In Valkenswaard is het na overstap uit de lijnbus, even wachten op een knusse z.g. Buurtbus (acht persoons), naar het dorpje Borkel en Schaft behorende tot genoemde plaats. Een bosrijke autoweg door worden we gedropt bij de voordeur van de startlokatie. Ik met nog twee "westerlingen" des lands. Het is wat dringen in het kleine dorpscafé. Ik hoor almaar een sissend en enigszins zacht ratelend geluid, wanneer ik mijn startkaart invul. Ik kijk naar boven langs de hoek zeg maar van muur en plafond, en daar zie ik een treintje langsheen allerlei miniatuur huisjes , boompjes enzovoort toeren, door een miniatuurlandschap. Onvermoeibaar toert dit treintje zijn rondje café almaar door, langs in en uitspringende hoeken van de cafémuren. Ik raak heel geboeid.Uniek! Ik had Gonny van Jos, het bekende duo van Beneluxwandelen ook verwacht, ze zou komen. Ze was nergens te bekennen, vraagje, is ze al weg, nog onderweg, komt ze nog. Door het ongewisse, besluit ik maar aan te stappen. Dit café heeft een triestige geschiedenis, waar het café zelf part nog deel aan had.Toen onze bevrijders op 16 September 1944 aan de nabije Belgische grens stonden zich voorbereidend op de opmars naar Arnhem via Eindhoven, bekende route van de fameuze Market Garden actie, was een verkenningseenheid op pad gestuurd. Cafégangers hadden de geallieerde soldaten opgemerkt, en verkeerden in euforie, doch de soldaten keerden ras om en reden als dollen terug naar hun wachtende, voorbereidende eenheid. Ze werden op kogelregens door de langs de weg verscholen vijand onthaalt , maar brachten het er heelhuids van af. Niet de cafébezoekers, die werden ter plekke tegen de cafémuur buiten geëxecuteerd, uit pure wraak. Ik verlaat het café en ga langs hele rijen geparkeerde auto's af, waarvan erg velen uit ons buurland afkomstig zijn. Vrij snel mogen we al de bossen ingaan, welk pad al snel overgaat in smal houtsprokkelpad,zal ik het noemen. Een akker langs, en verderop de dorpsweg oversteken, wat boerenhoven,krijgt een pony even een knuffel van me, die daar in eenzaamheid staat. Een zandwegje ingaand, brengt ons aan asfaltweg en rand bebouwing de sportparkdreef op. Een veldweg in die me zet aan de boorden van de Dommelrivier, met de stroom mee het graspad volgend , die me over een bruggetje brengt door enigszins moerasgebied,wat drassig het pad ook, wat we een poos moeten volgen. Het lijkt een "netelige" kwestie te gaan worden, alom bloeien, die krengen, brandnetels dus, in al hun veelheid langs de paden. Al steken ze nog niet, en zeker niet met de lange broek. Komen bij een palletbouwer en houtbewerkingbedrijf uit, terug naar de dorpsweg, die volgen als oude bomen-rijk wegje, gaan vervolgens een fietspad op welke dwars door natuurgebied De Malpie voert. De toon is duidelijk gezet. Ik bereik de wagenrustpost met terras van de club. De kantinewagen wordt door de leden gekoesterd, heeft alle voorzieningen van drank en voedsel. Vanaf hier vangt mijn lus te gaan aan. Ga een boswegje in door een klappoort en beland in een broekgebied, met de gebruikelijke flora van het z.g. Dommeldal. Vogelengezang alom vandaag te horen, ik ken en herken de geluiden echter niet. Slinger over een graswegje en alras komen snelle jongens, vroege starters, en wat bekende gezichten ook, me tegemoet gedraafd, terug van de "lus. "Ze roemen hem als ik ernaar vraag. Moet een lastige opklim en afdaling van brug over met waterval van de beek dus, en een volgend knoestig padje van boomwortels en stompen houden me alert. Een slingerende zandweg stuurt me door akkerlanden, en moet vervolgens twee schuifpoorten door, niet duidelijk waarvoor ze dienen. Gaan dan de autoweg naar Hamont -Achel oversteken het domein in en door van een bekend internationale springruiter. Ik geraak van de Malpie op de Brugse hei, deels bos , deels akkers en weiden, en mag een eindweegs verder een natuurpad in waarvan de bebording aangeeft dat het onder Leende hoort, jawel het Leenderbos, witte bloesemstruiken langs het pad dat ons door moerasachtige vlakten stuurt waar riviertje Tongelreep zich voortkronkelt. Er volgt een serie klaphekjes en planken wandelpaden over drassige gronden, en aan rand bos draaien we af over graswegen drassig weer langs de wateren enerzijds, anderzijds bos en hei. Gaan voorbij een metershoge uitkijktoren. Ik bemerk sporen van omgewoelde gronden van waarschijnlijk everzwijnen, die er hun voedsel zochten. Ze schijnen in dit gebied veel voor te komen, maar ik zal er geen een zien. Grote vlakten met dorre varens en rietkragen ga ik langsheen. Zie nog de keizersmantel en citroenvlinders fladderen. Alles is vroeg dit jaar in de natuur , ruim een maand te vroeg. De Achelse kluis, een fameus trappistenklooster komt in zicht, het klokje boven de kerkkapel, luidt het Engel des heren, om twaalf uur. De meeste gebouwen van het enorme complex liggen voor zowat 90 procent op Belgisch gebied, en zijn tuinen voor een deel maar. De monniken voorzien in eigen onderhoud op agrarisch gebied en eigen veestapel, en zelfs een eigen winkel met meest eigen producten. De landsgrens loopt dwars door de kapel. Stap uit de natuur de smalle doorgaande weg op richting Nederland, zie niet ver weg de landgrensbebording aan de toegangsweg naar het klooster. Steek de Tongelreep over welke op Belgisch gebied Warmbeek heet. Passeer een groot kruisbeeld, op een driewegsplitsing, ga van acacia bomenwegje een beuken en vervolgens eikenwegje in. De Kluisweg met fietspad laat de parkoerszoeker/architect liggen en stuurt me en ons een lange brede zandweg paralel lopend in, langs een bosrand. Los zand baggeren wordt het. Na dik een kilometer gaans een stuk tracé van oude voormalige al lang opgeheven spoorbaan naar de "buurman" , op, en asfaltwegje Kluizerdijk komen we aan de rotonde, weg Valkenswaard-Achel. Op dorp Schaft gaat het aan , maar via wat boerenhoven, gaat het weggetje af landerijen in, langs sloten en beekje, een graspad eenmans gaans breed of smal beter. Langs hoge coniferen en andere soorten hagen. Ga door de velden in ontwikkeling voor de lente en zomeroogst, en herken de afslag over een beekje van deze lus, en ga tegendraads van route heen op weer de kantinewagen af. Marsleider der club Jan Se. weet me te vertellen dat Gonny {van Jos}, achter me loopt, en ik een goede 25 min. voorsprong moet hebben op 'r. Schat hij in. Ik besluit mijn verblijf hier te verlengen, op haar te wachten. En ziet daar is ze plots in beeld, handje gaat ter herkenning omhoog als groet, en na bekoming van consumptie neemt ze plaats bij me. We zien elkaar niet vaak want Gon en Jos zijn verlekkerd met hun tochten, op het Belgenland, zowat elke week in het jaar, zoals erg velen die daar erg tuk op zijn in onze streek, en die groep is nog steeds flink groeiende, richting Belgenland, zo verneem ik alom telkens. Zo zie je maar wandelsport verbroedert over de grenzen heen. Het heeft ook wat, de sfeer en organisatie daar zo heb ik ook ervaren. Overigens er zijn hier in de provincie clubs die hun tochten en routes en organisaties ook met veel succes overnemen. Eigenlijk afgekeken succes. Deze tocht is in die geest, en slaat ook bij de zuiderbuur wel aan. Enfin, dit alles terzijde. Gon en ik besluiten verder te gaan, voor opnieuw een ommetje. Volgen toeristisch fietspad een poos, gaan een onderbrekend weiland in het boslandschap langsheen, en vervolgens krijgen we stijging in het parkoers, het wordt duinentrappen van jewelste. Krijgen een schitterend beeld of overzicht van bovenaf op heidegebied met vennen en knuppelbrugjes te gaan. Maar moeten dan een tijd langs boswerkers en machines ploegen. We zien al onderweg alom metershoge houtstapels van boomstammen vandaag, bos wordt overal uitgedund, en de takkenhagen blijven liggen om wild te laten schuilen. Het schijnt ons toe, dat men de vroegere zandverstuivingen weer wil doen terugkeren. De heide wordt n.l. tot zand toe afgeschaafd. Na een tijd open gebied gaat het opnieuw de bossen weer in, en komen we terug bij de kantinewagen. Best een mooi ommetje geweest. We nemen het er weer van, even een zitpauze, en dan zetten we de laatste kilometers in, met alle afstanden bij elkaar. Het is op de open stukken na die wel fris zijn door de wind, goed uit te houden. Daar kan ik m'n dunne jack best verdragen. Uit de wind kietelt de zon op onze koppies. De lentewarmte komt op gang. Gonny heeft hele verhalen over haar tochten in m.n. de Ardennen, hun favoriete wandelterritorium, met Jos, en eigenlijk hebben we algemeen veel te vertellen over wandelervaringen die achter ons liggen. En meningen, gebeurtenissen, wandelgeschiedenissen. We zien de molenwieken draaien in de verte in het dorp. Wat bospaden en wegjes nog belanden we plots aan de finishlokatie. Opnieuw moet en mag ook gezegd, dat de wandelvereniging De Grenslopers weer een fenomenaal mooi en boeiend natuurparkoers ons voorgeschoteld heeft. Het was genieten van begin tot eind. Ook onze Vlaamse wandelvrienden beamen dit volmondig en vol lof, toch kritisch als zij zijn over wandeltochten, organisatie en parkoersen. Het was een oergezellige ontmoeting met onze wandelgenoten van over de denkbeeldige landsmeet. Gonny en ik nemen nog even een drankje op het buitenterras, en bomen nog wat na over meest wandelaangelegenheden. Een stadsgenoot van me meldt zich ook af, welke ik onderweg al trof, en nog herkende van een wintertocht in Tilburg. Terwijl ik me focus op de tijd van de bus die ik wil nemen, de halte aan de deur, biedt hij me spontaan aan samen naar Eindhoven terug te rijden. Dat laat ik me niet twee keer vragen. Gon besluit ook haar lange reistocht te aanvaarden per motorfiets. We zien haar onderweg nog rijden, en een toeter ter begroeting van ons. Ook wij hebben onderweg elkaar veel te vertellen. Bovendien zijn ook wij het volmondig eens. Een tocht was het om in te lijsten. Daar leent zich onze zuid-oosthoek van de provincie zeer zeker voor. Toch heeft tochtleider Jan voor volgende uitgave iets nieuws in gedachten, voor volgend jaar. Leende... Absoluut dit wordt weer om naar uit te kijken. Een regelrechte knaller van een omgeving en dus een parkoers. Staat bij mij vooraf al genoteerd Jan! Ik kijk er naar uit. Beste en waarde lezers: Houdoe ! Gegroet, tot volgende tocht weer. Van: Peter Heesakkers
Uiteraard zo Noud is , staat hij weer klokvast aan de voordeur, en aanvaarden we de reis allereerst naar z'n broer Wim , om die mee op te pikken, en snorren we naast de autoweg de toevoerwegjes naar het dorpje Weebosch, niet groter dan een paar honderd inwoners hooguit, wat onder Bergeijk behoord. We zijn wat laat voor de start, en het is even zoeken naar een passende plaats voor 't vehikkel. Het staat tot ver buiten het piepkleine Kempense dorpje overvol. Na wat gedraai vinden we een geschikte plek. Het kleine dorpskerkje luidt zijn klokken, roept zijn gelovigen op, en voor de kerkgangers valt te vrezen, dat deze nog verder weg hun auto zullen moeten parkeren. Halen ze wellicht nog de eindzegen. Na de mis. Het is een regelrechte invasie van wandelliefhebbers en ook uit het Belgenland is de interesse erg groot zo valt op, aan de roodwitte nummerborden. Het is vast en zeker nog nooit zó druk geweest, in de nederzetting, en zeker niet zo vroeg op de zondagochtend. Het dorp behelst, een straat van paar honderd meter, hooguit, als doorgaande hoofdstraat, met enkele zeer korte zijstraten als bebouwing, om u een idee te geven. Je vraagt je af hoe ook wandelaars uit verre windstreken zulk een kleine gemeenschap weten te vinden. De tom-tom zegt me een stel uit Apeldoorn, ach ja, natuurlijk... Ze komen weer van verre uithoeken des lands. In de zaal krijgen we een plagerijtje van voorzitter Joop voor de kiezen wat beleefd gepareerd wordt. Vanzelf is het levendig druk in de zaal van het enige etablissement in het dorp naast dat het ook over een prachtige vrijetijds accomodatie { activiteiten en ontmoetingscentrum } beschikt. Even verderop dan. Het is een zeer gewild dorp wat het organiseren van wandeltochten betreft het hele jaar door. De twee locale wandelclubs hebben er ook hun domicilie. Dit zegt meteen iets over de gewilde omgeving, want dat is het wel in de wandelwereld. Het dorpje fungeert ook als bedevaartplaats voor alleenstaanden of in de volksmond vrijgezellen, en wanneer die samenkomen, ligt het wel voor de hand, dat er bindingen uit ontstaan vanzelf, dus het werkt zal de pastoor met trots beweren. Weebosch ligt verscholen in het Kempisch groen in de vorm van onmetelijke bossen vooral, waar elke club naar hartelust routes kan uitzetten. En ook wij zullen dit vandaag weer eens ervaren. We gaan de zaal uit een hoek om en meteen staan of lopen we beter geduid door het agrarisch gebied. Steken een stenen brugje over van riviertje De Run, een van de vele zijarmen van hoofdrivier De Dommel, over en stiefelen op de bospartijen in de verte opaan. Nog wat bewoning voorbij, draaien we drie zijden van de vier, om een akker via veldwegjes naar de bosrand. En duiken we zeg maar voorgoed de beschutting van het volwassen oude en jonge bosgroen in. Wat zich laat genieten in rust, ruimte, onmetelijk, en stilte. Het absolute summum voor de rustzoeker. We horen vogels allerlei soort hun lenteliederen zingen soms onderbroken door de kraaien, die het concert trachten te verstoren met hun schorre gekraai. Er volgen een en tweesporige {karresporen} , bospaden, zandwegjes, en we laten het lentegenot ons overkomen. Fietspaden en routes, een knuppelbrug, mtb-paden, gekleurde en anderszins gemarkeerde fiets en wandelroutes van VVV's en andere landelijke toeristische organisaties laten hier hun sporen achter, in een weelde aan bosgebieden, en andere natuurvormen. Na zowat zes k.m.rs dient zich de eerste veldrustpost aan, voorzien ook van een toiletbox, door mij bescheiden betiteld als telefooncabine. We zitten daar op de klapbankjes een poos als er een baas met hond aankomt met zijdelings hangende rugzakken langs zijn rug, van het beest dan. Het beest krijgt daaruit zijn proviand alsook water uit een bakje. Hondenverzorging ten top dus. Leuk om te aanschouwen. We gaan een doorgaande bosweg naar België oversteken en de borden wijzen ons de weg naar de Cartierheide, even bekomen van alle gebos tot nu, maar er wacht meer. Heidegebied wordt na een poos alweer ingeruild door weiland en schier eindeloze bossen, en toeristische fietspaden. Het is zo blijkt een enorm uitgebreid bos en heide gebied ver van de bewoonde wereld. Jammer dat het lover op zich laat wachten nog, met de uitbotting ervan. Jammer, had een apart beeld gegeven. Toch we lopen beschut tegen de toch nog frisse wind, welke we ervaren in de opener gebieden. Zo heb je het warm, zo loop je in de wind, en kun je je jack nog best aanhebben. Opnieuw komt een rust veldpost in zicht en mogen we van brood met beleg, koffie en een bakje soep genieten, aan de Palts een genoemd natuurgebied. Een ontmoeting met Hennie van Theo van Beneluxwandelen. Hennie probeert het weer eens na lange afwezigheid op de wandelwegen. Theo is voor het grote werk de 60 k.m. onderweg ergens, zo verneem ik. Met Jaap H.'s vrouwtje Tilly, bebbelt ze achter me lopend honderduit. De 40-50-en 60 k.m. gangers splitsen hier van ons af. Na een poos vangen we een glimp op van de autoweg naar Antwerpen, mogen weer eindeloos boslopen , steken plots een grote parkeerplaats over en belanden exact op de grenslijn met ons buurland, en de provincie Antwerpen. { Mol-Postel }. Lopen na rust op terras van etablissement in de voorjaarszon tussen, twee nog wel, grenspalen door, zo'n tien meter van elkaar, terug naar ons landgebied. Het gebied Witrijt in, wat paadjes langs weiden en weidevee. Een draaipoortje op een latten brug van een beekje over en door, verandert het toch weer in bosgebieden. Het is soms bukken of hup de beentjes over de stammen, vanwege overhangende boomstammen, gesneuveld, door wellicht voorbije stormen hobbel ik met Tilly door boswegjes en paden. Wit-rode wandelmarkeringsroutes van grand-routes, en andere wandelpadmarkeringen, volgen. Wij blijven braaf onze vierkante gele bordjes met pijlen erop volgen, met weer eindeloos gedraai door moeder natuur. Uitgestrekte bossen door. Na weer een lange tijd geraken we langzaam uit de bosgebieden en komen aan een sportpark. Gaan dit aan fietspad asfalt met asfalt bosweg voorbij. Zien terloops dat de publieke belangstelling voor de voetbalmatch verwaarloosbaar is. En geraken aan de smalle binnenweg tussen Eersel, en Weebosch. We zien op afstand de spaarzame huizenrij van dit piepkleine dorpje, gaan langs ontmoetingscentrum en de dorpsstraat op. Het Gerarduskerkje, erg klein met twintowers voorbij. Het is inmiddels veel rustiger met wandelparkeerders, zo zien we, en belanden al gauw aan de vertrek/aankomstzaal. De rust keert langzaam terug in de straat. "Echt OLAT". Die leus ging weer helemaal op. Het was zonder meer een natuurtocht in optima forma, maar toch ook wel pittig parkoers bij tijd en wijle, zo vertelden m'n onderdanen, in pijnvorm. Ik zag onderweg veel fotografen, { ben reuze benieuwd wie dat waren, Beneluxmedewerkers {?}, maar ook Noud liet zich met z'n camera niet onbetuigd. Noud legde de tocht van zijn cluppie weer vast dus, en we waren hem onderweg meest kwijt, hij speurde het parkoers af om de natuur voor de site www.olat .nl wandelfotoalbum, te vereeuwigen. Ben er weer erg benieuwd naar. Hoewel Noud en Wim eerder huiswaarts gingen ben ik langer nagebleven. Hield wel in , dat ik nadien een tochtje van pakweg 5 k.m. te gaan had naar de dichtstbijzijnde bushalte in Bergeijk. Daar voegde zich een andere Peter wandelaar bij me en hadden we onderweg veel wandelnieuwtjes, en ervaringen als van deze dag, uit te wisselen. Ik kijk alweer uit naar de tocht vanuit Borkel, midweek van club De Grenslopers. Ook aan zuiderbuurs grens. Tot dan gewaardeerde lezers. Houdoe! Gegroet. Tot volgend keer weer.
Alweer lang geleden dat Wim,{Nouds broer} present tekende, om gedrieën weer eens op weg te gaan naar een wandeltocht. Naar een verre uithoek van onze provincie, vlak aan de provinciegrens van Ned. Limburg, in het verlaten Peel gebied. Een dorpje dat bij wijze van spreken past in je hand. Een ver na-oorlogs gesticht pioniersdorpje, een paar straten groot. Als je niet oplet rijd je het pardoes voorbij. Het is er bij aankomst al zo druk, en ei-vol, dat we genoodzaakt zijn de auto in den buiten te parkeren, aan de akkervelden. De vertrekzaal is feestelijk uitgedost, geheel in carnavalsstemming. De inschrijving verloopt edoch simpel en rap. Na wat gesprekjes en begroetingen her en der, waaraan je nooit ontkomt, en waarom zou je ook niet, gaan we op weg. Passeren direct buiten komend het standbeeld van de pionier. Daarnaast een recent gebouwde kerk die waarvan het dak veel gelijkenis oproept met een halfpipe voor scateboarders, die daarin halsbrekende toeren uithalen. We herkennen er ook een ski-springschans in. Gaan enige meters straatjes door om aan een in de streek beruchte doorgaande autoweg over te steken. “De Dodenweg”. Een bosweg in, fietspad op, om vrijwel direct hierna, een bosgebied De Stippelberg in te gaan. De zon doet z’n best, maar er staat wel een venijnige wind, al wordt deze in de bossen flink getemperd. Krijgen een hele reeks boskruisingen te gaan. Toeristische wandel-knooppunt markeringen en gekleurde wandelpalen. Steken een smalle verkeersweg over en komen in de Klotterpeel en bijhorend ven met erg vochtig padenwerk, een wat onhandig hekpoortje door wat bij elke passage maar een stukje openklapt, en maar een persoon telkens toelaat. We hebben mazzel want achter ons volgt een hele stroom wandelaars die zullen moeten wachten. We grinniken bij de gedachte. We struinen door in de rust en stilte van het uitgestrekte bos, met her en der een groot of kleiner ven, een waar lusthof, een uitgestrekt gebied van erg weinig bewoning. Er zijn zo waar straatnaamborden op diverse paden en boswegen. Gaan weer even over een fietspad met een rare lus , een dammetje over een diepliggende sloot, gaat het de rimboe in alwaar op iemands erf de open luchtrustpost, wagenrust genaamd onder de overkapping van een grote schuur, de voorzienigheid der club klaar staat. Als altijd, knus vertoeven. Gaan na verpozing slagboom voorbij een bos en landschap in met rijkelijk rododendron struiken. Een grote witte villa steekt af tegen het groen voorzover we al van groen mogen spreken. Volgen een poos de markeringen van het LAW Peellandpad van Den Bosch naar Roermond. De Schotse grazers die ons op papier beloofd en ook voor gewaarschuwd worden zijn nergens te bespeuren, wel hun uitwerpselen die rijkelijk rondgestrooid liggen. Een reeks z.g. klaphekken doorgaand volgen we, door uitgestrekte heidevelden. De wolkenvelden erboven geven het landschap een apart cachet, die almaar wisselen. Eindeloos gaat het onder dit decor voort, hier en daar onderbroken met groepen dennebomen en loofhout, laten we de blikken verten verkennen. We duiken dieper in onze kragen tegen de wind die hier vrij spel heeft. Zien een eindweegs verder, later een groot nieuwbouwwerk, wat blijkt de zaal rustpost te zijn, grenzend aan een enorme recreatieplas, waar je moeiteloos zou kunnen waterskiën, zwemmen , zonnen, roeien. Gloedje nieuwe accommodatie. We geraken in de zaal, waar de bediening erg miniem blijkt. Eén persoon die ons bedienen moet, met een enorme rij langs het buffet. Vergt veel geduld. Pas later blijkt aangrenzend ook een zaal te zijn waar we terecht kunnen voor onze bestelling. Na verblijf, gaat het opnieuw het grote bos in, afrastering terrein langs eerst. En opnieuw worden we verblijd met rust en omsloten natuurgebieden, geleid met enorm veel bepijling, de routeuitzetters hebben de handen vol eraan gehad. Het is zonder meer een rijkdom aan soorten bomen en planten wat ons afleidt, door een stiltegebied door zijn enorme ruimten. Een enkele keer krijgen we een doorkijk naar akkerlanden en velden, om dan toch weer terug te draaien, in de hof van Eden. Je komt hier helemaal tot rust. Dan , na kilometers, dient zich de volgende Olat rustpunt aan. Zien weer even de velden en akkers en weiden over vanaf hier, maken hierna een draai en gaan een heel deel drassig modderig vaak , pad in welke ons voert langs een beek, waar ik de naam niet van kan vinden of aangegeven staat, en ook de vele brede sloten meest diepliggend in dit gebied, hier en daar te kruisen met dammen, en sluizen en vallen. Het pad langs de beek volgen we tamelijk lang, en het is hoppen en springen soms naar drogere delen van het pad dat toch meest uit gras bestaat, maar verraderlijk glad toch ook wel. Een val klatert dat het een lust geeft. Een bielzenbrugje over gaat het aldoor voort en zien we eigenlijk weinig platteland vandaag. We blijven het zoeken in de bossen van wat noemt De Stippelberg. De routeuitzetter{s} heeft of hebben toch iets met water, als in de vorm van beken, sloten, vennen, zo schijnt het, waar we ook vandaag erg veel op vergast worden. Ze hebben zich vandaag erg uitgeleefd op de bossen van de Stippelberg een werkelijk schitterend natuurgebied. Ik ga U niet vermoeien omtrent het gebodene van vandaag wat zonder uitzondering een fantastisch natuurpalet ons voorgeschoteld werd en wordt. Opnieuw gaat de slogan “Echt OLAT” weer zonder meer op, het was in een woord byzonder mooi. Het bossenfestijn eindigt vrij plotseling, na nog wat zig-zagjes en onder een poort door, bij een enorm infobord met geschiedenis, uitleg en fotoreeksen recent en oud over de streek , dorpje, en zijn natuur. Steken veilig maar oplettend gezien de naam en faam van de weg , over, dorpje in , even op fietspad, een achterommetje van de naam kerkhofpad, het kerkplein op , en daar langs het standbeeld van de pionier. Een enorme frituurkar speciaal voor ons aanwezig blokkeert enigszins ons wandelpad naar de ingang van de zaal, waarvan we de muffe warmte betreden, en de drukte heerst van uitgaande en binnenkomende wandelaars. Ik bekijk nog eens de hele uitmonstering carnavalesk van de zaal, beluister het geroezemoes, en ontmoet tussendoor uiteraard weer de vele bekenden en zeker de vaste lopers die je overal wel tegenkomt. Oergezellig, dat wel. Noodt tot langer verblijf. Noud heeft vandaag zich weer met zijn camera uit kunnen leven voor het fotoalbum op de site van de club. www.olat.nl ook zijn eigen picasaweb. Daar ben ik ook weer erg benieuwd naar. Het is in de zaal nog lang rondtetteren bij en met deze en gene, alvorens we de schreden zetten op weg naar de auto. Bosparkoers , had vandaag de overhand, rust, ruimte, stilte, in een erg dun bevolkt gebied. De Peel ten voeten uit. Olats volgende wintertocht zal zijn vanuit Weebosch op 16 maart, vlak aan Bergeyk en Luyksgestel dichtbij de Belgische grens bij Lommel. Een klein sprongetje over de rijksgrens voor onze Vlaamse of Belgische wandelgenoten. Zeker de moeite waard, om u daar ook eens te orienteren. Wie weet , treffen we ons daar. Tot volgend keer ! Ofwel op mijn brabants dialect: Houdoe ! Gegroet: Peter Heesakkers
Even teruglopen om me te overtuigen.... Jawel daar is ie al, de krokus bloeit. Weliswaar vlak tegen een mogelijk wat warmere huiskamergevel, tussen uiteen liggende stoeptegels, steekt een eigenwijze bloem al uit. Eeeh... Ja het is toch pas helemaal begin Februari. Aan het station geven de matrixborden aan dat op drie plaatsen, het treinverkeer stil ligt, vanwege stelen van koperdraad. Schering en inslag overigens in ons land. Incluis de wekelijkse spoorwerken die de dagjestripper in hun planning hoofdbrekens kost. Ik bof, voor mij geldt die vertraging niet. Door het erg stille Boxtel zet ik me in gang naar de startlokatie, een schoolkantine van het plaatselijke lyceum. Geheel verbouwd sinds mijn laatste bezoek en rondom kun je nu naar buiten kijken. Na de inschrijving en wat korte begroetingen, tref sinds lang geleden ook Roland Weyers weer aan een Benelux wandelmakker sluit ik me aan bij de meute. We gaan al meteen dwars door het oude centrum van het stadje. Komen ook over het Marktplein waar het standbeeld staat van de befaamde Stapke Voets, een fameuze gemeentewerker, straatveger van vroegere tijden, levensecht, met bats en bezem bij de hand kijkt hij over de schone markt. De route zet zich voort door straten tussen deftige oude herenhuizen, statige 19e eeuwse oude herenhuizen en statige villa's 19e eeuw. Mogen dan een smal steegje in met oude muren weerszijds, wat even verderop weer verbreed. Draai een fietspad op. Een groot plantsoen, waar doorheen de Dommel zijn weg zoekt, een val heeft van 'n meter, en het geluid van kabbelend water de ochtendstilte doorbreekt. Even wat straten met appartementen- rijen. Een villawijk in met grote tuinen en als vanzelf veel groen in breedste zin. Een pad in met hoge beukenheggen bruinig uitziend. Een trits villawegjes gaand mogen we een bos in, van een landgoed, trappen legio boswegjes en paadjes door. Opnieuw een fietspad op die behoort aan de oude rijksweg naar Den Bosch. We gaan een fameuze truckerscafé langs van vroeger tijden. Slaan af een geleidelijke opgaande weg op, die over de A2 autoweg voert, en dan zijn we eindelijk echt de kom uit van het stadje. Niettemin een aardig begin van de route. De weg daalt en brengt me een brede verharde zand/grindweg op langs een bosrand, en anderzijds landerijen, erg mooie taferelen overigens over de landerijen van het Dommeldal. Blijven ruimschoots in het beschermde groen, steken eindelijk de bosweg van St.Michielsgestel-Boxtel over, om hier een poos het fietspad te volgen. Sla weer af een oud dennenbos in en slingeren door het gebied, wat zich verderop verwijdt met landelijke taferelen, doorkijkjes, weiden en akkers en opgaat in een dijkje doorheen het gebied. Rust en vredig. Kom langs paarden en een tuin met schichtige hertjes uitkijkend vanuit hun onderdak, grazende schapen onverstoord hun ochtendontbijt tot zich nemende, een bomenwegje zanderig, Verruilt zich weer met bewoning, villaatjes, ik ben in St.Michielsgestel, waar ik naar de rustpost in een scoutinggebouw op weg draaf. Als vanouds erg gezellig en opnieuw democratische prijzen, prima bediening. Korte gesprekken, en voortdurend in en uitstromende deelnemers. Het is er knus. Na fijn verpozen ga ik de villawijk uit, steek doorgaande weg over een golfterrein, dwars er doorheen. Het gebied behoort bij landgoed Zegenwerp. Ik stop tot tweemaal toe geduldig voor het golvend volkje om hun slagen te laten doen, met hun sticks, een wederzijdse groet en bedankt, met wat begrip en inleving voor mekaars hobby lukt het prima. Slinger door een natuurgebied, rododendrons struiken rijkelijk aanwezig, wat drassige boswegjes. Erg veel klimop op bodem en wat zijn weg zoekt in oude bomen, wat verspreide huisjes in het groen verstopt. Een poort door bereik ik de 40 tal meter brede Dommelrivier en ga een poos door beemden en weideland, broeklanden, met veel biezenplanten, aan de overkant een ooievaarsnest hoog op paal wachtend op de terugkeer van overwintering van deze vogels. In de verte steekt de oude stompe toren van St. Michielsgestel eindweegs de rivier boven de bomen uit. Een tweesporig pad volgend steek ik de stuw van de rivier over middels een draaihek, en loop tegenstrooms pad langs dit water. Daal een pad in door bosgebied, slinger hier doorheen over nattige oude bladeren, valt op vandaag dat aan struikgewassen in de bossen nog rijkelijk veel groene bladeren zitten. Klim een dijkje op en sta in oog met een sierlijke oude witte molen, waarvan de wieken stilstaan. Het wegje asfalt op. Roland komt me achteraan met aldoor bebbelende Nicole, die verderop afslaan voor de lange route. Ik zet m'n weg voort door geploegde akkerlanden, tuinderijen , plant en boomkwekerijen, coulissenlandschappen, zich koesteren in de wolkenloze hemel vandaag. Een groot veld potplanten, omzoomd wegje populieren, bereik ik verderop het vriendelijk ogend en rustig klein dorpje Gemonde. Loopstraat "?"... , en vervolgens de lach opwekkende naam Lariestraat in, ik zelf zie niks larisch, maar er wordt vandaag wel door gelopen dus. Merkwaardige namen toch. Blijven zoveel als mogelijk rand dorp gaan langs wuivend riet in de bermen, een beukenhegpad, een enorme villa in aanbouw, bijna gereed valt zonder meer het oog op. Een absolute miljonair da's vast en zeker. Even van de weg af, buiten het dorpje, piekt een oude molen zonder wieken , wat verwaarloost ogend naar boven. Tref een voetbalterrein waar spelers aldoor naar mekaar lopen te schreeuwen, en aanwijzingen geven en dan hebben we ertegenover rust in een schutterijlokaal. Belandt bij Jan en z'n lieve vrouwke uit Valkenswaard aan tafel, in het goedbezette levendige lokaal. Krijg een tik op m'n schouder , blijkt Willy uit Nijmegen present te tekenen. Willy en ik gaan later er vandoor, om de tocht verder af te maken. We gaan de mooie landerijen van de Meierij doorheen. Laten een rustpost annex Bed en Breakfest incluis, voor wat het is, en vervolgen. Een zandweg stuurt ons een splitsing en verhard padje langs wat een kanaaldijk noemt. Verhard wegje wordt zandpadje die we volgen tot een brug deze overgaande gaat het naar benee een donkere tunnel onderdoor een zesbaans autoweg met bermen zulke breedte, voor ons dus lengte, door. Er komt licht aan het einde van de tunnel, zoals een spreekwoord het zegt, beloofd, en voor ons ook uitkomt. Treffen aan tunneluitgang vredig dooretende pony's, en gaan verharde paden op. Een lang wandelpad slingert randje bebouwing asfaltbelegd door het landschap. Zien in een plas een der zwanen klapwiekend. landen op het water. Aan de overkant van het pad druk met zomaar dagjeswandelaars, zien we Canadaganzen, donkere ganzensoort kennelijk een tussenstop makend op weg naar de Scandinavische landen, waterhoentjes, inheemse ganzen, eenden, meeuwenzwermen, kortom een levendig vogelreservaat. Het leeft er van verschillend gevogelte. Zien in het voorbijgaan een veldje gele krokussen. Wat ook opvalt, on-Nederlands, veel daken in de wijk rechts van ons met zonnepanelen belegd. De nieuwe toekomstige energiebron, naast de windmolens. Blijven door enorm park langsheen de Dommelrivier gaan. Dagjesmensen koesteren zich in de zou bijna zeggen vroege voorjaarszon, en genieten van de overweldigende fauna aan de overkant van het water. Zou het al vroeg lente worden? Willy en ik bereiken de oude rijksweg nu. Gaan een oud fietspad erlangs volgen. Kunnen aan een rotonde daar oversteken met zeer beleefd verkeer voor ons wandelaars, ik neem dan even een verkeerde afdraai. Will roept me tot de orde, en even verderop dan toch echt de juiste afdraai belanden we aan het eindpunt, het lyceum weer. We laten ons het glas goed smaken, in de mooie ruime kantine. Ontmoeten er nog vele getrouwen uit de wandelwereld natuurlijk. Het aantal deelnemers ergens ver over de 700, waarmee de club vandaag in z'n nopjes was, want de concurrentie loerde op korte afstanden van elkaar in de oostelijke helft van onze provincie vandaag, overal. Het was alleszins geslaagd, wat club en leden vandaag hier neerzette. Veel nieuwe delen in de route, verschillend in natuurlijke beleving. Zonder meer geslaagd, maar daar staan de Keistampers altijd wel borg voor. Keistampers, zonder meer de promotie van/ voor de wandelsport-{ers}. Het prachtige helder zonnige weer vandaag heeft vast er toe bijgedragen, aan het welslagen . Tot ergens weer te velde beste lezer en/of medewandelaar-{S} Houdoe! En tot volgend keer weer, wie weet treffen we ons ergens langs de dreven. Gegroet: Peter Heesakkers
Op mijn weg naar het station, mag ik een stukje flora en fauna genieten in de plantsoenen in onze wijk. Ik zie op een gazon toch echt die kleine witte bloempjes, meizoentjes, welig tieren, het gras is ondanks de winter toch weer zichtbaar gegroeid. Een merel wacht eerst , maar schiet dan toch schichtig de veilige bossages in, geschrokken van die stevige stapper op de vroege morgen, en een eindweegs verder blijft een kolonie duiven toch aan de grond en laveer ik, tussen het volkje door , omzichtig hun uitwerpselen ontwijkend. Ik tref geen loopliefhebbers aan en de chauffeur waar ik zijdelings achter plaatsgenomen heb, is niet in voor een gesprek, en antwoord mokkig en kort. Ik laat me niet kennen en wens hem een prettige dienst en een fijne dag, en bedank hem bij het uitstappen. Ah het wordt bij het scheiden van de markt , dan toch wat vriendelijker. Wetende van de stevige tippel naar de nieuwe startplaats, zet ik er weer een evenzo stevige pas in. Het gaat recht toe recht aan het stadje uit de weg naar Leende op. Had vooraf gegoogeld hoe en waar te gaan, maar dan plots bots ik op de voorbereidingen van wegwerken die vanaf morgen hier plaats zullen vinden. De autoweg wordt maanden afgesloten....Ik kom eerst langs hekwerken van de afzetting een met los zand gemarkeerd pad op dat even verderop in asfalt zal veranderen, dacht wel goed te zitten, maar dan ineens is de doorgang verspert. Ik zal een steil talud op moeten klimmen, langs de vangrails gaan een poos, en dan via een afgegraven deel van een talud mijn weg naar beneden veilig moeten zien te gaan, dat valt niet mee , en moet erg omzichtig te werk gaan, en in de remmen. . Breng het er heelhuids van af. Nu ontbreekt het straatnaam bord dat ik wist, ga het toch maar in, even een draai naar links en daar is een overbezette parkeerplaats zichtbaar. Dat is het, ik ben er. Loop de toonzaal in van een autohandelaar van welbekend Amerikaans automerk, de brede gang door en stuit daar op het inschrijfburo, met zitjes en eigen keuken compleet. De auto's staan keurig in het gelid als groet uitgestald. De startplaats is gekozen , vanwege ligging aan randje natuurgebied vertelt Lizette me en de medewerking van de zaak is geweldig zo weet ze me te vertellen Ja subliem dat wel maar wat een kuier vanaf het centrum. Ik ben dus al ingelopen. Ben vlot ingeschreven en op weg. Hein uit Bladel voegt zich bij me, en dat zal duren tot de eerste rustpost. De route is voorzien door het onvolprezen Leenderbos, waar volgens kenners het wemelt van de everzwijnen, we zullen ze zeker treffen verwacht ik. Kort een fietspad op en direct een asfaltwegje de hoek om en ben al meteen gescheiden van immens industrieterrein enerzijds, de natuur anderzijds. Een paar honderd meter gaans mag ik al de weg af moeder natuur in. De hazelaar bloeit er al volop, en glibber en glijer, gaat het al over paadjes die de avond en nacht ervoor rijkelijk met vocht besprenkeld zijn, edoch, de zon schijnt, maar de weerman voorspeld opnieuw een regengebied later op de dag. Mag ons en mij niet deren. Gaan voorbij enorme visvijvers toeristische routes koppaaltjes. Brugske Tongelreep over. Bij een hoogstaande uitkijk hut eronderdoor, een brugje weer gaat het het grote bos in. Nog even een fietspad op dat dit bos van alle kanten doorklieft met andere verbindingen, is het bos en natuurfeest aangevangen. Veldjes en delen gerooid bos voor andere begroeiïng, en nog steeds boswerken, en allerlei boomsoorten en percelen is ons wandelaars deel. Ben al geheel in mijn hum. Hier en daar een ven of vennetje, het is uit de kunst wat de parkoersmensen ons voorschotelen. Geniet met volle teugen. Rust en ruimte, behoudens nu en dan fietscrossersclubjes, maar dat lossen we in der minne op. Ieder zijn meug. Krijg een hele reeks van paden te gaan. Mossen vallen op in vroege uitgroei. Dan weer bruine varensvlakten. Kom voorbij boswerken waar een enorme machine de grond van gekapt bos en boomstompen verpulvert en zeeft, en als reusachtige composthopen bouwt. Geraken eindelijk het bos uit en brengt me op een wegje via weitjes en akkers bij de rustpost in de schuur bij een particulier. Het smaakt naar meer met de route vandaag, weet ik na ruim 7 k.m. Het is levendig druk binnen, en in die drukte zie ik plots eerst Gonny opduiken, en vlak erachter Jos. Van Beneluxwandelen. Yes ! Ze hebben er al de lus opzitten, en zijn vandaag met de route duidelijk in hun nopjes. Jos schouwt zijn cameraopnamen van de dag, en ik denk dat hij al een everzwijn gespot heeft. Mis Peer ! Een hangbuikzwijn. Ach ja nu zie ik het. Er volgt een kort en levendig onderhoud. Een fijne ontmoeting. Zal ze moeten laten gaan omdat ik de lus nog voor de boeg heb. Een onbewoonde boomhut trekt mijn aandacht aan het begin van de lus. Die gaat een eindweegs stukkie terug, en vanaf hier volgt een schitterende route langs bosranden door heidevelden, wandelroutes van Vennekespad en LAW Grand Route naar Lanaken, slingerend om immens heide en weidevelden heen, absoluut mooi. Om het Hassels ven smalle paadjes, boomknoesten, Een perceel bos met bruine varens en mossen smullend van schitterende natuur die zich ontrolt. Kom na een bosroute weer aan een open ruimte waar ik de fout in ga, niet opgelet, zie linksom van me wandelaars en vermoed, dat dit de lange afstanders zijn op hun retour na hun ommetje, ga een mooi beukenwegje in met anderzijds de ruimte enerzijds oud berkenbos, maar vermoed toch niet de goede route te hebben. Ga terug naar dit punt en inderdaad, mijn fout, pijl is overduidelijk. Bietenvelden met akkers leeg doorsteken wat wijde blik, een graswegje doorgaand stuit ik op een enorme boom die het loodje heeft moeten leggen, zomaar in zijn uppie neergelegd door natuurlijke elementen. Ga maïsakkers langsheen, en bosrand anderzijds, nattige paden, die we vandaag veel te nemen hebben modder en graswegjes. Hoor vlakbij een specht tikken, {is die ook niet wat vroeg? Geraak weer op wandelrondweg om Eindhoven van het Vennekenspad. Zie een groep kale bomen, afgetopt of afgebroken door onstuimige wind. Ik moet nu dichtbij de Achelse Kluis zijn, vlak bij de buurmans land dus, maar blijven toch op Hollands grond. Komen door moerasgebied een knuppelbrug over met daarna nog twee plankenbruggen, een broekgebied met biezenstruiken in een dalletje van de Tongelreep, almaar klaphekjes doorgaand, en nattige graspaadjes ertussen in, een brede verharde zandweg volgt, gebied uit wijdse ruimte in veel akker en weidegebied met trekpaarden, en in de verte wat schapen. Een draai van deze weg af ben ik aan het tweede familieverblijf geraakt. Particulier dus. Beland bij Martien en Nellie aan tafel en raak in gesprek. Wend hierna de steven een asfaltwegje op door boerenlanden. Vervolg weg door voormalig spoorbaantracé naar Neerpelt , zien door de velden op afstand wegverkeer zich haasten naar België v.v. Verhard zand weer te gaan, achter een camping door, meteen na lange hoge coniferenhaag weer bosje in, en volgt een slingerpad langsheen een flink groot ven met watervogels. Een pad , tapijt van sprokkelhout en oude dennennaalden belegd, en rottend blad. Een prachtig stuk te gaan. De Tongelreep, een riviertje, piept weer. Twee keer een oude spoorbaan volgend, de verharding van stenen ondergrond verraadt en vertelt van de tijd van toen. En dan leidt een asfaltwegje ons langs de rustpost van voor deze lus. Ben onderweg in gesprek geraakt met Jan vrouw en zijn gevolg, uit Valkenswaard, die naast een bestuursfunctie bij andere club ook nog lid is van de club die vandaag tekent voor deze tocht. We slaan deze post over, wetende dat we nog maar drietal k.m. te gaan hebben. Gaan vlak na deze post weer een bossage in. Volgen rode paaltjesroute toeristisch bedoeld. Vervolgen pad langs stenen oud bruggetje over beekje Tongelreep. Krijgen een serie bruggetjes en sluisjes te gaan. Bladwerk en onnoemlijk veel takjes, voorkomt glijpartijen op de erg vochtige grond. De route brengt weer herkenbare paadjes tegendraads gaans van vanmorgen bij de start , door kunstmatig vennengebied, en visvijvers. Zompig en hier passen enkel goede wandelschoenen. Links en rechtsaf verharde weg te gaan belanden we aan het tipje van een industrieterrein, waar zich ook de verkoopgarage, de start van vanmorgen bevindt. Na afmelding en ballpoint van de club als herinnering ontvangen te hebben, zet ik me neer bij Martien en Nellie. Een afsluiting van een grandioos mooie tocht van "De Voetjes" vandaag. Geen everzwijnen gezien, wel wroetsporen. Joop: Je moet je personeel, een pluim op de hoed steken voor hun inspanningen vandaag. Absoluut subliem, maar ook de route-uitzetters hebben een klasse natuurtocht in optima forma neergezet. Ik, en andere deelnemers vast ook, hebben genóóten! Ook de gastheer, {heet dat garagist?}, vandaag past een compliment, ook voor hun gastvrijheid.
De organisatie, personeel, en de tocht door de omgeving stonden als een huis. Hartelijk bedankt ! Martien geeft me nog een lift naar het dorp. Voor komende zondag staat Boxtel gepland. {Tja moet weer een moeilijke keus maken.} Misschien beste lezer {s}, treffen we elkaar daar ook. Houdoe ! { De Brabantse groet}. Tot volgend keer.
Klokvast meldt Noud zich aan de deur. Het z.g. Brabants kwartierke is hem onbekend. We reppen ons via de A2 op Boxtel en vervolgens Esch aan , {c.a. Haaren }. Langs de toevoerweg treffen we al hele hordes wandelaars die al vroeg ook zijn gestart. Het is best even zoeken naar een geschikte parkeerplaats. Het dorpke, met echte oude dorpskern, zelfs dorpspomp, en maar enkele straten groot, moet nog uit de vroege zondagochtend ontwaken, en zal meteen klaarwakker schrikken als het raamscherm omhoog gaat of de gordijnen open. Het is zo'n vroege invasie als van een wandellegioen absoluut niet gewend. Kan mij heel niet voorstellen, dat het ooit bij welke dorpse manifestatie dan ook hier zo druk was en zo vroeg al. We vinden na enig zoeken en parkeer - aanduiders, een veldje aan wat nieuwbouwhuizen, en Noud weet een binnendoortje om aan de startlokatie te komen. Bij binnenkomst en aan de straat voel je het al meteen. De Olatsfeer. Toch gaat de aanmelding rap, vullen zelf de aanmeldkaart in, en na wat begroetingen her en der rondom ons en korte laatste nieuwtjesuitwisselingen, gaan we de zaal uit. Het piepkleine dorpje gonst van het wandelverkeer, de aan komende rijders en de starters. Gaan overkant van huizenrij al meteen een z.g. achterom in met hekken op ons pad wat fietsers en bromfietsers doet afstappen. Nog even een straatje door en dan volgt er een knotwilgenpaadje de open ruimten in, het landelijke. Gaan een wijdse draai om het dorpje. Een bedrijf vrachtauto's in goeden doen, de spoorweg over, de dubbele rails liggen er al dus er zullen wel treinen komen. Horen dan uit de gelederen dat ze niet zullen komen vanwege spoorwerken, en draven een betonnen fietspad op, een woonklooster, voorheen een echte, en mogen dan een paadje afslaan die door landgoed Eikenhorst slingert, meteen een prachtige opening. Rododendronstruiken en hulstbomen maken de hoofdmoot uit van de beplanting, geeft een kerstgevoel. Schilderachtige landhuizen, lage en hoge dennen, sparren, rode bessenbomen. Schitterende knoestige oude bomen, watertjes, vennetjes, bruggetjes zijn ons deel naast bospercelen en diverse grondgroei. Het is meteen al genieten. Gaan een brede oude eikenlaan met landerijtjes doorsteken, veel waterplassen op de velden door de vele regens voorbije dagen. Een pad dat donker en dicht is gegroeid van voornamelijk rododendrons, draaien we met onze schouders door, bereiken we een eindweegs verder de veldrustpost, waar het immer gezellig is. Hierna gaat de route via een bos met talloze rechte slootjes, over, landgoed Sparrenrijk in, wat zijn naam vol eer aan doet. Een mooi smal jonge beukenlaantje doorheen, wat even later opgaat in een donker sparrenbospaadje of laantje. Genieten met een grote G. Het lijkt erop dat we richting Boxtel zullen koersen. Maar niks daarvan, na enig padennetwerk gaans mogen we op adem komen op een asfaltwegje dat ons weer over de spoorweg zet, wordt het een poos ruim zicht gaan. Een mariakapel trekt opvallend veel wandelaars binnen. Maria kijkt versteend toe naar alle wandelvolk, haar voeten worden opgewarmd met talloze kaarsen. Staat volop in het licht zodanig en er warmpjes bij. Bij het zoveelste toeristische wandelknooppuntpaaltje, {iets voor Scrabble}? , krijgen we een wegje van verhard zand te gaan kan zo zonder ondergrond geasfalteerd worden. Even voorrangsweg oversteken komt wat verderop een mooie groensingel die we in mogen, absoluut mooi, subliem. Gaat hierna over in landelijke asfaltweggetjes. Wat blaffende honden en ook uit het wandellegioen die mekaar nablaffen wat we toch niet verstaan, hondentaal weet je wel, en plots is daar de kantine van een camping, waar we mogen verwijlen, maar boordevol wandelvolk, en de warmte slaat ons tegemoet bij binnenkomst . Toch wel gezellig daarbinnen. Kringelen na de pauze tussen wat eigen parkeerplaatsen en sta-caravans door en worden weer de doorgaande weg opgestuurd. De wijde wereld openbaart zich nu, aan de westelijke hemel en aan de einder donkere luchten, het zal verdorie toch niet?... We blijven er toch van bespaard. De kortere afstanden splitsen nu, en de slinger gaat de velden in , wij vervolgen onze route. Steken een sluis met brug over. Van de Kleine Aa. Huisje, boompje, beestjes, akkervelden, weiden , de rust van het boerenland. Een weldadige rust. Uilenbroek en Luisel luiden de wegnamen, dan volgt een doodlopende weg, en mogen we zomaar een privé terrein op van de landbouwer, die daar ook woont. Door zijn stalen poort wordt het een poos balanceren langs schrikdraad van de weiden op een 40 tal c.m.rs breed enigzins begaanbaar pad, glibberen we erdoor en langs de boorden van de velden, beetje avontuurlijk toch. Gaan nu de stuw en smalle brug eigenlijk een balk van de bredere Essche stroom oversteken en opnieuw de velden in, wijde blik en zien we naast op onze route de eersten van de grotere afstanden naderen en ons vervoegen later. Weer met permissie over eigen gronden en privé boerderij langs, met grote dank aan de eigenaar. Een strook bossen langs van een waterbergings en winningsgebied, langs en door, met voorwaar al koeien in de weigebied , naast de vele paarden die we al eerder zagen met vaak hun jassen aan. Zien de hazelaarboompjes al volop in bloei staan en gaan langs onafzienbare velden met buxusboompjes kweek, keurig in rijen geplant. Wandelknooppunten toeristisch langsheen. De "Scheurbroeksesteeg" doet ons alert zijn. Brengen dat er goed van af toch. Gaan we links rechts enz. door een gedoogde woongemeenschap van vakantiehuizen en aftandse caravans, zomaar rondgestrooid in het buurtschap. Dient zich weer de z.g. wagenrustpost aan der club. De klapbankjes zitten overvol, laten ons brood, soep en koffie goed smaken, met alle gekeuvel met andere deelnemers. Vervolgen onze weg de bospartijen uit de velden weer in waar we aan de einder de kerken van Helvoirt ontwaren. Gaan een planken platte brug over die een drietal sloten overdekt en moeten hier even de gemeentegrens van Vught, Bergenshuizen genaamd door. Het wordt opnieuw landerig. Steken we de Esschebaan over de Pickensteeg in waar bomen met rode bessen opvallen. Als kersen zo groot. Een fietspad te gaan. Ruilen een fietspad in voor de Haarenseweg, die ons opnieuw een fietspad opstuurt. Voor een brug van de Esschestroom in plaats van het dorp Esch in te lopen krijgen we van de parkoersmeesters nog een ommetje te gaan. Rondje van de club zullen we maar zeggen. Een graspad langs die stroom, een eindweegs verder over een smalle betonbalk over de stroom met stuw eronder stuurt, met een val van dik anderhalve meter. Nog een smal pad, een klaphek door waarmee we haast symbolisch, de landerige route afsluiten. Een twee a driehonderd meter straten te gaan, dient zich plots de finishzaal aan. Het is er nog wat aangenaam naverpozen na afmelding, en allerlei wel en wee nieuwtjes uitwisselen als over een bekend wandelaar die aan een lange wandelweg naar de heer gegaan is. Bij het scheiden van de markt, zien we naast andere binnenkomers plots sinds lang geleden Patrick en Linda binnenstiefelen, een verrassend en blij weerzien, met onze siteredacteur en zijn aller innemendst vrouwtje. Een blijde begroeting en opnieuw de laatste uitwisselingen en wetenswaardigheden volgen.
Dan nemen Noud en ik hartelijk afscheid van ze en zetten de thuisreis in. Het was natuurlijk als vaste prik weer de slogan "Echt Olat" die vandaag hier weer van toepassing was. Het padenwerk de modder, gras en zandpaden kortom, vanalles wat, een echt Olatparkoers, waarop niks af te dingen valt. Een organisatie die staat als een huis. Noud heeft deze week op de site van Olat.nl weer een foto- impressie geplaatst, van deze dag onder zijn Picasa webalbum. Volgende week zondag wordt het weer Valkenswaard, voor mij voelt het daar bij die club als een warme deken. Hun route die dag spreekt me zonder twijfel aan. Olat is volgende maand weer the place to be, dan vanuit De Rips op de grens van Brabant en Limburg, daar wil ik bij zijn ! Tot dan weer gewaardeerde lezers. Houdoe !
Wanneer ik de deur achter me sluit, zie ik aan de zuidoostelijke hemel het eerste ochtendgloren. De daken van de huizen zijn wit uitgeslagen en in de plantsoenen ook. Fietspaden zijn gestrooid. Het witte ochtendlicht verandert rap in ochtendrood en later roze lucht. De gebouwen van de binnenstad steken als zwarte silhouetten af tegen de oplichtende ochtendhemel. Het lijkt een zwart/wit tekening. Een prachtig schouwspel. Ik trek mijn wollen muts nog maar eens extra laag over m'n oren. Zie inmiddels ook lichte ochtendnevels aan de einders opkomen. De winter laat even van zich gevoelen. Het ge-emmer aan de kaartautomaat doet me haasten naar het perron. Conducteur en treinmachinist zien m'n gehaastheid, en manen me tot kalmte. Ik zit en direct zet de trein zich in beweging. Buiten de bebouwing van de stad trekt de lucht dicht en verandert het landschap in het schemerlicht, van nevelig tot dichtere mist. Daarboven zie ik toch nog het hemelzwerk zich pogen te openen, en zo gebeurt het al ras. Het landschap dat snel voorbijschuift is in een wit kleedje gehuld. In Tilburg op de eindbestemming is het een wip naar de aanleunende startlokatie, een zalencentrum, waar de club al weer jaren hun domicilie heeft. Tref vanuit dezelfde trein komende, Annie uit Best. Op vraag hoe is het lang niet gezien, komt bedremmeld het antwoord, na ruim een jaar mijn eerste tocht deze, ze heeft een lange herstelperiode achter de rug na enige omleidingen van haar tikkertje en probeert het weer met de draad op te pakken met een vijf kilometer afstand. Je hoort door de wandeljaren heen zo nog vaak van die wandelwonderen. Dat is nog es doorzetten! Knap hoor. Na inschrijving kan ik op weg. Zoek nog even de bepijling maar in tegenstelling tot gewoonlijk, mag ik rechtaan de schuifpoort doorgaan die me op het asfaltfietspad afzet. Ga dit pad een eindweegs paralel tussen een langgerekte vijver en de spoorlijn volgen. Niks stedelijke bebouwing. Na enig doorlopen gaat het 't Wandelbos in, een asfaltwegje, een eertijds bos, dat tot wandelpark verheven is. Het is afwisselend papieren zwart/wit pijlen volgen maar ook krijtpijlen als markeringen op de bestrating onderweg , en gezien de vochtige gronden, ben ik daar niet gelukkig mee, en hoop maar dat ze overleven in zichtbaarheid. Moet een houten lattenbrugje over die nog met rijm bedekt is, opletten dus. De routeuitzetter of 's proberen de wandelaar zoveel las mogelijk de uitgebreide nieuwe wijken westelijk van de stad te ontwijken, en ons door bosgebieden te sturen en daar lukken ze redelijk wel in. We gaan voorbij diverse houtsculpturen in boomstammen en aan boomresten. De kunstenaar heeft zich goed uitgeleefd hier. Echte blikvangers. Nemen toch nog van wijken wat straatjes tussendoor mee. Krijgen dan gemarkeerde Elfenpad en Reuzenpad te volgen. Takken, rotsblokken en liggende boomstammen , markeren eveneens de te lopen route. Intussen opmerkelijk veel honden uitlaters ontmoeten wij. Gaan over knuppelbruggen. Paden met gemene geniepige boomwortels die uit de grond steken. Langs totempalen. Nevelige zonnestralen tussen de bomen, van de laagstaande ochtendzon, hebben iets feeërieks. Langsheen diepliggende sloten met water zowel als droog. Gaan langs een golfterrein. Een enorm sportcomplex. Ontkomen dan toch niet aan de bebouwing. Gaan onder een spoorwegviaduct, een lange straat door, einde straat waar men alom aan de autoruiten staat te krabben en de motoren van de auto's ter verwarming laat lopen, gehuld in witte stoomwolken, en rotonde oversteken, de weg glinstert, want vochtig en in de nog lage morgenzon, gaat het langs een spoorlijn waar het graspad erg zompig is omdat de dooi lijkt ingevallen, en toch weer bosgebiedje in. Opnieuw een golfterrein langs, weer een drassig en modderpad en ik zoek wat hoger gelegen delen op, maar is toch moeilijk te ontsnappen. Hoeks gaat het langs randje grote woonwijk van recente bouw, leidt een fietspad ons uiteindelijk , voor goed de bebouwing uit. Naar de oude rijksweg gaat het, de weg Breda- Tilburg, mogen een poos paralel hieraan blijven en op een wat ongelukkig punt die weg oversteken die ons brengt een dicht aangeplant nieuw groot bosgebied. Erg mooi en goed idee toch om zo nog natuur rust en ruimte terug te winnen. Wordt een eindweegs verder de Hultenseweg opgestuurd. Een wat landelijke wijde blik weg, geen wegbelijning, pas geasfalteerd, dikke beukenbomen erlangs, eigenlijk wat saai... Een man die mij voorbij steekt merkt eindweegs van de weg af een vogel op een weidepaal op, hij denkt dat het een uil is, ik denk echter een buizerd. Net ver genoeg weg om te onderscheiden. Bakens voor de landings en startbanen van vliegveld Gilze-Rijen zijn te zien in de verten en velden, alsook de hangars en bijbehorende gebouwen. Het is rustig daar vandaag. Eindelijk mogen we dan deze toch lange weg af een bosgebied in. Groot deel nieuw aangeplant weer. Aan de takken hangen als schitterende parels de druppels van de inmiddels ingezette dooi, blinkend als piepkleine kerstboomlampjes. Het gebied heet, Baronie Hoogschaar. De streek heet hier dan ook, De Baronie van Breda. Ga dit gebied met vaak drassige paden en graswegjes doorheen, een brugje over en een eindweegs verder, doemt dan de rustpost na 13 k.m. op. Een manege, waar we de kantine of hoe het ook heet, mogen gebruiken. Achter een grote glaswand zien we in een nog grotere hal de paarden door hun berijders gedresseerd worden. Als ik de kantine binnenstap is er juist een toespraak aan de gang voor de binnenzijnde paardenliefhebbers, welke al snel beëindigd wordt. Wandelaars met bezoekers en berijders vermengen zich hier. Laat me de consumptie goed smaken, en ga al ras weer in de hoeven zelf. De wijdse wereld weer in, ik herken dit gebied, veel wegjes zijn inmiddels geasfalteerd. Weer glinstert het natte asfalt in de laagstaande zon. Betreur inmiddels dat ik mijn zonnebril niet bij me heb gestoken. Het zij zo. Ga een eindweegs door open gebied, landerijen , vergezichten, een enorme mesthoop voorbij, zeg maar gerust berg, aldoor meest weidegebieden en enorme geschoren maïsvelden. Een zevenstammige eikenboom trekt mijn aandacht. Maar ook een ijsvlies op een waterplas. Het landschap heeft inmiddels afscheid genomen van de witbevroren laag alom. De asfaltweg door de wijdse ruimte maakt plaats voor een modderig graswegje met diepe sporen van landbouwmachines. Opnieuw ter rechterzijde een golfterrein, een bordje op dit pad met opschrift, verboden toegang, en , eigen weg, zal niet voor dit pad gelden, denkt de routeuitzetter. Laveer ik weer aan de boorden van een maïsakker, vastere grond, dan aangrenzend moeilijk begaanbaar pad. Steek een brug over eindweegs verder, meteen de bosrand, en dus bos in met aanmerkelijk veel sparren en dennen naast ander loofhout. Tref hier een bijkomende route van 15 k.m. lopers, raak in gesprek met wat blijkt een stadgenoot. Zomaar, toevallig, en gemarkeerde wandelroutes zijn ons deel, en sloffen paden in en uit almaar. De wat oudere baas naast me loopt met twee kunstheupen verneem ik, maar wat doorzettingsvermogen vermag blijkt weer eens, hij stapt nog aardig mee op.... Een erg actieve wandelaar zo blijkt, ook door de week. Steken een ouderwets echt oud, klinkerwegje over, uit het jaar ergens 1800 mogelijk. En genieten al keuvelend van de werkelijk schitterende bossen hier die we voorgeschoteld krijgen. Gaan een oude poort door met monumentale palen, klimmen een stuk en belanden we op een fietspad-traject van het z.g. Bels lijntje de eertijdse spoorweg van Tilburg via Baarle Nassau/ Hertog -enclaves naar Turnhout. Via even zo oude knoesten van beuken en linden , eiken en andere bomen , een soort van bospark komen we aan de oude rijksweg Tilburg-Breda. Ik zie aan verkeerslichten bovenin licht branden en druk op de knop, grappend aan m'n wandelmaat, ze zijn thuis want er brandt licht daarboven, zien of ze benedenkomen. Zijn van de dolle grap vergeten over te steken en staat dus weer op rood.... Laten het verkeer gedwee voorbijgaan. Steken dan eindelijk groen weer over, waar we voorlangs hockeyvelden moeten gaan het Warande bos en park ingaande. Einde hockeyvelden een brug over. Het wordt een schitterende finale van deze tocht. Opnieuw dagjesmensen, hondenuitlaters en sportievelingen als joggers en terreinfietsers, en meer van alle bewegingzoekenden ,kennelijk de goede nieuwjaars voornemens gestand doende. Een hele resem van boswegen en paden volgen we, allerlei wandelroutes markeringen, maar wij houden aan de onze vast. Steekt er later een erg hoog flatgebouw in de ruimte omhoog, gaan langs studentenappartementen en deels over de universiteitsterreinen. Kringelen nog wat parken door tussen flats en rijen huizen. Een klein winkelcentrum doorheen. Om doorgaande weg te nemen de Conservatoriumlaan genaamd. Tunnel van een spoorwegstation onderdoor, klimmen een talud met trappen omhoog, en zijn dan bij de finish bij Boerke Mutsaers, het zalencentrum aanbelandt. Het was een tocht met een veranderd parkoers. Wordt gezegd een nieuwe route-uitzetter {s}. We nemen samen nog een "köpke" koffie ,en gaan na onderhoudend gesprek ieder ons weegs. Het drukke zaalbezoek achterlatend. Mijn wandelmakker kleedt zich om zegt ie want hij moet nog een uitvoering met een orkest verzorgen elders, ja hij is muziekant. Ik kijk terug op een tevreden wandeltocht, over het geheel beoordeeld. Een prachtig zonnige dag ook. Tref in de zaal ook nog onverwacht en voor het eerst, mede-benelux-inzender, Jack Bertrums, en bomen nog wat na. Tiny Kauters tekent eveneens aanwezig, aan de foldertafel te zien, maar die tref ik niet. Is vast nog ergens onderweg. Ik ga weer op huis aan via de rails van onze nationale spoorwegen. Tot volgend keer beste lezers dezes. Houdoe!
Lang geleden alweer, dat OLAT vanuit haar thuisbasis weer een officiële dagwandeltocht organiseert. Voor mij vangt de dag aan met een fietstochtje naar hoffotograaf Noud, om samen van daar uit op weg te gaan naar het dorp in de Meierei van -'s Hertogenbosch zoals de streek noemt. Eerst dacht ik dat Noud z'n bike vergat. Nee hij had echt zin in een wandeltocht vandaag na alle voetperikelen van voorbije tijd. We draaien eerst noordelijke route om de plaats heen, om aan de rand van de bebouwing te geraken, alwaar we de vroege starters al massaal tegemoet rijden. We moeten een eindweegs van de startlokatie de auto parkeren, een van de parkeerruimten die al tamelijk volstaan vinden we een plekkie. Het rijdt flink aan, dus alles wijst er op dat de dag een topper wordt van de club. De startlokatie is voorzien aan camping en vakantiebungalowpark De Kienehoef de kantine. Laat zich raden dat het een drukte van jewelste is, en de inschrijvingskaarten grif van de hand gaan aan het inschrijfburo. We scharen ons in de wandelmeute die op weg gaat. Al deze wandelaars zullen splitsen onderweg, naargelang de afstand die zij lopen. Die drukte heeft vaak toch iets gezelligs, want al pratende met gelijkgestemden, wordt er eigenlijk besloten wie met wie verder zal gaan op de routes, en als dit lopers van dezelfde afstand zijn, is het voor mekaar. Van de bebouwing van het dorp zien we niets en zo gaat het 't wijdse landschap in. Wegnamen als Stekelbrem, Bosbes, en Jeneverbes zal op de beplantingen slaan die we passeren. Een weg met weerszijden, Vliegden, zoals de weg ook lijkt te heten doet wat vreemd aan in een landschap en gebied, waar je geen vliegdennen verwacht , maar eerder vooral hoogstammige populieren, waarvan de klompen-industrie gebruik maakt die in deze streek opgeld doet. Nevelig, al veel kale bomen, dus enorm veel blad op de grond, maar toch ook weer nog erg veel groene bomen, terwijl het toch al echt herfst is en al half November voorbij. Via groensingeltjes soms zandwegjes maar asfalt dat overheerst, genieten we van een zwart of grijs/wit schilderachtig landschap. Het lijkt wel een potloodtekening. Een echt herfstachtig uitzicht. De nevel staat ons een paar honderd meter vrij zicht toe. Valt op, dat nog veel wilde bloemen in aller soort zich openbaren. Of dit met de z.g. klimaatverandering samengaat is de vraag, meende jaren vroeger dit verschijnsel niet of nooit/zelden tegengekomen te zijn. Het wijdse zich duurt een kleine 4/5 k.m. om dan al aan de eerste wagenrust-{open luchtpost } -- te arriveren. Wat vroeg, maar we besluiten toch de gelegenheid maar te nemen, en zetten ons met koffie en brood op de bankjes die rondom de rustgelegenheid staan. Als immer goed en gezellig verpozen, en de nodige bekenden ontmoeten in meest kort onderhoud. Die ongedwongen sfeer en gezelligheid is altijd weer fijn bij OLAT. Het lijkt er op dat de parkoersmensen ons zo snel en kort als mogelijk naar het bosgebied en uit de vlakten willen sturen. De post grenst aan een enkelspoorlijntje de vroegere verbinding tussen Boxtel en de Duitse stad Wesel, en kent nog een invasiegeschiedenis uit de inval van de Duitsers in Mei 1940. Ze wilden hun rollend materieel via o.a. deze lijn aanvoeren, maar werd flink vertraagd door de Ned. ondergrondse die de lijn aan de grens saboteerden. o.a. De brug over de Maas was geëxplodeerd. Vandaar dat dit spoorlijntje nog de naam Duits lijntje draagt. Direct vanaf deze rustpost veranderd het parkoers op slag. We gaan de beslotenheid van de natuur in het gebied Geelders, raken meteen het asfalt kwijt, dat we tot nu toe rijkelijk hadden, maar verruilen het voor een kuilige bosweg. Het padenfeest vangt hier aan. We zien onderweg een keur van toeristische wandelpaden en borden of routes, maar de parkoersmannen houden een eigen versie er op na. We struinen door bladval waarmee de paden en de grond rijkelijk vol ligt. De natuur neemt afscheid van de nazomer in haar prachtigste kleuren. Fotograven als mijn metgezel Noud kunnen zich uitleven, en raakt nogal eens achterop om zijn plaatjes te schieten, Bladerenbedekte paden, en het geritsel ervan onder de schoenen. Talloze paddenstoelen completeren het echte herfstbeeld onderweg. Boomzwammen ook in alle kleuren en groottes. . Wildroosters, en houten slootbrugjes markeren onze wandelroute, en de vochtige muffe herfstbosluchten vullen onze neusgaten. Het is hier een walhalla voor de natuur fotograven. Smalle bospaden, soms glibberig en behoedzaam lopen, platte smalle bruggetjes, over sloten , we worden door de parkoersmensen verwend door en door. Nu en dan doorkijkjes door landelijke gebieden en landbouw/ veeteelt taferelen. Ja, de beesten staan nog volop in de weiden. We komen in het Groene woud, wat een enorm bosgebied vormt in de driehoek Den Bosch, Tilburg, St. Oedenrode, en oostelijk Noord Brabant. Volstrekte stilte heerst om ons heen. Later hoorden we geluiden van ver wat volgens ons een Sinterklaasintocht ergens moest zijn. Even raken we het grote bos uit via weer een houten plat brugje, over graspaden, die we tot nu al vaker hadden. Ik noem ze maar schoenpoetsers, dat gras, in de modder na het wekenlange nattige weer. Een tientallen meters lange hoge coniferenhaag tracht het achterliggende terreinzicht te ontnemen van een bloemen en potplantenkwekerij, en gaan een poos langs een diepliggende sloot. om via een z.g. duiker een fietspad op te gaan. Steken een drukke 80 k.m. weg over. Slingeren over landelijke wegjes en zien dan in de verte brandweerauto's staan en een handvol volk. Een oefening oppert Noud, hij kan gelijk hebben want we zien geen rook. De ladderwagen heeft zijn automatische ladder over de nok van het dak geschoven zo van afstand te zien. De publieke belangstelling groeit snel en flink aan. We komen naderbij, en herkennen de naam van de omschreven rustplaats, activiteitenboerderij en café/zaal Het Dommeltje. Niemand mag naar binnen, en alle lopers zitten op de banken van het buitenterras. Pech voor de eigenaar en OLAT. De eigenaar biedt ons een gratis beker koffie aan, en zo schuiven wij onder de brandweerladder aan tafel voor een bekertje. Een blik in de resto/zaal zien we water uit de plafonds lopen van door de brandspuit. Het verhaal wil dat dakklimmers plotseling vuur bij de schoorsteen zagen en alarm sloegen. Schoorsteenbrand dus. Ik opper dat als het in de late nacht was gebeurd, er geen redden meer aan was geweest. Niettemin had de eigenaar en personeel toch een grote inkomstenstrop. We laten het brandweerpersoneel hun werk doen deels boven onze hoofden. Het lijkt mee te vallen met de materiële schade. We vervolgen langs een aangrenzende koeienstal, en komen aan een snelweg, de A2 naar Amsterdam waar het zesbaans verkeer voortraast. Blijven een grasweg volgen langs een zowat kanaal brede sloot wat overgaat in asfalt, en laten dan de verkeersherrie achter ons. Gaan dan een diepdoorploegd pad/ zandwegje in tussen onmetelijke boomkwekerijen door. Tractor en vrachtautosporen moeten ons op hogere stukken langs een immense modderpoel sturen. Gaan landelijke zichten weer verwisselen voor natuurgebied De Geelders, en gaan via een Laarzenpad-route door slagbomen en over en langs wandelknooppunten en klaphekjes. Boven ons horen we een flinke groep trekganzen overkomen, op weg naar warmere oorden. Verderop zie ik een kranige oudere dame met loopstokken zich voortbewegen, en geleid ik haar door een diepe brede sloot zonder water gelukkig, maar de kanten wel glibberig. Een echte doorzetster. We geraken weer aan het z.g. Duits lijntje. We gaan door bijna oerbos en oerwoudachtige toestanden via smalle paadjes, duwen zo nu en dan takken opzij. Overwegend graswegjes door. Even later verandert het weer in ruime landschappelijk en golvend terrein, om toch weer terug te vallen in veranderend bosgebied, van gebied Maai. Aldoor in een donker herfstig nevelig landschap. Een zand en graswegje brengt ons aan de rustpost aan een strand gelijkend punt aan de Dommelrivier, waar de rustpost veldpost weer bedacht is. Soep staat op het menu en nog sneetjes brood, met nog koffie na. Het pad na rust stuurt ons langs weiden en kikkerpoeletjes, en ruigtegebiedjes. Via een draaipoortje gaan we langs de boorden van de Dommelrivier die door het landschap meandert. Een groot koolzaadveld ontvouwd zich na een bocht, nog in geelkleurige bloem volop. We naderen nog wat bebouwing van het dorpje Olland, behorend tot St. Oedenrode, waar in een café zomaar door een paar bezoekers in de midzestiger jaren OLAT als wandelclub opgericht werd. Het café bestaat nog steeds in naam ook. Steken een drukke doorgaande weg over om een pad in te gaan. Zien op een padsplitsing enige reuzen paddenstoelen bij elkaar staan, als krukjes zo hoog. Moet vast veel gefotografeerd zijn door deelnemers aan de tocht. Een lange asfaltweg wordt toch weer zandweg. . Zien nieuwe gebouwen die bij een camping toebehoren, nog in gebruik te nemen, en zien enerzijds talloze vakantiebungalows, anderzijds erg veel caravans en wat later tentruimtes. Gaan door een grote traliepoort, en weten dat dan de finishruimte niet ver meer is. Bij de ingang vallen de enorme klonters slijk op, op de tegelvloer, en vervolgens geraken we in de zaal. Na afmelding volgen dan nog de veelal korte gesprekjes met deze en gene. Na de bijpraat en consumptie aanvaarden we dan weer de weg terug op huis aan door het grauwe donkere weer. Het was opnieuw de slogan van de club waard weer vandaag; "Echt Olat". Vooraf hadden we toch onze vraagtekens voor het gebied van vandaag, maar de club heeft er weer een geslaagde dag van weten te maken. Noud heeft de tocht van de dag weer vereeuwigt met zijn fotocamera voor het wandelalbum van de site van OLAT. Zie w.w.w. Olat.nl. Er zullen vast en zeker nog meerderen foto's hebben gemaakt voor Beneluxwandelen .eu, en ook Wandelervaring.nl : Willy Timmermans, heeft zich weer met z'n camera uitgeleefd. Kijken dus.
Tot volgend keer weer beste lezer: Houdoe! Peter Heesakkers
De "R" is in de maand geslopen, en dit houdt in een pover wandelprogramma, voor de komende wintermaanden. De weersvoorspellingen voor vandaag klinken erg somber en byzonder nattig, maar ik waag het er maar op. Even wat bezorgdheid aan het busstation. De bus is er niet voor de vertrektijd, en ook niet op tijd en enige minuten erna als ik begin rond te ijsberen, en wat ongeduldig me afvraag waar blijft ie nou? Verschijnt eindelijk de bus. We zijn dan nog niet weg, want de erg jonge chauffeuse, moet nog vanalles uittesten. Ze krijgt de voordeur niet open. Achter is ie al wel open dus ik stap achterin. De chauffeur van een naburige bus, geeft via een zijraampje instructies. Betekent dat de klok doortelt. Ik heb er geen goed gevoel bij deze weekendhulp {?}. Dat beloofd , voorvoel ik deze reis. Bij het eindelijk aanrijden vergeet de deerne, de achterdeur te sluiten. Ook dat wordt opgelost. Zwierig rijdt de bus de stad uit en op weg, en onderweg passeert ze met ongewone snelheden wegversmallingen, en andere wegblokkades. Het schiet wel op moet ik zeggen, en niet veel later dan gewoon arriveer ik in Lierop. Startburo Het Jagershuis is druk bezocht zo vroeg, en er is een intense aan en uitloop van de ingeschrevenen. Onder klokkengebeier van de immense en dominante monumentale koepelkerk, gaat het 't dorpje uit. Een grasverzorger van een sportpark voetbalveld doet zijn laatste inspecties van de grasmat. Ik kom langs prachtige oude en monumentale boerderijen voorbij, en bemerk en passant, dat een gecomputeriseerde kleine grasmaaier in een tuin om het huis, zijn werk grondig gedaan heeft. Een zelfdoener dus. Ik hoor in de verte motorengeronk op een crossbaan. Bij vlagen laat de wind zich gelden. Het is herfst, maar niettegenstaande zie ik nog erg veel blad aan de bomen en een meest groenig natuurlandschap. Een wandelknooppuntpaal stuurt me een vochtig zandweggetje in. Het heeft recent in de voorbije avond en nacht nog flink geregend. Ik mag een poos het "Vlerkenpad" volgen en dat voor mijn leeftijd. Voel me eigenlijk zeer gevleid. Kom voortdurend huisjes en boerderijtjes voorbij waaruit openhaardvuurdampen mijn neusgaten bereiken. Doet me aan grootmoeders tijd denken. Tuinkassen, en ga over een beekje de Kleine Aa. Vast een tak van de grote dus. Het landschap blijft breed, open, weiden, akkers en ruigten, afgewisseld met groensingels, en in de verte zie ik autoverkeer langs de Zuid-Willemsvaart koersen. Ik passeer een monument ter nagedachtenis van een neergekomen Lancasterbommenwerper op 25-5-1944, waar op die plek zes inzittenden omkwamen. Namen en leeftijden, taken vermeld. In de verten zie ik een groep silo's, die naar mijn gevoel bij dorp Asten behoren. Aan de gemeentegrens dus. Volg nog wat landweggetjes asfalt en zanderige, en sta plots aan een rotonde, welke ik herken van andere tochten van deze club. Moet even een fietspad op en verdwijn opnieuw in een afwisselend landschap van boer en tuinder. Kom voorbij een groot perceel boskap waarvan ik de reden en nut niet inzie, takken en stammen hoog opgetast. Asfalt wordt weer zand en toch weer asfalt verderop. Ik bereik de rustpost bij een wat groot agrarisch bedrijf, met plastieken koeien grazend aan de oprijlaan, een waterbad voor schone banden van /voor vrachtauto's ontwijk ik. Kom in een erg grote nieuwe schuur, waar de wandelaars hartelijk ontvangen worden en een geroezemoes van talrijke aanwezigen. Voldoende stoelen. Eerst maar aan een kop erwtensoep. Na enige tijd wordt ik op de schouder geklopt en begroet. Marian en Servee tekenen ook present. Servee heeft juist de monstertocht Amsterdam-Leeuwarden {160 k.m.}, achter de rug, en neemt nu een kortere tocht van 20 km, Om het af te leren, nou ja. We gaan gedrieën weer de benen in. Kempenweg, oversteken. Over een sloot, langs een camping, deels in ruste, mogen we de toeristische Bontvenroute een deel volgen. Gaan vanaf nu een echte bosroute volgen, alternatieve paden moeten we op, want boswerkmachines hebben de wandelpaden finaal omgeploegd. Het is nu en dan springen om te passeren, wat avontuurlijk, dus over zwaar bemodderde wegjes en diepe sporen van immense banden, paden. Over een wildrooster volgen we een tijd een grindfietspad, en de boskappers hebben hier enorm huis gehouden. Ik dacht om de heidegronden te doen terugwinnen, maar later herinner ik me om zandverstuivingen te doen ontstaan. We hobbelen voortdurend zand en graspaden door afwisselend open heide en bossen. Plots herkennen we van verre eminence grise Jan v. der Z. een wandelicoon, die met zijn onafscheidelijk hondje staat te wachten midden in de hei en zijn fiets geparkeerd, om wandelaars de geschiedenis te vertellen van een nabijgelegen oud onderduikerskamp, van piloten en burgers, uit de laatste wereldoorlogsjaren. We horen z'n verhaal aan en vervolgen na enig nakouten onze bos en heidewegjes en paden. Opnieuw is het uitwijken voor omgeploegde zandpaden en wegen. Onze schoenen worden vanzelf gepoetst door het hoge buntgras van de alternatieve paden. We doorkruisen de Strabrechtse hei in haar allermooiste natuur met nu en dan vennen en bossen of wijds zicht. Indrukwekkend mooi. De stilte is overweldigend. Het aantal en verschillende paddestoelen ook. Ondertussen doet de kille vlagerige wind haar best om de herfst te completeren. Hoort de wind waait door de bomen. Ik begin het spontaan te zingen. Het is voortdurend gedraai door een netwerk van afwisselende paden, met evenzo afwisselende begroeiïngen, dan weer even open gebied, dan weer bos allerlei, of een ven. Hier kan de natuurgenieter zijn/haar hartje ophalen. Komen dwars door een hondentrainingsveld in ruste nu. Even verderop heeft een kunstenaar in de loop der jaren een tempel nagebouwd. In préhistorische stijl. Opnieuw belanden we in grote tuinbouwvelden, akkervelden en weiden en weer zijn we uit de beschutting van de najaarswind. Duiken wat dieper in onze jacks. Op afstand in de verten zien we het verkeer jagen op de A67/E34 autosnelweg die Antwerpen met het Ruhrgebied verbindt. Herinneren ons dat bij een verzamelaar/ sloper die ook in de verten zichtbaar is, lange tijd een helicopter naast allerlei auto's bergde. We zien de vliegende koffiemolen niet meer, zou deze verpatst zijn? Wel een diesellocomotief die nu de verzameling siert. Dan ineens in plaats van linea recta het dorp Lierop in te gaan stuurt de parkoersman ons met eerst een bocht westelijk om het dorp, dan pas het dorp in. Volgen nog een drietal straten, om dan aan de enige grote en echte kruising van het dorpje te belanden, aan Het Jagershuis. Het is er levendig druk met toerfietsersclubjes, en zomaar fietsers, en wandelaars. Het dorp telt drie cafés, waarvan er twee nog gesloten blijken. De bediening kan de drukte nauwelijks aan maar een blik op de klok, doet me besluiten maar meteen naar de bushalte te gaan, anders is mijn verblijf een uur langer. Lever alzo mijn startbewijs in, begroet en bedank wandelmaatjes van de dag Servee en Marian. En zet het min of meer op een draf naar de halte. De organisatie had weer een heel nieuw parkoers verzonnen vandaag en is er cum laude in geslaagd. Complimenten zeker op z'n plaats. De omgeving leent zich prima voor veranderingen. De begeleidende routebeschrijving zag er vooraf al veelbelovend uit. Bij thuiskomst vermeldden allerlei nieuwsanalen welk een verschrikkelijk weer de dag vandaag gegeven heeft. Hagelbuien, felle regenbuien tot zelfs windhozen toe. Hermode is er van verschoont gebleven. We hebben zowat de hele tocht meest zonnig weer gehad. En droog. Enkel op het eind betrok de lucht flink. Tot volgend keer beste lezers. Houdoe! Tot lezens weer. Peter Heesakkers
Maatje Noud meldt zich ruim voor de afgesproken tijd, ik ben verbaasd als ik bij inladen van mijn rugbagage, zijn trouwe terreinfiets of bike mis. Nog verbaasder als hij met een trots verklaard mee te doen zij het op de kortere afstand. Hij geniet zichtbaar van mijn opmerking. En even later gaat het de nieuwe autoweg A 2 op, zopas zesbaans geworden. Bij het binnenrijden van Helvoirt, blijkt de hoofdader door het dorp afgesloten en kringelen we door het dorp en volgen de omleidingsrouteborden, maar ook inmiddels goed zichtbare OLAT bewegwijzering. Het startburo blijkt nog een heel eind buiten het dorp te zijn, in the middle of nowhere. We komen met een flinke omweg aan de spoorwegovergang randje dorp. De spoorbomen staan neer, een file vormt zich, en we zien maar geen trein aankomen die na sluiting van die spoorbomen anders in een minuut passeert. Dan plots verschijnt er een klein tractorachtig wagentje op de rails, en meteen realiseer ik me dat dit weekeinde de verbinding Den Bosch -Tilburg niet gebruikt wordt vanwege spoorwerkzaamheden. We gaan de spoorweg over en een lange rit door het platteland, brengt ons eindelijk in een natuurgebied, waar we aanbelanden bij een groot conferentieoord, met bijbehorend hotel accomodatie. Het staat er al barstensvol met auto's en we worden naar een voetbalveld gedirigeerd, dat ook snel vol raakt. Voorzitter Joop vertelt dat hij gisteravond nog voor de routebepijling naar de start in de omgeving zorg gedragen had. Die was feilloos aangegeven. We blijven niet lang binnen de zaal, maar gaan op weg, meteen de natuur in. Noud de camera in de aanslag, ziet al meteen mooie foto-objecten die op de gevoelige plaat vastgelegd worden. De eerste herfstkleuren dienen zich aan hier in het bos, al moet opgemerkt worden dat het nog opvallend erg veel groen is en dit late jaargetijde. We zien opvallend veel holen door groot wild gegraven kennelijk. Noud weet me perfect te vertellen welke planten en bloemen we zien onderweg. De kluifzwammen zijn z'n eerste object. Een spelende hond, noodt ons tot het weggooien van stukken flinke takken en rent als een zot achter de objecten aan. Een stuk route met trimtoestellen laten we voor wat ze zijn. We genieten al meteen van het bosrijke gebied waar we doorheen mogen gaan. Komen aan een hoge en lange laurierheg nu en dan open stukken wei, met weidevee maar merkwaardig vooral paarden aller ras. Gaan z.g. wandelknooppunten voorbij, maar Ad parkoersman heeft andere zelfbedachte routes met ons voor. Gaan een asfaltwegje oversteken, een vennetje langs, en komen voor een paar meter brede rivier, de Zandlei genaamd , en tja Ad heeft iets met watertjes en stroompjes, en we zullen deze beek nog menigmaal overkruisen via laagliggende betonnen brugovergangen. Het is opmerkelijk modderig en drassig vandaag, de voorbije dag, dagen en nacht moet het hier gehoosd hebben zo lijkt mij. Niettemin wordt het ongemak ruimschoots gecompenseerd, door weer een schitterend parkoers. Volgen een lang bospad zowat bezaaid met liggende boomstammen, vast om motorcrossers tegen te gaan in het gebied, dus benen en knietjes moeten nogal eens getild worden. Gaan aan asfaltwegje en tijdje later de brug weer over van de beek, na een tijd graspaden, en krijgen een veestapel van herten, reeën, koeien, een byzonder ras, lama's en zelfs albino's, kangeroes te zien. Een vertederend beeld. Een kleurig beukenlaantje, en dan vertelt een bord , dat we het gebied van de Loonse en Drunense duinen betreden. Het is het een der meest uitgebreide stuifzandgebieden van Europa. Naast een kampeerboerderij is de OLAT openluchtpost voorzien. Laten ons het voorziene brood en koffie goed smaken en vervolgen weer. Gaan opnieuw de Zandlei over en opnieuw volgen een trits bosweggetjes en paden om je vingers bij af te likken. We zien talloze paddestoelen in alle soorten en maten, in groepen zelfs op boomstronken en omgevallen bomen, en Noud leeft zich uit met z'n camera. Er zijn heel byzondere exemplaren bij. Ons valt ook op een veld met paardebloemen en zaadbollen, nog in bloei staand, toch echt lentetaferelen? Gaan graswegje langs en een bord vertelt ons, dat we gebied De Brand ingaan, een moerasgebied zo weten kenners. Welnu, zullen we geweten hebben, een modderballet van jewelste. Met behulp van laaghangende boomtakken slingeren we ons als apen erdoor. Wandelpoortjes langs weer water van die beek en duikers overgaand. Afgewisseld met veldwegjes door onze voorgangers al platgelopen graswegjes. Een slootovergang met vier dunne betonnen paaltjes en even daarna 'n twee bielzen balken brugje struinen we door de natuur. We zien in een veld op afstand twee torens waarvan een van een kerk. Blijkt later Udenhout te zijn. Na wat gepadder komen we aan een doorgaande weg, volgen die even om aan een brasserie/café de rust te nemen. Na verpozen steken we de weg ertegen over meteen een bospad in, via een smal provisorisch slootbruggetje. Slingeren weer over brugjes en duikers door randje bos en akker en graslanden, gaan weer een doorgaande wegje over en hier begint het feest. We zullen pal van noord naar zuid een uitgestrekt duinenlandschap doorheen steken, door rulle droge zandgronden, met spaarzaam bomengroepen op heuveltoppen van gemiddeld 20 meters hoogten. Langs een schapenkolonie die op afgezette gronden de spaarzame grassprieten verorberen. Het is een enorme kudde. Het schouwspel trekt vele wandelfotograven aan. Ik raak Noud uit het oog en maak me even zorgen vanwege zijn al jaren durende voetproblemen in dit tientallen c.m. rs rulle diepe zand, met spaarzaam begroeide heuveltoppen. Zou je hier hartje zomer doorheen moeten ploegen, bij 25 a 30 graden , krijg je het geweldig voor de kiezen, maar het landschap is zonder meer uniek, en niet te missen, absoluut prachtig. We volgen knooppuntpalen dwars door half woestijnachtig gebied. Zwoegen en ploeteren door het mulle zand. Bereik heelhuids weer meer bebost gebied, van wandelpaal naar wandelpaal met opvolgende nummering. Plots zien we tussen de bomen de oase van OLAT opdoemen, het is er flink druk op de banken, en gewillig wordt er plaats voor aankomende wandelaars gemaakt. We laten ons brood , soep en koffie goed smaken. Het is er gezellig, levendig op de plek. Na een poos vervolg ik en blijk dan juist achter het gehucht Giersbergen met de opvallende rieten dakenhuisjes en boerderijen te moeten gaan, een toeristisch trekpleister, en dat merken we ook. Alom rond ons treffen we dagjesmensen en jonge families aan, die even het aangrenzende bos een eind inwandelen. In het zicht van het gehucht draaien we een even asfaltwegje af een smal klimmend pad de bossen in, even een vlak geschoren graswegje langs weiland, en opnieuw de rimboe in. Gaan een bosgebied in waar varens geel en groen de hoofdmoot zijn. Een hele trits padenwerk volgt, en moet secuur op mijn papier volgen, hoewel het fenomenaal goed aangegeven staat, maar ik vertrouw al dat toerisme niet en spelende kinderen die zomaar spelenderwijs pijlen zouden kunnen afhalen..... Of uit baldadigheid. Het wordt rustiger naargelang de route vervolgt, met de dagjesmensen. Het gaat eindeloos door bosgebieden nu , in alle samenstellingen bomen en struiken. Een weldadige rust overvalt me. Het riekt naar rottende bladeren. Weiden, ruigten, randjes bos en langs graslanden wisselen af, genieten met een grote G. "Echt OLAT", hun slogan, is weer helemaal waargemaakt vandaag in alle opzichten. Ad en consorten hebben er vandaag weer iets byzonders van gebrouwen. Enige minpunt,-- in mijn visie--, de start en finishplaats is wat te deftig voor het bemodderde wandelvolk gekozen. De modder zit velen met kluiten aan broekspijpen en schoenen. Is toch wat genant. Op het grote terras buiten, is het een drukte van jewelste, in een wat zomerse temperatuur, en zonnig najaarsweer is het wie weet voor de laatste keer nog genieten, onder kolossale parasols. Het hele parkoers was zonder uitzondering een juweeltje om te lopen, in een uitnemend gebied. Later op de avond thuis wordt op de kijkbuis, uitvoerig verslag gedaan in de nieuwsmedia, dat er een stevige windhoos door het wandelgebied van die dag gegaan is, enorme schade, en met enorme neerslag. Dat kon OLAT-gangers niet meer gedeerd hebben. Gelukkig maar. Bij mij thuis, enige tientallen k.m. rs verderop was er niets aan het handje, en droog gebleven. Noud zijn foto's kunt u zien op de site, OLAT.nl/ fotoalbum. Ik kijk daar naar uit ook, want soms kroop en sloop hij over het parkoers, om er het beste van te maken. Drie en half vel parkoersbeschrijving stuurde ons door fabelachtig mooie streken. Hun volgende tocht, volgende maand, staat alweer op mijn verlanglijstje, vanuit St. Oedenrode. De gemeente waar ze ooit opgericht zijn. Ik kijk er naar uit weer.
Tot volgend keer weer beste lezer. Ik groet u met het Brabantse "Houdoe"! Van, Peter Heesakkers
Het hemelzwerk blijft deze ochtend gesloten, donkergrijs. Ik bedenk dat de hemel tijdelijk gesloten is, omdat ze de toevloed van mensen die het aardse voor het hemelse verwisselen, niet meer kunnen bergen. Tijdelijk dan, misschien... Het is een laaghangend gesloten wolkendek, en buiten de bebouwing is het flink nevelig. Bijna ga ik de halte vlak voor het startburo voorbij, met de lijnbus, maar de chauffeur stopt gewillig op tijd voor me. Binnen het stationskoffiehuis tref ik diverse werklieden die aan een grondige verbouwing bezig zijn aan het interieur. Het startburo is vlak aan de buitendeur. Bij de aanloop naar het parkoers tref ik altijd aanwezige Frans, een der steunpunten van de club. Even een praatje. De parkoersbouwer{s} stuurt me al meteen de parkeerplaats over , waar ik opvallend veel auto's van onze zuiderbuur ontwaar. Ik mag er al direct het grote bos inwandelen. Dat ziet er al veelbelovend uit. Vanaf hier laat de natuur er al geen twijfel over bestaan, de R is in de maand geslopen, en dwarrelt het blad om me heen, en zie ik een rijkdom aan soorten van paddenstoelen. Het is duidelijk, de herfst doet zijn intrede. Bomen tonen de eerste herfstkleuren, in al haar schoonheid. De bepijling verkeert in optima forma en dat zal de hele route vandaag zo zijn. Nu en dan een adempauze in het begin van de route door een heideveldje, gevolgd door weer bos. Een natuurschilder of hobbyfotograaf kan onderweg z'n hartje ophalen hier. Heel uitvoerig wordt elk paadje en situatie op mijn parkoerspapier omschreven , in meters lengten, het is mij nu al duidelijk, de route uitzetter kiest zijn route, met zorg en passie. De omgeving leent er zich ook prima voor, en hij kan zijn talent hier botvieren. Ik tref boomzwammen, die talrijk zijn, grote groepen paddenstoelen, maar ook diverse soorten paddenstoelen verspreid in de natuur. De geur van slijk en rottende bladeren op de grond, die ook aldoor om me heen dwarrelen. Ik steek een fietspad over , en even verderop komt er even wijde blik op een drukke rijksweg van de A2 en A67, die te lande en in de streek als berucht om z'n dagelijkse files bekend staat. Ik trek een grondwaterbeschermingsgebied in, wat vloekt met de mesthopen die op het land gedeponeerd zijn. Langzaam sterft het wegengeluid weg, ga een ruiterpad op. Een wandelaar passeert in gezwinde pas en mist een zijpad, ik roep 'm nog maar hij kijkt niet op of om en zal zijn oren verstopt hebben met dopjes voor een meegevoerde radio misschien. Wat later tref ik de man weer, lijkt wel of hij de weg hier al wist. Ik tref veel betonblokken die de toegang tot boswegen en paden blokkeren. Een pad dat heiveld, van akkers scheidt. Weer een stukje bos en dan een afdalinkje naar het zogenoemde Gat van Waalre, een enorm meer, waaruit het zand gewonnen is met de aanleg van de naburige autosnelweg. Ga draaien ruim halfweg om dit meer, langs rietkragen en andere oeverbegroeiïng, kleine stranden, en kom aan west Indisch aandoende woningen, met een boulevard overgaand met uitzicht wijds over het water. Achter een raam wordt een blijde gebeurtenis aangekondigd in een feestelijke slinger van kinder of beter babyhemdjes, met de naam Olivia vermeld. Volgen wat paadjes tussen sjieke bewoning en wegjes tussendoor om een weg over te steken, waar het startburo op afstand zichtbaar is, een flinke lus dus. Even zie ik de kastanjebolsters alom me heen liggen. Het gaat de Waalrese bossen weer in, kris kras, m.b. paden, en lijkt parkoersman, in vervoering te raken met het geboden padennetwerk alhier. Elke tientallen meters een afdraai, keurig bepijld, leeft hij zich uit hier. Het begint intussen te regenen, en net als ik van de warmte m'n trui uitgedaan heb. Ik bereik de rustpost en kantinewagen van de club en kan onder een tentdak schuilen, niet lang overigens , en ik zal ook mijn eigen tentdak boven m'n hoofd moeten gaan houden, {paraplu}, want het regent inmiddels gestaag. Kom langs een prachtig ven, zie aan de overkant een groep eenden bij elkaar en een zilverreiger, de kringetjes in het water nemen ook toe van de regendruppels , maar een boswerker die ik voorbijga, gaat rustig door met het uitdunnen van de bossen, een stoere jongen. Vervolg een tijd het padenwerk en belandt dan in een rijk van groen voorziene villawijk, met schitterende woningen, opvallend veel bordjes, alsdat bewakingsfirma's hun werk doen. Het drenst van de regen inmiddels. Dan komt er dichtere bewoning in zicht, blijkt Aalst te zijn. De gestage regen stopt en een flets zonnetje komt tevoorschijn. Ga door de z.g. Oranje-namen wijk straten door, ga voorbij een enorm gebouw appartementen voor ouderen/ bejaarden voorbij en mag weer de bossen in , met haar herfstige kleuren. Even verwarring, de pijlen zijn niet meer daar, teruglopend waar de laatste nog hing maar de parkoersbrief biedt weer uitkomst en die volg ik maar en even later hangt er inderdaad weer een pijl. Een routecontroleur komt langszij en ik leg hem het probleem uit, hij gaat terug en herstelt het. Even ben ik in weidegebied nu met opvallend veel trekpaarden. Met ruigten tussen de weiden als afscheiding van gronden. Even een asfaltwegje op en dan mag ik vlak voor een brug door een diepe droge sloot doorheen, een smal pad in tegenstrooms een brede beek, is de Tongelreep in, een smal pad blijven volgen slingerend met de beek. Ontzaglijk mooi hier maar ook drassig vanwege de voorbije buien eerder. Ik loop erg lang om een enorm golfterrein heen, met bordjes , afrastering terreinen, vanwege aanwezige everzwijnen. Zou ik ze ook aantreffen? Niet dus. Het blijkt een heel lang eenzaam pad te zijn met toch veel ruige natuurboorden, volstrekte stilte hier. Kom na een lange eenzame gang langs een groot schoolcomplex en dan weet ik dat Valkenswaard in zicht komt. Ik verloop me op een punt en achterop komende wandelaars roepen me terug. Ik beloop een dijkje tussen bomen en randje V.wrd gaat het naar een met verkeerslichten voorziene kruising. Opnieuw een plantsoen door, om dan een lange wat brede zandweg op te gaan, in mijn herinnering een voormalig enkelspoorlijn van Eindhoven naar België. Stiefel dit pad af en kom een eindweegs verder terug van een lus aan de tent en kantinewagen post van de club. Neem weer kort plaats en gesprekje hier en daar, en ga dan de natuurtocht weer voortzetten. Het is een route van helaas veel uitdrogende en halfdroge en drooggevallen vennen, veelkleurig jonge boompjes, klimmende paadjes, dalletjes, het summum van natuurgenot. Een groepje tegemoetkomende wandelaars vragen me de weg naar een jeugdherberg, ik wijs ze met een ruim gebaar de richting erheen. Globaal want zo precies met al die boswegen en paden hier. Even later kom ik n.b. aan de jeugdherberg, en heb ik toch even meelij met de zoekende wandelgroep, ik heb ze helemaal de verkeerde tegenovergestelde kant opgestuurd....! Ik geraak aan een bosrand met wat boerderijen op afstand zichtbaar , wat wijde blik dus, en geschoren akkervelden van voorheen maïs, en zowaar in the middle of nowhere, een voetbalveld, zo ver van de bewoonde wereld. De belijning en het onderhoud ontbreekt goeddeels. Uitgeschoten aspergevelden omringen het geheel naast wat weiden. Het valt me op dat ik zo laat in het jaar nog veel zwarte bostorren tegenkom, die volgens mij zo dadelijk toch onder het vallende gebladerte zullen moeten gaan overwinteren. Ik hoor bovenkruinen van bomen kreunen in de opgestoken wind. Ik passeer weer een uitgedroogd ven, en ben op een oud voormalig spoortracé aanbeland. Een langs liggend pad wordt ook benut, en zo gaat het op Waalre aan. Plots kom ik aan een doorgaande weg en sta ik oog in oog met de finishplaats, een absoluut schitterend einde, aan een even zo mooi begin van dit parkoers. Het was zonder meer het summum van natuurgenot deze wandeling, een prachtparkoers, met alles wat onderweg met de herfst te maken had te bewonderen, en een evenzo fenomenale bepijling en verzorging onderweg. De herfst in al haar facetten. Het zal weer wennen zijn met de korte daglicht-dagen en de winter die er aan komt. Maar een wandelaar mag hier niet bij stilstaan. Toch? Dik tevreden vandaag.
Tot lezens of ziens wie weet ergens langs 's-heren wegen beste medewandelliefhebbers. Houdoe! Tot volgend keer.
De lichtjesroute. Vanaf 18 September, de gedenkwaardige dag voor Eindhoven dat deze stad bevrijdt werd in 1944 van de Duitse bezetting, door de 101e Amerikaanse Luchtlandingsdivisie vanuit het noorden van de stad, en door het 30e Britse grondleger vanuit België, onder de actiecodenaam Market Garden. Doel was, om in een beweging, via Oost Nederland tot het IJselmeer, in en na een z.g. tangbeweging naar het Duitse Ruhrgebied op te rukken, het hart van de economische belangrijke streek van Duitsland. Een geweldige misrekening van de strategen, achteraf bezien. De tragische afloop van deze actie, m.n. bij Arnhem, is welbekend. Ik ga U niet vermoeien in die geschiedenis. Toen de geallieerden Eindhoven binnentrokken zetten vele Eindhovenaren een brandende kaars of een gloeilamp ten teken van hoop op een nieuwe toekomst voor de voorramen, en uit blijdschap. Dat moeten destijds ongekende taferelen opgeroepen hebben.
Daaruit is destijds de z.g. Lichtjesroute voortgekomen, een route door vooroorlogse wijken van deze stad, met verlichte straten pleinen parken en gebouwen, in z.g. floodlight of tableaus en figuren met kleine gekleurde lampen. Een bewegwijzerde route door de stad met speciaal ontworpen pijlen, lokten vele tienduizenden bezoekers van heinde en verre door de stad te gaan. De energiecrisis van eind 1973 gooide roet in het eten van dit festijn. Het festival ging teloor. Jaren later stond een groep vrijwilligers op, om de lichtjesroute weer te herstellen. Dit is in het kort het verhaal van de lichtjesroute, van de lichtstad, de stad ook waar de eerste gloeilampen geproduceerd werden en nadien nog meer electronica van de plaatselijke fabrikant, op de markt kwam. Deze industrie hebben de stad een geweldige boost gegeven, zo is eenieder wel bekend. Ik ga u verder niet vermoeien in dié geschiedenis, maar zo maakte de stad de naam lichtstad wel waar. Ik twijfel nog, maar ik besluit de Lichtstadstappers toch ook te steunen met een bezoek. Zij namen destijds het initiatief over van welbekende club OLAT, om de traditie van deze wandeltocht door avondlijk Eindhoven voort te zetten. De wandelroute van 23 a 24 k.m. is wel voor de helft zeg maar ingekort, dit om reizende en gebruik van openbaar vervoer makende en komende wandelaars in de gelegenheid te stellen , laat avond nog naar huis te kunnen. Voor mij is het een wandeling van pak 'm beet 15, 20 min. vanuit thuis, naar de startplaats, een grote aktiviteitenzaal annex café, in stevige tred. Ik zie al bij schemering wanneer de feestverlichting nog niet ontstoken is, al wandelaars vertrekken. Mijn opmerking dat het zinloos is, want de verlichting is nog niet ontstoken slaan ze in de wind. Het zij zo. Een der oprichters der club staat wat zenuwachtig in afwachting van de opkomst buiten de zaal een sigaretje te paffen. Ik schrijf me in, maak her en der nog een kort praatje, als met bekenden, en zet er dan de sloffen in. De avondschemer, duiken we in. De lucht kleurt bij de ondergaande zon, werkelijk schitterend. De eerste verlichte straat is de Zwaanstraat, en elk huis heeft een met lampjes versierde zwaan aan de gevel, zo heeft elke straat of buurt zijn eigen uitingen, moeten even een nieuwbouwwijk in nog ontwikkeling door en volgt een donkere groene straat, rand bebouwing, die anders verlicht is maar de lichtjesbouwers laten hier dit jaar verstek gaan. Langs ons wandelaars heen rijden voortdurend files auto's, en niet zelden staat het stil. Na wat verlichte straten komen we aan een vijver temidden van de wijk, waarin de verlichtingsornamenten weerspiegelen. Fantastisch mooi en menig fotograaf kan hier z'n hartje ophalen. Mensen, bezoekers lopen te hoop ook. Ik vervolg mijn weg langs lichttableau's, als een walvis een byzonder nagebouwd gebouw ergens in de stad, een duikende dolfijn, het kunstmuseum, en z.g. over de schutting loerende koppies, een sprookjesfee, kaboutertjes. Veel ornamenten lijken te bewegen zoals die fakir die op z'n vliegend tapijt zit. Een schommel met kinderen, een speeltuin nagebootst. Een draaiende Hollandse molen. Boven de straten hangen verlichtingsslingers en aan de huizen, koningskronen. Ornamenten als fakkels , die lijken te branden. Het is op de donkere stoepen oppassen vanwege boomwortels van oude bomen die de stoepen opkrikken. Steek een doorgaande weg over en loop tegen een geweldig paneel met vliegtuigen en vallende parachutes. Het is op deze plek waar de parachutisten destijds de stadsgrens bereikten. Gedropt diverse k.m. noordelijker. Een Airbornemonument nu extra verlicht vertelt over die geschiedenis. Een straat met ornamenten van horoscopische uitbeeldingen. Na wat verlichtingswerk aan lantaarnpalen stuiten we op een toneel/podium met een dansende groep keurig in de maar en kleding met vooronder een zaal kopjes met publiek, ook in verlichting dus. Zo kan ik nog wel doorgaan , maar het is een feestelijke bedoening toch al die uitbeeldingen. Dan is er plots even twijfel omtrent de route. De routeuitzetter laat ons een deel bewandelen waar enkel gewone straatverlichting brandt. Toch zien we links van ons de verlichtingsroute doorgaan. Jammer ! Dan wat verderop komen weer panelen, en losse verlichtingsornamenten in zicht aan bomen en lantaarnpalen. Het evoluon en het voormalige oude nu gesloopte stadhuis staan uitgebeeld. Een verlicht symbool van het nakende evenement de Marathon in de stad. Enfin, diverse uitbeeldingen passeren de revue. Lopen door de Churchill-laan. Montgomerylaan, toch sprekende namen uit de 2e wereldoorlog. Zien Eisenhower uitgebeeld, met de legendarische gedenkwaardige woorden, "o.k. Lets go" . De start van de landingen aan de kust van Normandië. Het P.S.V. stadion in zijn glorie. We gaan omlaag en dan komt zij het wat laat de rustpost in zicht, die onder een van de vele naburige tunnels om diverse verkeer te scheiden, is geposteerd. De tunnelverlichting is in de donkerte meegenomen , maar er staan wat weinig stoelen. De consumpties zijn aan erg democratische prijzen. Het loopt er even druk aan, en even zo drukke gesprekken. We lopen hierna een stukje de binnenstad in, langs het bus en treinstation. Gaan over een brede winkelboulevard, met trottoirverlichting, vanuit de grond dan, met kleurige luikjes, en spots van boven uit de gevels van omringende warenhuizen. Helaas de bijhorende fonteinen werken niet. Passeren de toren van de oude plaatselijke gloeilampenfabriek, de top ervan in floodlight. Nu als winkelgalerij en appartementen erboven wat vroeger werkplaatsen waren. Een oude boom op een pleintje staat te stralen met telkens van kleuren veranderende lampjes in zijn kruin. Gaan voorbij de voetbalarena van de grote bekende club. Een routeomleiding vanwege wegwerken, welke niet op het papier vermeld staat. Op afstand zijn voormalige gebouwen van de productie, van de electronica fabrikant vele etages hoog , een stad op zichzelf, verlicht te zien. Is nu een woongebied van vele appartementen en winkels ingepast in de oude arbeidersgebouwen. Die de groei en geschiedenis der stad en ommelanden bepaald heeft. De bepijling klopt niet of is helaas weggehaald, maar duidelijk is, dat we recht op de startzaal afstevenen. Ik weet een gezin in mijn omgeving nog de juiste alternatieve route door te loodsen. Gaan langs een schitterende oude verlichte fontein, met plantsoen erom heen. Hier heeft de organisatie een steekje laten vallen. We hebben vanavond de z.g. noordelijke route gevolgd enkel. De zuidelijke route laten we voor wat het is. Menig loper zou te laat aankomen, als je ze de 23-24 routelengte zou laten lopen. Ook jammer. De naam lichtstad is weer eens neergezet. We weten de weg in het aardedonker te vinden naar de finishzaal. Daar wordt onder een drankje met deze en gene nagekaart over wat er allemaal te zien was op het parkoers en andere wandelverhalen. Het is in alle geval een byzondere ervaring zo'n lichtjes-wandeltocht. Lopers van allerlei tongval druppelen binnen, melden zich af en nemen hun speciale medaille in ontvangst. Pas wanneer de zaal leger loopt , besluit ik toch ook maar om niet de laatste te zijn. In soepele tred zet ik mijn weg naar huis voort. Nog een kopke koffie, mijn verhaal aan mijn Annemie bij thuiskomst, en dan zien we pas hoe laat het is geworden. Zoeken we toch maar de echtelijke sponde op. Houdoe, { gegroet} beste lezer. Tot de volgende wandeling weer.
Het is wat men noemt, een last minute beslissing. De moeilijke keuze, wie van de twee vandaag. Na lange overweging , stap ik in de bus, die me naar dit dorp vervoeren zal. Het wordt de gemeente waar Vincent van Gogh de beroemde tekenaar en schilder, een van z'n vroegere woonplaatsen, gepropageerd wordt. Vreemd, de info balie in het buskantoor heeft men geen weet van de halte die ik zal moeten hebben. De chauffeur weet het wel.... Ik stap uit in kerkdorp Gerwen, en ben zo rap aan de startlokatie, een cultureel centrum. Het naburige kerkplein staat ramvol met geparkeerde auto's. Het slaat aan, zoveel is duidelijk. Waar een dorp nog dorp is gebleven, zodoende loop ik al gauw de bebouwing uit. Midden op de weg, zie ik een hond kwispelend met z'n staart, voor me uitlopend, middelgroot beest, zonder baas. Ik bedenk laat het beest me rustig passeren. Naderbij komend zie ik , dat het een hangbuikzwijn betreft. Ik benader het beest eerst omzichtig, maar het beest is zo vriendelijk om zich te laten benaderen, laat zich gewillig knoedelen en knuffelen, ik aai het en voel harde beharing. Het dier loopt even mee, maar gaat randje dorp een weiland in het malse gras proeven. Het beest is gewis van iemands erf ontsnapt. Ik vervolg mijn wandeling. Ga al meteen een padje in, tweesporig, die me randje dorp de velden vooral maïs , instuurt. Slinger er wat rond, om bij een afslag, een donker sparrenwegje in te gaan die me vervolgens afzet aan een doorgaande provinciale weg. Daar gaat het een poos een drie meter breed fietspad op, en volg dit pad en tijdje. Ik ben al meteen in een beboste omgeving. Passeer een particuliere tuin met een ven en daarachter een mooi wit prieeltje. Een echte blikvanger. Blijf in dit bos wat rondstruinen met her en der bewoning van mensen van goeden doen, een wijkje met vogelnamen. Dan wordt het na beschutting van bossen , even wat opener. Aan een boerderijtuin staan ezels, alpaca's, lama's en veel kippen. Het is nu een verharde weg intussen door wat agrarisch gebied, her en der een huis, en oude boerderijen, een gehucht de Deense hoek genaamd. Geraak aan het Wilhelmina-kanaal en een fietspad op, die ons brengt aan de eerste rustpost in de openlucht. Het waait hier duchtig en de parasol boven het improviseerde buffet in de open lucht, gaat er dan ook bij liggen. Ik rijg m'n jack toch maar dicht want de najaarskou doet zich al gevoelen, niettemin prachtig helder en dus zonnig weer. Na de pauze wordt ik de diepte vanaf een talud ingestuurd, het pad daalt geleidelijk af naar een mooi stukje broekgebied, moerassig dus. Haast ondoordringbaar maar fantastisch mooi, onderbroken met verholen liggende weitjes. De bosanemoon gedijt hier rijkelijk, de balsemien, en andere wilde bloemen en planten, loofhout, over almaar graspaden. Er blijkt met de herfst aan de deur nog vanalles te groeien en te bloeien. Een waar lusthof. Grote varens, boven mij jaagt de wind door de bomen. Mijn route beschrijving belooft hier een vogelgebied met o.m. goudvink, wielewaal, goudhaantje, havik sperwer, bosuil. Geen van allen gezien noch gehoord. Ik geraak dan aan een veld onafzienbare maïsvelden omzoomd langs zijn paden met vooral vlierbesstruiken, rietkragen. Na enige tijd klim ik weer een talud op die me terug aan voornoemd kanaal brengt, na een slagboom en vervolg ik een fietspad, zie op afstand de rustpost van daarstraks, maar ik draai nu een ophaalbrug over, en landelijk wegje in met opnieuw enorme maïsvelden, en een hoogspanningsleiding onderdoor. Op een viersprong gaat het richting een bosperceel, de wijdse ruimte uit. Na een motorcrossbaan gaat het een pad in vol kuilen en gaten , waar de crossers behoorlijk huisgehouden hebben, en worden knieën enkels en beenspieren getest. Aan dit pad liggen enorme huisvuilzakken en hele hopen laminaatvloeren of planken gedumpt. Uit de eikenbomen vallen geregeld hoorbaar de eikels met een plof of bladergeritsel omlaag. Ik zal er toch gespaard van blijven er een op mijn test te krijgen, gelukkig, er zijn beste exemplaren bij n.l. Steek de weg Son -Lieshout over en vervolg bosparkoers. Gaan een brug over om een wel erg brede sloot langs te gaan over een breed graspad. Voorbij een groep kasten , bijenkolonie, en een wilde bloemenveld aangrenzend. Voor weer een andere brede sloot afslaand die me via een dammetje een pad opstuurt. Het wordt verharde weg en even volgen huisje boompje beestje om even verderop een groenwal in te gaan. Smal paadje ervan door, volgt een klaphek die ons tussen vennen en sloten in gebied de Mosbulten brengt. Slingeren graspad links rechts door dit gebied en treffen vogelobservatoren aan met reusachtige kijkers. Op vraag kan een der vogelwachters een hele trits namen noemen welke vogels hij ziet. Gaan een parkeerterrein over een weggetje op door veld en bos Een beek de Beeksche waterloop genaamd langsheen. Weg Lieshout-Son oversteken. Zie veel vlindersoorten onderweg maar het koolwitje overheerst toch, naast de citroenvlinder . De rustpost is voorzien in boerenschuren die volgens de borden als een provisorische fietsroute post fungeert, en als zorgboerderij. Hierna even pad teruglopen die me weer afzet aan Wilhelmina-kanaal. Het weidevee is onderweg alom nog rijkelijk aanwezig, in al haar soorten. Een reeks paarden schouwt me toe langs weidedraad. Ik ga eindweegs verder weer kanaal oversteken en volg landelijke wegjes met kastanjebomen die ook hun last verliezen en weer ben ik alert dat Jan de Wind, ze wel eens op mijn koppie kan doen belanden. Om me heen snuif ik hooilandlucht, en alom zijn tractoren bezig voor het laatst hooi van het land te halen. Op zondag; dat zag je vroeger nooit, tenzij noodzakelijk te doen. Asfaltwegje slingert door een buurtschap en toch gaat het over in zandweg en gaat het een eikendreef in. Populieren wegjes volgen waar de wind doorheen ruist. Verliezen bladeren en takken. Afgewaaide takken en jes , bladeren bedekken het wandelpad. Opnieuw langs schilderachtige boerderijen , en her en der een huisje van recentere tijden. Motoren van tractoren op het land, doorklieven de stilte, wat het anders was geweest. De Evert de Vriesdreef zegt een straatnaambord , een eertijdse schaapherder leefde van 1888 tot 1962, de dreef leidt naar een brandkuil, waar een monument ter ere hem is opgericht. Ik ben terug in Gerwen en passeer nog allerlei bewoning, en ga recht op de finish af. Voor oude kerk die Vincent ook toendertijd inspireerde om na te schilderen, beland ik in het startlokaal. Ik overweeg er nog een loopje van vijf k.m. erbij te lappen, de z.g. Vincent-route die grotendeels door het dorp Nuenen leidt. Het kan ruim voor sluitingstijd van de afmeldburo's, dus ik overweeg niet langer, maar doen. Via weg , dorp uit, ga een zijwegje in op bebouwing van Nuenen aan via weiden met koeien en paarden. Kom in een villawijk met vijvers en brugjes en parken , langs het gemeentehuis, en tref alom fotograferende en filmende toeristen en rondhangend bij infopanelen. Bij objecten , die een en ander over Vincents leven vertellen of een rol speelden. Infozuilen te over onderweg, maar ik lees er maar enkelen, het zou te veel oponthoud geven. In het Nederlands en Engels, over het rijke tekening en schildersleven van Vincent van Gogh, uitleg over z'n leven en wat hij op die plek schilderde en wat al meer. Mijn routepapier vermeldt in ruime mate en omkaderd wat ik allemaal qua geschiedenis zou moeten of willen weten. Allerlei namen als van straten en pleinen en huizen die in Vincents leven een rol speelden , of die hij tekende of schilderde passeren op de route. Het is al Van Gogh wat in Nuenen's kern de klok slaat. Via windmolen De Roosdonck die hij ook enkele malen schilderde of tekende gaat het 't fietspad op terug naar Gerwen langs de smalle provinciale weg, is iets minder in de route. Passeer nog een huis waar in de voortuin pompoenen in alle grootten en maten en kleuren staan opgesteld. Fotogeniek gezicht, dat wel. Kom in een vrijwel lege zaal terug, en geraak er nog met wat organisatoren in gesprek. Ik kan ze zonder meer complimenteren omtrent de tocht vandaag. Het was zonder meer de keuze uit een overbezet wandelprogramma in Oost Brabant vandaag , die mij in mijn keuze parten speelde. En vast en zeker meer wandelaars. Die hun keuze elders lieten vallen. Een absoluut geslaagde wandeldag met heel andere parkoersen dan verwacht. Ik ga er weer van tussen beste lezer. Tot mijn volgende tocht, en wie weet waar, anders, zeker tot ziens. Houdoe! Peter Heesakkers.
Op mijn gang naar het busstation klettert in een tunnel achter me een tiener van haar rolplank af en duikelt een eindweegs voor me uit op het fietspad. Het loopt toch goed af. Ze staat op en rijdt verder of er niks gebeurt is. Ze zal van rubber of elastiek geweest zijn.... De jeugd kan zich zulks nog veroorloven. Wat ouderen zouden vanalles breken wat ze konden breken. De eerste busdiensten lijken het 'szondags niet zo nauw te nemen met de starttijd van diensten. Ik kan een mopper niet onderdrukken. Maar ziet dan. Wat laat maar hij komt dan toch, en haalt de tijd ruimschoots in. Mooier kan niet. De snelbus brengt me inderdaad snel ter plekke. De looproute naar het clubhuis, is me door de jaren welbekend. Het is op het centrale plein van de gemeente, het Ridderplein, nog even laveren over stalen platen tegen de modder, langs bouwhekken , en over nieuw aangelegde, en nog aan te leggen bestrating. Vooral voetgangersgebied. Het beloofd duidelijk een opwaardering, het oogt prachtig. Het clubhuis mag er ook zijn. Een ex-schoolgebouw, waaruit een tussenmuur eertijds uitgebroken twee klaslokalen samenvoegt tot een geheel van ontspanningszaal. En een voorplein. De zaal getooid met wandel -troffeën, uit een rijk wandelverleden van ooit, publicaties, foto's en wat al meer. Er zijn niet meer zoveel eigen clublokalen voor zover het wandelclubs betreft. Het is erg rustig als ik de zaal betreed, maar de jonge dame achter het inschrijfburo verzekert me dat er al veel op weg zijn. Ik bekijk aandachtig de route-omschrijving die ik bij inschrijving bekom. Ik bedenk dat het me weinig nieuws zal leveren, maar ik heb het behoorlijk mis. Al op de eerste rustpost krijg ik van een al tientallen jaren oud lid der club te horen, dat men een nieuwe routeuitzetter heeft weten te strikken, en dat heb ik vooral op het eerste deel der tocht al mogen ervaren. Welliswaar duurt het even alvorens we de bebouwde kom achter ons laten. Gaan kris-kras door heel andere en wat groenige straten en pleinen het dorp uit. Alhoewel "dorp". Het is door de jaren uitgegroeid tot een flinke gemeente. Ik zie m.n. in bossages als in plantsoenen, talloze spinnewebben, bedekt met dauw. Dit zegt me dat de herfst in aantocht is. De bomen beginnen ook al te kleuren, en toch ontluikt er nog groen , ook op de bodem vanwege recente regenbuien. Een tweeslachtigheid in de natuur toch dus. De spin denkt nog gauw wat insecten te vangen voor de winterkost. Tijdens mijn uitloop van de bebouwing blijken de stoepen bezaaid met eikels, wat volgens natuurkenners de voorboden zouden zijn van een strenge of vroege winter. De ochtendtemperatuur voelt al fris, en het warmt langzamer op. Mag een tussenstraat door met weerszijden hoge heggen. Sporthallen en velden langsheen. Belandt in een gegoede wijk, en ga wat parken door. Achter me naderen Servee en Marian, die mijn wandelmaatjes een groot deel van de tocht zullen blijven. In deze wijk, valt een pony op, die aangelijnd loopt te grazen, van het toch korte gras van een gazon. Het beest wordt even geknuffeld door me, maar het graast onverstoord door. De wijk kent ook veel grachten. We geraken eindelijk buiten de bebouwing door velden, met doorgeschoten aspergeplanten, en bieten gewassen en andere nog veldgewassen, met in de verten kassen, en boerderijen. Geen heide, maar toch noemt gebied zo. De Doonheide. Een eerste pad dient aan, en we gaan over een sloot met sluisje, in die sloot waden jonkie's op zoek naar kikkers, en nota bene, ze hebben er al enkele gevangen. Zien in een voortuin pompoenen uitgestald liggen en het veld ernaast met pompoenplanten, in diverse kleuren en maten, tot kolossaal. Mogen vervolgens een bos in, en het komt op goed lezen aan welk pad of bocht te gaan. Moeten ook nog al eens het pad af voor mountain bikers. Slingeren het bos door tot we aan een natuurlijke uitspanning geraken met kantine. Een prachtige plek, waar de natuur omheen zijn gang mag gaan, in aanplant en spontane groeisels. Byzonder mooi. Temidden een tentoonstellingsruimte mogen we onze rust genieten, in de vorm van een café-zaal. Heel democratisch geprijsd ook. Het heet Natuur-educatiecentrum De Specht, aan de rand van dorpje Handel. Er valt veel te bewonderen en te lezen, maar onze tijd staat niet toe. Marianne wijst me op spring balsemien, rose bloemen die als je op de knoppen ervan knijpt springen alsof het electrische stroom betreft. Pets, is het geluid en je schrikt even. Gaan door een fietssluis een bospad in, en dit bos een poos doordraven. Komen langs een grasveld waar een zit-grasmaaier een aangename groengeur verspreidt. Bos wordt na een poos ingeruild voor open landschappen, met asfaltwegjes en wat lange echte Peelwegjes veelal omzoomd met eikenbomen en landelijke vergezichten, niet eens onaardig. Wel treffen we voortdurend fietsers en fietsclubjes tegenover ons naderend. Tot mijn verrassing hoor ik mijn naam roepen, en tref Willy Timmermans, de wandelaar welbekend. Willy heeft twee weken terug de wandelmarathon van Diekirch naar Valkenswaard gelopen een zevendaagse tocht, en heeft last van een achillespeesblessure, maar ja Willy is geen stilzitter en compenseert met zijn levensgezellin Rianne dit euvel met een grote fietstourtocht van uit dorp Zeeland. Een korte ontmoeting volgt. Dan gaat hij weer fluks op de pedalen, achter het fietsclubje aan. We lopen onder Boekel langs, gaan landelijk weer ruilen voor bossen , om opnieuw in het natuurcentrum van ons ommetje uit te rusten. We gaan in de tuin zitten aan een pick-nick bank. Lekker in het inmiddels warmer zonneke. Na deze rustpauze toucheren we even dorp Handel om er met een boog landelijk , omheen te trekken, en vervolgens toch weer in de kern uitkomen, even dan want het dorpje is hier nog echt klein. Servee en Marian gaan in de kerk nog even een kaarsje aanstoken en een kerkhof bezoeken , maar ik besluit door te gaan en zal ze wel weer zien onderweg. Ik loop randje dorp weer de bossen in . Rust, ruimte en zaligheid. Na weer een poos volg ik een grindwegje die me aan de weg Handel-Gemert brengt, me het fietspad opstuurt, langs de "keskes", zo men in de streek ze noemt, maar het zijn kapelletjes om de zoveel honderd meter die naar bedevaartdorp Handel leiden. Met bos en rust is het nu gedaan. Ik steven recht op Gemert aan nu. Hoor vanachter struikgewas aanmoedigingen en vreugdekreten vanwege een voetbalwedstrijd die er gaande blijkt, die in het voorbijgaan vanzelf weer verstommen. Ik moet een zijwegje in, even rand bebouwing en alras een aanzienlijke woonwijk in met grachten en hele kolonies eenden en ganzen. Fietspaden, tegelpaden gaande wordt ik toch een park ingestuurd weer met een goedbezochte speeltuin langsheen. Het wordt nog wat straten te gaan en omdat zowel bepijling als straatnaambord ontbreekt, op een omschreven punt, stiefel ik door. De zeer recente bouwsels veranderen in jaren 50 of 60 vorige eeuw- wijken, en weer even laat de omschrijving een steek vallen, maar gelukkig herken ik mijn positie van de terugweg naar de finishzaal. Daar is het niet druk, om het maar eufemistisch te zeggen. Het merendeel heeft kennelijk voor de kortere routes gekozen. Wat verenigingsleden zitten zich er goed te begieten zo aan het praten en de ogen en het tafelblad te zien. Al met al mag gezegd, dat het over het algemeen een mooie en wisselende wandelroute was vandaag. Vernieuwde routes door een actief lid {?}, uitgezocht. En dit is zonder meer een Pré. Het was alleszins de moeite waard vandaag. Smaakt naar meer en beter voor de komende tijd. Houden zo. Ik blijf er maar niet te lang zitten, tot Servee en Marian met Tineke arriveren, de laatste met haar onafscheidelijk hondje. Ja; ik had er qua parkoers een goed gevoel bij vandaag toch. Tot volgend keer. Houdoe!
De vertraging van mijn busreis, was de voorspelling kennelijk wat de dag zou brengen vandaag. Dat zal U op het eind van mijn verhaal vernemen. Een buslaan was geblokkeerd, een bus met pech, zo bleek later, de bus ging niet meer voor of achteruit, en zo liep in het spitsuur de dienstuitvoering in het honderd voor diverse buslijnen waaronder mijn bestemming. Ik zat op hete kolen waar mijn bus bleef en de vertrektijden op de digitale borden liepen keer op keer op. Dan eindelijk daar is ie. Toen hij ook nog een heel andere route reedt vanaf de beginroute was de verwarring groot of ik wel op de juiste bus gestapt was. Mijn jonge buurvrouw in de bus kon me geruststellen. Ik wist toen nog niet wat er aan de hand was op de busbaan, een van deze die de stad rijk is. Zag onderweg ook al verscheidene bussen een vreemde routes rijden en dat riep een vermoeden in me op. De chauffeurs waren verwittigt via hun boordradio wat er loos was, en een andere route te nemen, maar de passagier werd in het ongewisse gehouden. Weldra herken ik de eigenlijke route terug, en rijden we de stad uit. De verkeerslichten hadden we ook tegen, in de spitsdrukte vooral, en zo gebeurde dat ik wat laat bij m'n wandelmakker Wim me melden kon. We gaan vrijwel meteen op weg. Ik verlaat me op de bekendheid van Wim's woonstreek naar het startburo, en deze is een eindweegs buiten het dorp Reusel gepositioneerd, meer bepaald tussen voornoemd dorp en de zuidelijker gelegen landsgrens. Het is zoeken naar een geschikte parkeerplek, en eigenlijk was er geen parkeerplaats aangelegd en dus was de bezoeker aangewezen op de bermen van de toch al smalle weggetjes in de omgeving, midden in de natuur, dat wel. Wanneer ik uit de auto stap is het oppassen om niet direct in een droge sloot te kukelen. Dan is het nog even lopen tussen weerszijden geparkeerde autorijen, waar opnieuw blijkt dat de zuiderbuur ruimschoots vertegenwoordigd is. Een tegenligger was vast in de problemen gekomen. Het is een schitterende uitspanning met ruim terras, taverne De Oude Brandtoren, dat mede vanwege het stralende weer goed vol zit. Het is wat benauwd weer.
Bij navraag met telefonisch overleg vorige week bij de organisator van Weebosch, blijkt mijn wandellid-- pas in iemands anders wandelboekje te steken, en bekom ik mijn kleinood weer terug. De inschrijving gaat vlot en we gaan maar meteen op weg, om wat tijd in te halen van eigenlijk voorzien vertrek. In een veraf blik zie ik opnieuw nog de kloeke madam, met haar wandelvriend uit Herentals al op weg gaan. Pat's "wandelmama ". { Jeaneke}, { Dixit Pat zelf }. We steken bij de start al meteen het smalle weggetje over, en mogen al de bossen ingaan. Een smal pad welke een veerkrachtige ondergrond van het pad geeft door afgevallen takjes en dennenaalden, en we gaan op en af. Henk , een mij al jaren bekende, en de animator van deze tocht had ons al gezegd vooraf, dat hij spijtig genoeg de route had moeten wijzigen vanwege onbegaanbaar door modder, want het had de vorige dag gehoosd hier in de streek. Mogen even een m.b.-route volgen. Al gauw volgt een routesplitsing, maar niet voor ons. Een verharde weg wordt alweer gauw een zandpad. Dat verbreedt verderop weer. Blijven een poos langsheen een betonfietspad gaan. Komen even in akkerland, weer bosgebied terug, Een verwaarloosd korenveld laat ons duizenden paarse korenbloemen zien en even verderop een zonnebloemveld, ook overwoekerd als bij de korenbloemen. De landbouwer heeft hier mijns inziens de pijp aan Maarten gegeven en is met zijn werk gestopt, bij gebrek mogelijk aan opvolgers. De zonnebloemen staan met hun koppies duidelijk naar de zon gericht, als zij ook schijnen te doen. Even zijn we het te volgen pad kwijt, hebben we iets gemist?... We volgen de talloze sporen in het zand van onze voorgangers en geraken al dra op de juiste afslag. Gerustgesteld. Het is opnieuw de heerlijke en bosrijke Kempen waar we door mogen dwalen, en we zien nog talloze wilde bloemen , grassen en plantensoorten opbloeien, waar we afleiding aan hebben. Na alle bosgang komen we in een wijdse vlakten waar behoorlijk met de zaag rondgezwaaid is, en de wortels van vorige bomen zo veel als mogelijk met machines uit de grond getrokken, en stukken boomstammen uitgefreesd worden. Her en der is de grond ook afgeschraapt om er de vlakke heide weer uit te laten komen, zo schijnt het ons toe. Volop machines hier en reusachtige kiepwagens, {containers}, met tractoren die de grond afvoeren. Zo te zien aan de uitgravingen moeten er ook weer vennen terugkomen. Dan zien we aan de einder, aan de bosrand onze rustpost uit het groen opdoemen. We zullen er niet verblijven, begroet nog even wat bekenden op de terrassen met een handenschudden en een kort praatje, we gaan dan verder, omdat ons de rustpost wat vroeg aandient. Slaan even verderop een asfaltwegje in die we een poos zullen volgen door opener landschap , akkers en weiden. We moeten nogal eens aan de kant door de mastodonten van voornoemde heidewerken, die af en aan rijden. Volgen door akkerlanden, wegjes en paden. Zien om ons heen en in verten talloze waterkanonnen het werk doen, op de landerijen om de oogst toch nog succesvol te laten eindigen na deze lange droogteperioden. Gaan bij een sloot met stromend water afslaan, en volgen een brede zandweg. Steken een weg in wat blijkt de verbinding Mol-Postel naar Reusel te zijn, waarlangs de alternatieve omleidingsroute nu loopt. Zo op ons routepapier te zien of lezen blijken we een moerengebied, wandelpaden toeristisch, en klaphekken te gaan missen en langsheen sloten en akkerland. Ziet er op papier toch veelbelovend uit. We volgen de secundaire verkeersweg zuidwaarts, naar ik vermoed richting de abdij van Postel. Een peloton renfietsers blijft op de openbare weg met een slinger auto's in het kielzog, en wij lopen op een asfaltfietspad paralel. Ik begin een vermoeden te krijgen alsdat we ongemerkt de provincie Antwerpen binnenlopen, ik zie aan de kant van de weg een oude taverne liggen met duidelijk Vlaamse kenmerken, maar we hebben dan de grenspaal gemist? Verdorie ja een bord meld dat we de gemeentegrond van Mol betreden, maar slaan direct na de denkbeeldige grenslijn een grindverhard wegje in en zien ver voor ons de grenspaal pieken, bij het naderen ervan blijkt gezien zijn stand, dat we juist op Vlaamse grond moeten zijn, maar met een draai linksom lopen we alweer Nederland binnen. Blijven een poos langs de bosrand gaan met anderzijds akkerlanden, gaan dan toch het bos weer later in, en bereiken de rustplaats van weleer weer. We gaan nu wel zitten, en raken alras in gesprek met andere wandelliefhebbers die hun eigen afstanden lopen, korter of langer. Laten ons de drankjes goed smaken. na wat lang verpozen vinden we dat we er de kuierlatten weer in moeten gaan zetten, want hebben een tweede lus voor de boeg. Lopen opnieuw naar de verharde weg van na de eerste rust maar slaan dan rechtsaf, en onze afstand staat duidelijk vermeld bij de afsplitsing. Volgen een poos de verharde weg, die een haakse bocht maakt links rechts een pad in waar omgelegde bomen liggen op de wandelweg, mogelijk gedaan om motorcrossers uit de bossen te ontmoedigen, en zo slalommen we over dit pad, om boomvoeten of boomkruinen heen, of stappen waar kan over de horizontaal liggende stammen, vaak nog bladeren aan de bomen, valt ons op, dus het omkappen zal nog maar heel recent zijn gebeurd. Het pad is een tijd gebarricadeerd met deze boomstammen, maar het gelukt ons prima te passeren. Gaan weer links en rechtsafpaden volgen, en stuiten op een of ander vermoedelijk jeugdkampement, voorzien van kabelbanen en andere speeltuigen , begeleiders erbij. Een prachtig speelgebiedje voor de jeugd, met erbij nog verblijven als huisjes en tenten, de jeugd heeft volop vertier hier. Dan...... Zien we plots van tussen de bossen een bekende plek opdoemen, en beiden stellen we verbaasd vast. Hee? Daar is de startplaats finish al !! Wel verdorie ! We bekijken onze route-omschrijving, papier dus, en we blijken er in gestonken te zijn. Hebben een lus gemist die er op papier veelbelovend uitzag en had ons opnieuw in Belgen land voor even had moeten geleiden. De teleurstelling is groot, maar Wim ontbreekt de goesting om terug te gaan en er nog dat gedeelte erbij te lopen. Heel spijtig, en ik leg me er maar bij neer. We hadden het idee vooraf dat we op de juiste route zaten want zo wezen de pijlen ook die we gedwee volgden. Zo werd onze wandeldag en route flink ingekort. Een route die opnieuw veelbelovend was en er fenomenaal mooi was. Het was tevens de laatste tocht van de Grensparkserie voor dit jaar. Nu met acht, vorige jaren nog met zes organisaties om beurt. Het is aangenaam verpozen op het drukke terras, de uitbater heeft vast een goede dag gehad vandaag qua inkomen. We hebben nog her en der onze klets, Wim met oude dienstmaten, over natuurlijk de legertijden. Bezien ertussendoor de waaghalzen op een klimwand bezig, goed beveiligd aangegord, dat wel, en bezien de speelplaats op afstand onder het geklets, en maken dan aanstalten om het vehikkel weer op te zoeken ergens langs de drukparkeerde weg. Rijden via smalle wegjes het prachtige natuurgebied uit, langs boerenhoeven en schuren, naar Reusel - dorp door naar Wims woonstee om daar nog achter wat drankjes na te kaarten over de wandeldag en andere onderwerpen met zijn echtgenote. Naar de bus die vlak aan de voordeur stopt n.b. , ga ik weer op weg naar de lampenstad. Namijmeren in de bus. een prachtige wandelroute, maar een wandeldag korter dan voorzien en voorgenomen. Wel byzonder jammer.
Aan U beste lezer groet ik U tot volgend keer: Houdoe!
Ik ga op weg naar Martien om samen naar Weebosch af te reizen. Op weg naar Weebosch, (tussen Bergeyk en Luyksgestel ) , niet ver van Lommel België, stuiten we op wegwerken, en worden we door een wegomlegging een zandweg ingestuurd. Even verderop hangt een A4 blad uit , met de verwijzing naar de startplaats.
We zien tegenover ons wandelaars uit een breed pad komen die kennelijk al weer onderweg zijn na een korte afstand , naar Weebosch. Zij voegen zich op onze opleidingsroute. Helaas voor hen moeten we gedwee de bewegwijzering volgen , maar we passeren hen met een respectvolle snelheid. Geen stof dat opwaait dus. Komen alzo weer in de dorpsstraat uit die we volgen tot rand bebouwing alwaar het startburo is voorzien in een ontspanningscentrum. Ik kende dit al jaren, was er al weer wat tijd niet geweest, maar ik kijk er mijn ogen uit. Het is deels verbouwd en uitgebreid, en de ruimte is prachtig geworden, met zalen voor allerlei activiteiten. En dit in een dorpje van 700 inwoners, zo wordt me verteld. Op de parkeerplaatsen is het levendig druk, ook opvallend veel Vlaamse deelnemers, en we boffen, we kunnen de auto bijna tegen de voordeur parkeren omdat juist afgemelde wandelaars weer huiswaarts keren blijkbaar. Het startburo verontschuldigt zich dat er geen startkaarten meer voorhanden zijn, kennelijk verraste hen de toeloop, en we worden provisorisch genoteerd op een inderhaast ergens vandaan verkregen papiertje. Na een kopje koffie en ons bij Wim gevoegd te hebben die in de zaal op ons wachtte, gaan we gedrieën op weg. Even is buiten de zaal wat onduidelijkheid, waarheen te gaan, maar we blijken onderlangs de gevel te moeten gaan. Steken vervolgens een weg over , gaan langs wat ouderenbewoning, en mogen al meteen een pad in onderlangs een hoge heg. Een brede dreef op , even asfaltweg, om aan bord bebouwde kom af te draaien en langsheen een akker en bosrand te gaan, over een m.b.-route. Aan einde paadje een vrij nieuwe brug over met ijzeren roostervloer over een droge sloot, vervolgen we een veldweg met groene boorden omsloten, struiken en boompjes. Weer aan een bosrand volgen we deze langs akkers met aardappelvelden en maïs, en een geoogst aardappelveld keurig bijgeharkt gaan we zeker driekwart om wijdse velden heen tot een klein klimminkje een smal bospad in. Vogelkers is opvallend veel aanwezig hier. Gaan wat paden door en langs een rustige asfaltweg, steken een brede dreef in, struinen aldoor bospaadjes af tot we plots stuiten op wat duidelijk vakantiehuisjes blijken te zijn, een sportveldje volgt, een asfaltwegje, een klinkerweggetje, en dan blijken we plots op de eerste rustpost te zijn. Wat vroeg naar ons dunken, kijken even binnen en vervolgen onze route. Lopen even tegenrichting terug en randje bos, wat over gaat in een groenstrook tussen akkervelden door. Opnieuw op bosrand af, en mogen een smal pad m.b. route op. Een eikendreef, over slagboom en komen we aan een eenvoudig natuur-campeer terrein. Voorbij een pick-nick plaats volgen we een poos een witte koppaaltjesroute een toeristisch wandelpad dus. Toch weer een ruiterroute, even fietspad langs een B-weg, steken deze even verderop, over een grasweg in en brengt ons aan een vijfsprong een tweesporig pad almaar door bos, komen we aan een heideveld uit. We zijn op de Cartierheide, enerzijds wijde blik , anderzijds variabele bosaanplant ook jonge bomen. Gaan om heideveld heen aldoor, om een verhard zand/grind fietspad te volgen die ons naar het Laarven stuurt. Volgen een toeristisch Laarpad zo de boswijzers aangeven. Draaien een heel stuk om een mooi ven heen, met ook erg oude knoesten van bomen omringd, weer een ruiterpad in, overgaand in weer een mountainbike pad ingaand. Steken een weg over die Eersel met Mol-Postel verbindt. Zien bordjes die de gemeentegrens aanduidt van Eersel met Bergeyk, en vervolgen een grindfietspad bijna paralel aan de weg, richting Belgenland. Gaan een eikenbos door, een pad overwelft met oude dennen, om hierna in weer open gebied te komen van weiden en akkers. Plots na een afslag, dient de rustpost zich weer aan , na deze lus dus. Het is een oude boerderij nu ingericht als verblijfplaats en best knus hier, meer blokhutachtig als bij scoutsheem. We kunnen ons zetten in comfortabele fauteuils. Het is er zonder meer goed toeven, en we zitten er ook wat langer, maar vooruit , er moet weer gewandeld worden. Buiten zitten een trits vriendelijke hondebeesten geduldig op baas of bazin te wachten , en zij laten zich gewillig knuffelen door mij. Een golden retreiver steekt al bij voorbaat zijn of haar rechterpoot alvast in afwachting van begroeting omhoog. Prachtige , heerlijke lieve beesten waren het. Even asfalt wat ons weer stuurt in een bos waar meteen een temietenkolonie een piramideberg gebouwd heeft, en het leeft, krioelt beter, van de harde werkers die dennennaalden aanbrengen. Even gaat het weer agrarisch gebied door met schuren en huisjes , boerderijen, achter een mestsilo om, reukvrij gelukkig, langs weide weer bos in. Ruiterpaden, m.b. routes en zomaar paden volgen op. Even gele koppaaltjesroute volgen,{toeristisch}, , een asfaltfietspad door. Een wegje asfalt wat brengt ons op een zandweg welke we plots herkennen van vanmorgen onze omleidings weg of pad vanwege wegenwerken. Gaat over in smal asfalt weer en na wat gedraai door een buurtschap, wat velden. Zien bij een appelboomgaard het bewijs van een spreekwoord, "De appel valt niet ver van de boom". Ze liggen er al rijkelijk. Komen we op de dorpsweg uit. Deze volgen we dwars door dorp langs de onvermijdelijke twee-torens kerk, dorp uit en dan zijn we ineens aan de finish, het buurthuis,'t Sant. . Achter een bakje koffie nog even napraten , de laatste nieuwtjes en plannen uitwisselen, en nemen we van Wim weer afscheid. Nemen nu een wat andere route dorp uit. Het was een absoluut heerlijke wandeldag hier, veel erg veel groen. Veel overdekt parkoers. Echt zoals de Kempen ook is. Zijn heel voldaan. Vergat naar de deelnemersaantallen te vragen maar het liep er best storm hier. Veel onbekende gezichten , en ook erg veel Vlamingen. Volgende week eindigt de serie Grensparkwandelingen in Reusel. De afspraak met Wim loopt om hier te zijn. Martien strekt dan zijn benen bij buurman's vierdaagse , aan de kust.. De organisatie vandaag bedanken we voor de sublieme en mooie tocht met prachtige routes. Klasse! Tot u lezer, groet ik met Houdoe, tot volgend keer. Peter Heesakkers
Een van de tochten , die behoort tot de inmiddels fameuze serie mid-zomerwandeltochten rondom onze zuidgrens, die blijkbaar in een succesvolle behoefte voorzien. “Voetje voor Voetje” tekent voor deze editie, van de wandel zomer serie rondom onze rijksgrens. Ik besluit pas op het laatste moment om hier eens een kijkje te gaan nemen. Google maps en streetview geraadpleegt, en ik ga op weg. De duur van de aanloop naar de startgelegenheid valt prima mee. Tref er op het terrein van dit onderdak van een tour en wielerclub MESA-maatjes , zojuist op weg gegaan. Het parkeerterrein wemelt van ook opvallend veel Belgische nummerborden. Als ik het gebouw betreed ervaar ik al meteen de eenvoud en ruimte binnen die erg geschikt is voor een wandeltocht er te houden. Even nog een plagerijtje aan het inschrijfbureau alsdat ik op streetview moest constateren dat het onderkomen nog in aanbouw was. Ontmoet er nog enige bekende gezichten, als ook Jeanneke, { Patricks wandelmoeke }, even een gesprekje wel en wee, en ik ga dan de benen in. Draai vanaf het terrein een fietspad op die verdwijnt in de landelijke ruimte die het gebouw hier omzoomt. Ga al dra een zijweg in, de Kempervennendreef, genaamd naar een vakantiebungalowpark. Voorbij een sneeuwcenter, waar men binnen zich in een glijerige sneeuwtoestand mag wanen, { van een lange helling afskieën } . Binnen dus dat spreekt. Plots doemt er voor me duidelijk toch een stand op die me doet vermoeden dat daar wat al te vroeg al een wandel rustpost zich aandient. Het is inderdaad een post voor de wandelaar die daar door een zijpoort het terrein van bungelowpark Kempervennen op mag. Men moet er echter wel eerst de controle-kaart voorleggen om toegang te krijgen. Maar,…Wauw!.... Wat we nu binnengaan is werkelijk in een woord fantastisch. Groenrijk, gaat het kris-kras door een stad op zichzelf qua grootte en ruimte. We krijgen zoniet alles maar toch veel van dit bungalowpark te zien. Ik kende dit park natuurlijk al jaren, maar ik verslik me lelijk in de ruimte en voorzieningen die hier voor handen zijn. Zelf weet ik nog dat de naam Eurostrand destijds een begrip was in de wijde omgeving, temidden een uitgestrekt bosgebied. Men heeft er met der tijd dus dit vakantiepark er rondom aangelegd. We krijgen het park in bijna al haar facetten te zien, en leren er van de uitgestrektheid. Wandelen afwisselend gemarkeerde wandelpaden en weggetjes asfalt van pak ‘m beet, twee a drie meter breed. Tussen verspreid staande bungalowcomplexen door. Ga over allerlei watertjes per even zovele bruggen. Het is een lust voor het oog. Langs een dierentuin met eenvoudig boerderijvee, speeltuinen, roei en zwemvijvers, hallen met allerlei ontspanningsmogelijkheden, winkels en wat al meer. In alle afleiding presteer ik het hier, om diverse malen een verkeerde pad of wegje te nemen, en lopers om me , mij terugroepen moeten. Maar het moet gezegd ook, dat de route, {nieuwe pijlen} fenomenaal goed aangegeven was. We mogen lang ronddarren over de terreinen, een verademing van de hoogste orde. Dan , eindelijk, zogezegd misschien komt de receptie/ in/uitgang van het park in zicht, lopen een stukje van de oprijlaan af om even later een graspad in te mogen, de vrije natuur in. Een prachtig rijkgeschakeerd bos, waar de moerbeiboom trouwens ook goed floreert, als ook de grondbegroeiïngen. Het wordt nog even een verharde bosweg, langsheen het ijzeren hekwerk van het park, om aan het eind een draai de natuur in te gaan. Graspaden weer. Andere korte afstanden nemen geleidelijk afscheid van me, en het bospadenlopen , links , rechts enz. dient zich aan. In een woord schitterend mooi hier. Percelen met varens, soms manshoog, en andere jongere groeisels, jonge boompjes en grassen, dienen zich aan. Het is hier fantastisch! Geraak er bijna in een euforie. Wandelknooppunt routes ruiterpaden en wat al meer staan op het menu. Uitgekiend is de route. Ik realiseer me terdege dat je dit niet op een achternamiddag uitgezet krijgt. De routeman of {nen} zijn zorgvuldig geweest in hun keuzes. Ik moet nu dwars door een grasveld, en realiseer me dat we op de rust van de organiserende club afgaan, een heerlijk, laat ik het noemen boerenterrein of erf met bijgebouwen, alwaar onder het afdak rijen tafels en stoelen of banken staan. Het is er zonder meer goed toeven. In de veldkeuken wordt voor ons gewerkt als nijvere bijen. Ik tref hier ook mijn MESA maatjes weer, Wim en Martien, en we besluiten tezamen later verder te gaan. Er volgt voor ons nu een extra lus, die naar later blijkt, totaal niet onder doet, met het voorgaande. Lopen achterom de tuin uit, draaien een fietspad aan rotonde op en steken even verderop de autoweg naar Lommel en Hasselt over, steken voorbij een oorlogsgedenkteken, wat duidt al dat hier vlak voor de doortocht van de geallieerden, een verkenningsgroep van de Engelsen hier de zaak kwamen opnemen, en men dacht in het naburige cafe, dat de bevrijding aanstaande was. De verkenningseenheid spoedde zich onder enorm geweervuur van de vijand, naar hun onderdeel in het al bevrijde België, en brachten het er heelhuids van af nog, en konden de aanstaande oprukkende eenheden tijdig inlichten over de situatie, en de duitsers namen wraak op de cafe-bezoekers. We gaan hier het natuurgebied De Malpie in. En de prachtige natuur herhaalt zich, de rust en ruimte en natuur in veelheid en veelsoortigheid dient zich aan. Nu en dan onderbroken door een weide , heideveldje, veel percelen jonge aanplant bossen, en natuurlijk de maïsvelden, een rijke schakering van de natuur. Enorm mooi en rustgevend. Zorgvuldig vink ik op mijn routepapier te gane paden af, die in hele reeksen vermeld worden. Het blijft en is met nummers op de pijlen even zo zorgvuldig aangegeven. Veel later komen we weer aan het gedenkmonument uit en steken de weg naar Lommel weer over, en belanden alzo opnieuw na onze lus op het boerderij erf. Er rest ons nog een ruim vijf kilometer te gaan vanaf hier, maar opnieuw laat de routeman zich niet onbetuigd. Hij is blijven zoeken naar rust, ruimte en natuur, en ik vermoed ook naar beschutting tegen de eventuele brandende zon, in deze tijd van het jaar. We passeren nog een pad welke ons noodt om nog even een Engelse oorlogsbegraafplaats te bezoeken, maar we kennen die plaats al, en besparen tegelijk de trieste aanblik van allemaal jonge mensen die van ver moesten komen om ons uit de shit te bevrijden, en nooit meer thuis zouden komen. Alleen dat gevoel en die gedachten al, brrrr. Langs die bevrijdingsweg of route, door de bevrijder ook Hells Highway , op weg naar Nijmegen en Arnhem, genaamd heeft zich boekenvol geschiedenis in September ’44 afgespeeld. We struinen vervolgens weer talloze paden en paadjes af, en zien andere korte afstanden zich nu en dan bij onze route voegen. Mountainbikepaden toeristische wandelroutepaden dienen zich bij voortduring aan. Opnieuw streep ik de regels aan op mijn papier om te weten waar we zijn en hoe ver nog te gaan, en controleer en passant de nummers der pijlen. Dan , later worden paden een verharde grindweg, en zijn we aanbeland op de terreinen van het befaamde Eurocircuit. Gaat het langs enorme parkeerplaatsen en motorcrossterrein, fietsbanen, en andere crossgebieden met zandhopen voor de motor en wagens, en de enorme tribunes die de betreffende banen omzomen, het is best een indrukwekkend gezicht. Een terrein van indrukwekkende omvang ook. Plots herkennen we een weggetje waar we vanmorgen er tegenover het vakantiepark in mochten , de controleurs zitten er nog….Wat een inzet van ze. … Gaan tegen de richting een asfaltweg aflopen, mogen vervolgens die baan af een grasveld door die ons op het wielercircuit afzet. Braaf vervolgen we de bepijling, gaan langs een verlaten doorzichtige jurywagen comfortabel ingericht zo te zien, en geraken we plots aan het startpaviljoen. We zijn enorm voldaan, over de geboden route. Diep respect voor de inzet van leden en helpers van deze organisatie, ze mogen terecht trots zijn. Het was een fenomenaal mooie tocht, klasse uitgezet en aangegeven. Wij deelnemers kijken terug op een werkelijk schitterende wandeldag. We nemen er nog ene na afmelding, in het eenvoudige maar gezellige , en vernieuwde onderkomen. Geslaagd vandaag op alle fronten, jullie mogen van mij deze plek aanhouden. Op de toch erg grote parkeerplaats, domineerden onze zuiderburen het parkeerbeeld. De tocht blijkt erg gewild bij de overwegend Vlamingen. Omdat de wandelkalender deze maand erg pover is, zullen we ons beperken tot de serie Grensparkwandelingen die voorhanden zijn. Volgende week kijk ik alweer uit naar het dorpke Weebosch bij Luyksgestel ook een onderdeel van deze wandelserie. Grote dank voor de mensen, leden , medewerkers van de club van vandaag, Voetje voor voetje, van Valkenswaard. Jullie hebben je bestaansrecht weer opnieuw bevestigd. Heb weer een heerlijke wandeldag gehad bij jullie. Geweldig jullie inzet!
Zeker tot ziens weer. Nee, de tocht van Diekierch {Luxemburg} naar Valkenswaard de, 7 daagse, waag ik me maar niet aan deze maand, maar ook hierbij alle succes toegewenst met de grote onderneming. Met zulk een ploeg wordt dat zonder meer een succes, zeker weten. Er heerst bij jullie een geest die dat mogelijk maakt. En aan u beste lezer, wie weet tot in Weebosch, en anders elders langs ‘sheren wege. Houdoe! En tot lezens weer. Peter Heesakkers.
Het was de eerste dag buitengewoon warm, en de opkomst was derhalve minimaal, 37 graden plus was wel te veel van het goede. En zo dacht kennelijk het overgrote deel van de wandelaars er ook over, derhalve een minimale belangstelling. Ik liet die dag voor wat ze was. Zelf nog met de nasleep de volgende dag, moest ik ook besluiten de tweede dag voor gezien te houden. Bleef de derde dag als laatste mogelijkheid over, met ook meer draaglijke temperaturen . De aankomst ‘s ochtends vroeg deed niet vermoeden, dat de opkomst alsnog groot zou worden, de omgeving van het startcomplex vooraf verkennende. Heel spijtig voor de vereniging, de vrijwilligers en harde werkers ter voorbereiding. Ik betreed een wel erg stille vertrekzaal deze morgen. De inschrijving geschiedt dus vlot, en na de voorbereidingen kan ik op weg. Het wordt de dag van Nuenen zo zal blijken. De routedagen zijn totaal omgegooid. Ik passeer de naburige extra opgezette wandelaars-camping die erg slecht bezet blijkt.
Het is ook erg stil om me heen. De route stuurt me al meteen het Kleine Dommel-park in, en de natuur lonkt er al direct. De omgeving van Geldrop is onvolprezen, en verzekert een werkelijk schitterend parkoers voor wandelingen. Een zonder meer byzonder mooi begin. De rijke oevergewas-begroeiïngen, met vooral het riet metershoog, de rondzwemmende eendenschaar, ik ben al meteen omsloten. Passeer de rivier per brug, en ga langs een graspad, asfalt af langsheen een diepliggende sloot, wat modderig paadje door, ga wat verderop een z.g. duiker over, en bereik een havenkommetje waar de waterspiegel opvalt. Een kasseiwegje brengt me naar de kanaalbrug, steek deze over om langsheen dit kanaal een betonpad te volgen. Honderden meters verderop gaat het een broekgebied in, langs een slagboom, langs de rivier de Kleine Dommel, een smal en drassig paadje. Een zijarm van de echte en grote Dommel. Erg mooi en onontgonnen gebied, waar welliswaar hoog riet de boventoon voert, naast allerlei andere wildgroei in haar veelheid. Hier is het absoluut prachtig, al zo vaak geweest maar het verveelt nooit. Je waant je in een groot ontoegankelijk terrein. Na een kleine k.m. gaans is daar de rustpost, wat vroeg, maar we gebruiken hem maar. Ga na verpozing weer op weg en passeer een bruggetje wat de grens vormt van de gemeenten Eindhoven en Nuenen. Aan die brug ziet men rechts een plas en omzoomd met vooral populieren een watermolen, dubbel schoepenraderen, ooit nageschilderd door Vincent van Gogh, die in deze gemeente ook nog enige jaren doorgebracht heeft. Een wegje brengt ons naar een klein industriegebied, vervolgens langs een kapel, om even paralel op een oude kasseiweg langs een voorheen stationsgebouw, het gehucht Eeneind in te sturen. Buiten dit gehucht, steek ik een doorgaande weg over, die me een natuurgebied weer instuurt met een strandbad, dat nog geen teken van leven openbaart en dit toch wat later op een redelijk warme dag…. De weg stuurt ons een tunnel in waar het lekker koel aanvoelt, onder een bredere autoweg door om direct een natuurgebied in te gaan over een hoger liggende dijk. Het gaat de dijk af wat later naar het zal blijken een groene woonwijk in. Deze weg brengt ons over een oude verbindingsweg, het dorp Neunen in. Ik ga hier bij een familielid op bezoek, en wijk enigzins van de eigenlijke route af. Na wat drankjes en bijkletsen vervolg ik mijn gang terug naar het eigenlijke parkoers, naar het dorpspark, en moet een steeg in , een straat door met wat winkels, tussen nieuwe appartements gebouwen door, en weer gaat het een tunnel door en volgen wat straten door nieuwbouw, Looppad, zo noemt toepasselijk een wegje. Steek een brug over, ga langs een water of gracht zo men wil om een diepe droge sloot door te moeten gaan, en kom op een fietspad. En nu aan de rand van de bebouwing, mag daar een smal fietspad volgen en mag plots afdraaien een verhard veldpaadje in. Opnieuw omzoomd door vooral hoog riet en langs ook vooral maïsvelden en weiden, maar gaan dan toch echt een bosgebied in. Een hele reeks van paden volgen nu kort en wat langer en ook slingerend gaat het voort. Het is oppassen met de soms verscholen bepijling en ik volg goed mijn routepapier. Het is zonder meer een weldaadsgebied hier, absoluut uitgezocht, prachtig. Geraak vervolgens aan een snelweg, waar welliswaar een snelheidslimiet geldt, maar weinigen zich dit aan schijnen te trekken. Mijn zandweg is rul en ik zoek de best te bewandelen delen op, maar ook erg lang, fietsters die me tegemoet komen, wens ik in gedachten alle sterkte, wat verderop te moeten gaan door deze diepe laag los zand te ploeteren. Mijn weg verhard een eindweegs verder, en ik moet afdraaien en de hoogte in, de weg naar boven die mij over de voornoemde snelweg per viaduct leidt. Een scherpe draai brengt me over wat de Mierlose dijk heet, door een landschap , met nieuw aangelegde bospartijen, links in de verte een grote nieuwbouwwijk van Helmond, rechts een heuvellandschap wat meer lijkt op onze zuid-limburgse heuvels, een voormalige vuilstortplaats omgetoverd tot natuurgebied. Een wat lange weg toch, maar wel met bomen omzoomd en dus de schaduw die welkom is. Kudde schapen die me toeblaten en ik doe maar mee, imiteer ze, volop leven in de wei dus, en wat verderop een vertederd beeld van een rijpaard met veulen. Plots mag ik de weg verlaten, om via een parkeerplaats een slagboom langs een bos in te mogen, dat dateert uit het jaar 2000, een z.g. geboortebos, waar voor elke boreling een boom geplant is. Erg wisselend en ook byzonder mooi samengesteld. Het is tevens aangelegd in een broekgebied en gaat over graspaden, platgetrapt door voorgangers. Erg vochtig was het er ook. Het pad geleid me uit dit nieuwe bosgebied en ik kom aan een spoorlijn, waar ik de keus heb om door een weidebebied te lopen , of er juist omheen langs de omheining, ik kies voor de moeilijker variant, door hoge grassen, en zo te zien nog weinig belopen. Mag wat verderop de weg weer op een overweg over, even stilstaan voor passerende trein, en vervolg de asfaltweg. Geraak in een gehucht, wat later, en de weg gaat verder, totdat ik de rustpost van de organiserende vereniging bereik, { Olat}. Vandaar na kort verblijf langs links en rechts oude boerderijen, een kanaalbrug over en langs de oever vervolg ik een zandweg. Een roterende waterspuit, landbesproeier, doet me berekenen hoe ik zonder nat te worden kan voorbijgaan. Dan mogen we via een klein beklimmingkje een bos ingaan, de Luchense Heide genaamd, lekker beschut tegen de koperen ploert. Weer laat de parkoersman ons rondslingeren, door de beschutting, padenwerk in al hun veelheid, en koelte tegen de zon. Vervolgens brengt een graswegje langs een hoge heg ons door een villawijk heen en met een enorme draai hier weer uit ook. Raken aan rand bos, en zien voor ons weer wat bedrijvigheid opdoemen, en dan weet ik dat dit industriegebied is aan de weg naar Nuenen. Deze weg blijkt later overstekend afgesloten te zijn en dus rust uit te stralen, zonder verkeer. Gaan gebied bos uit, en een fietspad op, moeten deze oversteken om voort te gaan langsheen de rand van de bebouwing van Geldrop, langs ook de grote parkeerruimte van een aangrenzend sportpark, waar nu bezoekers aan de wandeltocht mogen parkeren. Een lang fietspad, en dan plots aan het eind ervan is daar de finish, net om de hoek uit zicht van de wandelaar, de grote sporthal met cafe en deels overdekt terras. Hier begint na afmelding het ontmoeten met diverse bekenden en regelmatige lopers en bezoekers. We zijn het eenstemmig eens, de route was weer, “Echt Olat”, als hun slogan klinkt. Een grote voldoening dus. Puur natuur en rust als immer op hun wandeltochten. Hoffotograaf Noud was weer op pad om de wandeldagen vast te leggen voor de clubsite, www.olat.nl/ fotoalbum, een dezer dagen te openbaren.
Voorzitter Joop was wel wat teleurgesteld over de opkomst deze drie dagen, we konden hem enigszins tegemoet komen door toch te verklaren, dat dit qua weer, [ warmte} niet ongewoon was, maar we er zeker niet minder om hebben genoten, van de schitterende omgeving van Geldrop. De verst komende deelnemer; een Nederlandse emigrant uit de Nederlandse Antillen, Curacao. Het was vandaag zonder meer weer een schitterend parkoers wat de wandelgast voorgeschoteld kreeg. Deze kan zonder meer wedijveren met andere meerdaagse tochten in binnen en buitenland. Deze tocht was de dertigste in opvolgende jaren, Cijfers die toch spreken….. Ik dank Olat en hun medewerkers/vrijwilligers voor deze fijne en mooie wandeldag. Ik groet u met, Houdoe, volgend jaar ben ik er weer bij. Tot ziens langs de wandelwegen. Peter Heesakkers
Allereerst wens ik de ook lezende deelnemer van harte proficiat, met het behalen van deze Vierdaagse, welke onder zeer warme temperaturen plaatsvond. Nu eerst wat cijfers van inschrijving en deelname: 52.595 schreven vooraf in, { 3000 meer als in 2012} . 46.000 werden na loting toegelaten, 42.493 meldden zich op zondag en maandag vooraf. Achtereen volgende dagen vielen er repectievelijk-917, -857, -964, -359 deelnemers uit= 3.097 totaal. Uitgelopen en volbracht 39.396. Cijfers die spreken. Er waren ruim in de 70 deelnemende landen. Ook was het een echte mediahype. Zoveel landen en regionale en plaatselijke media Stads en dorpsomroepen, bevolkten de parcoursen, om wandelaars uit hun gebied te volgen, naast talloze amateurfotografen en filmers. Het is of de wereld wandelt hier. Men ziet een keur van uniformen en klederdrachten uit al die landen, militair en burger. En de diverse talen doen denken aan babbelonië. Alle werelddelen zijn present. Zowel in Nijmegen als de dagelijkse doortochtplaatsen van de dagetappes, omzoomt het publiek met tienduizenden de routes. Het leek soms of Nederland en anderen uit het buitenland {supporters}, waren uitgelopen. Een uitgelaten stemming in de gelederen, alswel de massa publiek. Muziek alsook levend, bands, harmonieën, fanfares, zomaar zelf muziekmakers al of niet uitgedost als betrof het Carnaval, en rijkelijk versierde en bevlagde doortochtroutes, door dorpen en stadjes. Juichende, dansende, hossende , toezingende massa's, zomaar even meelopers, acteurs, handtekeningvragers, briefjesuitdelende kinderen vooral met verzoek een kaartje te sturen van waar ook ter wereld, of jongeren die aan het handje een eindje meelopen, souvenirsvragers als badges en stickers, de talloze mandjes en bakken met koekjes, snoepwerk , gesneden fruitpartjes van div. aard, komkommerschijfjes en wat al meer, de aanmoedigingen, omhelzingen, de loper deelnemers wordt vereert alsof hij een wereldreis aan het afleggen is. Overal staat men water uit te delen, kraantjes, douchesproeiers, en de neringdoenden moeten vaak hun prijzen erg laag bijstellen , want de concurrentie in prijzen is enorm. De doortochten zijn complete gekkenhuizen. Enorm enthousiast en uitgelaten publiek. Kortom het is één groot wandelfeest, en feest met ontmoetingen van publiek en deelnemers onderling. Weergaloos mooi. Vaak erg emotioneel ook dat medeleven. Je wordt als het ware gedragen door de toeschouwers. De wandelaars gaan 'sochtends vroeg van start in drie categorieën afstanden. Vanaf 4 uur de 50 rs, twee categorieën van de 40 rs en om half acht de dertigers, die ergens onderweg weer tezamen komen, op de weg terug naar Nijmegen. De start/finishplaats is een verhaal apart, Het is een erg grote parkeerplaats met enorme terrassen, aan- afmeldburo's, allerlei winkels, infostands, eerste hulpposten en zo meer. Het aangrenzende park is compleet met vlonders belegd, waar ook nog vierdaagse-activiteiten plaats vinden. Vier megagrote schermen om het gebeuren op de route onderweg te volgen, en je loopt voortdurend tegen t.v. opnamecamera's, radioreporters, het journaille uit binnen en buitenland. Dit is nog maar een korte samenvatting...... Er is zoveel te zien!
Dag 1 We gaan direct de binnenstad door de stad uit via de Waalbrug, zo ongeveer richting Arnhem. Jonge stappers doen ons toezingend en jellend en aanmoedigend, we krijgen de z.g. High Fives handjeklap mee}, uitgeleide, want de stad leeft deze week dag en nacht, {en zo ook het openbaar vervoer} , maken een lawaai met deksels en wat al meer. Nijmegen leeft deze week dag en nacht door. Het publiek bewonderd en vereert ons. Alhoewel de routes asfalt en betonwegen klinkerwegjes en landweggetjes zijn, is het landschap erg wisselend en boeiend, en trekt een kilometers en urenlange sliert wandelaars in kleurige kledij en vaandels en vlaggen. De dorpen en stadjes zijn in de doortocht regelrechte kermissen, het volk staat vaak rijendik. Het gemeentebestuur en hoogwaardigheidsbekleders zijn alom tegenwoordig. Het is indrukwekkend.... Dit herhaalt zich elke dag weer. Ga je een viaduct of brug over claxoneren de auto's en vrachtauto's als gekken. Fantastisch! Zij zien van de verte aankomend het massale legioen overtrekken, en raken kennelijk enthousiast en in een roes bij de aanblik. Het legioen zwaait terug. De terugtocht in Nijmegen is een byzonder warm, onthaal, constant applaudiserend, luid zingend en dansend veeltallig publiek omzoomd de route. Ik meld me monter af en bekom de knip/controlekaart voor de volgende dag en laat mijn polsband afscannen, wat bij de start ook gebeuren moet.
Tweede dag ; Ook wel de dag van Wijchen genoemd, de geschiedenis van de eerste dag herhaalt zich. Het duurt zo'n anderhalf uur vooraleer we de stadsgrens achter ons laten, en krijgen meteen een zandweg te gaan door de Hatertse bossen en vennengebied. Alverna is de eerste doortochtplaats en opnieuw laat het toegestroomde publiek zich niet onbetuigd. De zon zal gelukkig vandaag niet branden als gister en gaat achter sluierwolken schuil, niettemin is het toch warm. Komen door hoofdetappeplaats Wijchen waar het een kakafonie van geluiden en muziek is, met opnieuw vele tienduizendkoppig publiek. Wandelen is ook hier een absoluut feest, handjes schuddend en high-five handgeklap is wandelaars deel. Het enthousiasme kent geen grenzen. Enorm indrukwekkend, de wandelaar wordt geviert en aangemoedigd. Heel het dorp gaat uit hun bol. We gaan door Woezik naar Beuningen en Weurt en het tafereel herhaalt zich overal. Feestende massa's. We keren via westelijk Nijmegen de stad binnen met door echt heel mooi versierde straten. Je krijgt een brok in je keel bij zoveel warm onthaal en enthousiasme. Krijgen nog de Waalkade te gaan, waar de kermis attracties langsheen moet worden gegaan, een feest. En dan vlak voor de Waalbrug stijgen we de binnenstad in, hier is het gekkenhuis compleet, massa's volk op de been. Groot feest. Lopen nog wat straten door om af te melden en de kaart voor de derde dag in ontvangst te nemen na scan. Het afmeldterrein en immens terras is overbevolkt met wandelaars en supporters, ik zoek rap de rust op. Die heb je pas als je de stad uit bent.
Derde dag: De dag van Groesbeek genaamd en voor de niet geoefende gevreesd en berucht voor zijn heuvelachtig gebied, en de "Zevenheuvelenweg". Het lijkt wel de Alpe-d'Huez met caravans en stands en tenten langs de weg, en vanzelf het publiek. Rijen dik bevolken ze de route, in warm enthousiasme worden wij begroet. Heuvel op en afgaand , bereiken we dorp Berg en Dal, en dan is het nog enige k.m. rs naar Nijmegen, elke dag worden we besproeid met tuin-water-slangen, en zelfs douches{!} , gaan vervolgens een rijkbeschaduwde weg de stad in, een feestende stad dat wel. Best een mooie route vandaag.
De vierde dag: We ruiken allemaal de finish natuurlijk. Een heerlijk voorgevoel, wat deze dag brengen zal. Mede door de mediahype lijkt heel Nederland en daarbuiten uitgelopen, de massa volk groeit met de dag, en met het vorderen van de kilometers richting de Keizer Karelstad. Deze dag slaat qua belangstelling en warm onthaal werkelijk álles! 40 en 50 k.m. lopers krijgen vandaag drie provincies te gaan, Brabant, Limburg en Gelderland. Zij steken met speciaal aangelegde pontonbrug de provinciegrens en rivier de Maas over. Deze dag is om nooit meer te vergeten. Met het naderen van de stad neemt de drukte toe, een journalist meende ooit zeker, dat de laatste vijf kilometer er vast 350.000 man publiek de boorden van de weg de intochtroute bevolkten, {deze meeting is al weer van wat jaren terug}, en ik geloof hem vast en zeker. Wat enorm indruk maakt ook zijn de talloze ziekenhuisbedden die onder tentdaken staan waar de wandelaar langs komt, vaak zwaar zieken of die de dood in de ogen kijken misschien. En vergeet ook niet de rolstoelers. Dan voel je je eigen overdankbaar en rijk, dat je dit weer doen en kan , mag. Ik krijg een brok in mijn keel bij de aanblik, ik raak er nu nóg emotioneel bij. We worden gedragen bij het enthousiasme van het publiek, de euforie, hartverwarmend!.... Muziek en een keur van binnenlandse en buitenlandse harmonieën , ook militaire, sleuren ons naar en over de finishlijn. Het publiek gaat helemaal uit hun dak, gejuich, geroep, het aanzwellend applaus, spreekkoren, de verering, aanbidding, het is zo overweldigend en onbeschrijflijk. Ze staan niet alleen rijendik langs de weg de intochtroute, ze zitten in bomen op daken, balkons, hangen uit ramen, staan op auto's met dakrekken en wat al meer. Het is zo overweldigend dit welkom terug in Nijmegen. Daar zou ik lang over kunnen uitweiden. De laatste twee kilometers zijn er zelfs tribunes hoog als een gemiddeld gewoon huis, en drie etagewoning, alsof je door een immens stadion loopt! Je krijgt van totaal vreemden bloemen aangeboden, meest gladiolen. Dit is een teken en symbool van zege uit de Romeinse tijd. Gladiator, dat ben je voor hen. Dit welkom vergeet je nooit en never meer, en maakt diepe indruk. De Nijmegenaar heeft veler harten gestolen voor het leven, en ook andere toeschouwers uit het hele land afkomstig. Vermoed ook uit het nabijliggende Duitsland. De wandelaar zwaait en knikt uit dankbaarheid terug, hij en zij zijn diep geroerd, maar ook de toeschouwer laat de tranen de vrije loop, zeker als ze een vriend , familielid, collega of wat dan ook op staan te wachten en ontmoeten. De emoties overheersen. Je voelt je een Gladiator, een overwinnaar, zo hartverwarmend! De wereld wandelt , {wandelde} hier weer. Er zijn contacten gelegd voor het leven, zelfs door de jaren heen huwelijken gesloten, en vriendschappen voor het leven gemaakt. Nijmegen en omgeving koesteren ons. Waag het dus niet de Vierdaagse te stoppen of te verplaatsen. De Vierdaagse Is Nijmegen. De rest is namaak. Doe je dit wel krijgt men vast een volksoproer.... Er lopen al mensen tientallen jaren mee. Eentje zal ik noemen, Recordhouder Bert van der Lans, 67e keer. Leeftijd 81 jaren. Benevens dan ook nog de vijftigste keer deelnemers en tot 67 maal. Maar er lopen zelfs mensen van rondom 90 jaren oud mee. Vierdaagse: Je raakt ermee besmet, een soort virus, en je raakt het nooit of moeizaam kwijt. Zo veel is zeker. Het is de moeder aller tochten of marsen, en meerdaagsen. Ik heb het verslag toch zo beknopt mogelijk moeten houden, er is zoveel te zien onderweg, te horen en te beleven, je vergeet de afstanden. Het publiek en de bevolkingen in stad en dorp doortochtplaats draagt je, ik zou ze het liefst allemaal willen bedanken voor hun onvermoeibare support. Ik ga nu alles via internet evolueren, want die staat er vol over, maar volgend jaar ben ik er zeker weer, bij leven en welzijn dan.
Eerst bekomen van alle indrukken, en verwerken. Of ik deze maand nog op "stap"ga, valt nog te bezien. Zeker staat op programma de Geldropse Driedaagse begin volgende maand, eerste weekeinde door {www.} OLAT.nl. Een natuurtocht ten voeten uit. Ik ben er al jaren vanaf het begin, vaste klant. Wie weet komen we elkaar daar ook weer tegen, of welke tocht erna dan ook.
De opening van de Belgisch -Nederlandse zomerwandelserie. Het gebied waar het aanvangt spreekt me zonder meer aan, t.w. de Brabantse Kempen.
Een kleine 2 k.m. gaans is het naar de startplaats vanaf de bushalte, die is voorzien op een minicamping. Ik stap de kantine in en meteen al bekende gezichten, de blijven -komers zullen we maar zeggen. En altijd present in de streek. Ze houden er pas mee op als het einde daar is, zoiets... De inschrijving gaat vlot. Ben toch benieuwd , en loop even naar de parkeerplaats welke in de weilanden bevindt. Staat al goed vol en vooral de Belgische nummerborden vallen zonder meer op. De Grenslopers, { de club die de spits afbijt in de Grenspark wandelserie} , kan gerust zijn. Hun naam is in Vlaanderenland ook gevestigd. Maak even een praatje met de parkeerwachter, ga ook nog even bij een groep emoes op bezoek die hun nekken uitsteken als willen ze niks missen van het evenement, voor aan de straat, en zet er vervolgens de pas in. Aaien of knuffelen zou ik maar laten... Een klinker wegje op dat even verderop in een zandweg overgaat. Wat langgevel boerderijen, en een veld langs waar men duchtig het hooi oogst. Het geeft nogal stof met die laadcontainers, met tractoren, die af en aan rijden , en even de zakdoek voor de mond. De droogte slaat toe in deze contreien. Ga van velden naar bosrand, om daar wat later van af te draaien, door beboomde dreven. Tussen grote velden aardappelen en bieten en vooral opkomende maïs. Mag een asfaltwegje naar links even door die velden waar o.a. duizendblad en klaprozen de boventoon voeren in de ruime aanwezige soorten vegetatie. Toch weer even een bosrand, die ons naar de bush geleid. Dank u, ik loop nu in de schaduw uit de amechtig schijnende zon bij kraakheldere luchten. Het wordt een bosfeest noem het maar, waar de kempen rijk is mee bedeelt. We struinen rechts en links voortdurend, paadjes smal en breed. Een heerlijke rust. Het is goed lezen alhoewel de bepijling zonder meer subliem is, zo mag ik na afloop constateren. De splitsingen van de overige afstanden duidelijk vooraf en erna aangekondigd. Het is weer een uitstekend product wat de medewerkers van de organisatie leveren. Genieten in het grote bos in al haar verscheidenheid van beplantingen. Het beloofd vandaag erg warm te worden , en daar lijkt de parkoerscommissie rekenschap van te hebben genomen. We zullen nauwelijks in de zon lopen vandaag. Op 'n kilometertje na dan. Nu en dan ruik ik het zand, en wandel ik over dennenappels, rijkelijk rondgestrooid door moeder natuur. Mijn blad wemelt van de regels met korte en langere trajecten van boswegen en paden. Links, rechts, rechtdoor , Y en T splitsingen en kruispunten, het is voor de bakker vandaag. De regels volgen zich op dat het me duizelt, maar ik geniet intens van de rust en groen in al haar zomerse facetten. Ik streep ze op papier af, om het nog te kunnen volgen per nummer en regels. Na 7500 m. : Ja elke meter staat ook nog beschreven, geraak ik aan de rustpost op een open plaats in het grote bos, met hun eigen opvallende en goed toegeruste kantinewagen, een juweeltje, en vanalles te verkrijgen. Zet me op het terras, maar niet lang, ik ga "de lus" aanvangen. Opnieuw zig-zag bos doorkruisen, dan toch even op adem komen door wijdse velden. Veel bosranden op afstand maar onder rijen oude beuken en eiken doorlopen. Een machine komt nabij , die merkwaardig een halve meter hoge richel zand legt midden op de paden?... Plots herken ik de route van de Eindhoven -Luyksgestel-etappe, alleen nu tegendraads gaande. Langs de immense maïsvelden , waar ik op afstand ook de Zevenfonteinen herken, een bungalow-buurtschap aan de weg van Waalre naar Riethoven. Gaan verder de veldweg af om een broekbosgebied in te draaien, een ruig en nattig gebied. Zonder meer prachtig! Vogels hebben er het hoogste woord. Komen aan de oever van de Dommel die ons het gebied uitleidt, door een caravandorp van de camping en dan even het fietspad opstuurt, het terrein af. Opnieuw langs velden van rust, steken een eindweegs verder de autoweg over, weer een bosgebied in met ook ruigten. Een ommetje is ons bedacht, smalle padennetwerken , met manshoge varens in bos aan de Dommeloever overgaand in braamstruiken , en zelfs hoog riet in, of door beter, amper loopruimte, maar goddelijk mooi, en goed gevonden. Aan de overkant van de rivier, boerenlanden, wijdse blik. Moet rakelings langs weidedraad blijven zo weinig loopruimte, armen hoog tegen snijdend bladriet. Even weer normaal bos in en we zijn weer aan de weg naar de Volmolen een fietspad volgen en steken de weg dan over, om een vennengebied in te mogen, draai om dit grote ven heen en zien vanachter het rijke lommer nu en dan het water, hoe mooi. Het valt me al lang op dat je vrijwel geen dagjesrecreanten ontmoet vandaag, en dit n.b. in vakantietijd {!?}... Het is opletten op uitstekende boomwortels en stronken, op dit pad, maar uitgekiend is het wel. Kom vervolgens aan een drooggevallen ven waar allerlei vegetatie rijkelijk pronkt. Moeten een vendijkje oplopen waar insecten aller soort en witte en bruine vlinders bevinden en libelles. Weer volgt een bospad aan de oever droge ven , die eindigt bij een rijk van water voorziene visplas zou moeten zijn. Een speelveld en ligweide over , en een parkeerplaats, {leeg}, Dan is de bospret voorlopig weer finito. Krijg in de felle zon schaduwloos een asfaltwegje van dik een k.m. door de velden met gehooide strowallen, met ver zicht op bosranden, maïs weer, en kudden koeien. Trek mijn cap diep op m'n hoofd en de zonnebril biedt ook uitkomst. Eindelijk, dan toch een lommerrijk wegje in, klinkerwegje, zie wat villaatjes en bungalows, een pleintje en dan een metershoge brede beukenheg onderlangs, { hoe vindt parkoersman het toch?} , met brede bessenstruiken en aankomende braambessen en netelige planten , brandnetels, een erg smal paadje en opnieuw prijs ik me gelukkig met lange broek. Steek een bosweg over en ziedaar, de "lus" blijkt volbracht. Het was zonder meer een juweeltje dat ommetje. Zijg neer op het terras na afhalen consumptie aan de groene kantinewagen, en laat me meetrekken in alle geklets rondom me. Het is er gezellig verpozen zonder meer. Ik vang dan aan voor de laatste k.m. rs. Een man van 80 , een Ned. emigrant uit Australië en daar al dik vijftig jaar wonende, vergezeld me, en de conversatie is dan weer engels, dan weer Ned. wat hij nog goed beheerst. Hij is zich ook aan het voorbereiden op de Vierdaagse van Nijmegen volgende week zo vertelt hij me. We kletsen een heel eind weg. Over beide landen natuurlijk ook. Opnieuw tippelen we door de bossen, lekker in de schaduw weer dus. Hij roemt de natuur hier onderweg. Hij knauwt nu en dan engelse woorden als hij de Nederlandse uitdrukking schijnt vergeten te zijn, maar dat is 'm vergeven. Hij heeft zich daar in Australië duidelijk goed aangepast. Hij komt ook oorspronkelijk uit het westen des lands, waar onafzienbare polders vooral de boventoon voeren. Dat is andere koek in ons dierbaar Brabant dus. Talloze paadjes is ons deel weer, duiken onder een zware zowat plathangende boomstam, die lijkt afgesplitst van een driestamboom. Wat stapkes over liggende stammen van lichter kaliber, om dan weer {eindelijk}, het bos uit te gaan. Einde bosvoorstelling zo blijkt , ook op papier tenminste. De wijde wereld in dus, de rust van het platteland, en weer huisjes en langgevelboerderijtjes met bedrijven aanleunend. Een zonder meer rustiek landschap. Groet nog wat ijverige hegknippers, slaan een steegje in , en dan dient zich de finishplaats aan van de minicamping, en meld ik me af. Toppie jongens van De Grenslopers, ik zou haast zeggen een weergaloze mooie tocht, rijkbeschaduwd ook, de zon heeft nauwelijks vat op ons gehad. Vlekkeloos gepijld en beschreven ook. Heb weer genóten vandaag, een zomaar plotseling tussendoortje, op weg naar de grote wereld-wandelreceptie van volgende week. een laatste opwarmertje, de 97e Nijmeegse Vierdaagse, waar de wereld wandelt. Ik ga de kuiten vast smeren. Ik houd u op de hoogte. Tot dan: Houdoe! Peter Heesakkers
