Laat ik het maar een afkicker noemen na  het levendig wandelvierdaagsefeest van vorige week.  Vandaag tekent de w.s.v. De Grenslopers uit Luyksgestel voor de  jaarlijkse zomerse traditionele wandelserie van de Grensparkwandeltochten afwisselend langs de internationale grenslijngemeenten.  De lijn die ons wil scheiden, maar ons door de wandelingen verbinden.   Onder ideale weersomstandigheden ga ik op pad vanuit een  vernieuwde startplaats in het centrum van het Kempendorp.  In de schaduw van de oude stompe kerktoren.  Een smaakvol gebouw waar het fijn toeven is, dit verbouwde ontmoetingscentrum,  zowel voor als na de tocht.    Ik ga langs drukbezette parkeerplaatsen, waar de nummerborden, aangeven, dat zeker de helft van de deelnemers,  van onze zuiderbuur hun weg naar hier gevonden hebben.  Ik passeer in een plantsoen het beeldje van de Koperteut.  Wat eeuwen geleden trokken zwervende marktkooplieden met hun goederen door deze streek noordwaards met hun koopwaar.  Steek een pleintje voorbij met muziekkiosk, vervolgens meteen het dorpje uit door een eiken omzoomd weggetje.  Landelijk in.  Draai een veldwegje in, zanderig, met maïsvelden en weiden, akkers wortelen en bieten.  Een donker paadje waar het groen mijn schouders streelt, na twee korte achtereen oversteken waarvan een van de wegjes naar het Belgische Lommel, gaat het langs  maïsvelden enerzijds en bossen  anderzijds.  Mogen langs een verscholen ven een bospad in bedekt met oude dennennaalden, want de hoofdmoot van het bosbestand in deze streek bestaat uit dennenbos oud en nieuw.  Waartussen varens en andere bomengroei floreert.  Boven ons het geluid van straaljagers, vast van basis Kleine Brogel.   Het deert me niks.  Smalle en brede paden volgen in de rust van dit bos.  Bewonder ook diverse plantengroeisels en wilde bloemensoorten.  Kris-kras  slingeren we door dit bos, tot even een asfaltpaadje, weer bossen en dan een brede zandweg als intermezzo, wat open gebied, weilanden.  Een pad hoog gras en mossen, en ook  duizenden denne-appels masseren mijn voetzolen.   Ik wandel over het hoogste natuurlijke punt van deze provincie, 44 meter boven de zeespiegel.  Beland aan de grenspaal,  nr. 191 een zilverachtige bowlingkegel.   Een van de  288 palen die de grenslijn markeren, in 1843 geplaatst.  Luyksgestel en Lommel waren destijds  de jaren ervoor twistpunt welk deel of dorp bij Nederland respectievelijk, België zou gevoegd worden na de afscheiding in 1830.  Daar zijn de enclaves Baarle Hertog// Nassau overblijfselen van onder nu Tilburg en Breda.  De grenspaal is 1.30 mtr. hoog en weegt 372 kilogram.  Precies voor of op de denkbeeldige grenslijn moet ik een smal pad in paralel met onze buurman.  { Lommel}.   Een paar honderd meter om me dan van de grenslijn af te keren.  Terug Nederland in dus.  Het bos blijft rijkelijk tegenwoordig in alle rust en stilte.    Een flink stuk uitgedund bos voorbijgaand, volgen weer aardappelvelden , bieten, worteltjes, en wat al meer, wijde blik, waarin waterfonteinen de droogte in dit gebied bestrijden , want de regenval als die er al was, lieten merkwaardig deze streken ongemoeid, bijna volstrekte droogte dus.   Mag alsnog dan weer bospartijen door en in.    We geraken aan de wagenrust, zijnde een kantinewagen zomaar in het stille bos ver van de bewoning, met terras, aan een schilderachtig ven gelegen zijnde het Zwartven.    Na de aangename rustpost vervolg ik om een lus voor langere afstand te gaan doen.  Een pad paardevijgen opgedroogd dat wel, maar toch opletten waar je je voeten zet.  Kennelijk een gewild pad voor ruiters dus.   Het gebied opent zich in wat vlakkere lagere groeisels, en rijkelijk braambesstruiken.   Pad slingert  hoekig door velden en akkers omzoomd met groenstroken.  Het moet gezegd: Kennelijk hielden de routeplanners rekening met felle zomerzon, in deze tijd van het jaar, maar dan was de schaduw groots en zowat de hele weg aanwezig.   In de z.g. open stukken landerijen geven stapelwolkpartijen, het landschap een apart en mooi cachet.  Zeg maar een decor.   Een bospad ingaand, met straatnaambord, "Quo Vadis" Ofwel:  Waarheen gaat gij.    Gebied de Stevensbergen dient zich aan.  Uitgestrekt stuifzandgebied met schaars bos. Gehakt bos waar nu struikgewassen en jonge berken vooral opkomen, en andere recente groeisels.  Boeiend gezicht, imponerend hoe de natuur na kapwerk hersteld.    Het is klimmen en dalen door duingebieden, los zand jawel ook.   Slingerpaadjes door heideplanten als de erica, welke al het eerste paars tonen.    Een graspad brengt me de bossen weer in.    Schelpenzandpaadjes volgen en knarsen onder m'n schoenzolen.  Ik verwacht deze eerder in de duinen langs de kust, maar hier?...   Wat ik ook hoor knarsen zijn de dennebomen in de aanjagende wind, want is intussen ook flink op gaan zetten.  Het tempert de benauwde lucht vanochtend, lekker koel en welkom dus.   Een hooiveld langs en dan een bietenveld waar een zuiderbuur {vrouw}, haar wagen achter open heeft staan en plukt in de velden, of dit een legale aktie is betwijfel ik zeer.  Ga langs velden met bomengroepen her en der.  Fotogeniek gezicht en zo denken ook wat natuurfotografen er ook over kennelijk, zo te zien.   Draaien door zandwegels en bospaadjes, weer richting de rustpost van daarstraks voor deze lus.  Een magnifiek ommetje  was dit, moet gezegd.  Schitterend gewoonweg.  Kwebbel nog op die rustplaats met deze en gene al of niet bekend, en zet de wandeling van de laatste k.m. rs in.    Draai deels om het Zwartven heen waar weer fotograven hun kans zien.  Rose waterlelies op het water, erg mooi.  Weer schelpenpaadjes opgaand, zus en zo richtingen gaand en hoog gras , ik ben wel alert op tekenbeestjes, maar mijn broekspijpen afgerold, moet het geen kwaad kunnen, hoop ik althans.  Dan lijkt het erop dat we de bossen achter ons laten voorgoed vandaag dan.  Akkervelden met eindeloos maïs en weilanden, paarden, even een knuffel voor deze vreedzame dieren.   Ze laten het gewillig toe.    Pad grind en vermalen puinsteen, gaat het op gehucht Boseind aan.  Het landschap verruimd in gezicht. Buienachtige donkere wolkenpartijen aan de einders.  Een doorgaande asfaltweg op.   Mag dan toch een achterom puinsteenpad in,  veelsoortige begroeiïng.  Komt de oude kerktoren van L. weer in zicht en de twee oude korenmolens die het kleine dorp telt.  Langs een mooie kapel bijna een kerkje zo groot, gaat het rechttoe, rechtaan op de oude dorpskerk af.  Dan direct, ineens , dient zich ontmoetingscentrum, Den Eykholt aan.  Hier is het fijn toeven nog, in het lichte geroezemoes, van andere nablijvers.   Een absoluut schitterende tocht was het.  De streek leent zich er ook voor, om een mooie wandeling uit te zetten.  Een dank u wel is hier zonder meer op zijn plaats.  Aan de club en de inzet op en om , langs de route, en de kantinewagen bedienden.  Heel veel dank.  Ik heb genoten.  De Kempen in al haar schoonheid verkend.  Tot de volgende tocht weer, beste lezers.  Gegroet, en Houdoe zoals de Brabander zegt, immer.     Peter Heesakkers