Ik wordt door de weerdiensten uitdrukkelijk gewaarschuwd voor aanvriezende mist.  Maar dit blijkt voor ons deel van het land gelukkig loos alarm.  Ik ga op weg naar Noud, alwaar z'n broer Wim ook wacht om ons te vergezellen.  Buiten de bebouwing neemt onderweg het zicht door de mist snel af.  We belanden heelhuids in het Peeldorpje Neerkant.  Het is even zoeken naar een parkeerplek, want het staat er al  vanaf vroeg ramvol.  We kunnen derhalve vast een stukje inlopen.  Zulk een aanloop zal dit dorpke nog nooit meegemaakt hebben.  Opnieuw vallen ons de talrijke rood-witte nummerborden op, op onze gang naar het startburo.  Vlaanderen is weer goed vertegenwoordigd zo blijkt.  In de zaal weer de gebruikelijke begroetingen, met vooral de bekenden.  Neerkant behoort onder de  grote gemeente Deurne.  Wat verwarrend voor onze Vlaamse lezers, die plaatsnaam, gelegen oostelijk zo'n 20 k.m. gaans van Eindhoven.    Neerkant is ook gesitueerd vlak aan de grens met onze provincie Limburg.  Na het aankomst en inschrijfritueel, gaan we erop uit en stappen we de mist in.  Nu is de Peel bekend om zijn bosarm landschap, veel veengebieden, van oudsher  een moerassengebied, en van de vroegere turf-afgravingsindustrie, de sporen ervan nog altijd zichtbaar.  Toch weten de routebouwers er vandaag weer het maximale uit dit gebied te halen.  Al meteen buiten de bebouwing geraken we al in een flink bosperceel, trappelen op en af  oude zandduinen-bossen, een oude bunker, een getuige van de verwoede strijd in dit toen vooral moeilijk begaanbare gebied.  Onderdeel van de Peelraamstelling, een frontgebied destijds {1940- '45}.   We stuiten er ook op een  zwervers verblijfshut, kundig dichtgevlochten met takken en bladerenwerk, en achtergelaten zakken afval....Plots zoeft er een groepje crossfietsers voorbij, was even schrikken want hebben vrijwel nooit een fietsbel... Heb ze meteen toegeroepen alsdat ze meerdere wandelaars tegen konden komen.     Steken de beek Astense Aa over en gaan een klaphek door.  Worden we voorbijgelopen door een kranige 90er uit Weert, Thieu.  Heeft er met zijn wandelstok een beste gang in.   Respect!    Gaan een zandweg door ,om eindweegs verder weer hek door te gaan en hier vallen ons de als parels gelijkende druppels aan de twijgen van struikgewas op.  Kunnen zo boompjes met ledlampjes zijn.   Met wat fantasie.  Komen talloze sloten en kanaaltjes voorbij, en zien een meetpaal het water boven 26.40 mtr. meter boven Amsterdams peil aangeven.  O meter is gelijk met de zeekust, maar we bevinden ons hier op hogere gronden, gelukkig.  Toch gaan we vandaag nogal beproeft worden door de vele neerslag voorbije maanden.  De grond veert vanwege de veenlaag onder onze schoenen.  Zien vandaag veel vennen en grote plassen, veelal overblijfselen van de veenwinning.  En buisleidingen een ondergrondse overloop  van het rijke watergebied voor afvoer via vennen en sloten en kanalen naar rivier de Maas op aan uiteindelijk.    Een waterspiegel met oude bomen in het water trekt menig fotograaf aan.   We slingeren altoos door grote heidegebieden waar de mist ons zicht ontneemt.  Maar ook zompige paden, die we kalmpjes aan moeten nemen.  Her en der onderweg gelijkt het op een survivaltocht, maar men krijgt er wel een uniek natuurgebied voor terug.  Schitterend, en de stilte temidden het Peellandschap is overweldigend.  Enkel eendensoorten en enkele vogels zijn hoorbaar.    Her en der zoeken we de droogste delen van het parkoers op, maar de nattigheid is overweldigend.  Het parkoers stuurt ons even de ruimte in om er van welverdiende boterhammen en warme dranken van OLAT's veel geprezen verzorgingsteam te genieten, zomaar temidden van nowhere.  Moeten hierna een stuk parkoers tegendraads teruglopen om de route rechtdoor te vervolgen.  Het blijft een drassige bedoening, en in de verte ontwaar ik in de optrekkende mist een groepje medewandelaars die met grote moeite willen oversteken aan een zwem en modderbad, heelhuids.  Zie plots lopers paralel pad teruglopen en neem een z.g. afsnijding van route door door een stukje bos  hoog gras, mij die zorg besparende.  Wijs achteropkomende lopers op het drogere alternatief, lopen glibberig pad af en belanden na een lus aan de splitsing die we vooraf al kenden.  Stappen even wat droger, om vervolgens ons een schier onbegaanbaar dijkje met  groengordel te gaan.  Het zal vandaag een zware tocht worden en we verliezen veel tijd met voorzichtig gaan.   Het blijft slijkerig, nattig, en inschatten waar de voeten te zetten.    Heel jammer want het is een majestueus mooi natuurgebied, maar ja de routemensen zetten de tocht een half of driekwart jaar van tevoren uit....   Het blijft klaphekken gaan en heide paadjes, en de optrekkende mist geeft ons adembenemende vergezichten.  Overal geelbruin hoog gras.  Welke de route overheerst.  We geraken aan een  lange brede knuppelbrug om de moerassen over te gaan dan door een pad belegd met rubber matten, zeker niet overbodig, een drek van jewelste door en dan is daar de rust van een bezoekerscentrum Mijl op Zeven genaamd.  Een enorm dak als halve koepel, met café-resto, en winkel erin.  levendig vermengd met natuurbezoekers en wandelaars onder elkaar.    Krijgen na dit rustpunt even dankbaar asfalt  en de vlakte in van weideland en akkers.  Moeten even verder alsnog De Grote Peel-natuurgebied in .  Het Peellandschap is als het ware vergeven met vooral  berkebomen oude en nieuwe beheersen het parkoers vandaag, veruit boven andere loof en dennen en sparrebomen.  Gaan nu door velden waar hectares gronden omwoelt zijn door everzwijnen en hun uitwerpselen op de paden erdoorheen.   Imposant wat deze dieren doen met de gronden.    Krijgen dan een trapje over schrikdraad en gaan dan door heuvelachtig heideterrein.  Prachtige verzichten, over smalle paadjes, op en afgaand.   De zon breekt door zowaar.  Weer diverse klaphekken gaande en wildroosters kennelijk bijhorend.    De routemensen of ontwerpers, halen het beste  eruit.    De routes vandaag vallen langer uit voor de 20 en 15 k.m. gangers, respectievelijk 23,5 en 18 k.m. , maar dit komt de schoonheid van de routes zonder meer ten goede, en  men maalt er niet om, het is weer "Echt OLAT" de slogan die weer eens opgaat.   Struinen door afwisselend heide en bosgebied met aldoor vennen en grotere en kleine plassen.  Holland waterland, gaat hier helemaal op.  We doen afwisselend de grens oversteken  van Limburg en Brabant.  Pas op 18 k.m. laat zich de tweede veldpost zien , de strenge natuur-toezichthouders van deze gebieden willen het zo.    Hierna gaat het weer even de vlakten van akkers en weidelanden in met nu en dan weidevee in  al haar soorten.  Ze staan flink vol met water door de vele regen voorbije maanden.    Door een gebied met hooilanden.  Steken een  verbindingsweg over en zien in de bermen de borden met de aanduidingen dat we  van Limburg , Brabant weer binnengaan.  Opnieuw  gaan we weer een bosperceel in , met stevige klimmetjes op en af, onze spieren op de proef stellend.  Geraken bij een grote bed and breakfast -boerderij, steken wegje over, opnieuw  de bossen in.  Plots wordt het dan weer landelijk, huisje, tuintje, klein weidevee achterom de huizen en boerderijtjes verspreid staande, ontwaren we toch verderop compactere bebouwing.  Het is Neerkant !    Straatjes lopen is er zeer beperkt, gezien de kleine woongemeenschap, en ik wijk tegenover de finishzaal van de route af even, omdat ik een gedenkteken ontwaar aan de ingang van een kerkhof.  Daar staan op een rij elke zuil  rijk met bloemen en schriftelijke mededelingen en rouwbeklag, met foto van een complete familie welke verongelukt zijn voorbije zomer in een vliegtuigcrash in de oostelijke Oekraïne.   De beruchte MH 17-vlucht.  Een prachtige familie zo te zien, zomaar weggevaagd, door een politieke aangelegenheid.  Het heeft m.n. Neerkant e.o. enorm geraakt, maar ook landelijk wel.  Indrukwekkend.....

Dan ga ik de finishzaal in en na afmelding, tref ik o.a. "Zottemie".  Een beeldige Vlaamse toch.  Die helemaal uit West-Vlaanderen, {Ingelmunster} de reis heeft ondernomen, een medewerkster van Benelux-wandelen, vandaag mede deel uitmakende van de grote Vlaamse vertegenwoordiging.    Dan zie en spreek ik ook nog Hennie, van Theo dus,  wachtende op haar gade, en wordt het nog gezellig nablijven in de zaal, aan tafel, en de rest in de zaal wat al gearriveerd is.  OLATse gezelligheid alom weer.  Ja het was vandaag opnieuw "Echt OLAT".  Heel geslaagd, we zagen vandaag de echte Peel in al haar natuurlijke glorie, ondanks de enorme glibber en modderpartijen.  Mijn spieren vertelden me dit bij thuiskomst.  Noud was weer actief met de camera onderweg, om alle schoonheid en gezelligheid vast te leggen, voor het OLAT-foto=album  op de site OLAT.NL , evenals Frans v.d. Boom deed.   Om naar uit te kijken vast en zeker.    De volgende laatste tocht van deze winterserie zal gaan vanuit  St.Hubert/Mill, volgende maand.  Deze plaats bevindt zich in de noord-oostelijke hoek van de Nederlandse provincie Nrd.Brabant, derhalve voor onze Vlaamse lezers, niet te verwarren met jullie Ardennen.  Ik heb weer een fijne, mooie dag gehad, een werkelijk schitterende route, door de o.a. oude veen afgravingen {turf}- gebieden.   Beste lezer:  Hartelijk gegroet tot volgend keer weer.  Houdoe!    :  Peter Heesakkers