Op naar Riethoven alwaar De Grenslopers uit Luyksgestel hun tocht van deze gecombineerde Belgisch - Nederlandse wandelingen organiseert in het kader van de grenswandelingen aan beide zijden van de  landelijke meet.  Bij vertrek naar  Riethoven tref ik nog een bekend gezicht  uit Bergen op Zoom, welke me verhaalt  over zijn vroege afreis welke omslachtig verloopt vanwege spoorwerkzaamheden bij Eindhoven.    Wat mensen niet over hebben voor hun hobby.    Deze grensparkwandeltocht is opgedragen aan de oprichter grondlegger van W.V. De Grenslopers Joop de Lange welke zich na emigratie  in deze gemeente vestigde, en uit het niets startte met de oprichting van een club welke zowat  met 700 leden of meer uitgroeide.  Joop bereikte een zeer hoge respectabele leeftijd, en begon na zijn pensionering nog  met het oprichten van deze club.  Hij heeft de enorme groei van de club nog mogen meemaken, wat hem  terecht trots en dankbaarheid  verschafte.  Joop heeft ook van vele zijden onderscheidingen verworven voor zijn inzet.    Helaas is hij niet meer onder ons.     Vanaf de dorpskerk in Riethoven vangen de B.O.Z. naar en ik de trip naar de startplaats aan.  Onderweg passeren ons ook de auto´s van de weer vele Belgische bezoekers, volgen de landelijke weg met hele velden maìs en akker  en weideland huisje of boerderij hier en daar de routepijlen totdat een bord aangaf en een verkeersregelaar dat daar de startplaats was  en camping annex struisvogel/ kweek boerderij zich bevond.  Aan de ingang en naar de kantine hiervan staan al een groepje langnekken, de struisvogels dus ons nieuwsgierig of is het waaks, belangstellend na te turen, ernaast bevinden zich een groepje ezels welke rustig doorgrazen.  Het is al gezellig druk binnen en daar zijn ook foto´s en uitlegborden aanwezig welke het verhaal achter deze dieren vertellen.  Achter de startzaal bevinden zich achter een rieten wand in een schuur aangrenzend meer van de langnekken.  Ik probeer uit beide dieren nog  te ontdekken of er politici achter een facade zitten maar mijn zoektocht is tevergeefs.    Na de inschrijving  neem ik nog een grote kop koffie , en wurm me buiten langs files binnenrijdende auto´s op weg naar een parkeerweide.   Eenmaal buiten de poort vallen me velerlei schitterende bloemen op die de  voorzijde van een boerderijgevel sieren, even verderop aan de overzijde zijn kleine tot enorme pompoenen uitgestald in de voortuin, in grote aantallen, en gaan terstond  weiden langs waar paarden en pony´s  in staan.  Meteen al een mooi begin van de tocht dus.  Ik dokker het smalle klinkerwegje af een aansluitende zandweg in, enerzijds het eerste bosperceel  anderzijds den boer zijnen doen.    De route-omschrijving die ik meekrijg is zeer exact in zijn omschrijving met pijlennummers, loopafstand van pad of wegjes, en de optelling hoeveel men loopt in totaal en vervolgens toont het papier een hele resem aan paden met kruisingen twee of driesprongen.  Jawel we zijn weer midden in de Kempense natuur en zijn  veelgeroemde bossen.  Het mag en moet gezegd, de routeuitzetters hebben er hun levenswerk weer van gemaakt, om ons al het schoons van Kempenland  te tonen.    Rust en ruimte voeren de boventoon.  Ver weg van verkeers of industrieel geraas.   Men komt hier volledig tot rust, en het genot  van allerlei groen voert vandaag de boventoon.  Alweer opvallend en toch vroeg al veel paddestoelen in grootten soorten en maten.    We doorkruisen voortdurend het bosgebied meest oostelijk van dorp Riethoven, draaien nog aldoor paden in en uit met her en der een akkerland of weideveldje onderbrekend en verrassende doorkijkjes.  Fotoliefhebbers onder de wandelkaravaan kunnen hier volop  en moeiteloos hun plaatjes schieten.    De routemannen zijn duidelijk kenners hier.    Komen door een bosperceel waar het duinen op en af moet gaan, een oude zandverstuiving waar pak ´m beet honderd jaren of langer geleden bosaanplant was in het kader van de crisis en werkverschaffing.  Een mooi volgroeid bos of bossen zijn het resultaat.    De uitpijling is zonder meer subliem.   Volg gedwee alle boswegeltjes met vaak hoge grassen, bloem en boomgroensoorten.    Bereik na ruim zeven k.m. gaans de onvolprezen Cadiwagen van de organiserende club, afkorting van kantinewagen met alle heerlijks en warm en koud of fris aan boord.  Het personeel werkt als bijen.  Naast deze wagen is een ruime daktent opgezet met klapbanken en tafels die ons tegen het  vandaag verwachte hemelvocht moeten beschermen.   Na verpozen volgt een extra lus te gaan. Veelal smalle paadjes en weer klimmen en dalen over oude zandduinen van eertijds.  Gaat over in landelijk zicht en passeer een punt welk ik me herinner van de Eindhoven/ Luyksgesteltocht van weleer.  Komen langs een weide nu zonder vee van eerdere tijd  die nu rommelig oogt, tweesporig pad over en stuiten in een bocht op een grasmaaimachine  welke toebehoort aan Natuurbeheer.  Deze heeft zojuist  het ons te gane pad vereffend , van hoge grassen en het ruikt er heerlijk naar vochtig groen, toch wat vochtige paden ook wat een broekgebied is.  Slingeren hierdoor om tussen wildgroei en ruigten een vlonderpad te gaan langs smalle paadjes zowat dichtgegroeid, geraak ik aan een camping welke precies op de gemeentegrens van Waalre en Veldhoven ligt tussen de behuizingen door een weg op fietspad gaand met een bromfiets tegen rijrichting achter me aan, komt me achterop, blijkt een vrouwelijke postbezorgster te zijn.  Zij is heel meegaand jegens ons wandelaars.  Een eindweegs verder moet ik de weg oversteken weer een bosgebied in, dan een weiland in, die me brengt tot aan de Dommelrivier, weer versmallen de paden door hoog riet en ruigten om me heen, soms omzichtig te gaan maar absoluut mooi toch.  Gaat dan over in goed begaanbaar boswegje weer.  Steek weer een doorgaande weg over en geraak aan een helaas meest drooggevallen ven.  Welke je helaas zo steeds vaker treft in de natuur.  Onze  gestegen vraag naar leidingwater is hier debet aan.    Gaan linksom dit ven in mijn herinnering Witven genaamd.  Moeten via een smal dammetje dit ven oversteken naar de overkant, en we zijn alert op de vele boomwortels op ons pad die verraderlijk boven de gronden uitsteken.  Op een deel wat extra mijn aandacht trekt, glijd ik eerst uit over een gladde boomwortel, geraak mijn evenwicht kwijt en zijg ter   aarde met een ferme smak voorover op mijn borstkas en gezicht.  Jo en Rieky  uit Bladel die me al een tijd vergezellen schrikken zich lam, en trekken me overeind, kleding onder de modder en zand, bril verbogen en deels kapot, mijn gezicht zwart van de grond en een schaafwond onder mijn oog constateren zij. Wordt door beiden naar een bank welke Jo wist geleid aan een visvijver , waar ik me neerzet op geen bank maar een boomstam.  Als zorgzame verplegers verzorgen  en vertroetelen ze me, was mijn handen uit een fles water en poets mijn gezicht schoon, om me toonbaarder te maken met een doekje.  Jo weet mijn bril enigzins recht te buigen, omzichtig.  Ik kan ´m vanwege de vervorming niet meer opzetten.  Na van de schrik bekomen te zijn, zetten we de tocht door, om de vijver heen dan een parkeerplek langs en nota bene volgt een langere asfaltweg.  We kunnen de gang erin houden en overweeg of ik beter kan stoppen bij de volgende rustpost.  Ik heb pijn aan mijn borstkas, ribben rechtsonder.  We keuvelen nog best over een en ander dat weer wel.  Mag een zijwegje in wat op particulier gebied komt, waar men toch toegang heeft, gaan het versteende gedeelte voor wagenkering af een veldwegje in, smal met hoog gras door de regen die inmiddels valt, langsheen een lange hoge haag af welke aan een doorgaande weg eindigt en zien aan de overkant in een groot grasveld de rustpost met cadiwagen weer.  Jo wil ruggespraak houden met de dag leider Jan S. van deze tocht.  Even overweeg ik koppig door te gaan voor de laatste kilometers maar dan kalmpjes aan toch, maar gezien mijn borstpijn gooi ik dan toch maar de handdoek in de ring.  Wandelaars die er zitten en me zien schrikken best bij de aanblik, en sommigen raden me aan naar de eerste hulp te gaan.  Jan komt naar me toe en biedt me aan me naar het afmeldburo, of Riethoven bushalte, of naar het ziekenhuis in Veldhoven te brengen, kies na overweging het laatste en zo gebeurt.  Het einde van een werkelijk schitterende tocht weer, wie zal me tegenspreken?    In het ziekenhuis beraad ik me nog, maar nu ik er toch ben vraag ik naar de eerste hulp, heeft wat voeten in aarde eer ik daar geraak met bewegwijzering, routenummers, deuren met toegang maar met speakers en camera's en elektrisch dus.  Aan de balie aldaar een korte controle en onderhoud arts.  Nou kort gezegd mijn oogwond bloedt niet meer en kan mag zo genezen, en zal t.z.t. bijtrekken en mijn borstpijn kan men niets doen moet met rust genezen.  Gerustgesteld ga ik weer naar buiten en op huis aan waar mijn lieverd zich een hoedje schrikt en mijn verhaal aanhoort.  Ik ben Jan , Jo en Rieky veel dank verschuldigd, heel byzonder hun eerste hulp.   Wat wandelvriendschap vermag toch. Daags erna wordt ik getelefoneerd door de voorzitter van de club en namens bestuur en leden informeert hoe het me vergaan is en hoe de toestand nu was.  Het blijkt ook flink in de wandelgeledingen  belangstellend rondgegaan te zijn, wat ik byzonder waardeer.  De bril kan vervangen worden, maar de pijn op mijn borst speelt me nog parten, en kleding kan gewassen worden. Al met al viel het later en achteraf nóg veel mee.  Wel zal ik mogelijk de eerste weken van wandelingen moeten af zien.  Betekent dat u zeker de eerste weken niet van mijn wandelverhalen zult kunnen vernemen.  Maar dan ga ik er weer voor, zeker weten.    Ik dank iedereen voor hun warme belangstelling en medeleven en zeker hen die me behandelt hebben na het voorval.  U beste lezers deze wens ik alle goeds. Tot schrijfs en wie weet ziens langs 'sheren wandelwegen.

Houdoe!    Gegroet:  Van Peter Heesakkers