Vroeg uit de veren weer.   Noud haalt me af thuis, op naar z´n broer Wim en we kunnen de reis aanvaarden.  Onderweg krijgen we met een landbouwtractor voor ons te maken, die we vanwege het wegprofiel niet kunnen passeren.  De snelheid voorlopig aanpassen dan maar.  Wat later kiest  de vervoerder een afslag en kan de normale snelheid weer gehanteerd worden.   De start is voorzien vanuit de kantine van de zo genaamde Eurocamping.   We zijn toch nog vroeg en kunnen de auto vlak bij het paviljoen parkeren.  Verzorgers en wat bestuursleden  arriveren inmiddels, en de opbouw als het inschrijfburo wordt geïnstalleerd.   Alras  stroomt de kantine vol wandelliefhebbers waaronder ook een peloton van onze Nationale Reserve, welke duidelijk in training is voor de komende grote Nijmeegse Vierdaagse t.w. de 100e editie hiervan.  Ik ga op een rustiger moment naar de inschrijftafel.   Buiten is al volop daglicht en zelfs een heldere lucht, wolkenloze hemel doet dus de zon volop schijnen.     Allerlei wandelcorifee´en komen binnen. de kilometervreters  zogezegd.   Later gaan wij op pad, via een achteruitgang de  welvoorziene camping af het wijdse Kempenland in.  Eerst wat smalle asfaltwegjes.   We treffen een militaire verzorgingsauto, en we delen het wachtende personeel mee dat de groep al zo´n half uur tot drie kwartier  geleden onderweg dus gestart is.  Zij reageren verbaasd en stappen rap in hun wagen de achtervolging inzettend.  De terreincontainers  bergen allerlei ijzerwaren als afval waaronder koelkasten, wasmachines fietsen en en wat al meer.  Duidelijk grote opruiming.  In de weiden zien we de ochtenddauw, jawel aan de grond heeft het gevroren.  Boven ons blauwe lucht met  dunne sluierbewolking.  Ziet er toch veelbelovend uit vandaag.  Poortje uit de grootse ruimte in.    Moeten over een stuw van het beekje Kleine Beerze, kruisen beek over platte bruggen zonder leuning enige malen gaande over graspaden, langs de boerenvelden.  We zullen een tijd  de beek blijven volgen her en der per brug overstekend, even voorrangsweg langs per fietspad, stuwen overgaande pad langs sloot over privé terrein, maar parkoersman Ad  en zijn personeel, heeft dit weer voor mekaar gekregen.   Asfaltweg en veldweg in, een fietspad  verhard met grind langsaf zandweg gaand bereik ik de koffiepost, in de open lucht dus, OLAT´s eigen voorziening als immer.  Ook brood met beleg en ander warms en koud aan drank is verkrijgbaar, en het is weer reuze gezellig verblijven, met korte gesprekken om me heen.  Gezeten op klapbanken.    Hierna gaat het een brugje over, weer fietspad met zandweg en hebben we rechts den boer zijn landerijen voorbereid op het voorjaar en zomer, links van ons vennen en heidevelden overwegend.   De zuid/oostelijke hoek van  deze provincie kenmerkt zich overwegend met bos en heide en vennen toch.  Rust  en ruimten met kleine akkers en groenstegen.   Het hemelzwerk betrekt intussen en tovert met wolkenpartijen een schitterend landschap.   Gaan een klaphek door en staan of lopen beter, temidden een prachtig heide landschap bospartijen en wijdse zichten afwisselend, en opnieuw vennen in alle grootten, en divers roepend gevogelte.   De bodem nog drassig of nat, en plassen te over op onze paden maar het is te nemen  voor een wandeling.  De Landschotse heide heet het hier, een uitgestrekt natuurgebied.   Dolen over paadjes en fietspaden en ontmoeten een andere beek nu De Grote Beerze genaamd.   De route is even omgelegd vanwege te nat misschien of onbegaanbaar.   Kom na bosdolingen in wijds gebied, zien in de verte windmolens in aanbouw langs een autosnelweg, maar horen ook hoewel ver weg van ons enorme toeterherrie.  Herinner me dat een vrachtauto kolonne  door de streek zou trekken gezien publicaties vooraf met gehandicapten, die een rit aangeboden worden.   Opnieuw het wijdse groengebied in, en na bospaden te gaan weg verhard op en zie ik enigzins bewoning wat blijkt het dorpje  Baarschot te zijn gemeente Diessen.   Het is aan de uitspanning goed toeven achter een drankje buiten op terras.    De start hierna is opmerkelijk.  We gaan dwars door de zalen naar buiten, jawel de zalen in de wandelroute opgenomen, geintje van de eigenaar misschien.  Hierna gaan we een vakantie bungalowpark doorlopen met laantjes en wandelpaden.  Allemaal woningen recent gebouwd zo te zien,   maar biedt toch afleiding ook.   Is best uitgestrekt.    Steek een weggetje over en opnieuw rijgen bos en heidegebieden zich aan elkaar.   We zijn nu op de Neterselse heide,    zo geeft een bord aan.     Plots voor me gegil van vrouwelijk schoon en in een flits steekt een ree in volle vlucht ons pad over.   We zijn even alert als dat er nog een roedel als gewoonlijk volgen zal.   Kijken goed uit maar deze blijft uit toch.   Voorwaar een schitterend intermezzo om te aanschouwen, maar het dier verdwijnt snel in het dichte groen.   Rivier De Grote Beerze dient zich aan, en het wordt drassig modderig glijerig aan zijn oevers en behoedzaam zet ik mijn schreden, en zoek tevergeefs naar drogere stukken.  Meest zorgt grasgroei voor enig houvast, stilstaan is wegzakken, dus moet door en doorstaan, en voorzichtigheid is de moeder van de porcelijnkast toch wel.  Vanaf de beek een aanvoersloot langsgaand is het evenzo alert blijven dus.    Een smalle stalen balk met leuningen vormt de overgang van de beek, en onverdroten gaat het door vochtige natuur.   Intussen de lucht raakt betrokken en er komt een flinke malse bui opzetten, en ach deze laat ons met rust toch.    Ga natuurgebied De Grijze Steen in.   Waaruit de naam ontleent is ontgaat me.  Bereik na veldwerk de tweede rustpost. Hoofdkok Willem heeft weer eens een naam verzonnen voor de soep welke welbereid is.   Pelgrimssoep, genoemd naar het LAW pad  Pelgrimspad, van Amsterdam naar Den Bosch, en Visé bij Luik, Belgiè dus.  En ook door deze streek loopt.  De gevreesde bui laat ons met rust, maar toch er komt een andere exemplaar opzetten daarachter, en als ik eenmaal aan de wandel weer ben nu op een landelijke open verbindingsweg, verrast deze me alsnog.   Ik doe mijn cape om en daar barst een hagelbui los van heb ik me jou daar.  Loop later een bospad in en schuil onder een dichte groep dennen en sparrenbomen, en wacht daar deemoedig af.   De zandbaan nu te gaan is veranderd in een modderpad, en ik zoek naarstig droge delen op, maar meest tevergeefs.   De hagelbui houdt op, en de lucht klaart ook op.   De cape kan weer in de rugzak geborgen worden.  Toch miezert het nog door en mijn gevoerde winterjack weert de nattigheid  redelijk goed.   Het blijft bos en padenwerk gaan, en mijn routepapier duidt ze voortdurend, en perfect ook.   Hulde aan het geduld van de routebouwers.   Gigantisch werk hoor.    Met de kilometers is men doorgaans altijd gul bij deze organiserende club, maar men vermeldt ze eerlijk, en zeg zelf, twee a drie k.m. langer dan 20, 30, 40, een echte wandelaar laat zich niet beklagen erover.   Het was alleszins weer een prachtige natuurtocht door de Brabantse  Kempen.   Echt OLAT weer zoals hun slogan immer luidt, en alom in den lande om gewaardeerd.   In de kantine van de camping was het weer gezellig toeven na afloop.   Het personeel, toch vrijwilligers, past weer een hartelijk dank voor opnieuw een mooie natuurwandeldag, en hun aller inzet.  Onder een flinke bui regen zetten we de terugtocht naar huis in.  Noud, OLAT´s  hoffotograaf heeft de dag  de sfeer en de rijke natuur weer op de gevoelige plaat  vastgelegd met zijn camera.  Kijken dus zeker, op de site van OLAT.NL , fotoalbum.  U beste lezers zeg ik weer gegroet, Houdoe, en tot volgend schrijven weer.   Van Peter Heesakkers.