Vreemd ! Ik heb er geen vermoeden van wie of welke club  deze laatste tocht van de inmiddels gewilde zomerwandelserie qua organisatie op zich neemt..   Ik posteer me 'sochtends als eerste passagier helemaal vooraan in de lijnbus.  Grap tegen de chauffeur dat ik er dan als eerste met hem op de bestemming arriveren zal.  Alras loopt de bus snel vol met trein en andere buspendelaars, en wordt de reis aangevangen.  Aan het belastingkantoor loopt bij de halte de bus zowat leeg, en verbaas ik me om zoveel personeel alleen al op deze buslijn, en besef meteen waar al ons belastinggeld naartoe gaat.  De chauffeur  deelt mijn mening.  Erg veel personeel dus.    Arriveer in Steensel, een van de dorpen die onder de acht zaligheden vernoemd is.  Een stukkie lopen naar de startlokatie, en daar wordt me aan de inschrijftafel duidelijk, dat de plaatselijke 55+ wandelclub de organisatie op zich neemt vandaag.  Het loopt er lekker aan met de inschrijvers zogezegd.  Opnieuw veel Vlamingen tekenen present en zelfs een Duitser uit Bonn.  Ik krijg een uitgebreide, duidelijke routebeschrijving mee, en ga op pad.  Twee straten door, in deze toch wel kleine Kempische gemeenschap, sta ik al in de velden.  De Kempen staat op program, een enorm natuurgebied dat zich over zowel Vlaanderen als Nederland uitstrekt.  De zon doet haar best om de dag op te fleuren na de flinke regen  voorbije nacht en ochtend.  Zon zal het niet winnen want even later wordt het half en zelfs nog later zwaar bewolkt.  Het blijft droog, en dat is ook voor de club vandaag een meevaller, en goed voor de opkomst.   Het Molenpad dient zich aan, welliswaar zonder molen, maar mogelijk in ver verleden hier wel aanwezig.  Maïsvelden, hele muren dienen zich aan onderbroken door akkerland en weilanden.  Ga een zijpad in en daar ondervind ik nogal wat eikels op mijn pad.  Naar mijn gevoel erg vroeg al.  Vroege en strenge winter voorspellen natuurkenners.   Inmiddels in bos aanbeland, tref ik vooral moerbeibomen volop in bloei met rode bessen.  Kom dan in een gehucht met veel erg oude schuren en boerderijen.  De Stevert genaamd.  Ga door groene velden dan.  Een welkome wind speelt door m'n haren in de opener vlakten.    Krijg een wat lang bospad te gaan, en kom al vroeg aan een tent rustpost, waar het een gezellig druk geroezemoes is, van eerder gestarte wandelaars.  Het is nog maar een kleine 4,5 k.m. wat afgelegd is, dus besluit er kort te verwijlen.  Moet weer een stukje teruglopen hierna en een asfaltwegje in.  Eindweegs verder een zandpaadje in , bosje door en dan aan een beek die de Run genaamd is een smal graspad hierlangs.  Brug van de beek over, later en na een stukje doorgaande weg, boerenland in.  Een gigantische mestsilo langsheen,  de geuren blijven ons bespaard, prima geïsoleerd, onverharde weg op.    Een graswegje inslaande weer een bosje door met struiken hartvormige grote bladeren, en dan weer riviertje De Run langs, behoedzaam mijn schoenen neerzettend op de smalle graspaden waaronder verraderlijke kuilen verborgen zitten.  Na een dikke vijf kilometer geraak ik na deze lusloop weer bij de tentrust onder de donkerte van hoge bomen met hun lover en uit de wind.  Een goed voorziene post, en nu wat meer zitplaats dan daarstraks.   Alhoewel toch rijkelijk zitruimte aanwezig.   Veel personeel ijverig aan het werk hier.    Opnieuw hierna een lang boswegje gaans aan einde een T-splitsing een zandbaantje met asfaltpad erlangs blijf ik koppig op het zandgedeelte gaan, door velden nu met de wolkenhemel als decor, toch weer even een buurtschapje door met klinkerwegjes.  Weer de Run per brug over bereik ik de dorpsgrens van Riethoven.  Zie aan de kant van de weg een heuveltje liggen, een termietenhoop blijkt waar het natuurlijk wemelt van de mieren die t'alle kant met takjes en bladwerk hun burght bouwen ter schuiling tegen de kou van komend najaar en winter vermoed ik.   Ik bekijk hun vlijt even van dichterbij.  Ik blijk kort hierna in dorpje Walik aangekomen te zijn, ga ik even doorsnijden, en dan mag ik een smalle  overdekte en overgroeide groenstrook in die akker en weiland doorsnijdt.  Verschillende bordjes weerszijden die wat over de beplanting vertellen, en dit gebied.  Na een bordje lezen laat ik ze voor wat ze zeggen puur omdat je dan veel te lang onderweg zal zijn.  Eindig het pad weer op een z.g. T-splitsing  waar ik een oude boomstam met onderaan veel en flinke elfenbanken aantref.  Fotogeniek dat wel.   Na een poos padenwerk komt een oude werkplaats van voormalige wasserij in beeld op afstand dan, maar ga deze later toch voorbij.  . Mag daar voorbij een asfaltwegje in dat links in verderop in bospaadje overgaat.   Brengt mij na wat geslinger terug bij vaste rustpost  voor de derde maal dus.  Onder de bomen  waaronder het even nog donkerder wordt en horen we gedruppel op de bladeren boven ons.  Ik ben alert op een stevige bui maar ziet, natuur heeft clementie met ons, en het duurt maar even.  Ik tref intussen nog z.g. oude bekenden, en vaste streekwandelaars, waaronder een pensionado ex Rotterdamse politieman, die het in Brabant altijd erg kwijt is zogezegd, en kond doet van een wonderlijk medisch verleden, een poos geleden op weg naar het hemelse leek, en wonderwel herstelde, en nu kortere afstanden gaat.  Hij doet er niet voor onder zo zal mij later blijken.  Na een praatje her en der nog zet ik er de spurt in voor de laatste kilometers, weer door bosgebied. Tja de Kempen ten voeten uit hè.  Banjer door dit bos even dan een fietspad op, dan door mul zand.  Hoor van het pad af ergens in dit bos een hoop jong grut dat zich aan de geluiden te vernemen kostelijk in spelletjes vermaakt.  Ga een harde zandweg in, waarlangs zich verspreid bewoning aanbiedt..  Kom bos eindelijk uit langs een caravan geplaatst in een zijpad, en verderop een auto achter poort, en dan zie ik de contouren van bebouwing van duidelijk een dorp opdoemen.  Het blijkt Steensel te zijn.  Het aantal straten is minimaal door te gaan, zo klein als dorp is nu eenmaal, en sta al rap aan  de gezellige sociéteit  van de kleine gemeenschap.  Einde van een erg mooie, gezellige echt Kempische natuurtocht.  Aan de starttafel belooft kantoorhoudend personeel, mijn waardering en respect tevens bewondering over te brengen, en de rest van de medewerkers  en zeker ook de parkoers-architecten voor de fantastische tocht vandaag.  Ik wordt plots  vanachter op mijn schouder getikt aan het afmeldburo.  Blijkt de oude rakker ex-oom agent vlak na mij te finishen, met zijn 82 jaar zat hij toch nog kort achter mij.  Stevig doorgelopen had ie toch, na zijn medisch verleden,  { hartproblemen}. Zo ziet u weer, wandelen is het beste medicijn.  De busverbinding hier naar toe is geweldig. Vier keer per uur kan ik met de streekbus naar mijn woonstee terug.  Tof toch?!   U beste lezers:  Alle goeds.  Houdoe, en tot volgend keer weer.  U groetend:

Peter Heesakkers 

25-08-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is even wennen met de tochtbenaming, voorheen 31 jaren Kempische wandeldagen genaamd vanuit Geldrop, dit jaar voor het eerst vanuit Nijnsel behorende tot gemeente St.Oedenrode.  Ik heb een onwennig gevoel op weg naar deze tocht, zou het aan de verwachtingen qua parkoers  beantwoorden?    Stap uit de bus, en wordt meteen eraan herinnerd dat het te bewandelen gebied vandaag in de Septemberdagen van 1944 de landings en gevechtsgebieden waren van de 101e Amerikaanse luchtlandingsdivisie om oost Brabant te bevrijden van het Duitse juk, een mooi monument herinnert eraan dat vlak bij deze bushalte vroeger tijdelijk een Am. begraafplaats lag, de lichamen zijn nadien overgebracht naar Margraten in Zd. Limburg.   Vanaf hier is het nog bijna 2,5 k.m. lopen naar de startplaats, zo is vooruit beloofd op de website, route gepijld , dat wel.  Een inlopertje dan.  Volg de gele routepijlen, van de eigenlijke tocht, maar moet eigenlijk de rode aanhouden.  Geraak in twijfel bij een splitsing van beide kleuren , is dit korter?  Volg toch maar rood.  Kom langs een enorm aardbeienveld waar vast een hele meute Oost-Europeanen, ijverig aan het plukken zijn.  Moet ook voorbij een regeninstallatie zien te komen, zonder nat te worden.  Het lukt waarachtig.  Het is n.l. gortdroog voor land en tuinbouw in dit gebied.  Kom aan de startgelegenheid de Vresselse Hut genaamd, welke beslist geen hut lijkt, integendeel, een degelijk horecabedrijf.  Ik schrijf me in en ga op stap.  Na een wegje meteen al  de bossen en vennengebied in De Hazeputten genaamd.  Moet soms bukken voor half omgevallen bomen, en stammen op pad overstappen.  Roep ook voor mij lopende kwebbelaars terug die een afslag missen.  Een tussenliggend gehooid veld langs, wat verscholen weiden met paarden vooral.  Maisvelden voorbij welke dezer dagen veel opgeld doen.  Hele muren hoge mais langsgaand, geraak ik in een villawijkje, een slingerend grindpad gaande die me mooie landschappen voortoveren, met ruigten van allerlei wildgroei over en langs de paden.  Heel boeiend.  Steek dan een weg over langsheen bebouwing  van Nijnsel gaande, pad wordt asfalt en slingert voort.   Mogen over den boer zijn erf gaan langs schuren, mest geknoeid op de grond maar te omzeilen toch.   Grindpaadje langs sloot.  Onder viaducten van autoweg A50 door.   De knoptoren van oude kerk komt in zicht.  Draaipoorten door, een gruispad naar stalen brug voor voetgangers een bloemstrook langs van meest gele bloemsoorten, gezaaid vast, achter appartementen door, steken dwars door dorpscentrum door en weer uit,  Dommel volgend naar de rustpost.  Wespen hebben het ook gevonden hier en noodt mij een kort verblijf.  Weer terug bebouwing in gaat het dorp weer uit langs een prachtig oud kasteel, in de bevrijdingsdagen '44 het hoofdkwartier tijdelijk van de Am. Airborne-divisie. Kasteelpark door oprijlaan hiervan aflopend weer de bossen in.   Dikke oude boomsoorten en rijkelijk balsemiengroei.  Een boomgaard langs waar inderdaad de appels niet ver van de bomen vallen, als spreekwoord zegt.   Volgt een route-omleiding, waarom, niet duidelijk.   Een prachtige bloementuin langs, met zorg onderhouden blijkt wel.   Betonplaatpaden, graspaden, koel in warme zomertijden.   Brugje over pad langs sloot, dan een fietspad op.  Vlinders en vlindersoorten zijn talrijk onderweg te zien, in de ruigten langs en boven de paden te gaan.  Ruigten met talloze planten bloemensoorten, enorm variant aanwezig.  Tik bebouwing van Boskant aan, een dorp gesticht in de eerste jaren vijftig vorige eeuw en dat herkent men ook aan de jonge bebouwing.  Door stalen poort woongemeenschap uitgaand over betonplaten.  Weer de natuur in.  Even is bepijling niet duidelijk, maar heb een ruim omschreven routebeschrijving bij me die ik raadpleeg.  Het komt dus goed.   Dartel rond in natuurgebied het Scheken genaamd. Langs huisje Weltevree, nou ja huisje, mag er qua grootte wel zijn toch.  Langs boomkwekerijen. Dus tevreden zal best.  Dan rijen huizen met zonnepanelen, van recente bouw langsachter door, wordt het toch even bouw doorgaand, en dan dient zich de zaalrustpost aan.  Ontmoet er 80 en 110 kmlopers ook van deze tocht.    Het dorp is alom gesierd met houtsnijwerkkunst als uit boomstammen van een plaatselijk kunstenaar, en het oogt fantastisch, absoluut.    Voort gaat het weer, door de rijke natuur, paadjes breed en erg smal door,  hekjes door, de lusthof der natuur.    Kom even op adem bos uitgaand maar langs onmetelijke maisvelden. Tref er diverse kunstmatige parachutes, welke duiden dat we ons in de landingsterreinen zijn aangekomen, van de luchtlandingsdivisie destijds, om ons van de tiran te verlossen.....  Rustpost volgt, even een zitje, en dan op naar de finale vandaag.  Gaan over de A50 weg per viaduct, even in de brandende zon. Petje op zonnebril op de neus.  We toucheren even de noordelijke rand bebouwing Son en Breugel door groenrijke wijk en zijn plantsoenen door.  Gaan oude weg naar Nijmegen oversteken, en kom langs monument aan de bushalte van vanmorgen.  Volgen landerige wegjes en een ommetje door dicht bos, om plots aan een extra in gebruik genomen parkeerplaats vanwege de opkomst van wandelaars te komen, wat het einde inluidt van een mooie  geslaagde dag.  Krijg van maatje Noud, een lift naar huis aangeboden, welke ik niet af sla.

09-08   Derde dag van Olat wandeldagen:   Mij tweede dag dus.   Noud biedt aan om samen naar Nijnsel af te reizen.  Hij zal wel kiezen voor een kortere omloop vandaag vanwege een voetenkwestie.   Klokvast op afspraak staat hij aan de deur.    De startroute gaat hetzelfde wegje in als gisteren.   En meteen de bossen weer in.  Worden vergast op vennen en smalle boswegjes en paden tot erg smal.   Afgewisseld met weiden met vooral paarden.   Zomaar in niemandsland.   Boeiend bospakoers in rust en vree en absolute stilte om me heen.   Komen weer even in villabebouwing, steken dan een doorgaande autoweg over en geraken bij een politiehonden africht plaats.  Even is het schrikken, moeten we langs die grote blaffers?  Personen, eigenaren van die honden roepen en gebaren dat we een pad erlangs moeten gaan.   Sprokkelhoutpaden gaan onder de voeten door nu.   Bospartijen weer.  We lopen vaak beschut tegen de felle zon, gelukkig.    Een veld bruin gras {droogte} langs en door.   Een veld met een zee van blauwe en witte klaverbloemetjes.   Een asfaltweg op met oude beukenbomenrijen.  Raak ik weer tussen enorme maisvelden,

welke gescheiden en omzoomd zijn met zonnebloemen die inderdaad naar de zon gericht staan, als geweten algemeen.    De zon verdwijnt achter een wolkendek alras, gelukkig want de open ruimten met maisvelden bieden geen beschutting.  Zie ook veel korenbloemen, blauwe dus langs de akkers.   De openluchtrustpost der club dient zich aan.  Wespen vinden hier kennelijk ook hun gading, dus ik blijf er weer niet lang.  Gaan een veldwegje in enkel smal pad, een graspad erg lang en gelukkig omzoomd met bomen allerlei dat wel.  Vochtig nat gras en dit na lange droogte.  Dan even asfalt, om los zand te gaan baggeren.  Zie zwarte rupsen mijn pad kruisen 5 6 cm lang.   Maar ook hele kolonies bosmieren, onder mijn schoenen.   Hoor dan verkeersgeraas van wat blijkt  de A50 autoweg naar Nijmegen te zijn.   Even landerige taferelen door komt er plots de zuidelijke industrieën van Veghel in zicht.  We raken even randje autoweg, even schrikken voor verkeer maar verdwijnen  alras achter taluds een wat vervelend smal hoog gras pad door, tot een viaduct waar we onderdoor gaan, richting Eerde lijkt, maar via landerige wegjes met her en der een huis of boerderij.  Toch wat natuur door, en dan is er plots de rustplaats hoofdplek.   Aan een camping, gerieflijk zitten en populaire prijzen.  Zie tenten en caravans maar ook Indianentipi, s ook wel wigwams genaamd als familieverblijfplaatsen, zo uit de oude stripverhalen.    De puntige tenten.  Pad gaat verder langs de boorden van de camping verder, na nog wat genatuur, zie ik de molen van dorp Eerde draaien.  In de oorlogs-- bevrijdingsdagen was de molen half  kapotgeschoten, door de Duitsers zo ook de dorpskerk waar zij Am.  uitkijkposten vermoedden.  De molen en kerktoren zijn in volle oude glorie hersteld.  Gaan dan langsheen een heuvelrug wat eigenlijk een oude huisafval- vuilnisberg of bergen zijn.  Even ben ik in de waan in heuvelachtig zuid Limburg te wandelen, klim gestaag naar de top alwaar men bij helder weer o.a. Eindhoven en Den Bosch kan zien liggen, dus erg ver weg kijken kan, maar het is te heiig helaas.   Op de hellingen ligt ook fijngemalen glas, wat daarmee moet is me onbekend..... De heuvels afgaand, wordt het weer echt vlak een bomenasfaltweg op die even verderop in veldpaadje overgaat een mooie groenstrook.  Een gebied door met diverse brugjes en   tuinachtig door met vennetjes en ruige begroeiing, heel boeiend mooi.  Volgt tijdelijk veldgebied en den boer zijn eigen werken langs.   Krijgen na bosjes en wildgroeisels een steil talud te klimmen, het is oppassen geblazen en onderweg naar boven gaand besef ik dat ik met een weglus hier ook had kunnen komen want is nu erg riskant!  Ik adviseer achteropkomende blinde man met begeleidster, dit niet te riskeren en die omweg te nemen.   In dankbaarheid aanvaard, die tip.   Brug A50 overgaand weer de natuur in.   Duikers over waters. Slagbomen volgen.  Een veld klaprozen en andere gele en witte bloemen.  Graswegjes door.  Wacht na slagboomwerk., een wildgroei aan planten bloemen en boomsoorten, een natuurlijke weelde.  De knoptoren van St.Oedenrode in de verte wegdraaiend , gaat de finale in van weelderige bossen soms donker bos door en opnieuw vennen.   Een waar lustoord.   Veren van een tot prooi vervallen aan roofvogel  vogel, op het pad.  Dicht donker bos doordravend, met aldoor geslinger op paadjes, is daar opeens de openheid, en leid een asfaltwegje me naar de finish.  In de deuropening staat de voorzitter der organisatie welke ik mijn welgemeende dank betuig voor deze twee fantastische dagen van de eigenlijk drie, en zeg hem deze aan zijn personeel en de routeuitzetters over te brengen.  Belooft ie.

Het was absoluut  geweldig, ik ben er euforisch over, dik tevreden met de twee mooie wandeldagen.  Met Noud en nog wat bekenden aan tafel nablijvend, gaat het  daarna tezamen op huis aan.  Noud heeft weer als hoffotograaf der club  de dagen op de site WWW.OLAT>NL, vastgelegd.  Kijken dus.  Klik foto's of Picasa van de club.  Het was absoluut een klinkend succes deze dagen. Die "Geldrop" moeten doen vergeten.  Nou ja daar twist ik nog over.   Zal toch wennen worden.    Beste lezer{s}  het ga u goed, tot mijn volgend schrijven over ons wandelland.  Ik groet U:  Houdoe! als groet op z'n Brabants:    Peter Heesakkers     

08-08-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Laat ik het maar een afkicker noemen na  het levendig wandelvierdaagsefeest van vorige week.  Vandaag tekent de w.s.v. De Grenslopers uit Luyksgestel voor de  jaarlijkse zomerse traditionele wandelserie van de Grensparkwandeltochten afwisselend langs de internationale grenslijngemeenten.  De lijn die ons wil scheiden, maar ons door de wandelingen verbinden.   Onder ideale weersomstandigheden ga ik op pad vanuit een  vernieuwde startplaats in het centrum van het Kempendorp.  In de schaduw van de oude stompe kerktoren.  Een smaakvol gebouw waar het fijn toeven is, dit verbouwde ontmoetingscentrum,  zowel voor als na de tocht.    Ik ga langs drukbezette parkeerplaatsen, waar de nummerborden, aangeven, dat zeker de helft van de deelnemers,  van onze zuiderbuur hun weg naar hier gevonden hebben.  Ik passeer in een plantsoen het beeldje van de Koperteut.  Wat eeuwen geleden trokken zwervende marktkooplieden met hun goederen door deze streek noordwaards met hun koopwaar.  Steek een pleintje voorbij met muziekkiosk, vervolgens meteen het dorpje uit door een eiken omzoomd weggetje.  Landelijk in.  Draai een veldwegje in, zanderig, met maïsvelden en weiden, akkers wortelen en bieten.  Een donker paadje waar het groen mijn schouders streelt, na twee korte achtereen oversteken waarvan een van de wegjes naar het Belgische Lommel, gaat het langs  maïsvelden enerzijds en bossen  anderzijds.  Mogen langs een verscholen ven een bospad in bedekt met oude dennennaalden, want de hoofdmoot van het bosbestand in deze streek bestaat uit dennenbos oud en nieuw.  Waartussen varens en andere bomengroei floreert.  Boven ons het geluid van straaljagers, vast van basis Kleine Brogel.   Het deert me niks.  Smalle en brede paden volgen in de rust van dit bos.  Bewonder ook diverse plantengroeisels en wilde bloemensoorten.  Kris-kras  slingeren we door dit bos, tot even een asfaltpaadje, weer bossen en dan een brede zandweg als intermezzo, wat open gebied, weilanden.  Een pad hoog gras en mossen, en ook  duizenden denne-appels masseren mijn voetzolen.   Ik wandel over het hoogste natuurlijke punt van deze provincie, 44 meter boven de zeespiegel.  Beland aan de grenspaal,  nr. 191 een zilverachtige bowlingkegel.   Een van de  288 palen die de grenslijn markeren, in 1843 geplaatst.  Luyksgestel en Lommel waren destijds  de jaren ervoor twistpunt welk deel of dorp bij Nederland respectievelijk, België zou gevoegd worden na de afscheiding in 1830.  Daar zijn de enclaves Baarle Hertog// Nassau overblijfselen van onder nu Tilburg en Breda.  De grenspaal is 1.30 mtr. hoog en weegt 372 kilogram.  Precies voor of op de denkbeeldige grenslijn moet ik een smal pad in paralel met onze buurman.  { Lommel}.   Een paar honderd meter om me dan van de grenslijn af te keren.  Terug Nederland in dus.  Het bos blijft rijkelijk tegenwoordig in alle rust en stilte.    Een flink stuk uitgedund bos voorbijgaand, volgen weer aardappelvelden , bieten, worteltjes, en wat al meer, wijde blik, waarin waterfonteinen de droogte in dit gebied bestrijden , want de regenval als die er al was, lieten merkwaardig deze streken ongemoeid, bijna volstrekte droogte dus.   Mag alsnog dan weer bospartijen door en in.    We geraken aan de wagenrust, zijnde een kantinewagen zomaar in het stille bos ver van de bewoning, met terras, aan een schilderachtig ven gelegen zijnde het Zwartven.    Na de aangename rustpost vervolg ik om een lus voor langere afstand te gaan doen.  Een pad paardevijgen opgedroogd dat wel, maar toch opletten waar je je voeten zet.  Kennelijk een gewild pad voor ruiters dus.   Het gebied opent zich in wat vlakkere lagere groeisels, en rijkelijk braambesstruiken.   Pad slingert  hoekig door velden en akkers omzoomd met groenstroken.  Het moet gezegd: Kennelijk hielden de routeplanners rekening met felle zomerzon, in deze tijd van het jaar, maar dan was de schaduw groots en zowat de hele weg aanwezig.   In de z.g. open stukken landerijen geven stapelwolkpartijen, het landschap een apart en mooi cachet.  Zeg maar een decor.   Een bospad ingaand, met straatnaambord, "Quo Vadis" Ofwel:  Waarheen gaat gij.    Gebied de Stevensbergen dient zich aan.  Uitgestrekt stuifzandgebied met schaars bos. Gehakt bos waar nu struikgewassen en jonge berken vooral opkomen, en andere recente groeisels.  Boeiend gezicht, imponerend hoe de natuur na kapwerk hersteld.    Het is klimmen en dalen door duingebieden, los zand jawel ook.   Slingerpaadjes door heideplanten als de erica, welke al het eerste paars tonen.    Een graspad brengt me de bossen weer in.    Schelpenzandpaadjes volgen en knarsen onder m'n schoenzolen.  Ik verwacht deze eerder in de duinen langs de kust, maar hier?...   Wat ik ook hoor knarsen zijn de dennebomen in de aanjagende wind, want is intussen ook flink op gaan zetten.  Het tempert de benauwde lucht vanochtend, lekker koel en welkom dus.   Een hooiveld langs en dan een bietenveld waar een zuiderbuur {vrouw}, haar wagen achter open heeft staan en plukt in de velden, of dit een legale aktie is betwijfel ik zeer.  Ga langs velden met bomengroepen her en der.  Fotogeniek gezicht en zo denken ook wat natuurfotografen er ook over kennelijk, zo te zien.   Draaien door zandwegels en bospaadjes, weer richting de rustpost van daarstraks voor deze lus.  Een magnifiek ommetje  was dit, moet gezegd.  Schitterend gewoonweg.  Kwebbel nog op die rustplaats met deze en gene al of niet bekend, en zet de wandeling van de laatste k.m. rs in.    Draai deels om het Zwartven heen waar weer fotograven hun kans zien.  Rose waterlelies op het water, erg mooi.  Weer schelpenpaadjes opgaand, zus en zo richtingen gaand en hoog gras , ik ben wel alert op tekenbeestjes, maar mijn broekspijpen afgerold, moet het geen kwaad kunnen, hoop ik althans.  Dan lijkt het erop dat we de bossen achter ons laten voorgoed vandaag dan.  Akkervelden met eindeloos maïs en weilanden, paarden, even een knuffel voor deze vreedzame dieren.   Ze laten het gewillig toe.    Pad grind en vermalen puinsteen, gaat het op gehucht Boseind aan.  Het landschap verruimd in gezicht. Buienachtige donkere wolkenpartijen aan de einders.  Een doorgaande asfaltweg op.   Mag dan toch een achterom puinsteenpad in,  veelsoortige begroeiïng.  Komt de oude kerktoren van L. weer in zicht en de twee oude korenmolens die het kleine dorp telt.  Langs een mooie kapel bijna een kerkje zo groot, gaat het rechttoe, rechtaan op de oude dorpskerk af.  Dan direct, ineens , dient zich ontmoetingscentrum, Den Eykholt aan.  Hier is het fijn toeven nog, in het lichte geroezemoes, van andere nablijvers.   Een absoluut schitterende tocht was het.  De streek leent zich er ook voor, om een mooie wandeling uit te zetten.  Een dank u wel is hier zonder meer op zijn plaats.  Aan de club en de inzet op en om , langs de route, en de kantinewagen bedienden.  Heel veel dank.  Ik heb genoten.  De Kempen in al haar schoonheid verkend.  Tot de volgende tocht weer, beste lezers.  Gegroet, en Houdoe zoals de Brabander zegt, immer.     Peter Heesakkers

28-07-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Al wat jaren geleden heeft de organisatie  twee aanmelddagen  ingesteld om een betere spreiding  van aanmelders/lopers te bewerkstelligen vanwege de enorme drukte, en de administratie wat te ontlasten.  Ik verkies toch de maandag i.p.v. zondag.    Een groot parkeerterrein en  aangrenzend wandelpark fungeert deze week als vierdaagseterrein,  met een winkelcentrum en allerlei andere stands, en horeca aan de rand van de binnenstad.  Het is het feest van terugzien.  Enorme terrassen waar duizenden kunnen zitten, staan op het vierdaagseplein.  Er mogen 46.000 inschrijvers meedoen.  Dik over de 50.000, hebben een uitloting gehad.  De stad en omgeving zijn letterlijk in de ban van het internationale vierdaagsefeest  de hele week.  Een komma vijf miljoen   feestvierders trok de stad deze week aan, want de stad leeft dag en nacht.  Ook het openbaar vervoer in zijn algemeenheid draait nacht en dagdiensten, om wandelaars en zomaar feestvierders te vervoeren.   Wandelliefhebbers van over de hele wereld ontmoeten elkaar hier, vaak in de klederdracht van hun land.  De internationale verbroedering is groot.  Uit alle geledingen van de maatschappij van hoogste ambt of beroep tot laat ik zeggen de stratenmaker, zijn hier een met elkaar.  De weersverwachting toont gunstig deze week voor het welslagen van de internationale mars.

Dag 1      Al om vier uur 'sochtends vertrekt de eerste categorie van de 50 k.m. afstand.  Ze worden uitgelaten uitgeleide gedaan en aangemoedigd door vooral nachtelijke stappers in drommen langs het begin van het parkoers.  De 40k.m. groep is dermate groot dat deze in twee starttijden gesplitst is.  De 30rs mogen als laatste starten om kwart over zeven.  Het gaat door de binnenstad de stad uit richting  de Waalbrug  een majestueuze boogbrug die deze rivier overspant.  De Overbetuwe in ruwweg het gebied tussen Arnhem en Nijmegen wordt vandaag door het legioen aangedaan.  In dichte urenlange drommen overspoelen de lopers het gebied, militaire groepen uit Navo en andere landen, land zee en luchtmacht, burgergroepen en vooral losse wandelaars, veruit in de meerderheid.  Een kleurrijk geheel.  In de doortochtplaatsen staat het publiek rijendik, en vaak op tribunes, om het legioen aan te moedigen, klappend, juichend, spreekkoren roepend, vlaggenzwaaiend, levende en luidsprekermuziek, muziekkorpsen en kapellen, hartverwarmend.  De eerste doortochtplaats, noemt een straat zich Via Begonia en is als in alle dorpen en stadjes onderweg uitbundig versiert, vlaggen , feestslingers en zo meer.  We gaan door de fruitstreek van het land, langs oude en nieuwe boomgaarden, en door landerige velden.  Zodra je per viaduct een autoweg oversteekt wordt je door vrachtauto's en personenwagens met, een niet aflatend toeterconcert begroet, zwaaiende handen uit de autoramen, en lichtengeknipper.  Het is voor hun een verassend, indrukwekkend gezicht al van ver op hun weg duizenden wandelaars en vlaggen over te zien steken.  Onderweg zijn er talloze neringdoenden langs de routes om ons voor vaak een zeer zachte prijs van nat en droog voedsel te voorzien.  Een waterleiding maatschappij voorziet ons van drinkwater twee maal per dag uit rijen fonteintjes, en er wordt ook ferm gedronken.  De loper hoeft niets te ontberen.  Ook toiletcabinegroepen staan regelmatig langs de route. Mensen, toeschouwers, bieden ons allerlei gesneden groenten en fruit en drinken als water vooral aan, snoepgerei, koek {jes}.  Het lijkt een lopend buffet.  Talloze verzorgings tenten en wagens, kampementen, rode kruishulpposten.  Het is absoluut een giga-organisatie, met alle festiviteiten eromheen.  Het wandelen, ploeteren voor sommigen wordt als een groot feest gevierd, doortochtdorpen en stadjes staan volledig op hun kop.  Overal duizenden mensen die parkoers omzomen, juichen, zingen, optreden, muziek maken, in groepjes of alleen, het is indrukwekkend, onroerend ook,  uitbundig versierde huizen en straten, de hartelijke ontvangsten overal.  Voor hen is de wandelaar/deelnemer een enorme held.  In dichte drommen trekt het legioen voorbij, in groepen, als individueel.  Urenlang.  In Elst  is het zo druk dat de stoet de pas in moet houden want aan de rand van het stadje komen alle afstanden samen.  Na Elst even rustiger, en trekken we door opener landschap verder naar Valburg, Slijk-Ewijk,  Oosterhout, en dan de scherprechter voor nieuwkomers op de lange slingerdijk naar Nijmegen, haar spoor en verkeersbrug lijken bedrieglijk dichtbij, maar toch echt nog ruim 8 k.m. gaans.  Een reportster vraagt met micro een man vlak voor me. "Meneer, is de dijk zwaar"?  "Weet ik niet" zegt de man droogjes: "Ik heb hem nog niet opgetild".  Je hoort veel humor zo onderweg en je hebt ook veel afleiding aan allerlei gebeurens om je heen.  De route vandaag is door werken omgelegd, niet tot ieders tevredenheid, valt langer uit ook.  Een langere weg terug naar de Waalbrug vanmorgen, om dan in een feestende stad binnen te trekken. 

Dag 2   De dag van Wijchen genaamd, de grote hoofdetappeplaats van deze dag.  Het duurt 'n uur en driekwart alvorens men de bebouwing van de Keizer Karelstad achter je laat.  Mogen dan een zandweg op die ons door bosgebied stuurt de betrekkelijke rust in.  Door Alverna gaat het met muziek natuurlijk, op weg naar Wijchen waar een enorme drukte wacht en een uitzinnig publiek, rijen dik.  Notabelen van dorp en provincie staan op een eretribune ter begroeting als trouwens in elke doortochtplaats.  Gaan door  Woezik op weg naar Beuningen evenzo een compleet gekkenhuis, de weg naar Weurt waar een ander parkoers dan gewoon wacht vanwege wegwerken, nu niet langs maar dwars door het dorp.  Lopen via kanaalsluis industriegebied van Nijmegen -west binnen, waar we grandioos, onthaalt worden door de bewoners,  Gaan onder oude stenen spoorbrug door langs of over de Waalkade. Over een kermisterrein in gebruik, mogen vlak voor de monumentale Waalbrug steil de binnenstad in klimmen, en belanden daar o.a. in een geweldig Holebi-feest overwegend in rose  uitgedoste menigten.  Worden door publiek warm welkom terug gevierd.

3e dag    De Bergetappe  genoemd.  Die verrassing wacht ons de laatste k.m. rs echter incluis de Zevenheuvelenweg.  Ik wordt om 7.15 uur weggescand in Nijmegen.   De uitloop naar de stadsgrens is dezelfde van gisteren, voor een deel toch, we draaien de gemeentegrens van Malden over en komen in zou bijna zeggen oase van rust, open landschap, een slingerweg.  Voor en achter ons duizenden wandelaars opeen, te zien rondkijkende.  Door Malden waar de bewoners niet onderdoen in festivalstijl met andere gemeenten, gaat het daarna de kanaaldijk op en passeren we de provinciegrens t.w. Limburg {Ned.}  De kop van deze provincie.  Gaan voorbij drie-provinciënpunt  Brabant-Limburg- Gelderland, door Mook de meest noordelijke gemeente van Limburg, langs dorpsnotabelen, en onvermijdbare muziekorkesten een schitterende bosweg in op weg naar hoofdetappeplaats vandaag, Groesbeek.  Een mooie afleiding deze weg aldoor overwelft met bomen, dus schaduw.  Het is een erg lange weg, maar ernaast is veel  prachtige natuur te bewonderen.  Geen publiek langs de weg.  Dat verandert op slag als we Groesbeek binnentrekken.  Een gekkenhuis aan drukte en muziekbands en straatversieringen. Rijendik  staat het juichende publiek. Hartverwarmend.  We stijgen, en dalen na wat op en neer  klimmen dorp uit, om aan de beroemde en beruchte scherprechter te beginnen, de fameuze Zevenheuvelenweg.  De weg is omzoomd met caravans, tentjes, klapstoelzitters, verzorgersposten.  Absoluut een vergelijking met de Alpe-'D Huez in de Tour de France, het is er fantastisch!    Zelf neem ik de heuvels met gemak, maar voor al moeilijk lopende deelnemers zal het een marteling of groot ongemak geven.    Zij krijgen extra aandacht en aanmoediging van het in drommen aanwezige publiek.  Het is ook hier fenomenaal de houding en respect vanuit het publiek, heel aangrijpend ook, en ook hier een grenzeloos enthousiasme.  Gaan na deze speciale weg dorpke  Berg en Dal door.  Opvallend deze dagen de  zelfgemaakte douches onderweg van opgehangen tuinslangen gemaakt.  Mensen en kinderen die een stukje met je meelopen,  handtekeningen vragen, adrespapiertjes geven, om ze een kaartje te sturen, van hoe verder hoe liever in de wereld, foto's maken alsof je bekende Nederlander bent, vanalles uitdelen aan etenswaar en drankjes, hartverwarmend.  Berg en Dal en Nijmegen binnenkomende, opnieuw versierde straten en zingende dansende, hossende, acterende, verklede, aanmoedigende  massa's, naast zingende vooral groepen lopers als militairen uit zovele landen, strijdkreten.  Weergaloos mooi.  Dit is nooit geheel te omschrijven, die geweldige sfeer.  Ik ontvlucht na afmelding het terrein van de wandelbond/organisator, de drukte van de toeschouwers en belangstellende relaties.  Ook persmensen, schrijvende en radio en t.v. stations zijn onderweg als ook hier erg groots vertegenwoordigd.  Satelietschotelwagens, reportagewagens.  Elke dag trouwens en onderweg eveneens om voor hun land, stad , streekomroep en evt. dorpsomroep deelnemers uit hun gemeente te volgen.    Het is er zóó druk!

De 4e dag:  Iedereen is in uitgelaten stemming.  Er word vroeger afgescand voor de  start van de laatste dag.  Een enorm legioen van tienduizenden lopers, trekt welgemoed de stad uit.  Die uitloop naar buiten de stad is wat vervelend, want weer dezelfde route.    Eenmaal buiten de stad meteen de natuur in, de Hatertse bossen een vennen.  Veel kaalslag in de bossen sinds verleden jaar, maar zeker niet onaardig en de vele vennen nu goed zichtbaar.  Het is genieten hier.  We gaan door Overasselt, wat stratenwerk door, om dan de lange slingerdijk van/langs de rivier de Maas op te gaan.  Men kan kilometers ver weg kijken.  Aan de overkant van deze grote rivier ligt de provincie  Brabant.  Achter ons is een kilometers oneindige kleurige slang van wandelaars te zien.  We geraken aan de autoweg A73 waar de 40 k.m gangers afslaan de Maas {verkeersbrug } over naar Linden, Beers, Cuyk.  Door Brabant dus, en de pontonbrug,  door militairen aangelegd, waardoor de scheepvaart stil ligt.  Wij trekken Heumen binnen, leuke straten door om dan langsheen een rijksweg op de paralelbaan of ventweg genaamd, verderop, samen te komen met 50 en 40 lopenden.  De rijen verdichten weer zodoende.  Maak meteen gebruik van een grote stop/rustplaats hier.  Ik zie aldoor blijmoedige gezichten, de pijnen zo men deze heeft worden vergeten, er heerst een uitgelaten sfeer.   Na deze pauzeplaatsen gaan we richting  Malden.  Hoe anders, er wordt daar duchtig op los gefeest, de doortocht is overweldigend, en het toekijkende publiek verdicht met de kilometers nog te gaan.  Krijgen van totaal vreemden bloemen en vooral gladiolen uitgedeeld! Fantastisch!   Aan de stadsgrens verdicht het publiek dermate dat je niet meer weet waar naar  wie en wat te kijken.  Je wordt totaal overdonderd door letterlijk honderdduizenden toeschouwers.  De loper wordt gefeteerd alsof je een heldendaad verricht hebt.  Gejuich, applaus zang en spreekkoren, handendrukken, hi-five handjeklap met kinderen en publiek, het is indrukwekkend, hartverwarmend, niet te beschrijven, zo groots onthaal, muziekorkesten.  De laatste twee kilometer is alsof je door een groot stadion loopt.  Hoge en lage tribunes boordevol juichend genietend, klappend zingend  zwaaiend publiek, het is heel ontroerend voor de deelnemers.  Jaren terug alweer las ik in de pers, dat de laatste vijf kilometers, ruim 300.000 man publiek langs de intochtroute stond.  Het moet nu vast een veelvoud ervan , zijn.  Het is ongelooflijk!  En wat een enthousiasme!  Weet wel dat de grote wegen en provinciale wegen rondom de stad totaal verstopt zijn van verkeer, en er grootse omleidingen zijn als voor zakelijk verkeer.  Het is één groot  feest deze vierdaagse en alle wandeldagen, ik ga u niet verder vermoeien met de indrukken onderweg, en wat je als deelnemer  allemaal treft.  Dan moet dit verhaal een boek worden......Het is kortom onbeschrijflijk.  Ja de wandelaar en mensen in en om Nijmegen omarmen elkaar innig.  Waar men aan conferentietafels uren dagen maanden jaren over doet, gebeurt hier in een of paar dagen. Complete verbroedering, innige banden, voor het leven.  In drommen komen groepen en losse wandelaars een feestend Nijmegen binnen, met talloze binnen en buitenlandse muziekkorpsen, urenlang.  Na afmelding op de finish leg ik me neer bij de ontoegankelijkheid en onbereikbaarheid van mijn thuisgang gevoel en bezie de intocht.  Zonder meer glorieus, met geen pen te beschrijven die sfeer, en warmte van de toeschouwers. Ruim 40.000 deelnemers halen de finish.  Het was het laagste uitvalpercentage ooit, met warm maar uitstekend wandelweer.  Volgend jaar zal de 100e editie van deze Vierdaagsemars plaatsvinden in de derde week van Juli.  Dit feestelijke jubileum zal alles overtreffen, vast en zeker.  Publiek, Nijmegenaar en deelnemer kijken hier nu al reikhalzend naar uit.  Het wordt iets speciaals verwacht men.  Zelfs onze Koning Willem Alexander, is uitgenodigd in de voetsporen van zijn vader te treden, Was in 1967.  Met weemoed neem ik afscheid van innemend Nijmegen. Tot volgend jaar!  Ben mij bewust dat ik nog veel indrukken hier kan neerschrijven, maar ga u er niet mee vermoeien.  Heb getracht zo vel las mogelijk te vermelden.  Wel hoop ik deze week af te trainen op een wandeltocht in mijn streek.  U kunt me bijna wekelijks volgen op deze site met mijn wandelbelevenissen.  Ik groet u weer geachte lezers van mijn verhalen.  Tot volgen keer:  om op z'n Brabants te zeggen::: Houdoe !   Peter Heesakkers  

21-07-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is een jaarlijks terugkerende traditie geworden, dat clubs aan weerzijden van de Internationale grenslijn, om beurten  een tocht per week organiseren.  In de Kempenstreek.  Voor Valkenswaard neemt  V.W.C.Voetje voor Voetje, dit voor haar rekening.   De startlokatie is geheel nieuw, n.l. vanuit de kantine in het sportpark van een eertijds roemruchte prof-voetbalclub nu hoofdklasse amateurs;  De Valk.  Aan rand van bebouwing van het stadje.   Mijn loop naar de lokatie valt aanmerkelijk korter uit dan vooraf voorzien.  Valt ook meteen in de smaak qua ligging en inrichting.  Zonder meer tof.   Als enige club in deze zomerserie heeft VWC er naast een 17 k.m. afstand  een 21,5  toegevoegd.  Spek voor het bekkie van deze jongeman.  De aanmelding /inschrijving gaat vlot, maak nog even m'n rondje door de zaal met korte gesprekjes en ontmoetingen met bekenden, en stap naar buiten.   Ga eerst een tegelpad op langs een hoge coniferenheg van waarachter snerpend  ratelend geluid klinkt.  Men blijkt een nieuwe grasmat aan te leggen, voor begin seizoen in September.  Volg de pijlen langsheen diverse voetbalvelden, waar trouwens geen pad loopt, om buiten de poort, een veld in te gaan.  Na een boerderij een zandwegje in welke samenloopt met een verbindingsweg tussen twee gemeenten.  Sla even linksaf, kort nadien een slagboom voorbij een bospaadje in, het in de streek fameuze  Valkenhorst in.  Een hindernis dient aan,  er ligt een boomstam over het pad, welke noch overheen noch onderdoor niet zonder gemak te nemen is, ik kruip er maar onderdoor.  Een breed pad stuurt me naar een hekwerk waarlangs ik een maisveld in mag nou ja aan het randje ervan dan.  Bereik even bebouwing terug weer om langs enerzijds huizenrijen anderzijds een breed plantsoen te gaan, steek dit verderop over om in een villawijkje te belanden.    Een groenrijke wijk doorheen.  Lijk hier de bebouwing te verlaten.  Na een drie en halve k.m. dient zich de rustpost aan, wat vroeg voor me, neem een controlestempel, en vervolg.  Het wordt een wandelpark even door gaan, en een trits vennen, visvijvers, en voorlopig het ziet er gelikt uit dit parkoers.  Papier, de routeomschrijving is hier vandaag geduldig, en stuurt me eindeloos paadjes door links-rechts-rechtdoor.  Het is rustig, geen dagjesmensen, nota bene vakantietijd toch, en toch een flinke woonplaats nabij.   Passeer afzettingen van een groot golfterrein.  Heel vaak een slingerbeek te zien vandaag, een zijtak van de Dommelrivier die we weerszijden nogal een te gaan krijgen.  De Tongelreep genaamd.   Een rododendronsbos doorheen tot een harde weg bij een brug.  Ga weg op om verderop een afslag te nemen voor de grotere afstand als voorgenomen op splitsing afstanden.  Het wordt plots stil om me heen.  Ga zandweg langs weiden met  vee en trekpaarden van het kolossale soort, weiden gescheiden door houtwallen op weg naar een bosperceel welke privégebied blijkt te zijn en de routemensen hebben voor elkaar gekregen  van de eigenaar dat we dit mogen doorkruisen.  Het is een beauty, zonder meer een schitterende lus.  Diverse brugjes overgaande met kippengaas bespannen tegen gladheid waarvoor de borden waarschuwden, maar toch met gemak te nemen, rijk in boomsoorten, els, berk, den, spar , linde, beuk, hulst, eik, met een rijke ondergrond van bijna manshoge varens en braambesstruiken en andere planten, her en der een houten bouwsel, hutten eigenlijk, en schuren.   Kom na een erg grote lus weer op de route van voorheen terug en moet een fietspad volgen door afwisselende landschappen, een bospercelen.   Ga door gronden met opkomende bosbesstruiken, maar langs de paden hebben zo te zien ook veel everzwijnen huisgehouden en de gronden danig omgewoeld, ik ben er tegelijk alert op om ze ook te zien, maar lijken van de aardbodem verdwenen.  Blijkt dat ik na een lang tweesporig zandpad vanzelf weer op andere afstandenroutes beland.  Het ommetje extra van drie en halve k.m. blijkt achter mij.  Een mij bekende wandelaar neemt z'n gemak op een slagboom, en verorbert zijn broodjes met smaak. Voor mij even een korte stop voor een onderhoud met 'm.    Steek na wat bospaden een verharde toegangsweg over naar de golfcourse en geraak aan een monumentale bank, in vroeger tijden geschonken door mevr. Philips De Jong de echtgenote van een groot-industriëel.  Zo opschrift duidt.  Vanaf de bank heeft men een riant uitzicht over een groot ven maar helaas deze staat door deze droge tijden flink droog, maar niet te min het zicht noodt toch wel.   Recreanten  hebben wel een rommel na aangenaam verpozen achtergelaten helaas.   Draai dicht om dit ven met de route door braambesstruiken, gelukkig lange broek aan.  En opnieuw ontvouwd  zich een interessant bosparkoers, de bepijling is zonder meer perfect, af , duidelijk, en in veelvoud vandaag hier.   Ga een voetgangerssluis over stukje villawijk weer in rijk aan oud groen.  Volg ventwegjes een hoge haag langs, toucheren een drukke rijksweg even maar draaien er van af., om na weer een haag en park aan een kinderboerderij te geraken, en daar is de rustpost voor ons voorzien.  Het is er zo gezellig dat ik er wel erg lang verwijl.  We hadden al de hele tocht gesloten en dreigende luchten, maar het bleef goddank droog en ook wat drukkend weer.    De parkoersmensen sturen ons op meesterlijke wijze  noord om Valkenswaard, heen met bospad en boswegjes langs vennen en vijvers visvijvers ook, met rijke  rietkragen voorzien.  Een weidegebied langs zonder vee....?    Mals groen.  Een dijk op en langs een uitkijkhut, waar we dijk af gaan middels graspaden.   Krijgen tegemoetkomende  wandelaars van korte afstand die nog beginnen en even verder een zijpad ingaan en uit zicht verdwijnen.   Laten een schitterend natuurgebied achter ons.  De weergoden tracteren ons op een enorme korte hoosbui of douche zo u wil.  Mijn plu doet dienst, en ik blijf redelijk droog toch.   Lopen nu tegendraads van bij de start vanmorgen de route terug naar sportpark, en de kantine.  Na afmelding schuif ik aan bij bekenden in de zaal.  We zijn het roerend eens.  Het was zonder meer een natuurtocht in optima forma.  Hebben enorm genoten.  Buiten tref ik de route-uitzetters die me informeren hoe het was vandaag.  Mijn duim gaat de lucht in en blijft lang op staan.  Complimenteer ze  uitvoerig met het geweldige succes vandaag, een byzonder mooie natuurtocht.  Ze glunderen.  Ik onderneem mijn voettocht op weg naar de dichtsbijzijnde bushalte, zo'n twee a drie k.m. gaans nog.  Thuis kan ik uitgelaten verhalen over deze tocht.  Klasse jongens!    Het was tevens een warmhoudertje voor volgende week.  Dan reis ik  af voor de tocht der tochten een wereld die er wandelt een internationale wandelreceptie van 46.000 voorinschrijvers/ deelnemers.  De jaarlijkse Vierdaagse van Nijmegen.   Hét feest voor wandelaar en toeschouwers.  Volgend jaar is daar de honderdste editie en mogen er 50.000 liefhebbers uit rond 70 landen, meedoen.   Nederland heeft nu eenmaal een lange wandeltraditie.  Daar wil,ik zeker ook bij zijn.  Ik houd u op de hoogte van die ervaring.  Dat zal flink typen worden voor deze vingers. In alle geval de koorts loopt op voor deze feestelijke tocht bij deze jongen.  Tot dan.  Gegroet:  Houdoe! Tot volgende week.   ::  Peter  Heesakkers

14-07-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik bereid me voor op een lange wandeling naar de startlokatie vanaf de dichtstbijzijnde  bushalte.   Op hun website beloven ze  de zuidelijke omgeving aan te doen, wat mij zeker aanspreekt.  In het voorbijgaan door het landschap wordt ik begroet door een kudde schapen en lammeren, even verderop zoekt een jong veulen zijn toevlucht bij moeder paard.   Weer wat verder valt in het oog dat een hele heg en voortuin  uitbundig gesierd wordt, met wit closetpapier, in de tuinen restanten stro, zover had de eigenaar van de bewoning al orde op zaken gesteld.  Kennelijk  als een verrassing voor een pas gehuwd stel bedoeld.    Het aanmeldburo bevindt zich buiten de deur van de club haar onderkomen, alsmede  het buffet voor verfrissingen.  Ook is een enorm dekzeil opgehangen aan de achterkant van de gevel ter voorkoming van nattigheid.  Niet nodig zo zeggen de weersdiensten voor onze regio.  Het zal droog blijven.    Aan de ingang van het terrein denken toezichthouders dat ik de eerste finisher ben.  Grote hilariteit.    Na inschrijving loop ik het terrein af weg met fietspad op.   Steek een rotonde over en ga een wegje omzoomd met wilgenboompjes die recht op een molen aanstuurt.  Molen genaamd De Windvang, maar hij staat stil...    Ik wordt door landerige  weelderige groene wegjes en zandwegjes gestuurd.  In de bermen groeien planten en wilde bloemen weelderig.   Passeer een zigeunerkamp waar de kippen en kuikens in de rondte  pikken naar voedsel wat ik niet bespeur.  Toch gezellig deze beestjes voor je voeten.  Eindweegs verderop moet ik even een asfaltwegje met 60 k.m. limiet volgen maar gelukkig niet lang.  Een zandwegje ingaand, staat een afsluitboom, waar je moeilijk overheen kunt stappen, maar ook een limbodans om er onderdoor te gaan is mij niet gegeven, derhalve wring ik me erlangs.   Prachtig landelijke  landschappen schuiven voorbij.    Kom aan een ophaalbrug over de Zuid-Willemsvaart, jawel toch weer een kanaal als de voorbije weken.  Even lijkt het erop dat we een druk gebruikt fietspad opgaan, maar ziet, vrijwel meteen duiken we een groenrijk paadje in 'n eenmans paadje.  Nu en dan de armen omhoog tegen o.a. reusachtige brandnetels.  Het gaat door een erg dicht begroeid bosgebied.  Tot aan een grote weide en akkervelden.  Na wat paden en  wegjes  volgt een splitsing van lange afstanden.  Het blijft een groenige route met kleine bospartijen velden, weiden.  Geraak ik aan een doorgaande autoweg welke ik herken als de weg Nuenen - Nederwetten.  Deze steek ik over het fameuze Nuenens Broekgebied in.  Een enigzins slingerend asfaltwegje.  'n Eind verderop komen wandelaars, vroeger vertrokken en lange afstand gangers mij tegemoet gewandeld, die een paadje inslaan.  Weet nu dan dat de rustpost niet ver meer is, en ziet aan randje Nuenen met zicht op het Dommeldal en randje Eindhoven-Oost is bij een verkoop en planten/bloemenkwekerij de rustpost voorzien.  Zowaar een terras voor ons, en eigen buffet met alles d'rop en d'ran.  Het is er prima toeven tussen tussen het overigens nog geringe koop/bezoekpubliek.  Moet hierna een  deel het parkoers tegen gekomen richting volgen, om dan inderdaad het pad in te gaan, waar ik de tegenlopers in zag gaan.  Een veldje op een opdrogend  aangelegd poeletje langs, en nu in het broekgebied nog zijnde, vochtige gronden dus, wat balkbrugjes over sloten en bosgebiedjes, doorkruis ik immense vlakten, zeeën van wilde bloemen.  Mag dan een overdekt graspad  volgen in die me weer de doorgaande weg doet oversteken.   Rechts van me staat een oude windmolen, De Roosdonkse Molen,  die schilder Vincent van Gogh nog  vastgelegd heeft op schildersdoek.  Nuenen propageert zich als v.Goghdorp,  toeristisch hiermee en legt hun geen windeieren.  Ik tref diverse panelen  met uitleg in Engels en Nederlands en afbeeldingen die vertellen over zijn leven in Nuenen, waar hij overal kwam, verbleef  waar en wat hij met de penseel vastlegde voor het nageslacht, en de woning van z'n geliefde Margot Begeman.  Ik ga een groepje Italiaanse bezoekers voorbij die uitgebreid aan het lezen en fotograferen zijn.   Na mijn weg door smal paadje hoge begroeiing kom ik aan een vervallen krotachtige boerderij, die men niet wil slopen, en een rol speelde in Vincents leven.  Geraak aan een rood-asfalt fietspad  en loop tegendraads deze wat lang af richting Gerwen.  Nog echt een dorpke gebleven en dat wil wat zeggen zo onder de rook van grote buur Eindhoven.  De stilte onderweg in de omgeving tot nu is verkwikkend voor lichaam en geest, en het groen rijkelijk en enerverend/wisselend.  Ga dwars door dorpje Gerwen, en krijgen een zijwegje in te slaan, die op een ringweg langs de buitenkant bebouwing loopt.  Plots dient zich bij een achterom binnenplaats particulieren,  de tweede post aan, voor mij wat vroeg na die eerste, maar ik vertoef er toch maar even.  Oude bekenden struinen ook binnen, een genoeglijk gesprek, en ik  ga verder met ze.  Steek ringweg over en gaan een groot veld doorsteken  waar men bloemen en planten kweekt, en delen van velden afgedekt heeft met dekzeilen.  Dient zich bosgebied aan en mogen we een poos bospaden gaan, met even verderop een groot heideveld.  Gaan wat brede wegjes in met her en der villaatje, bungalows, of eenvoudiger bewoning verscholen in de bossen.   Wat later bieden bossen straatnamen.    Geraken dan eindelijk het bos uit en volgen een rustig wegje paralel met doorgaande verbindingsweg, maar verkeersvrij voor ons.  Wat woningen, en boerderijen rondgezaaid moeten we deze weg oversteken en komen in gebied Deense Hoek, herken niets Deens hier.  Klim op oud wegje geleidelijk naar boven en neem brugovergang kanaal.  Kort hierna moeten we een talud afdalen denken een relatief nieuwe wijk in te moeten gaan, maar de parkoersarchitect laat ons een rustig   groenrijk omrand fietspad volgen dwars door de  overigens erg rustige wijk.  Bereik dan weer de buitenkant van het dorp  Lieshout en men laat ons landerige wegjes volgen.  Plots herkennen we de beginroute van vanmorgen weer en lopen nu tegen beginroute in.  Wat boomkwekerijen langsheen en daar is ook de molen van vanmorgen die nu driftig met z'n wieken draait.  Gaan een aardappelveld langs die in witte bloem getooid is,  en  een kapel toegewijd aan St. Servatius, steken autoweg naar Mariahout, St. Oedenrode en Veghel over en belanden op de terreinen van de organiserende  atletiekclub, alwaar we ons na afmelding neerzetten op het geïmproviseerde  buiten terras.  De route weer heel anders dan andere jaren.  Boeiend, erg groenig, wisselend en vanalles wat te zien en bewonderen onderweg.  Kortom opnieuw zeer geslaagd en een dik  en groot compliment voor de route uitzetter, {s}.    Van tijd  tot tijd mochten we schaduwlopen, zeker in deze tijd van het jaar geen overbodige luxe.  Het zijn duidelijk kenners geweest de routemannen.   Zeker voor herhaling vatbaar deze tocht met een gebied rondom met legio mogelijkheden.  Ik zet na het verblijf op het terras de terugtocht in, te voet naar de wat verre bushalte, maar het was me de moeite waard vandaag,  dat is zeker.   U beste lezers:  Gegroet:  Tot volgend keer weer.  Houdoe!

Peter Heesakkers

28-06-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is toch een trip waar ik jaarlijks naar uitkijk, en die al een dik 200 jarige traditie heeft.  De bedevaart voettocht van Valkenswaard en terug.  Ik signaleer erg veel club en andere  bekende wandelaars onder de deelnemers.  Het is een tocht van in totaal ruim 80 km. in twee dagen.  En enige duizenden voelen zich aangetrokken, alhoewel het verloop vaak wel ligt in een heen en of terugtocht.   Vaderdag is hier mede debet aan.  De tocht vertrekt om zes uur precies op zaterdagochtend uit Valkenswaard, onder orkestmuziek, gezang en klokgelui, en wat slaperige toeschouwers, soms in nachtpon voor hun voordeur of uit het slaapkamerraam hangend, trekt een erg lange stoet wandelaars het stadje uit met daarachter twintig huifkarren met proviand en verblijfspullen koffers en tassen.   Van degenen die in Handel overnachten willen in kloosters, campings of bij vaak al jarenlange particulieren.  Het heeft dan ook al die jaren een enorme band gesmeed tussen deze twee plaatsen.  Die huifkarren aantal is in de voorbije jaren fors verminderd, doordat autobezit toenam, en de wandelaars zich laten vervoeren elke dag terug naar huis en de volgende dag weer terug naar  de plaats waar de thuisreis weer ingezet wordt.  De trekpaarden die de huifkarren voorttrekken helemaal in het koper uitgedost, met  hamen en rammelende belletjes.  Het is een kleurrijk geheel.   De doortochtplaatsen laten hun kerkklokken luiden zolang de doortocht duurt, en de harmonie die de vorm heeft van een enorm groot looporkest van diverse harmonieën uit stadje en omgeving  bijeengeraapt, plus andere muziekliefhebbers van orkestjes, of privémuziekanten  vergezellen ons onderweg ergens midden in de lange rij.  Het saamhorigheidsgevoel is zonder uitzondering fantastisch dezer dagen, samen op weg naar en hetzelfde doel.  Er wordt naast gezongen ook veel gekeuveld onderweg over allerlei zaken.  Het is eigenlijk puur gezellig.  Iedereen blijft achter de hoofdvlag die de kolonne vooruitgaat.  De wegen zijn allemaal geasfalteerd of klinkerwegen, en soms moeten we verkeerstechnisch  bezien, erg brede fietspaden bewandelen.  Het comité van helpers dat de stoet begeleid verordoneert, dat we met hooguit gezien de weghelftbreedte maar met vieren naast elkaar mogen lopen.  Valkenswaard werd honderden jaren geleden bedreigd met de besmettelijke ziekte de pest, en om ervan verschoont te blijven had men beloofd jaarlijks te voet naar een of andere bedevaartplaats te gaan en dat werd destijds Handel  tussen Gemert en Boekel gelegen.    Het voorspelde  wat barre weer bleef ons bespaart.   De tocht is dus dik 40 k.m. per dag, en omdat het overgrote aantal deelnemers bepaald geen wandelervaring hebben,  zeker niet met zulke grote afstanden, heeft de organisatie vier pauzeplaatsen voorzien onderweg van bijna een half uur en halfweg, van een uur.  De paarden bekomen hun hooimaaltijd en rust en emmers water, terwijl de deelnemers verblijven in de horeca of al jarenlang bij bekenden aan of in huis, of per club een eigen rustpost met alles erop en  eraan ingericht heeft.  Die doortochtrustplaatsen kunnen de korte hevige drukte nauwelijks aan, en zodra de trompet voor vertreksignaal geklonken heeft vertrekt de kopvlag met een snel aangroeiende lange reeks wandelaars, en de marialiederen die in marsmuziek en marstempo in gang gaan.  Uitgeleide gedaan  begroet, nagezwaaid door de plaatselijke bevolking.  De route gaat globaal van Valkenswaard naar het noord-oosten van de provincie heen.  Naar Aalst-Waalre- Eindhoven zuid en oost-,  Nuenen, Gerwen, Lieshout, Beek en Donk, en Gemert, richting Boekel.   In Nuenen arriveren we in een wat luguber ogende entourage.  De route is enigzins omgelegd,  er is een  oefening aan de gang  blijkt dan, met hulpdiensten aller aard, maar de eerste aanblik doet onheilspellend  rampzalig aan.   De voorspelde regen blijft uit, maar de zon ook.  De temperaturen ideaal.  Op bepaalde delen van de route vergt het veel oponthoud en files van verkeer, want de alom aanwezige politie  gesteund door routebegeleiders sluiten bepaalde wegen tijdelijk af.  In de doorkomstplaatsen  worden we welkom geheten door de  plaatselijke bevolking onder klokgelui en  het mee-looporkest  blaast en speelt haar wandeldeuntjes.  Het heeft iets feestelijks toch.    Wanneer we in het met publiek omzoomde deel van het dorp  Handel arriveren, gaat het in processiegang met bruidsmeisjes en allerlei geestelijken in gezang en orkestspel  en al wat bij een reguliere processie toebehoord, naar de achter de kerk gelegen processiepark, alwaar we welkom worden geheten, korte toespraken, gezang, gebeden, men houdt het wel kort, plechtigheden en dan zoekt elk zijn haar weg in het dorp of omgeving voor nachtelijk verblijf.  'sOchtends  hierna volgt een openluchtmis, zeer druk bezocht natuurlijk, en na de dienst gaat  een deel van de processiegangers  driemaal zingend en spelend rond  de kerk lopen,  ter afscheid van de bedevaartplaats en bevolking, een groet brengend om direct de terugtocht te aanvaarden in route tegenovergestelde richting van de vorige dag.  De bevolking doet ons massaal uitgeleide.  Opnieuw trekken we door de dorpen van vorige dag.  In Gemert boffen we niet.  Net na vertrek breekt er de zondvloed uit, even maar toch heftig.  In Lieshout herhaalt zich de bui, maar we boffen omdat het gebeurt in het uur pauze in die plaats.  Als we vertrekken hierna breekt de zon door.   Zwaait de bevolking ons tot ver buiten dorp uit en gaat het op Nuenen en Gerwen op aan.  Volgt na alle open landschappen onderweg een mooie bosweg.  Na Nuenen trekken we naar groot-stad Eindhoven oostelijk doorheen en vervolgens zuidkant weer uit, door mooie natuurwegjes op Waalre aan waar we het in grote Hazzo-theater een dik half uur mogen pauzeren.  Tegen achten 'savonds wordt de rij weer geformeerd voor de finale naar Valkenswaard.  Die het onderweg mentaal of anderszins moeilijk hadden fleuren nu helemaal op, en stappen moedig en driftig, en zingend en de muziek laat zich ook niet onbetuigd.  De laatste kilometers dus.  De toeschouwers groeien met de k.m. en de plaats uittrekkend aan.   Gaan een mooie natuurweg op  de eindbestemming aan.   Aan de rand van Valkenswaard de bebouwing groeit plots het publiek met duizenden  langs de intochtroute aan.  Het loopt dicht tegen negen uur 'savonds als we arriveren.  De muziek speelt nu zonder ophouden, ik verbaas me over zoveel energie na alle kilometers.  Ook hier luiden de klokken onophoudelijk in de plaats, maar ook van de centrale dorpskerk, waar onze finish ligt.  Iedereen is blij de deelnemers worden extra begroet.  Familieleden en bekenden omhelzen deelnemers, het is hartverwarmend.  De toch niet kleine kerk raakt eivol, men staat bij gebrek aan zitplaatsen maar staat ook op de banken zelfs, klappen ritmisch en zingen onophoudelijk, en ik zie honderden mobieltjes de lucht ingehouden worden om de taferelen op te nemen, en filmcamera's.  Het is een indrukwekkende apotheose van de dag.  De harmonie komt de kerk in en dan breekt de hel echt los, gezangen applaus, ritmisch geklap.  Zie ook veel huilende bedevaartgangers of tranen in de ogen.  Het werkt ook op mijn gemoed het aanzicht.  Iedereen is zo blij het weer volbracht te hebben, ook en enorm gejuich gat op.  Er volgen wat korte begroetingen vanaf het priesterkoor, toespraken,  worden welkom thuis geheten,  mededelingen, eindigen met finale muziek.  De kerk dreunt, trilt op haar fundamenten.   De afscheidsceremonie duurde gelukkig niet te lang, zoveel mensen opeen gepakt in de kerk, zou vervelende gevolgen kunnen hebben.  Het was voor mij als ook  velen weer een prachtig weekend, vol met  leuke ontmoetingen onderweg, interessante gesprekken, en uitwisselingen, en een meelevende bevolking overal.  De proviand wordt bij de karren opgehaald, de café's stromen vol.  Maar dan toch, kiezen steeds meer lopers voor de warme douche thuis en van vermoeidheid het bed.  Even is het druk met afhalers voor lopers, nog wat gesprekken her en der.  Maar toch het toeschouwerspubliek als ook deelnemers neemt snel af.  De rust keert weer in Valkenswaard.  Een heel memorabel weekend.    Beste lezers  ik groet u , tot volgend keer.

Houdoe!     Peter Heesakkers

20-06-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Noem het maar een thuismatch.  Wat we mogelijk niet moeten doen, maar vast  te vaak plaatsvindt heden ten dage is de Buienradar raadplegen, voor we van huis gaan.   Aanvankelijk had ik het plan opgenomen, mij  per fiets naar de startlokatie te begeven.  Dat werd door de weersvoorziening deze ochtend de bus.  Ideaal, vlak bij huis in/uitstappen alsook aan de startgelegenheid.  Ideaal dus.   Als ik echter aan de bushalte aankom blijkt deze vervallen te zijn vanwege  de concerten dezer dagen  van onze provinciale en nationale trots Guus Meeuwis, in de voetbaltempel.  De bus moet flink omrijden, en ik heb geen trek in een wat lange voorwandeling.  Dus toog ik weer op huis aan om mijn stalen ros van stal te halen.  Op de hielen gezeten door een groot regenfront, ga ik op weg.  De startplaats is voorzien in een bedrijf welke kleine elektronica monteert en verkoopt,  aan de rand van groot bedrijventerrein welke tevens geliëerd zijn, aan de rand van een  nabije burgerluchthaven.  Zodra je over de drempel stapt staat personeel klaar om je te verwelkomen en je in geschrift alsook mondeling de weg te wijzen.  Voertaal is Engels, omdat een groot deel niet-Nederlander is van de werknemers, maar Nederlands spreekt men ook prima.  Na inschrijving wordt men genoodt, om voor een foto in briefkaartformaat, te maken en poseren. Deze zijn na de tocht gratis te bekomen.  Krijg bij inschrijving een nylon rugzakje mee, met versnaperingen en reclamepapier, plus een fles water en appel als inhoud, en ik kan op weg.  Een bomenlaan brengt me naar richting luchthaven, waar al druk passagiersverkeer plaatsvindt.  Aan de rand ervan wordt ik een kanaalbrug opgestuurd, het Beatrixkanaal, om direct hierna een rood asfalt-fietspad op te gaan paralel aan het kanaal.  Pad, nou ja de breedte van een twee baans autoweg toch.  Ik vergaap me hier aan de rijke bermenflora weerszijds, welke zich zo variant en rijkelijk openbaart.  Wilde bloemen en planten velerlei soorten.  Ben tegelijk alert over mogelijk plots overkomende laagvliegende  landelijke metalen vogels.  Maar ik wordt ervan bespaart.  Hoor wel vertrekkende vliegtuigen.  Het wordt alhoewel mooi, wel een erg lang fietstraject, constant langs het B-kanaal  onder tunnels door van kleine en grote autowegen, in de verte het knooppunt van wegen bij Best, voortdurend passage van  menselijke dravers, tourfietsers en tourfietsclubs, de route hier lijkt erg gewild door sportief volk, maar ruimte genoeg voor de wandelaar ook.  Kom voorbij een hele pluk opkomende bereklauw,  welke reusachtige planten worden, je mag deze nooit aanraken, de melk die deze produceren kunnen vervelende huid-irritaties geven, giftig ook.  Ik volg aldoor dit fietspad welke later versmallen zal.  Een extra bord waarschuwt voor een agressieve buizerd, maar blijf hier toch van verschoont.  Laat een rustpost voor wat deze is en stiefel door.  Kom aan zuidrand van Best alwaar dit kanaal uitmondt in het Wilhelminakanaal.   Een driesprong dus zogezegd.  Het zal weer geen kanalentocht als vorige week worden?   Na alle gedruppel onderweg, gaat het aardig doorregenen, en steek ik de plu maar op.  Ik moet het W-kanaal volgen langs haar zuidelijke zijde, rechttoe-rechtaan.  We lopen wel veel moois langsheen, groenrijk, in plaats van er door.  Komen langs enkele verdwaalde auto's en campers, leeg, vreemd.  Ook wordt ik geregeld voorbij gerend, door hardloopclubjes of eenlingen, die toch mijn bewondering en respect hebben, en begroet hen en moedig hen aan altoos.  De weg en brede zandwegen almaar rechtdoor worden me te moede wel.  Her en der een visser aan het water, en in de drenzende regen.  Langs mijn wandelweg blijft het mooi door rijkelijk planten en bloemengroei.  Het is meest stil om me heen.   Na een baileybrug, mag ik links van het kanalentracé het tuinbouw en akkergebied in, maar routeman volhardt in asfalt, behoudens een deel van het achter me liggende traject langs het kanaal.  De route nu is erg afwisselend.  Een trits oude open wagentjes komt me tegemoet, een rally dus vast.  Boomkwekerijen en tuinbouwgewassen zijn mijn deel, en ook kopers ervan bij de boer moet ik nogal eens van de weg af, als te langzaam verkeer.  Kom weer aan het kanaal terug, en zie de stompe  trotse toren van de dorpskerk van Oirschot, De St. Petrus Banden van boven een reeks appartementen uitsteken. Loop langs wat aangemeerde plezierjachten toch weer het landschap in, huisjes, boompjes, beestjes, wordt asfalt zandpad, en beland ik aan doorgaande binnenweg naar Oirschot, hier komt het water over deze weg me tegemoet gestroomd, een helling welke me geleid naar een viaduct over de snelweg, onderaan de helling een haakse bocht terug onderlangs het talud, mag ik een wortelpad van boomwortels in, maar toch natuurlijke weg.  Kom ik aan de veldpost van de club vandaag, en kan me gemakkelijk neerzetten, en me laten verwennen.  Aan de overkant schijnt een manege-achtige gebeurtenis plaats te vinden, bezoekers, veel tenten, campers.  De tocht voor mij zet zich voort richting snelweg Eindhoven-Tilburg, een brede zandweg paralel tegenstrooms het  jachtige toch drukke verkeer.  Aspergevelden en ander plantgroenten voorbijgaande.  Zand gaat toch weer over op asfaltweggetje, opnieuw boerenveld langs.  Op een splitsing ben ik alert, omdat jongelingen op scooter en brommer bij de splitsing van pijlen stopt, ik vermoed pijlenterroristen, en ben op m'n hoede.  Als ik doorloop gaat er inderdaad een pijl weg al. Ik loop terug om beklag te doen als uit alles blijkt, dat ze van de organisatie zijn en alvast de pijl van de langste afstand verwijderen.  Onder begrip en sorry zet ik m'n weg voort.  Het wordt een kilometers lange rechte weg, door schitterend natuurgebied, stilte , eenzaam, niemand om me heen.  Ik mopper wat, een militair oefenterrein weerszijds, waar zeker in de weekeinden wandelaars welkom zijn, mits wat aanwijzingen en regels volgens de borden bij de ingangen. Men laat hier een buitenkans liggen.  Het gaat maar voort, tot eindelijk een afslag, maar ook weer lang.  Ik vermoed dat routemakers hier met de auto bezig zijn geweest.  Eindelijk openbaart zich  een wijds landschap met aan de horizon de hogere gebouwen van Eindhoven, en voor de rest schapen , koeien, huisje en boerderij hier en daar, de toren van Wintelré piekt boven de ver liggende bossen uit.  Loop een uitspanning voorbij, waar maar enkele wandelaars te bespeuren zijn.   Weg almaar rechtdoor boerenlanderijen in mijn uppie.  Eindelijk een kruising overstekende een fietspad op langs andere  verbindende weg.  Na eindelijk een scherpe bocht deze weg oversteken en dan volgen herriesportterreinen.  Een smalle open deel van poort door kom ik langs een grote plas, waar naar hartelust met waterscooters geraced, en gevaarlijke kapriolen op en in het water gewaagd worden.  Merkwaardig, allemaal Duitsers.....Even verderop een beschut pad langs oefenterrein van de landmacht van 'slands grootste kazerne enerzijds en motorcrosscircuit anderzijds die aldoor over heuvels springen met het nodige lawaai, motorcross eigen. Weer terug de weg op langsheen terrein van de luchthaven, met anderzijds weg een auto die jaagt al wat er uit te halen is langs barrages en bochten op militair terrein.  Geraak aan een T-splitsing die me geleid naar de kop van landingsbaan een z.g. spottersplaats voor vliegtuigliefhebbers die zich vergapen aan de landende metalen vogels.  Een lawaaierig einde van de wandelroute, dat wel dus.  Duiken dan nog even een verscholen rijkelijk groen paadje in langs het B-kanaal.  Komt een autowegviaduct in het vizier, maar toch, we mogen een fietspad voorlangs volgen, schieten  even verder dan toch een wegje in, bocht naar  linksom, welke ons aan de finish brengt.  Daar wacht in de gezellige kantine wat verpozen, en kan ik mijn foto van voor deze tocht afhalen.  Tref in de kantine nog wat bekenden.  Keutelen nog na over wandelzaken en van vandaag, en spring dan op mijn metalen ros op weg naar huis.  Kom nog voorbij een zojuist gebeurd ongeval  bromfiets/auto met allerlei hulpauto's en wat agenten  erbij, een opgeroepen noodhulp helikopter , blijft toch achterwege.    Resumerend over de dag vandaag:

De bepijling kan wel beter.  Men heeft in een erg mooi gebied de kansen niet volledig, en onvoldoende uitgebuit.  De start/finishlokatie is een trekker, als ook de beprijzingen.  Vriendelijk en gastvrij personeel.  Parkeer gelegenheid voldoende.  Ik heb personeel toch moeten overtuigen de mogelijkheden die hier liggen beter te benutten.  En ach, het was weer sinds lang geleden een thuismatch.  Aan u beste lezers.  Tot volgend keer.  Ik groet u:  Houdoe!

Peter Heesakkers

13-06-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is even wennen.  De organisatie vandaag heeft zijn toevlucht moeten nemen naar een andere lokatie.  Verneem terloops verhalen dat de vorige startplek niet meer beschikbaar is.  Het scheelt alleszins in de aanloop vanaf de bushalte naar het nieuwe onderkomen.  Korter wel te verstaan.  Gelegen deels in een gegoede wijk.  Er komen me al veel startenden tegemoet gelopen.  De nieuwe lokatie nodigt alleszins uit qua uitstraling.    De inschrijfmethode doet me denken aan vroeger jaren.  Men schrijft in op een aparte lijst, en men bekomt daarna pas de startkaart.  Ik neem twee routepapieren mee, ik twijfel nl nog over de afstand.  Enfin, na de procedure zet ik er ook maar de schoenen in.  Tegenover de start ligt een vroeg en goedbezocht zwemparadijs, en het personeel ervan schermt met de ruimte voor parkeerders.  Ik zie een grote koepel om dit bad.  Ik volg een mooi bomenlaantje.  De zonnebril moet op, want het belooft een zonnige dag.  Meteen ook maar een cap op.  Sluit me aan bij de uitgerekte sliert wandelaars.  Het gaat direct het fusiedorp uit, steek provinciale weg over en vervolg een tijd lang fietspad en trottoir erlangs richting klokkendorp Aarle-Rixtel.  De tweede productieplaats in deze provincie die  de bekend staat, om haar klokkengieterijen.    Het is een wat lange weg die voor de kanaalbrug eindigt in brug overgang, en door een lommerrijke straat leidt.  Hooi en groenlucht  komt mijn neusgaten binnen, en inderdaad de boer heeft juist geoogst.  We gaan rand dorp Aarle met haar opvallende markante vierkante speelse kerktoren een stuk park doorheen, nog even een dichtgroenig villawijkje door, en belandt aan het kanaal, de fameuze Zuid-Willemsvaart.  Via een verkeerslicht de ophaalbrug over en langs het kanaal, waar prachtige plezierboten aangemeerd liggen.  Het wordt na asfalt een tweesporige zandweg, een zigeunerkampje voorbij, naar een driesprong, alwaar het Wilhelminakanaal  uitmondt in de Z.W. vaart, passeer dagrecreanten, en nogal wat vissers die geduldig naar hun dobber staren.  Het wegje is overgroeid gelukkig tegen de felle ochtendzon.  Ik twijfel even omdat bepijling uitblijft, vraag me af of ik een afslag gemist heb, maar wordt door medewandelaars gerustgesteld.  Het is een wat lang pad, dat wel.  Kom dan weer aan verhard wegje en raak bijna de bebouwing van Aarle R. aan om met een scherpe bocht een helling op te gaan van een betonnen overspanning van het  wat brede kanaal te  moeten gaan.  Ik krijg verderop een geniepige afdaling van een talud, waar even de rem op moet en beland toch heelhuids beneden.  Ga een laan door langs sportterreinen en kom op een parkeerplaats waar de club haar post ingericht heeft.  Tref hier diverse bekenden en het is er best druk ook.  Verover toch een zitbankje.  Nadeel van bekenden is dat je rusttijd uitloopt na alle gekeuvel, en ik beslis hier de langere afstand te nemen.  Dat komt later bedrogen uit.  Ik vouw mijn papier voor de gewenste afstand open, en ik blijk een misdruk verovert te hebben aan de startplaats, n.l. een blanco blad.   De binnenzijde althans.   Ik volg braaf de pijlen, zet er de pas in om achterstand in te halen.  Later zal blijken, dat dit niet de grotere afstand die ik voor ogen had, is  Margrieten en boterbloemen zijn in de bermen in de meerderheid naast andere groeisels, van soorten grassen zal ik maar zeggen.  Het wordt een lange weg te gaan door den boer zijne landerijen, een zijweg biedt hoop, maar opnieuw is het boerenland wat de klok slaat.  Vraag in het voorbijgaan van wandelaars of iemand een 30k.m. papier voor me kan missen, maar tevergeefs.   Fietspaden zijn troef vandaag hier, zo blijkt al gauw.  .  Ga een fietsbrug onderdoor en met een wijdse bocht landschap in, wat woningbouw wordt en blijkt de noordelijkste punt van een recentgebouwde wijk van Helmond te zijn, Dierdonk.  Even wat straatwerk om wijk uit toch weer de fietsbrug van daarstraks overheen te gaan.  Had al een tijd muziekrumoer gehoord.  Kom aan de rand van weer een Helmondse wijk waar ik naar later juist  blijkt, de wijk Eeuwsels vermoed.  Trap van de fietsbrug af is er een wegafsluiting vanwege een marktachtige situatie, een rommelmarkt of waar iets voor door moet gaan.  Moet met een wijde boog om de noordrand van de wijk blijven gaan door parkaanleg, en jawel aldoor een fietspad volgen langs een groene stadsrand.  Net als ik vind er genoeg van te krijgen mag ik van de wijk afkeren velden doorheen met erg hoge grassen waarin spelende kinderen nog net te zien zijn.  Kom dan aan de Z.W. vaart terug dus en moet recht op de Rixtelse kanaalbrug af.  Hee bekende weg , tegenover moest in vanmorgen in gaan,  Ik ga nu rechtsaf wat verspreide bebouwing door, toch weer de betonnen brug over van naar de rustpost vanmorgen en ik raad het al, naar de rustpost van vanmorgen terug, weer dat talud af, voorzichtig dan.  De post is welvoorzien voor hongerige magen en dorstigen ook.   Na verpozen gaat het terug naar de kanaalbrug, en bemerk dat hier nu pas de omweg voor langere afstanden aanvangt.  Ben nu zover achterop geraakt , dat ik daar geen zin meer in heb, ik heb er nog steeds geen beschrijving van kunnen bemachtigen ook, en sluit me bij Bram en Co. aan voor de terugloop.  Weer het talud op van daarnet.  Knap stijl ook.  We dalen geleidelijk af naar het kanaal en even verderop gaat wegje over in onverhard.  Tot nu toe is het me te veel fietspad geweest en vermoed, dat route-uitzetter er zijn gemak van heeft genomen.  Mij komt ter ore dat nochthans gister een aantrekkelijker  en echte natuurroute was voorgeschoteld, van twee-daagse-wandelaars. Boorden met onnoemlijk veel groot hoefblad, sieren de vochtige walkanten.  Krijgen een zijtak van rivier de Aa voorgeschoteld.  Een sluis met brug over.  Een waterval.    Krijgen even netelige paden, niks plezierigs voor korte broekenwandelaars.  Wat rijkbegroeide paden volgen, en dan opnieuw bereiken we het kanaal weer.  Herken op afstand het oude brugwachterhuis van tijden van weleer.  Opnieuw gaan we een ophaalbrug over en vervolgen andere zijde van het kanaal.  Mogen dan eindelijk een lommerrijk wegje in waar aan het begin ervan de route-aanduiding te wensen overlaat.  Dit wegje brengt ons een eindweegs verder precies aan de finishplaats, dus start van vanmorgen.  Ik heb er toch geen goed gevoel bij de route van vandaag.  Teveel verhard, spaarzame route-aanduidingen, zeker op lange rechtdoor pad en wegen vooral, plus de zeer summiere route-omschrijving.  Maatje  Bram en ik zetten ons neer op het buitenterras na afmelding.  De herinnering is in ontvangst genomen, we hadden de keus in een waterzak, of uitdraaibare pen {schrijven}, met nekkoord.  Die pen vond ik meer van pas komen.  Bram fietst terug naar zijn woonstee, ik naar mijn bushalte.  Heb hier toch een onvoldaan gevoel aan overgehouden.  De route was vorig jaar veel boeiender hier.  Men had deze twee dagen, hier toch nog 930 deelnemers kunnen begroeten.....Daar was men tevreden over.  Enigzins gebruind aanvaard ik de thuisreis.     Beste lezers ik groet u. Tot volgend keer.  Houdoe!  ::  Peter Heesakkers 

07-06-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De weerman had voor voorbije nacht de juiste voorspelling.  Het hemelvocht drensde voorbije nacht over mijn streek.   Ik word wakker onder een gesloten hemeldek, de lucht oogt zwaar, maar toch droog, en het droogt al.   Op mijn weg naar de bus tref ik in mijn woonwijk mierenhoopjes tussen de stoeptegels, en dat vertelt vaak dat er droog weer komt.   Merkwaardig de wilde bloemen onderweg, de klaprozen en een blauwe tulpachtige bloemensoort, en in de grasplantsoenen groeien de meizoentjes met ontelbare duizenden.   Moet het even inruilen voor grauw beton van de hogergelegen autowegen en de wanden ervan, en geraak aan het busstation ruimschoots op tijd.       Onderweg betrekt de lucht wel erg donker, en ik vrees alsnog voor stevige nattigheid.   Wat gespetter op de voorruit van de bus ook.   Het zal gelukkig anders verlopen.   Het is traditie geworden dat de buschauffeur me gewillig laat uitstappen op verzoek aan de poort naar de startlokatie.   Ik loop vertrekkenden tegen het lijf en stel ze gerust dat in mijn woonplaats de zon al voorzichtig doorbrak, ze zijn voorzien van paraplu en regenkleding.   Een verzuchtend dankbaar geluid komt uit de gelederen.  Nog steeds komen z.g. kat-uit-de-boomkijkers, afwachtenden op het weersverloop, het parkeerterrein op.   Ik verlaat een rustige zaal.   Ga langs de grote parkeerplaats de poort weer uit , z.g. rechtdoor over een rotonde, een betonpad op.   De lucht boven me klaart ook hier nu open.    Draai een asfaltwegje in met weerszijden essen en eikenbomen.  De velden en akkers geven al aan dat maïs, dit jaar opnieuw de overhand zullen hebben in hun groei.  Ik ga wat boerenhoven oud en nieuwe langs, met her en der vee, blaffende honden veilig achter hoog hekwerk.  Allerlei bermbegroeiingen en pony's in de weiden.  Weiden met boter en paardebloemenzeeën, vrolijk tokkende kippen.  De schuurgrootten variéren van oud, tot modern en erg groot ook.  De asfaltweg gaat over in brede zandwegen kris kras door akkervelden.  Steek een voorrangsweg over die breed in grind van het grovere soort aangelegd is en geniet verre blik over velden.    In een vijver achter een huis kikkergekwaak.  Een kolonne paardruiters in veiligheidshesjes kruist mijn weg.  Draai achter een hoge aarden wal waar ik een nudistenkamp vermoed.   Ga langs uitgestrekte golfterreinen waar vroegerikken al hon  balletje aan het slaan zijn, en een  camping langs.   Het wegje door golfterrein heengaand wordt weer zand, en kom aan rand van uitgestrekt bos.  Leidt me randje bos en uitzicht over de boer zijne landen  doorkijkjes langsheen, het beroemde Keelven.  Komt na een lange zandweg eindelijk een graspaadje bos in.  Jonge dennen vooral die hulploos  hun nieuwe takvingertjes omhoog steken.   Geniet van de boorden van het pad groene varens en ander bermgroeisel.   Bos is rijkgeschakeerd in boomsoorten maar den en spar overheersen.   Loop op een tapijt van takjes en denne-appels.   Vogelgezang, {ze zijn na de winter weer voor hun voedsel op de natuur aangewezen en er in teruggekeerd van de bewoonde wereld} , begeleid me.   Kom aan het Keelven met een ribbelige waterspiegel, welke we voor een deel helaas, omheen mogen lopen, over verhard pad.  Wijde blik over het uitgestrekte ven, moet dan omhoog en weer bospaden volgen.   Paadjes links -rechts-rechtdoorgaande kom ik terug waar een  z.g. lus begon, ga een klaphek door een verhard weggetje op, met weer zicht op een wat heuvelachtig golfterrein.  Een slingerpaadje in die mij later brengt aan de rustpost in het bos bij een imkervereniging.   Zitjes genoeg, druk, en welvoorziene keuken.   Het zijn als altijd weer gezellige ontmoetingsplekken, met groeten aan deze en gene bekende, en korte gesprekken.   Maken na deze post een draai linksom door smalle dichtbegroeide bospaden, die mij brengen aan een dwarspad, met zandweg en verhard pad erlangs, en parkeerplaats voor dagjesmensen.  Glip een graspaadje in dat me aan een doorgaande weg brengt, even betonfietspad, een eindweegs verder laat oversteken, richting heidegebieden, waar men duchtig met de kettingzaag gewerkt heeft om de heidegronden weer te doen herleven, uit voormalig bos.   Alom wortels en boomresten, welke aan de bodem teruggegeven zal worden door de tijden heen.  Het blijkt een enorme operatie te zijn geweest die bomenkap rondom te zien.  Steken na enig gedraai een honderden meterslange knuppelbrug over, over het Beuven, welke de voorbije jaren  veel water moet ontberen door uitdrogende bodem, en loop eigenlijk over een drooggevallen ven over de knuppels.  In de verte de dominerende communicatietoren radio, t.v. en telefonie van Mierlo. Beland einde brug weer in het verhullende bos, met slingerpaadjes.   De route is spaarzaam bepijld en ik moet blauw-witte linten aan de takken volgen.   In de open stukken is na de bomenkap, de grond bijgeschaafd om heide te doen ontstaan.   Bomen liggen slordig rondgezaaid en hun takken eveneens, het is erg opletten op linten die ons door de woestenij sturen moeten.    In de stammen en takken hoopt men dat er insecten zullen gaan schuilen en zo de natuur verrijken.   Opnieuw gaat het kris-kras door verdichtend bos, om na een haakse bocht klappoort door te gaan over een beekje  de Peelrijt genaamd.   In de slootkanten bloeit de lisdodde weelderig met gele bloem, nog het meest naast andere waterplanten.   In de velden komt een klein verfrissend windje opzetten.  Volgen over vlakten die bewerkt zijn, tot weer de omslotenheid van bos.   Zie een eenzame  grote jeneverbesstruik opbloeien.    Om weer na een reeks bospaden een weg over te steken campingterrein op.   Byzondere bouwsels van vakantiehuisjes in aller vorm en grootte.   Veel campinggasten zijn zich aan het gereedmaken voor de mogelijk verre thuisreis na een lang weekeinde verblijf.   Het terrein blijkt goed voorzien van elektra, watertappunten, een omheining in het midden waar vee graast.   Een van de bouwsels die in het oog vallen is een halve koepel op noem maar staanders boven de grond.  Na enig gezwerf  over dit terrein, langs bungalowtenten aanbouwsels, huisjes , kom je langs de terrassen van een  centraalgelegen horeca, die ik laat voor wat het is.   Ik herinner me hier de slechte bediening, de verbanning naar een ander terrasdeel, niet wandelaarsvriendelijke behandeling voorheen.   Verlaat het terrein via hoofd in en uitgang op een asfaltwegje die me  opnieuw een stuk bos doorstuurt, en beland langzamerhand in  boerenlandschappen, wegjes met weelderig groen en akkerlanden en tuinbouwbedrijfjes, boorden weg van fluitekruid.  Oude boerenhoven langs, de rust en ruimte.  Laat nog even  de kleine Aa zich zien.  De wegjes zijn lommerrijk.  Zand en slijkluchten van de voorbije regennacht bevloeide akkers,   komen mijn neusgaten in.   Kom eindelijk dan aan doorgaande weg een fietspad opgaand en herken de weg tussen Lierop en Someren.  Mijn stap versneld, ik ruik de finish, laat het verkeer voorbijrazen want niemand houdt zich aan de 60 k.m. limiet kennelijk. , de rotonde overgaand vraagt een eenzame wandelaar me wat , waar en bij wie ik loop en waarvoor.  Speel hem wat sites en inlichtingen  door als ook mijn doel vandaag.  Hij zei me dat hij aan het trainen was voor de Somerense Kennedymars, 80 k.m.-tocht.  Hij is me dankbaar voor de info, en gaat zijns weegs.  Wie weet weer een zieltje gewonnen voor de georganiseerde wandelsport en bond.   Draai weer het laantje in van mijn startadres, en steven op de lokatie aan.  Onderhoudt me na afmelding en achter een glas frisdrank met deze en gene binnenkomer.  We zijn het telkens eens, met ze.   Een fantastische  bossentocht, en zo luidde ook de naam van deze tocht.  Someren en  wijde omgeving, is gezegend met bosrijke omgeving en heidegebieden, waar de wandelaar zich geen moment verveelt, maar ook helemaal tot rust komt.   Het blijft een fenomeen, dat men in een   uitgestrekte natuurrijke uithoek van deze provincie,  waar rust en ruimte prevaleert, met toch een woonpotentieel van een agglomeratie van  pakweg 750.000 inwoners, navenant zo weinig volk en dagjesmensen tegenkomt, op dagen en weekeinden als deze.   Zal autobezit, de computer thuis en andere  hedendaagse  huiselijke gemakken debet aan zijn.   Ik en zeker de anderen, heb {ben} weer een schitterende natuurtocht, onder de voeten geschoven gekregen vandaag hier.   Ik moet voor de busverbinding  een eind door niemandsland stappen,{ en opstappen},  en ruik het groen.  Ik groet u beste lezers en medewandelliefhebbers.  Tot volgend keer weer.  Houdoe!      Peter Heesakkers

25-05-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Begrijpe  wie begrijpen kan, maar helaas, dit zal de laatste editie zijn bij deze club,  van deze tocht, voorlopig zeker, van de lijnetappe van +_ 40 k.m. tussen Eindhoven centrum, en Luyksgestel.   Ik zal vandaag niet langste etappe lopen, {men kan deze ook inkorten op 22 k.m. vanuit Waalre Riethoven gemeentegrens, of zonder meer korter vanuit Riethoven dorp }.  De afgenomen belangstelling is na vele jaren de oorzaak.  Wellicht is  de planning per touringcar naar Eindhoven, de auto stallen op de finishplaats, bereikbaarheid per O.V.  en dan te voet terug naar Luyksgestel de meesten omslachtig.  Niemand die dit weet.  Voor het natuurschoon zal men het niet laten, zoveel is zeker.  Ik grijp de  laatste gelegenheid vandaag met beide handen aan toch.  Ik laat me naar Waalre vervoeren.  Wanneer ik uitstap daar  komt me een groep dames van De Voetjes uit Valkenwaard  aanlopen, vanuit de richting Meerveldhoven , Mariabedevaartplaats in de Meimaand, die alweer op weg zijn naar hun thuishaven v.v.  Een begroeting en kort geanimeerd gesprek volgt.  Ik heb nog een voettocht voor de boeg naar de gemeentegrens van Waalre met Riethoven -Bergeyk, dus de pas gaat er in.  Dwars door het dorpscentrum het fietspad erbuiten weer op naar de tweede startlokatie vandaag, geniet van de bermflora en ook de nodige vroege tourfietsclubs, en joggers, zoeven me voorbij.    Het beloofd zo staat vast.  Ik geraak aan de camping met zaal bij een watermolen in de Dommelrivier, jawel daar is hij weer.   Het is er erg rustig schrijf me in, en verwacht nog vele doorgangers te zien onderweg vanaf Eindhoven.  Neem een opwarmertje met een kop koffie.  Al meteen een klein stukje door de achterliggende  camping, om via aan hekwerk, gaat het tegenstrooms die Dommel door een adembenemend mooi bos// broekgebied, met een enorme planten en bloemenvariéteit.  Vochtige grond, dat wel.  Insecten als muggen zwermen mijn gezicht langs en sommige verkiezen, soms te pauzeren op mijn huid.  Wanneer ik het broek verlaat dient zich een akkerland aan, maïs natuurlijk en ga ik een tweesporig pad door.  Links van mij nu  verandert  het zicht op  bos, ruigten , weiden, voortdurend.  Steek een asfaltwegje over een brede zandbaan in met eiken en beuken op jaren.  Graslanden en maïsvelden en aardappelvelden te over voorlopig weerszijds en allerlei bermgroen.  Draai af door de velden, krijg later een stukje bos in variant en weer terug de velden in,  in een N of U-vorm . Zie op afstand wandelaars die achter me zullen komen. Draai eindweegs verder een akkerpad in die me  even later het bos instuurt.  Aan schaduw geen gebrek vandaag overigens, want de zon wint het van de vroege bewolking zij het langzaam , aldus gaan de donkere glazen mijn neus op.   Boorden met vele bremstruiken bieden zich aan.   Paadjes met meest oude den en sprokkelhout gaan onder de schoenen.    Een oud sparrenbos door en grote gebieden met groene varens  Bosgebieden wisselen af met  tussenliggende  bewerkte akkerlanden en ruigtevelden.   Er verschijnen riante villa,s, en het wordt open landschap, met weiden, voorbewerkte akkers, een kerkje op de einder, moet Riethoven zijn.  Een ribbelig aandoende akker, wat hier verbouwt zal worden?   In een gehucht tref ik een aarden wal met veelkleurige  bloemsoorten.   Maar ook rododendrons in al haar kleur en fleur..  Een schitterend schouwspel.   Gaan door min of meer recente bebouwing door heggepaadjes op dorpscentrum af over een dorpspleintje met groot plantsoen, in het midden een muziekkiosk, langs het kleine monumentale kerkje af, en in een plantsoen dient zich de clubpost verzorging aan.  Er is vanalles warms, koud, soep,  broodjes, beleg, frisdrank, fruit gekookte eieren you name it verkrijgbaar, en dit voor een inschrijfgeld van vijf euro vijftig.    Ik vervolg mijn wandeling over een klinkerwegje dorpje uit om een eind verder een zandwegje in te gaan langs boom en tuinplantenkweekvelden.  Hooivelden langs waar de boer oogst.   Even een asfaltwegje op om opnieuw een smal sprokkelpadje  bos dus in te gaan.  Na enig boswerk gedraai, opnieuw een wegje op die me brengt aan een rotonde, steek deze over en volgt een smal betonpad.  Wijde blik door de wijde omgeving,  maar dan toch  weer bos in.   De rust en stilte is overweldigend, vogelgezang heerst.    Als vaak onderweg.  Slingeren akkers langs en weiden, hoekige paadjes, een aarden wal langsheen met jonge dichte begroeiïngen toch weer bos in.  Langs lange afrastering wat bij een grote camping behoort, een klinkerwegje op langs parkeerplaatsen, waar de gasten zich op de thuisreis na lang weekend voorbereiden.  Even ook wat vertrekkend verkeer hier.  Een groot sportpark langs met vooral voetbalvelden, en welke dies meer zij.   Open plekken blijven aandienen in bossen, als intermezzo.  Stapels boomstammen langs, een oud sparrenbos in te ruilen tegen oud dennenbos, die me brengt aan de tweede rustpost met kantinewagen.  Laat me het gebodene  welbekomen, en na onderhoud met deze en gene meeloper en bestuurslid, ga ik de benen in voor het laatste traject vandaag.   Dichtbegroeide slingerbospaadjes zijn wandelaars deel.   Langs een paardenclub St.Petrus met gebouw, maar waar waren de paarden nou?    De parkoersonderdelen blijven om te smullen, bospartijen rust en akker en verbouwlanden, en teelt blijven afwisselen.    Blijkt toch een eind te komen aan bosgebieden.  De ruimten kondigen zich aan, een fietspad langs een zandweg op bereik ik na weer een sportpark een recente wijk genaamd Het Loo.  Een klinkerwegje met hoge beukenheggen door of in.   Een nieuwe villawijk doorsnijd ik.  Nu wordt het agrarisch.  Asfaltwegjes sturen me langs oude boerenhoven afgewisseld met nieuwere behuizingen.  Opnieuw onafzienbare boomkwekerijen langs.  Een brede stoffige zandweg in  wijde blik velden.   Aan de einder wordt de stompe kerktoren zichtbaar van Luyksgestel, de eindbestemming dus.  De frisse wind die op komt zetten en in de ruimten vrij spel heeft, doet me koelen, na de windvrije bossen.   De zon is haar best blijven doen vandaag.  Een enkele passant met  auto doet me de zakdoek voor mijn luchtwegen houden vanwege opwaaiend stof.  Bereik dan enigzins bebouwing weer van het dorp het doel voor vandaag, die gaandeweg verdicht.    Het verkeer neemt ook toe, maar niet hinderlijk in alle geval.  Zie twee oude windmolens opdoemen, toch niet evident in een klein dorp.  De ene behoort een bakkerijmuseum toe.  Krijg nu dorpskerk met stompe toren recht voor me in het vizier, en weet nu daarnaast  de finish in een ontmoetingscentrum, welke er na intense verbouwing gelikt uitziet, en waar ook de wandelclub zijn domicilie heeft.  De route?   In een woord samengevat, fantastisch.  Het Kempisch landschap en haar natuur, op haar mooist en best.  Niets hebben/heeft de parkoersman{nen}, laten liggen.  Boeiende landschappen, mooie bossen in al haar variaties en schoonheid.   Echter helaas en onbegrijpelijk, het is de laatste keer deze tocht in de vorm.  Werkelijk uniek.  De bestuursleden, en buromensen verzekeren me, er komt iets in de plaats terug.  Ik twijfel geen moment eraan dat die tocht een absoluut mooie vervanger zal zijn, maar het blijft een raadsel, dat deze tocht niet meer aanslaat.  De bus kent een uursdienst op zondagen op weg naar Eindhoven waar velen ook begonnen, terug.  Het wordt nog even gezellig nababbelen met de reizende wandelaars/passagiers.  Ook wij snappen er geen yota van; de laatste keer.  In de stad na een vijftig minuten reizen, zoekt elkeen zijn/haar weg of met de auto naar huis op aan.  We zijn het volmondig eens:  Een juweel van een tocht.  Grandioos!  Een natuurkraker was het.  Aan u beste lezers en lezeressen zeg ik weer. Tot volgend keer.  Gegroet.  Houdoe !      Van Peter Heesakkers   

17-05-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Hoor mijn deur uitgaand al vroeg sirenes van hulpdiensten.  Na enige tijd tref ik eenden die rustig bij mijn passage blijven zitten.  Wat vogelengezang in de buurt, het zonneke schijnt volop, het belooft een mooie dag.  Aan het busstation  tref ik een enkele wandelaar wachtend op de ander, maar laat de bus die ik neem gaan.  Op mijn weg naar het startlokaal  loop ik door het nog rustige dorpscentrum.  Op het Ridderplein tegenover het gemeentehuis, vermoed ik een standbeeld voorbijgaand, vandalisme aan dat beeld, het lijkt onthoofd.  Ga eens lezen wat of wie het beeld voorstelt.  Ik lees de opschriften.  Het lijkt op een bebaarde bisschop, die met zijn hoofd in zijn linkerhand staat, onder zijn arm, mijter er nog op.  Het beeld is genaamd Heilige Losbol met carnavaleske onderschriften.   Arriveer in een vrijwel lege zaal.   De meute is al onderweg.   Ik schrijf in en wacht dan ook maar niet langer.  Neem met permissie twee verschillende routebeschrijvingen mee.  De zonnebril en zonnepet gaan op, en ga op pad.  Krijg even kort wat straten te gaan en ga een park in,  hier binnengaand verras ik een gymclubje op het gazon met leider die oefeningen aangeeft.  Ik ga ruim om een grote plas over grindpaden, waar ik allerlei gevogelte op de gazons ontwaar, vooral eenden met hun jonkiesschaar, en prachtige beelden aantref.   Ze scharrelen rustig door onder wakend oog van moe eend.  Niks schuw.  Ga voorbij een paar verspreid staande hoge bakstenen stoelen en nog wat kunstwerken, een lattenbrug over en achter de plas om een fietspad op.  Er volgt een eindeloos slingerend grindpaadje over vijvers en sloten per brugjes overstekend tussen dorpsrand en  rondweg of ring om dorp.  De flora is er innemend mooi en variabel, in allerlei lentekleuren, wat rietgebieden her en der.  Tref op een geluidswal een muur van bloeiende bremstruiken.  Almaar door gaat het, waterspiegels tekenen zich af.  Na lange tijd ga ik van de bebouwing afdraaien, nog langs wat nieuwe industrie.   Een tegelpad opgaande steek ik een rotonde over en een asfaltweggetje in.   Het begin van bereklauwplantengroei is zichtbaar in de bermen.   Asfalt wordt zandweg, waarlangs kennelijk een betonfietspad aanleg voorbereid wordt, maar nu nog ongemakkelijke puinsteenweg.    Vogelengezang kietelt mijn trommelvliezen, wat mooi!   Koolwitjes en citroenvlinders zweven en of fladderen om me heen in grote getale.  Jong groen alom, pure lente.    Boeren bewerken hun landerijen met tractoren.  Werken op zondag, was vroeger not done toch.   Een lange veldweg in volle zon ga ik door, na wat bebossing, er komen wat wolken opzetten.  Een schilderachtig landschap wel zo.  Een weide met een grote kudde koeien die merendeels liggen te luieren, kijken me waakzaam na.   Er volgen wat lange echte Peelwegjes en paden.  Rust alom, erg weinig fietsers b.v. schijn alleen op de wereld te zijn.  Krijg een lange asfaltweg, gelukkig in de schaduw van bomen volop in blad al.  Een bomenkwekerij voorbij en vind wat tijd om twee erg kleine pony's te knoedelen veilig vanachter de weidedraad, steken ze hun koppies bij elkaar en ieder krijgt zijn knuffel van me.   Komt dorpje De Mortel in zicht en vlak voor de bebouwing, moet ik een smal grindpaadje in dat de naam Truttensteeg draagt.  Nou zeg wat een naam!   Ik moet er lang bij nadenken hoe men aan de onvriendelijke benaming zou gekomen zijn.   Het is een lange schitterende groenstrook met heggen van moerbei en beuk.   Ben in mijn nopjes hier erg mooi.  En zo beschermend.  Dan een verharde weg op, en daar dient zich bij een boerenhof de rustpost der club aan.   Buiten bakken enige  wandelaars in de felle lentezon, ik verkies de schuur in te gaan.   Na enig verpozen en een bekende loper met camera die speurt naar het ultieme plaatje in de natuur, die binnenkomt ga ik na verpozing verder, twijfel even op een afslag te nemen voor lange afstanders, maar kom het is al laat, doe ik maar niet.  Volgen een trits bospaden, die we veel later inruilen voor rustige asfaltwegjes door de boer zijner landen, met weidetaferelen, en tractoren die alom hun eerste velden hooi voor het jaar druk oogsten.  Weer bossen in en wandelen fietspaden en zandwegjes graspaden , sloten langs.  Een groot weideveld is één gele paardenbloemenzee met zaadbollen witte pluimen ertussendoor en dit beeld herhaalt zich verder op het parkoers weer.   Twee keer klaphekken doorgaande doorsnijd ik een weide en boslandschapgebied, broekachtig gebied met vochtige weiden, wat na tweede poortje overgaat in  erg smal padje tussen hoog gegroeide grassen en kruidenplanten, een asfalt weer op.  Een eikenbomenweg volgt, schaduwrijk weer.  .  Hier wordt het opletten:  De sirene van alertheid klinkt,  in mijn koppie dan.   Gonny van het wandelduo met hare Jos, had me gisterenavond  per mail nog gewaarschuwd over het papieren parkoersbeschrijving en ontbrekende pijlen- probleem ter plekke, getelefoneerd naar organisatie hoe nu te gaan want klopte niet.  En Gonny wist perfect te omschrijven wat te doen en waarheen op dit punt.   Loop doorgaande asfaltweg af i.p.v. rechtdoor, en herpak de route weer , zijnde een veldwegje met oude populieren, mijden daar een plankenbrug rechtdoor over te gaan en dan weer een treurwilgenpad in, wat overgaat in, asfaltwegje door een gehucht, met verspreide bewoning.   Een grote hond blaft plotseling vanachter een dikke hoge heg, veilig achter draad voor mij en even verderop boert bij het eten een flink in  wollen deken schaap.  Blaten leek er niet op.  Hanen kraaien pas laat op een erf, kennelijk te laat opgestaan.  Tractoren die aan het hooien zijn in de velden, die een zware hooilucht verspreiden, niet onaangenaam in elk geval toch.  De Broekstraat blijkt een lange weg omringd met schilderachtige oude boerderijen.  Zie op   afstand de contouren van dorp Gemert opdagen en weet dan het is niet ver meer.  Steken een doorgaand wegje over en gaan voorbij een bouw en werkliftenproducent, die tientallen van deze mechanieken in zijn voortuin nou ja tuin...heeft uitgestald.   Rotonde van buitenringweg dorp steek ik over de zogenoemde Oudestraat in met inderdaad oude dorpshuizen vermengt met recentere bebouwing weerszijds, en geniet van de voortuinen waar o.a. bloeiende bloemenstruiken, en opvallend veel rododendronsstruiken, hun weelderig kleurig bloemwerk  alsook seringen vertonen.  Het is werkelijk een prachtig tafereel.   Ga hoek van straat om en weet dan, daar ligt het clubhuis van de wandelvereniging, wandelaarsvriendelijke prijzen ook, en vanalles achter de bar verkrijgbaar voor hongerigen en dorstigen.  Jan met z'n hundje, {hondje} uit Mierlo, wacht.  Jan al wat op jaren,  heeft een indrukwekkend wandelpalmares wat betreft snelheid en lange afstandstochten op zijn naam bijgeschreven.    Hij wacht nu op zijn medereis en wandelmaatje Peter ene andere dus dan ikke.  Het is weer stil in de zaal en zo bekom ik mijn consumptie vlot.   Een zeer mooie tocht, zonnig weertje, alle ingrediënten voor een geslaagde tocht, in fris jong lentegroen.  Zet er op tijd de benen weer in om op tijd bij mijn bushalte  te zijn die uursdiensten draait op deze  dag.   Er heerst in het dorp een mineursfeer op  terrassen en straten en in horecazaken.  Blijkt de plaatselijke voetbalclub naast het kampioenschap gegrepen te hebben.  Keer voldaan huiswaarts.     Aan u beste lezers tot volgend keer weer.  Gegroet: Houdoe !

Peter Heesakkers 

10-05-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Hel en verdoemenis was het weer dat men voorspeldde  voor vandaag.  Achteraf  viel het reuze mee..  Wanneer ik de trein op mijn bestemming verlaat, wordt ik aan het stationsplein al herinnerd dat  de plaats feest viert.  Oude foto's voor de ramen van de tijd van toen, versierde straten.   Waar gaat het hemelsnaam over?  Op het startburo bekom ik bij inschrijving een oud klein kartonnen, treinkaartje, en wordt me verteld alsdat dit het gratis kaartje is om met de trein vanuit Oisterwijk,  waar de tocht finished, terug naar Boxtel te reizen.   De tocht vangt aan door de beemden vlak aan de school met kantine waar we starten, meteen een mooi begin in alle geval.   De startzaal van anders is in gebruik vanwege een feestprogramma, een fototentoonstelling en aktiviteiten vanwege de feestdag.   Wij krijgen een veel mooiere chickere zaal toegewezen voor onze aktiviteiten.   Er wordt gevierd dat Oisterwijk en Boxtel 150 jaar een spoorverbinding hebben.   Vind ik uit.  We gaan langs de oude kasteelgebouwen en hun tuinen.  Na dit terrein een paralelle weg spoorlijn langs, gaan trap af onder een breed spoorwegemplacement, waar door middel van censoren koeien gaan loeien door verborgen luidsprekers.   Klimmen na de tunnel naar boven en worden vergast op een penetrante rioollucht.  We geraken op het westelijke industrieterrein en weten al gauw waar de lucht vandaan komt.   Een rioolwaterzuivering-installatie werkt daar volop.   Raken van het industriegebied en worden even gehinderd door een grote wegopbreking.  Meteen al komen we in dorpje Lennisheuvel met talrijke oude boerderijen rondgestrooid zomaar tussen de nieuwere huizen. Buiten het dorp, vallen de ingegraven emmers in de wegbermen op om de paddentrek, te reguleren.    Fluitekruid tiert welig langs de wegkanten.  Passeren riviertje de Beerze, met prachtige wijdse landschappen, en aan de bosrand wacht ons de eerste rustpost.   Ik verwijl er niet lang,  we mogen al meteen de fameuze Campinaheide in.  Volg een slingerpad, welke me stuurt door enorm vennengebied, groot en klein.  Alom bloeit het jonge groen en wilde planten en bloemen en grassoorten.  Ik merk op bij medewandelaars als dat het in de hemel ook zo mooi is later, ik dit liever verkies.   We struinen door een uniek natuurgebied door hekjes, over zanderige heuvels en over loszandpaden, het is hier hemels mooi.   Namen als Kogelvangersven, Palingven gaan we langsheen en meer namen.    De Rosepbeek over, even bos uit, brede zandweg, om even verderop toch weer aan slingerpaden te beginnen.  Tijdelijk worden wat paden vochtig, modderig zelfs door broekgebiedjes, gaan armenzwaaiend acrobatisch een beek of sloot over moeizaam,  belegd met gladde palen en balkjes ergens rond de plek verzameld.   Bereiken aan een zomercamping onze tentpost voor de rust.  Blijf er even zitten, en verder gaat het weer.  Komen telkens segwaysgangers tegen, tweewielers waar men op staat met batterijen, op de asfaltfietspaden die we ook moeten gaan.  Ze passeren ons geruisloos.  Even later bemerken we in een berm een kuil waar een eekhoorn en wat vogeltjes zich aan enige voedingswaren tegoed schijnen te doen.   Ik bekijk het tafereel van veilige afstand.  De beestjes verorberen gezamelijk hun voedsel.   Krijgen vervolgens het Klein Aderven om langs te gaan.   Een hotel temidden groen en een enorm ven driekwart omheen te gaan, het is hier fantastisch.  Een houten brugje, uitgestrekte bosbessenstruiken.  Blijven maar ven en bos in al haar samenstellingen gaan.  Een routeverandering over 500 mtr.  Een uitspanning langs en op een parkeerplaats is het even natte vingerwerk waarheen nu, bepijling ontbreekt.  Nemen een gok en weldra komen we de pijlen weer tegen en volgen deze.   Geraken in de bebouwing van Oisterwijk via een veldwegje.  Over de brede Achterste Stroom gaand, komen we in groenige wijken van wat terecht noemt, De Parel van Brabant.  De lucht betrekt nu snel en het druppelt enigzins.  Even de pas er in dan.  Vanaf hier is er geen bepijling meer, gemeenteverordening helaas, en moeten we op papier vertrouwen en goed lezen.  Gaan parken door en dwars door het centrum van het dorp, De Lind genaamd, afgezet met prachtige oude leilinden.  Er lijkt een kunstmarkt ter ere van de feestelijkheden mogelijk het spoor dan dus, , aan de gang te zijn.   Raken onderhand dan toch aan het station.  De treinbegeleider oogt niet vrolijk, en laat het verbaal ook merken.  Hij weet niets van de gratis kaartjesregeling, hij staakt onder discussie zijn controles maar.   Gister was deze tocht ook en volgens zegslieden was het toen geen enkel probleem.  Vast een communicatiefout dus.  Hobbelen in een oude trein richting Boxtel een paar k.m. verderop.  Verlaten daar de trein en de meute zoekt zijn weg naar de start/finishlokatie, maar moet dit langs diverse activiteiten en feestlokaties.  In een straat bij het station stoomt een kleine trein met kinderschaar op een 30-40 c.m. smalle/brede rail door de straten.  Versierde straten door belanden we in de feestzaal van de school, het lyceum.   Het was een genereus mooie natuurtocht, want laat ik u al die mooie padenomschrijvingen besparen.   dat is ondoenlijk.  Oisterwijk e.o. staan bekend als vanouds als een  gewild toeristengebied en verblijf.  Het wemelt er van de verblijfsaccomodaties als campings en hotels, dus dat spreekt.   Het was ook voor ons enorm  genieten onderweg.  Blijf nog na in de sfeervolle zaal achter een verfrissend glas, horen dan de regen kletteren op de glazen koepels in de zaal, om dan de thuisreis te aanvaarden, waar ik uitgebreid kon verhalen, van een schitterende dag en natuurtocht.  Hier had U zeker moeten zijn!   Brabant op haar mooist, maar nu stoot ik andere clubs en gebieden tegen het hoofd, maar toch.  Fenomenaal.  Grote dank aan club en vrijwilligers, een mooie dag met erg veel werk vooraf, zoveel is zeker.  Aan u beste lezers, zeg ik weer; Houdoe, gegroet en tot volgend keer weer.    Peter Heesakkers

03-05-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

  De weervoorspeller laat zich weer eens van zijn somberste kant zien.  Het wordt wikken en wegen, gaan of niet gaan, of lopen we tussen de buien door.   Ik heb desalniettemin een noodreis scenario en plan ingelast mocht de voorafspraak met Noud niet door gaan.  Tot op het laatste uur deze morgen houdt Noud zijn deelname onder voorbehoud van, achter de hand.  Het is droog bij het opstaan, zonnetje schijnt volop, dus we gaan op weg.   De startlokatie is voorzien temidden van zowat niemandsland, en draagt de naam Vresselse hut, maar is verre van een hut.    De grote parkeerplaats aangrenzend is bijna vol, we zijn nog net op tijd voor een plek.   We gaan na aanmelding op pad,  krijgen wel een routeomschrijving mee, maar geen startkaart, er is geen controle zegt voorzitter Joop ons.  Moeten even op een doorgaand asfaltwegje, en we slaan vrijwel direct  de velden in.  Het frisse jonge lentegroen in al haar kleuren groen ontluikt, op de bodem en in de bomen alom.   De veldweg stuurt ons op een bospartij aan, die ons vervolgens over kleine hoogten in het landschap brengt.  Ook de vele bloesemsoorten geeft genot naast het ontluikende bermgroen.  .  Gaan op en af kleine heuveltjes door het dal van de hier laaggelegen Dommelrivier die meeandert met aan haar overkant weiden met vee en broekgebieden, wij nog in het bosgedeelte.  Plots worden we  door een camerateam verrast, die opnamen maakt namens een streekomroep van deze wandeltocht en haar deelnemers, ik krijg ook een visitekaartje in mijn handen geduwd, met de mededeling van tijd van uitzending.  Om naar uit te zien.   Alom treffen we vee in al haar soort in de weiden.  De zon schijnt dat het een lust geeft, en naar het zich laat aanzien  voorlopig zeker.  Gaan over een gruispad vervolgend na een houten brugje, andere zijde Dommel.   Gaan langs paralelle autoweg, treffen daar een monumentje dat vertelt dat even verderop destijds een tijdelijke begraafplaats van de 101 Airborne-para's lag die nu in Margraten  herbegraven zijn, welke in Sept. 1944 hier massaal landden.  Komen in de noordelijke wijk van Son en Breugel, een wijk met veel groen,  talloze nestkasten aan de bomen, geraken een nieuwe wijk uit een lange trap naar een  hoge talud als bescherming tegen geluidsoverlast van de A50 autoweg naar Nijmegen/Arnhem.  Hebben ruim zicht op de weg een omgeving, een nieuw heraangelegd groengebied.  Passeren een op trompet gelijkend voorwerp als kunststuk, en dalen af weer dit gebied in.  Wat slootjes met bruggen, gruispad, asfaltwegje, en een graspad.   De velden zien geel van de paardenbloemen, erg mooi.   Pad  door weiland en rivierdalletje.   Na slagboom weer gruispad, toucheren we nog net niet bebouwing Nijnsel.  Laurierheggen benemen vergezichten.   Bij een particuliere bewoning treffen we jonge drommedarissen, alpaca's,  zebra's en andere weideparkbewoners.   We krijgen nu een bos weer voorgeschoteld.  Geen modder maar los zand baggeren door het Vressels bos.   Darren een poos door het bosgroen in al haar begroeiingen, met boven ons gedurig laagvliegende landende vliegtuigen van de nabije burger-airport.   Brede zandwegen gaan over in asfalt, we bossen er even op los, en we staan na dik tien kilometer weer aan De Hut terug.   Er speelt hier een amusementsorkest met de naam "Noot-toestand", ik schrijf het goed ja.   Laten ons de klanken welgevallen.   Dit deel was de Dommeldalroute.  Krijgen na de pauze even de parkeerplaats oversteken weer veldwerk te gaan met enorme vlakten aardbeivelden, en asperges.   Langs bosranden met bloeiende bremstruiken, volgt een stoffige veldweg.   Het smalle asfalt weer op langs een hele groep aspergestekers.   Volgt een asfaltomdraai langs verspreide huizen en boerderijen, en gaan vervolgens het Vressels bos in.   Sprokkelhoutpaadjes rijgen aaneen takken en -takjes, denne-appels, oud boomblad.  En bruine dennennaalden.  Jonge boompjespercelen, open plekjes in bos.   Het bosgroen bloeit dat het een lust geeft en de eerste schaduwen beschermen ons tegen de fel schijnende zon.  Geraak ik aan de rand ervan waar een jonge boer niets zegt maar voortploegt, om zijn landerijen op orde voor de groei te brengen.   Verre blik in het landschap.  Mag een eind verder toch weer de dichtheid van bos weer in.  Een gevallen reus van boom trekt m'n aandacht.  Het boswerk houdt niet op.  Ergens raak ik in verwarring, hoe moet ik de stand van een pijl uitleggen op een V-splitsing, ik gok op rechtdoor en wel dan rechts aanhouden i.p.v. links in.  Tref geen pijl op een z.g. T splitsing, zie in de verte een geelachtig iets aan de boomstam de kleur van Olat's pijlen.  Ik blijk dan verkeerd gegokt te hebben deze pijl vervolgt maar wijst duidelijk naar rechts i.p.v. rechtdoor.  Weer gokken, en dan blijkt dat ik juist gok.    Volgt het Vogelsven, waar we om dat grote ven  heen draaien moeten in al haar pracht linksom blijven gaan, zie niemand, moederziel  alleen.  , maar volg de pijlen braaf.   Weerszijden raak ik door vennen ingesloten, werkelijk schitterend hier.   Vennenrijk gebied dit hier, een genot om te zien.    Het gebied heet Hazeputten.  Boswerken van gekapte bomen die nieuw groen voortbrengen.   Wandelaars rust en genot.    Een afkortingsroute voor minder geoefende wandelaars laat ik liggen en vervolg.    Het is hier mooi , boeiend, om te laten liggen.    Een aarden wal over dar ik door onmetelijk lijkend bosgebied en vennetjes.  Een verwelkte bos bloemen aan een boomstam vertelt ons dat hier iemand zijn leven be-eï ndigde wat jaren geleden volgens Noud's info.    Het vennen gebied eindigt ook na een poos en gaan we door landerijen onder licht hemelgedruppel, en het zwerk betrekt flink, de wind wakkert aan.  Een brede slingerzandweg brengt ons het bos uit een asfaltwegje op.  Horen muziek van het orkest weer klinken in de verten.  Weten dan dat einde der route nadert.  Raken aan asfaltwegje doorgaand langs de bekende Hut, een planken brugje over, en we zijn er.  Drinken er nog ene op in bijzijn van andere bekende gezichten, en besluiten dan op weg naar de auto te gaan.  Mijn toverstok zijnde de paraplu had ik weer voor niks bij me  vandaag.  Schitterend wandelweer, meest zonnig, en toch:   Toen we op weg gingen naar de auto op de grote parkeerplaats sproeide het eventjes welliswaar maar toch flink.  Noud heeft deze dag met medefotograaf, Frans v.d. Boom  vastgelegd op  en voor de site van Olat, t.w. www.olat.nl                                                            Worden twee afzonderlijke fotoalbums dus.  Over de tocht kan ik zeggen. Suprême.  Echt iets voor de natuurgenieter.  Tot volgend keer weer beste lezers en lezeressen.  Ik groet U met.  Houdoe!   Peter Heesakkers

26-04-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Er klinkt verwondering in de wandelgelederen, omtrent mijn aanwezigheid vandaag, want men ziet me tevens voor een supporter van de  plaatselijke club aan die gister het landskampioenschap veroverde, maar je bent wandelliefhebber of niet, dus....    Het is een druk wandelprogramma vandaag, in den lande en provincie, met gister een mega drukke  traditionele wandeltocht in het Betuwse  Geldermalsen, en dit zou de opkomst vandaag wel eens kunnen drukken, zo verwacht men althans.    Met Noud en z'n broer Wim tuffen we op Vught aan, het is weer even zoeken naar een parkeerplek, maar vinden er toch snel een.     Vught in het noorden van onze provincie  aangeschurkt tegen de provinciehoofdstad, 's-Hertogenbosch, en bekend als villadorp, maar tevens  gekend om de nu restanten van een gevangenen  en concentratiekamp uit de tweede wereldoorlogtijd en nabije fusilladeplaats uit die tijd.  Van die beelden als herinnering  en getuigen, zullen we vandaag bespaard blijven.  We zien bij start, nog een touringcar uit Aartselaar met Belgische deelnemers arriveren.   Wij steken vanuit de startzaal meteen de weg over een overvolle parkeerplaats doorheen de geroemde  Vughtse natuur in.  Jawel, het wordt dus weer Echt OLAT hun slogan.  Begin de Vughtse heide.    Genieten al meteen van de waterspiegels in de plassen temidden bos.   Een mooie veelbelovende opening al.   Alom openbaart zich het nieuwe jonge groen, in de diverse boomsoorten en op de gronden.  In de weilanden onderweg, zijn zaadbollen en paardebloemen favoriet in de openbaring van de lente.    Na enig boswerk belanden we langs de afrastering van een der drie plaatselijke kazernes.  Noud leeft hier helemaal op, hij heeft hier zijn  diensttijd gesleten, in zijn jongere jaren en verhaalt over o.a. de stormbanen die we passeren.  Het doet hem ontroeren dit weerzien.    Na wat fiets en bospaden gaans komen we aan de strandbad paviljoens van een natuurzwembad annex ven, een fameuze recreatieplas in de verre omtrek hier.   Vogelengezang doorbreekt de nu nog buiten seizoen gesloten omgeving ervan.  Toch zijn er al veel dagjesmensen onderweg deze vroege morgen.  Gaan weer de beslotenheid van natuur in, middels allerlei wandelmarkeringen, van toerisme-organisaties.   Een gruispad brengt ons voor gemeentebord randje bebouwing  Cromvoirt genaamd, door een veldweg, brug van een slingerbeek over, wat verspreide bebouwing langs.  Een kunstwerk van takkenbossen welke een enorme kat uitbeeld.    In een weide naast een der woningen is de Olat-rustpost voorzien.   Laten ons op de banken de melkchocolade en brood met beleg goed smaken, en na enig gebuurt met deze en gene al of niet bekende stappen we weer op.   Na veldwerk gaan we voorbij aanduiding, Loonse en Drunense Duinen-bord, een bospad in, onder de schoenen een massa ijverige grote soort bosmieren die even verder een enorme burcht bouwen van o.a. oude vergeelde dennentakjes.   'N hele berg.   Een poos nog mogen we vlakke bospaden gaan en dan dienen zich plots zandvlakten aan, met decimeters lagen los duinzand, klimmend en dalend, met her en der plukjes vooral dennenbosjes, en bomen die met hun voeten en tenen door zandverstuivingen, de wortels bovengronds staan naar het lijkt, klaar om aan de wandel te gaan.    Doorkruisen een enorme zandbak {vlakte},  om toch weer schuil te gaan in het besloten groen.   Een brede boslaan door met oude eiken en lindenbomen door.   Aldoor het unieke binnenlandse duinengebied.   Het gebied staat ook op de werelderfgoedlijst van erkende natuurgebieden.  Een hele reeks bos en natuurpadennetwerk volgt nu over paden bedekt met vaak los zand, maar ook talloze takjes dennennaalden, bruin bladwerk, knapperend onder de schoenen.    Wat meer dagjesmensen doorkruisen onze wandelwegen even later en dat blijkt juist.  We zijn in de omgeving van de z.g. hoofdrust, de uitspanning, de enige in de directe omgeving, De Rustende  Jager genaamd.  Binnen zowel als de grote buitenterrassen zijn druk bevolkt, met ons wandelaars en dagjestoeristen.    Volgen na verpozing een weg door opener gebied, asfalt wisselt voor een veldweg, langs veld en weiden akkers met Oostenrijks  of Frans aandoend koeienras.   Zien in de verte de kerktoren van Helvoirt pieken, steken een doorgaande weg over een  betonfietspad op, tweezijdig te gebruiken, maar we hebben de ruimte, een eindweegs vlak wijds land door, met nu en dan huizen, boerenhoven,  allerlei weidevee, bewerkte landerijen voor de aankomende groei, beukenheggen als erfafscheidingen, in de volle zon km. ers in de rondte wegkijkend.  Blijkt een verbindingsweg te zijn, om weer de wijdse natuur in te gaan.   Brug over de Zandleij-beek gaande, gaat het weer de beschutting van boswerk in.   Blijken na enige tijd doorwandelen aan de zuidkant  van het grote openlucht natuurzwembad van vanmorgen te zijn geraakt,  langsheen villa's met veelal rieten daken, ook hier heggen van beuk om de huizen, nu nog bruin pas later in de lente groenig, en gaan een tijd daarna oostelijk de oevers van de enorme plas  bewandelen, omzichtig over vele boomwortels stappend, maar ook met oog voor de natuurschoon rondom die plas.   De Ijzeren man genaamd, welke vroeger uitgegraven blijkt door een enorme graafmachine, vandaar dus de naam.   Men had kennelijk ontzag voor de machine.   Steken door asfaltpaadjes, bos , zand en gruispaden, dan de klinkerweg bij de paviljoens  van vanmorgen, over opnieuw de bossen en vennen in , waar de oostelijke helft van deze provincie zo rijk mee bedeeld is.  Noud weet te vertellen dat deze meertjes  Lunetten heten, naar een naburige kazerne, een van de drie binnen deze gemeente.  Gaan eerbiedig voorzichtig een vrijend paartje voorbij, sluipen uit zicht, en nog wat padenwerk door.   Dient zich plots de finish aan van deze natuurrijke, mooie tocht.   Steken weer de parkeerplaats  dwars door, en stiefelen de zaal in.  Het was inderdaad weer "Echt Olat", zoals ze hun tochten met recht overigens durven noemen.   Noud heeft weer voor OLAT de dag vastgelegd met zijn speurende camera, voor de site der club:  WWW.OLAT.NL , en deze kiekjes zullen deze week wel weer op die site verschijnen in het z.g. albumgedeelte.  Een tocht voor de natuurgenieter.  Foutloos duidelijk bepijld en op bijna twee  A4 bladen uit of beschreven.  Er zijn weer kenners aan het werk geweest zoveel is zeker, van dit gebied.    We blijven niet lang nazitten.  Noud houdt rekening met mijn voornemen, het grote stadsfeest der  landelijke voetbalkampioenen mee te maken, als de tocht door de binnenstad en de huldiging op het Stadhuisplein.  Was een grootse gebeurtenis mag gezegd.  Ik laat een vermoeiende, mooie gedenkwaardige dag gebeuren.  Prachtig lenteweer was ook OLAT's deel vandaag.  Tot volgend keer beste lezers.  Gegroet:  Ofwel op z'n Brabants:  Houdoe!

Peter Heesakkers

19-04-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De Grenslopers kozen nu een ander gebied uit, om hun tocht te houden.   Ver van hun domicilie Luyksgestel {gem. Bergeyk}.   In het zicht de Lindse Blaos, zoals  de bal aan de top van de kerktorenspits lokaal genoemd wordt.    Ik geraak over de mooie  rijkelijk groene snelweg, rap aan de rand van de bebouwing van Leende, loop onder het viaduct van snelweg A2 door terug dorp uitgaande, en vind in tegenstelling  van de aanduiding op Google Maps toch nog een kortere verbinding naar de startlokatie  Manege Molenberg.  Loop langs de stallen af waar de paarden ongeduldig wachten op hun baasje respectievelijk bazin, om met hun een rondje te mogen rijden in de omgeving van het Leenderbos, of een drafke op de terreinen.  Kan na aanmelding op weg,  ik ben het er nog niet met mezelf over eens welke afstand vandaag te gaan, en mag derhalve van de burolisten twee routebeschrijvingen, van afstanden meenemen.  De uitgang gaat weer langs de stallen, waar enkele boxen al leeg zijn, en sommige paarden hun kop uit de deuropeningen steken om de wandelaar na te hinniken.  Laat ik het er maar op houden dat ze ons prettige wandeling toewensen, want ik ken de paardentaal niet.  Ik kan het niet nalaten sommige dieren een knuffel aan kop en nek  te geven.  De parkeerplaatsen staan al aardig vol en naar het schijnt zal men de auto ver buiten de terreinen moeten parkeren.   Aan de poort vraag ik een parkeerseiner naar de tijd, dat ik vertrek.   Hoe laat het is.  Dat is moeilijk  te zeggen meneer zegt ie want dat verandert constant.  Ik draaf achter de meute aan, steek een doorgaande weg over, en gaan al meteen een poortje door langs een wildhek, want naar het schijnt floreert hier het wild met vooral herten en everzwijnen in dit gebied.   Om ze van de wegen af te houden.  Hoop dan ook een glimp van deze dieren op te vangen.   We gaan  bospad op en af al meteen, het belooft warm te worden vandaag, en ik heb extra drinkwerk opgeslagen in mijn rugzak.   De zon pronkt aan een heldere hemel.   We zijn in Valkenhorst zo het gebied noemt aanbeland.  Meteen al een mooie opening van de route langs uitbottend groen, en dennengeur grassen als pijpestrooitje, nieuw bosaanplant, vaak  percelen ook dicht op elkaar slinger ik door een enorm gebied welke in de warme zomer van 1976  ten prooi viel aan een geweldige grote bosbrand, welke ramp ik me nog goed herinner, en de hele regionale brandweer op de been bracht.   Als een enorme onweersbui hingen de rookwolken boven de omgeving.  De groei en de natuur heeft zich sinds geweldig herpakt  gelukkig.   Heideveldjes met vennen en diverse boomsoorten bospercelen zijn wandelaars deel.   Zonder meer prachtig.   Hele velden dopheide en groeisels van jonge boomsoorten.  Ik neurie, ben in mijn hum hier, ziet er al veelbelovend uit voor vandaag.   Een prachtig oud  donker sparrenbos doorheen.  Wildrooster over, klaphek door kom ik aan een toeristisch asfaltpaadje, even volgen, gaat over in verfijnd puinsteenpad, voor voetmassage, gaat na even wat gedraai op een fietspad langs doorgaande weg, steek deze over, en geraak op een parkeerplaats aan de rustpost der club, met schitterende welvoorziene kantinewagen.   Hier beslis ik voor het grotere werk te gaan, een langere afstand.  Zit in de felle zon, na wat kout her en der bekenden ga ik aan de z.g. lus beginnen, moet hiervoor een stukje breed fietspad op en,  mag dan weer het rijke groen in,  ik roep nog niet oplettende wandelaars voor me terug, en breng ze op het juiste spoor.   Een onmetelijke trits padennetwerk volgt nu van loof dennen en sparrenbos vooral, ook berk, els en andere oude en jonge boomsoorten.  De rust in de onmetelijke  en mooie natuur is  overweldigend.  Het Leenderbos wordt ten volle benut door de route-uitzetters, uitbottend  jong groen als van de bomen, is indrukwekkend mooi.   De stilte werkt  prima op de wandelaar hier.    Draaf een behoorlijk eind op de Belgische grens af, richting Hamont -Achel  met kluis/klooster op de landsgrens, langs vennen diverse grootten, maar toch de route draait langzaam weer terug naar de vorige eerste clubpost.  Dat was me een route om van te smullen, vind een terrasstoel en ga in de volle zon verpozen.  Na deze rustpost gaat het onder een hoge telefoonmast door weer het L.bos terug in.  Zie en passant al veel insectensoorten om me heen, en ook het koolwitje {vlinder} en keizersmantel.   Ook hommels en zowaar een hagedis die mijn pad kruist, en ras het hoge groen in vorm van grassen opzoekt.  Beland weer op asfaltpad nu tussen grazige weiden en kom aan visvijvers,  plankvoerbruggetjes over, en trapkes, vijvers en vennen waar het rijke riet weggeschoren is voorbije weken,  wat vochtige paden door, kris-kras langs vennen en vijvers, over dijken en weer bruggetjes, het is een walhalla in deze natuur.   Langs kanaaltjes en slootjes, picknickbanken, duidelijk gewild gebied voor de dagrecreant.    Krijg dan even een klinkerwegje met op afstand Deelshurk een gehucht van Valkenswaard te zien, wat verderop ligt een zaken/fabrieksterrein achter groen verscholen en draai ik weer terug het bos van Leende in.  De schitterende natuur herhaalt zich, tussendoor  gekapte bospercelen met soms nieuwe aanplant, het is gorgeous mooi hier.   Opnieuw  gaat het door wisselend  bos met padengeslinger, de routeman of mensen leven zich hier volledig uit.  De routes rijk gelardeerd met verschillende toeristische route en afstandduidingen voor ieders wil kunde en vermaak.   Tref wel steeds meer dagrecreanten, zeker op asfaltpaden, het mag niet deren.    Plots herken ik weer een terugloopwegje naar de rustpost van daarstraks.   Daar geraak ik nu weer, opnieuw neem ik plaats op de club zijn provisorisch terras, en opnieuw hier en daar met deze en gene een gesprekje, en dan weer in de benen, na de verzorgers in de kantinewagen uitvoerig te danken voor hun tomeloze inzet, voor ons gemak, en tot volgend keer.   Het natuurpadenspel herhaalt zich.    Middels Y en T splitsingen,  boskruisingen .  en zijpaden, duinen nu en dan zelfs, feilloos gepijld ook, was een gigantisch werk voorzeker.   Mijn routepapier blijft padenwerk aanduiden, onvermoeibaar.  Knap werk van de routearchitecten, elk paadje lijkt gezocht.  Fenomenaal mooi.   Het padenwerk brengt ons nu dichter bij de finish, we horen immers het drukke verkeer op een autoweg ergens, en ziedaar piepen de stallen van de manege plots tussen de bomen, na duinenrijen en zanderige loszandpaden.  Passeer de poort van het terrein, ga weer langs de paardenboxen, gehinnik is mijn deel ter begroeting, denk ik dan maar.  Trapke op naar afmeldburo, waar ik leden van de organisatie uitvoerig kan complimenteren, voor de fantastische route vandaag, door een werkelijk schitterend bosgebied, dat ook naam en faam in de omgeving geniet, en van toeristen alom te lande.  Ik ga er toch even bij zitten, en hoor terloops complimenten regenen aan de meiskes van het afmeldburo.  Ja dat was het ook, zonder meer fantastisch.  Ook ik had een prachtige dagwandeling achter de rug kon ik be-amen.  Hier mag u van mij volgende uitgave weer opnieuw starten is mijn voorstel aan bestuur en leden.  Bestuursleden als Jan en Willemien vinden dit ook, ze vonden de  enthousiaste voldane reactie zonder meer prettig.  Kijk, daar doe je het ook voor.  Ik keer ook voldaan huiswaarts met een kleurtje, van de zon dan, al kwamen nu aan het zwerk wat wolken, het was een mooie dag, absoluut.  Nu aankomende zondag heb ik weer mijn zinnen gezet op de voorjaarstocht van OLAT, vanuit Vught, bij s-Hertogenbosch.  Tot dan of volgend keer.  Ik groet u lezers dezes, ofwel:  Houdoe!

Peter Heesakkers

15-04-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Een erg vroeg en stevig echt gezellig Paasontbijt met mijn Annemie, die zich  voor deze gelegenheid ook uit de echtelijke sponde ontworsteld heeft.  Het smaakte voortreffelijk, ze heeft er iets speciaals voor gemaakt, en met een stevige ondergrond hiervan zet ik mijn reis in naar Waalre  onder de zuidwaartse rook van grote buurman Eindhoven.  Ik was in de startgelegenheid al eens medio Januari j.l. geweest, voor een tocht van d'n Olat, en heb toen een andere weg naar Ontmoetingscentrum Het Klooster ontdekt, welke ik voor de afwisseling nu maar eens volg.  De contouren van het voormalige klooster  anno 1911, staan nog overeind, en heeft de kloosterlijke  beslotenheid  eerbiedigheid en gewoonten ingeruild voor de huidige buitelingen in en voor de buitenwereldse  ontspanningssferen van deze tijden.  Ruil de buitendeurse drukte van parkeerplaatszoekers, en vertrekkenden in voor de wat rustigere binnengebeurens.   Ze kennen me, de burolisten en overig personeel, al  vanaf de oprichting der club, en noemen me gebroederlijk bij mijn voornaam.   Ik lever mijn inschrijvingskaart na invulling weer in, bekom route-omschrijving, dienovereenkomstig, en bestudeer aandachtig het papier.   Het ziet er veelbelovend uit, elk paadje, wegje en situatie is uitvoerig geschreven.   Buiten de zaal tref ik in de grote cafézaal in de hal Adje aan de bar,  de jarenlange routeuitzetter der club, die wegens ziekte nu niet tekent voor de route vandaag.  Laat me  geduldig van zijn medische situatie op de hoogte brengen, en begroet hem met moed en doorzettingswensen, en alle goeds.  Buiten de deur van het centrum bots ik nog op diverse bekenden, welke in de streek trouw act-de presence tekenen op wandelingen.   Loop eerst richting het centrale deel van het dorp met rond dorpsplein met muziekkiosk in het midden, zijn statige kerk en horeca nog in ruste rond het plein.  Een steegje in met kasseitjeswegjes, een grote rustplaats met aan de rand een standbeeldje van de vroegere  beroemde schrijver  alhier in Waalre getogen Antoon Coolen die hier ook zijn eeuwige rustplaats heeft.  Over een pleintje met enorm deken van paasbloemen ofwel narcissen, de Paassfeer,  gaat het een wijkje in en raak alras in gesprek met een vrouwelijk oud-bestuurslid van Olat, waar ik een eindje mee aanloop.   Een mooi veldpaadje brengt ons in de openheid van akkers, weidjes en wat uitkomt in  heggewegjes ruigten, en groenstroken, komen aan de oude brink, een bosperceel van de  jaarlijkse boomplantdag 2001 wat een bord verteld.  Gaat het met wijde omweg terug naar de brink terug, nu andere zijde ervan om een asfaltfietspad  de nederzetting uit te lopen welke we inwisselen, voor asfaltwegje.  Steken de doorgaande weg over zien aan de einder de startplaats nog van twee weken geleden, gaan langs enorme aspergevelden, nog keurig afgedekt, tegen de kou om dan de bossen in te mogen.  Zien de stormravage van dagen geleden, de grond ook bezaaid met dennetakken.   en volgen een poos  paden links/rechts/rechtdoor tot we aan randje bebouwing een speeltuin in mogen.  Dit is de rustplaats, wat vroeg naar m'n zin, maar blijkt tevens de post te zijn van kortere afstanden.  Het is er goed toeven of onder het tentzeil of op de banken en stoelen buitenterras.  Hier kom ik nauwelijks terug in de hoeven want het wordt een feest van ontmoetingen met andere bekende wandelaars, als oude getrouwen leer je er ook enorm veel kennen door de jaren heen.   De meesten zijn streekgebonden.  In korte tijd spelen vele gesprekken en verhalen de ronde, even bijpraten noemt men dat.  Het duurt bij elkaar wat lang en zo moet ik weer kiezen voor een kortere afstand, niet getreurd, het sociale element hoort bij het wandelen, en is eigenlijk het mooiste part.    Aan de poort gekomen om op weg te gaan voor de grote lus is het nog even poseren voor foto's van met deze en gene, en dan wil ik echt op weg.  Het wordt een vennenrijk  gedeelte van de omlooproute, plankenbrugjes, kleine weiden, met groot en klein en pluimvee.  Smalle slootjes springen, met ruigten omzoomde vennen, ook droge en welhaast droge.  Heuveltjes van oude zandverstuivingen, een waar natuurparadijs ontvouwd zich, zeg met een grimas zou het in het hiernamaals ook zo mooi zijn?  Marianne met vader, dikke 80er aan haar zijde,  Sjef , die op zijn leeftijd nog enorm kras is, en flink meestapt nog.  Sjef verhaalt dat het een lust heeft.    We struinen langs vennepaadjes, graspaden, en sprokkelhoutpaden oneindig door een natuurrijkdom, en genieten van de welliswaar late uitbottingen van bomen, boompjes, en struiken en zowaar de eerste bloemsoorten, voorwaar een wandelmekka.  Onze papieren route-omschrijving , vermeldt langdurig elk pad en wegje in te gaan,  nauwkeurig, heel veel werk heeft hij eraan besteed.  Met zorg uitgezocht.  Genieten met een grote G, dat wel.  In een onmetelijke natuur van rust, ruimte en genot.  Onderweg laten diverse vogelsoorten hun lentegeluiden horen, schitterend!   Ik neem alles goed in mij op en laat me het gebeuren, zorgvuldig boomwortels ontwijkende dat wel.    Gaan dan langs onmetelijk lijkende sportveldcomplex, waar o.a. hockeyers hun balletje slaan, er lijkt een heel tournooi te gebeuren zo de luidsprekers en het grote publiek toont.  We komen in een ravage van boomresten en omgevallen jongens en hun takken overal dik gespreid terecht, ze vormen het tapijt onder onze schoenen.  Ik beland voortdurend in ander gezelschap door wederzien en ontmoetingen, heel tof toch.   Kom na alle gedwaal aan een gildeterrein met schuttersbomen, heel in ruste trouwens, tel nog vijf routeregels op papier, en geraak terug op de rustpost van Speeltuin De Klimbim.  Hetzelfde  tafereel van vanmorgen herhaalt zich hier.  Vraag nog gekscherend of er iemand met me op de wip, in de schommel, rolton of anderszins, draaimolen wil, niemand voor te porren.... Gaat niet door dan.    We vervolgen de route na verpozen nu andere richting poort uit.  Opnieuw ontvouwt een bos en natuurrijk gebied, met vogelenzang alom.   Een vlindertuin met oude dikke kale boomstam, met holten waarin zij mogelijk huizen.  Krijgen ook weer legio routepalen en markeringen van zomaar wandelpaden, maar ook de befaamde LAW's te zien.  Moge duidelijk zijn, een gewild gebied voor de dagrecreant, en de toeristenburo's  De parkoersman of architect  echter kiest zijn eigen routes, met een flair van een kenner.  Laat ons genieten van kleur en fleur, rust en natuurgenot, in een woord geweldig , wat een toewijding.  We gaan paadjes door en in nog nooit gezien in mijn toch langdurige wandelcarrière hier ook in de streek.  Oneindig lijkende heide en bos en gecultiveerde landerijen trekt de wandelaar langs.    Een bosweg stuurt ons recht op een enorm meer aan, blijkt een vroegere uitgraving voor het ophogen van naburige rijksweg te zijn.   Draaien ruim een halve slag om het meer heen met aan de einder een welhaast Caraïbisch, midden Amerikaanse eilandengroep   of ook USA aandoende bebouwing van verandawoningen.  We  krijgen toch nog moeilijk voorbijrakende modderpartijen te gaan met welgemikte stappen, op paden onderaan het water, lopen er onderlangs later wat kade-achtige gronden, droger formaat, en gaan dan omhoog een wijkje villa's door, overgaand in bebouwing van Waalre met meer betaalbare huizenrijen, met boeiende voortuinen, ieder anders weer ingericht, met zorg dat wel.  Heel wisselend, boeiend, mooi, fantasierijk.  Plots herinner ik me de terugroute van enige maanden terug {Olat}, en weet dan dat het natuurfeest voorbij is van vandaag.  Adje heeft een gedegen goede vervanger gevonden voor route-uitzetten, Adje zeker niet weg te cijferen met  ZIJN kennis en kunde.  Maar de traditie  lijkt voortgezet.    Hulde voor beider inzet voor ons.  Ik heb een schitterende wandeldag genoten, met mooi zonnig lenteweer, en ik spreek zeker voor de overige deelnemers.  Ze hadden er nu ruim 200 meer  dan hun vorige editie vertelde secretaresse Liezet  trots, en dit spreekt voor een Eerste Paasdag, welke toch meest doorgaat in huiselijker sferen, en men dan toch in groter getale deze tocht en club bezoekt.  De Vlaamse bezoekers lieten zich ook weer niet onbetuigd vandaag.  Eer en glorie voor deze club, het was weer fantastisch, het parkoers en organisatie.  Waalre was zonder meer een mooie parel in de Brabantse natuur om te ontdekken.   Een dijk van een tocht.  Ik ontdekte dat ik zowat de enige was, nou ja er kwam toch nog een groep binnenvallen,  toen ik de zaal verliet.  Dat kwam omdat Marinus uit de Nijmeegse regionen nog plots binnenkwam en ons aan tafel zette.  Thuisgekomen wordt nog nagenoten van een Paasdiner bereid door mijn Annemie, en mocht ze mijn lovende verhalen aanhoren.   Geachte lezer/wandelaar:

05-04-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is even schrikken direct aan de vooravond van deze tocht en wat verwarring.  Moet de tocht afgelast  worden?

Wanneer ik me in de avond aan de computer zet, om me te oriënteren omtrent ligging en bereikbaarheid, komt er een melding van brand binnen, aan of in de lokatie.  Ik vind uit , dat het adres en postcodenummer klopt, en zie op de site van de streekkrant de eerste foto's verschijnen van het voorval.   De eerste berichten zijn wat verward, ernstig, en ook de naam van de lokatie komt niet overeen, maar adres klopt wél alsook huisnummer.....Hoe kan dat nu?   Ik ga even later het alarmerend bericht nalezen en begrijp dan dat het een loods betreft, en er een slachtoffer naar het ziekenhuis is gebracht met rookvergiftiging.  Ik zit op het puntje van mijn stoel, vraag me af of ik de organisatie moet verwittigen.  Het bericht wordt later bijgewerkt en gelukkig met de startlokatie is niks aan de hand.  Ik aanvaard de afreis maar de volgende ochtend.    De busomroep meldt "Bos-weg", als halteplaats, oei, niet best voor de mooie omgeving!  Mijn halte heet  Bergstraat, en ik bereid me voor op enig klim en of daalwerk.  Niets van dit al zo blijkt, de straat is zo vlak als wat.  Ik krijg een wandeling van goed 2 k.m. te gaan.  Kom verderop een sliert wandelaars tegen, en weldra ook enige bekenden en een kort praatje.  De bepaald grote parkeerplaats achterom het etablissement is al eivol, en  de aankomende auto's worden met seiners de parkeerplaats opgeloodst.   Binnen is het eveneens vol huis, maar dan toch met enig geduld kan ik me inschrijven. Krijg meteen fietspad langs doorgaande verbindingsweg, tot "Woldere", { Waalre dus}, zo men in streekdialect zegt, en ga rechts een bospad in,  voorbij een "blikvanger"  is een hangend netwerk dat blikafval opvangt, en betonnen paaltjes door met vooral oude sparren en jonge vliegdennen er onder, en ander groen.  Het pad loopt als een tapijt, en is welliswaar droog.   Meteen mooi dus.    Kom langs veldje met maïs dat er moet komen, wat pony's in een weiland, en kom alras randje villawijk, welke we even toucheren ,  even een klinkerwegje, maar ga toch weer zandweg en bossen in.   De eerste lentebodes als vogeltjes zijn al hoorbaar.  Alom liggen oude boomstammen en takken  te rotten, voor bodemvoeding.   Den, spar, es en andere boomsoorten tref ik hier en legio vennen en vennetjes, veelal zo goed als drooggevallen, kennelijk door waterwinning voor huishoudens.  Daarom zijn er ook dalletjes ontstaan overwoekert door grassoorten.   Kom dan weer in een wijkje, na enerverende bospaden, even langs straatweg en langs vervlogen tijden, n.l. de ruïne van een brand van een voormalig gemeentehuis, en ga weer poortje door het burgemeester Osse-park in, kennelijk in vroeger dagen een groot weldoener voor Waalre.   En aIs erkenning.  Ik krijg een serie asfaltpaadjes op en af te gaan over oude stuifduinen.  Vennen voeren de boventoon voorlopig, trouwens de tocht heet ook Wolderse vennentocht, vandaar dus.   Oude bomen ingepakt door de klimop planten volgen.  Omzeilen telkens de bebouwing van villawijken, meesterlijk toch van de parkoers-uitzetters.  Een keur van villa's en bungelows, als Spaanse hacienda's.  Blijven in weelderig groen.   Na allerlei smalle paadjes en toeristische routepaden en een pracht groot ven bereik ik de rustpost, zijnde een grote kantinewagen en klapstoelen en banken erom heen.  Gezellig dat ook.   Ga na rust een fietspadje op , om langs aspergevelden en een zomaar wild voetbalveld rand bos te blijven.   Kom langs een enorme zandberg en zie meteen dat ik achterom de startplaats geraak.  Kom langs de beruchte loods van de brand van gisteravond, en spreek toevallig de eigenaar die alweer uit het ziekenhuis ontslagen lijkt te zijn.  Het viel mee met hem zei hij me.  De sporen zijn zichtbaar nog zoals een zwarte plas aan de poort van het bluswater.  Ik laat de startplaats liggen en stap door.  een eindweegs verder leidt het pad af richting nederzetting, Het Loon genaamd, een oude brink, driehoekig van vorm, omzoomd met oude bomenrijen, en  eeuwenoude  langgevel boerderijen.  Mogen hier dan een oude z.g. kerkepaadje in omzoomd met heggen waar je de tijd van vroeger moeiteloos terugroept.  Absoluut prachtig, alsook het landschap erachter.  Ga de open velden in en de  koude noordelijke wind doet zich gelden, her en der een bosperceel, maar toch overwegend open landerijen, akkers, bosjes en weilanden met al vroeg vee wisselen af.   Kom dan uit op een asfaltwegje, even volgend, langs witte monumentale boerderij, er ligt vervolgens een verkeerswerende barrage in de weg, alleen toegankelijk voor wandelaars en fietsers,  steek een riviertje over, en mag een eindweegs verder een weidepoortje door, en hier herinner ik me de ontberingen van de natte gronden in broekgebied van de kersttocht vanuit Dommelen, nu veel droger, en beter begaanbaar.   Natuurreservaat Loondermolenpad, en we slingeren door broekgebieden met weiden, akkers, groenstroken, bosjes, in een woord boeiend, rondslingerend hout van bomen en struiken, gekapt, gesnoeid, en we volgen een hele poos de slingerende Dommelrivier, met boorden oude Canadabomen, nu en dan drassig gebied en paden, maar toch begaanbaar nog.   Absoluut mooi hier.     Over brugjes en stukken hout om de voeten droog te houden.    Tik bij het verlaten van reservaat bebouwing van Dommelen aan, langs sportpark met aanmoedigingsgeluiden van de lokale clubsupporters.  Een grind en vervolgens klinkerwegje op.  Asfalt , grindpaadjes,  langs een monumentale luisterpost-gebouw van de destijds Duitse bezetter.  Dan een rood fietspad in en rotonde overstekend even een  jong villawijkje van Valkenswaard in.  Volgen langs afrastering van een groot sportpark, voorziet allerlei sporten.  Een openluchtzwembad, een  jeugdherberg,  en volgen paden bos weer in slingerend over een voormalig oude één baans spoorverbinding  Eindhoven-Valkenswaard en België.  Even dan ook langsheen volgend is daar plots de rustpost weer, van de lus dus na deze rust.  Een gezellige openlucht ontmoetingsplaats.  Volg hierna weer de bekende route een stukje van in het begin, om toch nog wat andere bospaden te vervolgen, wat weer over zal gaan in landelijk gebied.   Het is eigenlijk vreemd, we komen weer  rap uit op de startplaats van vanmorgen, weer langs de loods waar brand was gisteravond laat, en nu werkers en ruimers actief zijn.  Na afmelding in Het Brabants genot, zoals de lokatie heet is het nog gezellig nakeuvelen met deze en gene.  Een knusse zaak.  Servé en Marianne komen ook binnen. Even een praatje, en ze bieden me een lift bijna richting thuis aan en die sla ik niet af.    De tocht kan men indelen in drie delen. Eerste ronde veel vennen droog of droger, maar ook grotere en vollere vennen.  Hierna een opener landschap, daarna een boeiend groot broekgebied, overgaand in bosgebieden ter afsluiting.   Een absolute must voor de natuurgenieter en ons wandelaars.  Gewild gebied zoals blijkt door dagjesmensen met honden al of niet aan de lijn, die we veel tegenkwamen.  De route-uitzetters hebben zonder meer hun best gedaan ons een boeiende tocht met landschappen voor te toveren.  Mooi gebied met  grote en enorme mogelijkheden om de wandelaar te boeien.    Een geweldig mooie en goede  uitgebreide route-omschrijving kregen we mee, dat kon niet verkeerd.  En de streek leent zich er terdege voor.   Zeker en vast, zijn de wandelaars zeer tevreden weer  de thuisreis gaan maken.    Ik groet u weer  beste lezers.  Tot volgend keer weer.    Houdoe!   ::::   Peter  Heesakkers.

22-03-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Noud stelt me gerust; het gaat meevallen met de neerslag.   Hij had juist de buienradar geraadpleegd.  Het wordt droog dadelijk zegt ie. Nog voor ik van huis ga heb ik de paraplu als wapen gepakt, want het regende weer eens.  Eerst op mijn stalen ros naar Noud op aan.  In een grauw decor van zware luchten en regen gaan we met broer Wim op weg.  We kunnen aardig doordenderen want het is stil op de wegen.  St.Hubert op aan, en even ter verduidelijking, niet bij onze zuiderbuur, en in de Ardennen,  maar in onze eigen provincie de noord-oostelijke hoek  wel te verstaan, behorende bij de gemeente Mill.   Het overigens kleine dorp is overspoeld en wordt dit nog steeds door het vroege wandelvolk, die hun vehikkel natuurlijk zo dicht mogelijk bij het startburo wensen te plaatsen.  Het is even zoeken, en we vinden toch nog een strookje groen.  De pastoor van het dorp zal mopperen  dat zijn kerkbezoekers het nakijken hebben.    Het parochiecentrum, waar de start voorzien is oogt prima.  De langere afstandslopers van 50 en 60 k.m. zijn al  sedert vroeg onderweg.  Na de bekende inschrijfprocedure krijgen we aan de uitgang de immer ruime parkoersomschrijving in handen na overhandiging van een deel van onze startkaart.  Het dorp schrikt uit hun slaap, vanwege zoveel drukte op deze morgen.  Kort langs de dorpsstraat mogen we al een heggepaadje in  achter de huizen door.  Het is nog wat killig en we ritsen de jacks extra dicht.  Toch nog even een asfaltwegje op om dan langs een spijlenhek een dijk op te gaan een onderdeel van de eertijds Duits lijntje, een tracé van een vroegere spoorlijn naar Wesel,{Dld}.  Omsloten door groen, en onder de voeten nog de kiezels van de versterking van de rails.   Ruilen de spoordijk een eindweegs verder in voor asfalt weer, en bereiken na landelijkheid de noordkant van dorpje Mill.  Voorbij een kasteel met monumentale beuk gaat het, Aldendriel genaamd. Denk aan het kasteel een brok natuursteen te zien liggen, maar ziet het is een eenzaam schaap dat zich verstoord opricht, bij de wandelaarsdrukte.   Vier knoestige en oude linden dik honderd of honderden jaren oud geven het vroegere tracé van een weg nog aan.  Komt de Krommendijk, een inderdaad slingerende landweg langsheen oude boerderijen en huizen verspreid.   Na een zestal k.m. is daar dan de onvolprezen Olat veldpost, en maken we een stop voor wat brood/beleg, en een beker koffie.   Even een praatje met Ger, Zd-Limburger,  om dan weer het Peellandschap in te gaan door een natuurreservaat, behorend tot kasteel Tongelaar en gaat het zig-zag langs  het Raam-kanaal.  Bunkers {kazematten} beheersen vandaag nu en dan ons parkoers.  Zij behoren tot de Peel-Raam-stelling van 1940, en staan er als stille getuigen van wat zich in de eerste oorlogsdagen hier afspeelde om de Duitse vijand af te stoppen.   Gaan door overwegend akkerlanden met groenstroken gescheiden, richting Langenboom en Gassel, doch zullen die dorpjes niet zien.   Bezoeken nog even een kasteelachtige ruïne, welke in de eerste oorlogsdagen het verblijf was, van de moedige soldaten, aan het Peelfront.  Vervolgen na het lezen van wat borden met geschiedenis onze weg of pad liever, met knooppunt wandelroutes voor toeristen, en treffen legio al of niet flink beschadigde bunkers, waar we nu en dan even binnenkijken.  Dat het er gespannen heeft in die dagen, verraden de beschadigingen wel duidelijk.    Mogen hierna even over privé-terreinen van een groot grondbezitter, om een particuliere open lucht rustplaats genaamd FF-Pauze, te bereiken.  Gelukkig het regent niet meer, maar lang blijven zitten noodt de koude wind ook niet.   Er meldt zich een wandelaar met een hond, een forse terrier welke een dubbele rugzak met eigen proviand op en langs zijn lijf wederzijds heeft hangen.  Prachtig om te zien en wordt door menige camera vastgelegd.  Het beest ondergaat knuffels en aaien van menigeen.    Na deze rustpost, gaat het langs bunkers Peelkanalen, smalle en bredere gruispaden over en langs bruggen, fietspaden, klaphekken, rustbanken, bochtige kanaaltjes niet geschikt en in gebruik voor echte scheepvaart trouwens, hooguit voor roeiboten en als kano's.  De streek is bosarm, maar de groenstroken langs sloten en kanalen en afscheidingen van landerijen en weiden compenseren dit ruimschoots.  We gaan noordelijk om dorp Mill en passeren een groot troepenvliegtuig zomaar in een grote tuin geparkeerd. Opschrift en tekenen erop vertellen dat het een oud marinevliegtuig was.  Hoe ze de machine daar ooit gekregen hebben is de vraag.   Wim onze metgezel en oud-marinier weet me uit te leggen dat het type een oude Neptune is.   Een kolossaal ding in alle geval.   Noud en Wim gaan het extra via omwegen dichterbij bekijken, en weten me te vertellen dat het interieur inmiddels voor een bed en breakfast-hotel doorgaat.   Indrukwekkend om te zien, dat wel.   Aan een brug dorp uitgaand staat een bunker waar men binnen kan kijken.  Binnenin bevinden zich twee poppen gekleed in het militaire uniform van die tijd, 30er en 40er jaren, met een machinegeweer, en de kogelhulzen op de bodem, ook deze kazemat kreeg de voltreffers te voorduren, als door vijandelijke vliegtuigen zoals nu nog te zien is.   Borden in de directe omgeving vertellen over die dagen.  Vrijwel de hele tocht is eigenlijk een geschiedenis uit de oorlogsjaren, en vooral de beginjaren en dagen.    Passeren ook nog gebogen verkromde oude spoorrails welke opgeblazen zijn destijds door het verzet, en dus het vijandelijke rail en materieelvervoer deed stoppen.   Over een oude voormalige spoorbrug gaat het, dan een houten exemplaar {brug}, waar we de  z.g. soeppost van de club bereiken, maar ook weer broodjes en drankjes warm en koud wachten.  Er draaft ook nog een flinke compagnie reservisten {soldaten}, op.  Afgezwaaide ex-soldaten die na hun verplichte dienst, verdergegaan zijn met hun dienstgewoonten.    Na deze post gaat het door of langsheen beter, akkervelden, welke deels nog onder water staan, steken een doorgaande weg over waar militaire politie klaarstaat om de flinke groep vrije doorgang te verlenen, en nu mogen we ter afsluiting een groot bosgebied ingaan.  Paadjes met veelal schelpenzand wie weet hoeveel eeuwen geleden door de Maas-rivier afgezet, welke destijds veel breder was of moet zijn geweest, gaat het zelfs door wijdse heidevelden later, met  kunstmatig opgeworpen heuvelenlandschap.  Gaan een camping voorbij.   Zien weer de militaire politie met voertuig aan een doorgaande weg die we moeten oversteken, wachtend op de militaire groep.  Achter ons naderen de gezangen, en jell's van die fors stappende groep.   Beneden in het dalletje zien we dorpje St.Hubert  verschijnen, lopen de straatweg in op weg naar de parochiezaal.  De gezangen en strijdkreten weerkaatsen langs de huizenrijen.  Ik steek de dorpsstraat over, loop mijn rondje rond de oude kerk met kerkhof, een ommetje van niks eigenlijk, en streef dan op de finishzaal af.   In de zaal tref ik o.a. Hennie uit Zuid-Limburg weer, {Van "Hennie en Theo", jawel}, knutselend aan haar kunststukjes, en in afwachting van haar Theo, nog onderweg.  Hennie belooft haar wandelverhalen spoedig weer te publiceren, en dus in de benen te zullen gaan.  In de zaal onderhoudt een zangkoor met instrumenten de binnendruppelende wandelaars met populaire meezingers.  Het is nog gezellig nablijven na afmelding.  Oergezellig, dat wel.  Het was vandaag weer Echt OLAT, hun slogan.  Moddervrij, dat wel , deze dag.  De oorlogsgeschiedenis voerde de boventoon  onderweg.  1083 Deelnemers  meldden zich vandaag.  Noud heeft de beelden van vandaag onderweg weer vastgelegd met zijn camera, ook voor de OLAT-site {WWW.OLAT.NL}.  Hij speurde weer naar opmerkelijke beelden als in de natuur. Kijken dus!  Ik groet u lezers weer, tot volgend keer:

Houdoe!     Peter Heesakkers 

15-03-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik wordt door de weerdiensten uitdrukkelijk gewaarschuwd voor aanvriezende mist.  Maar dit blijkt voor ons deel van het land gelukkig loos alarm.  Ik ga op weg naar Noud, alwaar z'n broer Wim ook wacht om ons te vergezellen.  Buiten de bebouwing neemt onderweg het zicht door de mist snel af.  We belanden heelhuids in het Peeldorpje Neerkant.  Het is even zoeken naar een parkeerplek, want het staat er al  vanaf vroeg ramvol.  We kunnen derhalve vast een stukje inlopen.  Zulk een aanloop zal dit dorpke nog nooit meegemaakt hebben.  Opnieuw vallen ons de talrijke rood-witte nummerborden op, op onze gang naar het startburo.  Vlaanderen is weer goed vertegenwoordigd zo blijkt.  In de zaal weer de gebruikelijke begroetingen, met vooral de bekenden.  Neerkant behoort onder de  grote gemeente Deurne.  Wat verwarrend voor onze Vlaamse lezers, die plaatsnaam, gelegen oostelijk zo'n 20 k.m. gaans van Eindhoven.    Neerkant is ook gesitueerd vlak aan de grens met onze provincie Limburg.  Na het aankomst en inschrijfritueel, gaan we erop uit en stappen we de mist in.  Nu is de Peel bekend om zijn bosarm landschap, veel veengebieden, van oudsher  een moerassengebied, en van de vroegere turf-afgravingsindustrie, de sporen ervan nog altijd zichtbaar.  Toch weten de routebouwers er vandaag weer het maximale uit dit gebied te halen.  Al meteen buiten de bebouwing geraken we al in een flink bosperceel, trappelen op en af  oude zandduinen-bossen, een oude bunker, een getuige van de verwoede strijd in dit toen vooral moeilijk begaanbare gebied.  Onderdeel van de Peelraamstelling, een frontgebied destijds {1940- '45}.   We stuiten er ook op een  zwervers verblijfshut, kundig dichtgevlochten met takken en bladerenwerk, en achtergelaten zakken afval....Plots zoeft er een groepje crossfietsers voorbij, was even schrikken want hebben vrijwel nooit een fietsbel... Heb ze meteen toegeroepen alsdat ze meerdere wandelaars tegen konden komen.     Steken de beek Astense Aa over en gaan een klaphek door.  Worden we voorbijgelopen door een kranige 90er uit Weert, Thieu.  Heeft er met zijn wandelstok een beste gang in.   Respect!    Gaan een zandweg door ,om eindweegs verder weer hek door te gaan en hier vallen ons de als parels gelijkende druppels aan de twijgen van struikgewas op.  Kunnen zo boompjes met ledlampjes zijn.   Met wat fantasie.  Komen talloze sloten en kanaaltjes voorbij, en zien een meetpaal het water boven 26.40 mtr. meter boven Amsterdams peil aangeven.  O meter is gelijk met de zeekust, maar we bevinden ons hier op hogere gronden, gelukkig.  Toch gaan we vandaag nogal beproeft worden door de vele neerslag voorbije maanden.  De grond veert vanwege de veenlaag onder onze schoenen.  Zien vandaag veel vennen en grote plassen, veelal overblijfselen van de veenwinning.  En buisleidingen een ondergrondse overloop  van het rijke watergebied voor afvoer via vennen en sloten en kanalen naar rivier de Maas op aan uiteindelijk.    Een waterspiegel met oude bomen in het water trekt menig fotograaf aan.   We slingeren altoos door grote heidegebieden waar de mist ons zicht ontneemt.  Maar ook zompige paden, die we kalmpjes aan moeten nemen.  Her en der onderweg gelijkt het op een survivaltocht, maar men krijgt er wel een uniek natuurgebied voor terug.  Schitterend, en de stilte temidden het Peellandschap is overweldigend.  Enkel eendensoorten en enkele vogels zijn hoorbaar.    Her en der zoeken we de droogste delen van het parkoers op, maar de nattigheid is overweldigend.  Het parkoers stuurt ons even de ruimte in om er van welverdiende boterhammen en warme dranken van OLAT's veel geprezen verzorgingsteam te genieten, zomaar temidden van nowhere.  Moeten hierna een stuk parkoers tegendraads teruglopen om de route rechtdoor te vervolgen.  Het blijft een drassige bedoening, en in de verte ontwaar ik in de optrekkende mist een groepje medewandelaars die met grote moeite willen oversteken aan een zwem en modderbad, heelhuids.  Zie plots lopers paralel pad teruglopen en neem een z.g. afsnijding van route door door een stukje bos  hoog gras, mij die zorg besparende.  Wijs achteropkomende lopers op het drogere alternatief, lopen glibberig pad af en belanden na een lus aan de splitsing die we vooraf al kenden.  Stappen even wat droger, om vervolgens ons een schier onbegaanbaar dijkje met  groengordel te gaan.  Het zal vandaag een zware tocht worden en we verliezen veel tijd met voorzichtig gaan.   Het blijft slijkerig, nattig, en inschatten waar de voeten te zetten.    Heel jammer want het is een majestueus mooi natuurgebied, maar ja de routemensen zetten de tocht een half of driekwart jaar van tevoren uit....   Het blijft klaphekken gaan en heide paadjes, en de optrekkende mist geeft ons adembenemende vergezichten.  Overal geelbruin hoog gras.  Welke de route overheerst.  We geraken aan een  lange brede knuppelbrug om de moerassen over te gaan dan door een pad belegd met rubber matten, zeker niet overbodig, een drek van jewelste door en dan is daar de rust van een bezoekerscentrum Mijl op Zeven genaamd.  Een enorm dak als halve koepel, met café-resto, en winkel erin.  levendig vermengd met natuurbezoekers en wandelaars onder elkaar.    Krijgen na dit rustpunt even dankbaar asfalt  en de vlakte in van weideland en akkers.  Moeten even verder alsnog De Grote Peel-natuurgebied in .  Het Peellandschap is als het ware vergeven met vooral  berkebomen oude en nieuwe beheersen het parkoers vandaag, veruit boven andere loof en dennen en sparrebomen.  Gaan nu door velden waar hectares gronden omwoelt zijn door everzwijnen en hun uitwerpselen op de paden erdoorheen.   Imposant wat deze dieren doen met de gronden.    Krijgen dan een trapje over schrikdraad en gaan dan door heuvelachtig heideterrein.  Prachtige verzichten, over smalle paadjes, op en afgaand.   De zon breekt door zowaar.  Weer diverse klaphekken gaande en wildroosters kennelijk bijhorend.    De routemensen of ontwerpers, halen het beste  eruit.    De routes vandaag vallen langer uit voor de 20 en 15 k.m. gangers, respectievelijk 23,5 en 18 k.m. , maar dit komt de schoonheid van de routes zonder meer ten goede, en  men maalt er niet om, het is weer "Echt OLAT" de slogan die weer eens opgaat.   Struinen door afwisselend heide en bosgebied met aldoor vennen en grotere en kleine plassen.  Holland waterland, gaat hier helemaal op.  We doen afwisselend de grens oversteken  van Limburg en Brabant.  Pas op 18 k.m. laat zich de tweede veldpost zien , de strenge natuur-toezichthouders van deze gebieden willen het zo.    Hierna gaat het weer even de vlakten van akkers en weidelanden in met nu en dan weidevee in  al haar soorten.  Ze staan flink vol met water door de vele regen voorbije maanden.    Door een gebied met hooilanden.  Steken een  verbindingsweg over en zien in de bermen de borden met de aanduidingen dat we  van Limburg , Brabant weer binnengaan.  Opnieuw  gaan we weer een bosperceel in , met stevige klimmetjes op en af, onze spieren op de proef stellend.  Geraken bij een grote bed and breakfast -boerderij, steken wegje over, opnieuw  de bossen in.  Plots wordt het dan weer landelijk, huisje, tuintje, klein weidevee achterom de huizen en boerderijtjes verspreid staande, ontwaren we toch verderop compactere bebouwing.  Het is Neerkant !    Straatjes lopen is er zeer beperkt, gezien de kleine woongemeenschap, en ik wijk tegenover de finishzaal van de route af even, omdat ik een gedenkteken ontwaar aan de ingang van een kerkhof.  Daar staan op een rij elke zuil  rijk met bloemen en schriftelijke mededelingen en rouwbeklag, met foto van een complete familie welke verongelukt zijn voorbije zomer in een vliegtuigcrash in de oostelijke Oekraïne.   De beruchte MH 17-vlucht.  Een prachtige familie zo te zien, zomaar weggevaagd, door een politieke aangelegenheid.  Het heeft m.n. Neerkant e.o. enorm geraakt, maar ook landelijk wel.  Indrukwekkend.....

Dan ga ik de finishzaal in en na afmelding, tref ik o.a. "Zottemie".  Een beeldige Vlaamse toch.  Die helemaal uit West-Vlaanderen, {Ingelmunster} de reis heeft ondernomen, een medewerkster van Benelux-wandelen, vandaag mede deel uitmakende van de grote Vlaamse vertegenwoordiging.    Dan zie en spreek ik ook nog Hennie, van Theo dus,  wachtende op haar gade, en wordt het nog gezellig nablijven in de zaal, aan tafel, en de rest in de zaal wat al gearriveerd is.  OLATse gezelligheid alom weer.  Ja het was vandaag opnieuw "Echt OLAT".  Heel geslaagd, we zagen vandaag de echte Peel in al haar natuurlijke glorie, ondanks de enorme glibber en modderpartijen.  Mijn spieren vertelden me dit bij thuiskomst.  Noud was weer actief met de camera onderweg, om alle schoonheid en gezelligheid vast te leggen, voor het OLAT-foto=album  op de site OLAT.NL , evenals Frans v.d. Boom deed.   Om naar uit te kijken vast en zeker.    De volgende laatste tocht van deze winterserie zal gaan vanuit  St.Hubert/Mill, volgende maand.  Deze plaats bevindt zich in de noord-oostelijke hoek van de Nederlandse provincie Nrd.Brabant, derhalve voor onze Vlaamse lezers, niet te verwarren met jullie Ardennen.  Ik heb weer een fijne, mooie dag gehad, een werkelijk schitterende route, door de o.a. oude veen afgravingen {turf}- gebieden.   Beste lezer:  Hartelijk gegroet tot volgend keer weer.  Houdoe!    :  Peter Heesakkers

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers