Het is een drukte van belang rondom het complex van waaruit de start van de wandeltocht is.  De atletiekclub waaronder ook het wandelen en dus  de tocht vandaag resorteert, houdt  vandaag ook atletiekwedstrijden, en dit alles maakt dat het levendig druk is binnen en buiten het complex Het Witven, wat op zomerse dagen  andere activiteiten huisvest in de toeristische sector, en zelfs een naburige camping exploiteert.  Met zonnestrand.    Bij mijn aanmelding voor de wandeltocht bekom ik een sympatieke geste als een mandarijn, en consumptiepenning.   Ik besluit het drankje voor na de tocht te nuttigen. De start vind plaats vanuit het recreatiepaviljoen, vlak aan de E34 /A67 autoweg.  Vlak voor het viaduct grenzend aan een bedrijfsterrein mag ik al meteen een rustig graswegje in langsheen de rivier de Run.  Het gras op dit pad blijkt pas gemaaid , maar is ook vochtig.   Moet een brug oversteken van de Volmolenweg richting een mooie oude brink van woongemeenschap Heers, daar langsheen volgt een wat lange asfaltweg gehucht weer uit, de wijdse wereld in van akkers en weiden, in de verte komt bos in zicht.  Op de weg heeft een paard of meervoud, flink geknoeid, maar het arme beest is het vergeven.   Een graswegje vermeld mijn routepapier op voorhand als dat het best slecht begaanbaar kan of zal zijn, langs akker en door groenstrook wat me in een ruig bosgebied brengt.  Nou het valt mee toch.  In dit bos voor de beek Run ga ik in de fout en kom in problemen met de walkanten, dit zal het niet zijn.   Het wordt onbegaanbaar.  Ik loop terug en miste een pad bedekt met bladeren, blijkt.    Bladwerk op de paden heel de tocht vandaag, dat wel.  Het wordt een drassig graspad langs de beek,  nu een sluis met brugje over en erlangs tegenstrooms weer, een akkerpad op.    De zon die veelbelovend scheen gaat langzaam schuil achter de wolken.  Moet verharde weg op met wijde blik bosranden.   Kleurige groepen bossages of bomen. Weer een pad in die mij brengt aan enorme visvijvers,  De Vlasroot genaamd met een vennenpaadje  met lastige boomwortels aldoor is het opletten.  Het ven is deels droog en dichtgegroeid.  Even fietspad langs doorgaande weg gaat het nu regelrecht de zompige gebieden in.  Natuurgebied Dommeldal.  Het riet staat ruim manshoog.  Volg eenmanspaadje tot waar ik een weiland door moet, uit de rimboe weer.  Ga een bosperceel in  waar een eenzame 40 c.m. hoge eenzame inktzwam opvalt weer een fietspad bereik die me leidt naar  een café met druk terras, waar ik mijn korte pauze neem.  De aangrenzende camping wordt ik opgestuurd na rust, tussen vakantiehuizen door en een beukenhaag door als poort naar een moerasgebied.  Daar gaat het een poos doorheen, tot een veldwegje.  Een klaphek brengt me weer door weidegebied tot volgend hek.  Ga een bos in middels 25 c.m. brede brug met relingen weerszijds, {gelukkig},  en volg eenmanspad langs de  meanderende Dommel tegenstrooms.   Krijg nu een hele reeks vochtige zand en graspaden met weiden en groenstroken  en kleine bouwlanderijen omgeven door oude en jongere bomenrijen. Het gaat landgoed Loonderhoeve in en door, en de route leidt me naar een rustige asfaltweg, met verkeersbarages, wat hoeven langs een veldweg weer in.  Geraak rand bebouwing Valkenswaard.   Kom langs een bouwwerk  met oude bunker, waar in de oorlogsjaren de Duitsers een luisterpost hadden. , Kruis een rotonde een recent villa/bungalowwijk in, en mag dan een doorgangspaadje volgen langs bossen tot ik van de wijk afdraai weer de herfstige bossen in.  Waad weer als meerdere keren vandaag al door lagen bladeren, waar padenwerk gezocht moet worden, maar het moet gezegd, de pijlen leiden me fenomenaal, de hele tocht al.  De herfstkleuren onderweg zijn feeëriek zonder meer.   Een hele trits bospaden netwerk volgt snel op, maar papier en pijlen loodsen me geweldig mooi en duidelijk door moeder natuur in al haar kleuren.  Wordt langsheen een enorm uitgeschoten aspergeveld geloodst.  Blijf paden volgen tot oversteek doorgaande weg die weer uitkomt op een brink van gehucht Loon.  Daar is weer een caférust voorzien.  Volg even op t.v. scherm wat een regionale voetbalclub presteert, maar ik wil na mijn drankje toch weer in de benen.  Mag een ouderwets en smal met hoge heggen weerszijds kerkepaadje volgen, en akkergebied in waar de tijd stille staat.  Wat mij onderweg opvalt, zijn bloemen en planten die  men enkel in de lentetijd tegenkomt als zaadbollen, paardebloemen , duizendblad,  schermbloemigen en andere bloemsoorten.   Ook meizoentjes. Of hier het zachte najaarsweer debet aan is?   De natuurvorser zal het weten.   Passeer enorme boomstamstapels, en bereik bebouwing van Waalre.  Een witte kat ziet mogelijk of zoekt een veldmuis aan de slootkant, en heeft geen oog voor de passerende wandelaar.  Kom nu in open ruimten waar de toren van de ASML het landschap bovenuit torent.    Zie een badkuip in de wei staan maar geen vee dat zich erin wast....    Of een bloterige koe.  Ook deze staan nog volop buiten dezer dagen. De zon is inmiddels zoekgeraakt achter dikker wordende wolken.  Harde zandwegen volgen nu door open landschappen.  Het zwarte schaap graast rustig door bij mijn passage.  Tja het zwarte schaap.... Zielig allerminst toch.   Plots mag ik een moerassig gebied in, maar nattigheid blijft me bespaard, kan op drogere paden blijven, langs en door rommelige bossen.   Wat vochtige voetpaden maar toch.  Bruine varens alom ook.  Rietkragen.  Boeren zijn onderweg nogal eens actief met tractoren.  De hele route trouwens.  Herinner me andere tijden van echte zondagsrust, dat meneer pastoor het nog voor het zeggen had, tenzij permissie.  Weer wordt de kantoortoren van ASML zichtbaar en domineert het landschap.  Zie in de bermen margrieten bloeien {!}    Kom aan een fietspad paralel doorgaande weg.  Die moet ik volgen tot de weg omhoog gaat. Rechts van me doemen de viaducten op van  roemrucht verkeersknooppunt De Hogt . Achter hele velden bruine maïs.  Voor de wegstijging over brugje met riviertje de Run mag ik een wegje door die naar asfaltwegje leidt, alwaar ik langs de autoweg E34/A67 beland, en waar ik en passant snel een zowat stilstaande file rap zie groeien.  Wegje gaat over in verharde zandweg, langs een grote coniferen-kwekerij, een trainende paardrijdster langs, welk wegje en pad me rechttoe rechtaan bij de finish afzet.  Het is nu veel rustiger, dan de heksenketel vanmorgen.   Samenvattend kijk ik terug op een fenomenale   schitterende wisselende natuurtocht waar zo veel moois te zien was.  Ik tref in de zaal nog een der routeuitzetters, die ik een welgemeend compliment kan en mag maken.  En nog even een praatje met de vrouw van de voorzitter der club, die de leiding/verantwoordelijkheid had over de wandelafdeling en deze tocht vandaag van de club GVAC.   Volgend jaar of seizoen staan ze officieel vermeld in de  wandelprogramma's en op de wandelsite www.wandel.nl. van de nationale wandelbond.  Zeker om in de gaten te houden, en ik mag en wil  na twee bezoeken deelnamen zeggen, zeker de moeite waard.  Het was een schitterende tocht!

Aan u beste lezers, zeg ik weer:::,  Houdoe, tot de volgende keer.    Van:  Peter Heesakkers

08-11-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Het bladval uit de oude lindebomen van het plantsoen in mijn straat trekt mijn aandacht als ik me op weg begeef naar Lierop.  Is een sierraad.  Het is de eerste straten waden door het blad. Niettegenstaande, staan de bomen er gekleurd bij nog in deze herfstdagen.  Wat ik vorige week ook al vermeldde, de tuin die in Halloweenstijl is ingericht heeft navolging gevonden.  In de bomen en op het wegdek kraaien de zwarte vogels aldoor.   Een na- Halloween sfeer dus.  Verderop in de straat is een voortuin passioneel gesierd, met kleine grafzerken, wat kleine spoken, en een groot spinnenweb in de boom.  Aan het busstation tref ik Peter v.d. V. uit Veldhoven wachtend op zijn overstap naar dezelfde bestemming, en zo reizen we keuvelend over.  wandelzaken, --wat anders !?   Naar onze bestemming, Lierop.   Onderweg zien we een beboste weg de zonnestralen door het al spaarzame bladerdak der bomen schijnen, door ook de lichte nevel.  Prachtig schouwspel!  In de velden zien we grondmist opkomen.  Echt herfst dus.  De start zal zijn vanuit  Het Jagerhuis, een in de  verre omtrek bekend horeca bedrijf.  We treffen die jagers gelukkig niet, niet mijn favoriete groep.     Ik start via de hoofdweg doorgaand door het dorpje C.A. Someren.    Weer doen de klokken van de impessionistische  monumentale koepelkerk ons uitgeleide en uit alle hoeken van het dorpke komen gelovigen ter kerke.   Weer waad ik door een deken van bladeren.  Langs een sportpark waar de grasmat bladervrij wordt gemaakt.  Een wegje met huizen verspreid en boerderijen ver uit de vorige eeuw langs.  Andere afstanden splitsen al van mij.    Lange schaduwen worden door de lage ochtendzon geworpen op weg en landschap.   Het is kraakhelder weer.  Hoor geloei in stallen.   Een paardenwei langs, ongewoon veel drie en twintig telde ik er.   Een graswegje en bielzenbruggetje over van de Kleine Aa.  Een quadrijder passeert me eerbiedig.  Respect.    In de verte snelt kanaaldijkverkeer, paralel dus aan de vaart.   Een asfaltwegje verandert in zandweg, en weer terug naar asfalt, her en der een boerenhofstee met nog vee in de weiden.    Ga een graswegje in langs landerijen met groenstroken, alwaar een echte  Amerikaanse truck geparkeerd staat, een blikvanger.    Wat straatjes door den boer zijne erven en zandwegjes komt toch de Quad van daarstraks me tegen gereden, opnieuw met ingehouden snelheid.    De ruspost is voorzien bij een farm equipment bedrijf, motorische uitrustingen voor land-akkerbouwers en tuinbouwers.  Binnen in de immense hal en de club heeft ruim zitjes voorzien en de keuken biedt vanalles in dranken warm , koud en etenswaar.   Prima verzorgd!   Na deze rustpauze stuurt de parkoersuitzetter na kort asfalt de natuur in.  Smullen van de herfstkleuren wordt het.  . Gaan langs een campinghek, afzetting achterom hier het  toeristisch pad de Bontvenroute op, door bladerdekens en smalle bospaadjes, een doorkijk intermezzo van uitgestrekte weidegebied, met vee nog rijk aanwezig alsook schaapskuddes.   Het gaat nu de befaamde Strabrechtse heide in, en ook op.    Over wildroosters alwaar veel schotse hooglanders vlak langs ons, veilig toch, achter pikkeldraad, grazen.  Ze negeren me volledig.  Kom na bos aan wijdse zichten op het vennengebied van de heide over grindfietspaden.  Zie gaandeweg enorm veel en soorten paddestoelen, verspreid maar ook hele kolonies, bij elkaar.  Het is een waar lusthof.   In geuren en maten, inderdaad de herfstgeuren kietelen mijn neusgaten.  Het is volop genieten hier dat ook.    Volgen ook een Onderduikersroute-pad en komen langs een historische plek met uitlegbord, en platte grond met uitleg, fundamenten van ex-bewoning, was o.a schuilplaats van geallieerde piloten en onderduikers om het werken voor de vijand te ontkomen.  W.O 2 dus.  Was een indrukwekkende plek, althans maakte veel indruk op me.   We worden daarheen en omheen, langsheen  gestuurd met bepijling zonder paden, loop op zachte bosgrond.    Het ligt en lag ook destijds verborgen in groen waar nooit niemand kwam of ook maar kón komen.  Loop  daarna aldoor bospaden en wegjes tot aan een recent gebouwde uitspanning.  Heb het inmiddels wat warm gekregen bij temperaturen van 19 graden.  De zon schijnt onbarmhartig, en soms is de lage zonnestand wat lastig ook met mijn zonnebril op.   Kom randje bos langs een enorm groot bloemenveld, waar de bloemen nog welig groeien zo ver het oog rijkt, dahlia's  volgens mij {?}   Veel is al geoogst, maar toch, een weelde aan bloemenpracht.  En voort gaat het weer door bospartijen met paden bedekt met bladeren.    Na bossen uitgestrekt kom ik langs een enorme tuin in het bos alwaar een beeldhouwer zijn kunsten tentoonstelt.  Ik herinner me deze tuin van jaren geleden toen we deze mochten bezoeken tijdens de OLAT- wandeldriedaagse vanuit Geldrop. De Kempische wandeldagen.    Toen mochten we een droomwerk van een tempel in aanbouw aanschouwen.   Een hels karwei was het.    Tussen de bomen door onderscheid ik nog diverse beeldhouwwerken, en bouwsels.  De z.g. zonnetempel openbaart zich ook.    Geraak nu aan een doorgaand wegje, wat verkeer.  Steven  direct op Lierop af, maar toch , onder kleurige oude eikenbomen door met aldoor vallende eikels, opnieuw een afdraai over eikenwegje nog opvallend groene bomen {!!?} ,,  door heen boerenerven gaat het de kom van het dorp in, huisjes allerlei langs, oude en nieuwe  torent daar de oude koepelkerk boven een park uit.  Een ommetje zogezegd.  Een besluitende draai het dorp in, kom ik aan het Jagershuis, de finish dus, waar het ook op het terras een drukte van belang is, met dagjesmensen, wandelaars, motoren geparkeerd staan van een motorclub, toerfieters, het is even lavreren, om binnen aan het afmeldburo te geraken.  Blijkt zonder meer een geliefd plekje te zijn voor dagjestoeristen.  Ik maak de leden van de club en achter de afmeldtafel een groot compliment.  Dat was verdiend.  Hele stukken van het parkoers waren helemaal nieuw.  Ik ben dik tevreden, en dat waren Belgen in het etablissement ook eens met me, en die zijn wat gewend of verwent beter gezegd en dus kritisch.  Een echte natuurtocht.   Het  deelnemersaantal lag naar mijn zicht en gevoel ook erg hoog.  Dik verdiend ook.    Een echte herfsttocht ook, in stralend zonnig weer.    Volgende week staat Veldhoven op program, atletiek en wandelclub  GVAC.   Verwacht ik zeker na de ervaring van eind September weer veel van.   Een nieuwe loot aan de wandelstam.  Zie hun website: gvac.nl.    Tot daar en dan.  Ik groet u lezers met "Houdoe". Volgende week dan. :::   Van  Peter Heesakkers 

01-11-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Als ik mijn woonstraat uitwandel, sta ik toch even stil om een voortuin te bewonderen, welke geheel in Halloween-stijl  ingericht is, met griezels en skeletten,  Spinnen en webben, spoken en zo meer.   Sfeervol toch. Het is de eerste in de rij en wie weet zal het best veel navolging vinden.   Het is nog grijs weer, maar de weerman is toch optimistisch vandaag.  Op het station van Boxtel  vanaf het perron een lange trap naar boven om hoog over de emplacementen te gaan, en achter de hal  weer in de lange steile afdaling.  De weg naar de startlokatie kan ik dromen, al is deze bepijld.    De parkeergeleiders hebben veel werk, aldaar, er moeten aldoor nieuwe plekken gecreëerd worden , want het rijdt druk aan.  In het Jacob Roelandslyceum is een nieuwe startzaal voorzien, vorige keer in ontspanningszaal, nu in de sportzaal.  Het is levendig druk aan de inschrijfburo's, hele rijen, ik wacht mijn tijd en begin mijn ronde door de zaal met handen schudden, praatje her en der, en schuif aan zodra de drukte minder is.   Prachtig, altijd het weerzien van de echte regelmatige deelnemers, velen al jaren achtereen, hoor en zie ook veel nieuwkomers, en de tongvallen verschillend uit den lande, maar ook de zuiderburen hebben het ontdekt hier.     Ik dacht de parkoersrichting al te weten, maar dat was buiten de waard gerekend.  Een heel nieuw parkoers heeft de ijverige parkoerscommissie ons vandaag voorgeschoteld.  Het zal globaal gaan richting Vught-Haaren-Helvoirt-Esch.   We ontkomen er niet aan, om langs oude rijksweg, en een woonwijk met honderden appartementen door te steken. Tegelpaden, asfaltpaden, fietspaden koophuizen langs, sportveldje, zwembadgebouw, bebouwing uit en daar begint het herfstkleurenfeest, een doorgaande weg met oude eiken, linden en beuken even langs en oversteken, een pretpark langs waar aan de ingang in heuse grote een dinosaurus staat.  Even langs en over fietspadje en dan natuurgebied Sparrenrijk in.   De Aanloop geeft een duidingsbord toepasselijk aan.  Het is meteen een feeëriek gezicht de vele herfsttooi.  Groenblijvende boomsoorten als spar en bladbomen die vaak hun goudkleuren en ander herfsttooi tentoonspreiden.  Een áááh klinkt in de wandelgelederen en kamera's klikken  constant om me heen.  In ganzenpas gaat het door dit bos slingerend want erg smalle paden, en ook de geur van rottend herfstblad vult de neuzen.   Paddestoelen bij de vleet ook in alle soorten en maten.  De grond is bedekt met kleurig blad-afval.  Jawel, definitief, het IS herfst.   De zon breekt plots door het tot dan toe grijze wolkendek.  En zal voor de rest van de dag uitbundig schijnen en de kleuren prachtig aanlichten.  Omzeilen een afgezette route voor, bosdravers, een bostrimloop in aantocht blijkt, atletici dus.  Aller bewondering mijnerzijds toch en respect.  Fietspad volgt na grindig paadje, doorheen het bos.  Een provisorisch brugje.  Een gans blijft langs het hek staan.    Een hortensiakwekerij.  Een bezoekerscentrum, omtrent wandelgebied.  Het is echt herfst.   Een fantastisch kleurenpalet.  Overweg oversteken, een groensingel in, wat eindigt in knotwilgenpad, tegenliggende fietstoeristen. Puinsteen paden, herstkleurige struiken weerszij.  We zijn in uitgestrekt gebied het groene woud genaamd belandt.  Even wat nieuwbouw van nog echt dorpke Esch aantikken.   Door dorp uit brug van Essche stroom over, landelijk in.  Langs slagboom bos weer in.  Kom aan een groot ven , waar deze streek rijk gezegend mee is.  Hier draaien we deels omheen via smal op en afgaand eenmanspaadje.  Het is genieten hier van alle groen en de waterspiegel.   Een sportcomlex sportpark beter, langs of achterdoor beter waar sporters elkaar toeschreeuwen.    Nog een zandpad, een verharde zandweg volgt, ga dan een asfalt-wandelpadennetwerk een park eigenlijk door.   Denk even dat er iemand met de knieën op de grond voorover ligt of zit, op een kleed van plastick ligt, dat deze gebeden naar het oosten zendt, blijkt een fotografe te zijn, die onder een boom een paddestoelenzee vastlegt.   De foto's worden ons trots getoond, digitaal dus,  juweeltjes.  Mogen kort hierna pauzeren in een wat groot uitgevallen scoutinggebouw..  Na deze pauze even tegen route inlopen, volgt weer een bosroute, een grote bospoort door.  Overeind  heet een wegje.    Volgen nog Essche Baan en Pickensteeg duidelijk de weg terug naar Esch.  Voor het dorp de brug van Essche stroom over en daarlangs een graswegje .  Informeert een dame  geïnteresseerd vanuit haar achtertuin waar al het wandelvolk vandaag toch vandaan komt.  Vergt even uitleg.    Bij een stuw afslaan in smal paadje de wijken in.  Bebouwing uit een schitterende  groenstrook in, na een poos doorgaande weg op fietspad, middels hekwerk, of poort beter.  Na groensingel  volgt een poos asfalt langs velden , akkers, weiden, een knuffel met belangstellend rijpaard langs de draad.   Veel akkers, en  al binnengehaald maïs en andere veldvruchten.  Akkers al winterklaar, keurig geharkt.  Boomgroepen in herfstkleurentooi vlammende kleuren ook, langs deze weg.    Komt toch de spoorweg weer in beeld en gaan we Boxtel binnen.  Leren stadje oud en nieuw uitvoerig kennen.  Ontwijken het oude centrum.  Komt ook de Dommel { ja alweer }, in beeld.  En bereiken al gauw weer de finish in de sportzaal van het lyceum.  Daar is het nog gezellig nablijven met de overige wandelaars en bekenden natuurlijk, die er al zijn en nog binnendruppelen.   Sfeertje, dat wel.    De club had het weer prima voor elkaar, en de vrijwilligers op en langs de route.  De kortere routelopers konden met een bus  verderop op de langere parkoersen aansluiten, en mee teruglopen, en konden zodoende ook een prachtroute voorgeschoteld worden.  De consumptieprijzen en bediening waren zonder meer populair, en dat maakte dat velen zo niet de meesten wat nableven.  Oergezellig zo.  We kijken terug op een schitterende, geslaagde herfsttocht. In al haar natuurlijke glorie, feestelijk gesierd in herfstkleuren.  Zeker om hier terug te blijven komen. Volgend weekend lonkt Lierop --   { Hermode}  Een al jarenlang begrip in de gemeente Someren.   Zeker en vast ook weer in herfstkleuren en sfeer. Tot volgend keer weer beste lezers/volgers.  Gegroet en Houdoe!

Peter Heesakkers   

25-10-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op een onwezenlijk tijdstip, 'sochtends vroeg staat Noud aan de voordeur.  Hij heeft nogal wat op huis gaande stappers, kroeg en discogangers getroffen op zijn gang naar mij zo vertelt ie.  Even broer Wim afhalen in Veldhoven en we gaan op weg naar Reusel vlak aan de grens met onze Belgische buren.   Als we Reusel naderen worden de eerste nevelflarden zichtbaar.  Met de eerste leden van de organiserende club nemen we al gauw de eerste parkeerplaatsen in.  Snel wordt alles in gereedheid gebracht om de eerste vroegerikken te ontvangen.  Noud heeft zich beschikbaar gesteld om  het projectiescherm en de diaprojector met bijbehoren te installeren.  Al rap zien we ze binnendruppelen de langste afstanders { lopers} , en hun prestatieve acties zijn af te lezen aan shirts en jacks.  Bij het startsein stuiven ze de zaal uit.   Ik wacht mijn tijd rustig af, mijn eerder voornemen, heb ik in de kast gezet, mede indachtig het voorspelde regenachtige weer vandaag.   Het zou droog blijven verd....Plots vraagt de vereniging actie, en in no-time zitten we gevieren Noud, Wim, Ruud Horst, medewerker/inzender Beneluxwandelen en ik  stickers op de routeblaadjes te plakken alsdat het evt. noodnummer voor onderweg ten laatste veranderd is.  Gaat razend vlug.   Als de langste afstandmeute de zaal uit is, komen de overige afstands-aanmelders binnen.  Na de gebruikelijke praatjes, ontmoetingen, wederwaardigheden uitgewisseld te hebben mogen wij er dan op losgelaten worden.  Even wat nevelige straatjes en dan de wijde wereld in van den buiten.  Het zicht wordt flink ontnomen want het is erg mistig geworden bij de zonopkomst.  De kerkklokken van het dorp luiden ons uit.    De tocht zal plaatshebben op den zuider buurmans gronden vandaag voor toch wel dik 80%  Even een perceel bos door asfalt en veldwegjes en een erg groot koolzaadveld, in gele bloemenzee langsheen.  Vallen ook de duizenden spinnenwebben in dauwdruppels op langs de paden en wegjes.    Wat wandel knooppuntpalen voorbij is al na ruim vier kilometer, de verzorgings post.  Indachtig de dan na deze, mogelijk wat late post verwijlen we maar even toch, kopje koffie en brood laten we ons goed smaken.  We blijken aan de landsmeet te staan, de stand misschien op de grenslijn, of net ervoor.  We zien het aan de veranderde duidingsborden als wandelroutes.    Jawel we lopen direct België in de gemeente Arendonk, provincie Antwerpen.  Een ruim omdraad gebied met verscholen bunkers, nog uit de z.g. Duitse bezettingstijd, zo vertelt men, zijn toch zichtbaar.  De mist trekt snel op, en de zon schijnt volop vanaf hier.  We trekken de bossen en landschappen van de Belgische Kempen in, zien duizenden zwammen, en het verkleuren van het blad der bomen vertelt dat de herfst nu echt zijn intrede doet..  Het blad valt altoos om ons heen.  Eikels vallen met een plof massaal uit bomen en de kastanjes eveneens.  Wonderwel wordt er niemand geraakt. Bolsters liggen bezaaid op de grond. Toch zien we ook nog bloeiende erica, de paarse heideplant.  We genieten van de onmetelijk lijkende bossen, nu en dan onderbroken met veldjes, akkers en weiden, de doorkijkjes her en der.  Natuurtocht in optima forma.   Achter een wand aan een bosrand staan borden met opschrift "Bezet", hè, hoezo?   Gluren er toch achter en zien kinderen met ezels rijden en spelen, en verzorgen. Gaan dwars door veld met vuurkorven, die nasmeulen.   Eindweegs verder is het even zo droog en veilig als mogelijk van door diepe tractorsporen  omwoelde wandelpaden, voorzichtig te sluipen.  Enorme trucks voorbij onbemand blijken er houtkapwerken plaats te vinden als we stapels palen hout en stammen zien.  Een verhard wegje overstekende brengt een pad en weg ons bij het Theehuis, zomaar in de wildernis op de gemeentegrens met  Ravels en Arendonk.  Het ziet er met tuinen wat blokhutachtig uit de bouwsels, en vrij nieuw ook, maar binnen is het een en al gezelligheid.  Theehuis Op Talander, wat het ook betekenen mag.    Lopen na die rust een stuk tegen de route in om een graspad in te gaan na weer voorzichtig door diepe tractorsporen te ploeteren.    Een weide met ezels langsheen.  Bij ons loopt een kraninge 90plusser, die stevig mee stapt en zijn zegje doet.  Tjieu uit Weert.  Kan veel verhalen, en dat doet ie dan ook.  En nog helemaal bij z'n positieven.   Graspaden sturen ons door moeder natuur, langs weiden kleine vergezichten, verwilderde velden, een oude witte eenzame monumentale  boerderij.   We treffen een jonge familie met een ezel aan de wandel die pauzeren langs de wandelroute.  De ezel doet zich tegoed aan het aanwezige groen. Natte graspaden vooral tot aan weer een kapot gereden door boswerkers modderig en glad wandelpad. Trekken we dwars door de omsloten natuur een wat erg lange route door velden en bossen pad nu en dan droog, asfalt of verhard zand.  tot een veldwegje waar we in de verte bebouwing zien.  Dit moet  Arendonk zijn vermoed ik.   Tussen de bomen een afgebakend terrein van wat ik dan vermoed een vakantie-oord, en of camping. Gaan in bebouwing een fietspad op langs een B-weg en kom dan aan de ingang wat blijkt een opvangcentrum of kamp voor {economische} {??} vluchtelingen te zijn.  Fedasiel genaamd.   Een paadje brengt ons aan een ijzeren balkbrug enkel, dat wel, met leuning, vervolgens aardappelvelden en anderzijds weer koolzaad door.  Even verderop komen schoorsteendampen, en bij een oorlogsmonument, onze neusgaten binnen. { Houtstook}.  Zien tegelijk ook een zaak in houtkunst tentoongesteld aan den volke.   Witte schermbloemige plantensoorten nagebleven van voorbije zomer, omzomen ons smalle pad.  Een schuilhut, die eerder half onder de grond liggend doet denken aan schuilplaats tegen vijandelijkheden van voorbije wereldoorlog. langsheen, gaat het slingerpadwerk klompjespad genoemd  een bos weer door met opmerkelijk grondgroen en groeisels.  Ik vermoed weer op Neerlandse bodem te zijn aanbeland intussen.  Een eenzame appelboom  aan een draaipad, waaronder massa's appels liggen al.  De zon duikt weg in een grijs wolkendek intussen.   Zowaar is daar de volgende OLAT-rustpost tussen het groen opduikend.  We laten ons de door Willem de kok van de ploeg verzorgers, ons de Bele-vensoep, vanwaar die naam{?},,  goed smaken, met een belegd broodje en koffie na.  Zittend op drukbezette bankjes.  Een asfaltweg brengt ons aan de oversteek doorgaande verkeersweg langs wat vertier brengende bouwsels, zien op afstand het oude douanekantoor aan de grenslijn gaan weer bomenweg in met kastanjes en beuk, en weer hoor je de boomvruchten vallen om je heen, en worden dan een smal pad op gestuurd, dat zich door landschappen slingert, langs een minicamping die er nu verlaten bij ligt.  Een wei met witte koeien langs.  Vlaren heten ze dan geloof ik {?}..   Over z.g. duiker stappen we wat bij mij een provisorische brug is een soort overgrote rioolpijp.  Mogen dan een gloedje nieuwe woonwijk inwandelen, mensen- in- betere- doen-woningen.   Blijkt alras de zuidelijke wijk van Reusel te zijn.  Ken Reusel van vroeger jaren als grensdorp met doorgaande dorpsstraat met zijwegjes, en verbaas me nu van de uitgestrektheid ervan.  Worden door groenige wijken gestuurd.  Plots is daar de mij vanouds bekende Dorpsstaat dan.  Steek die over en dan tussen winkelgalerijen en appartementengebouwen ben ik duidelijk in het centrum, en dient zich de finish aan. Het dorps cultureel centrum met vanalles dróp en dran en binnen.   Het was vandaag weer ouderwets "Echt OLAT", is de trotse slogan van de club.  Een uitmuntende verzorging. Schitterende routes, natuurrijk, met zorg uitgezochte wandelpaden en wegen.  Noud heeft weer eens zijn opmerkende camera rond laten waren op en langs de route.  De foto's zijn weer te zien op de clubsite WWW.OLAT.NL  ga naar foto album of picasaweb.  Mogelijk later deze week op hun site gepubliceerd.  Ik en we gaan weer zeer voldaan naar huis, we verlaten de zaal op twee nablijvers na.... We grinniken dik tevreden, en voldaan,het was weer het OLAT-dagje wel. Pakken snel zijn projectiespullen en camerawerk in, en zijn er vandoor.  Volgende week lonkt Boxtel weer, die mij ook lokt.  Tot het lezersvolk roep ik weer : Houdoe, en tot volgende keer.   Gegroet, het ga u goed. 

Peter Heesakkers    

18-10-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De eerste tijd is wat ongemakkelijk in de overvolle streekbus met scholieren, en werkpendelaars.  Op weg naar Steensel dus.  De startaccommodatie is zonder meer prima voorzien en mogelijkheden voor velerlei activiteiten.  Het ontmoetings en activiteitencentrum van het Kempense dorpje.  Noodt tot langer blijven, maar toch, helaas, maar de tijd dringt en begeef ik me op weg.  Aan het einde van de bebouwing steek ik de doorgaande weg over, na eerst twee betonmolen-- wagens die hun inhoud naar een te verbouwen woning pompen, te passeren, en een heggepaadje in, een grindpad, en al meteen het bos in.  De  eerste herfstkleuren verwelkomen de wandelaar.  Bos weer uit links meteen rechtsaf beland ik op een rustige asfaltweg met her en der bewoning.  Maïs speelt als akkerproduct weer de hoofdrol vandaag.  Ga vervolgens een graspaadje in  de velden door en de parkoersuitzetter vermeldt dat links van me de oorsprong van riviertje de Gender ontspringt, een zijtak van jawel De Dommel.  Zie nog maar een droge sloot, welke zowaar verderop inderdaad water verzamelt, maar nog niets wijst op een beek of riviertje.  Er zit n.l. nog geen stroming in.  Ik geniet vergezichten langs  de beek gaande weiden, weidevee,  alpaca's, akkervelden en rechts van me komen de contouren van het dorp waar ik startte in beeld weer.   Een Mariakapel voorbij, moet ik een geleidelijke helling op na eerst uit een diepe droge sloot geklommen te zijn.   De helling leidt me per viaduct over de autoweg E3/A67/ E34, dit laatste voor onze zuiderburen die tussen Antwerpen en Venlo loopt.  Bezie de eindeloze rijen als goederentreinen vrachtauto's alle naties, met daar langs de rijen auto's onder me doorgaan.  De wereld draait door.  Daal weer geleidelijk af en ga weer de bossen in.  Geniet van de kleuren en boomsoorten aller leeftijden.  Gaandeweg vallen de eerste bladeren om me heen, en zal ik verdergaand duizenden paddestoelen ontwaren, aller soort en maat of grootte zo men wil.   Herfst ten voeten uit, nou ja de wind en regen ontbraken nog maar toch.  De koude miezerregen kwam pas op het einde der tocht aan bod.  Ook de herfstgeuren laten zich gelden.  Kom even later aan bosbewoning van mensen in goeden doen, en dan staat de  van de club fameuze verzorgingswagen, geposteerd aan een sportcomplex.  Als altijd, tref je daar weer je vele wandelvrienden, en bekenden en ook Hennie tekent present jawel counterpart van Theo.  Hennie houdt het op korte afstanden nog, en hare Theo, maakt zijn ommetje op langere afstand.   Na gezellige begroetingen en korte gesprekken ga ik weer verder, ik twijfel nog of ik langer ga vandaag, maar dat zal later dan alsnog gebeuren.   Haal veel lopers in, en doet me besluiten om langere afstand te gaan.   Welliswaar in mijn uppie, meest.    Een lange rododendronheg langs kom ik op een wat erg modderig paadje, ga weer een droge sloot doorzakk en en klimmen, wordt omringt door stukje weilanden even, om dan voor me een erg donker bospad in te moeten gaan .  Even besluit ik een lichtschakelaar te zoeken, maar gelukkig enkele tientallen meters lang.  Is er het daglicht weer.  Beland na even wat bouwsels dan weer echt in de wijdse natuur van dorpke Knegsel en prachtige oude bossen met lanen eik, beuk en zo meer met daartussen bospercelen een en al rust.   Majestueus gezicht die overwelfde boslanen.   Bos weer uit ontvouwt me een grote akkerruimte met verspreid aan de einder wat boeren hoven.  Het is stil om me heen en door wijds landschap met zware wolken zet ik me voort.   Wat asfaltweggetjes, dan een omleiding wat tevens meer landbouwvoertuigen met zich meebrengt.  Tractoren die me passeren met regelmaat en ik eerbiedig de wegkanten opzoek, voor deze mastodonten, en nu en dan ook personenauto's.  Ze wuiven me allemaal toch bijna ter begroeting.   Mag dan eindelijk weer de bospaden in en langs oude opgravingen uit de préhistorie, kenmerkend met grafheuvels ronde bulten met gras en  palenkransen er omheen.   Waar asurnen en gebeenten en andere attributen gevonden zijn.   Onze verre voorouders dus.   Plots bemerk ik  een stuk route op te gaan van vorige week nog in Veldhoven, ga weer door velden, steek een wegje over en bewandel stalen platen en betonplaten zelfs. Kom langs een diepe kuil waar wat waterleidingbuizen oprijzen in aanbouw, om later de akkers mee te bevloeien.  Hoor dan ook een bosfazant roepen.  Een berkenwegje dat Steensel met Zand-Oerle verbindt, volgen met veel nieuw bermgroeisels planten en bloemen, grassen zoals eerder onderweg al opviel.  Draai om dorp heen wegjes langs wat boerderijen om dan een bosweg te volgen, een waakhond aan erf die me welkom heet, denk ik....,  naar de rustpost kantinewagen.  Hier besluit ik voor een extra lus en dus afstand.  Ik lust er wel soep van.  Draai om sportcomplex heen, de bossen weer in langs boorden jonge dennen , hoge grassen en zowaar geel hoog gras in een veldje met sluippaadje.  Hoor nu geraas van de E34 weg, maar blijven uit de buurt en ga via graspaden de rust der bossen door.  Eindeloos door de natuur in herfstpracht. Het fameuze E3 strand  van de streek in volle rust nu achterdoor, middels asfaltfietspaden en later sprokkelhout/graspaden.   Langs draadhekken van de grootse plas, zet later in bos het sprokkelpad door volgen doorkijkjes van bosranden naar den boer zijnen  akkervelden  en weidegebieden.  Nogal wat splitsingen volgen, in de stilte van het bos om me heen.  Plots herken ik een splitsing van begin van mijn wandellus en zie sportterrein  weer, en weet dan de rustpost in de buurt.   Ik passeer deze echter nu en wil voort, wetende dat het nu niet echt ver meer is, naar Steensel.  Raak aan de klets met een wandelaar, bezie dat de post maar enkele zitters telt nu.   Als gewoonlijk, zijn kortere afstanden altijd in trek.   Via fietspaden , asfaltwegjes en zandwegen en paden, onderbroken met akkervelden en plukken bos, geraak ik weer op de helling naar de E34 aan het begin van de tocht, en nog immer drenst het oneindige verkeer onder me door, eindeloze treinen van trucks en auto's.  Geraak nu aan de bebouwing van Steensel en ga wat straatjes door.  In een voortuin zie ik een vijver met reusachtige Japanse vissen  de zogenoemde Koi-karpers rondzwemmen loop dan achterdoor de oude toren bij een laat ik zeggen later gebouwde kerk.  Dertiger jaren mogelijk van vorige eeuw.  Steek doorgaande weg weer over die dorpje doorsnijdt en meld me af bij het ontmoetings/ontspanningscentrum.  Op de parkeerplaats vanmorgen nog boordevol als ook de omringende straten, met opvallend veel rood-witte Belgische nummerborden van onze zuider-wandelvrienden, zijn nu goeddeels leger.   Een teken toch dat deze club ook daar aanslaat, en aanspreekt, geheel terecht trouwens.  Neem er nog ene na in het gezellige café van dit centrum en bemerk als ik buiten kom, en grijze lucht en lichte miezer.   Dit kon deze club niet meer verstoren en deren in aantal deelnemers.  Ik heb een schitterende wandeldag gehad, weer een echte Kempense tocht in al haar natuurschoonheid en afwisseling.  Prima routebeschrijving en  de bepijling was ook af.   Evenals de kantinewagens en verzorging.   Hulde aan de vrijwillige medewerkers.  Nog even een anecdote tot besluit, een van de vele trouwens:  Men noemt Steenselnaren in de streek Nun Stinsele Pier, zoals meer dorpen en steden hun bijnamen uit de grijze oudheden verworven hebben met soms enige spot of rivaliteit ten grondslag.   Zo kent men ook de Haopertse gaoper,{ Hapertse gaper } en de Blaalse went. { Bladelse wind} --{buil} of scheet}.  Men spot als dat er in Steensel maar één magere pier leeft vanwege de schrale grond.   Het verhaal is dat de pier zo goed werd ontvangen en te eten kreeg dat hij begon te groeien als kool.  Het werd een echt wonderbeest van verbazende afmetingen door elke Steenselnaar bemind en verwend.  Iemand had hem eens een flesje cognac te drinken gegeven, met als gevolg dat hij wild met zijn pierenlijf begon te slaan, zo erg dat hij een ernstig gevaar voor de veiligheid van het dorp werd.  Men legde toen de pier aan de voet van de nu oude toren vast, aan een grote ketting.  Het pleit{te} toen voor de stabiliteit van de toren dat deze toen niet omgevallen was.  Maar zo gaan er nog meer sage's over in de rondte Dat vindt u terug op www.dehollekes.nl link:  De Stinselse pier.  In het dorp staat ook een standbeeld van de pier.  Nu zondag komend weekeinde ben ik even afwezig vanwege een evenement in mijn woonplaats.  De week daarna staat zeker de najaarstocht van wsv. Olat vanuit Reusel op mijn agenda. Reusel ligt aan de Belgische grens bij het Antwerpse Arendonk.  De streek spreekt me zeker aan, niet te missen dus.  Zie www.OLAT.NL.  Ik groet u weer beste lezers/volgers.  Tot volgend keer.  Een Brabantse groet: Houdoe, ofwel houd je goed. :::  Peter Heesakkers.

07-10-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Vervelend,  alweer op dezelfde dag heeft WSV Nuenen ook haar  wandeltocht.  Daarentegen:  Ik loop al enige jaren met de gedachte, om ook de atletiekclub van Veldhoven te bezoeken welke een van de clubs is die wandelen in hun pakket toegevoegd hebben.  Hoewel lid van de wandelbond, staan ze niet in de landelijke wandelkalender vermeld....

Het is even gaans vanaf de bushalte, tot aan de rand van de gemeentelijke bebouwing.  Een goedbezette parkeerplaats valt me in het oog, maar toch ook routepijlen naar de startlokatie bevestigen het evenement.  Het is het sportpark van de atletiekclub waar ook wedstrijden plaatsvinden.  Ik stap het terrein op, en daar staat een enorme hoge bergwandelschoen opblaasbaar op de binnenplaats, ga de kantine in, en ik heb bij de hele entourage al meteen een goed gevoel.  Krijg bij inschrijving een prima routebeschrijving mee, die me helemaal aanspreekt.  De bepijling is onderweg ook af, zo zal later blijken.  Ik ga bij start al meteen het veelgeprezen Kempenlandschap in.  Veldwegjes met enorme maïsvelden vooral en bietenvelden.  In de velden klinkt geregeld geschut van jagers.  Dat geluid zal navenant wegsterven gaande de route.  Het wordt vandaag zonder meer Kempenland op z'n mooist, en wat men ook van de Kempen verwachten mag.  Ik passeer een hooiende tractor.   Volg wat T-splitsingen.  Ga een pad langs een veldschuur in, een echte paardenwei langs.  Kom dan een gehucht binnen Zandoerle genaamd met het fameuze veldkanon op het plein als getuige van de vroegere oorlogshandelingen.  Een leuk driehoekig plantsoen met oude eikenbomen omringd.   En een min of meer grote Mariakapel.  Rondom me vallen met doffe klappen gedurig eikels uit de bomen.  Zie en passant het groen der bomen al de eerste herfstkleuren vertonen.  Het lijkt gedaan met de zomer, wie weet een indian summer nog in het verschiet{?}    Volg dan weer even klinkerwegjes en asfalt met de Kempense rust, om een zandwegje te nemen even verderop..  Kom voorbij een als park aangelegd bosperceel waar een route doorheen loopt die verteld over oude opgravingen middels stenen met opschrift en tekeningen wat men waar en hoe aantrof.  Dan direct aan de bosrand staat een terras en  stand met eet en drinkgerei van de club.  Zo heerlijk in het weidegroen gesitueerd.  Deze vorm van rustpost is in Brabant steeds meer in aan het geraken.   Na deze post ga ik een asfaltfietspad op de bossen in.  Herfstige luchten, en paddestoelen aller vorm grootte en soort zijn mijn deel.  Vaak oude sparren, maar ook andere boomsoorten zijn gemengd en rijkelijk aangepland.   Volg pijlen gedwee, maar houd ook het papier bij de hand vanwege almaar wisselende paden.  Het is een echte herfstdag, strakblauwe hemel, een noord-oosten windzucht, en rondom 17 graden.    Op afstandssplitsing kies ik voor de langste afstand, en het blijkt een route vol natuurgenot te worden.  Loop ergens achter Wintelré door richting dorp Vessem en geniet intens van de  schitterende Kempense natuur.  Aan de route zijn duidelijk natuurkenners en liefhebbers bezig geweest. Laten ons van het summum van natuur genieten.  Kom aan een groot ven, nou ja meest drooggevallen door toenemend huishoudelijk watergebruik, vermoed ik, maar het heet nog het Vessems ven.  De bodem die  meest drooggevallen is, is begroeid met allerlei wilde planten, bloemen maar ook rietkragen.  Ik geraak helemaal in mijn nopjes in dit gebied en geniet met volle teugen.  Volg een hele reeks met grassen en mossen begroeide paden welke veelal met sprokkelhout bedekt zijn, en knapperen onder mijn schoenzolen.  Nu goedbedoeld voor de wandelaar, en kennelijk is het parkoers in droge zomertijden uitgezet, volgen een reeks motorcrosspaden met diepe kuilen en even zovele plassen.  De schuine kanten van die kuilen  houden me alert, indachtig de gebeurtenissen me overkomen in Steensel een jaartje terug.  En de gedenkwaardige valpartijen op de gladde modderige paden, ook toen daar.  Ik breng het er heelhuids van af toch nu.  De vele zware regens voorbije weken, die een lange droge periode afsloten, hebben hun werk gedaan, maar gelukkig wordt dit later onderweg veel beter.  Het is een prachtig ommetje deze route, vooral oude sparrenbossen, en verder allerlei boomsoorten sieren de natuur.  Ik geraak met wandelvrienden in gesprek als ik de rustpost weer bereik, en besluit met hen verder te gaan.    Maar..... Pas later kom ik erachter dat ik over ben gegaan op een kortere route.  Ik haal mijn papier voor de dag en ontdek dan de vergissing.  Het parkoers dat ik deels mis laat op papier veelbelovends zien, jammer dus, maar terug gaan is niet meer aan de orde voor mij.     Gedane zaken nemen geen keer.   Jammer blijft het, niet opgelet, en zo te lezen een mooie omweg, mag ik vergeten.  Volg een bosrand een poos  landschap randje bossen, met weiden en bewerkte velden, en een vergezicht  op de einder waar kleine stapelwolkjes zich openbaren.  Zilveren vogels landend voor Eindhoven Airport zien we op afstand met regelmaat.  Onze koers is dorpje Knegsel een de acht zaligheden, bij alle plaatsen die in de streek met de namen op sel eindigen.   Padenwerk blijven ons deel, door velden, langs boomkwekerijen, plantenkweek ook.  Dan na dit intermezzo, mogen we toch weer de bossen in, en het houdt niet op ons de mooiste paden voor te toveren.   Dan veel later, opnieuw gaat het de velden in met maís en ander akkerbouw.  Hoor een luidspreker nu voortdurend door het stille ruime landschap, allerlei aanwijzingen en mededelingen doen.  Zie in openruimte de contouren van Veldhovens hoogbouw opdoemen, en dan wordt mijn vermoeden juist.  Ik ben nu weer in de buurt van het sportpark van de organiserende club GVAC , {De Groot Veldhovense Atletiekclub}  We eindigen in een ommetje om heggewegjes aan de ingang van het sporterrein waar nog steeds als vanmorgen al, activiteiten plaatshebben, valt op dat vooral echte jongeren actief zijn.    In de kantine heerst een gezellig geroezemoes een echt dorpse sfeer van ontmoetingen met wandelaars en bezoekers van het andere sportevenement.    De consumptieprijzen zijn aantrekkelijk, de sfeer prima.  Een zeer geschikte startlokatie zonder meer.  Voor wandelingen.  Ik kijk terug op een zeer geslaagde tocht, met schitterende natuurrijke parkoersen.  Heerlijk dolen door het Kempense landschap.  De kersverse voorzitster nog even een praatje mee gemaakt.  Zij vindt ook dat de tocht een vermelding verdient in de landelijke wandelkalender van de bond, en ook op de bondssite daar kunt u de tochten van de  landelijke gefuseerde wandelbond KWBN, www.wandel.nl vinden.  Ze belooft er werk van te maken.    Tochten die zeker aan het wandelprogramma toebehoren om ze te bezoeken verzeker ik u.  Een absolute verrijking voor wandelen in de streek van Zuid-oost Brabant.  Heb haar ook bedankt voor de wandeltocht vandaag, en ik kijk er zeker naar uit hier nog terug te komen.  Ik groet u beste lezers.  Tot volgend keer weer.   Houdoe!      Peter Heesakkers

27-09-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

EJOS:  De afkorting staat voor Eerschotse jeugd op stap.  Eerschot is de oostelijke wijk van St.Oedenrode.  Wat mij opviel op mijn gang naar de startlokatie, was dat daken van  rijtjeshuizen begroeid waren met gras en planten.  De startplaats is voorzien aan de noordelijkste rand van een uit de kluiten gewassen dorp, een campingkantine met alles eromheen aan eetgelegenheid, winkels en verblijf.  Buiten op de camping is het nog erg stil deze vroege morgen, alleen de sporadisch vertrekkende wandelaars en de vol rakende parkeerplaatsen vertellen over het begonnen wandelevenement.  Ik kom Jan H. uit Best tegengelopen vanaf de start, ik op weg naar de inschrijving nog, breng de jongeman in verwarring, hij denkt dat ik er de tocht al op heb zitten.    Ik vertrek na inschrijving , zie  meteen aan het begin een hele strook met balsemien.  Laveer bij de parkeerplaats tussen de aankomende auto's door, en wat opvalt zijn ter linker zijde de vele sporthallen voor allerlei kunnen op sportgebied.  Duidelijk, St. Oedenrode is flink en sportief in beweging.    Draai in ruime omgang via paadjes om de hallen heen naar de Zwembadweg een  z.g. 60 k.m. wegje met barrages, om verkeer af te remmen.  Recht voor me uit zie ik een groepje wandelaars welke verkeerd zijn gelopen, denk ik dan maar, even een gil dan, zij zetten hun tocht verder, mogelijk zomaar dagjesmensen.    Een wegje stuurt me dwars door golfterrein, en de eerste vroegerikken slaan er al hun balletje.   Hoor in de verten de kerkklokken van dorp Schijndel, ik geniet ervan en luister intens, wordt n.l. steeds zeldzamer.  De route vandaag gaat noordelijk en noord-westelijk van St.Oedenrode.   Steek een weg over een groenig donker  wegje.  De Schijndelse heide op aan, echter ik denk dat deze streek ergens in de grijze oudheid inderdaad een heidegebied moet zijn geweest, maar nu wel erg agrarisch aandoet.   De vijf k.m. afstand splitst zich van me af.  Plots wordt ik geconfronteerd met gelijke pijlen ook oranje van kleur, en zelfde vorm, maar behorend bij een wielercircuit van crossfietsers en renners vandaag.  Nu wordt het oppassen dus.  Er zit wel een sticker op de pijlen van mijn parkoers aangebracht door de wandelclub.  Volgt een lange asfaltweg, een slinger in Z vorm erin, en ontmoet ik in het landschap een schaapherder, met zijn grote kudde.  Enorm geblaat komt mijn richting uit ter begroeting.  Weer meteen links en dan rechts volgen andere weg of beter straatnamen.  Hoor op afstand schreeuwen op sportveld, jawel voetballers onderling naar elkaar, die elkaar aanwijzingen geven.  Mijn vermoedens zijn juist, ik herken nu deze weg en op afstand zie ik de contouren van dorpje Olland.  Kom langs een weiland waar een rijpaard belangstellend me opwacht.  Hij krijgt een knuffel, maar wordt afgeleid kennelijk, het beest kijkt achterom, en draaft plots van me weg richting staldeur, glipt binnen, kennelijk wacht hem daar een maal van de boer.  Tegenover de wei staan twee paarden en ik moet me excuseren, als dat ik vanwege een sloot langs hun draad daar niet bij hun kan komen.   Een van het duo schudt ook al van nee, als ik ze moet vertellen dat het niet kan. Het is tot nu een landelijke route vanaf begin deze tocht, maar zeker niet onaardig die Meierijse landschappen.  Ga met wijde boog om Olland zo lijkt, een brugje over, van de Ollandse waterloop.   De rust is voorzien in café Den Toel, nou ja rust, het café is overladen met clubjes toerfietsers, in clubkleuren, en de bediening is even wachten. In dit café is destijds aan de bar  een der nu grootste wandelclubs van het land bedacht en opgericht, OLAT{!}  Na de pauze gaat het voort, een groepje pijlen dus ook van de toerfietsers is even oriënteren , even verder op de splitsing ontbreekt onze pijl maar parkoersbrief biedt uitkomst, neem tegenovergestelde richting fietspad richting Liempde , en dit is een slingerend betonwegje, zuiver toeristisch, door een wisselend groenig landschap.  Even slaat de twijfel toe, ik mis n.l. vervolgpijlen, en hoewel een schitterende route  knaagt de twijfel, maar ik volg gedwee een clubje voor mij.  In de hoop van.  Een tuin met kallebassen of pompoenen, aller grootten en kleuren brengt afleiding.  Het fietspad eindigt als omschreven bij een kapel, en ziet, de pijlen zijn er weer.  Ben nu gerustgesteld, maar nog gemengd met de wielerpijlen, maar ik kan nu mijn papier weer goed volgen.  Een boerderij voorbij met ouderwetse waterput in de tuin, dan kort hierna een wegje rechtsaf, krijg ik zowaar een lange welliswaar, -- maar zandweg onder m'n voeten, verhard zand/grind, dus droog toch navenant.  Een wegje met kerstbomen omzoomd uit de kluiten gewassen, maar ook spar eik en berk,  al toch, door.   Ik  passeer geregeld stukken bosgebied, maar daar heeft de route-architect geen zicht naar.  Het papier verraadt me dat we in plaats gesticht in de vijftiger jaren vorige eeuw, Boskant genaamd zullen komen.  Kom langs sportpark en besluit daarvan de kantine op te zoeken, juist op tijd, want de rust in een voetbalwedstrijd is geblazen door de scheids, en heb dan op tijd m'n consumptie en zitje.  Krijg na de pauze hier wat straten door te gaan van Boskant, zal en kan de voorziene rustplaats negeren, en wandel de plaats al gauw weer uit, opnieuw een prachtig groenig wegje stuurt me in den buiten weer.  Kremselen heet dit wegje, wat dít is {?} .  Een doorgaande weg 60 k.m. z.g. oversteken en even verderop wegje Bobbenagelse weg in.  Herinner me dit als bomenweg maar zijn inmiddels gerooid, en er wordt ferm op gereden, ver boven maximum snelheid en is flink opletten.  De streek Meierij staat vooral bekend om haar klompenindustrieën en de populierenwegjes en bossen  bomen waaruit de klomp gemaakt wordt.   Gelukkig heeft het landschap ook diverse andere boomsoorten, struikwerk en bossages.  We mogen weer eindweegs verder van de druk bereden weg  af.   Zandpad Kinderbos in.  Het vangt aan met groot uitgeschoten aspergevelden, welke het landschap bij sieren.  Ga nog een schitterende oude villa voorbij met oosters aandoende contouren, veel serres balkons, veranda,s, een echte blikvanger om even te bewonderen.  Komt bebouwing in zicht van St.Oedenrode, maar we gaan keurig erlangs door landschappen, en een zandweg in, die me recht bij de zaal afzetten zal.  Fini dus.  Resumerend kan ik stellen:    Wat erg veel asfalt en beton te gaan vandaag, en wat te weinig zand en stukken bos.  De bepijling was wat vreemd, omdat in plaats van voor afslaan, ze gehangen waren voorbij afslag en dat was goed oppassen, en sommigen ook niet goed gericht waren.   Niettemin:  De route-uitzetter {S?] , had, {hadden} goed hun best gedaan en de route gaf prachtige zichten als op landschappen, onderweg.  Wel veel lange wegen en wegjes, en zandwegen alhoewel deze laatste wat schaars waren.   Er was wel veel moois te zien toch.  Wel had ik het idee soms, dat de route met de auto uitgezocht was....?   Gezien veel verhard.  Tja:  Ik ben verwend met de brabantse natuurtochten, juist in het deel dat rijk voorzien is ermee.  Ik neem nog een bakje troost en ga dan op weg naar huis.  Ik begreep dat volgend jaar hier geen officiële wandeltocht voorzien is.  Dit is een specifieke jeugd-aktiviteiten vereniging, en hoewel het aantal ouders en ouderen, navenant is, is er weinig respons om te helpen op aktiviteiten als deze tocht, en dat is jammer, want dit gebied, de Meierij dus, biedt zoveel meer.  Men neemt een jaar vrij-af, werd me gezegd.    Beste lezers, wandelaars:  Ik groet u weer.  Tot volgend keer weer.  Houdoe !

Van Peter Heesakkers

06-09-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Vreemd ! Ik heb er geen vermoeden van wie of welke club  deze laatste tocht van de inmiddels gewilde zomerwandelserie qua organisatie op zich neemt..   Ik posteer me 'sochtends als eerste passagier helemaal vooraan in de lijnbus.  Grap tegen de chauffeur dat ik er dan als eerste met hem op de bestemming arriveren zal.  Alras loopt de bus snel vol met trein en andere buspendelaars, en wordt de reis aangevangen.  Aan het belastingkantoor loopt bij de halte de bus zowat leeg, en verbaas ik me om zoveel personeel alleen al op deze buslijn, en besef meteen waar al ons belastinggeld naartoe gaat.  De chauffeur  deelt mijn mening.  Erg veel personeel dus.    Arriveer in Steensel, een van de dorpen die onder de acht zaligheden vernoemd is.  Een stukkie lopen naar de startlokatie, en daar wordt me aan de inschrijftafel duidelijk, dat de plaatselijke 55+ wandelclub de organisatie op zich neemt vandaag.  Het loopt er lekker aan met de inschrijvers zogezegd.  Opnieuw veel Vlamingen tekenen present en zelfs een Duitser uit Bonn.  Ik krijg een uitgebreide, duidelijke routebeschrijving mee, en ga op pad.  Twee straten door, in deze toch wel kleine Kempische gemeenschap, sta ik al in de velden.  De Kempen staat op program, een enorm natuurgebied dat zich over zowel Vlaanderen als Nederland uitstrekt.  De zon doet haar best om de dag op te fleuren na de flinke regen  voorbije nacht en ochtend.  Zon zal het niet winnen want even later wordt het half en zelfs nog later zwaar bewolkt.  Het blijft droog, en dat is ook voor de club vandaag een meevaller, en goed voor de opkomst.   Het Molenpad dient zich aan, welliswaar zonder molen, maar mogelijk in ver verleden hier wel aanwezig.  Maïsvelden, hele muren dienen zich aan onderbroken door akkerland en weilanden.  Ga een zijpad in en daar ondervind ik nogal wat eikels op mijn pad.  Naar mijn gevoel erg vroeg al.  Vroege en strenge winter voorspellen natuurkenners.   Inmiddels in bos aanbeland, tref ik vooral moerbeibomen volop in bloei met rode bessen.  Kom dan in een gehucht met veel erg oude schuren en boerderijen.  De Stevert genaamd.  Ga door groene velden dan.  Een welkome wind speelt door m'n haren in de opener vlakten.    Krijg een wat lang bospad te gaan, en kom al vroeg aan een tent rustpost, waar het een gezellig druk geroezemoes is, van eerder gestarte wandelaars.  Het is nog maar een kleine 4,5 k.m. wat afgelegd is, dus besluit er kort te verwijlen.  Moet weer een stukje teruglopen hierna en een asfaltwegje in.  Eindweegs verder een zandpaadje in , bosje door en dan aan een beek die de Run genaamd is een smal graspad hierlangs.  Brug van de beek over, later en na een stukje doorgaande weg, boerenland in.  Een gigantische mestsilo langsheen,  de geuren blijven ons bespaard, prima geïsoleerd, onverharde weg op.    Een graswegje inslaande weer een bosje door met struiken hartvormige grote bladeren, en dan weer riviertje De Run langs, behoedzaam mijn schoenen neerzettend op de smalle graspaden waaronder verraderlijke kuilen verborgen zitten.  Na een dikke vijf kilometer geraak ik na deze lusloop weer bij de tentrust onder de donkerte van hoge bomen met hun lover en uit de wind.  Een goed voorziene post, en nu wat meer zitplaats dan daarstraks.   Alhoewel toch rijkelijk zitruimte aanwezig.   Veel personeel ijverig aan het werk hier.    Opnieuw hierna een lang boswegje gaans aan einde een T-splitsing een zandbaantje met asfaltpad erlangs blijf ik koppig op het zandgedeelte gaan, door velden nu met de wolkenhemel als decor, toch weer even een buurtschapje door met klinkerwegjes.  Weer de Run per brug over bereik ik de dorpsgrens van Riethoven.  Zie aan de kant van de weg een heuveltje liggen, een termietenhoop blijkt waar het natuurlijk wemelt van de mieren die t'alle kant met takjes en bladwerk hun burght bouwen ter schuiling tegen de kou van komend najaar en winter vermoed ik.   Ik bekijk hun vlijt even van dichterbij.  Ik blijk kort hierna in dorpje Walik aangekomen te zijn, ga ik even doorsnijden, en dan mag ik een smalle  overdekte en overgroeide groenstrook in die akker en weiland doorsnijdt.  Verschillende bordjes weerszijden die wat over de beplanting vertellen, en dit gebied.  Na een bordje lezen laat ik ze voor wat ze zeggen puur omdat je dan veel te lang onderweg zal zijn.  Eindig het pad weer op een z.g. T-splitsing  waar ik een oude boomstam met onderaan veel en flinke elfenbanken aantref.  Fotogeniek dat wel.   Na een poos padenwerk komt een oude werkplaats van voormalige wasserij in beeld op afstand dan, maar ga deze later toch voorbij.  . Mag daar voorbij een asfaltwegje in dat links in verderop in bospaadje overgaat.   Brengt mij na wat geslinger terug bij vaste rustpost  voor de derde maal dus.  Onder de bomen  waaronder het even nog donkerder wordt en horen we gedruppel op de bladeren boven ons.  Ik ben alert op een stevige bui maar ziet, natuur heeft clementie met ons, en het duurt maar even.  Ik tref intussen nog z.g. oude bekenden, en vaste streekwandelaars, waaronder een pensionado ex Rotterdamse politieman, die het in Brabant altijd erg kwijt is zogezegd, en kond doet van een wonderlijk medisch verleden, een poos geleden op weg naar het hemelse leek, en wonderwel herstelde, en nu kortere afstanden gaat.  Hij doet er niet voor onder zo zal mij later blijken.  Na een praatje her en der nog zet ik er de spurt in voor de laatste kilometers, weer door bosgebied. Tja de Kempen ten voeten uit hè.  Banjer door dit bos even dan een fietspad op, dan door mul zand.  Hoor van het pad af ergens in dit bos een hoop jong grut dat zich aan de geluiden te vernemen kostelijk in spelletjes vermaakt.  Ga een harde zandweg in, waarlangs zich verspreid bewoning aanbiedt..  Kom bos eindelijk uit langs een caravan geplaatst in een zijpad, en verderop een auto achter poort, en dan zie ik de contouren van bebouwing van duidelijk een dorp opdoemen.  Het blijkt Steensel te zijn.  Het aantal straten is minimaal door te gaan, zo klein als dorp is nu eenmaal, en sta al rap aan  de gezellige sociéteit  van de kleine gemeenschap.  Einde van een erg mooie, gezellige echt Kempische natuurtocht.  Aan de starttafel belooft kantoorhoudend personeel, mijn waardering en respect tevens bewondering over te brengen, en de rest van de medewerkers  en zeker ook de parkoers-architecten voor de fantastische tocht vandaag.  Ik wordt plots  vanachter op mijn schouder getikt aan het afmeldburo.  Blijkt de oude rakker ex-oom agent vlak na mij te finishen, met zijn 82 jaar zat hij toch nog kort achter mij.  Stevig doorgelopen had ie toch, na zijn medisch verleden,  { hartproblemen}. Zo ziet u weer, wandelen is het beste medicijn.  De busverbinding hier naar toe is geweldig. Vier keer per uur kan ik met de streekbus naar mijn woonstee terug.  Tof toch?!   U beste lezers:  Alle goeds.  Houdoe, en tot volgend keer weer.  U groetend:

Peter Heesakkers 

25-08-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is even wennen met de tochtbenaming, voorheen 31 jaren Kempische wandeldagen genaamd vanuit Geldrop, dit jaar voor het eerst vanuit Nijnsel behorende tot gemeente St.Oedenrode.  Ik heb een onwennig gevoel op weg naar deze tocht, zou het aan de verwachtingen qua parkoers  beantwoorden?    Stap uit de bus, en wordt meteen eraan herinnerd dat het te bewandelen gebied vandaag in de Septemberdagen van 1944 de landings en gevechtsgebieden waren van de 101e Amerikaanse luchtlandingsdivisie om oost Brabant te bevrijden van het Duitse juk, een mooi monument herinnert eraan dat vlak bij deze bushalte vroeger tijdelijk een Am. begraafplaats lag, de lichamen zijn nadien overgebracht naar Margraten in Zd. Limburg.   Vanaf hier is het nog bijna 2,5 k.m. lopen naar de startplaats, zo is vooruit beloofd op de website, route gepijld , dat wel.  Een inlopertje dan.  Volg de gele routepijlen, van de eigenlijke tocht, maar moet eigenlijk de rode aanhouden.  Geraak in twijfel bij een splitsing van beide kleuren , is dit korter?  Volg toch maar rood.  Kom langs een enorm aardbeienveld waar vast een hele meute Oost-Europeanen, ijverig aan het plukken zijn.  Moet ook voorbij een regeninstallatie zien te komen, zonder nat te worden.  Het lukt waarachtig.  Het is n.l. gortdroog voor land en tuinbouw in dit gebied.  Kom aan de startgelegenheid de Vresselse Hut genaamd, welke beslist geen hut lijkt, integendeel, een degelijk horecabedrijf.  Ik schrijf me in en ga op stap.  Na een wegje meteen al  de bossen en vennengebied in De Hazeputten genaamd.  Moet soms bukken voor half omgevallen bomen, en stammen op pad overstappen.  Roep ook voor mij lopende kwebbelaars terug die een afslag missen.  Een tussenliggend gehooid veld langs, wat verscholen weiden met paarden vooral.  Maisvelden voorbij welke dezer dagen veel opgeld doen.  Hele muren hoge mais langsgaand, geraak ik in een villawijkje, een slingerend grindpad gaande die me mooie landschappen voortoveren, met ruigten van allerlei wildgroei over en langs de paden.  Heel boeiend.  Steek dan een weg over langsheen bebouwing  van Nijnsel gaande, pad wordt asfalt en slingert voort.   Mogen over den boer zijn erf gaan langs schuren, mest geknoeid op de grond maar te omzeilen toch.   Grindpaadje langs sloot.  Onder viaducten van autoweg A50 door.   De knoptoren van oude kerk komt in zicht.  Draaipoorten door, een gruispad naar stalen brug voor voetgangers een bloemstrook langs van meest gele bloemsoorten, gezaaid vast, achter appartementen door, steken dwars door dorpscentrum door en weer uit,  Dommel volgend naar de rustpost.  Wespen hebben het ook gevonden hier en noodt mij een kort verblijf.  Weer terug bebouwing in gaat het dorp weer uit langs een prachtig oud kasteel, in de bevrijdingsdagen '44 het hoofdkwartier tijdelijk van de Am. Airborne-divisie. Kasteelpark door oprijlaan hiervan aflopend weer de bossen in.   Dikke oude boomsoorten en rijkelijk balsemiengroei.  Een boomgaard langs waar inderdaad de appels niet ver van de bomen vallen, als spreekwoord zegt.   Volgt een route-omleiding, waarom, niet duidelijk.   Een prachtige bloementuin langs, met zorg onderhouden blijkt wel.   Betonplaatpaden, graspaden, koel in warme zomertijden.   Brugje over pad langs sloot, dan een fietspad op.  Vlinders en vlindersoorten zijn talrijk onderweg te zien, in de ruigten langs en boven de paden te gaan.  Ruigten met talloze planten bloemensoorten, enorm variant aanwezig.  Tik bebouwing van Boskant aan, een dorp gesticht in de eerste jaren vijftig vorige eeuw en dat herkent men ook aan de jonge bebouwing.  Door stalen poort woongemeenschap uitgaand over betonplaten.  Weer de natuur in.  Even is bepijling niet duidelijk, maar heb een ruim omschreven routebeschrijving bij me die ik raadpleeg.  Het komt dus goed.   Dartel rond in natuurgebied het Scheken genaamd. Langs huisje Weltevree, nou ja huisje, mag er qua grootte wel zijn toch.  Langs boomkwekerijen. Dus tevreden zal best.  Dan rijen huizen met zonnepanelen, van recente bouw langsachter door, wordt het toch even bouw doorgaand, en dan dient zich de zaalrustpost aan.  Ontmoet er 80 en 110 kmlopers ook van deze tocht.    Het dorp is alom gesierd met houtsnijwerkkunst als uit boomstammen van een plaatselijk kunstenaar, en het oogt fantastisch, absoluut.    Voort gaat het weer, door de rijke natuur, paadjes breed en erg smal door,  hekjes door, de lusthof der natuur.    Kom even op adem bos uitgaand maar langs onmetelijke maisvelden. Tref er diverse kunstmatige parachutes, welke duiden dat we ons in de landingsterreinen zijn aangekomen, van de luchtlandingsdivisie destijds, om ons van de tiran te verlossen.....  Rustpost volgt, even een zitje, en dan op naar de finale vandaag.  Gaan over de A50 weg per viaduct, even in de brandende zon. Petje op zonnebril op de neus.  We toucheren even de noordelijke rand bebouwing Son en Breugel door groenrijke wijk en zijn plantsoenen door.  Gaan oude weg naar Nijmegen oversteken, en kom langs monument aan de bushalte van vanmorgen.  Volgen landerige wegjes en een ommetje door dicht bos, om plots aan een extra in gebruik genomen parkeerplaats vanwege de opkomst van wandelaars te komen, wat het einde inluidt van een mooie  geslaagde dag.  Krijg van maatje Noud, een lift naar huis aangeboden, welke ik niet af sla.

09-08   Derde dag van Olat wandeldagen:   Mij tweede dag dus.   Noud biedt aan om samen naar Nijnsel af te reizen.  Hij zal wel kiezen voor een kortere omloop vandaag vanwege een voetenkwestie.   Klokvast op afspraak staat hij aan de deur.    De startroute gaat hetzelfde wegje in als gisteren.   En meteen de bossen weer in.  Worden vergast op vennen en smalle boswegjes en paden tot erg smal.   Afgewisseld met weiden met vooral paarden.   Zomaar in niemandsland.   Boeiend bospakoers in rust en vree en absolute stilte om me heen.   Komen weer even in villabebouwing, steken dan een doorgaande autoweg over en geraken bij een politiehonden africht plaats.  Even is het schrikken, moeten we langs die grote blaffers?  Personen, eigenaren van die honden roepen en gebaren dat we een pad erlangs moeten gaan.   Sprokkelhoutpaden gaan onder de voeten door nu.   Bospartijen weer.  We lopen vaak beschut tegen de felle zon, gelukkig.    Een veld bruin gras {droogte} langs en door.   Een veld met een zee van blauwe en witte klaverbloemetjes.   Een asfaltweg op met oude beukenbomenrijen.  Raak ik weer tussen enorme maisvelden,

welke gescheiden en omzoomd zijn met zonnebloemen die inderdaad naar de zon gericht staan, als geweten algemeen.    De zon verdwijnt achter een wolkendek alras, gelukkig want de open ruimten met maisvelden bieden geen beschutting.  Zie ook veel korenbloemen, blauwe dus langs de akkers.   De openluchtrustpost der club dient zich aan.  Wespen vinden hier kennelijk ook hun gading, dus ik blijf er weer niet lang.  Gaan een veldwegje in enkel smal pad, een graspad erg lang en gelukkig omzoomd met bomen allerlei dat wel.  Vochtig nat gras en dit na lange droogte.  Dan even asfalt, om los zand te gaan baggeren.  Zie zwarte rupsen mijn pad kruisen 5 6 cm lang.   Maar ook hele kolonies bosmieren, onder mijn schoenen.   Hoor dan verkeersgeraas van wat blijkt  de A50 autoweg naar Nijmegen te zijn.   Even landerige taferelen door komt er plots de zuidelijke industrieën van Veghel in zicht.  We raken even randje autoweg, even schrikken voor verkeer maar verdwijnen  alras achter taluds een wat vervelend smal hoog gras pad door, tot een viaduct waar we onderdoor gaan, richting Eerde lijkt, maar via landerige wegjes met her en der een huis of boerderij.  Toch wat natuur door, en dan is er plots de rustplaats hoofdplek.   Aan een camping, gerieflijk zitten en populaire prijzen.  Zie tenten en caravans maar ook Indianentipi, s ook wel wigwams genaamd als familieverblijfplaatsen, zo uit de oude stripverhalen.    De puntige tenten.  Pad gaat verder langs de boorden van de camping verder, na nog wat genatuur, zie ik de molen van dorp Eerde draaien.  In de oorlogs-- bevrijdingsdagen was de molen half  kapotgeschoten, door de Duitsers zo ook de dorpskerk waar zij Am.  uitkijkposten vermoedden.  De molen en kerktoren zijn in volle oude glorie hersteld.  Gaan dan langsheen een heuvelrug wat eigenlijk een oude huisafval- vuilnisberg of bergen zijn.  Even ben ik in de waan in heuvelachtig zuid Limburg te wandelen, klim gestaag naar de top alwaar men bij helder weer o.a. Eindhoven en Den Bosch kan zien liggen, dus erg ver weg kijken kan, maar het is te heiig helaas.   Op de hellingen ligt ook fijngemalen glas, wat daarmee moet is me onbekend..... De heuvels afgaand, wordt het weer echt vlak een bomenasfaltweg op die even verderop in veldpaadje overgaat een mooie groenstrook.  Een gebied door met diverse brugjes en   tuinachtig door met vennetjes en ruige begroeiing, heel boeiend mooi.  Volgt tijdelijk veldgebied en den boer zijn eigen werken langs.   Krijgen na bosjes en wildgroeisels een steil talud te klimmen, het is oppassen geblazen en onderweg naar boven gaand besef ik dat ik met een weglus hier ook had kunnen komen want is nu erg riskant!  Ik adviseer achteropkomende blinde man met begeleidster, dit niet te riskeren en die omweg te nemen.   In dankbaarheid aanvaard, die tip.   Brug A50 overgaand weer de natuur in.   Duikers over waters. Slagbomen volgen.  Een veld klaprozen en andere gele en witte bloemen.  Graswegjes door.  Wacht na slagboomwerk., een wildgroei aan planten bloemen en boomsoorten, een natuurlijke weelde.  De knoptoren van St.Oedenrode in de verte wegdraaiend , gaat de finale in van weelderige bossen soms donker bos door en opnieuw vennen.   Een waar lustoord.   Veren van een tot prooi vervallen aan roofvogel  vogel, op het pad.  Dicht donker bos doordravend, met aldoor geslinger op paadjes, is daar opeens de openheid, en leid een asfaltwegje me naar de finish.  In de deuropening staat de voorzitter der organisatie welke ik mijn welgemeende dank betuig voor deze twee fantastische dagen van de eigenlijk drie, en zeg hem deze aan zijn personeel en de routeuitzetters over te brengen.  Belooft ie.

Het was absoluut  geweldig, ik ben er euforisch over, dik tevreden met de twee mooie wandeldagen.  Met Noud en nog wat bekenden aan tafel nablijvend, gaat het  daarna tezamen op huis aan.  Noud heeft weer als hoffotograaf der club  de dagen op de site WWW.OLAT>NL, vastgelegd.  Kijken dus.  Klik foto's of Picasa van de club.  Het was absoluut een klinkend succes deze dagen. Die "Geldrop" moeten doen vergeten.  Nou ja daar twist ik nog over.   Zal toch wennen worden.    Beste lezer{s}  het ga u goed, tot mijn volgend schrijven over ons wandelland.  Ik groet U:  Houdoe! als groet op z'n Brabants:    Peter Heesakkers     

08-08-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Laat ik het maar een afkicker noemen na  het levendig wandelvierdaagsefeest van vorige week.  Vandaag tekent de w.s.v. De Grenslopers uit Luyksgestel voor de  jaarlijkse zomerse traditionele wandelserie van de Grensparkwandeltochten afwisselend langs de internationale grenslijngemeenten.  De lijn die ons wil scheiden, maar ons door de wandelingen verbinden.   Onder ideale weersomstandigheden ga ik op pad vanuit een  vernieuwde startplaats in het centrum van het Kempendorp.  In de schaduw van de oude stompe kerktoren.  Een smaakvol gebouw waar het fijn toeven is, dit verbouwde ontmoetingscentrum,  zowel voor als na de tocht.    Ik ga langs drukbezette parkeerplaatsen, waar de nummerborden, aangeven, dat zeker de helft van de deelnemers,  van onze zuiderbuur hun weg naar hier gevonden hebben.  Ik passeer in een plantsoen het beeldje van de Koperteut.  Wat eeuwen geleden trokken zwervende marktkooplieden met hun goederen door deze streek noordwaards met hun koopwaar.  Steek een pleintje voorbij met muziekkiosk, vervolgens meteen het dorpje uit door een eiken omzoomd weggetje.  Landelijk in.  Draai een veldwegje in, zanderig, met maïsvelden en weiden, akkers wortelen en bieten.  Een donker paadje waar het groen mijn schouders streelt, na twee korte achtereen oversteken waarvan een van de wegjes naar het Belgische Lommel, gaat het langs  maïsvelden enerzijds en bossen  anderzijds.  Mogen langs een verscholen ven een bospad in bedekt met oude dennennaalden, want de hoofdmoot van het bosbestand in deze streek bestaat uit dennenbos oud en nieuw.  Waartussen varens en andere bomengroei floreert.  Boven ons het geluid van straaljagers, vast van basis Kleine Brogel.   Het deert me niks.  Smalle en brede paden volgen in de rust van dit bos.  Bewonder ook diverse plantengroeisels en wilde bloemensoorten.  Kris-kras  slingeren we door dit bos, tot even een asfaltpaadje, weer bossen en dan een brede zandweg als intermezzo, wat open gebied, weilanden.  Een pad hoog gras en mossen, en ook  duizenden denne-appels masseren mijn voetzolen.   Ik wandel over het hoogste natuurlijke punt van deze provincie, 44 meter boven de zeespiegel.  Beland aan de grenspaal,  nr. 191 een zilverachtige bowlingkegel.   Een van de  288 palen die de grenslijn markeren, in 1843 geplaatst.  Luyksgestel en Lommel waren destijds  de jaren ervoor twistpunt welk deel of dorp bij Nederland respectievelijk, België zou gevoegd worden na de afscheiding in 1830.  Daar zijn de enclaves Baarle Hertog// Nassau overblijfselen van onder nu Tilburg en Breda.  De grenspaal is 1.30 mtr. hoog en weegt 372 kilogram.  Precies voor of op de denkbeeldige grenslijn moet ik een smal pad in paralel met onze buurman.  { Lommel}.   Een paar honderd meter om me dan van de grenslijn af te keren.  Terug Nederland in dus.  Het bos blijft rijkelijk tegenwoordig in alle rust en stilte.    Een flink stuk uitgedund bos voorbijgaand, volgen weer aardappelvelden , bieten, worteltjes, en wat al meer, wijde blik, waarin waterfonteinen de droogte in dit gebied bestrijden , want de regenval als die er al was, lieten merkwaardig deze streken ongemoeid, bijna volstrekte droogte dus.   Mag alsnog dan weer bospartijen door en in.    We geraken aan de wagenrust, zijnde een kantinewagen zomaar in het stille bos ver van de bewoning, met terras, aan een schilderachtig ven gelegen zijnde het Zwartven.    Na de aangename rustpost vervolg ik om een lus voor langere afstand te gaan doen.  Een pad paardevijgen opgedroogd dat wel, maar toch opletten waar je je voeten zet.  Kennelijk een gewild pad voor ruiters dus.   Het gebied opent zich in wat vlakkere lagere groeisels, en rijkelijk braambesstruiken.   Pad slingert  hoekig door velden en akkers omzoomd met groenstroken.  Het moet gezegd: Kennelijk hielden de routeplanners rekening met felle zomerzon, in deze tijd van het jaar, maar dan was de schaduw groots en zowat de hele weg aanwezig.   In de z.g. open stukken landerijen geven stapelwolkpartijen, het landschap een apart en mooi cachet.  Zeg maar een decor.   Een bospad ingaand, met straatnaambord, "Quo Vadis" Ofwel:  Waarheen gaat gij.    Gebied de Stevensbergen dient zich aan.  Uitgestrekt stuifzandgebied met schaars bos. Gehakt bos waar nu struikgewassen en jonge berken vooral opkomen, en andere recente groeisels.  Boeiend gezicht, imponerend hoe de natuur na kapwerk hersteld.    Het is klimmen en dalen door duingebieden, los zand jawel ook.   Slingerpaadjes door heideplanten als de erica, welke al het eerste paars tonen.    Een graspad brengt me de bossen weer in.    Schelpenzandpaadjes volgen en knarsen onder m'n schoenzolen.  Ik verwacht deze eerder in de duinen langs de kust, maar hier?...   Wat ik ook hoor knarsen zijn de dennebomen in de aanjagende wind, want is intussen ook flink op gaan zetten.  Het tempert de benauwde lucht vanochtend, lekker koel en welkom dus.   Een hooiveld langs en dan een bietenveld waar een zuiderbuur {vrouw}, haar wagen achter open heeft staan en plukt in de velden, of dit een legale aktie is betwijfel ik zeer.  Ga langs velden met bomengroepen her en der.  Fotogeniek gezicht en zo denken ook wat natuurfotografen er ook over kennelijk, zo te zien.   Draaien door zandwegels en bospaadjes, weer richting de rustpost van daarstraks voor deze lus.  Een magnifiek ommetje  was dit, moet gezegd.  Schitterend gewoonweg.  Kwebbel nog op die rustplaats met deze en gene al of niet bekend, en zet de wandeling van de laatste k.m. rs in.    Draai deels om het Zwartven heen waar weer fotograven hun kans zien.  Rose waterlelies op het water, erg mooi.  Weer schelpenpaadjes opgaand, zus en zo richtingen gaand en hoog gras , ik ben wel alert op tekenbeestjes, maar mijn broekspijpen afgerold, moet het geen kwaad kunnen, hoop ik althans.  Dan lijkt het erop dat we de bossen achter ons laten voorgoed vandaag dan.  Akkervelden met eindeloos maïs en weilanden, paarden, even een knuffel voor deze vreedzame dieren.   Ze laten het gewillig toe.    Pad grind en vermalen puinsteen, gaat het op gehucht Boseind aan.  Het landschap verruimd in gezicht. Buienachtige donkere wolkenpartijen aan de einders.  Een doorgaande asfaltweg op.   Mag dan toch een achterom puinsteenpad in,  veelsoortige begroeiïng.  Komt de oude kerktoren van L. weer in zicht en de twee oude korenmolens die het kleine dorp telt.  Langs een mooie kapel bijna een kerkje zo groot, gaat het rechttoe, rechtaan op de oude dorpskerk af.  Dan direct, ineens , dient zich ontmoetingscentrum, Den Eykholt aan.  Hier is het fijn toeven nog, in het lichte geroezemoes, van andere nablijvers.   Een absoluut schitterende tocht was het.  De streek leent zich er ook voor, om een mooie wandeling uit te zetten.  Een dank u wel is hier zonder meer op zijn plaats.  Aan de club en de inzet op en om , langs de route, en de kantinewagen bedienden.  Heel veel dank.  Ik heb genoten.  De Kempen in al haar schoonheid verkend.  Tot de volgende tocht weer, beste lezers.  Gegroet, en Houdoe zoals de Brabander zegt, immer.     Peter Heesakkers

28-07-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Al wat jaren geleden heeft de organisatie  twee aanmelddagen  ingesteld om een betere spreiding  van aanmelders/lopers te bewerkstelligen vanwege de enorme drukte, en de administratie wat te ontlasten.  Ik verkies toch de maandag i.p.v. zondag.    Een groot parkeerterrein en  aangrenzend wandelpark fungeert deze week als vierdaagseterrein,  met een winkelcentrum en allerlei andere stands, en horeca aan de rand van de binnenstad.  Het is het feest van terugzien.  Enorme terrassen waar duizenden kunnen zitten, staan op het vierdaagseplein.  Er mogen 46.000 inschrijvers meedoen.  Dik over de 50.000, hebben een uitloting gehad.  De stad en omgeving zijn letterlijk in de ban van het internationale vierdaagsefeest  de hele week.  Een komma vijf miljoen   feestvierders trok de stad deze week aan, want de stad leeft dag en nacht.  Ook het openbaar vervoer in zijn algemeenheid draait nacht en dagdiensten, om wandelaars en zomaar feestvierders te vervoeren.   Wandelliefhebbers van over de hele wereld ontmoeten elkaar hier, vaak in de klederdracht van hun land.  De internationale verbroedering is groot.  Uit alle geledingen van de maatschappij van hoogste ambt of beroep tot laat ik zeggen de stratenmaker, zijn hier een met elkaar.  De weersverwachting toont gunstig deze week voor het welslagen van de internationale mars.

Dag 1      Al om vier uur 'sochtends vertrekt de eerste categorie van de 50 k.m. afstand.  Ze worden uitgelaten uitgeleide gedaan en aangemoedigd door vooral nachtelijke stappers in drommen langs het begin van het parkoers.  De 40k.m. groep is dermate groot dat deze in twee starttijden gesplitst is.  De 30rs mogen als laatste starten om kwart over zeven.  Het gaat door de binnenstad de stad uit richting  de Waalbrug  een majestueuze boogbrug die deze rivier overspant.  De Overbetuwe in ruwweg het gebied tussen Arnhem en Nijmegen wordt vandaag door het legioen aangedaan.  In dichte urenlange drommen overspoelen de lopers het gebied, militaire groepen uit Navo en andere landen, land zee en luchtmacht, burgergroepen en vooral losse wandelaars, veruit in de meerderheid.  Een kleurrijk geheel.  In de doortochtplaatsen staat het publiek rijendik, en vaak op tribunes, om het legioen aan te moedigen, klappend, juichend, spreekkoren roepend, vlaggenzwaaiend, levende en luidsprekermuziek, muziekkorpsen en kapellen, hartverwarmend.  De eerste doortochtplaats, noemt een straat zich Via Begonia en is als in alle dorpen en stadjes onderweg uitbundig versiert, vlaggen , feestslingers en zo meer.  We gaan door de fruitstreek van het land, langs oude en nieuwe boomgaarden, en door landerige velden.  Zodra je per viaduct een autoweg oversteekt wordt je door vrachtauto's en personenwagens met, een niet aflatend toeterconcert begroet, zwaaiende handen uit de autoramen, en lichtengeknipper.  Het is voor hun een verassend, indrukwekkend gezicht al van ver op hun weg duizenden wandelaars en vlaggen over te zien steken.  Onderweg zijn er talloze neringdoenden langs de routes om ons voor vaak een zeer zachte prijs van nat en droog voedsel te voorzien.  Een waterleiding maatschappij voorziet ons van drinkwater twee maal per dag uit rijen fonteintjes, en er wordt ook ferm gedronken.  De loper hoeft niets te ontberen.  Ook toiletcabinegroepen staan regelmatig langs de route. Mensen, toeschouwers, bieden ons allerlei gesneden groenten en fruit en drinken als water vooral aan, snoepgerei, koek {jes}.  Het lijkt een lopend buffet.  Talloze verzorgings tenten en wagens, kampementen, rode kruishulpposten.  Het is absoluut een giga-organisatie, met alle festiviteiten eromheen.  Het wandelen, ploeteren voor sommigen wordt als een groot feest gevierd, doortochtdorpen en stadjes staan volledig op hun kop.  Overal duizenden mensen die parkoers omzomen, juichen, zingen, optreden, muziek maken, in groepjes of alleen, het is indrukwekkend, onroerend ook,  uitbundig versierde huizen en straten, de hartelijke ontvangsten overal.  Voor hen is de wandelaar/deelnemer een enorme held.  In dichte drommen trekt het legioen voorbij, in groepen, als individueel.  Urenlang.  In Elst  is het zo druk dat de stoet de pas in moet houden want aan de rand van het stadje komen alle afstanden samen.  Na Elst even rustiger, en trekken we door opener landschap verder naar Valburg, Slijk-Ewijk,  Oosterhout, en dan de scherprechter voor nieuwkomers op de lange slingerdijk naar Nijmegen, haar spoor en verkeersbrug lijken bedrieglijk dichtbij, maar toch echt nog ruim 8 k.m. gaans.  Een reportster vraagt met micro een man vlak voor me. "Meneer, is de dijk zwaar"?  "Weet ik niet" zegt de man droogjes: "Ik heb hem nog niet opgetild".  Je hoort veel humor zo onderweg en je hebt ook veel afleiding aan allerlei gebeurens om je heen.  De route vandaag is door werken omgelegd, niet tot ieders tevredenheid, valt langer uit ook.  Een langere weg terug naar de Waalbrug vanmorgen, om dan in een feestende stad binnen te trekken. 

Dag 2   De dag van Wijchen genaamd, de grote hoofdetappeplaats van deze dag.  Het duurt 'n uur en driekwart alvorens men de bebouwing van de Keizer Karelstad achter je laat.  Mogen dan een zandweg op die ons door bosgebied stuurt de betrekkelijke rust in.  Door Alverna gaat het met muziek natuurlijk, op weg naar Wijchen waar een enorme drukte wacht en een uitzinnig publiek, rijen dik.  Notabelen van dorp en provincie staan op een eretribune ter begroeting als trouwens in elke doortochtplaats.  Gaan door  Woezik op weg naar Beuningen evenzo een compleet gekkenhuis, de weg naar Weurt waar een ander parkoers dan gewoon wacht vanwege wegwerken, nu niet langs maar dwars door het dorp.  Lopen via kanaalsluis industriegebied van Nijmegen -west binnen, waar we grandioos, onthaalt worden door de bewoners,  Gaan onder oude stenen spoorbrug door langs of over de Waalkade. Over een kermisterrein in gebruik, mogen vlak voor de monumentale Waalbrug steil de binnenstad in klimmen, en belanden daar o.a. in een geweldig Holebi-feest overwegend in rose  uitgedoste menigten.  Worden door publiek warm welkom terug gevierd.

3e dag    De Bergetappe  genoemd.  Die verrassing wacht ons de laatste k.m. rs echter incluis de Zevenheuvelenweg.  Ik wordt om 7.15 uur weggescand in Nijmegen.   De uitloop naar de stadsgrens is dezelfde van gisteren, voor een deel toch, we draaien de gemeentegrens van Malden over en komen in zou bijna zeggen oase van rust, open landschap, een slingerweg.  Voor en achter ons duizenden wandelaars opeen, te zien rondkijkende.  Door Malden waar de bewoners niet onderdoen in festivalstijl met andere gemeenten, gaat het daarna de kanaaldijk op en passeren we de provinciegrens t.w. Limburg {Ned.}  De kop van deze provincie.  Gaan voorbij drie-provinciënpunt  Brabant-Limburg- Gelderland, door Mook de meest noordelijke gemeente van Limburg, langs dorpsnotabelen, en onvermijdbare muziekorkesten een schitterende bosweg in op weg naar hoofdetappeplaats vandaag, Groesbeek.  Een mooie afleiding deze weg aldoor overwelft met bomen, dus schaduw.  Het is een erg lange weg, maar ernaast is veel  prachtige natuur te bewonderen.  Geen publiek langs de weg.  Dat verandert op slag als we Groesbeek binnentrekken.  Een gekkenhuis aan drukte en muziekbands en straatversieringen. Rijendik  staat het juichende publiek. Hartverwarmend.  We stijgen, en dalen na wat op en neer  klimmen dorp uit, om aan de beroemde en beruchte scherprechter te beginnen, de fameuze Zevenheuvelenweg.  De weg is omzoomd met caravans, tentjes, klapstoelzitters, verzorgersposten.  Absoluut een vergelijking met de Alpe-'D Huez in de Tour de France, het is er fantastisch!    Zelf neem ik de heuvels met gemak, maar voor al moeilijk lopende deelnemers zal het een marteling of groot ongemak geven.    Zij krijgen extra aandacht en aanmoediging van het in drommen aanwezige publiek.  Het is ook hier fenomenaal de houding en respect vanuit het publiek, heel aangrijpend ook, en ook hier een grenzeloos enthousiasme.  Gaan na deze speciale weg dorpke  Berg en Dal door.  Opvallend deze dagen de  zelfgemaakte douches onderweg van opgehangen tuinslangen gemaakt.  Mensen en kinderen die een stukje met je meelopen,  handtekeningen vragen, adrespapiertjes geven, om ze een kaartje te sturen, van hoe verder hoe liever in de wereld, foto's maken alsof je bekende Nederlander bent, vanalles uitdelen aan etenswaar en drankjes, hartverwarmend.  Berg en Dal en Nijmegen binnenkomende, opnieuw versierde straten en zingende dansende, hossende, acterende, verklede, aanmoedigende  massa's, naast zingende vooral groepen lopers als militairen uit zovele landen, strijdkreten.  Weergaloos mooi.  Dit is nooit geheel te omschrijven, die geweldige sfeer.  Ik ontvlucht na afmelding het terrein van de wandelbond/organisator, de drukte van de toeschouwers en belangstellende relaties.  Ook persmensen, schrijvende en radio en t.v. stations zijn onderweg als ook hier erg groots vertegenwoordigd.  Satelietschotelwagens, reportagewagens.  Elke dag trouwens en onderweg eveneens om voor hun land, stad , streekomroep en evt. dorpsomroep deelnemers uit hun gemeente te volgen.    Het is er zóó druk!

De 4e dag:  Iedereen is in uitgelaten stemming.  Er word vroeger afgescand voor de  start van de laatste dag.  Een enorm legioen van tienduizenden lopers, trekt welgemoed de stad uit.  Die uitloop naar buiten de stad is wat vervelend, want weer dezelfde route.    Eenmaal buiten de stad meteen de natuur in, de Hatertse bossen een vennen.  Veel kaalslag in de bossen sinds verleden jaar, maar zeker niet onaardig en de vele vennen nu goed zichtbaar.  Het is genieten hier.  We gaan door Overasselt, wat stratenwerk door, om dan de lange slingerdijk van/langs de rivier de Maas op te gaan.  Men kan kilometers ver weg kijken.  Aan de overkant van deze grote rivier ligt de provincie  Brabant.  Achter ons is een kilometers oneindige kleurige slang van wandelaars te zien.  We geraken aan de autoweg A73 waar de 40 k.m gangers afslaan de Maas {verkeersbrug } over naar Linden, Beers, Cuyk.  Door Brabant dus, en de pontonbrug,  door militairen aangelegd, waardoor de scheepvaart stil ligt.  Wij trekken Heumen binnen, leuke straten door om dan langsheen een rijksweg op de paralelbaan of ventweg genaamd, verderop, samen te komen met 50 en 40 lopenden.  De rijen verdichten weer zodoende.  Maak meteen gebruik van een grote stop/rustplaats hier.  Ik zie aldoor blijmoedige gezichten, de pijnen zo men deze heeft worden vergeten, er heerst een uitgelaten sfeer.   Na deze pauzeplaatsen gaan we richting  Malden.  Hoe anders, er wordt daar duchtig op los gefeest, de doortocht is overweldigend, en het toekijkende publiek verdicht met de kilometers nog te gaan.  Krijgen van totaal vreemden bloemen en vooral gladiolen uitgedeeld! Fantastisch!   Aan de stadsgrens verdicht het publiek dermate dat je niet meer weet waar naar  wie en wat te kijken.  Je wordt totaal overdonderd door letterlijk honderdduizenden toeschouwers.  De loper wordt gefeteerd alsof je een heldendaad verricht hebt.  Gejuich, applaus zang en spreekkoren, handendrukken, hi-five handjeklap met kinderen en publiek, het is indrukwekkend, hartverwarmend, niet te beschrijven, zo groots onthaal, muziekorkesten.  De laatste twee kilometer is alsof je door een groot stadion loopt.  Hoge en lage tribunes boordevol juichend genietend, klappend zingend  zwaaiend publiek, het is heel ontroerend voor de deelnemers.  Jaren terug alweer las ik in de pers, dat de laatste vijf kilometers, ruim 300.000 man publiek langs de intochtroute stond.  Het moet nu vast een veelvoud ervan , zijn.  Het is ongelooflijk!  En wat een enthousiasme!  Weet wel dat de grote wegen en provinciale wegen rondom de stad totaal verstopt zijn van verkeer, en er grootse omleidingen zijn als voor zakelijk verkeer.  Het is één groot  feest deze vierdaagse en alle wandeldagen, ik ga u niet verder vermoeien met de indrukken onderweg, en wat je als deelnemer  allemaal treft.  Dan moet dit verhaal een boek worden......Het is kortom onbeschrijflijk.  Ja de wandelaar en mensen in en om Nijmegen omarmen elkaar innig.  Waar men aan conferentietafels uren dagen maanden jaren over doet, gebeurt hier in een of paar dagen. Complete verbroedering, innige banden, voor het leven.  In drommen komen groepen en losse wandelaars een feestend Nijmegen binnen, met talloze binnen en buitenlandse muziekkorpsen, urenlang.  Na afmelding op de finish leg ik me neer bij de ontoegankelijkheid en onbereikbaarheid van mijn thuisgang gevoel en bezie de intocht.  Zonder meer glorieus, met geen pen te beschrijven die sfeer, en warmte van de toeschouwers. Ruim 40.000 deelnemers halen de finish.  Het was het laagste uitvalpercentage ooit, met warm maar uitstekend wandelweer.  Volgend jaar zal de 100e editie van deze Vierdaagsemars plaatsvinden in de derde week van Juli.  Dit feestelijke jubileum zal alles overtreffen, vast en zeker.  Publiek, Nijmegenaar en deelnemer kijken hier nu al reikhalzend naar uit.  Het wordt iets speciaals verwacht men.  Zelfs onze Koning Willem Alexander, is uitgenodigd in de voetsporen van zijn vader te treden, Was in 1967.  Met weemoed neem ik afscheid van innemend Nijmegen. Tot volgend jaar!  Ben mij bewust dat ik nog veel indrukken hier kan neerschrijven, maar ga u er niet mee vermoeien.  Heb getracht zo vel las mogelijk te vermelden.  Wel hoop ik deze week af te trainen op een wandeltocht in mijn streek.  U kunt me bijna wekelijks volgen op deze site met mijn wandelbelevenissen.  Ik groet u weer geachte lezers van mijn verhalen.  Tot volgen keer:  om op z'n Brabants te zeggen::: Houdoe !   Peter Heesakkers  

21-07-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is een jaarlijks terugkerende traditie geworden, dat clubs aan weerzijden van de Internationale grenslijn, om beurten  een tocht per week organiseren.  In de Kempenstreek.  Voor Valkenswaard neemt  V.W.C.Voetje voor Voetje, dit voor haar rekening.   De startlokatie is geheel nieuw, n.l. vanuit de kantine in het sportpark van een eertijds roemruchte prof-voetbalclub nu hoofdklasse amateurs;  De Valk.  Aan rand van bebouwing van het stadje.   Mijn loop naar de lokatie valt aanmerkelijk korter uit dan vooraf voorzien.  Valt ook meteen in de smaak qua ligging en inrichting.  Zonder meer tof.   Als enige club in deze zomerserie heeft VWC er naast een 17 k.m. afstand  een 21,5  toegevoegd.  Spek voor het bekkie van deze jongeman.  De aanmelding /inschrijving gaat vlot, maak nog even m'n rondje door de zaal met korte gesprekjes en ontmoetingen met bekenden, en stap naar buiten.   Ga eerst een tegelpad op langs een hoge coniferenheg van waarachter snerpend  ratelend geluid klinkt.  Men blijkt een nieuwe grasmat aan te leggen, voor begin seizoen in September.  Volg de pijlen langsheen diverse voetbalvelden, waar trouwens geen pad loopt, om buiten de poort, een veld in te gaan.  Na een boerderij een zandwegje in welke samenloopt met een verbindingsweg tussen twee gemeenten.  Sla even linksaf, kort nadien een slagboom voorbij een bospaadje in, het in de streek fameuze  Valkenhorst in.  Een hindernis dient aan,  er ligt een boomstam over het pad, welke noch overheen noch onderdoor niet zonder gemak te nemen is, ik kruip er maar onderdoor.  Een breed pad stuurt me naar een hekwerk waarlangs ik een maisveld in mag nou ja aan het randje ervan dan.  Bereik even bebouwing terug weer om langs enerzijds huizenrijen anderzijds een breed plantsoen te gaan, steek dit verderop over om in een villawijkje te belanden.    Een groenrijke wijk doorheen.  Lijk hier de bebouwing te verlaten.  Na een drie en halve k.m. dient zich de rustpost aan, wat vroeg voor me, neem een controlestempel, en vervolg.  Het wordt een wandelpark even door gaan, en een trits vennen, visvijvers, en voorlopig het ziet er gelikt uit dit parkoers.  Papier, de routeomschrijving is hier vandaag geduldig, en stuurt me eindeloos paadjes door links-rechts-rechtdoor.  Het is rustig, geen dagjesmensen, nota bene vakantietijd toch, en toch een flinke woonplaats nabij.   Passeer afzettingen van een groot golfterrein.  Heel vaak een slingerbeek te zien vandaag, een zijtak van de Dommelrivier die we weerszijden nogal een te gaan krijgen.  De Tongelreep genaamd.   Een rododendronsbos doorheen tot een harde weg bij een brug.  Ga weg op om verderop een afslag te nemen voor de grotere afstand als voorgenomen op splitsing afstanden.  Het wordt plots stil om me heen.  Ga zandweg langs weiden met  vee en trekpaarden van het kolossale soort, weiden gescheiden door houtwallen op weg naar een bosperceel welke privégebied blijkt te zijn en de routemensen hebben voor elkaar gekregen  van de eigenaar dat we dit mogen doorkruisen.  Het is een beauty, zonder meer een schitterende lus.  Diverse brugjes overgaande met kippengaas bespannen tegen gladheid waarvoor de borden waarschuwden, maar toch met gemak te nemen, rijk in boomsoorten, els, berk, den, spar , linde, beuk, hulst, eik, met een rijke ondergrond van bijna manshoge varens en braambesstruiken en andere planten, her en der een houten bouwsel, hutten eigenlijk, en schuren.   Kom na een erg grote lus weer op de route van voorheen terug en moet een fietspad volgen door afwisselende landschappen, een bospercelen.   Ga door gronden met opkomende bosbesstruiken, maar langs de paden hebben zo te zien ook veel everzwijnen huisgehouden en de gronden danig omgewoeld, ik ben er tegelijk alert op om ze ook te zien, maar lijken van de aardbodem verdwenen.  Blijkt dat ik na een lang tweesporig zandpad vanzelf weer op andere afstandenroutes beland.  Het ommetje extra van drie en halve k.m. blijkt achter mij.  Een mij bekende wandelaar neemt z'n gemak op een slagboom, en verorbert zijn broodjes met smaak. Voor mij even een korte stop voor een onderhoud met 'm.    Steek na wat bospaden een verharde toegangsweg over naar de golfcourse en geraak aan een monumentale bank, in vroeger tijden geschonken door mevr. Philips De Jong de echtgenote van een groot-industriëel.  Zo opschrift duidt.  Vanaf de bank heeft men een riant uitzicht over een groot ven maar helaas deze staat door deze droge tijden flink droog, maar niet te min het zicht noodt toch wel.   Recreanten  hebben wel een rommel na aangenaam verpozen achtergelaten helaas.   Draai dicht om dit ven met de route door braambesstruiken, gelukkig lange broek aan.  En opnieuw ontvouwd  zich een interessant bosparkoers, de bepijling is zonder meer perfect, af , duidelijk, en in veelvoud vandaag hier.   Ga een voetgangerssluis over stukje villawijk weer in rijk aan oud groen.  Volg ventwegjes een hoge haag langs, toucheren een drukke rijksweg even maar draaien er van af., om na weer een haag en park aan een kinderboerderij te geraken, en daar is de rustpost voor ons voorzien.  Het is er zo gezellig dat ik er wel erg lang verwijl.  We hadden al de hele tocht gesloten en dreigende luchten, maar het bleef goddank droog en ook wat drukkend weer.    De parkoersmensen sturen ons op meesterlijke wijze  noord om Valkenswaard, heen met bospad en boswegjes langs vennen en vijvers visvijvers ook, met rijke  rietkragen voorzien.  Een weidegebied langs zonder vee....?    Mals groen.  Een dijk op en langs een uitkijkhut, waar we dijk af gaan middels graspaden.   Krijgen tegemoetkomende  wandelaars van korte afstand die nog beginnen en even verder een zijpad ingaan en uit zicht verdwijnen.   Laten een schitterend natuurgebied achter ons.  De weergoden tracteren ons op een enorme korte hoosbui of douche zo u wil.  Mijn plu doet dienst, en ik blijf redelijk droog toch.   Lopen nu tegendraads van bij de start vanmorgen de route terug naar sportpark, en de kantine.  Na afmelding schuif ik aan bij bekenden in de zaal.  We zijn het roerend eens.  Het was zonder meer een natuurtocht in optima forma.  Hebben enorm genoten.  Buiten tref ik de route-uitzetters die me informeren hoe het was vandaag.  Mijn duim gaat de lucht in en blijft lang op staan.  Complimenteer ze  uitvoerig met het geweldige succes vandaag, een byzonder mooie natuurtocht.  Ze glunderen.  Ik onderneem mijn voettocht op weg naar de dichtsbijzijnde bushalte, zo'n twee a drie k.m. gaans nog.  Thuis kan ik uitgelaten verhalen over deze tocht.  Klasse jongens!    Het was tevens een warmhoudertje voor volgende week.  Dan reis ik  af voor de tocht der tochten een wereld die er wandelt een internationale wandelreceptie van 46.000 voorinschrijvers/ deelnemers.  De jaarlijkse Vierdaagse van Nijmegen.   Hét feest voor wandelaar en toeschouwers.  Volgend jaar is daar de honderdste editie en mogen er 50.000 liefhebbers uit rond 70 landen, meedoen.   Nederland heeft nu eenmaal een lange wandeltraditie.  Daar wil,ik zeker ook bij zijn.  Ik houd u op de hoogte van die ervaring.  Dat zal flink typen worden voor deze vingers. In alle geval de koorts loopt op voor deze feestelijke tocht bij deze jongen.  Tot dan.  Gegroet:  Houdoe! Tot volgende week.   ::  Peter  Heesakkers

14-07-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik bereid me voor op een lange wandeling naar de startlokatie vanaf de dichtstbijzijnde  bushalte.   Op hun website beloven ze  de zuidelijke omgeving aan te doen, wat mij zeker aanspreekt.  In het voorbijgaan door het landschap wordt ik begroet door een kudde schapen en lammeren, even verderop zoekt een jong veulen zijn toevlucht bij moeder paard.   Weer wat verder valt in het oog dat een hele heg en voortuin  uitbundig gesierd wordt, met wit closetpapier, in de tuinen restanten stro, zover had de eigenaar van de bewoning al orde op zaken gesteld.  Kennelijk  als een verrassing voor een pas gehuwd stel bedoeld.    Het aanmeldburo bevindt zich buiten de deur van de club haar onderkomen, alsmede  het buffet voor verfrissingen.  Ook is een enorm dekzeil opgehangen aan de achterkant van de gevel ter voorkoming van nattigheid.  Niet nodig zo zeggen de weersdiensten voor onze regio.  Het zal droog blijven.    Aan de ingang van het terrein denken toezichthouders dat ik de eerste finisher ben.  Grote hilariteit.    Na inschrijving loop ik het terrein af weg met fietspad op.   Steek een rotonde over en ga een wegje omzoomd met wilgenboompjes die recht op een molen aanstuurt.  Molen genaamd De Windvang, maar hij staat stil...    Ik wordt door landerige  weelderige groene wegjes en zandwegjes gestuurd.  In de bermen groeien planten en wilde bloemen weelderig.   Passeer een zigeunerkamp waar de kippen en kuikens in de rondte  pikken naar voedsel wat ik niet bespeur.  Toch gezellig deze beestjes voor je voeten.  Eindweegs verderop moet ik even een asfaltwegje met 60 k.m. limiet volgen maar gelukkig niet lang.  Een zandwegje ingaand, staat een afsluitboom, waar je moeilijk overheen kunt stappen, maar ook een limbodans om er onderdoor te gaan is mij niet gegeven, derhalve wring ik me erlangs.   Prachtig landelijke  landschappen schuiven voorbij.    Kom aan een ophaalbrug over de Zuid-Willemsvaart, jawel toch weer een kanaal als de voorbije weken.  Even lijkt het erop dat we een druk gebruikt fietspad opgaan, maar ziet, vrijwel meteen duiken we een groenrijk paadje in 'n eenmans paadje.  Nu en dan de armen omhoog tegen o.a. reusachtige brandnetels.  Het gaat door een erg dicht begroeid bosgebied.  Tot aan een grote weide en akkervelden.  Na wat paden en  wegjes  volgt een splitsing van lange afstanden.  Het blijft een groenige route met kleine bospartijen velden, weiden.  Geraak ik aan een doorgaande autoweg welke ik herken als de weg Nuenen - Nederwetten.  Deze steek ik over het fameuze Nuenens Broekgebied in.  Een enigzins slingerend asfaltwegje.  'n Eind verderop komen wandelaars, vroeger vertrokken en lange afstand gangers mij tegemoet gewandeld, die een paadje inslaan.  Weet nu dan dat de rustpost niet ver meer is, en ziet aan randje Nuenen met zicht op het Dommeldal en randje Eindhoven-Oost is bij een verkoop en planten/bloemenkwekerij de rustpost voorzien.  Zowaar een terras voor ons, en eigen buffet met alles d'rop en d'ran.  Het is er prima toeven tussen tussen het overigens nog geringe koop/bezoekpubliek.  Moet hierna een  deel het parkoers tegen gekomen richting volgen, om dan inderdaad het pad in te gaan, waar ik de tegenlopers in zag gaan.  Een veldje op een opdrogend  aangelegd poeletje langs, en nu in het broekgebied nog zijnde, vochtige gronden dus, wat balkbrugjes over sloten en bosgebiedjes, doorkruis ik immense vlakten, zeeën van wilde bloemen.  Mag dan een overdekt graspad  volgen in die me weer de doorgaande weg doet oversteken.   Rechts van me staat een oude windmolen, De Roosdonkse Molen,  die schilder Vincent van Gogh nog  vastgelegd heeft op schildersdoek.  Nuenen propageert zich als v.Goghdorp,  toeristisch hiermee en legt hun geen windeieren.  Ik tref diverse panelen  met uitleg in Engels en Nederlands en afbeeldingen die vertellen over zijn leven in Nuenen, waar hij overal kwam, verbleef  waar en wat hij met de penseel vastlegde voor het nageslacht, en de woning van z'n geliefde Margot Begeman.  Ik ga een groepje Italiaanse bezoekers voorbij die uitgebreid aan het lezen en fotograferen zijn.   Na mijn weg door smal paadje hoge begroeiing kom ik aan een vervallen krotachtige boerderij, die men niet wil slopen, en een rol speelde in Vincents leven.  Geraak aan een rood-asfalt fietspad  en loop tegendraads deze wat lang af richting Gerwen.  Nog echt een dorpke gebleven en dat wil wat zeggen zo onder de rook van grote buur Eindhoven.  De stilte onderweg in de omgeving tot nu is verkwikkend voor lichaam en geest, en het groen rijkelijk en enerverend/wisselend.  Ga dwars door dorpje Gerwen, en krijgen een zijwegje in te slaan, die op een ringweg langs de buitenkant bebouwing loopt.  Plots dient zich bij een achterom binnenplaats particulieren,  de tweede post aan, voor mij wat vroeg na die eerste, maar ik vertoef er toch maar even.  Oude bekenden struinen ook binnen, een genoeglijk gesprek, en ik  ga verder met ze.  Steek ringweg over en gaan een groot veld doorsteken  waar men bloemen en planten kweekt, en delen van velden afgedekt heeft met dekzeilen.  Dient zich bosgebied aan en mogen we een poos bospaden gaan, met even verderop een groot heideveld.  Gaan wat brede wegjes in met her en der villaatje, bungalows, of eenvoudiger bewoning verscholen in de bossen.   Wat later bieden bossen straatnamen.    Geraken dan eindelijk het bos uit en volgen een rustig wegje paralel met doorgaande verbindingsweg, maar verkeersvrij voor ons.  Wat woningen, en boerderijen rondgezaaid moeten we deze weg oversteken en komen in gebied Deense Hoek, herken niets Deens hier.  Klim op oud wegje geleidelijk naar boven en neem brugovergang kanaal.  Kort hierna moeten we een talud afdalen denken een relatief nieuwe wijk in te moeten gaan, maar de parkoersarchitect laat ons een rustig   groenrijk omrand fietspad volgen dwars door de  overigens erg rustige wijk.  Bereik dan weer de buitenkant van het dorp  Lieshout en men laat ons landerige wegjes volgen.  Plots herkennen we de beginroute van vanmorgen weer en lopen nu tegen beginroute in.  Wat boomkwekerijen langsheen en daar is ook de molen van vanmorgen die nu driftig met z'n wieken draait.  Gaan een aardappelveld langs die in witte bloem getooid is,  en  een kapel toegewijd aan St. Servatius, steken autoweg naar Mariahout, St. Oedenrode en Veghel over en belanden op de terreinen van de organiserende  atletiekclub, alwaar we ons na afmelding neerzetten op het geïmproviseerde  buiten terras.  De route weer heel anders dan andere jaren.  Boeiend, erg groenig, wisselend en vanalles wat te zien en bewonderen onderweg.  Kortom opnieuw zeer geslaagd en een dik  en groot compliment voor de route uitzetter, {s}.    Van tijd  tot tijd mochten we schaduwlopen, zeker in deze tijd van het jaar geen overbodige luxe.  Het zijn duidelijk kenners geweest de routemannen.   Zeker voor herhaling vatbaar deze tocht met een gebied rondom met legio mogelijkheden.  Ik zet na het verblijf op het terras de terugtocht in, te voet naar de wat verre bushalte, maar het was me de moeite waard vandaag,  dat is zeker.   U beste lezers:  Gegroet:  Tot volgend keer weer.  Houdoe!

Peter Heesakkers

28-06-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is toch een trip waar ik jaarlijks naar uitkijk, en die al een dik 200 jarige traditie heeft.  De bedevaart voettocht van Valkenswaard en terug.  Ik signaleer erg veel club en andere  bekende wandelaars onder de deelnemers.  Het is een tocht van in totaal ruim 80 km. in twee dagen.  En enige duizenden voelen zich aangetrokken, alhoewel het verloop vaak wel ligt in een heen en of terugtocht.   Vaderdag is hier mede debet aan.  De tocht vertrekt om zes uur precies op zaterdagochtend uit Valkenswaard, onder orkestmuziek, gezang en klokgelui, en wat slaperige toeschouwers, soms in nachtpon voor hun voordeur of uit het slaapkamerraam hangend, trekt een erg lange stoet wandelaars het stadje uit met daarachter twintig huifkarren met proviand en verblijfspullen koffers en tassen.   Van degenen die in Handel overnachten willen in kloosters, campings of bij vaak al jarenlange particulieren.  Het heeft dan ook al die jaren een enorme band gesmeed tussen deze twee plaatsen.  Die huifkarren aantal is in de voorbije jaren fors verminderd, doordat autobezit toenam, en de wandelaars zich laten vervoeren elke dag terug naar huis en de volgende dag weer terug naar  de plaats waar de thuisreis weer ingezet wordt.  De trekpaarden die de huifkarren voorttrekken helemaal in het koper uitgedost, met  hamen en rammelende belletjes.  Het is een kleurrijk geheel.   De doortochtplaatsen laten hun kerkklokken luiden zolang de doortocht duurt, en de harmonie die de vorm heeft van een enorm groot looporkest van diverse harmonieën uit stadje en omgeving  bijeengeraapt, plus andere muziekliefhebbers van orkestjes, of privémuziekanten  vergezellen ons onderweg ergens midden in de lange rij.  Het saamhorigheidsgevoel is zonder uitzondering fantastisch dezer dagen, samen op weg naar en hetzelfde doel.  Er wordt naast gezongen ook veel gekeuveld onderweg over allerlei zaken.  Het is eigenlijk puur gezellig.  Iedereen blijft achter de hoofdvlag die de kolonne vooruitgaat.  De wegen zijn allemaal geasfalteerd of klinkerwegen, en soms moeten we verkeerstechnisch  bezien, erg brede fietspaden bewandelen.  Het comité van helpers dat de stoet begeleid verordoneert, dat we met hooguit gezien de weghelftbreedte maar met vieren naast elkaar mogen lopen.  Valkenswaard werd honderden jaren geleden bedreigd met de besmettelijke ziekte de pest, en om ervan verschoont te blijven had men beloofd jaarlijks te voet naar een of andere bedevaartplaats te gaan en dat werd destijds Handel  tussen Gemert en Boekel gelegen.    Het voorspelde  wat barre weer bleef ons bespaart.   De tocht is dus dik 40 k.m. per dag, en omdat het overgrote aantal deelnemers bepaald geen wandelervaring hebben,  zeker niet met zulke grote afstanden, heeft de organisatie vier pauzeplaatsen voorzien onderweg van bijna een half uur en halfweg, van een uur.  De paarden bekomen hun hooimaaltijd en rust en emmers water, terwijl de deelnemers verblijven in de horeca of al jarenlang bij bekenden aan of in huis, of per club een eigen rustpost met alles erop en  eraan ingericht heeft.  Die doortochtrustplaatsen kunnen de korte hevige drukte nauwelijks aan, en zodra de trompet voor vertreksignaal geklonken heeft vertrekt de kopvlag met een snel aangroeiende lange reeks wandelaars, en de marialiederen die in marsmuziek en marstempo in gang gaan.  Uitgeleide gedaan  begroet, nagezwaaid door de plaatselijke bevolking.  De route gaat globaal van Valkenswaard naar het noord-oosten van de provincie heen.  Naar Aalst-Waalre- Eindhoven zuid en oost-,  Nuenen, Gerwen, Lieshout, Beek en Donk, en Gemert, richting Boekel.   In Nuenen arriveren we in een wat luguber ogende entourage.  De route is enigzins omgelegd,  er is een  oefening aan de gang  blijkt dan, met hulpdiensten aller aard, maar de eerste aanblik doet onheilspellend  rampzalig aan.   De voorspelde regen blijft uit, maar de zon ook.  De temperaturen ideaal.  Op bepaalde delen van de route vergt het veel oponthoud en files van verkeer, want de alom aanwezige politie  gesteund door routebegeleiders sluiten bepaalde wegen tijdelijk af.  In de doorkomstplaatsen  worden we welkom geheten door de  plaatselijke bevolking onder klokgelui en  het mee-looporkest  blaast en speelt haar wandeldeuntjes.  Het heeft iets feestelijks toch.    Wanneer we in het met publiek omzoomde deel van het dorp  Handel arriveren, gaat het in processiegang met bruidsmeisjes en allerlei geestelijken in gezang en orkestspel  en al wat bij een reguliere processie toebehoord, naar de achter de kerk gelegen processiepark, alwaar we welkom worden geheten, korte toespraken, gezang, gebeden, men houdt het wel kort, plechtigheden en dan zoekt elk zijn haar weg in het dorp of omgeving voor nachtelijk verblijf.  'sOchtends  hierna volgt een openluchtmis, zeer druk bezocht natuurlijk, en na de dienst gaat  een deel van de processiegangers  driemaal zingend en spelend rond  de kerk lopen,  ter afscheid van de bedevaartplaats en bevolking, een groet brengend om direct de terugtocht te aanvaarden in route tegenovergestelde richting van de vorige dag.  De bevolking doet ons massaal uitgeleide.  Opnieuw trekken we door de dorpen van vorige dag.  In Gemert boffen we niet.  Net na vertrek breekt er de zondvloed uit, even maar toch heftig.  In Lieshout herhaalt zich de bui, maar we boffen omdat het gebeurt in het uur pauze in die plaats.  Als we vertrekken hierna breekt de zon door.   Zwaait de bevolking ons tot ver buiten dorp uit en gaat het op Nuenen en Gerwen op aan.  Volgt na alle open landschappen onderweg een mooie bosweg.  Na Nuenen trekken we naar groot-stad Eindhoven oostelijk doorheen en vervolgens zuidkant weer uit, door mooie natuurwegjes op Waalre aan waar we het in grote Hazzo-theater een dik half uur mogen pauzeren.  Tegen achten 'savonds wordt de rij weer geformeerd voor de finale naar Valkenswaard.  Die het onderweg mentaal of anderszins moeilijk hadden fleuren nu helemaal op, en stappen moedig en driftig, en zingend en de muziek laat zich ook niet onbetuigd.  De laatste kilometers dus.  De toeschouwers groeien met de k.m. en de plaats uittrekkend aan.   Gaan een mooie natuurweg op  de eindbestemming aan.   Aan de rand van Valkenswaard de bebouwing groeit plots het publiek met duizenden  langs de intochtroute aan.  Het loopt dicht tegen negen uur 'savonds als we arriveren.  De muziek speelt nu zonder ophouden, ik verbaas me over zoveel energie na alle kilometers.  Ook hier luiden de klokken onophoudelijk in de plaats, maar ook van de centrale dorpskerk, waar onze finish ligt.  Iedereen is blij de deelnemers worden extra begroet.  Familieleden en bekenden omhelzen deelnemers, het is hartverwarmend.  De toch niet kleine kerk raakt eivol, men staat bij gebrek aan zitplaatsen maar staat ook op de banken zelfs, klappen ritmisch en zingen onophoudelijk, en ik zie honderden mobieltjes de lucht ingehouden worden om de taferelen op te nemen, en filmcamera's.  Het is een indrukwekkende apotheose van de dag.  De harmonie komt de kerk in en dan breekt de hel echt los, gezangen applaus, ritmisch geklap.  Zie ook veel huilende bedevaartgangers of tranen in de ogen.  Het werkt ook op mijn gemoed het aanzicht.  Iedereen is zo blij het weer volbracht te hebben, ook en enorm gejuich gat op.  Er volgen wat korte begroetingen vanaf het priesterkoor, toespraken,  worden welkom thuis geheten,  mededelingen, eindigen met finale muziek.  De kerk dreunt, trilt op haar fundamenten.   De afscheidsceremonie duurde gelukkig niet te lang, zoveel mensen opeen gepakt in de kerk, zou vervelende gevolgen kunnen hebben.  Het was voor mij als ook  velen weer een prachtig weekend, vol met  leuke ontmoetingen onderweg, interessante gesprekken, en uitwisselingen, en een meelevende bevolking overal.  De proviand wordt bij de karren opgehaald, de café's stromen vol.  Maar dan toch, kiezen steeds meer lopers voor de warme douche thuis en van vermoeidheid het bed.  Even is het druk met afhalers voor lopers, nog wat gesprekken her en der.  Maar toch het toeschouwerspubliek als ook deelnemers neemt snel af.  De rust keert weer in Valkenswaard.  Een heel memorabel weekend.    Beste lezers  ik groet u , tot volgend keer.

Houdoe!     Peter Heesakkers

20-06-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Noem het maar een thuismatch.  Wat we mogelijk niet moeten doen, maar vast  te vaak plaatsvindt heden ten dage is de Buienradar raadplegen, voor we van huis gaan.   Aanvankelijk had ik het plan opgenomen, mij  per fiets naar de startlokatie te begeven.  Dat werd door de weersvoorziening deze ochtend de bus.  Ideaal, vlak bij huis in/uitstappen alsook aan de startgelegenheid.  Ideaal dus.   Als ik echter aan de bushalte aankom blijkt deze vervallen te zijn vanwege  de concerten dezer dagen  van onze provinciale en nationale trots Guus Meeuwis, in de voetbaltempel.  De bus moet flink omrijden, en ik heb geen trek in een wat lange voorwandeling.  Dus toog ik weer op huis aan om mijn stalen ros van stal te halen.  Op de hielen gezeten door een groot regenfront, ga ik op weg.  De startplaats is voorzien in een bedrijf welke kleine elektronica monteert en verkoopt,  aan de rand van groot bedrijventerrein welke tevens geliëerd zijn, aan de rand van een  nabije burgerluchthaven.  Zodra je over de drempel stapt staat personeel klaar om je te verwelkomen en je in geschrift alsook mondeling de weg te wijzen.  Voertaal is Engels, omdat een groot deel niet-Nederlander is van de werknemers, maar Nederlands spreekt men ook prima.  Na inschrijving wordt men genoodt, om voor een foto in briefkaartformaat, te maken en poseren. Deze zijn na de tocht gratis te bekomen.  Krijg bij inschrijving een nylon rugzakje mee, met versnaperingen en reclamepapier, plus een fles water en appel als inhoud, en ik kan op weg.  Een bomenlaan brengt me naar richting luchthaven, waar al druk passagiersverkeer plaatsvindt.  Aan de rand ervan wordt ik een kanaalbrug opgestuurd, het Beatrixkanaal, om direct hierna een rood asfalt-fietspad op te gaan paralel aan het kanaal.  Pad, nou ja de breedte van een twee baans autoweg toch.  Ik vergaap me hier aan de rijke bermenflora weerszijds, welke zich zo variant en rijkelijk openbaart.  Wilde bloemen en planten velerlei soorten.  Ben tegelijk alert over mogelijk plots overkomende laagvliegende  landelijke metalen vogels.  Maar ik wordt ervan bespaart.  Hoor wel vertrekkende vliegtuigen.  Het wordt alhoewel mooi, wel een erg lang fietstraject, constant langs het B-kanaal  onder tunnels door van kleine en grote autowegen, in de verte het knooppunt van wegen bij Best, voortdurend passage van  menselijke dravers, tourfietsers en tourfietsclubs, de route hier lijkt erg gewild door sportief volk, maar ruimte genoeg voor de wandelaar ook.  Kom voorbij een hele pluk opkomende bereklauw,  welke reusachtige planten worden, je mag deze nooit aanraken, de melk die deze produceren kunnen vervelende huid-irritaties geven, giftig ook.  Ik volg aldoor dit fietspad welke later versmallen zal.  Een extra bord waarschuwt voor een agressieve buizerd, maar blijf hier toch van verschoont.  Laat een rustpost voor wat deze is en stiefel door.  Kom aan zuidrand van Best alwaar dit kanaal uitmondt in het Wilhelminakanaal.   Een driesprong dus zogezegd.  Het zal weer geen kanalentocht als vorige week worden?   Na alle gedruppel onderweg, gaat het aardig doorregenen, en steek ik de plu maar op.  Ik moet het W-kanaal volgen langs haar zuidelijke zijde, rechttoe-rechtaan.  We lopen wel veel moois langsheen, groenrijk, in plaats van er door.  Komen langs enkele verdwaalde auto's en campers, leeg, vreemd.  Ook wordt ik geregeld voorbij gerend, door hardloopclubjes of eenlingen, die toch mijn bewondering en respect hebben, en begroet hen en moedig hen aan altoos.  De weg en brede zandwegen almaar rechtdoor worden me te moede wel.  Her en der een visser aan het water, en in de drenzende regen.  Langs mijn wandelweg blijft het mooi door rijkelijk planten en bloemengroei.  Het is meest stil om me heen.   Na een baileybrug, mag ik links van het kanalentracé het tuinbouw en akkergebied in, maar routeman volhardt in asfalt, behoudens een deel van het achter me liggende traject langs het kanaal.  De route nu is erg afwisselend.  Een trits oude open wagentjes komt me tegemoet, een rally dus vast.  Boomkwekerijen en tuinbouwgewassen zijn mijn deel, en ook kopers ervan bij de boer moet ik nogal eens van de weg af, als te langzaam verkeer.  Kom weer aan het kanaal terug, en zie de stompe  trotse toren van de dorpskerk van Oirschot, De St. Petrus Banden van boven een reeks appartementen uitsteken. Loop langs wat aangemeerde plezierjachten toch weer het landschap in, huisjes, boompjes, beestjes, wordt asfalt zandpad, en beland ik aan doorgaande binnenweg naar Oirschot, hier komt het water over deze weg me tegemoet gestroomd, een helling welke me geleid naar een viaduct over de snelweg, onderaan de helling een haakse bocht terug onderlangs het talud, mag ik een wortelpad van boomwortels in, maar toch natuurlijke weg.  Kom ik aan de veldpost van de club vandaag, en kan me gemakkelijk neerzetten, en me laten verwennen.  Aan de overkant schijnt een manege-achtige gebeurtenis plaats te vinden, bezoekers, veel tenten, campers.  De tocht voor mij zet zich voort richting snelweg Eindhoven-Tilburg, een brede zandweg paralel tegenstrooms het  jachtige toch drukke verkeer.  Aspergevelden en ander plantgroenten voorbijgaande.  Zand gaat toch weer over op asfaltweggetje, opnieuw boerenveld langs.  Op een splitsing ben ik alert, omdat jongelingen op scooter en brommer bij de splitsing van pijlen stopt, ik vermoed pijlenterroristen, en ben op m'n hoede.  Als ik doorloop gaat er inderdaad een pijl weg al. Ik loop terug om beklag te doen als uit alles blijkt, dat ze van de organisatie zijn en alvast de pijl van de langste afstand verwijderen.  Onder begrip en sorry zet ik m'n weg voort.  Het wordt een kilometers lange rechte weg, door schitterend natuurgebied, stilte , eenzaam, niemand om me heen.  Ik mopper wat, een militair oefenterrein weerszijds, waar zeker in de weekeinden wandelaars welkom zijn, mits wat aanwijzingen en regels volgens de borden bij de ingangen. Men laat hier een buitenkans liggen.  Het gaat maar voort, tot eindelijk een afslag, maar ook weer lang.  Ik vermoed dat routemakers hier met de auto bezig zijn geweest.  Eindelijk openbaart zich  een wijds landschap met aan de horizon de hogere gebouwen van Eindhoven, en voor de rest schapen , koeien, huisje en boerderij hier en daar, de toren van Wintelré piekt boven de ver liggende bossen uit.  Loop een uitspanning voorbij, waar maar enkele wandelaars te bespeuren zijn.   Weg almaar rechtdoor boerenlanderijen in mijn uppie.  Eindelijk een kruising overstekende een fietspad op langs andere  verbindende weg.  Na eindelijk een scherpe bocht deze weg oversteken en dan volgen herriesportterreinen.  Een smalle open deel van poort door kom ik langs een grote plas, waar naar hartelust met waterscooters geraced, en gevaarlijke kapriolen op en in het water gewaagd worden.  Merkwaardig, allemaal Duitsers.....Even verderop een beschut pad langs oefenterrein van de landmacht van 'slands grootste kazerne enerzijds en motorcrosscircuit anderzijds die aldoor over heuvels springen met het nodige lawaai, motorcross eigen. Weer terug de weg op langsheen terrein van de luchthaven, met anderzijds weg een auto die jaagt al wat er uit te halen is langs barrages en bochten op militair terrein.  Geraak aan een T-splitsing die me geleid naar de kop van landingsbaan een z.g. spottersplaats voor vliegtuigliefhebbers die zich vergapen aan de landende metalen vogels.  Een lawaaierig einde van de wandelroute, dat wel dus.  Duiken dan nog even een verscholen rijkelijk groen paadje in langs het B-kanaal.  Komt een autowegviaduct in het vizier, maar toch, we mogen een fietspad voorlangs volgen, schieten  even verder dan toch een wegje in, bocht naar  linksom, welke ons aan de finish brengt.  Daar wacht in de gezellige kantine wat verpozen, en kan ik mijn foto van voor deze tocht afhalen.  Tref in de kantine nog wat bekenden.  Keutelen nog na over wandelzaken en van vandaag, en spring dan op mijn metalen ros op weg naar huis.  Kom nog voorbij een zojuist gebeurd ongeval  bromfiets/auto met allerlei hulpauto's en wat agenten  erbij, een opgeroepen noodhulp helikopter , blijft toch achterwege.    Resumerend over de dag vandaag:

De bepijling kan wel beter.  Men heeft in een erg mooi gebied de kansen niet volledig, en onvoldoende uitgebuit.  De start/finishlokatie is een trekker, als ook de beprijzingen.  Vriendelijk en gastvrij personeel.  Parkeer gelegenheid voldoende.  Ik heb personeel toch moeten overtuigen de mogelijkheden die hier liggen beter te benutten.  En ach, het was weer sinds lang geleden een thuismatch.  Aan u beste lezers.  Tot volgend keer.  Ik groet u:  Houdoe!

Peter Heesakkers

13-06-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is even wennen.  De organisatie vandaag heeft zijn toevlucht moeten nemen naar een andere lokatie.  Verneem terloops verhalen dat de vorige startplek niet meer beschikbaar is.  Het scheelt alleszins in de aanloop vanaf de bushalte naar het nieuwe onderkomen.  Korter wel te verstaan.  Gelegen deels in een gegoede wijk.  Er komen me al veel startenden tegemoet gelopen.  De nieuwe lokatie nodigt alleszins uit qua uitstraling.    De inschrijfmethode doet me denken aan vroeger jaren.  Men schrijft in op een aparte lijst, en men bekomt daarna pas de startkaart.  Ik neem twee routepapieren mee, ik twijfel nl nog over de afstand.  Enfin, na de procedure zet ik er ook maar de schoenen in.  Tegenover de start ligt een vroeg en goedbezocht zwemparadijs, en het personeel ervan schermt met de ruimte voor parkeerders.  Ik zie een grote koepel om dit bad.  Ik volg een mooi bomenlaantje.  De zonnebril moet op, want het belooft een zonnige dag.  Meteen ook maar een cap op.  Sluit me aan bij de uitgerekte sliert wandelaars.  Het gaat direct het fusiedorp uit, steek provinciale weg over en vervolg een tijd lang fietspad en trottoir erlangs richting klokkendorp Aarle-Rixtel.  De tweede productieplaats in deze provincie die  de bekend staat, om haar klokkengieterijen.    Het is een wat lange weg die voor de kanaalbrug eindigt in brug overgang, en door een lommerrijke straat leidt.  Hooi en groenlucht  komt mijn neusgaten binnen, en inderdaad de boer heeft juist geoogst.  We gaan rand dorp Aarle met haar opvallende markante vierkante speelse kerktoren een stuk park doorheen, nog even een dichtgroenig villawijkje door, en belandt aan het kanaal, de fameuze Zuid-Willemsvaart.  Via een verkeerslicht de ophaalbrug over en langs het kanaal, waar prachtige plezierboten aangemeerd liggen.  Het wordt na asfalt een tweesporige zandweg, een zigeunerkampje voorbij, naar een driesprong, alwaar het Wilhelminakanaal  uitmondt in de Z.W. vaart, passeer dagrecreanten, en nogal wat vissers die geduldig naar hun dobber staren.  Het wegje is overgroeid gelukkig tegen de felle ochtendzon.  Ik twijfel even omdat bepijling uitblijft, vraag me af of ik een afslag gemist heb, maar wordt door medewandelaars gerustgesteld.  Het is een wat lang pad, dat wel.  Kom dan weer aan verhard wegje en raak bijna de bebouwing van Aarle R. aan om met een scherpe bocht een helling op te gaan van een betonnen overspanning van het  wat brede kanaal te  moeten gaan.  Ik krijg verderop een geniepige afdaling van een talud, waar even de rem op moet en beland toch heelhuids beneden.  Ga een laan door langs sportterreinen en kom op een parkeerplaats waar de club haar post ingericht heeft.  Tref hier diverse bekenden en het is er best druk ook.  Verover toch een zitbankje.  Nadeel van bekenden is dat je rusttijd uitloopt na alle gekeuvel, en ik beslis hier de langere afstand te nemen.  Dat komt later bedrogen uit.  Ik vouw mijn papier voor de gewenste afstand open, en ik blijk een misdruk verovert te hebben aan de startplaats, n.l. een blanco blad.   De binnenzijde althans.   Ik volg braaf de pijlen, zet er de pas in om achterstand in te halen.  Later zal blijken, dat dit niet de grotere afstand die ik voor ogen had, is  Margrieten en boterbloemen zijn in de bermen in de meerderheid naast andere groeisels, van soorten grassen zal ik maar zeggen.  Het wordt een lange weg te gaan door den boer zijne landerijen, een zijweg biedt hoop, maar opnieuw is het boerenland wat de klok slaat.  Vraag in het voorbijgaan van wandelaars of iemand een 30k.m. papier voor me kan missen, maar tevergeefs.   Fietspaden zijn troef vandaag hier, zo blijkt al gauw.  .  Ga een fietsbrug onderdoor en met een wijdse bocht landschap in, wat woningbouw wordt en blijkt de noordelijkste punt van een recentgebouwde wijk van Helmond te zijn, Dierdonk.  Even wat straatwerk om wijk uit toch weer de fietsbrug van daarstraks overheen te gaan.  Had al een tijd muziekrumoer gehoord.  Kom aan de rand van weer een Helmondse wijk waar ik naar later juist  blijkt, de wijk Eeuwsels vermoed.  Trap van de fietsbrug af is er een wegafsluiting vanwege een marktachtige situatie, een rommelmarkt of waar iets voor door moet gaan.  Moet met een wijde boog om de noordrand van de wijk blijven gaan door parkaanleg, en jawel aldoor een fietspad volgen langs een groene stadsrand.  Net als ik vind er genoeg van te krijgen mag ik van de wijk afkeren velden doorheen met erg hoge grassen waarin spelende kinderen nog net te zien zijn.  Kom dan aan de Z.W. vaart terug dus en moet recht op de Rixtelse kanaalbrug af.  Hee bekende weg , tegenover moest in vanmorgen in gaan,  Ik ga nu rechtsaf wat verspreide bebouwing door, toch weer de betonnen brug over van naar de rustpost vanmorgen en ik raad het al, naar de rustpost van vanmorgen terug, weer dat talud af, voorzichtig dan.  De post is welvoorzien voor hongerige magen en dorstigen ook.   Na verpozen gaat het terug naar de kanaalbrug, en bemerk dat hier nu pas de omweg voor langere afstanden aanvangt.  Ben nu zover achterop geraakt , dat ik daar geen zin meer in heb, ik heb er nog steeds geen beschrijving van kunnen bemachtigen ook, en sluit me bij Bram en Co. aan voor de terugloop.  Weer het talud op van daarnet.  Knap stijl ook.  We dalen geleidelijk af naar het kanaal en even verderop gaat wegje over in onverhard.  Tot nu toe is het me te veel fietspad geweest en vermoed, dat route-uitzetter er zijn gemak van heeft genomen.  Mij komt ter ore dat nochthans gister een aantrekkelijker  en echte natuurroute was voorgeschoteld, van twee-daagse-wandelaars. Boorden met onnoemlijk veel groot hoefblad, sieren de vochtige walkanten.  Krijgen een zijtak van rivier de Aa voorgeschoteld.  Een sluis met brug over.  Een waterval.    Krijgen even netelige paden, niks plezierigs voor korte broekenwandelaars.  Wat rijkbegroeide paden volgen, en dan opnieuw bereiken we het kanaal weer.  Herken op afstand het oude brugwachterhuis van tijden van weleer.  Opnieuw gaan we een ophaalbrug over en vervolgen andere zijde van het kanaal.  Mogen dan eindelijk een lommerrijk wegje in waar aan het begin ervan de route-aanduiding te wensen overlaat.  Dit wegje brengt ons een eindweegs verder precies aan de finishplaats, dus start van vanmorgen.  Ik heb er toch geen goed gevoel bij de route van vandaag.  Teveel verhard, spaarzame route-aanduidingen, zeker op lange rechtdoor pad en wegen vooral, plus de zeer summiere route-omschrijving.  Maatje  Bram en ik zetten ons neer op het buitenterras na afmelding.  De herinnering is in ontvangst genomen, we hadden de keus in een waterzak, of uitdraaibare pen {schrijven}, met nekkoord.  Die pen vond ik meer van pas komen.  Bram fietst terug naar zijn woonstee, ik naar mijn bushalte.  Heb hier toch een onvoldaan gevoel aan overgehouden.  De route was vorig jaar veel boeiender hier.  Men had deze twee dagen, hier toch nog 930 deelnemers kunnen begroeten.....Daar was men tevreden over.  Enigzins gebruind aanvaard ik de thuisreis.     Beste lezers ik groet u. Tot volgend keer.  Houdoe!  ::  Peter Heesakkers 

07-06-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De weerman had voor voorbije nacht de juiste voorspelling.  Het hemelvocht drensde voorbije nacht over mijn streek.   Ik word wakker onder een gesloten hemeldek, de lucht oogt zwaar, maar toch droog, en het droogt al.   Op mijn weg naar de bus tref ik in mijn woonwijk mierenhoopjes tussen de stoeptegels, en dat vertelt vaak dat er droog weer komt.   Merkwaardig de wilde bloemen onderweg, de klaprozen en een blauwe tulpachtige bloemensoort, en in de grasplantsoenen groeien de meizoentjes met ontelbare duizenden.   Moet het even inruilen voor grauw beton van de hogergelegen autowegen en de wanden ervan, en geraak aan het busstation ruimschoots op tijd.       Onderweg betrekt de lucht wel erg donker, en ik vrees alsnog voor stevige nattigheid.   Wat gespetter op de voorruit van de bus ook.   Het zal gelukkig anders verlopen.   Het is traditie geworden dat de buschauffeur me gewillig laat uitstappen op verzoek aan de poort naar de startlokatie.   Ik loop vertrekkenden tegen het lijf en stel ze gerust dat in mijn woonplaats de zon al voorzichtig doorbrak, ze zijn voorzien van paraplu en regenkleding.   Een verzuchtend dankbaar geluid komt uit de gelederen.  Nog steeds komen z.g. kat-uit-de-boomkijkers, afwachtenden op het weersverloop, het parkeerterrein op.   Ik verlaat een rustige zaal.   Ga langs de grote parkeerplaats de poort weer uit , z.g. rechtdoor over een rotonde, een betonpad op.   De lucht boven me klaart ook hier nu open.    Draai een asfaltwegje in met weerszijden essen en eikenbomen.  De velden en akkers geven al aan dat maïs, dit jaar opnieuw de overhand zullen hebben in hun groei.  Ik ga wat boerenhoven oud en nieuwe langs, met her en der vee, blaffende honden veilig achter hoog hekwerk.  Allerlei bermbegroeiingen en pony's in de weiden.  Weiden met boter en paardebloemenzeeën, vrolijk tokkende kippen.  De schuurgrootten variéren van oud, tot modern en erg groot ook.  De asfaltweg gaat over in brede zandwegen kris kras door akkervelden.  Steek een voorrangsweg over die breed in grind van het grovere soort aangelegd is en geniet verre blik over velden.    In een vijver achter een huis kikkergekwaak.  Een kolonne paardruiters in veiligheidshesjes kruist mijn weg.  Draai achter een hoge aarden wal waar ik een nudistenkamp vermoed.   Ga langs uitgestrekte golfterreinen waar vroegerikken al hon  balletje aan het slaan zijn, en een  camping langs.   Het wegje door golfterrein heengaand wordt weer zand, en kom aan rand van uitgestrekt bos.  Leidt me randje bos en uitzicht over de boer zijne landen  doorkijkjes langsheen, het beroemde Keelven.  Komt na een lange zandweg eindelijk een graspaadje bos in.  Jonge dennen vooral die hulploos  hun nieuwe takvingertjes omhoog steken.   Geniet van de boorden van het pad groene varens en ander bermgroeisel.   Bos is rijkgeschakeerd in boomsoorten maar den en spar overheersen.   Loop op een tapijt van takjes en denne-appels.   Vogelgezang, {ze zijn na de winter weer voor hun voedsel op de natuur aangewezen en er in teruggekeerd van de bewoonde wereld} , begeleid me.   Kom aan het Keelven met een ribbelige waterspiegel, welke we voor een deel helaas, omheen mogen lopen, over verhard pad.  Wijde blik over het uitgestrekte ven, moet dan omhoog en weer bospaden volgen.   Paadjes links -rechts-rechtdoorgaande kom ik terug waar een  z.g. lus begon, ga een klaphek door een verhard weggetje op, met weer zicht op een wat heuvelachtig golfterrein.  Een slingerpaadje in die mij later brengt aan de rustpost in het bos bij een imkervereniging.   Zitjes genoeg, druk, en welvoorziene keuken.   Het zijn als altijd weer gezellige ontmoetingsplekken, met groeten aan deze en gene bekende, en korte gesprekken.   Maken na deze post een draai linksom door smalle dichtbegroeide bospaden, die mij brengen aan een dwarspad, met zandweg en verhard pad erlangs, en parkeerplaats voor dagjesmensen.  Glip een graspaadje in dat me aan een doorgaande weg brengt, even betonfietspad, een eindweegs verder laat oversteken, richting heidegebieden, waar men duchtig met de kettingzaag gewerkt heeft om de heidegronden weer te doen herleven, uit voormalig bos.   Alom wortels en boomresten, welke aan de bodem teruggegeven zal worden door de tijden heen.  Het blijkt een enorme operatie te zijn geweest die bomenkap rondom te zien.  Steken na enig gedraai een honderden meterslange knuppelbrug over, over het Beuven, welke de voorbije jaren  veel water moet ontberen door uitdrogende bodem, en loop eigenlijk over een drooggevallen ven over de knuppels.  In de verte de dominerende communicatietoren radio, t.v. en telefonie van Mierlo. Beland einde brug weer in het verhullende bos, met slingerpaadjes.   De route is spaarzaam bepijld en ik moet blauw-witte linten aan de takken volgen.   In de open stukken is na de bomenkap, de grond bijgeschaafd om heide te doen ontstaan.   Bomen liggen slordig rondgezaaid en hun takken eveneens, het is erg opletten op linten die ons door de woestenij sturen moeten.    In de stammen en takken hoopt men dat er insecten zullen gaan schuilen en zo de natuur verrijken.   Opnieuw gaat het kris-kras door verdichtend bos, om na een haakse bocht klappoort door te gaan over een beekje  de Peelrijt genaamd.   In de slootkanten bloeit de lisdodde weelderig met gele bloem, nog het meest naast andere waterplanten.   In de velden komt een klein verfrissend windje opzetten.  Volgen over vlakten die bewerkt zijn, tot weer de omslotenheid van bos.   Zie een eenzame  grote jeneverbesstruik opbloeien.    Om weer na een reeks bospaden een weg over te steken campingterrein op.   Byzondere bouwsels van vakantiehuisjes in aller vorm en grootte.   Veel campinggasten zijn zich aan het gereedmaken voor de mogelijk verre thuisreis na een lang weekeinde verblijf.   Het terrein blijkt goed voorzien van elektra, watertappunten, een omheining in het midden waar vee graast.   Een van de bouwsels die in het oog vallen is een halve koepel op noem maar staanders boven de grond.  Na enig gezwerf  over dit terrein, langs bungalowtenten aanbouwsels, huisjes , kom je langs de terrassen van een  centraalgelegen horeca, die ik laat voor wat het is.   Ik herinner me hier de slechte bediening, de verbanning naar een ander terrasdeel, niet wandelaarsvriendelijke behandeling voorheen.   Verlaat het terrein via hoofd in en uitgang op een asfaltwegje die me  opnieuw een stuk bos doorstuurt, en beland langzamerhand in  boerenlandschappen, wegjes met weelderig groen en akkerlanden en tuinbouwbedrijfjes, boorden weg van fluitekruid.  Oude boerenhoven langs, de rust en ruimte.  Laat nog even  de kleine Aa zich zien.  De wegjes zijn lommerrijk.  Zand en slijkluchten van de voorbije regennacht bevloeide akkers,   komen mijn neusgaten in.   Kom eindelijk dan aan doorgaande weg een fietspad opgaand en herken de weg tussen Lierop en Someren.  Mijn stap versneld, ik ruik de finish, laat het verkeer voorbijrazen want niemand houdt zich aan de 60 k.m. limiet kennelijk. , de rotonde overgaand vraagt een eenzame wandelaar me wat , waar en bij wie ik loop en waarvoor.  Speel hem wat sites en inlichtingen  door als ook mijn doel vandaag.  Hij zei me dat hij aan het trainen was voor de Somerense Kennedymars, 80 k.m.-tocht.  Hij is me dankbaar voor de info, en gaat zijns weegs.  Wie weet weer een zieltje gewonnen voor de georganiseerde wandelsport en bond.   Draai weer het laantje in van mijn startadres, en steven op de lokatie aan.  Onderhoudt me na afmelding en achter een glas frisdrank met deze en gene binnenkomer.  We zijn het telkens eens, met ze.   Een fantastische  bossentocht, en zo luidde ook de naam van deze tocht.  Someren en  wijde omgeving, is gezegend met bosrijke omgeving en heidegebieden, waar de wandelaar zich geen moment verveelt, maar ook helemaal tot rust komt.   Het blijft een fenomeen, dat men in een   uitgestrekte natuurrijke uithoek van deze provincie,  waar rust en ruimte prevaleert, met toch een woonpotentieel van een agglomeratie van  pakweg 750.000 inwoners, navenant zo weinig volk en dagjesmensen tegenkomt, op dagen en weekeinden als deze.   Zal autobezit, de computer thuis en andere  hedendaagse  huiselijke gemakken debet aan zijn.   Ik en zeker de anderen, heb {ben} weer een schitterende natuurtocht, onder de voeten geschoven gekregen vandaag hier.   Ik moet voor de busverbinding  een eind door niemandsland stappen,{ en opstappen},  en ruik het groen.  Ik groet u beste lezers en medewandelliefhebbers.  Tot volgend keer weer.  Houdoe!      Peter Heesakkers

25-05-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Begrijpe  wie begrijpen kan, maar helaas, dit zal de laatste editie zijn bij deze club,  van deze tocht, voorlopig zeker, van de lijnetappe van +_ 40 k.m. tussen Eindhoven centrum, en Luyksgestel.   Ik zal vandaag niet langste etappe lopen, {men kan deze ook inkorten op 22 k.m. vanuit Waalre Riethoven gemeentegrens, of zonder meer korter vanuit Riethoven dorp }.  De afgenomen belangstelling is na vele jaren de oorzaak.  Wellicht is  de planning per touringcar naar Eindhoven, de auto stallen op de finishplaats, bereikbaarheid per O.V.  en dan te voet terug naar Luyksgestel de meesten omslachtig.  Niemand die dit weet.  Voor het natuurschoon zal men het niet laten, zoveel is zeker.  Ik grijp de  laatste gelegenheid vandaag met beide handen aan toch.  Ik laat me naar Waalre vervoeren.  Wanneer ik uitstap daar  komt me een groep dames van De Voetjes uit Valkenwaard  aanlopen, vanuit de richting Meerveldhoven , Mariabedevaartplaats in de Meimaand, die alweer op weg zijn naar hun thuishaven v.v.  Een begroeting en kort geanimeerd gesprek volgt.  Ik heb nog een voettocht voor de boeg naar de gemeentegrens van Waalre met Riethoven -Bergeyk, dus de pas gaat er in.  Dwars door het dorpscentrum het fietspad erbuiten weer op naar de tweede startlokatie vandaag, geniet van de bermflora en ook de nodige vroege tourfietsclubs, en joggers, zoeven me voorbij.    Het beloofd zo staat vast.  Ik geraak aan de camping met zaal bij een watermolen in de Dommelrivier, jawel daar is hij weer.   Het is er erg rustig schrijf me in, en verwacht nog vele doorgangers te zien onderweg vanaf Eindhoven.  Neem een opwarmertje met een kop koffie.  Al meteen een klein stukje door de achterliggende  camping, om via aan hekwerk, gaat het tegenstrooms die Dommel door een adembenemend mooi bos// broekgebied, met een enorme planten en bloemenvariéteit.  Vochtige grond, dat wel.  Insecten als muggen zwermen mijn gezicht langs en sommige verkiezen, soms te pauzeren op mijn huid.  Wanneer ik het broek verlaat dient zich een akkerland aan, maïs natuurlijk en ga ik een tweesporig pad door.  Links van mij nu  verandert  het zicht op  bos, ruigten , weiden, voortdurend.  Steek een asfaltwegje over een brede zandbaan in met eiken en beuken op jaren.  Graslanden en maïsvelden en aardappelvelden te over voorlopig weerszijds en allerlei bermgroen.  Draai af door de velden, krijg later een stukje bos in variant en weer terug de velden in,  in een N of U-vorm . Zie op afstand wandelaars die achter me zullen komen. Draai eindweegs verder een akkerpad in die me  even later het bos instuurt.  Aan schaduw geen gebrek vandaag overigens, want de zon wint het van de vroege bewolking zij het langzaam , aldus gaan de donkere glazen mijn neus op.   Boorden met vele bremstruiken bieden zich aan.   Paadjes met meest oude den en sprokkelhout gaan onder de schoenen.    Een oud sparrenbos door en grote gebieden met groene varens  Bosgebieden wisselen af met  tussenliggende  bewerkte akkerlanden en ruigtevelden.   Er verschijnen riante villa,s, en het wordt open landschap, met weiden, voorbewerkte akkers, een kerkje op de einder, moet Riethoven zijn.  Een ribbelig aandoende akker, wat hier verbouwt zal worden?   In een gehucht tref ik een aarden wal met veelkleurige  bloemsoorten.   Maar ook rododendrons in al haar kleur en fleur..  Een schitterend schouwspel.   Gaan door min of meer recente bebouwing door heggepaadjes op dorpscentrum af over een dorpspleintje met groot plantsoen, in het midden een muziekkiosk, langs het kleine monumentale kerkje af, en in een plantsoen dient zich de clubpost verzorging aan.  Er is vanalles warms, koud, soep,  broodjes, beleg, frisdrank, fruit gekookte eieren you name it verkrijgbaar, en dit voor een inschrijfgeld van vijf euro vijftig.    Ik vervolg mijn wandeling over een klinkerwegje dorpje uit om een eind verder een zandwegje in te gaan langs boom en tuinplantenkweekvelden.  Hooivelden langs waar de boer oogst.   Even een asfaltwegje op om opnieuw een smal sprokkelpadje  bos dus in te gaan.  Na enig boswerk gedraai, opnieuw een wegje op die me brengt aan een rotonde, steek deze over en volgt een smal betonpad.  Wijde blik door de wijde omgeving,  maar dan toch  weer bos in.   De rust en stilte is overweldigend, vogelgezang heerst.    Als vaak onderweg.  Slingeren akkers langs en weiden, hoekige paadjes, een aarden wal langsheen met jonge dichte begroeiïngen toch weer bos in.  Langs lange afrastering wat bij een grote camping behoort, een klinkerwegje op langs parkeerplaatsen, waar de gasten zich op de thuisreis na lang weekend voorbereiden.  Even ook wat vertrekkend verkeer hier.  Een groot sportpark langs met vooral voetbalvelden, en welke dies meer zij.   Open plekken blijven aandienen in bossen, als intermezzo.  Stapels boomstammen langs, een oud sparrenbos in te ruilen tegen oud dennenbos, die me brengt aan de tweede rustpost met kantinewagen.  Laat me het gebodene  welbekomen, en na onderhoud met deze en gene meeloper en bestuurslid, ga ik de benen in voor het laatste traject vandaag.   Dichtbegroeide slingerbospaadjes zijn wandelaars deel.   Langs een paardenclub St.Petrus met gebouw, maar waar waren de paarden nou?    De parkoersonderdelen blijven om te smullen, bospartijen rust en akker en verbouwlanden, en teelt blijven afwisselen.    Blijkt toch een eind te komen aan bosgebieden.  De ruimten kondigen zich aan, een fietspad langs een zandweg op bereik ik na weer een sportpark een recente wijk genaamd Het Loo.  Een klinkerwegje met hoge beukenheggen door of in.   Een nieuwe villawijk doorsnijd ik.  Nu wordt het agrarisch.  Asfaltwegjes sturen me langs oude boerenhoven afgewisseld met nieuwere behuizingen.  Opnieuw onafzienbare boomkwekerijen langs.  Een brede stoffige zandweg in  wijde blik velden.   Aan de einder wordt de stompe kerktoren zichtbaar van Luyksgestel, de eindbestemming dus.  De frisse wind die op komt zetten en in de ruimten vrij spel heeft, doet me koelen, na de windvrije bossen.   De zon is haar best blijven doen vandaag.  Een enkele passant met  auto doet me de zakdoek voor mijn luchtwegen houden vanwege opwaaiend stof.  Bereik dan enigzins bebouwing weer van het dorp het doel voor vandaag, die gaandeweg verdicht.    Het verkeer neemt ook toe, maar niet hinderlijk in alle geval.  Zie twee oude windmolens opdoemen, toch niet evident in een klein dorp.  De ene behoort een bakkerijmuseum toe.  Krijg nu dorpskerk met stompe toren recht voor me in het vizier, en weet nu daarnaast  de finish in een ontmoetingscentrum, welke er na intense verbouwing gelikt uitziet, en waar ook de wandelclub zijn domicilie heeft.  De route?   In een woord samengevat, fantastisch.  Het Kempisch landschap en haar natuur, op haar mooist en best.  Niets hebben/heeft de parkoersman{nen}, laten liggen.  Boeiende landschappen, mooie bossen in al haar variaties en schoonheid.   Echter helaas en onbegrijpelijk, het is de laatste keer deze tocht in de vorm.  Werkelijk uniek.  De bestuursleden, en buromensen verzekeren me, er komt iets in de plaats terug.  Ik twijfel geen moment eraan dat die tocht een absoluut mooie vervanger zal zijn, maar het blijft een raadsel, dat deze tocht niet meer aanslaat.  De bus kent een uursdienst op zondagen op weg naar Eindhoven waar velen ook begonnen, terug.  Het wordt nog even gezellig nababbelen met de reizende wandelaars/passagiers.  Ook wij snappen er geen yota van; de laatste keer.  In de stad na een vijftig minuten reizen, zoekt elkeen zijn/haar weg of met de auto naar huis op aan.  We zijn het volmondig eens:  Een juweel van een tocht.  Grandioos!  Een natuurkraker was het.  Aan u beste lezers en lezeressen zeg ik weer. Tot volgend keer.  Gegroet.  Houdoe !      Van Peter Heesakkers   

17-05-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Hoor mijn deur uitgaand al vroeg sirenes van hulpdiensten.  Na enige tijd tref ik eenden die rustig bij mijn passage blijven zitten.  Wat vogelengezang in de buurt, het zonneke schijnt volop, het belooft een mooie dag.  Aan het busstation  tref ik een enkele wandelaar wachtend op de ander, maar laat de bus die ik neem gaan.  Op mijn weg naar het startlokaal  loop ik door het nog rustige dorpscentrum.  Op het Ridderplein tegenover het gemeentehuis, vermoed ik een standbeeld voorbijgaand, vandalisme aan dat beeld, het lijkt onthoofd.  Ga eens lezen wat of wie het beeld voorstelt.  Ik lees de opschriften.  Het lijkt op een bebaarde bisschop, die met zijn hoofd in zijn linkerhand staat, onder zijn arm, mijter er nog op.  Het beeld is genaamd Heilige Losbol met carnavaleske onderschriften.   Arriveer in een vrijwel lege zaal.   De meute is al onderweg.   Ik schrijf in en wacht dan ook maar niet langer.  Neem met permissie twee verschillende routebeschrijvingen mee.  De zonnebril en zonnepet gaan op, en ga op pad.  Krijg even kort wat straten te gaan en ga een park in,  hier binnengaand verras ik een gymclubje op het gazon met leider die oefeningen aangeeft.  Ik ga ruim om een grote plas over grindpaden, waar ik allerlei gevogelte op de gazons ontwaar, vooral eenden met hun jonkiesschaar, en prachtige beelden aantref.   Ze scharrelen rustig door onder wakend oog van moe eend.  Niks schuw.  Ga voorbij een paar verspreid staande hoge bakstenen stoelen en nog wat kunstwerken, een lattenbrug over en achter de plas om een fietspad op.  Er volgt een eindeloos slingerend grindpaadje over vijvers en sloten per brugjes overstekend tussen dorpsrand en  rondweg of ring om dorp.  De flora is er innemend mooi en variabel, in allerlei lentekleuren, wat rietgebieden her en der.  Tref op een geluidswal een muur van bloeiende bremstruiken.  Almaar door gaat het, waterspiegels tekenen zich af.  Na lange tijd ga ik van de bebouwing afdraaien, nog langs wat nieuwe industrie.   Een tegelpad opgaande steek ik een rotonde over en een asfaltweggetje in.   Het begin van bereklauwplantengroei is zichtbaar in de bermen.   Asfalt wordt zandweg, waarlangs kennelijk een betonfietspad aanleg voorbereid wordt, maar nu nog ongemakkelijke puinsteenweg.    Vogelengezang kietelt mijn trommelvliezen, wat mooi!   Koolwitjes en citroenvlinders zweven en of fladderen om me heen in grote getale.  Jong groen alom, pure lente.    Boeren bewerken hun landerijen met tractoren.  Werken op zondag, was vroeger not done toch.   Een lange veldweg in volle zon ga ik door, na wat bebossing, er komen wat wolken opzetten.  Een schilderachtig landschap wel zo.  Een weide met een grote kudde koeien die merendeels liggen te luieren, kijken me waakzaam na.   Er volgen wat lange echte Peelwegjes en paden.  Rust alom, erg weinig fietsers b.v. schijn alleen op de wereld te zijn.  Krijg een lange asfaltweg, gelukkig in de schaduw van bomen volop in blad al.  Een bomenkwekerij voorbij en vind wat tijd om twee erg kleine pony's te knoedelen veilig vanachter de weidedraad, steken ze hun koppies bij elkaar en ieder krijgt zijn knuffel van me.   Komt dorpje De Mortel in zicht en vlak voor de bebouwing, moet ik een smal grindpaadje in dat de naam Truttensteeg draagt.  Nou zeg wat een naam!   Ik moet er lang bij nadenken hoe men aan de onvriendelijke benaming zou gekomen zijn.   Het is een lange schitterende groenstrook met heggen van moerbei en beuk.   Ben in mijn nopjes hier erg mooi.  En zo beschermend.  Dan een verharde weg op, en daar dient zich bij een boerenhof de rustpost der club aan.   Buiten bakken enige  wandelaars in de felle lentezon, ik verkies de schuur in te gaan.   Na enig verpozen en een bekende loper met camera die speurt naar het ultieme plaatje in de natuur, die binnenkomt ga ik na verpozing verder, twijfel even op een afslag te nemen voor lange afstanders, maar kom het is al laat, doe ik maar niet.  Volgen een trits bospaden, die we veel later inruilen voor rustige asfaltwegjes door de boer zijner landen, met weidetaferelen, en tractoren die alom hun eerste velden hooi voor het jaar druk oogsten.  Weer bossen in en wandelen fietspaden en zandwegjes graspaden , sloten langs.  Een groot weideveld is één gele paardenbloemenzee met zaadbollen witte pluimen ertussendoor en dit beeld herhaalt zich verder op het parkoers weer.   Twee keer klaphekken doorgaande doorsnijd ik een weide en boslandschapgebied, broekachtig gebied met vochtige weiden, wat na tweede poortje overgaat in  erg smal padje tussen hoog gegroeide grassen en kruidenplanten, een asfalt weer op.  Een eikenbomenweg volgt, schaduwrijk weer.  .  Hier wordt het opletten:  De sirene van alertheid klinkt,  in mijn koppie dan.   Gonny van het wandelduo met hare Jos, had me gisterenavond  per mail nog gewaarschuwd over het papieren parkoersbeschrijving en ontbrekende pijlen- probleem ter plekke, getelefoneerd naar organisatie hoe nu te gaan want klopte niet.  En Gonny wist perfect te omschrijven wat te doen en waarheen op dit punt.   Loop doorgaande asfaltweg af i.p.v. rechtdoor, en herpak de route weer , zijnde een veldwegje met oude populieren, mijden daar een plankenbrug rechtdoor over te gaan en dan weer een treurwilgenpad in, wat overgaat in, asfaltwegje door een gehucht, met verspreide bewoning.   Een grote hond blaft plotseling vanachter een dikke hoge heg, veilig achter draad voor mij en even verderop boert bij het eten een flink in  wollen deken schaap.  Blaten leek er niet op.  Hanen kraaien pas laat op een erf, kennelijk te laat opgestaan.  Tractoren die aan het hooien zijn in de velden, die een zware hooilucht verspreiden, niet onaangenaam in elk geval toch.  De Broekstraat blijkt een lange weg omringd met schilderachtige oude boerderijen.  Zie op   afstand de contouren van dorp Gemert opdagen en weet dan het is niet ver meer.  Steken een doorgaand wegje over en gaan voorbij een bouw en werkliftenproducent, die tientallen van deze mechanieken in zijn voortuin nou ja tuin...heeft uitgestald.   Rotonde van buitenringweg dorp steek ik over de zogenoemde Oudestraat in met inderdaad oude dorpshuizen vermengt met recentere bebouwing weerszijds, en geniet van de voortuinen waar o.a. bloeiende bloemenstruiken, en opvallend veel rododendronsstruiken, hun weelderig kleurig bloemwerk  alsook seringen vertonen.  Het is werkelijk een prachtig tafereel.   Ga hoek van straat om en weet dan, daar ligt het clubhuis van de wandelvereniging, wandelaarsvriendelijke prijzen ook, en vanalles achter de bar verkrijgbaar voor hongerigen en dorstigen.  Jan met z'n hundje, {hondje} uit Mierlo, wacht.  Jan al wat op jaren,  heeft een indrukwekkend wandelpalmares wat betreft snelheid en lange afstandstochten op zijn naam bijgeschreven.    Hij wacht nu op zijn medereis en wandelmaatje Peter ene andere dus dan ikke.  Het is weer stil in de zaal en zo bekom ik mijn consumptie vlot.   Een zeer mooie tocht, zonnig weertje, alle ingrediënten voor een geslaagde tocht, in fris jong lentegroen.  Zet er op tijd de benen weer in om op tijd bij mijn bushalte  te zijn die uursdiensten draait op deze  dag.   Er heerst in het dorp een mineursfeer op  terrassen en straten en in horecazaken.  Blijkt de plaatselijke voetbalclub naast het kampioenschap gegrepen te hebben.  Keer voldaan huiswaarts.     Aan u beste lezers tot volgend keer weer.  Gegroet: Houdoe !

Peter Heesakkers 

10-05-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Hel en verdoemenis was het weer dat men voorspeldde  voor vandaag.  Achteraf  viel het reuze mee..  Wanneer ik de trein op mijn bestemming verlaat, wordt ik aan het stationsplein al herinnerd dat  de plaats feest viert.  Oude foto's voor de ramen van de tijd van toen, versierde straten.   Waar gaat het hemelsnaam over?  Op het startburo bekom ik bij inschrijving een oud klein kartonnen, treinkaartje, en wordt me verteld alsdat dit het gratis kaartje is om met de trein vanuit Oisterwijk,  waar de tocht finished, terug naar Boxtel te reizen.   De tocht vangt aan door de beemden vlak aan de school met kantine waar we starten, meteen een mooi begin in alle geval.   De startzaal van anders is in gebruik vanwege een feestprogramma, een fototentoonstelling en aktiviteiten vanwege de feestdag.   Wij krijgen een veel mooiere chickere zaal toegewezen voor onze aktiviteiten.   Er wordt gevierd dat Oisterwijk en Boxtel 150 jaar een spoorverbinding hebben.   Vind ik uit.  We gaan langs de oude kasteelgebouwen en hun tuinen.  Na dit terrein een paralelle weg spoorlijn langs, gaan trap af onder een breed spoorwegemplacement, waar door middel van censoren koeien gaan loeien door verborgen luidsprekers.   Klimmen na de tunnel naar boven en worden vergast op een penetrante rioollucht.  We geraken op het westelijke industrieterrein en weten al gauw waar de lucht vandaan komt.   Een rioolwaterzuivering-installatie werkt daar volop.   Raken van het industriegebied en worden even gehinderd door een grote wegopbreking.  Meteen al komen we in dorpje Lennisheuvel met talrijke oude boerderijen rondgestrooid zomaar tussen de nieuwere huizen. Buiten het dorp, vallen de ingegraven emmers in de wegbermen op om de paddentrek, te reguleren.    Fluitekruid tiert welig langs de wegkanten.  Passeren riviertje de Beerze, met prachtige wijdse landschappen, en aan de bosrand wacht ons de eerste rustpost.   Ik verwijl er niet lang,  we mogen al meteen de fameuze Campinaheide in.  Volg een slingerpad, welke me stuurt door enorm vennengebied, groot en klein.  Alom bloeit het jonge groen en wilde planten en bloemen en grassoorten.  Ik merk op bij medewandelaars als dat het in de hemel ook zo mooi is later, ik dit liever verkies.   We struinen door een uniek natuurgebied door hekjes, over zanderige heuvels en over loszandpaden, het is hier hemels mooi.   Namen als Kogelvangersven, Palingven gaan we langsheen en meer namen.    De Rosepbeek over, even bos uit, brede zandweg, om even verderop toch weer aan slingerpaden te beginnen.  Tijdelijk worden wat paden vochtig, modderig zelfs door broekgebiedjes, gaan armenzwaaiend acrobatisch een beek of sloot over moeizaam,  belegd met gladde palen en balkjes ergens rond de plek verzameld.   Bereiken aan een zomercamping onze tentpost voor de rust.  Blijf er even zitten, en verder gaat het weer.  Komen telkens segwaysgangers tegen, tweewielers waar men op staat met batterijen, op de asfaltfietspaden die we ook moeten gaan.  Ze passeren ons geruisloos.  Even later bemerken we in een berm een kuil waar een eekhoorn en wat vogeltjes zich aan enige voedingswaren tegoed schijnen te doen.   Ik bekijk het tafereel van veilige afstand.  De beestjes verorberen gezamelijk hun voedsel.   Krijgen vervolgens het Klein Aderven om langs te gaan.   Een hotel temidden groen en een enorm ven driekwart omheen te gaan, het is hier fantastisch.  Een houten brugje, uitgestrekte bosbessenstruiken.  Blijven maar ven en bos in al haar samenstellingen gaan.  Een routeverandering over 500 mtr.  Een uitspanning langs en op een parkeerplaats is het even natte vingerwerk waarheen nu, bepijling ontbreekt.  Nemen een gok en weldra komen we de pijlen weer tegen en volgen deze.   Geraken in de bebouwing van Oisterwijk via een veldwegje.  Over de brede Achterste Stroom gaand, komen we in groenige wijken van wat terecht noemt, De Parel van Brabant.  De lucht betrekt nu snel en het druppelt enigzins.  Even de pas er in dan.  Vanaf hier is er geen bepijling meer, gemeenteverordening helaas, en moeten we op papier vertrouwen en goed lezen.  Gaan parken door en dwars door het centrum van het dorp, De Lind genaamd, afgezet met prachtige oude leilinden.  Er lijkt een kunstmarkt ter ere van de feestelijkheden mogelijk het spoor dan dus, , aan de gang te zijn.   Raken onderhand dan toch aan het station.  De treinbegeleider oogt niet vrolijk, en laat het verbaal ook merken.  Hij weet niets van de gratis kaartjesregeling, hij staakt onder discussie zijn controles maar.   Gister was deze tocht ook en volgens zegslieden was het toen geen enkel probleem.  Vast een communicatiefout dus.  Hobbelen in een oude trein richting Boxtel een paar k.m. verderop.  Verlaten daar de trein en de meute zoekt zijn weg naar de start/finishlokatie, maar moet dit langs diverse activiteiten en feestlokaties.  In een straat bij het station stoomt een kleine trein met kinderschaar op een 30-40 c.m. smalle/brede rail door de straten.  Versierde straten door belanden we in de feestzaal van de school, het lyceum.   Het was een genereus mooie natuurtocht, want laat ik u al die mooie padenomschrijvingen besparen.   dat is ondoenlijk.  Oisterwijk e.o. staan bekend als vanouds als een  gewild toeristengebied en verblijf.  Het wemelt er van de verblijfsaccomodaties als campings en hotels, dus dat spreekt.   Het was ook voor ons enorm  genieten onderweg.  Blijf nog na in de sfeervolle zaal achter een verfrissend glas, horen dan de regen kletteren op de glazen koepels in de zaal, om dan de thuisreis te aanvaarden, waar ik uitgebreid kon verhalen, van een schitterende dag en natuurtocht.  Hier had U zeker moeten zijn!   Brabant op haar mooist, maar nu stoot ik andere clubs en gebieden tegen het hoofd, maar toch.  Fenomenaal.  Grote dank aan club en vrijwilligers, een mooie dag met erg veel werk vooraf, zoveel is zeker.  Aan u beste lezers, zeg ik weer; Houdoe, gegroet en tot volgend keer weer.    Peter Heesakkers

03-05-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers