veel dagjesmensen en honden uitlaters. Sommige wandelaars vonden dit pad wat lang duren achteraf. Persoonlijk had ik afleiding genoeg toch. Al was dit onderdeel van de route me zeker niet onbekend. Ik geraak langs een oude snelweg, steek deze verderop over een rotonde en bereik de finishplaats van het lyceum waar we in de kantine ervan belanden. De sfeer noodt om na te blijven keuvelend met bekenden al van jaren her, alsmede good-old Frans, die nu minder mobiel is helaas, maar toch voeling houdt met het wandelgebeuren, en oude -nou ja - makkers. Ik kijk weer terug op een schitterende natuurtocht, uitgepluisd door hun eigen routecommissie, die er elke keer weer in slagen een andere en boeiende route uit te zetten. Niet voor niets dat deze vereniging al zo lang bestaat en tot in de verre omtrek gewaardeerd wordt. Geachte lezer: Ik groet u weer met een onvervalst Brabants "Houdoe". Tot de volgende keer weer.
Zoveel mogelijkheden vandaag en na lange overweging gekozen voor Nuenen. Op weg erheen, buiten de bebouwing blijkt het mistig tot nevelig. Zoek even tevergeefs in de juiste richting, maar na vragen is het toch dichterbij dan gedacht. Voor de afstand die ik voornemens ben krijg ik drie A4 bladen parkoersomschrijving bij inschrijving in handen, en na enige bestudering vooraf moet het wel een erg mooie route vandaag worden. Nuenen staat toeristisch vooral bekend omdat het dorp geheel in het teken staat van schilder Vincent v.Gogh die hier enkele jaren verbleef, en Nuenen laat zich daar over uit middels een Van Goghwandelroute, museum, standbeelden, en gebouwen uit de tijd van 1800, straatnamen, enz. Van het dorp zullen we niets zien vandaag. Al direct gaat het randje bebouwing vanuit het clubhuis, de wijde wereld in, na een viaduct over de Helmond autosnelweg, naar gehucht Eeneind, zou die naam een voorbode zijn vandaag?? Niets zal minder waar blijken. Na het gehucht een rotonde voorbij gaan we een graswegje in achterom een restaurant rand bos en een onmetelijk groot veld met prei later het bos even in om aan een weidelandschap te geraken welke een nevelige aanblik biedt, de zon prikt er nog juist door zij het met moeite. Het pad slingert hoekig overdekt met bomen en struikgewas, en enorm veel eikels op de grond. Moet bij stalen hekken even door een weiland en wordt na gestaard door twee koeien welke ik op twee meter afstand voorbij moet. Ze gedragen zich rustig, en eigenlijk belangstellend. Door de koeiendrab. Ik vergewis me eerst of het geen stieren zijn..... Moet twee tourniquettes door om mijn pad te vervolgen. Kom aan het kanaal welke ik even volg met betonpad om na een duiker waar de Kleine Dommel onder kanaal doorstroomt een vooral drassig pad langs haar kronkelige oever te moeten gaan. Een prachtige route omringt met allerlei waterplanten, als ook rietkragen. Een modderdans om te ontwijken. Weet me nu even op gemeentegebied van Eindhoven. Pad wordt allengs droger en kom ik aan een watermolen in oude glorie welke Vincent in zijn tijd op het doek schilderde, en een van zijn fameuze schilderijen is. Het wegje gaat een brug over terug op Nuenens grondgebied en door een klein industriegebied van Eeneind. Krijg een echte kasseienweg 150 jaar oud zo staat omschreven, te gaan uit jaren 1800 daaromtrent, en langs waar vroeger een station Nuenen was, ik ga er toch maar de bermen in, loopt gemakkelijker. Spoorwegovergang over. Ga door dorpje en na een poos over het viaduct snelweg om bij Lonu clubhuis uit te komen. Mmm, smaakt naar meer vandaag en neem ik lus twee. Even terug viaduct over om met een bocht andere richting te gaan het gebied Enode in met groot ven en zwembad anderzijds. Slinger bospaden meest smal in de buurt van te horen rijksweg en langs het Enode ven. Een grasveldje over en een reeks bospadenwerk te gaan. Mijn parkoersbladen omschrijven het heel nauwkeurig per pad en anderszins. Stukjes mountainbike routes ook. Smal hekwerk door over hondentrainingsbaan. Volgt een brugje en moet ik helemaal rondom een ven lopen. Een zandweg weer op tot aan een boogtunneltje waar ik steil een hoog talud op moet, geleidelijk, dat wel, brengt me naar een al kaal ogend populierenbos, met toch groene ondergroei van allerlei geboomte en langs een jonge aanplant bos voorheen weidegebied. Een pas gehooid veld langs met heerlijke hooigeuren. Weg verhard even en in de verten oude huisafvalbergen geheel begroeid nu wat een zicht op heuvellandschap biedt. Een grindweg laat me even van het heuvelenzicht genieten, om dan een bosperceel in te slaan waar jaarlijks een tuintentoonstelling plaatsvindt. Geraak het bos uit langs een spoorweg, na diverse smalle openingen in de hekwerken. Een rotonde halfrond gaande een pad in welke me leid langs het Enode zwembad, waar waterskiërs nu gebruik van maken. Bospartijen door kom ik aan een fietstunnel, en een fietspad leid me naar het Lonu clubgebouw alweer over viaduct Helmondweg. Ik ben van dit parkoers begeesterd geraakt, en vervolg na korte pauze mijn derde lus, { het zijn drie lussen van ruimschoots 8 k.m. }. Het smalle fietspad eerst te gaan heet Poelakkerpad en slingert zich achter een villawijk door. Kom aan randje wat bebouwing steek via fietspad een doorgaande weg over een tweesporig zandwegje in. Vermijd een nieuwe wijk nog steeds in aanbouw middels wegje wat overgaat in velden met zo ver het oog reikt lage boompjes en struiken op een voormalig aspergeveld, en jawel even verderop dienen zich uitgeschoten aspergevelden aan en maisvelden natuurlijk, die staan er meest bruinig bij nu en moeten snel geoogst worden. Een groot veld afrikaantjes langs. Na de velden even langsheen een autoweg, brug over van de Dommel gemeentegrens Eindhoven in. Direct na de brug een pad langs de oevers gaan door hoog uitgeschoten beplantingen, in natuurlijke zin. Platgetrapt gras van mijn voorgangers. Een omgevallen boom verspert even mijn weg en klim behoedzaam over stam en takken en een graswegje vervolgt, soms drassig. Zie hoog in de boom een vleermuiskastje. Op een afslaand pad moet ik even een OLAT wandelroute volgen om bij een poort uit te komen want ben ongemerkt op een terrein van een zwakzinnigeninrichting aanbeland. Die poort moet ik eigenhandig elektrisch openen door druk op een knop, en hij sluit snel weer achter me. Opnieuw ben ik in bosgebied nu Eckart genaamd. Opnieuw bospaden struinen, vlak langs een gilde-schutterij, waar de schoten talloos klinken door de masten. . Na een poos bos gaande kom ik weer in wijder gebied langs akkers en weiden en een geurend pas gehooid veld. Het bord Bosbrandgevaar is niet meer van toepassing voor mij want mag het bos uitgaan. Op afstand snelt het verkeer. Die weg moet ik oversteken en gaat opnieuw over in een graspad, na grind. Langs houten slagboom grasweg in en even later een metalen hek door, en een bomenlaantje kom ik op voornoemde weg terug uit bij weer een watermolen welke eveneens door Van Gogh op het doek is vastgelegd. Hij moet hier vaak op zijn weg van Nuenen naar Eindhoven voorbij gekomen zijn. Passeer hier de gemeentegrens weer om in gehucht Opwetten op de kruising af te slaan het Wettenseind in. Een rustige asfaltweg slingert door landerijen met weiden, mais uiteraard, land en tuinbouwtaferelen komt bewonig in zicht. Weet de finish dan nabij. Een bekend stel zwaaiend uit de auto rijd me tegemoet. Dan ben ik al gauw terug in het clubhuis, waar nog enkelen vertoeven en de rust ingetreden is. Heb nog even onderhoud met de tochtleider Cor genaamd, en wat buro en kantine-personeel. Kan ze persoonlijk geweldig complimenteren voor het fantastisch afwisselend parkoers vandaag. Om je vingers bij af te likken. Drie rondes gedaan van ruim 8 k.m. elk. Zeer duidelijke goede parkoersomschrijving. De bepijling naar kleur elke afstand apart. Hier was duidelijk goed en schitterend werk neergezet. Ik ben helemaal in mijn nopjes met mijn keuze van deze dag. Volgend jaar wil men de tocht vervroegen naar 16 September, omdat drie clubs koppig in de streek willen vasthouden aan het zelfde weekend elk jaar weer. Nu heb ook ik mijn plan al getrokken voor 1918. U mag deze gerust in uw agenda noteren. Eigenlijk een atletiekclub, maar als zovelen hebben ze sinds jaren ook een wandelafdeling. Zelf heb ik hier een prachtige wandeldag gehad. Met dikke tevredenheid huiswaarts gekeerd. U geachte lezers groet ik weer met de typisch Brabantse groet: Houdoe! Tot volgend keer: Van: Peter Heesakkers
Wetende van de Eindhovens omgeving en natuurschoon is de keuze absoluut niet moeilijk. Op naar Waalre dus waar vanuit een etablissement aan de weg tussen Valkenswaard en Waalre , De Grenslopers hun tocht vandaag uit laten gaan. Vanaf de bushalte van dorpscentrum Waalre is het nog een stevige tippel naar de startlokatie. Het is voor mij weer een opstart na de opgelopen averij o.a. gekneusde ribben, bij een ongelukkige val tijdens een van de serie grenslandwandeltochten . Ik voel ze nog wel maar waag het er maar op, met het voornemen, het op een kortere afstand te proberen. Het etablissement van waaruit de club haar tocht besproken heeft, blijkt de voorkeur te hebben gegeven aan een of andere partij, en zo dus een dubbele afspraak te hebben gemaakt, maar de eigenaar staat toch toe dat de club een voortent op zijn terrein plaatst, waar de inschrijving plaats moet vinden, alleen voor natje of droogje voor de tocht mogen wij wandelaars de voorplecht van een café gebruiken niet de zaal. Daaraan geven slechts weinigen gehoor. Ik twijfel nog bij inschrijving een grotere afstand te kiezen, maar verkies onderweg toch niet te doen. Derhalve voorzie ik me van twee route- omschrijvingen vooraf. Onder heldere lucht en dus najaarszonnetje, ga ik er op uit. Bij start gaan we een fietspad op die al gauw een splitsing aangeeft. Uitgeschoten aspergevelden langs met anderzijds het wegje maïsvelden dient zich al gauw het boscomplex aan bij een splitsing fietspad en houdt het wegje op overgaand in zanderig. Hier hangt een verkeersbord met opschrift en waarschuwing: " Fietspad, dus niet brommen of snorren". Mij zal je niet horen brommen. Welnu een snor heb ik niet, dus.... Opnieuw splitsing afstanden en een zijpaadje in bij lantaarnpaal no. E 314. Ja zo nauwkeurig is mijn route omschrijving als gewoonlijk bij ook deze club. Het kan niet missen. Pad gaat langs een verloren liggend voetbalveld en even verderop wordt ik verrast met een schitterend ven. De club gebruikt onderweg ook veel toeristisch aangeduide paadjes en even een mountainpad route maar we blijven merkwaardig van dit fietsgeweld bespaart. Er volgen een reeks paden en smalle ook, kruisen een breed bosfietspad en vervolgen met kleine heideveldjes waar de paars purperen heide op haar retour lijkt, maar even goed de natuur nog extra kleurt. Geraak aan de snelweg Valkenswaard - Eindhoven alwaar het al vroeg druk is met internationaal verkeer. Het is erg opletten om de overkant van de weg te halen. Met wat geduld. Kom aan de ingang van de Eindhovense golf terrein voor de groten in de maatschappij, m.n. het Belgisch koningshuis van weleer vertoefde hier graag in combinatie met de onze en industriëlen, hier begrensd door een mooi ven ook. Het omvangrijke golfcourt aan het publieke oog onttrokken is nu omheind met een onafzienbare draadschutting om wilde zwijnen van het terrein af te houden. Stel je voor. Het groot Petersven langs nu bordjes wild zwijn raster langs ook. Draaien links rechts ven omheen omrand met paarse heideveldjes. Een grote natuurstenen bank, staat er met opschrift dat deze als dank aan de bevolking van Valkenswaard is geschonken door mijnheer en mevrouw Philips. Behoeft vast geen uitleg. Klim een heuvel op en af krijgen nog een drooggevallen ven te gaan weer even langs het anti zwijnen gaas komt de bos rustpost in zicht voorzien van de kantinedienstwagen der club en zitjes onder een groot tentzeil. Hier is het dermate druk vanwege de extra ommetjes van andere afstanden die hier samenkomen. Na verwijlen ben ik weer op pad, letterlijk. Omliggende bomen versperren mijn pad en het is bezinnen erover klimmen of onderdoor kruipen. Neem mijn gang door het groen erlangs veiligheidshalve , vanwege mijn ribbentoestand. Geraak even bosgedoe uit via een smalle voetbrug de velden in met vennen en rietvelden. Hoor vogelgeluiden van vooral watervogels. Plots een schot van een of andere jager, vogelpaniek breekt uit, en het wordt plots druk in de lucht boven het terrein. Volg een lang pad naar een uitkijktoren, daal daar een dijk af ga door ruig bosje en langs een grote weide. Op mijn pad te gaan tref ik recente zwijnensporen die de grond totaal omwoeld hebben op zoek naar voedsel. Het gebied schijnt er vol van te zijn, maar ik zal ze niet tegenkomen toch. Een drassig pad volgt en een wijdse draai om het zoveelste ven heen ben ik in het natuurgebied de Spinsterberg en Valkenhorst beland. Moet steil afdalen in en door een diepe droge sloot met een paar planken belegd, me vasthoudend aan takken. En vervolg een smal bospad. Langs een doorkijkmuur van het ven voor vogelspieders. Volgt een lang drassig ongemakkelijk padje in de verte de bebouwing van de rand van Valkenswaard van waaruit luidsprekers, inderdaad al een poos hun muziek de natuur insturen, een tuinfeest of zo vermoed ik. Een keizersmantel vlinder op mijn pad kiest de wijde wereld. . Bereik de Valkenswaardse bebouwing tussen villa's en bungalows, langs een geschoren maisveld. Ga een laan door met eikels en kastanjes onder m'n schoenen in talloos aanwezigheid. Een lantaarnpaal met no. 20, jawel volgen Spar en Dennenlaan als naamgever. Flinke woningen zullen we maar noemen, kijken, met enorme tuinen. De Bosstraat in. En bij de tweede wegdrempel, verkeersremmers dus, ja zo omschrijft de parkoersbouwer het nauwkeurig, gaat het een dierenparkje langsheen, bokken, geiten, kippen, hertjes, en zo meer. Een groot hogere scholencomplex passeer ik. Gaat het weer de vrije natuur in en laten we de boeiende rijken bebouwing achter ons. Een speeltuin en Belevingspark voorbij en later er toch door te gaan, jawel een echt park ook. Bij lantaarnpaal no. 30 moeten we ineens het asfalt parkpaadje af een smal pad in. Kris kras door bos heen. Zig-zag paden langs brede droge sloten kennelijk als vangbekkens dienende voor wateroverlast tijden. Paddenstoelenrijk ook. In alle kleuren en maten, aantallen en een dankbaar object voor fotoliefhebbers. Alweer stap ik over eikels en later kastanjes, beukennootjes, op de club rustpost aan na deze lus. Nu minder druk maar toch levendig nog. Na de rust gaat het door ruiger bos en rietbegroeiing en een omsloten verscholen ven waar alweer een schot klinkt in de stilte en vogels opnieuw opvliegen, in alle onrust. Wat een hobby mensen hebben toch, sommigen dan. Na allerlei padwerk steek ik de N69 bij een verkeerslicht beveiligde kruising over en volg langs het tracé van een breed asfaltfietspad nu van een spoorwegverbinding met Eindhoven Belgié in vroeger jaren. Langs ook een groot sportcomplex enerzijds met alle denkbare sportmogelijkheden, terreinen banen enz. Een jeugdherberg, een zwembad open lucht dus en nog best bezocht ondanks een temperatuur van 17 graden. Maak aan het eind van het enorme hekwerk een draai de bossen weer in, en wend de steven richting Waalre, mijn gevoel, maar toch de parkoers architecten sturen me nog door allerlei padenwerk, fenomenaal gevonden dat wel. Onderbroken met heideveldjes en oude bomen en zeer jong groen ook nog. Een heel paden netwerk doorkruis ik, tref veel dagjesmensen, al of niet met kleine kinderen. Kom plots in openheid van veldwerk en constateer, dat na een heldere lucht vanmorgen de eerste uren de lucht bepakt is met wolken waar zowaar uit een donkere wolk wat gedruppel valt. Passeer plots een parkeerplaats, waar ook onze zuiderburen weer talloos present tekenen, aan de nummerborden te zien, en weet dan de startplaats nabij, en dat is ook zo. De Grenslopers hebben me opnieuw verrast met een schitterend parkoers, en duidelijke bepijling althans op mijn route, probleemloos mijn weg gevonden en de parkoersmensen passen een enorm compliment. Een goed en duidelijke route/omschrijving, omschreven met meters te gaan op elke regel, en het viel vast niet mee, zo exact te beschrijven. Naar mijn gevoel een wat langere afstand dan aangegeven in programma, maar valt niet over te malen, daarvoor was het parkoers ook zeer boeiend, zo bijzonder mooi, ik had het nooit willen missen. Bedankt voor jullie inspanning, alsook aan het inschrijf afmeldburo en de kantine wagen dienders. You all did a great job ! Mijn ribbekes hebben zich goed gehouden, en na dank aan de leden en het compliment voor de routes laat ik het echte horeca gebouw voor wat het is en zet ik in gezwinde pas mijn weg naar Waalre dorp in. Ik herneem mijn wandelingen weer, en zeg u daarom, Houdoe! Tot volgende keer Gegroet: Peter Heesakkers.
Op naar Riethoven alwaar De Grenslopers uit Luyksgestel hun tocht van deze gecombineerde Belgisch - Nederlandse wandelingen organiseert in het kader van de grenswandelingen aan beide zijden van de landelijke meet. Bij vertrek naar Riethoven tref ik nog een bekend gezicht uit Bergen op Zoom, welke me verhaalt over zijn vroege afreis welke omslachtig verloopt vanwege spoorwerkzaamheden bij Eindhoven. Wat mensen niet over hebben voor hun hobby. Deze grensparkwandeltocht is opgedragen aan de oprichter grondlegger van W.V. De Grenslopers Joop de Lange welke zich na emigratie in deze gemeente vestigde, en uit het niets startte met de oprichting van een club welke zowat met 700 leden of meer uitgroeide. Joop bereikte een zeer hoge respectabele leeftijd, en begon na zijn pensionering nog met het oprichten van deze club. Hij heeft de enorme groei van de club nog mogen meemaken, wat hem terecht trots en dankbaarheid verschafte. Joop heeft ook van vele zijden onderscheidingen verworven voor zijn inzet. Helaas is hij niet meer onder ons. Vanaf de dorpskerk in Riethoven vangen de B.O.Z. naar en ik de trip naar de startplaats aan. Onderweg passeren ons ook de auto´s van de weer vele Belgische bezoekers, volgen de landelijke weg met hele velden maìs en akker en weideland huisje of boerderij hier en daar de routepijlen totdat een bord aangaf en een verkeersregelaar dat daar de startplaats was en camping annex struisvogel/ kweek boerderij zich bevond. Aan de ingang en naar de kantine hiervan staan al een groepje langnekken, de struisvogels dus ons nieuwsgierig of is het waaks, belangstellend na te turen, ernaast bevinden zich een groepje ezels welke rustig doorgrazen. Het is al gezellig druk binnen en daar zijn ook foto´s en uitlegborden aanwezig welke het verhaal achter deze dieren vertellen. Achter de startzaal bevinden zich achter een rieten wand in een schuur aangrenzend meer van de langnekken. Ik probeer uit beide dieren nog te ontdekken of er politici achter een facade zitten maar mijn zoektocht is tevergeefs. Na de inschrijving neem ik nog een grote kop koffie , en wurm me buiten langs files binnenrijdende auto´s op weg naar een parkeerweide. Eenmaal buiten de poort vallen me velerlei schitterende bloemen op die de voorzijde van een boerderijgevel sieren, even verderop aan de overzijde zijn kleine tot enorme pompoenen uitgestald in de voortuin, in grote aantallen, en gaan terstond weiden langs waar paarden en pony´s in staan. Meteen al een mooi begin van de tocht dus. Ik dokker het smalle klinkerwegje af een aansluitende zandweg in, enerzijds het eerste bosperceel anderzijds den boer zijnen doen. De route-omschrijving die ik meekrijg is zeer exact in zijn omschrijving met pijlennummers, loopafstand van pad of wegjes, en de optelling hoeveel men loopt in totaal en vervolgens toont het papier een hele resem aan paden met kruisingen twee of driesprongen. Jawel we zijn weer midden in de Kempense natuur en zijn veelgeroemde bossen. Het mag en moet gezegd, de routeuitzetters hebben er hun levenswerk weer van gemaakt, om ons al het schoons van Kempenland te tonen. Rust en ruimte voeren de boventoon. Ver weg van verkeers of industrieel geraas. Men komt hier volledig tot rust, en het genot van allerlei groen voert vandaag de boventoon. Alweer opvallend en toch vroeg al veel paddestoelen in grootten soorten en maten. We doorkruisen voortdurend het bosgebied meest oostelijk van dorp Riethoven, draaien nog aldoor paden in en uit met her en der een akkerland of weideveldje onderbrekend en verrassende doorkijkjes. Fotoliefhebbers onder de wandelkaravaan kunnen hier volop en moeiteloos hun plaatjes schieten. De routemannen zijn duidelijk kenners hier. Komen door een bosperceel waar het duinen op en af moet gaan, een oude zandverstuiving waar pak ´m beet honderd jaren of langer geleden bosaanplant was in het kader van de crisis en werkverschaffing. Een mooi volgroeid bos of bossen zijn het resultaat. De uitpijling is zonder meer subliem. Volg gedwee alle boswegeltjes met vaak hoge grassen, bloem en boomgroensoorten. Bereik na ruim zeven k.m. gaans de onvolprezen Cadiwagen van de organiserende club, afkorting van kantinewagen met alle heerlijks en warm en koud of fris aan boord. Het personeel werkt als bijen. Naast deze wagen is een ruime daktent opgezet met klapbanken en tafels die ons tegen het vandaag verwachte hemelvocht moeten beschermen. Na verpozen volgt een extra lus te gaan. Veelal smalle paadjes en weer klimmen en dalen over oude zandduinen van eertijds. Gaat over in landelijk zicht en passeer een punt welk ik me herinner van de Eindhoven/ Luyksgesteltocht van weleer. Komen langs een weide nu zonder vee van eerdere tijd die nu rommelig oogt, tweesporig pad over en stuiten in een bocht op een grasmaaimachine welke toebehoort aan Natuurbeheer. Deze heeft zojuist het ons te gane pad vereffend , van hoge grassen en het ruikt er heerlijk naar vochtig groen, toch wat vochtige paden ook wat een broekgebied is. Slingeren hierdoor om tussen wildgroei en ruigten een vlonderpad te gaan langs smalle paadjes zowat dichtgegroeid, geraak ik aan een camping welke precies op de gemeentegrens van Waalre en Veldhoven ligt tussen de behuizingen door een weg op fietspad gaand met een bromfiets tegen rijrichting achter me aan, komt me achterop, blijkt een vrouwelijke postbezorgster te zijn. Zij is heel meegaand jegens ons wandelaars. Een eindweegs verder moet ik de weg oversteken weer een bosgebied in, dan een weiland in, die me brengt tot aan de Dommelrivier, weer versmallen de paden door hoog riet en ruigten om me heen, soms omzichtig te gaan maar absoluut mooi toch. Gaat dan over in goed begaanbaar boswegje weer. Steek weer een doorgaande weg over en geraak aan een helaas meest drooggevallen ven. Welke je helaas zo steeds vaker treft in de natuur. Onze gestegen vraag naar leidingwater is hier debet aan. Gaan linksom dit ven in mijn herinnering Witven genaamd. Moeten via een smal dammetje dit ven oversteken naar de overkant, en we zijn alert op de vele boomwortels op ons pad die verraderlijk boven de gronden uitsteken. Op een deel wat extra mijn aandacht trekt, glijd ik eerst uit over een gladde boomwortel, geraak mijn evenwicht kwijt en zijg ter aarde met een ferme smak voorover op mijn borstkas en gezicht. Jo en Rieky uit Bladel die me al een tijd vergezellen schrikken zich lam, en trekken me overeind, kleding onder de modder en zand, bril verbogen en deels kapot, mijn gezicht zwart van de grond en een schaafwond onder mijn oog constateren zij. Wordt door beiden naar een bank welke Jo wist geleid aan een visvijver , waar ik me neerzet op geen bank maar een boomstam. Als zorgzame verplegers verzorgen en vertroetelen ze me, was mijn handen uit een fles water en poets mijn gezicht schoon, om me toonbaarder te maken met een doekje. Jo weet mijn bril enigzins recht te buigen, omzichtig. Ik kan ´m vanwege de vervorming niet meer opzetten. Na van de schrik bekomen te zijn, zetten we de tocht door, om de vijver heen dan een parkeerplek langs en nota bene volgt een langere asfaltweg. We kunnen de gang erin houden en overweeg of ik beter kan stoppen bij de volgende rustpost. Ik heb pijn aan mijn borstkas, ribben rechtsonder. We keuvelen nog best over een en ander dat weer wel. Mag een zijwegje in wat op particulier gebied komt, waar men toch toegang heeft, gaan het versteende gedeelte voor wagenkering af een veldwegje in, smal met hoog gras door de regen die inmiddels valt, langsheen een lange hoge haag af welke aan een doorgaande weg eindigt en zien aan de overkant in een groot grasveld de rustpost met cadiwagen weer. Jo wil ruggespraak houden met de dag leider Jan S. van deze tocht. Even overweeg ik koppig door te gaan voor de laatste kilometers maar dan kalmpjes aan toch, maar gezien mijn borstpijn gooi ik dan toch maar de handdoek in de ring. Wandelaars die er zitten en me zien schrikken best bij de aanblik, en sommigen raden me aan naar de eerste hulp te gaan. Jan komt naar me toe en biedt me aan me naar het afmeldburo, of Riethoven bushalte, of naar het ziekenhuis in Veldhoven te brengen, kies na overweging het laatste en zo gebeurt. Het einde van een werkelijk schitterende tocht weer, wie zal me tegenspreken? In het ziekenhuis beraad ik me nog, maar nu ik er toch ben vraag ik naar de eerste hulp, heeft wat voeten in aarde eer ik daar geraak met bewegwijzering, routenummers, deuren met toegang maar met speakers en camera's en elektrisch dus. Aan de balie aldaar een korte controle en onderhoud arts. Nou kort gezegd mijn oogwond bloedt niet meer en kan mag zo genezen, en zal t.z.t. bijtrekken en mijn borstpijn kan men niets doen moet met rust genezen. Gerustgesteld ga ik weer naar buiten en op huis aan waar mijn lieverd zich een hoedje schrikt en mijn verhaal aanhoort. Ik ben Jan , Jo en Rieky veel dank verschuldigd, heel byzonder hun eerste hulp. Wat wandelvriendschap vermag toch. Daags erna wordt ik getelefoneerd door de voorzitter van de club en namens bestuur en leden informeert hoe het me vergaan is en hoe de toestand nu was. Het blijkt ook flink in de wandelgeledingen belangstellend rondgegaan te zijn, wat ik byzonder waardeer. De bril kan vervangen worden, maar de pijn op mijn borst speelt me nog parten, en kleding kan gewassen worden. Al met al viel het later en achteraf nóg veel mee. Wel zal ik mogelijk de eerste weken van wandelingen moeten af zien. Betekent dat u zeker de eerste weken niet van mijn wandelverhalen zult kunnen vernemen. Maar dan ga ik er weer voor, zeker weten. Ik dank iedereen voor hun warme belangstelling en medeleven en zeker hen die me behandelt hebben na het voorval. U beste lezers deze wens ik alle goeds. Tot schrijfs en wie weet ziens langs 'sheren wandelwegen.
Ik lust er wel pap van die Kempenwandelingen. Ik laat me met gevoel van rust en gemak op Bladel aan gaan per bus. Rijden een opvallend rustige stad uit in wat toch spitstijd wordt genoemd. Kijk onderweg wat bezorgd naar donker wordende westelijke en noordelijke luchten. Het zal toch niet?! Welnu we zullen de hele tocht bespaard worden van de nattigheid, ergo we zijn hier vlak langsaf gezwijnd. Vanaf busstation Bladel is het min of meer een ferme lange tippel naar de startgelegenheid welke temidden van de natuur gesitueerd is. Ontdek de markering van een LAW-pad Het Renier Sniederspad, gaande van Bladel naar Antwerpen. Een best wel aantrekkelijke zaal met evenzo het buitenterras. Omringt door vakantiewoningen. Opnieuw moet ik een welgemeend en groot compliment geven aan de route-uitzetters, die heel hun ziel en zaligheid in de routes gestoken hebben om ons te kunnen laten genieten van al het moois rondom Bladel. Nieuw was voor mij dat de routes vaak aangeduid waren met op bomen geprikte A4 met routenummer-aanduidingen, naast natuurlijk de pijlen van de atletiekclub No Limits genaamd. Zij hebben vandaag een schitterend eigen visitekaartje afgegeven aan ons wandelaars, en ik heb na de tocht nog met enige bestuursleden, en de routemannen gesproken en kon ze uitgebreid complimenteren, en verbaasde me enigszins dat zij per jaar niet b.v. twee tochten organiseerden . Hun omgeving leent er zich enorm voor Ik bekom bij inschrijving een tweezijdig vol blad A4 met een uitgebreide route-omschrijving, en die liegt er niet om. Men kan kiezen uit drie lussen van 4,6- 6,74 - en 7.47 k.m. Ik neem die routes in die volgorde. Bij buitenkomst sta ik dus al meteen in moeder natuur. Ik heb er zin in. Grind en zandpaden zijn al direct ons deel, een blokhut langs en dan volgt een gang door wat heet het Speelbos, met prachtige houtsculpturen knap uitgesneden, het lijkt een beeldenmuseum, wat kunstenaars ons bieden. Een trimbaan doorgaande, tot aan de Postelse dijk, inderdaad van Mol. Weg overstekende volgt een smal donker en dicht bospad, een hard fietspad op even. Bos onderbroken met weiland, een grasveld langs, weer wat paden gaans tot opnieuw verhard fietspad en naar de startplek, De Tipmast terug. Mooi binnenkomertje heel goede indruk en mijn verwachtingen vandaag zijn zeker en hoopvol. Ik sla de rustpauze over, en vervolg route 2 zoals op de A4 bladen aan de bomen het aangeven. Ga verder over zandweg met fietspad, en kom aan een visvijver, waar geduldige vissers hun hengel uitgeworpen hebben. Onverstoord door het wandelvolk passerend. Bos afgewisseld door heideveldjes en kikkerpoelen ga ik voorbij en door. Een betonnen fietspad gaande in deze toeristenstreek opmerkelijk rustig, stil eigenlijk. Sommige wandelaars kunnen maar niet wennen aan het altoos kruisende wandelverkeer wat soms verwarring brengt. Kom langs mierenkolonies op veilige afstand om de beestjes niet te verstoren, hele hopen bladafval en dennen naalden krioelen zij gangetjes in en uit hopen bosafval. Bosbessen tieren hier ook welig alom tussen de bomen. Ontdek een pasgeplante boom met kaarsjes lantaarntjes en hebbedingetjes erom heen en een paal waar drie jonge mensen uit een familie kort na elkaar overleden blijken te zijn, dacht aanvankelijk aan een plaatselijk gruwelijk ongeluk. Een duidelijk aandenken aan hen, maar zullen ergens in het dorp begraven zijn. De tocht blijft almaar groenig, hossen door de bossen gaande paadje smal tot breed, ik waan me bijna in het hiernamaals het aards paradijs te zijn. De rust is overweldigend op deze tocht onderweg en geheel verkeersvrij. Gemengde bossen wisselen af door ruige begroeide veldjes en heidelandschappen. Nu en dan de verse hooiluchten van afgehooide velden. Erg veel of moet ik zeggen enorm veel, paddenstoelen en groepen in aller soort onderweg. Toch niet de aankondiging van een vroege herfst? Kom weer aan een visvijver het Neerven genaamd, ga ook nog langs het Klein Kroonven en een paddenpoelletje, een weiland in via hek, Hoog gras. Krijg later nog een twee-sporig pad langs een weiland te gaan voor even verre blik, en dan kondigt de derde lus vanaf de start opnieuw aan . Het wordt een lus van ruim 7 k.m.
Ik ga er voor! Sla aan het begin wat vervelende dazen van me weg, op bosrand weilandpad. Loop langs overwoekerde en hoge grassen weideland. Opnieuw bospaadje in door oude beukenlaantje. Een oude joekel van een boom langsaf met onder aan zijn stam boomzwammen, en dit betekend dat deze zwammen voedsel aan de stam ontrekken en deze boom ten dode opgeschreven is. Toch nog volop in zijn blad. Het weideland dat ik tref is geen vee in te zien, en dus overwoekerd. Een groot aardappelveld langs en maisvelden. Almaar doorgaande langs bosrand mis ik even pijlen rechtdoor, maar blijk toch goed te zitten later, iets te zuinig gepijld. Het bos weer in waar beuk, den, oude den, essen en eik de hoofdmoot voeren, maar ook jong groen en jonge bomen welig tieren. Een boeiend bos toch wel. Opnieuw rand veld waar juist gehooid wordt, en ik heerlijke luchten opsnuif. Een broekveld door omringt met bies en rietkragen, en dus vochtige gronden door. Slinger ik door stille bossen en waan me als alleen op de wereld gezien de stilte om me, en later dan toch haal ik steeds meer wandelaars in. Een paadje stuurt me langs een beekje de Goorloop genaamd, met droogvallend ven en bijhorende flora als riet en bies, en andere grassen. Ergens achter een vakantiewoning komt een rookkolom omhoog gekringeld en blijkt een kampvuur te branden in een kuil weliswaar, maar toch een niet prettig gevoel in een bos. Passeer later een groot scouts bivak kamp, met een paar mensen als oppassers achtergebleven terwijl het jonge grut zich elders aan het vermaken zal zijn. Kom langs een grillige oude dikke boom de heksenboom genaamd uit de tijden van de Bladelse heksengeschiedenis welke zich hier een twee a driehonderd jaar geleden afspeelde en de heksen op de brandstapel bracht. Het padenwerk houdt maar niet op, en oneindig slinger ik door bossen aller soort samengesteld. In een woord geweldig mooi. Dan dient zich opener landschap aan. Nog een pad langs met roodachtig zand, en bruinig even later langs weer nu een sloot. Een scherpe bocht bos weer in en vergrindt het pad langs landerijen met prachtige vergezichten en opnieuw langs een zwammende boomstam. Ja ik herken deze plek van daarstraks, en weet nu de finish nabij. Ik dokker rustig uit en snuif natuurlijke luchten op. Loop later wat vakantiewoninkjes langs , welke me achterom de finishplaats brengt genaamd De Tipmast. Absoluut een dijk van een natuurtocht door het schitterende Kempenland. . Heb genoten onderweg met twee oo's, sorry voor het verkeerde Nederlands. Hebben de overige wandelaars vast en zeker ook gedaan. Ik kan leden en bestuursleden en de routemannen geweldig complimenteren voor hun werk in deze. na enig verpozen aanvaard ik mijn weg naar het dorp zijn busstation met een geweldig weldadig tevreden gevoel. Net als de bus op tijd wil vertrekken komt er een wandelaar nog binnen, en wie denkt u? Peter uit Mol {B} !! Wandelen zit toch vol verassingen blijf ik zeggen. Zo zie je weken maanden of langer iemand niet, en dan ineens in twee weken. Peter gaat mee tot Eersel alwaar hij over moet stappen, en we kwebbelen als oude WVN wat af op dat reisdeel. Spreken meteen af tot de volgende grenspark wandeling in Riethoven. Vast ook een mooie route de omgeving kennende. Tot u beste lezers weer een groet. "Houdoe" Tot volgende week dan weer. Van: Peter Heesakkers
De serie wandelingen rondom de grens, is zonder meer een groot succes gebleken. Wandelliefhebbers uit zowel België als Nederland treffen elkaar in een blijde, opgewekte, gemoedelijke sfeer, en maken zodoende kennis met elkaars wandelland. Hier blijkt telkens weer dat wandelen verbroedert, en worden al te vaak lopers bij elkaar uitgenodigd te komen wandelen, en leert men kennis te maken met elkaars cultuur en de eigen wandelomgeving te verkennen. Er worden vriendschappen vaak voor het leven gesloten. Dit vindt je in geen enkele andere sport of hobby. Wanneer ik de bus instap op weg naar, komt er een verrassende kreet en begroeting ergens uit het voertuig. Ook mijn verbazing kent geen grenzen. Blijkt Peter met een Hongaarse naam uit het Belgische Mol te zijn, het illustreert weer eens dat wandelsport vol verrassingen zit en blijde ontmoetingen is. Er zit nog een dame uit het westen des lands present. De hele reis hebben we vrolijke kout over onze wandelervaringen elders en ons welzijn. We hadden elkaar al een hele tijd niet meer ontmoet. In Dommelen gem. Valkenswaard moeten we eruit, en wensen we ieder de chauffeur een prettige dienst. Peter had deze morgen diverse bussen van binnen gezien vanuit zijn woonplaats, enkele overstappen, erg vroeg moeten opstaan en een hele omweg naar zijn bestemming. Dat is nog eens liefde voor de hobby bedenk ik dan. Het is even lopen vanaf de halte naar de startlokatie tussen landerijen door zo'n twee kilometer. Het is het thuis van baanwielrenners de kantine ervan. Er heerst binnen een opgewekte sfeer en het is er druk ook. Ruime parkeergelegenheid en de bezoekers uit Vlaanderen laten zich niet onbetuigd en zijn present in grote getale. Wandelclub "Voetje voor voetje" tekent vandaag voor een der tochten uit deze zomerserie. Na een drankje en begroetingen onderling gaat het Loss zou de Duitser zeggen. De Oostelijke helft van deze provincie kenmerkt zich door uitgestrekte bossen, heidevelden , en ruige natuur en vennen. Schaduw wandelen en prachtige natuur zijn hier verzekerd, voor de wandelliefhebber. We vertrekken op een wielerbaan en gaan al rap de natuur in. Graspaadjes, sprokkelhout paadjes, dennennaalden, grind en zanderig temidden van rustige bossennatuur is ons deel. Jammer, natuur en route uitzetter Ad Phiferons heeft voorbije lente afscheid moeten nemen van zijn cluppie, en onze wereld en zal ons nu bezien vanuit het hemelse. Zijn vervanger laat zich in de leer geweest bij Ad ook niet onbetuigd, en laat ons van de Valkenswaardse natuur ten volle genieten. Schier eindeloos loodste hij ons door een schitterend bosgebied, en perfect gepijld parkoers. De parkoersuitzetter laat ons in een woord genieten van de Kempense natuur, waarvoor ik de man na de tocht mijn waardering dank en bewondering uit kan spreken. We stappen eindeloos paadjes door en allerlei samengestelde bossen , genieten met een grote G. Op de route-omschrijving put de man uit door eindeloos paadje en zoveelste splitsing paadjes te noemen. Pad kruisingen, T-splitsingen enz. in een engelen geduld. Almaar zuid waards richting het Belgische Lommel. Het parkoers brengt ons volkomen tot rust in die grootse ruimte. We passeren op enige afstand een Engels militair kerkhof, hier liggen begraven de helden van het grondleger, van het 30e Britse leger aan de weg van Lommel naar Eindhoven met als einddoel Arnhem, wat helaas een brug te ver bleek te worden. Dankbaar en triest gevoel tegelijk wisselt mijn gevoelens, bij het zien van de grafstenen. Na wat gepadder, komen we bij een grote boerderij waar de rust is voorzien en kunnen we ruim zitten onder een schuurafdak waar het oergezellig is, en de club voor natjes en droogjes zorgt en werken als ijverige bijen. Ik vervolg weer en sla even tegen vorige looprichting in een bos pad in, en vind de nummering van de pijlen wel wat hoog, daar kom ik wat laat achter, kijk op mijn weggestopte beschrijving, en verdorie, ik beslis op gevoel oostwaarts bij een doorsteek kort als mogelijk te maken om en wordt vergast op een pittige regenbui, om bij de weg Valkenswaard, Lommel, Hasselt te geraken. Deze oversteken. Daar kan ik eindelijk de nog te maken lus beginnen richting Borkel door de Malpie-bossen. Deze bossen zijn zo'n drie weken geleden getroffen door een dagenlange natuurbrand. Parkoersman weet ons die trieste aanblik van verbrande natuur en de brandlucht meesterlijk te besparen. Worden geloodst door rustige velden , akkers, heide, maisvelden, korenvelden. Ik herken er enkel later het bosfietspad naar Hamont-Achel en Neerpelt, welke we even gaan. Een weidepaadje in. Eindeloos door bospartijen kom ik langs een monument waar een café zaal staat . Hier maakte de Valkenswaardse bevolking voor het eerst kennis met een verkenningseenheid van het Britse leger destijds op 11 Sept. 1944 , een jeep met soldaten. Café bezoekers aan die weg dachten dat de bevrijding begon en feestelijke taferelen vingen aan, kostte de Britten moeite hen tot andere gedachten te brengen. De soldaten moesten hard rijdend het vuren van de Duitsers ingegraven langs de weg ontwijken wat wonderwel lukte, om weer binnen hun linie te geraken met rapport van bevindingen. Deze weg kreeg de naam Hells Highway. De eigenlijke echte bevrijding zou pas 17 Sept. '44 zijn. We laten een prachtige lus achter ons en belanden weer op de binnenplaats van de gastvrije boerderij. Na fietspad langs deze weg en rotonde. Na een wat lange pauze waarin we, de meesten toch, een gietbui zijn gang laten gaan, we boften toch met de schuil, toevallig. Het gaat weer noordwaarts, in het droge. Opnieuw bosparkoers almaar , tot we langsheen een hekwerk gaan. We gaan een poort en slagboom in en gaan een recreatie/ bungalow park in. De Kempervennen, met het vroegere Eurostrand. Talloze vakantiewoningen verscholen tussen het groen en aan de nummerborden te zien naast Ned. ook veel Belgische gasten, en uit heel Europa. Het blijkt een stad op zichzelf in grootte/oppervlakte, met velerlei voorzieningen bijhorende. Het is er in een woord prachtig/fantastisch lopen velerlei paadjes en wegjes doorheen, tussenkijkjes naar vennen, plassen een recreatieplas met kano's, boten, sloepen je kijkt je ogen uit, in het veelal dichte groen. Het is een grandioze finale deze route. De poorten worden bewaakt door wandelclub personeel en je wandel/inschrijfkaart moet je tonen. We danken de eigenaren voor hun toestemming voor de doortocht, die fenomenaal mooi was- en hun gastvrijheid. De poort van het recreatie terrein weer uitgaande over een parkeerplaats, wegje oversteken, veld in, komen we weer op de wielerbaan, en stevenen we af op het paviljoen van de wielerclub. Deze tocht was absoluut een plaatje. Oost Brabant en Valkenswaard op haar mooist !! Ik kan nog clubleden bestuur en parkoersman persoonlijk ontmoeten en mijn bijzondere waardering en dank uitten. Het is nog even aan een der tafels een gezellig samenzijn met o.a. een tientallen jaren geleden oud buurtgenoot en schoolgenoot van me. Dit zijn de elementen die me zo trekken aan het wandelen in gemeenschap. Het samen beleven van een wandeldag tijden, voor en na. Fenomenaal deze dag en tocht. "De Voetjes" hebben hun bekende visitekaartje weer uitgedeeld. Volgende dinsdag de volgende tocht van deze serie vanuit het Kempense Bladel, De Tipmast, ook een troefkaart in een natuurrijk gebied. Daar wil zeker weer naar toe dus. Wellicht treffen we elkaar daar ook. Intussen: Alle goeds toegewenst beste lezers dezes. Een Brabantse groet: Houdoe, tot schrijfs/ ziens!
"The walk of the World". De stad waar de wandelende wereld elkaar ontmoet. Uit zeventig landen inschrijvingen tot in de verste uithoeken van de aardbol. Behoeft geen betoog dat de stad zich niet onbetuigd laat. De stad feest dag en nacht een hele week lang. Tot ver rondom de stad zijn wandelaars , toeristen en supporters ondergebracht in enorme tentenkampen extra kampeerplaatsen openbare en publieke gebouwen hotels, motels en particuliere woningen. Nijmegen en omgeving leven dag en nacht deze week. Bussen en treinen draaien nacht en dagdiensten. Nijmegen koestert haar vierdaagse gasten. Parkeerproblemen zijn er ook , daarom spant het openbaar vervoer zich extra in. Nijmegen is in feestgedruis ondergedompeld. Men kan twee dagen tevoren aanmelden ik ga alle dagen per trein, en neem die tweede dag als aanmelding. Het zal mijn 40e officiële vierdaagse worden. Het aanmeldplein bestaat uit een enorme parkeerplaats, met eettentjes winkels, terrassen, podia voor optredens, grote t.v. schermen, en de aanmeldburo's staan opgesteld in een naburig park waar het gras met houten vlonders is belegd. En toiletgroepen. We krijgen een polsbandje om welke we elke dag bij start en finish moeten laten scannen, en een knip/controlekaart voor onderweg, waar we zowat drie keer per dag de kaart moeten laten knippen. Veel ontmoetingen bekenden vooral op deze dag. Op het terrein een immens grote consumptietent met daarboven een grote persruimte, waar de Ned. en buitenlandse pers hun info kan bekomen, middels ook persconferenties en interviews. Ik ga de aangrenzende binnenstad in die bruist van leven, muziek en animatie/optredens. Het is er berendruk. Later in de middag naar huis, om me op de eerste dag morgen voor te bereiden.
1e dag: Elke dag als ik uit het station kom zijn enorme veeg en opruimploegen bezig om de binnenstad schoon te krijgen. Zij verdienen extra waardering van de gemeente. We worden 'sochtends vroeg uitgeleide gedaan door enthousiaste menigten uitgaanders door meestal jeugdigen. Hi-Fives en aanmoedigingen, joel en zangpartijen, en leuzen zijn ons deel. Geraken vrij gauw de stad uit en gaan over de majestueuze Waal {rivier} brug de stad uit noordelijk richting Arnhem en de fruitstreek De Betuwe. We gaan de route omgekeerd van tientallen jaren traditie, tegen de richting als gewoon zogezegd. De lange kale dijk zonder boombeschutting richting Oosterhout, de dijk die veel wandelaars opbrak als het warm weer was. Nu te doen of nemen bij het ochtendgloren. We gaan langs een monument De Waalcrossing, waar in september 1944 Amerikanen in canvasbootjes de Waal overstaken onder spervuur van de vijand, om de Waalbrug in handen te krijgen voor de doortocht naar Arnhem van de grondtroepen, welke route een brug te ver zou blijken. Tegen de route in gaat het dus, en zien we de route eens van de andere kant. Voor en achter je een enorme oneindige stoet van duizenden wandelaars, militaire en burgergroepen op naar Elst de hoofdetappeplaats vandaag. Zoals elke doortochtplaats versierde straten, veel muziek, en zoveel publiek dat de weg opdringt welke je de hand schudden en hi-fives geeft, maar ook hele schalen met eetgerei fruit, snoep, koekjes, water bekers en wat al meer vocht aanbiedt. De doortochtplaatsen is het HET feest van het jaar, dorpsnotabelen op podia, en de belangstelling overweldigend, indrukwekkend en aandoenlijk soms zo'n groot enthousiasme, borden en spandoeken met aanmoedigingen, ook persoonlijke, muziek, animatie, toejuichingen, applaus, koren zijn wandelaars deel, versierde straten, veel vlaggen van de deelnemende landen langs je en boven onze hoofden. Je ziet een keur van uniformen land zee en luchtmacht van Navo-landen , Koreanen, Japanners, Australiërs , Nw. Zeelanders, maar ook van wandelclubs, bedrijvenclubs etc. meer. Een grandioos publiek draagt ons alle dagen op handen vele tienduizenden per dag omzomen het parkoers. Elst achter ons is het even bijkomen van alle hartelijkheid ga ik op naar Bemmel, waar eveneens een schitterende ontvangst wacht. De consumptietenten en rustplaatsen doen goede zaken overal maar ook het publiek verzorgt ons prima, met uitgerolde tuinslangen, douches boven de wegen, tuinsproeiers, want het is al knap warm. Op naar dorp Lent waar we door de straat Via Begonia naam gedoopt bij gelegenheid. Dan wacht ons een lange weg naar de waalbrug, waar we nu tegendraads vanmorgen naar Nijmegen teruglopen. De stad in tussen een feestende , zingende applaudisserende menigte. De eerste dag zit er op, de kop is er af, van een wervelende dag.
2e Dag: De dag der waarheid genoemd, de dag-afstanden van 30, 40 50 km. zijn langer evenals de eerste dag vanwege verkeerstechnische redenen, we moeten n.l. over en onder verkeerstunnels door wat elke dag trouwens een hele kakafonie van autoclaxons en vrachtverkeers toeters gelijk grote stoomboten produceren. Zal van afstand een indrukwekkend beeld geven de eindeloze wandelmassa's vlaggen van allerlei landen en legeronderdelen en clubs, over de viaducten te zien trekken, knipperende lichten, armengezwaai vanuit portierraampjes. De beginroute is vervelend lang de stad uitgaand, maar dan plots veranderd deze buiten Nijmegen in een breed bospad. We trekken door Alverna en een omweg naar Wijchen. In het door Boudewijn De Groot in de zestiger jaren vorige eeuw veelbezongen en geprezen streek van Land van Maas en Waal lied. Aan de Markt in Wijchen is de samenkomst van alle afstanden , en zorgt voor enorme opstopping, op natuurlijk het drukste moment van de doortocht, het is even schuifelen over tientallen meters, een smalle straat maakt dit, tot we de Kasteellaan opkomen en zich verbreedt, en de massa van het circus van Jeroen Bosch { Boudewijn dus}, de ruimte krijgt weer. Tribunes met volk langs de weg door het dorp, enthousiast publiek verwelkomt ons, en klapt ons voorbij, het is een gekkenhuis hier, rijen dik het volk. We gaan op dorp Woezik aan, idem dito tonelen. Buiten dit dorp verbreedt de weg die later overgaat in smal wegje naar Beuningen, gelukkig goed beschaduwd, want het zou vandaag zeer warm worden. Ook Beuningen doet niet onder in een feestelijke doortocht en massa's publiek dat ons op handen draagt, daarna gaat het de weg naar Weurt op en over de sluis van het Maas/Waal-kanaal. We trekken Nijmegen west binnen onder prachtig versierde straten, en als overal elke dag onderweg uitdelend publiek, ach ja maaltijd onderweg zeggen we maar. Kom in Nijmegen nooit aan haar vierdaagse, pas daar voor op!! En drinken genoeg want dorstig zijn ze die lopers. We eindigen de dag met een ommetje langs en over de waalkade, waar ook veel attracties en dwars door een kermis gegaan moet worden, krijgen vlak voor de waalbrug van gisteren een steile klim de binnenstad in, waar het gejuich constant opgaat, en erg veel mensen in het roze gekleed zijn vanwege Roze Woensdag. Langs feestende menigten bereiken we bereiken we de finish het enorme start/finish terrein, met al haar vermaak verpozing en voorzieningen , een echte stad op zich. Ik laat me weer afscannen en ga direct naar huis.
3e Dag
Het is dezelfde route van gister de stad uit, en we worden kort vergast op een plensbui wat me onder de overkapping van een pompstation neerzet. Zal me ook buiten de stad overkomen. En laat het plastieken wandellegioen aan me voorbijgaan. Zodra het opklaart ben ik weer een deel van het legioen, gaan door Malden na deze plaats de kanaaldijk opgaande naar het drie-provinciën punt Brabant , Gelderland, Limburg komen we de meest noordelijke gemeente Mook van Limburg door, bij Mook laten we andere grote afstandslopers achter ons, en krijgen we een kilometers lange prachtige bosweg geheel beschaduwd k.m. rs vals plat naar boven te gaan, gaan weer provinciegrens over van Limburg naar Gelderland. In Groesbeek staat het kijkvolk weer rijendik ons aan te moedigen, kijk je je ogen uit aan alle feestelijkheden en uitdossingen en optredens enkel muziekanten, groepjes muziekmakers , gejuich , geklap en zo meer. Dalen het dorp in en klimmen het ook weer uit het dal en dan komt daar de Zevenheuvelenweg te nemen, omzoomd met caravans, eettentjes, rustplaatsen, en enorm veel publiek. Boven op een der heuvels ligt een Canadese soldatenbegraafplaats van enige duizenden gevallenen. Hier buigen vooral militaire groepen af om de plechtigheden alhier bij te wonen. Ik weet het uit ervaring, het is daar heel aangrijpend en triestig de plechtigheden en graven. In dit gebied begon op 5 febr. 45 de campagne tegen het Rijnland om de Rijnbruggen in Duitsland te veroveren met dik 500.000 geallieerde soldaten. Canadezen en Engelse. Een geweldig bloedbad gebeurde hier. Ik hobbel verder over de heuvels richting Berg en Dal, moet daar nog een wijk doorheen, om de weg naar Nijmegen op te gaan. Langs de weg veel schuiltenten voor ouderen en invaliden van de vele tehuizen daar, en dat ontroert me bijzonder, ik mag toch maar in alle gezondheid deze tocht kunnen lopen, wat een voorrecht!! Via een mooie bosweg trekken we na kilometers de bebouwing van Nijmegen binnen de weg helemaal dichtgegroeid. Trekken door uitbundig feestende en versierde wijken. Wat zijstraten door tot plots aan het finishterrein. Het volk langs de route dezer dagen in aantal is onbeschrijflijk durf geen schatting te doen.
4e Dag: De dag van de waarheid. Je wordt letterlijk bijna op handen gedragen door het zeker honderdduizenden tallen publiek. Lopen we 'sochtends vroeg opnieuw die saaie dezelfde route de stad weer uit, tot aan de splitsing van brede zandweg van de tweede dag, en krijgen dan de route door de Hatertse vennen en bossen te gaan, wordt na kilometers landelijk toch en bereiken het dorp Overasselt. Ook daar groot feest en hartelijke begroetingen van de bevolking en muziek. Lopen na de grote dorpsstraat nog wat binnenwegjes tot dorp uit de Maasdijk op. Een slingerdijk met voor en achter ons als een kruipende veelkleurige slang van wandelaars. We lopen nog net op Gelders gebied, kijken over de Maas rivier naar de provincie Brabant. De langste afstandslopers zullen door drie provinciën trekken vandaag. Brabant , Limburg, en Gelderland. Bij en in Cuyk ligt een speciaal aangelegde pontonbrug door onze genietroepen gelegd, over de Maas, er heerst een topdrukte. Bij Malden worden alle afstanden weer herenigd. Het is een heksenketel aan feestelijkheden in Malden al en het publiek draagt ons zeker vandaag en de laatste kilometers op handen. Het is indrukwekkend en aandoenlijk, er wordt naar elkaar gezwaaid, gegroet gelachen met vlaggen gevendeld, gejuicht geklapt gezongen gespeeld met enkelingen en muziekgroepen en fanfares. Onbeschrijflijke taferelen kan er geen woorden voor vinden. Is meer dan geweldig. ik knik terug en buig me vaak en zwaai terug. Kinderen en oudere jeugd vragen handtekeningen , of geven papiertjes met hun adressen om een kaartje liefst vanuit een zo ver mogelijk land te krijgen van je. Ook willen ze een tijdje hand in hand met je meelopen of anders ook een high-five. Ook de overige wandeldagen trouwens die taferelen. Het samengaan publiek en wandelaars is met geen pen te beschrijven, daarvoor onthoud ik me ervan in dit verslag. Ik ga de stadsgrens over, en dan zo'n massa publiek heeft u vast nog nooit in uw leven gezien, en publiek wild enthousiast, want de finish komt nu in zicht, de moeilijk lopenden rechten hun rug, talloze muziekkorpsen uit binnen en buitenland begeleiden ons, de hele weg loopt vol lopers en groepen en korpsen. Er barst hier een feest los dat zijns gelijke nergens kent. Er is eens enkele jaren geleden geschat dat de laatste zes k.m. 400.000 man publiek de intochtroute omzoomd, dit lijkt mij nog erg laag geschat toch, de laatste km. rs loop je als door een enorm stadion tussen hoge tribunes door. Ik krijg het emotioneel erg moeilijk de laatste k.m. rs, in het besef dat ik dit nog mag en kan doen en wel mijn 40e keer officieel, wat me een bijzondere extra mooie medaille opleveren zal. Ben enorm geraakt bij dit gevoel maar ook zoveel hartelijkheid vanuit het talloze publiek. Zeg me niets meer ten nadele van .b.v. de Nijmeegse bevolking, Dan gaan mijn stekels op staan vertoornd als ik dan ben. Ik ben door de jaren heen geweldig veel gaan houden van de mensen in de routestadjes en dorpen en de grote stad, hun liefde en diep respect van en voor de wandelaars. En hun topfeest. Zoveel hartelijkheid en begrip. Bij de ontvangst aan de finish aan mijn afmeldburo kan ik mijn emoties niet meer de baas, en barst in tranen uit, als ik de prachtige medaille in luxe verpakking in mijn handen gedrukt krijg. Zeven jaren meegedaan voor toen nog bestaande diploma i.p.v. medaille vanwege medische redenen en vier keren er niet bij kunnen zijn, en een keer die afgelasting in 2006 toen we maar een dag liepen en er door de hitte doden vielen. Ik voel me als een gladiator. Gladiolen die de overhand hebben bij de intocht. De intochtroute heeft in deze week de naam Via Gladiola. De gladiool was een triomf een prijs in de Romeinse tijd en gezien de Keizer Karelstad al uit die tijd bestond. Heb weer erg genoten van deze week, deze dagen in Nijmegen en omgeving, de medaille als kroon op mijn wandelleven en voorbereidingen op. Heb zelf gezegd, misschien moet ik met de 4D. hierna mee stoppen..... 40e keer een mooie mijlpaal, maar aan stoppen heb ik een hard hoofd in toch..... {?} U beste lezers groet ik weer van harte met mijn Brabants "Houdoe" . Tot mijn volgend verslag dan.
Ik onderneem nu iets wat kennelijk de meeste Vierdaagselopers achterwege laten ruim een week voor het gebeuren. Ik doe het tegen mijn gewoonte in toch, vooral omdat de streek natuurrijk is en zeer aantrekkelijk. De bus zet me af zo dicht mogelijk bij het wandelgebeuren vandaag. Wanneer ik een aanvang neem met een zowat 3 k.m. voettocht naar het startlokaal aan de weg naar Mol-Postel, voel ik iets vreemds op mijn hielen. Het zal wennen zijn vind ik want ben met m´n schoenen dagen ervoor naar de schoenmaker geweest, om het euvel te repareren, en dat zag er klassiek goed uit. Ik kom aan de kantine van DES/honk een atletiekbaan met wat kleine kantine toch, en schrijf in, voor een afstand van 17 k.m. Het is erbinnen flink druk en het wemelt van onze zuiderburen. Wanneer ik een Vlaming, een fijne feestdag toewens, {want het is in Vlaanderen het feest van de Vlaamse gemeenschap} , is deze persoon zeer verbaasd, hij was zich deze dag niet bewust. Een andere zuiderbuur wist me te vertellen dat hij vernam van de feestdag via zijn autoradio onderweg naar hier. Conclusie van mijn kant is het leeft er niet, zo'n feestdag. Het is de 55 plus-groep van Eersel, die vandaag de serie op zich neemt van reeks van wandeltochten, welke in de grensstreek plaats vinden deze weken. Ik tref eenmaal buiten iemand aan die mij duidelijk groet en mijn naam noemt. Ik moet mijn schouders ophalen en zeggen dat ik hem niet ken. Doch als hij zich bekend maakt zie ik het pas. Tja al dik 55 jaar niet meer gezien, en omdat ik in de voorbije jaren toch ook een gedaantewisseling heb ondergaan. Een man uit m'n jeugdjaren van school en om de hoek van mijn straat destijds wonende. Wandelen brengt toch verrassende ontmoetingen vaak. Vanaf de start is het parkoers meteen aantrekkelijk al. Steek vanuit de startplek de doorgaande weg over naar Mol, en beland meteen tussen hoge groei in de wegbermen, door akkers en velden. Al rap gaat dit tafereel over in bos en heidegebied, en daar zullen we nauwelijks meer uit geraken, zo vermeldt ook mijn parkoersomschrijving, welke aldoor vermeldt zoveelste pad zus en zo links of rechts, rechtdoor. Van de zon zullen we weinig last krijgen omdat schaduw-wandelen troef lijkt te worden, onder de bomengroei dus. Heideveldje en vennen hier en daar het ziet er glorieus uit, en rust troef. Een route met zorg en inzicht uitgezet zo blijkt al gauw. Alleen op de wereld, nou ja wandelaars van deze tocht om je heen, maar het gaat door een absoluut prachtig en rustgevend gebied, en dat waar toch toeristen en nabijgelegen campings de overhand hebben. Het bos en heidegebied te doorkruisen vandaag strekt zich uit doorheen vrijwel de gehele Kempen tot over buurmans grenzen, een ruimte en verlatenheid waar je gemakkelijk kunt verdwalen. Moet gezegd een goede indruk van deze tocht. Toch... Het gaat me niet goed af vandaag, en er wrijft iets in de schoenenhakken. Gaandeweg ga ik ook mijn gewrichten verkeerd belasten zo voel ik, dus ga een rustiger gangetje, en wordt ik door menigeen voorbij gelopen. Geeft geen goed gevoel, en met de grote Internationale Vierdaagse volgende week in het vooruitzicht...... Ik besluit aan de rustpost temidden de grote mooie natuur met alle voorzieningen, maar geen Rode kruis of EHBO-post, om een kortere route te gaan. Heel jammer want de inzenders uit Vlaanderen van de fotoreeksen dagen eerder hier getoond op de site, vertellen mij en verzekeren me dat m.n. onze Vlaamse wandelvrienden enorm genoten moeten hebben. Ik besluit geen verder risico te nemen, en met pijn in het hart, dat wel, mijn afstand te gaan, danig in te moeten korten. Ook beseffende dat de terugloop naar de bus in Eersel me nog de nodige kilometers gaans me parten kan gaan spelen. Rustig gaande maak ik de kortere afstand verder af, en geniet toch de omringende natuurtaferelen. De routes perfect bepijld ook evenals splitsings aanduidingen van diverse afstanden. Ik gniffel even bij zoveel inspanningen, van deze club om de wandeldag tot een succes te maken. Krijg vrijwel geen asfalt onder mijn schoenen geschoven, en dit verdient een groot compliment voor deze 55 plusclub. Bravo! En deze streek leent zich ook geweldig voor zulke parkoersen. In rustposten is ruim voorzien. Lees er drie op mijn route-omschrijving. Ik zal er helaas maar een van treffen. Stiefel door het bijna zeggen aards paradijs, met enorme variatie in boom en plantengroei, en wilde bloemen, een waar genot. Raak plots aan een parkeerplaats van een camping, moet daar langsheen en bereik doorgaande weg en de ingang van deze camping. Ik herken dan de weg naar Mol-Postel en moet een poos per vrijliggend fietspad deze weg vervolgen, en bereik eindweegs verder een atletiekbaan, en een massa parkeerders. Blijk ik aan de finish te zijn beland. Binnen in de kleine kantine is het nu betrekkelijk rustig. Tref daar een oude getrouwe uit de wandelwereld, die wacht op haar man, welke nog onderweg is op de langere afstanden. Meld me af, neem een goede kop koffie, en sluit me bij haar aan tafel aan. Hebben veel herinneringen door onze wandeltijden welke we al jaren liepen, namen en situaties, en andere gebeurtenissen komen ter tafel. Wat tafels verderop zitten ook getrouwen van jaren her, en zij geven me een lift, zomaar spontaan naar huis, en wordt nota bene aan mijn voordeur af gezet. Wat elkaar lang kennen niet vermag toch. Mede onder dankzegging betreed ik m'n huis, verwonderlijke blikken van mijn gade, die me zeker niet zo vroeg al verwacht had. Gevoel van spijt en zo jammer van deze veelbelovende dag zo eindigend, onderwerp ik mijn onderdanen aan een inspectie. Geen blaren maar wel helemaal doorgelopen op mijn hakken. Ik voorzie na behandeling mijn geschade voetdelen van hechtpleisters, en hoop intussen maar, dat me dit bij het wereldse wandelgebeuren volgende week in Nijmegen, geen parten zal spelen. Tegelijk in het besef, dat mijn herstelperiode me nog ruimte biedt. Volgende week komt de wandelwereld samen, bijna 50.000 deelnemers uit dik 70 landen overal ter wereld. De landelijke pers zal ruimschoots aandacht geven hieraan dit grote gebeuren. Voor m.n. onze zuiderburen ter info, van maandag tot vrijdagsavonds van 18 tot en met 21 Juli op t.v. Nederland 1 tussen zeven en acht uur 'savonds, plus later en nog laat op de avond op de z.g. commerciële zenders welke u zonder satelietschotel -antenne dan niet ontvangen kan, helaas. Mogelijk wordt op t.v. Nederland 1 of 2 de intocht laatste dag van het wandellegioen uitgezonden rechtstreeks. Ook de nieuwsuitzendingen zullen wellicht verslag doen zij het kort maar. Het is een enorm feest zo zal u ervaren, de wandelende wereld ontmoet elkaar. Wilde u dit zeker melden. Ik zal in het legioen een van hen zijn, Kijk er natuurlijk weer naar uit. Zal u zeker verslag doen op deze site van het hele gebeuren. Intussen groet ik jullie allen. Tot volgend keer.... Gegroet. Houdoe! Van Peter Heesakkers
Het was een druk wandelprogramma vandaag enkel al in de provincie. De laatste weken toch evenzo. Kennelijk zinspeelt menige organisatie op de grote Nijmeegse Vierdaagse de voorbereidingen van deelnemers onder het motto de wereld wandelt, waarvoor al 48.000 ruim deelnemers ingeschreven hebben uit ruim 70 landen, de derde week van Juli. Een enorm internationale feestweek in stad en ommelanden en doortochtplaatsen met tienduizenden bezoekers als langs de routes. Op naar randje Peelland en Meierijgebied. Zal de route vandaag gaan. Over Lieshout hoefde ik niet zo lang na te denken gezien mijn ervaringen de vorige edities. Steeds meer atletiekclubs doen wandelen in hun pakket, zo ook deze. Vanaf de halte aan de grote bierbrouwer van het dorp is het nog bijna 3 k.m. gaans naar hun clubhuis. Een warmlopertje dus vooraf. De inrichting van hun startplaats is erg eenvoudig, de prijsvoering van de consumpties aantrekkelijk. Onder het dak van een partytent. De opkomst is niettegenstaande de concurrentie vandaag, best goed. Verneem onderweg nog dat een tocht in de provincie afgelast zou zijn op laatste moment, vanwege een sterfgeval van mentor en motor van die club. Dat de organisatie in Lieshout een heel ander parkoers voor ogen heeft, spreekt aan de start boekdelen. Steken juist buiten de dorpsgrens de autoweg over, fietspad op richting Mariahout. Mag een asfaltwegje inslaan met prachtige landelijke taferelen. Werd ik begin van mijn afreis vanmorgen met een bui verrast, nu opnieuw en besluit ik maar mijn regenjack aan te doen, hoeft echter maar kort, gelukkig maar want je zweet uit je jack. Geraak aan dorpsgrens van kleine Mariahout, de geboorte en jeugdplaats van de in ons land fameuze Guus Meeuwis. De route wisselt af met asfalt en zandwegjes. De temperatuur is zonder meer ideaal vandaag, koel windje ook. Ik duik de natuur in via een klappoort en ga een eind langs een ven, een eindweegs verder weer via een poort eruit. Geraak aan een groot mobilisatie complex welke ik omheen ga langs de afrastering. Doorsteek bos uit, de landelijke ruimten in. Crossfietsers passeren me voortdurend. Ik loop pad smal verhard van een zandweg, maar de fietsers gaan me respectvol door het lossere zand voorbij. Langs een brede sloot met aardappelvelden, en aardbeienteelt, het en her en der een fonteinsproeier ontwijkend. Grote en veel teeltkassen langsheen. Een slinger en dan haaks linksaf langs enorme velden belegd met dik plastiek, zie verderop dat op die plastiek velden stapels kratten staan voor een of andere oogst. Moet smoorheet werken zijn in de zomertijd. Het pad langs het veld is erg rul, en ik besluit op de rand van het plastiek te lopen, wat verhard dus. Mag dan eindelijk weer de beschutting van bos inlopen, eerst oud dennenbos met door de wind krakende boomstammen, later gevarieerd groen. Roep tegemoetkomende crossfietsers , toe met tip over de plasticrand te gaan rijden. Dankbaar reageren zij op die tip. Maïsvelden zijn ook alom aan de orde van de dag. Aardappelvelden ook trouwens. De groei staat enigszins stil vanwege de wekenlange droogte in dit deel des lands. Een alleszins mooi bosparkoers, uit de wind ook. Heb het vermoeden in de Vresselse bossen te zijn, wat later bevestigd wordt. Vennen groot en klein vol waterlelies, ontvouwen het natuurdecor. Een groot ven leeft letterlijk van een meeuwenkolonie, gekrijs alom natuurlijk. Hazeputten heet dit gebied, wisselt af met bospaden smal soms rul en breed, maar ook donkere bossen. Hadden we vandaag warm weer gehad, liepen we voldoende in de schaduw. Ga door een weide hoog graspad in, waar een wandelaar kennelijk door een teek bezocht wordt, en komen direct aan bij een particulier achterom in zijn tuin, alwaar de rustpost is voorzien. De EHBO ontfermt zich over de man. De aanloop naar die post was wel wat lang n.l. 10 k.m. Vanaf dit punt kon men diverse afstanden kiezen en vervolgens twee a drie keer langskomen, naar gelang de afstand men wenste. Best gezellige samenkomst in zo'n achtertuin. Verlaat na verblijf langs het huis af door de poort het terrein om een z.g. 60 k.m. wegje een poos te volgen, om na landerigheid weer de omslotenheid van de natuur in te gaan. Paadje zus en zo ingaand dan enerzijds bosrand anderzijds den boer zijn land door. Een bosperceel weer door met weelderige groene varens tot meter of twee hoog. De streek Vressels door. Oude stuifduinen in een bos op en afgaand, weer naar open gebied. Vermoed dat de beek de Dommel is waarlangs het via verhogingen gaat. De Oda brug van hout de beek over. Aspergevelden langs die deels uitgeschoten zijn en het landschap opsieren. Gerstvelden, mogelijk als teelt voor de bereiding van bier voor de grote brouwer in Lieshout, tref ik ook nogal eens. Een groot veld afrikaantjes langsheen. Worden paden weer weggetjes en gaat het duidelijk op Son en Breugel opaan. Toucheren rand van dorpsbebouwing langsaf de randweg, gebied De Kuilen in. Geen opvallende kuilen gezien overigens, zal derhalve naam uit de erg vroege geschiedenis zijn. Aan een landwegje is de rustpost weer voorzien bij particulieren op terrein met jawel een toiletwagen, en een daktent met vanalles eten en drinken. Een regenbui blijft op afstand. De zon zien we vandaag heel sporadisch. Direct na start van hier mogen we een overdekte groenstrook in welke weilanden en akkerland scheidt. Eindweegs verder weer een klappoort in en zijn we aan een droogvallend ven en anderzijds nog flink met water gevuld ven een graspad volgende. Een uitkijk vogelwand, voor of om vooral de watervogels te bespieden. Graspaden waren vandaag nogal eens aan de orde, wat bij zomerse dagen ook koeler te bewandelen is of zijn. Mosbulten is dit gebied genaamd. Weer een poort door vengebied uit volgt na kort wegje een lang bospad, dwars door dicht natuurgebied. Hierna lijkt het met het padenwerk gedaan en volgen een reeks asfaltweggetjes. Het is opvallend rustig op deze wegjes vandaag, dus het deert niet. Kan in alle rust van het landschap, vergezichten, coulissenlandschappen, weide vee genieten. Wolkenluchten veranderen voortdurend. Mijn klep-pet, kan vandaag in de rugzak blijven, en een koele wind, trekt door de open ruimten. Krijg een wat lang populieren wegje te gaan, jonge bomen nog, schat een jaar of vijf hooguit tien. Kom aan doorgaande weg welke Lieshout-Mariahout blijkt te zijn, steek deze in alle rust over en ga een fietspad tegendraads in lopen, en sta na enige tijd plots aan de finish. Het was vandaag een boeiend parkoers, veel wisselende landschappen en bossen, veel verkoeling ook. Ik mag de organisatie en hulppersoneel zeker een groot compliment geven. Routes dubbel bepijld voor degene die toevallig links of rechts loopt. Het routepapier absoluut duidelijk. Volgend jaar heeft deze club zijn 10e wandeltocht, een jubileum dus, vind men zelf ook. In mijn ogen met recht, een aanbeveler. Ik verblijf nog even onder het tentzeil aan de finishlokatie. Maak ook kennis met de route-uitzetter en kan hem meteen mijn groot genoegen van vandaag overbrengen, en nog wat tips. De beloning van deze tocht varieert van een opslag geheugen- usb-stick voor mijn computer, een balpen met om aan halslint, in en uit draaibaar, en een stappen teller, of een reiswekker. De man heeft nog werkjes te doen op zijn posten onderweg, en biedt me aan mij naar de halte te brengen zo'n drie k.m. verderop, en het ligt in zijn richting van zijn taak. Dit aanbod sla ik niet af natuurlijk. Hij dropt me bij de grote brouwer, alwaar ik kort op mijn bus behoef te wachten. Volgend jaar de 10e tocht van hun. Weet dat ik qua parkoers en organisatie niet lang na hoef te deken.
U geachte lezer zij gegroet, met : Houdoe. Tot volgend keer. Van Peter Heesakkers.
Het is een al paar eeuwen de traditie. Het voorlaatste weekeinde van Juni "trekt" de Handelse processie uit vanaf het Valkenswaardse marktplein. Tegen zes uur 'sochtends verzamelen zich een ruime 2000 deelnemers of pelgrims met achter de colonne een hele reeks oude huifkarren, om de dik 40 k.m. v.v. dik 80 k.m. lange route naar dorp in de Peel, Handel, aan te vangen. Klokke zes begint het carillon vanuit de kerktoren een Marialied te spelen en luiden de kerkklokken en zet de stoet zich in beweging. Om zes uur 'sochtends wel te verstaan. Met muziekondersteuning van samengevoegde harmonieën een enorm looporkest dus. De stoet telt talloze vaandels en vlaggen van clubs of anderszins verenigingen welke meegevoerd worden. Er wordt duchtig meegezongen met de begeleidende muziek. Ontwaar zo in de gauwigheid diverse bekende wandelgezichten, en begroet ze natuurlijk. Opvallend veel jongeren maar ook bekende actieve wandelaars bevinden zich in die kolonne. Eigenlijk kent de stoet onderweg weinig devotie en er wordt in stevig marstempo gelopen. De jaarlijkse voettocht naar bedevaartplaats Handel. We worden door de vroeg opgestane bevolking uitgezwaaid. Het gaat eerst op Eindhoven aan. Hier zal ik me pas bij de stoet aansluiten na de ingelaste pauze in een overdekt stadion. Ik blijk niet de enige. Door een opmerkelijk stille zuid- en oostdeel van de stad gaan we naar Nuenen onder begeleiding van politie en verkeersregelaars. Nuenen uit zich in alle toonaarden uit de Vincent van Gogh-periode waar de beroemde schilder enige jaren verbleef. We passeren er de watermolen die hij schilderde, het kerkje waar zijn vader als domineé predikte, en de windmolen die hij destijds naschilderde, en de woning of boerderij even buiten het dorp waar in zijn tijd zijn geliefde Margot Begeman woonde een relatie die overigens spaak liep. Verder standbeeld van Vincent en beeldhouwwerk van schilderij de aardappeleters, en het Van Gogh-museum, en meerdere herinneringen domineeshuis o.a. passeren we. In een wijdse bocht van de weg dorp uit zie ik voor en achter me een enorme rij wandelaars. Na dorp Gerwen een prachtige bosweg gaande naar Lieshout over een wel erg breed fietspad, bereiken we voornoemd dorp, waar in tegenstelling van andere rustplaatsen, vier in totaal, amper een half uur, nu een rust van een uur ingelast wordt. Paarden in prachtige oude koperen hamen gehuld met rinkelende belletjes, krijgen hier water en voeding als o.a. hooi toegediend. Nadien een wat langere weg via landerigheid en smalle rustige weggetjes gaat het via Beek en Donk de provinciale weg op richting Gemert daar de laatste pauze van klein half uur, waar ieder zijn ding doet en moet of wil doen, is het nog dik 5 k.m. gaans. aan rand van Handel heten spandoeken de pelgrims van harte welkom. Handel en Valkenswaard hebben als vanouds warme vriendschapsbanden met elkaar, en menig huwelijk is er ook ontsproten door alle jaren heen. In Handel worden we door mensenmassa's welkom geheten. Een deel der deelnemers blijft hier over voor de volgende dag, de terugtocht, anderen worden per auto b.v. opgehaald en de volgende dag weer hier terug gebracht. Vandaag eindigt de tocht in een eindceremonie in het processiepark, en gaat ieder nadien zijns weegs. En vaak achter de borrel. De dag erna is er in dit park een openluchtdienst, waarna direct de tocht terug naar Valkenswaard aanvangt. Trekt men ter afscheid zingend en spelend drie maal rond de kerk, en meteen het dorp weer uit, met muziek van het enorme looporkest, in stevig stap tempo. Na enige k.m. rs eerste rust in Gemert, men houdt een strak schema van rusttijd en doortochttijden aan. Na Gemert gaat het in verzengende zon terug op Beek en Donk aan. De doortochtplaatsen luiden de kerkklokken tijdens de doortochten. Dorpsvolk begroet ons alom telkens weer opnieuw. Het heet een processie te zijn, nou ja er wordt wel gezongen, en het orkest speelt zijn liederen, maar meestentijds wordt er onderweg gezellig gekletst door allen, Opnieuw een uur pauze in Lieshout, waarna de grote stoet lopers het dorp verlaat de weg naar Gerwen op, weer die bosweg, we genieten van de schaduw. In Gerwen en Nuenen opnieuw veel kijkers langs de route. Na pauze Nuenen in en om dorpspark, trekt de stoet naar en door Eindhoven oost en zuid de stad weer uit. In Eindhoven, is de rustplaats veranderd naar een schoolplein, telkens op de rustplaatsen zijn verzorgers en EHBO-ers actief en stellen begeleiders, en politie zich op om zorgeloze doortochten te verlenen. De tocht door de stad is natuurlijk erg lang, maar we gaan zuidwaarts de stad uit, via heerlijke schaduwwegjes op Aalst Waalre, aan. Hebben we pauze, de laatste toch, aan het Hazzo theater. Hierna trekken we dorp onder natuurlijk weer klokgelui, en spelend mega orkest en rijen dikke toeschouwers, door en uit, opnieuw een toch lange bosweg van 5 k.m. de laatste k.m. rs op Valkenswaard aan. De stemming onderling is opgewekt weer, en blij, men zal het weer gaan volbrengen. Het wordt steeds drukker langs de route nu, en aan de rand van Valkenswaard verandert het plots in rijen dik publiek. Ik zie huilende toeschouwers, en prachtige persoonlijke begroetingen, heel emotioneel, maar ook deelnemers met tranende ogen. Het grijpt ook mij aan, die aanblik. Kan mij toch wel bedwingen gelukkig. Het publiek is geweldig enthousiast. Het grote orkest speelt die laatste kilometers als bezeten. Lang niet alle pelgrims die voorrang hebben om de kerk te betreden voor de korte afscheidsdienst kunnen de toch grote kerk in. De kerk davert van muziek ritmisch geklap en gezang, iedereen is wild enthousiast, het geeft een brok in je keel, zoveel vreugde en blijdschap. Vlaggen en vaandels vendelen. Ze hebben de tocht volbracht in een geweldige saamhorigheid onderweg. Men staat op banken en de loopgangen zijn propvol. Ook hier zie ik alom tranen vloeien, bedenk dat velen met een intentie meegedaan hebben. b.v. Ziekte in de familie, en kennissenkring, of uit dankbaarheid van genezing of wat voor intentie dan ook. Er worden korte toespraken gehouden, bedankjes aan begeleiding, hulptroepen enz, meer ,klinkt erna nog muziek, korte gebeden, en dan stroomt de kerk leeg. Op het marktplein buiten wordt de proviand uit de huifkarren opgehaald, en stromen de café's en terrassen mudvol als ook in de straten eromheen. Het is weer voorbij voor een jaartje. Wat mij zo boeit aan deze tocht is de gezelligheid en saamhorigheid onderweg. Allen voor een, een voor allen. Een geweldige sfeer waaraan ik elk jaar mijn weekendwandelingen graag aan opoffer. De hulptroepen in ruimste zin, die een geweldige inzet tonen om de wandelaar of pelgrim zorgeloos, en vrijwillig naar hun einddoel te brengen. Absoluut fantastisch! Niet in woorden te brengen deze tocht en dagen. Maar oké, ik pak nu mijn gewone wandelingen weer op. Verruil de verharde wegen weer voor de rijke natuur in het Brabantse. Geachte lezers: Tot volgend keer weer. Ik groet u weer met "Houdoe"!
Mijn wijk door en uitgaande vallen mij de bruin-gele gazons op i.p.v. groen. De droogte heeft toegeslagen terwijl de rest van het land toch groener lijkt. Wanneer ik de lijnbus instap en mijn reispas wil scannen blijkt het apparaat niet te werken, en mogen passagiers gratis mee naar eender welke bestemming. De zon schijnt volop hoogstens wat sluierwolkjes. Op weg naar de scheiding van het Peel en Kempengebied. Het is nog fris, maar mijn dunne zomerjack kan toch al gauw in mijn ransel opgeborgen worden. De start is voorzien in het scoutsheem. De parkeerplaats staat mudvol enkel nog van de lange afstandslopers die al reeds lang onderweg zijn. Gezien de feestelijkheden van gister ten mijne huize doe ik het vandaag kalmer aan liever. Het eerste deel van de route gaat tussen afwisselend akkers en weidelandschappen door, sommige percelen groeit nog niets, andere komt aarzelend vooral de maisplantjes uit de grond. Er is een sproeiverbod door de provincie uitgevaardigd vanwege de droogte. Paradoxaal genoeg, vanuit waters als sloten rivieren en beken. Wordt nagestaard door allerlei weidevee, en grommende en blaffende honden achter veilig hekwerk. Wanneer ik zo'n blaffer benader tot aan het hek bindt deze toch in. Ik herken hier veel van de route het voorbije jaar. Zie ook dat er twee enorme villa's met rieten daken gebouwd zijn intussen. Asfalt wordt zandweg, die mij even verder door een bos leidt, moet een doorgaande weg oversteken, en weer het vlakke gebied in, wijde zichten dus. Kom langs een kunstmatig aangelegde plas welke behoort tot een camping. Kom langs onmetelijk lijkende golfterreinen, waar de eerste gasten al hun balletje slaan. Wordt dan het bos ingeleid om voor een klaphek af te draaien een zandweg, los zand, toch te kunnen kiezen voor een verhard grintpad erlangs. Een tijdlang gaat dit pad almaar door, met enerzijds landerijen, anderzijds bospartijen. Zie even later aan een bord met uitleg en kaart dat ik over dit pad loop op de afscheiding van gemeentegronden Heeze -Leende en Someren, maar ook tekent duidelijk het Peelgebied zich af met de Kempen, en vlak bij de provinciegrens met Limburg. Ga over een stroompje wat de Peelrijt noemt. Draai dan de bossen weer in en zuig mijn longen vol met dennenlucht meest aanwezige boomsoort hier, maar eindweegs verder toch overgaat in meerdere bomensoorten als grove den, jongere den, eik, Amerikaanse eik, abelen, essen en beuk herken ik. Gaande over geitenpaadjes smal pad dus en hoge grassen en dennennaalden en kleine takjes. Moet tevens een echt bikerspad volgen. Geen bikers gezien toch. Kom aan het Keelven, en zal hier aan de waterkant een poos omheen of langs lopen, tref hier een kudde schotse hooglanders, die zomaar rondkuieren, om eindweegs verder weer de bossen in te gaan, klaphek door en ben ik zie ik terug op het punt waar deze lus begon. Zie n.l. tegemoetkomende wandelaars die die ommegang nog moeten maken. Ben weer randje bos en anderzijds grote vlakten van de golfbaan. Wijde blik waar aan het hemelzwerk wolkenpartijen opbouwen, en het landschap zodoende wat boeiender maakt. Volg bewegwijzering Keelven en Zeven vennen-route om later bos weer in een prachtig eenmanspad te volgen met diverse bordjes met uitleg over natuurlijke zaken, slingerend en mooi beschut en uit de wind. We halen vandaag toch de 23 graden nog. Het bos is nu en dan donker, en moet veelvuldig bukken voor overhangende takken. De route is blauwwit gepijld wat de clubkleuren zijn van deze organisatie. Na uit dit bos geraakt een ander bosgebied ingaand, kom ik aan de rustpost der club. Het is een gebouw met alles erop en eraan van een bijenvereniging genoemd naar hun heilige Ambrosius. Ruime en overdekte zitplaatsen en het personeel werkt zich uit de naad om het ons naar de zin te maken. Na verblijf ga ik weer op pad even teruglopend, om weer een dennen en sparrenbos door te gaan die even openterrein brengt later en me langsheen de bosrand, langs een grote parkeerplaats met intussen een paviljoen met consumptiezaken. Bemerk dat ik op een LAW-route geraakt ben, van het Pelgrimspad van Amsterdam naar Maastricht. Alle afstanden zijn intussen op deze route gekomen, wat meer leven in de brouwerij brengt, deels zullen sommige ook weer aftakken. Een verscholen graspad door kom ik weer aan doorgaande weg vol toeristisch verkeer, omzichtig oversteken dus, weer een hekje door en kom in het gebied van het ooit erg grote Beuven, de Witvenroute een tijdje volgen, helaas voor een groot deel drooggevallen nu. Slinger door afwisselend bospartijen en vlakten door wijde blik met een boeiende wolkenhemel daarboven. Hele bossen gekapt om er een zandverstuiving te laten ontstaan. In de vlakten hoge grassen, boomstompen. Mag nog een knuppelbrug overlopen die zich door of beter over voormalig ven en moerasgebied slingert, om opnieuw bossen in te gaan over sprokkelhoutpaadjes. Zie ook oude uitgedroogde en omgekapte kale bomen liggen in wijde landschappen, die men mogelijk laat liggen om insecten aan te trekken, en dus daardoor weer gevogelte. De route is wat karig bepijld, maar wel alom blauw-witte linten, en mijn routepapier is mijn geleide. Een kunstmatig aangelegd stuifduinengebied door. Voorheen bos. Na weer wat bosgeslinger kom ik aan een brugje van weer de Peelrijt die vanuit naburig Heeze, dwars de heide en door de Somerense bossen over en door steekt, en nu een sloot wat diepliggend volgt. Ga langs die sloot om een draai te maken vlak langs, opnieuw een kudde Schotse Hooglanders welke zich keurig en rustig gedraagt toch. Liggen meest midden op het pad, maar de parkoersman leidt ons met ruime bocht om ze heen. Het heideland en bosgebied wisselt nu snel af. Gaan een weg door bos over , om een kampeerterrein een poort in te gaan. Met wijdse bocht lopen we langs allerlei huisjesbouwsels, caravans, en zelf aangelegde tuinen. Opvallend rustig hier, opmerkelijk gezien doorgaans drukke kampeertijden als het Pinksterweekend. Kom aan de kantine, maar wetende dat het nu nog maar paar k.m. gaans is voor me, sla ik dit over. Poort uit, terrein af, volgt asfaltweg met draai en opnieuw de ruimte van de agrariërs in, beschut onder de hoge bomen waar de wind door ruist. Hoor in een sloot nog kikkergekwaak. Huisje boompje beestje breng me de doorlopende weg aan opnieuw een doorgaande weg Someren-Lierop, mag daar een breed fietspad op. Zie een snel opkomend wild bos opgroeien, waar eerdere jaren populierenbomen gekapt zijn herinnerde ik me nog. Laveer op dit pad tussen toeristische fietsers door, wat met beetje inlevingsvermogen geen bezwaar is en kan zijn. Delen gebroederlijk de ruimte. Kom dan aan de rotonde in de weg Asten-Heeze, steken die over, om kort erna een wegje in te slaan, die me terug aan het scoutsheem brengt. De route, hoewel veel herkenbaar van vorig jaar, toch wat nieuwe stukken in de route , goddank, hield het midden tussen een Kempen en Peeltocht. Boeiend, wisselend en mooie landschappen. Mede door een betere, frequentere busdienstregeling kon ik hier binnen wat langer nablijven en keuvelen met deze en gene, vanachter enkele tassen koffie. Een schitterende tocht was ieder eens, zoals deze oostelijke hoek van de provincie haar naam ook van draagt. Mijn gang naar de bushalte 2 k.m. gaans temidden van letterlijk niemandsland. Beste lezers ik groet u weer met een opgewekt Houdoe tot mijn volgende inzending weer.
