Toch een der clubs met naam in de provincie, welke als vanouds raad weet met hun parkoersen in de omgeving.

Met die wetenschap  reis ik af naar Boxtel.  Na een verlengde nacht vanwege dat de klok weer een uur terug is gezet naar wintertijd, kom ik goed uitgerust de echtelijke sponde uit.  Het zou gespookt hebben met het herfstweer voorbije avond en nacht, maar heb er geen weet van gehad.  Het daglicht kondigt alweer aan, een uur vroeger dus.  Wanneer ik buiten kom adem ik  de herfstlucht in van rottend blad, en zie nog vochtige straten.  Hoewel gister nog de straat geveegd is ligt er nu al weer volop blad, en plakken de bladeren aan mijn schoenzolen.   Passeer een tuin die helemaal ingericht is op Halloween met skeletten pompoenen, lantaarns en wat al meer aan o.a. griezeligheden.  Op weg naar het station is het opmerkelijk rustig  en zo ook op de perrons en in de treinen.  Boemel naar  Boxtel op aan.  Stap uit de trein en krijg een vreemd voorgevoel ook op weg naar het startburo.  Geen wandelaar te bekennen, bedenk zal me toch niet in de  datum van de tocht vergist hebben, en ook hier  stilte in de straten.  Vlak aan het startburo wordt ik gerustgesteld, zie de verkeersregelaars, en de massaal geparkeerde auto's.   Tref op mijn weg Willy uit Nijmegen nog, die dit keer alleen op weg gaat al.     Ben wat laat voor mijn doen en ga na inschrijving direct op pad.  Steek de oude aangrenzende rijksweg Den Bosch - Eindhoven over en ga kris-kras een wijk voornamelijk rijtjeshuizen doorheen van pak 'm beet huizen  dertig veertig jaar oud.    De weg gaat omhoog om viaduct snelweg over te gaan.  Onder aan de helling gaat het een zandweg  den buiten in en wordt eindweegs verder  verhard.  Geelderseweg wijst een bord, en ik weet dan dat me een schitterend natuurgebied wacht.   Gelegen tussen Schijndel en Boxtel.  Ik ben nu in de streek De Meierij genaamd.    Een zandpad met slagboom wandel ik zo De Geelders in.  De bodem is dik belegd met afgevallen bladeren en het is oppassen met daardoor verscholen boomwortels en  verraderlijke kuilen en diepe sporen in de paden, waar ik weken geleden mijn Waterloo mocht ervaren, dus stap ik omzichtig, door de bruine en goudgele natuur.  Het is een loofbos en de kleuren zijn verblindend mooi mede door de zon beschenen.  In de bossen is  het windluw, een kille noordwester waait in de openheid als landerijen.  Ik rijg mijn jack extra dicht.  Een provisorisch brugje over en wildrooster en ik bereik de goed voorziene rustplaats in de openlucht maar onder tentdak der club met kantinewagen.  Moet hierna tegendraads van komst naar, terug lopen en sla dan af naar het eigenlijke parkoers.  Herfst ten voeten uit hier temidden van het natuurgebied, koude  noord westen wind, bladval, paddestoelen ook in groepjes te kust en te keur, en velerlei soort, weer de geur van rottend blad. Bruine varens extra kleurend in de zon.  Hobbel voort op soms lange paden maar nooit saai , vervelend, bekijks genoeg.  Ontwaar zijdelings tussen het groen de overwoekerde eertijds oude spoorlijn van Boxtel naar Duitsland, welke ik zelfs over mag steken om even in agrarisch gebied te belanden.  Zie nu dat vooral de populieren die De Meierij goeddeels beheersen, er al wat kaal bijstaan.  Deze boomsoort verliest haar blad al in Augustus doorgaans.  Passeer weilanden met koeien paarden schapen, schapen nog zonder jas n.b.{!}    Gemaaide  maïsvelden, kale akkers winterklaar.  Boerderijen, zo maar huisjes.  Met pompoenen aller grootte in de voortuinen,  in de rustige ruimten, over zand en asfaltwegjes volgen op.  De rustpost na 10 k.m. dient zich aan in een werkschuur.  Knus gezellig op elkaar zittend.    Na de pauze de openheid ingaand, geraak ik aan de dorpsgrens van Olland, maar draaien toch af langs weidevee allerlei gaande om zo blijkt later dorp heen, toch weer even Olland toucherend.  Kom voorbij de plaats of beter café waar OLAT de befaamde wandelclub uit deze gemeente, bedacht   werd  in November 1967, en dus dit jaar haar 50 jarig bestaan viert, door een groepje mensen, een club die later snel zou uitgroeien tot bijna duizend leden nu.  De tweede grootste van ons land....Cijfers die spreken mag gezegd.  Tegen over  café Den Toel nog steeds zo genaamd waar de oprichting plaatsvond een wegje in door akkerlanden met  coulissen landschappen vergezichten tegen almaar wisselend wolkenpartijen, van kleine sproeibuitjes gaat het voort.  In de verte  de kleine vierhoekige kerktoren van Olland, naar gehucht Hazelaar landelijk langs een kapelletje, alwaar we de spoorrails langsheen gaan niet meer in gebruik sedert tientallen jaren, het Duits lijntje genaamd.  Deze lijn werd

 in het begin vooral van de tweede wereldoorlog als aanvoerlijn door de Duitsers van de bewapening gebruikt.  Deze lijn liep destijds tot Kleve en Krefeld, en werd door de Nederlandse ondergrondse, {verzet},  destijds bij Gennep aan de Maas opgeblazen.  Oponthoud natuurlijk en improvisatie voor de vijand. Na de oorlog is het enkelspoors lijntje nog gebruikt voor de industrie aan/afvoer.    Lang wikken en wegen als bij aanliggende gemeenten of de lijn nog hergebruikt zal worden, ook voor personenvervoer als  tevens goederen, vroeger.  Het tracé is nog goeddeels intact.    Olland wordt aan de gemeentegrens nu aangeduid als gemeente Meierijstad waaronder St. Oedenrode en de hoofdplaats Veghel  en Schijndel sinds begin dit jaar samengevoegd zijn in een fusie dus.   Na Olland ga ik langs knotwilgenpaadjes en wegjes en de overheersende populieren aanplant waar de streek om bekend staat vanwege klompenmakerijen uit deze boomsoort.    Ga over gras en zandpaden door platgetrapt  nog vochtig gras, door al honderden voorgangers vandaag.    Genietend van al wat blijkbaar nog groeit en bloeit in deze late jaargetijden.  Buiten gehucht Hazelaar volg ik een smal pad langsheen  spoorlijn over een dijk langs kreekjes akkervelden en doorkijkjes over weiden en allerlei landerijen, ga onder een viaduct van de snelweg Den Bosch Eindhoven door, met prachtige graffiti taferelen, om na dit viaduct onderlangs de taluds asfalt te bewandelen en in de verte tekent zich de bebouwing van Boxtel af.  Gaan plots het land weer in, de parkoersbouwer verrast ons met een lange lattenpad  1, 1/2 meter breed, over moerasgebied.  Dan bereik ik rand bebouwing over een weer lattenbrug waar puur wandelaars toegelaten worden over de Dommelrivier.  Deze rivier volg ik over een asfaltwandelpad langs dit water met aan de overkant watervogels overwegend ganzen, witte maar ook de z.g. Canadaganzen, vlak langs bebouwing met bungalows en vrijstaande huizen en villa's.  Zie watervogels duiken en lang onder water blijven.... Een langgerekt parkachtig pad met ook veel dagjesmensen en honden uitlaters.  Sommige wandelaars vonden dit pad wat lang duren achteraf.  Persoonlijk had ik afleiding genoeg toch.  Al was dit onderdeel van de route me zeker niet onbekend.  Ik geraak langs een oude snelweg, steek deze verderop over  een rotonde en bereik de finishplaats van het lyceum waar we in de kantine  ervan belanden.   De sfeer noodt om na te blijven keuvelend met bekenden al van jaren her, alsmede good-old Frans, die nu minder mobiel is helaas, maar toch voeling houdt met het wandelgebeuren, en oude -nou ja - makkers.    Ik kijk weer terug op een schitterende natuurtocht, uitgepluisd  door  hun eigen routecommissie, die er elke keer weer in slagen een andere en boeiende route uit te zetten.  Niet voor niets dat deze vereniging al zo lang bestaat en tot in de verre omtrek gewaardeerd wordt.   Geachte lezer:   Ik groet u weer met een onvervalst Brabants "Houdoe".  Tot de volgende keer weer. 

Van :  Peter Heesakkers