Zuth is de afkorting van Zonder Uitvallers Thuis.  Het is killig als ik mijn neus buiten de deur steek.  Rits mijn jack extra hoog dicht.  De R zit in de maand, das voelbaar ook.  Ik ga door een uiterst stil dorpscentrum naar het clublokaal.  Het is zo stil dat ik een bang voorgevoel heb, dat de tocht niet op deze datum zal plaatsvinden.  In de buurt van de startlokatie bemerk ik weinig geparkeerde auto's.  Pas wanneer ik de straat inloop wordt ik gerustgesteld.  Jawel er komen wandelaars de straat in en uitgelopen.    In de zaal tref ik welgeteld twee lopers, die nog een kopje koffie genieten.    Ziet er weinig verheffend uit, qua deelnemersaantal.   Zijn de voorspelde koude buien en erg lage temperaturen hier debet aan?  Ik ga rap op weg.  De  vroege zon staat erg laag, kijk er wat hinderlijk tegenin, en zet mijn zonnebril op.    Die zal ik een poos moeten accepteren.   Zie voor en omkijkend dan toch meerdere wandelaars.    Geraak dan buiten bebouwing, en wandel diverse boeren woonsteeën voorbij.  Schilderachtige exemplaren.  Een asfaltwegje gaat over in een slingerend veldpad, met uiteraard wijdse zichten.  Langs weiden nu zonder vee, groenstrookjes,  kale akkers, met vochtige paadjes erdoor.  De maïs blijkt binnengehaald ook, en "De  Wortel van De Mortel",  op afstand, die de omgeving hier domineert.  Een communicatietoren voor telefonie.  De Mortel is een dorpje behorend onder de gemeente Gemert -Bakel.  De benaming van die toren is ontsproten, door een colomnist van het toenmalige Helmonds Dagblad.  De toren was in recordtijd opgetrokken wat de schrijver van het dagblad, die naam ontlokte.   Een lang maar toch boeiend slingerpad.  Kom dan aan een asfaltwegje om gebied  Grotel in te stappen. Over beek Snelle loop.  Een knotwilgenwegje langsheen.  Een camping toch niet in ruste getuige de auto's op parkeerplaats.    Dan mag ik eindelijk een boswegje in, behorend tot de Grotelse hei, wat leidt tot dicht in de buurt van dorp Bakel.  Voel me helemaal in mijn hum hier, eindeloos padenwerk gaat aan me voorbij en om me heen zo stil, dat ik verwacht wild te ontmoeten.  Een enorme opgehoopte zandberg in het bos vertelt me later dat een ven of plas uitgediept is voor vermoedelijk recreatie.  Paadjes en grindfietspaden zijn tijdelijk mijn deel.  Zie terloops nog veel blad aan menige boom naast de immer groene naaldbomen.  Herfst ten top.   Een prachtige schakering van herfstkleuren en groen.   Twee keer klaphekken door , voor vee of wildgraasgebieden, nu aanmerkelijk leeg, ondanks waarschuwingsborden.  . Door hekje klap, langsheen de afrastering, een wat klim en dalig paadje door, Wandelknooppuntpalen, en kleuren wandelroutepaden, verbreedt het pad allengs, en kom ik aan doorgaande weg Bakel-- De Mortel {Gemert}.  Daar even langs die weg die ik oversteek, weer een bos in, geen benaming.   Gevoel zegt me dichtbij Bakel toch.   Het pad verhardt naar asfalt, en plots is daar een nieuw aanziende schuur, waar borden aangeven dat wij wandelaars de rustpost bereikt hebben.  Binnen is het best druk.  Velen lopen bij info deze dag een kortere route.  .  En ziet , de deur gaat geregeld open, en de een na andere wandelbekende, maar ook vreemdeling komt binnen.  Blijkt toch dat een grote categorie langere afstandslopers achter me zaten, en nog zullen zijn.    Het wordt een vrolijk gekwebbel hierbinnen, met alle info en gebeurtenissen in de wandelwereld en daar buiten, worden uitgewisseld.    Na wat lang verwijlen,  voor mijn doen, stap ik weer op.  Een asfaltbaan langs bosgroen.  Een gastank in een tuin met "Benegas", maar dat heb ik nog niet nodig. Verruimt het landschap, naar de echte Peelwegen, rechttoe-rechtaan.  Met bomenrijen die nu goeddeels kaal erbij staan, her en der verspreide bewoning, echt waar de Peel, want daar ben ik nu, om bekend staat.   Voor mij trekt juist een Sint Nicolaasstoet met veel lawaai op weg, vanaf een woning naar vermoedelijk dorp Mortel.  Wat later komen me ook harmonie of fanfareklanken ter ore van verre.   Volg de Peelwegen gedwee welke in een grote omweg gaan voorzien.  De zon verbergt nu en dan in buienachtige luchten, op afstand dat wel.  Direct na een prachtige oude  en witte heerboerderij, waar jaartal 1400 en een bord aangeeft dat dit in die tijd  een Duitse orde, monniken herbergde, moet ik een z.g. 60 k.m. wegje in, met de rust is het gedaan, jachtig verkeer stuurt me nogal eens de veiliger bermen in, niks 60 k.m. dus.  De verlossing is een brede verharde zandweg in gaan.   Bomenrijen en altoos kale akkers langs.  Hemelsbreed verschil met eerste deel van deze route voor de rustpauze.  Vermoed dat twee mensen eigen routes samengevoegd hebben.   Dagjes mensen kom ik nu vaak tegen, als ook hondenuitlaters.  Wat me een beeld geeft dat niet elk ras elkaar lust zo is te zien.    In de verte duikt dichte nieuwe bewoning op, wat me vertelt dat het Gemert moet zijn.  Steek een westelijke ringweg over, behoedzaam, want men rijdt als  bezetenen.  Wordt ik meteen een grindpaadje ingestuurd, welke  me slingerend langs de rand van bebouwing houdt.   Langs allerlei vijvers sloten en watertjes. over houten bruggetjes, en terloops zie ik nog veel bermbloemen en planten als 'szomers er bij staan, maar ook wuivende rietkragen, waartussen waterhoentjes en eenden vooral hun schuil zoeken.  Toch weer leuk dit traject.   Ik kom aan een bord dat me vertelt dat ik me op de z.g. Peelrandbreuk bevind, met een ijzeren motief en duidingen erbij die me de breuken in het landschap moeten doorzien, als in een schilderijkader uitgeduid.  Als ik er twee meter me vanaf bevind moet ik het kunnen zien, de breukaardlagen in het achterliggende landschap.  Hoe ik ook kijk, het ontgaat me.   Deze aardlagen bevinden zich op de Peelrandbreuk, bewegende aardschollen, waar o.a. Gemert zich precies op bevindt. Al weer wat jaren terug was hier ook een aardbeving waarvan de kern in de buurt van Roermond zich bevond. Ik laat het maar zo.  Ik kijk achterom me en zie dat ik juist onderuit een zware donkere lucht loop, die er dreigend uit ziet.  Zal me toch niet gebeuren die laatste kilometers?!  Als finale van de route krijgen we een gang door een park met grindpaden. Een grote vijver omheen waar de laagstaande zon heel fel zijn  verblindend licht in weerkaatst.  Zie merkwaardig enkele zwarte zwanenkoppels levensecht maar stil midden op het water, ze blijken bij nader toezien nep te zijn !!    Een grap en misleiding dus. Andere watervogels trekken hun baantje op het water.  Ga langs  bouwcontainers het park waarvan we helaas maar een deel te zien krijgen tegen alle verwachting in, de bebouwing in, waar ik na een paar straten het clubhuis in het vizier krijg.  Een leerzame route vandaag, wat geschiedenis, met voor de rust rijkelijk bosgronden, na de rust wijdse landschappen.  Wandelaars uit Leerdam vonden het prachtig vandaag zo zeiden ze me vlak voor de finish.   Kom in en tamelijk stille zaal terug, waar na mij de zaal toch volstroomt.  Een bakkie koffie warmt me weer op, met hier en daar een praatje, en de laatste nieuwtjes.  Onderweg naar huis zie ik nog lang een zogenoemde bij-zon, zo op het oog een  enkele tientallen  meters naast de zakkende zon, en weldra verschijnt er aan de andere zijde ook op afstand ván, nóg een bij-zon, twee tegelijk dus, als  deel  van een regenboogstreep.  Een schitterend natuurverschijnsel.  Een bij-zon is een regenboogachtige vlek vlakbij de zon.  Een dichte ijscristallen laag, in de hoge atmosfeer, of stratosfeer, weerkaatst zonlicht, als lijkt het een regenboogdeel.  Was toch een uniek schouwspel, dat best lang zichtbaar was.

U beste lezers groet ik weer. Met, Houdoe, tot de volgende keer weer.     Van Peter Heesakkers