Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt, is door het slaapkamerraam gluren.  Warempel, het is droog, nou ja de bestrating is vochtig nog maar al-la.  Het hele ritueel ontvouwd zich ter voorbereiding op eender welke wandeldag.  Ik wil de onderdanen wel weer eens strekken.  Wat ongeduldig posteer ik me op de afgesproken tijd aan m'n voordeur, in de donkerte.  De merels zingen al dat het een lust geeft, als betreft het een lentemorgen.  Ontdek aan buurmans tuin dat  een crocus de kop opsteekt.  Zie autolicht in de bocht van de  lege straat opdoemen, komt Noud, de ochtendbegroeting en meteen op weg.  Z'n broer Wim  nog op te halen. Rijden door onwezenlijk stille grote stadsstraten. Idem op de weg naar Valkenswaard alwaar we vlak bij Borkel en Schaft, waar aan de camping de start vandaag is voorzien, we een gesloten en donkere zaal aantreffen. Buiten verzamelen in rap tempo leden van het verzorgingsteam.  Dichterbij parkeren kan niet, we zijn de eerste wandelaars.  Even later zoeft een sportieve auto het terrein op en verdwijnt achter  de startlokatie.  Blijkt de zaal en campingeigenaar.  Weer een poos later floept het eerste licht aan, en alras meer licht in de duisternis, en gaat ergens al een deur open.  We kunnen naar binnen. Noud installeert zijn diaprojectiegerief in rap tijd, en we kunnen een kop koffie nuttigen.  Dan stroomt de zaal al vlot vol met lange afstandslopers.  Opvallend veel Belgen, tot ver uit hun land.  De zaal verlevendigt met de tijd, en het geluid van drukke gesprekken neemt toe.  De inschrijftafel wordt bestormd, we blijven op de achtergrond.  Vandaag verwacht ik een zwaar nattig parkoers, gezien de weersomstandigheden voorbije dagen en weken. Laten de meute lange afstandgangers vertrekken en masse. Vervolgens vult de zaal met andere lagere afstandslopers, na een poos betrekkelijke rust.  Wanneer ik besluit in de benen te gaan, buiten de parkeerplaats oversteek, bots ik bij totale verrassing op Patrick en Linda Vanderstukken, met kameraad Martin. Veeg eens door mijn ogen, en ja,  toch!  Helemaal niet hier verwacht!   Ik droom toch niet.  Ik besluit terstond mijn start af te breken en na uitbundige begroeting nog even mee terug de zaal in te gaan en posteren ons bij Hennie aan tafel die eveneens haar zeer verrast toont.  Een gekwebbel van heb ik jou daar volgt, met ook de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden.  Dan na het kopje koffie gaan we op weg.  Een landerig klinkerwegje op naar Schaft, De Malpie een natuurgebied van naam in, ik merk dat mijn conditie wat achter loopt, na z'n lange tijd inactiviteit.   Komen na enige tijd aan jawel de Dommelrivier, gaan door weiland.  Plukjes bosgebied, een hele rits bos en veldwegjes slingeren we oneindig ons A4 tje  vier kantjes vol route-omschrijving volgend.  De Dommel stroomt woest ons tegemoet na de vele regenval en het water staat zeer hoog.   Na ruim vijf k.m. is daar de wagenrustpost, een keukentent met zitbanken.  Hier moeten nadien onze wegen scheiden.  Durf het conditioneel niet aan, en besluit korter te gaan.  Een lange saaie landerige verbindingsweg volgt en voor het grensverkeer ga ik de verharde grindwegen langs de bermen in.  Volgt een rustiger veldweg, en steek bij een grenspaal buurmans grond op.  Kom vanaf een zijwegje zwoegende lange-afstandslopers tegen, de eersten,  die er al een hele lus op hebben zitten op Neerpelts grondgebied, het fameuze Hageven-plateau.  Een bemodderd pad ga ik op na een beek met brugje, steek na een poos, op een asfaltwegje die ons geleid naar de grenswegovergang gemeente Hamont-Achel. een agrarisch gebied in welke we inruilen voor uitgestrekt bosgebied, waardoor we een hele tijd door mogen struinen. Weer de openheid in, en zien op afstand de kloostergebouwen van de Achelse kluis, welke op de grenslijn liggen.  Mogen dan de Warmbeek een poos volgen, eveneens hoogstaand water en woeste stroom, en bereiken dan de gebouwen van de het monnikenklooster, deze gebouwen liggen merendeels op Belgisch grondgebied.  De monniken,  zijn zelfverzorgend in veeteelt en landbouwproducten, en hebben op hun terreinen o.a. een verkoopwinkel in vooral zuivelproducten.  Het doet in zijn geheel toeristisch aan, en is dan ook wijd en zijd graag bezocht en bekend.  De grote cafézalen zijn goed gevuld ruim voorziene keuken met vooral het vroege wandelvolk. Na verblijf gaan we over de binnenplaats, de poort uit lopen langs de kapel-kerk welke voor de helft op Nederlands gebied ligt. De grens loopt dwars door de kerk namelijk. Voor de kapelpoort draaien we af en op het wegdek geeft een streep aan waar de grenslijn loopt met weerszijden de nationale driekleuren en de letters Be. en N.L.  We zijn weer terug op eigen territorium.  Een mooie aanrijlaan stuurt ons het natuurgebied in genaamd Leenderbos en hei.  Mogen dan een boslaantje in en de velden door, waar de naam Warmbeek verandert is in Tongelreep aan de Ned. kant.   We treffen hier sporen van wroetende wilde zwijnen, en dan volgt een voetenbad en modder van jewelste, ondergelopen weilanden en vlakten rondom de Tongelreep en nogal eens zakken we enkeldiep of meer in het water, en vertraagt de wandelkolonne, van wijfelende stappers die zo droog mogelijke plekken proberen te zoeken, maar tevergeefs dus.  Men wijkt ook van paden om drogere delen te zoeken, als over sprokkelhout, en bosgebiedjes door.  Zelfs de kilometervreters van de lange afstanden moeten hier bakzeil halen, en vertragen enorm, en hun tempo.  Gaan langs uitkijktoren en door weilanden en velden tussen de  sterk meanderende Tongelreep door.  Ik tracht me staande te houden en pak draad van weilandafrastering  vast, welke toch zonder vee aanwezig, onder stroom blijkt te staan. Schrikdraad dus.  In de verte ontwaren we de verzorgingstent in het landschap.  Een welkome stop maar eerst nog wat groenstroken te gaan, en plukjes bos, drassige paden.  Een nieuwe ijzeren brug over.  De weg verhard naar klinkerweg, en we stevenen op de verzorgingspost af.  Wim of beter Willem, heeft voor ons een meesterlijke bak soep bereid.  Hij noemt het Abdijsoep, naar de achter ons liggende Achelse kluis.  Wil bij uitzondering broeder of pater, en zijn vrouwelijke assistenten zuster genoemd worden.  Tasten ons sneetjes belegd brood en een beker koffie na , toe.  Heb nog wat gesprekken met er al vertoevende en nakomende wandelaars, en zien in de verten de lopers naderen en ploeteren.  We mogen na deze pauze, de direct ook drogere bospaden het bos in dus bewandelen, en komen wat op adem, van de drassige en bemodderde gedeelten voorheen. Een hele trits bospadenwerk volgt, totdat we een half zand en grindweg, en ronduit keiïg pad volgen wat dik  een halve eeuw geleden nog de spoorlijn was die Eindhoven en Valkenswaard met België verbond.  Weer gaan we velden in en groenstrookjes door tot aan verbindingsweg Hamont-Achel met Valkenswaard overstekend.  Hier volgen we even een zeer breed fietspad, om opnieuw een bosgebiedje in te gaan.  Het landschap wordt open nu voorgoed.  Ik presteer in het zicht der haven verkeerd te lopen, en mis een pijl, zie wandelaars afslaand gaan ik keer op mijn schreden terug, een veldwegje in, een platte betonplaten brug over een sloot, en een veld dwars door met verspreid staande oude landbouwwerktuigen. Ik vermoed dat dit terrein gebruikt wordt als parkeerplaats van een zeer nabijgelegen Hippisch centrum en de terreinen bestemd als parkeerplaats van bezoekers daarvan. Kunnen in het gras onze bemodderde schoenen schoonlopen.  Het is gebied van springruiter nationale beroemd en internationaal Jan Tops.  We wandelen vervolgens een kampeerterrein in of op, met natuurlijk caravans en vakantiebungalows, was en toiletplaatsen kinderbad en speeltuin.  Her en der blijken toch nog gasten thuis te zijn.  Wandel het terrein af, en staan plots aan de deur van de vertrekzaal.  Het was het einde van een "Echt Olat"-tocht. Natuurrijk,  veranderlijk byzonder mooi parkoers.  Ik heb tijdens het wandelen diverse Beneluxwandelaars en ex, n  en andere bloggers ontwaart.  Duimen op voor de parkoersuitzetters en andere vrijwilligers.  Het weer blijft helaas een onzekere factor.  Dus ik verwacht zeker veel fotoreportages. Patrick, Piet Kampman., Willy Timmermans ,  Henri Floor, om maar enkelen te citeren.  We hadden zeer winderig weer en vooral gelukkig droog weer.  De weergoden waren ons kennelijk goed gezind vandaag.  Ook Noud als hoffotograaf der club OLAT was weer erg actief om de indrukken van deze tocht vast te leggen. Voor OLAT.NL ,  zie dezer dagen hun site de Picasawebfoto,s  ofwel hun foto-album. Het was nog lang nablijven met bekenden en nieuwkomers van deze tocht.   Aan U beste lezers/lezeressen, zeg en groet ik weer met een Brabants Houdoe. Tot volgend keer weer.    Van::  Peter Heesakkers