De weervoorspeller laat zich weer eens van zijn somberste kant zien. Het wordt wikken en wegen, gaan of niet gaan, of lopen we tussen de buien door. Ik heb desalniettemin een noodreis scenario en plan ingelast mocht de voorafspraak met Noud niet door gaan. Tot op het laatste uur deze morgen houdt Noud zijn deelname onder voorbehoud van, achter de hand. Het is droog bij het opstaan, zonnetje schijnt volop, dus we gaan op weg. De startlokatie is voorzien temidden van zowat niemandsland, en draagt de naam Vresselse hut, maar is verre van een hut. De grote parkeerplaats aangrenzend is bijna vol, we zijn nog net op tijd voor een plek. We gaan na aanmelding op pad, krijgen wel een routeomschrijving mee, maar geen startkaart, er is geen controle zegt voorzitter Joop ons. Moeten even op een doorgaand asfaltwegje, en we slaan vrijwel direct de velden in. Het frisse jonge lentegroen in al haar kleuren groen ontluikt, op de bodem en in de bomen alom. De veldweg stuurt ons op een bospartij aan, die ons vervolgens over kleine hoogten in het landschap brengt. Ook de vele bloesemsoorten geeft genot naast het ontluikende bermgroen. . Gaan op en af kleine heuveltjes door het dal van de hier laaggelegen Dommelrivier die meeandert met aan haar overkant weiden met vee en broekgebieden, wij nog in het bosgedeelte. Plots worden we door een camerateam verrast, die opnamen maakt namens een streekomroep van deze wandeltocht en haar deelnemers, ik krijg ook een visitekaartje in mijn handen geduwd, met de mededeling van tijd van uitzending. Om naar uit te zien. Alom treffen we vee in al haar soort in de weiden. De zon schijnt dat het een lust geeft, en naar het zich laat aanzien voorlopig zeker. Gaan over een gruispad vervolgend na een houten brugje, andere zijde Dommel. Gaan langs paralelle autoweg, treffen daar een monumentje dat vertelt dat even verderop destijds een tijdelijke begraafplaats van de 101 Airborne-para's lag die nu in Margraten herbegraven zijn, welke in Sept. 1944 hier massaal landden. Komen in de noordelijke wijk van Son en Breugel, een wijk met veel groen, talloze nestkasten aan de bomen, geraken een nieuwe wijk uit een lange trap naar een hoge talud als bescherming tegen geluidsoverlast van de A50 autoweg naar Nijmegen/Arnhem. Hebben ruim zicht op de weg een omgeving, een nieuw heraangelegd groengebied. Passeren een op trompet gelijkend voorwerp als kunststuk, en dalen af weer dit gebied in. Wat slootjes met bruggen, gruispad, asfaltwegje, en een graspad. De velden zien geel van de paardenbloemen, erg mooi. Pad door weiland en rivierdalletje. Na slagboom weer gruispad, toucheren we nog net niet bebouwing Nijnsel. Laurierheggen benemen vergezichten. Bij een particuliere bewoning treffen we jonge drommedarissen, alpaca's, zebra's en andere weideparkbewoners. We krijgen nu een bos weer voorgeschoteld. Geen modder maar los zand baggeren door het Vressels bos. Darren een poos door het bosgroen in al haar begroeiingen, met boven ons gedurig laagvliegende landende vliegtuigen van de nabije burger-airport. Brede zandwegen gaan over in asfalt, we bossen er even op los, en we staan na dik tien kilometer weer aan De Hut terug. Er speelt hier een amusementsorkest met de naam "Noot-toestand", ik schrijf het goed ja. Laten ons de klanken welgevallen. Dit deel was de Dommeldalroute. Krijgen na de pauze even de parkeerplaats oversteken weer veldwerk te gaan met enorme vlakten aardbeivelden, en asperges. Langs bosranden met bloeiende bremstruiken, volgt een stoffige veldweg. Het smalle asfalt weer op langs een hele groep aspergestekers. Volgt een asfaltomdraai langs verspreide huizen en boerderijen, en gaan vervolgens het Vressels bos in. Sprokkelhoutpaadjes rijgen aaneen takken en -takjes, denne-appels, oud boomblad. En bruine dennennaalden. Jonge boompjespercelen, open plekjes in bos. Het bosgroen bloeit dat het een lust geeft en de eerste schaduwen beschermen ons tegen de fel schijnende zon. Geraak ik aan de rand ervan waar een jonge boer niets zegt maar voortploegt, om zijn landerijen op orde voor de groei te brengen. Verre blik in het landschap. Mag een eind verder toch weer de dichtheid van bos weer in. Een gevallen reus van boom trekt m'n aandacht. Het boswerk houdt niet op. Ergens raak ik in verwarring, hoe moet ik de stand van een pijl uitleggen op een V-splitsing, ik gok op rechtdoor en wel dan rechts aanhouden i.p.v. links in. Tref geen pijl op een z.g. T splitsing, zie in de verte een geelachtig iets aan de boomstam de kleur van Olat's pijlen. Ik blijk dan verkeerd gegokt te hebben deze pijl vervolgt maar wijst duidelijk naar rechts i.p.v. rechtdoor. Weer gokken, en dan blijkt dat ik juist gok. Volgt het Vogelsven, waar we om dat grote ven heen draaien moeten in al haar pracht linksom blijven gaan, zie niemand, moederziel alleen. , maar volg de pijlen braaf. Weerszijden raak ik door vennen ingesloten, werkelijk schitterend hier. Vennenrijk gebied dit hier, een genot om te zien. Het gebied heet Hazeputten. Boswerken van gekapte bomen die nieuw groen voortbrengen. Wandelaars rust en genot. Een afkortingsroute voor minder geoefende wandelaars laat ik liggen en vervolg. Het is hier mooi , boeiend, om te laten liggen. Een aarden wal over dar ik door onmetelijk lijkend bosgebied en vennetjes. Een verwelkte bos bloemen aan een boomstam vertelt ons dat hier iemand zijn leven be-eï ndigde wat jaren geleden volgens Noud's info. Het vennen gebied eindigt ook na een poos en gaan we door landerijen onder licht hemelgedruppel, en het zwerk betrekt flink, de wind wakkert aan. Een brede slingerzandweg brengt ons het bos uit een asfaltwegje op. Horen muziek van het orkest weer klinken in de verten. Weten dan dat einde der route nadert. Raken aan asfaltwegje doorgaand langs de bekende Hut, een planken brugje over, en we zijn er. Drinken er nog ene op in bijzijn van andere bekende gezichten, en besluiten dan op weg naar de auto te gaan. Mijn toverstok zijnde de paraplu had ik weer voor niks bij me vandaag. Schitterend wandelweer, meest zonnig, en toch: Toen we op weg gingen naar de auto op de grote parkeerplaats sproeide het eventjes welliswaar maar toch flink. Noud heeft deze dag met medefotograaf, Frans v.d. Boom vastgelegd op en voor de site van Olat, t.w. www.olat.nl Worden twee afzonderlijke fotoalbums dus. Over de tocht kan ik zeggen. Suprême. Echt iets voor de natuurgenieter. Tot volgend keer weer beste lezers en lezeressen. Ik groet U met. Houdoe! Peter Heesakkers
Er klinkt verwondering in de wandelgelederen, omtrent mijn aanwezigheid vandaag, want men ziet me tevens voor een supporter van de plaatselijke club aan die gister het landskampioenschap veroverde, maar je bent wandelliefhebber of niet, dus.... Het is een druk wandelprogramma vandaag, in den lande en provincie, met gister een mega drukke traditionele wandeltocht in het Betuwse Geldermalsen, en dit zou de opkomst vandaag wel eens kunnen drukken, zo verwacht men althans. Met Noud en z'n broer Wim tuffen we op Vught aan, het is weer even zoeken naar een parkeerplek, maar vinden er toch snel een. Vught in het noorden van onze provincie aangeschurkt tegen de provinciehoofdstad, 's-Hertogenbosch, en bekend als villadorp, maar tevens gekend om de nu restanten van een gevangenen en concentratiekamp uit de tweede wereldoorlogtijd en nabije fusilladeplaats uit die tijd. Van die beelden als herinnering en getuigen, zullen we vandaag bespaard blijven. We zien bij start, nog een touringcar uit Aartselaar met Belgische deelnemers arriveren. Wij steken vanuit de startzaal meteen de weg over een overvolle parkeerplaats doorheen de geroemde Vughtse natuur in. Jawel, het wordt dus weer Echt OLAT hun slogan. Begin de Vughtse heide. Genieten al meteen van de waterspiegels in de plassen temidden bos. Een mooie veelbelovende opening al. Alom openbaart zich het nieuwe jonge groen, in de diverse boomsoorten en op de gronden. In de weilanden onderweg, zijn zaadbollen en paardebloemen favoriet in de openbaring van de lente. Na enig boswerk belanden we langs de afrastering van een der drie plaatselijke kazernes. Noud leeft hier helemaal op, hij heeft hier zijn diensttijd gesleten, in zijn jongere jaren en verhaalt over o.a. de stormbanen die we passeren. Het doet hem ontroeren dit weerzien. Na wat fiets en bospaden gaans komen we aan de strandbad paviljoens van een natuurzwembad annex ven, een fameuze recreatieplas in de verre omtrek hier. Vogelengezang doorbreekt de nu nog buiten seizoen gesloten omgeving ervan. Toch zijn er al veel dagjesmensen onderweg deze vroege morgen. Gaan weer de beslotenheid van natuur in, middels allerlei wandelmarkeringen, van toerisme-organisaties. Een gruispad brengt ons voor gemeentebord randje bebouwing Cromvoirt genaamd, door een veldweg, brug van een slingerbeek over, wat verspreide bebouwing langs. Een kunstwerk van takkenbossen welke een enorme kat uitbeeld. In een weide naast een der woningen is de Olat-rustpost voorzien. Laten ons op de banken de melkchocolade en brood met beleg goed smaken, en na enig gebuurt met deze en gene al of niet bekende stappen we weer op. Na veldwerk gaan we voorbij aanduiding, Loonse en Drunense Duinen-bord, een bospad in, onder de schoenen een massa ijverige grote soort bosmieren die even verder een enorme burcht bouwen van o.a. oude vergeelde dennentakjes. 'N hele berg. Een poos nog mogen we vlakke bospaden gaan en dan dienen zich plots zandvlakten aan, met decimeters lagen los duinzand, klimmend en dalend, met her en der plukjes vooral dennenbosjes, en bomen die met hun voeten en tenen door zandverstuivingen, de wortels bovengronds staan naar het lijkt, klaar om aan de wandel te gaan. Doorkruisen een enorme zandbak {vlakte}, om toch weer schuil te gaan in het besloten groen. Een brede boslaan door met oude eiken en lindenbomen door. Aldoor het unieke binnenlandse duinengebied. Het gebied staat ook op de werelderfgoedlijst van erkende natuurgebieden. Een hele reeks bos en natuurpadennetwerk volgt nu over paden bedekt met vaak los zand, maar ook talloze takjes dennennaalden, bruin bladwerk, knapperend onder de schoenen. Wat meer dagjesmensen doorkruisen onze wandelwegen even later en dat blijkt juist. We zijn in de omgeving van de z.g. hoofdrust, de uitspanning, de enige in de directe omgeving, De Rustende Jager genaamd. Binnen zowel als de grote buitenterrassen zijn druk bevolkt, met ons wandelaars en dagjestoeristen. Volgen na verpozing een weg door opener gebied, asfalt wisselt voor een veldweg, langs veld en weiden akkers met Oostenrijks of Frans aandoend koeienras. Zien in de verte de kerktoren van Helvoirt pieken, steken een doorgaande weg over een betonfietspad op, tweezijdig te gebruiken, maar we hebben de ruimte, een eindweegs vlak wijds land door, met nu en dan huizen, boerenhoven, allerlei weidevee, bewerkte landerijen voor de aankomende groei, beukenheggen als erfafscheidingen, in de volle zon km. ers in de rondte wegkijkend. Blijkt een verbindingsweg te zijn, om weer de wijdse natuur in te gaan. Brug over de Zandleij-beek gaande, gaat het weer de beschutting van boswerk in. Blijken na enige tijd doorwandelen aan de zuidkant van het grote openlucht natuurzwembad van vanmorgen te zijn geraakt, langsheen villa's met veelal rieten daken, ook hier heggen van beuk om de huizen, nu nog bruin pas later in de lente groenig, en gaan een tijd daarna oostelijk de oevers van de enorme plas bewandelen, omzichtig over vele boomwortels stappend, maar ook met oog voor de natuurschoon rondom die plas. De Ijzeren man genaamd, welke vroeger uitgegraven blijkt door een enorme graafmachine, vandaar dus de naam. Men had kennelijk ontzag voor de machine. Steken door asfaltpaadjes, bos , zand en gruispaden, dan de klinkerweg bij de paviljoens van vanmorgen, over opnieuw de bossen en vennen in , waar de oostelijke helft van deze provincie zo rijk mee bedeeld is. Noud weet te vertellen dat deze meertjes Lunetten heten, naar een naburige kazerne, een van de drie binnen deze gemeente. Gaan eerbiedig voorzichtig een vrijend paartje voorbij, sluipen uit zicht, en nog wat padenwerk door. Dient zich plots de finish aan van deze natuurrijke, mooie tocht. Steken weer de parkeerplaats dwars door, en stiefelen de zaal in. Het was inderdaad weer "Echt Olat", zoals ze hun tochten met recht overigens durven noemen. Noud heeft weer voor OLAT de dag vastgelegd met zijn speurende camera, voor de site der club: WWW.OLAT.NL , en deze kiekjes zullen deze week wel weer op die site verschijnen in het z.g. albumgedeelte. Een tocht voor de natuurgenieter. Foutloos duidelijk bepijld en op bijna twee A4 bladen uit of beschreven. Er zijn weer kenners aan het werk geweest zoveel is zeker, van dit gebied. We blijven niet lang nazitten. Noud houdt rekening met mijn voornemen, het grote stadsfeest der landelijke voetbalkampioenen mee te maken, als de tocht door de binnenstad en de huldiging op het Stadhuisplein. Was een grootse gebeurtenis mag gezegd. Ik laat een vermoeiende, mooie gedenkwaardige dag gebeuren. Prachtig lenteweer was ook OLAT's deel vandaag. Tot volgend keer beste lezers. Gegroet: Ofwel op z'n Brabants: Houdoe!
De Grenslopers kozen nu een ander gebied uit, om hun tocht te houden. Ver van hun domicilie Luyksgestel {gem. Bergeyk}. In het zicht de Lindse Blaos, zoals de bal aan de top van de kerktorenspits lokaal genoemd wordt. Ik geraak over de mooie rijkelijk groene snelweg, rap aan de rand van de bebouwing van Leende, loop onder het viaduct van snelweg A2 door terug dorp uitgaande, en vind in tegenstelling van de aanduiding op Google Maps toch nog een kortere verbinding naar de startlokatie Manege Molenberg. Loop langs de stallen af waar de paarden ongeduldig wachten op hun baasje respectievelijk bazin, om met hun een rondje te mogen rijden in de omgeving van het Leenderbos, of een drafke op de terreinen. Kan na aanmelding op weg, ik ben het er nog niet met mezelf over eens welke afstand vandaag te gaan, en mag derhalve van de burolisten twee routebeschrijvingen, van afstanden meenemen. De uitgang gaat weer langs de stallen, waar enkele boxen al leeg zijn, en sommige paarden hun kop uit de deuropeningen steken om de wandelaar na te hinniken. Laat ik het er maar op houden dat ze ons prettige wandeling toewensen, want ik ken de paardentaal niet. Ik kan het niet nalaten sommige dieren een knuffel aan kop en nek te geven. De parkeerplaatsen staan al aardig vol en naar het schijnt zal men de auto ver buiten de terreinen moeten parkeren. Aan de poort vraag ik een parkeerseiner naar de tijd, dat ik vertrek. Hoe laat het is. Dat is moeilijk te zeggen meneer zegt ie want dat verandert constant. Ik draaf achter de meute aan, steek een doorgaande weg over, en gaan al meteen een poortje door langs een wildhek, want naar het schijnt floreert hier het wild met vooral herten en everzwijnen in dit gebied. Om ze van de wegen af te houden. Hoop dan ook een glimp van deze dieren op te vangen. We gaan bospad op en af al meteen, het belooft warm te worden vandaag, en ik heb extra drinkwerk opgeslagen in mijn rugzak. De zon pronkt aan een heldere hemel. We zijn in Valkenhorst zo het gebied noemt aanbeland. Meteen al een mooie opening van de route langs uitbottend groen, en dennengeur grassen als pijpestrooitje, nieuw bosaanplant, vaak percelen ook dicht op elkaar slinger ik door een enorm gebied welke in de warme zomer van 1976 ten prooi viel aan een geweldige grote bosbrand, welke ramp ik me nog goed herinner, en de hele regionale brandweer op de been bracht. Als een enorme onweersbui hingen de rookwolken boven de omgeving. De groei en de natuur heeft zich sinds geweldig herpakt gelukkig. Heideveldjes met vennen en diverse boomsoorten bospercelen zijn wandelaars deel. Zonder meer prachtig. Hele velden dopheide en groeisels van jonge boomsoorten. Ik neurie, ben in mijn hum hier, ziet er al veelbelovend uit voor vandaag. Een prachtig oud donker sparrenbos doorheen. Wildrooster over, klaphek door kom ik aan een toeristisch asfaltpaadje, even volgen, gaat over in verfijnd puinsteenpad, voor voetmassage, gaat na even wat gedraai op een fietspad langs doorgaande weg, steek deze over, en geraak op een parkeerplaats aan de rustpost der club, met schitterende welvoorziene kantinewagen. Hier beslis ik voor het grotere werk te gaan, een langere afstand. Zit in de felle zon, na wat kout her en der bekenden ga ik aan de z.g. lus beginnen, moet hiervoor een stukje breed fietspad op en, mag dan weer het rijke groen in, ik roep nog niet oplettende wandelaars voor me terug, en breng ze op het juiste spoor. Een onmetelijke trits padennetwerk volgt nu van loof dennen en sparrenbos vooral, ook berk, els en andere oude en jonge boomsoorten. De rust in de onmetelijke en mooie natuur is overweldigend. Het Leenderbos wordt ten volle benut door de route-uitzetters, uitbottend jong groen als van de bomen, is indrukwekkend mooi. De stilte werkt prima op de wandelaar hier. Draaf een behoorlijk eind op de Belgische grens af, richting Hamont -Achel met kluis/klooster op de landsgrens, langs vennen diverse grootten, maar toch de route draait langzaam weer terug naar de vorige eerste clubpost. Dat was me een route om van te smullen, vind een terrasstoel en ga in de volle zon verpozen. Na deze rustpost gaat het onder een hoge telefoonmast door weer het L.bos terug in. Zie en passant al veel insectensoorten om me heen, en ook het koolwitje {vlinder} en keizersmantel. Ook hommels en zowaar een hagedis die mijn pad kruist, en ras het hoge groen in vorm van grassen opzoekt. Beland weer op asfaltpad nu tussen grazige weiden en kom aan visvijvers, plankvoerbruggetjes over, en trapkes, vijvers en vennen waar het rijke riet weggeschoren is voorbije weken, wat vochtige paden door, kris-kras langs vennen en vijvers, over dijken en weer bruggetjes, het is een walhalla in deze natuur. Langs kanaaltjes en slootjes, picknickbanken, duidelijk gewild gebied voor de dagrecreant. Krijg dan even een klinkerwegje met op afstand Deelshurk een gehucht van Valkenswaard te zien, wat verderop ligt een zaken/fabrieksterrein achter groen verscholen en draai ik weer terug het bos van Leende in. De schitterende natuur herhaalt zich, tussendoor gekapte bospercelen met soms nieuwe aanplant, het is gorgeous mooi hier. Opnieuw gaat het door wisselend bos met padengeslinger, de routeman of mensen leven zich hier volledig uit. De routes rijk gelardeerd met verschillende toeristische route en afstandduidingen voor ieders wil kunde en vermaak. Tref wel steeds meer dagrecreanten, zeker op asfaltpaden, het mag niet deren. Plots herken ik weer een terugloopwegje naar de rustpost van daarstraks. Daar geraak ik nu weer, opnieuw neem ik plaats op de club zijn provisorisch terras, en opnieuw hier en daar met deze en gene een gesprekje, en dan weer in de benen, na de verzorgers in de kantinewagen uitvoerig te danken voor hun tomeloze inzet, voor ons gemak, en tot volgend keer. Het natuurpadenspel herhaalt zich. Middels Y en T splitsingen, boskruisingen . en zijpaden, duinen nu en dan zelfs, feilloos gepijld ook, was een gigantisch werk voorzeker. Mijn routepapier blijft padenwerk aanduiden, onvermoeibaar. Knap werk van de routearchitecten, elk paadje lijkt gezocht. Fenomenaal mooi. Het padenwerk brengt ons nu dichter bij de finish, we horen immers het drukke verkeer op een autoweg ergens, en ziedaar piepen de stallen van de manege plots tussen de bomen, na duinenrijen en zanderige loszandpaden. Passeer de poort van het terrein, ga weer langs de paardenboxen, gehinnik is mijn deel ter begroeting, denk ik dan maar. Trapke op naar afmeldburo, waar ik leden van de organisatie uitvoerig kan complimenteren, voor de fantastische route vandaag, door een werkelijk schitterend bosgebied, dat ook naam en faam in de omgeving geniet, en van toeristen alom te lande. Ik ga er toch even bij zitten, en hoor terloops complimenten regenen aan de meiskes van het afmeldburo. Ja dat was het ook, zonder meer fantastisch. Ook ik had een prachtige dagwandeling achter de rug kon ik be-amen. Hier mag u van mij volgende uitgave weer opnieuw starten is mijn voorstel aan bestuur en leden. Bestuursleden als Jan en Willemien vinden dit ook, ze vonden de enthousiaste voldane reactie zonder meer prettig. Kijk, daar doe je het ook voor. Ik keer ook voldaan huiswaarts met een kleurtje, van de zon dan, al kwamen nu aan het zwerk wat wolken, het was een mooie dag, absoluut. Nu aankomende zondag heb ik weer mijn zinnen gezet op de voorjaarstocht van OLAT, vanuit Vught, bij s-Hertogenbosch. Tot dan of volgend keer. Ik groet u lezers dezes, ofwel: Houdoe!
Een erg vroeg en stevig echt gezellig Paasontbijt met mijn Annemie, die zich voor deze gelegenheid ook uit de echtelijke sponde ontworsteld heeft. Het smaakte voortreffelijk, ze heeft er iets speciaals voor gemaakt, en met een stevige ondergrond hiervan zet ik mijn reis in naar Waalre onder de zuidwaartse rook van grote buurman Eindhoven. Ik was in de startgelegenheid al eens medio Januari j.l. geweest, voor een tocht van d'n Olat, en heb toen een andere weg naar Ontmoetingscentrum Het Klooster ontdekt, welke ik voor de afwisseling nu maar eens volg. De contouren van het voormalige klooster anno 1911, staan nog overeind, en heeft de kloosterlijke beslotenheid eerbiedigheid en gewoonten ingeruild voor de huidige buitelingen in en voor de buitenwereldse ontspanningssferen van deze tijden. Ruil de buitendeurse drukte van parkeerplaatszoekers, en vertrekkenden in voor de wat rustigere binnengebeurens. Ze kennen me, de burolisten en overig personeel, al vanaf de oprichting der club, en noemen me gebroederlijk bij mijn voornaam. Ik lever mijn inschrijvingskaart na invulling weer in, bekom route-omschrijving, dienovereenkomstig, en bestudeer aandachtig het papier. Het ziet er veelbelovend uit, elk paadje, wegje en situatie is uitvoerig geschreven. Buiten de zaal tref ik in de grote cafézaal in de hal Adje aan de bar, de jarenlange routeuitzetter der club, die wegens ziekte nu niet tekent voor de route vandaag. Laat me geduldig van zijn medische situatie op de hoogte brengen, en begroet hem met moed en doorzettingswensen, en alle goeds. Buiten de deur van het centrum bots ik nog op diverse bekenden, welke in de streek trouw act-de presence tekenen op wandelingen. Loop eerst richting het centrale deel van het dorp met rond dorpsplein met muziekkiosk in het midden, zijn statige kerk en horeca nog in ruste rond het plein. Een steegje in met kasseitjeswegjes, een grote rustplaats met aan de rand een standbeeldje van de vroegere beroemde schrijver alhier in Waalre getogen Antoon Coolen die hier ook zijn eeuwige rustplaats heeft. Over een pleintje met enorm deken van paasbloemen ofwel narcissen, de Paassfeer, gaat het een wijkje in en raak alras in gesprek met een vrouwelijk oud-bestuurslid van Olat, waar ik een eindje mee aanloop. Een mooi veldpaadje brengt ons in de openheid van akkers, weidjes en wat uitkomt in heggewegjes ruigten, en groenstroken, komen aan de oude brink, een bosperceel van de jaarlijkse boomplantdag 2001 wat een bord verteld. Gaat het met wijde omweg terug naar de brink terug, nu andere zijde ervan om een asfaltfietspad de nederzetting uit te lopen welke we inwisselen, voor asfaltwegje. Steken de doorgaande weg over zien aan de einder de startplaats nog van twee weken geleden, gaan langs enorme aspergevelden, nog keurig afgedekt, tegen de kou om dan de bossen in te mogen. Zien de stormravage van dagen geleden, de grond ook bezaaid met dennetakken. en volgen een poos paden links/rechts/rechtdoor tot we aan randje bebouwing een speeltuin in mogen. Dit is de rustplaats, wat vroeg naar m'n zin, maar blijkt tevens de post te zijn van kortere afstanden. Het is er goed toeven of onder het tentzeil of op de banken en stoelen buitenterras. Hier kom ik nauwelijks terug in de hoeven want het wordt een feest van ontmoetingen met andere bekende wandelaars, als oude getrouwen leer je er ook enorm veel kennen door de jaren heen. De meesten zijn streekgebonden. In korte tijd spelen vele gesprekken en verhalen de ronde, even bijpraten noemt men dat. Het duurt bij elkaar wat lang en zo moet ik weer kiezen voor een kortere afstand, niet getreurd, het sociale element hoort bij het wandelen, en is eigenlijk het mooiste part. Aan de poort gekomen om op weg te gaan voor de grote lus is het nog even poseren voor foto's van met deze en gene, en dan wil ik echt op weg. Het wordt een vennenrijk gedeelte van de omlooproute, plankenbrugjes, kleine weiden, met groot en klein en pluimvee. Smalle slootjes springen, met ruigten omzoomde vennen, ook droge en welhaast droge. Heuveltjes van oude zandverstuivingen, een waar natuurparadijs ontvouwd zich, zeg met een grimas zou het in het hiernamaals ook zo mooi zijn? Marianne met vader, dikke 80er aan haar zijde, Sjef , die op zijn leeftijd nog enorm kras is, en flink meestapt nog. Sjef verhaalt dat het een lust heeft. We struinen langs vennepaadjes, graspaden, en sprokkelhoutpaden oneindig door een natuurrijkdom, en genieten van de welliswaar late uitbottingen van bomen, boompjes, en struiken en zowaar de eerste bloemsoorten, voorwaar een wandelmekka. Onze papieren route-omschrijving , vermeldt langdurig elk pad en wegje in te gaan, nauwkeurig, heel veel werk heeft hij eraan besteed. Met zorg uitgezocht. Genieten met een grote G, dat wel. In een onmetelijke natuur van rust, ruimte en genot. Onderweg laten diverse vogelsoorten hun lentegeluiden horen, schitterend! Ik neem alles goed in mij op en laat me het gebeuren, zorgvuldig boomwortels ontwijkende dat wel. Gaan dan langs onmetelijk lijkende sportveldcomplex, waar o.a. hockeyers hun balletje slaan, er lijkt een heel tournooi te gebeuren zo de luidsprekers en het grote publiek toont. We komen in een ravage van boomresten en omgevallen jongens en hun takken overal dik gespreid terecht, ze vormen het tapijt onder onze schoenen. Ik beland voortdurend in ander gezelschap door wederzien en ontmoetingen, heel tof toch. Kom na alle gedwaal aan een gildeterrein met schuttersbomen, heel in ruste trouwens, tel nog vijf routeregels op papier, en geraak terug op de rustpost van Speeltuin De Klimbim. Hetzelfde tafereel van vanmorgen herhaalt zich hier. Vraag nog gekscherend of er iemand met me op de wip, in de schommel, rolton of anderszins, draaimolen wil, niemand voor te porren.... Gaat niet door dan. We vervolgen de route na verpozen nu andere richting poort uit. Opnieuw ontvouwt een bos en natuurrijk gebied, met vogelenzang alom. Een vlindertuin met oude dikke kale boomstam, met holten waarin zij mogelijk huizen. Krijgen ook weer legio routepalen en markeringen van zomaar wandelpaden, maar ook de befaamde LAW's te zien. Moge duidelijk zijn, een gewild gebied voor de dagrecreant, en de toeristenburo's De parkoersman of architect echter kiest zijn eigen routes, met een flair van een kenner. Laat ons genieten van kleur en fleur, rust en natuurgenot, in een woord geweldig , wat een toewijding. We gaan paadjes door en in nog nooit gezien in mijn toch langdurige wandelcarrière hier ook in de streek. Oneindig lijkende heide en bos en gecultiveerde landerijen trekt de wandelaar langs. Een bosweg stuurt ons recht op een enorm meer aan, blijkt een vroegere uitgraving voor het ophogen van naburige rijksweg te zijn. Draaien ruim een halve slag om het meer heen met aan de einder een welhaast Caraïbisch, midden Amerikaanse eilandengroep of ook USA aandoende bebouwing van verandawoningen. We krijgen toch nog moeilijk voorbijrakende modderpartijen te gaan met welgemikte stappen, op paden onderaan het water, lopen er onderlangs later wat kade-achtige gronden, droger formaat, en gaan dan omhoog een wijkje villa's door, overgaand in bebouwing van Waalre met meer betaalbare huizenrijen, met boeiende voortuinen, ieder anders weer ingericht, met zorg dat wel. Heel wisselend, boeiend, mooi, fantasierijk. Plots herinner ik me de terugroute van enige maanden terug {Olat}, en weet dan dat het natuurfeest voorbij is van vandaag. Adje heeft een gedegen goede vervanger gevonden voor route-uitzetten, Adje zeker niet weg te cijferen met ZIJN kennis en kunde. Maar de traditie lijkt voortgezet. Hulde voor beider inzet voor ons. Ik heb een schitterende wandeldag genoten, met mooi zonnig lenteweer, en ik spreek zeker voor de overige deelnemers. Ze hadden er nu ruim 200 meer dan hun vorige editie vertelde secretaresse Liezet trots, en dit spreekt voor een Eerste Paasdag, welke toch meest doorgaat in huiselijker sferen, en men dan toch in groter getale deze tocht en club bezoekt. De Vlaamse bezoekers lieten zich ook weer niet onbetuigd vandaag. Eer en glorie voor deze club, het was weer fantastisch, het parkoers en organisatie. Waalre was zonder meer een mooie parel in de Brabantse natuur om te ontdekken. Een dijk van een tocht. Ik ontdekte dat ik zowat de enige was, nou ja er kwam toch nog een groep binnenvallen, toen ik de zaal verliet. Dat kwam omdat Marinus uit de Nijmeegse regionen nog plots binnenkwam en ons aan tafel zette. Thuisgekomen wordt nog nagenoten van een Paasdiner bereid door mijn Annemie, en mocht ze mijn lovende verhalen aanhoren. Geachte lezer/wandelaar:
Het is even schrikken direct aan de vooravond van deze tocht en wat verwarring. Moet de tocht afgelast worden?
Wanneer ik me in de avond aan de computer zet, om me te oriënteren omtrent ligging en bereikbaarheid, komt er een melding van brand binnen, aan of in de lokatie. Ik vind uit , dat het adres en postcodenummer klopt, en zie op de site van de streekkrant de eerste foto's verschijnen van het voorval. De eerste berichten zijn wat verward, ernstig, en ook de naam van de lokatie komt niet overeen, maar adres klopt wél alsook huisnummer.....Hoe kan dat nu? Ik ga even later het alarmerend bericht nalezen en begrijp dan dat het een loods betreft, en er een slachtoffer naar het ziekenhuis is gebracht met rookvergiftiging. Ik zit op het puntje van mijn stoel, vraag me af of ik de organisatie moet verwittigen. Het bericht wordt later bijgewerkt en gelukkig met de startlokatie is niks aan de hand. Ik aanvaard de afreis maar de volgende ochtend. De busomroep meldt "Bos-weg", als halteplaats, oei, niet best voor de mooie omgeving! Mijn halte heet Bergstraat, en ik bereid me voor op enig klim en of daalwerk. Niets van dit al zo blijkt, de straat is zo vlak als wat. Ik krijg een wandeling van goed 2 k.m. te gaan. Kom verderop een sliert wandelaars tegen, en weldra ook enige bekenden en een kort praatje. De bepaald grote parkeerplaats achterom het etablissement is al eivol, en de aankomende auto's worden met seiners de parkeerplaats opgeloodst. Binnen is het eveneens vol huis, maar dan toch met enig geduld kan ik me inschrijven. Krijg meteen fietspad langs doorgaande verbindingsweg, tot "Woldere", { Waalre dus}, zo men in streekdialect zegt, en ga rechts een bospad in, voorbij een "blikvanger" is een hangend netwerk dat blikafval opvangt, en betonnen paaltjes door met vooral oude sparren en jonge vliegdennen er onder, en ander groen. Het pad loopt als een tapijt, en is welliswaar droog. Meteen mooi dus. Kom langs veldje met maïs dat er moet komen, wat pony's in een weiland, en kom alras randje villawijk, welke we even toucheren , even een klinkerwegje, maar ga toch weer zandweg en bossen in. De eerste lentebodes als vogeltjes zijn al hoorbaar. Alom liggen oude boomstammen en takken te rotten, voor bodemvoeding. Den, spar, es en andere boomsoorten tref ik hier en legio vennen en vennetjes, veelal zo goed als drooggevallen, kennelijk door waterwinning voor huishoudens. Daarom zijn er ook dalletjes ontstaan overwoekert door grassoorten. Kom dan weer in een wijkje, na enerverende bospaden, even langs straatweg en langs vervlogen tijden, n.l. de ruïne van een brand van een voormalig gemeentehuis, en ga weer poortje door het burgemeester Osse-park in, kennelijk in vroeger dagen een groot weldoener voor Waalre. En aIs erkenning. Ik krijg een serie asfaltpaadjes op en af te gaan over oude stuifduinen. Vennen voeren de boventoon voorlopig, trouwens de tocht heet ook Wolderse vennentocht, vandaar dus. Oude bomen ingepakt door de klimop planten volgen. Omzeilen telkens de bebouwing van villawijken, meesterlijk toch van de parkoers-uitzetters. Een keur van villa's en bungelows, als Spaanse hacienda's. Blijven in weelderig groen. Na allerlei smalle paadjes en toeristische routepaden en een pracht groot ven bereik ik de rustpost, zijnde een grote kantinewagen en klapstoelen en banken erom heen. Gezellig dat ook. Ga na rust een fietspadje op , om langs aspergevelden en een zomaar wild voetbalveld rand bos te blijven. Kom langs een enorme zandberg en zie meteen dat ik achterom de startplaats geraak. Kom langs de beruchte loods van de brand van gisteravond, en spreek toevallig de eigenaar die alweer uit het ziekenhuis ontslagen lijkt te zijn. Het viel mee met hem zei hij me. De sporen zijn zichtbaar nog zoals een zwarte plas aan de poort van het bluswater. Ik laat de startplaats liggen en stap door. een eindweegs verder leidt het pad af richting nederzetting, Het Loon genaamd, een oude brink, driehoekig van vorm, omzoomd met oude bomenrijen, en eeuwenoude langgevel boerderijen. Mogen hier dan een oude z.g. kerkepaadje in omzoomd met heggen waar je de tijd van vroeger moeiteloos terugroept. Absoluut prachtig, alsook het landschap erachter. Ga de open velden in en de koude noordelijke wind doet zich gelden, her en der een bosperceel, maar toch overwegend open landerijen, akkers, bosjes en weilanden met al vroeg vee wisselen af. Kom dan uit op een asfaltwegje, even volgend, langs witte monumentale boerderij, er ligt vervolgens een verkeerswerende barrage in de weg, alleen toegankelijk voor wandelaars en fietsers, steek een riviertje over, en mag een eindweegs verder een weidepoortje door, en hier herinner ik me de ontberingen van de natte gronden in broekgebied van de kersttocht vanuit Dommelen, nu veel droger, en beter begaanbaar. Natuurreservaat Loondermolenpad, en we slingeren door broekgebieden met weiden, akkers, groenstroken, bosjes, in een woord boeiend, rondslingerend hout van bomen en struiken, gekapt, gesnoeid, en we volgen een hele poos de slingerende Dommelrivier, met boorden oude Canadabomen, nu en dan drassig gebied en paden, maar toch begaanbaar nog. Absoluut mooi hier. Over brugjes en stukken hout om de voeten droog te houden. Tik bij het verlaten van reservaat bebouwing van Dommelen aan, langs sportpark met aanmoedigingsgeluiden van de lokale clubsupporters. Een grind en vervolgens klinkerwegje op. Asfalt , grindpaadjes, langs een monumentale luisterpost-gebouw van de destijds Duitse bezetter. Dan een rood fietspad in en rotonde overstekend even een jong villawijkje van Valkenswaard in. Volgen langs afrastering van een groot sportpark, voorziet allerlei sporten. Een openluchtzwembad, een jeugdherberg, en volgen paden bos weer in slingerend over een voormalig oude één baans spoorverbinding Eindhoven-Valkenswaard en België. Even dan ook langsheen volgend is daar plots de rustpost weer, van de lus dus na deze rust. Een gezellige openlucht ontmoetingsplaats. Volg hierna weer de bekende route een stukje van in het begin, om toch nog wat andere bospaden te vervolgen, wat weer over zal gaan in landelijk gebied. Het is eigenlijk vreemd, we komen weer rap uit op de startplaats van vanmorgen, weer langs de loods waar brand was gisteravond laat, en nu werkers en ruimers actief zijn. Na afmelding in Het Brabants genot, zoals de lokatie heet is het nog gezellig nakeuvelen met deze en gene. Een knusse zaak. Servé en Marianne komen ook binnen. Even een praatje, en ze bieden me een lift bijna richting thuis aan en die sla ik niet af. De tocht kan men indelen in drie delen. Eerste ronde veel vennen droog of droger, maar ook grotere en vollere vennen. Hierna een opener landschap, daarna een boeiend groot broekgebied, overgaand in bosgebieden ter afsluiting. Een absolute must voor de natuurgenieter en ons wandelaars. Gewild gebied zoals blijkt door dagjesmensen met honden al of niet aan de lijn, die we veel tegenkwamen. De route-uitzetters hebben zonder meer hun best gedaan ons een boeiende tocht met landschappen voor te toveren. Mooi gebied met grote en enorme mogelijkheden om de wandelaar te boeien. Een geweldig mooie en goede uitgebreide route-omschrijving kregen we mee, dat kon niet verkeerd. En de streek leent zich er terdege voor. Zeker en vast, zijn de wandelaars zeer tevreden weer de thuisreis gaan maken. Ik groet u weer beste lezers. Tot volgend keer weer. Houdoe! :::: Peter Heesakkers.
Noud stelt me gerust; het gaat meevallen met de neerslag. Hij had juist de buienradar geraadpleegd. Het wordt droog dadelijk zegt ie. Nog voor ik van huis ga heb ik de paraplu als wapen gepakt, want het regende weer eens. Eerst op mijn stalen ros naar Noud op aan. In een grauw decor van zware luchten en regen gaan we met broer Wim op weg. We kunnen aardig doordenderen want het is stil op de wegen. St.Hubert op aan, en even ter verduidelijking, niet bij onze zuiderbuur, en in de Ardennen, maar in onze eigen provincie de noord-oostelijke hoek wel te verstaan, behorende bij de gemeente Mill. Het overigens kleine dorp is overspoeld en wordt dit nog steeds door het vroege wandelvolk, die hun vehikkel natuurlijk zo dicht mogelijk bij het startburo wensen te plaatsen. Het is even zoeken, en we vinden toch nog een strookje groen. De pastoor van het dorp zal mopperen dat zijn kerkbezoekers het nakijken hebben. Het parochiecentrum, waar de start voorzien is oogt prima. De langere afstandslopers van 50 en 60 k.m. zijn al sedert vroeg onderweg. Na de bekende inschrijfprocedure krijgen we aan de uitgang de immer ruime parkoersomschrijving in handen na overhandiging van een deel van onze startkaart. Het dorp schrikt uit hun slaap, vanwege zoveel drukte op deze morgen. Kort langs de dorpsstraat mogen we al een heggepaadje in achter de huizen door. Het is nog wat killig en we ritsen de jacks extra dicht. Toch nog even een asfaltwegje op om dan langs een spijlenhek een dijk op te gaan een onderdeel van de eertijds Duits lijntje, een tracé van een vroegere spoorlijn naar Wesel,{Dld}. Omsloten door groen, en onder de voeten nog de kiezels van de versterking van de rails. Ruilen de spoordijk een eindweegs verder in voor asfalt weer, en bereiken na landelijkheid de noordkant van dorpje Mill. Voorbij een kasteel met monumentale beuk gaat het, Aldendriel genaamd. Denk aan het kasteel een brok natuursteen te zien liggen, maar ziet het is een eenzaam schaap dat zich verstoord opricht, bij de wandelaarsdrukte. Vier knoestige en oude linden dik honderd of honderden jaren oud geven het vroegere tracé van een weg nog aan. Komt de Krommendijk, een inderdaad slingerende landweg langsheen oude boerderijen en huizen verspreid. Na een zestal k.m. is daar dan de onvolprezen Olat veldpost, en maken we een stop voor wat brood/beleg, en een beker koffie. Even een praatje met Ger, Zd-Limburger, om dan weer het Peellandschap in te gaan door een natuurreservaat, behorend tot kasteel Tongelaar en gaat het zig-zag langs het Raam-kanaal. Bunkers {kazematten} beheersen vandaag nu en dan ons parkoers. Zij behoren tot de Peel-Raam-stelling van 1940, en staan er als stille getuigen van wat zich in de eerste oorlogsdagen hier afspeelde om de Duitse vijand af te stoppen. Gaan door overwegend akkerlanden met groenstroken gescheiden, richting Langenboom en Gassel, doch zullen die dorpjes niet zien. Bezoeken nog even een kasteelachtige ruïne, welke in de eerste oorlogsdagen het verblijf was, van de moedige soldaten, aan het Peelfront. Vervolgen na het lezen van wat borden met geschiedenis onze weg of pad liever, met knooppunt wandelroutes voor toeristen, en treffen legio al of niet flink beschadigde bunkers, waar we nu en dan even binnenkijken. Dat het er gespannen heeft in die dagen, verraden de beschadigingen wel duidelijk. Mogen hierna even over privé-terreinen van een groot grondbezitter, om een particuliere open lucht rustplaats genaamd FF-Pauze, te bereiken. Gelukkig het regent niet meer, maar lang blijven zitten noodt de koude wind ook niet. Er meldt zich een wandelaar met een hond, een forse terrier welke een dubbele rugzak met eigen proviand op en langs zijn lijf wederzijds heeft hangen. Prachtig om te zien en wordt door menige camera vastgelegd. Het beest ondergaat knuffels en aaien van menigeen. Na deze rustpost, gaat het langs bunkers Peelkanalen, smalle en bredere gruispaden over en langs bruggen, fietspaden, klaphekken, rustbanken, bochtige kanaaltjes niet geschikt en in gebruik voor echte scheepvaart trouwens, hooguit voor roeiboten en als kano's. De streek is bosarm, maar de groenstroken langs sloten en kanalen en afscheidingen van landerijen en weiden compenseren dit ruimschoots. We gaan noordelijk om dorp Mill en passeren een groot troepenvliegtuig zomaar in een grote tuin geparkeerd. Opschrift en tekenen erop vertellen dat het een oud marinevliegtuig was. Hoe ze de machine daar ooit gekregen hebben is de vraag. Wim onze metgezel en oud-marinier weet me uit te leggen dat het type een oude Neptune is. Een kolossaal ding in alle geval. Noud en Wim gaan het extra via omwegen dichterbij bekijken, en weten me te vertellen dat het interieur inmiddels voor een bed en breakfast-hotel doorgaat. Indrukwekkend om te zien, dat wel. Aan een brug dorp uitgaand staat een bunker waar men binnen kan kijken. Binnenin bevinden zich twee poppen gekleed in het militaire uniform van die tijd, 30er en 40er jaren, met een machinegeweer, en de kogelhulzen op de bodem, ook deze kazemat kreeg de voltreffers te voorduren, als door vijandelijke vliegtuigen zoals nu nog te zien is. Borden in de directe omgeving vertellen over die dagen. Vrijwel de hele tocht is eigenlijk een geschiedenis uit de oorlogsjaren, en vooral de beginjaren en dagen. Passeren ook nog gebogen verkromde oude spoorrails welke opgeblazen zijn destijds door het verzet, en dus het vijandelijke rail en materieelvervoer deed stoppen. Over een oude voormalige spoorbrug gaat het, dan een houten exemplaar {brug}, waar we de z.g. soeppost van de club bereiken, maar ook weer broodjes en drankjes warm en koud wachten. Er draaft ook nog een flinke compagnie reservisten {soldaten}, op. Afgezwaaide ex-soldaten die na hun verplichte dienst, verdergegaan zijn met hun dienstgewoonten. Na deze post gaat het door of langsheen beter, akkervelden, welke deels nog onder water staan, steken een doorgaande weg over waar militaire politie klaarstaat om de flinke groep vrije doorgang te verlenen, en nu mogen we ter afsluiting een groot bosgebied ingaan. Paadjes met veelal schelpenzand wie weet hoeveel eeuwen geleden door de Maas-rivier afgezet, welke destijds veel breder was of moet zijn geweest, gaat het zelfs door wijdse heidevelden later, met kunstmatig opgeworpen heuvelenlandschap. Gaan een camping voorbij. Zien weer de militaire politie met voertuig aan een doorgaande weg die we moeten oversteken, wachtend op de militaire groep. Achter ons naderen de gezangen, en jell's van die fors stappende groep. Beneden in het dalletje zien we dorpje St.Hubert verschijnen, lopen de straatweg in op weg naar de parochiezaal. De gezangen en strijdkreten weerkaatsen langs de huizenrijen. Ik steek de dorpsstraat over, loop mijn rondje rond de oude kerk met kerkhof, een ommetje van niks eigenlijk, en streef dan op de finishzaal af. In de zaal tref ik o.a. Hennie uit Zuid-Limburg weer, {Van "Hennie en Theo", jawel}, knutselend aan haar kunststukjes, en in afwachting van haar Theo, nog onderweg. Hennie belooft haar wandelverhalen spoedig weer te publiceren, en dus in de benen te zullen gaan. In de zaal onderhoudt een zangkoor met instrumenten de binnendruppelende wandelaars met populaire meezingers. Het is nog gezellig nablijven na afmelding. Oergezellig, dat wel. Het was vandaag weer Echt OLAT, hun slogan. Moddervrij, dat wel , deze dag. De oorlogsgeschiedenis voerde de boventoon onderweg. 1083 Deelnemers meldden zich vandaag. Noud heeft de beelden van vandaag onderweg weer vastgelegd met zijn camera, ook voor de OLAT-site {WWW.OLAT.NL}. Hij speurde weer naar opmerkelijke beelden als in de natuur. Kijken dus! Ik groet u lezers weer, tot volgend keer:
Ik wordt door de weerdiensten uitdrukkelijk gewaarschuwd voor aanvriezende mist. Maar dit blijkt voor ons deel van het land gelukkig loos alarm. Ik ga op weg naar Noud, alwaar z'n broer Wim ook wacht om ons te vergezellen. Buiten de bebouwing neemt onderweg het zicht door de mist snel af. We belanden heelhuids in het Peeldorpje Neerkant. Het is even zoeken naar een parkeerplek, want het staat er al vanaf vroeg ramvol. We kunnen derhalve vast een stukje inlopen. Zulk een aanloop zal dit dorpke nog nooit meegemaakt hebben. Opnieuw vallen ons de talrijke rood-witte nummerborden op, op onze gang naar het startburo. Vlaanderen is weer goed vertegenwoordigd zo blijkt. In de zaal weer de gebruikelijke begroetingen, met vooral de bekenden. Neerkant behoort onder de grote gemeente Deurne. Wat verwarrend voor onze Vlaamse lezers, die plaatsnaam, gelegen oostelijk zo'n 20 k.m. gaans van Eindhoven. Neerkant is ook gesitueerd vlak aan de grens met onze provincie Limburg. Na het aankomst en inschrijfritueel, gaan we erop uit en stappen we de mist in. Nu is de Peel bekend om zijn bosarm landschap, veel veengebieden, van oudsher een moerassengebied, en van de vroegere turf-afgravingsindustrie, de sporen ervan nog altijd zichtbaar. Toch weten de routebouwers er vandaag weer het maximale uit dit gebied te halen. Al meteen buiten de bebouwing geraken we al in een flink bosperceel, trappelen op en af oude zandduinen-bossen, een oude bunker, een getuige van de verwoede strijd in dit toen vooral moeilijk begaanbare gebied. Onderdeel van de Peelraamstelling, een frontgebied destijds {1940- '45}. We stuiten er ook op een zwervers verblijfshut, kundig dichtgevlochten met takken en bladerenwerk, en achtergelaten zakken afval....Plots zoeft er een groepje crossfietsers voorbij, was even schrikken want hebben vrijwel nooit een fietsbel... Heb ze meteen toegeroepen alsdat ze meerdere wandelaars tegen konden komen. Steken de beek Astense Aa over en gaan een klaphek door. Worden we voorbijgelopen door een kranige 90er uit Weert, Thieu. Heeft er met zijn wandelstok een beste gang in. Respect! Gaan een zandweg door ,om eindweegs verder weer hek door te gaan en hier vallen ons de als parels gelijkende druppels aan de twijgen van struikgewas op. Kunnen zo boompjes met ledlampjes zijn. Met wat fantasie. Komen talloze sloten en kanaaltjes voorbij, en zien een meetpaal het water boven 26.40 mtr. meter boven Amsterdams peil aangeven. O meter is gelijk met de zeekust, maar we bevinden ons hier op hogere gronden, gelukkig. Toch gaan we vandaag nogal beproeft worden door de vele neerslag voorbije maanden. De grond veert vanwege de veenlaag onder onze schoenen. Zien vandaag veel vennen en grote plassen, veelal overblijfselen van de veenwinning. En buisleidingen een ondergrondse overloop van het rijke watergebied voor afvoer via vennen en sloten en kanalen naar rivier de Maas op aan uiteindelijk. Een waterspiegel met oude bomen in het water trekt menig fotograaf aan. We slingeren altoos door grote heidegebieden waar de mist ons zicht ontneemt. Maar ook zompige paden, die we kalmpjes aan moeten nemen. Her en der onderweg gelijkt het op een survivaltocht, maar men krijgt er wel een uniek natuurgebied voor terug. Schitterend, en de stilte temidden het Peellandschap is overweldigend. Enkel eendensoorten en enkele vogels zijn hoorbaar. Her en der zoeken we de droogste delen van het parkoers op, maar de nattigheid is overweldigend. Het parkoers stuurt ons even de ruimte in om er van welverdiende boterhammen en warme dranken van OLAT's veel geprezen verzorgingsteam te genieten, zomaar temidden van nowhere. Moeten hierna een stuk parkoers tegendraads teruglopen om de route rechtdoor te vervolgen. Het blijft een drassige bedoening, en in de verte ontwaar ik in de optrekkende mist een groepje medewandelaars die met grote moeite willen oversteken aan een zwem en modderbad, heelhuids. Zie plots lopers paralel pad teruglopen en neem een z.g. afsnijding van route door door een stukje bos hoog gras, mij die zorg besparende. Wijs achteropkomende lopers op het drogere alternatief, lopen glibberig pad af en belanden na een lus aan de splitsing die we vooraf al kenden. Stappen even wat droger, om vervolgens ons een schier onbegaanbaar dijkje met groengordel te gaan. Het zal vandaag een zware tocht worden en we verliezen veel tijd met voorzichtig gaan. Het blijft slijkerig, nattig, en inschatten waar de voeten te zetten. Heel jammer want het is een majestueus mooi natuurgebied, maar ja de routemensen zetten de tocht een half of driekwart jaar van tevoren uit.... Het blijft klaphekken gaan en heide paadjes, en de optrekkende mist geeft ons adembenemende vergezichten. Overal geelbruin hoog gras. Welke de route overheerst. We geraken aan een lange brede knuppelbrug om de moerassen over te gaan dan door een pad belegd met rubber matten, zeker niet overbodig, een drek van jewelste door en dan is daar de rust van een bezoekerscentrum Mijl op Zeven genaamd. Een enorm dak als halve koepel, met café-resto, en winkel erin. levendig vermengd met natuurbezoekers en wandelaars onder elkaar. Krijgen na dit rustpunt even dankbaar asfalt en de vlakte in van weideland en akkers. Moeten even verder alsnog De Grote Peel-natuurgebied in . Het Peellandschap is als het ware vergeven met vooral berkebomen oude en nieuwe beheersen het parkoers vandaag, veruit boven andere loof en dennen en sparrebomen. Gaan nu door velden waar hectares gronden omwoelt zijn door everzwijnen en hun uitwerpselen op de paden erdoorheen. Imposant wat deze dieren doen met de gronden. Krijgen dan een trapje over schrikdraad en gaan dan door heuvelachtig heideterrein. Prachtige verzichten, over smalle paadjes, op en afgaand. De zon breekt door zowaar. Weer diverse klaphekken gaande en wildroosters kennelijk bijhorend. De routemensen of ontwerpers, halen het beste eruit. De routes vandaag vallen langer uit voor de 20 en 15 k.m. gangers, respectievelijk 23,5 en 18 k.m. , maar dit komt de schoonheid van de routes zonder meer ten goede, en men maalt er niet om, het is weer "Echt OLAT" de slogan die weer eens opgaat. Struinen door afwisselend heide en bosgebied met aldoor vennen en grotere en kleine plassen. Holland waterland, gaat hier helemaal op. We doen afwisselend de grens oversteken van Limburg en Brabant. Pas op 18 k.m. laat zich de tweede veldpost zien , de strenge natuur-toezichthouders van deze gebieden willen het zo. Hierna gaat het weer even de vlakten van akkers en weidelanden in met nu en dan weidevee in al haar soorten. Ze staan flink vol met water door de vele regen voorbije maanden. Door een gebied met hooilanden. Steken een verbindingsweg over en zien in de bermen de borden met de aanduidingen dat we van Limburg , Brabant weer binnengaan. Opnieuw gaan we weer een bosperceel in , met stevige klimmetjes op en af, onze spieren op de proef stellend. Geraken bij een grote bed and breakfast -boerderij, steken wegje over, opnieuw de bossen in. Plots wordt het dan weer landelijk, huisje, tuintje, klein weidevee achterom de huizen en boerderijtjes verspreid staande, ontwaren we toch verderop compactere bebouwing. Het is Neerkant ! Straatjes lopen is er zeer beperkt, gezien de kleine woongemeenschap, en ik wijk tegenover de finishzaal van de route af even, omdat ik een gedenkteken ontwaar aan de ingang van een kerkhof. Daar staan op een rij elke zuil rijk met bloemen en schriftelijke mededelingen en rouwbeklag, met foto van een complete familie welke verongelukt zijn voorbije zomer in een vliegtuigcrash in de oostelijke Oekraïne. De beruchte MH 17-vlucht. Een prachtige familie zo te zien, zomaar weggevaagd, door een politieke aangelegenheid. Het heeft m.n. Neerkant e.o. enorm geraakt, maar ook landelijk wel. Indrukwekkend.....
Dan ga ik de finishzaal in en na afmelding, tref ik o.a. "Zottemie". Een beeldige Vlaamse toch. Die helemaal uit West-Vlaanderen, {Ingelmunster} de reis heeft ondernomen, een medewerkster van Benelux-wandelen, vandaag mede deel uitmakende van de grote Vlaamse vertegenwoordiging. Dan zie en spreek ik ook nog Hennie, van Theo dus, wachtende op haar gade, en wordt het nog gezellig nablijven in de zaal, aan tafel, en de rest in de zaal wat al gearriveerd is. OLATse gezelligheid alom weer. Ja het was vandaag opnieuw "Echt OLAT". Heel geslaagd, we zagen vandaag de echte Peel in al haar natuurlijke glorie, ondanks de enorme glibber en modderpartijen. Mijn spieren vertelden me dit bij thuiskomst. Noud was weer actief met de camera onderweg, om alle schoonheid en gezelligheid vast te leggen, voor het OLAT-foto=album op de site OLAT.NL , evenals Frans v.d. Boom deed. Om naar uit te kijken vast en zeker. De volgende laatste tocht van deze winterserie zal gaan vanuit St.Hubert/Mill, volgende maand. Deze plaats bevindt zich in de noord-oostelijke hoek van de Nederlandse provincie Nrd.Brabant, derhalve voor onze Vlaamse lezers, niet te verwarren met jullie Ardennen. Ik heb weer een fijne, mooie dag gehad, een werkelijk schitterende route, door de o.a. oude veen afgravingen {turf}- gebieden. Beste lezer: Hartelijk gegroet tot volgend keer weer. Houdoe! : Peter Heesakkers
Voorzitter Wouter weet het zeker. Het is twee en halve k.m. gaans vanaf de dichtst bijzijnde bushalte, naar het startburo. Zodra ik de bus verlaat, stuit ik op een mij bekend echtpaar, welke te voet van hun woonstee eveneens onderweg is, naar de garage van een Ford-dealer, alwaar de inschrijfplaats is voorzien. We stappen gezamelijk oostwaarts, naar de rand van Valkenswaard in een industriezône. Opnieuw vallen mij rond het gebouw de vele rood-witte nummerborden van onze zuiderburen op. Het is flink druk en de parkeerplaats duiders zwaaien heftig naar het ferme aantal wat zich meldt. Het is duidelijk, ondanks het grote aanbod van tochten in de provincie, en eromheen vandaag, hoeft de club niet te vrezen. We stappen de showroom binnen en lopen langs rijen kleurige en allerlei typen van Ford-auto's , naar de inschrijftafels. Naast deze buro's is een grote zithoek voorzien met natjes en droogjes, warm of koud, en etenswaar. Na de onvermijdelijke korte gesprekken her en der, ga ik mijn hoeven in. Eerst even door industriezône , waarlangs zich een der bedrijven in de regio van een vroegere lagere school klasgenoot, die nu een vooraanstaand industrieel en zakenman in vooral deze regio is. Goed geboert boy! We gaan dan een bosperceel in temidden het industriegebied, wat voor wandelpark door gaat en draaien om een groot ven met ijslaag. Al meteen wordt de wandelaar gewaarschuwd alsdat het vandaag opletten wordt, want een sneeuwlaag, door onze voorgangers al platgetrapt, maakt dat het verraderlijk glad is of wordt. Toch weer even industriewegje door, gaan weg Leende -Valkenswaard oversteken en volgen even de route van vorige week van Olat. De parkoersuitzetter Ad Phiferons, dus niet die van Olat, stuurt ons een nieuw fietspad op, asfalt en ik vrees even dat we weer naar het modderbad van vorige week gaan. Maar niets van dit al, gelukkig, vlak voor dit onheil mogen we een aardige natuurweg in van het gebied Valkenhorst, welliswaar drassig, en wat modder, maar heilig t.o.v. vorige week. Langs besneeuwde akker en weidevelden, en paden, bereiken we wat vroeg de rustpost in een ruime schuur achter een boerderijvilla. Het is er erg druk en het personeel werkt allemaal als mieren om ons te gerieven. Hierna gaat het echt de natuur in, de veelbezongen ruimten om Valkenswaard. Het voorgaande belooft zonder meer, en wordt het ook. Hier en daar hangen nevelsluiers in de bossen en op de velden. Afgeplagde heidevelden en diverse vennen zijn ons deel. Superbe! Mogen door een klappoortje een graasgebied in wat behoort bij het z.g. Brabants landschap. Het is donker miezierig weer, eerder late herfst dan putje winter. De natuur rust, hoewel enkele keer een fladderend vogeltje. Wandelmarkeringen van diverse natuurorganisaties, en z.g. koppaaltjesroutes zijn zichtbaar. Dit gebied spreekt erg aan. Heidevelden en bospartijen wisselen af. Slingerpaden, door den en sparrenbossen, en andere loofhoutsoorten, zijn ons deel. Toucheren dan nu en dan even de A2 autoweg naar Maastricht, en horen nu en dan onheilspellende sirenes van div. hulpdiensten. Niet best . Gaan aldoor op en af oude stuifduinen door overwegend weidse heidegebied, en bossen, en geraken dan aan de doorgaande weg naar Leende. De "Lindse Blaos" komt in zicht. { Leender blaas}. Zo heet het de bol aan de top van de kerktoren van Leende. Gaan daar ook op aan, ga onder de A2 door met doorrazend verkeer boven ons en twee verkeerspleinen oversteken eromheen, loop het dorp binnen, en wordt aan de overzijde van de straat toegeroepen dat ik daar en daar zus en zo had moeten gaan, maar de alternatieve route biedt uitkomst. De rustpost is de garage van de plaatselijke brandweer, waar nog een van de drie auto's volledig paraat staat. Voorzieningen genoeg hierbinnen, als voor wasje plasje. Een eigen binnenterras met buffet van de club. Heb even een onderhoud met een wandelclublid welke meehelpt en ongezonde tijden achter de rug heeft en herrijst weer. Loop na verwijlen het dorp weer uit, weer onder viaduct door, en draaien van daar het gewaardeerde Leenderbos in. Slingeren de paden over, kom dan aan een prachtige stuifduinenrug, nog steeds oplettend op sneeuwresten op paden , en alert op gladheid, maar het leidt hier toch voldoende af qua natuurschoon, waar dit gebied fameus om is. Kom dan aan een fietspad waar we op afstand een nieuwgebouwde stellingmolen in het landschap van gehucht Strijp zien staan. Blijven toch in de omslotenheid van bos, paadje zus en zo stappen, overwegend sparren en jonge en oude dennen. Het is bekend dat dit gebied veel everzwijnen kent, reeën , herten, maar ik tref er geen een. Steek een wat breed fietspad over wat leidt naar de Achelse kluis, grensdorp Hamont-Achel, dus België, en het bosgedraaf houdt niet op. Dan een lang sparrenbospad, met ook andere tussengroeisels, als lover en den, en vliegden. Volgt een wijdse sneeuwbedekte akker, en gaan zowaar een sneeuwvrij fietspad op. Wordt dan toch weer padenwerk gaan en waar ik me op verheugd had dat het met de modder wel meeviel? Te vroeg gejuicht! Het wordt een soort dans van hink stap sprong, de laatste kilometers, en bedenken hoe zal ik die en die barrière nemen. Ik zal eraan moeten geloven en moet er toch door. Ga dan een beek over, platte houten brug met anti-slipplanken. Loop dan paralel met het vorige pad terug langsheen een rijk plassengebied wat visvijvers zijn. Zojuist geschoont van weelderig riet dat nu in hele hopen langs de oevers ligt. Volg een poos een z.g. rode koppaaltjesroute, na droger gaan wordt het toch weer zompig dan. Ga langdurig om de plas heen. Een pad afleidend in, opnieuw een plankenbrug, even moeilijk op en afstappen, houdt me in evenwicht met afschermende paaltjesrijen aan de kop van brug, terug de zompigheid in tot aan een asfaltweg. Een zucht, en redding van voorgaande, ga ik onderlangs een industrieterrein, waar talloze buizen voor waterafvoer van de terreinen de grond uitsteken van de sloothellingen, en de sloot in die weer op de Kleine Dommel zullen uitkomen. Ga langsheen een paviljoen van de plaatselijke vissersclub , van wie de vijvers ook zijn. En sta dan plots aan de finish, de autogarage. Ik heb een schitterende natuurtocht achter de rug, ondanks de ongemakken nu en dan. Sneeuw en modder. Had het zeker niet willen missen. Het gebied is een verademing. Kijk naar mijn broekspijpen, ja wat dacht je, maar staat tegenover, absoluut een aanrader deze tocht met dit natuurgebied in de aanbieding. Ik zet me aan een der tafels daar met een bakkie om op adem te komen. gesprekje hier en daar met personeel, bestuursleden, medewandelaars aan de tafels. Het schijnt dat de schemer invalt, en dan zet ik er maar de benen weer in, de lange gang naar het dorp. Oei, die uitdrukking benaming is niet naar de zin van menig Valkenswaardenaar. Ik kijk terug naar een mooie dag. De club was erg tevreden over de opkomst, want de wandelagenda was overvol mogelijkheden vandaag, enkel al in onze provincie. Een saluut aan u wandelaar en lezer dezes. Houdoe! Tot volgend keer weer.
Ik heb de verschijnselen van bijzondere lente-aankondigers die zich door het zachte weer deze winter tot nu toe al vroeg aandienen nog niet allemaal waargenomen. Natuurvorsers melden opkomst van speenkruid, gele kornoelje,, sleedoorn, en krokus waargenomen te hebben. Ik zie bij mijn woonst, enkel de kleine margrietachtige bloempjes in de gazons.
Aan het busstation tref ik Haagse Loek, en gaan op weg naar Waalre. Heb bij aankomst twee mogelijkheden om kort te gaan naar de startlokatie. Ik loop tegen de stroom starters in en zie ook Duitse personenwagens, opvallend veel Belgen, en zelfs een Duitse touringcar afgeladen vol wandelliefhebbers. Het is duidelijk, OLAT heeft zijn naam wijd en verbreid gevestigd. Groet constant wandelaars mij tegemoetkomend, tot dat ik aan de wat statige startlokatie kom, van buiten af gezien, met glazen deuren. Het is een groot dorps gemeenschapshuis, en activiteitencentrum. In de zaal wordt ik van alle kanten aangesproken, en er zijn zelfs nog nieuwjaarswensen bij. Natuurlijk is Hennie ook weer present met hare winkel uitgestald. Ik schaar mij in de rijen voor het startbureau. Inschrijving gaat best vlot, en aan de uitgang bekom ik een blad driedelige route-omschrijving. Een snelle blik daarop verzekert me van een Echt -OLAT-parkoers wat al tijden hun slogan is. Het leest als paadje hier paadje daar, zus en zo. Ik zet er verwachtingsvol de schreden weer in. Maak het in Nederland befaamde rondje om de kerk, waar de pastoor in zijn voortuin nog een lichtjeskerstboom heeft staan van electriciteits draden met kleine lichtjes natuurlijk. Gaan door het oude centrum het dorp uit, steken een doorgaande weg over en kom dan in een gegoede wijk, die me snel verbindt met de lokaal geroemde natuur. Stap een bos in her en der over liggende boomstammen, door de o.a. de voorbije stormweken geveld. Was even precair of we de natuur in zouden mogen omdat staatsbosbeheer ons de voorbije weken ontraadde, erin te gaan. We zullen onderweg de stormschade zien telkens van topless.... bomen, en andere afgebroken takken. Het zal dan toch geen afbreuk doen aan het natuurschoon, dat de streek van o.a. Waalre te bieden heeft. Het is best modderig, maar nog te begaan, maar toch opletten niet uit te slibberen. Enorm veel bladeren en takken groot en klein dienen als anti-slib. We kringelen over de bospaden en lijken te koersen op de noordkant van Valkenswaard. Dit blijkt ook. We gaan om een openluchtzwembad in ruste, en onmetelijke sporttereinen. Het is al meteen een mooie opening van de wandeldag, met ah's en oh's. Nu horen we verkeer en al ras staan we aan de doorgaande autoweg, Eindhoven-Valkenswaard, en geraken zonder kleerscheuren over de al drukke weg. Mogen even een breed fietspad gaan om aan een uitspanning van een café/zaal, resto meteen achterdoor over een parkeerplaats te gaan. Hier is welliswaar een rustpunt voorzien, maar ik negeer dit omdat het me wat vroeg is en duik de natuur weer in. Beland dan aan grote visvijvers waar we omheen draaien, veel water enerzijds, hekwerk aan de andere zijde als afzetting van een groot golfterrein. Het is drassig nu en dan, door de vele neerslag van voorbije weken en maanden, de grond lijkt oververzadigd. Ik zoek waar ik kan drogere delen en graspollen, om op de been te blijven, ga dan een afdaling naar een dalletje voorzichtig en vervolg tot een opstap van een brug over riviertje de Tongelreep, welke ontspringt in België, en bij Eindhoven samenkomt met de Dommel. Nu wordt de moddertoestand avontuurlijk, en voor me zie ik een groepje moeizaam zich worstelen langs plassen op paden, zich krampachtig en voorzichtig vasthoudend aan struikgewas stengels die ook nog veel doornen hebben. Een gekerm, gevloek, gekreun. Het aanvankelijke graspad is verworden tot een slijkbende. We geraken het bosdeel uit en na een bocht dient zich te eerste rustpost aan. Hier wacht Noud en zijn broer me kennelijk op, die me al vooruitgegaan was. Ik laat me de beker koffie en brood met beleg dankbaar en goed smaken. Hierna struin ik op een verkeersweg af die tussen Valkenswaard en Leende dwars door de bosgebieden loopt. Aan de weg steken de 30 en 40 k.m. gaanders over het Leenderbos in, wij vervolgen op een fietspad, en mogen de weg de andere kant de natuur induiken, eindelijk verwelkomen we het smalle asfaltpad, met opluchting en blijdschap. Het is bekend , dat in deze wouden de everzwijnen en herten en reeën welig vertegenwoordigd zijn, we zullen ze echter vandaag niet treffen. Ik mag afslaan een bospaadje in en draai dan een bosweg op die overgaat in breed, waar een immense watervlakte op de paden, en nu wordt het voorzichtig zoeken naar droge delen en graspollen om over te springen. Het wordt een regelrecht waterballet. Paden staan ruim onder water, en het is omzichtig stappen, nou ja eerder pootje baden zeg maar gerust. Hele paden staan onder water. Kom aan een heideveld, waar ik nog droge delen vind en driftig voorbij gereden wordt door cross-fietsers niets en niemand ontziend en die er zelf uitzien als varkens. Ontwaar aan de einder een heuvel welke later een wildviaduct blijkt over de rijksweg van/naar Maastricht. We laten het voor wat het is, en kringelen wat droger door bos, en heidevlakten. Ik prijs me gezien de nattige ervaringen gelukkig niet voor een langere afstand gekozen te hebben vandaag. Takjes en oud bladwerk geven de wandelaar enigzins houvast. Dan geraak ik in landelijke ruimten , wijde blik, met her en der een huis of boerderij. Een asfaltweg zelfs, en na wat gedraai dient zich opnieuw een rustpost in de vrije natuur aan. Daar neem ik wat brood, een kop soep, en koffie na, om na wat korte gesprekken en ontmoetingen mijn weg te vervolgen. Zowaar in tegenstelling met de barre weersvoorspellingen later op de dag en vanmiddag, breekt de zon goed door en gaat het toch weer de paden op. Raken net niet de zuidelijke bebouwing van Aalst, gemeente Waalre, steken wat later weer de weg naar Valkenswaard over de fameuze Lissevenlaan in, langs duingebieden en vennen, genieten er de mooie villa's en gaan dan toch een heggepad in nog wat bos doorstruinen, o.a. een oud spoorwegtracé wat vroeger Eindhoven met Neerpelt en Hasselt verbondt. Gaan nu meer op Waalre aan en passeren de ruïnes van een destijds afgebrand gemeentehuis, met een wansmaak van misdaad, maar men de dader{s] nooit heeft kunnen achterhalen ondanks herhaalde opsporingsberichten als op de regionale en landelijke pers en t.v. We steken over aan het oude nog bestaande en zo genoemde stationskoffiehuis de weg over, en weer volgt een groot bosperceel, dat ons via omwegen dichter bij een woonwijk van Waalre geleid. Dan is het uit met de bospret en gaan we door een woonwijk linea-recta op de finishzaal af. Aan de ingang van de zaal zijn bezems standaarden geplaatst om de modder en ongerechtigheden buiten te houden en we onze schoenen kunnen af te vegen, of borstelen eerder. Daar maken we het dan in de nablijf nog gezellig met ontmoetingen, en contacten. Der Franz is ook van de partij, en zamelt alras een hele groep aan zijn tafel van wandelvrienden en bekenden vanachter grote glazen gerstenat. Ze staan bekend als het drinking team. Het gaat er jolig aan toe ook, met het vorderen van de tijd. Opvallend is ook het aantal nablijvers in de gehele zaal. We hoorden vandaag opvallend veel Duits en Vlaams, in al haar streektongvallen. Ik vernam al voor de tocht dat uit Hemiksem, Patrick en Linda present waren, en daar wachtte ik dan ook op. In de achterste regionen arriveren zij en ook anderen in de zaal. De begroetingen zijn allerhartelijkst. Het wordt een heerlijke Nederland/ België samenzijn, want Pat kent natuurlijk veel van zijn wandelvrienden van daar nu hier aanwezig. Martien, oorsprong Ned.-Limburger, inmiddels een halve Belg zetten we ons gevieren aan tafel, en kouten over vanalles en nog wat en wisselen de laatste nieuwtjes uit, het is oergezellig en dan kent gezelligheid geen tijd. Rondom ons loopt de zaal steeds leger, en het komt ervan dat het zaalpersoneel al orde op zaken stelt, tafels worden verzet en de zaal geordend alsook de stoelen natuurlijk, geruimd, geveegd, en we behoeven nog net niet de zaal te sluiten en het licht uit te doen..... Buiten de deur van de zaal komend, blijkt onze lieve heer buiten het licht al uitgedaan te hebben, en staan we meteen in de pikke donkerte. We nemen hartelijk afscheid. We en zeker ook ik , kijk [en} terug op opnieuw een "Echt Olat-tocht", wat hun slogan is. Puik parkoers weer bos en natuurrijk, een gezellige sfeer en drukte, in Internationaal gezelschap. Onze wegen scheiden aan de uitgang, Martien moet nog zijn vehikkel zien te vinden in het duister en loopt met me een stuk mee. Ben heel tevree, dat ik me niet heb laten weerhouden, door het voorspelde barre weer, wat in deze hoek des lands grandioos meeviel. Een zeer geslaagde dag, en ik denk maar niet aan de ontberingen onderweg. Aan de bushalte staat Haagse Loek of ook wel Luuk, ook weer en aanvaarden we de reis terug op huis aan, nog nagenietend van een prachtige natuurtocht vandaag weer. Zoals gezegd: Echt Olat dus. Tot volgend keer weer gewaardeerde lezers en ik groet u met het Brabantse: Houdoe! Peter Heesakkers
Al op mijn gang vanaf de voordeur is het genieten geblazen, de kerstversieringen, in de voortuinen en vanachter de woonkamerramen. Kerstbomen in voortuinen verlicht en behangen wel of geen naaldbomen, het belooft een uitbundige uiting alle jaren door en meer. Mijn overbuur heeft zelfs zijn dakranden versiert met kerstlichtjes. Een feestelijk gezicht in de straat, even verder ook op de balkons van appartementen. Het baadt hier en daar in het licht. Wat verderop gekomen koeren de duiven volop, en dat betekent neerslag op komst. Niet voor overdag vandaag zo weten de weermannen te vertellen. In de bus achter me zit onderweg iemand amechtig te zuchten, kreunen en steunen, en te geeuwen. Tussen Valkenswaard en Dommelen is het landschap wat grijzig door lichte ochtendnevel. Ik kan vlak voor de zaal uitstappen. De hele omgeving van het etablissement is overladen met auto's van deelnemers, en ik moet mij geduldig aan de ingang van de zaal opstellen van uit en ingaand voetverkeer. De nodige kerstbegroetingen volgen door de zaal heen, en zowaar aan de inschrijftafel is het aansluiten. Hennie uit Heerlen, zit er geduldig te knutselen terwijl Theo ergens buiten al de benen strekt. Na het bakje koffie ga ik dan maar op weg. Eerst door groenige straatjes en achterom's, villaatjes, tuinen, en na enig straatwerk dient zich het Christoffelpad aan buiten de bebouwing geraakt. Een bord met mededeling dat de route omgelegd is vanwege onbegaanbaar, moeten wij accepteren. Mogen even verderop dan toch de velden in. Passeren een monumentaal gebouw waar tijdens de 2e Wereldoorlog de Duitsers hun afluisterpost hadden van radioverkeer van de ondergrondse zowel als militair. Op de paden langs de akkerlanden liggen plassen met ijsvliezen, gaan tijdelijk over op asfalt langs boerenhoven, en altoos blaffende honden. Komt toch een graspad tussen weideland. Een modder en draspad door weiden. Paadjes langs Keersop en Dommel en ruig bosgebied, nu en dan een smalle stalen balkbrug met hoge leuningen de wateren overstekend. Een plankenpad over moerassen. Weer effen welkom asfalt na alle gelaveer door drassig gras, volgt een smal bospad slingerend door ruigten en bos en moerasgebied. Komt rustpost in een scoutinggebouw in zicht D'n Duvelshoek, waar we eventueel nu al een meegekregen speciale gratis soepbon snert, kunnen bekomen. Bij binnenkomst slaan brillen spontaan aan vanwege de vochtige warmte, en moeten deze even afgezet worden. Het is er eivol. De erwtensoep is heerlijk bereid en gaat er naar smaak de monden in. Na deze pauzestop draai ik het gebouwtje omheen en tref er als lijkt afgesproken legio bekenden, die hun extra lus erop hebben zitten. Korte gesprekken, en handjesschudden volgen snel op. Krijg ook nog tips omtrent de te volgen route en toestanden ervan. Mag zig-zag bosgebieden doorkruisen, waterdruppels als paarlen aan boomtakken, en struiken, gevolgd door akkerlanden en weiden, met oude eiken, beuken en abelen omzoomd. Kom haast ongemerkt de Dommel weer tegen en drassige paden sturen mij een camping niet geheel in ruste ,op. Een doorgaande tweebaansweg blijf ik op fietspad tegen de richting verkeer in volgen. Een baldadig gemaskerd koppel jongens gaat op me inrijden roepende Alla oe akbar. { Allah is groot}. Ik geef geen krimp en ze laten me toch. Het waren blanke Nederlanders, maar flinkdoenerij. Kom een eindweegs verder aan een afslag een parkeer terreintje op welke mij leidt langs een groot ven, slinger het pad volgend hierlangs en bereik dan een grote visvijver, de felle en laagstaande zon tempert haar licht vanuit het donkere water, weer parkeer terrein over en vervolgens een wat lange asfaltweg. Tegen de lage zon inkijkend tref ik hier Theo van Hennie. Gaan een wijkje in met villa's en langs en hoge beuken hegpad. De rustpost wordt vermeld bij particulieren achterom in een schuur, in inmiddels wijds boerenlandschap. De binnenkomst is verrassend, het is er aardedonker enkel kerstboomlichtjes verlichten de wanden , het plafond en de tafels, en het provisorisch buffet, het heeft wel iets in deze tijd, erg romantisch, maar mijn geld in mijn moneybag is moeilijk te ontcijferen in de donkerte. Ook hier zijn gastheren en vrouwen ons zeer gedienstig. Het is knus hierbinnen. De langere afstandslopers slaan links voor een extra lus, wij rechtsaf na het erf buiten dus. Na wat open ruimten gaat het weer het schuilgroen in, paadje her en der, zus en zo, een z.g. schuilhut voor zomerlopers die voor een bui schuilen willen. Bossen vooral den en vaak ook oude spar zijn ons deel, met gras en zand of grindpaadjes. Kom dan na heel wat gedraai aan een akkerveld welke we deels omheen mogen om weer bij het scoutinggebouw terug uit te komen. Nog steeds druk daarbinnen , maar een zitje is nu gauw gevonden. Na deze post volg ik een klinkerweggetje, die mij stuurt naar een smalle doorgaande landweg, waar de bermen kaal gereden zijn van groen naar zanderig, door de passages van auto's, maar ons deert het niks want we mogen een betonnen fietspad gebruiken, om later weer de velden in te mogen met winterse aanzichten, zonder sneeuw dan. Maar toch, in de verten verschijnen grijze wolkenpartijen die rap aangroeien, en de zon gaat meer en meer schuil. Gaan over modderige paden omzichtig lopend en inschattende waar en hoe te gaan. Gaan weer een smalle stalen balk met hoge brugleunigen over, en worden verrast en vergast op een immense modderpartij, overleggen waar de voetstappen te zetten er is geen keus. Ik tast aan weidedraad voorzichtig, ah geen stroom op en glibber en glij en sop het pad een eindweegs door, avontuurlijk, langs volkstuinen af. Ik breng het er relatief goed van af. Bemodderde broekspijpen onderaan, dat wel en schoenen natuurlijk. Na deze beproeving, {de zoveelste vandaag}, langs een klein voetbalveldje pad naar beneden een bossage door, en vanaf hier zoekt de parkoersarchitect naarstig naar kleine bos en doorgangspartijen, want we zijn in de bebouwing van Dommelen aanbelandt. Passeren hoven, groenvoorzieningen, achteroms, groenig meest. Korte veldpaadjes. Straten huizen en villaatjes in goeden doen. Om dan een wegje hoge beukenhagen te volgen in klinkervorm, een parkeerplaats grote supermarkt over, en staan we vrij plots terug aan de start/finishzaal. Even is er onrust denkende dat ik mijn buspas kwijt ben, alles wordt afgezocht bevraagt , afgetast in zakken, en dan blijkt deze toch in mijn borstbeurs te zitten, de opluchting is groot natuurlijk. Zet me na afmelding bij de aldoor knutselende Hennie, ja van Theo, en haar nering, die al in de zaal was bij mijn binnenkomst, en neem van de schrik bekomende een bakje koffie na, met een gesprek met beiden. Opgelucht. Het parkoers vandaag was erg wisselend, afgewisseld met winterachtige landschappen. De tocht had geen dag later mogen zijn, het weer sloeg resoluut om de komende nacht, met een dik pak sneeuw en verkeer en openbaar vervoers-ongemakken en gestopte diensten. Slecht begaanbare wegen en ook stoepen. Daar had je mij zeker ook niet getroffen. Nu kon ik terugkijken op een mooie en zinvol bestede dag. En verdomd! Op mijn gang te voet naar huis zong ergens in het groen een merel als leek het zijn lentelied, en ja op zijn achtergrond de kerstverlichting weer die volop brandde, aan de woningen. Wat een contrast als met de volgende dag. Extreem winters dus. Aan u allen beste lezers, wens ik een gezond, gelukkig, voorspoedig Nieuw-jaar {2015} toe, met ook veel wandelgenot aan u en de uwen. Ik groet u met mijn Brabantse: Houdoe! {Hou je goed}. Tot volgend keer weer.
Met het uitlopen van mijn straat zie ik in een voortuin een paardenbloem en een zaadbol die zaden produceert voor de voornoemde bloem. Bij mijn weten is het toch een echte lentebloem. Bloemen in tuinen trotseren de late herfst temperaturen, die dicht bij het vriespunt zouden moeten liggen. Toch mag ik vandaag enigzins lente-achtige temperaturen en een dag vol zon verwachten. De bus is er op tijd, maar de chauffeur vermaakt zich met s.m.s.-en. De aanlooproute naar het clubhuis doe ik a.h.w. blindelings. Het gaat een andere kant dan gewoonlijk het dorp uit, eerst wat oude huizen, dan een wijk met kleine villa's door, welke rap overgaat in een buurtschap oude stijl, met her en der een huisje, of boerderij-achtig iets, tuinen ertussen groot en klein en elkeen zijn eigen teelt/verbouwing. Ik haal een groep Venlonaren in die het even niet meer weten, de straatjes veranderen in voetpaden langs o.a. een oude kloostermuur van honderden jaren her, en bestrating lijkt haast insgelijks. Waar de tijd bleef stillestaan... Steken dan de kasteellaan over, met hoge muren erom heen. Erachter schuilt een groot middeleeuws kasteel met park en tuinen, annex klooster, dat inmiddels ook vergane glorie is, en leegstaat.
Bewonderen het kleurend beukenblad van oude reuzenbomen. Krijgen aan het eind van de laan toch weer zeer oude bestrating te gaan, steken een ringweg over en vervolgen een jonge beukenweg. In de blauwe lucht boven mij en aan de horizonten tekenen talloze condens vliegtuigstrepen af. Het landschap verwijdt zich een poos nu. Gaan aan een schaapsweide een zandweg in en passeren ook een wei met flinke trekpaarden, de weg omzoomd met pas geknipte jonge knotwilgen, en onder een paar torens van de bijhorende hoogspanningsleidingen door. Gaan langs winterklare akkers en velden met toch nog vee in de weiden. En dan volgt een lange weg naar dorpje Boerdonk opaan. Behorende tot gemeente Veghel. Aan de kerk en bij de ingang van het dorpje pauzeert een peloton tourfietsers die een meegebrachte boterham verorberen. Ga door de kleine kern, langs het kerkje, wat beuken en eiken boorden de weg, dan toch eindelijk op de bossen aan. Het blijkt een schitterend oud overwegend sparrenbos te zijn, en het is meteen genieten. Het is slingeren van pad naar pad en ik ontdek ook diverse paddenstoelensoorten en groepen. Steken asfaltweggetje over verder het bos in. Moeten de z.g. blauwe toeristische route met kleurkop palen volgen, en krijgen ook nog een ommegang van een ven en gaan dit ven met moerassige omgeving per lange slingerbrug volgen. Een breed bospad dan erna, en nog wat bospaden en wegen, houdt de bospret op, steek een voorrangsweg over, fietspad vrijliggend op en volg deze een poos. In de stilte hoor ik almaar in de verten sirenes, kijk goed rond en tot waar het oog reikt, nee rookpluimen zie ik niet, en bedenk als het een ambulance is hij wel erg lang onderweg naar enig gebeuren is. Na een bocht in de weg, zie ik aan de overkant wat politie-auto's en een ambulance staan, wat personenauto's maar geen toeschouwers. Ik zie dan naderbij komend de hulpwagens wegrijden. 'sAvonds vind ik uit via media, alsdat er een dode man in een sloot met flink water lag. Vlak aan de plek des gebeurens is het even zoeken waar de rustpost is, en loop ik verkeerd. Als ik besluit om door te lopen komt een jonge vrouw aanlopen en weet me te vertellen hoe ik aan de post kom. Loop een ruime zaal binnen, vol wandelvolk, en laat me de erwtensoep goed smaken. Lekker, en kundig gemaakt. Vervolg m'n weg, nu door een echt Peel-landschap lange asfaltwegen langs sloten met gerooid riet aan de kanten en opgeschoonde sloten, het en der struikgewas en andere bosjes, die de weiden en akkers scheiden. Het asfalt is her en der afgeschaafd door slijpmachines omdat boomwortels de weg omhoog gewerkt hebben. Krijg intussen weggetjes met eik , berk of beuk omzoomd te gaan. En aldoor velden allerlei gewas voorheen , geploegd vaak en winterklaar geoogst. Bietenhopen voorbij. Steek de weg naar Boekel over en vervolgen even vlak landschap, wijde blik. Eindelijk een zandwegje in vlak bij plaatsje Handel, eerst randje bos en wijdse velden anderzijds, en dan toch dit bos mogen we ingaan. Mis een pijl, anderen zagen die wel, en wordt naar het juiste pad geroepen. Ik blijf de omgeving in me op nemen, en dan mis je wel eens wat. De paden vergrinden, en na een haakse bocht gaat het de plomp in tussen rietboorden ligt een betonnen plaat als brugovergang een persoon breed, dus in ganzenpas te nemen. Het is vast de Aa-rivier, die we al een paar keer te zien en over te gaan kregen. Moet nu smalle graspaadjes blijven gaan langsheen dit riviertje, en verderop langs weilanden met vee, als koeien, schapen hier en daar een paard of paarden. Tekent zich de nieuwe noordelijke wijk van Gemert af, de Doonheide. Volgen nog even wildpaadjes en moet dan een klaphek door en ga randje wijk over een grindpad, dan een straat door en sla op een fietspad doorgaande weg langsheen, en verkies veiligheidshalve later bij gelegenheid een stoep op te gaan. Ik hoor geluiden van een harmonie als lijkt dat sinterklaas ergens zijn intocht doet. Het kiezelpad eindigt. Gaan wat straten door met mooie onderhouden voortuinen en duik van jonge wijken uit zestiger zeventiger jaren door, naar oude straatjes. Haal daar een krasse jong/ oude dame in waarvan ik vorige week mijn bedenkingen had bij Olat, met de modderfinale daar en zij met wandelstok en twee kunstheupen, haarzelf knie diep door de modder moest worstelen, natuurlijk was ik nieuwsgierig, en informeerde ik. Ja was erg pittig vond zij, maar had zich er toch doorgeworsteld. Ik val bijna van mijn geloof af, van verbazing en respect, ja val helemaal stil. Ga wat steegjes door, tref nog woonflats recent, een smal beekje kronkelt door een natuurpakje, brug over en zie dan de straatnaam waar de finish is voorzien. In de zaal gezellig druk, achter de aan-afmeldtafel wordt geglunderd. Een puik deelnemeraantal, maar het mag gezegd, dat het wandelprogramma in den lande erg pover was vandaag, en ja de echte die-hards willen wandelen en gaan toch. Vandaar de tongvallen uit diverse hoeken van het land. Ik schuif aan tafel met bestuursleden, en ander nog binnenkomend wandelvolk, en vanachter een paar tassen koffie wordt de tocht van vandaag en wandelwetenswaardigheden geëvolueerd. Tot het maar uurdienst openbaar vervoer me in de benen zet. Ik heb een prachtige wandeldag met lente-achtig weer ervaren. Aan de zuidwestelijke hemel komt sluierbewolking opzetten en ik bewonder het natuurverschijnsel bekend als "bij-zon". Dit is een concentratie ijscristallen, die zich als een regenboogvlek aan de hemel aftekent, als deze aangeschenen wordt door de laaghangende zon. Heel mooi, byzonder en lang te zien dit keer. Het is tevens het voorteken van naderend regenweer, en dat werd het later op de avond ook. Met de route vandaag werd al enigzins rekening gehouden kennelijk, met eventueel vroeg winterweer, gezien het vele verhard en asfalt vandaag. Maar de routeuitzetter -{s}, had -{den} toch aan een erg wisselend parkoers gedacht. Zuth betekent, Zonder uitvallers Thuis. Een echte wandelsportnaam alzo. Aan u beste lezers, alle goeds, gegroet en tot volgend schrijven. In Brabant zeggen we als afscheidsgroet: Houdoe,
Aan de vooravond wordt ik door de weersvoorspellers gerustgesteld. Op de dag van deze wandeling, kán het enkel nog in de noordelijke helft van het land regenen. Wanneer ik op de wandeldag opsta en uit m'n raam kijk, zie ik een miezer neerdalen. Zet bij mijn ontbijt even de computer aan om de buienradar te raadplegen, tja zo gaat dat tegenwoordig vaak lijkt me en is de belangstelling voor de tocht in deelname beïnvloedbaar. Naar het zich op het scherm laat aanzien, zal het de gehele dag regenen. Snel voeg ik in mijn rugzak regenkleding toe en gaat de plu ook maar mee, en even later ben ik op weg naar Noud, door killige en aldoor gestaag vallende regen. Ik verwacht eigenlijk dat Noud zal afzien om te gaan, ook hij heeft zijn scherm op de buienradar staan als ik binnenkom. Wim, Noud's broer, is ook geïnteresseerd in de wandeling vandaag en zal dus ons vergezellen. We rijden de bebouwing uit en het landschap laat een mistig eerder nevelig beeld zien, en de ruitenwissers zwaaien ons toe. De miezerige regen daalt neer. De snelwegen tonen verkeersarm, kennelijk gaat er zogezegd geen hond door. We bereiken de startzaal die op een andere plek blijkt dan de eerdere folders en wandel programmaboekjes ons duiden, maar Olat heeft de bepijling naar de startlokatie aangepast. We behoeven niet ver van de startzaal ons parkeerplekje te zoeken, wat een aanduiding lijkt voor de opkomst vandaag. Er zullen 562 ingeschrevenen melden. De meesten op verkorte afstanden. We gaan op weg met een vierzijdige route-omschrijving in de hand, op a4 formaat, die als gewoonlijk zeer gedetailleerd is. Krijgen eerst wat dorpse bebouwing, nieuwbouw eigenlijk, komen aan een eendenvijver, waarvan deze schrikken van het vroege wandelvolk, en het water kiezen is ons een raadsel. Gaan een houten brug over en vervolgen een diepe sloot erlangs, en geraken al snel de bebouwing uit. Begroeten Weertse Thieu een bijna negentiger, die er nog een beste pas in heeft. We gaan akkerland in via een diep modderig pad wat het voorteken van de dag zal betekenen. Krijgen dan een zogezegd 60 k.m. asfaltwegje te gaan en wandelen voorbij een reeks huizen en schilderachtige boerderijen. We bezien hier oude bomen langs de weg in herfsttooi. Dat is het vandaag ook, echt herfstig enkel de wind ontbreekt, de neer drenzende regen, enigszins koud, diepgrijze lucht, om ons heen neerkomende bladeren, eigenlijk mistroostig, maar ja het is nu echt herfst. We steken de noordelijke ringweg van Nistelrode over, en gaan natuurgebied de Maashorst in, gaan vervolgens langs en later door een groot golfterrein, en gaan via drassige paadjes een poos door bosgebied. We lopen in een gebied waar de aardkorst roerig is, en de laatste eeuw al de nodige bevingen plaatsvonden. Ik kan me er een daarvan nog herinneren. De z.g. Peelrandbreuk. Het is te merken aan de vele verhogingen in het landschap. Ook valt op dat hier zo'n 120.000 jaren geleden, de rivier de Maas schelpenzand meevoerde en afzette. En voelen we knapperige grond onder onze voeten. We doorkruisen de natuur in al haar herfstige glorie. De rustpost komt in het vizier en we laten ons koffie en brood goed smaken. Na enige tijd lopen zien we het knooppunt A50 met de A59 op afstand. Plots dient zich de splitsing afstanden voor het grote werk aan, en ik snap nu nog niet waar de 40’ers, aan de andere kant van het afzetdraad konden komen.... Wij gaan onder de A50 door en gaan de natuur weer in, fietspaden op en langsheen slagbomen om via een z.g. klaphek te geraken in afgezet gebied. De borden waarschuwen ons evt. vee niet te benaderen, maar het oogt rustig, geen vee te bekennen, totdat we plotseling een stier op een zestal meters van ons pad zien staan achter een bossage. Een stevige jongen ,en even imposante horens, wij geraken er heelhuids en noem het maar vredig voorbij. Ik blijf het beest op veilige afstand gadeslaan. Waarschuw aankomende wandelaars om niet stil te staan en dat het beest zich daar bevindt. Wacht ook nog op een dappere wat oudere dame waarvan ik weet dat zij met twee kunstheupen en wandelstok achter ons komen zal. Het kolossale beest blijft als versteend staan en wanneer ik zie dat er niemand meer het pad afkomt, vervolg ik mijn route. Dan kuiert de dikkerd ons wandelpad op tegen de wandelrichting in en hoop ik voor de achteropkomers waakzaamheid en het beste. Na een poos gaan we door een plassengebied, ontstaan door afgravingen voor de wegenaanleg in de omgeving, en lopen langs de boorden hiervan gelijk een strandwandeling. Op het eind hiervan, worden we wat onhandig door een sloot gestuurd met wel erg steile op en afgang, en blubberen we voort. De schelpengrond houdt kennelijk het regenwater langer vast. We geraken na enig boswerk te stappen aan een camping met verborgen liggend kantinegebouw. Binnen slaan de ramen aan met het vochtige en warme temperatuur binnen, en de regenachtige kou buiten. We nemen een bakje koffie en vervolgen om anderen ook hun zitje te gunnen. Weer over schelpenpaadjes bossen door komen we aan een ven met aan de kant een waterpomp, we kunnen het niet laten een tijd lang water op te pompen. Het kindgevoel door vermaak komt even in ons boven. Meteen wat extra lichamelijke oefening. We vervolgen door het uitgestrekt gebied van de fameuze Maashorst. Het blijft bospaden gaan nu en dan graswegjes maar wel erg nattig. Herfsttaferelen van boomzwammen, zomaar paddenstoelen het is een lust voor het oog, de herfstkleuren van allerlei boomsoorten de echte herfst. We komen aan de z.g. soeppost, waar we niettemin van alles anders desgewenst bekomen kunnen. Komen hierna in de buurt van gehucht Slabroek. Zijn zeer content met even asfalt onder onze schoenen, en vervolgen landelijker taferelen. Ad de parkoersarchitect, en zijn volgelingen kunnen het niet laten ons finaal nog even van de slootkanten te laten genieten. En dat zullen we weten. Het is een pad langsheen een sloot dat gaandeweg steeds slechter wordt en we zakken tot aan onze knieën weg in de blubber, stilstaan is vastzitten en verder dieper wegzakken. De sloot blijkt recent uitgegraven en de blubber en beplantingen uit het water zijn op het wandelpad gedeponeerd. Hier vervloek ik toch de uitzetters , dat men hier geen alternatieve desnoods omweg gevonden of in plaats van gezocht heeft. Menigeen zie ik om me heen ploeteren en ook ik zwoeg al vallend me er door. Eigenlijk mensonterend dit en niet verantwoord. Dit moedigt nieuwkomers in de wandelsport niet aan. Mijn kleding raakt afzichtelijk en ik schaam me voor de passanten, wanneer ik weer verhard bereik en volk tegenkom. Ik tracht in een waterplas langs de weg me een beetje te fatsoeneren en wat mijn dikbemodderde handen en kleding betreft. Ik ben ook boos op de route-uitzetters, er was geen weg terug meer. Ik wandel het rustige dorp Nistelrode binnen na onder de tunnel van de A50 doorgegaan te zijn. Loop nog wat achteromgangen en straatjes door, geen mens te zien om recht op de finishzaal af te stevenen die in zicht komt. Eenmaal binnen ga ik linea recta naar de washroom om me daar wat te verschonen. Zit tot aan de knieën onder de modder, het ziet er niet uit. Na afmelding in de zaal en een kopje koffie na, en een gesprekje met Hennie die op haar Theo wacht, Hennie kan nog geen afstanden lopen.... En werkt , of knutselt aan glazige voorwerpen om haar tijd te besteden, aanvaarden wij Noud, Wim en ik de terugtocht huiswaarts. We kijken terug op een herfstige mooie natuurtocht, met als enige wanklank die laatste 2 k.m. door de bagger. Dat traject diende aangepast te worden. Hoe m.n. de dame met haar kunstheupen en wandelstok, en andere mindervaliden of gebrekkige lopers dit overleefd hebben pijnig ik me nu nog de hersenen. Het was weer echt Olat, zo is hun leuze. Noud zal de tocht in beeld brengen dezer dagen op OLAT.NL . Daar kunt u deze tocht op bekijken op onderdeel foto album. Onderweg naar huis hield ik me in een bepaalde zit in de auto om het interieur te sparen. Ik ga me wel bezinnen of ik bij dergelijk weer als vandaag, me nog wagen zal aan de bijkomende ongemakken van zulk parkoers in deze weersomstandigheden. Wordt er ook niet jonger op zogezegd. Aan U beste lezers: Tot volgen keer weer. Hartelijk gegroet, oftewel Houdoe! :: Peter Heesakkers
Onder een wolkloze hemel, zon, dus stralend weer ga ik van start vanuit de bekende locatie Jagerslust. De zonnebril kan wie weet voor het laatst op de neus. Ik aanhoor het klokgebeier van de monumentale koepelkerk in het kleine dorp. De eerste weg is al opletten vanwege natte bladeren, die een wat gladde aanblik hebben, maar ook voelen. Ik ben gewaarschuwd. Om me heen hoor ik de eikels uit de bomen kletteren. Het voelt nog wat killig aan een echte herfsttocht. Verbazingwekkend is dat de natuur weliswaar verkleurt, enige boomsoorten er al kaal bij staan, maar anderen als de eik koppig hun bladeren vasthouden. Ik verlaat het kleine dorp snel, een zandwegje in, de velden door. Een schoorsteen op een oud huis verspreid een houtlucht vanwege de stook. De toeristische routemarkering vermeldt een poos de Onderduikersroute. Het pad biedt enige tijd rul zand. Even blijft het landerig met kleurende herfstig ogende vergezichten. Akkers met geoogste maïs en stoppels, en keurig geharkte zanderige velden. Een motorrijder passeert me in eerbiedig respectvolle snelheid, en zet er eenmaal me voorbij een snelle spurt in. Ga weer even bos uit pad langsheen bosrand en velden wijde blik tot aan een asfaltwegje, wat ik na een honderdtal meters weer ga verlaten. Een peloton mountainbikers, daar ga ik voor aan de kant, want afremmen en bellen {fietsbellen } , bezitten zij doorgaans niet. Zij spoeden voort. Ik kom aan een splitsing waar het even raden is. Pal of scherp naar links klopt niet met de omschrijving een blauw wit lint in de bomen geeft de route aan i.p.v. bepijling. Rechtdoor pijlen kent men vandaag kennelijk niet, en vergt soms zoekwerk. Wat later moet ik inderdaad scherp links in vanaf even een asfaltpaadje een graspad in. Ik ben nu in de Lieropse heide en bossen aanbeland, zoals de boswachterijborden aangeven. De parkoersman leeft zich hier uit en laat ons reeksen van paden en boskruisingen al of niet in of afslaand, gaan. Het is het summum van rust en genot, en hooguit de wind ruist door de boomtoppen. Een kruising op papier vermeldt, is bij mij herkenbaar als een T-splitsing, en zo geeft de bepijling ook aan. Kom nu op een grindig zandpad wat behoort tot een fietsroute, en de blik verruimt over vlakten heivelden, met nu en dan in de zon als zilver glinsterende vennen. Er heeft hier kaalslag plaatsgevonden van bossen , om heideveld terug te winnen. Ga enige malen over z.g. wildroosters en vervolg in een decor van heidevelden, bos-achtergronden en aldoor glinsterende vennen groot en klein. In de al lage zonnestand. En aan het Bontven zijn al jonge boompjes divers in soort aangeplant. Paddestoelen zie ik merkwaardig weinig. Maar later dienen zij zich toch in alle grootten en kleuren en soorten aan. De herfstsfeer in al haar facetten. Aan de Starvenweg, bij een slagboom sla ik af en tref er zoekende wandelaars van kortere afstanden die de weg kwijt zijn, en waarmee ik even overleg. Zij voegen zich aan mijn route, zo blijkt. Steken een asfaltweggetje over, verkeersarm en gaan langs hooivelden en weiden en dan tevens bosrand, waar opnieuw vragen rijzen, waarheen en vinden een strik of lint in de bomen en vervolgen dat pad. Gaan een invaliden vakantieoord/bungalow voorbij en langs een grote camping waar het asfaltwegje afbuigt , maar wij moeten vervolgen over rechtdoor graswegje, pijl ontbreekt hier... . Over sloot, en gaan bos uit een rustig asfaltwegje op. Passeren de Hoijserstraat en Hoijser hoeve een restaurant/ uitspanning en volgen een poos wat open landerige weg die me afzet aan de rustpost bij een farm-equipment/ bedrijf. Het is er gezellig druk en opmerkelijk veel Limburgse tongvallen verneem ik. Ik kies voor erwtensoep, en moet gezegd een meesterlijk bakkie, met goedgevulde ingrediënten, en dit voor een spotprijs. Ik laat het me goed smaken. Na deze post even asfaltwegje vervolgen, ga ik een veldwegje in eerst flink modderig, mede door sporen van landbouwmachines. Het pad verbetert gelukkig een eind verderop weer in gras. Even volgen nu asfaltwegjes door herfstig landschap en landerijen. Populierenbomen omzomen de weg, en dan geraak ik aan wat blijkt de weg van Lierop naar Someren. Splitsing afstanden gaan een kortere weg terug links ik moet hier rechtsaf. Hier ga ik een breed fietspad op richting laatstgenoemd dorp. Dat duurt even maar dan moet ik vlak voor een rotonde links een wegje in met huizen groot , groter, soms pompeus het worden nu voorlopig wegjes verhard met eiken en andere boomsoorten omzoomd. Landerijen , en ook een groot glad grasveld, als gras voor speelveldenaanleg, kort gehouden dus. Met bos is het naar het lijkt voorgoed afgelopen. Tref nog een kapelachtig monument welke vermeldt , alsdat op deze plek op 25 mei 1944 een viermotorige Lancaster bommenwerper neerkwam , terug van een missie in Duitsland, en alle inzittenden waren vermeld, omgekomen. De wind speelt door m'n haren, het waait echt harder dan voorspeld eerder door de weerdiensten. Heeft in de opener vlakten ook vrij spel. Het overwegend agrarische landschap overheerst almaar en in de verte weet ik dat het verkeer zich spoedt langs kanaal de Zuid-Willemsvaart. Met vooral eiken omzoomde wegjes, gaat mijn te gane route voort. Vlak voor een doorgaande verkeersweg met silo's op afstand en de kerktoren van Asten boven de kale bomen uitpiekend gaat het wegje voort met huisjes her en der en boerenhoven. Afwisselend verhard en tweesporige zandwegjes draai ik van de vaart en kanaal weg, langs meest kale akkers. Nog her en der doorgeschoten aspergevelden. Akkers omgeploegd of klaar voor de naderende wintertijd. Er is nog veel vee in de weiden onderweg alom. Ga over beek genaamd Kleine Aa, vast een zijtak dan van de grotere Aa. Ik mis ergens een kleine afslag, en dat ervaar ik als ik plots uit een zijweg medewandelaars tref. Moet niet ver om zijn geweest, maar daarom niet getreurd. Rijpaarden staren me eensgezind na vanuit hun weide. Alsook koeien, volgen me met belangstelling. Op afstand zie ik bebouwing dat enkel Lierop kan zijn. Volg een villawegje een poos en vervolgens een weg naar de bebouwing dorp Lierop in. Wanneer ik de kerk passeer speelt het carillion, op mooie wijze: "Down by the riverside". Toch geen godsdienstig lied?.... Slinger het kerkplein over de straat in die recht op mijn finishpost uitkomt. Hier pauzeren ook veel dagjesmensen, fietsers, zo maar wandelaars, en die even uit de auto zijn gestapt voor een kort verblijf. Het is een fameus rustpunt voor hen alsook de wandelaar, die de organisatie betreft. Resumerend: Het was een absoluut mooie route, en heel anders dan anders waar ik weer verwacht had. Rechtdoor pijlen is gezien de reacties onderweg toch wel gewenst eventueel met de plastic linten. De eerste helft veel bos en hei, vennen, na de rustpost, meer agrarisch. Dit weekend kenmerkte zich door zeer abnormale hoge temperaturen, een record zeggen de weerkundigen. De een zei een eeuwrecord, de anderen sinds 70 jaren. Gisteren al, en vandaag konden we nog een dagje meebeleven. Ronduit zomers! Na de helft van de tocht nam toch snel de bewolking toe, maar de regen wachtte toch tot in de late avond. Als eerder gezegd, een mooie wandeldag. Wandelaar/lezers, ik groet U. Tot volgend keer weer. Houdoe! : Peter Heesakkers.
We mogen weer een uurtje langer uitslapen, omdat de klok terug is gezet naar wintertijd. De R zit in de maand en dat is 'sochtends even voelbaar. Ik tref onderweg naar het station een mooi Halloweentafereel aan in een voortuin, in de vorm van een spook met schedel, een spinnenweb, wat kalebassen, uitgeholde pompoenen met brandende lichtjes erin, wat in de donkerte aanspreekt, en nog wat wilde versierselen. Toch is deze uit de U.S. overgewaaide traditie hier nog niet zo ingeburgerd. Ik ga vandaag voor het eerst mijn O.V.-chipkaart gebruiken, ben hier altijd wars van geweest, en kocht steevast aan de automaat mijn papieren kaartje. Vanwege de niet aflatende klachten van de chip, is het voor mij even verkennen. Het werkt tot nu toe goed. De kantinezaal van de startplaats, een lyceum is bij binnenkomst levendig druk. Tref hier ook mede-beneluxinzender Ruud aan de ingang met zijn trouwe lieve hond Tuck aangelijnd aan zijn zijde. Tuck heeft er duidelijk zin in vandaag. Even een praatje, en dan vervoeg ik mij bij een bekend groepje Gelderlanders, en ga me inschrijven. De route is vandaag het gebied oostwaarts van Boxtel voorzien, Nb. hetzelfde gebied waar Olat vorige week nog zijn tochten hield { ! }.... We steken de oude rijksweg tussen Den Bosch en Eindhoven over, bezien nog een colonne oude legervoertuigen op weg naar een herdenkingsfeest van de bevrijdingstijd, en gaan dan een woningbouw in door stille straten om buiten de kom te geraken middels een fietspad en rotonde, stijgt de weg, een viaduct over de autosnelweg, waar we buiten de bebouwing geraken, een zandwegje in den buiten inslaand, welke overgaat in smal asfalt. Treffen hier een sierlijk oud rijtuigje met zwarte paarden ervoor en een auto welke erlangs wringt, wat een verschil in tijd toch?! Gaan een grasgroen pad in recht op natuurgebied De Geelders af. Een wild en ruig groengebied, wat de boswerkers ongemoeid hebben gelaten, goddank. Meteen zijn we omsloten door groene maar ook herfstkleurige bomen en struiken en toch nog uitkomend groen verbaasd ons, we staan perplex, de natuur is van slag. Paddenstoelen zie ik merkwaardig weinig...Toch ook neerdwarrelend blad, waar ik doorheen waad. Al direct een mooi binnenkomertje dit natuurgebied. De populier gedijt hier in deze streek het meest, alsook langs de lanen. De nog aanwezige klompenindustrie hier gebruikt dit hout voor de klompenmakerijen dus, en moet als voorschrift, na kap direct binnen het jaar vervangen worden door nieuwe aanplant. We bereiken na 5 k.m. gaans al de rustpost met kantine wagen, moeten na de post even de route teruglopen tegen de stroom wandelaars aankomend in, en slaan dan af op de splitsing over smalle wat modderige paadjes. Het is opletten her en der want onder de bladerdekken liggen ook nog eens verborgen verraderlijke onzichtbare boomwortels. Het is ook nog baggeren her en der, en ik bewonder tevens de mooie open stukken veld, akkerbouwlanden, met vaak ook geoogste maïsvelden, houtwallen in overvloed, beekjes, sloten al of niet met water gevuld, kuilen met plassen op de paden. Het is ook veel moerassengebied. Wildroosters en hekken waar we langsheen of overheen moeten wringen. Treffen veel dagjesmensen en groepen wandelaars met natuurgidsen. Het gebied wemelt ook van diverse toeristische wandelmarkeringen voor de dagjesmensen. Ja het is een gewild gebied. Krijgen een doorsteek over een tegelweg even waarover aldoor kleine vrachtautotootjes rijden in ralleyvorm, om weer een graswegje in te gaan, weg van dit kijkspel. De rust van het gebied Margraaf genoemd naar een vorige eeuw grondbezitter hiervan, die hier de natuur op zijn beloop liet en groeien en bloeien wat de natuur schaft. Het heeft zeker zijn bekoring. We gaan een eindweegs langsheen een oude spoorweg lopen niet meer in gebruik. Onder een bord Eigen Weg zien we gemeentegrond St.Oedenrode vermeld staan. We passeren de rustpostplek van Olat vorige week, aan de spoorovergang nog, volgen een asfaltweggetje om paar honderd meter verderop een zandwegje de velden in te gaan, de weg af. Wat landerigheid een populierenpad volgend, komen we aan bij een particulier terrein alwaar de rust na 10 km. voorzien is, bij woning en schuur. Het ziet daarbinnen naar uit dat deze schuur gebruikt wordt ter vervanging van het bar en caféleven in de woongebieden. Barkrukken staan hoog opgestapeld in een hoek. De z.g. provisorische cafés zijn meer in trek op het platte land. Het toilettenbestand heeft lange rijen wachtenden. Het buitenterras is ook goedgevuld, het is best zacht weer, al laat de zon zich niet zien. Na deze post vervolg ik langs tuinkassengebied, en komt dorpje Olland in zicht maar de parkoersmeesters sturen ons meesterlijk eromheen, en landerig langs weiden met schapen die al geschoren zijn, en ander nog buitenzijnd vee, als koeien en paarden. Schapen nb. die in plaats van in de lente, juist laat herfst naar de winter toe, al hun warme jassen kwijt zijn?!.... Steek beek Ollandse waterloop over, en vervolg asfalt, betonwegjes en klinkerwegjes in visgraatmodel. Om Olland heen. Moeten dan even wegje naar dorpje volgen om tegenover het oprichtingscafé van Olat een wegje in te slaan dat overgaat in zandwegjes, landerig. Even klopt routenummer op mijn blaadje niet, het ontbreekt... Maar volg braaf een aangegeven paadje in langs jonge populierenboompjes, door akkervelden en weilanden en ruigtegebiedjes. Gemaaide riethopen uit en om de sloten liggen aan de kanten en de sloten uitgediept met kranen kennelijk gezien de sporen die ze nalieten. We zien ook routemarkeringen, van wandelroutes van de wandelbond. welke langeafstandswandelpaden bedoelen. Passeren een oud gekapt populierenbos, de stammen opgestapeld. In open gebied torent de kerk van dorp Liempde , { Liemt in streekdialect }, op. Even ziet het ernaar uit dat we er rechtop aan koersen, maar nee, blijven er dan toch van weg. Kom er langs een nieuwe kapel opgedragen aan de H. Antonius, even een kijkje erbinnen, om voort te gaan naar gehuchtje Kasteren. Mooie tuinen om woningen met geknipte heggen aller vorm en soorten heg in de voortuinen, en merkwaardig veel pompoenen. Een duiventoren welke meest nog op een alleenstaande oude kerktoren gelijkt, waaraan grenst een schilderachtige vast eeuwenoude boerderij. Steek dan plots weer een oude spoorlijn buiten gebruik al jaren , over om meteen links en langsheen te wandelen met enerzijds laaggelegen gebied, weiden, akkers, ruigte. Het is er aardig dichtgegroeid door de verleden jaren. Kom viaduct onder rijksautoweg door om spoorlijn over te moeten steken langsheen taluds. De routemarkering was slecht zichtbaar hier, menigeen bleek hier later rechtdoor gegaan te zijn... , maar het papier van de route brengt uitkomst. We zijn nu echt de Geelders uit. Volgen asfaltwegje welke overgaat in zand, om nadien een afslag een moerassig gebied in te gaan een planken en vlonderpad, een waterig over ruigten en waters over te gaan. Honderden meters lang, en slingerend, toch mooi!... Gaan per houten planken brug rivier de Dommel over kom aan de rand van villa, bungalow, en andere woningbebouwingen op een breed asfaltwandelpad door oneindig lijkend park door, de rivier almaar volgend. Opmerkelijk veel zonnepanelen op de daken. Aan de overkant hiervan, zien we veel zwanen en trekganzen { Canadageese ? }, die kennelijk hun vlucht naar warmere streken onderbreken of uitstellen nog. Het is inderdaad nog wat zweterig warm weer. Blijf almaar de slingerende rivier volgen. De lange Loop, geeft de naam van dit pad aan en niet ten onrechte. Tot ik aan oude voormalige autoweg enkelbaans nog, kom, om deze over te steken. Benzinestation langsheen, en daar doemt de school of lyceum op. Na binnenkomst wordt ik van hot naar her geroepen, maar naast de afmelder van het buro tref ik een der routeuitzetters. Ik kan hem geweldig complimenteren voor de route van vandaag. Zo vaak ik hier al gewandeld heb, was het een totaal andere route dan anders, zelfs in vergelijking met vorige week Olat in dezelfde streek ! Een routecommissie in het leven geroepen door bestuur en leden der club, doet fantastisch werk, en weet ons telkens weer nieuwe paden te verkennen, en de wandelaar te boeien. Chapeau! Het is nog gezellig nazitten, met bekenden en het Gelderse groepje, en ik mag bijna de zaal sluiten als U begrijpt wat ik bedoel. Dat heb ik aan leden van het befaamde drinkingteam overgelaten. Keistampers, leden als van buro en andere helpers van vandaag, hebben ons weer enorm verwend, deze, hun wandeldag. Heel veel dank voor jullie niet aflatende inzet. Jullie tochten blijven ook pareltjes. De feiten van jullie werk spreken voor zich, van heinde en verre het land trekken jullie wandelliefhebbers.
De Lichtstadstappers organiseerden vanavond een lichtjesroute wandeltocht door het noordelijke deel van Eindhoven. De route is origineel 23 k.m. lang doch de club heeft het tot 15 k.m. teruggebracht. De route kent n.l. een noordelijk en zuidelijk deel door de stad. Om uiteenlopende redenen is de organisatie van het oorspronkelijke deel afgestapt , wat op zich erg jammer is. Het is een late beslissing mijnerzijds, om mee te doen. Ik kom een levendig drukke zaal binnen, en als gewoon maak ik een kort rondje langs de tafels, voor een korte begroeting. Schrijf me in en wacht op de donkerte buiten. Hele groepen gaan al voor de inval van de duisternis op pad, terwijl dan nog niet de feestverlichting brandt. Deze lichtjesroute is een initiatief, van een groep liefhebbers die er het hele jaar door, hun privétijd insteken in het vervaardigen van lichtornamenten, het onderhouden, planning van plaatsing of ophanging. De lichtjesroute kadert in het herdenkingsfeest van de bevrijding op 18 September 1944 van Eindhoven, van de duitse bezetting door het Engelse grondleger vanuit België, en de 101e Amerikaanse luchtlandingsdivisie vanuit het noorden van de stad. De bewoners van de stad plaatsten destijds kaarsen en gloeilampen voor hun woonkamerramen, als dank aan hun bevrijders. Enige jaren hierna besloten buurtverenigingen door de hele stad om hun parken , pleinen, straten gebouwen te verlichten met allerlei tableaus, figuren en kleurenschijnwerpers. De route door de stad werd ruim 32 k.m. lang, en werd gevolgd door hele rijen auto's fietsers, touringcars. De energiecrisis op het einde van het jaar 1973/74 bracht een einde aan het verlichtingsfeest vanwege de energiebezuinigingen toen. Na wat jaren hierna kwam er toch een groep in beweging, om de lichtjesroute toch weer nieuw leven in te blazen. Wat opnieuw resulteerde in een lichtjesroute bewegwijzerd door de stad heen. Ook de drukte op de route leefde weer op. Hieruit is door de wandelclub DLS een wandeltocht voortgekomen. Ik ga bij schemerdonker de zaal verlaten. Ik besef dat er van groen deze tocht geen sprake zal zijn of buitengebieden, het gaat enkel door een verlichte bebouwing. Al snel bereik ik de Zwaanstraat welke per huis verlichte zwanen toont in gloeilampenstijl. Gaan via een nieuwbouw even de stadse bebouwing uit, om via een donker natuurwegje, toch weer in te draaien, waar in bomen elfen uitgebeeld worden, even verder alsof kinderen boven een schutting met hun koppies loeren. We gaan de Pieter Zeemanstraat in waar allerlei dieren bomen en lantaarnpalen sieren in duizenden gekleurde lampjes uitgebeeld. Even wat donkerte door en het is onderweg goed opletten met tegels die opkomen uit de stoepen vanwege b.v. boomwortels of verzakkingen. Een straat in met huis voor huis kronen aan de gevels die constant van kleur veranderen. Er is onderweg bij veel uitbeeldingen en lichttableaus aan bewegende beelden gedacht, met prachtige effecten. Aan een speeltuin worden speeltuinattributen uitgebeeld en in beweging van gekleurde lampjes. Ik kom aan een grote wijkvijver, waar het volk te hoop loopt, waarin de gekleurde lampjes in het water weerspiegelen van kastelen, boten, dolfijnen die uit en terug het water induiken, een Eftelingachtig kaboutergebeuren bomen in kleurenschijnwerpers, een waterdraaimolen en zo meer. Ook ik blijf staan om het allemaal te bewonderen. Verderop hangen smurfen aan de huizen. De wandelmeute is flink uiteengevallen of uitgerafeld in het duister. Zien een leguaan een vlieg vangen met uitrollende tong. In bomen talloze uitbeeldingen tot aan Jonas in de walvis. Een tien meter hoge witte vredesengel. Gekleurde pinguins. Een arendskop, het logo van de Amerikaanse divisie. Een enorme zeilboot. Een draaiende hollandse windmolen. Een piraat aan een schatkist. Parkieten, zeepaardjes. Een gedenkpark met monument, op de plek waar destijds de Amerikanen de rand van de stad bereikten. Een hele reeks dwergen met lampionnen. Een reeks giraffen. Runners, clowns, ijsjes, torren, een heuse theaterzaal uitgebeeld met publiek en dansers op het podium. Gymnasten. Ondertussen stromen hele files auto's en fietsclubs me voorbij, en zomaar individuele fietsers. Een trits lieveheersbeestjes. sneeuwpoppen, Kom aan een boulevard met een groot tableau dat de luchtlandingen van toen uitbeeldt. Eisenhower en Montgomery, de grote oorlogsstrategen van toen in lampjesvorm uitgebeeld, die de beroemde operatie Market-Garden opzetten, daartussen onmogelijk op te sommen uitbeeldingen als Evoluon een gigantish ufo-achtig tentoonstellingsgebouw in de stad. De voorziene rustpost is gesitueerd onder een fiets/voetgangerstunnel randje binnenstad. Zo maar voorbijgangers bezien het schouwspel van daar naar hun gevoel zomaar zittend volkje in sportieve kledij. Met eet en drinkgerei. De post diende zich overigens pas laat aan. We lopen hierna de winkelboulevards van het stadscentrum door, gaan langs de fameuze eertijds Philipsgebouwen langs, en via de voetbalarena van P.S.V. naar eveneens gebouwen van de vergane Philipsglorie, die nu voor bewoning en andere vrijetijds en vermaaaksindustrie gebruikt worden. We zullen het tweede deel van de lichtjesroute moeten missen, omdat deze niet in de wandelroute opgenomen zijn. In de aankomstzaal druppelen de wandelaars binnen. Ik tref hier good-old Frans, een eertijds fameuze en fanatieke en actieve wandelaar, die helaas door een handicap niet meer in staat is deze afstanden te doen. Het clubje aan tafel groeit alras, en we maken er nog een gezellige afsluiting van. We waren dus echt de laatsten die de zaal verlieten. Ik heb aan het afmeldburo begrepen, dat de route volgend jaar aangepast wordt, met nog meer lichtjesstraten. De gevreesde en voorspelde regen op midden van de avond bleef uit, gelukkig. Bij buitenkomst laat avond begin nacht is het nog droog en voelt het loom aan in temperatuur, licht zomers. Een gedenkwaardige avond met lichtjes en uitbeeldingen versierde straten trok aan de wandelaars voorbij. Te veel om op te noemen hier. Het tekent tevens de lichtstad zoals de stad vanouds in de volksmond genoemd wordt. Het is een latertje geworden, maar ook byzonder om mee te maken. De site Lichtjesroute.nl zal u een idee kunnen geven, wat er zoal te zien is.
Ga op weg met het stalen ros, naar het Geldropse. Een eindweegs uit de stadse bebouwing, stopt er plots een personenwagen. Meneer stapt uit, en maakt liftende gebaren richting mijn reisdoel. Wat zullen we nu hebben? Ik houd mijn hand tegen de nog laagstaande zon boven mijn ogen, en herken vlakbij bij verrassing een andere Peter, die helemaal vanuit puntje Zeeland onderweg is naar dezelfde bestemming. Een enthousiaste begroeting volgt en hij biedt aan de fiets achter in de auto te doen, en gezamelijk op weg te gaan, maar ik wimpel het in dank af, en besluit die enkele k.m. rs nog op mijn vehikkel te volbrengen. We treffen elkaar aan het inschrijfburo als op afspraak. Op het terras buiten nog enige begroetingen, en we gaan op weg. Vrijwel direct gaat het al fietspaden op de ruige natuur rondom de Kleine Dommel. Al een erg mooi begin. De natuur gaat zijn gang hier en tovert prachtige natuurbeelden. Gaan langs een klein havenkommetje van een aanleunend kanaal, helling op naar brug en af volgen we deze, onder een spoorbrug door. Paadje en wegje leiden ons langs uitgestrekte de terreinen van een echte Nederlandse befaamde vracht en personenwagenfabrikant, om via graswegjes aan de smalle autoweg uit te komen, die steken we over naar fietspad en volgen de weg even. Mogen dan een smal bomenlaantje in, en gaan een binnenwegje op dat ons geleid naar het natuurgebied Gijzenrooi. Talloze wilde bloemensoorten en grassigheid gaan we. Volgen en nog smallere asfaltpaadjes langs akkergebiedjes die richting Grote Heide brengen. Een zonder meer schitterend gebied. Wildroosters over waar we gallowayrunderen langs moeten, steken we even later de A67 autoweg over. Volgen altoos paadjes door heidevelden en bossoorten, door opnieuw bosrijke schaduwlaantjes, die we dezer dagen best nodig zullen hebben, onderbroken met vennen wei en akkerlanden. Toeristische routepaaltjes van allerlei afstanden gebruiken de parkoersuitzetters. Het is fenomenaal mooi. We genieten van de stilte en al wat de natuur ons biedt, wandelen door bloem en planten rijke ruimten, en filosoferen welk soort zich her en der aanbiedt. Vele tientallen regels op papier sturen ons door de flora van hei en bos.. Een wat bredere zandweg stuurt ons over een rondweg om Heeze, en kan het niet anders dan door de bebouwing recht op het dorpscentrum aan, maar mogen dan ook nog even door de tuinen van het plaatselijke raadhuis banjeren. Bereiken daar het café, waar we ons natje tot ons nemen, en her en der kout hebben met al of niet bekende medewandelaars. Een dolletje op het voorterras om handtekeningen te verzamelen, zomaar, zetten wij onze tocht weer door, zijn randje dorp en gaan wegje af de onmetelijke kasteeltuinen in, waar we prachtige oude bomenpartijen bewonderen. Het kasteel bewonderen we op afstand aan de poort met lange oprijlaan. Zien terloops een reuze boom die gespleten moet zijn door blikseminslag. Gaan nu het dorp dwars door steken, toch niet vervelende bebouwing, pakken padenwerk mee waar kan en geraken helling af en opwaarts onder het plaatselijke treinstation door. Parkoersuitzetters blijven ons daar waar enigzins mogelijk paden en grasvelden aanbieden die de wijken doorsnijden. Steken een rondweg over en mogen dan het Heezeren bos in. En opnieuw leeft de parkoersman zich uit hier. Laat ons prachtige karresporen en eenmanspaadjes belopen. Ver achter ons horen we geroffel, en torenwolken pakken zich boven ons samen, we zijn er niet gerust op, en jawel het nadert. Het begint al ras te druppelen, en we beschouwen het even als een afkoelertje tegen het benauwd warme weer. We horen ook al lang geen vogels meer dus of dat een van de aanwijzingen is op naderend onheil? Gaan over greppels met bielzenbrugjes nu en dan en plots verschijnt in ons vizier de rustpost, en kunnen we even op bankjes neerzijgen. De regen lijkt compassie met ons te hebben want de bui splitst, in een westelijke en oostelijke richting. Even later geraken we uit de imposante bosrijke natuur en volgen tamelijk lang een pad langs de sporen en verwonderen ons over de leegte in de treinen die voorbij komen, n.b. in vakantietijd en naar en vanuit toeristische gebieden?! Dacht onder een fietstunnel door te mogen, maar men stuurt ons een kasseiwegje in waar de tijd wie weet hoelang stil heeft gestaan, het loopt ongemakkelijk, ook en lijkt eindeloos, een stationsperron toont volledig leeg. Komen dan aan een enorme stalen spoorbrug en wenden onze steven van Geldrop af {?} Parkoersman zoekt weer paden op tussen huizen door, toch even spoor weer langs en vindt dan een spoortunneltje die we onderdoor moeten, en gaan een hele poos een park door. Draaien almaar weg van bebouwing weer de ruigten rondom de Kleine Dommel van vanmorgen in. Raken aan de praat met een jonge boer die grasland aan het inzaaien is nog voor de regen die blijft dreigen , komt. Na allerlei geslinger door de natuur, gaat het de Dommel over, langs een camping voor wandelaars/ deelnemers zijn we vlot aan de sporthal van waaruit we vanmorgen startten. Het viel grote Peter en mij op, vandaag dat we weer geheel nieuwe paden en wegjes bewandeld hadden. Absoluut mooi! En we hebben hoge verwachtingen voor morgen. Op het buiten terras is het nog een gezellig samenzijn met andere wandelaars al of niet bekend, waarna we ons weegs gaan.
2e dag: 2 - 8 Eigenlijk de derde, maar eerste dag was ik er niet. Peter blijkt al ter plaatse als ik arriveer. Kort onderhoud met terrasgangers, waarna we op pad gaan. De dag van Mierlo genoemd, maar dit dorp zullen we niet te zien krijgen behalve kerktoren en t.v. /radiotoren op afstand. Stappen meteen de bebouwing uit een lang fietspad langs onmetelijke sportterreinen. Steken de weg naar Nuenen over en opnieuw zijn we in de schaduw van de Luchense hei. Kringelen er rond, volkstuinen langs en velden prei en doorgeschoten aspergevelden, tot we aan de weg Geldrop/ Mierlo geraken , daar even langsheen om opnieuw de bossen van de Molenheide in te gaan. Een hele trits boswegjes en eenmanspaadjes gaan we door onderbroken met al bloeiende heideveldjes. Wildroosters en afgezet terrein met koebeesten over of doorgaand volgt een brede bosweg, we horen steeds meer verkeer razen over de A67. Moeten een talud op met een stijgingspercentage van 80 %, een viaduct over en een gelijke afdaling aan de andere kant van de weg, met steil waar ik even niet gerust op was. Waarom geen roltrappen hier!? Uhm Sorry parkoermannen. Een wegje brengt ons naar de wagenrustplaats zoals het nog immer genoemd wordt. Goed toeven en welbekend van overige tochten van Olat. We worden door kenners gewaarschuwd, dat we het nu voor de kiezen gaan krijgen, want we gaan de open heidegebieden in en door gebied waar het zo'n vier jaren geleden, een enorme bosbrand was, waar zelfs vanuit het land brandweerkorpsen op moesten komen. We zetten ons schrap. Drinken extra, en gaan op weg de onmetelijke ruimten in. Volgen wat ongemakkelijke heidepaadjes, zien aan de verre einder kleine wolkjes verschijnen. We bereiken na een poos het beruchte brandgebied, waar nóg de verbrande bomen en asresten, zichtbaar zijn en o wonder vooral grassen , wilde bloemen en hele berkenbossen al flink uitgegroeid zijn. Hoe snel de natuur herstelt. Het maakt veel goed, ziet er al beter uit dan verwacht. We geraken van het z.g. brandterrein af en lopen geplagde heidevelden in en ook paarse heide is ons deel. Opnieuw volgt oneindig veel bos, kris kras paadjes, en laten ons de schaduw welkom over ons komen. Wijdse landschappen onderbreken de route en we genieten van de tussenstukken tussen de bomenrijen door, begin gebied te herkennen van de voorbije Somerentochten. De grote rustpost is voorzien op een enorm campingterrein. We worden omdat we wandelaars zijn geweigerd door een dienster die ons om de hoek van het grote centrale gebouw wijst. We hadden die plek juist verkozen om uit de herrie van een nabije diskjockey te blijven. Medeterraszitters gebaren telkens de muziekproducent om het geluidsniveau naar normalere proporties terug te brengen, bovendien snappen we niet ter ere van wat of wiens gerieven, die muziek zo hard moet staan. Er was geen druk feest, festival of wat gaande toch. We besluiten niet lang te blijven hier. Vinden de uitgang van de andere poort moeizaam, missen dan nog een pijl, maar komen dan toch op de gewenste route uit. Krijgen paadjes met heuphoog grassoorten smal. Wildroosters, pick-nick banken en plaatsen, volgen snel op. Een klaphek doorgaande stuurt ons de onmetelijke open ruimten van de befaamde Strabrechtse heide op her en der een klein en groot en groter ven, nu en dan voelen we een windzucht, maar al bij al wordt het een pittig parkoers over slingerende grindpaden waar het fietstoerisme intussen hoogtij viert. De zon laat zich flink gevoelen. Ik verkies vanwege het voortdurend opzij moeten gaan een paralelle zandweg, maar loopt meestal door rul zand dus zwaarder. Eindelijk mogen we de grote heide af de schaduw weer in, behorend tot de Braakhuizense heide. Maken een grote slinger om een wat eens groot ven was, heen. Een stel knuppelbruggen over verdroogde vengebieden, dient zich na open gebied toch weer een slinger bospad aan. We bereiken vlak voor Geldrop dan toch weer een rustpost. Hier willen we wel gebruik van maken, na de dorstige heidetocht. Gaan stijgen naar een viaduct over de autoweg, en moeten ons een zeer steil pad naar beneden laten vallen, ja het is erg opletten. Een pad geleid ons achterlangs een trainingscentrum voor paarden, en vervolgens een boomwortelig pad door tot aan een oude woonboerderij, we mogen bij uitzondering over hun erf, tikken even dan woningbouw aan om via een achterpad door moerassig gebied te wandelen. Het wemelt er van de springbalsemien, als je de knoppen eraan dichtknijpt hoor je ook een klappertjesgeluid. Maar ook andere typische moerasplanten. Een bruggetje over de kleine Dommel stuurt ons door velden waar de rivier ons begeleid over ongemakkelijke graspaden, vaak nauwelijks zichtbaar, gaan twee viaducten onderdoor en bereiken, na een oud industriegebied een fonkelnieuwe appartementswijk. Worden door de oude dorpskern gestuurd gaat het recht op de kasteeltuinen en laantjes ervan op aan, en door. Steken dan een doorgaande weg buiten de poort en terrein over, opnieuw een bosgebied in met prachtige wilde bloemen en moerasplanten door een vochtig paden gebied. Draaien een plantsoen in en een brugje over de kleine dommel en staan dan alras op de finishplaats. Samenvattend: De twee van de drie dagen dat ik liep hier, wil ik de medewerkers en parkoersuitzetters een enorme pluim op de hoed steken. Het was een fenomenaal mooi en nieuw parkoers, welke zich nauwelijks laat beschrijven in dit artikel. Peter, uit Zeeland, de andere dus, waarmee ik deze dagen samen liep, en ik hebben enorm genoten. Jammer is, dat de organisatie een nieuwe startlokatie bedacht heeft voor volgend jaar, deze driedaagse. Of dit het niveau haalt van een en dertig jaar hier in Geldrop, heeft menigeen zijn bedenkingen. Het schijnt , dat de gemeente uit bezuinigingsoogpunt niet mee wil werken, aan een evenement als een meerdaagse wandeltocht, in de gemeente, zij willen alleen maar geld zien. Het is na de tocht nog lang een gezellig samenzijn met al of niet bekende medewandelaars, op het buitenterras. Die helaas langzamerhand hun weg naar huis gaan ondernemen. Ik kijk terug en grote Peter vast ook, op werkelijk schitterende wandeldagen in de omstreken van Geldrop. De ruimte en natuurrijkdom, leent er zich enorm voor. Vele schaduwpaadjes waren ons dezer dagen deelgenoot, wat ons aanmerkelijk beschermde tegen de zomerhitte. Blij dat ik thuis was want toen brak er een groot onweer los.... De discussie wel of niet naar de andere driedaagse gaan volgend jaar is wel losgebroken. We vertrouwen en hopen er het beste van dan. Beste lezers: Tot volgend keer. Ik groet u, ofwel op z'n brabants: Houdoe: Peter Heesakkers
Een afkickertje van de Nijmeegse Vierdaagse van vorige week zullen we maar zeggen. Ben niet van plan na de grote onderneming van vorige week een erg grote afstand te gaan lopen, eerder het erbij zijn het beleven. Een van de tochten in het kader van de serie Grensparkwandelingen dezer weken te houden in de grensstreek aan beide zijden van de denkbeeldige meet, afwisselend. Deze tocht vandaag wordt door V.W.C. Voetje voor Voetje voor hun rekening genomen. Vanuit Valkenswaard. Het behoeft eigenlijk geen voorstelling omtrent hoe deze streek gezegend is met een rijkelijk natuurlijke omgeving, wat succes zonder meer verzekert. Ik maak een inloopje vanaf Dommelen over een mooi Kempische wegje naar de startlokatie, zijnde het clubhuis van de plaatselijke wielerclub. Heeft een prachtige ligging. Na de inschrijving ga ik op weg. Een betonbaantje voor de jakkeraars, van het parkoers langsheen gaande hun clubhuis, gaat over in grasveld, en gaan we de bossen al vlug in, de onvolprezen Kempen. Al meteen een mooi binnenkomertje. Schaduw is vandaag het trefwoord van deze tocht en zal zijn nut bewijzen, want warm en zonnig wordt het. Opvallend is de belangstelling weer van onze wandelvrienden uit Vlaanderen vooral. Even vanaf het begin horen we motorengeronk van het nabije Eurocircuit, waar kennelijk crossers hun parkoers en de staat van hun machines uittesten. Naarmate we van die locatie afraken, zal dat geluid verstommen en geïsoleerd raken door het rijkelijke groen. Smalle sprokkelhoutpaadjes sturen me door een sterk afwisselend bosgebied. Na lang gedraai door de prachtige natuur, bereik ik de ingang van het zeer uitgestrekte recreatieterrein en vakantiebungalowpark De Kempervennen. Op vertoon van onze inschrijfkaart krijgen we toegang. Ik tref daar Ad heerlijk gestrekt op zijn klapstoel als mede controleur. Ad vertelt me hoe hij hier wandelaars zonder inschrijfkaart de toegang moet weigeren, en hij treft er al wat. Zielig toch en dat voor zo'n laag inschrijfbedrag. Jo Roest uit Bladel lid der organisatie komt ook aangestapt, en besluit me te vergezellen door het onmetelijk lijkend park. We passeren diverse attracties, waaronder boot en zwemplassen, stranden, en langs talloze vakantiehuisjes, speeltuinen, over meest houten bruggen en aldoor in de schaduw. Het is hier al genieten met een grote G. Lopen aan de oevers van de grote plassen. We verlaten het terrein via een van de noodpoorten. Gaan weer de onvolprezen natuur in. Percelen bos doorheen met ruim menshoge varens. Graspaden maken het koeler lopen, en dit is de rest van de tocht ook vrijwel geheel het geval, want zand en steen schroeit. Jo heeft me intussen verlaten, hij controleert de route. Ik beland aan de rustpost, een achterom van een woonhuis, ruime zitgelegenheid en deels onder een afdak van een open schuur, waar ik het genoegen smaak Gonny en Jos van Beneluxwandelen, in gezelschap van befaamde Peter uit Mol met Hongaarse achternaam, {B} te ontmoeten, en natuurlijk ga ik op de foto. Het blijkt dat ik nog een lus tegoed heb, en die is een must verzekeren zij me. Het is een gezellig geroezemoes op deze plek en verbroedering met Vlamingen en Nederlanders onderling. Ik moet hun gedrieën laten gaan zij hadden de lus al gedaan. Ik vervolg mijn route de lus op even een provinciaal wegje. Ga een graswegje in welke me geleid naar het bos met het grensgebied van Lommel natuurgebied De Maai in. Langsaf immense maïsvelden aan de bosrand in te ruilen met even zo grote graslanden voor hooiopbrengsten en aardappelvelden. Kom dan aan een natuurgebied met waterval en beken, kanaaltjes, zes meters breed waar kroos op drijft. Volgen de paden smal langs water met over omgevallen bomen stappen, wat avontuurlijk. Gaan aan einde bos weer de uitgestrekt ogende velden in, waar de welkomende wind wat verkoeling brengt. Velden mais, weilanden, akkerland, hooivelden en andere groenten maar vooral weer aardappelvelden. Bomenrijen geven ons schaduw. Wijdse blik dus. Gaan dan weer de verkoeling van het bos opzoeken. Hier tref ik wat oude bomkraters, ontstaan tijdens de bevrijdingsoperatie Market Garden Sept. 1944. We zijn vlak in de buurt van de weg waar de geallieerden over deze weg op weg naar Arnhem gingen vanuit Lommel België. Hier in de buurt loopt ook de wandelroute lange-afstand , het befaamde Airborne-wandelpad, een LAW dus. Het is een alleszins memorabel en afwisselend ommetje. Graspaden geleiden in aldoor schaduw kriskras door eindeloos mooi natuur. Bereik dan het brede fietspad langs de weg die geallieerden volgden. Gaan tegengestelde richting van begin ommetje de lus, langs de maïsvelden, terug naar de vorige post. Op die post tref ik Ton, Martien , en Nellie, Mesa-maatjes. Ton heeft na een lange blessuretijd na toch de Vierdaagse gelopen te heeft de wandeldraad weer opgepakt. We besluiten gevieren de laatste kilometers te gaan. Gaan vanaf de start vanaf hier weer meteen de natuur in, achter een Engelse erebegraafplaats met slachtoffers uit de actie van Spt. '44 door, en wandelen weer eindeloos door het aards paradijs, stukje mountainbike routes, smalle paadjes overdekt met een dikke laag bladeren, en takken en takjes. Een donker dicht dennenbosperceel door. Geraken over parkeerplaatsen van het racecircuit, blijven langs bosranden in de schaduw gaan, gaan een fris grasveld over. De toevoerweg van het circuit op om weer een grasveld in te gaan die ons geleid naar het wielerparkoers, {beton} van de toer en fietsclub, waar de club en wij vandaag te gast mogen zijn. We zijn het eens, een fenomenaal, werkelijk schitterend parkoers was er voor ons uitgezet, ook rijk beschaduwd, wat met dit weer en deze inspanningen, in deze hoge temperaturen veel problemen onder wandelaars voorkomt. Club Valkenswaard heeft haar omgeving ten volle benut, en vast bij de nieuwkomers haar naam gevestigd. De anderen wisten het al. Plaats hierbij de gemoedelijke sfeer voor tijdens, op de rustposten en na de tocht, mede vanuit de clubleden, dan hebben zij opnieuw een prachtig visitekaartje afgegeven. Hier past een welgemeend "Bedankt". Bij de inschrijving verontschuldigden ze dat het geen zeventien km. was maar op 19.3 geraakt was. Ik vind dit geen bezwaar, zeker niet als dat het parkoers en parkoerstechnisch te goede komt. En dat kwam het ook. We hebben genóten, ook van de inspanningen van alle vrijwilligers der club , die aan het welslagen meegewerkt hebben, en ook de routeuitzetters verdienen onze hoogachting en grote dank. Heb een prachtige dag gehad! Uw bestaansrecht is ten volle bewezen. Beste medewandelaars gegroet. "Houdoe", tot volgend keer. Van : Peter Heesakkers
Waar elke rechtgeaarde wandelliefhebber naar uitkijkt. De wereldreceptie, ontmoeting van wandelaars all over the world, in het Mekka, de bakermat van de wandelsport en wandelmeerdaagsen. De oude Romeinse stad Nijmegen. De 98e Vierdaagse. Het plein is aanmerkelijk uitgebreid waar, we ons aan moeten melden. In het dagelijkse leven een enorm parkeerterrein, mét aangrenzend park. Ruim 54.000 vooraanmeldingen, maar helaas voor de liefhebbers, de organisatie laat maar....{?} 46.000 lopers toe. Wel 50.000 bij de honderdste Vierdaagse, over twee jaar. De aanmelddagen vooraf zijn een feest van weerzien en ontmoetingen, en verbroedering, geen politieke, komaf of ras/huidskleurverschillen gelden. De stad en ommelanden dompelen onder in feestvreugde. Tot ver in de omgeving moeten wandelaars en toeristen, en fans ondergebracht worden, in openbare gebouwen, hotels, campings, en zomaar provisorische kampeerplaatsen, bij particulieren, en het openbaar vervoer functioneert extra, dag en nacht, hetzij voor stappers, of deelnemers. Nijmegen lijkt voor deze week een wereldstad. De stad is een en al feest. Het weer deze week lijkt ideaal, droog en elke dag wat warmer. Om vier uur 'sochtends gaat de eerste dag en categorie, de 50 k.m. van start. Een uitgelaten menigte van uitgaanders doet de wandelaars uitgeleide aan de start onder handgeklap , gejoel, gejuich, high five handjeklap, schouderklopjes, aanmoedigingen, gezang, erg indrukwekkend. Voor 40 en 30 k.m. gangers zijn daaraanvolgende uren de starttijden voorzien. Eén stroom wandelaars en groepen als wel individueel gaan op weg naar de noordelijke fruitstreek, de Overbetuwe over de indrukwekkende Waalboogbrug, een der visitekaartjes der stad. In doortochtplaatsen wacht ons wandelaars een enthousiast onthaal, door vaak uitzinnige feestende menigten, muziek, orkesten en meer kleinere groepen muziekanten, versierde straten en pleinen. Het is ook een lopend buffet dezer dagen. Overal offereert men de lopers op naast vragen handtekeningen, en aanbiedingen, op gesneden stukjes fruit en groenten, snoep, koekjes en wat al meer, en natuurlijk de aanmoedigingen. De wandelaar is de held de durfal. Een straat in Lent noemt zich de Via Begonia. Na de Waalbrug is het even wurmen over wegwerken, nieuwe aanleg van, om dan het dorp in te gaan. Voor mij vervolgt de routeafstand naar schilderachtig dorpje Ressen, langs oude fruitboomgaarden en landelijkheid. Anderen gaan over Bemmel en Arnhem zuid. Een wisselend landschap glijdt voorbij, steken per viaduct een autosnelweg over met een getoeter als groet van heb ik me jou daar van passerend verkeer. Even moeten we door industriegebied en belanden we in hoofdetappeplaats Elst. Hier komen alle afstanden tezamen, om tegelijk naar Nijmegen terug te lopen. De ontvangst en enthousiasme is er overweldigend. In dichte drommen en rijen volk gaat het legioen, het dorp door. Het publiek gaat uit zijn dak, en het aanbod van etenswaar is fenomenaal, naast de drankjes, nog gewoon water, tuinspuiten , douches en vernevelaars boven je hoofd. Lopen het dorp eindelijk uit, even rust en landschap genieten, om in Valburg welkom geheten te worden. Gaan dan geleidelijk klimmen, een viaduct over, en opnieuw een kakafonie van toeteraars als groet. Het is voor hen een schitterend tafereel het legioen over het viaduct en door het landschap te zien trekken. Gehucht Slijk-Ewijk door, op Oosterhout aan, langs een monument van de heldhaftige oversteek in Sept. 1944 tijdens de bevrijdingsoperatie Market Garden, aan / op de Waaldijk, die slingert langs de uiterwaarden. Zowel Oosterhout als Lent feestende massa's mensen. Draaien onder de Waalbrug door om die na wijde boog terug op te gaan, en een feestend Nijmegen binnen te trekken. De finishplaats leeft volop. Ik besluit niet lang te blijven, en ga naar mijn verblijfadres, per stadsbus. De 2e dag verloopt iets warmer. Het duurt 1 3/4 uur alvorens we de stadsgrenzen achter ons laten. Weer viaduct over met concert van toeteraars en gezwaai wederzijds, en dan gaan we zowaar een zandweg in, de natuur van weiden, bossen en vennen, een wegje brengt ons naar Alverna, waar publiek en muziek niet onder doet ter begroeting. Wandelaars en toeschouwers vieren feest, kinderen willen desnoods aan 't handje een stuk meelopen, vragen handtekeningen, vragen of wisselen souveniers uit, stickers zijn populair, of ze geven een briefje met adres om liefst van de verst komende deelnemers een ansichtkaart te bemachtigen. Wij gaan op hoofdetappeplaats Wijchen aan. Het is de dag van Wijchen genoemd. We worden er verwelkomd met enorme massa's toeschouwers, en kakafonie van muziek. Ook hier gemeentebestuur aan de route ter verwelkoming en genodigden. Het duurt enige kilometers. Gaan Woezik door in alle voortdurend enthousiasme, om even een rustiger weg, het landschap in te gaan omzoomd met allerlei verzorgingsposten, in ruimste zin. Gaan weer een levendige autoweg over en opnieuw staan duizenden toeschouwers klaar om ons in hun gemeente Beuningen te verwelkomen in muziek en uitgelatenheid. Wandelaar en publiek houden elkaar onvermoeibaar bezig dezer dagen. Het is fantastisch en emotioneel wederzijds. We slingeren door de woonplaats en gaan de weg op Weurt aan. Draaien na de sluis aan het Maas-Waalkanaal, {verbindend} de westelijke wijken van Nijmegen binnen, straten prachtig versierd {!!}. En allerlei muziek en eenlingen of kleine groepjes alsook orkesten, fanfares spelen de wandelaars een kleurige urenlange kolonne door hun straten. Het feestgedruis kent geen grenzen. Dit is trouwens dagelijkse kost, met doortochten. Gaan onder een stenen oude spoorbrug, door bijna de binnenstad in , maar volgen de route langs de Waalkade, langs of door de daar opgezette kermis-attracties, om vlak voor de grote stalen boogbrug, de binnenstad in te klimmen. Het is tevens Roze woensdag traditioneel en dat zullen we weten ook. Roze is de overheersende kleur hier, en het vergroot het enthousiasme. Trekken wat feestelijke en feestende straten door, en al gauw komen we op De Wedren aan. Onze finishplaats, het is er gigantisch druk. Ik blijf niet lang en bereid me op de dag der Zeven Heuvelen, morgen voor, het belooft nog warmer te worden. Dag 3: Het zal weer ruim anderhalf uur duren alvorens we de stadsgrenzen achter ons laten, maar dan hebben we qua landschap ook wat terug. Zien voor en achter ons een slinger van duizenden, en duizenden wandelaars. Het gaat op Malden aan, draaien wat straten door met spontane drink een eetgelegenheid aanbiedingen van de bewoners. Zelfs de huisdieren in kooien langs de straat zoals cavia's en konijnen. Van Malden uit gaat het richting provincie Limburg en de meest noordelijke gemeente ervan Mook, aan de overkant van de Maas zien we provincie Noord Brabant. Het drie-provinciënpunt. Wij gaan hier de 40 en 50 routelopers verlaten, na ook daar verwelkoming, en krijgen een schitterende en overgroeide bosweg van enige kilometers te gaan. Heerlijk in de schaduw dus. Deze stijgt ook heel geleidelijk als in de echte bergen. Pas aan randje Groesbeek als we weer in Gelderland zijn, zijn we de schaduw kwijt, en is het weer overweldigend druk, muziek en levendigheid, het publiek applaudiseert zonder oponthoud, in alle respect en verwondering voor ons. We worden gevierd als helden. Klimmen het dorp uit en dan dient zich de scherprechter van de Vierdaagse aan, de dag en weg der waarheid. De beruchte maar o zo mooie Zevenheuvelenweg. Het lijkt hier de Alpe,Du Huez wel met al die kampeerwagens langs het parkoers en op de hellingen, die hun plaatsen vorige dag al in namen. Het publiek is overweldigend, en het enthousisasme evenzo. Dalen op en af en laten ons begieten met tuinspuiten zelfgemaakte sproeiers, en vernevelaars boven het parkoers. En de water {drinken} dragers die zich ook hier uitsloven letterlijk, het gejuich aanmoedigingen, gezang en muziek in allerlei instrument zij ons deel. Gaan op Berg en Dal aan, en vervolgens op Nijmegen de terugweg dus. We hebben gelukkig overgroeid parkoers in de stad aangekomen, gaan door een straat vol met witte ballonnen, en vlagjesslingers driepuntig boven het parkoers. Mensen in het wit gekleed. Er moet een tandje bij over een lange klinkerweg, en het houdt niet op met de belangstelling, nog wat afslagen te gaan almaar versierde straten door, hossende en zingende en handjesgevende verklede mensen en high five handjeklappen. Het is enorm indrukwekkend. Plots dient zich het finishterrein aan. Wij krijgen de mededeling, dat we vanwege de hitte morgen verwacht 35 graden {!!!} eerder mogen starten, en worden ernstig gemaand, op tijd en veel te drinken, en hoofdbedekking te dragen. Niet tegen dovemansoren gezegd. De 4e dag: De sfeer is enorm mooi en fijn onderling, heel speciaal, maar dat was het ook de vorige dagen, maar de deelnemer geraakt in een euforie, men ruikt de finish als het ware. Men wil de hitte nu kost wat kost trotseren. Met goede moed en de waarschuwing van medische diensten in gedachten, gaat het overweldigende legioen op stap, uitgeklapt, aanmoedigingen, gejuich van het meest jonge en luidruchtige publiek. Ze zijn buiten zinnen. Onze supporters. Het doet je toch enorm veel. Vol goede moed en het vooruitzicht van een prachtige triomfantelijke intocht gaan we voor de laatste maal op weg. Het blijkt onderweg , dat het vierdaagse bestuur besloten heeft geen muziek toe te laten onderweg en zeker niet bij de intocht, geen muziekkorpsen uit binnen en buitenland, die ons de stad in zouden geleiden, vanwege de vliegtuigramp gisteren waarbij bijna tweehonderd Nederlanders omkwamen, vlaggen gingen halfstok, een flinke domper toch op een feestelijk vooruitzicht. Ook in de doortochtplaatsen is muziek taboe, het enthousiasme bij het publiek is er toch niet minder op. Buiten de stad volgen we een traject door de Overasselse en Hatertse vennen en bossen, naar dorp Overasselt. Ik verheug me op het landelijk aantrekkelijk traject hierna, maar de verbazing is echter groot, dat men de koelte van een enigzins winderige en heftig slingerende dijk verkozen heeft, langs de Maas, op de grens van twee provinciën. Zien de laatste voor ons vroegere vertrokken afstanders van de 40 k.m. de brug van de Maas over strompelen, waar wij met een wijde boog het dorpje Heumen intrekken. Leuke ontvangst, waar een klein dorp groot in kan zijn. Na wat wegjes geraken we aan de samenkomstpunt van alle afstanden, en bereiden we ons gezamelijk voor op een glorieuze intocht, waar we bossen bloemen aangereikt zullen krijgen van meestal toch wildvreemden. De gladiolen maken de hoofdmoot uit. De gladiool was in de romeinse tijd, het symbool van de overwinning, de triomfen en dus doet ook opgang al jarenlang in de stad Nijmegen. Vanaf Malden wordt het publiek dermate talrijk dat elk overzicht je ontgaat, en hoe verder op Nijmegen opaan, wordt het een regelrecht gekkenhuis. Het enthousiasme kent geen grenzen, familie vrienden bekenden, collega's enz. vallen van ontroering en vreugde in elkaars armen ter begroeting. Het is erg ontroerend om te aanschouwen. Van Malden tot in Nijmegen en tot aan de finish, moeten het beslist honderdduizenden toeschouwers zijn die de intochtroute omzomen. Bewondering, gejuich, applaus, gezang, aanmoedigingen voor moeilijke lopers is ons deel. Het publiek gaat helemaal uit hun dak zoals wij dat noemen. Het is telkens weer een belevenis en diep geroerd raak je erdoor en geëmotioneerd ook. Vooral als je ter hoogte van tehuizen en ziekenhuizen en andere inrichtingen van gehandicapten of ernstig zieken loopt raak ik althans erg geëmotioneerd bij de aanblik van zelfs mensen die aan het eind van hun leven lijken te zijn. Je bent dankbaar, en voelt je rijk, dat je dit kan doen en volbrengen, in alle gezondheid. De Nijmeegse Vierdaagse een mars of evenement, om nooit meer te vergeten. De langste deelnemer 67 keer, 82 jaar oud liep hem a.h.w. op zijn sokken zo gemakkelijk uit, en er zijn nog andere oudere helden, vaak met allerlei medische ingrepen kunstdelen in en aan hun lichaam, die succesvol deze vierdaagse ieder jaar weer volbrengen. Die intocht is onbeschrijflijk mooi. Helaas dit jaar moest de muziek ontbreken, maar het Yess !- gevoel was er niet minder om. Niet voor niets wordt het meedoen als aan de vierdaagse als een virus omschreven, je kan er mee besmet raken en in lengten van jaren mee willen blijven doen. De aantallen terugkeerders groeit met het jaar van tien tot vele tientallen keren meedoen. De hr. van der Lans is nu recordhouder. Bravo! Vierdaagse: Waar aan conferentietafels uren , dagen, maanden, jaren zonder resultaat overlegt wordt, gebeurt hier in een of paar dagen. De wereld ontmoet elkaar hier in alle vrede en vriendschap, en goede onderlinge verstandhouding. Vierdaagse is niet in ook mijn artikel samen te vatten. Het is voor mij de meest unieke gebeurtenis, in mijn leven, maar zeker ook in wandelland. Beste lezer: Tot volgend schrijven, alle goeds van deze kant. Ik roep u toe met het Brabantse "Houdoe!"
Het is wikken en wegen waarheen vandaag. Het is moeilijk een keuze te maken. Besluit de website te bezoeken, en eigenlijk geeft de nieuw voorgestelde routerichting en bereikbaarheid de doorslag. Die zal overwegend westelijk verlopen. Geheel nieuwe richting dus. Een van de vele Atletiekclubs die wandelen in hun pakket toegevoegd hebben. Ik tref in de bus nog een echtpaar uit Zd.Limburg, die dezelfde plannen blijken te hebben. Aan de rand van het dorp stappen we uit, om onze weg te voet te vervolgen, worden we al meteen aangeklampt door twee auto's met inzittenden, met de vraag waar het startpunt was. Het is vanaf hier nog een beste tippel om er te geraken. Aan het clubhuis. De route-omschrijving ziet er fraai uit, dus dat belooft. Omdat het leeuwendeel der deelnemers al op weg is , besluit ik ook al maar op weg te gaan. Steken de doorgaande weg over en worden het fietspad opgestuurd richting dorpje Mariahout. Dit komt ook in het vizier, maar we gaan er met landerige wegjes ruim omheen. Zie in de verte nog een bedrijf van een naamgenoot op de zijmuren vermeld. Asfalt en zandweggetjes gaan onder m'n schoenen door. Door een coulissenlandschap gaat het op een hek aan die ons even laat proeven van wat de parkoersuitzetters met ons voor hebben verder vandaag. Door een klaphek krijg ik het Torreven te zien met veel roze waterlelies. Volg erlangs een smal graspaadje, om even weer akkerland in te gaan randje bos. Erg veel toerfietsers op de route, maar met wat inschikken en inleving is dit best oplosbaar. Een enorm aardappelveld volgt, in evenzoveel witte bloem. Niet voor lang. Geraak aan een MOB-complex {mobilisatie}, en wordt geleid langs de afrastering, waarna ik toch weer bos in ga. Langs een slagboom vervolgt de route langsheen een brede sloot helder water, waar erg veel blauwe libellen aan het wateroppervlak zweven. De Beekse waterloop blijft het voorlopig gaan. Grasweg wordt zandweg, waar toerfietsers doorheen ploegen. Een enorm aardbeienveld kweek op stellages, tegen verrotting op vochtige grond. Paarden waarvan een met een kleed om kijken verbaasd helemaal me na. Ga weer een bos in langs een ven met nu witte waterlelies. Hier zal ik voorlopig in blijven. Ik struin aldoor bospaden, de een ven na de ander. Het is het Vressels bos. Ik hoor gerommel in de verte opkomen, zouden dit trappenlopers op weg naar de hemel zijn, óf vallen ze van de trappen af, gedrang of te druk, wie zal het zeggen, of zouden ze er planken vloeren hebben? Een donker oud dennenbos volgt. Er komt dus een onweersbui opzetten, ik geef me over, het komt dan maar. Houdt regenkleding wel paraat. Schuilen is er niet meer bij. Kom nog een bekend stel tegen die hun bril zijn kwijtgeraakt en tegenstrooms de te lopen in, gaan zoeken. Na wat klim en padenwerk gaat het een open ruimte in, tussen weiden, en bereik ik bij particulieren achterom in de tuin de rustpost. Hier tref ik het echtpaar weer, triomfantelijk gaat de bril in de hoogte, ze vonden hem weer dus. Later , meldt zich Frans, op de rustpost, m'n stadgenoot. Na een gesprek stappen we samen verder. Andere kant tuin de poort uit een asfaltwegje op, welke na 850 mtr. verderop verruilt wordt met een zanderig wegje. Opnieuw dreigt Donar de god van de donder. Zien bezijden ons donkere wolkenmassa's opdoemen. Zijn door alle gedraai ons richtingsgevoel kwijtgeraakt, achter ons nog dreigende luchten. We zullen er niet aan ontkomen, de regen komt met vlagen omlaag, niks geen schuilplaats. Een heel scala aan padenwerk volgt op. Zijn in de streek Vressel, ruwweg tussen Son en St.Oedenrode, met schitterende landschappen met velden allerlei groen en groenten. Een bomenwegje waar de bomen pyramidegewijs bijgeknipt zijn, best byzonder kunstig om te zien. De weergoden zijn ons genadig, het onheil lijkt goeddeels afgewend. Het blijkt ook heel plaatselijk flink geregend te hebben, tot lichte miezer elders. Onder bomen m.n. is het droog gebleven. Het gerommel is verstomd. We toucheren even de bebouwing van de noordkanten van Son & Breugel aan, langs een voorrangsweg en naburig fietspad, en gaan door gebied De Kuilen, landerig en stukken bos. Daar dient zich plots de rustpost onder tentdak aan. Horen het regenwater tikken op het tentdak, en kijken verlangend naar het beetje blauw in de verte. Vooruit gaat het weer na verpozing. Ruilen asfaltwegje voor een groenstrookpad, mooi overgroeid met allerlei boom en struikgewas, was tevens een goede bescherming tegen de hoogstaande zomerzon geweest, en smal graspad door tot aan opnieuw een klaphek. Komen in natuurgebied de Mosbulten, en gaan tussen een kudde koeien door wandelen. Ronden een groot water of ven. Vogelaars ontbreken achter een vogelobservatieplaats met gatenschutting. Zien op afstand zwanen en een blauwe reiger, de nekken waakzaam omhoog. Boven ons vliegen een vlucht wilde ganzen. Her en der ligt een vlaai op het wandelpad en het is opletten waar we onze onderdanen plaatsen. De koeien knoei{d} -en dus. Een koe staat precies op het te bewandelen paadje, maar gaat bij onze nadering rap naar zijn soortgenoten. We verlaten het natuurreservaat weer via een klaphek. Krijgen nog bosgebied te gaan, zandwegen door. Geraken aan een verharde weg, en voorbij lijkt de bospret. Een heel scala aan weiden en akkervelden allerlei volgt, wegjes door coulissenlandschappen. We vermoeden ergens langs het naburige Wilhelminakanaal uit te gaan komen. Maar nee, parkoersman houdt het toch landelijk. Schrikken van een aanslaande, blaffende hond in kooi op een erf, maar zodra we uit zicht zijn, stopt het. Een trits asfaltweggetjes volgt opeen, en dan herken ik ver weg een doorgaande weg waar ik vanaf de start liep. Die weg steken we over en stappen op de finish aan van het clubhuis. Bij de afmelding bekomen deelnemers een platte fles die opvulbaar is met water. Daar treffen we good-old Jan uit Mierlo met onafscheidelijk hondje, toch ook niet piepjong meer. Duiken onder het tentzeil na afmelding, om nog een glas te genieten. Frans verneemt onze reisplannen huiswaarts terloops, en biedt ons een lift tot ergens in de stad aan. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Onder grote dank en erkenning zet Frans ons bij een plaatselijk groot ziekenhuis aan een drukke autobushalte. We vinden onze weg wel op huis aan. Over de wandeltocht kan opgemerkt worden: Fenomenaal ! Schitterende en wisselende routes. Natuurrijk. Perfect gepijld. Uitstekend duidelijk routepapier. Prima en goedvoorziene verzorgingsposten met allervriendelijkst personeel. Populaire prijzen. Een organisatie die stond als een huis, fantastisch en als u leden dit lezen zou, namens de deelnemers, byzondere dank voor jullie organisatie en inzet deze dag. Een juweel van een route en daar zijn duidelijk ook kenners aan het werk mee geweest, die er vast veel zorg en tijd in stopten. Jammer dat jullie niet een of meer tochten hebben het jaar door. Jullie hebben de omgeving mee in mogelijkheden. Ik kom hier zeker meerdere malen terug, dat staat vast. Ik heb genoten en andere wandelaars vast en zeker ook. Over twee weken wacht de Internationale Vierdaagse van Nijmegen. Een feestelijke reunie met wandelaars all over the world. Toch denk ik volgend weekend nog een tochtje te doen om warm te lopen Intussen geachte lezer {s}, tot volgend keer. Gegroet: Houdoe ! Van Peter Heesakkers
Ik maak me aan de vooravond op voor de Pelgrimagewandeltocht, want ik zal de volgende dag extra vroeg uit mijn bed moeten. Ik besluit uit tijdwinst voor mijn nachtrust, de wandelcolonne te ontmoeten aan de zuidelijke rand van Eindhoven. De kenner weet elk derde weekeinde van Juni trekt de karavaan uit. Van thuis uit toch nog een 4.k.m. gaans. Het is al bij al een heel gebeuren dezer dagen. De stoet vertrekt klokvast 06uur vanuit Valkenswaard, met een looporkest van een drietal harmonieën en andere muziekinstrumentliefhebbers, met achter de lange compacte rij wandelaars de reeks huifkarren. De start begint daar met klokgelui , carillionmuziek en het startende looporkest. Het klokkenspel duurt, tot de laatste deelnemer de stads/dorpsgrens verlaten heeft. De eerste stop staat op program aan een indoor sporthal, aan de rand van de stad. De organisatie houdt er een strak programma op na van doortochten door gemeenten en rusttijden. Aan de indoor sporthal ontdek ik al snel de vele vaste wandelaars en de z.g. gelegenheidslopers. Ik voeg me bij bekenden uit de wandelwereld in de rij. We trekken een merkwaardig stille stad door richting Nuenen, alwaar de eerstvolgende stop gepland is. Tref aan de straat mijn neef , die me noodt om even binnen te komen voor een pauze. Ik besef dat de tijd krap aan zal zijn, om er te verwijlen. Kort maar toch gezellig. Helaas de tijd is onverbiddelijk en ik zal weer in de benen moeten, als ik arriveer is de meute alweer met de herstart begonnen, en ik voeg me rap in. We gaan het landschap door waar Vincent van Gogh zijn schilderwerken en pentekeningen botvierde, via Gerwen {c.a.} gaat het over een breed fietspad op Lieshout aan, bekend om zijn brouwerijen, en een eertijds fameuze profwielrenner. In laatstgenoemd dorp zal de rusttijd i.p.v. een half uur nu een uur bedragen, vele niet ervaren wandelaars hebben hier extra verzorging nodig. Hierna gaat het opnieuw een landwegje in nu op weg naar Beek en Donk, een boerenlandschap, landbouw tuinbouw en veeteelt. We trekken dwars door laatste dorp en geraken dan over de brug van het Zd.Willemsvaart-kanaal en gaan over de autoweg naar Gemert opaan. Onderweg worden zijwegen afgesloten door vrijwilligers in hesjes, reflectievesten, en enige politieagenten die of per motor of terreinfietsen assisteren. Het is omkijkend een indrukwekkende colonne voor en achter me. Naar eigen peiling komen de deelnemers, naast uit de eigen omgeving uit de provincies Zd.Holland en Limburg, ook ontwaar ik Vlamingen, globaal, elke afdeling draagt hun eigen vaandel of vlag en uniform ter herkenning. Het geeft een sierlijk geheel. m.n. De stop in het centrum van Gemert is voorzien van grote toiletwagens, en tapkranen voor vers drinkwater, en ook de plaatselijke horeca pikt een behoorlijk graantje mee natuurlijk. De paarden krijgen hun voedsel vooral hooi en water. En dan worden de laatste k.m. rs ingezet, naar dorpje Handel, alwaar men het processiepark inloopt om daar met een korte dienst te eindigen. Hierna zoekt eenieder z'n verblijfplaats op in hotels , campings, boerderijschuren, bij particulieren instituten, kloosters enz. Een deel wordt opgepikt om met de auto heen en weer huiswaarts te gaan. Er is ook een categorie die maar een dag willen of kunnen meelopen door b.v. huiselijke of persoonlijke omstandigheden. De volgende dag begint met een H.Mis in het park om hierna meteen na een rondje om de kerk ter afscheid, in processie de terugreis naar Valkenswaard aan te vangen. De route gaat nu goeddeels dezelfde terug over de dorpen met her en der rustplaats, met duizendentallen lopers. In Eindhoven wordt om verkeerstechnische redenen een heel andere route genomen, veel beschaduwde groenige wegen, gaat het op weg naar Aalst- Waalre. In deze plaats is de laatste stop ingelast in en om een groot cultureel centrum, en bereid men zich voor op de laatste k.m. rs naar Valkenswaard, het is erg druk met toeschouwers tijdens de uittocht hier. De laatste vijf kilometer zetten we in. Het wordt een kaarsrechte weg. Het wordt nu allengs drukker met toeschouwers, die ons hartelijk begroeten. Vanaf de stadsgrens in Valkenwaard, staat het publiek rijendik naar richting de Markt. Het orkest speelt nu eindeloos door hun marsliederen. Het publiek onthaalt ons zeer hartelijk. De kerk aan de Markt stroomt mudvol, pelgrims staan opeen gedrukt en op de banken aldoor zingend. De kerk dreunt. Het orkest wandelt binnen en vlaggen en vaandeldragers nemen het priesterkoor in. Je krijgt de koude rillingen ervan bij het aanhoren en zien van de indrukwekkende taferelen. Er wordt ritmisch meegeklapt met de muziek. Ik zie diverse huilende gezichten om me heen. Het is heel aangrijpend om te zien. men heeft in twee dagen een afstand van 85 k.m. afgelegd, zo weet me een wandelaar met loopmeter me te vertellen. Het enthousiasme, blijheid en emoties kent geen grenzen. Ik krijg bij het aanzicht een brok in mijn keel. Enige duizenden lopers dus. Velen kunnen de kerk niet meer in en gaan of naar huis of duiken de kroegen in de buurt in, en rond de Markt. In de kerk volgt een korte dienst met toespraken en orkestmuziek, en dankzegging voor of naar de vele medewerkers als medische diensten, en allerlei hulppersoneel, de politie en andere als {verkeers}-begeleiders, enzovoorts. Het heeft absoluut iets deze dagen van samen onderweg zijn. Er groeit een enorme saamhorigheid, en vriendschap, behulpzaamheid, naar die het nodig hebben. Opnieuw blijkt, wandelen verbroedert. Het is m.n. daarom de sfeer die ook mij zo trekt. We hadden deze dagen schitterend weer, half tot zwaar bewolkt, en rondom 20 graden. En droog. Ideaal weer dus. Volgende week ga ik weer op het gewone "wandelpad". De laatste voorbereiding op de grootste Vierdaagse van Nijmegen, volgende maand, daar waar de wereld wandelt. { www.4daagse.nl }. Vierenviijftig duizend {ruim} wandelliefhebbers uit ruim 70 landen meldden zich. De organisatie staat er máár.... 46.000 toe. Ook hiervan houd ik jullie op de hoogte. Intussen groet ik jullie met Houdoe. Tot volgend keer. Peter Heesakkers
