Naar Zeeland dus vandaag, het dorp Zeeland wel te verstaan  , niet de provincie.  Verwarrend wel die  vele dezelfde namen.  Het dorp is gesitueerd ongeveer halfweg Eindhoven- Nijmegen.     Noud is weer is het ochtenddonker present.  Meldt zich met zachte tikken op het voorraam.  Gaan dan op weg om zijn broer Wim op te halen.  Behoudens twee ambulances achteropkomend is het erg rustig in de stad en op de weg naar Zeeland, wat weer bevorderd, dat we goed kunnen doorrijden.  Aan de oostkant zien we een lichtvlek  een opklaring in de lucht van de opkomende zon.  De dag vangt droog aan, en dat maakt dat de opkomst wel goed moet worden vandaag.    Als een der aller eersten  kunnen we bijna aan de voordeur van het etablissement parkeren.  Halen  de video materialen uit de auto.  In de zaal zit al een bestuurslid en een groepje verzorgers  klaar, gebroederlijk aan een grote tafel.   Vroege mensen die idealistisch aangelegd zijn toch, om zo vroeg in het weekend uit hun bed komen om zich voor ons in te zetten de gehele dag.  Vrijwilligers van het eerste uur, waar elke club om draait.  Wij installeren het videoscherm de projector en sluiten de apparatuur middels kabelhaspels aan.  En Noud maakt de projectie met zijn apparatenkennis visisch klaar.  Een  kop koffie wordt genomen om echt wakker te worden.  Buiten klimt de zon boven de einder, maar verdwijnt in of achter grijze luchten.  De zaal stroomt vol met wandelaars voor de grootste afstanden, de tijdlopers en snelle jongens en meiskes incluis.  Met het startsein verdringt zich een immense rij, om hun wandelkaart te stempelen en hun  twee zijden A-4  routes in ontvangst te nemen, en stuift de meute de ochtendkou in.  Wij besluiten het kalmer aan te gaan doen en wachten af, terwijl de categorie andere afstandslopers hun opwachting maken.  Voorzitter Joop is met de opkomst in zijn nopjes na twee tegenvallers de vorige wintermaanden, door weersomstandigheden.    Wanneer wij aan zet zijn gaan we op pad, in een winters ogend landschap, grijzig en donker en de silhouetten van de kale bomen en natuur in haar geheel.    De wind wat koud en mijn jack hoger dicht geritst.    Langzaam trekt  de dichte rij lopers uit elkaar ieder zijn tempo gaande.  Een asfaltwegje.  Landelijk dus, tot oude rijksweg naar Nijmegen, de Ned. wandelstad, met haar wereldvermaarde Vierdaagse.   Deze gaan we over een brede zandweg in linea recta naar natuurgebied  De Maashorst.   We gaan over zandpaden akkers en weiden langs met spaarzame paarden.   We verheugen ons op voorhand de bizons en oerkoeien,  en  wisenten te kunnen aanschouwen welke hier sedert enige weken in dit gebied zijn losgelaten.  Ons vallen de vele aanplantingen op van juist geplante en vervangende na kap oude, bomen, welke in het voorjaar uit moeten schieten.  Het Brabants Landschap,  koestert haar natuurlijke rijkdommen in haar provincie.   Het tuinvee rond de verspreid staande huizen trekken veel aandacht, als bokken, schapen , geiten kippen etc. meer.    Honden rennen langs de hekken want niet gewend op zulk vroeg uur zo'n drukte om de erven.   Campings en andere zomerverblijven zijn in het gebied rijkelijk rondgestrooid.   We bereiken de koffiepost der club steevast wagenrust genoemd.  Daar klit het wandelvolk bijeen voor een lang of kort gesprek of begroeting en worden de laatste nieuwtjes uitgewisseld, privé als ook wandelnieuwtjes, staand of zittend op de banken.   Stappen weer aan en moeten nog de vele fietscrossers  de paden delen, hun hobby, en met wat paswerk  en inschikken lukt dit prima.    Paden zijn vaak bezaaid met omgevallen boomstammen, en zware takken en als wandelaar gemakkelijk te nemen toch.  Volgens boswachters laat men ze liggen om crossers inzonderheid motorcrossers te weren.    Fietspaden , slagbomen en poortjes zijn ons deel.  Noud heeft een slecht bericht.  Van de oerossen, wisenten bizons zien moeten we vergeten, zijn aan het oog onttrokken.    De grote afstandslopers vervoegen ons, na hun grotere omwegen. De eersten rennen ons voorbij.  Wij worden voortdurend  door onmetelijk lijkende bosgebieden gestuurd.  Rust; nou ja op afstand ergens ver weg maar toch onophoudelijk motorgeronk.   De rustpost is voorzien in een enorm houten barak waar buiten op het terras een kampvuur brandt, voor hen die zich wensen te warmen, met allemaal kleine verblijfshutjes op het terrein. Ideaal voor lange afstands Europa-wandelaars.  Binnen in de kantine sieren met  witte kerstboomverlichting  de wanden.   Na verpozing gaan we hekken door de vrije  natuur weer in.  De routemannen wijzigen de route hier.  We mogen een natuurbegraafplaats in maar alvorens dit  eerste door een meest houten paviljoen , met allerlei ontvangst en bezinningsruimten, een restaurant, inforuimten, een aula voor afscheidsdienst. en meer.  Ik ben er gauw uitgekeken ga achterzijde gebouw weer de buitenlucht in maar we worden wat lang over geëgaliseerd  lees of begrijp bomenvrij gemaakte ruimten door, met verspreid liggende graven, van afgezaagde boomstamringen met opschrift en soms tegels langs.  Het is een killig aandoende aanschouwing, niet mijn wens in elk geval.  Duiken weer de natuur in en terwijl we daar lopen begint het amechtig  en vervelend te miezeren, en moet het regenjack opgediept worden uit mijn rugzak.  Als zwarte monnik vervolg ik de route.   Klauteren omzichtig een afzetting door met  boomresten als terreinafzetting.   Het Dassenpad met glazen gebouw om dassen te spotten.   Door nevelig triestig winters ogende landschappen, en dan is er een voorrangsweg, even fietspad erlangs volgen, voorzichtig oversteken de vrije ruimte weer in.  Volgt na boswerk , door privéterrein, graspaden weer wat bos door een lange asfaltweg , welke een stop kent bij een particulier bedrijf op zijn terrein.  Laat me een kop soep, een belegd brood en koffie na goed smaken.  Intussen stopt de regen.  De voorspelde zon laat het geheel afweten vandaag, en onder zware grijze luchten vervolg ik de lange asfaltweg.  Een U draai en doorgaande weg oversteken even graspad langs bos en vervolgens er toch doorheen.  Aan de bosrand akkervelden en zien we ijverige mannen met metaal detectoren  hierover  voorzichtig wandelen, of men op oorlogsmunitie zoekt wie zal het zeggen.   We gaan slagbomen langs welke motoren en fietsers bannen.  Veldwegjes doorheen en plagerig laat parkoersman ons in de verte de parkeerterreinen van de finishplek zien maar blijft ons veldwegjes en zandwegen een ommetje  sturen.  Moet hij de kilometerstand  vol maken?     Belanden we in buurtschap Kreitsberg.  Tussen wat hoge bomen in een kring groeiend zien  we een verborgen, verblijfsruimte met tafel en stoelen.  In het nu open landschap torent  de dorpskerk boven geboomte, wat kilometers verderop.  Een lange zandweg langs akkers en weiden moeten we een fietspad langs doorgaande weg opdraaien, om bij de finish te geraken.  De tocht was wel weer "Echt OLAT".  Dit keer erg weinig modder.  Aan ingang zaal staan harde bezems op een houder, om onze schoenen te ontdoen van rommel en evt. modderresten.  De bezems vallen met hun haren uit.   En dan kunnen we de zaal betreden.  Een enorme zaal zelfs.  Wat blijkt?  Hier vertrekken touringcarbussen met buitenlandse bestemmingen, en men kan en mag daar ook parkeren.  Ik heb geen enkele bustoerist  noch bus gezien toch.  We hebben vandaag de westelijke Peel doorkruist.  Een van ‘s lands gebieden die gepropageerd wordt, en waar natuurbeheer zeer zuinig mee omgaat.  Al met al vandaag weer een echte OLAT-tocht geweest vandaag, met het gezellig nablijven, ontmoetingen, al of niet korte begroetingen en gesprekken.  Hun volgende  en laatste tocht der winterserie in Maart zal niet ver van de Belgische grens plaatsvinden.   Riethoven gemeente Bergeyk, voor onze Belgische wandelaars geduid:  Niet ver van Lommel.  De omgeving daar kennende verwacht ik er zeker veel moois te zien.  Ik kijk er reikhalzend naar uit.  De info vindt U op OLAT.NL.  Geachte wandelaar en lezer dezes ik wens u weer alle goeds. Tot volgend keer weer.  Een groet met het Brabantse "Houdoe"  weer.   

Van:  Peter Heesakkers

19-02-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het ochtendgloren breekt aan op mijn weg naar Boxtel.   De route naar de startlokatie is bewegwijzerd, maar ik ga een beetje eigenwijs de mij bekende weg erheen.  Het is aardig druk in de schoolkantine, maar ook het aantal parkeerders vertelt mij dat het druk is en er al veel bij dageraad op weg moeten zijn gegaan.    Ik mag al meteen vanuit de school  de bebouwing uit, een bomenlaantje met weiden volkstuinen, ruige stukken natuur en met hoog riet omzoomde weg.  Loop over een brug de tuinen in van een prachtig  fotogeniek kasteel en park enerzijds, anderzijds  een school of oud klooster omgebouwd voor bewoning.  Kom aan een paralelweg langs het spoor die ik even moet volgen om trappen af een onderdoorgang van het daar brede emplacement te gaan.  Onder de tunnel wordt ik middels censoren met koeiengeloei uit luidsprekers begroet.   Klim weer de tunnel uit naar boven en kom aan in het grote industriegebied van dit stadje.  De parkoersbouwer  loodst ons op een voordelige manier  dwars door de terreinen heen, en raak al snel in den buiten.  Een fietspad op met aan een kant de industrie, aan de andere kant landerijen.  Zie in de aanplant en bermen de hazelaar al volop bloeien, en ergens in het groen stoeien luid de mussen.   Een vroege lente?   Wat paden links-rechts- rechtdoorgaande , ga ik de brug over de Beerzestroom.   De natuur oogt nevelig almaar, met her en der een blauwe ruimte in de lucht boven me.  De zon staat nog laag en doet z'n best door de nevelgordijnen te priemen.   Kom aan een asfaltweg welke schittert in het prille zonlicht door de nattigheid van voorbije nacht.    Kom in buurtschap Rhoond met een mariakapel , en ga  een zandweg in.  Zoek de best beloopbare delen want de modder  door de regen voorbije avond en nacht, is weer niet van de lucht.  Lijk een natuurgebied in te gaan, maar blijven aan  de zijde de borden van natuurgebied De Kampina zien.  Hoor opnieuw vogelpiepjes welke ik niet kan achterhalen.  Lijkt wel vroege lente, al hebben de weersvoorspellers opnieuw een echte vorstperiode voorzien voor komende week na een week van lente-achtige temperaturen.  Een schaap welke eenzaam in het weidje staat steekt gewillig haar kop door de afrastering voor een flinke knuffel.  Ik zie dan dat hij een deel van een hoorn kwijt is, zomaar afgebroken lijkt het.  Het ras is me onbekend.  Aan de knuffel en wat geblaat moet een einde komen en ik vervolg mijn weg nagekeken door het schaap.  Opvallend veel paarden aller ras in de weiden waar ik vorige week nog opvallend koeien tegenkwam.     Verder vallen de vele verse molshopen in de weiden op.  Ik moet een overweg  van spoor over en kom in een grote open ruimte zo uit de omslotenheid daarnet van bossen.  Even een weg volgen een buurtschap in waar whatt's app, intens gebruik schijnt te zijn  tegen overlaten of verdachte situaties, gezien de waarschuwings borden, toch weer een zandweg in waar paardemoppen rijkelijk de grond bedekken en zowaar ik kom er nogal eens ruiters tegen.   De Luissel heet dit gebied.  Ik kom na een poos aan bij een boerderijschuur waarin de club zijn post heeft ingericht, levendig druk een waar ik nogal wat bekenden ontmoet, schuif ik aan op een van de zitbanken en tafels.    Ik tref hier ook wat bekenden van mijn eerste wandeluren, en tja dan is het langer zitten.  Ik had n.l. aan het startburo een langere afstand routebeschrijving meegenomen, maar zie daar vanwege tijdsberekening van af, en zo ga ik met de veteranen mee op pad allerlei onderwerpen en de goede oude tijd komen aan bod.   Kruisen weer een stroom  en naar het schijnt al zullen we in het buiten vlakke verwegkijken landschap blijven.  De zon is eindelijk door de mist en nevelflarden doorgebroken en schaduwen lopen ons nogal eens voor de voeten, maar niet hinderlijk toch.  We komen tot de conclusie dat vooral bosgebieden er vandaag niet in zitten.  Kennelijk heeft de route-planner rekening gehouden met echt winters weer, en hinderlijke sneeuwval, gezien het vele verhard vandaag.  Terwijl we hier anders elke tocht vergast worden op vooral beschermde gebieden tegen de winterkoude winden.  Paarden in de weiden vallen aldoor op onderweg.  We lopen even tegendraads met de lange afstandgangers.  Gebied Nergena in en Tongeren.  Een spoorweg overgaand waar na passeren van treinen de rails blijven liggen, waarbij ik opper dat er mogelijk dan nog meer treinen zullen komen.  En zo was het ook.   Gebied de Donders in.  Het blijft open landschap en zien de nodige treinen vanwege een spoorknooppunt voorbij razen.  Volgen dan wandelknooppunt routes om een zandpad in te slaan welke slingert tussen bewoning en akkers weiden, velden en heggepaadjes.  Lopen zogezegd tegen een woning aan waar op eerste gezicht veel auto's geparkeerd staan en mij ontlokt alsdat er een feestelijke visite moet zijn.  Maken dan aan einde pad een draai een wegje op en zien een zee aan auto's geparkeerd.  Zelfs in de verre omtrek.  Blijkt er in een enorme schuur een rommelmarkt  gehouden te worden.  Dus  rommel blijkt gewild bij het koopvolk.  We laveren door af en aanrijdend verkeer door, steken weer een overweg over voor de vierde keer vandaag, droom dan van een aanliggend bomen /bospark, maar nee het gaat  de bebouwing in  Krijgen een hele reeks straten voor de kiezen.  Passeer een gelegenheid waar deze club in beginjaren haar domicilie had, een oud kerkmiddenschip is er nog tegenover, en gaan langs verkeerslichten  dwars door het dorp of stadje zo men wil.  De winkelstraten , steegjes, langs de oude kerk, met een lange geschiedenis.  De oude markt voorbij die er rustig bijligt met zijn nu stille horeca, wordt ik weer een steeg ingestuurd met kasseien, om na een korte uitloop naar nieuwer Boxtel direct aan de school waar de finish zich bevindt te belanden.  Samengevat vandaag moet ik zeggen dat het parkoers waar ik hier altijd mee verwend werd, mij vandaag wat tegenviel.  Misschien een invaller route-uitzetter?  Alles rondom deze dag was perfect georganiseerd.   In de finishzaal was het nadien een gezellig samenzijn waar o.a. Frans Staal  met rollator, en   een andere Frans de mentor en motor van deze club hun opwachting maakten .  Frans de ex-clubbestuurder  zat voor tijdelijk wegens een ongelukkige beenbreuk in een rolstoel, maar kon niet nalaten ons te bezoeken.  Beide Fransen hebben een lange en overweldigende wandelgeschiedenis geschreven.   Zeer lange afstanden en meerdaagsen niet geschuwd.  Het wandelvolk klit nog bij elkaar met bevindingen en onderwerpen uit de goede oude tijd en persoonlijke aangelegenheden bij elkaar, de laatste weetjes worden uitgewisseld, en plots blijkt de zaal aardig leeggelopen.  Ik wil toch niet de laatste zijn.  Doe de rugzak weer om en kuier naar het station toe.    Beste lezer{s]  ik roep u weer toe met het Brabantse  Houdoe tot volgend schrijven weer.   Van:  Peter Heesakkers

05-02-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Verwarring met de plaatsnaam wellicht.  In Vlaanderen kent men twee plaatsen welke Deurne heten.  Dit Deurne is een grote gemeente  25 k.m. oostelijk van Eindhoven.  Wanneer ik mijn neus uit de voordeur steek, regent het vervelend, terug naar binnen om mijn regenscherm mee te nemen, en wat er dan gebeurd is te raden even later op de dag.  Alvorens ik van start ga, kan ik mijn plu in bewaring geven aan het inschrijfburo.  Het zwerk trekt open en het wordt droog.  Aan het station rijden vanuit mijn uitreisplaats de verlengde bussen af en aan, al vroeg.  Blijkt er zojuist een nachtelijk muziekevenement in de omgeving geëindigd te zijn, en willen de festivalgangers  natuurlijk naar huis.  Dat belooft wat onderweg in de trein, verwacht ik.  In de hal en naar de treinen staat extra controle-  en  veiligheidspersoneel.  Moet gezegd ze gedragen zich voorbeeldig onderweg, maar ook de slaap zit ze in de ogen.    In Deurne stap ik uit en begroet ze beleefd.  De organisatie , heeft de route naar de startgelegenheid  voorbeeldig en duidelijk met pijlen aangegeven, loop zodoende een kortere route zelfs dan ik op Google-maps uitdokterde.  De omgeving van het sport en atletiekpark waar de kantine zich ook bevindt ligt verborgen onder de auto's van vroege starters.  De organiserende club is tevens lid van de wandelbond, en heeft een eigen wandelgroep, zoals zovele clubs in Nederland, om leden vast te houden die joggen en hardloopwedstrijden af hebben moeten zweren vanwege b.v. blessures.  Ik wist het parkoers van andere jaren nog maar ziet, de parkoersbouwers hebben een andere route bedacht.  Deurne, de Poort van de Peel, een streek en naam vergelijkbaar met Hageland en Haspengouw BV.  De Peel had in vroeger jaren de naam van turfwingebied, noeste zware arbeid, in de afgraafgebieden, nog op de meest primitieve manier.  Het is ook het dorp en streek beschreven door fameuze schrijver Toon Kortooms, die hier vanaf geboorte woonde en opgegroeid is, en werkte, naast schrijven op de regionale pers.  Het eerste deel der route gaat over asfaltwegjes en fietspaadjes, meest landelijke blik, vrij direct de onvolprezen bossen in.  Het wordt een heerlijk bosparkoers en even later vliegen welhaast zes reeën me voorbij.   Allemachtig wat een spurt!    Knoop-punt-routepaden toeristisch zijn ons deel, routepersoneel heeft zich uitgesloofd ons een andere route te bieden, en zijn hier geweldig in geslaagd ook.  Een uitmuntende parkoers omschrijving begeleid me door het boeiende Peel -landschap.  Geraak dan eindelijk, nou ja,waarom eindelijk,  het uitgestrekt bosgebied uit om fietspad langs doorgaande weg te bewandelen.    Gaan bij een rotonde afslaan om langs een monumentale molen te lopen, wat vlakker en akker, weidelanden.  Hebben even dorpje Vlierden getoucheerd , maken een omweg, en komen dan toch definitief dit voornoemd dorpje binnen.  Hier is het enige café en in zijn zaal de rust voorzien.  Personeel is aan het sjouwen om  de zaal en ruimte te voorzien, overvallen als zij zijn door de drukte, van zitplaatsen, in een geïmproviseerde zaal lijkt het als een nachtclub de verlichting dan wel feeëriek toch.  Er is voldoende personeel en ik bekom mijn bakkie thee toch vrij vlot.  Gezellig geroezemoes om me heen.   Dat ik na rust het dorpje van mogelijk paar honderd inwoners gauw uit kan lopen  behoeft geen uitleg.  En zo wandel ik weer De Peel in, oude beukenbomen markeren een zandweg en fietspad om na wat veldwerk opnieuw de bossen in te gaan.  Een paneeltje vertelt over de begraafplaats van een eerdaags grote fabrikant, een recht voor zijn raap arts,  en een schuilplaats van onderduikers in de oorlogsjaren, even akkerland langs  de boer zijn velden, aan de bosranden, om opnieuw uit de koude wind te geraken het bos in.   Het Wiegersma en Brandsmabos doorheen,  bekende Deurnese namen, als uit de bekende romans  van Toon Kortooms.  Bladwerk van de kale bomen geven een gevoel op tapijt te lopen.  Slingeren een poos erdoor heen om een vakantiebungalowpark te ronden opnieuw velden in en na verloop van tijd kondigt opnieuw de rustplaats van daarstraks in Vlierden weer aan.  Even twijfel ik doorgaan of een stop, toch maar naar binnen dan.  Na deze rust velden in en even een nieuwe wijk door,  de groei  heeft blijkt zich ook hier ingezet en tref voortuinen, waar met trots nieuwe boorlingen aangekondigd worden.  Een zandweg, het Notenpad met jonge aanplant notenbomen brengt me aan de oever van een beek waarlangs ik moet gaan een hele poos, de Oude Aa genaamd.  Het is even ploeteren en om de voeten gecontroleerd  neer te zetten, modder en dras zijn mijn deel en met ingehouden pas bereik ik ook nog een graspad toch na een tijdje.  Een oude dichte coniferenboom piept dat het een lust geeft van druk zijnde mussen.  Even een lentegevoel, maar allee daar is het wat te vroeg voor.   Kom  na een lange gang langs de beek achter het voormalig missiehuis later congrescentrum en nu een hogere school en verbaas me na al die jaren dat ik hier vroeger vaak kwam hoe een wegennet om de locatie is aangelegd, en alles enorm veranderd is sindsdien, maar toch herken ik nog wegjes en situaties uit tijden van weleer.  Weer een rotonde oversteken, en ringwegen volgt een weggetje in alle rust te gaan.  Hoor ik dat goed?  Jawel in een voortuin bij een van de vrijstaande huizen speelt een carillon vrolijke deuntjes.  Even luisteren toch.  Ik mag kort hierna een smal asfaltpaadje in en kom hier in een gebied waar duidelijk voorbereidingen getroffen worden om de paddentrek te regelen, schuttinkjes, vijftig c.m. hoog en zeildoeken om oversteek naar de plassen veilig voor deze beestjes te regelen.  Men verwacht dat door vroeg zacht weer deze beestjes uit de grond gaan kruipen, en bodems van wateren, om hun partners op te gaan zoeken voor nieuwe aanwas.   Tja de natuur moet zijn werk ook doen.  De knoflookpad schijnt hier te floreren volgens borden van natuurmonumenten met uitleg.  Moet na dit pad weer een rotonde over, opnieuw een fietspad op en dan tekent zich de bewoning van Deurne af.  Ga langs schoolgebouwen en sportpark en opnieuw fietspaden op  de finish af, een niet erg grote kantine eufemisme van mij maar drink er toch nog een bakkie.  Wat klein voor zo'n drukte.  De organisatie is erg blij met de grote opkomst, tot uit Limburg maar ook ver uit het land.  Men was door de vroege regen in de ochtend wat bang dat die opkomst flink tegen zou vallen.  Heb het niet nagevraagd, maar de belangstelling leek geweldig, gezien de massale parkeerders in de omgeving.  Ik heb in alle geval geweldig genoten, van deze veel omschreven omgeving. Uitgezochte paden, nieuwe routes met duidelijke zorg uitgezet.  De Peel in al haar schoonheid.  In de zaal bij aankomst zien we Mathieu van de Poel de jonge nakomer van de fameuze profrenner in Luxemburg de pech hebben van vier lekke banden, en de Belg Wout van Aart , met de zege aan de haal gaan.  Het enige minpuntje van deze dag.  De splitsingen van routes en onderweg de bepijling en de linten, was een zorg apart voor de route-uitzetters van deze wandeltocht.  Zij hebben een extra pluim verdiend, en lieten De Peel op haar mooist zien.  Wil zeker de andere tochten van dit seizoen van ze lopen.  In mijn gang terug naar de trein vergis ik me in een afslag tegendraads van vanmorgen, maar geraak toch waar ik wezen moet.  Verloop toch een trein, maar kan al rap een andere nemen.  Ik kijk terug op een schitterende tocht.  Volgende week wil ik Boxtel "doen". Kijk ik ook naar uit.  Heel goede ervaringen al jarenlang, vandaar dus.  Wandelaars, lezers, wandelvrienden [innen],  dezes ik groet u weer met een Brabants,   Houdoe!

Van Peter Heesakkers

29-01-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Aan de vooravond van deze tocht  valt de sneeuw met dikke vlokken uit het hemelzwerk.  Met de voorspelde vorst voor de komende nacht  betekent  het niet veel goeds.   Ik sta vast aan mijn voordeur op Noud te wachten en zie dat mijn straat spiegelglad is.  Ik verwacht derhalve dat het een latertje zal worden aleer hij arriveren zal.  Daar is ie dan, en ik kruip  de straat over naar de auto.  Noud vermeldt goede berichten op de doorgaande wegen.  In het duister verlaten we de woonstee , op weg naar zijn broer Wim.  Eenmaal op de autoweg, en dus onderweg lijkt het met de opvriezing en gladheid mee te vallen, maar we zijn alert mede door de verkeersberichten, en de waarschuwingen.  We rijden aan de startplaats behoedzaam het witte besneeuwde parkeerterrein op.  Diverse auto's voor ons hebben deze plaats al tot een glijbaan  gemaakt.  In de zaal gekomen en de begroetingen met bestuursleden en hulppersoneel installeren we de diaprojectie.  De eerste melders zijn  onze Vlaamse wandelvrienden, zelfs uit West-Vlaanderen.   .  De internationale toon is gezet voor de tocht.  Ik bedenk me gezien de gladheid over de te lopen afstand en kies voorzichtigheidshalve voor een lagere afstand.  Bij dageraad lees ochtendschemer gaan we op weg.  Lopen voorzichtig de parkeerplaats over een graswegje in  deels besneeuwd en berijpt.  Langs golfterrein.  Morgenrood verschijnt en we zien de zon traag boven de horizon in het hier nog open landschap opklimmen.   De maan hangt op zijn kant aan de westelijke hemel alsof hij in slaap gedommeld ligt te snurken al.  Het is omzichtig stappen, afwisselend bevroren grond met sneeuwresten en toch ook drassig, gaan we langs akkerlanden en weiden en velden.  Langs de akkers vallen kleine geultjes op voor de afwatering van de akkers gegraven.  Gaan even parallel een snelweg, een bosje door is het steil klimmen geblazen, een talud naast een brug op. Brugwegdek is bevroren en we manen tegemoetkomend verkeer tot langzamer rijden.  Een afdaling van een talud negeren we voorzichtigheidshalve, en lopen tot onder aan de weg, om daar het parkoers weer op te pakken.  Bospercelen wisselen met weidelanden, en we geraken aan de in de streek befaamde bedevaartkapel  De Heilige Eik.  Het object heeft eerder iets van een dorpskerkje temidden van de stilte in de natuur.  De Beerze een streekriviertje biedt zich aan.  We dansen als ware door drassige grond.  We zullen deze sterk meanderende rivier nog vaak terugzien op onze route.  We zien nevelvelden of wolken in de open delen van het landschap.  De Beerze duikt onder het kanaal door.   Gaan bruggen over deze rivier, en ophaalbrug over een kanaal, en belanden in een bosgebied van Landgoed De Baest.  Slingeren paden door dit bos.  Een natuurbegraafplaats langsheen, wil zeggen men mag in ons land sedert wat jaren in de natuur begraven worden, op aangewezen plekken.   In een ven zien we in een wak, ijs dus, tientallen eenden badderen in het ijskoude water.  Ontmoeten aldoor de Beerze-loop over verharde boswegen en paden waar later de afstanden hun eigen weg gaan.  Steken besneeuwde en opgevroren weggetjes over.  OLAT vermijdt asfalt zoveel als mogelijk.  Veldwegjes of paden met bospercelen wisselen af, doorheen verstilde landschappen.   Na gepadder, gaan we bebouwing in met gladde straten, van het dorpje Oostelbeers.  Vreemd toch!  we treffen ontdooide stukken, dan weer glad,  ijs of besneeuwd onderweg..   Behoedzaam  nemen we de straten tot aan een doorgaande weg, waar in een zalencentrum  de hoofdrust is voorzien.  Tegen over ons een alleenstaande kerktoren, het z.g. middenschip aan de overkant van deze toren,  naast het zalencentrum, en waar je middenschip doorgaans mag verwachten, ligt een begraafplaats..... We pauzeren hier niet lang en gaan rap het kleine eigenlijk saaie dorp uit het landelijke in.  De directe omgeving  van het dorpje biedt geen enkele beschutting, en zo dwalen we veldwegjes naar eindelijk het bosgebied van de befaamde Oirschotse heide, deels oefengebied voor onze landmacht.  Krijgen overwegend jong en oud dennenbos te gaan.  Komen nog een monument voorbij waar in de oorlogsjaren een bommenwerper neerkwam volgens een verhaal op bord.  Om kort te gaan.   Slingeren oneindig door de natuur, met barrages van enorme plassen, op de paden.  MTB routes, en toeristische fietspadennetwerken, om  na lange tijd weer in de open ruimten zogezegd te geraken.  Steken een doorgaande weg over en gaan dwars door een bedrijventerrein, een wegje volgen , een ophaalbrug over, en dient zich de tweede openluchtrustpost  van OLAT aan.  Hier vervoegen alle afstanden.  We laten de kop soep goed smaken, we zijn vlak aan een rijkswegviaduct, en het verkeer raast over dit viaduct.  Na deze pauze wandelen we dorp Oirschot in eerst over een pad langs het Wilhelminakanaal de grens van de bebouwing dorp.  Om dan later toch de dorpskern in te gaan, afwisselend eeuwenoude, en andere oude bebouwing door te gaan, straatjes, steegjes door tot aan prachtige monumentale oude marktplein omzoomd met horeca en winkels.  Loop onder de toren van de Petrus Bandenkerk door welke vierkante toren, zonder spits,  in de verre omgeving zichtbaar is.  Wil de kerk van binnen zien maar kom niet verder dan het glazen voorportaal.  Mag vanachter glas het interieur bewonderen hoge gewelven, van een gotische  kerk, wel geheel wit geschilderd na onderhoudswerkzaam heden van jaren en jaren, borden met uitleg over de geschiedenis van deze kerk lees ik, tekeningen en oude foto's.  Ik neem er genoegen en begrip voor de afsluiting, en zet mijn wandelweg voort.  Loop wat korte oude steegjes door, en enorm veel smalle  hoge heggepaadjes, vooral beukenheggen maar dus ook andere als ligusterheggen enzovoort.  De straten gesierd met oude dus antieke lantaarnpalen.  Nog wat meer na-oorlogse bebouwing door, achterommetjes van huizen en villa's gaande sta ik plots weer in den buiten.  Bemerk tevens dat de zon de horizon weer opzoekt, en bewandel asfaltpaadjes van en voor de fietsers, en kom langs schaars verspreide bewoning.  Met de omslotenheid van dichte natuur lijkt het gedaan, de wegen worden breder.  Het gaat op dorpje Spoordonk aan tussen Moergestel en Oirschot, langs een oude rijksweg.  Parkoersman  leidt ons behendig door velden en akkers.  In de verte draaien de wieken van onze  moderne stroomvoorzieners.  De tijd staat niet stil.  Een woning langs met opmerkelijk vier of vijf  grote schotelantennes {?} .  Draai een fietspad op en zie in zijwegen en de wegbermen geparkeerde auto's staan.  Vertelt dat de finish nabij is, en zo was het ook.  Resumerend:   Ik heb een erg afwisselende tocht ervaren, een oud gezegde van oud wandelaars en gebruikt in hun slogan "Echt OLAT" . Modderige paden, natuur volop, genietend en  schitterende eigen verzorgingsposten, vanalles verkrijgbaar behalve alcohol dan, warms, koel, brood met beleg.  Hulde aan die verzorgers voor weer en wind staan ze hier telkens.  Deze club, OLAT dus, viert dit jaar in November officieel,  hun 50 jarig bestaan, maar laten zich het jaar door op hun tochten ook niet onbetuigd in hun jubileumjaar.  De club heeft veel sympathie, respect en bewondering verworven in hun bestaansjaren en activiteiten.  Is de op een na grootste club des lands, in ledental dus.   Bezie hun  op de site WWW.OLAT.NL  Ik wens hen alle voorspoed en geluk, met jullie 50 jarig bestaan.  Want dat is hun verworvenheid door deze jaren heen.      Ik hoop mijn wandelschreden weer te zetten komende week.  Groet u geachte lezer{s}

Een Brabants, Houdoe!    Tot volgende keer weer. 

Van Peter Heesakkers    

15-01-2017 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Noud haalt me op in de vroege ochtend.  Nog geen hond op straat.  Ik grap dat we enkel wandelaars op straat zien, hoewel, niet dus.  Het is nevelig, en de weerman verteld dat het bijzonder mistig is.  We rijden in lichte nevel en eigenlijk prima zicht, op Luyksgestel aan.  We arriveren zowaar als eersten bij het etablissement, de kantine van Camping De Zwarte bergen.  Na ons stroomt de zaal vol.  Ik ben al tijdig voor de drukte ingeschreven en wacht tot het buiten lichter wordt , want temidden van bossen vind ik het in donkerte wat link, om de paden op te gaan.  In de schemering ga ik dan toch op weg.  Het wordt van meet af aan struinen door onmetelijk bosgebied.  Een heel andere route.  Geraak in een waterwingebied gezien de vele aantallen putten langs de wandelpaden.  Ik heb mijn route-omschrijving bij de hand vier A 4 tjes vol.  Bos en boskap is het verhaal wat onmetelijk doorgaat tot we bij een grenspaal de denkbeeldige grenslijn passeren en belanden op de Bleekerheide, met wat meer verre blik.  Dan plots is het klimmen geblazen, ik heb de keuze tussen een trap of pad erlangs.  Neem toch maar pad en zijn we in een gebied waar de ophogingen langs het kanaal Bocholt Herentals zijn ontstaan met de uitgravingen dus aanleg van het kanaal in vroegere eeuwen.  Ga over de vaarweg via een slinger S vorme  futurisch aanzichtelijke  wandel en fietsbrug.  De officiële opening van die brug met onthulling van een steen, heb ik tijdens eendere tocht wat jaren geleden bijgewoond, door de Lommelse burgemeester en  wandel en gemeentelijke notabelen.  Zoek ik die steen maar vindt hem niet, denk verdwenen onder het zand.  Daal het talud af en kom over een dam dwars door een groot natuurven.  Zie in de verte de tientallen meters hoge klim en uitkijktoren, welke ik al eens bij helder zicht eerdere tijden beklommen heb.  Was fantastisch dat zeker.  Na aldoor oud en jong overwegend dennenbos bereik de rust in het plaatselijke scoutsheem.  Erg druk, menige bril slaan de glazen aan bij binnenkomst.  Er heerst een verbroederingssfeer België /Nederlandse wandelliefhebbers onder elkaar.  Ik blijf er toch niet lang en vervolg.  Ik trek door een oud stuifzandgebied, heuveltjes op en af waar nu veelal bos aangeplant is.  Maar wat de Lommelaar nog de Sahara noemt, niet ten onrechte in alle geval.  Lang is een wandelaar in mijn omgeving die steeds met zijn blokfluit meest kerstliederen loopt te spelen, en ik droom weg in die sferen.  Kilometerslang is het dwalen door mastbossen en ander blijvend groene groeisels als spar, hulst, dan afwisselend met ruimere doorkijkbossen.  Gaan door klappoort , een route/omleiding langs de omheining af met verraderlijke stompen van afgezaagde boompjes.  Na weer een poort door bereik ik de startplaats die vanuit Lommel omgekeerd in Nederlandse richting wordt bewandeld door onze zuiderburen.  Ook hier een levendigheid van jewelste en gemengd publiek Nederlander - Belg.  Hoe wandelen verbroedert is weer eens duidelijk hier, en er worden vast contacten gelegd en vriendschappen voor het leven.  Maar ik moet weer verder.  Loop de schrijversbuurt uit en steek een nieuwe doorgaande weg over opnieuw omsloten bos en natuurgebied in.  Even is de route-uitzetter op papier rechts of links kwijt, maar bepijling en nummervolgorde brengt de oplossing.  Opnieuw rijgen bos en andere natuurpaden zich aaneen, en het papier meldt ze geduldig.  Het zijn vanuit de Lommelse startplaats rode routepijlen geworden , die minder opvallen dan de gele OLAT-pijlen.  Nu en dan betonfietsroute-paden gaan we de Sahara weer binnen.  Kom aan een grote plas met spaarzame watervogels, als wilde eenden en zwanen, welke ik goeddeels omheen moet wandelen, er ligt nog een nagebootst scheepswrak met de  boeg omhoog nog net boven de waterlijn.  Loop vlak langs de waterlijn van de plas door afwisselend los zand, maar zwaar en toch mooie rustgevende wijde blik.  Klim weer de hellingen op van zandduinen en mag eindelijk weer het grote bos in, waar ik vele kunstwerken zie gevlochten van boomtakken, waar je desgewenst doorheen mag en kan lopen.  Bereik dan wat opener ruimten als weiden en akkers steek beekje de Klagloop over.  Zie molshopen in de weilanden en denk aan de weerspreuk, Komen in december de mollen, laat de winter met zich sollen.  Dus wellicht een zachte winter in het verschiet.   Kom opnieuw terug aan het scoutsheem in de levendige drukte.  Heb nu 24 k.m. afgelegd, besluit nu te stoppen en de pendelbus terug naar Luyksgestel te nemen.  Aan de geïmproviseerde halte is het een drukte van belang. Eindelijk komt daar de bus vanaf Lommel, maar spaarzame aantal passagiers stapt uit, en dus enkelen kunnen erin.  Overvol dus.  Beloofd lang wachten en velen besluiten te voet naar Luyksgestel maar te gaan, ik denk na, bereken, en besluit de laatste 8 k.m. boze tongen beweren 10 k.m. te gaan  en  de rijtijd van de bus, doen me besluiten ook me bij de voetgangers aan te sluiten en zo wordt mijn missie 32 k.m.  Hoor motorgeronk en zie een paraglider in de laaghangende mist verdwijnen, of dit met dit weer, het was de hele dag zware donkere mistlucht toegestaan is, ik denk het niet.  o.k. Zijn verantwoording.  Ik loop aan en ga tussen allerlei sportterreinen door.  En de enorme ontspanningshal De Soeverijn, die veel fotografen de aandacht trekt.  Ik herinner me dat er grote rouwdienst van  rechtstreeks op t.v. was van een bus schoolkinderen die een paar jaar geleden in een tunnel in Zwitserland verongelukten.  Indrukwekkend was dat.  Ik loop achter het stadion van profclub Lommel door. Wat betonwegjes en steek het voornoemde kanaal per verkeersbrug over, na de afdaling mis ik de route, het werd zo stil om me heen, loop terug een kleine kilometer en kom weer op eigenlijke route.   Ik verneem onderweg, dat er toch minstens twee bussen ingezet zijn.  Bospaden in overvloed volgen.  Haal een moeilijk lopende  man in, blijkt recentelijk geopereerd met kunstheup, wat een moed en doorzettingsvermogen.  Het duister valt langzaam in en we willen voor donkerte, want de dagen zijn kort de wouden of natuur uitzijn, zeker met die donkerrode pijlen, die minder snel zichtbaar zijn.  De dichte mistlucht  bevordert de snelle eerdere donkerte.  En ziet het lukt ons.  Vanuit het zuiden klaart de lucht open zelfs als we de finish bereiken.  Wat OLAT betreft eindigt de reeks van 25 keren grenzeloze tocht hier, bij gebrek aan deelnemers van Nederlandse kant.  Welnu het  tegendeel, was er grenzeloos druk vandaag aan beide zijden van de landsgrens.  Lommel gaat wel door heb ik begrepen.  De route vandaag was natuur eindeloos mooi en compliment voor de uitzetters.  We wandelden over het of de hoogste punten van Brabant.  In de aankomstzaal is het nog gezellig nablijven, ook gezien de drukte, en er worden voortdurend handen geschud, elkaar een fantastisch nieuwjaar te wensen en al het goede voor 2017.  Een mooie grote kerstboom met even zo mooie kerststal maakten het eindejaarsfeest compleet.  Ik kijk terug op een memorabele schitterende natuurtocht met de afsluiting van dit wandeljaar.  Noud en nog twee meerijders en ik kijken terug op een mooie oergezellige dag.  In het duister zoeken we onze weg naar huis.  Jullie allen beste en trouwe lezers, wens ik alle voorspoed gezondheid en het wenselijke voor het nieuwe jaar 2017.  Houdoe en tot volgend schrijven weer.   Van Peter Heesakkers

28-12-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is mijn traditie geworden deze tocht.  De gezelligheid en de ontmoetingen.  Het belooft  een "warme"dag  zoals de meteorologen hem betitelen  te weten 12 a 13 grdn.   Zon later op de morgen wordt ook voorzegd.  Inderdaad herfst of lenteachtige temperaturen.  De voorbije nacht maar ook op mijn weg naar de bus, miezert het flink, en noodt me de paraplu op te steken.  Verbazing aan het busstation, een aardig groepje als wandelaars uitgedoste , rugzakken o.a. hebben hetzelfde reisdoel.  In afwachting van de bus kletsen we wat af.   Inzender op Beneluxwandelen Roland Weijers tekent ook present.  Moeten alert zijn op het busnummer, wat twee weken terug veranderd is.  Andere diensten en nummers en routes.  Ontmoet wandelaars uit Breda en het verre westen des lands als verstkomenden.  Wisselen onderweg de laatste wandelnieuwtjes uit in de ruimste zin.  De bus haltert  vlak aan de voordeur van c.z. De Dommelstroom.  Komen een zaal in waar het levendig druk is. Hennie uit Heerlen heeft haar knutselwaar  weer uitgestald, terwijl hare Theo, zijn voeten teistert op modderige wegen.  Inschrijven, handjes schudden, korte begroetingen en ik ga op weg met een Bredase mede buspassagiere.  We horen kerstklokken luiden en tegenover de startplaats waar zich ook de kerk bevindt is een kerststal  deels  met levende have die al vroeg  kraamvisite  krijgt.  De  kersverse ouders laten het zich overkomen en verroeren geen vin, bij het bezoek van wandelaars en kerkgangers.    We lopen even wat straten om in de buitengebieden te geraken.  Gaan even door agrarisch gebied een buitenwegje van de bebouwing, om een verhard wegje van grind en modder te begaan.  Komen we aan de Valentinuskapel, wat toehoort aan dorpje Riethoven verderop.  Bij  georganiseerde bedevaarten naar deze kapel komen alleenstaanden bidden om hier eventueel hun levenspartner  te ontmoeten en dat schijnt wonderwel te lukken.  Zal vast rond valentijnsdag me een drukte geven.  We gaan over riviertje De Keersop die vlak langs deze kapel stroomt over, en gaan recht tegenover een klappoort in die ons doet slingeren over smal verhard pad, door weidegebieden en wat wilde groeisels, en her en der een zitbank.  Tamelijk vochtig pad wel.  Na weer een hekwerk door, kunnen we onze schoenen schoonstampen op asfalt.  De Riethovense kerk blijft in het vizier, soms keren we de rug toe maar dan toch na een bocht is ze daar weer.  Een snelstromende beek overgaand, en de nodige paden door, een autoweg over krijgen we toch nog even voornoemd dorp wat straten te gaan, om weer akkergebied te doen.  Parkoersman moet er op bedacht zijn geweest dat we winterse omstandigheden zouden kunnen treffen. Paadjes en wegjes wisselen af.  Een rotonde kruisend met  onoverzichtelijke verhoogde aarden cirkel, laat het verkeer ons beleefd en medelevend voor gaan, waarbij ik een saluerend gebaar maak als dank.  Mogen landerigheid verruilen met bosstukjes om via een oude beukenlaan rechttoe op een sportpark te gaan.  De ruimte ons toebedeeld, is erg klein en krap, maar anderen zoeken buiten het terras op in de winterzon, die ons vanaf de start  twee k.m. gaans plots gunstig gestemd  is.  De temperaturen lopen snel op en zowaar ik krijg het warm.  Binnen komende slaan de brillen aan, en poetsen ze de glazen droog.  We bekomen middels een bon bij inschrijving een kop heerlijke erwtensoep.  Neem nog een koffie na maar blijf maar niet lang zitten na mijn zetelverovering, dus herneem mijn wandelgang het beukenlaantje uitgaand, de ruimten weer in.  Asfaltwegje op om na een honderdtal meters een metalen poort in te mogen, privégebied en door bospartijtjes dwars over een veld te gaan . Een manege langsheen, en wat geknuffel met rijpaarden en ook pony's.   Mijn wandelpartner was na de sportparkrust verontschuldigd en zelf op stap  verder gegaan.  Vrijheid , blijheid toch.   Krijg nu een hele reeks paden door afwisselend velden en bos te gaan met alom houtopslag van uitdunning bos.  De route-omschrijving is dermate nauwkeurig dat zelfs lantaarnpalen nummers vermeld zijn, wandelknooppuntpaalnummers, woord voor scrabbelaars{!}   Mijn routepijlen nummers veranderen en gaan zakken naar nummer 60, omdat andere kortere afstanden erbij komen en zo ook voor de lange afstanders.  Tweede rustpost is voorzien in een scoutinghome, ook hier veel buitenhangers genietend van de zon.  Erg druk binnen en weer een plaatsje veroverd toch.  Sfeervol met kerstversieringen en enigzins in de donkerte.   Het is er bloedwarm binnen.   Ventilatie is als er nu en dan binnenkomen of vertrekken.   Na deze post  gaan we bos uit en een fietspad op met smal asfaltwegje erlangs, om verderop toch weer erg vochtige paden te gaan bewandelen.  Vlaamse deelnemers zijn ook weer opvallend aanwezig, merk ik bij mijn passages.   Krijgen het zoveelste modderbad voor de kiezen raken aan smalle brug een plank breed, de keersop over, even vochtig paadje en dan dalletje in langs een zomaar voetbalveldje.  We hadden onderweg al diverse moeilijke doorgangen vanwege onvoorziene modderbaden en plassen.  Een poortje door houtwal doorheen belanden we in een groenige woonwijk.  Hoewel druk bebouwd erg rustige straten.  Het was even goed lezen op beschrijving want de afslagen volgden snel op nu, voet en fietspaden zus en zo door. De pijlen hadden een schutkleur door bevestigingen op ijzeren palen van verkeersborden en straatnamenborden, en plots steekt daar de torenspits vanaf de startplaats boven de daken uit, en weten we daar het einde der tocht.  Draai nog de laatste straathoek om en wordt verblind door de laagstaande zon.  In de zaal na afmelding doet good/old Frans zijn opwachting.  Hij kan niet meer meelopen maar heeft tientallen jaren zo zeker een halve eeuw, vele klassiekers , meerdaagse tochten en lange afstandstochten in binnen en buitenland op zijn palmares bijgeschreven.  Heeft veel om terug te zien.  Aan tafel bijgeschoven  wordt nog even bijgepraat over wandelzaken en zo meer, en dan spoed ik me naar de bus welke op zondagen uursdiensten rijdt, te lange wachttijd voor een onrustige wandelaar dus, moet ik me verontschuldigen.  Over de tocht mag gezegd: Echt de Voetjes weer, met zorg parkoersen omschreven en bepijld, aktieve gezellige gastvrije verzorgingsploeg.  Komend jaar viert deze club hun 25 jarig bestaan.  Hun site, genaamd { wsv?} Voetje voor voetje vertelt ons alles omtrent hun jaarlijkse wandelingen en andere activiteiten.  U geachte lezers/ lezeressen wens ik al het goede en wenselijke voor het nieuwe wandeljaar. Succesvol 2017!!  In alle opzichten, en vooral een uitmuntende gezondheid.   Tot volgend keer:               Peter Heesakkers

26-12-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het  doorgaande  verkeer  aan de startlokatie  remt sterk af, zij zien een verkeersregelaar aan de weg staan en  maar vermoeden een verkeerscontrole.   Op de parkeerplaats is het levendig druk, niet met wandelaars, maar activiteiten als atletiek van deze club.  Bij inschrijving bekom ik een munt voor een gratis consumptie en een mandarijn.  Neem de parkoersomschrijving in vogelvlucht door, en ga op pad. Langs de verkeersregelaar  af, een fietspad op en vervolgens onderlangs  een talud van een autoweg {E34/ A67}  een graspad op langs riviertje De Run die tegenstrooms me tegemoet komt dus.  Het is er flink drassig en bedekt met herfstbladeren.   Ook de plassen water bedekken dit pad en het is goed opletten deze te omzeilen, verraderlijk onder het herfstblad .  De luidspreker van het atletiekgebeuren  hoor ik nog lang na de start.  Erg hoog volume.  Een  waterval even verderop  is hoorbaar in het verder stille landschap.  Steek later per brug de stroom over en kom in gehucht Heers, even asfalt onder de schoenen.  Ga langs een schilderachtige brink met bewoning  weer het Kepenlandschap in, en volg een eikenweg.  Rijpaarden kijken me verbaasd na, spitsen de oren, en verwachten m.i. dat ik een voederaar voor ze zal zijn vermoedelijk.  Het asfalt vervolgt .  In de verre omgeving komt klokgelui uit de omliggende dorpen mij ter ore.   Ga  een graspad in, welke van groenstrook overgaat in bosgebied, opnieuw is het opletten op vaste grond en het zandpaadje dat onder bladafval ligt verborgen, stap over takken en boomstammen.  Een t-splitsing voor riviertje De Run ga ik langsheen, een stuw met val over terug langs deze rivier, weer even asfalt en een pad in welke me naar een ven en visvijver leidt.  Het Vlasrootven  is drooggemalen voor/ door werkzaamheden, er staat een dragline, maar mijn te gane pad is best te belopen eromheen.   Kom weer aan fietspad , steek even verderop een doorgaande weg over, bos in en wordt afgezet aan de boorden van De Dommelrivier.   Wordt omstuwd op smal paadje met allerlei groeisels en waar de oever het begeven heeft is even een voorzichtig te nemen doorgang daarom.  Pak weidedraad vast, gelukkig geen spanning op.  Na stukje bossages een weidepad in langs boorden bos, tot aan voornoemd fietspad, volg ik deze , en kom aan een watermolen in de Dommel, de gemeentegrens Veldhoven- Waalre.   Sla  rustplaats over een smal paadje in, en vervolgens een heg door met gewelfachtige doorgang, een beukenheg, Wat vaste campingbewoning langs,  om mijn pad te vervolgen door moerasgebied, en boswerk.  Het is vanaf de start miezerig weer, donkergrijze lucht, nevelig, koud, echt herfst, en de kleuren in het bos en verdere natuur zien er betoverend uit.  Herfst ten voeten uit, en ik zit warm weggedoken in mijn winter-wandelkloffie.  Temperaturen enkele graden boven nul.   Mag na een opener pad een klaphek door een weideland ingaan, let op dit pad op koeienvlaaien, ga weer hek door weiland uit, een smalle plank met schuine brugleuningen, rivier over , weer drassige paden door en het landschap verandert in weide en akkerlanden winterklaar, percelen omsloten door oude en jonge groenstroken, bomenrijen.   Paden met Y en t splitsingen ga ik door.   Pad stuurt me door een klaphek een wegje op.   Parkoersuitzetter ziet zich genoodzaakt een alternatieve route te maken wegens te slecht begaanbaar pad.  Vervolg een poos asfaltwegje verkeersvrij door open landerijen, en kom aan doorgaande verbindingsweg fietspad .  Vlak voor Valkenswaard herpakt de eigenlijke route weer, weet een doorsteek, en ga rand bebouwing een pad op welke verdwijnt in bos.   Reuk van rottend herfstblad ontwaar ik, de herfstkleuren zijn hier fenomenaal mooi, en hoewel bepijling af is presteer ik het nog verkeerd te lopen, ga op mijn schreden terug, en dan lijkt alles op elkaar, ik verdwaal even, besluit dan maar even eigen weg te volgen, tot ik plots de bepijling weer tref, klopt met omschrijving een pijlnummering.   Regendruppels hangen als kristallen aan de kale struiken.  Een ven langsheen, ga  verder in bospaden tot brede zandweg die overgaat in asfalt.  Ga onder Waalre door naar volgend gehucht.  Loon genaamd.  Een verkeersbord met verzoek langzamer te rijden vanwege stofoverlast aanwonenden.   Hoef niet behoedzaam te stappen, want de grond is verzadigd nat.   Sla opnieuw rust zijnde een café over en vervolg.   Opnieuw een prachtige oude brink waar de tijd blijkt stilgestaan te hebben, met oude boerderijen omringd.  Moet van brink een hoge smal heggenpad in, een kerkepaadje genaamd, uit vroeger tijden, het is door nattigheid opletten waar ik schoenen plaats.  Stapels boomstammen hout voorbij.  Wat bos door, een klinkerwegje, even wijkje door, kom dan zandweg op, en blijkt parkoersman me met een grote bocht om Waalre te sturen, door rustige stille landschappen.  Een kat komt uit de wei gewandeld , maar zet er een spurt in naar huis wanneer  ze mij ziet, ze was vast op veldmuizenjacht.   Beland weer door akkerlanden   duidelijk winterklaar.  Een verharde zandweg langs sportvelden,  terug overgaand even in asfalt en weer veldpaadjes wordt ik enige malen geconfronteerd met zwermen weidevogels, mijn wat kleurige paraplu doet de zwerm opschrikken en een  grote wolk van vogels scheert over de weide en akkerlanden.  Het blijft zowat de hele wandeltocht druilerig.  Volstrekte stilte om me heen zowat mijn hele wandelweg, allen op de wereld.    Een drassig paadje weer in waar terreinwerkers dit pad omwoeld hebben met hun kolossale machines, langs stapels boomtakken, een slingerpad door open landerijen. Ik beland aan weer doorgaande weg, mag fietspad op, tot vlak voor een helling naar snelwegviaduct, ga ik fietspad  af, een kort asfaltweggetje op en daar loop ik langs de autosnelweg wel op veilige afstand, langs kerstdennenteelt, weide en akkerlanden.  Opnieuw zwermen vogels over me heen.  In de verte tekent iets af wat de finish doet vermoeden, en dat blijkt dan ook later.  Steek die weg over en kom aan de finishplaats uit.  Binnen is het evenals vanmorgen een drukte van belang, vanwege andere dan wandelen, clubaktiviteiten, maar vind er na afmelding toch nog plaatsje om even te zitten.  Ik kijk terug op een echte herfsttocht, enkel  de wind ontbrak, maar had toch nog veel hemelvocht ervaren, voor de rest alle ingrediënten  waar een herfsttocht voor staat.  Een schitterend parkoers, prima bepijld.  Alle lof voor de uitzetters, en andere medewerkers.  Jammer was dat  de opkomst wat achterbleef bij de verwachtingen.  St. Nicolaastijd  of het druilerige weer, in tegenstelling tot voorspellingen, zal de oorzaak zijn geweest.   Heb genoten van een schitterend herfstparkoers.  Hulde aan het personeel van parkoers en andere aangelegenheden de tocht betreffende.  De actieve wandelaars die hier nu afwezig waren, hebben een prachtige natuurtocht gemist.  De herfst in al haar glorie.  Dat kunnen zij in een volgende gelegenheid alsnog goedmaken.  Volgende week?  Daar hoef ik niet over na te denken.  OLAT vanuit Someren-heide, een bijdorp van Someren, bekend om haar jaarlijkse Kennedymars  en  feestprogramma eromheen.  Daar heb ik weer hoge verwachtingen van gezien prachtige natuurrijke omgeving.  m.n. Onze Vlaamse wandelvrienden kennen de naam al , en zullen best veeltallig aanwezig zijn hier weer.    Beste lezers:  Ik groet u met het Brabantse "Houdoe" . Tot volgende keer weer, mogelijk tref ik jullie hier volgende week ook.  Hartelijk gegroet:     Van:  Peter Heesakkers.

13-11-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Ik word wakker met een uurtje langer slapen vanwege de terugzetting van de klok naar wintertijd.  Bij de ochtendschemering zie ik kleine donkere wolkjes, met een rode rand.  Op mijn weg naar Boxtel zie ik grondmist. Het belooft niet te min een mooie zonnige dag te worden.  In de schoolkantine van het plaatselijke lyceum de startplaats dus is het een levendige drukte.  De startroute gaat dwars door de dorpskom het oude centrum.   Een oud hobbelig kasseiwegje stuurt me door een steeg, stille winkelstraten over de markt met een standbeeldje van "stapke voets" levensecht, kennelijk een fameuze straatveger eertijds, met schop en bezem in zijn handen.   Boxtel lijkt in diepe rust, gezien de leegte van haar straten.  Na wat straten gaan we een steeg in.  Het parkoers wisselt snel in parken, oude en nieuwe bebouwing, zeer recent tot voor-oorlogs.  Herbouwde straten met appartementen.   Een achterom heggepaadje door, een vennetje , in  natuurlijk een parkje, paden rijk bezaaid met beukennootjes.  Na dit parkje een groenige villa en bungalowwijk door.  Om dan het Sparrenrijkbos door te gaan, echter het bos is in tegenstelling zijn naam rijkelijk voorzien met allerlei soorten bomen, benevens de spar.  De paden gaan schuil onder een bladerdek, van afgevallen bladeren.  De herfst heeft haar intrede duidelijk gedaan.  De bomen kleuren prachtig, een schilder kan het niet mooier.  Geniet van doorkijkjes naar velden en akkers winterklaar, omrand met veelkleurige bomen van die bossen.  Een oude beukenlaan door welke overgaat in versmald pad.  Draaien met de schouders tussen dicht opeenstaand groen.  Draai een breed bospad of weg in met veel tourfietsverkeer omzoomd met oude eiken.   Kunnen gemakkelijk fietsers ontwijken door bosweg zand te gaan lopen.  Steek een doorgaande weg over, om meteen natuurgebied  Eikenhorst in te gaan, ook doorkijkjes waar in de schaduw witbevroren landerijen.  Nachtvorst dus.   Steek middels een graspad een wei over, naar opnieuw bosperceel, overgaand in rietkragen manshoog, welke aan een stroom staan.  Na wat wild en ruigte geslinger kom ik aan een 30 m. brede stroom, in wijdse ruimte en volg deze stroom, met watervallen en sluizen, de Essche stroom middels graspad, al flink vertrapt door mijn voorgangers.  Mooie waterspiegels leiden me af, tuur de wijdse omgeving af, het decor van rijk gekleurde bomenpartijen.  Een rustgevende omgeving.  Even lijkt het erop dat we Vught zullen aandoen, maar met een slingerend fietspad worden we onder de autoweg A2 naar Utrecht-Amsterdam  doorgestuurd.   Betreden dan natuurgebied Halder.   Een breed verhard pad op enerzijds blik in de ruimte noordwaarts, maar aan rand van bos anderzijds, onder oude eikenbomen door, met uiteraard de grond rijkelijk bezaaid met eikels.   Afwisselend asfalt en grindpaadjes naderen we St. Michielsgestel, door landelijke taferelen.  De Theereheide door.  De herfstzon warmt intussen op, en schijnt bijna wolkloos.  Jacks gaan uit en worden om de middels geknoopt.   Bereik dan een boerderij-erf waar de club de rustpost voorzien heeft, knus en gezellig buiten zitten we in de zon en ik bezie naast alle klets her en der, de wandelaars aankomen en vertrekken.  Erg veel bekenden.  Een leuke ontmoetingsplaats.  Ga na de pauze, even asfaltwegje in wat overgaat in een fietspad, welke een tijdlang draait door het landschap, en me brengt aan de oevers van de eerder genoemde  E-stroom.  Opnieuw volgt een graspad hierlangs over dijken die aangelegd zijn tegen opkomend Maaswater uit vroeger eeuwen, wanneer na een flinke regentijd de Maas buiten haar oevers trad.  Mogen later de dijk af die nooit verveelde, om weer landerijen in te gaan en zowaar een weide vol koeien, welke dit jaar schijnt steeds zeldzamer te worden.  In de rivierdalen groeit volop mattenbies, wat vroeger als vlechtwerk diende.  Ga na landerigheid een overdekte groenstrook in over een dijkje met doorkijkjes naar wisselend landschap almaar rechtdoor, en ga over in dicht bosgebied met opnieuw kleurige bomen en herfst bladwerk.  Een waar schilderijpalet.   Lage eikenstruiken langs in volle kleur en bruine varensgebieden.  Gaan dwars door een golfterrein met spaarzame golfers toch.   Hoef niet op te letten op rondvliegende golfballen.  Aan rand golfterrein een smal bospaadje in.  Bladerpaadjes en het is zoeken naar het pad te gaan.  Om ons dwarrelt het blad uit de bomen.  Een grindpad door bosgebied zet me af op een fietspad met doorgaande weg die Boxtel met St. Michielsgestel verbindt.  Deze bosweg is wat lang maar zeker niet vervelend, en veel afleiding aan de natuur rondom.   Weerszijden de weg is afgezet met gaaswerk-draad en her en der een luikje om klein wild doorgang naar ander bosgebied te bieden.  Mag dan linksom een grindweg in, en ontdek dan een bordje met dicht en rijm, welke in dit gebied veel opgeld doen.  Dichtwerk welke me opviel was met volgend opschrift:    Vierdaagse:  "Moeder is gaan lopen, dus vader zit alleen. 't Is moeilijk te verkopen vijf kinderen om je heen. Vader is degene die het gezin bestuurt. maar goed dat de Vierdaagse, geen vijf dagen duurt" .  Van dichter, Gerard Bijvoet.  Gedicht als naam dichter zeer toepasselijk!   Helaas,  menig wandelaar ziet dit bord niet en snelt voorbij.    Hoe toevallig, van toepassing op wandelaars, ver van de vierdaagsestad  zomaar in de weidse natuur, in een totaal andere provincie, wordt dichter geïnspireerd?!   Ik zet mijn gang voort, tref steeds meer dagjesmensen die deze mooie herfstdag willen genieten per fiets en te voet.  Na dit grote bos met opnieuw  boeiende doorkijkjes, tref ik nog een dode wat groot uitgevallen muis dunkt me.  Houtwallen opgeworpen om wild schuil te geven, muren met oude takken en planten, langs de bosweg.  Volgt een lange stijging in de weg.  Ga per viaduct over de voornoemde A2 autoweg met gehaast verkeer.  Dalen hierna weer om een wilgenwegje in te gaan.  Zie mogelijk honderdtallen ganzen aan water in de velden mogelijk trekganzen op weg naar warmere oorden voor de winter, die even een tussenlanding maken.  Een weide met alpaca's langs, meest jonge exemplaren.  Nog wat bokken , schapen, geiten in weilanden.  De route slingert door de weilanden en akkers.  Dient zich ineens bebouwing aan van Boxtel.  Route-uitzetters bedienen ons van zo veel mogelijk groen door de bebouwing, met veel hoge flatgebouwen op het eind.  Steken oude rijksweg Eindhoven -'s Hertogenbosch over en gaan oude bebouwing Boxtel in.  Korte straatjes en stegen door, gaat het rechttoe op het lyceum af, de finish dus.  Waar het na afmelding nog gezellig is met nablijvers, waaronder veel bekenden.  Een afsluiting van een weergaloos mooie echte herfsttocht, in al haar pracht en praal.  Het routecomité heeft weer prachtig werk geleverd.  De wandelaars kwamen van ver uit het land, en ik ben er zeker van, dik tevreden.  Met het nablijven worden we met de vroege zonsondergang geconfronteerd, waren vergeten dat de klok verzet was.  Heb een wandeldag genoten met schitterende natuur.  Kijk nu al uit naar hun mid-wintertocht 5 februari 2017. U kunt het Nederlandse wandelprogramma vinden op www.wandel.nl  van onze nationale wandelbond ,  www. KWBN.nl.   U beste lezers groet ik weer met een hartelijke Brabantse groet: "Houdoe"!  Tot volgend keer weer.    Van Peter Heesakkers

30-10-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Schijndel:   Een gedenkwaardige plaats voor mij.  Waar ik mijn eerste wandeltocht liep, voorzichtig, op de 15 k.m. , wel in geweldige gietbuien juist tijdens die wandeling. Elke nieuwkomer die dat ervaren zou, zou de wandelschoenen aan de wilgen gehangen hebben, maar toen begon het pas echt voor mij.  Liet me niet kennen en zette door, en vanaf dan zou het wandelfanatisme in mij toeslaan.  Ik kwam stijf als een plank van deze tocht terug.   Het centrum van het dorp is flink veranderd, en de bebouwing uit de kluiten gewassen sinds.  Aan de rand van het dorpscentrum koos OLAT vandaag vanuit het ontspanningscentrum zijn activiteiten.  We gaan direct het dorp uit, steken de randweg over, en meteen herken ik het begin van de route destijds.  Dat deed me wel wat.   Vrijwel direct kiest de club voor het padenwerk na de start.  Populierenbomen voeren de boventoon in deze streek ruwweg  ten zuiden van 'sHertogenbosch, de Meierij genaamd.  Heerlijke paden slingeren we door, het hemelzwerk is azuurblauw, maar nog wat grondmist, wat prachtige zonnestralen tovert tussen de bomen door.  Ochtenddauw ligt nog in de velden en weiden, en toch hoewel herfst, is het nog opmerkelijk groen in de natuur. De populier is zijn blad al aan het verliezen en aan het verkleuren, eind Augustus en in September al als gewoonlijk de eerste boom die al de komende herfst aankondigt.   De paden zijn al bedekt met rottend herfstblad, van de populier.  We gaan door vochtig moerasgebied. Treffen mooie doorkijkjes onderweg, allerlei struikgewas en boorden riet en andere grassen .  Populier overheerst ook in deze streek, hout vooral voor de klompenmakerijen, en welke veel vocht onttrekt uit de grond.  Wanneer een populier gekapt wordt, is het voorschrift dezelfde soort terug te planten vrijwel kort hierna.  Zo blijft het gebied haar eigenheid behouden.  Krijg na de eerste paden een betonpad , zo'n anderhalve meter breed te gaan, met veel recreatieverkeer, joggers, fietsers, zomaar wandelende dagjesmensen.  De weersverwachting is gunstig, zonnig en zelfs warm, vrijwel geen wind.  Eerder zomers dus.  In een bocht van dit beton pad loop ik verkeerd, ga op de kortere afstand en dat ontdek ik aan de route-omschrijving.  Ik keer were, en geraak aan het punt waar ik verkeerd ging.  Wat een reacties van de lopers die ik tegemoet  kom!  Terug aan het betonpad zie ik de reden van verkeerd gaan.  In het struikgewas hangt inderdaad een pijl.  Graspaden zijn "in" vandaag, naast enkele keer glibberige modderpaden, maar dat is broekgebied nu eenmaal.  Klaphekken ook en smalle balkenbrugjes als over al of niet droge slootjes en stroompjes.  Een brede zandweg met natuurlijk populier en enkelmanspaadjes met boompjes kleine rode bessen.  Waterlopen, balkbrugjes, gewone bruggen zijn ons deel, almaar smalle paden door poorten.  Vlak onder een poort een verraderlijk diepe kuil wat me achterop komenden doet waarschuwen.  Wandelknooppunt palen bepalen onze route deels.  Gaan soms door agrarisch gebied. Weinig koeien weer buiten, maar ander weidevee als pony's, schapen, geiten, paarden.  Dient zich de veldrustpost aan, en laat me brood en koffie goed smaken.  Na rust brede  zand veldweg op.  Wat verder blijkt de appel inderdaad niet ver van de bomen te vallen, zeker niet bij jonge bomen.  Rijp als ze zijn en niet kunnen wachten op haar plukkers.  Trek door velden en langs waterlopen naar het natuurgebied Wijbosscher broek in. Aantal oude bomen wedijveren met jonge boompjes in het landschap.  Oude bomen op de achtergrond fris groen nog met oude bomen op de achtergrond kaler wordend, en verkleurend.   Wilgenboompjes maar ook grotere oude langs de paden.  Moerasbos volgt.   Paadje door weiden heen, met later meidoornheggen en om grasveld heen aan bosranden.   Geraak ik aan de zaal rust.  Buitenterras goed bezet met toeristen en wandelvolk.  De Schaapskooi genaamd.  Schuren voor die beesten nog leeg , zij grazen in de gebieden rondom  deze uitspanning.  De bediening is wat traag en toch veel jong personeel.  Ze weten met de drukte geen raad.  Een  Vlaamse schuur, what's in the name?  Hooiberg,  mooie tuin en boomgaard, een heerlijke rustplaats toch.  Hierna volgt asfaltwegje overgaand in brede zandweg door den boer zijn terreinen.  Een pijl blijkt weg, of weggehaald door onverlaten.   Papier brengt uitkomst weer, en gaan poos weer bossen in, nu veelsoortige bomen.  Terug open zie ik op afstand contouren van stadje Veghel en gaan langs de randen van dorpje Wijbosch.   Steek rotonde over met nogal fietsenstallingen en bushalten, gaat het dwars door industriegebied.  Moet juist over oude spoorlijn, het Duits lijntje genaamd, deze lijn langslopen.  Gaande van Boxtel, via Uden en Veghel, Mill en Gennep naar Duitsland eertijds, vandaar zijn naam.  Het pad is soms wat ongemakkelijk vanwege de spoorkeien die de rails ondersteunen en steunden, en wat lang ook.   Moet verderop over een smal muurtje in sloot wat niet plezant is voor ouderen en moeilijk lopenden bedenk ik.  Ben nu aan andere kant spoorbaan en even verderop hebben parkoersuitzetters opnieuw een opgave, via een smalle plank over sloot naar de andere kant terug van het spoor, steunend aan twee paaltjes lukt het, dan de dijk opklauteren, traptreedjes op, spoorbaan over en weer stenig pad volgen. Voetmassage en blarenplagers, voet omzwikkers.  Bereik dan spoorwegovergang in doorgaande weg Schijndel in,  daar wacht de tweede rustpost.  Laat de soep en brood wel smaken.  Nee we zijn er nog lang niet !  Het pad langs spoor vervolgt aldoor over soms stenige paden  losse spoorkeien, en blijken de routemensen nog een hele omweg om Schijndel  in petto te hebben.   Eindelijk mogen we dan van het spoorlijntje afscheid nemen,  dit was vaak overgroeid, met struikgewas en jonge boompjes, tussen zijn rails, kruisen het en duiken de landerijen in van ook al geoogste maïsvelden, inmiddels kale vlakten dan.   Steven nog wat landerijwerk door, rustige wegjes en den boer zijnen doen.  Om na enige tijd bebouwing te bereiken, blijkt Schijndel te zijn.  Ga door langs  scholengemeenschappen en bejaardencentra langs, sommigen zitten buiten op bankjes te klessebessen met elkaar, sommigen ons groetend en zij genieten van het wandelvolk.  Een museum voorbij en dan volgen straatwerken, wat chaotisch!   Over zowat een kilometer. De route voert ons door straten helemaal omwoeld met wegenwerken, bergen zand en diepe sleuven, riolen en andere leidingaanleg, waar hulpdiensten als ambulance en brandweer in geval van totaal  nood, niet bereikbaar zijn, om bij de bewoners te komen.  Ondoordacht en slordig. En dat mag van de gemeente?  Heel onnadenkend!!  We moeten over rubbermatten langs de voordeuren gaan.  Ik vrees voor bewoners interieur en vloerbedekkingen.  In geval van zand of modder!  Welk brein verzint zoiets nu?   Steek dorpsstraat over en daar staat een monumentaal pand helemaal in een glazen kast gehuld.  Dak en muren. Glaswanden dus waarachter de oude muren, byzonder om te zien.   Een glazen huis dus. Draaien dan half om de even zo oude kerk, komen langs een plek met hangjeugd aan de dorpskroeg, en ga ze in alle rust voorbij.  Ik verslik me in een afslag en wordt door oudere dames terug op het juiste pad geroepen, wandelen wat steegjes door, en geraken op een bekende weg naar de finishplaats.  Een dorpse ontspannings en  zaalsportcentrum, staat daar gloednieuw te wezen.  Een puike start/finishplaats dat wel.   De route vandaag was weer Echt OLAT, hun eigen slogan.  Prachtig nazomerweer, enkel vliegtuigstrepen waren er onderweg. Dat zou vanaf maandag zwaar veranderen zegt de weerman ons.  Op de finish tref ik Noud weer, de hoffotograaf van deze club. Zijn foto's zullen in de loop van de week op de site van OLAT.NL  verschijnen.  Een kort gezellig na zijn in de zaal volgt, vooraleer ik de thuisreis aanvaard.  Toch weer een byzondere route vandaag en inderdaad echt OLAT.  Trof nog best veel Belgen die vaak van ver de reis hadden ondernomen .  Tot uit West-Vlaanderen.  Daarnaast de oude getrouwen, bekende, altoos aanwezige wandelaars die al jaren noem maar klant zijn bij de club, ook van alom uit het land.  Ik heb er vandaag weer mijn draai gevonden ook toch.  Aan u beste lezers ik groet u met het Brabantse  "Houdoe",  weer. Tot volgend keer weer.  Van:  Peter Heesakkers.

16-10-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Dit maal had deze club voor Bladel gekozen al startplaats van een van hun tochten doorheen het jaar.  Het was even inlopen naar de startplaats in het gebied de Tipmast.  Op mijn gang erheen tref ik de markering van het Renier Sniederspad welke hier start en Bladel met Antwerpen verbindt.  Een bord met de naam Egypte verrast me, maar blijkt de straatnaam te zijn. Het ziet er overigens groen uit dus geen Egyptische toestanden wat natuur aangaat.   Ik hoor tot tweemaal toe knalgeluiden op mijn gang, en kom tot de ontdekking dat kastanjes uit de bomen vallen, op autodaken en motorkappen, auto´s van wandelaars al onderweg.  De naam van deze tocht is vernoemd naar Zwarte kaat,  een heks welke in Bladel en omstreken huishield en woonde, en onderweg tijdens deze tocht verhaalt over deze vrouw. Het voert te ver om de geschiedenis te vertellen, u kunt beter googelen naar "zwarte kaat", als u meer hierover wil weten.   Kastanjes en talloze bolsters komen voor mijn voeten , onderweg naar het startburo.   Na inschrijving vangt mijn wandeling aan.  Passeer talloze vakantiewoningen in het groen al meteen.  Ook het bosgebied van de Kempen biedt zich direct aan.  Geraak, na even op een trimbaan  met allerlei oefen/apparaten. Kom voorbij een monument, ter nageachtenis van drie overledenen maar kan geen plaquette of anderszins ontdekken van het verhaal hierachter.   Onder mijn voeten boomvruchten als denne/appels , eikels, kastanjebolsters, het is al meteen een gemeleerd bosbestand van veler boomsoorten door elkaar, en wat onderweg opvalt groen in plaats van herfstkleuren overheerst.  Kom ook langs kleine heideveldjes. Toch dwarrelt nu en dan lover rondom me.  Zie soms ook boleten, maar paddestoelen nauwelijks, en toch het is herfst.  Ook vallen op jonge boompjes en struikgewassen bospercelen, en ruigtegroei mag hier haar gang gaan.  De rustpost dient zich al na een vier k.m. aan met een prachtige goedvoorziene kadiwagen, de trots van deze club.  Kadi staat voor kantinedienst.   Een ruim terras erbij zodat ieder zich in alle rust en gemak kan zetten.  Na deze rust krijgen we een beekdalwandeling voorgeschoteld.  Aller soorten grassen, enorme vlakten bosbesstruiken in de onmetelijke stille en grote bossen zijn ons deel,  jonge en oude bomen door elkaar.  Struin door bospaden en her en der fietspadennetwerken, toerist en wandelaar kunnen hier hun hartje ophalen, en niet vergeten de heerlijke bosgeuren onderweg.  Paden lopen is het patroon van deze dag.  Geraak aan de autoweg E34 genoemd door de Vlamingen, voor ons op Nederlands gebied A67 en aangelegd destijds als de E3 gaande van Stockholm naar Lissabon.  We laten het verkeersgeraas weer achter ons naar de natuurlijke rust en stilte.  Weide en akkerlandschappen zijn in deze bosstreek verweven. Zie dit jaar opmerkelijk weinig koeien {!?}.   En wanneer ik ze later toch nog tref zeg ik ach het zijn misschien wel herfstkoeien, wat lacherig naar medewandelaars.  Een bord met natuuruitleg vertelt ons dat we in natuurgebied De Pals lopen, en ziedaar, een groepje rode vliegenzwammen naast het pad!  Een bosperceel waar hoge vergeelde varens tussen de bomen staan, even verder toch weer groene.  Het is een heerlijke slingerpaden partij door smalle, brede en grassenhoge paden.  Teken zullen geen vat op me hebben vanwege lange broek.  Geraak weer aan de rustpost van daarstraks, en krijg een heerlijke voedzame warme kop soep, voor een spotprijs aangeboden.  We zitten in de frisse herfstwind uit oostelijke richtingen, maar het is er absoluut gezellig.  Een visvijverwandeling mag niet doorgaan van de boswachter, maar niet getreurd, ik krijg na rust weer heerlijke houtsprokkelpaadjes te gaan, en zie stapels rijen boomstammen, de boswerkers dunnen het bos uit om grondgroeisels hun kans te geven.  Alom sporen van bosmachines.  De geoogste stammen ruiken ook flink toch.  Eindeloos dolen door de natuur en uit de frisse herfstwind volgt weer.  De routeuitzetters , pijlen aanbrengers en ophalers hebben een hel of a job, zoveel is zeker.  Het is perfect gepijld, maar toch ik houd mijn routebeschrijving paraat.  Elke meter van traject staat omschreven, met de totaalafstanden optellend.  Er is weer schitterend werk verricht door de routebouwers.  Pijlen ook genummerd opvolgend, conform papier.  Een boomstam omzwachteld met gele zwammen, grasakkers in de bossen met opmerkelijk kort gras,  teeltakkers velen zijn als winterklaar, her en der  geoogste mais-akkers al, kale vlakten, en bosranden, het is ongelooflijk mooi hier.  Kom langs de Heksenboom,  ja die van het verhaal zwarte kaat, duidelijk honderden jaren oud lijkt.  Grillige takkendak met weinig lover, dat wel, een oude beukenboom.  Die veel kan verhalen en al die jaren en eeuwen de natuurgrillen weerstond. Sprokkelhoutpaadjes weer volgen op, draai met schouders door smalle paadjes langs de bomen, soms ontbreken echte paden door grillige aanplant of door de natuur ingenomen.  Draai drie kwart om een groen kort grasveld heen en bezie bosrand van drie zijden zo gaande per smal pad met boomwortels vaak bovengronds.  Onder aan boomstam een grote elfenbank, je zou er bijna op gaan zitten, dit exemplaar moet erg stevig zijn schat ik in.  Even weidegebied met overwegend zwartbont vee, koeien dus, van het friese ras zegt men. Kom langs een plek waar zwarte kaat eens gewoond zou hebben. Nu een verblijfhut voor natuurgaanders.  Eindig in natuurlandgoed Ten Vorsel waar een hoge terp zich een vleermuizenkolonie schuilhoudt en deze via een zeg maar luikje in en uit kunnen vliegen, maar dan is het wachten op de avondschemer vooraleer deze buitenkomen.  Bossen worden afgewisseld met landschappen weiden en akkers, her en der een boerenschuur aan de einder.  De akkers veelal winterklaar.  Ga weer bos in en ontdek vakantiewoningen van  af de start en kom tot de conclusie dat de finish nadert.  En zo blijkt ook.  Een geweldig compliment past de club, de routeuitzetters,  bepijlers, vrijwilligers, bestuur, de bemensing van de rustpost-verzorgenden.  De club heeft weer een geweldig visitekaartje afgegeven, en het mooie grote kempengebied volledig uitgebuit, met een route om je vingers bij af te likken.  Rust , ruimte, en puur natuur.  In een woord fantastisch.  Een lokker voor elke wandelaar. Heel veel dank aan de inzet  van clubleden.  Als klap op de vuurpijl geeft Annelies een bestuurslid en helper me nog een lift naar Eersel.  Kan het nog mooier !?  Noteer de club maar in uw wandelagenda. Medio December een kersttocht vanuit Luyksgestel, een paar k.m. van het Belgische Lommel.  De Grenslopers,  weet u wel?  Mijn volgende tochten zullen OLAT in Schijndel  en Boxtel zijn, ook twee natuurklassiekers. U beste lezers, groet ik weer, met het Brabantse:  Houdoe ! Tot volgend keer.  Van Peter Heesakkers

12-10-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De afkorting van deze zeer actieve club betekent , Groot Veldhovense Atletiekclub.  Veldhoven , is gesitueerd even ten zuid-westen van grote stad Eindhoven, en desalniettemin toch verbonden met de stadsdienstbus. Gemakkelijk bereikbaar voor de niet autobezitter dus.   Een wandelaar blijkbaar ergens uit het verre westen des lands, blijkt dezelfde bestemming te hebben, en na vraag aan de buschauffeur, kan ik hem geleiden naar de startplaats en waar uit te stappen.  Aan de uitstaphalte gekomen zet deze er een spurt in echter, waar ik nog op stoom moet komen.  Na een tiental minuten gaans laat ik me geleiden door een luidsprekergeluid, die duidelijk wedstrijdelementen verkondigt.  De atletiekclub houdt tevens activiteiten als waar deze oorspronkelijk voor bedoeld is, op deze vroege zondagmorgen.  Ik betreed een schitterende accomodatie met eigen cafézaal, waar het goed toeven blijkt, en de prijsvoering zonder meer populair genoemd mag worden.  Het is daarbinnen een levendige bedoening.  De inschrijving gaat vlot en ik trek nog even mijn dunne jack uit want vandaag is een recordwarmte voorspeld al is het in de vroegte nog enigzins frisjes als ik de reis hiernaartoe aanvang.  Mijn zonnebril en kleppet op ga ik in zomers tenue op weg.  Langs de atletiekbaan van hun goedvoorziene sportpark, schrik ik me de weet ik wat, bij een startschot en stormt een groepje atletiekers weg.  Het is er overigens levendig druk daar aan het veld en zijn banen.  Ik doe het toch maar rustiger aan, en laat het terrein marcherend achter me.  Ben meteen in den buiten van schoolterreinen en een recente grote woonwijk, temidden van de natuur. Krijg anschluss met een fitte zestiger, die meteen  ook kond doet van zijn voorbije zorgelijke tijd en nu zijn ontspanning heeft gevonden in activiteiten als wandelen.  Wandelen reinigt de geest, en zet je zorgen aan de kant.  We gaan door open enigzins golvend terrein, velden met verwaarloosd groen en akkers, groepen bomen her en der, en in de verte aldoor opstijgende witte vogels van een naburig vliegveld.  We zijn er gauw aan gewend. Ons routepapier vermeld geduldig en exact alle wandelpaden, die we te gaan hebben, onder een stralende en dus zonnige hemelzwerk.  De omschrijving zeer nauwkeurig, houd ik bij de hand, en vink de regels aan welke ik betreed.   De pijlen zijn conform papier genummerd, en zelfs de meters tien tot honderdtallen staan erop vermeld.  Met de route is duidelijk een kenner bezig geweest.  Gelukkig is veel schaduw onderweg voorzien, door bossen en wegjes met bomen, maar zand en graspaden overheersen toch deze route door een schitterend Kempenland, her en der een akkerveld, tuinbouwgewassen, ruig begroeide velden het parkoers schakeert voortdurend.    Ik ben helemaal in mijn element met dit parkoers.  Alom rust ook, enkel verre kerkklokken zijn hoorbaar.   Moet naast paden ook een droge sloot door onder oude beuken en sparrebossen.  Bossen rijk geschakeerd met diverse boomsoorten en percelen, nu en dan onderbroken, met veldjes.  Ik passeer enkele grafheuvels uit de merovingische tijd en préhistorie, hier opgravingen van urnen en wat dies meer zij uit die tijden. Overledenen werden onder koepels begraven, en kregen nog vanalles mee, voor op weg naar het hiernamaals.  De parkoersen zijn in lengten ruim bemeten, maar daardoor ook byzonder mooi, mooier dan een afgepaste afstand, maar als ik op de open veldrustpost mijn kansen bereken op langere afstanden besluit ik toch maar voor een goede middenafstand welke trouwens ook langer uit zal vallen.  Het is gezellig en druk op de veldpost, ik bemerk wel dat de grote meerderheid voor nog kortere afstanden lijken te kiezen gezien de warmte bijna 27 graden.  De warmste dag sinds begin van de metingen in 1901 op deze datum zo verneem ik bij thuiskomst.  Ik ga weer in de hoeven en ik krijg een zonder meer schitterend parkoers voorgeschoteld.  Een dubbele boskruising zet me even op verkeerde benen, en als ik dat bemerk maak ik rechtsomkeer.  De bepijling is niet altijd logisch, en vergt soms wat zoekwerk om deze toch te ontdekken, maar soit.  Een mooi ven krijgen we ook erbij en verder  trippel ik allerlei boswegjes en paadjes door, T-splitsingen kruisingen Y-splitsingen, spokkelhoutpaadjes, graspaadjes zijn wandelaars deel, door een rustieke omgeving, en snuif boslucht op.  Geniet met een grote G. Passeer weer grafheuvels aan onderste randen met palen omringd, min of meer ronde bulten zijn het. Kom door gehucht Half Mijl genaamd.  Na een kruising door bouwland even in de volle zon, en trek mijn pet lager over m'n voorhoofd.  Lille noemt een bord, aan een wegje.  Een sportpark achterlangs dat zonder meer bij het dorp Vessem hoort.   Na weer een poos boswerk beland ik in een ruimte met lage groeisels, die blijken ontstaan uit het vroegere Groot Vessems Ven, ook wel "meer" genoemd, die door de groeiende waterwinning, droger kwam te staan, en wandel nu over de bodem waar eertijds water stond.  Ik krijg een kunstmatige heuvel te beklimmen door middel van een natuurlijke trap, welke me een schitterende uitkijk geeft, over het restant van het toen nog grote meer.   Vanaf een afgevlakte top.  Het water is diep blauw.  Daal aan de andere kant heuvel weer af en ruil open ruimte weer in voor bossen.  Een ven nog en oud donker sparrenbos door.  Mijn blad put uit door almaar bospaden te benoemen, en na wat k.m.rs doemt er een breed bospad op met asfaltfietspad erlangs, en uiteraard fietsverkeer, welke ik de ruimte geef door op de brede paralelle zandweg te blijven.  Beland weer op de eerder vandaag voorziene veldpost, dus de grote lus.  Kan hier gratis mijn schoenen laten verzorgen en of poetsen.  Ga na rust langs monument Toterfout, waar ergens vijftiger jaren vorige eeuw veel opgravingen waren welke nu met stenen uitlegpanelen verteld wordt wat men waar en hoeveel gevonden heeft.  Bereik weer bewoning wat dorpje Zand-Oerle blijkt te zijn met prachtige brink en wat horeca omheen, op het midden een oud kanon destijds door bewoners ergens uit de velden hierheen gesleept, uit de tweede wereldoorlog, ga niet dorp in maar een boswegje stuurt me ongeveer richting dorp Oerle welke behoort bij Veldhoven en dan  coniferen heggenwegjes, prima onderhouden gladgeschoren.  Ontdek twee bananenbomen in een dicht begroeide achtertuin, merkwaardig in ons klimaat!  Nu komt er een veldenparkoers , langs een pas gehooid veld waar de geoogste hooi in rijen, nog ligt, wijdse blik hier met de contouren van Oerle op de achtergrond, een ander kerkdorp.  Loop nu volop in de felle zon, over zanderige wegjes door akkerlandschappen, best zwaar lopen vaak, zo los het zand is.  De droogte en de zeer warme tijd van voorbije weken laat bruine { gras} velden zien.  Zo ook de bermen.  Een grote moderne veldschuur langsheen, zie ik Veldhovense gebouwen aan de  einders opdoemen.  De lucht betrekt plotsklaps.  Kom dan aan  de finishplaats aan waar het nog even goed toeven is na afmelding, het is wel rustiger dan vanmorgen omdat het sportprogramma zijn einde heeft gevonden intussen.   Neem afscheid van de aanwezigen, en bedank leden en bestuur in het byzonder met alle lof voor een schitterende dag, parkoers en organisatie.  Zonder meer voor herhaling vatbaar.  Krijg nog allerlei promomateriaal in handen gedrukt met o.a. hun tocht de tweede zondag van November, vanaf Het Witven in Veldhoven.  Zie site GVAC.Nl .  Een gelegenheid die zonder meer borg staat voor opnieuw een mooie tocht.  Op mijn gang naar het dorp begint de lucht voorspelbaar te betrekken, wat overigens in mijn woonplaats beperkt zal blijven tot een niets betekenend buitje.   Beste lezers.  Ik groet jullie met:   "Houdoe" { houd je goed} . Tot een volgend keer weer.   Van:  Peter Heesakkers.

25-09-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Deze van de serie Grensparkwandelingen  wordt georganiseerd door Wandelclub 55+  uit Eersel  vanuit dorpje Knegsel wat bij gemeente Eersel hoort.  Een wegwijzer in Steensel geeft aan 2 km. naar Knegsel wat ik zeer betwijfel, en eerder op 3 km. inschat gezien looptempo en tijd.  Maar ach wat geeft het je bent wandelaar en die kijkt niet op een kilometertje of zo meer.  Moet omzichtig langs wegwerkers heen gaan en begin een lange klim naar en over viaduct over de autoweg Eindhoven-Antwerpen.  Geraak daar in een bebost gebied, en een eindweegs verder komen me al wandelaars tegemoet gelopen vanuit een zijpad en weer zijwegje in het groen.  Dorpshuis De Leemhoef luidt de naam van de startgelegenheid, klinkt boerderij-achtig dus ik denk aan een omgebouwde of gerestaureerde boerderij.  Knegsel, een klein Kempens dorpje, dat onder de rook van Eindhoven nog niet is uitgegroeid, tot een der satellietsteden in Eindhovens agglomeratie, maar echt dorps gebleven is.  De Leemhoef komt in zicht en ik verbaas me over de accomodatie. Een splinternieuw gebouw met diverse ruimten, waaronder sportaccomodaties, waarvan ik de rendabiliteit voor zo'n klein dorp betwijfel, maar soit, niet mijn zorg.  De straten en de pleinen en voorplein staan vol geparkeerde auto's van deelnemers.  De Vlamingen zijn enorm vertegenwoordigd zo blijkt ook aan de nummerborden.  Zo bewerkstelligt  deze grens-wandel-actie dat meer wandelaars met elkaar in contact komen en elkaars clubs en streek leren kennen.   Mijn routepapier bij inschrijving bekomende zegt aan de kop. Deelname aan deze tocht is geheel op eigen risico?!   Oei, waar kan ik me aan verwachten dan?   Twee straten gaans ben ik het vriendelijke en vredig ogende Kempendorp al uit, een zandwegje in.  Op een vijfsprong van bospaden, moet ik een statige oude beukenlaan in welke het bos doorsnijdt.  Een dicht bos ook en toch ook recentelijk uitgedund getuige de flinke stapels hout of boomstammen langs de route, het ruikt ook lekker naar het recent gevallen vocht.  Het is ook switchen langs plassen op de paden, maar het is nog begaanbaar.  Het wordt plots stil achter me en dan blijkt , dat ik een afslag met pijl, dat wel, gemist heb.  Overigens blijkt het parkoers prima gepijld al zijn sommige routeduiders wel wat veel verborgen in het groen.    Ik moet een halve draai maken om een grafheuvel die deze streek rijk is uit de Merovingische tijd, welke heuvels met palen omrand zijn.  Uit opgravingen  teruggevonden.  . Ging ik met helder weer van start, de lucht raakt steeds meer bedekt met stapelwolkjes wat open landschappen meer fleur geven, als lijken die schilderijen.  En niet veel later zelfs raakt het half bewolkt.  Er komen flinke koppen aan het zwerk.  Ik tracht er figuren uit te fantaseren.  Ik mag een flinke bocht om Knegsel gaan door het Kempische groen, om dan toch zandpaadjes voor asfalt te ruilen.  Kruis de Veldhovense wegverbinding steek over naar fietspad in het bos en ben dan op de Moormanlaan, welke eigenlijk geen laan lijkt maar een bredere bosweg, die ook nog lang blijkt maar zeker enerverend is.   Kruis wegje dat ik vanmorgen liep op weg naar Knegsel en beland zomaar ergens temidden bos aan de rustpost der club, waar het erg druk is.  Na verwijlen ga ik verder op weg door boswegen en paden en kom weer in opener gebied met boszomen op de achtergronden met her en der een boerderijtje of boshuis aan de randen.  De bewolking neemt toe maar er blijkt nog niets mis te gaan met de nattigheid.   Het geeft het open gebied een prachtig cachet dat wel en ik heb mijn afleiding dus.   Een oude eikenweg met asfalt stuurt me door velden bieten,  kropsla, aardappelvelden, weiden, boontjes, akkers en maïs, kortom  de boer zijn verdiensten en werk ten voeten uit.   Het gebied geeft rust in mij.  En rustig is het ook.  Op de weg aan mijn voeten loopt een schaduw met me mee, onherkenbaar als zwart figuur, maar hij blijft me letterlijk voor de voeten lopen, toch niet hinderlijk moet ik toegeven maar communicatie met hem is onmogelijk.  In een scherpe bocht in de weg naar links moet ik enigszins rechts en meteen links weer een bosrand volgen aan de akkers, en dan pakt het bos me weer helemaal in en is de schaduw gevlogen.   Het zij zo.  Krijg een serie Y en T splitsingen te nemen en knooppunten routepaden voor toeristische wandelaars bedoeld, in goddelijk mooie natuur.  Geraak weer terug bij de rustpost van daarstraks, en na nuttiging en korte gesprekjes met al of niet bekenden, vang ik mijn route weer aan.  Moet de Moormanlaan van vanmorgen tegen richting in gaan lopen. Weer lang maar zeker niet verveeld door het bosgroen, met her en der verborgen verblijven of woonst van mensen in goeden doen.  Het Oeyenbos  is het genaamd hier, en dat Oei klinkt onheilspellend, maar ben afgeleid van het snel wisselende groen.  Ga o.a. langs velden met kweek-coniferen, en andere boomsoorten kweek  de ene volgroeider dan de andere soorten maar toch in deze velden een mooi intermezzo.  Het begint te motregenen, niet erg maar toch zodanig dat ik besluit mijn regenjack uit mijn rugzak te halen, en als je die eenmaal aantrekt of aan hebt is het alweer voorbij en zie ik in de verte, dat een bui me ongemoeid laat gelukkig.  Ik krijg een visgraatachtig gelegd klinkerpad te volgen langs een verbindingsweg tussen Knegsel en Veldhoven zo vertellen me wegwijzers verderop.  Ga deze weg af met  zeer verspreide bewoning, en mogen zelfs particulier gebied doorkruisen, en bedank een der bewoners buiten staand met z'n kindjes voor het vriendelijke gebaar, wat zeer gewaardeerd wordt.  Ja we moeten grondbezitters te vriend houden toch..  Ik geraak na enige tijd alweer op de Moormanlaan, na her en der verscholen villa's en huisjes al of niet vakantiebewoning, en een lange bosweg stuurt me opnieuw uiteindelijk naar de bekende rustpost, welke nu veel rustiger is na de twee vorige keren.  Blijf er nu niet lang en vervolg een ander bospad mijn parkoers.  Aan de route maakt een bewoner kond van de geboorte van Mats, in een versierde voortuin. Kom dan langs een amateursportpark, waar werkers voorbereidend werk doen voor de aanstaande competitie, en weet ik dat ik vlak bij Knegsel moet zijn. En zo geschiede, wat weidevee dient zich aan en dan komt bebouwing in zicht.  Een klein smal asfaltwegje stuurt me op een wei aan met pony's, welke jong om zich heen hebben als een gemiddelde hond zo groot of klein zo je wilt.    Ik bereik dan de dorpskom, en ineens dient zich de hoeve van de start aan van vanmorgen, nou ja ontspanningsgebouw toch.  Zal er ooit een Leemhoef gestaan hebben in de jaren achter ons.   In een aparte zaal zitten oudjes te kaarten en te knutselen. Ik neem even de tijd ter bezichtiging van het gebouw.  Komen nog andere oude en nieuwe getrouwen binnenvallen van wandelaars. Later vang ik de terugtocht aan van de wandeling naar de lijnbus, in Steensel.  Op de fietspaden waar ik moet lopen staat het onkruid meters hoog zogezegd, en hangen over het pad, wat het voor gebruikers smallere doorgang maakt, de gemeentewerkers of niet genoeg in dienst, of op vakantie, is het kennelijk niet opgevallen dit ongemak voor passanten .  Kom ook langs het begin van een rivier hier nog een watergeultje dat hier ontspringt, De Gender genaamd.   Welke in de befaamde Dommel uitmonden zal. Moet weer langs grondwerkers en begroet ze. Als ik aan de halte kom laat men het hemelwater los over Gods akkers, maar ik zit goddank wel droog in de halte.  De lucht trekt totaal dicht.  Ik mag weer terugzien op een werkelijk schitterende Kempische natuurtocht, prima beschrijving, goed bepijld, en in natuur ten voeten uit.  Prima rustpost. Complimenten passen zeker op de organisatie. Keer voldaan huiswaarts.  Beste lezer ik groet u. "Houdoe"en tot volgend keer weer.   Van Peter Heesakkers

09-08-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op weg per o.v. naar de derde dag de Dag van Groesbeek genaamd.  Elke dag is vernoemd naar de hoofd-etappe plaats  van het parkoers.  De reis wordt wat avontuurlijk.  De trein welke toch tijdig vertrekt rijdt met ingehouden snelheid omdat voor ons een goederentrein rijdt.  Ik mis daarom de overstaptijd op het tussenstation. Op dat station zijn al vroeg problemen en we moeten van perron verhuizen, om een andere trein te nemen, welke ook nog te laat vertrekt.   Gister mochten we een half uur vroeger starten vanwege de hitte die voorspeld was. Nou ja scheelt drie k.m. lopen.  Vandaag alles weer bij het oude.  Dichte lange rijen verzamelen op plein De Wedren, in afwachting van het startsignaal, van duizenden wandelaars.  Het aantal uitvallers van de vorige dagen is enorm hoog.  De afmeldtijden waren al verlengt met een half uur.  Ik liep en loop me geregeld vast in laat ik zeggen slenterende  voorlopers, mogelijk slecht getrainden, slecht schoeisel, en medische problemen, als spierpijn en blaren.  De stad uitgaand is een saaie route, we lopen n.l. drie maal dezelfde route de stad uit wat twee tot  twee driekwart uur scheelt aleer we de bebouwing uit zijn.  Meteen na de afdraai stedelijke bouw uit volgt een smal asfaltwegje door veelal open landschap een slingerwegje wat onze voorlopenden toont. Een dichte lange rij.  Velden met  gladiolen blijken plaatsgemaakt te hebben voor andere gewassen.  De gladiolen  zijn de hoofdmoot tijdens de intocht de vierde dag.  Zij hebben een oud-Romeinse  triomfbetekenis.  Nijmegen kent een Romeinse tijd en is een der eerste en dus oudste steden van Nederland. Heden ten dage doet men nog regelmatig opgravingen en vondsten uit die tijd. En heeft men een museum om die vondsten te tonen.  Het wandellegioen trekt door Malden als eerste doortochtplaats.  Ook hier is het levendig druk met belangstellenden, muziekbands, en versieringen.  Na deze plaats gaan we door parkachtig terrein een klim op die ons langs de oevers van het Maas/ Waal-kanaal brengt.  Een paar k.m. verder bereiken we het drie-provinciënpunt, te weten Gelderland uitgaand de grens met de kop van Limburg in, gaan kanaalkant verlaten waar de Maas stroomt alwaar de overkant de Provincie Noord Brabant aan de overkant is.  Een dijk op onder de bomenwegen uit op weg naar Mook, de meest noordelijke gemeente van Limburg.  Mogen eindelijk de dijk af uit de felle zon middels een breed zand en kiezelwegje. Dan de oude rijksweg langs tussen Venlo en Nijmegen, spoorbrug onderdoor wandelen we Mook binnen, een der grote rustplaatsen in het veld dient zich aan, welke elke wandeldag zich zo'n drie keer aandienen, meest voor de militaire deelnemers bedoelt, maar ook de burger welkom is.  Buiten dit kampement  dienen  zich horeca aan. Een der zaken vraagt een vrijwillige bijdrage aan en de loper kan zich hier gratis laven aan diverse dranken, eetgerei, en de andere stands hebben hier het nakijken.  We zijn langs de Maas en zien  de veerpont pendelen tussen Brabant en Limburg.  Na wat verpozing gaan we echt het dorp Mook in. De dorpsnotabelen  Burgemeester en wethouders {schepenen genaamd in België} en gemeenteraadsleden, moeten en willen heel wat deelnemershanden schudden, en wisselen korte begroetingen uit. Dit gebeurt in elke doortochtgemeente zo, elke dag weer.  Steken dorpje uit rijksweg over en volgt een lange klimweg het aanvangende heuvellandschap in.  Meest prachtig overgroeid en temidden van  grote bospartijen een weg die geleidelijk maar voelbaar klimt, als wandelen we in de grote bergen, op weg naar het Gelderse Groesbeek.  Het is een prachtige natuurweg, en uit de al brandende zon.  Na wat k.m. rs gaan we de provinciegrens met Limburg weer over , Gelderland binnen.  Even een slinger door Groesbeek, na de lange bosweg, en dan voegen we ons bij de andere afstandslopers. Het parkoers is eivol en het publiek is ook hier in vele duizendtallen aanwezig, en natuurlijk ook Groesbeek verwelkomt ons feestelijk met muziek allerlei levende en luidsprekers langs de route, en versierde route.  Oergezellig weer hier, en de aanmoedigingen en applaus is niet van de lucht. Het gaat op en af heuvels het dorp door, dorp uit klim naar boven en we maken ons gereed voor de befaamde Zevenheuvelenweg. Langs deze weg een Ronde van Frankrijk indruk met geparkeerde caravans en stands, het is zwoegen in de hitte, water en fruit en meer eetgerei wordt aangeboden door rijen dik publieke belangstelling. De weg gaat voortdurend omhoog omlaag, maar de afleiding is voor de wandelaar enorm. Opblaasfiguren in het  almaar golvend landschap, borden en spandoeken met meest persoonlijke aanmoedigingen voor meelopenden, met spreuken en rijmen.  Ik leg hier een stop in bij twee bekende standhouders om even bij te praten en te zitten natuurlijk, en zie het oneindige legioen voorbijtrekken, zingend, strijdkreten, uniformen uit talloze vreemde landen ook. Politie, bedrijvengroepen, wandelgroepen, burgerdienstgroepen en wat al meer, daartussen natuurlijk de z.g. individuelen de grootste groep deelnemenden.  Voorwaar een schitterend schouwspel voor het publiek dat urenlang het parkoers omzoomd zich geen moment vervelend kennelijk. Aan het eind van de Zevenheuvelen, de scherprechter, klimmen we Berg en Dal binnen, draaien een wijk door en belanden op de weg naar Nijmegen met gelukkig meer groen boven onze hoofden, zo ook later dwars door Nijmegen zuid-oost, waar in een woonwijk een waar volksfeest is losgebarsten, we krijgen een warm ontvangst en doortocht, witte ballonnen over de straten, en in wit geklede mensen, confettiregen en muziek natuurlijk, handgeklap, aanmoedigingen, een een woord fantastisch!!

We volgen een lange bomenweg door de wijk, om aan de Groesbeekseweg af te draaien door straten waar het publiek volledig uit hun bol gaat, een groot carnavalsfeest.  Bereik dan plots de finish.  Een prachtige warme en fijne dag. Ik bekom bij afmelding mijn knipkaart voor de  vierde dag, en baan me een weg door de immense drukte op het station aan. 

De vierde dag:  Vanuit de trein zie ik donkere onheilspellende luchten opkomen. Na de start is er even hoop, dat we die zullen mogen ontlopen, maar blijkt verkeerd gehoopt.  Even buiten de stad geraakt giet het enorm en onweert het ook. De wandelaar gaat door, geen schuilgelegenheid, en het plastieken wandellegioen zet moedig door.  Komen in het gebied Hatertse vennen en bossen wat ons afleiding brengt. Prachtig dwars door de natuur.  Buiten het bos gekomen klaart het weer op. de hemelse drums en trommels verstommen langzaam, de zon breekt hoopvol door. Open landschappen en volgt het dorpje Overasselt, regen of niet het deert bewoners niet het feest daar gaat door.  Gaan nog wat straatjes door en klimmen naar de hoge dijk, die ons slingerend langs zijn uiterwaarden brengt, langs de Maas rivier, waar bezuiden de provincie brabant zich manifesteert, wij lopen nog op Gelderse gronden, het is een fantastisch gezicht voor en achter de schier oneindige rij wandelaars. In de verte zien we de Maasbrug, of viaduct het verkeer langzaam rijden in file zelfs op de A73 , er wordt constant getoetert , het moet voor automobilisten en vrachtchauffeurs, een indrukwekkend en imposant gezicht zijn, tot k.mrs ver op de dijk vol met wandelaars te zien aankomen.  Vlak voor de brug mogen wij afdalen de dijk af en volgen de weg naar dorp Heumen.  Het dorpsvolk verwelkomt ons met drankjes, allerlei eetgerei, en drinkwater, elke dag zijn tuinslangen uitgerold gebruikt als douche en drinkflessen te vullen urenlang, zo geweldig hoe de bevolking met ons meeleeft, en vaak ook wandelaars in huis ontvangt.  Elke dag weer.  Dorp uit weer en we volgen een beton en asfaltweg tot het punt waar alle afstanden weer samenkomen.  Vanaf hier begint de glorieuze intocht, ik voel iets op mijn hakken, niet pluis, maar zet door nu.  Wil geen verzorgingspost zien.  Leg nog wel aan voor een stop op de bondsrustplaats van de organisatie.  Vanaf hier is de publieke belangstelling, mede door de grootste publiciteit vanwege de 100e Vierdaagse, door talloze radio en t.v. stations zo groot, onbeschrijflijk het volk!!  De wereld wandelt, was ik me terdege van bewust van alle continenten zijn wandelaars gekomen. Maar de belangstelling langs de weg slaat werkelijk alles, alsof heel  Nederland en daarbuiten langs de route zit. Het ontomelijk enthousiasme is emotioneel, en maakt diepe indruk op ons wandelaars en doet pijn en ongemakken vergeten, het geeft ons vleugels naar de finish. Het publiek dweept ons op, klapt, juicht, zingt, roept. Het maakt me elk jaar weer zeer emotioneel, de rijen mensen wordt dikker en dikker.  Ik bekom mijn finishknip aan de rand van de stad, als we binnenwandelen, want is ondoenlijk in de stad zelf.  Dan vangt een enorme metamorfose aan, rijen dik wild-enthousiast publiek langs de intochtroute die nu in een weg naar en door Nijmegen gaat van zuid naar noord dwars door de stad overheen de oude rijksweg, die vol met wandelaars, muziekbands , muziekkorpsen uit binnen en buitenland, zwaaiende zingende  oneindig klappende roepende mensen, het is echt onbeschrijflijk, hier zou ik een apart topic over kunnen schrijven. De toeschouwers gaan volledig uit hun dak. Bezetten hun huisraad als zetels stoelen banken en allerlei geïmproviseerde zitterij stond al dagen buiten langs de intochtroute.  Dit is de laatste k.m. rs het allermooiste van de vierdaagse, zie huilende wandelaars en vrienden familieleden elkaar omhelzen, het is echt onbeschrijflijk die taferelen. Wanneer ik langs inrichtingen loop en langs de rijen ziekenhuisbedden van een landelijk groot speciaal ziekenhuis loop, en rolstoelzitters, bekruipt me een gevoel van grote dankbaarheid dat ik dit weer mag doen, beleven, zien, mag en kan presteren. Ik voel me schatrijk.  Intens gelukkig en tevreden.  Ik heb het wéér geflikt toch.  Ik geniet van het publiek, zij van ons, een geweldige finale van ook dagen achter ons die zich in sfeer, medeleven, gezelligheid in boeken laten beschrijven, daar zal ik in dit verslag nog tekort schieten.  Een belevenis onbeschrijflijk!  De 100e vierdaagse, niet voor niets dus.   De laatste k.m. rs groeit het publiek met zeker honderd duizenden, rijen tribunes huizenhoog vol, alsof je door een groot stadion wandelt. Urenlang zitten ze daar en staan ze, klaterend applaus, gejuich, muziek, het is een heksenketel regelrecht.  Aan moedigingskoren.   Een absoluut bizondere belevenis.  Ook buitenlands fans van deelnemers zijn niet bepaald stil te noemen, wandelaars lopen in klederdracht uit hun landen. Wat je waarneemt is een boek op zich.  Ik kijk na afmelding en beloning in ontvangst genomen op een bankje langs de intochtroute de grootse intocht af.  Een letterlijk urenlange rij van vaandels uniformen, vlaggen van landen, steden clubs en wat al niet meer, muziekkorpsen, waaronder heel bizondere.  Het was een warme, maar ook fantastische 100e vierdaagse, een sfeer die zich niet kan laten beschrijven, zo mooi en feestelijk, en internationale gezelligheid, vriendschappen voor het leven begonnen. Hartverwarmend. Waar men aan conferentietafels  jaren maanden of weet ik wat over doet, gebeurt hier in rang en stand dat wegvalt deze week. Alleen voor een , een voor allen, kunnen diplomaten erg veel van leren. Hier wordt de wereldvrede gesmeed.  Onze Koning Willem Alexander vereerde ons op de laatste dag ook met een bezoek bij de intocht. Zijn vader liep mee in 1967 met ons de hele vierdaagse, en liep hem kwiek uit.  Nu onze koning nog!..... Ik heb een schitterende vierdaagse beleefd, toen ik na de intocht weer opstond kroop ik bijna naar het station op aan, ik voelde gesprongen blaren, en wurmde me door de drukte. Het was een groot feest, maar de binnenstad was niet meer begaanbaar, en heb ik in het feestgedruis voorbij laten gaan, dat feest zou tot zaterdagmorgen vroeg duren.  Ik arriveerde thuis overgelukkig. Dit feest had ik nooit willen missen.  Ik groet u geachte lezers, tot volgend keer weer. Fijne vakantie, behouden thuiskomst weer.  Houdoe!!

Van Peter Heesakkers

21-07-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

U leest de titel goed.  De 100e vierdaagse gaat van start, en zulk groot jubileum, laten in het bijzonder Nijmegen maar ook de doortochtplaatsen zich gelden. Door extra versieringen langs de routes, de muzikale omlijstingen van levende en elektrische muziek en diverse andere activiteiten.  Een zeer warm welkom wacht de deelnemers door de plaatselijke bevolking en bezoekers. Wanneer in uit de stationshal stap 'sochtends om me aan te gaan melden, zijn straatveegploegen al volop in de weer, want deze mensen hebben deze week extra werk, vanwege straten en pleinen, waar een massa afval door de feestvierders achtergelaten wordt. Vanuit het station ga ik al direct een feestboulevard in.  Er kan twee dagen aangemeld worden om de drukte zoveel  als mogelijk te mijden.  Ruim 55.000 aanmeldingen uit rondom 70 landen, maar de organisatie had de limiet gesteld op 50.000 deelnemers, inclusief 5. a 6000 militairen groepen  uit allerlei landen.  Mijn aanmelding ging vlot op het immens drukke en erg grote plein. We krijgen een plastic band om onze polsen, waar scantekens op staan, deelnamenummers, en afstand. Aan melding wordt gescand, en de start en finish elke dag. We krijgen een knipkaart voor controle onderweg.  Op het plein heerst een erg fijne sfeer van kennismakingen en weerzien.  Allerlei talen zijn hoorbaar en ook landelijke kledij.  Een haast echt winkel en activiteitencentrum met enorm terras, waartussen journalisten , cameraploegen aller land en station op jacht zijn om aparte momenten en interviews af te nemen.  Een hele rij sateliet schotelwagens staan op gereserveerd terrein, om hun land en stations op de hoogte te houden. Kortom een heel mediacircus, en perscentrum.  De nabije binnenstad stroomt vol wandelaarsfans en wandelaars uit aller land, winkels en eet en drankzaken doen goede gouden zaken.   De binnenstad leeft van de muziekskes, en voorstellingen en de straten zijn extra versiert.  Nijmeegse bevolking ontvangt haar gasten, warm.  De wereld wandelt hier, en het feest eromheen deze week, is indrukwekkend.  De eerste wandeldag op dinsdag start vol goede moed.  Stappers en publiek in de binnenstad moedigen de startende wandelaars hartstochtelijk aan.  Het grote legioen van tienduizenden lopers trekt de stad uit, en gaat de Waalbrug over, de Overbetuwe in.  De fruitkweek-streek van Nederland.  De doortochtplaatsen wachten ons op met muziek en versierde straten,  grote feesten en dit gebeurt elke dag, overal applaudiseert  men, en is razend enthousiast.  Het belooft een warme dag, en overal wordt het legioen vergast, op snoepschalen, koekjes , gesneden fruit,  toastjes met smeersels erop maar zeker ook tuinslangen, geïmproviseerde douches boven de parkoersen, en drinkwater is meer dan ruim voorhanden.  Hartverwarmend het respect en medeleven met de wandelaars.  Het maakt diepe indruk op ons zoveel welkome gastvrijheid, aanmoedigingen medeleven, spandoeken met leuzen handtekeningenjagers , souvenirsbedelaars, stickersverzamelaars, zelfklevers door de zuiderbuur genaamd,  vooral de kinderen, we trekken door boomgaarden, langs landerijen, plekken boomgroen, een idylisch  klein oud dorpje Ressen, over viaducten  met aldoor claxonerende auto's en vrachtverkeer, en knipperende lichten ter begroeting.  Gaan door een streek van de Betuwespoorlijn, langs velden en akkers in volle bloei.  Bereiken een industrieterrein van enige grootte, en wandelen dan hoofdetappeplaats Elst binnen.  Hier is het publiek volkomen gek geworden, in dichte drommen omzomen zij de parkoersen, en het wandelleger moet vaak wat inhouden, en trekt in drommen voorbij. Het stadje feest als nooit tevoren. Het samenspel met wandelaars en publiek is echt geweldig! Buiten het stadje gaan we door landschappen van rustige aard op Valburg aan, klimmen buiten het dorp weg omhoog over spoorlijnen en autoweg, en natuurlijk weer een kakafonie van toeterende auto's, op weg naar Slijk-Ewijk en Oosterhout aan.  Na Oosterhout trekken we een lange slingerdijk op, voor ons in de bochten zijn drommen wandelaars en groepen met vlaggen en vaandels zichtbaar.  We draaien om dorpje Lent heen, zien de veranderingen  in de waterlopen, en eilanden aangelegd in de rivier de Waal, en gaan de helling op naar de indrukwekkend grote en hoge boogbrug over de Waal, de binnenstad  van Nijmegen weer in, alwaar ons een warm welkom wacht van duizenden toeschouwers.  Bij mijn afmeldburo geef ik mijn knipkaart af en bekom de kaart voor morgen.  Zoek door de drukte op het plein mijn weg naar het station, en neem de trein naar huis.  Er rijden dag en nacht deze week extra treinen en bussen om wandelaars , fans en feestvierenden , te vervoeren.  En elke morgen stuiten wandelaars op grote schoonmaakploegen.  Een hels karwei dat spreekt. 

De tweede dag.  Bekend als de dag van Wijchen, spreek uit als Wiechen.   De hoofdetappeplaats,  De wandelaars krijgen een dik anderhalf uur een parkoers door de stad voorgeschoteld. Puur verkeerstechnisch, om het werkverkeer niet te hinderen, gaan na een viaduct dan direct het groen in van de Hatertse vennen, een zandweg door bospartijen en gaan om vennen heen naar Alverna, mogen nog wat beschaduwde wegen volgen en, en gaan de kom van Wijchen in.  Bereiken het centrum, en daar breekt de hel weer los, een leven van jewelste. Op het marktplein komen andere afstanden die vroeger en vanaf 04u. al gestart zijn bij elkaar. Wordt even schuifelen, want kom er op de drukste tijd.  Burgemeester en andere gemeentelijke notabelen begroeten ons vanaf de eretribune, met muziekkorpsen en orkesten, en talrijk publiek verwelkomt ons, deze taferelen gebeuren elke dag elke doortochtplaats, ze zwaaien zingen in koren en klappen voor ons, geeft ons vleugels.  In drommen trekt het vierdaagseleger door, op weg naar dorpje Woezik en later een bomenweg, in de schaduw, naar Beuningen en Weurt.  Overal duizenden toeschouwers, feest levendigheden.  Weurt gaan we het verbindingskanaal tussen Waal en Maas over met onder ons de schutssluizen, even wat industrieterrein door, om westelijk de stad weer binnen te lopen, de wijk Waterkwartier in.  Een regelrecht gekkenhuis van feestende buurtbewoners, prachtig versierde straten door, het voelt zo warm dit welkom, muziek, optredens, orkesten, harmonieën.  Het was een zware warme dag 35 a 36 gr. en weer is er water in overvloed, gesneden komkommerschijfjes en meloenen, sinaasappels, appels you name it, de toeschouwers en aanwonenden  bieden ons  het aan, indrukwekkend en hartverwarmend  wildenthousiast publiek.  Alle dagen en overal, zij zijn vol ontzag over de lopers.  We hebben een tweede warme dag achter de rug. Gaan onder oude spoortunnel in boogvorm door, raken even de binnenstad, gaan naar benee de Waalkade op, langs een volop draaiende kermis.  Maken vlak voor de Waalbrug een steile klim met wijde bocht  naar boven toch de binnenstad in.  Het is de traditionele roze woensdag, een straat wemelt van de Ho-le-bi's vaak gewaagd gekleed ook. Het legioen trekt door de straten vol feestelijkheden, urenlang,een schitterend kijkspel voor het publiek, die ons blijft begroeten met hi --five handjeklap, ook onderweg elke dag,  gezang, gedans, muziek, vaak dwepend gebonk.  Krijgen nog even stuk weg met schaduwdak boven onze hoofden, steken een drukke singel over wacht nog een tribune toeschouwers en bereiken weer het plein van ons wandelaars.  Hoe druk het daar is behoeft geen uitleg.  De zwaarste dag van de Vierdaagse, de scherprechter, die geoefende en slecht voorbereide lopers scheidt, zit erop.  We zijn op de helft, met twee zeer warme dagen. Qua natuur een saaie dag, maar wat deert?  Het publiekse enthousiasme sleept de loper erdoorheen. Publiek en wandelaars stelen elkaars harten dezer dagen.  Andere, de laatste twee dagen worden vervolgd, ik ga even ter ruste.  Blijf mijn verhaal volgen dus.

19-07-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De naam in de aanhef hiervan doet vermoeden, dat het om een andere bewegingssport gaat.  Niets is minder waar.  Steeds meer atletiekclubs, zien er kennelijk wat in om bij de wandelbond aan te sluiten, en daarbij dus minimaal een keer per jaar, een officiële wandeltocht te organiseren.  Ik mag als ik uit de bus stap, me alvast inlopen, wat een wandeling stevig doorstappende van 25 minuten inhoudt.  Aan het home van de club blijkt de parkeerplaats, al vol te staan van wandelaars die al onderweg zijn.    Ik schrijf me in en ga meteen op weg.   De organisatie voorziet in pijlen welke in kleur aangeven, rechtdoor, linksaf, rechtsaf.    De omschrijving welke ik meekrijg is uitvoerig en duidelijk.  Ook zijn er groenwitte plastic linten voorzien bij het afslaan en volgen van de route, dus duidelijker kan niet.    Ik moet naar een rotonde om een wegje in te gaan wat me voert langs een oude windmolen uit 1819.  Aspergevelden staan deels onder water vanwege de overvloedige regenval voorbije weken.    Een knotwilgenpad gaat over in vochtig zand, en even verderop naar grind.   De bermen vallen al direct op in weelderige bloei van planten en bloemensoorten.   Ik krijg even gezelschap van een fietsende routecontroleur, die in is voor een praatje.   Loop een fietspad langsaf een vrij nieuwe wijk.   Laat het dorp achter mij, en moet een kanaalbrug oversteken en beland in wat de Deense hoek noemt.   Even overdekt groen pad door, en kom langs het kanaal waar het druk fietsverkeer brengt, maar ook opvallend veel slakken het pad dwarsen, dat glijd niet lekker op de droge en harde grond bedenk ik.  Er zijn er al veel gesneuveld ook zag ik.  Komt een ophaalbrug in zicht en in tegenstelling mijn verwachting, sla ik al af voor de brug het landschap in.  Waar ik landelijkheid verruil voor omsloten bos.  Waar verspreid villa´s en bungalows verborgen in het rijke groen staan.    Met de vooraf gevreesde modder valt het reuze mee.  Het zand is nogal verhard ook.  Passeer een ven welke spiegelt met een mooi prieeltje aan zijn oever.  Moet dan doorgaande weg oversteken om de Stiphoutse bossen in te gaan en hier leeft de routeman zich enorm uit.  Met o.a. een wijde boog rondom een vlakte hei met ven draaien we randje bos.  Tref hier plots erg veel hondenbeesten met baasje en of vrouwtje op pad.  Toch ver van de bewoonde wereld, maar het blijkt een gewild gebied te zijn.   Verlaat na bijna gehele rondgang dit gebied, en mag weer de omslotenheid van groen in.  Zie wat verderop mijn pad  onder water staan en moet bedenken hoe ik die barrage  nemen zal , naderbij komend kan ik gelukkig de boorden opzoeken.    De vogels van allerlei soort geven concerten weg, had ik nu maar een opname apparaat.  Heel mooi dus.    Geraak na een poos boswerk aan ruim zicht op akkerlanden, en ga langs bosranden en precies  op een maisveld, om opnieuw me in te laten sluiten door bos en weelderig grondgroei.  Wat splitsingen  bospadenwerk brengt me in opener landschap met akkers bloeiende aardappelvelden, met witte bloem in toppen en een veld afrikaantjes.  De rust is voorzien bij een boerenbedrijf in een ruime schuur, en de club biedt consumpties in de ruimste zin met aantrekkelijke prijzen.   Na kort verblijf gaat het verder landwegjes door , toch weer  boswerk worden met tussenin velden met weelderig groen en bloemen vlakten.  Byzonder gezicht.   Wegje over, fietspad volgen.  Dichtbij Lieshout, wordt het een poos verhard.  Passeren vijver met fontein aan overwegend kantoren, behorend aan een grote plaatselijke brouwerij, even wordt het industrieterrein gaan van allerlei zaken.  Een koppel  van onze zuiderburen pauzeert hier, met motor op standaard.    Dan toch is daar een klappoort die me leidt over paden en platgetrapt hoog gras, langsaf een beek de Goorloop  genaamd.  Opnieuw weelderig groen en vele soorten wilde grassen en bloemen en de beek is  aan het oog onttrokken met hoge brede rietkragen, steek dan weg over en brug van de beek en gaan vervolgen andere zijde beek, ´n een mans breed paadje, door opnieuw hoog gras. Bereik nieuwbouwranden van een gemengde villawijk en rijtjeshuizen, om dan een gebied in te gaan met twee meter brede looppaden houten planken overheen een nattig gebied met ook plassen en vijvers aangelegd niet natuurlijk dus.    Rijkelijk waterplantengroei.  Kom nu op een wegje langs bloementuinbouw overwegend, weerszijden.  Brug de Goorloop overgaand en sportparkdreef, toucheer ik even nog bebouwing en gaan de wijdse velden in.  Terzijde van me in de verten doemt een enorme donkere lucht op.  Slinger over deze velden met een draai naar Mariahout/dorpke, denk nog te ontsnappen een de bui/dreiging, alsdat hij een andere richting draait, maar niks ervan.  ijdele hoop.  In het coulissenlandschap zie ik op afstand  een grijze regensluier.  Hijs me rap in het plastic nu, rugzak in het  gras naast het pad, regenkleding eruit.  De plu gaat open, en een malse regenbui daalt op de wandelaars neer, de lucht donkergrijs, helemaal aan de goden overgeleverd.  Het zandpad wordt alras modder van de bovenste plank.  Schuilen is in de vlakte onmogelijk.  Zoek de best beloopbare delen op, wil zeggen hogere delen van het pad, lukt aardig maar het glibbert en glijdt, ondanks goede profielzolen.   Voorzichtigheid geboden. Juist op het goed of beter beloopbare deel, staat een personenwagen geparkeerd, in het niemandsland n.b. !  En moet ik de drek in.  Achterom een boerderij zie ik een leeg ooievaarsnest.   De redding komt.  De zand of modderweg beter , gaat over in asfalt, en bereik paar honderd meter verder een betonnen fietspad langs doorgaande weg.  Heb geen besef waar ik ben nu, maar ontdek een mooie kapel langs de weg welke me herinnert van andere jaren hier.  Ik ben er bijna op de finish!  Hoera.  Nog honderden meters gaans, en kom aan het onderkomen van de atletiekclub.  Na afmelding laat ik me een consumptie goed smaken onder een uitgezet zeildoek dak.  Hoor de regen erop kletteren.  Als het droger wordt zet ik mijn gang de terugweg in naar de bushalte.  Ik zie onderweg naar huis enorme indrukwekkende stapel en torenwolkenpartijen in de verten.  Prachtig in het landschap aftekenend.  Het blijft ondanks voorspellingen droog nu en zelfs zonnig.  Ik kijk terug op een prachtige wandelroute, geheel in nieuw jasje. Een puike organisatie, fijne rustposten en een uitstekende  routepijling.  Voor herhaling vatbaar hier.  Beste lezers.  Ik groet u weer, tot volgend keer.  Houdoe!

Van Peter Heesakkers.

26-06-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik heb mij sinds jaren voorgenomen het wandelen in het derde weekend van Juni te laten voor wat ze is en te kiezen voor een voettocht in processie van Valkenswaard naar Handel welke plaats gesitueerd halfweg is tussen Gemert en Boekel, en neerkomt op een tocht van dik 40 km. per dag, hoewel de terugtocht van de tweede dag beslist langer uitvalt om verkeerstechnische redenen.  Komt bij nog dat even voor Nuenen de route omgelegd was vanwege intensieve wegwerken, en de route desondanks niet ten nadele uitviel.   Ik besluit van thuis uit de eerste kilometers ter compensatie qua afstand de stoet tegemoet te lopen, tot hun eerste stop aan de rand van Eindhoven.  Ik was kennelijk niet de enige die zo handelde.  Vernam o.a. dat iemand uit Best zelfs een deels eigen route ondernam om zo bij de wandelstoet aan te sluiten.  Ik sta ruim op tijd in Eindhoven aan de wacht op de komst van een zeker 2000 lopers.  Daar even wat warms tot me genomen en daar klinkt na een klein half uur de trompet, van een grote harmonie op vertreksein.  Ze zijn stipt in hun schema, tijden van doortochten, en zo nodig wordt het tempo aangepast.  Welgemoed gaat het legioen weer op stap, onder de tonen van een erg groot looporkest, samengesteld uit diverse streekfanfares en harmonieën, en muziekliefhebbers als ook orkesten.   Dat geeft een flink geluid dus.  We gaan een grijs Eindhoven uit en gaan via zuidelijk deel van de stad, naar het oostelijk deel ervan, door nog vroege uren en goeddeels verlaten straten.   Omdat de rijen waarin we lopen wat breed uitdijen en maar een weghelft mag innemen grijpen begeleiders in, dat we in rijen van vier hooguit vijf personen naast elkaar mogen gaan.  Niets mis mee.  Een lange aaneengesloten stoet gaat spelend en zingend op Nuenen aan, bekend als verblijfplaats van de roemruchte schilder Vincent van Gogh, en daarin laat het dorp zich toeristisch niet onbetuigd.  De bevolking daar wacht ons enthousiast op, maar we verblijven er maar een half uurtje waarbinnen ieder zijn ding doet als drinken en fourage.  De trompet waarschuwt de menigte, dat we weer opstappen, en zet de lange wandelstoet zich weer in beweging.  Het dorp stroomt weer leeg en het leven herneemt weer zijn dagelijkse gang.   Langs allerlei v.Gogh herinneringen en monumenten gaat het al zingend Nuenen uit.  Een landweg naar Gerwen en een mooie bosweg op Lieshout aan over een erg breed fietspad weliswaar.  Lieshout als bekend brouwerijdorp, daar is een uur pauze gepland.  Heeft er o.a. mee te maken om een hele stoet paarden die huifkarren voorttrekken achteraan de wandelstoet, dat wel, om die beesten te fourageren.   Paarden prachtig in tuig als koperen belletjeshamen op hun koppen en lijf.  Fotografen onderweg zijn verzot op zulke plaatjes van een eigenlijk vergane glorie van vroeger tijden.  Na Lieshout waar verbroedering op straat pleinen floreert onder lopers en bevolking alsook in de verscheidene etablissementen, gaat het via landwegjes op Beek en Donk aan, en daar de verkeersweg op naar Gemert.  De weg wordt voor ons afgezet , verkeer moet geduld hebben of andere wegen zoeken.  We zagen het al Lieshout uitgaande, een zeer zware lucht komt opzetten, en daar in de verlatenheid van het open landschap, krijgen we de volle laag regen, maar we lopen stug door.  Alles in plastic gehuld.  Pas wanneer we Gemert binnengaan stopt de regen en zoekt men droge wegdelen op tussen plassen water alom.    In Gemert worden we weer enthousiast door de bevolking begroet met een hartelijk welkom.  Ook na een half uur zet de stoet zich weer op een groot plein in beweging voor de laatste kilometers, door dichte rijen mensen langs de straten.  Ik word voorzichtig toch, mijn knie protesteert, en voorzichtigheidshalve stop ik en neem de bus terug naar mijn woonplaats.  De volgende ochtend, kan nu wat langer uitslapen en herstellen, reis ik weer af naar Gemert, en omdat Handel niet meer tijdig bereikbaar is voor me, besluit ik me daar na de pauze in de stoet aan te sluiten voor de terugtocht naar Valkenswaard, doe ze die drie a vier k.m. kado.  Sta nog even vragende pers te woord, die klaarstaan met apparatuur, en geef hun info omtrent verloop en route van de tocht, en andere info.  De tocht gaat via slingerstraatjes het dorp weer uit op weg naar Beek en Donk, de autoweg op.  Gaan over kanaalbrug en steken laatstgenoemd dorp dwars doorheen onder klokgelui, elke doortochtplaats luidt haar klokken, gezang en muziek van looporkest en tussen mensen die ons belangstellend al opwachten.   Maken buiten dorp een haakse bocht door het landschap en zien zo de lengte van de stoet wandelaars voor en achter ons, en daarachter de huifkarren.  Een fenomenale blik.  We gaan op het bierbrouwersdorp Lieshout aan.  Informeer daar bij ouderen op een bankje of de eertijds fameuze wielrenner, uit Lieshout, Piet Damen, eind vijftiger begin zestiger jaren vorige eeuw ook nog bestaat.  Jawel een hoge ouderdom heeft ie maar nog springlevend, blijkt.  En nog altijd trots op hem en gewaardeerd.   Na een uur pauze zet de stoet zich weer in beweging.  Dorpsvolk doet ons warm uitgeleide.  Zien buiten dorp de amechtig lange loopstoet de kanaalbrug opklimmen, en weg vervolgen dalletje in op weg naar Gerwen, c.a. Nuenen, ook in die dorpen wordt onze aantocht en doortocht met klokgelui, begroet, via weer die mooie bosweg.  In Nuenen wordt ik per auto door een neef opgewacht en bij hem thuis genoodt . Wim wenst me per auto weer naar de route terug te brengen, na verwijlen, en zijn we net op tijd want de stoet komt er alweer aan.  Een hartelijke groet er afscheid en ik voeg me weer in de onmetelijke rijen, door gehucht Opwetten langs de watermolen die Vincent van Gogh nog geschilderd heeft, de gemeentegrens gevormd door een zijrivier van de Dommel, gaat het op Eindhoven aan.  Een vierbaans verkeersweg wordt voor ons afgeblokt tijdelijk.  Stappen oostzijde de stad weer in, een oud raadhuis laat een schril oud klokje luiden tijdens passage en even verderop een oude grote dorpskerk, uit de tijd voor de annexatie door de stad.  We gaan over een der langste straten van de stad, kruisen twee overwegen, en houden een stop van half uurtje bij een grote sporthal.  Volgen daarna de weg naar dichtbij het stadscentrum om af te draaien op zuidelijk deel der stad aan, de weg die ons stad uit zal voeren.  Er wordt wat afgebebbeld in de gelederen, over allerlei onderwerpen onderweg nu en dan onderbroken door het orkest, wordt volle borst meegezongen.  Gaan  de zuidwaartse weg af, buiten de bebouwing, om via een groenige weg, veel schaduw , nu en dan broeierig achter grote sportcomplexen doorgaand door de Genneper parken, viaduct onder E34-A67 doorgaand de bebouwing Aalst, gemeente Waalre te bereiken, waar een warme belangstelling ons begroet.  Hebben hier voor het laatst pauze in een enorme evenementenhal, waar warme en andere hapjes en dranken genuttigd kunnen worden.  De beheerders van de etablissementen onderweg verdienen goud geld in korte tijd, van trouwens wel hard werken.  De stoet zet zich nu in beweging onder opgewekte geluiden, want nu nog maar 5 k.m. te gaan.  Rijen mensen staan ter begroeting van ons langs de route tot ver het dorp uit, onder muziek en weer klokgebeier.  De belangstelling onderweg geeft een warm gevoel.  Een oneindige rijen fietsers spoeden zich langs ons op een fietspad richting Valkenswaard , om ons daar bij aankomst welkom te heten.  Het welkom slaat alles daar in die gemeente.  Rijen dik staat het volk, in bewondering voor de ruim 80 k.m. wandelaars of pelgrims te begroeten, ieder zingt, klapt mee, en de muziek is veroordeeld tot een lang optreden van stadsgrens tot later in de kerk in het dorpscentrum, aan een stuk.  De binnenkomst in de stad voelt warm, mens uit het publiek omhelzen deelnemende bekenden en mogelijk vrienden en familieleden, en begroeten hen hartelijk.  Het is indrukwekkend zonder meer.  Hier en daar ontdek ik huilers langs de route en in onze gelederen.  Wij mogen als deelnemers het eerst de kerk in waar we als haringen in een ton geraken, er wordt gezongen en ritmisch geklapt tot het orkest de kerk binnentreedt.  Het dak gaat er af, zij krijgen ook een warm ontvangst, vendeliers trekken door het middenpad, het priesterkoor raakt mudvol, de kerk dreunt en trilt op haar grondvesten, door gezang en muziek.  Het is allemaal zeer indrukwekkend.  Pelgrims huilen her en der van dankbaarheid de tocht volbracht te hebben, en emotie, waarvan de meesten veruit geen wandelaars als de gangbaren zo genoemd, zijn.  Volgen wat korte toespraken en welkomstbegroetingen, worden hulpdiensten, organisatoren, en zo meer extra genoemd en bedankt onder klaterend applaus en gejuich.  Wordt nog kort gebeden, een laatste muziek/apotheose, en de kerk stroomt weer leeg.  Men wil naar huis.  Vaderdag vandaag.  Het is dat ik deze tocht en de saamhorigheid en behulpzaamheid onderweg en de sfeer onderling als met het publiek, geweldig waardeer, en er ook telkens naar uit kijk om dit mee te mogen kunnen maken en te beleven.   Een belevenis is het. Een zijstap in de reguliere wandelwereld, maar toch het trekt elk jaar velen uit de wandelwereld als die wij ervaren ook aan.   Het warme gevoel dat het wandelen als eenheid smeedt, het bij elkaar zijn, gezamenlijk optrekken.  Dat gevoel van een zijn en samen op weg, dat trekt me.  Het is dat gevoel dat ik op de reguliere wandeltochten wel eens mis.  Men heeft altijd haast, is teruggetrokken, snel op weg, liefst alleen.  En het gezellig nablijven schiet er bij velen tekort.  Alhoewel ik niet bepaald een pelgrim ben, of geloofsbelever.   Dit evenement brengt mensen samen en op weg.  Beste lezers.  Ik ga me vanaf nu stilaan voorbereiden op een groot honderdjarig wandelfeest de derde week van aankomend Juli.  De Nijmeegse Vierdaagse . Zie www.4daagse.nl.   Ik groet jullie weer van ganser harte.  Houdoe!   Tot volgend keer.  Van Peter Heesakkers.

18-06-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Dag 1,  6 Aug. : Eigenlijk zijn deze tochten een driedaagse, maar ik neem er twee om ze te lopen.  Noud is weer present, om mee te gaan naar deze tocht.  Een vervanger van de roemruchte Kempische wandeldagen van weleer vanuit Geldrop, al sedert vorig jaar.  Start is vanuit de Vresselse hut, ergens in niemandsland tussen Son en Breugel en St.Oedenrode, ver van alle vervoersmogelijkheden en gemak van O.V.  Dit heeft OLAT ook begrepen en heeft vanuit Son een autopendeldienst ingezet, voor de niet autobezitter welke ook veelvuldig onder wandelaars voorkomt toch.    De tocht start al meteen met een zijwegje in te gaan en direct gaat het al het Vressels bos in, een donker dennenbos. Vrijwel direct treffen we de eerste vennen aan onder de namen Hazeputten en De Oude Putten.  Oogstrelend het zicht over deze vennen, merkwaardig vrij van watervogels en ander gevogelte, wel eens anders gezien hier toch, maar nu straalt het een rust uit.  Smal zijn de volgende bospaden ook en het vaak hoge gras streelt onze benen.  Ben wel alert op teken, welke volgens info nu meer dan ooit zich manifesteren.   Heel lang rijgen zich de bospaden aaneen, waarvan deels ook de toeristische knooppunt en wandelroutes.  Een groot bosperceel waar grote groene varens groeien trekt zeker de aandacht ook. Nu en dan komen ook ruiterpaden op onze route voor. Na ruim 5k.m. is daar al de eerste wagenrustpost, en is drinken  wat de klok slaat. Ik blijf hier maar kort, en zet na nuttiging door.  Kom aan een omheining waar de DAF haar testbaan heeft, en er boldert nu en dan een vrachtauto voorbij vanachter een natuurlijke wand. De afrastering is tijdlang de leiddraad van de route. Steken dan een zandweg over en beland in een veld geoogste prei,  en een graspad langs aardappelvelden en mais, langsaf een waterloop en  aardbeienteelt op hoogte, een onafzienbaar veld. Menig wandelaar loopt snel deze velden in en doet zich tegoed aan de rijpe aardbeien, de eigenaar is er gelukkig niet.   Na dit veldwerk kom ik aan de afrastering van een  groot mobilisatiecomplex, met opslag van diverse voertuigen, welke in enorme complexen binnenin staan. Even veldje op en dan een hek door komen wij in een natuurgebied terecht met een ven omboord met paarse heide. Via ander hek weer het bos in , dan toch nog even doorgaande weg een fietspad opgaand. Ik bemerk veel langere afstandlopers om me heen hoor frans sprekenden. Zij lopen al een hele nacht  de 80 en 110 k.m. afstanden welke bij daglicht onze routes oppakken, na nachtelijke verharding.  Krijg een hele reeks paden te gaan smaller en slingerend en stuit op een rustpost voor de langere afstandslopers bestemd. Kom aan een hondentrainingsveld waar ik een houtvuur ruik, zie al gauw smeulende takken die door leden van de club achtergelaten zijn.  Niet veilig  zomaar midden in een bos.....Ga langs hun clubhuis verder de bossen in, het Erpse pad genoemd langs een muur van moerbeibomen . Kom ook voorbij een Grensweg. Welke grens ontgaat me.  Bos uit rond ik een groot maisveld.  Volgt een route-omleiding de velden in, even asfaltweg, en dan langs een stroompje een koeler graswegje in, wat verkoelend werkt onder je voeten of schoenen dan., bos en wei en akkers wisselen af, een prachtig alternatieve route moet gezegd.  Een stalen bruggetje over vervolgt deze mooie route.  Een fietsbrug over en dan komen we in bebouwing.  Blijkt Maria-hout te zijn gemeente Lieshout mogen even afslaan een park in langs een grote Lourdesgrot, kerkje en begraafplaats en een open luchttheater, en staan dan plots aan de z.g. zaalrustpost.  Snak naar drinken en bestel een flesje water, welke me €1.75  kost!  Nog geen kwartliter.   Hier heb ik mijn gading gauw gehad, dus en vervolg mijn weg.   Dit was een pelgrimsoord waar deze hoek des lands van vergeven is trouwens, maria-bedevaart-oorden.   Volgen nu wat wegjes met bomen omrand, het kleine dorpje uitgaand.  Gaan eindweegs verder een grasveld dwarsen en volg platgetrapt graswegje.  Kom in natuurgebied Mosbulten en gaan bij een parking poortje door en lopen een grote plas of ven rond over grasgronden, enorme koeienvlaaien op ons pad maar geen enkele koe te zien, weer poort door gebied uit en over een groensingel welke overdekt is.  Sloten en hagen langs en dan is daar de OLAT veldpost weer.  Na rust vervolgt de route weer zig-zag door de rijke natuur en genieten we de hele route eigenlijk al van rijkelijk grondgroen die in al haar veelheid en soorten voorkomt.  De rijke zomerregens hebben daar de invloed op, het groeit alom weelderig.  Het is al bos wat de klok slaat, tot we weer in de openheid geraken en een wegje herkennen van begin der route, en al snel weer bij de Hut geraken.  Een tocht vandaag om je vingers bij af te likken, werkelijk schitterend.  Na wat rondhangen op terras en binnenshuis, vangen Noud en ik de thuisreis aan. 

Dag twee 7 Aug.

Noud heeft weer een plek veroverd vlak aan de deur naar de toegang van de zaal, om zijn meegebrachte diapresentatie te lossen.  Het is wat leeg in de zaal en ik blijf er dan ook niet lang. Noud verkiest een kortere afstand te gaan,  blijft wat hangen, dan ik en dus zet ik er de hoeven in. Langs randje grote en volle parkeerplaats, gaat het al meteen het groen in, een aangrenzend weiland waar wij ook door moeten loopt ook al vol parkeerders. Buitenkomend aan de zaal komt op het wegje een twee persoons huifkar voorbij op hoge wielen, met een trekpaard voorop, en even droom ik weg naar  de vroege vorige eeuw, zo'n tafereel, toen vrijwel alles nog met paard en kar moest.  Zijn hoeven trappen ritmisch op het wegdek.   Aan de  bosrand is het pad verdwenen en buk ik me door de ruigte aan de rand van het weiland parkeerterrein.  Bos uitgaand weer passeer ik een uitgeschoten groot aspergeveld, een graswegje opgaand.  Een grote bocht om een juist gehooid land, prikkelt mijn neusgaten.  Een brede grindweg langs verspreide huizen en boerderijen door populierenlandschap het gebied van de Bossche Meierij door.  De streek waar populieren overheersen.  Populieren voor de klompenmakerijen in dit gebied.  Kom veel monumenten tegen die herinneren ons aan de gebeurens in Sept. 1944 de luchtlandingen van de  101e Airbornedivisie  U.S. ,die de bevrijding van de streek inluidden.  We gaan dwars over de toenmalige landingsterreinen, maar helaas een deel is bebouwd met woonwijken intussen.  Kinderen langs de weg bieden wandelaars eten en drinken aan.  Mooi toch.  Gaan door de wijk via een plantsoen en graswegjes. Zig zaggen brugjes, de groeiende bebouwing uit en stijgen naar een viaduct en steken hiermede de A50 weg over, verbinding Eindhoven Nijmegen.  Vlak gebied en wijds uitzicht over de omgeving en horizonten.  Telkens komen er zilveren vogels over in landing naar  het Eindhovense vliegveld.  Pik even de rustpost van OLAT mee en vervolg mijn weg.  Krijg anschluss met plaatsgenoot Bram die me enige k.m. rs vergezeld.  In het landschap staan parachutes opgesteld ter herinnering aan dit landingsgebied destijds in'44.  Het is een lange veldweg.  Gaan weer overdekte pad in, en paden wisselen in overdekt en opener landschappen. Paden door houten klaphekken en langs sloten.  Weer hek door langs een kudde koeien, welke vredig doorgrazen, dwarsen het weiland weer hekje weide afgaand, en volgt een modderdans. Omzichtig nemen Bram en ik de modderbaden en drassige gronden, en bereiken heelhuids verhard wegje weer.  Toch weer wat paden herken ik en klinkerwegje welke ons in een nieuw dorpje Boskant genaamd afzet, aan de café zaal rust, het buiten terras zit vol wandelaars.  Best prijzig hier, niet mijn ding en de enige verblijfplaats in het dorp.  Na rust fietspad op, langs stenen kunstwerk,  om plots aan de dorpsrand een graspad in te mogen, dan door hoog gras langsachter een twintigtal huizen met daken vol zonnepanelen.  Een asfaltpad langs sloot en gebied De Scheken in.  Opvallend veel boomkwekerijen langsheen, en zelfs doorgaand.  Een bredere gruisweg door.  Een slingerpad door rijkelijk groene paden, en groot bosperceel, om een pad met stalen platen te mogen nemen, en betonstrookjes, en dan dient zich plots doorgaande weg aan een fietspad ervan op. Niet lang want het volgend gebied groen dient zich aan. Vlak langs een boomplanterij, waar een hoogwerker ons pad verspert.  Volgen opnieuw brugjes en  graswegjes gebied Vogelenzang in, maar deze niet gehoord. Straatje genaamd Sloef in en door maar zo te zien werd er nog niet gesloefd, door wandelaars van andere afstanden die ons bijvoegen. Een klinkerpad en we zien markeringen van LAW van Lommel naar Arnhem, de bevrijdingsroute van'44 welke met dit pad geëerd wordt.  Het Airborne wandelpad.  Enige bruggetjes over door groengebied, en raken we in de tuinen van kasteel Henkenshage in St.Oedenrode dorp.  In die tuin heeft OLAT weer een verzorgpost voorzien. Jammer, we krijgen het kasteel niet op onze route te zien, zien hem amper tussen het groen.. Na verpozen wat straatjes en via een dijkje verhoogd dus dorp uit. Houten vlonders en brugjes over sloten en watertjes.  een pad in welke aan uiteinden met rood-witte hekken afgezet is.  Weer een groengebied door, en raken de weg Nijnsel St.Oedenrode, het fietspad op en viaduct over de A50 snelweg dorpje Nijnsel in.  Even bebouwing dan de ruimte weer in over gruispaden de Dommelrivier over middels brug, en dan een z.g. 60 k.m. wegje op.  Langs een wei waar bij een particulier deze winter nog allerlei uitheemse dieren als kamelen zebra's en andere soorten in zijn wei stonden.  Mogen een wegje in en krijgen weer een serie bospaden, en klimmen bulten op en af, met een groep wandelaars om me heen uit Nijmeegse regio. Om dan plots aan het toegangswegje te geraken welke naar de finish leidt.  Moet gezegd:  Heb beide dagen een natuurjuweeltje van tochten gelopen. Schitterend groenig, erg veel overdekt ook, mogelijk hielden de route-uitzetters rekening met een warme zomerzon dezer dagen welke ik me ook veelvuldig herinner, in de club haar Geldroptijd. Heb beide dagen enorm genoten.  Een natuurtocht bij uitstek. Hun slogan is immer: "Echt OLAT" en dat was het ook weer ten voeten uit. Het padenwerk en vrijwel altijd zowat verkeersvrij. Daar leent zich het Oost Brabants gebied bij uitstek voor, en immer een garantie voor een mooie tocht. Noud heeft met zijn camera de drie wandeldagen vastgelegd. De foto's voor het foto-album op de site olat.nl zullen u overtuigen en zal een dezer dagen op hun site verschijnen. Na afmelding was het weer gezellig nablijven op het buitenterras, en begroetingen van bekenden en binnenkomers.  De tochten dit weekeinde waren absoluut top te noemen. OLAT's visitekaartje.  Ik groet u weer geachte lezer{s} tot volgend keer.  "Houdoe", en wie weet treffen we elkaar eens ergens in het Brabantse land.  Van: Peter Heesakkers.

06-06-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het belooft eindelijk een mooie dag, na dagen van zware regen en onweersbuien hier in de streek met alom wateroverlast.  Eigenlijk verwacht ik  een enorme modderpartij onderweg.  De weg vanaf de bushalte is aanmerkelijk  korter naar de startlokatie, dan eerdere edities, ook een mooiere ligging.  Arriveer er wat laat en naar het zich laat aanzien, zijn er al velen onderweg.  De inschrijving derhalve verloopt vlot, zie geen bekenden, enkel nieuwkomers naar mijn gevoel.  Voor de rest ziet het er rustig uit.  Ik begin  maar ook meteen met mijn tocht.   De Vijver  slaat op de naam van natuurlijk een grote vijver , temidden de woonwijk, een zeer actieve buurtvereniging.  Aan de rand van een park en nabij het moderne gemeentehuis.    Steek aan de start meteen over een park in , langsaf een overdekt zwembad, waar al veel reuring is. Het gaat een grindlaantje in , omsloten door bomenrijen en rijkelijk groen.   Een brugje over , een klim, de kanaaldijk op, even langsheen dit kanaal, de ophaalbrug over.  Juist op die brug klinkt een signaal, en gaan de slagbomen al rap omlaag.  Raak ingesloten, en kan met moeite  met rugzak op , onder de slagbomen doorkruipen, alvorens de brug omhoog gaat.  Terug langs dit kanaal het fietspad volgen waar fietstourclubjes de ruimte opeisen.  Mag verderop een groenig laantje ingaan, via  de Aa/rivierbrug, de oprijlaan naar een kasteelpoort.   Vlak voor de kasteelpoort moet ik al afdraaien, langsaf de kronkelende Aa, langsheen mekkerende schapen en geiten, in een weide.  Door ruigten en ander rijkelijk groen gaat het via een waterval, alweer snel op een doorgaande weg aan.  Die steek ik over en opnieuw een brug, ga door boerenland met rijkelijk aardappelvelden en natuurlijk maìs, bieten en andere gewassen.   In de schaduw van bomenrijen, me beschermend  tegen de al warme en felle ochtendzon.   Een echte lees lange Peelweg  volgend , een viaduct van doorgaande autoweg overheen.  Linksin een  wegje in welke later zogenoemd dood loopt  bij een eigen erf, en krijg een lang driesporig graspad te gaan met blik over wijdse velden met allerlei verbouw of teelt.  De aardbeien worden steeds meer ruim een meter boven de grond  in bloembakrijen geteeld, mogelijk omdat er met het plukken nogal eens plukkers van de ladder afvielen...... Men heeft er geen idee van hoeveel ideeèn men heeft.   Geraak aan verharde weg Galgenveld genoemd, vast uit de geschiedenis ontleent, moet even breed fietspad volgen , een afdraai, en zie al een wit tentdak boven heggen opdoemen, wat zegt dat de rustpost zich aandient.  Na aangenaam verpozen, weer in de hoeven, even tegen de  aanlooproute in , autoweg oversteken  een een rijkelijk overdekte groene steeg in, een grindwegje overgaand in zand, en dan is daar de aanduiding van routeomlegging wegens beweerde onbegaanbaarheid.  Routeman denkt voortdurend aan overdekt parkoers onder bomenrijen , en asfaltwegjes door de wijde Peel.  Toch niet onaardige verandering  als alternatief, en kom verderop op de eigenlijke route welke ik op tijd verlaat want  achter me doemt zwaar motorgeronk op, ik heb ze niet geteld, maar zeker enige honderden zware motorenkolonne passeert me, en blijf ademloos in de berm staan.  Moet gezegd  ze passeren in rustige gang twee naast elkaar, en de laatsten geven duidelijk het einde van de gigantische kolonne aan.  Middels een trike met hesjes en vlag.  Ik mag weer de velden in langs een kabbelende slingerbeek, smal pad door hoog gras en andere wildgroei, duik later de bossen in met almaar  het landschap overheersende communicatietoren  welke in de streek de naam Wortel van de Mortel  kent.   Watervallen en afsluitpoorten volgen op.   Mooie doorkijkjes volgen dicht aan randen van bos, over landerijen, waar de groei der gewassen ingezet heeft.   Bermen rijkelijk met klaprozen, ze klappen toch niet als we voorbijlopen, en hoor ook niks klapperen.  Vingerhoedskruid, korenbloemen en andere wilde bloem en kruidsoorten boeien me, het is allemaal in zijn veelheid aanwezig.  We slingeren bosgebied door over slootbrugjes ergens in de buurt of onder de toren door, dan weer aan de randen , dan weer het rustige bos in, een graspad eenpersoons smal hoge grassen  zet me af op een asfaltweg en zie het begin van de lus van daarstraks,  ga nu een wegje in dat overgaat in een groenstrook veldweg enerzijds de weidenvelden en landbouwgewassen anderzijds kleine bospartijen.  Dorp De Mortel aan de einder, het gaat duidelijk op Gemert aan.  Ga langs een reeks monumentale boerderijen , en plots voor een doorgaande weg worden we toch weggestuurd van de bebouwing terug weiden en velden in ruimschoots weg van Gemert.  Kom weer aan een wegje dat ik herken van vanmorgen en moet gaan door een groensteeg  tegenrichting, waar nog schaars lopers aan hun lus beginnen.  Alras  bereik ik langs bekende terugweg  opnieuw de rustpost, en zet me op een der  klapbankjes onder dekzeil  ter bescherming tegen de zon.  Hoewel nu kleine stapelwolken verschijnen, waarachter de zon zich nu en dan verschuilt.  Na rust weg oversteken  volgt een binnenwegje naar dorp Donk, een lange stijging om viaduct  van autoweg over te gaan, en met een scherpe bocht onder langsheen een hoog talud , een asfaltwegje, en schuttingen tegen autogeluid.  Een draai provinciale verbindingsweg even langs, om vrijwel meteen een natuurgebied in te mogen gaan.  Met recht, een natuurgebied, er mag groeien en bloeien wat wil, het is er en blijft staan.  Grondgroei allerlei, ruigten  riet en boompartijen, met tussenliggende akkers, het is hier een prachtig rustgebied.  Een uiterst smal pad volgt langs een  snelstromende beek, schuim op het water, en ik vermoed, dat een bierbrouwerij, hier in de buurt zijn schuim, de wateren instuurt.   Gaan een val  met sluis, over per smal brugje, terug langs andere zijde met de stroom mee nu. Zijn nu in de kasteeltuinen van Laarbeek eigenlijk Beek en Donk, maar na fusies met andere dorpen Laarbeek genaamd.  Jammer we krijgen het kasteel niet te zien, verscholen in het dichte groen.  Ga met een lange zandweg het kasteeldomein weer uit, om na een brug toch weer langs de Aa rivier per smal pad waar passeren uit den boze is te gaan, langs verscholen  liggende jonge en oude huizen , kom ik aan de doorgaande binnenweg naar Gemert.   Routeman stuurt me nu de bebouwing van Donk in, en verdorie, een barmhartige samaritaan, heeft aan den wandelaar gedacht.  Aan zijn voordeur heeft hij middels een tuinslang, een witte plastick jerrycan  met tapje geplaatst, met grote plastieke  drinkbekers.  Dat laat ik me niet voorbijgaan.    De lopers maken er dankbaar gebruik van, de temperatuur is  inmiddels 28 a 29 graden gestegen, benauwd ook.  Gaan brug over kanaal, en slaan een zijstraat in en worden geleid langs een fiets en wandelpad langsheen dit kanaal, en langs ook een bijkomende stroming.   Ga de wilde wateren bekijken welke toevoegen aan het kanaal, de stroom komt deels vanonder de grond.   Moet een eindweegs verder een kanaaltalud afdalen, middels grindwegje en vervolg door groengebied, welke overgaat in park.  Nog wat door park lopende en uitspanning langs met opvallend veel groot hoefblad, steek ik de weg over en kom ik aan de finish.  

Tref op die finish nog wat getrouwen der wandelsport die men altijd en overal ziet, een kort gesprek, Hennie van Theo is ook present, uit Heerlen, Theo zwerft nog ergens langs  s'heren wegen,  en dan weet of besef ik dat de bus een uursdienst  draait op zondag, en moet ik gezwind, op de halte af.  Een heel andere route werd me voorgeschoteld, met veel afwisseling.  Mooier dan gister naar verluidt, want het was n.l. een tweedaagse.   Ik groet u lezer  met een Brabants Houdoe, gegroet tot volgend keer.    Van Peter Heesakkers

05-06-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op een mooie Pinksterdag, samen kuieren in de zon,  zo begint een bekend Nederlands liedje van het toenmalige befaamde duo De Spelbrekers.  Welnu, de weergoden hadden ditmaal anders in petto.  Krijg al meteen een koude neus als ik buiten ben.   Een warm jack aangetrokken.   Het is de koudste Pinksteren in 80 jaar.  Laat nu juist dezer dagen de zo genoemde ijsheiligen heersen.  Nachtvorst aan de grond en dus ook overdag zeer koud.  Toch al medio Mei.    Niet druk ook met weekend gangers op de wegen.  Kan mij bij deze club, herinneren dat ik nogal eens warme tot benauwde later zelfs onweerachtige tijden of dagen beleefd heb.  En stevige dorst ook.    Start is in het inmiddels vertrouwde scoutinggebouw.   In de startzaal kan ik nog net de laatste route-omschrijving  weggrissen.   Ik twijfel nog welke afstand ik ga doen.  Dus neem ik er twee mee.  De parkeerruimten staan overvol buiten het lokaal, en zelfs moet er al geparkeerd worden in de bermen buiten het terrein.  Buitengaand wordt ik op de gevoelige plaat  vastgelegd  door een vertegenwoordigster van de dorpsomroep,  blijkt na informatie.  Kort na de start klopt mijn route-omschrijving niet.  Ik moet na een rotonde al direct een zijwegje in voor de extra omgang van mijn route.  Keer weerom.  Meest agrarisch wordt dit ommetje, en het valt op dat de weiden er leeg bijliggen , geen koeien.  Het gras ligt er mals bij.   Mijn routepapier is niet exact, bemerk ik al gauw dus opgepast.  De pijlen zijn vernieuwd in blauw-witte kleuren de kleur  van de club.   Ze hangen ook niet altijd logisch en opvallend.   Dan toch, ontdek ik een paar koeien en verderop een weitje met negen reeën die me waakzaam nastaren.  Eerste tijd almaar asfaltwegjes, huisjes en boerderijen al of niet gerestaureerd her en der.  Ook hypermoderne bouwsels.  Asfaltweg wordt zandweg en brengt me  de wildgroei in, langs sloten omzoomd met hoge grassen.  De Oeterd heet dit natuurgebied, puin/zand vermengd zijn de paden.  Wat ongemakkelijk te gaan.  Moet een brugvlonder over beekje langsaf  akkerlanden met aan de zijden het wit ziet van bloeiend fluitekruid.  Ook de bereklauw  bloeit massaal.   Verharde weg weer op, landerig door, even paadje in wat route afsnijdt door bosjes .  De Vlerkenroute meldt het toeristische routepad-bord.  Zie ver weg de nieuwbouwwijk van Lierop, maar laten die voor wat ze is.   Ga langs stroom de Kleine Aa, een fietspad op langs weg Lierop.Someren, om kort hierna weg af een lang knuppelpad  te gaan slingeren.  Ga langs bosrand en weiden/akkers smal paadje door, moet een smalle betonplaat over watervalsluis  balanceren, hier mag je niet dronken zijn ha-ha, of evenwichtstoornis hebben,  en kom aan een grote camping, laat de rust voor wat ze is maar geraak moeizaam van het terrein weer af, oorzaak omschrijving en gebrek aan pijlen, er hangen vaak blauw-witte linten aan twijgen en palen of boomstammen.   Ga nu de Lieropse en Strabrechtse heide op, een pad weerszijden bremstruiken volop in bloei, rijkelijk.  Wild roosters over, en krijg een hele reeks paden te gaan , een bospad hoge oude sparren.  Een ree steekt gezwind over het pad nog lang zichtbaar in zijn run door het bos.    Ben een hele tijd moederziel  alleen in grootse  bos en heidevelden.  Kom in vlakten en nieuwe bospercelen waar enige jaren terug  een enorme heide/bosbrand woede, plezant te zien dat de natuur snel herstellende is, al steken er ook lange dode  zwarte stammen uit het jonge groen alom.  Zover het oog rijkt. Heel enkele keer passanten met fiets of zelf wat wandelend, maar voor de rest akelig stil zo in mijn uppie.   Lange slingerpaden volgen, zie nergens deelnemers op de wijdse heide met verspreid bomen jong  en oud of groepen bomen.  Vennen dienen zich aan, erg weinig  vogels en watervogels.  In de verten bospartijen aan de horizonten.  Moet een autoweg oversteken en een naderende automobilist  sein ik dat verderop politiecontrole staat, en hij matigt zijn snelheid  rap.  Een bon uitgespaard dus.   Even langszij fietspad op en toch weer de stilte van de overigens prachtige bossen vandaag ingaand grindpaden en een coopertestbaan in smal pad,  en verderop verschijnt er in de verte een toiletwagen welke geposteerd is voor de wandelaars vlak aan hun post van rust onder het afdak van een imker vereniging.  Zitjes genoeg voorzien, en consumpties warm en koud of koel.    Ga na rust een paadje in en zie Allemanspad en Witvenpad en Keelvenroute  aangeduid, voor de zomaar wandeltoerist.  Het is een bosgebied zonder weerga, mag of moet gezegd.  Ook de Zevenvennenroute.   Namen van die paden volgen we gedeeltelijk ook.   Pad na rust meteen door groen omsloten, langsheen een speelweide met pick/nick tafels en volle autoparkeerplaats, het wordt ook wat levendiger met dagjesmensen, gemengd met  deelnemers der tocht want alle paden of routes gaan nu samen.  Klaphekken vandaag ook overvloedig aanwezig, en ik kom langs  Schotse hooglanders  die rustig doorgrazen .   Kom aan punt waar vorig jaar nog volop bomen stonden, nu kaalslag, men beweert om natuur wisselender te maken en andere boom en plantengroei een kans te geven, naast oude dennen en sparrenbossen.  Een lange knuppelbrug of pad weer overheen, slingert een voormalig groot ven over.  Weer het bos in doorslingeren , en opnieuw langs grazende Schotten, ze laten ons met rust, langs bosrand en wijdse panorama's.   Almaar bospaden volgen, en opnieuw bewerkte vlakten, door boskap, men wil hier kennelijk meer heide creëren.  Stuifduinen volgen,  we herkennen een verharde weg waar we onze route door Strabrecht en Lieropse heide aanvingen, vanaf de camping.   Gaan die camping weer op van tenten en huisjes, en gaan er ruimschoots langs en doorheen om bij de uitgangspoort een asfalt en boswegje in te gaan.  Geraken aan de rand van het onmetelijke bos de ruimten in, agrarisch weer, huisje boompje beestjes, akkerlanden en weiland.  Oude melkbussen voor de sier langs een oude boerderij. Blaffende  wakende erfhonden,   Wegjes met hoge bomen omzoomd, langs een gerooid bosperceel, waar wilde planten en boompjes hun kans krijgen.   Er roept een pauw, maar ze houdt haar veren in.  Pas als ik kijk spreid ze die ten toon.  Inderdaad zo trots als een pauw.   Draai een betonpad op  en ga langs doorgaande weg op de finish af. Rotonde van begin tocht weer oversteken.  Oprijlaantje in, en kom aan de finish.  Het zou te ver voeren over deze tocht uit weiden, hoe mooi, boeiend deze was. Laat ik samenvattend zeggen:   Fenomenaal mooi.  Veel nieuwe paden en routes gehad.  Het routepapier was niet altijd even duidelijk en vaak wat  te summier.  De bepijling niet altijd logisch en duidelijk, boskruisingen  b.v. niet vermeld, en op lange bospaden geen ondersteunende pijl voor rechtdoor, men had enkel hoekpijlen in de aanbieding, waar men af moest slaan,  of de pijl hing  verder in het pad te gaan, maar ik ben er toch doorgeraakt.   Een natuurtocht bij uitstek, om van te smullen.  Qua natuur en rust om je vingers bij af te likken.  Dat is en doet Hermode.  Ze hebben de omgeving ook zonder meer mee.    Beste lezers dezes.  Ik groet u weer, met een Brabants,  Houdoe, en tot volgend keer weer.   Van Peter Heesakkers.

16-05-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Prachtig toch.  Als ik vanmorgen de voordeur achter me dichttrek ligt de stoep en weg bezaaid met bloesemafval roze en witte.    Zie en passant  dat de mieren ook al massaal vanonder de stoeptegels vandaan komen, het zand meenemende.  De merels zingen hun lied, allerlei vogels zitten midden op straat.  Het is duidelijk echt lente vandaag, en dit zal de temperatuur ook aangeven zo is voorspeld.  De lucht boven me is kraakhelder.  Ik overweeg vooraf of ik vandaag toch maar een mindere afstand zal lopen.  Ik weet n.l. dat De Keistampers vandaag  traditioneel de route naar de Kampina heide zal nemen, en om nou in de volle zon door ook nog  los zand te gaan banjeren....  In de buurt van de startlokatie zijn parkeerwijzers druk in de weer om het verkeer in goede banen te leiden en om nog parkeerplaatsen te voorzien.  Het is levendig druk, zo ook in de schoolkantine, waar het inschrijfburo zich bevindt.  Met frisse moed ga ik op weg, heb twee route parkoersbriefjes bij me mocht ik me bedenken, want de twijfel is groot.  De zon is al duidelijk voelbaar.  Moet de tegenrichting lopen van mijn gang vanaf het dorpsstation, voor een deel toch om daar de spoortunnel in te gaan. Koeien geloei welke op sensoren werken is mijn deel in mijn gang door die tunnel.   Bereik nu het  uitgedijde industriegebied, maar routeman of mensen houden zeker rechttoe rechtaan een fietspad door het industiéle gedeelte en leiden ook langs wegwerken.  Her en der blijkt ook op zondag gewerkt te worden.   De neus wordt ook nog geprikkeld als ik een waterzuivering passeer, waar het even kwalijk riekt.  Dan bij een rotonde mag ik fietspad vervolgen vanachter een enorme groenwand enerzijds welke de industrie aan mijn oog onttrekt, anderzijds opener landschap.  Ik ben in den buiten nu dus.  Fluitekruid  groeit weelderig in de bermen, naast anderen bloem en plantensoorten, een lust voor het oog.  Krijg een poos  grindfietspaden te gaan onder het dichterwordende bladerdak van oude eiken, met omwoelde brede zandweg ernaast.  Een brug over stroom de Beerze en er langs af, een lang pad tussen weideland en riviergebiedje door , eenspoors,of erg smal  pad, met prachtig groene zone, door een beekdalgebied, einde pad, langs water Smal water genaamd, en mag dan de Kampina in een vermaard natuurgebied, veel jonge boompjes enerzijds en beemden rondom een stroompje.  Er kronkelt vlak voor mijn voeten een pakweg  35 /40 c.m. lange gladde dunne slang, hij blijft even stilliggen, en ik buig me over hem heen, zo'n anderhalve c.m. dik is hij.   Dan rap verdwijnt het beest in het gras.   Hekwerken met klappoorten moeten genomen worden, we horen bij vennetjes kikkers in hele koren kwaken.   We gaan eigenlijk richting de befaamde Oisterwijkse vennengebieden, een unicum in het parkoers van vandaag.   Waar kikkerkoren alsmaar luidruchtig hun aanwezigheid laten horen.  Na zandwegje asfalt op met tegenliggend verkeer maar al ras dient zich de rustpost aan.  Goed toeven onder tentzeilen, maar dan vang ik de lus aan.  Even weg terug parkeerplaats langs met een mooi indrukwekkend verzetsmonument , mag ik via hek een bos in.  Een hele reeks paden rijgt aan elkaar, met vennen en heidevlakten.  En altoos kikkergeluiden.   Lees bord het Kogelvangersven, wat vreemde naam toch.   Rolstoelpaden , jawel aan de niet kunnen lopenden is ook gedacht.  Kom ik langs kruisingen en overslaande afslagen paadje breed en zeer smal, het bos uit een immense wijdse heidevlakte in overgeleverd aan de wat genadeloze zon, want schaduwlopen is voor een tijd taboe.  Ene ven groter, dan andere gaat het langs, vaak met rietkragen gebordeerd.  In een woord fantastisch.  De wind maakt de temperatuur wat draaglijker want in de ruimten heeft deze vrij spel, maar toch, mijn zonnepet trek ik diep over mijn koppie, en de zonnebril in die felle onbarmhartige zon, bewijst me goede diensten.  Heb intussen toch maar besloten de langste afstanden te laten voor wat ze zijn.  Ga o.a. het Kromven voorbij, met een vogelobservatiescherm.   Kom weer nu andere zijde van het ven met eerder grote naam uit, stuk bos door en volgt een flinke zandvlakte welke overgaat in duinen waar ik me in het losse zand even in een woestijn waan.  Na weer paden gaans, jawel weer een z.g. vanzelf dichtklaphek, kom ik aan asfaltwegje die me opnieuw bij de rustpost van eerder de dag brengt.   Die schitterende lus zit er op.  Ik moet een wandelmakker welke pas een heupoperatie ondergaan heeft sterk ontraden verder te gaan, hij gaat niet lekker.  En risico's  kan hij beter nalaten, en hij stapt er in een van de busjes, die constant op en neer rijden met kortere afstandlopers tussen start , finish en rustpost, een absoluut geweldige service.    Na verpozing volg ik asfalt, welke even verderop een graswegje ingaat, welke langs den boer zijne landerijen volgt,  en langs de oever van een kronkelend beekje, weer een hekje door en een grasland met en van een weide langs en dwars erdoor met een rijkdom aan planten en bloemen , maar boter en paardebloem en z.g. zaadbollen, wint het van andere soorten bloemen.  Een echt bloementapijt toch. Komen vlak langs een groep van elf rijpaarden, dicht bij elkaar die ons belangstellend gadeslaan, en die elkaar blijven volgen.  Zomaar in de ruimte waar wij ze moeten voorbijgaan.  Na een afsluithek weer even asfalt en passeer ik een wei met kudde schapen, wollen jassen nog aan, en enige puffend in de volle zon, heb met ze van doen, want de waterbakken zijn halfleeg en moeilijk voor hen bereikbaar, zeker ook voor de talloze lammeren, ze hebben de puf niet meer.   Heb met ze van doen, medelijden.  Gaan de weg weer af een beekje langs en bij een brug leg ik een visser uit, dat als hij veel wil vangen hij zijn pet achterste voren op moet zetten, denken de vissen dat hij gaat en dan zullen ze pas komen, hij kijkt me meewarig aan.   We volgen het grindig fietspad langs de stroom en bereiken verspreide bewoning, welke later verdicht.  Moeten twee overwegen achter elkaar overgaan, en komen in de kom van Boxtel. Gelukkig stuurt parkoersman ons zo kort mogelijk door de bebouwing, het rustige dorpscentrum, het is er zelfs onwezenlijk stil met soms geluiden uit de huizen.  Later blijkt dat  voetbalsupporters op radio's met spanning de verrichtingen van hun kluppie volgen , met kans op kampioenschap.  Landelijk dan.  Aan de deelname c.q. inschrijvingen van en aan deze wandeltocht heeft het achteraf niet gescheeld.  Via een steegje bereiken we de finishzaal van het grote college/ school. Melden af en schuiven aan voor na kout  van deze tocht.  Een absolute, geweldig mooie natuurtocht, een genot voor elke wandelaar en zeker al of niet combinatie natuurliefhebber.  Een parel.  Waren we allemaal roerend eens.  Komt een buitenroker naar binnen terug, heeft zijn sigaar gedoofd en zegt droogjes weg aan de tafel.  P.S.V. is kampioen, althans dat zeiden ze me buiten bij de rode kruisstand.  Ik val bijna onder de tafel van ongeloof, en maan hem geen grapjes te maken, hij schokschoudert, en zwijgt maar.  Alras verspreid het bericht door de zaal, reacties verbaasd, blijdschap gemengd met ongeloof.  Er is een mirakel gebeurd !!  Er komt leven in de tent, gejuich en een feestje barst los.  Ik bereid me voor op een drukke rommelige treinreis van elkeen die zich spoeden zal naar de stad van die club, voor het grote feest.  In mijn gang naar het station komen gaandeweg groeiende stromen met sportshirts uit de zijstraten op weg naar het station en Eindhoven.  Op het perron een drukte en leven opgewektheid van jewelste, gezang, leuzen, yellen. Vrees intussen niet de trein in te kunnen, maar gelukkig weet ik een zitplaats te veroveren.  In de stad aangekomen is het een leven van heb ik me jou daar en ik vlucht de z.g. rustiger kant het station uit.  Hoor rondom de drukke binnenstad  gaand daar een enorme blijdschap-explosie, het voetbalvolk stroomt van alle kanten op weg naar het buitengewone feest.  Mijn aanvankelijke ongeloof in de finishzaal, is nu totaal andersom.  Ik verkies de rust van thuis, na een heerlijke prachtige natuur-wandeldag.  Dat is overigens elke tocht wel verzekert  bij deze club.    Ik groet mijn lezers en volgers weer met een vrolijk "Houdoe ", en zeg tot volgend keer weer.      Van  Peter Heesakkers

08-05-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers