Aan de vooravond van deze tocht  valt de sneeuw met dikke vlokken uit het hemelzwerk.  Met de voorspelde vorst voor de komende nacht  betekent  het niet veel goeds.   Ik sta vast aan mijn voordeur op Noud te wachten en zie dat mijn straat spiegelglad is.  Ik verwacht derhalve dat het een latertje zal worden aleer hij arriveren zal.  Daar is ie dan, en ik kruip  de straat over naar de auto.  Noud vermeldt goede berichten op de doorgaande wegen.  In het duister verlaten we de woonstee , op weg naar zijn broer Wim.  Eenmaal op de autoweg, en dus onderweg lijkt het met de opvriezing en gladheid mee te vallen, maar we zijn alert mede door de verkeersberichten, en de waarschuwingen.  We rijden aan de startplaats behoedzaam het witte besneeuwde parkeerterrein op.  Diverse auto's voor ons hebben deze plaats al tot een glijbaan  gemaakt.  In de zaal gekomen en de begroetingen met bestuursleden en hulppersoneel installeren we de diaprojectie.  De eerste melders zijn  onze Vlaamse wandelvrienden, zelfs uit West-Vlaanderen.   .  De internationale toon is gezet voor de tocht.  Ik bedenk me gezien de gladheid over de te lopen afstand en kies voorzichtigheidshalve voor een lagere afstand.  Bij dageraad lees ochtendschemer gaan we op weg.  Lopen voorzichtig de parkeerplaats over een graswegje in  deels besneeuwd en berijpt.  Langs golfterrein.  Morgenrood verschijnt en we zien de zon traag boven de horizon in het hier nog open landschap opklimmen.   De maan hangt op zijn kant aan de westelijke hemel alsof hij in slaap gedommeld ligt te snurken al.  Het is omzichtig stappen, afwisselend bevroren grond met sneeuwresten en toch ook drassig, gaan we langs akkerlanden en weiden en velden.  Langs de akkers vallen kleine geultjes op voor de afwatering van de akkers gegraven.  Gaan even parallel een snelweg, een bosje door is het steil klimmen geblazen, een talud naast een brug op. Brugwegdek is bevroren en we manen tegemoetkomend verkeer tot langzamer rijden.  Een afdaling van een talud negeren we voorzichtigheidshalve, en lopen tot onder aan de weg, om daar het parkoers weer op te pakken.  Bospercelen wisselen met weidelanden, en we geraken aan de in de streek befaamde bedevaartkapel  De Heilige Eik.  Het object heeft eerder iets van een dorpskerkje temidden van de stilte in de natuur.  De Beerze een streekriviertje biedt zich aan.  We dansen als ware door drassige grond.  We zullen deze sterk meanderende rivier nog vaak terugzien op onze route.  We zien nevelvelden of wolken in de open delen van het landschap.  De Beerze duikt onder het kanaal door.   Gaan bruggen over deze rivier, en ophaalbrug over een kanaal, en belanden in een bosgebied van Landgoed De Baest.  Slingeren paden door dit bos.  Een natuurbegraafplaats langsheen, wil zeggen men mag in ons land sedert wat jaren in de natuur begraven worden, op aangewezen plekken.   In een ven zien we in een wak, ijs dus, tientallen eenden badderen in het ijskoude water.  Ontmoeten aldoor de Beerze-loop over verharde boswegen en paden waar later de afstanden hun eigen weg gaan.  Steken besneeuwde en opgevroren weggetjes over.  OLAT vermijdt asfalt zoveel als mogelijk.  Veldwegjes of paden met bospercelen wisselen af, doorheen verstilde landschappen.   Na gepadder, gaan we bebouwing in met gladde straten, van het dorpje Oostelbeers.  Vreemd toch!  we treffen ontdooide stukken, dan weer glad,  ijs of besneeuwd onderweg..   Behoedzaam  nemen we de straten tot aan een doorgaande weg, waar in een zalencentrum  de hoofdrust is voorzien.  Tegen over ons een alleenstaande kerktoren, het z.g. middenschip aan de overkant van deze toren,  naast het zalencentrum, en waar je middenschip doorgaans mag verwachten, ligt een begraafplaats..... We pauzeren hier niet lang en gaan rap het kleine eigenlijk saaie dorp uit het landelijke in.  De directe omgeving  van het dorpje biedt geen enkele beschutting, en zo dwalen we veldwegjes naar eindelijk het bosgebied van de befaamde Oirschotse heide, deels oefengebied voor onze landmacht.  Krijgen overwegend jong en oud dennenbos te gaan.  Komen nog een monument voorbij waar in de oorlogsjaren een bommenwerper neerkwam volgens een verhaal op bord.  Om kort te gaan.   Slingeren oneindig door de natuur, met barrages van enorme plassen, op de paden.  MTB routes, en toeristische fietspadennetwerken, om  na lange tijd weer in de open ruimten zogezegd te geraken.  Steken een doorgaande weg over en gaan dwars door een bedrijventerrein, een wegje volgen , een ophaalbrug over, en dient zich de tweede openluchtrustpost  van OLAT aan.  Hier vervoegen alle afstanden.  We laten de kop soep goed smaken, we zijn vlak aan een rijkswegviaduct, en het verkeer raast over dit viaduct.  Na deze pauze wandelen we dorp Oirschot in eerst over een pad langs het Wilhelminakanaal de grens van de bebouwing dorp.  Om dan later toch de dorpskern in te gaan, afwisselend eeuwenoude, en andere oude bebouwing door te gaan, straatjes, steegjes door tot aan prachtige monumentale oude marktplein omzoomd met horeca en winkels.  Loop onder de toren van de Petrus Bandenkerk door welke vierkante toren, zonder spits,  in de verre omgeving zichtbaar is.  Wil de kerk van binnen zien maar kom niet verder dan het glazen voorportaal.  Mag vanachter glas het interieur bewonderen hoge gewelven, van een gotische  kerk, wel geheel wit geschilderd na onderhoudswerkzaam heden van jaren en jaren, borden met uitleg over de geschiedenis van deze kerk lees ik, tekeningen en oude foto's.  Ik neem er genoegen en begrip voor de afsluiting, en zet mijn wandelweg voort.  Loop wat korte oude steegjes door, en enorm veel smalle  hoge heggepaadjes, vooral beukenheggen maar dus ook andere als ligusterheggen enzovoort.  De straten gesierd met oude dus antieke lantaarnpalen.  Nog wat meer na-oorlogse bebouwing door, achterommetjes van huizen en villa's gaande sta ik plots weer in den buiten.  Bemerk tevens dat de zon de horizon weer opzoekt, en bewandel asfaltpaadjes van en voor de fietsers, en kom langs schaars verspreide bewoning.  Met de omslotenheid van dichte natuur lijkt het gedaan, de wegen worden breder.  Het gaat op dorpje Spoordonk aan tussen Moergestel en Oirschot, langs een oude rijksweg.  Parkoersman  leidt ons behendig door velden en akkers.  In de verte draaien de wieken van onze  moderne stroomvoorzieners.  De tijd staat niet stil.  Een woning langs met opmerkelijk vier of vijf  grote schotelantennes {?} .  Draai een fietspad op en zie in zijwegen en de wegbermen geparkeerde auto's staan.  Vertelt dat de finish nabij is, en zo was het ook.  Resumerend:   Ik heb een erg afwisselende tocht ervaren, een oud gezegde van oud wandelaars en gebruikt in hun slogan "Echt OLAT" . Modderige paden, natuur volop, genietend en  schitterende eigen verzorgingsposten, vanalles verkrijgbaar behalve alcohol dan, warms, koel, brood met beleg.  Hulde aan die verzorgers voor weer en wind staan ze hier telkens.  Deze club, OLAT dus, viert dit jaar in November officieel,  hun 50 jarig bestaan, maar laten zich het jaar door op hun tochten ook niet onbetuigd in hun jubileumjaar.  De club heeft veel sympathie, respect en bewondering verworven in hun bestaansjaren en activiteiten.  Is de op een na grootste club des lands, in ledental dus.   Bezie hun  op de site WWW.OLAT.NL  Ik wens hen alle voorspoed en geluk, met jullie 50 jarig bestaan.  Want dat is hun verworvenheid door deze jaren heen.      Ik hoop mijn wandelschreden weer te zetten komende week.  Groet u geachte lezer{s}

Een Brabants, Houdoe!    Tot volgende keer weer. 

Van Peter Heesakkers