Het is even schrikken direct aan de vooravond van deze tocht en wat verwarring.  Moet de tocht afgelast  worden?

Wanneer ik me in de avond aan de computer zet, om me te oriënteren omtrent ligging en bereikbaarheid, komt er een melding van brand binnen, aan of in de lokatie.  Ik vind uit , dat het adres en postcodenummer klopt, en zie op de site van de streekkrant de eerste foto's verschijnen van het voorval.   De eerste berichten zijn wat verward, ernstig, en ook de naam van de lokatie komt niet overeen, maar adres klopt wél alsook huisnummer.....Hoe kan dat nu?   Ik ga even later het alarmerend bericht nalezen en begrijp dan dat het een loods betreft, en er een slachtoffer naar het ziekenhuis is gebracht met rookvergiftiging.  Ik zit op het puntje van mijn stoel, vraag me af of ik de organisatie moet verwittigen.  Het bericht wordt later bijgewerkt en gelukkig met de startlokatie is niks aan de hand.  Ik aanvaard de afreis maar de volgende ochtend.    De busomroep meldt "Bos-weg", als halteplaats, oei, niet best voor de mooie omgeving!  Mijn halte heet  Bergstraat, en ik bereid me voor op enig klim en of daalwerk.  Niets van dit al zo blijkt, de straat is zo vlak als wat.  Ik krijg een wandeling van goed 2 k.m. te gaan.  Kom verderop een sliert wandelaars tegen, en weldra ook enige bekenden en een kort praatje.  De bepaald grote parkeerplaats achterom het etablissement is al eivol, en  de aankomende auto's worden met seiners de parkeerplaats opgeloodst.   Binnen is het eveneens vol huis, maar dan toch met enig geduld kan ik me inschrijven. Krijg meteen fietspad langs doorgaande verbindingsweg, tot "Woldere", { Waalre dus}, zo men in streekdialect zegt, en ga rechts een bospad in,  voorbij een "blikvanger"  is een hangend netwerk dat blikafval opvangt, en betonnen paaltjes door met vooral oude sparren en jonge vliegdennen er onder, en ander groen.  Het pad loopt als een tapijt, en is welliswaar droog.   Meteen mooi dus.    Kom langs veldje met maïs dat er moet komen, wat pony's in een weiland, en kom alras randje villawijk, welke we even toucheren ,  even een klinkerwegje, maar ga toch weer zandweg en bossen in.   De eerste lentebodes als vogeltjes zijn al hoorbaar.  Alom liggen oude boomstammen en takken  te rotten, voor bodemvoeding.   Den, spar, es en andere boomsoorten tref ik hier en legio vennen en vennetjes, veelal zo goed als drooggevallen, kennelijk door waterwinning voor huishoudens.  Daarom zijn er ook dalletjes ontstaan overwoekert door grassoorten.   Kom dan weer in een wijkje, na enerverende bospaden, even langs straatweg en langs vervlogen tijden, n.l. de ruïne van een brand van een voormalig gemeentehuis, en ga weer poortje door het burgemeester Osse-park in, kennelijk in vroeger dagen een groot weldoener voor Waalre.   En aIs erkenning.  Ik krijg een serie asfaltpaadjes op en af te gaan over oude stuifduinen.  Vennen voeren de boventoon voorlopig, trouwens de tocht heet ook Wolderse vennentocht, vandaar dus.   Oude bomen ingepakt door de klimop planten volgen.  Omzeilen telkens de bebouwing van villawijken, meesterlijk toch van de parkoers-uitzetters.  Een keur van villa's en bungelows, als Spaanse hacienda's.  Blijven in weelderig groen.   Na allerlei smalle paadjes en toeristische routepaden en een pracht groot ven bereik ik de rustpost, zijnde een grote kantinewagen en klapstoelen en banken erom heen.  Gezellig dat ook.   Ga na rust een fietspadje op , om langs aspergevelden en een zomaar wild voetbalveld rand bos te blijven.   Kom langs een enorme zandberg en zie meteen dat ik achterom de startplaats geraak.  Kom langs de beruchte loods van de brand van gisteravond, en spreek toevallig de eigenaar die alweer uit het ziekenhuis ontslagen lijkt te zijn.  Het viel mee met hem zei hij me.  De sporen zijn zichtbaar nog zoals een zwarte plas aan de poort van het bluswater.  Ik laat de startplaats liggen en stap door.  een eindweegs verder leidt het pad af richting nederzetting, Het Loon genaamd, een oude brink, driehoekig van vorm, omzoomd met oude bomenrijen, en  eeuwenoude  langgevel boerderijen.  Mogen hier dan een oude z.g. kerkepaadje in omzoomd met heggen waar je de tijd van vroeger moeiteloos terugroept.  Absoluut prachtig, alsook het landschap erachter.  Ga de open velden in en de  koude noordelijke wind doet zich gelden, her en der een bosperceel, maar toch overwegend open landerijen, akkers, bosjes en weilanden met al vroeg vee wisselen af.   Kom dan uit op een asfaltwegje, even volgend, langs witte monumentale boerderij, er ligt vervolgens een verkeerswerende barrage in de weg, alleen toegankelijk voor wandelaars en fietsers,  steek een riviertje over, en mag een eindweegs verder een weidepoortje door, en hier herinner ik me de ontberingen van de natte gronden in broekgebied van de kersttocht vanuit Dommelen, nu veel droger, en beter begaanbaar.   Natuurreservaat Loondermolenpad, en we slingeren door broekgebieden met weiden, akkers, groenstroken, bosjes, in een woord boeiend, rondslingerend hout van bomen en struiken, gekapt, gesnoeid, en we volgen een hele poos de slingerende Dommelrivier, met boorden oude Canadabomen, nu en dan drassig gebied en paden, maar toch begaanbaar nog.   Absoluut mooi hier.     Over brugjes en stukken hout om de voeten droog te houden.    Tik bij het verlaten van reservaat bebouwing van Dommelen aan, langs sportpark met aanmoedigingsgeluiden van de lokale clubsupporters.  Een grind en vervolgens klinkerwegje op.  Asfalt , grindpaadjes,  langs een monumentale luisterpost-gebouw van de destijds Duitse bezetter.  Dan een rood fietspad in en rotonde overstekend even een  jong villawijkje van Valkenswaard in.  Volgen langs afrastering van een groot sportpark, voorziet allerlei sporten.  Een openluchtzwembad, een  jeugdherberg,  en volgen paden bos weer in slingerend over een voormalig oude één baans spoorverbinding  Eindhoven-Valkenswaard en België.  Even dan ook langsheen volgend is daar plots de rustpost weer, van de lus dus na deze rust.  Een gezellige openlucht ontmoetingsplaats.  Volg hierna weer de bekende route een stukje van in het begin, om toch nog wat andere bospaden te vervolgen, wat weer over zal gaan in landelijk gebied.   Het is eigenlijk vreemd, we komen weer  rap uit op de startplaats van vanmorgen, weer langs de loods waar brand was gisteravond laat, en nu werkers en ruimers actief zijn.  Na afmelding in Het Brabants genot, zoals de lokatie heet is het nog gezellig nakeuvelen met deze en gene.  Een knusse zaak.  Servé en Marianne komen ook binnen. Even een praatje, en ze bieden me een lift bijna richting thuis aan en die sla ik niet af.    De tocht kan men indelen in drie delen. Eerste ronde veel vennen droog of droger, maar ook grotere en vollere vennen.  Hierna een opener landschap, daarna een boeiend groot broekgebied, overgaand in bosgebieden ter afsluiting.   Een absolute must voor de natuurgenieter en ons wandelaars.  Gewild gebied zoals blijkt door dagjesmensen met honden al of niet aan de lijn, die we veel tegenkwamen.  De route-uitzetters hebben zonder meer hun best gedaan ons een boeiende tocht met landschappen voor te toveren.  Mooi gebied met  grote en enorme mogelijkheden om de wandelaar te boeien.    Een geweldig mooie en goede  uitgebreide route-omschrijving kregen we mee, dat kon niet verkeerd.  En de streek leent zich er terdege voor.   Zeker en vast, zijn de wandelaars zeer tevreden weer  de thuisreis gaan maken.    Ik groet u weer  beste lezers.  Tot volgend keer weer.    Houdoe!   ::::   Peter  Heesakkers.

22-03-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Noud stelt me gerust; het gaat meevallen met de neerslag.   Hij had juist de buienradar geraadpleegd.  Het wordt droog dadelijk zegt ie. Nog voor ik van huis ga heb ik de paraplu als wapen gepakt, want het regende weer eens.  Eerst op mijn stalen ros naar Noud op aan.  In een grauw decor van zware luchten en regen gaan we met broer Wim op weg.  We kunnen aardig doordenderen want het is stil op de wegen.  St.Hubert op aan, en even ter verduidelijking, niet bij onze zuiderbuur, en in de Ardennen,  maar in onze eigen provincie de noord-oostelijke hoek  wel te verstaan, behorende bij de gemeente Mill.   Het overigens kleine dorp is overspoeld en wordt dit nog steeds door het vroege wandelvolk, die hun vehikkel natuurlijk zo dicht mogelijk bij het startburo wensen te plaatsen.  Het is even zoeken, en we vinden toch nog een strookje groen.  De pastoor van het dorp zal mopperen  dat zijn kerkbezoekers het nakijken hebben.    Het parochiecentrum, waar de start voorzien is oogt prima.  De langere afstandslopers van 50 en 60 k.m. zijn al  sedert vroeg onderweg.  Na de bekende inschrijfprocedure krijgen we aan de uitgang de immer ruime parkoersomschrijving in handen na overhandiging van een deel van onze startkaart.  Het dorp schrikt uit hun slaap, vanwege zoveel drukte op deze morgen.  Kort langs de dorpsstraat mogen we al een heggepaadje in  achter de huizen door.  Het is nog wat killig en we ritsen de jacks extra dicht.  Toch nog even een asfaltwegje op om dan langs een spijlenhek een dijk op te gaan een onderdeel van de eertijds Duits lijntje, een tracé van een vroegere spoorlijn naar Wesel,{Dld}.  Omsloten door groen, en onder de voeten nog de kiezels van de versterking van de rails.   Ruilen de spoordijk een eindweegs verder in voor asfalt weer, en bereiken na landelijkheid de noordkant van dorpje Mill.  Voorbij een kasteel met monumentale beuk gaat het, Aldendriel genaamd. Denk aan het kasteel een brok natuursteen te zien liggen, maar ziet het is een eenzaam schaap dat zich verstoord opricht, bij de wandelaarsdrukte.   Vier knoestige en oude linden dik honderd of honderden jaren oud geven het vroegere tracé van een weg nog aan.  Komt de Krommendijk, een inderdaad slingerende landweg langsheen oude boerderijen en huizen verspreid.   Na een zestal k.m. is daar dan de onvolprezen Olat veldpost, en maken we een stop voor wat brood/beleg, en een beker koffie.   Even een praatje met Ger, Zd-Limburger,  om dan weer het Peellandschap in te gaan door een natuurreservaat, behorend tot kasteel Tongelaar en gaat het zig-zag langs  het Raam-kanaal.  Bunkers {kazematten} beheersen vandaag nu en dan ons parkoers.  Zij behoren tot de Peel-Raam-stelling van 1940, en staan er als stille getuigen van wat zich in de eerste oorlogsdagen hier afspeelde om de Duitse vijand af te stoppen.   Gaan door overwegend akkerlanden met groenstroken gescheiden, richting Langenboom en Gassel, doch zullen die dorpjes niet zien.   Bezoeken nog even een kasteelachtige ruïne, welke in de eerste oorlogsdagen het verblijf was, van de moedige soldaten, aan het Peelfront.  Vervolgen na het lezen van wat borden met geschiedenis onze weg of pad liever, met knooppunt wandelroutes voor toeristen, en treffen legio al of niet flink beschadigde bunkers, waar we nu en dan even binnenkijken.  Dat het er gespannen heeft in die dagen, verraden de beschadigingen wel duidelijk.    Mogen hierna even over privé-terreinen van een groot grondbezitter, om een particuliere open lucht rustplaats genaamd FF-Pauze, te bereiken.  Gelukkig het regent niet meer, maar lang blijven zitten noodt de koude wind ook niet.   Er meldt zich een wandelaar met een hond, een forse terrier welke een dubbele rugzak met eigen proviand op en langs zijn lijf wederzijds heeft hangen.  Prachtig om te zien en wordt door menige camera vastgelegd.  Het beest ondergaat knuffels en aaien van menigeen.    Na deze rustpost, gaat het langs bunkers Peelkanalen, smalle en bredere gruispaden over en langs bruggen, fietspaden, klaphekken, rustbanken, bochtige kanaaltjes niet geschikt en in gebruik voor echte scheepvaart trouwens, hooguit voor roeiboten en als kano's.  De streek is bosarm, maar de groenstroken langs sloten en kanalen en afscheidingen van landerijen en weiden compenseren dit ruimschoots.  We gaan noordelijk om dorp Mill en passeren een groot troepenvliegtuig zomaar in een grote tuin geparkeerd. Opschrift en tekenen erop vertellen dat het een oud marinevliegtuig was.  Hoe ze de machine daar ooit gekregen hebben is de vraag.   Wim onze metgezel en oud-marinier weet me uit te leggen dat het type een oude Neptune is.   Een kolossaal ding in alle geval.   Noud en Wim gaan het extra via omwegen dichterbij bekijken, en weten me te vertellen dat het interieur inmiddels voor een bed en breakfast-hotel doorgaat.   Indrukwekkend om te zien, dat wel.   Aan een brug dorp uitgaand staat een bunker waar men binnen kan kijken.  Binnenin bevinden zich twee poppen gekleed in het militaire uniform van die tijd, 30er en 40er jaren, met een machinegeweer, en de kogelhulzen op de bodem, ook deze kazemat kreeg de voltreffers te voorduren, als door vijandelijke vliegtuigen zoals nu nog te zien is.   Borden in de directe omgeving vertellen over die dagen.  Vrijwel de hele tocht is eigenlijk een geschiedenis uit de oorlogsjaren, en vooral de beginjaren en dagen.    Passeren ook nog gebogen verkromde oude spoorrails welke opgeblazen zijn destijds door het verzet, en dus het vijandelijke rail en materieelvervoer deed stoppen.   Over een oude voormalige spoorbrug gaat het, dan een houten exemplaar {brug}, waar we de  z.g. soeppost van de club bereiken, maar ook weer broodjes en drankjes warm en koud wachten.  Er draaft ook nog een flinke compagnie reservisten {soldaten}, op.  Afgezwaaide ex-soldaten die na hun verplichte dienst, verdergegaan zijn met hun dienstgewoonten.    Na deze post gaat het door of langsheen beter, akkervelden, welke deels nog onder water staan, steken een doorgaande weg over waar militaire politie klaarstaat om de flinke groep vrije doorgang te verlenen, en nu mogen we ter afsluiting een groot bosgebied ingaan.  Paadjes met veelal schelpenzand wie weet hoeveel eeuwen geleden door de Maas-rivier afgezet, welke destijds veel breder was of moet zijn geweest, gaat het zelfs door wijdse heidevelden later, met  kunstmatig opgeworpen heuvelenlandschap.  Gaan een camping voorbij.   Zien weer de militaire politie met voertuig aan een doorgaande weg die we moeten oversteken, wachtend op de militaire groep.  Achter ons naderen de gezangen, en jell's van die fors stappende groep.   Beneden in het dalletje zien we dorpje St.Hubert  verschijnen, lopen de straatweg in op weg naar de parochiezaal.  De gezangen en strijdkreten weerkaatsen langs de huizenrijen.  Ik steek de dorpsstraat over, loop mijn rondje rond de oude kerk met kerkhof, een ommetje van niks eigenlijk, en streef dan op de finishzaal af.   In de zaal tref ik o.a. Hennie uit Zuid-Limburg weer, {Van "Hennie en Theo", jawel}, knutselend aan haar kunststukjes, en in afwachting van haar Theo, nog onderweg.  Hennie belooft haar wandelverhalen spoedig weer te publiceren, en dus in de benen te zullen gaan.  In de zaal onderhoudt een zangkoor met instrumenten de binnendruppelende wandelaars met populaire meezingers.  Het is nog gezellig nablijven na afmelding.  Oergezellig, dat wel.  Het was vandaag weer Echt OLAT, hun slogan.  Moddervrij, dat wel , deze dag.  De oorlogsgeschiedenis voerde de boventoon  onderweg.  1083 Deelnemers  meldden zich vandaag.  Noud heeft de beelden van vandaag onderweg weer vastgelegd met zijn camera, ook voor de OLAT-site {WWW.OLAT.NL}.  Hij speurde weer naar opmerkelijke beelden als in de natuur. Kijken dus!  Ik groet u lezers weer, tot volgend keer:

Houdoe!     Peter Heesakkers 

15-03-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik wordt door de weerdiensten uitdrukkelijk gewaarschuwd voor aanvriezende mist.  Maar dit blijkt voor ons deel van het land gelukkig loos alarm.  Ik ga op weg naar Noud, alwaar z'n broer Wim ook wacht om ons te vergezellen.  Buiten de bebouwing neemt onderweg het zicht door de mist snel af.  We belanden heelhuids in het Peeldorpje Neerkant.  Het is even zoeken naar een parkeerplek, want het staat er al  vanaf vroeg ramvol.  We kunnen derhalve vast een stukje inlopen.  Zulk een aanloop zal dit dorpke nog nooit meegemaakt hebben.  Opnieuw vallen ons de talrijke rood-witte nummerborden op, op onze gang naar het startburo.  Vlaanderen is weer goed vertegenwoordigd zo blijkt.  In de zaal weer de gebruikelijke begroetingen, met vooral de bekenden.  Neerkant behoort onder de  grote gemeente Deurne.  Wat verwarrend voor onze Vlaamse lezers, die plaatsnaam, gelegen oostelijk zo'n 20 k.m. gaans van Eindhoven.    Neerkant is ook gesitueerd vlak aan de grens met onze provincie Limburg.  Na het aankomst en inschrijfritueel, gaan we erop uit en stappen we de mist in.  Nu is de Peel bekend om zijn bosarm landschap, veel veengebieden, van oudsher  een moerassengebied, en van de vroegere turf-afgravingsindustrie, de sporen ervan nog altijd zichtbaar.  Toch weten de routebouwers er vandaag weer het maximale uit dit gebied te halen.  Al meteen buiten de bebouwing geraken we al in een flink bosperceel, trappelen op en af  oude zandduinen-bossen, een oude bunker, een getuige van de verwoede strijd in dit toen vooral moeilijk begaanbare gebied.  Onderdeel van de Peelraamstelling, een frontgebied destijds {1940- '45}.   We stuiten er ook op een  zwervers verblijfshut, kundig dichtgevlochten met takken en bladerenwerk, en achtergelaten zakken afval....Plots zoeft er een groepje crossfietsers voorbij, was even schrikken want hebben vrijwel nooit een fietsbel... Heb ze meteen toegeroepen alsdat ze meerdere wandelaars tegen konden komen.     Steken de beek Astense Aa over en gaan een klaphek door.  Worden we voorbijgelopen door een kranige 90er uit Weert, Thieu.  Heeft er met zijn wandelstok een beste gang in.   Respect!    Gaan een zandweg door ,om eindweegs verder weer hek door te gaan en hier vallen ons de als parels gelijkende druppels aan de twijgen van struikgewas op.  Kunnen zo boompjes met ledlampjes zijn.   Met wat fantasie.  Komen talloze sloten en kanaaltjes voorbij, en zien een meetpaal het water boven 26.40 mtr. meter boven Amsterdams peil aangeven.  O meter is gelijk met de zeekust, maar we bevinden ons hier op hogere gronden, gelukkig.  Toch gaan we vandaag nogal beproeft worden door de vele neerslag voorbije maanden.  De grond veert vanwege de veenlaag onder onze schoenen.  Zien vandaag veel vennen en grote plassen, veelal overblijfselen van de veenwinning.  En buisleidingen een ondergrondse overloop  van het rijke watergebied voor afvoer via vennen en sloten en kanalen naar rivier de Maas op aan uiteindelijk.    Een waterspiegel met oude bomen in het water trekt menig fotograaf aan.   We slingeren altoos door grote heidegebieden waar de mist ons zicht ontneemt.  Maar ook zompige paden, die we kalmpjes aan moeten nemen.  Her en der onderweg gelijkt het op een survivaltocht, maar men krijgt er wel een uniek natuurgebied voor terug.  Schitterend, en de stilte temidden het Peellandschap is overweldigend.  Enkel eendensoorten en enkele vogels zijn hoorbaar.    Her en der zoeken we de droogste delen van het parkoers op, maar de nattigheid is overweldigend.  Het parkoers stuurt ons even de ruimte in om er van welverdiende boterhammen en warme dranken van OLAT's veel geprezen verzorgingsteam te genieten, zomaar temidden van nowhere.  Moeten hierna een stuk parkoers tegendraads teruglopen om de route rechtdoor te vervolgen.  Het blijft een drassige bedoening, en in de verte ontwaar ik in de optrekkende mist een groepje medewandelaars die met grote moeite willen oversteken aan een zwem en modderbad, heelhuids.  Zie plots lopers paralel pad teruglopen en neem een z.g. afsnijding van route door door een stukje bos  hoog gras, mij die zorg besparende.  Wijs achteropkomende lopers op het drogere alternatief, lopen glibberig pad af en belanden na een lus aan de splitsing die we vooraf al kenden.  Stappen even wat droger, om vervolgens ons een schier onbegaanbaar dijkje met  groengordel te gaan.  Het zal vandaag een zware tocht worden en we verliezen veel tijd met voorzichtig gaan.   Het blijft slijkerig, nattig, en inschatten waar de voeten te zetten.    Heel jammer want het is een majestueus mooi natuurgebied, maar ja de routemensen zetten de tocht een half of driekwart jaar van tevoren uit....   Het blijft klaphekken gaan en heide paadjes, en de optrekkende mist geeft ons adembenemende vergezichten.  Overal geelbruin hoog gras.  Welke de route overheerst.  We geraken aan een  lange brede knuppelbrug om de moerassen over te gaan dan door een pad belegd met rubber matten, zeker niet overbodig, een drek van jewelste door en dan is daar de rust van een bezoekerscentrum Mijl op Zeven genaamd.  Een enorm dak als halve koepel, met café-resto, en winkel erin.  levendig vermengd met natuurbezoekers en wandelaars onder elkaar.    Krijgen na dit rustpunt even dankbaar asfalt  en de vlakte in van weideland en akkers.  Moeten even verder alsnog De Grote Peel-natuurgebied in .  Het Peellandschap is als het ware vergeven met vooral  berkebomen oude en nieuwe beheersen het parkoers vandaag, veruit boven andere loof en dennen en sparrebomen.  Gaan nu door velden waar hectares gronden omwoelt zijn door everzwijnen en hun uitwerpselen op de paden erdoorheen.   Imposant wat deze dieren doen met de gronden.    Krijgen dan een trapje over schrikdraad en gaan dan door heuvelachtig heideterrein.  Prachtige verzichten, over smalle paadjes, op en afgaand.   De zon breekt door zowaar.  Weer diverse klaphekken gaande en wildroosters kennelijk bijhorend.    De routemensen of ontwerpers, halen het beste  eruit.    De routes vandaag vallen langer uit voor de 20 en 15 k.m. gangers, respectievelijk 23,5 en 18 k.m. , maar dit komt de schoonheid van de routes zonder meer ten goede, en  men maalt er niet om, het is weer "Echt OLAT" de slogan die weer eens opgaat.   Struinen door afwisselend heide en bosgebied met aldoor vennen en grotere en kleine plassen.  Holland waterland, gaat hier helemaal op.  We doen afwisselend de grens oversteken  van Limburg en Brabant.  Pas op 18 k.m. laat zich de tweede veldpost zien , de strenge natuur-toezichthouders van deze gebieden willen het zo.    Hierna gaat het weer even de vlakten van akkers en weidelanden in met nu en dan weidevee in  al haar soorten.  Ze staan flink vol met water door de vele regen voorbije maanden.    Door een gebied met hooilanden.  Steken een  verbindingsweg over en zien in de bermen de borden met de aanduidingen dat we  van Limburg , Brabant weer binnengaan.  Opnieuw  gaan we weer een bosperceel in , met stevige klimmetjes op en af, onze spieren op de proef stellend.  Geraken bij een grote bed and breakfast -boerderij, steken wegje over, opnieuw  de bossen in.  Plots wordt het dan weer landelijk, huisje, tuintje, klein weidevee achterom de huizen en boerderijtjes verspreid staande, ontwaren we toch verderop compactere bebouwing.  Het is Neerkant !    Straatjes lopen is er zeer beperkt, gezien de kleine woongemeenschap, en ik wijk tegenover de finishzaal van de route af even, omdat ik een gedenkteken ontwaar aan de ingang van een kerkhof.  Daar staan op een rij elke zuil  rijk met bloemen en schriftelijke mededelingen en rouwbeklag, met foto van een complete familie welke verongelukt zijn voorbije zomer in een vliegtuigcrash in de oostelijke Oekraïne.   De beruchte MH 17-vlucht.  Een prachtige familie zo te zien, zomaar weggevaagd, door een politieke aangelegenheid.  Het heeft m.n. Neerkant e.o. enorm geraakt, maar ook landelijk wel.  Indrukwekkend.....

Dan ga ik de finishzaal in en na afmelding, tref ik o.a. "Zottemie".  Een beeldige Vlaamse toch.  Die helemaal uit West-Vlaanderen, {Ingelmunster} de reis heeft ondernomen, een medewerkster van Benelux-wandelen, vandaag mede deel uitmakende van de grote Vlaamse vertegenwoordiging.    Dan zie en spreek ik ook nog Hennie, van Theo dus,  wachtende op haar gade, en wordt het nog gezellig nablijven in de zaal, aan tafel, en de rest in de zaal wat al gearriveerd is.  OLATse gezelligheid alom weer.  Ja het was vandaag opnieuw "Echt OLAT".  Heel geslaagd, we zagen vandaag de echte Peel in al haar natuurlijke glorie, ondanks de enorme glibber en modderpartijen.  Mijn spieren vertelden me dit bij thuiskomst.  Noud was weer actief met de camera onderweg, om alle schoonheid en gezelligheid vast te leggen, voor het OLAT-foto=album  op de site OLAT.NL , evenals Frans v.d. Boom deed.   Om naar uit te kijken vast en zeker.    De volgende laatste tocht van deze winterserie zal gaan vanuit  St.Hubert/Mill, volgende maand.  Deze plaats bevindt zich in de noord-oostelijke hoek van de Nederlandse provincie Nrd.Brabant, derhalve voor onze Vlaamse lezers, niet te verwarren met jullie Ardennen.  Ik heb weer een fijne, mooie dag gehad, een werkelijk schitterende route, door de o.a. oude veen afgravingen {turf}- gebieden.   Beste lezer:  Hartelijk gegroet tot volgend keer weer.  Houdoe!    :  Peter Heesakkers

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Voorzitter  Wouter weet het zeker.  Het is twee en halve  k.m. gaans vanaf de dichtst bijzijnde  bushalte, naar het startburo.  Zodra ik de bus verlaat,  stuit ik op een mij bekend echtpaar, welke te voet van hun woonstee eveneens onderweg is, naar  de garage van een Ford-dealer, alwaar  de inschrijfplaats is voorzien.   We stappen gezamelijk oostwaarts, naar de rand van Valkenswaard in een industriezône.  Opnieuw vallen mij rond het gebouw de vele rood-witte nummerborden van onze zuiderburen op.  Het is flink druk en de parkeerplaats duiders zwaaien heftig naar het ferme aantal wat zich meldt.  Het is duidelijk, ondanks het grote aanbod van tochten in de provincie, en eromheen vandaag, hoeft de club niet te vrezen.   We stappen de showroom binnen en lopen langs rijen kleurige en allerlei typen van Ford-auto's , naar de inschrijftafels.  Naast deze buro's is een grote zithoek voorzien met natjes en droogjes, warm of koud, en etenswaar.  Na de onvermijdelijke korte gesprekken her en der, ga ik mijn hoeven in.   Eerst even door industriezône , waarlangs zich een der bedrijven in de regio van een vroegere lagere school klasgenoot, die nu een vooraanstaand industrieel en zakenman in vooral deze regio is.  Goed geboert boy!   We gaan dan een bosperceel in temidden het industriegebied, wat voor wandelpark door gaat en draaien om een groot ven  met ijslaag.  Al meteen wordt de wandelaar gewaarschuwd  alsdat het vandaag opletten wordt, want een sneeuwlaag, door onze voorgangers al platgetrapt, maakt dat het verraderlijk glad is of wordt.  Toch weer even industriewegje door, gaan weg Leende -Valkenswaard oversteken en volgen even de route van vorige week van Olat.  De parkoersuitzetter Ad Phiferons, dus niet die van Olat, stuurt ons een nieuw fietspad op, asfalt en ik vrees even dat we weer naar het modderbad van vorige week gaan.   Maar niets van dit al, gelukkig, vlak voor dit onheil mogen we een aardige natuurweg in van het gebied Valkenhorst, welliswaar drassig, en wat modder, maar heilig t.o.v. vorige week.  Langs besneeuwde akker en weidevelden, en paden, bereiken we wat vroeg de rustpost in een ruime schuur achter een boerderijvilla.    Het is er erg druk en het personeel werkt allemaal als mieren om ons te gerieven.  Hierna gaat het  echt de natuur in, de veelbezongen ruimten om Valkenswaard.  Het voorgaande belooft zonder meer, en wordt het ook.    Hier en daar hangen nevelsluiers in de bossen en op de velden.    Afgeplagde  heidevelden en diverse vennen zijn ons deel.  Superbe!    Mogen door een klappoortje een graasgebied in wat behoort bij het z.g. Brabants landschap.   Het is donker miezierig weer, eerder late herfst dan putje winter.  De natuur rust, hoewel enkele keer een fladderend vogeltje.    Wandelmarkeringen van diverse natuurorganisaties, en z.g. koppaaltjesroutes zijn zichtbaar.  Dit gebied spreekt erg aan.   Heidevelden en bospartijen wisselen af.   Slingerpaden, door den en sparrenbossen, en andere loofhoutsoorten, zijn ons deel.   Toucheren dan nu en dan even de A2 autoweg naar Maastricht, en horen nu en dan onheilspellende sirenes van div. hulpdiensten.  Niet best .   Gaan aldoor op en af oude stuifduinen door overwegend weidse heidegebied, en bossen, en geraken dan aan de doorgaande weg naar Leende.   De "Lindse  Blaos" komt in zicht.  { Leender blaas}.  Zo heet het de bol aan de top van de kerktoren van Leende.  Gaan daar ook op aan, ga onder de A2 door  met doorrazend verkeer boven ons en twee verkeerspleinen oversteken eromheen, loop het dorp binnen, en wordt aan de overzijde van de straat toegeroepen dat ik daar en daar zus en zo had moeten gaan, maar de alternatieve route biedt uitkomst.  De rustpost is de garage van de plaatselijke brandweer, waar nog een van de drie auto's volledig paraat staat.  Voorzieningen genoeg hierbinnen, als voor wasje plasje.  Een eigen binnenterras met buffet van de club.  Heb even een onderhoud met een wandelclublid welke meehelpt en ongezonde tijden achter de rug heeft en herrijst weer.    Loop na verwijlen het dorp weer uit, weer onder viaduct door, en draaien van daar het gewaardeerde Leenderbos in.  Slingeren de paden over, kom dan aan een prachtige stuifduinenrug, nog steeds oplettend op sneeuwresten op paden , en alert op gladheid, maar het leidt hier toch voldoende af qua natuurschoon, waar dit gebied fameus om is.  Kom dan aan een fietspad waar we op afstand een nieuwgebouwde stellingmolen in het landschap van gehucht Strijp zien staan.   Blijven toch in de omslotenheid van bos, paadje zus en zo stappen, overwegend sparren en jonge en oude dennen.  Het is bekend dat dit gebied veel everzwijnen kent, reeën , herten, maar ik tref er geen een.  Steek een wat breed fietspad over wat leidt naar de Achelse kluis, grensdorp Hamont-Achel, dus België, en het bosgedraaf houdt niet op.  Dan een lang sparrenbospad, met ook andere tussengroeisels, als lover en den, en vliegden.   Volgt een wijdse sneeuwbedekte akker, en gaan zowaar een sneeuwvrij fietspad op.  Wordt dan toch weer padenwerk gaan en waar ik me op verheugd had dat het met de modder wel meeviel?  Te vroeg gejuicht!  Het wordt een soort dans van hink stap sprong, de laatste kilometers, en bedenken hoe zal ik die en die barrière nemen.  Ik zal eraan moeten geloven en moet er toch door.    Ga dan een beek over, platte houten brug met anti-slipplanken.  Loop dan paralel met het vorige pad terug langsheen een rijk plassengebied wat visvijvers zijn.  Zojuist geschoont van weelderig riet dat nu in hele hopen langs de oevers ligt.  Volg een poos een z.g. rode koppaaltjesroute, na droger gaan wordt het toch weer zompig dan.  Ga langdurig om de plas heen. Een pad afleidend in, opnieuw een plankenbrug, even moeilijk op en afstappen, houdt me in evenwicht met afschermende paaltjesrijen aan de kop van brug, terug de zompigheid in tot aan een asfaltweg.  Een zucht, en redding van voorgaande, ga ik onderlangs een industrieterrein, waar talloze buizen voor waterafvoer van de terreinen de grond uitsteken van de sloothellingen,  en de sloot in die weer op de Kleine Dommel zullen uitkomen.  Ga langsheen een paviljoen van de plaatselijke vissersclub , van wie de vijvers ook zijn.  En sta dan plots aan de finish, de autogarage.  Ik heb een schitterende natuurtocht achter de rug, ondanks de ongemakken nu en dan.  Sneeuw en modder.    Had het zeker niet willen missen.  Het gebied is een verademing.  Kijk naar mijn broekspijpen, ja wat dacht je, maar staat tegenover, absoluut een aanrader deze tocht met dit natuurgebied in de aanbieding.  Ik zet me aan een der tafels daar met een bakkie om op adem te komen.   gesprekje hier en daar met personeel, bestuursleden, medewandelaars aan de tafels.  Het schijnt dat de schemer invalt, en dan zet ik er maar de benen weer in, de lange gang naar het dorp.  Oei, die uitdrukking  benaming is niet naar de zin van menig Valkenswaardenaar.  Ik kijk terug naar een mooie dag.  De club was erg tevreden over de opkomst, want de wandelagenda was overvol mogelijkheden vandaag, enkel al in onze provincie.  Een saluut aan u wandelaar en lezer dezes.  Houdoe!  Tot volgend keer weer.

Peter Heesakkers   

25-01-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik heb de verschijnselen van  bijzondere lente-aankondigers die zich door het zachte weer deze winter tot nu toe al  vroeg aandienen nog niet allemaal waargenomen. Natuurvorsers melden opkomst van speenkruid, gele kornoelje,, sleedoorn, en krokus waargenomen te hebben.  Ik zie bij mijn woonst, enkel de  kleine margrietachtige  bloempjes in de gazons. 

Aan het busstation tref ik Haagse Loek, en  gaan op weg naar Waalre.   Heb bij aankomst twee mogelijkheden om kort te gaan naar de startlokatie.  Ik loop tegen de stroom starters in en zie ook Duitse personenwagens, opvallend veel Belgen, en zelfs een Duitse touringcar afgeladen vol wandelliefhebbers.  Het is duidelijk, OLAT heeft zijn naam wijd en verbreid gevestigd.   Groet  constant wandelaars mij tegemoetkomend, tot dat ik aan de wat statige startlokatie kom, van buiten af gezien, met glazen deuren.  Het is een groot dorps gemeenschapshuis, en activiteitencentrum.   In de zaal wordt ik van alle kanten aangesproken, en er zijn zelfs nog nieuwjaarswensen bij.   Natuurlijk is Hennie ook weer present met hare winkel uitgestald.  Ik schaar mij in de rijen voor het startbureau.  Inschrijving gaat best vlot, en aan de uitgang bekom ik een blad driedelige route-omschrijving.  Een snelle blik daarop verzekert me van een Echt -OLAT-parkoers wat al tijden hun slogan is.  Het leest als paadje hier paadje daar, zus en zo.  Ik zet er verwachtingsvol de schreden weer in.  Maak het in Nederland befaamde rondje om de kerk, waar de pastoor in zijn voortuin nog een lichtjeskerstboom heeft staan  van electriciteits draden met kleine lichtjes natuurlijk.  Gaan door het oude centrum het dorp uit, steken een doorgaande weg over en kom dan in een gegoede wijk, die me snel verbindt met de lokaal geroemde natuur.  Stap een bos in her en der over liggende boomstammen, door de o.a. de voorbije stormweken geveld.   Was even precair of we de natuur in zouden mogen omdat staatsbosbeheer ons de voorbije weken ontraadde, erin te gaan.  We zullen onderweg de stormschade zien telkens van topless....  bomen, en andere afgebroken takken.  Het zal dan toch geen afbreuk doen aan het natuurschoon, dat de streek van o.a. Waalre te bieden heeft.  Het is best modderig, maar nog te begaan, maar toch opletten niet uit te slibberen.  Enorm veel bladeren en takken groot en klein dienen als anti-slib.   We kringelen over de bospaden en lijken te koersen op de noordkant van Valkenswaard.  Dit blijkt ook.  We gaan om een  openluchtzwembad in ruste, en onmetelijke sporttereinen.  Het is al meteen een mooie opening van de wandeldag, met ah's en oh's.  Nu horen we verkeer en al ras staan we aan de doorgaande autoweg, Eindhoven-Valkenswaard, en geraken zonder kleerscheuren over de al drukke weg.   Mogen even een breed fietspad gaan om aan een uitspanning van een café/zaal, resto meteen achterdoor over een parkeerplaats te gaan.  Hier is welliswaar een rustpunt voorzien, maar ik negeer dit omdat het me wat vroeg is en duik de natuur weer in.   Beland dan aan grote visvijvers waar we omheen draaien, veel water enerzijds, hekwerk aan de andere zijde als afzetting van een groot golfterrein.   Het is drassig nu en dan, door de vele neerslag van voorbije weken en maanden, de grond lijkt oververzadigd.  Ik zoek waar ik kan drogere delen en graspollen, om op de been te blijven, ga dan een afdaling naar een dalletje voorzichtig en vervolg tot een opstap van een brug over riviertje de Tongelreep, welke ontspringt in België, en bij Eindhoven samenkomt met de Dommel.  Nu wordt de moddertoestand avontuurlijk, en voor me zie ik een groepje moeizaam zich worstelen langs plassen op paden, zich krampachtig en voorzichtig vasthoudend aan struikgewas stengels die ook nog veel doornen hebben.  Een gekerm, gevloek, gekreun.  Het aanvankelijke graspad is verworden tot een slijkbende.   We geraken het bosdeel uit en na een bocht dient zich te eerste rustpost aan.  Hier wacht Noud en zijn broer me kennelijk op, die me al vooruitgegaan was.  Ik laat me  de beker koffie en brood met beleg dankbaar en goed smaken.  Hierna struin ik op een verkeersweg af die tussen Valkenswaard en Leende dwars door de bosgebieden loopt.  Aan de weg steken de 30 en 40 k.m. gaanders over het Leenderbos in, wij vervolgen op een fietspad, en mogen de weg de andere kant de natuur induiken, eindelijk verwelkomen we het smalle asfaltpad, met opluchting en blijdschap.  Het is bekend , dat in deze wouden de everzwijnen en herten en reeën welig vertegenwoordigd zijn, we zullen ze echter vandaag niet treffen.    Ik mag afslaan een bospaadje in en draai dan een bosweg op die overgaat in breed, waar een immense watervlakte op de paden, en nu wordt het voorzichtig zoeken naar droge delen en graspollen om over te springen. Het wordt een regelrecht waterballet.  Paden staan ruim onder water, en het is omzichtig stappen, nou ja eerder pootje baden zeg maar gerust.  Hele paden staan onder water.   Kom aan een heideveld, waar ik nog droge delen vind en driftig voorbij gereden wordt door cross-fietsers niets en niemand ontziend en die  er zelf uitzien als varkens.   Ontwaar aan de einder een heuvel welke later een wildviaduct blijkt over de rijksweg van/naar Maastricht.  We laten het voor wat het is, en kringelen wat droger door bos,  en heidevlakten.  Ik prijs me gezien de  nattige ervaringen gelukkig niet voor een langere afstand gekozen te hebben vandaag.   Takjes en oud bladwerk geven de wandelaar enigzins houvast.  Dan geraak ik in landelijke ruimten , wijde blik, met her en der een huis of boerderij.  Een asfaltweg zelfs, en na wat gedraai dient zich opnieuw een rustpost in de vrije natuur aan.  Daar neem ik wat brood, een kop soep, en koffie na, om na wat korte gesprekken en ontmoetingen mijn weg te vervolgen.  Zowaar in tegenstelling met de barre weersvoorspellingen later op de dag en vanmiddag, breekt de zon goed door en gaat het toch weer de paden op.  Raken net niet de zuidelijke bebouwing van Aalst, gemeente Waalre, steken wat later weer de weg naar Valkenswaard over de fameuze Lissevenlaan in, langs duingebieden en vennen, genieten er de mooie villa's en gaan dan toch een heggepad in nog wat bos doorstruinen, o.a. een oud spoorwegtracé wat vroeger Eindhoven met Neerpelt en Hasselt verbondt.  Gaan nu meer op Waalre aan en passeren de ruïnes van een destijds afgebrand gemeentehuis, met een wansmaak van misdaad, maar men de dader{s] nooit heeft kunnen achterhalen ondanks herhaalde opsporingsberichten als op de regionale en landelijke pers en t.v.      We steken over aan het oude nog bestaande en zo genoemde stationskoffiehuis  de weg over, en weer volgt een groot bosperceel, dat ons via omwegen dichter bij een woonwijk van Waalre geleid.  Dan is het uit met de bospret en gaan we door een woonwijk linea-recta op de finishzaal af.    Aan de ingang van de zaal zijn bezems standaarden geplaatst om de modder en ongerechtigheden buiten te houden en we onze schoenen kunnen af te vegen, of borstelen eerder.  Daar maken we het dan in de nablijf nog gezellig met ontmoetingen, en contacten.  Der Franz is ook van de partij, en zamelt alras een hele groep aan zijn tafel van wandelvrienden en bekenden vanachter grote glazen gerstenat.   Ze staan bekend als het drinking team.  Het gaat er jolig aan toe ook, met het vorderen van de tijd.  Opvallend is ook het aantal nablijvers in de gehele zaal.  We hoorden vandaag opvallend veel Duits en Vlaams, in al haar streektongvallen.  Ik vernam al voor de tocht dat uit Hemiksem,  Patrick en Linda present waren, en daar wachtte ik dan ook op.  In de achterste regionen arriveren zij en ook anderen in de zaal.  De begroetingen zijn allerhartelijkst.  Het wordt een heerlijke Nederland/ België samenzijn, want Pat kent natuurlijk veel van zijn wandelvrienden van daar nu hier aanwezig.  Martien, oorsprong Ned.-Limburger, inmiddels een halve Belg zetten we ons gevieren aan tafel, en kouten over vanalles en nog wat en wisselen de laatste nieuwtjes uit, het is oergezellig en dan kent gezelligheid geen tijd.  Rondom ons loopt de zaal steeds leger, en het komt ervan dat het zaalpersoneel al orde op zaken stelt, tafels worden verzet en de zaal geordend alsook de stoelen natuurlijk, geruimd, geveegd, en we behoeven nog net niet de zaal te sluiten en het licht uit te doen..... Buiten de deur van de zaal komend, blijkt onze lieve heer buiten het licht al uitgedaan te hebben, en staan we meteen in de pikke donkerte.  We nemen hartelijk afscheid.  We en zeker ook ik , kijk [en} terug op opnieuw een "Echt Olat-tocht", wat hun slogan is.  Puik parkoers weer bos en natuurrijk, een gezellige sfeer en drukte, in Internationaal gezelschap.  Onze wegen scheiden aan de uitgang, Martien moet nog zijn vehikkel zien te vinden in het duister en loopt met me een stuk mee.  Ben heel tevree, dat ik me niet heb laten weerhouden, door het voorspelde barre weer, wat in deze hoek des lands grandioos meeviel.  Een zeer geslaagde dag, en ik denk maar niet aan de ontberingen onderweg.  Aan de bushalte staat Haagse Loek of ook wel Luuk, ook weer en aanvaarden we de reis terug op huis aan, nog nagenietend van een prachtige natuurtocht vandaag weer.  Zoals gezegd:  Echt Olat dus.  Tot volgend keer weer gewaardeerde lezers en ik groet u met het Brabantse:  Houdoe!              Peter  Heesakkers

18-01-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Al  op mijn gang vanaf de voordeur is het genieten geblazen, de kerstversieringen, in de voortuinen en vanachter de woonkamerramen.  Kerstbomen in voortuinen  verlicht en behangen wel of geen naaldbomen, het belooft een uitbundige uiting alle jaren door en meer.  Mijn overbuur heeft zelfs zijn dakranden versiert met kerstlichtjes.  Een feestelijk gezicht in de straat, even verder ook op de balkons van appartementen.  Het baadt hier en daar in het licht.  Wat verderop gekomen koeren de duiven volop, en dat betekent neerslag op komst.  Niet voor overdag vandaag zo weten de weermannen te vertellen.    In de bus achter me zit onderweg iemand amechtig te zuchten, kreunen en steunen, en te geeuwen.   Tussen Valkenswaard en Dommelen is het landschap wat grijzig door lichte ochtendnevel.  Ik kan vlak voor de zaal uitstappen.  De hele omgeving van het etablissement  is overladen met auto's van deelnemers, en ik moet mij geduldig aan de ingang  van de zaal opstellen van uit en ingaand voetverkeer.   De nodige kerstbegroetingen volgen door de zaal heen, en zowaar aan de inschrijftafel is het aansluiten.   Hennie uit Heerlen, zit er geduldig te knutselen terwijl Theo ergens buiten al de benen strekt.  Na het bakje koffie ga ik dan maar op weg.  Eerst door groenige straatjes en achterom's, villaatjes, tuinen, en na enig straatwerk dient zich het Christoffelpad aan buiten de bebouwing geraakt.  Een bord met mededeling dat de route omgelegd is vanwege onbegaanbaar, moeten wij accepteren.  Mogen even verderop dan toch de velden in.  Passeren een monumentaal gebouw waar tijdens de 2e Wereldoorlog  de Duitsers hun afluisterpost hadden van radioverkeer van de ondergrondse zowel als militair.  Op de paden langs de akkerlanden liggen plassen met ijsvliezen, gaan tijdelijk over op asfalt langs boerenhoven, en altoos blaffende honden.  Komt toch een graspad tussen weideland.  Een modder en draspad door weiden.  Paadjes langs Keersop en Dommel en ruig bosgebied, nu en dan een smalle stalen balkbrug met hoge leuningen  de wateren overstekend.  Een plankenpad over moerassen.  Weer effen welkom asfalt na alle gelaveer door drassig gras, volgt een smal bospad slingerend door ruigten en bos en moerasgebied.    Komt rustpost in een scoutinggebouw in zicht D'n Duvelshoek, waar we eventueel nu al een meegekregen speciale gratis soepbon snert, kunnen bekomen.  Bij binnenkomst slaan brillen spontaan aan vanwege de vochtige warmte, en moeten deze even afgezet worden.   Het is er eivol.  De erwtensoep is heerlijk bereid en gaat er naar smaak  de monden in.    Na deze pauzestop draai ik het gebouwtje omheen en tref er als  lijkt afgesproken legio bekenden, die hun extra lus erop hebben zitten.  Korte gesprekken, en handjesschudden volgen snel op.  Krijg ook nog tips omtrent de te volgen route en toestanden ervan.   Mag zig-zag bosgebieden doorkruisen, waterdruppels als paarlen aan boomtakken, en struiken, gevolgd door akkerlanden en weiden, met  oude eiken, beuken en abelen omzoomd.    Kom haast ongemerkt de Dommel weer tegen en drassige paden sturen mij een camping niet geheel in ruste ,op.   Een doorgaande tweebaansweg blijf ik op fietspad tegen de richting verkeer in volgen.   Een baldadig gemaskerd koppel  jongens gaat op me inrijden roepende Alla oe akbar.  { Allah is groot}.   Ik geef geen krimp en ze laten me toch.  Het waren blanke Nederlanders, maar flinkdoenerij.  Kom een eindweegs verder aan een afslag een parkeer terreintje op welke mij leidt langs een groot ven, slinger het pad volgend hierlangs en bereik dan een grote visvijver,  de felle en laagstaande zon tempert haar licht vanuit het donkere water, weer parkeer terrein over en vervolgens een wat lange asfaltweg.  Tegen de lage zon inkijkend tref ik hier Theo van Hennie.  Gaan een wijkje in met villa's en langs en hoge beuken hegpad.   De rustpost wordt vermeld bij particulieren achterom in een schuur, in inmiddels wijds boerenlandschap.  De binnenkomst is verrassend, het is er aardedonker enkel kerstboomlichtjes verlichten de wanden , het plafond en de tafels, en het  provisorisch buffet, het heeft wel iets in deze tijd, erg romantisch, maar mijn geld in mijn moneybag is moeilijk te ontcijferen in de donkerte.  Ook hier zijn gastheren en vrouwen ons zeer gedienstig.  Het is knus hierbinnen.  De langere afstandslopers slaan links  voor een extra lus, wij rechtsaf na het erf buiten dus.  Na wat open ruimten gaat het weer het schuilgroen in, paadje her en der, zus en zo, een z.g. schuilhut voor zomerlopers die voor een bui schuilen willen.   Bossen vooral den en vaak ook oude spar zijn ons deel, met gras en zand of grindpaadjes.   Kom dan na heel wat gedraai aan een akkerveld welke we deels omheen mogen om weer bij het scoutinggebouw terug uit te komen.  Nog steeds druk daarbinnen , maar een zitje is nu gauw gevonden.  Na deze post volg ik een klinkerweggetje, die mij stuurt naar een smalle doorgaande landweg, waar de bermen kaal gereden zijn van groen naar zanderig, door de passages van auto's, maar ons deert het niks want we mogen een betonnen fietspad gebruiken, om later weer de velden in te mogen met winterse aanzichten, zonder sneeuw dan.  Maar toch, in de verten verschijnen grijze wolkenpartijen die rap aangroeien, en de zon gaat meer en meer schuil.  Gaan over modderige paden omzichtig lopend en inschattende waar en hoe te gaan.   Gaan weer een smalle stalen balk met hoge brugleunigen over, en worden verrast en vergast op een immense modderpartij, overleggen waar de voetstappen te zetten er is geen keus.   Ik tast aan weidedraad voorzichtig, ah geen stroom op en glibber en glij en sop het pad een eindweegs door,  avontuurlijk, langs volkstuinen af.   Ik breng het er relatief goed van af.  Bemodderde broekspijpen onderaan, dat wel en schoenen natuurlijk.  Na deze beproeving, {de zoveelste vandaag}, langs een klein voetbalveldje pad naar beneden een bossage door, en vanaf hier zoekt de parkoersarchitect naarstig naar kleine bos en doorgangspartijen, want we zijn in de bebouwing van Dommelen aanbelandt.  Passeren hoven, groenvoorzieningen, achteroms, groenig meest. Korte veldpaadjes.    Straten huizen en villaatjes in goeden doen.   Om dan een wegje hoge beukenhagen te volgen in klinkervorm, een parkeerplaats grote supermarkt over, en staan we vrij plots terug aan de start/finishzaal.   Even is er onrust denkende dat ik mijn buspas kwijt ben, alles wordt afgezocht bevraagt , afgetast in zakken, en dan blijkt deze toch in mijn borstbeurs te zitten, de opluchting is groot natuurlijk.  Zet me na afmelding bij de aldoor knutselende Hennie, ja van Theo, en haar nering, die al in de zaal was bij mijn binnenkomst, en neem van de schrik bekomende een bakje koffie na, met een gesprek met beiden.  Opgelucht.  Het parkoers vandaag was erg wisselend, afgewisseld met winterachtige landschappen.  De tocht had geen dag later mogen zijn, het weer sloeg resoluut om de komende nacht, met een dik pak sneeuw en verkeer en openbaar vervoers-ongemakken en  gestopte diensten.  Slecht begaanbare wegen en ook stoepen.  Daar had je mij zeker ook niet getroffen.  Nu kon ik terugkijken op een mooie en zinvol bestede dag.  En verdomd!   Op mijn gang te voet naar huis zong ergens in het groen een merel als leek het zijn lentelied, en ja op zijn achtergrond de kerstverlichting weer die volop brandde, aan de woningen.   Wat een contrast als met de volgende dag.  Extreem winters dus.  Aan u allen beste lezers, wens ik een gezond, gelukkig, voorspoedig Nieuw-jaar {2015} toe, met ook veel wandelgenot aan u en de uwen.   Ik groet u met mijn Brabantse:  Houdoe!  {Hou je goed}.   Tot volgend keer weer.

Peter Heesakkers  

26-12-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Met het uitlopen van mijn straat zie ik in een voortuin een paardenbloem en een zaadbol die zaden produceert  voor de voornoemde bloem.   Bij mijn weten is het toch een echte lentebloem.   Bloemen in tuinen trotseren de late herfst temperaturen, die dicht bij het vriespunt zouden moeten liggen.  Toch mag ik vandaag enigzins lente-achtige temperaturen en een dag vol zon verwachten.   De bus is er op tijd, maar de chauffeur vermaakt zich met s.m.s.-en.  De aanlooproute naar het clubhuis doe ik a.h.w. blindelings.   Het gaat een andere kant dan gewoonlijk het dorp uit, eerst wat oude huizen, dan een wijk met kleine villa's door, welke rap overgaat in een  buurtschap oude stijl, met her en der een huisje, of boerderij-achtig iets, tuinen ertussen groot en klein en elkeen zijn eigen teelt/verbouwing.  Ik haal een groep Venlonaren in die het even niet meer weten, de straatjes veranderen in voetpaden langs o.a. een oude kloostermuur van honderden jaren her, en bestrating lijkt haast insgelijks.  Waar de tijd bleef stillestaan... Steken dan de kasteellaan over, met hoge muren erom heen.  Erachter schuilt een groot middeleeuws kasteel met park en tuinen, annex klooster, dat inmiddels ook vergane glorie is, en leegstaat.

Bewonderen het kleurend beukenblad van oude reuzenbomen.    Krijgen aan het eind van de laan toch weer zeer oude bestrating te gaan, steken een ringweg over en vervolgen een jonge beukenweg.  In de blauwe lucht boven mij en aan de horizonten tekenen  talloze condens vliegtuigstrepen af.  Het landschap verwijdt zich een poos nu.   Gaan aan een schaapsweide een zandweg in en passeren ook een wei met flinke trekpaarden, de weg omzoomd met pas geknipte jonge knotwilgen, en onder een paar torens van de bijhorende hoogspanningsleidingen door.   Gaan langs winterklare akkers en velden met toch nog vee in de weiden.   En dan volgt een lange weg naar dorpje Boerdonk opaan.  Behorende tot gemeente Veghel.  Aan de kerk en bij de ingang van het dorpje pauzeert een peloton tourfietsers die een meegebrachte boterham verorberen.    Ga door de kleine kern, langs het kerkje,  wat beuken en eiken boorden de weg, dan toch eindelijk op de bossen aan.   Het blijkt een schitterend oud overwegend sparrenbos te zijn, en het is meteen genieten.   Het is slingeren van pad naar pad en ik ontdek ook diverse paddenstoelensoorten en groepen.   Steken asfaltweggetje over verder het bos in.   Moeten de z.g. blauwe toeristische route met kleurkop palen volgen,  en krijgen ook nog een ommegang van een ven en gaan dit ven met moerassige omgeving per lange slingerbrug volgen.   Een breed bospad dan erna, en nog wat bospaden en wegen, houdt de bospret op, steek een voorrangsweg over, fietspad vrijliggend op en volg deze een poos.   In de stilte hoor ik almaar in de verten sirenes, kijk goed rond en tot waar het oog reikt, nee rookpluimen zie ik niet, en bedenk als het een ambulance is hij wel erg lang onderweg naar enig gebeuren is.    Na een bocht in de weg, zie ik aan de overkant wat politie-auto's en een ambulance staan, wat personenauto's maar geen toeschouwers.  Ik zie dan naderbij komend de hulpwagens wegrijden.  'sAvonds vind ik uit via media, alsdat er een dode man in een sloot met flink water lag.  Vlak aan de plek des gebeurens is het even zoeken waar de rustpost is, en loop ik verkeerd.  Als ik besluit om door te lopen komt een jonge vrouw aanlopen en weet me te vertellen hoe ik aan de post kom.  Loop een ruime zaal binnen, vol wandelvolk, en laat me de erwtensoep goed smaken.  Lekker, en kundig gemaakt.    Vervolg m'n weg, nu door een echt Peel-landschap lange asfaltwegen langs sloten met gerooid riet aan de kanten en opgeschoonde sloten, het en der struikgewas en andere bosjes, die de weiden en akkers scheiden.  Het asfalt is her en der afgeschaafd door slijpmachines omdat boomwortels de weg omhoog gewerkt hebben.  Krijg intussen weggetjes met eik , berk of beuk omzoomd te gaan.    En aldoor velden allerlei gewas voorheen , geploegd vaak en winterklaar geoogst.  Bietenhopen voorbij.   Steek de weg naar Boekel over en vervolgen even vlak landschap, wijde blik.   Eindelijk een zandwegje in vlak bij plaatsje Handel, eerst randje bos en wijdse velden anderzijds, en dan toch dit bos mogen we ingaan.  Mis een pijl, anderen zagen die wel, en wordt naar het juiste pad geroepen.  Ik blijf de omgeving in me op nemen, en dan mis je wel eens wat.    De paden vergrinden, en na een haakse bocht gaat het  de plomp in tussen rietboorden ligt een betonnen plaat als brugovergang een persoon breed, dus in  ganzenpas te nemen.  Het is vast de Aa-rivier, die we al een paar keer te zien en over te gaan kregen.  Moet nu smalle graspaadjes blijven gaan langsheen dit riviertje, en verderop langs weilanden met vee, als koeien, schapen hier en daar een paard of paarden.  Tekent zich de nieuwe noordelijke wijk van Gemert af, de Doonheide.  Volgen nog even wildpaadjes en moet dan een klaphek door en ga randje wijk over een grindpad, dan een straat door en sla op een fietspad doorgaande weg langsheen, en verkies veiligheidshalve later bij gelegenheid een stoep op te gaan.   Ik hoor geluiden van een harmonie als lijkt dat sinterklaas ergens zijn intocht doet.   Het kiezelpad eindigt.   Gaan wat straten door met mooie onderhouden voortuinen en duik van jonge wijken uit zestiger zeventiger jaren door, naar oude straatjes.  Haal daar een krasse jong/ oude dame in waarvan ik vorige week mijn bedenkingen had bij Olat, met de modderfinale daar en zij met wandelstok en twee kunstheupen, haarzelf knie diep door de modder moest worstelen, natuurlijk was ik nieuwsgierig, en informeerde ik.  Ja was erg pittig vond zij, maar had zich er toch doorgeworsteld.   Ik val bijna van mijn geloof af, van verbazing en respect, ja val helemaal stil.    Ga wat steegjes door, tref nog woonflats recent, een smal beekje kronkelt door een natuurpakje, brug over en zie dan de straatnaam waar de finish is voorzien.   In de zaal gezellig druk, achter de aan-afmeldtafel wordt geglunderd.  Een puik deelnemeraantal, maar het mag gezegd, dat het wandelprogramma in den lande erg pover was vandaag, en ja de echte die-hards willen wandelen en gaan toch.  Vandaar de tongvallen uit diverse hoeken van het land.  Ik schuif aan tafel met bestuursleden, en ander nog binnenkomend wandelvolk, en vanachter een paar tassen koffie wordt de tocht van vandaag en wandelwetenswaardigheden geëvolueerd.  Tot het  maar uurdienst openbaar vervoer me in de benen zet.  Ik heb een prachtige wandeldag met lente-achtig weer ervaren.  Aan de zuidwestelijke hemel komt sluierbewolking opzetten en ik bewonder het  natuurverschijnsel bekend als "bij-zon".   Dit is een concentratie ijscristallen, die zich als een regenboogvlek aan de hemel aftekent, als deze aangeschenen wordt door de laaghangende zon.  Heel mooi, byzonder en lang te zien dit keer.   Het is tevens het voorteken van naderend regenweer, en dat werd het later op de avond ook.   Met de route vandaag werd al enigzins rekening gehouden kennelijk, met eventueel vroeg winterweer, gezien het vele verhard en asfalt vandaag.  Maar de routeuitzetter -{s},  had -{den} toch aan een erg wisselend parkoers gedacht.  Zuth betekent, Zonder uitvallers Thuis.  Een echte wandelsportnaam alzo.   Aan u beste lezers, alle goeds, gegroet en tot volgend schrijven.  In Brabant zeggen we als afscheidsgroet:  Houdoe,

Peter  Heesakkers

23-11-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Aan de vooravond wordt ik door de weersvoorspellers gerustgesteld.  Op de dag van deze wandeling, kán het enkel nog in de noordelijke helft van het land regenen.  Wanneer ik op de wandeldag opsta en uit m'n raam kijk, zie ik een miezer neerdalen.  Zet bij mijn ontbijt even de computer aan om  de buienradar te raadplegen, tja zo gaat dat tegenwoordig vaak lijkt me en is  de belangstelling voor de tocht in deelname beïnvloedbaar.   Naar het zich op het scherm laat aanzien, zal het de gehele dag regenen.     Snel voeg ik in mijn rugzak regenkleding toe en gaat de plu ook maar mee, en even later ben ik op weg naar Noud, door killige en aldoor gestaag vallende regen.   Ik verwacht eigenlijk dat Noud zal afzien om te gaan, ook hij heeft zijn scherm op de buienradar staan als ik binnenkom.  Wim, Noud's broer, is ook geïnteresseerd in de wandeling vandaag en zal dus ons vergezellen.  We rijden de bebouwing uit en het landschap laat een mistig eerder nevelig beeld zien, en de ruitenwissers zwaaien ons toe.   De miezerige regen daalt neer.  De snelwegen tonen verkeersarm, kennelijk gaat er zogezegd geen hond door.   We bereiken de startzaal die op een andere plek blijkt dan de eerdere folders en wandel programmaboekjes ons duiden, maar Olat heeft de bepijling  naar de startlokatie aangepast.  We behoeven niet ver van de startzaal ons parkeerplekje te zoeken, wat een aanduiding lijkt voor de opkomst vandaag.  Er zullen 562 ingeschrevenen melden.  De meesten op verkorte afstanden.   We gaan op weg met  een vierzijdige route-omschrijving in de hand, op a4 formaat, die als gewoonlijk zeer gedetailleerd is.     Krijgen eerst wat dorpse bebouwing, nieuwbouw eigenlijk, komen aan een eendenvijver, waarvan deze schrikken van het vroege wandelvolk, en het water kiezen is ons een raadsel.  Gaan een  houten brug over en vervolgen een diepe sloot erlangs, en geraken al snel de bebouwing uit.  Begroeten Weertse Thieu een bijna negentiger, die er nog een beste pas in heeft.  We gaan akkerland in via een diep modderig pad wat het voorteken van de dag zal betekenen.  Krijgen dan een zogezegd 60 k.m. asfaltwegje te gaan en wandelen voorbij een reeks huizen en schilderachtige boerderijen.  We bezien hier oude bomen langs de weg in herfsttooi.  Dat is het vandaag ook, echt herfstig enkel de wind ontbreekt, de neer drenzende regen, enigszins koud, diepgrijze lucht, om ons heen neerkomende bladeren, eigenlijk mistroostig, maar ja het is nu echt herfst.   We steken de noordelijke ringweg van Nistelrode over, en gaan natuurgebied de Maashorst in, gaan vervolgens langs en later door een groot golfterrein, en gaan via drassige paadjes een poos door bosgebied.  We lopen in een gebied waar de aardkorst roerig is, en de laatste eeuw al de nodige bevingen plaatsvonden.    Ik kan me er een daarvan nog herinneren.  De z.g. Peelrandbreuk.  Het is te merken aan de vele verhogingen in het landschap.  Ook valt op dat hier zo'n 120.000 jaren geleden, de rivier de Maas schelpenzand meevoerde en afzette.  En voelen we knapperige grond onder onze voeten.  We doorkruisen de natuur in al haar herfstige glorie.  De rustpost komt in het vizier en we laten ons koffie en brood goed smaken.   Na enige tijd lopen zien we het knooppunt A50 met de A59 op afstand.    Plots dient zich de splitsing afstanden voor het grote werk aan, en ik snap nu nog niet waar de 40’ers, aan de andere kant van het afzetdraad konden komen....   Wij  gaan onder de A50 door en gaan  de natuur weer in, fietspaden op en langsheen slagbomen om via een z.g. klaphek te geraken in afgezet gebied.     De borden waarschuwen ons evt. vee niet te benaderen, maar het oogt rustig, geen vee te bekennen, totdat we plotseling een stier op een zestal meters van ons pad zien staan achter een bossage.  Een stevige jongen ,en even imposante horens, wij geraken er heelhuids en noem het maar vredig voorbij.  Ik blijf het beest op veilige afstand gadeslaan.    Waarschuw aankomende wandelaars om niet stil te staan en dat het beest zich daar bevindt.  Wacht ook nog op een dappere wat oudere dame waarvan ik  weet dat zij met twee kunstheupen en wandelstok achter ons komen zal.  Het kolossale beest blijft als versteend staan en wanneer ik zie dat er niemand meer het pad afkomt, vervolg ik mijn route.  Dan kuiert de dikkerd ons wandelpad op tegen de wandelrichting in en hoop ik voor de achteropkomers waakzaamheid en het beste.    Na een poos  gaan we door een plassengebied, ontstaan door afgravingen voor de wegenaanleg in de omgeving, en lopen langs de boorden hiervan gelijk een strandwandeling.  Op het eind hiervan, worden we wat onhandig door een sloot gestuurd met wel erg steile op en afgang, en blubberen we voort.  De schelpengrond houdt kennelijk het regenwater langer vast.  We geraken na enig boswerk te stappen aan een camping met verborgen liggend kantinegebouw.  Binnen slaan de ramen aan met het vochtige en warme temperatuur binnen, en de regenachtige kou buiten.  We nemen een bakje koffie en vervolgen om anderen ook hun zitje te gunnen.  Weer over schelpenpaadjes bossen door komen we aan een ven met aan de kant een waterpomp, we kunnen het niet laten een tijd lang water op te pompen.  Het kindgevoel door vermaak komt even in ons boven.  Meteen wat extra lichamelijke oefening.   We vervolgen door het uitgestrekt gebied van de fameuze Maashorst.  Het blijft bospaden gaan nu en dan graswegjes maar wel erg nattig.  Herfsttaferelen van boomzwammen, zomaar paddenstoelen het is een lust voor het oog, de herfstkleuren van allerlei boomsoorten de echte herfst.  We komen aan de z.g. soeppost, waar we niettemin van alles anders desgewenst bekomen kunnen.    Komen hierna in de buurt van gehucht Slabroek.  Zijn zeer content met even asfalt onder onze schoenen, en vervolgen landelijker taferelen.    Ad de parkoersarchitect, en zijn volgelingen kunnen het niet laten ons finaal nog even van de slootkanten te laten genieten.  En dat zullen we weten.  Het is een pad langsheen een sloot dat gaandeweg steeds slechter  wordt en we zakken tot aan onze knieën weg in de blubber, stilstaan is vastzitten en verder dieper wegzakken.  De sloot blijkt recent uitgegraven en de blubber en beplantingen uit het water zijn op het wandelpad gedeponeerd.  Hier vervloek ik toch de uitzetters , dat men hier geen alternatieve desnoods omweg gevonden of in plaats van gezocht heeft.  Menigeen zie ik om me heen ploeteren en ook ik zwoeg al vallend me er door.  Eigenlijk mensonterend dit en niet verantwoord.  Dit moedigt nieuwkomers in de wandelsport niet aan.  Mijn kleding raakt afzichtelijk en ik schaam me voor de passanten, wanneer ik weer verhard bereik en volk tegenkom.  Ik tracht in een waterplas langs de weg me een beetje te fatsoeneren en wat mijn dikbemodderde  handen en kleding betreft.  Ik ben ook boos op de route-uitzetters, er was geen weg terug meer.   Ik wandel het rustige  dorp Nistelrode binnen na onder de tunnel van de A50 doorgegaan te zijn.  Loop nog wat achteromgangen en straatjes door, geen mens te zien om recht op de finishzaal af te stevenen die in zicht komt.  Eenmaal binnen ga ik linea recta naar de washroom om me daar wat te verschonen.  Zit tot aan de knieën onder de modder, het ziet er niet uit.  Na afmelding in de zaal en een kopje koffie na, en een gesprekje met Hennie die op haar Theo wacht, Hennie kan nog geen afstanden lopen.... En werkt , of knutselt aan glazige voorwerpen om haar tijd te besteden, aanvaarden wij Noud, Wim en ik de terugtocht huiswaarts.  We kijken terug op een herfstige mooie natuurtocht, met als enige wanklank die laatste 2 k.m. door de bagger.  Dat traject diende aangepast te worden.  Hoe m.n. de dame met haar kunstheupen en wandelstok, en andere mindervaliden of gebrekkige lopers dit overleefd hebben pijnig ik me nu nog de hersenen.  Het was weer echt Olat, zo is hun leuze.  Noud zal de tocht in beeld brengen dezer dagen op OLAT.NL .  Daar kunt u  deze tocht op bekijken op onderdeel foto album.  Onderweg naar huis hield ik me in een bepaalde zit in de auto om het interieur te sparen.  Ik ga me wel bezinnen of ik bij dergelijk weer als vandaag, me nog wagen zal aan de bijkomende ongemakken van zulk parkoers in deze weersomstandigheden.  Wordt er ook niet jonger op zogezegd.     Aan U beste lezers:  Tot volgen keer weer.  Hartelijk gegroet, oftewel Houdoe!  ::   Peter  Heesakkers  

16-11-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Onder een wolkloze hemel, zon, dus stralend weer ga ik van start vanuit de bekende locatie Jagerslust.  De zonnebril kan wie weet voor het laatst op de neus.  Ik aanhoor het klokgebeier van de monumentale koepelkerk in het kleine dorp.  De eerste weg is al opletten vanwege natte bladeren, die een wat gladde aanblik hebben, maar ook voelen.  Ik ben gewaarschuwd.  Om me heen hoor ik de eikels uit de bomen kletteren.  Het voelt nog wat killig aan een echte herfsttocht.  Verbazingwekkend is dat de natuur weliswaar verkleurt, enige boomsoorten er al kaal bij staan,  maar anderen als de eik koppig hun bladeren vasthouden.  Ik verlaat het kleine dorp snel, een zandwegje in, de velden door.  Een schoorsteen op een oud huis verspreid een houtlucht vanwege de stook.  De  toeristische routemarkering vermeldt een poos de Onderduikersroute.  Het pad biedt enige tijd rul zand.  Even blijft het landerig met kleurende herfstig ogende vergezichten.   Akkers met geoogste maïs en stoppels, en keurig geharkte zanderige velden.  Een motorrijder passeert me in eerbiedig respectvolle snelheid, en zet er eenmaal me voorbij een snelle spurt in.   Ga weer even bos uit pad langsheen bosrand en velden wijde blik tot aan een asfaltwegje, wat ik na een honderdtal meters weer ga verlaten.  Een peloton mountainbikers, daar ga ik voor aan de kant, want afremmen en bellen {fietsbellen } , bezitten zij doorgaans niet.  Zij spoeden voort.  Ik kom aan een splitsing waar het even raden is.  Pal of scherp naar links klopt niet met de omschrijving een blauw wit lint in de bomen geeft de route aan i.p.v. bepijling.  Rechtdoor pijlen kent men vandaag kennelijk niet, en vergt soms zoekwerk.  Wat later moet ik inderdaad scherp links in vanaf even een asfaltpaadje een graspad in.   Ik ben nu in de Lieropse heide en bossen  aanbeland, zoals de boswachterijborden aangeven.  De parkoersman leeft zich hier uit en laat ons reeksen van paden en boskruisingen al of niet in of afslaand, gaan.  Het is het summum van rust en genot, en hooguit de wind  ruist door de boomtoppen.  Een kruising op papier vermeldt,  is bij mij herkenbaar als een T-splitsing, en zo geeft de bepijling ook aan.  Kom nu op een grindig zandpad wat behoort tot een fietsroute, en de blik verruimt over vlakten heivelden, met nu en dan in de zon als zilver glinsterende vennen.  Er heeft hier kaalslag plaatsgevonden van bossen , om heideveld terug te winnen.   Ga enige malen over z.g. wildroosters en vervolg in een decor van heidevelden, bos-achtergronden en aldoor glinsterende  vennen groot en klein.  In de al lage zonnestand.   En aan het Bontven zijn al jonge boompjes divers in soort aangeplant.   Paddestoelen zie ik merkwaardig weinig.  Maar later dienen zij zich toch in alle grootten en kleuren en soorten aan.  De herfstsfeer in al haar facetten.  Aan de Starvenweg, bij een slagboom sla ik af en tref er zoekende wandelaars van kortere afstanden die de weg kwijt zijn, en waarmee ik even overleg.  Zij voegen zich aan mijn route, zo blijkt.  Steken een asfaltweggetje over, verkeersarm en gaan langs hooivelden en weiden en dan tevens bosrand, waar opnieuw vragen rijzen, waarheen en vinden een strik of lint in de bomen en vervolgen dat pad.  Gaan een invaliden vakantieoord/bungalow  voorbij en langs een grote camping waar het asfaltwegje afbuigt , maar wij moeten vervolgen over rechtdoor graswegje, pijl ontbreekt hier... .  Over sloot, en gaan bos uit een rustig asfaltwegje op.  Passeren de Hoijserstraat en Hoijser hoeve een restaurant/ uitspanning en volgen een poos wat open landerige weg die me afzet aan de rustpost bij een farm-equipment/ bedrijf.  Het is er gezellig druk en opmerkelijk veel Limburgse tongvallen verneem ik.  Ik kies voor erwtensoep, en moet gezegd een meesterlijk bakkie, met goedgevulde ingrediënten, en dit voor een spotprijs.  Ik laat het me goed smaken.   Na deze post even asfaltwegje vervolgen, ga ik een veldwegje in eerst flink modderig, mede door sporen van landbouwmachines.  Het pad verbetert gelukkig een eind verderop weer in gras.  Even volgen nu asfaltwegjes door herfstig landschap en landerijen.  Populierenbomen omzomen de weg, en dan geraak ik aan wat blijkt de weg van Lierop naar Someren.  Splitsing afstanden gaan een kortere weg terug links ik moet hier rechtsaf.  Hier ga ik een breed fietspad op richting laatstgenoemd dorp.  Dat duurt even maar dan moet ik vlak voor een rotonde links een wegje in met huizen groot , groter, soms pompeus het worden  nu voorlopig wegjes verhard met eiken en andere boomsoorten omzoomd.   Landerijen , en ook een groot glad grasveld, als gras voor speelveldenaanleg, kort gehouden dus.  Met bos is het naar het lijkt voorgoed afgelopen.  Tref nog een kapelachtig  monument welke vermeldt , alsdat op deze plek op 25 mei 1944  een viermotorige Lancaster bommenwerper neerkwam , terug van een missie in Duitsland, en alle inzittenden waren vermeld, omgekomen.  De wind speelt door m'n haren, het waait echt harder dan voorspeld eerder door de weerdiensten. Heeft in de opener vlakten ook vrij spel.  Het overwegend agrarische landschap overheerst almaar en in de verte weet ik dat het verkeer zich spoedt langs kanaal de Zuid-Willemsvaart.  Met vooral eiken omzoomde wegjes, gaat mijn te gane route voort.   Vlak voor een doorgaande verkeersweg met silo's op afstand en de kerktoren van Asten boven de kale bomen uitpiekend gaat het wegje voort met huisjes her en der en boerenhoven. Afwisselend verhard en  tweesporige zandwegjes draai ik van de vaart en kanaal weg, langs meest kale akkers.  Nog her en der doorgeschoten aspergevelden.  Akkers omgeploegd of klaar voor de naderende wintertijd.  Er is nog veel vee in de weiden onderweg alom.   Ga over beek genaamd Kleine Aa,  vast een zijtak dan van de grotere Aa.    Ik mis ergens een kleine afslag, en dat ervaar ik als ik plots uit een zijweg medewandelaars tref.  Moet niet ver om zijn geweest, maar daarom niet getreurd.  Rijpaarden staren me eensgezind na vanuit hun weide.  Alsook  koeien, volgen me met belangstelling.  Op afstand zie ik bebouwing dat enkel Lierop kan zijn.  Volg een villawegje een poos en vervolgens een weg naar de bebouwing dorp Lierop in.  Wanneer ik de kerk passeer speelt het  carillion, op mooie wijze: "Down by the riverside".  Toch geen godsdienstig lied?.... Slinger het kerkplein over de straat in die recht op mijn finishpost uitkomt.  Hier pauzeren ook veel dagjesmensen, fietsers, zo maar wandelaars, en die even uit de auto zijn gestapt voor een kort verblijf. Het is een fameus rustpunt voor hen alsook  de wandelaar, die de organisatie betreft.  Resumerend:    Het was een absoluut mooie  route, en heel anders dan anders waar ik weer  verwacht had.   Rechtdoor pijlen is gezien de reacties onderweg toch wel gewenst eventueel met de plastic linten.  De eerste helft veel bos en hei, vennen, na de rustpost, meer agrarisch.  Dit weekend kenmerkte zich door zeer abnormale hoge temperaturen, een record zeggen de weerkundigen. De een zei een eeuwrecord, de anderen sinds 70 jaren.  Gisteren al, en vandaag konden we nog een dagje meebeleven.   Ronduit zomers!  Na de helft van de tocht nam toch snel de bewolking toe, maar de regen wachtte toch tot in de late avond.  Als eerder gezegd, een mooie wandeldag.  Wandelaar/lezers, ik groet U.  Tot volgend keer weer.   Houdoe!  :   Peter  Heesakkers. 

02-11-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

We mogen weer een uurtje langer uitslapen, omdat de klok terug is gezet naar wintertijd.  De R zit in de maand en dat is 'sochtends even voelbaar.  Ik tref onderweg naar het station een mooi Halloweentafereel aan in een voortuin, in de vorm van een spook met schedel, een spinnenweb, wat kalebassen, uitgeholde pompoenen met brandende lichtjes erin, wat in de donkerte aanspreekt, en nog wat wilde versierselen.  Toch is deze uit de U.S. overgewaaide traditie hier nog niet zo ingeburgerd.  Ik ga vandaag voor het eerst mijn O.V.-chipkaart  gebruiken, ben hier altijd wars van geweest, en kocht steevast aan de automaat mijn papieren kaartje.  Vanwege de niet aflatende klachten van de chip, is het voor mij even verkennen.   Het werkt tot nu toe goed.    De kantinezaal van de startplaats, een lyceum is bij binnenkomst levendig druk.  Tref hier ook  mede-beneluxinzender Ruud aan de ingang met zijn trouwe lieve hond Tuck aangelijnd aan zijn zijde.  Tuck heeft er duidelijk zin in vandaag. Even een praatje, en dan vervoeg ik mij bij een bekend groepje Gelderlanders, en ga me inschrijven.    De route is vandaag het gebied oostwaarts van Boxtel voorzien, Nb. hetzelfde gebied waar Olat vorige week nog zijn tochten hield { ! }....  We steken de oude rijksweg tussen Den Bosch en Eindhoven over, bezien nog een colonne oude legervoertuigen op weg naar een herdenkingsfeest van de bevrijdingstijd, en  gaan dan een woningbouw in door stille straten om buiten de kom te geraken middels een fietspad en rotonde, stijgt de weg, een viaduct over de autosnelweg, waar we buiten de bebouwing geraken, een zandwegje in den buiten inslaand, welke overgaat in smal asfalt.  Treffen hier een  sierlijk oud rijtuigje met zwarte paarden ervoor en een auto welke erlangs wringt, wat een verschil in tijd toch?!    Gaan een grasgroen pad in recht op natuurgebied De Geelders af.  Een wild en ruig groengebied, wat de boswerkers ongemoeid hebben gelaten, goddank.  Meteen zijn we omsloten door groene maar ook herfstkleurige bomen en struiken en toch nog uitkomend groen verbaasd ons, we staan perplex, de natuur is van slag.   Paddenstoelen zie ik merkwaardig weinig...Toch ook neerdwarrelend blad, waar ik doorheen waad.  Al direct een mooi binnenkomertje dit natuurgebied.  De populier gedijt hier in deze streek het meest, alsook langs de lanen.  De nog aanwezige klompenindustrie hier gebruikt dit hout voor de klompenmakerijen dus, en moet als voorschrift, na kap direct binnen het jaar vervangen worden door nieuwe aanplant.  We bereiken na 5 k.m. gaans al de rustpost met kantine wagen, moeten na de post even de route teruglopen tegen de stroom wandelaars aankomend in, en slaan dan af op de splitsing over smalle wat modderige paadjes.  Het is opletten her en der want onder de bladerdekken liggen ook nog eens verborgen verraderlijke onzichtbare boomwortels.  Het is ook nog baggeren her en der, en ik bewonder tevens de mooie open stukken veld, akkerbouwlanden, met vaak ook geoogste maïsvelden, houtwallen in overvloed, beekjes, sloten al of niet met water gevuld, kuilen met plassen op de paden.  Het is ook veel moerassengebied.  Wildroosters en hekken waar we langsheen of overheen moeten wringen.  Treffen veel dagjesmensen en groepen wandelaars met natuurgidsen.  Het gebied wemelt ook van diverse toeristische wandelmarkeringen voor de dagjesmensen.  Ja het is een gewild gebied.  Krijgen een doorsteek over een tegelweg even waarover aldoor kleine vrachtautotootjes rijden in ralleyvorm, om weer een graswegje in te gaan, weg van  dit kijkspel.  De rust van het gebied Margraaf genoemd naar een vorige eeuw grondbezitter hiervan, die hier de natuur op zijn beloop liet en groeien en bloeien wat de natuur schaft.  Het heeft zeker zijn bekoring.    We gaan een eindweegs langsheen een oude spoorweg lopen niet meer in gebruik.  Onder een bord Eigen Weg zien we gemeentegrond St.Oedenrode vermeld staan. We passeren de rustpostplek  van Olat vorige week, aan de spoorovergang nog, volgen een asfaltweggetje om paar honderd meter verderop een zandwegje de velden in te gaan, de weg af.   Wat landerigheid een populierenpad volgend, komen we aan bij een particulier terrein alwaar de rust na 10 km. voorzien is, bij woning en schuur.  Het ziet daarbinnen naar uit dat deze schuur gebruikt wordt ter vervanging van het bar en caféleven in de woongebieden.  Barkrukken staan hoog opgestapeld in een hoek.  De z.g. provisorische cafés zijn meer in trek op het platte land.  Het toilettenbestand heeft lange rijen wachtenden.  Het buitenterras is ook goedgevuld, het is best zacht weer, al laat de zon zich niet zien.    Na deze post vervolg ik langs tuinkassengebied, en komt dorpje Olland in zicht maar de parkoersmeesters sturen ons meesterlijk  eromheen, en landerig langs weiden met schapen die al geschoren zijn, en ander nog buitenzijnd vee, als koeien en paarden.  Schapen nb. die in plaats van in de lente, juist laat herfst naar de winter toe, al hun warme jassen kwijt zijn?!.... Steek beek Ollandse waterloop over, en vervolg asfalt, betonwegjes en klinkerwegjes in visgraatmodel.  Om Olland heen.  Moeten dan even wegje naar dorpje volgen om tegenover het oprichtingscafé van Olat een wegje in te slaan dat overgaat in zandwegjes, landerig.  Even klopt routenummer op mijn blaadje niet, het ontbreekt... Maar volg braaf een aangegeven paadje in langs jonge populierenboompjes, door akkervelden en weilanden en ruigtegebiedjes.  Gemaaide riethopen uit en om de sloten liggen aan de kanten en de sloten uitgediept met kranen kennelijk gezien de sporen die ze nalieten.    We zien ook routemarkeringen, van wandelroutes van de wandelbond. welke langeafstandswandelpaden bedoelen.   Passeren een oud gekapt populierenbos, de stammen opgestapeld.  In open gebied torent de kerk van dorp Liempde , { Liemt in streekdialect }, op.  Even ziet het ernaar uit dat we er rechtop aan koersen, maar nee, blijven er dan toch van weg.  Kom er langs een nieuwe kapel  opgedragen aan de H. Antonius, even een kijkje erbinnen, om voort te gaan naar gehuchtje Kasteren.  Mooie tuinen om woningen met geknipte heggen  aller vorm en  soorten heg in de voortuinen, en merkwaardig veel pompoenen.  Een duiventoren welke meest nog op een alleenstaande oude kerktoren gelijkt, waaraan grenst een schilderachtige vast eeuwenoude boerderij.  Steek dan plots weer een oude spoorlijn buiten gebruik al jaren , over om meteen links en langsheen te wandelen met enerzijds laaggelegen gebied, weiden, akkers, ruigte. Het is er aardig dichtgegroeid door de verleden jaren.   Kom viaduct onder rijksautoweg door om spoorlijn over te moeten steken langsheen taluds.  De routemarkering was slecht zichtbaar hier,  menigeen bleek hier later rechtdoor gegaan te zijn... , maar het papier van de route brengt uitkomst.  We zijn nu echt de Geelders uit.  Volgen asfaltwegje welke overgaat in zand, om nadien een afslag een moerassig gebied in te gaan een planken en vlonderpad, een waterig over ruigten en waters over te gaan.  Honderden meters lang, en slingerend, toch mooi!... Gaan per  houten planken brug rivier de Dommel over kom aan de rand van villa, bungalow, en andere woningbebouwingen op een breed asfaltwandelpad door oneindig lijkend park door, de rivier  almaar volgend.  Opmerkelijk veel zonnepanelen op  de daken.  Aan de overkant hiervan, zien we veel zwanen en trekganzen { Canadageese ? }, die kennelijk hun vlucht naar warmere streken onderbreken of uitstellen nog.  Het is inderdaad nog wat zweterig warm weer.  Blijf almaar de slingerende rivier volgen.  De lange Loop, geeft de naam van dit pad aan en niet ten onrechte.   Tot ik aan oude voormalige autoweg enkelbaans nog, kom, om deze over te steken.  Benzinestation langsheen, en daar  doemt de school of lyceum op.  Na binnenkomst wordt ik van hot naar her geroepen, maar naast de afmelder van het buro tref ik een der routeuitzetters.  Ik kan hem geweldig complimenteren voor de route van vandaag. Zo vaak ik hier al gewandeld heb, was het een totaal andere route dan anders, zelfs in vergelijking met vorige week Olat in dezelfde streek !   Een routecommissie in het leven geroepen door bestuur en leden der club, doet fantastisch werk, en weet ons telkens weer nieuwe paden te verkennen, en de wandelaar te boeien.  Chapeau!  Het is nog gezellig nazitten, met bekenden en het Gelderse groepje, en ik mag bijna de zaal sluiten als U begrijpt wat ik bedoel.  Dat heb ik aan leden van het  befaamde drinkingteam overgelaten.  Keistampers, leden als van buro en andere helpers van vandaag, hebben ons weer enorm verwend, deze, hun wandeldag.  Heel veel dank voor jullie niet aflatende inzet.  Jullie tochten blijven ook pareltjes.   De feiten van jullie werk spreken voor zich, van heinde en verre het land trekken jullie wandelliefhebbers. 

Beste lezers: Houdoe , tot volgend keer weer.      

 Gegroet:  Peter Heesakkers       

26-10-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De Lichtstadstappers organiseerden  vanavond een lichtjesroute wandeltocht door het noordelijke deel van Eindhoven.   De route is origineel 23 k.m. lang doch de club heeft het tot 15 k.m. teruggebracht.  De route kent n.l. een noordelijk en zuidelijk deel door de stad.   Om uiteenlopende redenen is de organisatie van het oorspronkelijke deel afgestapt , wat op zich erg jammer is.    Het is een late beslissing  mijnerzijds, om mee te doen.     Ik kom een levendig drukke zaal binnen, en als gewoon maak ik een kort rondje langs de tafels, voor een korte begroeting.     Schrijf me in en wacht op de donkerte buiten.   Hele groepen gaan al voor de inval van de duisternis op pad, terwijl dan nog niet de feestverlichting brandt.   Deze lichtjesroute is een initiatief, van een groep liefhebbers die er het hele jaar door, hun privétijd insteken in het vervaardigen van  lichtornamenten, het onderhouden, planning van plaatsing of ophanging.  De lichtjesroute kadert in het herdenkingsfeest van de bevrijding op 18 September 1944 van Eindhoven, van de duitse bezetting door het Engelse grondleger vanuit België, en de 101e Amerikaanse luchtlandingsdivisie vanuit het noorden van de stad.  De bewoners van de stad plaatsten destijds kaarsen en gloeilampen voor hun woonkamerramen, als dank aan hun bevrijders.  Enige jaren hierna besloten buurtverenigingen  door de hele stad om hun parken , pleinen, straten gebouwen te verlichten met allerlei tableaus, figuren en kleurenschijnwerpers.  De route door de stad werd ruim 32 k.m. lang, en werd gevolgd door hele rijen auto's fietsers, touringcars.   De energiecrisis op het einde van het jaar 1973/74 bracht een einde aan het verlichtingsfeest vanwege de energiebezuinigingen toen.   Na wat jaren hierna kwam er toch een groep in beweging, om  de lichtjesroute toch weer nieuw leven in te blazen.  Wat opnieuw resulteerde in een lichtjesroute bewegwijzerd  door de stad heen.  Ook de drukte op de route  leefde weer op.  Hieruit is door de wandelclub DLS een wandeltocht voortgekomen.      Ik ga bij schemerdonker de zaal verlaten.   Ik besef dat er van groen deze tocht geen sprake zal zijn of buitengebieden, het gaat enkel door een verlichte bebouwing.  Al snel bereik ik de Zwaanstraat welke per huis verlichte zwanen toont in gloeilampenstijl.  Gaan via een nieuwbouw even de stadse bebouwing uit, om  via een donker natuurwegje, toch weer in te draaien, waar in bomen elfen uitgebeeld worden, even verder alsof kinderen boven een schutting met hun koppies loeren.  We gaan de Pieter Zeemanstraat in waar allerlei dieren bomen en lantaarnpalen sieren in duizenden  gekleurde lampjes uitgebeeld.  Even wat donkerte door en het is onderweg goed opletten met tegels die opkomen uit de stoepen vanwege b.v. boomwortels of verzakkingen.  Een straat in met huis voor huis kronen aan de gevels die constant van kleur veranderen.  Er is onderweg bij veel uitbeeldingen en lichttableaus aan bewegende beelden gedacht, met prachtige effecten.   Aan een speeltuin worden speeltuinattributen uitgebeeld en in beweging van gekleurde lampjes.   Ik kom aan een grote wijkvijver, waar het volk te hoop loopt, waarin de gekleurde lampjes in het water weerspiegelen van kastelen, boten, dolfijnen die uit en terug het water induiken, een Eftelingachtig kaboutergebeuren bomen in kleurenschijnwerpers, een waterdraaimolen en zo meer.  Ook ik blijf staan om het allemaal te bewonderen.  Verderop hangen smurfen aan de huizen.  De wandelmeute is flink uiteengevallen of uitgerafeld in het duister.   Zien een leguaan een vlieg vangen met uitrollende tong.   In bomen talloze uitbeeldingen tot aan Jonas in de walvis.  Een tien meter hoge witte vredesengel.  Gekleurde pinguins.  Een arendskop, het logo van de Amerikaanse divisie.  Een  enorme zeilboot.  Een draaiende hollandse windmolen.  Een piraat aan een schatkist.   Parkieten,  zeepaardjes.  Een gedenkpark met monument, op de plek waar destijds de Amerikanen de rand van de stad bereikten.  Een hele reeks dwergen met lampionnen.  Een reeks giraffen.  Runners, clowns, ijsjes, torren, een heuse theaterzaal uitgebeeld met publiek en dansers op het podium.  Gymnasten.  Ondertussen stromen hele  files auto's en fietsclubs me voorbij, en zomaar individuele fietsers.    Een trits lieveheersbeestjes.   sneeuwpoppen,   Kom aan een boulevard met een groot tableau dat de luchtlandingen  van toen uitbeeldt.  Eisenhower en Montgomery, de grote oorlogsstrategen van toen in lampjesvorm uitgebeeld, die de beroemde operatie Market-Garden opzetten, daartussen onmogelijk op te sommen  uitbeeldingen als Evoluon een gigantish  ufo-achtig tentoonstellingsgebouw in de stad.   De voorziene rustpost is gesitueerd onder een fiets/voetgangerstunnel randje binnenstad.  Zo maar voorbijgangers bezien het schouwspel van daar naar hun gevoel zomaar zittend volkje in sportieve kledij.  Met eet en drinkgerei.  De post diende zich overigens pas laat aan.  We lopen hierna de winkelboulevards van het stadscentrum door, gaan langs de fameuze eertijds Philipsgebouwen langs, en via de voetbalarena van P.S.V. naar  eveneens gebouwen van de vergane Philipsglorie, die nu voor bewoning en andere vrijetijds en vermaaaksindustrie gebruikt worden.   We zullen het tweede deel van de lichtjesroute moeten missen, omdat deze niet in de wandelroute opgenomen zijn.  In de  aankomstzaal  druppelen de wandelaars binnen.  Ik tref hier good-old Frans, een eertijds fameuze en fanatieke en actieve  wandelaar, die helaas door een handicap niet meer in staat is deze afstanden te doen.  Het clubje aan tafel groeit alras, en we maken er nog een gezellige afsluiting van.    We waren dus echt de laatsten die de zaal verlieten.  Ik heb aan het afmeldburo begrepen, dat de route volgend jaar aangepast wordt, met nog meer lichtjesstraten.    De gevreesde en voorspelde regen op midden van de avond bleef uit, gelukkig.   Bij buitenkomst  laat avond begin nacht is het nog droog en voelt het loom aan in temperatuur, licht zomers.    Een gedenkwaardige avond met lichtjes en uitbeeldingen versierde  straten trok aan de wandelaars voorbij.  Te veel om op te noemen hier.  Het tekent tevens de lichtstad zoals de stad vanouds in de volksmond genoemd wordt.   Het is een latertje geworden, maar ook byzonder om mee te maken.  De site Lichtjesroute.nl zal u een idee kunnen geven, wat er zoal te zien is.

Tot volgend keer beste lezers:   Houdoe! 

04-10-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ga op weg met het stalen ros, naar het Geldropse.  Een eindweegs uit de stadse bebouwing, stopt er plots een personenwagen.  Meneer stapt uit, en maakt liftende gebaren richting mijn reisdoel.  Wat zullen we nu hebben?  Ik houd mijn hand tegen de nog laagstaande zon boven mijn ogen, en herken vlakbij bij verrassing een andere Peter, die helemaal vanuit puntje Zeeland onderweg is naar dezelfde bestemming.  Een enthousiaste begroeting volgt en hij biedt aan de fiets achter in de auto te doen, en gezamelijk op weg te gaan, maar ik wimpel het in dank af, en besluit die enkele k.m. rs nog op mijn vehikkel te volbrengen.  We treffen elkaar aan het inschrijfburo als op afspraak.  Op het terras buiten nog enige begroetingen, en we gaan op weg.   Vrijwel direct gaat het al fietspaden op de ruige natuur rondom de Kleine Dommel.  Al een erg mooi begin.  De natuur gaat zijn gang hier en tovert prachtige natuurbeelden.  Gaan langs een klein havenkommetje van een aanleunend kanaal, helling op naar brug en af volgen we deze, onder een spoorbrug door.  Paadje en wegje leiden ons langs uitgestrekte de terreinen van een echte Nederlandse befaamde vracht en personenwagenfabrikant, om via graswegjes aan de smalle autoweg uit te komen, die steken we over naar fietspad en volgen de weg even.  Mogen dan een smal bomenlaantje in, en gaan een binnenwegje op dat ons geleid naar het natuurgebied Gijzenrooi.   Talloze  wilde bloemensoorten en grassigheid gaan we.   Volgen en nog smallere asfaltpaadjes langs akkergebiedjes die richting Grote Heide brengen. Een zonder meer schitterend gebied.  Wildroosters over waar we gallowayrunderen langs moeten, steken we even later de A67 autoweg over.   Volgen altoos paadjes door heidevelden en bossoorten, door opnieuw bosrijke schaduwlaantjes, die we dezer dagen best nodig zullen hebben, onderbroken met vennen wei en akkerlanden.  Toeristische routepaaltjes van allerlei afstanden gebruiken de parkoersuitzetters.  Het is fenomenaal mooi.  We genieten van de stilte en al wat de natuur ons biedt, wandelen door bloem en planten rijke ruimten, en filosoferen welk soort zich her en der aanbiedt.  Vele tientallen regels op papier sturen ons  door de flora van hei en bos..  Een wat bredere  zandweg stuurt ons over een rondweg om Heeze, en kan het niet anders dan door de bebouwing recht op het dorpscentrum aan, maar mogen dan ook nog even door de tuinen van het plaatselijke raadhuis banjeren.  Bereiken daar het café, waar we ons natje tot ons nemen, en her en der kout hebben met al of niet bekende medewandelaars.  Een dolletje op het voorterras om handtekeningen te verzamelen, zomaar, zetten wij onze tocht weer door, zijn randje dorp en gaan wegje af de onmetelijke kasteeltuinen in, waar we prachtige oude bomenpartijen bewonderen.  Het kasteel bewonderen we op afstand aan de poort met lange oprijlaan.  Zien terloops een reuze boom die gespleten moet zijn door blikseminslag.  Gaan nu het dorp dwars door steken, toch niet vervelende bebouwing, pakken padenwerk mee waar kan en geraken helling af en opwaarts onder het plaatselijke treinstation door.  Parkoersuitzetters blijven ons daar waar enigzins mogelijk paden en grasvelden aanbieden die de wijken doorsnijden.  Steken een rondweg over en mogen dan het Heezeren bos in.  En opnieuw leeft de parkoersman zich uit hier.  Laat ons prachtige karresporen en eenmanspaadjes belopen.  Ver achter ons horen we geroffel, en torenwolken pakken zich boven ons samen, we zijn er niet gerust op, en jawel het nadert.  Het begint al ras te druppelen, en we beschouwen het even als een afkoelertje  tegen het benauwd warme weer.  We horen ook al lang geen vogels meer dus of dat een van de aanwijzingen is op naderend onheil?   Gaan over greppels met bielzenbrugjes nu en dan en plots verschijnt in ons vizier de rustpost, en kunnen we even op bankjes neerzijgen.  De regen lijkt compassie met ons te hebben want de bui splitst, in een westelijke en oostelijke richting.  Even later  geraken we uit de imposante bosrijke natuur en volgen tamelijk lang een pad langs de sporen en verwonderen ons over de leegte in de treinen die voorbij komen, n.b. in vakantietijd en naar en vanuit toeristische gebieden?!   Dacht onder een fietstunnel door te mogen, maar men stuurt ons een kasseiwegje in waar de tijd wie weet hoelang stil heeft gestaan, het loopt ongemakkelijk, ook en lijkt eindeloos, een stationsperron toont volledig leeg. Komen dan aan een enorme stalen spoorbrug en wenden onze steven van Geldrop af {?}  Parkoersman zoekt weer paden op tussen huizen door, toch even spoor weer langs en vindt dan een spoortunneltje die we onderdoor moeten, en gaan een hele poos een park door.  Draaien almaar weg van bebouwing weer de ruigten rondom de Kleine Dommel van vanmorgen in.  Raken aan de praat met een jonge boer die grasland aan het inzaaien is nog voor de regen die blijft dreigen , komt.  Na allerlei geslinger door de natuur, gaat het de Dommel over, langs een camping voor wandelaars/ deelnemers zijn we vlot aan de sporthal van waaruit we vanmorgen startten.  Het viel  grote Peter en mij op, vandaag dat we weer geheel nieuwe paden en wegjes bewandeld hadden.  Absoluut mooi!  En we hebben hoge verwachtingen voor morgen.  Op het buiten terras is het nog een gezellig samenzijn met andere wandelaars al of niet bekend, waarna we ons weegs gaan. 

2e dag:  2 - 8     Eigenlijk de derde, maar eerste dag was ik er niet.  Peter blijkt al ter plaatse als ik arriveer.  Kort onderhoud met terrasgangers, waarna we op pad gaan.  De dag van Mierlo genoemd, maar dit dorp zullen we niet te zien krijgen behalve kerktoren en t.v. /radiotoren op afstand.  Stappen meteen de bebouwing uit een lang fietspad langs onmetelijke sportterreinen.  Steken de weg naar Nuenen over en opnieuw zijn we in de schaduw van de Luchense hei.  Kringelen er rond,  volkstuinen langs en velden prei en doorgeschoten aspergevelden, tot we aan de weg Geldrop/ Mierlo geraken , daar even langsheen om opnieuw de bossen van de Molenheide in te gaan.   Een hele trits boswegjes en eenmanspaadjes gaan we door onderbroken met al bloeiende heideveldjes.  Wildroosters en afgezet terrein met koebeesten over of doorgaand volgt een brede bosweg, we horen steeds meer verkeer razen over de A67.  Moeten een talud op met een stijgingspercentage van 80 %, een viaduct over en een gelijke afdaling aan de andere kant van de weg, met steil waar ik even niet gerust op was.  Waarom geen roltrappen hier!?  Uhm Sorry parkoermannen.  Een wegje brengt ons naar de wagenrustplaats zoals het nog immer genoemd wordt.  Goed toeven en welbekend van overige tochten van Olat.    We worden door kenners gewaarschuwd, dat we het nu voor de kiezen gaan krijgen, want we gaan de open heidegebieden in en door gebied waar het zo'n vier jaren geleden, een enorme bosbrand was, waar zelfs vanuit het land brandweerkorpsen op moesten komen.  We zetten ons schrap.  Drinken extra, en gaan op weg de onmetelijke ruimten in.   Volgen wat ongemakkelijke heidepaadjes, zien aan de verre einder kleine wolkjes verschijnen.  We bereiken na een poos het beruchte brandgebied, waar nóg de verbrande bomen en asresten, zichtbaar zijn en o wonder vooral grassen , wilde bloemen en hele berkenbossen al flink uitgegroeid zijn.  Hoe snel de natuur herstelt.  Het maakt veel goed, ziet er al beter uit dan verwacht.  We geraken van het z.g. brandterrein af en lopen geplagde heidevelden in en ook paarse heide is ons deel.  Opnieuw volgt oneindig veel bos, kris kras paadjes, en  laten ons de schaduw welkom over ons komen.  Wijdse landschappen onderbreken de route en we genieten van de tussenstukken tussen de bomenrijen door, begin gebied te herkennen van de voorbije Somerentochten.  De grote rustpost is voorzien op een enorm campingterrein.  We worden omdat we wandelaars zijn geweigerd door een dienster die ons om de hoek van het grote centrale gebouw wijst.  We hadden die plek juist verkozen om uit de herrie van een nabije diskjockey te blijven.  Medeterraszitters gebaren  telkens de muziekproducent om het geluidsniveau  naar normalere proporties terug te brengen, bovendien snappen we niet ter ere van wat of wiens gerieven, die muziek zo hard moet staan.   Er was geen druk feest, festival of wat gaande toch.  We besluiten niet lang te blijven hier.  Vinden de uitgang van de andere poort moeizaam, missen dan nog een pijl, maar komen dan toch op de gewenste route uit.  Krijgen paadjes met heuphoog grassoorten smal.  Wildroosters, pick-nick banken en plaatsen, volgen snel op.  Een klaphek doorgaande stuurt ons de onmetelijke open ruimten van de befaamde Strabrechtse heide op her  en der een klein en groot en groter ven, nu en dan voelen we een windzucht, maar al bij al wordt het een pittig parkoers over slingerende grindpaden waar het fietstoerisme intussen hoogtij viert.   De zon laat zich flink gevoelen. Ik verkies vanwege het voortdurend opzij moeten gaan een paralelle zandweg, maar loopt meestal door rul zand dus zwaarder.  Eindelijk mogen we de grote heide af de schaduw weer in, behorend tot de Braakhuizense heide.  Maken een grote slinger om een wat eens groot ven was, heen.   Een stel knuppelbruggen over verdroogde vengebieden, dient zich na open gebied toch weer een slinger bospad aan.  We bereiken vlak voor Geldrop dan toch weer een rustpost.  Hier willen we wel gebruik van maken, na de dorstige heidetocht.    Gaan stijgen naar een viaduct over de autoweg, en moeten ons een zeer steil pad naar beneden laten vallen, ja het is erg opletten.  Een pad geleid ons achterlangs een trainingscentrum voor paarden, en vervolgens een boomwortelig pad door tot aan een  oude woonboerderij, we mogen bij uitzondering over hun erf, tikken even dan woningbouw aan om via een achterpad door moerassig gebied te wandelen.  Het wemelt er van de springbalsemien, als je de knoppen eraan dichtknijpt hoor je ook een klappertjesgeluid.  Maar ook andere typische moerasplanten. Een bruggetje over de kleine Dommel stuurt ons door velden waar de rivier ons begeleid over ongemakkelijke graspaden, vaak nauwelijks zichtbaar, gaan twee viaducten onderdoor en bereiken, na een oud industriegebied een fonkelnieuwe appartementswijk.  Worden door de  oude dorpskern gestuurd gaat het recht op de kasteeltuinen en laantjes ervan op aan, en door.  Steken dan een doorgaande weg buiten de poort en terrein over, opnieuw een bosgebied in met prachtige wilde bloemen en moerasplanten door een vochtig paden gebied.  Draaien een plantsoen in en een brugje over de kleine dommel en staan dan alras op de finishplaats.  Samenvattend:  De twee van de drie dagen dat ik liep hier, wil ik de medewerkers en parkoersuitzetters een enorme pluim op de hoed steken.  Het was een fenomenaal mooi en nieuw parkoers, welke zich nauwelijks laat beschrijven in dit artikel.  Peter, uit Zeeland, de andere dus,  waarmee ik deze dagen samen liep,  en ik hebben enorm genoten.  Jammer is, dat de organisatie een nieuwe startlokatie bedacht heeft voor volgend jaar, deze driedaagse. Of dit het niveau haalt van  een en dertig jaar hier in Geldrop, heeft menigeen zijn bedenkingen.  Het schijnt , dat de gemeente uit bezuinigingsoogpunt niet mee wil werken, aan een evenement als een meerdaagse wandeltocht, in de gemeente, zij willen alleen maar geld zien.   Het is na de tocht nog lang een gezellig samenzijn met al of niet bekende medewandelaars, op het buitenterras. Die helaas langzamerhand hun weg naar huis gaan ondernemen.  Ik kijk terug en grote Peter vast ook, op werkelijk schitterende wandeldagen in de omstreken van Geldrop.  De ruimte en natuurrijkdom, leent er zich enorm voor.    Vele schaduwpaadjes waren ons dezer dagen deelgenoot, wat ons aanmerkelijk beschermde tegen de zomerhitte.  Blij dat ik thuis was want toen brak er een groot onweer los....  De discussie wel of niet naar de andere driedaagse gaan volgend jaar is wel losgebroken.  We vertrouwen en hopen er het beste van dan.   Beste lezers: Tot volgend keer. Ik groet u, ofwel op z'n brabants: Houdoe:     Peter Heesakkers    

01-08-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Een afkickertje van de Nijmeegse Vierdaagse van vorige week zullen we maar zeggen.  Ben niet van plan na de grote onderneming van vorige week een erg grote afstand te gaan lopen, eerder het erbij zijn het beleven.  Een van de tochten in het kader van de serie  Grensparkwandelingen dezer weken te houden in de grensstreek aan beide zijden van de denkbeeldige meet, afwisselend.  Deze tocht vandaag wordt door  V.W.C.  Voetje voor Voetje  voor hun rekening genomen.  Vanuit Valkenswaard.  Het behoeft eigenlijk geen voorstelling omtrent hoe deze streek gezegend is met een rijkelijk natuurlijke omgeving, wat succes zonder meer verzekert.  Ik maak een inloopje vanaf  Dommelen over een mooi Kempische wegje naar de startlokatie, zijnde het clubhuis van de plaatselijke wielerclub.  Heeft een prachtige ligging.  Na de inschrijving ga ik op weg.  Een betonbaantje voor de jakkeraars, van het parkoers langsheen  gaande hun clubhuis, gaat over in grasveld, en gaan we de bossen al vlug in, de onvolprezen Kempen.  Al meteen een mooi binnenkomertje.  Schaduw is vandaag het trefwoord van deze tocht en zal zijn nut bewijzen, want warm en zonnig wordt het.  Opvallend is de belangstelling weer van onze wandelvrienden uit Vlaanderen vooral.  Even vanaf het begin horen we motorengeronk van het nabije Eurocircuit, waar kennelijk crossers hun parkoers en de staat van hun machines uittesten.  Naarmate we van die locatie afraken, zal dat geluid verstommen en geïsoleerd  raken door het rijkelijke groen.   Smalle sprokkelhoutpaadjes sturen me door een sterk afwisselend bosgebied.    Na lang gedraai door de prachtige natuur, bereik ik de ingang van  het zeer uitgestrekte recreatieterrein en vakantiebungalowpark De Kempervennen.  Op vertoon van onze inschrijfkaart krijgen we toegang.  Ik tref daar Ad heerlijk gestrekt op zijn klapstoel als mede controleur.  Ad vertelt me hoe hij hier wandelaars zonder inschrijfkaart de toegang moet weigeren, en hij treft er al wat.  Zielig toch en dat voor zo'n laag inschrijfbedrag.    Jo Roest uit Bladel lid der organisatie komt  ook aangestapt, en besluit me te vergezellen door het onmetelijk lijkend park.  We passeren diverse attracties,  waaronder boot en zwemplassen, stranden, en langs talloze vakantiehuisjes, speeltuinen, over meest houten bruggen en aldoor in de schaduw.  Het is hier al genieten met een grote G.   Lopen aan de oevers van de grote plassen.  We verlaten het terrein via een van de noodpoorten.  Gaan weer de onvolprezen natuur in.    Percelen bos doorheen met  ruim menshoge varens.  Graspaden maken het koeler lopen, en dit is de rest van de tocht ook vrijwel geheel het geval, want zand en steen schroeit.  Jo heeft me intussen verlaten, hij controleert de route.    Ik beland aan de rustpost, een achterom van een woonhuis, ruime zitgelegenheid en deels onder een afdak van een open schuur, waar ik het genoegen smaak  Gonny en Jos van Beneluxwandelen, in gezelschap van befaamde Peter uit Mol  met Hongaarse achternaam, {B} te ontmoeten, en natuurlijk ga ik op de foto.  Het blijkt dat ik nog een lus tegoed heb, en die is een must verzekeren zij me.   Het is een gezellig geroezemoes op deze plek en verbroedering met Vlamingen en Nederlanders onderling.  Ik moet hun gedrieën  laten gaan zij  hadden de lus al gedaan.    Ik vervolg mijn route de lus op even een provinciaal wegje.   Ga een graswegje in welke me geleid naar het bos met het grensgebied van Lommel natuurgebied De Maai in.  Langsaf  immense maïsvelden aan de bosrand in te ruilen met even zo grote graslanden voor hooiopbrengsten en aardappelvelden.    Kom dan aan een natuurgebied met waterval en beken, kanaaltjes,   zes meters breed waar kroos op drijft.  Volgen de paden smal langs water met over omgevallen bomen stappen, wat avontuurlijk.   Gaan aan einde bos weer de uitgestrekt ogende velden in, waar de  welkomende wind wat verkoeling brengt.    Velden mais, weilanden, akkerland, hooivelden en andere groenten maar vooral weer aardappelvelden.   Bomenrijen geven ons schaduw.  Wijdse blik dus.    Gaan dan weer de verkoeling van het bos opzoeken.  Hier tref ik wat oude bomkraters, ontstaan tijdens de bevrijdingsoperatie Market Garden Sept. 1944.    We zijn vlak in de buurt van de weg waar de geallieerden over deze weg op weg naar Arnhem gingen vanuit Lommel België.   Hier in de buurt loopt ook de wandelroute lange-afstand , het befaamde Airborne-wandelpad, een LAW dus.  Het is een alleszins memorabel  en afwisselend ommetje.  Graspaden geleiden in aldoor schaduw kriskras door eindeloos mooi natuur.   Bereik dan het brede fietspad langs de weg die geallieerden volgden.    Gaan tegengestelde richting van begin ommetje de lus, langs de maïsvelden, terug naar de vorige post.  Op die post tref ik Ton, Martien , en Nellie, Mesa-maatjes.  Ton heeft na een lange blessuretijd na toch de Vierdaagse gelopen te heeft de wandeldraad weer opgepakt.  We besluiten  gevieren de laatste kilometers te gaan.  Gaan vanaf de start vanaf hier weer meteen de natuur in, achter een Engelse erebegraafplaats met  slachtoffers uit de actie  van Spt. '44 door, en wandelen weer eindeloos door het aards paradijs, stukje mountainbike routes, smalle paadjes overdekt met een dikke laag bladeren, en takken en takjes.  Een donker dicht dennenbosperceel door.  Geraken over parkeerplaatsen van het racecircuit, blijven langs bosranden in de schaduw gaan, gaan een fris grasveld over.  De toevoerweg van het circuit op om weer een grasveld in te gaan die ons geleid naar het wielerparkoers, {beton} van de toer en fietsclub, waar de club en wij vandaag te gast mogen zijn.  We zijn het eens, een fenomenaal, werkelijk schitterend parkoers was er voor ons uitgezet, ook rijk beschaduwd, wat met dit weer en deze inspanningen, in deze hoge temperaturen veel problemen onder wandelaars voorkomt.  Club Valkenswaard heeft haar omgeving ten volle benut, en vast bij de nieuwkomers haar naam gevestigd.  De anderen wisten het al.    Plaats hierbij de gemoedelijke sfeer voor tijdens, op de rustposten en na de tocht, mede vanuit de clubleden, dan hebben zij opnieuw een prachtig visitekaartje afgegeven.  Hier past een welgemeend "Bedankt".    Bij de inschrijving  verontschuldigden ze dat het geen zeventien km. was maar op 19.3 geraakt was.  Ik vind dit geen bezwaar, zeker niet als dat het parkoers en parkoerstechnisch te goede komt.  En dat kwam het ook.  We hebben genóten, ook van de inspanningen van alle vrijwilligers der club ,  die aan het welslagen meegewerkt hebben, en ook de routeuitzetters verdienen onze hoogachting en grote dank.  Heb een prachtige dag gehad!  Uw bestaansrecht is ten volle bewezen.   Beste medewandelaars gegroet.  "Houdoe", tot volgend keer.    Van :    Peter Heesakkers

22-07-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Waar elke rechtgeaarde wandelliefhebber naar uitkijkt.  De wereldreceptie, ontmoeting van wandelaars all over the world, in het Mekka, de bakermat van de wandelsport en wandelmeerdaagsen.  De oude Romeinse stad  Nijmegen.  De 98e Vierdaagse.   Het plein is aanmerkelijk uitgebreid waar, we ons aan moeten melden.  In het dagelijkse leven een enorm parkeerterrein, mét aangrenzend park.  Ruim 54.000 vooraanmeldingen, maar helaas voor de liefhebbers, de organisatie laat maar....{?} 46.000 lopers toe.  Wel 50.000 bij de honderdste Vierdaagse, over twee jaar.  De aanmelddagen vooraf zijn een feest van weerzien en ontmoetingen, en verbroedering, geen politieke, komaf of ras/huidskleurverschillen gelden.   De stad en ommelanden dompelen onder in feestvreugde.  Tot ver in de omgeving moeten wandelaars en toeristen, en fans ondergebracht worden, in openbare gebouwen, hotels, campings, en zomaar provisorische kampeerplaatsen, bij particulieren, en het openbaar vervoer functioneert  extra, dag en nacht, hetzij voor stappers, of deelnemers.  Nijmegen lijkt voor deze week een wereldstad.   De stad is een en al feest.  Het weer deze week lijkt ideaal, droog en elke dag wat warmer.   Om  vier uur 'sochtends gaat de eerste dag en categorie, de 50 k.m. van start.  Een uitgelaten menigte van uitgaanders doet de wandelaars uitgeleide aan de start onder handgeklap , gejoel, gejuich, high five handjeklap, schouderklopjes, aanmoedigingen, gezang, erg indrukwekkend.  Voor 40 en 30 k.m. gangers zijn daaraanvolgende uren de starttijden voorzien.  Eén stroom wandelaars en groepen als wel individueel gaan op weg naar de noordelijke fruitstreek, de Overbetuwe over de indrukwekkende Waalboogbrug, een der visitekaartjes der stad.  In doortochtplaatsen wacht ons wandelaars een enthousiast onthaal, door vaak uitzinnige  feestende menigten, muziek, orkesten en meer kleinere groepen muziekanten, versierde straten en pleinen.  Het is ook een lopend buffet dezer dagen.  Overal offereert men de lopers op naast vragen handtekeningen, en aanbiedingen, op gesneden stukjes fruit en groenten, snoep, koekjes en wat al meer, en natuurlijk de aanmoedigingen.  De wandelaar is de held de durfal.  Een straat in Lent noemt zich de Via Begonia.  Na de Waalbrug is het even wurmen over wegwerken, nieuwe aanleg van, om dan het dorp in te gaan.  Voor mij vervolgt de routeafstand naar schilderachtig dorpje Ressen, langs oude fruitboomgaarden en landelijkheid.  Anderen gaan over Bemmel en Arnhem zuid.  Een wisselend landschap glijdt voorbij, steken per viaduct een autosnelweg over met een getoeter als groet van heb ik me jou daar van passerend verkeer.  Even moeten we door industriegebied en belanden we in hoofdetappeplaats  Elst.  Hier komen alle afstanden tezamen, om tegelijk naar Nijmegen terug te lopen.  De ontvangst en enthousiasme is er overweldigend.  In dichte drommen en rijen volk gaat het legioen, het dorp door.  Het publiek gaat uit zijn dak, en het aanbod van etenswaar is fenomenaal, naast de drankjes, nog gewoon water, tuinspuiten , douches en vernevelaars boven je hoofd.  Lopen het dorp eindelijk uit, even rust en landschap genieten, om in Valburg welkom geheten te worden.  Gaan dan geleidelijk klimmen, een viaduct over, en opnieuw een kakafonie van toeteraars als groet.  Het is voor hen een schitterend tafereel het legioen over het viaduct en door het landschap te zien trekken.  Gehucht Slijk-Ewijk door, op Oosterhout aan, langs een monument van de heldhaftige oversteek in Sept. 1944 tijdens de bevrijdingsoperatie Market Garden, aan / op de Waaldijk, die slingert langs de uiterwaarden. Zowel  Oosterhout als Lent feestende massa's mensen.  Draaien onder de Waalbrug door om die na wijde boog terug op te gaan, en een feestend Nijmegen binnen te trekken.  De finishplaats leeft volop.  Ik besluit niet lang te blijven, en ga naar mijn verblijfadres, per stadsbus.       De 2e dag verloopt iets warmer.  Het duurt 1 3/4 uur alvorens we de stadsgrenzen achter ons laten. Weer viaduct over met concert van toeteraars en gezwaai wederzijds, en dan gaan we zowaar een zandweg in, de natuur van weiden, bossen en vennen, een wegje brengt ons naar Alverna, waar publiek en muziek niet onder doet ter begroeting.  Wandelaars en toeschouwers vieren feest, kinderen willen desnoods aan 't handje een stuk meelopen, vragen handtekeningen, vragen of wisselen souveniers uit, stickers zijn populair, of ze geven een briefje met adres om liefst van de verst komende deelnemers een ansichtkaart te bemachtigen.  Wij gaan op hoofdetappeplaats  Wijchen aan.  Het is de dag van  Wijchen genoemd.  We worden er verwelkomd met enorme massa's toeschouwers, en kakafonie van muziek.  Ook hier gemeentebestuur aan de route ter verwelkoming en genodigden.  Het duurt enige kilometers.  Gaan Woezik door in alle voortdurend enthousiasme, om even een rustiger weg, het landschap in te gaan omzoomd met allerlei verzorgingsposten, in ruimste zin.  Gaan weer een levendige autoweg over en opnieuw staan duizenden toeschouwers klaar om ons in hun gemeente Beuningen te verwelkomen in muziek en uitgelatenheid.  Wandelaar en publiek houden elkaar onvermoeibaar bezig dezer dagen.  Het is fantastisch en emotioneel wederzijds.  We slingeren door de woonplaats en gaan de  weg op Weurt aan.  Draaien na de sluis aan het Maas-Waalkanaal, {verbindend}  de westelijke  wijken van Nijmegen binnen, straten prachtig versierd {!!}.  En allerlei muziek en eenlingen of kleine groepjes alsook orkesten, fanfares spelen de wandelaars een kleurige urenlange kolonne door hun straten.  Het feestgedruis kent geen grenzen.  Dit is trouwens dagelijkse kost, met doortochten.  Gaan onder een  stenen oude spoorbrug, door bijna  de binnenstad in , maar volgen de route langs de Waalkade, langs of door de daar opgezette kermis-attracties, om vlak voor de grote stalen boogbrug, de binnenstad in te klimmen.  Het is tevens Roze woensdag traditioneel en dat zullen we weten ook.  Roze is de overheersende kleur hier, en het vergroot het enthousiasme.  Trekken wat feestelijke en feestende  straten door, en al gauw komen we op De Wedren aan.  Onze finishplaats, het is er gigantisch druk.  Ik blijf niet lang en bereid me op de dag der Zeven Heuvelen, morgen voor, het belooft nog warmer te worden.  Dag 3:   Het zal weer ruim anderhalf uur duren alvorens we de stadsgrenzen  achter ons laten, maar dan hebben we qua landschap ook wat terug.  Zien voor en achter ons een slinger van duizenden, en duizenden wandelaars.  Het gaat op Malden aan, draaien wat straten door met spontane drink een eetgelegenheid aanbiedingen van de bewoners.  Zelfs de huisdieren in kooien langs de straat zoals cavia's en konijnen.  Van Malden uit gaat het richting  provincie Limburg en de meest noordelijke gemeente ervan  Mook, aan de overkant van de Maas zien we provincie Noord Brabant.  Het drie-provinciënpunt.  Wij gaan hier de 40 en 50 routelopers verlaten, na ook daar verwelkoming, en krijgen een schitterende en overgroeide bosweg van enige kilometers te gaan.  Heerlijk in de schaduw dus.   Deze stijgt ook heel geleidelijk als in de echte bergen.  Pas aan randje Groesbeek als we weer in Gelderland zijn, zijn we de schaduw kwijt, en is het weer overweldigend druk, muziek en levendigheid, het publiek applaudiseert  zonder oponthoud, in alle respect en verwondering voor ons.  We worden gevierd als helden.  Klimmen het dorp uit en dan dient zich de scherprechter van de Vierdaagse aan, de dag en weg der waarheid.  De beruchte maar o zo mooie Zevenheuvelenweg.  Het lijkt hier de Alpe,Du Huez wel met al die kampeerwagens langs het parkoers en op de hellingen, die hun plaatsen vorige dag al in namen.  Het publiek is overweldigend, en het enthousisasme  evenzo.  Dalen op en af en laten ons begieten met tuinspuiten zelfgemaakte sproeiers, en vernevelaars boven het parkoers.  En de water {drinken} dragers die zich ook hier uitsloven letterlijk, het gejuich aanmoedigingen, gezang en muziek in allerlei instrument zij ons deel.  Gaan op Berg en Dal aan, en vervolgens op Nijmegen de terugweg dus.  We hebben gelukkig overgroeid parkoers in de stad aangekomen, gaan door een straat vol met witte ballonnen, en vlagjesslingers driepuntig boven het parkoers.  Mensen in het wit gekleed. Er moet een tandje bij over een lange klinkerweg, en het houdt niet op met de belangstelling, nog wat afslagen te gaan almaar versierde straten door, hossende en zingende en handjesgevende  verklede mensen en high five handjeklappen.  Het is enorm indrukwekkend.  Plots dient zich het finishterrein aan.  Wij krijgen de mededeling, dat we vanwege de hitte morgen verwacht 35 graden {!!!}  eerder mogen starten, en worden ernstig gemaand, op tijd en veel te drinken, en hoofdbedekking te dragen.  Niet tegen dovemansoren gezegd.   De 4e dag:  De sfeer is enorm mooi en fijn onderling,  heel speciaal, maar dat was het ook de vorige dagen, maar de deelnemer geraakt in een euforie, men ruikt de finish als het ware.   Men wil de hitte nu kost wat kost trotseren.  Met goede moed en de waarschuwing van medische diensten in gedachten, gaat het overweldigende  legioen op stap, uitgeklapt, aanmoedigingen, gejuich van het meest jonge en luidruchtige publiek.  Ze zijn buiten zinnen.  Onze supporters.  Het doet je toch enorm veel.  Vol goede moed en het vooruitzicht van een prachtige triomfantelijke intocht gaan we voor de laatste maal op weg.  Het blijkt onderweg , dat het vierdaagse bestuur besloten heeft geen muziek toe te laten onderweg en zeker niet bij de intocht, geen muziekkorpsen uit binnen en buitenland, die ons de stad in zouden geleiden, vanwege de vliegtuigramp gisteren waarbij bijna tweehonderd Nederlanders omkwamen, vlaggen gingen halfstok, een flinke domper toch op een feestelijk vooruitzicht.  Ook in de doortochtplaatsen is muziek taboe, het enthousiasme bij het publiek is er toch niet minder op.  Buiten de stad volgen we een traject door de Overasselse en Hatertse vennen en bossen, naar dorp Overasselt.   Ik verheug me op het landelijk aantrekkelijk traject hierna, maar de verbazing is echter groot, dat men de koelte van een enigzins winderige  en heftig slingerende dijk  verkozen heeft,  langs de Maas, op de grens van twee provinciën.   Zien de laatste voor ons  vroegere vertrokken afstanders van de 40 k.m. de brug van de Maas over strompelen, waar wij met een wijde boog het dorpje  Heumen intrekken.  Leuke ontvangst, waar een klein dorp groot in kan zijn.  Na wat wegjes  geraken we aan de samenkomstpunt van alle afstanden, en bereiden we ons gezamelijk voor op een glorieuze intocht, waar we bossen bloemen aangereikt zullen krijgen van meestal toch wildvreemden.  De gladiolen maken de hoofdmoot uit.  De gladiool was in de romeinse tijd, het symbool van de overwinning,  de triomfen en dus doet ook opgang al jarenlang in de stad Nijmegen.   Vanaf Malden wordt het publiek dermate talrijk dat elk overzicht je ontgaat, en hoe verder op Nijmegen opaan, wordt het een regelrecht gekkenhuis.  Het enthousiasme kent geen grenzen, familie vrienden bekenden, collega's enz. vallen van ontroering en vreugde in elkaars armen ter begroeting.  Het is erg ontroerend om te aanschouwen.  Van Malden tot in Nijmegen en tot aan de finish,  moeten het beslist honderdduizenden toeschouwers  zijn die de intochtroute omzomen. Bewondering, gejuich, applaus,  gezang, aanmoedigingen voor moeilijke lopers is ons deel.  Het publiek gaat helemaal uit hun dak zoals wij dat noemen.  Het is telkens weer een belevenis en diep geroerd  raak je erdoor en geëmotioneerd ook.    Vooral als je ter hoogte van tehuizen en ziekenhuizen en andere inrichtingen van gehandicapten of ernstig zieken loopt raak ik althans erg geëmotioneerd bij de aanblik van zelfs mensen die aan het eind van hun leven lijken te zijn.  Je bent dankbaar, en voelt je rijk, dat je dit kan doen en volbrengen, in alle gezondheid.    De Nijmeegse  Vierdaagse een mars of evenement, om nooit meer te vergeten.  De langste deelnemer 67 keer,  82 jaar oud liep hem a.h.w. op zijn sokken zo gemakkelijk uit, en er zijn nog andere oudere helden, vaak met allerlei medische ingrepen kunstdelen in en aan hun lichaam, die succesvol deze vierdaagse ieder jaar weer volbrengen.  Die intocht is onbeschrijflijk mooi.  Helaas dit jaar moest de muziek ontbreken, maar het Yess !- gevoel was er niet minder om.   Niet voor niets wordt het meedoen als  aan de vierdaagse  als een virus omschreven, je kan er mee besmet raken en in lengten van jaren mee willen blijven doen.  De aantallen terugkeerders groeit met het jaar van tien tot vele tientallen keren meedoen.  De hr. van der Lans is nu recordhouder.  Bravo!   Vierdaagse:   Waar aan conferentietafels  uren , dagen, maanden, jaren zonder resultaat overlegt wordt,  gebeurt hier in een of paar dagen. De  wereld ontmoet elkaar hier in alle vrede en vriendschap, en goede  onderlinge verstandhouding.  Vierdaagse is niet in ook mijn artikel samen te vatten.  Het is voor mij  de meest unieke gebeurtenis, in mijn leven, maar zeker ook in wandelland.    Beste lezer:  Tot volgend schrijven, alle goeds van deze kant.  Ik roep u toe met het Brabantse "Houdoe!"

Peter Heesakkers

15-07-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is wikken en wegen waarheen vandaag.  Het is moeilijk een keuze te maken.   Besluit de website te bezoeken, en eigenlijk geeft  de  nieuw voorgestelde routerichting  en bereikbaarheid de doorslag.   Die zal  overwegend westelijk verlopen.    Geheel nieuwe richting dus.   Een van de vele Atletiekclubs die wandelen in hun pakket toegevoegd hebben.   Ik tref in de bus nog een echtpaar uit Zd.Limburg, die dezelfde plannen blijken te hebben.    Aan de rand van het dorp stappen we uit, om onze weg te voet te vervolgen, worden we al meteen aangeklampt door twee auto's met inzittenden, met de vraag waar het startpunt was.   Het is vanaf hier nog een beste tippel om er te geraken.   Aan het clubhuis.    De route-omschrijving ziet er fraai uit, dus dat belooft.   Omdat het leeuwendeel der deelnemers al op weg is , besluit ik ook al  maar op weg te gaan.  Steken de doorgaande weg over en worden het fietspad opgestuurd richting dorpje Mariahout.   Dit komt ook in het vizier, maar we gaan er met landerige wegjes ruim omheen.  Zie in de verte nog een bedrijf van een naamgenoot op de zijmuren vermeld.   Asfalt en zandweggetjes gaan onder m'n schoenen door.   Door een coulissenlandschap  gaat het op een hek aan die ons even laat proeven van wat de parkoersuitzetters met ons voor hebben verder vandaag.   Door een klaphek krijg ik het Torreven te zien met veel roze waterlelies.  Volg erlangs een smal graspaadje, om even weer akkerland in te gaan randje bos.   Erg veel toerfietsers op de route, maar met wat inschikken en inleving is dit best oplosbaar.   Een enorm aardappelveld volgt, in evenzoveel witte bloem.   Niet voor lang.   Geraak aan een MOB-complex {mobilisatie}, en wordt geleid langs de afrastering, waarna ik toch weer bos in ga.   Langs een slagboom vervolgt de route langsheen een brede sloot helder water, waar erg veel  blauwe libellen aan het wateroppervlak zweven.   De Beekse waterloop blijft het voorlopig gaan.   Grasweg wordt zandweg, waar toerfietsers doorheen ploegen.   Een enorm aardbeienveld kweek op stellages, tegen verrotting op vochtige grond.   Paarden waarvan een met een kleed om kijken verbaasd  helemaal me na.   Ga weer een bos in langs een ven met nu witte waterlelies.   Hier zal ik voorlopig in blijven.   Ik struin  aldoor bospaden, de een ven na de ander.   Het is het Vressels bos.   Ik hoor gerommel in de verte opkomen, zouden dit trappenlopers op weg naar de hemel zijn, óf vallen ze van de trappen af,  gedrang of te druk, wie zal het zeggen, of zouden ze er planken vloeren hebben?   Een donker oud dennenbos volgt.   Er komt dus een onweersbui opzetten,  ik geef me over, het komt dan maar.   Houdt regenkleding wel paraat.  Schuilen is er niet meer bij.   Kom nog een bekend stel tegen die hun bril zijn kwijtgeraakt en tegenstrooms  de te lopen in, gaan zoeken.  Na wat klim en padenwerk gaat het een open ruimte in, tussen weiden, en bereik ik bij particulieren achterom in de tuin de rustpost.    Hier tref ik het echtpaar weer, triomfantelijk gaat de bril in de hoogte, ze vonden hem weer dus.   Later , meldt zich Frans, op de rustpost, m'n stadgenoot.   Na een gesprek stappen we samen verder.   Andere kant tuin de poort uit een asfaltwegje op, welke na 850 mtr. verderop verruilt wordt met een zanderig wegje.  Opnieuw dreigt Donar de god van de donder.  Zien bezijden ons donkere wolkenmassa's opdoemen.  Zijn door alle gedraai ons richtingsgevoel kwijtgeraakt, achter ons nog dreigende luchten.   We zullen er niet aan ontkomen, de regen  komt met vlagen omlaag, niks geen schuilplaats.   Een heel scala aan padenwerk volgt op.   Zijn in de streek Vressel,  ruwweg tussen Son en St.Oedenrode,  met schitterende landschappen met velden allerlei groen en groenten.   Een  bomenwegje waar de bomen pyramidegewijs bijgeknipt zijn, best byzonder kunstig om te zien.   De weergoden zijn ons genadig, het onheil lijkt  goeddeels afgewend.   Het blijkt ook heel plaatselijk  flink geregend te hebben, tot lichte miezer elders.   Onder bomen m.n. is het droog gebleven.   Het gerommel is verstomd.   We toucheren  even de bebouwing van de noordkanten van Son & Breugel aan, langs een voorrangsweg en naburig fietspad, en gaan door gebied  De Kuilen, landerig en stukken bos.  Daar dient zich plots de rustpost onder tentdak aan.   Horen het regenwater tikken  op het tentdak, en kijken verlangend naar het  beetje blauw in de verte.   Vooruit gaat het weer na verpozing.   Ruilen asfaltwegje voor een groenstrookpad, mooi overgroeid met allerlei boom en struikgewas, was tevens een goede bescherming tegen de hoogstaande zomerzon geweest, en smal graspad door tot aan opnieuw een klaphek.   Komen in natuurgebied de Mosbulten, en gaan tussen een kudde koeien door wandelen.   Ronden een groot water of ven.   Vogelaars ontbreken achter een vogelobservatieplaats met gatenschutting.   Zien op afstand zwanen en een blauwe reiger, de nekken waakzaam omhoog.   Boven ons vliegen een vlucht wilde ganzen.  Her en der ligt een vlaai op het wandelpad en het is opletten waar we onze onderdanen plaatsen.   De koeien knoei{d} -en dus.   Een koe staat precies op het te bewandelen paadje, maar gaat bij onze nadering rap naar zijn soortgenoten.   We verlaten het natuurreservaat weer via een klaphek.   Krijgen nog bosgebied te gaan, zandwegen door.   Geraken aan een verharde weg, en voorbij lijkt de bospret.   Een heel scala aan weiden en akkervelden allerlei volgt, wegjes door coulissenlandschappen.   We vermoeden ergens langs het naburige Wilhelminakanaal uit te gaan komen.   Maar nee, parkoersman houdt het toch landelijk.   Schrikken van een aanslaande, blaffende  hond in kooi op een erf, maar zodra we uit zicht zijn, stopt het.   Een trits asfaltweggetjes volgt opeen, en dan herken ik ver weg een doorgaande weg waar ik vanaf de start liep.    Die weg steken we over en stappen op de finish aan van het clubhuis.   Bij de afmelding bekomen deelnemers een platte fles die opvulbaar is met water.    Daar treffen we good-old Jan uit Mierlo met onafscheidelijk hondje, toch ook niet piepjong meer.   Duiken onder het tentzeil na afmelding, om nog een glas te genieten.  Frans verneemt onze reisplannen huiswaarts terloops, en biedt ons een lift tot ergens in de stad aan.   Dat laten we ons geen twee keer zeggen.   Onder grote dank en erkenning zet Frans ons bij een plaatselijk groot ziekenhuis aan een drukke autobushalte.   We vinden onze weg wel op huis aan.    Over de wandeltocht kan opgemerkt worden:  Fenomenaal !   Schitterende en wisselende routes.  Natuurrijk.  Perfect gepijld.   Uitstekend duidelijk routepapier.   Prima en goedvoorziene verzorgingsposten met allervriendelijkst personeel.   Populaire prijzen.   Een organisatie die stond als een huis, fantastisch en als u leden dit lezen zou, namens de deelnemers, byzondere dank voor jullie organisatie en inzet deze dag.   Een juweel van een route en daar zijn duidelijk ook kenners aan het werk mee geweest, die er vast veel zorg en tijd in stopten.  Jammer dat jullie niet een of meer tochten hebben het jaar door.  Jullie hebben de omgeving mee in mogelijkheden.   Ik kom hier zeker meerdere malen terug, dat staat vast.  Ik heb genoten en andere wandelaars vast en zeker ook.    Over twee weken wacht de Internationale Vierdaagse van Nijmegen.  Een feestelijke reunie met wandelaars all over the world.    Toch denk ik volgend weekend nog een tochtje te doen om warm te lopen   Intussen geachte lezer {s}, tot volgend keer.  Gegroet:  Houdoe !         Van Peter  Heesakkers

29-06-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik maak me aan de vooravond op voor de Pelgrimagewandeltocht, want ik zal  de volgende dag extra vroeg uit mijn bed moeten.  Ik besluit uit tijdwinst voor mijn nachtrust, de wandelcolonne  te ontmoeten aan de  zuidelijke rand van Eindhoven.  De kenner weet elk derde weekeinde van Juni trekt de karavaan uit.  Van thuis uit toch nog een 4.k.m. gaans.   Het is al bij al een heel gebeuren dezer dagen.   De stoet vertrekt klokvast 06uur  vanuit Valkenswaard, met een looporkest van een drietal harmonieën en andere muziekinstrumentliefhebbers, met achter de lange compacte rij wandelaars de reeks huifkarren.   De start  begint daar met klokgelui , carillionmuziek en  het startende looporkest.  Het klokkenspel duurt, tot de laatste deelnemer de stads/dorpsgrens verlaten heeft.   De eerste stop staat op program aan een indoor sporthal, aan de rand van de stad.   De organisatie houdt er een strak programma op na van doortochten door gemeenten en  rusttijden.   Aan de indoor sporthal  ontdek ik al snel de vele vaste wandelaars en de z.g. gelegenheidslopers.  Ik voeg me bij bekenden uit de wandelwereld in de rij.   We trekken een merkwaardig stille stad door richting Nuenen, alwaar de eerstvolgende stop gepland is.  Tref aan de straat mijn neef , die me noodt om even binnen te komen voor een pauze.  Ik  besef dat de tijd krap aan zal zijn, om er te verwijlen.   Kort maar toch gezellig.  Helaas de tijd is onverbiddelijk en ik zal weer in de benen moeten, als ik arriveer is de meute alweer met de herstart begonnen, en ik voeg me rap in.  We gaan het landschap door waar Vincent van Gogh zijn schilderwerken en pentekeningen botvierde, via Gerwen {c.a.} gaat het over een breed fietspad op Lieshout aan, bekend om zijn brouwerijen, en een eertijds fameuze profwielrenner.  In laatstgenoemd dorp zal de rusttijd i.p.v. een half uur nu een uur bedragen, vele niet ervaren wandelaars hebben hier extra verzorging nodig.  Hierna gaat het opnieuw een landwegje in nu op weg naar Beek en Donk, een boerenlandschap, landbouw  tuinbouw en veeteelt.  We trekken dwars door laatste dorp en geraken dan over de brug van  het Zd.Willemsvaart-kanaal en gaan over de autoweg naar Gemert opaan.   Onderweg worden zijwegen afgesloten door  vrijwilligers in hesjes, reflectievesten, en enige politieagenten die of per motor of terreinfietsen assisteren.  Het is omkijkend een indrukwekkende colonne voor en achter me.  Naar eigen peiling komen de deelnemers, naast uit de eigen omgeving uit  de provincies Zd.Holland en Limburg,  ook ontwaar ik Vlamingen, globaal, elke afdeling draagt hun eigen vaandel of vlag en uniform ter herkenning.  Het geeft een sierlijk geheel.  m.n. De stop in het centrum van Gemert is voorzien van grote toiletwagens, en tapkranen voor vers  drinkwater, en ook de plaatselijke horeca pikt een behoorlijk graantje mee natuurlijk.  De paarden krijgen hun voedsel vooral hooi en water.  En dan worden de laatste k.m. rs ingezet, naar dorpje Handel, alwaar men het processiepark inloopt om daar met een korte dienst te eindigen.  Hierna zoekt eenieder z'n verblijfplaats op in hotels , campings, boerderijschuren, bij particulieren instituten, kloosters enz.  Een deel wordt opgepikt om met de auto heen en weer huiswaarts te gaan.  Er is ook een categorie die maar een dag willen of kunnen meelopen door b.v. huiselijke of persoonlijke omstandigheden.  De volgende dag begint met een H.Mis in het park om hierna meteen na een rondje om de kerk ter afscheid, in processie de terugreis naar Valkenswaard aan te vangen.  De route gaat nu goeddeels dezelfde terug over de dorpen met her en der rustplaats, met duizendentallen lopers.  In Eindhoven wordt om verkeerstechnische redenen een heel andere route genomen, veel beschaduwde  groenige wegen, gaat het op weg naar Aalst- Waalre.  In deze plaats is de laatste stop ingelast in en om een groot cultureel centrum, en bereid men zich voor op de laatste k.m. rs naar Valkenswaard, het is erg druk met toeschouwers tijdens de uittocht hier.  De laatste vijf kilometer zetten we in.  Het wordt een kaarsrechte weg. Het wordt nu allengs drukker met toeschouwers, die ons hartelijk begroeten.  Vanaf de stadsgrens in Valkenwaard, staat het publiek rijendik naar richting de Markt.  Het orkest speelt nu eindeloos door hun marsliederen.  Het publiek onthaalt ons zeer hartelijk.  De kerk aan de Markt stroomt mudvol, pelgrims staan opeen gedrukt en op de banken aldoor zingend. De kerk dreunt.  Het orkest wandelt binnen en vlaggen en vaandeldragers nemen het priesterkoor in.  Je krijgt de  koude rillingen ervan bij het aanhoren en zien van de indrukwekkende taferelen.  Er wordt ritmisch meegeklapt met de muziek.   Ik zie diverse huilende gezichten om me heen.   Het is heel aangrijpend om te zien.  men heeft in twee dagen een afstand van 85 k.m.  afgelegd, zo weet me een wandelaar met loopmeter me te vertellen.  Het enthousiasme, blijheid en emoties kent geen grenzen.  Ik krijg bij het aanzicht een brok in mijn keel.  Enige duizenden lopers dus.  Velen kunnen de kerk niet meer in en gaan of naar huis of duiken de kroegen in de buurt in, en rond de Markt.   In de kerk volgt een korte dienst met toespraken en orkestmuziek, en dankzegging voor of naar de vele medewerkers als medische diensten, en allerlei hulppersoneel, de politie en andere als {verkeers}-begeleiders, enzovoorts.  Het heeft absoluut iets deze dagen van samen onderweg zijn.   Er groeit een enorme saamhorigheid, en vriendschap, behulpzaamheid, naar die het nodig hebben.  Opnieuw blijkt, wandelen verbroedert.  Het is m.n. daarom de sfeer die ook mij zo trekt.   We hadden deze dagen schitterend weer, half tot zwaar bewolkt, en rondom 20 graden.  En droog. Ideaal weer dus.  Volgende week ga ik weer op het gewone "wandelpad".  De laatste voorbereiding op de grootste Vierdaagse van Nijmegen,  volgende maand, daar waar de wereld wandelt. { www.4daagse.nl }.  Vierenviijftig  duizend {ruim} wandelliefhebbers uit ruim 70 landen meldden zich.  De organisatie staat er máár.... 46.000 toe.    Ook hiervan houd ik jullie op de hoogte.  Intussen groet ik jullie met Houdoe.  Tot volgend keer.   Peter  Heesakkers

21-06-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is opmerkelijk rustig op straat.  Zal vast met de euforie en vieringen van de  {grote} overwinning van het Oranje-elftal  in het W.K. gisteravond van doen hebben.   Dat is een latertje geworden.   Dit zal Molex-Walk ook parten spelen  bij de opkomst vandaag.   Het lag niet aan de organisatie en gastheer.   Die deed er alles aan om hun wandelgasten te gerieven.   De startplaats is  aan de rand van een groot bedrijventerrein, waarvan dit bedrijf ook deel uitmaakt, en op een steenworp afstand van de trotse burgerluchthaven van deze stad.   Prima en ruime parkeergelegenheid.  Al bij binnenkomst wordt de wandelgast met alle persoonlijke egards benaderd, met aanwijzingen door het personeel voornamelijk schoon   behulpzaam charmant volk.  De voertaal onderling blijkt Engels te zijn in dit evenzo internationale gezelschap.  Ik voeg me spontaan in.  Het voelt al meteen als een warm bad.  Na inschrijving bekomt elke deelnemer een waterdicht rugzakje, met allerlei snuisterijen, en een flinke fles bronwater.  Je voelt je al  meteen een echte gast.   De aanwijzingen in Nederlands en Engels wijzen de gast de weg, in het gebouw, als inschrijfburo's en kantine, massagekamer enz.  Elke wandelaar als ik wordt genodigd voor een reclamewand te gaan staan voor een persoonlijke foto, briefkaartformaat, welke men gratis bekomen zal na de wandeltocht.  Je voelt je op en top gast.    Dan na een kop verkwikkende koffie wordt de benenwagen in stelling gebracht.  Gaan keurig langs een  oud eikenwegje het terrein af, opvallend veel boomholten waar dieren aller soort hun schuiling  zullen zoeken.   Zien even wat van de gebouwen van de luchthaven , de kanaalbrug over en direct het kanaal langs over pas aangelegde ruime fietspaden.   De wildgroei in de bermen, van vele soorten planten en bloemen vallen meteen op, en de nieuwe bomenaanplant.   Boven m'n hoofd  trekt een zilveren vogel recht omhoog mogelijk naar warmere bestemmingen.  Wij zullen het vandaag moeten doen met temperaturen rond 20 graden en half tot zwaar bewolkte hemel, ideaal dus.   Het wordt een mooi groenrijk fietspad, wat lang, maar er is veel te genieten toch.  In de verte is het drukke verkeersknooppunt Batadorp zichtbaar, tunnels viaducten en wirwar van wegen.   Op de kanten van het kanaal zijn erg grote groepen  kolossale bereklauw te zien.   Niet aan te raken, ze zijn giftig.  Langs het Beatrixkanaal gaat het, op Best aan.  Ik laat een club-rustpost, wat vroeg, voor wat deze is met de opmerking  aan ze alsdat ik nu eindelijk mijn juiste cadans gevonden heb.  Ze hebben er alle begrip voor.  Bereik T-splitsing van kanaal met Wilhelminakanaal.  Steek daar vlak aan over per brug en even een stuk industriegebied met ook nog een grote Makro supermarkt.    Gaan dan voor een brug afdraaien, een klinkerweg, overgaand in hard zand baan, en volg de rijkelijk groene boorden van dit kanaal.  Vogelenzang om me heen een lust voor het oor.   Hoor ver beneden me plezier en bedrijfsboten door het water ploegen.  Loop tussen bossen, heide en rijk begroeide bermen, wilde bloemen en grassen.    Totale rust om me heen.    Op de vogels na dan.   Zie aan overkant kanaal groot en rijk het hoefblad bloeien, her en der wat vissers.   Loop langs hele stapels riekende  gerooide denneboomstammen.   Kom langs een baileybrug.   Ga nu even het z.g. boerenlandleven in, maïs , asperges, korenvelden, graan, tarwe, gerst,  een haas rent voor me de weg over de landerijen in.   Bermen met vingerhoedskruid, klaver en allerlei andere wilde bloemen plantensoorten alsook grassen.   Ik ruik ook een brandnetellucht.  Die ook erg veel  zich aandienen.  Naast de braambesstruiken.  Een ANWB-paddestoel die aangeeft welke richting te gaan , hoeveel k.m. welk dorp.   Kom een reeks boerderijen voorbij welke hun nering schijnen te hebben als aardappelen, aardbeien, asperges de boventoon in de verkoop hebben.  Ze doen goede zaken.  Het rijdt er af en aan.   Boomkwekerijen alom.   Een aardbeienveld op stellages gekweekt, tegen eventueel te natte gronden.  Geraak ik weer terug aan het kanaal.   Aangemeerde plezierjachten, en de statige  stompe  Kempische kerktoren van Oirschot is te zien en een reeks appartementen.  Ga een doorgaande binnenweg op en oversteken, passeer over autoweg Tilburg-Eindhoven, waar het al aardig druk vakantieverkeer is.   Beneden een U-bocht in en door bosgebied bereik ik de rustpost van Molex.   Het breekt de eenzaamheid van onderweg, om hier toch nog lopers te treffen.   Draai hierna om een manege een brede zandweg op pal naast de voornoemde autoweg tegenstrooms, die overgaat naar de rust van het boerenleven per asfaltwegje, met maïs, coniferenkwekerijen, weiden, grasrijke weiden, met als achtergronden altoos bos.   Een lange kaarsrechte eenzame weg volgt, dwars door heide en bos, militair  oefenterrein.  De eenzaamheid wordt enkele keren onderbroken door een tourfietser.  In dit gebied moest ter elfder ure de route worden herzien, vanwege een autorally, die hier doortocht had vandaag.   De ELE rally ofwel Eindhoven-Luik-Eindhoven.   Ik en we zullen hiervan niets bemerken vandaag....  Wanneer en hoe laat op de dag dan?  Plots geraak ik het uitgebreide bos en heidegebied uit, in uitgestrekte weiden en akkerlandschappen.  Koeienkuddes en ander weidevee.   Op de horizon zijn de hoogste gebouwen van Eindhoven zichtbaar.     Steken boven de verre bosranden uit.   Anderzijds piekt de oude kerktoren van Wintelré boven de bosranden.  Volgt weer een lange weg, langs een chaletpark, her en der huisje, boerderijen en villaatje, aan akkervelden, bieten, aardappelen, snijbonen en wat meer zij, voor rijkelijke oogst voorzien.  Her en der een binnenweggetje.   Een wegrustpunt een uitspanning, De Hut genaamd, is als rustpost voorzien,  maar ik laat het voor wat het is en ga door.  Kom aan weg naar Wintelré, en ga veiligheidshalve een fietspad op.   Het is een z.g. 60 k.m. p.u.- weg.   Maar het jakkert hier enorm, hoezo verkeersregels?   De durfals.   Ik ga volgens wegwijzer op Acht en Eindhoven Airport  op aan.   En inderdaad zie links van me nu en dan  de metalen vogels het luchtruim kiezen.  Aan een bosrand, mogen we de gevaarlijke weg, oversteken en gaan een smalle opening naast een afsluithek door.  Het is een cross-terrein, en dat is te horen ook.  Gaan wat groenigheid doorwandelen en wat beschutting, want de zon probeert het toch.   Een enorme plas langs met groot strand, merkwaardig; geen badgasten, met oogstrelende badcostuums....  Wat rommelige  afvalcontainers.   Draaien dan af, en zitten tussen de hekwerken van enerzijds militaire kazerne, { de grootste en drukste van Nederland, Kamp Oirschot }, anderzijds afgezet crossterrein.   Even later zien we de jakkeraars.   Een slagboom langsheen zijn we weer op die 60 k.m. weg, dus weer fietspad erlangs op.   Komen aan een T-splitsing, mogen en kunnen op fietspad blijven, en zijn op de {vliegtuig}-spottersweg.   Gaan langs kop van de baan, altijd druk hier, en ik zet me een dik kwartier op een bankje om het vliegbedrijf gade  te slaan.   De tweede grootste burgerluchthaven van het land.   Ik zet me weer in beweging dan en moet een tarzanbocht in de weg oversteken om een knus mooi boswegje te volgen langs het Beatrixkanaal.   Het is een versleten smal asfaltfietspad, zand en asfalt dooreen.  Ga dan een betere recent asfaltwegje op en even later opnieuw een wegje in, die me brengt naar het einde van deze tocht.   Een natuurrijke tocht, opnieuw veel schaduw, wat je in de oostelijke helft van deze provincie mag verwachten, meestal toch.  Opnieuw krijgt elke binnenkomende wandelaar alle  warme aandacht, een weergaloze  service van de organisatie en leden van het bedrijf.   Geeft een warm en welkom gevoel.    Waar tref je dit nog, zeker in aantal personeel.   Charmante lady's.  Met diverse internationale tongvallen.   Ik mag mijn foto van voor de tocht geknipt, van tafel halen, free of charge.   Ik zoek nog even hun smaak en sfeervolle kantine op, waar ik bij Ruud "Rendier" aan tafel schuif.   Ruud gaat immer voor het grote werk, zogezegd.  Op wat lange wegen na, was dit absoluut een mooie natuurrijke tocht.   Het heeft alles in zich tot een groots wandelevenement uit te groeien.   Nu speelde het vooravondvoetbal,  W.K.- Nederland-Spanje, maar ook te geringe voorpubliciteit, pers zowel als  folderverspreiding,  ze parten.  De organisatie , was warm en  goed, uitstekend voorzien, de parkoersen noden tot veel meer mogelijkheden, en is ook per o.v. prima bereikbaar.  Lang geleden, dat wandelen in organisatie in Eindhoven mogelijk was.  Was ooit een wandelclubrijke stad.    Volgend weekeinde staat een vice versa  Valkenswaard-Handel op mijn program, wil zeggen in twee dagen totaal 80 k.m. , ruim.  Ik hoop u daarover te berichten.  Beste lezer {s}:   Tot lezens weer.  Ik groet u.  Houdoe!    Peter Heesakkers

14-06-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Hermode, is een club die al 52 jaren bestaat.   De naam komt uit de Griekse oudheid, wat snelle bode betekent.   Ze houden vandaag een jubileumwandeltocht,  bij toerbeurt per provincie, in het kader van het 80 jarig bestaan van hun wandelbond landelijk, zijnde de NWB.   Mogelijk volgend jaar zal deze bond gefuseerd zijn met de andere landelijke bond,  de KNBvLO.   En dan onder een gezamenlijke andere naam verder gaan.   De onderhandelingen voor overeenkomst vinden nu nog plaats.    Ik volg dezer dagen het weerbericht op de voet, want er is erg warm weer voorspeld, in de hoek van het land waar deze tocht plaatsheeft zou het wel eens "33 graden", kunnen worden.  Ik ga met een niet prettig gevoel daaromtrent op weg.   Mijn besluit staat zelfs in de zaal aan de inschrijftafel nog ter zelfdiscussie welke afstand te gaan doen.    Het is helder zonnig en al zeer warm weer.  Ik besluit dan toch maar na ampele overweging de ruim 20 k.m. te gaan "doen".    Tref aan de aanmeldtafel een plaatsgenoot, die nog korter voorziet te gaan en we besluiten tot de splitsing van afstanden samen te lopen.   We belanden na enige honderden meters op een smal nieuw geasfalteerd  landerig weggetje.  Her en der een boerenbedrijf, en divers vee.   Wat het meeste aandacht mij trekt zijn een groep pony's waaronder een kennelijk pasgeborene, welke nog veel kleiner is dan de anderen.  { natuurlijk}.   Hij komt amper boven het hoge gras in de wei uit.    Aandoenlijk gezicht toch.    Hij is dan ook zelf aan de vreet geraakt.   Aan een afstandssplitsing  is mijn besluit definitief, ik doe toch maar korter, en zo wandelen we tesaam verder, asfalt wordt stoffige zandweg en stiefelen we langs maïsvelden in opkomst graan, gerst, tarwe, wat mij meer bekoren kan dan afzienbare maïsvelden, gelardeerd door sloten.    We krijgen fors veldfietsers tegen ons in, en zien terloops dat hun route met eigen pijlen gemarkeerd is.  Een eikenlaan stuurt ons de beschutting van een stuk bos in, heel welkome schaduw op dagen gelijk deze.    De pret duurt niet lang, we gaan een z.g. provinciale weg oversteken, die na klinker weer stoffig wordt en verder zonder beschutting in de ongenadig brandende zon.    Passeren landerijen met verre blik, en tussen golfvelden in aanleg, en bijhorende paviljoens, aangelegde plassen, en bewoning met schitterende wilde bloemenpracht voorbij in de tuinen.   Auto's gaan beheerst voorbij om stoffigheid  voor ons te besparen.  Een  bemest veld riekt kwalijk.    Riviertje de Peelrijt overgaand, welke we vandaag vaker zullen zien. Ontdekken een konijn op een heuveltop die blijft zitten als we voorbij gaan.   Om ons heen aldoor golfers die hun balletje slaan.   Hoeden en petten op tegen de zon.  Achter een heuvelrug  zie ik een reeks parasols en vermoed dat daar naturisten in eva en adam costuums verblijven aan het publiekelijk  oog onttrokken.    Gaan vervolgens een boerencamping voorbij, die erg in trek blijken bij de recreant.   Komen aan een poort waar onze wegen gaan scheiden,  qua te lopen afstand, en ga een bosweg in eenzaam verder.  Lekker in de schaduw, dat wel.   Passeer telkens door een zwerm vliegen die zich in hun maaltijd van rijkelijk liggende paardemoppen gestoord voelen.   Een gezoem als ze massaal opvliegen, alsof er ergens ver weg een motorrace plaatsheeft.   Gadver...   Nu volgt een zandweg enerzijds landerig anderzijds wisselend bosbeplanting, wat zuinig gepijld, maar mijn omschrijving bij de hand brengt uitkomst.  Moet almaar rechtdoor gaan.    Een groot ven in de boszijde trekt mijn aandacht, de toerfietsers  ben ik kwijtgeraakt.   Denk een lavingspost te treffen, maar die is voor de toerfietsers  bedoeld, maar men is bereid  mij water te geven, die barmhartige samaritanen.     Mijn dank is groot.  . Draai dan prompt een grasweg in met vooral jonge dennen en maar rechttoe rechtaan, tot weer een beschaduwd pad ingaand erg smal.    Volgen markeringen van Keelven en Zomerroute een hele tijd om weer aan een poort te geraken wat ik herken van de overkant komende  eerder.   , n Lus gemaakt dus.   Een nieuw asfaltwegje stuurt me langs de golfterreinen en anderzijds bosrand, welke ik naderhand in mag gaan.   De zon versluierd snel nu, maar het blijft benauwd aanvoelen.   Een asfaltpaadje, stuurt me door bos variant.    Kom aan het Keelven welke ik voor een deel omheen mag lopen, een enorme plas.    Een klim vanaf het ven door bos gaande, eindweegs verder, een slagboom langs en wat padenwerk,  nog een ruiterpad te gaan, dient zich de rustpost aan bij een imkervereniging.   U raad het vast, St. Ambrosius genaamd, hun schutsheilige.   Tref hier  de moedigen die lange afstanden als 50 en 40 k.m. doen.  Zijn roodverbrand, zien er moe uit, en beklagen zich op de grote stille heide gedwaald te hebben in de felle ochtendzon.   Ze hebben het er voor de kiezen gehad zo blijkt en geven ze toe.    Ik prijs me gelukkig.    Hele delen bos was weggevaagd hun deel, om heide te maken, misschien.   Niks schaduw als vroeger daar was.    Intussen bemerken we dat het snel donker wordt, en vernemen we  grommel in de verten.  Besluiten rap weer in de benen te gaan, voel dan flinke druppels en schuil onder dikke loveren boom, om mijn regenkeep over mijn koppie te trekken.   Het begint allengs harder te druppen en woest te waaien, en gerommel zwelt aan.   Ik bereid me op het ergste voor maar wandel stug door.  Besef dat ik ben overgeleverd aan de nukken van de natuur, en leg me neer bij de gedachte dat ik het er van langs ga krijgen zonder enige schuilgelegenheid.   Een overdekt pad doorgaand, weg overstekend, weer bos in, maar dan blijken ook hier de bosarbeiders  wat verderop, hun vernietigend werk  gedaan te hebben, hele zandvlakten, en boomstronken  die nog uitsteken.   Hele percelen bos  zijn weg.   Dwalen door eens bos door de open ruimten gaan een knuppelbrug op over een wijds natuurven, wat eens vol water stond, en bemerk dat  de weergoden respijt met me hebben, de regen wordt minder en valt eigenlijk mee.  Wandel zogezegd randje de bui die in de verten zich aftekent, ben nu echt in de heide, en druk gerommel en geflits op afstand.   Dat gebied krijgt de volle laag, dat is wel te zien.   Ik heb geweldig geluk.  Sta even stil op  het knuppelpad, om het vuurwerkschouwspel te bekijken.   Wilde bliksemschichten.   Beland weer in gekapt  eertijds bosgebied, en slinger door pover bepijld en wel gebied met plastic linten die de route markeren.   Het gedrup is gestopt goddank.   Geraak toch weer in ongerept bosgebied en de wind gaat duidelijk snel luwen.   Die bij de bui hoorde.    De zon breekt zowaar door,  en de donkere lucht verplaatst zich noordwaarts.   Slingerend volg ik diverse wandelroutes toeristisch, dicht begroeid en paadjes sprokkelhout.   Langs een brede bossloot rijkelijk groenig begroeid.  Een prachtige flora.  Opnieuw een zandverstuiving door, goed op de linten lettend, geraak ik op een grindfietspad, wat me geleid langs een prachtig wijds ven.  Dat wilde  de route uitzetter ons niet onthouden zo lijkt.  Maar toch een eindweegs verder gaat het weer de beschutting van het bos in.   Een heel, padennetwerk volgt.   Met diepliggende sloten die elkaar kruisen en via brugjes en oog gras over padenwerk, is daar plots een terras met  veldtent en laat de club ons gemakkelijk op banken en stoelen plaatsnemen, onder het genot van drankjes en eetwerk.   Hierna  gaat het  een tegenoverliggend boswegje in en dwaal ik smal pad langs bos/weilanden en dalletjes, een dennennaalden en sprokkelpad, met ook immense oude sparrenbomen.  Weer volg ik aldoor een sloot met rijkelijk begroeiing.  Anderzijds een grote camping  gelegen.  Ineens gaat het bos uit een asfaltwegje op die me weer leidt langs bungalows, huisjes en boerderijen, de melkbussen in de voortuin.  Een overdekte --goeddeels--  weg volg ik nu.  Ook vandaag brengt schaduw uitkomst nogal eens.   De zon doet intussen weer haar best me te gerieven.  Het begint opnieuw benauwd  te worden.  Einde deze slingerweg draai  ik de weg van Lierop naar Someren op, op een betonfietspad, richting linea recta rotonde in weg van Heeze naar Asten via Someren, draai halve slag om die rotonde om dan de oprijlaan langs volkstuinen, naar de finish in een scoutshome te gaan.   Op de parkeerplaatsen buiten ziet het ernaar uit, dat de meesten vanwege de warmte  vandaag,voor korter  hebben gekozen.    Het is er al aardig leeg.   Binnen schuif ik  bij "MESA-makkers", Martien, Wim en Nelly,  aan tafel, de warme dag evaluerend.   We zijn het volmondig eens, dat het een bloedmooie natuurtocht, was, de mars heette ook niet voor niets "Bossentocht" in de aankondigingen.  We zitten er ook bij te komen vanachter een glaasje, bijgekleurd als we zijn vandaag.   Na wat begroetingen her en der vang ik aan mijn tocht om +/-  twee k.m. verderop mijn bushalte te vinden.  Terugkijkend op een prachtige wandeldag bij Hermode.  Tot volgend keer weer, beste lezers.  Houdoe !

Peter Heesakkers

09-06-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Onder wolkloze hemel  ga ik weg in de vroege ochtend.  Valt op dat mieren zich massaal roeren vanonder de straattegels vandaan.   Dit voorspelt warm en droog weer, hoewel het nog wat killetjes is houd ik voorlopig mijn trainingsjack nog maar aan.  De kern van het dorp is onbereikbaar met openbaar vervoer, waardoor ik genoopt ben, aan de rijksweg om het dorp gaand uit de bus te gaan wetende dat ik dan nog zo'n twee k.m. te gaan heb.    Organisatie is in handen van een  door het jaar heen actieve buurtvereniging.   Een vijver is nadrukkelijk in de wijk aanwezig, en daar heeft men de club dan naar vernoemd.   Aan de parkeerplaats bij een groot sportcomplex staat de parking al aardig vol, wat vertelt dat het al aardig druk aanloopt.  In plaats van wat men doorgaans gewend is, is het inschrijfburo op het buitenterras in plaats van binnen.  Het parkoers is uitgezet met drie kleuren vierkante bordjes,  van papier beter,   Vaak in plastic hoesjes verpakt tegen regen eventueel.  Geel voor links, rood voor rechtsaf, wit rechtdoor.  En het systeem werkt perfect.  Een keer maar heb ik extra op moeten letten en zoeken, omdat het teken onder het bladerdak van een boom opgehangen was.  Het papier met beschrijving bracht uitkomst.   Direct tegenover de startlokatie  gaan we een asfaltwegje in, gaat langs de snel aangroeiende parkeervoorziening, door nieuwkomers.  Een veldwegje in  met essenbomen, gaat een landwegje in  wat verzandt met vooral eiken en populieren.  Draaien wat later een fietspad op langs een doorgaande rijksweg, een eindweegs verderop steken we de weg over na de Goorloop, een riviertje dat we een drietal keren meer zullen tegenkomen vandaag.   Langs de weg liggen veel glassplinters van een recent ernstig ongeluk daar gebeurd.  Weer den boer zijn landerijen in.  Asfalt gaat over in  zandweg die ons bij een flinke pluk bos brengt.  Een oude langgevelboerderij met waterput in voortuin en bakhuisje valt op.   Komen aan het Wilhelminakanaal, welke verbindt met Zuid-Willemsvaart even verderop.  Volgen lommerrijk wegje langsheen eerstgenoemd kanaal welke met een z.g. baileybrug overgaan en volgen onze weg andere zijde kanaal terug, en gaan verder de landen in even later tussen akkers en weiden.   Een afdalinkje vanaf het kanaal  gaat verder het land in.   Her en der werken landarbeiders volop, was in vroeger jaren op zondagen, not done.    Moeten even een fietspad op langs een binnenweg, waar ik een ex- oude wandelmaat tref, die met vrouw aan een tochtje trappen bezig is.   Alras weer een zandweg in.    Er ligt het vol met pluiswerk van  populieren afkomstig, als lijkt het sneeuwresten.   Een boswegje in wat eindweegs verder alweer stopt op een T-splitsing wijds zicht beginnend groei maïsveld.   Langs de bosrand  een rustig landwegje in, waar schapen, divers ras en  luierende lammeren. koeien paarden en ander vee aanwezig zijn.  Lichtbruine koeien liggend in de zon, ze kleuren dus al bij.   Een boerderij stalt zijn kolossale landbouwmachines voor het huis.   Mogen dan na landerigheid eindelijk het bos in, paden met oude dennentapijt.   Een ven met luide kikkerkoren, en vogelgezang alom, en aller soort.    Hier voel ik me thuis, oogt en klinkt prachtig.  Een ruiter, vrouwelijk, te paard, gaat me voorbij.   We lopen al een poos met tegenkomende racefietsers, die in de natuur ook hun verzetje zoeken.   Dan volgt buurtschap Geeneind, overwegend oude, stokoude zelfs, boerderijen vooral.  Gaan een weg over weer de open ruimten in,  enorme velden doorgeschoten asperges, best mooi om aan te zien, al hoge korenakkers, en velden opkomend maïs.    Stevenen door de velden op een bomengroep aan met een  eenzame kerktoren in het midden.  Aan de rand van Stiphout.  Onder die bomen is de rustpost voorzien.  Tref hier drie bekenden van al jaren her, die daar al een extra lus er op hebben zitten, van een langere afstand.  Vanaf hier zijn we voor de rest van de tocht elkaars metgezellen.  Na verpozing wordt, het een zandweg om dorp heen, die op verhard uitkomt.  Gaan aan oude schaapskooi voorbij met rieten dak.   Wegje vervolgt langs een prachtig kasteel, Croy, wat terug doet dromen naar oude riddertijden, eeuwen her.   Eenden en hun jongen in het gras aan de waters en gracht om het kasteel.   En opnieuw schaapkens.  Een eindweegs verder, draaien we het hoge gras in, over smalle grindpaden, door  natuurgebied, poortjes, smalle bruggetjes, even nieuwbouw Aarle-Rixtel door, door parken, en langs watertjes, weerszijden hoog bruine grassoorten.    Landelijkheid in maar we ontkomen niet opnieuw aan bebouwing.  Een rotonde over, volgt een enorm  met plastic bedekt aspergeveld.  Een hagelkruis in de hoge grasbermen.  Nog landelijk in gaand , wordt het  later toch verhard een eindweegs verder, om na wat bewoning, aan de volgende rustpost te geraken.   Daar zitten we op tuinbanken , brede tafels in de open lucht, buiten dus.  Gaan hierna nu even verhard rand dorp opaan, huizen recent bebouwd en appartementen, om snel weg te draaien de ruimten in.   Voorbij een volkstuin buigt het pad een natuurreservaat in.  Lopen smalle paadjes met houtsnippers langs allerlei begroeiïng.   Hier mag de natuur haar gang gaan zoveel is duidelijk.   Langs vijvers, brugjes en loopplanken overgaande, om door een veld hoog gras, bij het kanaal uit te komen, een fietspad opgaand.  Ouderwetse ophaalbrug over, gaat het door klein industrieterrein, afdraaiend een landwegje in.  Zien een oude cockpit staan achterom bedrijf, en dan volgt een lange  zandweg met bomen en enorme aardbeienvelden.  Wat paardenweiden  Naar fietspad en doorgaande weg oversteken, door even wat bewoning en grote sportcomplexen, dan wat villaatjes, de vrije ruimten weer in.  Volkstuinen, volgen voetpaden , met overwegend hoog gras.  Beekje, wat plassen of vijvers en over vlonderpaden gaat het over vochtig gebied.  Een rijkdom aan wilde bloemen en planten groeien hier, en natuurlijk waterplanten.   De aangrenzende bebouwing wordt ernstig gemeden.  Toch langs wat nieuwbouwhuizen welliswaar erg verspreid opgetrokken, kom ik aan een weg, de Pater Becanusstraat, kennelijk een weldoener in het dorp vernoemd, een fietspad ervan op, gaat het als finale der tocht nog een natuurgebiedje in.   Uit ruigten is een parkgebied geboren, en hier mogen we doorheen stiefelen.  Een knotwilgenpaadje, eenmanspaadjes, Lopen we langs vast riviertje de Goorloop voor de vierde maal  te zien vandaag elders.   Het is een schitterende finale, van opnieuw een natuurtocht vandaag, met  alweer veel beschutting tegen de zon vandaag, die overigens steeds meer schuilging onder bewolking, maar daar maalde niemand om, maar o.k. schaduw is altijd welkom, natuurlijk.   En daar dachten de parkoersuitleggers vast ook zo over.   We hadden ook prima verzorgingsposten, met zeer populaire prijzen.    Een uitgebreide erg goede duidelijke route-omschrijving.    We slaan weer de brug van de befaamde loop over, en belanden plots aan de finish, van c.z. De Zwaan.   Wim , Nellie en Martien  en ikke dus vinden een vrij plekje op het voorterras, waar we nog achter een glas napraten.  Wanneer ik me verontschuldig om nog een eindweegs naar de bushalte te moeten gaan, biedt Wim me spontaan een lift naar de lichtstad aan, mijn thuishaven.   En zo gaan we na een tevreden en mooie wandeldag op huis weer aan.  Mijn Annemie, is verrast van mijn vroegere thuiskomst, ze zat juist te skypen met een vriendin hier dik 6000 k.m. vandaan.  Tja, een van de hypes van deze tijd met al zijn mogelijkheden, als van communicatie en techniek.    Aan U beste volgers of lezers, gegroet, tot volgend keer weer.  Houdoe!      Peter Heesakkers 

01-06-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Eindhoven- Luyksgestel etappe-tocht

 Ik besluit na een korte nachtrust, toch maar voor eigen welzijn, de kortere variant van deze etappetocht te gaan doen, en wel precies op de gemeentegrens, tussen Veldhoven en Waalre, daar zal ik starten.   Neem derhalve de vroege bus naar laatstgenoemd dorp, alwaar ik nog wat k.m 'rs te gaan heb vanaf de dichtstbijzijnde halte.  Een gezellig  gesprek met de chauffeur, die voor deze dienst extra opgeroepen was, en daardoor zijn weekenddag aan  z'n neus  voorbij zag gaan.  Ik steek de kom van het  nog bijna slapende dorp dwars door, de kortste route dorp uit.  Het is stralend zonnig weer, enkel  aan de einder zie ik kleine wolkjes opdoemen.  Hoor vanachter een hoge dichte heg een  aldoor pauw roepen.   Dan hoor ik een luidspreker ergens ver weg de ochtendstilte verbreken.  Zal deze plek waarvandaan dit geluid kwam ook passeren.  Een hele trits   extra aangelegde volleybalveldjes, gaan starten met deze sport, waar rondom massa's fietsen en auto's en caravans en tenten om het terrein gesitueerd zijn.   De spelers zijn zich aan het voorbereiden op de veldjes.  Ik geraak dan aan de watermolen, waaraan de startplaats bevindt,  en tevens de eerste café-zaalrust , van zij die vanuit Eindhoven hier voorbij komen.   Vind het maar stil, maar de buroliste der club verzekert me dat er al veel op weg zijn , en de z.g. Eindhoven starters weldra zullen arriveren.   We zijn  aan de oevers van, jawel daar is ie weer, de Dommel-rivier.   Heb de thuisdrankjes nog zopas achter de kiezen, plus de ochtendmaaltijd, dus, meteen na inschrijving op pad.   Loop eerst door een stukje camping, groet een Duitse gast aan het parkoers met Gute morgen, ga een poortje door een drassig broekachtig ruigtegebied in, wat modderig, en meer graspaden.   De vogels zingen al hun hoogste lied.  Na enig ronddraaien kom ik aan een weiland, volg randje ruig gebied, tot aan wijdse akkers. Het wordt een poos akkers, maïs, bieten en aardappelvelden gaan  door bomenlaantjes twee sporige paden.  Sla af, en vervolg wijds gebied recht op een bos aan.   Er is veel gevogelte op de velden.   Gaan toch weer bos uit en vervolg nu andere zijde  van de velden de bomenlanen.   Verruil het eindweegs verder toch weer voor de Kempense bossen.    Het worden nu paden met veldjes, akkers en ruigten tussen bospartijen.   En aldoor onder muzikale begeleiding van allerlei vogelgeluiden.   Een bos met reuzesparren door.  Plots rennen er  sporters om me heen die met papier in de hand, hun weg zoeken ook zonder paden te gaan, met rug of buiknummers opgespeld.  Een orientatieloop zo schijnt.   Loop bij wat bewoning, langs een schitterende  hoge rododendronswal.  Toch weer het rijke groen in.   Tot aan bosrand en een paadje dat weer velden openbaart.   In de verte dient zich  Riethoven aan, een echt Kempendorpje, loop die binnen langs lage en hoge heggenpaadjes, en plots valt het me op dat er enorme aantallen auto's geparkeerd staan, met opvallend veel Belgische nummerborden.  Ik veronderstel dat, hier veel  Vlamingen op de route zijn gekomen want je kon ook hier inschrijven.  Al gaande bleek me, dat het de orientatielopers moesten zijn, en niets met ons wandelen van doen hadden.  Wel is in het hart van dit dorp in een plantsoen, de rustpost van onze tocht geposteerd.  Vrijwel alle eten en drinken wordt z.g. gratis aangeboden, wat bij het verhoogde  inschrijfgeld  verdisconteerd was.   Zet me neer aan de verzorgings kantine wagen in de schaduw van oude bomen.  Na verpozing, ga ik dorpje weer uit wat wijde wereld in en zie dat er meer wolkjes verschijnen, in het landschap.   Ga voorbij een watervoorzieningsstation dat glashelder water in valletjes laat stromen.   Onmetelijke velden met o.a. piepers gaan voorbij.   Een visgraatklinker wegje, dat draait even later toch weer wat boswerk in.   Boomkwekerijen , langs met vooral coniferen, hoe raken ze ze kwijt bedenk ik.   Bospartijen wisselen af met weiden, akkervelden, maïs vooral, het belooft weer veel maïsopbrengst  naar het zich laat aanzien, nu nog maar net uit de wat droge grond opkomend.  Een bos door met rijkelijk varens, maar ook andere  grondgroeisels.   Sprokkelhoutpaden.   Moet zowaar flinke plassen omzeilen, die ondanks de meteorologische droogte in de bossen zijn.    Een prachtige groep vingerhoedskruid trekt mijn aandacht,  zomaar ergens in een bos, waar ook varens veruit de boventoon voeren.  Kom aan een doorgaande smalle asfaltweg, waar verkeer het niet zo nauw neemt met beperkte snelheden.  Steek een rotonde van weg Eersel Valkenswaard over, een verkort  erg smal betonfietspad volgt, maar in plaats van die, -zoals vaak gewend--,  af te lopen mogen we alras  eerder weer de bossen in.  Drukte voorbij aan een handboogschutterij.  Een campingingang voorbij, die in deze Kempenstreek  rijkelijk voorzien zijn.   Blijft de route afwisselen met bos en open stukjes akker en heide en weidevelden.    Het blijft  overwegend boslopen.    Bospaden brengen me plots aan de wagenrustpost, weer rijkelijk voorzien in keuze eten en drinken, voorzieningen als terras en even verderop een toiletcabine.  Lange afstandslopers als vanuit Eindhoven {starters vanaf daar}, vermengen, met de kort gaanden.    We draaien met de route ruimschoots buiten bebouwing van Bergeyk noordelijk omgaand, raken toch even nieuwbouw over klinkerwegjes, dan een paardenclub,  gaan een dalletje in langs akkerlanden, en een dalletje  coniferenkwekerij,  weer bossen doorheen, langs boerenhoven, en dan lijkt aan het boswerk een einde te komen.  Een zandweg met fietspad, Kerkepad genaamd, stuurt ons langs sportparken op bebouwing  van Het Loo behorend bij Bergeyk af.   Dit pad stuurt ons door heggepaden een villawijkje in waar in de voortuin een geweldig huishoge opblaaspop en versierselen omheen ons meedeelt dat hier twee vijftigjarigen  wonen en een feest hebben.  Niet duidelijk man en vrouw, of een tweeling.    Een veld in met een wei schapen en ook zwarte schapen en hun lammeren.    We gaan nu de boer op zogezegd, en de wijdsheid hun landen trekken we in en door.  Zandwegen en het is opvallend het verkeer, zij houden rekening met ons wandelaars, en rijden respectvol, langzaam voorbij om geen stofwolken te creëren.  Aan de hemel boven ons tekent  zich sluierbewolking af en kleine zwarte wolkjes eronder.   Duidt op ander weer op komst, de zonneschijn mindert snel.    We zien links van ons  twee windmolens en een stompe kerktoren  van Luyksgestel ons einddoel verschijnen.   De eerste dorpshuizen dienen zich al gauw aan.   Komen voorbij een windmolen annex gildehuis, van waaruit De Grenslopers in hun prille bestaan van destijds een wandeltocht organiseerden.    Stevenen  dan op de oude kerktoren af, draaien op een nieuw pleintje ervoor af naar De Eijckholt, de finishlokatie, een ontmoetings/ontspanningscentrum, die er na verbouwing werkelijk schitterend bij staat en voorzien is.  Was best onder de indruk ervan.  Hier heeft ook De Grenslopers hun domicilie  al jaren, en is reuze in haar nopjes met de lokatie.   De uurs busdiensten op zondag noopt menigeen om op tijd te vertrekken weer, om hun auto in Eindhoven, daar achtergelaten, op te zoeken.  Het resultaat van vandaag:  Een werkelijk schitterende natuurtocht.   Schaduwrijk ook,  gelukkig tegen de felle zon vandaag.  De Kempen ten voeten uit, veel variatie, maar toch bosrijk.    Afwisselend prachtige open stuken in die bossen, heel boeiend.  Asfalt  en verhard werd als het ware geschuwd.  Derhalve nauwelijks verharde weg, rijkelijk padenwerk dus.  De route-uitzetter --{s} past een geweldig compliment.  We en ik hebben enorm genoten van het Kempense natuurschoon.  Hoe hebben jullie het padenwerk in hemels naam kunnen uitdokteren !?  Het is ontegenzeglijk een monnikenwerk van jullie geweest.  De pijling van de vooral bosroutes en de omschrijving was áf!  Ik, maar ook anderen  zo vernam ik zelf, hebben een fantastische  wandeldag beleefd.  Onze byzondere dank voor jullie als wel , de verzorging als verzorgers inzet.    Fantastisch!  Aan u beste lezers:  U moet vast eens een van hun tochten gaan lopen, ze verdienen het.  Grandioos!     Tot lezens weer, en wie weet tot ziens langs de wandelpaden en wegen.

Houdoe!   ofwel  gegroet:    Peter Heesakkers

25-05-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers