Het wordt zo'n beetje de dag van de waarheid, omtrent de toestand van mijn knie.  Voorzichtigheidshalve heb ik maar een knieband omgedaan.  Heb derhalve maar gekozen voor een afstand van 20 k.m.   Tref aan het station bij vertrek een jonge dame die me bekend is, en zij informeert terloops of ik ook voor OLAT in Nijnsel vandaag ga.  Nee, ik  heb zonder dralen gekozen voor Boxtel vertel ik haar.  Wetende dat het wondermooie uitgestrekte natuurgebied De Kampina heide bos en vennen in hun programma staat.    In Boxtel  bij aankomst eerst door  de klappoorten die naast in de natuur ook onze spoorwegmij. zich eigen heeft gemaakt te openen met je treinpas.  Klim voorzichtig een wat hoge en steile trap op die mij leidt met een voetgangersbrug over het wat grote spoorwegemplacement, en natuurlijk  eveneens  weer naar beneden naar het stationsplein geheel gerenoveerd.  Onder aan die trap zijn pijlen gehangen welke me de weg aangeven naar het startburo.  Ik neem toch gewoontegetrouw mijn eigen bekende weg erheen.  De kantine van een groot lyceum aldaar.   De omgeving van de school is letterlijk ingesloten van de geparkeerde auto's.  De verkeersregelaars der club staan met de handen in het haar hoe al het blik te bergen.  Bij aankomst in de zaal, is het daar redelijk rustig, dus heel de meute is al reeds onderweg.  Kan snel inschrijven, koop mijn muntjes voor onderweg de consumpties.  Neem even een verfrissing, neem de route-omschrijving uit het vak van afstand en ga op weg.  Het is eigenlijk flink de bebouwing van het stadje door, maar wetende dat er een werkelijk schitterend natuurgebied op ons wacht, neem ik dat voor lief.  Moet twee overwegen kruisen alwaar van en naar  diverse richtingen treinen passeren, te weten dat het traject tussen Boxtel en Eindhoven een van 's lands drukste verbindingen heeft.  Ben hierna ook meteen in het buitengebied op een rustig smal wegje.  Kom aan een beek waar het fluitenkruid  me volledig insluit welke plant in deze tijd van het jaar welig tiert, ook onderweg.   Volg deze beek over het grindpad wat als wandelpad tevens dienst doet als fietspad.  Voorzichtig ingehouden om een vervaarlijk grommende hond waarvan de bazin hem tot de orde roept.  Kom aan bruggetje om een asfaltwegje op te gaan, en alom is het genieten van de uitkomende natuur.  Zo veel plantensoorten en bloemen in de bermen en aan de bomen het jonge frisse groen in toch diverse kleuren, na een afslag van de weg mogen we dan een poortje in om een wat lange maar absoluut niet vervelend graspad langs een andere stroom, nu de Kleine Aa, te volgen over een wat ongemakkelijk graspad vertrapt door de voorgangers vandaag van de onzen.  Enerzijds gaat de beek schuil achter variërende bomen en struikgerei.  De opkomst  van bereklauw is overal te zien, naast netelplanten en andere gebladerte en grassoorten.  Ander zijde van dit  bijna onzichtbare pad den boer zijne landen, weilanden met schapen, pony's , paarden, afgewisseld met  oude aspergevelden in plastic toegedekt, aardappelvelden  en aardbeien, en nog akkers waar andere producten mettertijd  zullen moeten groeien.  De landerijen liggen er nog verdroogd bij en de landbouwer ziet vast reikhalzend uit naar voldoende regen.  Inmiddels vertellen borden dat we in het natuurgebied De Kampina zijn aanbeland.  Tref veel zomaar wandelaars/dagjesmensen al of niet met kinderen, en fietsers.  Dit is n.l. een der uniekste natuurgebieden door toeristenorganisaties aanbevolen, en dat is ook niet overdreven.   Spoorwegen en toeristische organisaties hebben hier wandelroutes  gemarkeerd ook uitgezet voor ieders kunnen, en gewenste afstanden.   Een pad met geknotte wilgen langsheen.  Ook fietstoerclubs  en een flinke motorclub komt me tegemoet en ik ga voorzichtigheidshalve toch even de veilige berm in.  Fietspaden en wandelknooppunten  dienen zich voortdurend aan, naast borden met uitleg over al wat leeft, groeit en bloeit  en altijd weer boeit, in het reservaat.   Kom langs een met aller groen verscholen ven waar ganzen er lustig op los snateren, en soms over me heen vliegen in formaties.    Kikkergekwaak heb ik nog niet gehoord in tegenstelling andere jaren.  Het is het  Lelieven, zoals elk ven in de omgeving een naam heeft.   Even later kan ik een vennengebied overzien vanaf een hoge heuvel, waar allerlei watervogels te zien en horen zijn.  Ga langs het Kogelvangersven een duingebied in en het is meteen los zand baggeren en naar boven toe.  Bovenaan kan ik dit losse zand ontwijken door langs het pad te gaan lopen.  Naar een slagboom toe, en hierna een verharde weg op welke me leidt, naar de rustpost in een weiland, met kantinewagen , klapbanken en tafels en zelfs toiletcabines.  Welvoorzien dus.  Na verpozing  weg terug op om even nadien een agrarisch gebied in te gaan, vee in de wei en even wijde blik, huisje en boerderij her en der, dan een poos rand bos en weidevelden, toch weer de omslotenheid van bossen in.  Wat later gaat dit over in een lang fietspad wat me brengt in een erg wijds heidelandschap met hoge grijze grassen vooral.  Doorkruisen dit gebied met almaar draaiingen, tot aan een ven alwaar een hunebedachtig bouwsel staat. Enorme rotsblokken gestapeld met opschrift ter ere van een beroemd natuurvorser en weldoener uit vroeger tijden.   Buitenstaanders vermoedden dat dit zijn natuurgraf was, maar niets is minder waar.  Zijn standbeeld staat aan de Zijpendaalseweg in Arnhem.  Een manspostuur met gleufhoed, wandelstok en verrekijker op zijn borst.  Wellicht een Arnhemmer en derhalve daar begraven.    Kom ik weer aan bij de rustpost van daarstraks terug, altijd gezellige ontmoetingsplaatsen die openluchtposten.    Hierna mag ik rechts in plaats van linksaf voorheen de lus.    Trek weer door velden opnieuw langs een beek, door rustige ruimten en  begroeiingen en gras, dan weer grind en zandwegen, fietspaden op rechttoe een industriegebied aan de rand van Boxtel.  Het kan niet anders qua afstandberekening, maar we zullen dit gebied met de kortste doorgang doorkruisen, en zo geraak ik door een tunnel onder spoorwegemplacement, waar door sensors koeiengeloei per speaker in werking worden gezet.  Klim de tunnel weer uit , ga paralelweg op, om in een tuin te geraken van een fameus klooster, voorheen toch, nu bewoont  door laat ik zeggen gewone burgers.  Ga vervolgens door een schitterende kasteeltuin, met een magnifiek enorm kasteel met vijvers omringd.   Een poort door tuin weer uit.  Rivierbrug Dommel weer   over, een prachtig overgroeid weggetje door met weerszijden  biezen en broek planten, volkstuinen, en akkers weiden door.   En dan plots zijn de wegbermen bezet met autoblik weerszijden, jawel van bezoekers van deze wandeltocht.  Weet dan de finish nabij is, en daar rijst inderdaad het grote schoolgebouw uit het groen.  Een einde van een glorieuze schitterende natuurtocht, waar te veel om op te noemen te genieten viel.  In de aankomstzaal een gezellig geroezemoes van wandelaars en zie daar good old Frans maakt zijn opwachting ook, een der iconen van de wandelsport, en bekend door heel het land.  Zoals trouwens een andere jongere Frans die zijn strepen verdiend heeft bij deze organiserende  club vandaag als naast wandelaar actief bestuurslid.   Ook andere oudere bekenden die al vaak tientallen jaren hun aanwezigheden als wandelaar hadden op tochten door land provincie en streek maakten hun opwachting.   Werd oergezellig nakeuvelen, herinneringen ophalen, prachtige verhalen.   Zo lang en zodanig dat we bijna zelf de zaal moesten sluiten  als einde voorstelling.  De Keistampers hadden hun zaakjes weer prima voor elkaar vandaag, met een uitnemende mooie natuurtocht, waarvan wandelaars tot  ver uit het land kwamen en konden genieten.  En naast natuur gezelligheid troef.

Het valt te bezien hoe mijn knie zich komende maanden houdt.  Het is me vandaag erg veel meegevallen over het geaccidenteerde parkoers toch.  Zo hoop ik u de komende maanden te vermaken met mijn artikelen van bevinding, beleving van tochten in en door de natuur.  Tot dan geachte lezers.  Ik groet u weer met een Brabants "Houdoe" Tot volgend keer:    Van:  Peter  Heesakkers