Het is nog erg koud, lees bij het van huis gaan  afgerond 2 graden.  Betekent eerst goed ingepakt de fiets op, op weg naar Noud zijn woonstee.  De binnenstad lijkt zowat uitgestorven welke ik doorkruis.  Thuis bij Noud wacht zijn broer Wim ook op mij.  We gaan op weg naar De Peel.  Met de opkomst van de zon onderweg zien wij in de heldere lucht boven ons tot aan de einder toe talloze vliegtuigstrepen  ontstaan.  Aan de grond is het mistig vooral buiten de bebouwing.  Het lijkt erop dat Noud een detector onder zijn auto heeft n.l. de meeste van de talloze verkeerregeninstallaties, springen op groen bij nadering.    We zetten na Deurne koers op het Peeldorp Milheeze alwaar OLAT de startplaats voorzien heeft temidden van de bosrijke omgeving.  Een schitterend paviljoen, modern en erg ruim, met uitzicht op een   grote recreatieplas met breed strand.  We installeren  de visionele apparatuur, een diaprojector met bijbehoren om de voorbije activiteiten te laten aanschouwen door het wandelgild.  Alras loopt de zaal snel vol  voor de grootste afstandslopers welke al in kunnen schrijven.    Het is een meest bekende  trouwe groep wel tot ver uit het land  welke zich aanmeldt.     We gaan al wat eerder op route. Mogen na start al meteen na de grote parkeerplaatsen  de dichte natuurbossen ingaan.    De zonnebril komt al meteen van pas, en de zonnekleppet, tegen de nog laagstaande zon, gaat ook op.  Het belooft vandaag rondom 23 graden in deze hoek van het land te worden, en zonnig.    We gaan eerst door de bosgebieden  darren.   Wisselen al gauw voor nevelige velden.  Een heideveld met hoog grijzig gras doorheen.  Moeten een gemarkeerde toeristische wandelroute een tijd volgen afwisselend met  bospercelen en weide,  akkerlanden, welke duidelijk al klaarliggen voor de voorjaarsgroei.  Komen langs een brede sloot alwaar we aan de kant in het water een gans zien liggen die het loodje gelegd heeft.  Waarom en hoe het gebeurde is gissen.   We moeten nu op een akkerrand omgeploegd  door de kluiten aarde gaan.  Onze voorgangers, de lange-afstanders,  zijn blijkbaar in een rij ook langs deze akker getrokken.  Raken weer omringt met de wijdse akkerlanden.  Na enige tijd stuiten we op een hoge lange afrastering in twee rijen met waarschuwingsborden.  Blijken aan de rand van een militaire vliegbasis te zijn  aanbeland.  We horen al wel  de vliegliefhebbers in hun lichtere vliegtuigen stijgen en of landen en hun rondjes door de omgeving draaien.  Nog wat veldwerk door waar aardappels en  aspergevelden  de boventoon voeren, over een duiker gaand,  komen we aan de tentrust van de club en laten we de boterham en koffie goed smaken.   Na de altijd weer sfeervolle drukke en gezellige post gaat het verder een verhard pad op, en gaan we langs een akker waar men al een regen-installatie klaar voor gebruik heeft aangelegd.  Merkwaardig, sommige akkers staan nu al gortdroog, op deze zandgronden, anderen kunnen best wat weken water missen. Moeten nu een fietspad volgen langs een toch erg rustige weg, gaan de Peelse loop over waar schapen en lammeren ronddartelen.  Weide en bermbloemen tieren welig, een weide kleurt geel van de  paardenbloemen, maar zie ook massa's paarse dovenetel bloeien.  Ik ben intussen deels ontkleed naar blouse, vanwege de opkomende warmte.  Moet een eveneens  verkeersarme weg oversteken en gaan langs een vaart waar elke paar honderd meter een zware betonnen bunker is neergezet voor de toenmalige z.g. Peel-Raam stelling uit  het begin van de Duitse invasie in 1940.  Door de vijandelijke overmacht had deze P.R. stelling geen enkel nut achteraf, werden in twee dagen overlopen.   Zij zijn blijven staan als monument.   Bewondering voor die harde werkers hoe zij het beton destijds konden aanvoeren.  Volgen nadien een groot veld aspergebouw en andere groenten met wijde blik aan de horizon een grote silo uitstekend boven de bomen waar ik dorpje De Rips kan plaatsen. Mag dan een smal betonwegje op welke leidt over privé terrein van een rijke boer groot-grond bezitter, zijn woonst, met veestallen welke deuren uitnodigend openstaan.  Ik ga er niet te ver binnen, en de rustige rijen koebeesten kijken me almaar aan, ben toch geen bekende voor ze.  Passeren de toepasselijke Blaarpeelweg, nog niet op ons van toepassing zo te voelen.    Een lange weg op Rips aan waarlangs een sportpark met aldoor schreeuwende voetballers naar elkaar.   Gaat het de bebouwing in en herken ik de rustpost van eerdere jaren OLAT hier, toen start /finishlokatie.  Het is zitten in de volle zon op het terras.  Blijf er niet lang en ga langs een bokken/ geiten kippen en ander kleinveetuinen het dorp weer uit. Rotonde van twee doorgaande  kruisende beruchte ongevallenwegen , omzichtig oversteken, langs de silo af die de streek van ver zichtbaar was/is.  Een klein openluchtmuseum langs met borden en foto's uitleg over het bos/hei gebied De Stippelberg waar we meteen in gaan.  Een prachtig gebied.  Het jonge groen bot nu snel uit en dit veraangenaamd  het verblijf hier. Krijgen talloze paden, en brede boslanen met oude knoesten van bomenrijen te gaan. Met nog dikke lagen oude herfstbladeren, waar ik doorheen waad.  Verderop een zowat onzichtbaar pad langs een stroom, het is opletten voor verscholen onder de bladlagen boomwortels.  Geraak toch even bos uit langs schaarse bewoning, om na asfalt toch weer een hekje bos en ven in te gaan langs ven en bos die meest ontstaan zijn door veen/turf, afgravingen en nieuwe aanplant , maar nu volgroeid zijn.  De Klotterpeel heet dit gebied.    Turf was in vroeger eeuwen, de brandstof, naast kolen om de huizen te warmen.  Het afgraven moet zeer noeste arbeid zijn geweest, destijds in weer en wind alle jaargetijden.  Peelkanalen voeren hier de boventoon in de streek om de gewonnen turf te verschepen naar de z.g. bewoonde wereld.  Opvallend onderweg zijn de koolwitjes en citroenvlinders die al erg actief rondzweven. De natuur volgens kenners is op z'n minst twee a drie weken te vroeg, in bloei, groei als wel activiteit van vlinders en gevogelte.   Het is boslopen zonder eind door klaphekken, en we gaan redelijk droge paden, de modder is zeldzaam mede door de hogere zandgronden hier.  Bereik na een voorrangsweg overgaand, weer een OLAT rustpost met everzwijnensoep, deze schijnen in dit bos veel voor te komen maar heb er niet een aangetroffen.  De aparte soepnamen worden per tocht verzonnen door good old Willem die al jaren trouw met overig meest vast personeel  de z.g. wagenrusten bemand.  Na verpozing voort al weer, de Stippelbergbossen door.    Het houd niet op de paden te gaan en vermelden, en ik geniet van alle rust en hoe vreemd onderweg, eigenlijk geen of erg weinig dagjesmensen met dit uitzonderlijk vroege mooie  warme voorjaarsweer.  , aan randen bos ja maar  er ver in gaan lijkt taboe.  Krijg zowaar nog een bostrap te gaan.  En nee ik ga u niet vermoeien te verhalen hoe bosrijk de streek is en de paden die we mogen gaan.    De parkoersuitzetter {s} zijn onvermoeid het parkoers te gaan te omschrijven op ons routepapier.  Sommige afstanden zijn in lengte overschreden maar vast niemand die daarom maalt.  Het is werkelijk weer schitterend en met veel zorg en keuze gedaan.  Hun leus Echt OLAT maken ze weer waar.    Plots maken we een draai naar een grote plas, draaien de dichtbegroeide hoek om en mogen dan langs de plas op het paviljoen gaan waar de finish wenkt.  Loop over drukbezet terras naar binnen, kom dan een compleet lege zaal in welke we toch echt  vanmorgen als startgelegenheid hadden.  De diapresentatie werkt volop, maar niemand die er zodoende naar kijkt of kan kijken.  Noud zet zijn apparatuur maar af en laat het bekoelen.  Het wandelgild zit buiten en het afmeldburo alzo, een deel van het terras is voor de bezoekers, en de andere helft voor ons wandelaars.  Merkwaardig de parasols staan nog ingevouwen, en zitten we in de felle middagzon te bakken.  Terras met uitzicht op de grote plas zonder zwemmers of roeiers of enig watertoerisme dan ook.  Eveneens zien we de stappers de laatste honderden meters op het terrein hun schreden richting  paviljoen zetten.  Wij krijgen zelfs een aparte toegang met koperen palen en dik touw bespannen, en aanwijsbord voor ons bestemd.  Vreemd eigenlijk, dat de zaal leeg was.    Noud voorziet de terugreis naar huis via een zo hij noemt een toeristische route via binnenwegjes en wegen door de dorpen, eigenlijk met een grote omweg.  Was vandaag weer echt OLAT dus.  Een boeiende uitgekiende route door moet ik toegeven echte kenners uitgezet.  De echte Peelwegen en wijde blik, maar ook erg mooie natuurbossen alles zat erin verdisconteerd.   Op naar de volgende tocht.  U geachte lezers en lezeressen groet ik weer met:  "Houdoe", tot volgend keer.  Van:   Peter  Heesakkers