"The walk of the World". De stad waar de wandelende wereld elkaar ontmoet.  Uit zeventig landen inschrijvingen  tot in de verste uithoeken van de aardbol.  Behoeft geen betoog dat de stad zich niet onbetuigd laat.  De stad feest dag en nacht een hele week lang.  Tot ver rondom de stad zijn wandelaars , toeristen en supporters  ondergebracht in enorme tentenkampen extra kampeerplaatsen openbare en publieke gebouwen hotels, motels en particuliere  woningen.  Nijmegen en omgeving leven dag en nacht deze week.  Bussen en treinen draaien nacht en dagdiensten.  Nijmegen koestert haar vierdaagse gasten.  Parkeerproblemen zijn er ook , daarom spant het openbaar vervoer zich extra in.    Nijmegen is in feestgedruis ondergedompeld.  Men kan twee dagen tevoren aanmelden ik ga alle dagen per trein, en neem die tweede dag als aanmelding.  Het zal mijn 40e officiële  vierdaagse worden.  Het aanmeldplein bestaat uit een enorme parkeerplaats, met eettentjes winkels, terrassen, podia voor optredens, grote t.v. schermen, en de aanmeldburo's  staan opgesteld in een naburig park waar het gras met houten vlonders is belegd.  En toiletgroepen.  We krijgen een polsbandje om welke we elke dag bij start en finish moeten laten scannen, en een knip/controlekaart voor onderweg, waar we zowat drie keer per dag de kaart moeten laten knippen.  Veel ontmoetingen  bekenden vooral op deze dag.  Op het terrein een immens grote consumptietent met daarboven een grote persruimte, waar de Ned. en buitenlandse pers hun info kan bekomen, middels ook persconferenties en interviews.  Ik ga de aangrenzende binnenstad in die bruist van leven, muziek en animatie/optredens.  Het is er berendruk.  Later in de middag naar huis, om me op de eerste dag morgen voor te bereiden.

1e dag:  Elke dag als ik uit het station kom zijn enorme veeg en opruimploegen bezig om de binnenstad schoon te krijgen.  Zij verdienen extra waardering van de gemeente.   We worden 'sochtends vroeg uitgeleide gedaan door enthousiaste  menigten uitgaanders door meestal jeugdigen.  Hi-Fives en aanmoedigingen, joel en zangpartijen, en leuzen zijn ons deel.  Geraken vrij gauw de stad uit en gaan over de majestueuze  Waal {rivier} brug de stad uit noordelijk richting Arnhem en de fruitstreek De Betuwe.  We gaan de route omgekeerd van tientallen jaren traditie, tegen de richting als gewoon zogezegd.  De lange kale dijk zonder boombeschutting richting Oosterhout, de dijk die veel wandelaars opbrak  als het warm weer was. Nu te doen of nemen bij het ochtendgloren.   We gaan langs een monument  De Waalcrossing, waar in september 1944 Amerikanen in  canvasbootjes de Waal overstaken onder spervuur van de vijand, om de Waalbrug in handen te krijgen voor de doortocht naar Arnhem  van de grondtroepen, welke route een brug te ver zou blijken.  Tegen de route in gaat het dus, en zien we de route eens van de andere kant.  Voor en achter je een enorme oneindige stoet van duizenden wandelaars, militaire en burgergroepen op naar Elst de hoofdetappeplaats vandaag.  Zoals elke doortochtplaats versierde straten, veel muziek, en zoveel publiek dat de weg opdringt welke je de hand schudden en hi-fives geeft, maar ook hele schalen met eetgerei fruit, snoep, koekjes, water bekers en wat al meer vocht aanbiedt.  De doortochtplaatsen is het HET feest van het jaar, dorpsnotabelen op podia, en de belangstelling overweldigend, indrukwekkend en aandoenlijk soms zo'n groot enthousiasme, borden en spandoeken met aanmoedigingen, ook persoonlijke, muziek, animatie, toejuichingen, applaus, koren zijn wandelaars deel, versierde straten, veel vlaggen van de deelnemende landen langs je en boven onze hoofden. Je ziet een keur van uniformen land zee en luchtmacht van Navo-landen , Koreanen, Japanners, Australiërs , Nw. Zeelanders, maar ook van wandelclubs, bedrijvenclubs etc. meer.  Een grandioos publiek draagt ons alle dagen op handen vele tienduizenden per dag omzomen het parkoers.  Elst achter ons is het even bijkomen van alle hartelijkheid ga ik op naar Bemmel, waar eveneens een schitterende ontvangst wacht.  De consumptietenten en rustplaatsen doen goede zaken overal maar ook het publiek verzorgt ons prima, met uitgerolde tuinslangen, douches boven de wegen, tuinsproeiers, want het is al knap warm.  Op naar dorp Lent waar we door de straat Via Begonia naam gedoopt bij gelegenheid.  Dan wacht ons een lange weg naar de waalbrug, waar we nu tegendraads vanmorgen naar Nijmegen teruglopen. De stad in tussen een feestende , zingende applaudisserende menigte.  De eerste dag zit er op, de kop is er af, van een wervelende dag.

2e Dag:  De dag der waarheid genoemd, de dag-afstanden  van 30, 40 50 km. zijn langer evenals de eerste dag vanwege verkeerstechnische redenen, we moeten n.l. over en onder verkeerstunnels door wat elke dag trouwens een hele kakafonie van autoclaxons en vrachtverkeers toeters gelijk grote stoomboten produceren.  Zal van afstand een indrukwekkend beeld geven de eindeloze wandelmassa's  vlaggen van allerlei landen en legeronderdelen en clubs, over de viaducten te zien trekken, knipperende lichten, armengezwaai vanuit portierraampjes.  De beginroute is vervelend lang de stad uitgaand, maar dan plots veranderd deze buiten Nijmegen in een breed bospad.  We trekken door Alverna en een omweg naar Wijchen.  In het door Boudewijn De Groot in de zestiger jaren vorige eeuw veelbezongen en geprezen  streek van Land van Maas en Waal lied.   Aan de Markt in Wijchen is de samenkomst van alle afstanden , en zorgt voor enorme opstopping, op natuurlijk het drukste moment van de doortocht, het is even schuifelen over tientallen meters, een smalle straat maakt dit, tot we de Kasteellaan opkomen en zich verbreedt, en de massa van het circus van Jeroen Bosch { Boudewijn dus}, de ruimte krijgt weer.  Tribunes met volk langs de weg door het dorp, enthousiast publiek verwelkomt ons, en klapt ons voorbij, het is een gekkenhuis hier, rijen dik het volk.  We gaan op dorp Woezik aan, idem dito tonelen.  Buiten dit dorp verbreedt de weg die later overgaat  in smal wegje naar Beuningen, gelukkig goed beschaduwd, want het zou vandaag  zeer warm worden.  Ook   Beuningen doet niet onder in een feestelijke doortocht en massa's publiek dat ons op handen draagt, daarna gaat het de weg naar Weurt op en over de sluis van het Maas/Waal-kanaal.  We trekken Nijmegen west binnen onder prachtig versierde straten, en als overal elke dag onderweg uitdelend publiek, ach ja maaltijd onderweg zeggen we maar.  Kom in Nijmegen nooit aan haar vierdaagse, pas daar voor op!!  En drinken genoeg want dorstig zijn ze die lopers.  We eindigen de dag met een ommetje langs en over de waalkade, waar ook veel attracties en dwars door een kermis gegaan moet worden, krijgen vlak voor de waalbrug van gisteren een steile klim de binnenstad in, waar het gejuich constant opgaat, en erg veel mensen in het roze gekleed zijn vanwege Roze Woensdag.  Langs feestende menigten bereiken we bereiken we de finish het enorme  start/finish terrein, met al haar vermaak verpozing en voorzieningen , een echte stad op zich.  Ik laat me weer afscannen en ga direct naar huis.

3e Dag

Het is dezelfde route van gister de stad uit, en we worden kort vergast op een plensbui wat me onder de overkapping van een pompstation neerzet.  Zal me ook buiten de stad overkomen.  En laat het plastieken  wandellegioen aan me voorbijgaan.  Zodra het opklaart ben ik weer een deel van het legioen, gaan door Malden na deze plaats de kanaaldijk opgaande naar het drie-provinciën punt  Brabant , Gelderland, Limburg komen we de meest noordelijke gemeente Mook van Limburg door, bij Mook laten we andere grote afstandslopers achter ons, en krijgen we een kilometers lange prachtige bosweg geheel beschaduwd k.m. rs vals plat naar boven te gaan, gaan weer provinciegrens over van Limburg naar Gelderland.  In Groesbeek staat het kijkvolk weer rijendik ons aan te moedigen, kijk je je ogen uit  aan alle feestelijkheden en uitdossingen en optredens  enkel muziekanten, groepjes muziekmakers , gejuich , geklap en zo meer.   Dalen het dorp in en klimmen het ook weer uit het dal en dan komt daar de Zevenheuvelenweg te nemen, omzoomd met caravans, eettentjes, rustplaatsen, en enorm veel publiek.  Boven op een der heuvels ligt een Canadese  soldatenbegraafplaats van enige duizenden gevallenen. Hier buigen vooral militaire groepen af om de plechtigheden alhier bij te wonen.  Ik weet het uit ervaring, het is daar heel aangrijpend en triestig de plechtigheden en graven.  In dit gebied begon op 5 febr. 45 de campagne tegen het Rijnland om de Rijnbruggen in Duitsland te veroveren met dik 500.000  geallieerde soldaten.  Canadezen en Engelse.  Een geweldig bloedbad  gebeurde hier.   Ik hobbel verder over de heuvels richting Berg en Dal, moet daar nog een wijk doorheen, om de weg naar Nijmegen op te gaan.  Langs de weg veel schuiltenten voor ouderen en invaliden van de vele tehuizen daar, en dat ontroert me bijzonder, ik mag toch maar in alle gezondheid deze tocht kunnen lopen, wat een voorrecht!!   Via een mooie bosweg trekken we na kilometers de bebouwing van Nijmegen binnen de weg helemaal dichtgegroeid.  Trekken door uitbundig feestende en versierde  wijken.  Wat zijstraten door tot plots aan het finishterrein.  Het volk langs de route dezer dagen in aantal is onbeschrijflijk durf geen schatting te doen.

4e Dag:  De dag van de waarheid.  Je wordt letterlijk bijna op handen gedragen door het zeker honderdduizenden tallen publiek.  Lopen we 'sochtends vroeg opnieuw die saaie  dezelfde route de stad weer uit, tot aan de splitsing van brede zandweg van de tweede dag, en krijgen dan de route door de Hatertse vennen en bossen te gaan, wordt na kilometers landelijk toch en bereiken het dorp Overasselt.  Ook daar groot feest en hartelijke begroetingen van de bevolking en muziek.  Lopen na de grote dorpsstraat nog wat binnenwegjes tot dorp uit de Maasdijk op.  Een slingerdijk met voor en achter ons als een kruipende  veelkleurige slang van wandelaars. We lopen nog net op Gelders gebied, kijken over de Maas rivier naar de provincie Brabant.  De langste afstandslopers zullen door drie provinciën trekken vandaag. Brabant , Limburg, en Gelderland.  Bij en in Cuyk ligt een speciaal aangelegde pontonbrug  door onze genietroepen gelegd, over de Maas, er heerst een topdrukte.  Bij Malden worden alle afstanden weer herenigd.  Het is een heksenketel  aan feestelijkheden in Malden al en het publiek draagt ons zeker vandaag en de laatste kilometers op handen.  Het is indrukwekkend en aandoenlijk, er wordt naar elkaar gezwaaid, gegroet  gelachen  met vlaggen gevendeld, gejuicht geklapt gezongen gespeeld met enkelingen en muziekgroepen en fanfares.  Onbeschrijflijke taferelen kan er geen woorden voor vinden. Is meer dan geweldig. ik knik terug en buig me vaak en zwaai terug. Kinderen en oudere jeugd vragen handtekeningen , of geven papiertjes met hun adressen  om een kaartje liefst vanuit een zo ver mogelijk land te krijgen van je.  Ook willen ze een tijdje hand in hand met je meelopen of anders ook een high-five.  Ook de overige wandeldagen trouwens die taferelen.  Het samengaan publiek en wandelaars is met geen pen te beschrijven, daarvoor onthoud ik me ervan in dit verslag.  Ik ga de stadsgrens over, en dan zo'n massa publiek heeft u vast nog nooit in uw leven gezien, en publiek wild enthousiast, want de finish komt nu in zicht, de moeilijk lopenden rechten hun rug, talloze muziekkorpsen uit binnen en buitenland begeleiden ons, de hele weg loopt vol lopers en groepen en korpsen.  Er barst hier een feest los dat zijns gelijke nergens kent.  Er is eens enkele jaren geleden geschat dat de laatste zes k.m. 400.000 man publiek de intochtroute omzoomd, dit lijkt mij nog erg laag geschat toch, de laatste km. rs loop je als door een enorm stadion tussen hoge tribunes door.  Ik krijg het  emotioneel erg moeilijk de laatste k.m. rs, in het besef dat ik dit nog mag en kan doen en wel mijn 40e keer officieel, wat me een bijzondere extra mooie medaille opleveren zal.  Ben enorm geraakt bij dit gevoel maar ook zoveel hartelijkheid vanuit het talloze publiek.  Zeg me niets meer ten nadele van .b.v.  de Nijmeegse bevolking,  Dan gaan mijn stekels  op staan vertoornd als ik dan ben.  Ik ben door de jaren heen geweldig veel gaan houden van de mensen in de routestadjes en dorpen en de grote stad, hun liefde en diep respect van en voor  de wandelaars.  En hun topfeest.  Zoveel hartelijkheid en begrip.  Bij de ontvangst aan de finish aan mijn afmeldburo  kan ik mijn emoties niet meer de baas, en barst in tranen uit, als ik de prachtige medaille in luxe verpakking in mijn handen gedrukt krijg.  Zeven jaren meegedaan voor toen nog bestaande diploma i.p.v. medaille vanwege medische redenen en vier keren er niet bij kunnen zijn, en een keer die afgelasting in 2006 toen we maar een dag liepen en er door de hitte doden vielen.  Ik voel me als een gladiator.  Gladiolen die de overhand hebben bij de intocht.  De intochtroute heeft in deze week de naam Via Gladiola.  De gladiool was een triomf een prijs in de Romeinse tijd en gezien de Keizer Karelstad al uit die tijd bestond.  Heb weer erg genoten van deze week, deze dagen in Nijmegen en omgeving, de medaille als kroon op mijn wandelleven en voorbereidingen op.    Heb zelf gezegd, misschien moet ik met de 4D. hierna mee stoppen.....  40e keer een mooie mijlpaal, maar aan stoppen heb ik een hard hoofd in toch..... {?}   U beste lezers groet ik weer van harte met mijn Brabants   "Houdoe" .  Tot mijn volgend verslag dan.

Van :  Peter Heesakkers

18-07-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik onderneem nu iets wat kennelijk de meeste Vierdaagselopers  achterwege laten ruim een week voor het gebeuren.  Ik doe het tegen mijn gewoonte in toch, vooral omdat de streek natuurrijk is en zeer aantrekkelijk.  De bus zet me af zo dicht mogelijk bij het wandelgebeuren vandaag.  Wanneer ik een aanvang neem met een zowat 3 k.m. voettocht naar het startlokaal aan de weg naar Mol-Postel, voel ik iets vreemds op mijn hielen.  Het zal wennen zijn vind ik want ben met m´n schoenen dagen ervoor naar de schoenmaker geweest, om het euvel te repareren, en dat zag er klassiek goed uit.  Ik kom aan de kantine van DES/honk een atletiekbaan met wat kleine kantine toch, en schrijf in, voor een afstand van 17 k.m.  Het is erbinnen flink druk en het wemelt van onze zuiderburen.  Wanneer ik een Vlaming, een fijne feestdag toewens, {want het is in Vlaanderen het feest van de Vlaamse gemeenschap} , is deze persoon zeer verbaasd, hij was zich deze dag niet bewust.  Een andere zuiderbuur wist me te vertellen dat hij vernam van de feestdag via zijn autoradio onderweg naar hier.   Conclusie van mijn kant is het leeft er niet, zo'n feestdag.   Het is de 55 plus-groep van Eersel, die vandaag  de serie op zich neemt van reeks van wandeltochten, welke in de grensstreek plaats vinden deze weken.  Ik tref eenmaal buiten iemand aan die mij duidelijk groet en mijn naam noemt.  Ik moet mijn schouders ophalen en zeggen dat ik hem niet ken.  Doch als hij zich bekend maakt zie ik het pas.  Tja al dik 55 jaar niet meer gezien, en omdat ik in de voorbije jaren toch ook een gedaantewisseling heb ondergaan.   Een man uit m'n jeugdjaren van school en om de hoek van mijn straat destijds wonende.  Wandelen brengt toch verrassende ontmoetingen vaak.  Vanaf de start is het parkoers meteen aantrekkelijk al.  Steek vanuit de startplek de doorgaande weg over naar Mol, en beland meteen tussen hoge groei in de wegbermen,  door akkers en velden.  Al rap gaat dit tafereel over in bos en heidegebied, en daar zullen we nauwelijks meer uit geraken, zo vermeldt ook mijn parkoersomschrijving, welke aldoor vermeldt zoveelste pad zus en zo links of rechts, rechtdoor.  Van de zon zullen we weinig last krijgen omdat schaduw-wandelen troef lijkt te worden, onder de bomengroei dus.  Heideveldje  en vennen hier en daar het ziet er glorieus uit, en rust troef.  Een route met zorg en inzicht uitgezet zo blijkt al gauw.  Alleen op de wereld, nou ja wandelaars van deze tocht om je heen, maar het gaat door een absoluut prachtig en rustgevend gebied, en dat waar toch toeristen en nabijgelegen campings de overhand hebben.  Het bos en heidegebied te doorkruisen vandaag strekt zich uit doorheen vrijwel de gehele Kempen tot over buurmans grenzen, een ruimte en verlatenheid waar je gemakkelijk kunt verdwalen.  Moet gezegd een goede  indruk van deze tocht.  Toch... Het gaat me niet goed af vandaag, en er wrijft iets in de schoenenhakken.  Gaandeweg  ga ik ook mijn gewrichten verkeerd belasten zo voel ik, dus ga een rustiger gangetje, en wordt ik door menigeen  voorbij gelopen.  Geeft geen goed gevoel, en met de grote Internationale  Vierdaagse volgende week in het vooruitzicht...... Ik besluit aan de rustpost temidden de grote mooie natuur met alle voorzieningen, maar geen Rode kruis of EHBO-post, om een kortere route te gaan.  Heel jammer want de inzenders uit Vlaanderen van de fotoreeksen dagen eerder hier  getoond op de site, vertellen mij en verzekeren me dat m.n. onze Vlaamse wandelvrienden enorm genoten moeten hebben.  Ik besluit geen verder risico te  nemen, en met pijn in het hart, dat wel, mijn afstand te gaan, danig in te moeten korten.  Ook beseffende dat de terugloop naar de bus in Eersel me nog de nodige  kilometers gaans me parten kan gaan spelen.  Rustig gaande maak ik de kortere afstand  verder af, en geniet toch de omringende natuurtaferelen.  De routes perfect bepijld ook evenals splitsings aanduidingen van diverse afstanden.  Ik gniffel even bij zoveel inspanningen, van deze club om de wandeldag tot een succes te maken.  Krijg vrijwel geen asfalt onder mijn schoenen geschoven, en dit verdient een groot compliment voor deze 55 plusclub.  Bravo!  En deze streek leent zich ook geweldig voor zulke parkoersen.  In rustposten is ruim voorzien.  Lees er drie op mijn route-omschrijving.  Ik zal er helaas maar een van treffen.   Stiefel door het bijna zeggen aards paradijs, met enorme variatie in boom en plantengroei, en wilde bloemen, een waar genot.  Raak plots aan een parkeerplaats van een camping, moet daar langsheen en bereik doorgaande weg en de ingang van deze camping.  Ik herken dan de weg naar Mol-Postel en moet een poos per vrijliggend fietspad deze weg vervolgen, en bereik eindweegs verder een atletiekbaan, en een massa parkeerders.  Blijk ik aan de finish te zijn beland.  Binnen in de kleine kantine is het nu betrekkelijk rustig.  Tref daar een oude getrouwe uit de wandelwereld, die wacht op haar man, welke nog onderweg is op de langere afstanden.  Meld me af, neem een goede kop koffie, en sluit me bij haar aan tafel aan.  Hebben veel herinneringen door onze wandeltijden welke we al jaren liepen, namen en situaties, en andere gebeurtenissen komen ter tafel.  Wat tafels verderop zitten ook getrouwen van jaren her, en zij geven me een lift, zomaar spontaan naar huis, en wordt nota bene aan mijn voordeur  af gezet.  Wat elkaar lang kennen niet vermag toch.   Mede onder  dankzegging betreed ik m'n huis, verwonderlijke blikken  van mijn gade, die me zeker niet zo vroeg al verwacht had.  Gevoel van spijt en zo jammer van deze veelbelovende dag zo eindigend, onderwerp ik mijn onderdanen aan een inspectie.  Geen blaren maar wel helemaal doorgelopen op mijn hakken.   Ik voorzie na behandeling  mijn geschade voetdelen van hechtpleisters, en hoop intussen maar, dat me dit bij het wereldse wandelgebeuren volgende week in Nijmegen, geen parten zal spelen.  Tegelijk in het besef, dat mijn herstelperiode me nog ruimte biedt.   Volgende week komt de wandelwereld samen, bijna 50.000 deelnemers uit dik 70 landen overal ter wereld.  De landelijke pers zal ruimschoots aandacht geven hieraan dit grote gebeuren.  Voor m.n. onze zuiderburen  ter info, van maandag tot vrijdagsavonds van 18 tot en met 21 Juli op t.v. Nederland 1  tussen zeven en acht uur 'savonds, plus later en nog laat op de avond op de z.g. commerciële zenders welke u zonder satelietschotel -antenne dan niet ontvangen kan, helaas.  Mogelijk wordt op t.v. Nederland 1 of 2  de intocht  laatste dag van het wandellegioen uitgezonden rechtstreeks.  Ook de nieuwsuitzendingen zullen wellicht verslag doen zij het kort maar.  Het is een enorm feest zo zal u ervaren, de wandelende wereld ontmoet elkaar.  Wilde u dit zeker melden.    Ik zal in het legioen  een van hen zijn,  Kijk er natuurlijk weer naar uit.  Zal u zeker verslag doen op deze site van het hele gebeuren.  Intussen groet ik jullie allen.  Tot volgend keer....  Gegroet.  Houdoe!      Van Peter Heesakkers

11-07-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het was een druk wandelprogramma vandaag enkel al in de provincie.  De laatste weken toch evenzo.  Kennelijk zinspeelt menige organisatie op de grote Nijmeegse Vierdaagse de voorbereidingen van deelnemers onder het motto de wereld wandelt, waarvoor al 48.000 ruim deelnemers ingeschreven hebben uit ruim 70 landen, de derde week van Juli.    Een enorm internationale feestweek in stad en ommelanden en doortochtplaatsen met tienduizenden bezoekers als langs de routes.   Op naar randje Peelland en Meierijgebied.  Zal de route vandaag gaan.  Over Lieshout hoefde ik niet zo lang na te denken gezien mijn ervaringen de vorige edities.  Steeds meer atletiekclubs doen wandelen in hun pakket, zo ook deze.    Vanaf de halte aan de grote bierbrouwer van het dorp is het nog bijna 3 k.m. gaans naar hun clubhuis.  Een warmlopertje dus vooraf.  De inrichting van hun startplaats is erg eenvoudig, de prijsvoering van de consumpties aantrekkelijk.  Onder het dak van een partytent.  De opkomst is niettegenstaande de concurrentie vandaag, best goed.    Verneem onderweg nog dat een tocht in de provincie afgelast zou zijn op laatste moment, vanwege een sterfgeval van mentor en motor van die club.    Dat de organisatie in Lieshout een heel ander parkoers voor ogen heeft, spreekt aan de start boekdelen.  Steken juist buiten de dorpsgrens de autoweg over, fietspad op richting Mariahout.  Mag een asfaltwegje inslaan met prachtige landelijke taferelen. Werd ik begin van mijn afreis vanmorgen met een bui verrast, nu opnieuw en besluit ik maar mijn regenjack aan te doen, hoeft echter maar kort, gelukkig maar want je zweet uit je jack.     Geraak aan dorpsgrens van kleine Mariahout, de geboorte en jeugdplaats van de in ons land fameuze Guus Meeuwis.  De route wisselt af met asfalt en zandwegjes.  De temperatuur is zonder meer ideaal vandaag, koel windje ook.    Ik duik de natuur in via een klappoort en ga een eind langs een ven, een eindweegs verder weer via een poort eruit.   Geraak aan een groot mobilisatie complex welke ik omheen ga langs de afrastering.  Doorsteek bos uit, de landelijke ruimten in.  Crossfietsers passeren me voortdurend.  Ik loop pad smal verhard van een zandweg, maar de fietsers gaan me respectvol door het lossere zand voorbij.  Langs een brede sloot met aardappelvelden, en aardbeienteelt, het en her en der een fonteinsproeier ontwijkend.   Grote en veel teeltkassen langsheen.   Een slinger en dan haaks linksaf langs enorme velden belegd met dik plastiek, zie verderop dat op die plastiek velden stapels kratten staan voor een of andere oogst.   Moet smoorheet werken zijn in de zomertijd.  Het pad langs het veld is erg rul, en ik besluit op de rand van het plastiek te lopen, wat verhard dus.    Mag dan eindelijk weer de beschutting van bos inlopen, eerst oud dennenbos met door de wind krakende boomstammen, later gevarieerd groen.  Roep tegemoetkomende crossfietsers , toe met  tip over de plasticrand te gaan rijden.   Dankbaar reageren zij op die tip.  Maïsvelden zijn ook alom aan de orde van de dag.   Aardappelvelden ook trouwens.  De groei staat enigszins stil vanwege de wekenlange droogte in dit deel des lands.    Een alleszins mooi bosparkoers, uit de wind ook.   Heb het vermoeden in de Vresselse bossen te zijn, wat later bevestigd wordt.  Vennen groot en klein vol waterlelies, ontvouwen het natuurdecor.      Een groot ven leeft letterlijk van een meeuwenkolonie, gekrijs alom natuurlijk.   Hazeputten heet dit gebied, wisselt af met bospaden smal soms rul en breed, maar ook donkere bossen.    Hadden we vandaag warm weer gehad, liepen we voldoende in de schaduw.   Ga door een weide hoog graspad in, waar een wandelaar kennelijk door een teek bezocht wordt, en komen direct aan bij een particulier achterom in zijn tuin, alwaar de rustpost is voorzien.  De EHBO ontfermt zich over de man.  De aanloop naar die post was wel wat lang n.l. 10 k.m.  Vanaf dit punt kon men diverse afstanden kiezen en vervolgens twee a drie keer langskomen, naar gelang de afstand men wenste.  Best gezellige samenkomst in zo'n achtertuin.    Verlaat na verblijf langs het huis af door de poort het terrein om een z.g. 60 k.m. wegje een poos te volgen, om na landerigheid weer de omslotenheid van de natuur in te gaan.   Paadje zus en zo ingaand dan enerzijds bosrand anderzijds den boer zijn land door.  Een bosperceel weer door met weelderige groene varens tot meter of twee hoog.   De streek Vressels door.  Oude stuifduinen in een bos op en afgaand, weer naar open gebied.  Vermoed dat de beek de Dommel is waarlangs het via verhogingen gaat.  De Oda brug van hout de beek over.  Aspergevelden langs die deels uitgeschoten zijn en het landschap opsieren.  Gerstvelden, mogelijk als teelt voor de bereiding van bier voor de grote brouwer in Lieshout, tref ik ook nogal eens.   Een groot veld afrikaantjes langsheen.  Worden paden weer weggetjes en gaat het duidelijk op Son en Breugel opaan.   Toucheren rand van dorpsbebouwing langsaf de randweg, gebied De Kuilen in.   Geen opvallende kuilen gezien overigens, zal derhalve naam uit de erg vroege geschiedenis zijn.  Aan een landwegje is de rustpost weer voorzien bij particulieren op terrein met jawel een toiletwagen, en een daktent met vanalles eten en drinken.  Een regenbui blijft op afstand.  De zon zien we vandaag heel sporadisch.  Direct na start van hier mogen we een overdekte groenstrook in welke weilanden en akkerland scheidt.    Eindweegs verder weer een klappoort in en zijn we aan een droogvallend ven en anderzijds nog flink met water gevuld ven een graspad volgende.  Een uitkijk vogelwand, voor of om vooral de watervogels te bespieden.  Graspaden waren vandaag nogal eens aan de orde, wat bij zomerse dagen ook koeler te bewandelen is of zijn.   Mosbulten is dit gebied genaamd.  Weer een poort door vengebied uit volgt na kort wegje een lang bospad, dwars door dicht natuurgebied.   Hierna lijkt het met het padenwerk gedaan en volgen een reeks asfaltweggetjes.  Het is opvallend rustig op deze wegjes vandaag, dus het deert niet.   Kan in alle rust van het landschap, vergezichten, coulissenlandschappen, weide vee genieten.    Wolkenluchten veranderen voortdurend.  Mijn klep-pet, kan vandaag in de rugzak blijven, en een koele wind, trekt door de open ruimten.   Krijg een wat lang populieren wegje te gaan, jonge bomen nog, schat een jaar of vijf hooguit tien.  Kom aan doorgaande weg welke Lieshout-Mariahout blijkt te zijn, steek deze in alle rust over en ga een  fietspad tegendraads in lopen, en sta na enige tijd plots aan de finish.  Het was vandaag een boeiend parkoers, veel wisselende  landschappen en bossen, veel verkoeling ook.  Ik mag de organisatie en hulppersoneel zeker een groot compliment geven.  Routes dubbel bepijld voor degene die toevallig links of rechts loopt.  Het routepapier absoluut duidelijk.  Volgend jaar heeft deze club zijn 10e wandeltocht, een jubileum dus, vind men zelf ook.    In mijn ogen met recht, een aanbeveler.   Ik verblijf nog even onder het tentzeil  aan de finishlokatie.   Maak ook kennis met de route-uitzetter en kan hem meteen  mijn groot genoegen van vandaag  overbrengen, en nog wat tips.   De beloning van deze tocht varieert van een  opslag geheugen- usb-stick voor mijn computer, een balpen met om aan  halslint, in en uit draaibaar,  en een stappen teller, of een reiswekker.  De man heeft nog werkjes te doen op zijn posten onderweg, en biedt me aan mij naar de halte te brengen zo'n drie k.m. verderop, en het ligt in zijn richting van zijn taak.  Dit aanbod sla ik niet af natuurlijk.  Hij dropt me bij de grote brouwer, alwaar ik kort op mijn bus behoef te wachten.    Volgend jaar de 10e tocht van hun.  Weet dat ik qua parkoers en organisatie niet lang na hoef te deken.

U geachte lezer zij gegroet, met : Houdoe.   Tot volgend keer.  Van Peter Heesakkers. 

25-06-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is een al paar eeuwen de traditie.  Het voorlaatste weekeinde van Juni "trekt" de  Handelse processie  uit vanaf het Valkenswaardse marktplein.  Tegen zes uur 'sochtends  verzamelen zich een ruime 2000 deelnemers of pelgrims met achter de colonne een hele reeks oude huifkarren, om de dik 40 k.m.  v.v. dik 80 k.m. lange route naar dorp in de Peel, Handel, aan te vangen.  Klokke zes begint het carillon vanuit de kerktoren een Marialied te spelen en luiden de kerkklokken en zet de stoet zich in beweging.  Om zes uur 'sochtends wel te verstaan.   Met muziekondersteuning van samengevoegde harmonieën een enorm looporkest dus.  De stoet telt talloze vaandels en vlaggen van clubs of anderszins verenigingen  welke meegevoerd worden.  Er wordt duchtig meegezongen met de begeleidende muziek.   Ontwaar zo in de gauwigheid diverse bekende wandelgezichten, en begroet ze natuurlijk.  Opvallend veel jongeren maar ook bekende actieve wandelaars bevinden zich in die kolonne.  Eigenlijk kent de stoet onderweg weinig devotie en er wordt in stevig marstempo  gelopen.  De jaarlijkse voettocht naar bedevaartplaats Handel.  We worden door de vroeg opgestane bevolking uitgezwaaid.    Het gaat eerst op Eindhoven aan.  Hier zal ik me pas bij de stoet aansluiten na de ingelaste pauze in een overdekt stadion.  Ik blijk niet de enige.  Door een opmerkelijk stille zuid- en oostdeel van de stad gaan we naar Nuenen onder begeleiding van politie en verkeersregelaars.  Nuenen uit zich in alle toonaarden uit de Vincent van Gogh-periode waar de beroemde schilder enige jaren verbleef.  We passeren er de watermolen die hij schilderde, het kerkje waar zijn vader als domineé predikte, en de windmolen die hij destijds naschilderde, en de woning of boerderij even buiten het dorp waar in zijn tijd zijn geliefde Margot Begeman woonde een relatie die overigens spaak liep.  Verder standbeeld van Vincent en beeldhouwwerk van schilderij de aardappeleters, en het Van Gogh-museum, en meerdere herinneringen  domineeshuis o.a. passeren we.   In een wijdse bocht van de weg dorp uit zie ik voor en achter me een enorme rij wandelaars.  Na dorp Gerwen een prachtige bosweg gaande naar Lieshout over een wel erg breed fietspad, bereiken we voornoemd dorp, waar in tegenstelling van andere rustplaatsen,  vier in totaal, amper een half uur, nu een rust van een uur ingelast wordt.  Paarden in prachtige oude koperen hamen gehuld met rinkelende belletjes, krijgen hier water en voeding als o.a. hooi toegediend.   Nadien een wat langere weg via landerigheid en smalle rustige weggetjes gaat het via Beek en Donk de provinciale weg op richting Gemert daar de laatste pauze van klein half uur, waar ieder zijn ding doet en moet of wil doen, is het nog dik 5 k.m. gaans.  aan rand van Handel heten spandoeken de pelgrims van harte welkom.  Handel en Valkenswaard  hebben als vanouds warme vriendschapsbanden  met elkaar, en menig huwelijk is er ook ontsproten door alle jaren heen.  In Handel worden we door mensenmassa's  welkom geheten.  Een deel der deelnemers blijft hier over voor de volgende dag, de terugtocht, anderen worden per auto b.v. opgehaald en de volgende dag weer hier terug gebracht.  Vandaag eindigt de tocht in een eindceremonie  in het processiepark, en gaat ieder nadien zijns weegs. En vaak achter de borrel.  De dag erna is er in dit park een openluchtdienst, waarna direct de tocht terug naar Valkenswaard aanvangt.  Trekt men ter afscheid zingend en spelend drie maal rond de kerk, en meteen het dorp weer uit, met muziek van het enorme looporkest, in stevig stap tempo.  Na enige k.m. rs eerste rust in Gemert, men houdt een strak schema van rusttijd en doortochttijden aan.  Na Gemert gaat het in verzengende zon terug op Beek en Donk aan.  De doortochtplaatsen luiden de kerkklokken tijdens de doortochten.  Dorpsvolk begroet ons  alom telkens weer opnieuw.  Het heet een processie te zijn, nou ja er wordt wel gezongen,  en het orkest speelt zijn liederen, maar meestentijds wordt er onderweg gezellig gekletst door allen,  Opnieuw een uur pauze in Lieshout, waarna de grote stoet lopers het dorp verlaat de weg naar Gerwen op, weer die bosweg, we genieten van de schaduw.  In Gerwen en Nuenen opnieuw veel kijkers langs de route.  Na pauze Nuenen in en om dorpspark, trekt de stoet naar en door Eindhoven oost en zuid de stad weer uit.  In Eindhoven, is de rustplaats veranderd naar een schoolplein, telkens op de rustplaatsen zijn verzorgers en EHBO-ers  actief en stellen begeleiders, en politie zich op om zorgeloze doortochten te verlenen.  De tocht door de stad is natuurlijk erg lang, maar we gaan zuidwaarts de stad uit, via heerlijke schaduwwegjes op Aalst Waalre, aan.  Hebben we pauze, de laatste toch, aan het Hazzo theater.  Hierna trekken we dorp onder natuurlijk weer klokgelui, en spelend  mega orkest en rijen dikke toeschouwers, door en uit, opnieuw een toch lange bosweg van 5 k.m. de laatste k.m. rs op Valkenswaard aan.  De stemming onderling is opgewekt weer, en blij, men zal het weer gaan volbrengen.  Het wordt steeds drukker langs de route nu, en aan de rand van Valkenswaard verandert  het plots in rijen dik publiek.  Ik zie huilende toeschouwers, en prachtige persoonlijke begroetingen, heel emotioneel, maar ook deelnemers met tranende ogen.  Het grijpt ook mij aan, die aanblik.  Kan mij toch wel bedwingen gelukkig.  Het publiek is geweldig enthousiast.  Het grote orkest speelt die laatste kilometers als bezeten.  Lang niet alle pelgrims die voorrang hebben om de kerk te betreden voor de korte afscheidsdienst kunnen de toch grote kerk in.  De kerk davert van muziek ritmisch geklap en gezang, iedereen is wild enthousiast, het geeft een brok in je keel, zoveel vreugde en blijdschap.   Vlaggen en vaandels vendelen.  Ze hebben de tocht volbracht in een geweldige saamhorigheid onderweg. Men staat op banken en de loopgangen  zijn propvol.  Ook hier zie ik  alom tranen vloeien, bedenk  dat velen met een intentie meegedaan hebben. b.v. Ziekte in de familie, en kennissenkring, of uit dankbaarheid van genezing of wat voor intentie dan ook.  Er worden korte toespraken gehouden,  bedankjes aan begeleiding, hulptroepen enz, meer ,klinkt erna nog muziek, korte gebeden, en dan stroomt de kerk leeg.  Op het marktplein buiten wordt de proviand uit de huifkarren opgehaald, en stromen de café's en terrassen mudvol als ook in de straten eromheen.  Het is weer voorbij voor een jaartje.  Wat mij zo boeit aan deze tocht is de gezelligheid en saamhorigheid onderweg.  Allen voor een, een voor allen.  Een geweldige sfeer waaraan ik elk jaar mijn weekendwandelingen graag aan opoffer.  De hulptroepen in ruimste zin, die een geweldige inzet tonen om de wandelaar of pelgrim zorgeloos, en vrijwillig naar hun einddoel te brengen.  Absoluut fantastisch!  Niet in woorden te brengen deze tocht en dagen.  Maar oké, ik pak nu mijn gewone  wandelingen weer op. Verruil de verharde wegen weer voor de rijke natuur in het Brabantse.  Geachte lezers:  Tot volgend keer weer.  Ik groet u weer met "Houdoe"!

Van Peter Heesakkers

17-06-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Mijn wijk door en uitgaande vallen mij de bruin-gele  gazons op i.p.v. groen.  De droogte heeft toegeslagen terwijl de rest van het land toch groener lijkt.  Wanneer ik de lijnbus instap en mijn reispas wil scannen blijkt het apparaat niet te werken, en mogen passagiers gratis mee naar eender welke bestemming.    De zon schijnt volop hoogstens wat sluierwolkjes.    Op weg naar de scheiding van het Peel en Kempengebied.    Het is nog fris, maar mijn dunne zomerjack  kan toch al gauw in mijn ransel opgeborgen worden.    De start is voorzien in het scoutsheem.   De parkeerplaats staat mudvol enkel nog van de lange afstandslopers die al reeds lang onderweg zijn.    Gezien de feestelijkheden van gister ten mijne huize doe ik het vandaag kalmer aan liever.    Het eerste deel van de route gaat tussen afwisselend akkers en weidelandschappen door, sommige percelen groeit nog niets, andere komt aarzelend  vooral de maisplantjes uit de grond.  Er is een sproeiverbod door de provincie uitgevaardigd vanwege de droogte.  Paradoxaal genoeg, vanuit waters als sloten rivieren en beken.  Wordt nagestaard door allerlei weidevee, en grommende en blaffende honden achter veilig hekwerk.  Wanneer ik zo'n blaffer benader tot aan het hek bindt deze toch in.  Ik herken hier veel van de route het voorbije jaar.  Zie  ook dat er twee enorme villa's met rieten daken gebouwd zijn intussen.   Asfalt wordt zandweg, die mij even verder door een bos leidt, moet een doorgaande weg oversteken,  en weer het vlakke gebied in, wijde zichten dus.  Kom langs een kunstmatig aangelegde plas welke behoort tot een camping.  Kom langs onmetelijk lijkende golfterreinen, waar de eerste gasten al hun balletje slaan.  Wordt dan het bos ingeleid om voor een klaphek af te draaien een zandweg, los zand, toch te kunnen kiezen voor een verhard grintpad erlangs.   Een tijdlang  gaat dit pad almaar door, met enerzijds landerijen, anderzijds bospartijen.  Zie even later aan een bord met uitleg en kaart dat ik over dit pad loop op de afscheiding van gemeentegronden Heeze -Leende en Someren, maar ook tekent duidelijk het Peelgebied zich af met de Kempen, en vlak bij de provinciegrens met Limburg.  Ga over een stroompje wat de Peelrijt noemt.  Draai dan de bossen weer in en zuig mijn longen vol met dennenlucht meest aanwezige boomsoort hier, maar eindweegs verder toch overgaat in meerdere bomensoorten als grove den, jongere den, eik, Amerikaanse eik, abelen, essen en beuk herken ik.  Gaande over geitenpaadjes smal pad dus en hoge grassen en dennennaalden en kleine takjes.  Moet tevens een echt bikerspad volgen.  Geen bikers gezien toch.  Kom aan het Keelven, en zal hier  aan de waterkant een poos omheen of langs lopen, tref hier een kudde schotse hooglanders, die zomaar rondkuieren, om eindweegs verder weer de bossen in te gaan, klaphek door en ben ik zie ik terug op het punt waar deze lus  begon.  Zie n.l. tegemoetkomende wandelaars die die ommegang nog moeten maken.   Ben weer randje bos en anderzijds grote vlakten van de golfbaan.  Wijde blik waar aan het hemelzwerk wolkenpartijen opbouwen, en het landschap zodoende wat boeiender maakt.  Volg bewegwijzering Keelven en Zeven vennen-route om later bos weer in een prachtig eenmanspad  te volgen met diverse bordjes met uitleg over natuurlijke zaken, slingerend en mooi beschut en uit de wind.  We halen vandaag toch de 23 graden nog.  Het bos is nu en dan donker, en moet veelvuldig bukken voor overhangende takken.  De route is blauwwit gepijld wat de clubkleuren zijn van deze organisatie.  Na uit dit bos geraakt een ander bosgebied ingaand, kom ik aan de rustpost der club.  Het is een gebouw met alles erop en eraan van een bijenvereniging genoemd naar hun heilige Ambrosius.  Ruime en overdekte zitplaatsen en het personeel werkt zich uit de naad om het ons naar de zin te maken.  Na verblijf ga ik weer op pad even teruglopend, om weer een dennen en sparrenbos door te gaan die even openterrein brengt later en me langsheen de bosrand, langs een grote parkeerplaats met intussen een paviljoen met consumptiezaken.  Bemerk dat ik op een LAW-route geraakt ben, van het Pelgrimspad van Amsterdam naar Maastricht.  Alle afstanden zijn intussen op deze route gekomen, wat  meer leven in de brouwerij brengt, deels zullen sommige ook weer aftakken.  Een verscholen graspad door kom ik weer aan doorgaande weg vol toeristisch verkeer, omzichtig oversteken dus, weer een hekje door en kom in het gebied van het ooit erg grote Beuven,  de Witvenroute een tijdje volgen, helaas voor een groot deel drooggevallen nu.   Slinger door afwisselend bospartijen en vlakten door wijde blik met een boeiende wolkenhemel daarboven.  Hele bossen gekapt om er een zandverstuiving te laten ontstaan.  In de vlakten hoge grassen, boomstompen.  Mag nog een knuppelbrug overlopen die zich door of beter over voormalig ven en moerasgebied slingert, om opnieuw bossen in te gaan over sprokkelhoutpaadjes.   Zie ook oude uitgedroogde en omgekapte kale bomen liggen  in wijde landschappen, die men mogelijk laat liggen om insecten aan te trekken, en dus daardoor weer gevogelte.   De route is wat karig bepijld, maar wel alom blauw-witte linten, en mijn routepapier is mijn geleide.  Een kunstmatig aangelegd stuifduinengebied door.  Voorheen bos.  Na weer wat bosgeslinger kom ik aan een brugje van weer de Peelrijt die vanuit naburig Heeze, dwars de heide en door de Somerense bossen over en door steekt, en nu een sloot wat diepliggend volgt.   Ga langs die sloot om een draai te maken  vlak langs, opnieuw een kudde Schotse Hooglanders welke zich keurig en rustig gedraagt toch. Liggen meest midden op het pad, maar de parkoersman leidt ons met ruime bocht om ze heen.  Het heideland en bosgebied wisselt nu snel af.  Gaan een weg door bos over , om een kampeerterrein een poort in te gaan.  Met wijdse bocht lopen we langs allerlei huisjesbouwsels, caravans, en zelf aangelegde tuinen.  Opvallend rustig hier, opmerkelijk gezien doorgaans drukke kampeertijden als het Pinksterweekend.   Kom aan  de kantine, maar wetende dat het nu nog maar paar k.m. gaans is voor me, sla ik dit over.  Poort uit, terrein af, volgt asfaltweg met draai en opnieuw de ruimte van de agrariërs in, beschut onder de hoge bomen waar de wind door ruist.   Hoor in een sloot nog kikkergekwaak.  Huisje boompje beestje breng me de doorlopende weg aan opnieuw een doorgaande weg Someren-Lierop, mag daar een breed fietspad op.  Zie een snel opkomend wild bos opgroeien, waar eerdere jaren populierenbomen gekapt zijn herinnerde ik me nog. Laveer op dit pad tussen toeristische fietsers door, wat met beetje inlevingsvermogen geen bezwaar is en kan zijn.  Delen gebroederlijk de ruimte.  Kom dan aan de rotonde in de weg Asten-Heeze, steken die over, om kort erna een wegje in te slaan, die me terug aan het scoutsheem brengt.  De route, hoewel veel herkenbaar van vorig jaar, toch wat nieuwe stukken in de route , goddank, hield het midden tussen een Kempen en Peeltocht.  Boeiend, wisselend en mooie landschappen.  Mede door een betere, frequentere  busdienstregeling kon ik hier binnen wat langer nablijven en keuvelen met deze en gene, vanachter enkele tassen koffie.  Een schitterende tocht was ieder eens, zoals deze oostelijke hoek van de provincie haar naam ook van draagt.   Mijn gang naar de bushalte 2 k.m. gaans temidden van letterlijk niemandsland.  Beste lezers ik groet u weer met een opgewekt  Houdoe tot mijn volgende inzending weer.

Van:  Peter Heesakkers  

05-06-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Merkwaardig en zeker voor zo'n grote stad.  Ben de enige die in de bus zit naar deze bestemming.  Bus voor mezelf en eigen chauffeur dus.  Ik bedank de chauffeur bij uitstap voor zijn diensten, en wens hem een prettige dienst.  Zouden meer passagiers moeten of mogen doen in mijn opinie.   Stap aan de doorgaande rijksweg uit rand bebouwing en ga direct door de dorpskern zo’n acht minuten gaans naar de startgelegenheid.  Aan een lommerrijke laan, met naburig gemeentehuis.  De grote hoop is me voorgegaan aan deelnemers van de langste afstanden.  Het belooft vandaag warm benauwd weer, en ik kies voor een redelijke afstand en neem me voor het gezien de voorspelde omstandigheden kalmpjes aan te gaan.  Steek tegenover het startburo al meteen een evenzo lommerrijke laan in.  Met parkeerterrein, vol auto's van al op weg zijnde wandelaars, Kom aan een wat brede sloot met brugje waar ik overheen moet, klim een dijk op en ben aan het kanaal, welke van diep uit Belgisch Limburg eindigt in 's-Hertogenbosch in de Maas.  Moet even langs dit kanaal om via een ophaalbrug over te steken, opnieuw kort kanaal volgend op een fietspad het dichte en rijke groen van de kasteelbossen in te draaien.  Een eigen clubfotograaf legt ieder persoonlijk vast.  Kom in het zicht van een kasteelboerderij, maar moet meteen voor de poort langsheen een riviertje de Aa, door groen omringt.  Steek riviertje over , even langs de rijksweg om vrijwel meteen een Peelwegje in te gaan met her en der een boerderij en aan een zijde rietkragen met  klaprozen in de berm.  Moeten een helling op over de weg van Helmond naar onze provinciehoofdstad.  Een viaduct dus om even verder een  asfaltwegje in te gaan welke me precies aan het eigen terrein van een woning brengt, waar ik mag afslaan in een graspad deels nog steeds in de schaduw, die mij brengt naar een oversteek van rijksweg.  Wist van vorig jaar dat  de rustpost een eind verder lag , maar veel lopers staken niet over en slaan rechts af, er stond n.l. geen aanwijzing dat een 100 mtr. verderop de rustpost voorzien is.  Hiervan ter plaatse even melding gemaakt.  Gezellig boel hier,  Goed voorzien enkel geen broodjes verkrijgbaar.  Volgens de bediening weinig vraag naar......Na de pauze ga ik looprichting terug, om via een fietspad de weg over te steken een brede zandweg in, door weilanden en akkerbouw, een asfaltweg overdekt met oude bomenrijen te volgen.  Een wegsplitsing in.  Weg af een graswegje in een beek volgend rijk van groen in water voorzien.  Het is een groenige vlakte doorgaan.   Ga een bosperceel in via draaipoort, langsheen een sloot.   Ga dan langs bosrand om te zien dat ik recht onder een betonnen communicatietoren  ben aanbeland van 8 mtr. doorsnee.  Kijk omhoog  bijna pijn in de nek, zo'n  tachtig meter hoog.   Vervolg onder beschutting van bomen, en grind en graspaden.  Blijk dan  een ronde gelopen te hebben en kom weer op hetzelfde punt uit, echter nu ga ik rechtsaf  een veldweg in welke zich heftig door het landschap slingert, een deels overdekt pad nu en dan bospartijtjes verder akker en weideland.  Gaat over in een boerderijengebied.  Een  standbeeld die bij nader bekijk voor de IJsheiligen is opgezet gezien vermelde namen aan de voet ervan.   Krijg weer een lange slingerweg overdekt te gaan welke later in een veldweg over gaat en ik herken bij afslaan de heenweg van deze lus.  Kom opnieuw aan de post van vanmorgen uit.  Oplettend wordt  wat bezorgd daar naar de lucht gekeken.  In de verte een tamboerkorps maar dan aan de hemel.  Lijkt erop dat  de bui langs zal drijven.  Ik stap weer aan en dan gaat de zon schuil.  Kom aan een rotonde waaronder via tunnelwerk voor fietsers en voetgangers gegaan mag worden.  Het dreigt duidelijk nu met de bui, en ik besluit na enig dralen toch maar het zekere te nemen, loop terug naar de tunnel bij het voelen van enige druppels.   En dan begint het duchtig te regenen en te roffelen.  Water stroomt de tunnel in, maar ik sta droog.  Na de verfrissende bui, dampende velden , verdampt de nattigheid meteen, en het voelt nog benauwd aan.   Na enige minuten wordt het droog, stap weer aan maar toch die twijfel als het opnieuw gaat regenen, maar inmiddels ben ik de kasteelbossen  in gegaan.   Een smal glibberig pad door de modder van de vorige  heftige bui.  Door hoge grassen, oude bomenrijen onderdoor wat de regen wat stopt, langs de kronkelige Aa-rivier.  Ben inmiddels ook in plastic gehuld.  Mis een afslag na een brug, maar vervolg dan maar boswegje.  Voor mij ook een paar dames die verkeerd waren gelopen.  Weet nabij een ophaalbrug die we volgens beschrijving over moeten steken, wat ik ook doe.  Ben weer op de eigenlijke route terug en ga langs het kanaal.   Duik de kanaaldijk af het groen weer in.  Paadje volgen, en kom aan aangelegd park aan, met uitspanning, en vijver met jonge eenden bij moeder.  Het carillon van het nabije gemeentehuis  verwelkomt ons met vrolijke klanken.  Ga het park weer uit en beland op de finish locatie.  Daar is het op het terras gezelligheid troef.   Iedereen van de deelnemers zit buiten.   Alsook het aan/afmeldbureau.  Een tocht vandaag met een heel verscheiden route, maar zeker niet onaardig.   Een op aller vlak actieve wijkvereniging.      Ik groet u beste lezers  en tot volgend keer.  Houdoe.     Van:  Peter Heesakkers

03-06-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Zonder uitvallers thuis, is de afkorting van de naam hierboven.  Een zeer actieve vereniging in deze gemeente, met een eigen clubhuis, en al tientallen jaren bestaande.  Deze tocht wordt na enige overweging mijn doel vandaag, gezien de ruime keuze.  Het is even uitzoeken naar de busdienst  vanwege grote veranderingen in de streek, in busnummers zowel als de rijtijden, en routes.  Na enig zoeken vind ik uit dat de mijn bekende halte nog bestaat, in tegenstelling wat het dienstrooster aangaf.   Het z.g. snelbuseffect was ook nog geldig, enkel andere route vanuit de stad.    Kom langs het middenschip van de plaatselijke grote kerk, merkwaardig veel kerkgangers, en waar klokgebeier aanvangt.   Op het centrale plein in Gemert blijkt een activiteit aanstaande gezien de opbouw die nog plaatsvindt.  Ik kom merkwaardig genoeg in en zowat leeg clubhuis binnen, een voormalig schoolgebouw, dus de ruimte en voorzieningen is ernaar.   Buiten en in de omgeving op mijn gang verraad de parkeerintensiteit dat de drukte navenant is, en dus mag ik constateren, dat de grote hoop al reeds op weg is.  Ik draal niet langer, en na inschrijving  zet ik de benen al in werking.  Verneem dat de inschrijving van de langste afstanden resoluut gesloten is.  Gezien mijn knietoestand  neem ik maar een kortere afstand, om overbelasting te vermijden.  De route dorp uit telt twee straten alvorens ik het dorp uit geraakt.  De jarenlange route uitzetter van deze club is het voorbije jaar overleden, helaas, en ik verwacht derhalve een heel andere route nu.   Ik word meteen aan de rand van de bebouwing een park ingestuurd, voorwaar een mooi begin.  Ik word aangesnaterd   door de eendenschaar bij de ingang van dit park.   Ze komen zowaar op me af, kennelijk verwachten ze voedering.  Lopen een eindje mee.  Verderop in de vijvers ook een levendig vogelleven.  Waterhoentjes die het water verkiezen  bij die doorstappende wandelaar.  Wandel over grindpaden langs allerlei  recente  dus moderne kunstwerken.  Een weide waar een trimclub  aanwijzingen krijgt van een of andere leider, wat oefeningen doen, en even later komen er  hardlopers me tegemoet.  Passeer de waters per brug nu en dan en brengt me buiten dit park, om deze weer te verruilen met een andere grindpadroute die me brengt aan een rondweg om de bebouwing aan de rand ervan toch, maar groen en bloemrijk, wilde als wel spontane groei, met eveneens bruggetjes, en een voort slingerend pad met aan een zijde, hoge aarden geluidswallen eveneens versierd door moeder natuur met aangeplante en wilde bloemsoorten, waaronder een hele wal vol vooral klaprozen.  Ook op dit toch lange slingerpad moet ik diverse bruggen oversteken langs binnenwaters en over slootjes, uitbundig riet omgeven.  Uiteindelijk laat ik de bebouwing achter mij, moet de randweg oversteken, en kom in de velden en omringt door de landbouwer zijne akkers.  Sommige percelen in volle bloei anderen in groeiachterstand naar deze stedeling zijn gevoel.  Aardappelen en nog jawel mais en aspergevelden zo te zien in de meerderheid, deze laatsten afgedekt met zeil tegen eventuele overvloedige regenval.  Dit laatste gebeurde eergisteren.  De zon schijnt nu volop, het hemelzwerk vrijwel ongeschonden blauw en mijn klep-pet en zonnebril bewijzen me goede diensten.  Loop wat door nieuw industriegebied, wat me voorspeld  dat binnen de paar jaar  dit hier overheersen zal.  Ik kom door een gehucht waarlangs ik  keurig geschoren heggen ga, hoge en lage, in allerlei soort.  Meidoorn, conifeer, groene heggebladeren, kamperfoelie , en meerdere.  De weg gaat over in zandweg en even later versmald het bos in.  Dit dorp en streek in Zuid-Oostbrabant op de rand van de Peel met zijn lange en  veelal vierhoekige wegenstructuur, met overwegend kleine bos en landerij percelen ga ik nu door dicht begroeid bos, in de schaduw en beschermd in de al voelbare zon, en kan ik pet en bril tussendoor afzetten.  Ik geniet van de weelderige plantengroei en grassen, en de diversiteit van bos.  Volstrekte stilte, en landbouwwerktuigen verdrijven de stilte soms.  Hoor ook vogelgeluiden welk soort ik niet kan ontcijferen.  Ik bemerk ondertussen een deels nieuwe route, ga gevoelsmatig  richting Elsendorp.  Wreed verstoord wordt de rust door motorgeronk in nabij gebied, maar nog onzichtbaar door omringend groen. Blijkt bij latere waarneming, een autorally te zijn waarvan de uitlaten blijkbaar bewerkt zijn en knallende herrie geeft, moet kicken zijn voor de deelnemers.  Jakkerend over smalle asfalt en binnenwegjes.  Later op de morgen kom ik dan nog motorclubs, toerfietsers, hele pelotons, hardlopers, zomaar wandelaars tegen.  Kennelijk een gewild gebied hier.  Moet me nogal eens in de bermen begeven, om het vege lijf te redden.  Doorgaande weg Gemert-Elsendorp oversteken, die merkwaardig rustig is toch.   De ruimte weer ingaand in de brandende zon krijg ik de gelegenheid uit de zon te wandelen op een reeds beschaduwd fietspad.    Een bosperceel door, omruilen voor een zandweg met asfaltweg, lijkt het recht op dorp De Mortel te gaan, maar mag toch de weg afgaan een smal heggenpad in, meest overdekt door allerlei groen en langs bouwland en weiden, met allerlei weidevee.  De naam van het pad is Truttensteeg, merkwaardig toch?   Met een wijdse draai laten we voornoemd dorp liggen, weer in te ruilen voor bossen, om via een veldweg bij een camping uit te komen alwaar de rust voorzien is in een grote schuur, gerund door de club.  De camping blijkt wel erg klein.    Maar wat deert de wandelaar het.   Buiten is het aangenaam verpozen.   Na de weldadige rust gaat het verder het bosgebied doorheen, afgewisseld met het landelijke.  Intussen gaat de zon meer en meer schuil achter sluierbewolking en later wat stapelwolken, en nog wat later sluit het wolkendek.  Het zal toch niet?   Steek de weg Gemert-Bakel over, en kom in de buurt van de tientallen meters hoge communicatietoren die de streek overheerst.  Aan de bospret lijkt een eind te komen en asfalt overheerst nu, en een lange slingerweg onder meest eikenbomen gaat de overhand krijgen, weidse coulissenlandschappen glijden voorbij, met uit de kilometersverre omgeving geluiden.  Boven mij glijden ook de landende vliegtuigen met enige regelmaat over in de richting van Eindhoven.  Her en der een woning in aanbouw.  In en voor een onoverzichtelijke bocht van een smalle weg nadert tot drie maal toe, autogeronk waar de bestuurders verrast worden door tegemoetkomende wandelaars, die hier flink de vaart in hebben al wanen ze zich alleen op de wereld, en kan het hier lijden het gaspedaal flink in te trappen, een wegje waar men zich onbespied waant, en zich bezondigd aan te hard rijden.  Ben behoorlijk op mijn qui vive in elk geval hier.  Eindelijk stuurt de parkoersman ons deze weg af een dreef in met oude populierenbomen.   Vlak voor een opgaande brug worden we door het landschap gestuurd wat Derde Steeg heet overdekt weer met bomenrijen naar een splitsing waar op die weg opvallend veel boerderijen in aller grootte, meest oude jaartallen en vormen staan.  Zo veel dat ik me afvroeg welke boer of landbouwer heeft welke grond, en hoe is die verdeeld onder hen.   En voorziet het voldoende in hun inkomen.   Na deze opmerkelijke boerderijenreeks kom ik aan een verbindingsweg, en ruil rust voor drukte in verkeer in.  Steek omzichtig fluks over en zoek het wat smalle voetpad, en wordt weer vergast, bijna letterlijk door een motorclub.  Het gaat nu duidelijk linea recta op het dorp en dus de finish aan.  Moet nog een rotonde oversteken waar de bepijling merkwaardig ontbreekt over en omheen hier ter plekke, maar mijn papier omschrijft duidelijk te  gane weg.   Over de dorpsweg langs opvallende bewoningen, en nieuwbouwwerken in de zijstraten, beland ik vrij plotseling aan de straat waar het startpunt vanmorgen was.  Kom opnieuw in de voormalige school nu clubhuis en activiteitengebouw van de club aan.  Opnieuw in een vrijwel lege zaal.... Achter de aan/afmeldtafel, verzekert men mij tevreden te zijn met de opkomst, in deze twee dagen van organisatie, gisteren en vandaag, in aanmerking genomen, de drukte van andere tochten elders in de provincie.  Er zouden nog vele langere afstandslopers onderweg zijn.  Ik besluit nog maar een consumptie tot me te nemen, en vertrek.  Dwars door het dorp gaande met op het Ridderplein,  het centrum,  de animositeit en gezellige drukte onder levendige muziek, en volle terrassen.  Schiet het kerkesteegje in naar de bushalte, waar het wachten nu minder,{de helft}  lang duurt.  De snelbus brengt me inderdaad snel terug naar huis.   Het was vandaag een afwisselende  route, met ook veel echte Peel - landschappen.  Mij knie heeft het gehouden vandaag wat mij hoopvol stemt, zeker voor de komende weken en evenementen.  Geachte medewandelaars en lezers deze, ik groet u weer met een Brabants,  Houdoe en tot een volgend schrijven van mij.  Blijf in beweging, als wandelen, dan zitten de wachtkamers bij artsen en psychiaters veel minder vol.  Tot lezens dan.

Van: Peter Heesakkers

21-05-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het wordt zo'n beetje de dag van de waarheid, omtrent de toestand van mijn knie.  Voorzichtigheidshalve heb ik maar een knieband omgedaan.  Heb derhalve maar gekozen voor een afstand van 20 k.m.   Tref aan het station bij vertrek een jonge dame die me bekend is, en zij informeert terloops of ik ook voor OLAT in Nijnsel vandaag ga.  Nee, ik  heb zonder dralen gekozen voor Boxtel vertel ik haar.  Wetende dat het wondermooie uitgestrekte natuurgebied De Kampina heide bos en vennen in hun programma staat.    In Boxtel  bij aankomst eerst door  de klappoorten die naast in de natuur ook onze spoorwegmij. zich eigen heeft gemaakt te openen met je treinpas.  Klim voorzichtig een wat hoge en steile trap op die mij leidt met een voetgangersbrug over het wat grote spoorwegemplacement, en natuurlijk  eveneens  weer naar beneden naar het stationsplein geheel gerenoveerd.  Onder aan die trap zijn pijlen gehangen welke me de weg aangeven naar het startburo.  Ik neem toch gewoontegetrouw mijn eigen bekende weg erheen.  De kantine van een groot lyceum aldaar.   De omgeving van de school is letterlijk ingesloten van de geparkeerde auto's.  De verkeersregelaars der club staan met de handen in het haar hoe al het blik te bergen.  Bij aankomst in de zaal, is het daar redelijk rustig, dus heel de meute is al reeds onderweg.  Kan snel inschrijven, koop mijn muntjes voor onderweg de consumpties.  Neem even een verfrissing, neem de route-omschrijving uit het vak van afstand en ga op weg.  Het is eigenlijk flink de bebouwing van het stadje door, maar wetende dat er een werkelijk schitterend natuurgebied op ons wacht, neem ik dat voor lief.  Moet twee overwegen kruisen alwaar van en naar  diverse richtingen treinen passeren, te weten dat het traject tussen Boxtel en Eindhoven een van 's lands drukste verbindingen heeft.  Ben hierna ook meteen in het buitengebied op een rustig smal wegje.  Kom aan een beek waar het fluitenkruid  me volledig insluit welke plant in deze tijd van het jaar welig tiert, ook onderweg.   Volg deze beek over het grindpad wat als wandelpad tevens dienst doet als fietspad.  Voorzichtig ingehouden om een vervaarlijk grommende hond waarvan de bazin hem tot de orde roept.  Kom aan bruggetje om een asfaltwegje op te gaan, en alom is het genieten van de uitkomende natuur.  Zo veel plantensoorten en bloemen in de bermen en aan de bomen het jonge frisse groen in toch diverse kleuren, na een afslag van de weg mogen we dan een poortje in om een wat lange maar absoluut niet vervelend graspad langs een andere stroom, nu de Kleine Aa, te volgen over een wat ongemakkelijk graspad vertrapt door de voorgangers vandaag van de onzen.  Enerzijds gaat de beek schuil achter variërende bomen en struikgerei.  De opkomst  van bereklauw is overal te zien, naast netelplanten en andere gebladerte en grassoorten.  Ander zijde van dit  bijna onzichtbare pad den boer zijne landen, weilanden met schapen, pony's , paarden, afgewisseld met  oude aspergevelden in plastic toegedekt, aardappelvelden  en aardbeien, en nog akkers waar andere producten mettertijd  zullen moeten groeien.  De landerijen liggen er nog verdroogd bij en de landbouwer ziet vast reikhalzend uit naar voldoende regen.  Inmiddels vertellen borden dat we in het natuurgebied De Kampina zijn aanbeland.  Tref veel zomaar wandelaars/dagjesmensen al of niet met kinderen, en fietsers.  Dit is n.l. een der uniekste natuurgebieden door toeristenorganisaties aanbevolen, en dat is ook niet overdreven.   Spoorwegen en toeristische organisaties hebben hier wandelroutes  gemarkeerd ook uitgezet voor ieders kunnen, en gewenste afstanden.   Een pad met geknotte wilgen langsheen.  Ook fietstoerclubs  en een flinke motorclub komt me tegemoet en ik ga voorzichtigheidshalve toch even de veilige berm in.  Fietspaden en wandelknooppunten  dienen zich voortdurend aan, naast borden met uitleg over al wat leeft, groeit en bloeit  en altijd weer boeit, in het reservaat.   Kom langs een met aller groen verscholen ven waar ganzen er lustig op los snateren, en soms over me heen vliegen in formaties.    Kikkergekwaak heb ik nog niet gehoord in tegenstelling andere jaren.  Het is het  Lelieven, zoals elk ven in de omgeving een naam heeft.   Even later kan ik een vennengebied overzien vanaf een hoge heuvel, waar allerlei watervogels te zien en horen zijn.  Ga langs het Kogelvangersven een duingebied in en het is meteen los zand baggeren en naar boven toe.  Bovenaan kan ik dit losse zand ontwijken door langs het pad te gaan lopen.  Naar een slagboom toe, en hierna een verharde weg op welke me leidt, naar de rustpost in een weiland, met kantinewagen , klapbanken en tafels en zelfs toiletcabines.  Welvoorzien dus.  Na verpozing  weg terug op om even nadien een agrarisch gebied in te gaan, vee in de wei en even wijde blik, huisje en boerderij her en der, dan een poos rand bos en weidevelden, toch weer de omslotenheid van bossen in.  Wat later gaat dit over in een lang fietspad wat me brengt in een erg wijds heidelandschap met hoge grijze grassen vooral.  Doorkruisen dit gebied met almaar draaiingen, tot aan een ven alwaar een hunebedachtig bouwsel staat. Enorme rotsblokken gestapeld met opschrift ter ere van een beroemd natuurvorser en weldoener uit vroeger tijden.   Buitenstaanders vermoedden dat dit zijn natuurgraf was, maar niets is minder waar.  Zijn standbeeld staat aan de Zijpendaalseweg in Arnhem.  Een manspostuur met gleufhoed, wandelstok en verrekijker op zijn borst.  Wellicht een Arnhemmer en derhalve daar begraven.    Kom ik weer aan bij de rustpost van daarstraks terug, altijd gezellige ontmoetingsplaatsen die openluchtposten.    Hierna mag ik rechts in plaats van linksaf voorheen de lus.    Trek weer door velden opnieuw langs een beek, door rustige ruimten en  begroeiingen en gras, dan weer grind en zandwegen, fietspaden op rechttoe een industriegebied aan de rand van Boxtel.  Het kan niet anders qua afstandberekening, maar we zullen dit gebied met de kortste doorgang doorkruisen, en zo geraak ik door een tunnel onder spoorwegemplacement, waar door sensors koeiengeloei per speaker in werking worden gezet.  Klim de tunnel weer uit , ga paralelweg op, om in een tuin te geraken van een fameus klooster, voorheen toch, nu bewoont  door laat ik zeggen gewone burgers.  Ga vervolgens door een schitterende kasteeltuin, met een magnifiek enorm kasteel met vijvers omringd.   Een poort door tuin weer uit.  Rivierbrug Dommel weer   over, een prachtig overgroeid weggetje door met weerszijden  biezen en broek planten, volkstuinen, en akkers weiden door.   En dan plots zijn de wegbermen bezet met autoblik weerszijden, jawel van bezoekers van deze wandeltocht.  Weet dan de finish nabij is, en daar rijst inderdaad het grote schoolgebouw uit het groen.  Een einde van een glorieuze schitterende natuurtocht, waar te veel om op te noemen te genieten viel.  In de aankomstzaal een gezellig geroezemoes van wandelaars en zie daar good old Frans maakt zijn opwachting ook, een der iconen van de wandelsport, en bekend door heel het land.  Zoals trouwens een andere jongere Frans die zijn strepen verdiend heeft bij deze organiserende  club vandaag als naast wandelaar actief bestuurslid.   Ook andere oudere bekenden die al vaak tientallen jaren hun aanwezigheden als wandelaar hadden op tochten door land provincie en streek maakten hun opwachting.   Werd oergezellig nakeuvelen, herinneringen ophalen, prachtige verhalen.   Zo lang en zodanig dat we bijna zelf de zaal moesten sluiten  als einde voorstelling.  De Keistampers hadden hun zaakjes weer prima voor elkaar vandaag, met een uitnemende mooie natuurtocht, waarvan wandelaars tot  ver uit het land kwamen en konden genieten.  En naast natuur gezelligheid troef.

Het valt te bezien hoe mijn knie zich komende maanden houdt.  Het is me vandaag erg veel meegevallen over het geaccidenteerde parkoers toch.  Zo hoop ik u de komende maanden te vermaken met mijn artikelen van bevinding, beleving van tochten in en door de natuur.  Tot dan geachte lezers.  Ik groet u weer met een Brabants "Houdoe" Tot volgend keer:    Van:  Peter  Heesakkers

07-05-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is nog erg koud, lees bij het van huis gaan  afgerond 2 graden.  Betekent eerst goed ingepakt de fiets op, op weg naar Noud zijn woonstee.  De binnenstad lijkt zowat uitgestorven welke ik doorkruis.  Thuis bij Noud wacht zijn broer Wim ook op mij.  We gaan op weg naar De Peel.  Met de opkomst van de zon onderweg zien wij in de heldere lucht boven ons tot aan de einder toe talloze vliegtuigstrepen  ontstaan.  Aan de grond is het mistig vooral buiten de bebouwing.  Het lijkt erop dat Noud een detector onder zijn auto heeft n.l. de meeste van de talloze verkeerregeninstallaties, springen op groen bij nadering.    We zetten na Deurne koers op het Peeldorp Milheeze alwaar OLAT de startplaats voorzien heeft temidden van de bosrijke omgeving.  Een schitterend paviljoen, modern en erg ruim, met uitzicht op een   grote recreatieplas met breed strand.  We installeren  de visionele apparatuur, een diaprojector met bijbehoren om de voorbije activiteiten te laten aanschouwen door het wandelgild.  Alras loopt de zaal snel vol  voor de grootste afstandslopers welke al in kunnen schrijven.    Het is een meest bekende  trouwe groep wel tot ver uit het land  welke zich aanmeldt.     We gaan al wat eerder op route. Mogen na start al meteen na de grote parkeerplaatsen  de dichte natuurbossen ingaan.    De zonnebril komt al meteen van pas, en de zonnekleppet, tegen de nog laagstaande zon, gaat ook op.  Het belooft vandaag rondom 23 graden in deze hoek van het land te worden, en zonnig.    We gaan eerst door de bosgebieden  darren.   Wisselen al gauw voor nevelige velden.  Een heideveld met hoog grijzig gras doorheen.  Moeten een gemarkeerde toeristische wandelroute een tijd volgen afwisselend met  bospercelen en weide,  akkerlanden, welke duidelijk al klaarliggen voor de voorjaarsgroei.  Komen langs een brede sloot alwaar we aan de kant in het water een gans zien liggen die het loodje gelegd heeft.  Waarom en hoe het gebeurde is gissen.   We moeten nu op een akkerrand omgeploegd  door de kluiten aarde gaan.  Onze voorgangers, de lange-afstanders,  zijn blijkbaar in een rij ook langs deze akker getrokken.  Raken weer omringt met de wijdse akkerlanden.  Na enige tijd stuiten we op een hoge lange afrastering in twee rijen met waarschuwingsborden.  Blijken aan de rand van een militaire vliegbasis te zijn  aanbeland.  We horen al wel  de vliegliefhebbers in hun lichtere vliegtuigen stijgen en of landen en hun rondjes door de omgeving draaien.  Nog wat veldwerk door waar aardappels en  aspergevelden  de boventoon voeren, over een duiker gaand,  komen we aan de tentrust van de club en laten we de boterham en koffie goed smaken.   Na de altijd weer sfeervolle drukke en gezellige post gaat het verder een verhard pad op, en gaan we langs een akker waar men al een regen-installatie klaar voor gebruik heeft aangelegd.  Merkwaardig, sommige akkers staan nu al gortdroog, op deze zandgronden, anderen kunnen best wat weken water missen. Moeten nu een fietspad volgen langs een toch erg rustige weg, gaan de Peelse loop over waar schapen en lammeren ronddartelen.  Weide en bermbloemen tieren welig, een weide kleurt geel van de  paardenbloemen, maar zie ook massa's paarse dovenetel bloeien.  Ik ben intussen deels ontkleed naar blouse, vanwege de opkomende warmte.  Moet een eveneens  verkeersarme weg oversteken en gaan langs een vaart waar elke paar honderd meter een zware betonnen bunker is neergezet voor de toenmalige z.g. Peel-Raam stelling uit  het begin van de Duitse invasie in 1940.  Door de vijandelijke overmacht had deze P.R. stelling geen enkel nut achteraf, werden in twee dagen overlopen.   Zij zijn blijven staan als monument.   Bewondering voor die harde werkers hoe zij het beton destijds konden aanvoeren.  Volgen nadien een groot veld aspergebouw en andere groenten met wijde blik aan de horizon een grote silo uitstekend boven de bomen waar ik dorpje De Rips kan plaatsen. Mag dan een smal betonwegje op welke leidt over privé terrein van een rijke boer groot-grond bezitter, zijn woonst, met veestallen welke deuren uitnodigend openstaan.  Ik ga er niet te ver binnen, en de rustige rijen koebeesten kijken me almaar aan, ben toch geen bekende voor ze.  Passeren de toepasselijke Blaarpeelweg, nog niet op ons van toepassing zo te voelen.    Een lange weg op Rips aan waarlangs een sportpark met aldoor schreeuwende voetballers naar elkaar.   Gaat het de bebouwing in en herken ik de rustpost van eerdere jaren OLAT hier, toen start /finishlokatie.  Het is zitten in de volle zon op het terras.  Blijf er niet lang en ga langs een bokken/ geiten kippen en ander kleinveetuinen het dorp weer uit. Rotonde van twee doorgaande  kruisende beruchte ongevallenwegen , omzichtig oversteken, langs de silo af die de streek van ver zichtbaar was/is.  Een klein openluchtmuseum langs met borden en foto's uitleg over het bos/hei gebied De Stippelberg waar we meteen in gaan.  Een prachtig gebied.  Het jonge groen bot nu snel uit en dit veraangenaamd  het verblijf hier. Krijgen talloze paden, en brede boslanen met oude knoesten van bomenrijen te gaan. Met nog dikke lagen oude herfstbladeren, waar ik doorheen waad.  Verderop een zowat onzichtbaar pad langs een stroom, het is opletten voor verscholen onder de bladlagen boomwortels.  Geraak toch even bos uit langs schaarse bewoning, om na asfalt toch weer een hekje bos en ven in te gaan langs ven en bos die meest ontstaan zijn door veen/turf, afgravingen en nieuwe aanplant , maar nu volgroeid zijn.  De Klotterpeel heet dit gebied.    Turf was in vroeger eeuwen, de brandstof, naast kolen om de huizen te warmen.  Het afgraven moet zeer noeste arbeid zijn geweest, destijds in weer en wind alle jaargetijden.  Peelkanalen voeren hier de boventoon in de streek om de gewonnen turf te verschepen naar de z.g. bewoonde wereld.  Opvallend onderweg zijn de koolwitjes en citroenvlinders die al erg actief rondzweven. De natuur volgens kenners is op z'n minst twee a drie weken te vroeg, in bloei, groei als wel activiteit van vlinders en gevogelte.   Het is boslopen zonder eind door klaphekken, en we gaan redelijk droge paden, de modder is zeldzaam mede door de hogere zandgronden hier.  Bereik na een voorrangsweg overgaand, weer een OLAT rustpost met everzwijnensoep, deze schijnen in dit bos veel voor te komen maar heb er niet een aangetroffen.  De aparte soepnamen worden per tocht verzonnen door good old Willem die al jaren trouw met overig meest vast personeel  de z.g. wagenrusten bemand.  Na verpozing voort al weer, de Stippelbergbossen door.    Het houd niet op de paden te gaan en vermelden, en ik geniet van alle rust en hoe vreemd onderweg, eigenlijk geen of erg weinig dagjesmensen met dit uitzonderlijk vroege mooie  warme voorjaarsweer.  , aan randen bos ja maar  er ver in gaan lijkt taboe.  Krijg zowaar nog een bostrap te gaan.  En nee ik ga u niet vermoeien te verhalen hoe bosrijk de streek is en de paden die we mogen gaan.    De parkoersuitzetter {s} zijn onvermoeid het parkoers te gaan te omschrijven op ons routepapier.  Sommige afstanden zijn in lengte overschreden maar vast niemand die daarom maalt.  Het is werkelijk weer schitterend en met veel zorg en keuze gedaan.  Hun leus Echt OLAT maken ze weer waar.    Plots maken we een draai naar een grote plas, draaien de dichtbegroeide hoek om en mogen dan langs de plas op het paviljoen gaan waar de finish wenkt.  Loop over drukbezet terras naar binnen, kom dan een compleet lege zaal in welke we toch echt  vanmorgen als startgelegenheid hadden.  De diapresentatie werkt volop, maar niemand die er zodoende naar kijkt of kan kijken.  Noud zet zijn apparatuur maar af en laat het bekoelen.  Het wandelgild zit buiten en het afmeldburo alzo, een deel van het terras is voor de bezoekers, en de andere helft voor ons wandelaars.  Merkwaardig de parasols staan nog ingevouwen, en zitten we in de felle middagzon te bakken.  Terras met uitzicht op de grote plas zonder zwemmers of roeiers of enig watertoerisme dan ook.  Eveneens zien we de stappers de laatste honderden meters op het terrein hun schreden richting  paviljoen zetten.  Wij krijgen zelfs een aparte toegang met koperen palen en dik touw bespannen, en aanwijsbord voor ons bestemd.  Vreemd eigenlijk, dat de zaal leeg was.    Noud voorziet de terugreis naar huis via een zo hij noemt een toeristische route via binnenwegjes en wegen door de dorpen, eigenlijk met een grote omweg.  Was vandaag weer echt OLAT dus.  Een boeiende uitgekiende route door moet ik toegeven echte kenners uitgezet.  De echte Peelwegen en wijde blik, maar ook erg mooie natuurbossen alles zat erin verdisconteerd.   Op naar de volgende tocht.  U geachte lezers en lezeressen groet ik weer met:  "Houdoe", tot volgend keer.  Van:   Peter  Heesakkers

09-04-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het voelt wat killig aan als ik de deur achter me sluit.  Buiten wordt ik vergast op allerlei vogelgeluiden.  Merels en kraaien lijken in de meerderheid.  De voortuinen als in mijn  wijk laten diverse lentebloeisels  zien. Echt lente dus.    Op het station tref ik zowaar meerdere wandelliefhebbers op weg naar Mierlo-Hout gemeente Helmond.   Omdat de trein het vroegste en snelste vervoermiddel blijkt, neem ik die maar.  Modern want er schuift een vloer uit met het instappen, welke natuurlijk vervolgens voor vertrek ook weer inschuift.  Mistbanken buiten de bebouwing onderweg, slaat om in dichte grondmist.  Vanaf het station bij aankomst is  de route naar de vertrekplaats duidelijk uit gepijld, wat niet bij elke tocht het geval is.   Via de Hoofdstraat ga ik voorbij een hoop pagodetenten, en vervuilde straat met allerlei restafval.  Er is hier duidelijk wat te vieren geweest tot in de kleine uurtjes.  Nu in alle rust.  Aan de startplaats tref ik veel zoekend verkeer naarstig naar parkeerplaats zoekende.  Het loopt er enorm aan.  Aan de zaal zowel buiten als binnen is het bedienend personeel gekleed in Tiroler outfit, enkel de lederhosen ontbreekt nog, en zijn broeken  b.v. dunner.  We moeten vertrekken vanuit een warenhuis in twee verdiepingen, de Adventure store genaamd.  Toch uniek, vanuit een warenhuis te mogen vertrekken.  Met onze inschrijfkaart bekomen we ook nog 15% korting op onze eventuele aankopen.  Een  commercieel tintje dus.  Het warenhuis is meest in allerlei vrije tijds en wandel en kampeer producten voorzien.  Het warenhuis verwelkomt de wandelaars met gratis koffie en een stevige plak cake, en die rij  is lang.  Op de begane grond is een ruimte vrijgemaakt noem het een terras, met klapbanken en tafels waaraan graag aangeschoven wordt.  Na de gewoonlijke begroetingen, en al of niet korte gesprekken, gaan we op weg met een zeer  goede route-omschrijving in de hand, met afstanden van straten paden wegen etc.  Byzonder duidelijk omschreven.  Het is even wat straten doorgaan, ga via een grindpad langsheen een sportpark.  De nevel en mist slaan weer toe als ik in den buiten kom, grondmist, met boven me blauwe lucht, en de zon doet haar best de grond te bereiken.  Wanneer ik  het groen buiten de bebouwing bereik zijn allerlei vogels te horen.  In vijvers zwemmen waterhoentjes rond.  Het is even parkachtig, maar gaat over in bebossing.  Her en der verspreid liggen knoeperts van bomen en stammen, omgevallen door de stormen en anderen door houthakkers.  Een brugje overgaand belanden we in een trits boswegen en paden in al haar variatie.  Klim een dijk op en kom aan het Eindhovens kanaal, even verderop komt deze in de Zuid-Willemsvaart uit.  Het gaat een poos langs dit kanaal met allerlei ontluikend groen en ijverig werkende waterhoentjes die op het stilstaande water met en van de rietkragen en ertussenin hun nesten op het water bouwen.  Dit kanaal is al zo'n vijf en dertig al niet meer bevaren door vrachtschepen en de waterrecreant gebruikt het nu voor plezierjachten en roeiclubs, en aan de kanten laat men de natuur haar gang gaan met allerlei groeisels.  Fiets en hardloop-recreanten zijn ook al vroeg op pad en zijn achteropkomend of tegenliggers voor ons.  Mogen een oude kanaalbrug over dan en kom bij een sportkantine  van een hockey-club uit die ons rustpauze biedt.   Een wegje en voetpad brengt ons richting dorp Mierlo, dorp in via parkachtige achterommetjes door zijn bebouwing, en voor ons torent de radio , t.v. en communicatietoren  welke door zijn hoogte de verre omgeving beheerst.   We gaan zowaar de Mierlose bossen in,  De Molenheide.  Gaan vlak onder de toren langs.  De mist is ondertussen bijna ongemerkt opgelost en worden rijkelijk bestrooid met zonnestralen, welke over gaat in half bewolkt.   Een slingerpad over een trimbaan.  Darren door bospartijen om later aan een camping de rust te genieten, in haar kantine.  Hierna wordt het even landerig, passeren bewerkte akkers, en klinkerwegjes, om gebied genaamd Sang en Goorkens in te gaan.  Ruig en laagbegroeid gebied, langs waterlopen, een smal zandpad waterloop langs rand van bewerkte akker, een bosgebiedje weer in en dan brede graswegen en gruis en zandwegjes.  Hans Berkersbrugje, bord met foto van de persoon, maar verdere info ontbreekt omtrent.   Kom dan aan doorgaand weggetje waarlangs afgezette strookjes staan om de paddentrek veilig voor die dieren te laten gebeuren, die dit jaar al vroeg op gang kwam.  Windmolentjes met reflectieplaatjes  langs de weg, om overstekend wild te regelen en veilig te stellen voor de dieren die andere velden en natuur willen verkennen.  Zeg de veertiglopers dag die naar de A67 en de Strabrechtse heide zullen gaan.   Een verhard wegje brengt me aan een rustpost welke me te deftig voorkomt, een oud-hoeve, en deze negeer ik maar en zet voort.    Het wegje leidt me weer de Mierlose bossen in en ik zoek al naar de nog geringe schaduwkanten van de route.  Plots doemen voor mij op oude bekenden die een andere route liepen en zetten we gezamelijk keuvelend de route voort.  Het bostoerisme  vandaag doet zich ook gelden.    De paden , wegjes en afslagen als splitsing diverse routes is fantastisch aangegeven.    We doorkruisen weer een hele reeks bospaden en boswegjes, en door een drooggevallen ven, klappoortjes door om na een poos aan een doorgaande weg uit te komen.  Geraak aan doorgaande weg welke ik even volg over fietspad, steken deze later over om achterdoor een vakantiebungalowpark te volgen.  De Luchense heide op.  Wordt ingehaald door stevige doorlopers van een grotere afstand.  Geraken in nieuwe bewoning, en opener veldwerk, even verhard op.  De parkoersbouwer doet verwoede pogingen ons uit bebouwing te houden, gaat het omhoog naar een kanaalbrug, steken die over, volgen fietspad erlangs met tegenliggend toerismeverkeer en dagjesmensen, om na een tijd af te dalen bebouwing van Brandevoort in te gaan, en opnieuw brengt parkoersman ons door parkaanleg, langs een vaart  nu met erg bruin water.  Een routewijziging volgt maar gaan uiteindelijk dan toch over een gracht, klimmen een lange trap op en komen in een vrij nieuwe wijk, de trots van Helmond, De Brandevoort.  Een wijk in oud Hollandse grachtenstijl opgebouwd, waar je je ook waant  in een oude stad en binnenstad, en hoewel ik wijken en bebouwing verafschuw op wandeltochten kijk je hier je ogen uit.  Werkelijk schitterend!!  Fotogeniek ook.    Er is een pauzeplaats temidden de wijk voorzien welke door de Scouting van Helmond beheerd wordt.  En onder een marktplaats overkapt met  uit  plusminus 1800  oude stijle gietijzeren sierpilaren, zijn rijkelijk zitplaatsen voorzien, en hoewel nog zo'n 2.5 k.m. te gaan noodt het je er toch even te pauzeren.  Hier zullen vast het jaar door openlucht-aktiviteiten plaatshebben, gezien inrichting plein en ruimte.   De parkoersman wil ons helaas niet te lang door de meest nauwe straatjes leiden en zoekt via een overgangsbrug  de ommuurde stadswallen het stadje uit, een park door, welke een zogenoemde groene long vormt met het nu nabije Mierlo -Hout, welke vanzelfsprekend later weer uitkomt in de bebouwing van voornoemde plaats.  Personeel buiten alswel binnen wachten ons weer op in Tiroler kledij, en binnen is het goed toeven, oergezellig, en met de streekbekende wandelaars, maar ook uit  de rest van het land verspreid zo aan de tongval te horen en ook veel zuiderburen, de vlamingen dus.   De opkomst was gezien de drukte onderweg erg groot, en vast een groot succes voor de organisatoren.  Het weer lokte ook vast veel  wandelaars.  De afstanden waren aan de ruime kant bemeten, maar daar maalde niemand om. We kijken terug op een erg wisselend en boeiend, interessant  uitgekiend parkoers, de bebouwing zo veel als mogelijk ontwijkend, en dat heeft de parkoersman-{nen?}  meesterlijk gedaan.  Een byzonder geslaagde tocht.  Ga nu mijn wandelagenda raadplegen, voor een volgende tocht.  Aan u beste lezers:  Een hartelijk "Houdoe"  weer.  Tot mijn volgend schrijven.

Gegroet en tot lezens weer.  Van: Peter Heesakkers

03-04-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 OLAT heeft dit keer weer eens De Kempen op haar programma gezet.    Het bekende ritueel vandaag; Noud rijdt voor, gaan op weg naar zijn broer Wim en we vervolgen de weg naar Riethoven, dorp  behorend onder de vergrootte gemeente Bergeyk.  De startplaats vandaag is voorzien  aan een struisvogelboerderij, ver van de bebouwing van voornoemd dorp, dus in het boerenland zullen we maar zeggen.    We zijn als een der eersten aan de plaats van vertrek en kunnen derhalve dichtbij parkeren.  Noud installeert zijn dia projector met scherm en bijbehoren, in een zaal naast de vertrekzaal.  Die zal later bijgetrokken worden vanwege de drukte.  Als eersten melden zich de vroegerikken, die voor het grote werk zullen gaan vandaag, de 50 en 60 k.m. moedigen.  Veelal uitgedost in snelle kledij.    Wij wachten het kortere werk af.  Na vertrek van voornoemde afstandslopers  arriveren  alle andere afstandsgangers.  Het heeft voorbije nacht overvloedig geregend alsook de vorige nachten na een week van mooi lente-achtig weer.  Dat gaan we onderweg ook bemerken, want het water in beken en andere stromen staat erg hoog en stroomt wild en sloten zijn veelal tot de randen gevuld, en op sommige plekken zodanig dat nog juist de weg of de paden nog droog kunnen blijven.   Ook de akkers staan goeddeels blank.   We gaan het terrein bij de start af via gemaaide graswegjes , ronden de bijhorende camping, waar de eerste caravans al plaatsnemen, en bereiken al rap het bosgebied.  Onze route-omschrijving vermeldt aldoor boswegjes en paden, maar we gaan geleidelijk richting Dommelen op aan toch.  Presteer het toch om verkeerd te lopen, want mis een pijl , maar ik moet voortdurend naar de grond kijken vanwege de modderpaden.  Maak rechtsomkeer , naar de route waar ik  de overige wandelaars de juiste weg zie gaan.    Rivieren Keersop en Run  zullen vandaag een paar keer opduiken in de route.  Het zijn zijtakken van de hoofdrivier de Dommel.  Bos en veldweg wisselen snel.     Een wel erg smalle brug over de Keersop.  Zie snelle stromen in sloten en beken onderweg, en zeker sloten met stilstaand water die nog net niet onze paden en wegjes innemen.   Na brug een modderig veldpaadje en we zien de contouren van de wijk van Dommelen opdoemen.  Door klaphek een speelterreintje over een wandelpoort door gaan we door woonwijken met weliswaar veel  groenig, natuur als wel plantsoen en parkachtige aanleg, maar we lopen een flink eind door de wijk.   Paden , trottoir, wegjes, fietspaden volgen snel op nu, een verbindingsweg overstekend,  vandaag trouwens ook de veelheid van bruggen over.    Even de vrije ruimte dwarsen  naar een volgende wijk.  Door rietkragen over  en een weiland.  Zwarte steenslag paadje, langs schrikhek over waterputten heen, komt de rustpost in beeld.  Vlak aan doorgaande weg met pompstation gesitueerd.   Na gezellig verblijf gaan Wim en ik verder.  Moeten de weg oversteken om na wat padwerk opnieuw de Dommelse wijken te doorkruisen.  Geraken dan eindelijk de bebouwing uit een veldweg in via een fietspad een z.g. duiker over.   We zien in de verte dikke grijs en zwarte rookwolken  wat zeker op een enorme brand duidt.  Over welke richting dit is zijn Wim en ik verschillend van mening.  We wippen over slagbomen een landbouwgebied door.   Krijgen een parallel fietspad langs de snelweg Lommel// Hasselt te gaan en even verderop steken we die voorzichtig over en mogen van een grondeigenaar door zijn tuinen wandelen, eerst een bomenlaantje langs schaarse woningen, door een lusttuin langs theehuisje de poort weer uit. na korte gang de Dommelbrug van de in de streek befaamde Venbergse watermolen, met wild water over een veldwegje naar de Luikerweg op aan en na enige tijd langs deze weg afslaand een wegje in waar de rust voorzien is.  Een tot restaurant verbouwde boerderij.  Binnengekomen worden we door personeel naar een etage hoger gestuurd want het gewone wandelvolk past niet tussen overige gasten blijkbaar.  Komen op een hagelwitte zolderverdieping waar overigens spaarzaam wandelaars zijn.  Wim en ik hebben het al gauw gezien hier, blijven er ook niet lang.  Gaan weer op pad en een weggetje leidt ons naar bosgebied, rondom een uitgestrekt vakantie en bungalowpark, Kempervennen genaamd.  Een aangrenzend motorcrossterrein stuurt al de hele morgen motorherrie door de wijde omgeving.   Struinen ruim rondom  dit park door overwegend dennenbos, om later alsnog langs de hekken te gaan. Ruim als goedmakertje  door het uitgestrekte bos, komen we weer langs de hekken van het vakantiepark wat een dorp of stadje op zich moet lijken, met enerzijds landerijen akkerbouw en weidevelden.  De grijze lucht tot dan opent zich enigszins om de zon een kans te geven, maar deze verliest het binnen de kortste keren toch.  .  Opnieuw een doorgaand wegje overstekend gaat het op de Valentinuskapel af, waar voor Wim eerder dan ik de contouren van de rustpost zichtbaar zijn.  daar laat ik  de boterham en soep goed smaken, waarna we weer op weg gaan.  Tegenover de rustpost klappoort door een voormalig weidegebied in waar een verhard slingerpaadje zich aandient. Afwisselend met ruigte en rietgebieden, een smal bruggetje over en even hierna een stenen brug over de Run, recht op dorpje Westerhoven op aan, zien het kerkje boven de bomen uitpriemen, en dan zijn randbebouwing.  Denken dwars door het dorp te moeten gaan, maar mis toch.  Parkoersman stuurt ons erg kort de bebouwing door een z.g. kerkepaadje in, met later een bosgebied.  Nu en dan lopen we uit de aanwakkerende wind in die bossen en af en toe noopt het me de rits van m'n jack open of dicht te ritsen, want warm heb ik het dan toch ook.    We zien onderweg talloze lentegroeisels, en struiken en bomen schieten uit de knoppen.   Krokussen en paasbloem of  gele narcissen overheersen nog.   Zware wolkenpartijen bedekken het hemelzwerk, maar behoudens enkele malen miezer houden we het in tegenstelling weersvoorspellingen toch droog, enkel de straffe wind is kouwelijk nog.  Ik probeer mijn paraplu te slijten  aan medewandelaars want ik weet als ik deze meeneem, blijft het zowat tot meest toch droog.  Ik erken daarin een bijzondere macht maar tja niemand trapt er in.   Opnieuw een doorgaande weg oversteken en hier heeft parkoersman een verrassing in petto.  Ploeterend door een eindeloos lijkende bosweg moet ik mijn tempo flink intomen, zware boswerkmachines hebben de doorgang enorm bemoeilijkt en de modder is hier ook zodanig aanwezig dat ik verwoed naar hogere delen moet vluchten om geen uitglijers te maken of  voorkomen ledematen te breken.  Pak derhalve menige boomtak aan om me veilig te sturen.  Mijn zoolprofielen vullen zich met het gladde goedje zodat ik houvast verlies.   Echt OLAT dus, inderdaad.    Het bos weer uit opnieuw mijn jack dichtrijgen tegen de koude straffe wind, aan de bosrand precies op ons wandelaars.  Het wordt nu graspaadjes gaan, en via een bredere grasweg zien we in de verte de finish opdoemen.  Wrijf in het gras mijn schoenzolen en buitenkant schoenen schoon, en bereik dan  de zaal om me af te melden.  Neem plaats onder een opgezette struisvogel in deze zaal, welke een aantrekkingskracht heeft voor fotoliefhebbers zo blijkt.  Buiten de hoeve kunnen we de levende have aanschouwen.  Ik tracht er nog politici uit te herkennen, maar deze steken blijkbaar nog niet hun kop in het zand, spreekwoordelijk,  in alle geval bij de publieke opinie.    Moet zeggen dat deze tocht niet geheel aantrekkelijk was in vergelijking met andere tochten bij deze club, vooral de lange doortocht door de bebouwing van Dommelen { gemeente Valkenswaard} vond ik minder.    De vele en vaste bekenden op deze tocht was wel weer een pré, en ook de vele nieuwkomers zal ik ze zo noemen, doet voor de toekomst wel weer goeds en wisseling te brengen in het wandellegioen.  OLAT bestaat eind dit jaar 50 jaar, en dat is toch ook niet voor niets zo.    Noud heb ik onderweg niet meer gezien.  Hij was bezig voor het OLAT-foto-album de tocht weer met camera vast te leggen, mede voor het archief der club, zie de site OLAT.NL.   Kijk alweer uit naar de tocht vanuit Milheeze begin volgende maand.  Beste lezers  ik groet u weer met een Brabants Houdoe!  Tot volgend keer.  Van:

Peter Heesakkers

19-03-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Naar Zeeland dus vandaag, het dorp Zeeland wel te verstaan  , niet de provincie.  Verwarrend wel die  vele dezelfde namen.  Het dorp is gesitueerd ongeveer halfweg Eindhoven- Nijmegen.     Noud is weer is het ochtenddonker present.  Meldt zich met zachte tikken op het voorraam.  Gaan dan op weg om zijn broer Wim op te halen.  Behoudens twee ambulances achteropkomend is het erg rustig in de stad en op de weg naar Zeeland, wat weer bevorderd, dat we goed kunnen doorrijden.  Aan de oostkant zien we een lichtvlek  een opklaring in de lucht van de opkomende zon.  De dag vangt droog aan, en dat maakt dat de opkomst wel goed moet worden vandaag.    Als een der aller eersten  kunnen we bijna aan de voordeur van het etablissement parkeren.  Halen  de video materialen uit de auto.  In de zaal zit al een bestuurslid en een groepje verzorgers  klaar, gebroederlijk aan een grote tafel.   Vroege mensen die idealistisch aangelegd zijn toch, om zo vroeg in het weekend uit hun bed komen om zich voor ons in te zetten de gehele dag.  Vrijwilligers van het eerste uur, waar elke club om draait.  Wij installeren het videoscherm de projector en sluiten de apparatuur middels kabelhaspels aan.  En Noud maakt de projectie met zijn apparatenkennis visisch klaar.  Een  kop koffie wordt genomen om echt wakker te worden.  Buiten klimt de zon boven de einder, maar verdwijnt in of achter grijze luchten.  De zaal stroomt vol met wandelaars voor de grootste afstanden, de tijdlopers en snelle jongens en meiskes incluis.  Met het startsein verdringt zich een immense rij, om hun wandelkaart te stempelen en hun  twee zijden A-4  routes in ontvangst te nemen, en stuift de meute de ochtendkou in.  Wij besluiten het kalmer aan te gaan doen en wachten af, terwijl de categorie andere afstandslopers hun opwachting maken.  Voorzitter Joop is met de opkomst in zijn nopjes na twee tegenvallers de vorige wintermaanden, door weersomstandigheden.    Wanneer wij aan zet zijn gaan we op pad, in een winters ogend landschap, grijzig en donker en de silhouetten van de kale bomen en natuur in haar geheel.    De wind wat koud en mijn jack hoger dicht geritst.    Langzaam trekt  de dichte rij lopers uit elkaar ieder zijn tempo gaande.  Een asfaltwegje.  Landelijk dus, tot oude rijksweg naar Nijmegen, de Ned. wandelstad, met haar wereldvermaarde Vierdaagse.   Deze gaan we over een brede zandweg in linea recta naar natuurgebied  De Maashorst.   We gaan over zandpaden akkers en weiden langs met spaarzame paarden.   We verheugen ons op voorhand de bizons en oerkoeien,  en  wisenten te kunnen aanschouwen welke hier sedert enige weken in dit gebied zijn losgelaten.  Ons vallen de vele aanplantingen op van juist geplante en vervangende na kap oude, bomen, welke in het voorjaar uit moeten schieten.  Het Brabants Landschap,  koestert haar natuurlijke rijkdommen in haar provincie.   Het tuinvee rond de verspreid staande huizen trekken veel aandacht, als bokken, schapen , geiten kippen etc. meer.    Honden rennen langs de hekken want niet gewend op zulk vroeg uur zo'n drukte om de erven.   Campings en andere zomerverblijven zijn in het gebied rijkelijk rondgestrooid.   We bereiken de koffiepost der club steevast wagenrust genoemd.  Daar klit het wandelvolk bijeen voor een lang of kort gesprek of begroeting en worden de laatste nieuwtjes uitgewisseld, privé als ook wandelnieuwtjes, staand of zittend op de banken.   Stappen weer aan en moeten nog de vele fietscrossers  de paden delen, hun hobby, en met wat paswerk  en inschikken lukt dit prima.    Paden zijn vaak bezaaid met omgevallen boomstammen, en zware takken en als wandelaar gemakkelijk te nemen toch.  Volgens boswachters laat men ze liggen om crossers inzonderheid motorcrossers te weren.    Fietspaden , slagbomen en poortjes zijn ons deel.  Noud heeft een slecht bericht.  Van de oerossen, wisenten bizons zien moeten we vergeten, zijn aan het oog onttrokken.    De grote afstandslopers vervoegen ons, na hun grotere omwegen. De eersten rennen ons voorbij.  Wij worden voortdurend  door onmetelijk lijkende bosgebieden gestuurd.  Rust; nou ja op afstand ergens ver weg maar toch onophoudelijk motorgeronk.   De rustpost is voorzien in een enorm houten barak waar buiten op het terras een kampvuur brandt, voor hen die zich wensen te warmen, met allemaal kleine verblijfshutjes op het terrein. Ideaal voor lange afstands Europa-wandelaars.  Binnen in de kantine sieren met  witte kerstboomverlichting  de wanden.   Na verpozing gaan we hekken door de vrije  natuur weer in.  De routemannen wijzigen de route hier.  We mogen een natuurbegraafplaats in maar alvorens dit  eerste door een meest houten paviljoen , met allerlei ontvangst en bezinningsruimten, een restaurant, inforuimten, een aula voor afscheidsdienst. en meer.  Ik ben er gauw uitgekeken ga achterzijde gebouw weer de buitenlucht in maar we worden wat lang over geëgaliseerd  lees of begrijp bomenvrij gemaakte ruimten door, met verspreid liggende graven, van afgezaagde boomstamringen met opschrift en soms tegels langs.  Het is een killig aandoende aanschouwing, niet mijn wens in elk geval.  Duiken weer de natuur in en terwijl we daar lopen begint het amechtig  en vervelend te miezeren, en moet het regenjack opgediept worden uit mijn rugzak.  Als zwarte monnik vervolg ik de route.   Klauteren omzichtig een afzetting door met  boomresten als terreinafzetting.   Het Dassenpad met glazen gebouw om dassen te spotten.   Door nevelig triestig winters ogende landschappen, en dan is er een voorrangsweg, even fietspad erlangs volgen, voorzichtig oversteken de vrije ruimte weer in.  Volgt na boswerk , door privéterrein, graspaden weer wat bos door een lange asfaltweg , welke een stop kent bij een particulier bedrijf op zijn terrein.  Laat me een kop soep, een belegd brood en koffie na goed smaken.  Intussen stopt de regen.  De voorspelde zon laat het geheel afweten vandaag, en onder zware grijze luchten vervolg ik de lange asfaltweg.  Een U draai en doorgaande weg oversteken even graspad langs bos en vervolgens er toch doorheen.  Aan de bosrand akkervelden en zien we ijverige mannen met metaal detectoren  hierover  voorzichtig wandelen, of men op oorlogsmunitie zoekt wie zal het zeggen.   We gaan slagbomen langs welke motoren en fietsers bannen.  Veldwegjes doorheen en plagerig laat parkoersman ons in de verte de parkeerterreinen van de finishplek zien maar blijft ons veldwegjes en zandwegen een ommetje  sturen.  Moet hij de kilometerstand  vol maken?     Belanden we in buurtschap Kreitsberg.  Tussen wat hoge bomen in een kring groeiend zien  we een verborgen, verblijfsruimte met tafel en stoelen.  In het nu open landschap torent  de dorpskerk boven geboomte, wat kilometers verderop.  Een lange zandweg langs akkers en weiden moeten we een fietspad langs doorgaande weg opdraaien, om bij de finish te geraken.  De tocht was wel weer "Echt OLAT".  Dit keer erg weinig modder.  Aan ingang zaal staan harde bezems op een houder, om onze schoenen te ontdoen van rommel en evt. modderresten.  De bezems vallen met hun haren uit.   En dan kunnen we de zaal betreden.  Een enorme zaal zelfs.  Wat blijkt?  Hier vertrekken touringcarbussen met buitenlandse bestemmingen, en men kan en mag daar ook parkeren.  Ik heb geen enkele bustoerist  noch bus gezien toch.  We hebben vandaag de westelijke Peel doorkruist.  Een van ‘s lands gebieden die gepropageerd wordt, en waar natuurbeheer zeer zuinig mee omgaat.  Al met al vandaag weer een echte OLAT-tocht geweest vandaag, met het gezellig nablijven, ontmoetingen, al of niet korte begroetingen en gesprekken.  Hun volgende  en laatste tocht der winterserie in Maart zal niet ver van de Belgische grens plaatsvinden.   Riethoven gemeente Bergeyk, voor onze Belgische wandelaars geduid:  Niet ver van Lommel.  De omgeving daar kennende verwacht ik er zeker veel moois te zien.  Ik kijk er reikhalzend naar uit.  De info vindt U op OLAT.NL.  Geachte wandelaar en lezer dezes ik wens u weer alle goeds. Tot volgend keer weer.  Een groet met het Brabantse "Houdoe"  weer.   

Van:  Peter Heesakkers

19-02-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het ochtendgloren breekt aan op mijn weg naar Boxtel.   De route naar de startlokatie is bewegwijzerd, maar ik ga een beetje eigenwijs de mij bekende weg erheen.  Het is aardig druk in de schoolkantine, maar ook het aantal parkeerders vertelt mij dat het druk is en er al veel bij dageraad op weg moeten zijn gegaan.    Ik mag al meteen vanuit de school  de bebouwing uit, een bomenlaantje met weiden volkstuinen, ruige stukken natuur en met hoog riet omzoomde weg.  Loop over een brug de tuinen in van een prachtig  fotogeniek kasteel en park enerzijds, anderzijds  een school of oud klooster omgebouwd voor bewoning.  Kom aan een paralelweg langs het spoor die ik even moet volgen om trappen af een onderdoorgang van het daar brede emplacement te gaan.  Onder de tunnel wordt ik middels censoren met koeiengeloei uit luidsprekers begroet.   Klim weer de tunnel uit naar boven en kom aan in het grote industriegebied van dit stadje.  De parkoersbouwer  loodst ons op een voordelige manier  dwars door de terreinen heen, en raak al snel in den buiten.  Een fietspad op met aan een kant de industrie, aan de andere kant landerijen.  Zie in de aanplant en bermen de hazelaar al volop bloeien, en ergens in het groen stoeien luid de mussen.   Een vroege lente?   Wat paden links-rechts- rechtdoorgaande , ga ik de brug over de Beerzestroom.   De natuur oogt nevelig almaar, met her en der een blauwe ruimte in de lucht boven me.  De zon staat nog laag en doet z'n best door de nevelgordijnen te priemen.   Kom aan een asfaltweg welke schittert in het prille zonlicht door de nattigheid van voorbije nacht.    Kom in buurtschap Rhoond met een mariakapel , en ga  een zandweg in.  Zoek de best beloopbare delen want de modder  door de regen voorbije avond en nacht, is weer niet van de lucht.  Lijk een natuurgebied in te gaan, maar blijven aan  de zijde de borden van natuurgebied De Kampina zien.  Hoor opnieuw vogelpiepjes welke ik niet kan achterhalen.  Lijkt wel vroege lente, al hebben de weersvoorspellers opnieuw een echte vorstperiode voorzien voor komende week na een week van lente-achtige temperaturen.  Een schaap welke eenzaam in het weidje staat steekt gewillig haar kop door de afrastering voor een flinke knuffel.  Ik zie dan dat hij een deel van een hoorn kwijt is, zomaar afgebroken lijkt het.  Het ras is me onbekend.  Aan de knuffel en wat geblaat moet een einde komen en ik vervolg mijn weg nagekeken door het schaap.  Opvallend veel paarden aller ras in de weiden waar ik vorige week nog opvallend koeien tegenkwam.     Verder vallen de vele verse molshopen in de weiden op.  Ik moet een overweg  van spoor over en kom in een grote open ruimte zo uit de omslotenheid daarnet van bossen.  Even een weg volgen een buurtschap in waar whatt's app, intens gebruik schijnt te zijn  tegen overlaten of verdachte situaties, gezien de waarschuwings borden, toch weer een zandweg in waar paardemoppen rijkelijk de grond bedekken en zowaar ik kom er nogal eens ruiters tegen.   De Luissel heet dit gebied.  Ik kom na een poos aan bij een boerderijschuur waarin de club zijn post heeft ingericht, levendig druk een waar ik nogal wat bekenden ontmoet, schuif ik aan op een van de zitbanken en tafels.    Ik tref hier ook wat bekenden van mijn eerste wandeluren, en tja dan is het langer zitten.  Ik had n.l. aan het startburo een langere afstand routebeschrijving meegenomen, maar zie daar vanwege tijdsberekening van af, en zo ga ik met de veteranen mee op pad allerlei onderwerpen en de goede oude tijd komen aan bod.   Kruisen weer een stroom  en naar het schijnt al zullen we in het buiten vlakke verwegkijken landschap blijven.  De zon is eindelijk door de mist en nevelflarden doorgebroken en schaduwen lopen ons nogal eens voor de voeten, maar niet hinderlijk toch.  We komen tot de conclusie dat vooral bosgebieden er vandaag niet in zitten.  Kennelijk heeft de route-planner rekening gehouden met echt winters weer, en hinderlijke sneeuwval, gezien het vele verhard vandaag.  Terwijl we hier anders elke tocht vergast worden op vooral beschermde gebieden tegen de winterkoude winden.  Paarden in de weiden vallen aldoor op onderweg.  We lopen even tegendraads met de lange afstandgangers.  Gebied Nergena in en Tongeren.  Een spoorweg overgaand waar na passeren van treinen de rails blijven liggen, waarbij ik opper dat er mogelijk dan nog meer treinen zullen komen.  En zo was het ook.   Gebied de Donders in.  Het blijft open landschap en zien de nodige treinen vanwege een spoorknooppunt voorbij razen.  Volgen dan wandelknooppunt routes om een zandpad in te slaan welke slingert tussen bewoning en akkers weiden, velden en heggepaadjes.  Lopen zogezegd tegen een woning aan waar op eerste gezicht veel auto's geparkeerd staan en mij ontlokt alsdat er een feestelijke visite moet zijn.  Maken dan aan einde pad een draai een wegje op en zien een zee aan auto's geparkeerd.  Zelfs in de verre omtrek.  Blijkt er in een enorme schuur een rommelmarkt  gehouden te worden.  Dus  rommel blijkt gewild bij het koopvolk.  We laveren door af en aanrijdend verkeer door, steken weer een overweg over voor de vierde keer vandaag, droom dan van een aanliggend bomen /bospark, maar nee het gaat  de bebouwing in  Krijgen een hele reeks straten voor de kiezen.  Passeer een gelegenheid waar deze club in beginjaren haar domicilie had, een oud kerkmiddenschip is er nog tegenover, en gaan langs verkeerslichten  dwars door het dorp of stadje zo men wil.  De winkelstraten , steegjes, langs de oude kerk, met een lange geschiedenis.  De oude markt voorbij die er rustig bijligt met zijn nu stille horeca, wordt ik weer een steeg ingestuurd met kasseien, om na een korte uitloop naar nieuwer Boxtel direct aan de school waar de finish zich bevindt te belanden.  Samengevat vandaag moet ik zeggen dat het parkoers waar ik hier altijd mee verwend werd, mij vandaag wat tegenviel.  Misschien een invaller route-uitzetter?  Alles rondom deze dag was perfect georganiseerd.   In de finishzaal was het nadien een gezellig samenzijn waar o.a. Frans Staal  met rollator, en   een andere Frans de mentor en motor van deze club hun opwachting maakten .  Frans de ex-clubbestuurder  zat voor tijdelijk wegens een ongelukkige beenbreuk in een rolstoel, maar kon niet nalaten ons te bezoeken.  Beide Fransen hebben een lange en overweldigende wandelgeschiedenis geschreven.   Zeer lange afstanden en meerdaagsen niet geschuwd.  Het wandelvolk klit nog bij elkaar met bevindingen en onderwerpen uit de goede oude tijd en persoonlijke aangelegenheden bij elkaar, de laatste weetjes worden uitgewisseld, en plots blijkt de zaal aardig leeggelopen.  Ik wil toch niet de laatste zijn.  Doe de rugzak weer om en kuier naar het station toe.    Beste lezer{s]  ik roep u weer toe met het Brabantse  Houdoe tot volgend schrijven weer.   Van:  Peter Heesakkers

05-02-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Verwarring met de plaatsnaam wellicht.  In Vlaanderen kent men twee plaatsen welke Deurne heten.  Dit Deurne is een grote gemeente  25 k.m. oostelijk van Eindhoven.  Wanneer ik mijn neus uit de voordeur steek, regent het vervelend, terug naar binnen om mijn regenscherm mee te nemen, en wat er dan gebeurd is te raden even later op de dag.  Alvorens ik van start ga, kan ik mijn plu in bewaring geven aan het inschrijfburo.  Het zwerk trekt open en het wordt droog.  Aan het station rijden vanuit mijn uitreisplaats de verlengde bussen af en aan, al vroeg.  Blijkt er zojuist een nachtelijk muziekevenement in de omgeving geëindigd te zijn, en willen de festivalgangers  natuurlijk naar huis.  Dat belooft wat onderweg in de trein, verwacht ik.  In de hal en naar de treinen staat extra controle-  en  veiligheidspersoneel.  Moet gezegd ze gedragen zich voorbeeldig onderweg, maar ook de slaap zit ze in de ogen.    In Deurne stap ik uit en begroet ze beleefd.  De organisatie , heeft de route naar de startgelegenheid  voorbeeldig en duidelijk met pijlen aangegeven, loop zodoende een kortere route zelfs dan ik op Google-maps uitdokterde.  De omgeving van het sport en atletiekpark waar de kantine zich ook bevindt ligt verborgen onder de auto's van vroege starters.  De organiserende club is tevens lid van de wandelbond, en heeft een eigen wandelgroep, zoals zovele clubs in Nederland, om leden vast te houden die joggen en hardloopwedstrijden af hebben moeten zweren vanwege b.v. blessures.  Ik wist het parkoers van andere jaren nog maar ziet, de parkoersbouwers hebben een andere route bedacht.  Deurne, de Poort van de Peel, een streek en naam vergelijkbaar met Hageland en Haspengouw BV.  De Peel had in vroeger jaren de naam van turfwingebied, noeste zware arbeid, in de afgraafgebieden, nog op de meest primitieve manier.  Het is ook het dorp en streek beschreven door fameuze schrijver Toon Kortooms, die hier vanaf geboorte woonde en opgegroeid is, en werkte, naast schrijven op de regionale pers.  Het eerste deel der route gaat over asfaltwegjes en fietspaadjes, meest landelijke blik, vrij direct de onvolprezen bossen in.  Het wordt een heerlijk bosparkoers en even later vliegen welhaast zes reeën me voorbij.   Allemachtig wat een spurt!    Knoop-punt-routepaden toeristisch zijn ons deel, routepersoneel heeft zich uitgesloofd ons een andere route te bieden, en zijn hier geweldig in geslaagd ook.  Een uitmuntende parkoers omschrijving begeleid me door het boeiende Peel -landschap.  Geraak dan eindelijk, nou ja,waarom eindelijk,  het uitgestrekt bosgebied uit om fietspad langs doorgaande weg te bewandelen.    Gaan bij een rotonde afslaan om langs een monumentale molen te lopen, wat vlakker en akker, weidelanden.  Hebben even dorpje Vlierden getoucheerd , maken een omweg, en komen dan toch definitief dit voornoemd dorpje binnen.  Hier is het enige café en in zijn zaal de rust voorzien.  Personeel is aan het sjouwen om  de zaal en ruimte te voorzien, overvallen als zij zijn door de drukte, van zitplaatsen, in een geïmproviseerde zaal lijkt het als een nachtclub de verlichting dan wel feeëriek toch.  Er is voldoende personeel en ik bekom mijn bakkie thee toch vrij vlot.  Gezellig geroezemoes om me heen.   Dat ik na rust het dorpje van mogelijk paar honderd inwoners gauw uit kan lopen  behoeft geen uitleg.  En zo wandel ik weer De Peel in, oude beukenbomen markeren een zandweg en fietspad om na wat veldwerk opnieuw de bossen in te gaan.  Een paneeltje vertelt over de begraafplaats van een eerdaags grote fabrikant, een recht voor zijn raap arts,  en een schuilplaats van onderduikers in de oorlogsjaren, even akkerland langs  de boer zijn velden, aan de bosranden, om opnieuw uit de koude wind te geraken het bos in.   Het Wiegersma en Brandsmabos doorheen,  bekende Deurnese namen, als uit de bekende romans  van Toon Kortooms.  Bladwerk van de kale bomen geven een gevoel op tapijt te lopen.  Slingeren een poos erdoor heen om een vakantiebungalowpark te ronden opnieuw velden in en na verloop van tijd kondigt opnieuw de rustplaats van daarstraks in Vlierden weer aan.  Even twijfel ik doorgaan of een stop, toch maar naar binnen dan.  Na deze rust velden in en even een nieuwe wijk door,  de groei  heeft blijkt zich ook hier ingezet en tref voortuinen, waar met trots nieuwe boorlingen aangekondigd worden.  Een zandweg, het Notenpad met jonge aanplant notenbomen brengt me aan de oever van een beek waarlangs ik moet gaan een hele poos, de Oude Aa genaamd.  Het is even ploeteren en om de voeten gecontroleerd  neer te zetten, modder en dras zijn mijn deel en met ingehouden pas bereik ik ook nog een graspad toch na een tijdje.  Een oude dichte coniferenboom piept dat het een lust geeft van druk zijnde mussen.  Even een lentegevoel, maar allee daar is het wat te vroeg voor.   Kom  na een lange gang langs de beek achter het voormalig missiehuis later congrescentrum en nu een hogere school en verbaas me na al die jaren dat ik hier vroeger vaak kwam hoe een wegennet om de locatie is aangelegd, en alles enorm veranderd is sindsdien, maar toch herken ik nog wegjes en situaties uit tijden van weleer.  Weer een rotonde oversteken, en ringwegen volgt een weggetje in alle rust te gaan.  Hoor ik dat goed?  Jawel in een voortuin bij een van de vrijstaande huizen speelt een carillon vrolijke deuntjes.  Even luisteren toch.  Ik mag kort hierna een smal asfaltpaadje in en kom hier in een gebied waar duidelijk voorbereidingen getroffen worden om de paddentrek te regelen, schuttinkjes, vijftig c.m. hoog en zeildoeken om oversteek naar de plassen veilig voor deze beestjes te regelen.  Men verwacht dat door vroeg zacht weer deze beestjes uit de grond gaan kruipen, en bodems van wateren, om hun partners op te gaan zoeken voor nieuwe aanwas.   Tja de natuur moet zijn werk ook doen.  De knoflookpad schijnt hier te floreren volgens borden van natuurmonumenten met uitleg.  Moet na dit pad weer een rotonde over, opnieuw een fietspad op en dan tekent zich de bewoning van Deurne af.  Ga langs schoolgebouwen en sportpark en opnieuw fietspaden op  de finish af, een niet erg grote kantine eufemisme van mij maar drink er toch nog een bakkie.  Wat klein voor zo'n drukte.  De organisatie is erg blij met de grote opkomst, tot uit Limburg maar ook ver uit het land.  Men was door de vroege regen in de ochtend wat bang dat die opkomst flink tegen zou vallen.  Heb het niet nagevraagd, maar de belangstelling leek geweldig, gezien de massale parkeerders in de omgeving.  Ik heb in alle geval geweldig genoten, van deze veel omschreven omgeving. Uitgezochte paden, nieuwe routes met duidelijke zorg uitgezet.  De Peel in al haar schoonheid.  In de zaal bij aankomst zien we Mathieu van de Poel de jonge nakomer van de fameuze profrenner in Luxemburg de pech hebben van vier lekke banden, en de Belg Wout van Aart , met de zege aan de haal gaan.  Het enige minpuntje van deze dag.  De splitsingen van routes en onderweg de bepijling en de linten, was een zorg apart voor de route-uitzetters van deze wandeltocht.  Zij hebben een extra pluim verdiend, en lieten De Peel op haar mooist zien.  Wil zeker de andere tochten van dit seizoen van ze lopen.  In mijn gang terug naar de trein vergis ik me in een afslag tegendraads van vanmorgen, maar geraak toch waar ik wezen moet.  Verloop toch een trein, maar kan al rap een andere nemen.  Ik kijk terug op een schitterende tocht.  Volgende week wil ik Boxtel "doen". Kijk ik ook naar uit.  Heel goede ervaringen al jarenlang, vandaar dus.  Wandelaars, lezers, wandelvrienden [innen],  dezes ik groet u weer met een Brabants,   Houdoe!

Van Peter Heesakkers

29-01-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Aan de vooravond van deze tocht  valt de sneeuw met dikke vlokken uit het hemelzwerk.  Met de voorspelde vorst voor de komende nacht  betekent  het niet veel goeds.   Ik sta vast aan mijn voordeur op Noud te wachten en zie dat mijn straat spiegelglad is.  Ik verwacht derhalve dat het een latertje zal worden aleer hij arriveren zal.  Daar is ie dan, en ik kruip  de straat over naar de auto.  Noud vermeldt goede berichten op de doorgaande wegen.  In het duister verlaten we de woonstee , op weg naar zijn broer Wim.  Eenmaal op de autoweg, en dus onderweg lijkt het met de opvriezing en gladheid mee te vallen, maar we zijn alert mede door de verkeersberichten, en de waarschuwingen.  We rijden aan de startplaats behoedzaam het witte besneeuwde parkeerterrein op.  Diverse auto's voor ons hebben deze plaats al tot een glijbaan  gemaakt.  In de zaal gekomen en de begroetingen met bestuursleden en hulppersoneel installeren we de diaprojectie.  De eerste melders zijn  onze Vlaamse wandelvrienden, zelfs uit West-Vlaanderen.   .  De internationale toon is gezet voor de tocht.  Ik bedenk me gezien de gladheid over de te lopen afstand en kies voorzichtigheidshalve voor een lagere afstand.  Bij dageraad lees ochtendschemer gaan we op weg.  Lopen voorzichtig de parkeerplaats over een graswegje in  deels besneeuwd en berijpt.  Langs golfterrein.  Morgenrood verschijnt en we zien de zon traag boven de horizon in het hier nog open landschap opklimmen.   De maan hangt op zijn kant aan de westelijke hemel alsof hij in slaap gedommeld ligt te snurken al.  Het is omzichtig stappen, afwisselend bevroren grond met sneeuwresten en toch ook drassig, gaan we langs akkerlanden en weiden en velden.  Langs de akkers vallen kleine geultjes op voor de afwatering van de akkers gegraven.  Gaan even parallel een snelweg, een bosje door is het steil klimmen geblazen, een talud naast een brug op. Brugwegdek is bevroren en we manen tegemoetkomend verkeer tot langzamer rijden.  Een afdaling van een talud negeren we voorzichtigheidshalve, en lopen tot onder aan de weg, om daar het parkoers weer op te pakken.  Bospercelen wisselen met weidelanden, en we geraken aan de in de streek befaamde bedevaartkapel  De Heilige Eik.  Het object heeft eerder iets van een dorpskerkje temidden van de stilte in de natuur.  De Beerze een streekriviertje biedt zich aan.  We dansen als ware door drassige grond.  We zullen deze sterk meanderende rivier nog vaak terugzien op onze route.  We zien nevelvelden of wolken in de open delen van het landschap.  De Beerze duikt onder het kanaal door.   Gaan bruggen over deze rivier, en ophaalbrug over een kanaal, en belanden in een bosgebied van Landgoed De Baest.  Slingeren paden door dit bos.  Een natuurbegraafplaats langsheen, wil zeggen men mag in ons land sedert wat jaren in de natuur begraven worden, op aangewezen plekken.   In een ven zien we in een wak, ijs dus, tientallen eenden badderen in het ijskoude water.  Ontmoeten aldoor de Beerze-loop over verharde boswegen en paden waar later de afstanden hun eigen weg gaan.  Steken besneeuwde en opgevroren weggetjes over.  OLAT vermijdt asfalt zoveel als mogelijk.  Veldwegjes of paden met bospercelen wisselen af, doorheen verstilde landschappen.   Na gepadder, gaan we bebouwing in met gladde straten, van het dorpje Oostelbeers.  Vreemd toch!  we treffen ontdooide stukken, dan weer glad,  ijs of besneeuwd onderweg..   Behoedzaam  nemen we de straten tot aan een doorgaande weg, waar in een zalencentrum  de hoofdrust is voorzien.  Tegen over ons een alleenstaande kerktoren, het z.g. middenschip aan de overkant van deze toren,  naast het zalencentrum, en waar je middenschip doorgaans mag verwachten, ligt een begraafplaats..... We pauzeren hier niet lang en gaan rap het kleine eigenlijk saaie dorp uit het landelijke in.  De directe omgeving  van het dorpje biedt geen enkele beschutting, en zo dwalen we veldwegjes naar eindelijk het bosgebied van de befaamde Oirschotse heide, deels oefengebied voor onze landmacht.  Krijgen overwegend jong en oud dennenbos te gaan.  Komen nog een monument voorbij waar in de oorlogsjaren een bommenwerper neerkwam volgens een verhaal op bord.  Om kort te gaan.   Slingeren oneindig door de natuur, met barrages van enorme plassen, op de paden.  MTB routes, en toeristische fietspadennetwerken, om  na lange tijd weer in de open ruimten zogezegd te geraken.  Steken een doorgaande weg over en gaan dwars door een bedrijventerrein, een wegje volgen , een ophaalbrug over, en dient zich de tweede openluchtrustpost  van OLAT aan.  Hier vervoegen alle afstanden.  We laten de kop soep goed smaken, we zijn vlak aan een rijkswegviaduct, en het verkeer raast over dit viaduct.  Na deze pauze wandelen we dorp Oirschot in eerst over een pad langs het Wilhelminakanaal de grens van de bebouwing dorp.  Om dan later toch de dorpskern in te gaan, afwisselend eeuwenoude, en andere oude bebouwing door te gaan, straatjes, steegjes door tot aan prachtige monumentale oude marktplein omzoomd met horeca en winkels.  Loop onder de toren van de Petrus Bandenkerk door welke vierkante toren, zonder spits,  in de verre omgeving zichtbaar is.  Wil de kerk van binnen zien maar kom niet verder dan het glazen voorportaal.  Mag vanachter glas het interieur bewonderen hoge gewelven, van een gotische  kerk, wel geheel wit geschilderd na onderhoudswerkzaam heden van jaren en jaren, borden met uitleg over de geschiedenis van deze kerk lees ik, tekeningen en oude foto's.  Ik neem er genoegen en begrip voor de afsluiting, en zet mijn wandelweg voort.  Loop wat korte oude steegjes door, en enorm veel smalle  hoge heggepaadjes, vooral beukenheggen maar dus ook andere als ligusterheggen enzovoort.  De straten gesierd met oude dus antieke lantaarnpalen.  Nog wat meer na-oorlogse bebouwing door, achterommetjes van huizen en villa's gaande sta ik plots weer in den buiten.  Bemerk tevens dat de zon de horizon weer opzoekt, en bewandel asfaltpaadjes van en voor de fietsers, en kom langs schaars verspreide bewoning.  Met de omslotenheid van dichte natuur lijkt het gedaan, de wegen worden breder.  Het gaat op dorpje Spoordonk aan tussen Moergestel en Oirschot, langs een oude rijksweg.  Parkoersman  leidt ons behendig door velden en akkers.  In de verte draaien de wieken van onze  moderne stroomvoorzieners.  De tijd staat niet stil.  Een woning langs met opmerkelijk vier of vijf  grote schotelantennes {?} .  Draai een fietspad op en zie in zijwegen en de wegbermen geparkeerde auto's staan.  Vertelt dat de finish nabij is, en zo was het ook.  Resumerend:   Ik heb een erg afwisselende tocht ervaren, een oud gezegde van oud wandelaars en gebruikt in hun slogan "Echt OLAT" . Modderige paden, natuur volop, genietend en  schitterende eigen verzorgingsposten, vanalles verkrijgbaar behalve alcohol dan, warms, koel, brood met beleg.  Hulde aan die verzorgers voor weer en wind staan ze hier telkens.  Deze club, OLAT dus, viert dit jaar in November officieel,  hun 50 jarig bestaan, maar laten zich het jaar door op hun tochten ook niet onbetuigd in hun jubileumjaar.  De club heeft veel sympathie, respect en bewondering verworven in hun bestaansjaren en activiteiten.  Is de op een na grootste club des lands, in ledental dus.   Bezie hun  op de site WWW.OLAT.NL  Ik wens hen alle voorspoed en geluk, met jullie 50 jarig bestaan.  Want dat is hun verworvenheid door deze jaren heen.      Ik hoop mijn wandelschreden weer te zetten komende week.  Groet u geachte lezer{s}

Een Brabants, Houdoe!    Tot volgende keer weer. 

Van Peter Heesakkers    

15-01-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Noud haalt me op in de vroege ochtend.  Nog geen hond op straat.  Ik grap dat we enkel wandelaars op straat zien, hoewel, niet dus.  Het is nevelig, en de weerman verteld dat het bijzonder mistig is.  We rijden in lichte nevel en eigenlijk prima zicht, op Luyksgestel aan.  We arriveren zowaar als eersten bij het etablissement, de kantine van Camping De Zwarte bergen.  Na ons stroomt de zaal vol.  Ik ben al tijdig voor de drukte ingeschreven en wacht tot het buiten lichter wordt , want temidden van bossen vind ik het in donkerte wat link, om de paden op te gaan.  In de schemering ga ik dan toch op weg.  Het wordt van meet af aan struinen door onmetelijk bosgebied.  Een heel andere route.  Geraak in een waterwingebied gezien de vele aantallen putten langs de wandelpaden.  Ik heb mijn route-omschrijving bij de hand vier A 4 tjes vol.  Bos en boskap is het verhaal wat onmetelijk doorgaat tot we bij een grenspaal de denkbeeldige grenslijn passeren en belanden op de Bleekerheide, met wat meer verre blik.  Dan plots is het klimmen geblazen, ik heb de keuze tussen een trap of pad erlangs.  Neem toch maar pad en zijn we in een gebied waar de ophogingen langs het kanaal Bocholt Herentals zijn ontstaan met de uitgravingen dus aanleg van het kanaal in vroegere eeuwen.  Ga over de vaarweg via een slinger S vorme  futurisch aanzichtelijke  wandel en fietsbrug.  De officiële opening van die brug met onthulling van een steen, heb ik tijdens eendere tocht wat jaren geleden bijgewoond, door de Lommelse burgemeester en  wandel en gemeentelijke notabelen.  Zoek ik die steen maar vindt hem niet, denk verdwenen onder het zand.  Daal het talud af en kom over een dam dwars door een groot natuurven.  Zie in de verte de tientallen meters hoge klim en uitkijktoren, welke ik al eens bij helder zicht eerdere tijden beklommen heb.  Was fantastisch dat zeker.  Na aldoor oud en jong overwegend dennenbos bereik de rust in het plaatselijke scoutsheem.  Erg druk, menige bril slaan de glazen aan bij binnenkomst.  Er heerst een verbroederingssfeer België /Nederlandse wandelliefhebbers onder elkaar.  Ik blijf er toch niet lang en vervolg.  Ik trek door een oud stuifzandgebied, heuveltjes op en af waar nu veelal bos aangeplant is.  Maar wat de Lommelaar nog de Sahara noemt, niet ten onrechte in alle geval.  Lang is een wandelaar in mijn omgeving die steeds met zijn blokfluit meest kerstliederen loopt te spelen, en ik droom weg in die sferen.  Kilometerslang is het dwalen door mastbossen en ander blijvend groene groeisels als spar, hulst, dan afwisselend met ruimere doorkijkbossen.  Gaan door klappoort , een route/omleiding langs de omheining af met verraderlijke stompen van afgezaagde boompjes.  Na weer een poort door bereik ik de startplaats die vanuit Lommel omgekeerd in Nederlandse richting wordt bewandeld door onze zuiderburen.  Ook hier een levendigheid van jewelste en gemengd publiek Nederlander - Belg.  Hoe wandelen verbroedert is weer eens duidelijk hier, en er worden vast contacten gelegd en vriendschappen voor het leven.  Maar ik moet weer verder.  Loop de schrijversbuurt uit en steek een nieuwe doorgaande weg over opnieuw omsloten bos en natuurgebied in.  Even is de route-uitzetter op papier rechts of links kwijt, maar bepijling en nummervolgorde brengt de oplossing.  Opnieuw rijgen bos en andere natuurpaden zich aaneen, en het papier meldt ze geduldig.  Het zijn vanuit de Lommelse startplaats rode routepijlen geworden , die minder opvallen dan de gele OLAT-pijlen.  Nu en dan betonfietsroute-paden gaan we de Sahara weer binnen.  Kom aan een grote plas met spaarzame watervogels, als wilde eenden en zwanen, welke ik goeddeels omheen moet wandelen, er ligt nog een nagebootst scheepswrak met de  boeg omhoog nog net boven de waterlijn.  Loop vlak langs de waterlijn van de plas door afwisselend los zand, maar zwaar en toch mooie rustgevende wijde blik.  Klim weer de hellingen op van zandduinen en mag eindelijk weer het grote bos in, waar ik vele kunstwerken zie gevlochten van boomtakken, waar je desgewenst doorheen mag en kan lopen.  Bereik dan wat opener ruimten als weiden en akkers steek beekje de Klagloop over.  Zie molshopen in de weilanden en denk aan de weerspreuk, Komen in december de mollen, laat de winter met zich sollen.  Dus wellicht een zachte winter in het verschiet.   Kom opnieuw terug aan het scoutsheem in de levendige drukte.  Heb nu 24 k.m. afgelegd, besluit nu te stoppen en de pendelbus terug naar Luyksgestel te nemen.  Aan de geïmproviseerde halte is het een drukte van belang. Eindelijk komt daar de bus vanaf Lommel, maar spaarzame aantal passagiers stapt uit, en dus enkelen kunnen erin.  Overvol dus.  Beloofd lang wachten en velen besluiten te voet naar Luyksgestel maar te gaan, ik denk na, bereken, en besluit de laatste 8 k.m. boze tongen beweren 10 k.m. te gaan  en  de rijtijd van de bus, doen me besluiten ook me bij de voetgangers aan te sluiten en zo wordt mijn missie 32 k.m.  Hoor motorgeronk en zie een paraglider in de laaghangende mist verdwijnen, of dit met dit weer, het was de hele dag zware donkere mistlucht toegestaan is, ik denk het niet.  o.k. Zijn verantwoording.  Ik loop aan en ga tussen allerlei sportterreinen door.  En de enorme ontspanningshal De Soeverijn, die veel fotografen de aandacht trekt.  Ik herinner me dat er grote rouwdienst van  rechtstreeks op t.v. was van een bus schoolkinderen die een paar jaar geleden in een tunnel in Zwitserland verongelukten.  Indrukwekkend was dat.  Ik loop achter het stadion van profclub Lommel door. Wat betonwegjes en steek het voornoemde kanaal per verkeersbrug over, na de afdaling mis ik de route, het werd zo stil om me heen, loop terug een kleine kilometer en kom weer op eigenlijke route.   Ik verneem onderweg, dat er toch minstens twee bussen ingezet zijn.  Bospaden in overvloed volgen.  Haal een moeilijk lopende  man in, blijkt recentelijk geopereerd met kunstheup, wat een moed en doorzettingsvermogen.  Het duister valt langzaam in en we willen voor donkerte, want de dagen zijn kort de wouden of natuur uitzijn, zeker met die donkerrode pijlen, die minder snel zichtbaar zijn.  De dichte mistlucht  bevordert de snelle eerdere donkerte.  En ziet het lukt ons.  Vanuit het zuiden klaart de lucht open zelfs als we de finish bereiken.  Wat OLAT betreft eindigt de reeks van 25 keren grenzeloze tocht hier, bij gebrek aan deelnemers van Nederlandse kant.  Welnu het  tegendeel, was er grenzeloos druk vandaag aan beide zijden van de landsgrens.  Lommel gaat wel door heb ik begrepen.  De route vandaag was natuur eindeloos mooi en compliment voor de uitzetters.  We wandelden over het of de hoogste punten van Brabant.  In de aankomstzaal is het nog gezellig nablijven, ook gezien de drukte, en er worden voortdurend handen geschud, elkaar een fantastisch nieuwjaar te wensen en al het goede voor 2017.  Een mooie grote kerstboom met even zo mooie kerststal maakten het eindejaarsfeest compleet.  Ik kijk terug op een memorabele schitterende natuurtocht met de afsluiting van dit wandeljaar.  Noud en nog twee meerijders en ik kijken terug op een mooie oergezellige dag.  In het duister zoeken we onze weg naar huis.  Jullie allen beste en trouwe lezers, wens ik alle voorspoed gezondheid en het wenselijke voor het nieuwe jaar 2017.  Houdoe en tot volgend schrijven weer.   Van Peter Heesakkers

28-12-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is mijn traditie geworden deze tocht.  De gezelligheid en de ontmoetingen.  Het belooft  een "warme"dag  zoals de meteorologen hem betitelen  te weten 12 a 13 grdn.   Zon later op de morgen wordt ook voorzegd.  Inderdaad herfst of lenteachtige temperaturen.  De voorbije nacht maar ook op mijn weg naar de bus, miezert het flink, en noodt me de paraplu op te steken.  Verbazing aan het busstation, een aardig groepje als wandelaars uitgedoste , rugzakken o.a. hebben hetzelfde reisdoel.  In afwachting van de bus kletsen we wat af.   Inzender op Beneluxwandelen Roland Weijers tekent ook present.  Moeten alert zijn op het busnummer, wat twee weken terug veranderd is.  Andere diensten en nummers en routes.  Ontmoet wandelaars uit Breda en het verre westen des lands als verstkomenden.  Wisselen onderweg de laatste wandelnieuwtjes uit in de ruimste zin.  De bus haltert  vlak aan de voordeur van c.z. De Dommelstroom.  Komen een zaal in waar het levendig druk is. Hennie uit Heerlen heeft haar knutselwaar  weer uitgestald, terwijl hare Theo, zijn voeten teistert op modderige wegen.  Inschrijven, handjes schudden, korte begroetingen en ik ga op weg met een Bredase mede buspassagiere.  We horen kerstklokken luiden en tegenover de startplaats waar zich ook de kerk bevindt is een kerststal  deels  met levende have die al vroeg  kraamvisite  krijgt.  De  kersverse ouders laten het zich overkomen en verroeren geen vin, bij het bezoek van wandelaars en kerkgangers.    We lopen even wat straten om in de buitengebieden te geraken.  Gaan even door agrarisch gebied een buitenwegje van de bebouwing, om een verhard wegje van grind en modder te begaan.  Komen we aan de Valentinuskapel, wat toehoort aan dorpje Riethoven verderop.  Bij  georganiseerde bedevaarten naar deze kapel komen alleenstaanden bidden om hier eventueel hun levenspartner  te ontmoeten en dat schijnt wonderwel te lukken.  Zal vast rond valentijnsdag me een drukte geven.  We gaan over riviertje De Keersop die vlak langs deze kapel stroomt over, en gaan recht tegenover een klappoort in die ons doet slingeren over smal verhard pad, door weidegebieden en wat wilde groeisels, en her en der een zitbank.  Tamelijk vochtig pad wel.  Na weer een hekwerk door, kunnen we onze schoenen schoonstampen op asfalt.  De Riethovense kerk blijft in het vizier, soms keren we de rug toe maar dan toch na een bocht is ze daar weer.  Een snelstromende beek overgaand, en de nodige paden door, een autoweg over krijgen we toch nog even voornoemd dorp wat straten te gaan, om weer akkergebied te doen.  Parkoersman moet er op bedacht zijn geweest dat we winterse omstandigheden zouden kunnen treffen. Paadjes en wegjes wisselen af.  Een rotonde kruisend met  onoverzichtelijke verhoogde aarden cirkel, laat het verkeer ons beleefd en medelevend voor gaan, waarbij ik een saluerend gebaar maak als dank.  Mogen landerigheid verruilen met bosstukjes om via een oude beukenlaan rechttoe op een sportpark te gaan.  De ruimte ons toebedeeld, is erg klein en krap, maar anderen zoeken buiten het terras op in de winterzon, die ons vanaf de start  twee k.m. gaans plots gunstig gestemd  is.  De temperaturen lopen snel op en zowaar ik krijg het warm.  Binnen komende slaan de brillen aan, en poetsen ze de glazen droog.  We bekomen middels een bon bij inschrijving een kop heerlijke erwtensoep.  Neem nog een koffie na maar blijf maar niet lang zitten na mijn zetelverovering, dus herneem mijn wandelgang het beukenlaantje uitgaand, de ruimten weer in.  Asfaltwegje op om na een honderdtal meters een metalen poort in te mogen, privégebied en door bospartijtjes dwars over een veld te gaan . Een manege langsheen, en wat geknuffel met rijpaarden en ook pony's.   Mijn wandelpartner was na de sportparkrust verontschuldigd en zelf op stap  verder gegaan.  Vrijheid , blijheid toch.   Krijg nu een hele reeks paden door afwisselend velden en bos te gaan met alom houtopslag van uitdunning bos.  De route-omschrijving is dermate nauwkeurig dat zelfs lantaarnpalen nummers vermeld zijn, wandelknooppuntpaalnummers, woord voor scrabbelaars{!}   Mijn routepijlen nummers veranderen en gaan zakken naar nummer 60, omdat andere kortere afstanden erbij komen en zo ook voor de lange afstanders.  Tweede rustpost is voorzien in een scoutinghome, ook hier veel buitenhangers genietend van de zon.  Erg druk binnen en weer een plaatsje veroverd toch.  Sfeervol met kerstversieringen en enigzins in de donkerte.   Het is er bloedwarm binnen.   Ventilatie is als er nu en dan binnenkomen of vertrekken.   Na deze post  gaan we bos uit en een fietspad op met smal asfaltwegje erlangs, om verderop toch weer erg vochtige paden te gaan bewandelen.  Vlaamse deelnemers zijn ook weer opvallend aanwezig, merk ik bij mijn passages.   Krijgen het zoveelste modderbad voor de kiezen raken aan smalle brug een plank breed, de keersop over, even vochtig paadje en dan dalletje in langs een zomaar voetbalveldje.  We hadden onderweg al diverse moeilijke doorgangen vanwege onvoorziene modderbaden en plassen.  Een poortje door houtwal doorheen belanden we in een groenige woonwijk.  Hoewel druk bebouwd erg rustige straten.  Het was even goed lezen op beschrijving want de afslagen volgden snel op nu, voet en fietspaden zus en zo door. De pijlen hadden een schutkleur door bevestigingen op ijzeren palen van verkeersborden en straatnamenborden, en plots steekt daar de torenspits vanaf de startplaats boven de daken uit, en weten we daar het einde der tocht.  Draai nog de laatste straathoek om en wordt verblind door de laagstaande zon.  In de zaal na afmelding doet good/old Frans zijn opwachting.  Hij kan niet meer meelopen maar heeft tientallen jaren zo zeker een halve eeuw, vele klassiekers , meerdaagse tochten en lange afstandstochten in binnen en buitenland op zijn palmares bijgeschreven.  Heeft veel om terug te zien.  Aan tafel bijgeschoven  wordt nog even bijgepraat over wandelzaken en zo meer, en dan spoed ik me naar de bus welke op zondagen uursdiensten rijdt, te lange wachttijd voor een onrustige wandelaar dus, moet ik me verontschuldigen.  Over de tocht mag gezegd: Echt de Voetjes weer, met zorg parkoersen omschreven en bepijld, aktieve gezellige gastvrije verzorgingsploeg.  Komend jaar viert deze club hun 25 jarig bestaan.  Hun site, genaamd { wsv?} Voetje voor voetje vertelt ons alles omtrent hun jaarlijkse wandelingen en andere activiteiten.  U geachte lezers/ lezeressen wens ik al het goede en wenselijke voor het nieuwe wandeljaar. Succesvol 2017!!  In alle opzichten, en vooral een uitmuntende gezondheid.   Tot volgend keer:               Peter Heesakkers

26-12-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het  doorgaande  verkeer  aan de startlokatie  remt sterk af, zij zien een verkeersregelaar aan de weg staan en  maar vermoeden een verkeerscontrole.   Op de parkeerplaats is het levendig druk, niet met wandelaars, maar activiteiten als atletiek van deze club.  Bij inschrijving bekom ik een munt voor een gratis consumptie en een mandarijn.  Neem de parkoersomschrijving in vogelvlucht door, en ga op pad. Langs de verkeersregelaar  af, een fietspad op en vervolgens onderlangs  een talud van een autoweg {E34/ A67}  een graspad op langs riviertje De Run die tegenstrooms me tegemoet komt dus.  Het is er flink drassig en bedekt met herfstbladeren.   Ook de plassen water bedekken dit pad en het is goed opletten deze te omzeilen, verraderlijk onder het herfstblad .  De luidspreker van het atletiekgebeuren  hoor ik nog lang na de start.  Erg hoog volume.  Een  waterval even verderop  is hoorbaar in het verder stille landschap.  Steek later per brug de stroom over en kom in gehucht Heers, even asfalt onder de schoenen.  Ga langs een schilderachtige brink met bewoning  weer het Kepenlandschap in, en volg een eikenweg.  Rijpaarden kijken me verbaasd na, spitsen de oren, en verwachten m.i. dat ik een voederaar voor ze zal zijn vermoedelijk.  Het asfalt vervolgt .  In de verre omgeving komt klokgelui uit de omliggende dorpen mij ter ore.   Ga  een graspad in, welke van groenstrook overgaat in bosgebied, opnieuw is het opletten op vaste grond en het zandpaadje dat onder bladafval ligt verborgen, stap over takken en boomstammen.  Een t-splitsing voor riviertje De Run ga ik langsheen, een stuw met val over terug langs deze rivier, weer even asfalt en een pad in welke me naar een ven en visvijver leidt.  Het Vlasrootven  is drooggemalen voor/ door werkzaamheden, er staat een dragline, maar mijn te gane pad is best te belopen eromheen.   Kom weer aan fietspad , steek even verderop een doorgaande weg over, bos in en wordt afgezet aan de boorden van De Dommelrivier.   Wordt omstuwd op smal paadje met allerlei groeisels en waar de oever het begeven heeft is even een voorzichtig te nemen doorgang daarom.  Pak weidedraad vast, gelukkig geen spanning op.  Na stukje bossages een weidepad in langs boorden bos, tot aan voornoemd fietspad, volg ik deze , en kom aan een watermolen in de Dommel, de gemeentegrens Veldhoven- Waalre.   Sla  rustplaats over een smal paadje in, en vervolgens een heg door met gewelfachtige doorgang, een beukenheg, Wat vaste campingbewoning langs,  om mijn pad te vervolgen door moerasgebied, en boswerk.  Het is vanaf de start miezerig weer, donkergrijze lucht, nevelig, koud, echt herfst, en de kleuren in het bos en verdere natuur zien er betoverend uit.  Herfst ten voeten uit, en ik zit warm weggedoken in mijn winter-wandelkloffie.  Temperaturen enkele graden boven nul.   Mag na een opener pad een klaphek door een weideland ingaan, let op dit pad op koeienvlaaien, ga weer hek door weiland uit, een smalle plank met schuine brugleuningen, rivier over , weer drassige paden door en het landschap verandert in weide en akkerlanden winterklaar, percelen omsloten door oude en jonge groenstroken, bomenrijen.   Paden met Y en t splitsingen ga ik door.   Pad stuurt me door een klaphek een wegje op.   Parkoersuitzetter ziet zich genoodzaakt een alternatieve route te maken wegens te slecht begaanbaar pad.  Vervolg een poos asfaltwegje verkeersvrij door open landerijen, en kom aan doorgaande verbindingsweg fietspad .  Vlak voor Valkenswaard herpakt de eigenlijke route weer, weet een doorsteek, en ga rand bebouwing een pad op welke verdwijnt in bos.   Reuk van rottend herfstblad ontwaar ik, de herfstkleuren zijn hier fenomenaal mooi, en hoewel bepijling af is presteer ik het nog verkeerd te lopen, ga op mijn schreden terug, en dan lijkt alles op elkaar, ik verdwaal even, besluit dan maar even eigen weg te volgen, tot ik plots de bepijling weer tref, klopt met omschrijving een pijlnummering.   Regendruppels hangen als kristallen aan de kale struiken.  Een ven langsheen, ga  verder in bospaden tot brede zandweg die overgaat in asfalt.  Ga onder Waalre door naar volgend gehucht.  Loon genaamd.  Een verkeersbord met verzoek langzamer te rijden vanwege stofoverlast aanwonenden.   Hoef niet behoedzaam te stappen, want de grond is verzadigd nat.   Sla opnieuw rust zijnde een café over en vervolg.   Opnieuw een prachtige oude brink waar de tijd blijkt stilgestaan te hebben, met oude boerderijen omringd.  Moet van brink een hoge smal heggenpad in, een kerkepaadje genaamd, uit vroeger tijden, het is door nattigheid opletten waar ik schoenen plaats.  Stapels boomstammen hout voorbij.  Wat bos door, een klinkerwegje, even wijkje door, kom dan zandweg op, en blijkt parkoersman me met een grote bocht om Waalre te sturen, door rustige stille landschappen.  Een kat komt uit de wei gewandeld , maar zet er een spurt in naar huis wanneer  ze mij ziet, ze was vast op veldmuizenjacht.   Beland weer door akkerlanden   duidelijk winterklaar.  Een verharde zandweg langs sportvelden,  terug overgaand even in asfalt en weer veldpaadjes wordt ik enige malen geconfronteerd met zwermen weidevogels, mijn wat kleurige paraplu doet de zwerm opschrikken en een  grote wolk van vogels scheert over de weide en akkerlanden.  Het blijft zowat de hele wandeltocht druilerig.  Volstrekte stilte om me heen zowat mijn hele wandelweg, allen op de wereld.    Een drassig paadje weer in waar terreinwerkers dit pad omwoeld hebben met hun kolossale machines, langs stapels boomtakken, een slingerpad door open landerijen. Ik beland aan weer doorgaande weg, mag fietspad op, tot vlak voor een helling naar snelwegviaduct, ga ik fietspad  af, een kort asfaltweggetje op en daar loop ik langs de autosnelweg wel op veilige afstand, langs kerstdennenteelt, weide en akkerlanden.  Opnieuw zwermen vogels over me heen.  In de verte tekent iets af wat de finish doet vermoeden, en dat blijkt dan ook later.  Steek die weg over en kom aan de finishplaats uit.  Binnen is het evenals vanmorgen een drukte van belang, vanwege andere dan wandelen, clubaktiviteiten, maar vind er na afmelding toch nog plaatsje om even te zitten.  Ik kijk terug op een echte herfsttocht, enkel  de wind ontbrak, maar had toch nog veel hemelvocht ervaren, voor de rest alle ingrediënten  waar een herfsttocht voor staat.  Een schitterend parkoers, prima bepijld.  Alle lof voor de uitzetters, en andere medewerkers.  Jammer was dat  de opkomst wat achterbleef bij de verwachtingen.  St. Nicolaastijd  of het druilerige weer, in tegenstelling tot voorspellingen, zal de oorzaak zijn geweest.   Heb genoten van een schitterend herfstparkoers.  Hulde aan het personeel van parkoers en andere aangelegenheden de tocht betreffende.  De actieve wandelaars die hier nu afwezig waren, hebben een prachtige natuurtocht gemist.  De herfst in al haar glorie.  Dat kunnen zij in een volgende gelegenheid alsnog goedmaken.  Volgende week?  Daar hoef ik niet over na te denken.  OLAT vanuit Someren-heide, een bijdorp van Someren, bekend om haar jaarlijkse Kennedymars  en  feestprogramma eromheen.  Daar heb ik weer hoge verwachtingen van gezien prachtige natuurrijke omgeving.  m.n. Onze Vlaamse wandelvrienden kennen de naam al , en zullen best veeltallig aanwezig zijn hier weer.    Beste lezers:  Ik groet u met het Brabantse "Houdoe" . Tot volgende keer weer, mogelijk tref ik jullie hier volgende week ook.  Hartelijk gegroet:     Van:  Peter Heesakkers.

13-11-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Ik word wakker met een uurtje langer slapen vanwege de terugzetting van de klok naar wintertijd.  Bij de ochtendschemering zie ik kleine donkere wolkjes, met een rode rand.  Op mijn weg naar Boxtel zie ik grondmist. Het belooft niet te min een mooie zonnige dag te worden.  In de schoolkantine van het plaatselijke lyceum de startplaats dus is het een levendige drukte.  De startroute gaat dwars door de dorpskom het oude centrum.   Een oud hobbelig kasseiwegje stuurt me door een steeg, stille winkelstraten over de markt met een standbeeldje van "stapke voets" levensecht, kennelijk een fameuze straatveger eertijds, met schop en bezem in zijn handen.   Boxtel lijkt in diepe rust, gezien de leegte van haar straten.  Na wat straten gaan we een steeg in.  Het parkoers wisselt snel in parken, oude en nieuwe bebouwing, zeer recent tot voor-oorlogs.  Herbouwde straten met appartementen.   Een achterom heggepaadje door, een vennetje , in  natuurlijk een parkje, paden rijk bezaaid met beukennootjes.  Na dit parkje een groenige villa en bungalowwijk door.  Om dan het Sparrenrijkbos door te gaan, echter het bos is in tegenstelling zijn naam rijkelijk voorzien met allerlei soorten bomen, benevens de spar.  De paden gaan schuil onder een bladerdek, van afgevallen bladeren.  De herfst heeft haar intrede duidelijk gedaan.  De bomen kleuren prachtig, een schilder kan het niet mooier.  Geniet van doorkijkjes naar velden en akkers winterklaar, omrand met veelkleurige bomen van die bossen.  Een oude beukenlaan door welke overgaat in versmald pad.  Draaien met de schouders tussen dicht opeenstaand groen.  Draai een breed bospad of weg in met veel tourfietsverkeer omzoomd met oude eiken.   Kunnen gemakkelijk fietsers ontwijken door bosweg zand te gaan lopen.  Steek een doorgaande weg over, om meteen natuurgebied  Eikenhorst in te gaan, ook doorkijkjes waar in de schaduw witbevroren landerijen.  Nachtvorst dus.   Steek middels een graspad een wei over, naar opnieuw bosperceel, overgaand in rietkragen manshoog, welke aan een stroom staan.  Na wat wild en ruigte geslinger kom ik aan een 30 m. brede stroom, in wijdse ruimte en volg deze stroom, met watervallen en sluizen, de Essche stroom middels graspad, al flink vertrapt door mijn voorgangers.  Mooie waterspiegels leiden me af, tuur de wijdse omgeving af, het decor van rijk gekleurde bomenpartijen.  Een rustgevende omgeving.  Even lijkt het erop dat we Vught zullen aandoen, maar met een slingerend fietspad worden we onder de autoweg A2 naar Utrecht-Amsterdam  doorgestuurd.   Betreden dan natuurgebied Halder.   Een breed verhard pad op enerzijds blik in de ruimte noordwaarts, maar aan rand van bos anderzijds, onder oude eikenbomen door, met uiteraard de grond rijkelijk bezaaid met eikels.   Afwisselend asfalt en grindpaadjes naderen we St. Michielsgestel, door landelijke taferelen.  De Theereheide door.  De herfstzon warmt intussen op, en schijnt bijna wolkloos.  Jacks gaan uit en worden om de middels geknoopt.   Bereik dan een boerderij-erf waar de club de rustpost voorzien heeft, knus en gezellig buiten zitten we in de zon en ik bezie naast alle klets her en der, de wandelaars aankomen en vertrekken.  Erg veel bekenden.  Een leuke ontmoetingsplaats.  Ga na de pauze, even asfaltwegje in wat overgaat in een fietspad, welke een tijdlang draait door het landschap, en me brengt aan de oevers van de eerder genoemde  E-stroom.  Opnieuw volgt een graspad hierlangs over dijken die aangelegd zijn tegen opkomend Maaswater uit vroeger eeuwen, wanneer na een flinke regentijd de Maas buiten haar oevers trad.  Mogen later de dijk af die nooit verveelde, om weer landerijen in te gaan en zowaar een weide vol koeien, welke dit jaar schijnt steeds zeldzamer te worden.  In de rivierdalen groeit volop mattenbies, wat vroeger als vlechtwerk diende.  Ga na landerigheid een overdekte groenstrook in over een dijkje met doorkijkjes naar wisselend landschap almaar rechtdoor, en ga over in dicht bosgebied met opnieuw kleurige bomen en herfst bladwerk.  Een waar schilderijpalet.   Lage eikenstruiken langs in volle kleur en bruine varensgebieden.  Gaan dwars door een golfterrein met spaarzame golfers toch.   Hoef niet op te letten op rondvliegende golfballen.  Aan rand golfterrein een smal bospaadje in.  Bladerpaadjes en het is zoeken naar het pad te gaan.  Om ons dwarrelt het blad uit de bomen.  Een grindpad door bosgebied zet me af op een fietspad met doorgaande weg die Boxtel met St. Michielsgestel verbindt.  Deze bosweg is wat lang maar zeker niet vervelend, en veel afleiding aan de natuur rondom.   Weerszijden de weg is afgezet met gaaswerk-draad en her en der een luikje om klein wild doorgang naar ander bosgebied te bieden.  Mag dan linksom een grindweg in, en ontdek dan een bordje met dicht en rijm, welke in dit gebied veel opgeld doen.  Dichtwerk welke me opviel was met volgend opschrift:    Vierdaagse:  "Moeder is gaan lopen, dus vader zit alleen. 't Is moeilijk te verkopen vijf kinderen om je heen. Vader is degene die het gezin bestuurt. maar goed dat de Vierdaagse, geen vijf dagen duurt" .  Van dichter, Gerard Bijvoet.  Gedicht als naam dichter zeer toepasselijk!   Helaas,  menig wandelaar ziet dit bord niet en snelt voorbij.    Hoe toevallig, van toepassing op wandelaars, ver van de vierdaagsestad  zomaar in de weidse natuur, in een totaal andere provincie, wordt dichter geïnspireerd?!   Ik zet mijn gang voort, tref steeds meer dagjesmensen die deze mooie herfstdag willen genieten per fiets en te voet.  Na dit grote bos met opnieuw  boeiende doorkijkjes, tref ik nog een dode wat groot uitgevallen muis dunkt me.  Houtwallen opgeworpen om wild schuil te geven, muren met oude takken en planten, langs de bosweg.  Volgt een lange stijging in de weg.  Ga per viaduct over de voornoemde A2 autoweg met gehaast verkeer.  Dalen hierna weer om een wilgenwegje in te gaan.  Zie mogelijk honderdtallen ganzen aan water in de velden mogelijk trekganzen op weg naar warmere oorden voor de winter, die even een tussenlanding maken.  Een weide met alpaca's langs, meest jonge exemplaren.  Nog wat bokken , schapen, geiten in weilanden.  De route slingert door de weilanden en akkers.  Dient zich ineens bebouwing aan van Boxtel.  Route-uitzetters bedienen ons van zo veel mogelijk groen door de bebouwing, met veel hoge flatgebouwen op het eind.  Steken oude rijksweg Eindhoven -'s Hertogenbosch over en gaan oude bebouwing Boxtel in.  Korte straatjes en stegen door, gaat het rechttoe op het lyceum af, de finish dus.  Waar het na afmelding nog gezellig is met nablijvers, waaronder veel bekenden.  Een afsluiting van een weergaloos mooie echte herfsttocht, in al haar pracht en praal.  Het routecomité heeft weer prachtig werk geleverd.  De wandelaars kwamen van ver uit het land, en ik ben er zeker van, dik tevreden.  Met het nablijven worden we met de vroege zonsondergang geconfronteerd, waren vergeten dat de klok verzet was.  Heb een wandeldag genoten met schitterende natuur.  Kijk nu al uit naar hun mid-wintertocht 5 februari 2017. U kunt het Nederlandse wandelprogramma vinden op www.wandel.nl  van onze nationale wandelbond ,  www. KWBN.nl.   U beste lezers groet ik weer met een hartelijke Brabantse groet: "Houdoe"!  Tot volgend keer weer.    Van Peter Heesakkers

30-10-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Schijndel:   Een gedenkwaardige plaats voor mij.  Waar ik mijn eerste wandeltocht liep, voorzichtig, op de 15 k.m. , wel in geweldige gietbuien juist tijdens die wandeling. Elke nieuwkomer die dat ervaren zou, zou de wandelschoenen aan de wilgen gehangen hebben, maar toen begon het pas echt voor mij.  Liet me niet kennen en zette door, en vanaf dan zou het wandelfanatisme in mij toeslaan.  Ik kwam stijf als een plank van deze tocht terug.   Het centrum van het dorp is flink veranderd, en de bebouwing uit de kluiten gewassen sinds.  Aan de rand van het dorpscentrum koos OLAT vandaag vanuit het ontspanningscentrum zijn activiteiten.  We gaan direct het dorp uit, steken de randweg over, en meteen herken ik het begin van de route destijds.  Dat deed me wel wat.   Vrijwel direct kiest de club voor het padenwerk na de start.  Populierenbomen voeren de boventoon in deze streek ruwweg  ten zuiden van 'sHertogenbosch, de Meierij genaamd.  Heerlijke paden slingeren we door, het hemelzwerk is azuurblauw, maar nog wat grondmist, wat prachtige zonnestralen tovert tussen de bomen door.  Ochtenddauw ligt nog in de velden en weiden, en toch hoewel herfst, is het nog opmerkelijk groen in de natuur. De populier is zijn blad al aan het verliezen en aan het verkleuren, eind Augustus en in September al als gewoonlijk de eerste boom die al de komende herfst aankondigt.   De paden zijn al bedekt met rottend herfstblad, van de populier.  We gaan door vochtig moerasgebied. Treffen mooie doorkijkjes onderweg, allerlei struikgewas en boorden riet en andere grassen .  Populier overheerst ook in deze streek, hout vooral voor de klompenmakerijen, en welke veel vocht onttrekt uit de grond.  Wanneer een populier gekapt wordt, is het voorschrift dezelfde soort terug te planten vrijwel kort hierna.  Zo blijft het gebied haar eigenheid behouden.  Krijg na de eerste paden een betonpad , zo'n anderhalve meter breed te gaan, met veel recreatieverkeer, joggers, fietsers, zomaar wandelende dagjesmensen.  De weersverwachting is gunstig, zonnig en zelfs warm, vrijwel geen wind.  Eerder zomers dus.  In een bocht van dit beton pad loop ik verkeerd, ga op de kortere afstand en dat ontdek ik aan de route-omschrijving.  Ik keer were, en geraak aan het punt waar ik verkeerd ging.  Wat een reacties van de lopers die ik tegemoet  kom!  Terug aan het betonpad zie ik de reden van verkeerd gaan.  In het struikgewas hangt inderdaad een pijl.  Graspaden zijn "in" vandaag, naast enkele keer glibberige modderpaden, maar dat is broekgebied nu eenmaal.  Klaphekken ook en smalle balkenbrugjes als over al of niet droge slootjes en stroompjes.  Een brede zandweg met natuurlijk populier en enkelmanspaadjes met boompjes kleine rode bessen.  Waterlopen, balkbrugjes, gewone bruggen zijn ons deel, almaar smalle paden door poorten.  Vlak onder een poort een verraderlijk diepe kuil wat me achterop komenden doet waarschuwen.  Wandelknooppunt palen bepalen onze route deels.  Gaan soms door agrarisch gebied. Weinig koeien weer buiten, maar ander weidevee als pony's, schapen, geiten, paarden.  Dient zich de veldrustpost aan, en laat me brood en koffie goed smaken.  Na rust brede  zand veldweg op.  Wat verder blijkt de appel inderdaad niet ver van de bomen te vallen, zeker niet bij jonge bomen.  Rijp als ze zijn en niet kunnen wachten op haar plukkers.  Trek door velden en langs waterlopen naar het natuurgebied Wijbosscher broek in. Aantal oude bomen wedijveren met jonge boompjes in het landschap.  Oude bomen op de achtergrond fris groen nog met oude bomen op de achtergrond kaler wordend, en verkleurend.   Wilgenboompjes maar ook grotere oude langs de paden.  Moerasbos volgt.   Paadje door weiden heen, met later meidoornheggen en om grasveld heen aan bosranden.   Geraak ik aan de zaal rust.  Buitenterras goed bezet met toeristen en wandelvolk.  De Schaapskooi genaamd.  Schuren voor die beesten nog leeg , zij grazen in de gebieden rondom  deze uitspanning.  De bediening is wat traag en toch veel jong personeel.  Ze weten met de drukte geen raad.  Een  Vlaamse schuur, what's in the name?  Hooiberg,  mooie tuin en boomgaard, een heerlijke rustplaats toch.  Hierna volgt asfaltwegje overgaand in brede zandweg door den boer zijn terreinen.  Een pijl blijkt weg, of weggehaald door onverlaten.   Papier brengt uitkomst weer, en gaan poos weer bossen in, nu veelsoortige bomen.  Terug open zie ik op afstand contouren van stadje Veghel en gaan langs de randen van dorpje Wijbosch.   Steek rotonde over met nogal fietsenstallingen en bushalten, gaat het dwars door industriegebied.  Moet juist over oude spoorlijn, het Duits lijntje genaamd, deze lijn langslopen.  Gaande van Boxtel, via Uden en Veghel, Mill en Gennep naar Duitsland eertijds, vandaar zijn naam.  Het pad is soms wat ongemakkelijk vanwege de spoorkeien die de rails ondersteunen en steunden, en wat lang ook.   Moet verderop over een smal muurtje in sloot wat niet plezant is voor ouderen en moeilijk lopenden bedenk ik.  Ben nu aan andere kant spoorbaan en even verderop hebben parkoersuitzetters opnieuw een opgave, via een smalle plank over sloot naar de andere kant terug van het spoor, steunend aan twee paaltjes lukt het, dan de dijk opklauteren, traptreedjes op, spoorbaan over en weer stenig pad volgen. Voetmassage en blarenplagers, voet omzwikkers.  Bereik dan spoorwegovergang in doorgaande weg Schijndel in,  daar wacht de tweede rustpost.  Laat de soep en brood wel smaken.  Nee we zijn er nog lang niet !  Het pad langs spoor vervolgt aldoor over soms stenige paden  losse spoorkeien, en blijken de routemensen nog een hele omweg om Schijndel  in petto te hebben.   Eindelijk mogen we dan van het spoorlijntje afscheid nemen,  dit was vaak overgroeid, met struikgewas en jonge boompjes, tussen zijn rails, kruisen het en duiken de landerijen in van ook al geoogste maïsvelden, inmiddels kale vlakten dan.   Steven nog wat landerijwerk door, rustige wegjes en den boer zijnen doen.  Om na enige tijd bebouwing te bereiken, blijkt Schijndel te zijn.  Ga door langs  scholengemeenschappen en bejaardencentra langs, sommigen zitten buiten op bankjes te klessebessen met elkaar, sommigen ons groetend en zij genieten van het wandelvolk.  Een museum voorbij en dan volgen straatwerken, wat chaotisch!   Over zowat een kilometer. De route voert ons door straten helemaal omwoeld met wegenwerken, bergen zand en diepe sleuven, riolen en andere leidingaanleg, waar hulpdiensten als ambulance en brandweer in geval van totaal  nood, niet bereikbaar zijn, om bij de bewoners te komen.  Ondoordacht en slordig. En dat mag van de gemeente?  Heel onnadenkend!!  We moeten over rubbermatten langs de voordeuren gaan.  Ik vrees voor bewoners interieur en vloerbedekkingen.  In geval van zand of modder!  Welk brein verzint zoiets nu?   Steek dorpsstraat over en daar staat een monumentaal pand helemaal in een glazen kast gehuld.  Dak en muren. Glaswanden dus waarachter de oude muren, byzonder om te zien.   Een glazen huis dus. Draaien dan half om de even zo oude kerk, komen langs een plek met hangjeugd aan de dorpskroeg, en ga ze in alle rust voorbij.  Ik verslik me in een afslag en wordt door oudere dames terug op het juiste pad geroepen, wandelen wat steegjes door, en geraken op een bekende weg naar de finishplaats.  Een dorpse ontspannings en  zaalsportcentrum, staat daar gloednieuw te wezen.  Een puike start/finishplaats dat wel.   De route vandaag was weer Echt OLAT, hun eigen slogan.  Prachtig nazomerweer, enkel vliegtuigstrepen waren er onderweg. Dat zou vanaf maandag zwaar veranderen zegt de weerman ons.  Op de finish tref ik Noud weer, de hoffotograaf van deze club. Zijn foto's zullen in de loop van de week op de site van OLAT.NL  verschijnen.  Een kort gezellig na zijn in de zaal volgt, vooraleer ik de thuisreis aanvaard.  Toch weer een byzondere route vandaag en inderdaad echt OLAT.  Trof nog best veel Belgen die vaak van ver de reis hadden ondernomen .  Tot uit West-Vlaanderen.  Daarnaast de oude getrouwen, bekende, altoos aanwezige wandelaars die al jaren noem maar klant zijn bij de club, ook van alom uit het land.  Ik heb er vandaag weer mijn draai gevonden ook toch.  Aan u beste lezers ik groet u met het Brabantse  "Houdoe",  weer. Tot volgend keer weer.  Van:  Peter Heesakkers.

16-10-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers