Op mijn gang naar het busstation klettert in een tunnel achter me een tiener van haar rolplank af en duikelt een eindweegs voor me uit op het fietspad.  Het loopt toch goed af.   Ze staat op en rijdt verder of er niks gebeurt is.   Ze zal van rubber of elastiek geweest zijn.... De jeugd kan zich zulks nog veroorloven.   Wat ouderen zouden vanalles breken wat ze konden breken.        De eerste busdiensten lijken het 'szondags niet zo nauw te nemen met de starttijd van diensten.   Ik kan een mopper niet onderdrukken.   Maar ziet dan.  Wat laat maar hij komt dan toch, en haalt de tijd ruimschoots in.   Mooier kan niet.  De snelbus brengt me inderdaad snel ter plekke.  De looproute naar het clubhuis, is me door de jaren welbekend.  Het is op het centrale plein van de gemeente,   het Ridderplein, nog even laveren over stalen platen tegen de modder, langs bouwhekken , en over nieuw aangelegde, en nog aan te leggen bestrating.  Vooral voetgangersgebied.   Het beloofd duidelijk een opwaardering, het oogt prachtig.   Het clubhuis mag er ook zijn.  Een ex-schoolgebouw, waaruit een tussenmuur   eertijds  uitgebroken twee klaslokalen  samenvoegt  tot een geheel van ontspanningszaal.   En een voorplein.   De zaal getooid met wandel -troffeën, uit een rijk wandelverleden van ooit, publicaties, foto's en wat al meer.  Er zijn niet meer zoveel eigen clublokalen voor zover  het wandelclubs betreft.    Het is erg rustig als ik de zaal betreed, maar de jonge dame achter het inschrijfburo verzekert me dat er al veel op weg zijn.   Ik bekijk aandachtig  de route-omschrijving die ik bij inschrijving bekom.  Ik bedenk dat het me weinig nieuws zal leveren, maar ik heb het behoorlijk mis.  Al op de eerste rustpost krijg ik van een al tientallen jaren oud lid der club te horen, dat men een nieuwe routeuitzetter heeft weten te strikken, en dat heb ik vooral op het eerste deel der tocht al mogen ervaren.  Welliswaar duurt het even alvorens we de bebouwde kom achter ons laten.  Gaan kris-kras  door heel andere en wat groenige straten en pleinen het dorp uit. Alhoewel "dorp".  Het is door de jaren uitgegroeid tot een flinke gemeente.   Ik zie m.n. in bossages als in plantsoenen, talloze spinnewebben, bedekt met dauw.   Dit zegt me dat de herfst  in aantocht is.   De bomen beginnen ook al te kleuren, en toch ontluikt er nog groen , ook op de bodem vanwege recente regenbuien.  Een tweeslachtigheid in de natuur toch dus.  De spin denkt nog gauw wat insecten te vangen voor de winterkost.  Tijdens mijn uitloop van de bebouwing blijken de stoepen  bezaaid met eikels, wat volgens natuurkenners  de voorboden zouden zijn van een strenge of vroege winter.  De ochtendtemperatuur  voelt al fris, en het warmt langzamer op.   Mag een tussenstraat door met weerszijden hoge heggen.   Sporthallen en velden langsheen.  Belandt in een gegoede wijk, en ga wat parken door.  Achter me naderen  Servee en Marian, die mijn wandelmaatjes een groot deel van de tocht zullen blijven.  In deze wijk, valt een pony op, die aangelijnd loopt te grazen, van het toch  korte  gras van een gazon.  Het beest wordt  even geknuffeld door me, maar het graast onverstoord door.   De wijk kent ook veel grachten.     We geraken eindelijk buiten de bebouwing door velden, met doorgeschoten aspergeplanten, en bieten gewassen en andere nog veldgewassen, met in de verten kassen, en boerderijen.    Geen heide, maar toch noemt gebied zo.   De Doonheide.  Een eerste pad dient aan,   en we gaan over een sloot met sluisje, in die sloot waden jonkie's op zoek naar kikkers, en nota bene, ze hebben er al enkele  gevangen.   Zien in een voortuin  pompoenen uitgestald liggen en het veld ernaast met pompoenplanten, in diverse kleuren en maten, tot kolossaal.    Mogen vervolgens een bos in, en het komt op goed lezen aan  welk pad of bocht te gaan.   Moeten ook nog al eens het pad af voor mountain bikers.   Slingeren het bos door tot we aan een natuurlijke uitspanning geraken met kantine.  Een prachtige plek, waar de natuur omheen zijn gang mag gaan, in aanplant en spontane groeisels.  Byzonder mooi.    Temidden een tentoonstellingsruimte mogen we onze rust genieten, in de vorm van een café-zaal.    Heel democratisch geprijsd ook.  Het heet Natuur-educatiecentrum  De Specht, aan de rand van dorpje Handel.   Er valt veel te bewonderen en te lezen, maar onze tijd staat niet toe.     Marianne wijst me op spring balsemien, rose bloemen die als je op de knoppen ervan knijpt springen alsof het electrische stroom betreft.   Pets, is het geluid en je schrikt even.   Gaan door een fietssluis een bospad in, en dit bos een poos doordraven.  Komen langs een grasveld waar een zit-grasmaaier een aangename groengeur  verspreidt.     Bos wordt  na een poos ingeruild voor open landschappen, met asfaltwegjes en wat lange echte Peelwegjes veelal omzoomd met eikenbomen en landelijke vergezichten, niet eens onaardig.  Wel treffen we voortdurend fietsers en fietsclubjes tegenover ons naderend.  Tot mijn verrassing hoor ik mijn naam roepen, en tref Willy Timmermans, de wandelaar welbekend.  Willy heeft twee weken terug de wandelmarathon van Diekirch  naar Valkenswaard gelopen een zevendaagse tocht, en heeft last van een achillespeesblessure, maar ja Willy is geen stilzitter en compenseert met zijn levensgezellin Rianne dit euvel met een grote fietstourtocht van uit dorp Zeeland.   Een korte ontmoeting volgt.   Dan gaat hij weer fluks op de pedalen, achter het fietsclubje aan.     We lopen onder Boekel langs, gaan landelijk weer ruilen voor bossen , om opnieuw in het natuurcentrum van ons ommetje uit te rusten.  We gaan in de tuin zitten aan een pick-nick bank.   Lekker in het inmiddels warmer zonneke.    Na deze rustpauze toucheren we even dorp Handel om er met een boog landelijk , omheen te trekken, en vervolgens toch weer in de kern uitkomen, even dan want het dorpje is hier nog echt klein.  Servee en Marian gaan in de kerk nog even een kaarsje aanstoken en een kerkhof bezoeken , maar ik besluit door te gaan en zal ze wel weer zien onderweg.   Ik loop randje dorp weer de bossen in .  Rust, ruimte en zaligheid.    Na weer een poos volg ik een grindwegje die me aan de weg Handel-Gemert brengt, me het fietspad opstuurt, langs de "keskes", zo men in de streek ze noemt, maar het zijn kapelletjes om de zoveel honderd meter die naar bedevaartdorp Handel leiden.  Met bos en rust is het nu gedaan.  Ik steven recht op Gemert aan nu.  Hoor vanachter struikgewas  aanmoedigingen en vreugdekreten vanwege een voetbalwedstrijd  die er gaande blijkt, die in het voorbijgaan vanzelf weer verstommen.  Ik moet een zijwegje in, even rand bebouwing en alras een aanzienlijke woonwijk in met grachten en hele kolonies eenden en ganzen.    Fietspaden, tegelpaden gaande wordt ik toch een park ingestuurd weer met een goedbezochte speeltuin langsheen.    Het wordt nog wat straten te gaan en omdat zowel bepijling als straatnaambord ontbreekt, op een omschreven punt, stiefel ik door.  De zeer recente bouwsels veranderen in jaren 50 of 60 vorige eeuw- wijken, en weer even laat de omschrijving een steek vallen, maar gelukkig herken ik mijn positie van de terugweg naar de finishzaal.   Daar is het niet druk, om het maar eufemistisch te zeggen. Het merendeel heeft kennelijk voor de kortere routes gekozen.  Wat verenigingsleden  zitten zich er goed te begieten zo aan het praten en de ogen en het tafelblad  te zien.   Al met al mag gezegd, dat het over het algemeen een mooie en wisselende wandelroute was vandaag.  Vernieuwde routes door een actief lid  {?}, uitgezocht.   En dit is zonder meer een Pré.    Het was alleszins de moeite waard vandaag.   Smaakt naar meer en beter voor de komende tijd.  Houden zo.    Ik blijf er maar niet te lang zitten, tot Servee en Marian met Tineke arriveren, de laatste met haar onafscheidelijk hondje.    Ja; ik had er qua parkoers een goed gevoel bij vandaag toch.    Tot volgend keer.   Houdoe!

Peter  Heesakkers

15-09-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De vertraging van mijn busreis, was de voorspelling kennelijk wat de dag zou brengen vandaag.   Dat zal U op het eind van mijn verhaal vernemen.  Een buslaan was geblokkeerd,  een bus met pech, zo bleek later, de bus ging niet meer voor of achteruit,  en zo liep in het spitsuur de dienstuitvoering in het honderd voor diverse buslijnen waaronder mijn bestemming.   Ik zat op hete kolen waar mijn bus bleef en de vertrektijden op de digitale borden liepen keer op keer op. Dan eindelijk daar is ie.   Toen hij ook nog een heel andere route reedt vanaf de beginroute  was de verwarring groot of ik wel op de juiste bus gestapt was.  Mijn jonge buurvrouw in de bus kon me geruststellen.  Ik wist toen nog niet wat er aan de hand was op de busbaan, een van deze die de stad rijk is.    Zag onderweg ook al verscheidene bussen een vreemde routes rijden en dat riep een vermoeden in me op.  De chauffeurs waren verwittigt via hun boordradio wat er loos was, en een andere route te nemen, maar de passagier werd in het ongewisse gehouden.   Weldra herken ik de eigenlijke route terug, en rijden we de stad uit.  De verkeerslichten hadden we ook tegen, in de spitsdrukte vooral, en zo gebeurde dat ik wat laat bij m'n wandelmakker  Wim me melden kon.  We gaan vrijwel meteen op weg.  Ik verlaat me op de bekendheid van Wim's woonstreek naar het startburo, en deze is een eindweegs buiten het dorp Reusel gepositioneerd, meer bepaald tussen voornoemd dorp en de zuidelijker gelegen landsgrens.  Het is zoeken naar een geschikte  parkeerplek, en eigenlijk was er geen parkeerplaats aangelegd en dus was de bezoeker  aangewezen op de bermen van de toch al smalle weggetjes in de omgeving, midden in de natuur, dat wel.  Wanneer ik uit de auto stap is het oppassen om niet direct in een droge sloot te kukelen.  Dan is het nog even lopen tussen weerszijden geparkeerde autorijen, waar opnieuw blijkt  dat de zuiderbuur ruimschoots vertegenwoordigd is.  Een tegenligger was vast in de problemen gekomen.  Het is een schitterende uitspanning met ruim terras,  taverne De Oude Brandtoren, dat mede vanwege het stralende weer goed vol zit.  Het is wat benauwd  weer. 

Bij navraag met telefonisch overleg  vorige week  bij de organisator van Weebosch, blijkt mijn wandellid-- pas in iemands anders wandelboekje te steken, en bekom ik mijn kleinood weer terug.   De inschrijving gaat vlot en we gaan maar meteen op weg, om wat tijd in te halen van eigenlijk voorzien vertrek.  In een veraf blik zie ik opnieuw nog de kloeke madam, met haar wandelvriend uit Herentals  al op weg gaan.   Pat's  "wandelmama ". { Jeaneke}, { Dixit Pat zelf }.  We steken bij de start al meteen het smalle weggetje over, en mogen al de bossen ingaan.   Een smal pad welke een veerkrachtige ondergrond van het pad geeft door afgevallen takjes en dennenaalden, en we gaan op en af.  Henk ,  een mij al jaren bekende, en de animator van deze tocht had ons al gezegd vooraf, dat hij spijtig genoeg de route had moeten wijzigen vanwege onbegaanbaar  door modder, want het had de vorige dag gehoosd hier in de streek.   Mogen even een m.b.-route volgen.  Al gauw volgt een routesplitsing, maar niet voor ons.    Een verharde weg wordt alweer gauw een zandpad.  Dat verbreedt verderop weer.   Blijven een poos langsheen een betonfietspad gaan. Komen even in akkerland, weer bosgebied terug,   Een verwaarloosd  korenveld laat ons duizenden  paarse korenbloemen zien en even verderop een zonnebloemveld, ook overwoekerd als bij de korenbloemen.  De landbouwer heeft hier mijns inziens de pijp aan Maarten gegeven en is met zijn werk gestopt, bij gebrek mogelijk aan opvolgers.  De zonnebloemen  staan met hun koppies duidelijk naar de zon gericht, als zij ook schijnen te doen.    Even zijn we het te volgen pad kwijt, hebben we iets gemist?...  We volgen de talloze sporen in het zand van onze voorgangers en geraken al  dra op de juiste afslag.  Gerustgesteld.    Het is opnieuw de heerlijke en bosrijke Kempen waar we door mogen dwalen, en we zien nog talloze wilde bloemen , grassen en plantensoorten opbloeien, waar we afleiding aan hebben.    Na alle bosgang  komen we in een wijdse vlakten waar  behoorlijk met de zaag rondgezwaaid is, en de wortels van vorige bomen zo veel als mogelijk met machines uit de grond getrokken, en stukken boomstammen uitgefreesd  worden. Her en der is de grond ook afgeschraapt om er de vlakke heide  weer uit te laten komen, zo schijnt het ons toe.  Volop machines hier en reusachtige kiepwagens, {containers},  met tractoren die  de grond afvoeren.  Zo te zien aan de uitgravingen moeten er ook weer vennen terugkomen.  Dan zien we aan de einder, aan de bosrand onze rustpost uit het groen opdoemen.  We zullen er niet verblijven, begroet nog even wat bekenden op de terrassen met een handenschudden en een kort praatje, we gaan dan verder, omdat ons de rustpost wat vroeg aandient.  Slaan even verderop een asfaltwegje in die we een poos zullen volgen door opener landschap , akkers en weiden.  We moeten nogal eens aan de kant door de mastodonten van voornoemde heidewerken, die af en aan rijden.   Volgen door akkerlanden, wegjes en paden.  Zien om ons heen en in verten talloze waterkanonnen het werk doen, op de landerijen om de oogst toch nog succesvol te laten eindigen na deze lange droogteperioden.    Gaan bij een sloot met stromend water afslaan, en volgen een brede zandweg.  Steken een weg in wat blijkt de verbinding Mol-Postel naar Reusel  te zijn, waarlangs de alternatieve omleidingsroute nu loopt.  Zo op ons routepapier te zien of lezen blijken we een moerengebied, wandelpaden toeristisch, en klaphekken te gaan missen en langsheen sloten en akkerland.  Ziet er op papier toch veelbelovend uit.   We volgen de secundaire verkeersweg zuidwaarts, naar ik vermoed  richting de abdij van Postel.  Een peloton  renfietsers blijft op de openbare weg met een slinger auto's in het kielzog, en wij lopen op een asfaltfietspad  paralel.   Ik begin een vermoeden te krijgen alsdat we ongemerkt de provincie  Antwerpen binnenlopen, ik zie aan de kant van de weg een oude taverne liggen met duidelijk Vlaamse kenmerken, maar we hebben dan de grenspaal gemist?   Verdorie ja een bord meld dat we de gemeentegrond van Mol betreden, maar slaan direct na de denkbeeldige grenslijn een grindverhard wegje in en zien ver voor ons de grenspaal pieken, bij het naderen ervan blijkt gezien zijn stand, dat we juist op Vlaamse grond moeten zijn, maar met een draai linksom lopen we alweer Nederland binnen.   Blijven een poos langs de bosrand gaan met anderzijds akkerlanden, gaan dan toch het bos weer later in, en bereiken  de rustplaats van weleer weer.  We gaan nu wel zitten, en raken alras in gesprek met andere wandelliefhebbers die hun eigen afstanden lopen, korter of langer.   Laten ons de drankjes goed smaken. na wat lang verpozen vinden we dat we er de kuierlatten weer in moeten gaan zetten, want hebben een tweede lus voor de boeg.  Lopen opnieuw naar de verharde weg van na de eerste rust maar slaan dan rechtsaf, en onze afstand staat duidelijk vermeld bij de afsplitsing.   Volgen een poos de verharde weg, die een haakse bocht maakt links rechts een pad in waar omgelegde bomen liggen op de wandelweg, mogelijk gedaan om motorcrossers  uit de bossen te ontmoedigen, en zo slalommen we over dit pad,  om boomvoeten of boomkruinen heen, of stappen waar kan over de horizontaal liggende stammen, vaak nog bladeren aan de bomen,  valt ons op, dus het omkappen zal nog maar heel recent zijn gebeurd.  Het pad is een  tijd gebarricadeerd  met deze boomstammen, maar het gelukt ons prima te passeren.   Gaan weer links en rechtsafpaden volgen, en stuiten op een of ander vermoedelijk jeugdkampement, voorzien van kabelbanen en andere speeltuigen , begeleiders erbij.  Een prachtig speelgebiedje voor de jeugd, met erbij nog verblijven als huisjes en tenten, de jeugd heeft volop vertier hier.   Dan...... Zien we plots van tussen de bossen een bekende plek opdoemen, en beiden stellen we verbaasd vast.  Hee?   Daar is de startplaats finish al !!  Wel verdorie !    We bekijken onze route-omschrijving, papier dus, en we blijken er in gestonken te zijn.  Hebben een lus gemist die er op papier veelbelovend uitzag en had ons opnieuw in Belgen land voor even had moeten geleiden.  De teleurstelling is groot, maar Wim ontbreekt  de goesting om terug te gaan en er nog dat gedeelte erbij te lopen.  Heel spijtig, en ik leg me er maar bij neer.  We hadden het idee vooraf dat we op de juiste route zaten want zo wezen de pijlen ook die we gedwee volgden.  Zo werd onze wandeldag en route flink ingekort.  Een route die opnieuw veelbelovend was en er fenomenaal mooi was.   Het was tevens de laatste tocht van de Grensparkserie voor dit jaar.  Nu met  acht, vorige jaren nog met zes organisaties om beurt.   Het is aangenaam verpozen op het drukke terras, de uitbater heeft vast een goede dag gehad vandaag qua inkomen.  We hebben nog her en der onze klets, Wim met oude dienstmaten, over natuurlijk de legertijden.  Bezien ertussendoor de waaghalzen op een klimwand bezig, goed beveiligd aangegord, dat wel, en bezien de speelplaats op afstand onder het geklets, en maken dan aanstalten om het vehikkel  weer op te zoeken ergens langs de drukparkeerde weg.   Rijden via smalle wegjes het prachtige natuurgebied uit,  langs boerenhoeven en schuren, naar Reusel - dorp door naar Wims woonstee om daar nog achter wat drankjes na te kaarten over de wandeldag en andere onderwerpen met zijn echtgenote.  Naar de bus die vlak aan de voordeur stopt n.b. , ga ik weer op weg naar de lampenstad.  Namijmeren in de bus. een prachtige wandelroute, maar een wandeldag korter dan voorzien en voorgenomen.   Wel byzonder jammer.

Aan U beste lezer groet ik U tot volgend keer:  Houdoe!

Peter Heesakkers

20-08-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik ga op weg naar Martien om samen naar Weebosch af te reizen.  Op weg naar Weebosch, (tussen Bergeyk en  Luyksgestel ) , niet ver van Lommel België, stuiten we op wegwerken, en worden we door een wegomlegging een zandweg ingestuurd.  Even verderop  hangt een A4 blad uit , met de verwijzing naar de startplaats.    

We  zien tegenover ons wandelaars uit een breed pad komen die kennelijk al weer onderweg zijn na een korte afstand , naar Weebosch.   Zij voegen zich op onze opleidingsroute. Helaas voor hen moeten we gedwee de bewegwijzering volgen , maar we passeren hen  met een respectvolle snelheid.  Geen stof dat opwaait dus. Komen alzo  weer in de dorpsstraat uit die we volgen tot rand bebouwing  alwaar het  startburo is voorzien in een ontspanningscentrum.   Ik kende dit al jaren, was er al weer wat tijd niet geweest, maar ik kijk er mijn ogen uit.  Het is deels verbouwd en uitgebreid, en de ruimte is prachtig geworden, met zalen voor allerlei activiteiten.  En dit in een dorpje van 700 inwoners, zo wordt me verteld.   Op de parkeerplaatsen is het levendig druk,  ook opvallend veel Vlaamse deelnemers,  en we boffen, we kunnen de auto bijna tegen de voordeur parkeren omdat juist afgemelde wandelaars weer huiswaarts keren blijkbaar.   Het startburo verontschuldigt  zich  dat er geen startkaarten meer voorhanden zijn, kennelijk verraste hen de toeloop, en we worden provisorisch genoteerd  op een inderhaast ergens vandaan verkregen papiertje.    Na een kopje koffie en ons bij Wim gevoegd te hebben die in de zaal op ons wachtte, gaan we gedrieën op weg.  Even is buiten de zaal wat onduidelijkheid, waarheen te gaan, maar we blijken onderlangs de gevel  te moeten gaan.  Steken vervolgens een weg over , gaan langs wat ouderenbewoning, en mogen al meteen een pad in onderlangs een hoge heg.  Een brede dreef op , even asfaltweg,  om aan bord bebouwde kom af te draaien en langsheen een akker en bosrand te gaan, over een m.b.-route.    Aan einde paadje een vrij nieuwe brug over met  ijzeren roostervloer over een droge sloot, vervolgen we een veldweg met groene boorden omsloten, struiken en boompjes.  Weer aan een bosrand volgen we deze langs akkers met aardappelvelden en maïs, en een geoogst aardappelveld keurig bijgeharkt gaan we zeker driekwart om wijdse  velden heen tot een klein klimminkje  een smal bospad in.  Vogelkers is opvallend veel aanwezig hier.  Gaan wat paden door en langs een rustige asfaltweg, steken een brede dreef in, struinen aldoor bospaadjes af tot we plots  stuiten op wat duidelijk vakantiehuisjes blijken te zijn, een sportveldje volgt, een asfaltwegje, een klinkerweggetje,  en dan blijken  we plots op de eerste rustpost te zijn.   Wat vroeg naar ons dunken, kijken even binnen en vervolgen onze route.    Lopen even tegenrichting terug en  randje bos, wat over gaat in een groenstrook tussen akkervelden door.    Opnieuw op bosrand af, en mogen een smal pad m.b. route op.  Een eikendreef, over slagboom en komen we aan een eenvoudig natuur-campeer terrein.    Voorbij een pick-nick plaats volgen we een poos een witte koppaaltjesroute een toeristisch wandelpad dus.   Toch weer een ruiterroute, even fietspad langs een B-weg, steken deze even verderop, over een grasweg in en brengt ons aan een vijfsprong een tweesporig pad almaar door bos, komen we aan een heideveld uit.  We zijn op de Cartierheide, enerzijds wijde blik , anderzijds variabele bosaanplant ook jonge  bomen.   Gaan om heideveld heen aldoor, om een verhard zand/grind fietspad te volgen die ons naar het Laarven stuurt.   Volgen een toeristisch Laarpad zo de boswijzers aangeven.   Draaien een heel stuk om een mooi ven heen, met ook erg oude knoesten van bomen omringd, weer een ruiterpad in, overgaand in weer een mountainbike pad ingaand.    Steken een weg over die Eersel met Mol-Postel verbindt.  Zien bordjes die de gemeentegrens aanduidt van Eersel met Bergeyk, en vervolgen een grindfietspad bijna paralel aan de weg, richting Belgenland.   Gaan een eikenbos door, een pad overwelft met oude dennen, om hierna in weer open gebied te komen van weiden en akkers.  Plots na een afslag, dient de rustpost zich weer aan , na deze lus dus.  Het is een oude boerderij nu ingericht als verblijfplaats en best knus hier, meer blokhutachtig als bij scoutsheem.  We kunnen ons zetten in comfortabele fauteuils.  Het is er zonder meer goed toeven, en we zitten er ook wat langer, maar vooruit , er moet weer gewandeld worden.  Buiten zitten een trits  vriendelijke hondebeesten geduldig op baas of bazin te wachten , en zij laten zich gewillig knuffelen door mij.   Een golden retreiver steekt al bij voorbaat zijn of haar rechterpoot alvast in afwachting van begroeting omhoog.  Prachtige , heerlijke lieve beesten waren het.  Even asfalt wat ons weer stuurt in een bos waar meteen een temietenkolonie een piramideberg gebouwd heeft, en het leeft, krioelt beter,  van de harde werkers die dennennaalden aanbrengen.  Even gaat het weer agrarisch gebied door met schuren en huisjes , boerderijen, achter een mestsilo om, reukvrij gelukkig,  langs weide weer bos in.  Ruiterpaden, m.b. routes en zomaar paden volgen op.  Even gele koppaaltjesroute volgen,{toeristisch}, , een asfaltfietspad door.  Een wegje asfalt  wat brengt ons op een zandweg welke we plots herkennen van vanmorgen onze omleidings weg of pad vanwege wegenwerken.  Gaat over in smal asfalt weer en na wat gedraai door een buurtschap, wat velden.  Zien bij een appelboomgaard het bewijs van een spreekwoord, "De appel valt niet ver van de boom".   Ze liggen er al rijkelijk.  Komen we op de dorpsweg uit.  Deze volgen we dwars door dorp langs de onvermijdelijke twee-torens kerk, dorp uit en dan zijn we ineens aan de finish, het buurthuis,'t Sant. .  Achter een bakje koffie nog even napraten , de laatste nieuwtjes en plannen uitwisselen, en nemen we van Wim weer afscheid.  Nemen nu een wat andere route dorp uit.  Het was een absoluut heerlijke wandeldag hier, veel erg veel groen.   Veel overdekt parkoers.  Echt zoals de Kempen ook is.  Zijn heel voldaan.  Vergat naar de deelnemersaantallen te vragen maar het liep er best storm hier.  Veel onbekende gezichten , en ook erg veel Vlamingen.   Volgende week eindigt  de serie Grensparkwandelingen in Reusel.  De afspraak met Wim loopt om hier te zijn.  Martien strekt  dan zijn benen bij  buurman's vierdaagse , aan de kust..   De organisatie vandaag bedanken we voor de sublieme en mooie tocht met prachtige routes.  Klasse!  Tot u lezer, groet ik met Houdoe, tot volgend keer.  Peter Heesakkers

13-08-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Een van de tochten , die behoort tot de inmiddels fameuze serie  mid-zomerwandeltochten   rondom onze zuidgrens, die blijkbaar in een succesvolle behoefte voorzien.  “Voetje voor Voetje” tekent voor deze editie, van de wandel zomer serie rondom onze rijksgrens.   Ik besluit pas op het laatste moment om hier eens een kijkje te gaan nemen.   Google maps en streetview geraadpleegt, en ik ga op weg.   De duur van de aanloop naar de startgelegenheid valt prima mee.  Tref er op het terrein  van dit onderdak van een tour en wielerclub MESA-maatjes , zojuist op weg gegaan.   Het parkeerterrein wemelt van ook opvallend veel Belgische nummerborden.  Als ik het gebouw betreed ervaar ik al meteen de eenvoud en ruimte binnen die erg geschikt is voor een wandeltocht er te houden.   Even nog een plagerijtje aan het inschrijfbureau alsdat ik op streetview moest constateren dat het onderkomen nog in aanbouw was.  Ontmoet er nog enige bekende gezichten, als ook Jeanneke, { Patricks wandelmoeke }, even een gesprekje wel en wee, en ik ga dan de benen in.  Draai vanaf het terrein een fietspad op die  verdwijnt in  de landelijke ruimte die het gebouw hier omzoomt.  Ga al dra een zijweg in, de Kempervennendreef,  genaamd naar een vakantiebungalowpark.  Voorbij een sneeuwcenter, waar men binnen zich in een glijerige sneeuwtoestand mag wanen, { van een lange helling afskieën } .  Binnen dus dat spreekt.   Plots doemt er voor me duidelijk toch een stand op die me doet vermoeden dat daar wat al te vroeg al een wandel rustpost  zich aandient.   Het is inderdaad een post voor de wandelaar die daar  door een zijpoort het terrein van bungelowpark Kempervennen op mag.   Men moet er echter wel eerst de controle-kaart voorleggen om toegang te krijgen.   Maar,…Wauw!.... Wat we nu binnengaan is werkelijk in een woord fantastisch.  Groenrijk, gaat het kris-kras door een stad op zichzelf qua grootte en ruimte.   We krijgen zoniet alles maar toch veel van dit bungalowpark te zien.   Ik kende dit park natuurlijk al jaren, maar ik verslik me lelijk in de ruimte en voorzieningen die hier voor handen zijn.  Zelf weet ik nog dat de naam Eurostrand destijds een  begrip was in de wijde omgeving, temidden een uitgestrekt bosgebied.  Men heeft er met der tijd dus dit vakantiepark er rondom  aangelegd.  We krijgen het park in bijna al haar facetten te zien, en leren er van de uitgestrektheid.  Wandelen afwisselend gemarkeerde wandelpaden  en weggetjes asfalt van pak ‘m beet, twee a drie meter breed.  Tussen verspreid staande bungalowcomplexen door.  Ga over allerlei watertjes per even zovele bruggen.  Het is een lust voor het oog.  Langs een dierentuin met eenvoudig boerderijvee, speeltuinen, roei en zwemvijvers, hallen met allerlei ontspanningsmogelijkheden, winkels en wat al meer.  In alle afleiding presteer ik het hier, om diverse malen een verkeerde pad of wegje te nemen, en lopers om me , mij terugroepen moeten.   Maar het moet gezegd ook, dat de route, {nieuwe pijlen} fenomenaal goed aangegeven was.      We mogen lang ronddarren over de terreinen, een verademing van de hoogste orde.   Dan , eindelijk, zogezegd misschien komt de receptie/ in/uitgang van het park in zicht, lopen een stukje van de oprijlaan af om even later een graspad in te mogen, de vrije natuur in.  Een prachtig rijkgeschakeerd bos, waar de moerbeiboom trouwens ook goed floreert, als ook de grondbegroeiïngen.  Het wordt nog even een verharde bosweg, langsheen het ijzeren hekwerk van het park, om aan het eind een draai de natuur in te gaan.  Graspaden weer.  Andere korte afstanden nemen geleidelijk afscheid van me, en het bospadenlopen , links , rechts enz. dient zich aan.  In een woord schitterend mooi hier.   Percelen met  varens,  soms manshoog, en andere jongere groeisels,  jonge boompjes en grassen, dienen zich aan.   Het is hier fantastisch!  Geraak er bijna in een euforie.   Wandelknooppunt routes ruiterpaden en wat al meer staan op het menu.   Uitgekiend is de route.  Ik realiseer me terdege dat je dit niet op  een achternamiddag uitgezet krijgt.  De routeman of {nen} zijn zorgvuldig geweest in hun keuzes.    Ik moet nu dwars door een grasveld, en realiseer me dat we op de rust van de organiserende club afgaan, een heerlijk, laat ik het noemen boerenterrein of erf met bijgebouwen, alwaar onder het afdak rijen tafels en stoelen of banken staan.  Het is er zonder meer goed toeven.  In de veldkeuken wordt voor ons gewerkt als nijvere bijen.   Ik tref hier ook mijn MESA maatjes weer, Wim en Martien, en we besluiten tezamen later verder te gaan.  Er volgt voor ons nu een extra lus, die naar later blijkt, totaal niet onder doet, met het voorgaande.  Lopen achterom de tuin uit, draaien een fietspad aan rotonde op en steken even verderop de autoweg naar Lommel en Hasselt over, steken voorbij een oorlogsgedenkteken, wat duidt al dat hier vlak voor de doortocht van de geallieerden, een verkenningsgroep van de Engelsen  hier de zaak kwamen opnemen, en men dacht in het naburige cafe, dat de bevrijding aanstaande was.  De verkenningseenheid spoedde zich onder enorm geweervuur van de vijand,  naar hun onderdeel in het al bevrijde België, en brachten het er heelhuids van af nog,   en konden de aanstaande oprukkende eenheden tijdig inlichten over de situatie, en de duitsers namen wraak op de cafe-bezoekers.   We gaan hier het natuurgebied De Malpie in.   En de prachtige natuur herhaalt zich, de rust en ruimte en natuur in veelheid en veelsoortigheid dient zich aan.   Nu en dan onderbroken door een weide , heideveldje, veel percelen jonge aanplant bossen, en natuurlijk de maïsvelden, een rijke schakering van de natuur.  Enorm mooi en rustgevend.   Zorgvuldig vink ik op mijn routepapier te gane paden af, die in hele reeksen vermeld worden.   Het blijft en is met nummers op de pijlen  even zo zorgvuldig  aangegeven.    Veel later komen we weer aan  het gedenkmonument uit en steken de weg naar Lommel weer over, en belanden alzo opnieuw na onze lus op het boerderij erf.    Er rest ons nog een ruim vijf kilometer te gaan vanaf hier, maar opnieuw laat de routeman zich niet onbetuigd.   Hij is blijven zoeken naar rust, ruimte en natuur, en ik vermoed ook naar beschutting tegen de eventuele brandende zon, in deze tijd van het jaar.    We passeren nog een pad welke ons noodt om nog even een Engelse oorlogsbegraafplaats te bezoeken, maar we kennen die plaats al, en besparen tegelijk de trieste aanblik van allemaal jonge mensen die van ver moesten komen om ons uit de shit te bevrijden, en nooit meer thuis zouden komen.   Alleen dat gevoel en die gedachten al, brrrr.    Langs die bevrijdingsweg of route, door de bevrijder ook Hells Highway , op weg naar Nijmegen en Arnhem, genaamd heeft zich boekenvol geschiedenis in September ’44 afgespeeld.    We struinen vervolgens weer talloze paden en paadjes af, en zien andere korte afstanden zich nu en dan bij onze route voegen.   Mountainbikepaden  toeristische wandelroutepaden dienen zich bij voortduring aan.    Opnieuw streep ik de regels aan op mijn papier om te weten waar we zijn en hoe ver nog te gaan, en controleer en passant de nummers der pijlen.    Dan , later worden paden een verharde grindweg, en zijn we aanbeland op de terreinen van het befaamde Eurocircuit.   Gaat het langs enorme parkeerplaatsen en motorcrossterrein, fietsbanen, en andere crossgebieden met zandhopen voor de motor en wagens, en de enorme tribunes die de betreffende banen omzomen, het is best een indrukwekkend gezicht.   Een terrein van indrukwekkende omvang ook.   Plots herkennen we een weggetje waar we vanmorgen er tegenover het  vakantiepark in mochten , de controleurs zitten er nog….Wat een inzet van ze. …   Gaan tegen de richting een asfaltweg aflopen, mogen vervolgens die baan af een grasveld door die ons op het wielercircuit afzet.   Braaf vervolgen we de bepijling,  gaan  langs een verlaten doorzichtige jurywagen comfortabel ingericht zo te zien, en geraken we plots aan het startpaviljoen.  We zijn enorm voldaan, over de geboden route.  Diep respect voor de inzet van leden en helpers van deze organisatie, ze mogen terecht trots zijn.  Het was een fenomenaal mooie tocht, klasse uitgezet en aangegeven.  Wij deelnemers kijken terug op een werkelijk schitterende wandeldag.   We nemen er nog ene na afmelding, in het eenvoudige maar gezellige , en vernieuwde onderkomen. Geslaagd vandaag op alle fronten, jullie mogen van mij deze plek aanhouden.  Op de toch erg grote parkeerplaats, domineerden  onze zuiderburen het parkeerbeeld.  De tocht blijkt erg gewild bij de overwegend Vlamingen.  Omdat  de wandelkalender  deze maand erg pover is, zullen we ons beperken tot de serie Grensparkwandelingen die voorhanden zijn.  Volgende week kijk ik alweer uit naar het dorpke Weebosch bij Luyksgestel ook een onderdeel van deze wandelserie.  Grote dank voor de mensen, leden , medewerkers van de club van vandaag, Voetje voor  voetje,  van  Valkenswaard.  Jullie hebben je bestaansrecht weer opnieuw bevestigd.  Heb weer een heerlijke wandeldag gehad bij jullie. Geweldig jullie inzet! 

Zeker tot ziens weer.  Nee, de tocht van Diekierch {Luxemburg} naar Valkenswaard de, 7 daagse, waag ik me maar niet aan deze maand, maar ook hierbij alle succes toegewenst met de grote onderneming.   Met zulk een ploeg wordt dat zonder meer een succes, zeker weten.   Er heerst bij jullie een geest die dat mogelijk maakt.    En aan u beste lezer, wie weet tot in Weebosch, en anders elders langs ‘sheren wege.  Houdoe!   En tot lezens weer.       Peter Heesakkers. 

06-08-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het was de eerste dag buitengewoon warm, en de opkomst was derhalve minimaal,  37 graden plus was wel te veel van het goede.  En zo dacht kennelijk het overgrote  deel  van de wandelaars er ook over, derhalve een minimale belangstelling.   Ik liet die dag voor wat ze was.   Zelf nog met de nasleep de volgende dag, moest ik ook besluiten de tweede dag voor gezien te houden.  Bleef de derde dag als laatste mogelijkheid over, met ook meer draaglijke temperaturen .     De aankomst ‘s ochtends vroeg deed niet vermoeden, dat de opkomst alsnog groot zou worden, de omgeving van het startcomplex  vooraf verkennende.   Heel spijtig voor  de vereniging, de vrijwilligers en harde werkers ter voorbereiding.    Ik betreed een wel erg stille vertrekzaal deze morgen.  De inschrijving geschiedt dus vlot, en na de voorbereidingen kan ik op weg.  Het wordt de dag van Nuenen zo zal blijken.  De routedagen zijn totaal omgegooid.   Ik passeer de naburige extra opgezette wandelaars-camping die erg slecht bezet blijkt.

Het is ook erg stil om me heen.   De route stuurt me al meteen het Kleine Dommel-park in, en de natuur lonkt er al direct.  De omgeving van Geldrop is onvolprezen, en verzekert een werkelijk schitterend parkoers voor wandelingen.   Een zonder meer byzonder mooi begin.   De rijke oevergewas-begroeiïngen, met vooral het riet metershoog,  de rondzwemmende eendenschaar, ik ben al meteen omsloten.   Passeer de rivier per brug, en ga langs een graspad, asfalt af langsheen een diepliggende sloot,  wat modderig paadje door, ga wat verderop een z.g. duiker over, en  bereik een havenkommetje waar de waterspiegel opvalt.  Een kasseiwegje brengt me naar de kanaalbrug, steek deze over om langsheen dit kanaal een betonpad te volgen.  Honderden meters verderop gaat het een broekgebied in, langs een slagboom, langs de rivier de Kleine  Dommel, een smal en drassig paadje.  Een zijarm van de echte en grote Dommel.   Erg mooi en onontgonnen gebied, waar welliswaar hoog riet de boventoon voert, naast allerlei andere wildgroei in haar veelheid.  Hier is het absoluut prachtig, al zo vaak geweest maar het verveelt nooit.  Je waant je in een groot ontoegankelijk terrein.  Na een kleine k.m. gaans is daar de rustpost, wat vroeg, maar we gebruiken hem maar.   Ga na verpozing weer op weg en passeer een bruggetje wat de grens vormt van de gemeenten Eindhoven en  Nuenen.   Aan die brug ziet men rechts een plas en omzoomd met vooral  populieren een watermolen,  dubbel schoepenraderen, ooit nageschilderd door Vincent van Gogh, die in deze gemeente ook nog enige jaren doorgebracht heeft.   Een wegje brengt ons naar een klein industriegebied, vervolgens langs een kapel, om even paralel op een oude kasseiweg langs een voorheen stationsgebouw, het gehucht  Eeneind in te sturen.   Buiten dit gehucht, steek ik een doorgaande weg over, die me een natuurgebied weer instuurt met een strandbad, dat nog geen teken van leven openbaart en dit toch wat later op een redelijk warme dag…. De weg stuurt ons een tunnel in waar het lekker koel aanvoelt, onder een bredere autoweg door om direct een natuurgebied in te gaan over een hoger liggende dijk.  Het gaat de dijk af wat later naar het  zal blijken een groene woonwijk in.   Deze weg brengt ons over een oude verbindingsweg, het dorp Neunen in.  Ik ga hier bij een familielid op bezoek, en wijk enigzins van de eigenlijke route af.  Na wat drankjes en bijkletsen vervolg ik mijn gang terug naar het eigenlijke parkoers, naar het dorpspark, en moet een steeg in , een straat door met wat winkels, tussen nieuwe appartements gebouwen door, en weer gaat het een tunnel door en volgen wat straten door nieuwbouw, Looppad, zo noemt toepasselijk een wegje.  Steek een brug over, ga langs een water of gracht zo men wil om een diepe droge sloot door te moeten gaan, en kom op een fietspad.  En nu aan de rand van de bebouwing, mag daar een smal fietspad volgen en mag plots afdraaien een verhard veldpaadje in.   Opnieuw omzoomd door vooral  hoog riet en langs ook vooral maïsvelden en weiden, maar gaan dan toch echt een bosgebied in.   Een hele reeks van paden volgen nu kort en wat langer en ook slingerend gaat het voort.   Het is oppassen met de soms verscholen bepijling en ik volg goed mijn routepapier.  Het is zonder meer een weldaadsgebied hier, absoluut uitgezocht, prachtig.    Geraak vervolgens aan een snelweg, waar welliswaar een snelheidslimiet geldt, maar weinigen zich dit aan schijnen te trekken.  Mijn zandweg is rul en ik zoek de best te bewandelen delen op, maar ook erg lang,  fietsters die me tegemoet komen, wens ik in gedachten alle sterkte, wat verderop te moeten gaan door deze diepe laag los zand te ploeteren.   Mijn weg verhard een eindweegs verder, en ik moet afdraaien en de hoogte in, de weg naar boven die mij over de voornoemde snelweg per viaduct leidt.  Een scherpe draai brengt me over wat de Mierlose dijk heet, door een landschap , met nieuw aangelegde bospartijen, links in de verte een grote nieuwbouwwijk van Helmond, rechts een heuvellandschap wat meer lijkt op onze zuid-limburgse heuvels, een voormalige vuilstortplaats omgetoverd tot natuurgebied.  Een wat lange weg toch, maar wel met bomen omzoomd en dus de schaduw die welkom is.  Kudde schapen die me toeblaten  en ik doe maar mee, imiteer ze, volop leven in de wei dus, en wat verderop een vertederd beeld van een rijpaard met veulen.  Plots mag ik de weg verlaten, om via een parkeerplaats een slagboom langs een bos in te mogen, dat dateert uit het jaar 2000, een z.g. geboortebos, waar voor elke boreling een boom geplant is.   Erg wisselend en ook byzonder mooi samengesteld.   Het is tevens aangelegd in een broekgebied en gaat over graspaden, platgetrapt door voorgangers.   Erg vochtig was het er ook.   Het pad geleid me uit dit nieuwe bosgebied en ik kom aan een spoorlijn, waar ik de keus heb om  door een weidebebied te lopen , of er juist omheen langs de omheining, ik kies voor de moeilijker variant, door hoge grassen, en zo te zien nog weinig belopen.   Mag wat verderop de weg weer op een overweg over, even stilstaan voor passerende trein, en vervolg de asfaltweg.   Geraak in een gehucht, wat later, en de weg gaat verder, totdat ik de rustpost van de organiserende vereniging bereik, { Olat}.  Vandaar na kort verblijf langs links en rechts oude boerderijen, een kanaalbrug over en langs de oever vervolg ik een zandweg.  Een roterende waterspuit,  landbesproeier, doet me berekenen hoe ik zonder nat te worden kan voorbijgaan.   Dan mogen we via een klein beklimmingkje een bos ingaan, de Luchense Heide genaamd, lekker beschut tegen de koperen ploert.  Weer laat  de parkoersman ons rondslingeren, door de beschutting, padenwerk in al hun veelheid, en koelte tegen de zon.   Vervolgens brengt een graswegje langs een hoge heg ons door een villawijk heen en met een enorme draai hier weer uit ook.  Raken aan rand bos, en zien voor ons weer wat bedrijvigheid opdoemen, en dan weet ik dat dit industriegebied is aan de weg naar Nuenen.  Deze weg blijkt later overstekend afgesloten te zijn en dus rust uit te stralen, zonder verkeer.   Gaan gebied bos uit, en een fietspad op, moeten deze oversteken om voort te gaan langsheen de rand van de bebouwing van Geldrop, langs ook de grote parkeerruimte van een aangrenzend sportpark, waar nu bezoekers aan de wandeltocht mogen parkeren.  Een lang fietspad, en dan plots aan het eind ervan is daar de finish, net om de hoek uit zicht van de wandelaar, de grote sporthal met cafe en deels overdekt terras.   Hier begint na afmelding het ontmoeten met diverse bekenden en regelmatige lopers en bezoekers.   We zijn het eenstemmig eens, de route was weer,  “Echt Olat”, als hun slogan  klinkt.  Een grote voldoening dus.  Puur natuur en rust als immer op hun wandeltochten.  Hoffotograaf Noud was weer op pad om de wandeldagen vast te leggen voor de clubsite,  www.olat.nl/ fotoalbum, een dezer dagen te openbaren. 

Voorzitter Joop was wel wat teleurgesteld over de opkomst deze drie dagen, we konden hem enigszins tegemoet komen door toch te verklaren, dat dit qua weer, [ warmte} niet ongewoon was, maar we er zeker niet minder om hebben genoten, van de schitterende omgeving van Geldrop.  De verst komende deelnemer; een Nederlandse emigrant uit de Nederlandse Antillen, Curacao.  Het was vandaag zonder meer weer een schitterend parkoers wat de wandelgast voorgeschoteld kreeg.   Deze kan zonder meer wedijveren met andere meerdaagse tochten in binnen en buitenland.  Deze tocht was de dertigste in opvolgende jaren,   Cijfers die toch spreken….. Ik dank Olat en hun medewerkers/vrijwilligers voor deze fijne en mooie wandeldag.  Ik groet u met, Houdoe, volgend jaar ben ik er weer bij.  Tot ziens langs de wandelwegen.         Peter Heesakkers 

02-08-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Allereerst wens ik de ook lezende deelnemer van harte proficiat, met het behalen van deze Vierdaagse, welke onder zeer warme  temperaturen plaatsvond.   Nu eerst wat cijfers van inschrijving en deelname:   52.595 schreven vooraf in, { 3000 meer als in 2012} .  46.000  werden na loting toegelaten, 42.493 meldden zich op zondag en maandag vooraf.   Achtereen volgende dagen vielen er repectievelijk-917, -857, -964, -359  deelnemers uit= 3.097 totaal. Uitgelopen en volbracht 39.396.   Cijfers die spreken.  Er waren ruim in de 70 deelnemende landen.   Ook was het een echte mediahype.  Zoveel landen en regionale en plaatselijke media Stads en dorpsomroepen, bevolkten de parcoursen, om wandelaars uit hun gebied te volgen, naast talloze amateurfotografen en filmers.  Het is of de wereld wandelt hier.  Men ziet een keur van uniformen en klederdrachten uit al die landen, militair en burger.   En  de diverse talen doen denken aan babbelonië.  Alle werelddelen zijn present.   Zowel in Nijmegen als de dagelijkse doortochtplaatsen van de dagetappes, omzoomt het publiek met tienduizenden de routes.  Het leek soms of Nederland en anderen uit het buitenland {supporters}, waren uitgelopen.  Een uitgelaten stemming in de gelederen, alswel  de massa  publiek.  Muziek alsook levend, bands, harmonieën, fanfares, zomaar zelf muziekmakers al of niet uitgedost  als betrof het Carnaval, en rijkelijk versierde en bevlagde  doortochtroutes, door dorpen en stadjes.  Juichende, dansende, hossende , toezingende massa's, zomaar even meelopers, acteurs, handtekeningvragers, briefjesuitdelende  kinderen vooral  met verzoek een kaartje te sturen van waar ook ter wereld, of jongeren die aan het handje een eindje meelopen, souvenirsvragers  als badges en stickers, de talloze mandjes en bakken met koekjes, snoepwerk , gesneden fruitpartjes van div. aard, komkommerschijfjes en wat al meer, de aanmoedigingen, omhelzingen,  de loper deelnemers wordt vereert alsof hij een wereldreis aan het afleggen is.  Overal staat men water uit te delen, kraantjes, douchesproeiers, en de neringdoenden moeten vaak hun prijzen erg laag bijstellen , want de concurrentie in prijzen is enorm.  De doortochten zijn  complete gekkenhuizen.  Enorm enthousiast en uitgelaten publiek.  Kortom het is één groot wandelfeest, en feest met ontmoetingen van publiek en deelnemers onderling.  Weergaloos mooi.  Vaak erg emotioneel ook dat medeleven.  Je wordt als het ware gedragen door de toeschouwers.       De wandelaars gaan 'sochtends vroeg van start in drie  categorieën afstanden. Vanaf 4 uur de 50 rs,  twee categorieën van de 40 rs en om half acht de dertigers, die  ergens onderweg weer tezamen komen, op de weg terug naar Nijmegen.   De start/finishplaats  is een verhaal apart, Het is een erg grote parkeerplaats met enorme terrassen, aan- afmeldburo's,  allerlei winkels, infostands, eerste hulpposten en zo meer. Het aangrenzende park is compleet met vlonders belegd, waar ook nog vierdaagse-activiteiten plaats vinden.  Vier megagrote schermen om het gebeuren op de route onderweg te volgen, en je loopt voortdurend tegen t.v. opnamecamera's, radioreporters, het journaille uit binnen en buitenland.  Dit is nog maar een korte samenvatting...... Er is zoveel te zien!

Dag 1 We gaan direct de binnenstad door de stad uit via de Waalbrug, zo ongeveer richting Arnhem.  Jonge stappers doen ons toezingend en jellend  en aanmoedigend, we krijgen de z.g. High Fives handjeklap mee},  uitgeleide, want de stad leeft deze week dag en nacht, {en zo ook het openbaar vervoer} , maken een lawaai met deksels en wat al meer.  Nijmegen leeft deze week dag en nacht door.  Het publiek bewonderd  en vereert ons.  Alhoewel de routes asfalt en betonwegen klinkerwegjes en landweggetjes zijn, is het landschap erg wisselend en boeiend, en trekt een kilometers en urenlange sliert wandelaars in kleurige kledij en vaandels en vlaggen.  De dorpen en stadjes zijn in de doortocht regelrechte kermissen, het volk staat vaak rijendik.  Het gemeentebestuur en hoogwaardigheidsbekleders zijn alom tegenwoordig.  Het is indrukwekkend.... Dit herhaalt zich elke dag weer.  Ga je een viaduct of brug over claxoneren de auto's en vrachtauto's als gekken.   Fantastisch!   Zij zien van de verte aankomend het massale legioen  overtrekken, en raken kennelijk enthousiast en in een roes bij de aanblik.   Het legioen zwaait terug.  De terugtocht in Nijmegen is  een byzonder warm, onthaal, constant applaudiserend,  luid zingend en dansend veeltallig publiek omzoomd de route.  Ik meld me monter af en bekom de knip/controlekaart voor de volgende dag en laat mijn polsband afscannen, wat bij de start ook gebeuren moet. 

 Tweede dag ; Ook wel de dag van Wijchen genoemd, de geschiedenis van de eerste dag herhaalt zich.  Het duurt zo'n anderhalf uur vooraleer we de stadsgrens achter ons laten, en krijgen meteen een zandweg te gaan door de Hatertse  bossen en vennengebied.  Alverna is de eerste doortochtplaats en opnieuw laat het toegestroomde  publiek zich niet onbetuigd.  De zon zal gelukkig  vandaag niet branden als gister en gaat achter sluierwolken schuil, niettemin is het toch warm.   Komen door hoofdetappeplaats  Wijchen waar het een kakafonie van geluiden en muziek is, met opnieuw vele tienduizendkoppig publiek.  Wandelen is ook hier een absoluut feest, handjes schuddend en high-five handgeklap is wandelaars deel.  Het enthousiasme kent geen grenzen.  Enorm indrukwekkend, de wandelaar wordt geviert en aangemoedigd.  Heel het dorp gaat uit hun bol.  We gaan door Woezik naar Beuningen en Weurt en het tafereel  herhaalt zich overal.  Feestende massa's.  We keren via westelijk Nijmegen de stad binnen met door echt heel mooi versierde straten.   Je krijgt een brok in je keel bij zoveel warm onthaal en enthousiasme.   Krijgen nog  de Waalkade te gaan, waar de kermis attracties langsheen moet worden gegaan, een feest.  En dan vlak voor de Waalbrug stijgen we de binnenstad in, hier is het gekkenhuis compleet, massa's volk op de been.  Groot feest.  Lopen nog wat straten door om af te melden en de kaart voor de derde dag in ontvangst te nemen na scan.   Het afmeldterrein  en immens terras is overbevolkt met wandelaars en supporters, ik zoek rap de rust op.   Die heb je pas als je de stad uit bent. 

Derde dag:  De dag van Groesbeek genaamd en voor de niet geoefende gevreesd en berucht voor zijn heuvelachtig gebied, en de "Zevenheuvelenweg".  Het lijkt wel de Alpe-d'Huez met caravans en stands en tenten langs de weg, en vanzelf het publiek.  Rijen dik bevolken ze de route, in warm enthousiasme worden wij begroet.  Heuvel op en afgaand , bereiken we dorp Berg en Dal, en dan is het nog enige k.m. rs naar Nijmegen, elke dag worden we besproeid met tuin-water-slangen,  en zelfs douches{!} , gaan vervolgens een rijkbeschaduwde weg de stad in, een feestende stad dat wel.  Best een mooie route vandaag.

De vierde dag:  We ruiken allemaal de finish natuurlijk.  Een heerlijk voorgevoel, wat deze dag brengen zal.  Mede door de mediahype lijkt heel Nederland en daarbuiten uitgelopen, de massa volk groeit met de dag, en met  het vorderen van de kilometers richting de Keizer Karelstad.   Deze dag slaat qua belangstelling en warm onthaal werkelijk álles!   40 en 50 k.m. lopers krijgen vandaag drie provincies te gaan, Brabant, Limburg en Gelderland.  Zij steken met speciaal aangelegde pontonbrug de provinciegrens en rivier de Maas over.  Deze dag is om nooit meer te vergeten.  Met het naderen van de stad neemt de drukte toe, een journalist meende ooit zeker, dat de laatste vijf kilometer er vast 350.000 man publiek de boorden van de weg de intochtroute  bevolkten, {deze meeting is al weer van wat jaren terug}, en ik geloof hem vast en zeker.  Wat enorm indruk maakt ook zijn de talloze ziekenhuisbedden die onder tentdaken staan waar de wandelaar langs komt, vaak zwaar zieken of die de dood in de ogen kijken misschien.   En vergeet ook niet de rolstoelers.   Dan voel je je eigen overdankbaar  en rijk, dat je dit weer doen en kan , mag.  Ik krijg een brok in mijn keel bij de aanblik, ik raak er nu nóg emotioneel bij.  We worden gedragen bij het enthousiasme van het publiek, de euforie, hartverwarmend!.... Muziek en een keur van binnenlandse en buitenlandse harmonieën , ook militaire, sleuren ons naar en over de finishlijn.  Het publiek gaat helemaal uit hun dak, gejuich, geroep, het aanzwellend applaus,  spreekkoren, de verering, aanbidding, het is zo overweldigend en onbeschrijflijk.   Ze staan niet alleen rijendik langs de weg de intochtroute, ze zitten in bomen op daken, balkons, hangen uit ramen, staan op auto's met dakrekken en wat al meer.    Het is zo overweldigend dit welkom terug in Nijmegen.   Daar zou ik lang over kunnen uitweiden.    De laatste twee kilometers zijn er zelfs tribunes hoog als een gemiddeld gewoon huis, en drie etagewoning, alsof je door een immens stadion loopt!  Je krijgt van totaal vreemden bloemen aangeboden, meest gladiolen.  Dit is een teken en symbool van zege uit de Romeinse tijd.  Gladiator, dat ben je voor hen.  Dit welkom vergeet je nooit en never meer, en maakt diepe indruk.  De Nijmegenaar heeft veler harten gestolen voor het leven, en ook andere toeschouwers uit het hele land afkomstig.    Vermoed ook uit het nabijliggende Duitsland.  De wandelaar zwaait en knikt uit dankbaarheid terug, hij en zij zijn diep geroerd, maar ook de toeschouwer laat de tranen de vrije loop, zeker als ze een vriend , familielid, collega of wat dan ook op staan te wachten en  ontmoeten.    De emoties overheersen.  Je voelt je een Gladiator,  een overwinnaar, zo hartverwarmend!   De wereld wandelt , {wandelde} hier weer.  Er zijn contacten gelegd voor het leven, zelfs door de jaren heen huwelijken gesloten, en vriendschappen voor het leven gemaakt.  Nijmegen en omgeving koesteren ons.   Waag het dus niet de Vierdaagse te stoppen of te verplaatsen.  De Vierdaagse Is  Nijmegen.  De rest is namaak.   Doe je dit wel krijgt men vast een volksoproer.... Er lopen al mensen tientallen jaren mee. Eentje zal ik noemen,  Recordhouder Bert van der Lans, 67e keer.   Leeftijd 81 jaren.  Benevens dan ook nog de vijftigste keer deelnemers en tot 67 maal. Maar er lopen zelfs mensen van rondom 90 jaren oud mee.   Vierdaagse:  Je raakt ermee besmet, een soort virus, en je raakt het nooit of moeizaam kwijt.   Zo veel is zeker.  Het is de moeder aller tochten of marsen, en meerdaagsen.   Ik heb het verslag toch zo beknopt mogelijk moeten houden, er is zoveel te zien onderweg, te horen en te beleven, je vergeet de afstanden. Het publiek en de bevolkingen in stad en dorp doortochtplaats  draagt je, ik zou ze het liefst allemaal willen bedanken voor hun onvermoeibare support.   Ik ga nu alles via internet evolueren, want die staat er vol over, maar volgend jaar ben ik er zeker weer, bij leven en welzijn dan.

Eerst bekomen van alle indrukken, en verwerken.  Of ik deze maand nog op "stap"ga, valt nog te bezien.  Zeker staat op programma de Geldropse Driedaagse begin volgende maand, eerste weekeinde door {www.} OLAT.nl.  Een natuurtocht ten voeten uit.  Ik ben er al jaren vanaf het begin, vaste klant.  Wie weet komen we elkaar daar ook weer tegen, of welke tocht erna dan ook.

Houdoe!  Tot volgend keer of tot lezens weer.  Van:

Peter Heesakkers

16-07-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De opening van de Belgisch -Nederlandse zomerwandelserie.   Het gebied waar het aanvangt spreekt me zonder meer aan, t.w. de Brabantse Kempen.

Een kleine 2 k.m. gaans is het naar de startplaats  vanaf de bushalte,  die is voorzien op een minicamping.   Ik stap de kantine in en meteen al bekende gezichten, de blijven -komers  zullen we maar zeggen.  En altijd present in de streek.  Ze houden er pas mee op als het einde daar is, zoiets... De inschrijving gaat vlot.   Ben toch benieuwd , en loop even naar de parkeerplaats welke in de weilanden bevindt.   Staat al goed vol en vooral de Belgische nummerborden vallen zonder meer op.   De Grenslopers, { de club die de spits  afbijt in de Grenspark wandelserie} , kan gerust zijn.  Hun naam is in Vlaanderenland ook gevestigd.   Maak even een praatje met de parkeerwachter, ga ook nog even bij een groep emoes  op bezoek die hun nekken uitsteken als willen ze niks missen  van het evenement, voor aan de straat, en zet er vervolgens de pas in.  Aaien of knuffelen zou ik maar laten...  Een klinker wegje op dat even verderop in een zandweg  overgaat.  Wat langgevel boerderijen, en een veld langs waar men duchtig het hooi oogst.  Het geeft nogal stof met die laadcontainers, met tractoren,  die af en aan rijden , en even de zakdoek voor de mond.   De droogte slaat toe in deze contreien.  Ga van velden naar bosrand, om daar wat later van af te draaien, door beboomde dreven.  Tussen grote velden aardappelen en bieten en vooral opkomende maïs.  Mag een asfaltwegje naar links even door die velden waar o.a. duizendblad en klaprozen de boventoon voeren in de ruime aanwezige  soorten vegetatie.   Toch weer even een bosrand, die ons naar de bush geleid.  Dank u, ik loop nu in de schaduw uit de amechtig schijnende zon bij kraakheldere luchten.   Het wordt een bosfeest noem het maar, waar de kempen  rijk is mee bedeelt.   We struinen rechts en links voortdurend, paadjes smal en breed.  Een heerlijke rust.   Het is goed lezen alhoewel  de bepijling zonder meer subliem is, zo mag ik na afloop constateren.  De splitsingen  van de overige afstanden duidelijk vooraf en erna aangekondigd.  Het is weer een uitstekend product  wat de medewerkers van de organisatie leveren.  Genieten in het grote bos in al haar verscheidenheid van beplantingen.   Het beloofd vandaag erg warm te worden , en daar lijkt de parkoerscommissie rekenschap van te hebben genomen.   We zullen nauwelijks in de zon lopen vandaag.  Op 'n kilometertje na dan.   Nu en dan ruik ik het zand, en wandel ik over dennenappels, rijkelijk rondgestrooid door moeder natuur.   Mijn blad wemelt van de regels met korte en langere trajecten van boswegen en paden.   Links, rechts, rechtdoor , Y en T splitsingen en kruispunten, het is voor de bakker vandaag.   De regels volgen zich  op dat het me duizelt, maar ik geniet intens van de rust en groen in al haar zomerse facetten.  Ik streep ze op papier af, om het nog te kunnen volgen per nummer  en regels.   Na 7500 m. : Ja elke meter staat ook nog beschreven,  geraak ik aan de rustpost op een open plaats in het grote bos,  met hun eigen opvallende en goed toegeruste kantinewagen, een juweeltje, en vanalles te verkrijgen.   Zet me op het terras, maar niet lang, ik ga "de lus" aanvangen.   Opnieuw zig-zag bos doorkruisen, dan toch even op adem komen door wijdse velden.   Veel bosranden op afstand maar onder rijen oude beuken en eiken doorlopen.   Een machine komt nabij , die merkwaardig een halve meter hoge richel zand legt midden op de paden?...  Plots herken ik de route van de Eindhoven -Luyksgestel-etappe, alleen nu tegendraads gaande.   Langs de immense maïsvelden , waar ik op afstand ook de Zevenfonteinen herken, een bungalow-buurtschap aan de weg van Waalre naar Riethoven.    Gaan verder de veldweg af om een broekbosgebied in te draaien, een ruig en nattig gebied.  Zonder meer prachtig!   Vogels hebben er het hoogste woord.  Komen aan de oever van de Dommel die ons het gebied uitleidt, door een caravandorp van de camping en dan even het fietspad opstuurt, het terrein af.   Opnieuw langs velden van rust,   steken een eindweegs verder de autoweg over, weer een bosgebied in met ook ruigten.   Een ommetje is ons bedacht, smalle padennetwerken , met manshoge varens in bos aan de Dommeloever overgaand in braamstruiken , en zelfs hoog riet in, of door beter, amper loopruimte, maar goddelijk mooi, en goed gevonden.   Aan de overkant  van de rivier, boerenlanden, wijdse blik.   Moet rakelings langs weidedraad blijven zo weinig loopruimte, armen hoog tegen snijdend bladriet.   Even weer normaal bos in en we zijn weer aan de weg naar de Volmolen een fietspad volgen en steken de weg dan over, om een vennengebied in te mogen, draai om dit grote ven heen en zien vanachter het rijke lommer nu en dan het water, hoe mooi.   Het valt me al lang op dat je vrijwel geen dagjesrecreanten ontmoet vandaag, en dit n.b. in vakantietijd {!?}... Het is opletten op uitstekende boomwortels en stronken, op dit pad, maar uitgekiend is het wel.   Kom vervolgens aan een drooggevallen ven waar allerlei vegetatie rijkelijk pronkt.  Moeten een vendijkje oplopen waar insecten  aller soort en witte en bruine vlinders  bevinden en libelles.   Weer volgt een bospad aan de oever droge ven , die eindigt bij een rijk  van water voorziene  visplas zou moeten zijn.   Een speelveld  en ligweide over  , en een parkeerplaats, {leeg},  Dan is de bospret voorlopig weer finito.   Krijg in de felle zon schaduwloos een asfaltwegje van dik een k.m. door de velden met gehooide  strowallen, met ver zicht op bosranden, maïs weer, en kudden koeien.  Trek mijn cap diep op m'n hoofd en de zonnebril biedt ook uitkomst.   Eindelijk, dan toch een lommerrijk wegje in, klinkerwegje, zie wat villaatjes en bungalows, een pleintje en dan  een metershoge  brede beukenheg onderlangs,  { hoe vindt parkoersman het toch?}  , met brede bessenstruiken en aankomende braambessen en netelige planten , brandnetels, een erg smal paadje en opnieuw prijs ik me gelukkig met lange broek.   Steek een bosweg over en ziedaar, de "lus" blijkt volbracht.   Het was zonder meer een juweeltje dat ommetje.   Zijg neer op het terras na afhalen consumptie aan de groene kantinewagen, en laat me meetrekken in alle geklets rondom me.   Het is er gezellig verpozen zonder meer.   Ik vang dan aan voor de laatste k.m. rs.  Een man van 80 , een Ned. emigrant uit  Australië en daar al dik vijftig jaar wonende, vergezeld me, en de conversatie is dan weer engels, dan weer Ned.  wat hij nog goed beheerst.   Hij is zich ook aan het voorbereiden op de Vierdaagse van Nijmegen volgende week zo vertelt hij me.  We kletsen een heel eind weg.  Over beide landen natuurlijk ook.   Opnieuw tippelen we door de bossen, lekker in de schaduw weer dus.   Hij roemt de natuur hier onderweg.   Hij knauwt nu en dan engelse woorden als hij de Nederlandse uitdrukking schijnt vergeten te zijn, maar dat is 'm vergeven.   Hij heeft zich daar in Australië duidelijk goed aangepast.   Hij komt ook oorspronkelijk uit het westen des lands, waar onafzienbare polders vooral de boventoon voeren.   Dat is andere koek in ons dierbaar Brabant dus.   Talloze paadjes is ons deel weer, duiken onder een zware zowat plathangende boomstam, die lijkt afgesplitst van een driestamboom.   Wat stapkes  over liggende stammen van lichter kaliber, om dan weer {eindelijk}, het bos uit  te gaan.   Einde bosvoorstelling zo blijkt , ook op papier tenminste.   De wijde wereld in dus, de rust van het platteland, en weer huisjes en langgevelboerderijtjes met bedrijven aanleunend.   Een zonder meer rustiek landschap.   Groet nog wat ijverige hegknippers, slaan een steegje in , en dan dient zich de finishplaats aan van de minicamping, en meld ik me af.   Toppie jongens van  De Grenslopers, ik zou haast zeggen een weergaloze mooie tocht, rijkbeschaduwd ook, de zon heeft nauwelijks vat op ons gehad.  Vlekkeloos gepijld en beschreven ook.   Heb weer genóten vandaag, een zomaar plotseling tussendoortje, op weg naar de grote wereld-wandelreceptie van volgende week. een laatste opwarmertje, de  97e Nijmeegse Vierdaagse, waar de wereld wandelt.  Ik ga de kuiten vast smeren.   Ik houd u op de hoogte.   Tot dan:  Houdoe!    Peter Heesakkers

09-07-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het kan niet mooier!  De  lijnbus zet me af aan de zaal.  Het is buiten de zaal rondom een levendige toestand van leden der club en het wandelvolk.  De 4e Zomerwandeltocht is een feit bij deze redelijk jonge wandelvereniging.   Mijn ervaringen van hun vorige tochten lokt me erheen.   Ook een bus uit Zuid-Limburg rijdt voor de deur van de zaal en zet een volle hap uit de bus.   Ik hoef dan al niet meer in de rij te staan voor de inschrijving.   Ik krijg een uitgebreide beschrijving mee plus een  A4 met de uitgetekende routes van vandaag met alle afstanden hierop, in kleur n.b.    Helemaal duidelijk.   Het belooft, zoveel is duidelijk ook.   Ik moet meteen een dijkje volgen , langs parkeerplaatsen in de omringende weiden, die erg vol staan al.  De toeloop moet al erg groot zijn zo blijkt.   Het is al meteen genieten, de start voorzien ruim buiten de bebouwing , ga ik al door een verrukkelijk landschap, waar menig landschapschilder de vingers bij aflikt, links en rechts poelen en vennen die Wielen worden genoemd.   Opvangbekkens, die tot honderden jaren geleden ontstaan zijn door de overstromingen van de Maas, toen alles nog niet zo afgedijkt was.  Ter linker zijde talloze tuinderijen en boomkwekerijen.  Ook de contouren van het nabije 's-Hertogenbosch, met het provinciehuis als wolkenkrabber tot in de wijde omtrek overheersend, aan de noordelijke kant.    Ik kom onderweg vandaag talloze paneeltjes  tegen van dichters in streekdialect, die over gebieden en plekken vertellen, ik maak tijd er enkele van te lezen, enkele want anders  gaat er teveel tijd mee heen.   Het is prachtig zonnig weer , heldere lucht, en de temperatuur belooft 26 gr. te worden.  Is paar graden warmer in de zon dus.  Geen nood, het lijkt erop of de parkoers uitzetters rekening hebben gehouden  met voldoende schaduw onderweg , zo zal blijken.   Ter linker zijde roepen de kerkklokken  de gelovigen naar de  hoogmis.   Even gaat het dijkje af en paar meters verder weer op door een overgroeid pad, mooi beschaduwd.   Een groensingel dus.  Ik ontwaar de  kathedrale basiliek van de St.Jan van Den Bosch.   Een toeristische trekpleister.  Langs vooral aardbei en aspergevelden gaat het.   Op diverse plaatsen zijn linten aangebracht om de wandelaar de route te wijzen, naast een uitzonderlijk goed gepijlde route.   Heel even moet ik gokken maar een zo'n lint brengt uitkomst, een grindpaadje wordt allengs een smal graspad.   Ga even het landelijke in , en daar is de rustpost bij een aspergeboerderij, na 4,3 k.m.    Voor mij wat vroeg dus ik zet door.   Vervolg landerig, hoor allerlei vogels als de merels en geblaat van schapen.  Volgt een pad waarbij me opnieuw duidelijk is waarom ik nooit in korte broek zal wandelen.  Gekleurde koppaalroutes, toeristisch volgen.     Beklim een licht stijgend bospad die me leidt door een prachtig oud bos met knoestige bomen.  Het gebied Haanwijk, even vermoed ik bekend terrein, maar al snel blijk ik misgegokt te hebben.   Ga een poos door dit bos, onder vogelenzang,  een halfverhard pad, steek over naar een krakkemikkig bruggetje, dan door twee poortjes waar aanwezige koeien gewillig opzij gaan om me door te laten.  Klim vervolgens een dijkje op, om een grasdijk te volgen die langs de brede Dommel leidt.   Gele waterlelies plenty  aan het wateropppervlak.   Ga brug over deze rivier en krijg langdurig zicht op kasteel Halder met bijgebouwen, kasteeltuin en prieeltje.   Ga langs gehucht Halder een lange grasdijk op wijds zicht wat blijkt uit te komen aan St.Michielsgestel.   Een schimmel komt me achterop gedraafd.  Even aan de kant.   De zon schijnt fel en ik zet mijn cap op.  De wind is  de redder tegen de warmte.   Een smal pad brengt me aan de oevers van de Dommel vernuftig en mooi , om het dorp heen, rijkbeschaduwd nu.  En byzonder mooi.  Het eindigt in een klinkerpad, en gaat het nu wél het dorp in tot zowat onder de alleenstaande eeuwenoude kerktoren.  Een "lunchgalerie", klinkt wat deftig, en dat lijkt het ook.  Ik moet lang wachten op bediening aan een lege bar buiten in de tuin met groot terras.   Besluit dan maar om het hoekje te gaan waar een bar overbemand blijkt.   Hierna volgt een tocht door het dorp, maar mag na  700 mtr. een smeedijzeren poort in door park de Ruwenberg.   Lindebomen aan het pad bieden beschutting.   Kris-kras door het park  en langs een weide met pony's, wel érg kleine, ze durven niet dichterbij de knuffel te halen want schrikdraad houdt ze op veilige afstand.  Ga voorbij een schutterij even een paadje langs de doorgaande weg, steek die over en loop door een rustige steeg met opmerkelijke huizen, het park uit.   Klinkerpaadjes en wegjes volgen door deze ydilische  schilderachtige buurt.   Moet opnieuw voornoemde weg oversteken aan een benzinepomp, om opnieuw een mooi wegje oude bomen omrand in te gaan.  Een wegje volgt dorp uit, wat verandert in een verhard grindpad, een toeristische fietsroute door akkers en velden wijde blik, een mooie groensingel  beschaduwd,  met zicht tussen de bomen op de velden.  Ik kom weer aan de asperge boerderij , en neem nu mijn pauze, onder een boompje buiten dus op het beboomde terras.   In de rust van het boerenlandschap.   Alle afstanden komen hier samen en dat merk ik.  Later passeer ik een Stonehenge- achtig tafereel in het landschap.   Ga van landerig een rijkbeschaduwd wegje in , een lommerrijk wegje met huisjes oud en jonger gedateerd langs velden waar ik byzondere vogels hoor.  Wordt halfverhard, en kom in gebied Pettelaar, met enorme varensstroken, breed, in de bermen, gaat het even bosgebied in.  Passeer een verdwaald voetbalveldje wat een bord aangeeft voor de Pleinse Boys, whatever naar genoemd, zomaar in de ruime natuur.   Een zandwegje wordt karrespoorpad en opnieuw smal met netelige en prikkerige planten, ik ben opnieuw overtuigd , geen korte broek met natuurwandelingen.   Een stukje oude kasseiweg op, naar een oude prov. smalle wegverbinding nu verkeersvrij voor automobielen, onder oude eikenbomen door, steek later een nieuwe autoweg over die verbindt naar "s-Bosch - zuid, een  lange open boomvrije weg op door de velden,  piepers en gemaaid gras veelal, voor de hooivoorziening voor de stallen en voeding voor de beesten. Ter linkerzijde raast het verkeer over de A2 van/naar Utrecht/ Amsterdam/ Eindhoven.  Daarachter het bedrijventerrein van de stad met de hoge kantoortoren van het Provinciehuis, en ander bedrijfsgebouwen in de hoogten piekend.   Ontmoet veel fietsverkeer en wat auto's die ons langs de kant van de weg doen lopen,  veruit de meesten passeren respectvol. Wijds zicht , maar gelukkig, we mogen weer een bosperceel in van enige uitgestrektheid.   Gaan een ijzeren poort door die toegang geeft tot, z.g. slalompalen om ander verkeer dan wandelaars te weren.  Een prachtig overgroeid pad beschaduwd te volgen om een grote waterplas waar aan het eind ook nog een  goedbezocht strand voorzien is.  Bij een knots van een oude boom draaien we van het pad om een meer af,  weer smal pad in en er is geklaag hoorbaar achter me door de korte broekendragers,  zoals meermalen vandaag.  Opnieuw ruig onbewerkt gebied  natuur.  Komen aan een slootkant gaan die langs over graswegje die ons aan een smal brugje brengt en moeten we onderlangs een hoogliggend fietspad volgen, het loopt veilig zo te zien aan het boven ons passerend  druk fietsverkeer.  Een wat breed ongemakkelijk graspad.  Mogen het talud beklimmen een eindweegs verder, om toch even dit fietspad op te gaan.  Na enige honderden meters en voorbij een terrein waar oude antieke auto's  te bewonderen zijn komen we aan de ophaalbrug die over de Zuid-Willemsvaart  ligt, die hier vlakbij Den Bosch eindigt in Dieze en Maas , geraken we aan de finishplaats.  Er speelt een leuk combo-tje binnen en vooral buiten zitten de terrassen barstensvol met wandelaars en toerfietsers  broederlijk dooreen.  De club past een geweldig compliment voor deze tocht,  de bepijling routekaart, en omschrijving van de route.   Brabant ten voeten uit.  Als de club weerspiegeld, gemoedelijk en gastvrij.   Zijn prachtige natuur, coulissenlandschappen, de enorm vele schaduw, gelukkig met dit warme zonnige weer.   Tot in de verre omtrek zie ik in de velden en weiden auto's geparkeerd staan.   Vast een  erg drukke tocht geweest en terecht.   Het was een plaatje over de hele route en vast de andere ook.  Ik twijfel nu nog om morgen de benen te gaan strekken in De Kempen ,  de befaamde Grensland routeseries, maar wie weet, ik bereid me wel voor.   Dan, volgende week  de grote Nijmeegse Vierdaagse, waar de wereld wandelt en samenkomt.  De wandelreceptie van de wereld.   Mijn vierdaagsehartje tikt en slaat op hol.   Kijk er enorm naar uit en hoop U hierover later te vertellen.  Het is de 97e Internationale Vierdaagse.  Cijfers die spreken.  Een wandelfeest  niet geëvenaard.   Het is de oorsprong en de moeder van de wandeltochten die nu in de lage landen en ter wereld plaatsvinden.   Ik mag er voor de 43e keer bij zijn.  Tot volgend keer.  Houdoe!       Peter Heesakkers

07-07-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De in de programma's vermelde wandeltijd naar de startlokatie, was geen 10 min. maar dik 20 vanaf de bushalte.  Zo dus had ik er al  een beetje inlooptijd.   De inschrijving was aan eigen honk van de Runnersclub.   Ik besluit na inschrijving maar meteen met de wandeling aan te vangen.  Ik was hier al een twee of drietal  jaren niet meer geweest.   De startrichting was me wat onduidelijk, maar personeel van de club wijzen me de juiste richting.  Heb een beste achterstand in te halen op de al gestarte categorie wandelaars , maar dat lukt me gaandeweg toch.   Ik ga over wat me lijkt een rondjes gaand trimparkoers of hardlooproute voor beginners  zo lijkt me.  Met een erg wijdse bocht ga ik om een natuurgebiedje heen.  Merkwaardig,  de eerste paar honderden meters, wemelt het op het smalle wegdek van de slakken, die ergens van de vochtige grond  schijnen te komen, er loopt naburig een sloot n.l.   Velen zijn al vertrapt, anderen proberen heelhuids de overkant te halen.  In het naburige bosperceel hebben veel vogels het grote {zang}-woord.   Een verrukkelijk vogelkoor is wandelaars deel.   In de slootkanten groeien bladplanten   veelvoudig , die ik maar als wilde rabarber bestempel.   De natuurkenner zal het vast weten.  Ik bereik een slagboom waar een kwartiermaker zijn best doet , om zij die met de auto komen een parkeerplaats te verzekeren. Voorbij die slagboom opent zich een werkelijk schilderachtig mooi natuurgebied met een grote vijver, waarin waterlelies en riet o.a. welig tieren, welke ik met een graspaadje doorkruis.   Een enkele visser probeert een of meer vissen te verschalken, vanonder een groene parasol.   Is al een mooie opening van de route.   Passeer een bomenkwekerij, huppel het wegje af, en wordt een fietspad op gedirigeerd, van een doorgaande verbindingsweg,  draai voor een rotonde om opnieuw een zo'n weg te vervolgen.  Voor me een schitterende oude molen van het dorp Lieshout, maar die laten we.   Draai even verderop, een verhard wegje in wat zandweg wordt. Om tussen populierenrijen een landelijk tafereel voorgeschoteld  te krijgen, eindeloze maïsvelden, met allerlei weidevee.   Bokjes en pony's  proberen gezamelijk het weidegras kort te houden, gebroederlijk.   Langsheen verspreide huisjes en boerderijen, een schuur met loeiende koeien en in de tuinen ergens laat een haan zich ook niet onbetuigd.  Een wei met schaapskudde voorbij. Onder ruisende populierenrijen door, aardbeivelden  voorbij en aan de einder  steken de gebouwen van een grote bierbrouwer van het dorp boven de boomtoppen uit.  . Ik kom voorbij een terrein met aanrijdende landbouwvoertuigen, in diverse grootten en ook al gestalde exemplaren in een grote wei, kennelijk is een festival aanstaande.  Een duidelijk demoterrein.  Mag een fietspad opdraaien , om even verderop een natuurgebied in te mogen, langs een beek met de naam Goorloop. . Hoog gras, en wilde bloemen en planten in al haar schakeringen.   Prachtig!  ik verwacht dat die pret even voortduren zal, en waarom niet, ontgaat me.   Ruilen het in met een industrieterrein in ruste, komen vervolgens aan de grote rotonde van het dorp, over deels terreinen van de plaatselijke brouwerij , gaan in de klim naar een kanaalbrug { Wilhelminakanaal}, om direct hierna een overgroeide oude   lindelaan, te vervolgen.  Mag landelijk vervolgen om een opnieuw doorgaande weg over te steken, en dool door rustgebieden, een beekdalletje door van voornoemde beek, om via mooie landwegen en graspaden die steeds dichter begroeid raken gaandeweg,  een omsloten door groengordel enorme  laagstam-boomgaard voorbij te gaan.  Een oude eikenbomen pad volgt.   Plots openbaren zich  tussen de hoge grassen, rietkragen en ander groen de contouren van het oude kasteel Croy, die voorlopig het gezichtsbeeld bepalen.    Erg mooi.  Ik was hier trouwens begin deze maand ook, alleen nu even een asfaltwegje en, en wat modderig pad op pal langs de loop van vanmorgen opnieuw een graswegje voor achter elkaar gaand zo smal, en opnieuw rijkbegroeid, met riet en wilde planten.   Braambesstruiken  schieten rijkelijk uit de grond, en zullen de liefhebbers weer ergens in augustus  van alle lekkers voorzien.   Een oude schaapskooi langs de weg met rieten dak, gaat het rechts, meteen links de wijdsheid van de akkers in.   Aardappelen, mais, en aardbeienvelden vooral.   Voor me in het landschap een oude alleenstaande toren bijna aan de rand van bebouwing, contouren van wat eens een kerk was , honderden jaren geleden.  Daar aan de voet van die toren, een scoutinggebouwtje, waar de loper mag verpozen, aan zeer democratische prijzen, onder hoge oude bomen.   Ik vervolg een veldwegje na de pauze om een hoge heg langs te gaan , toucheer  even een wijk in goeden doen, villa's en bungalows.  In een sloot  staan groepen enorme berenklauwen te pronken, metershoog.   Geeneind noemt het gebied hier, we zullen zien.   Vanaf hier ontvouwd zich een bosgebied, een werkelijk schitterend parkoers gedeelte.   De bossen tussen Stiphout , Gerwen en Lieshout.  Fenomenaal!   De parkoersarchitecten  halen hier de volle buit binnen, en laten ons eindeloos de paden bewandelen, genieten met de grote G.   Het bos is aangelegd met velen soorten die  bomen die moeder natuur voorhanden heeft, en geschakeerd, door elkaar, en de parkoersman laat ons eindeloos ronddartelen door de groene oase waar vogels hun hoogste lied laten horen in alle rust.  Het is als de Hof van Eden, werkelijk schitterend mooi.   Hier en daar jonge aanplant berken , eiken en beukenbospercelen, en moerbeibomen,  vervangen na de kap, ik geef m'n ogen en oren de kost. Geniet intens.  Een vennetje voorbij met kikkergekwaak, prachtig!   Even later een wat groter, maar merkwaardig rustig ven.   Het bos ruikt ook nu en dan, door het vocht voorbije dagen.   Een groenlucht dus.   Krijgen nog even een heideveld langs te paraderen, om wat later opnieuw  het bos in te mogen gaan.  En weer is het paden laveren of kuieren.  Het is het summum van genot dit gebied.   Een bos rijk aan groene nog,  de bodem rijk bedekt met varens door, hoog opgeschoten.   En altoos zingen de vogels.   Even volgt een intermezzo, een veld openbaart zich met overwegend hoog gras, kennelijk eens het te bewerken land van een of andere naburige boer die ermee gestopt lijkt.   Ga voorbij een doorgeschoten groen geworden aspergeveld en vervolg dan toch weer het bosgebied in.  Een heel eind later ontvouwd zich ter linkerzijde een open veld vanachter een groensingel nauwelijks doorzichtbaar.  Ga voorbij een slagboom en een asfaltwegje, landelijk op.   Paarden  en hun veulens  een prachtig schouwspel rennen en springen in het rond, duidelijk in uitgelaten humeur.  De lucht gaat plotseling open, en de zon gaat amechtig schijnen.  Even zo verrassend dient zich weer een rustpost aan  bij particulieren achterom, in de grote schuur.   Ik laat me zakken op de stoel en geniet van de levendigheid  binnen.   Na verpozen vervolg ik de landelijkheid, leuke huisjes even paralel een weg om die over te steken de z.g. Deense hoek in, kruis weer een doorgaande autoweg om recht op het kanaal af te stevenen , langs wat havenachtige bedrijvigheid, om een  lange klim naar de kanaalbrug te nemen, deze over te gaan en de afdaling in. Vanaf hier een nieuwbouwwijk even door, een wat lang fietspad westelijk om Lieshout heen.  Ik verloop me even bij een afdraai , en er stond toch duidelijk een pijl. Parkoersman  stuurt ons vernuftig om de dorpskom heen door een dicht bosgebied, middels een eenpersoons smal paadje.  Goddelijk mooi, weer  goed gevonden.   Het wordt toch nog even een veldwegje met groensingeltjes.  Een particulier gebied of terrein met weelderige overwoekerd van allerlei wilde planten en grassoorten, van wat eens een tuinderij moet zijn geweest.  Niet eens onaardig en toch mooi dus.  Wat  knotwilgen wegjes volgen,  en daar is de Lieshoutse molen, { het dorp telt er twee}.  In al haar oude glorie, met de Nederlandse driekleur in de wiekentop, wat tuinen en huisjes eromheen.  De molen dateert van 1819, heeft de naam Vogelzang}.... ?   Een geel tegelpad  volgt van kleine tegels.   Kom aan de weg naar Mariahout, en we moeten op het fietspad blijven.   Wip nog even binnen bij de kapel van St. Servaas aangrenzend het parkoers, vrij nieuw gebouw  nog, en lees de naam van de vermoedelijke weldoener onder wiens naam ook de befaamde bierbrouwer in de gedenktegel in de muur.  Opnieuw een boom en plantenkwekerij langsheen.  Even later moet ik de weg oversteken  en beeindig ik mijn wandeling aan het adres van het home van de Runnersclub.  Ik mag de organisatie  geheel terecht complimenteren voor de prachtige gevarieerde route vandaag.   Die mag zonder meer op het lijstje van de wandelaar.   Die er niet waren, hebben een weergaloos  mooie route en organisatie gemist.   Ik was hier een drietal jaren geleden ook, toen waren het nog beginnelingen, en het blijkt , dat ze enorm bijgeleerd hebben, uit de reacties van wandelaars die ze kennelijk ter harte namen.   Een organisatie die staat als een huis.  Het is nog aangenaam verpozen op  het finishterrein, met zachte aantrekkelijke consumptieprijzen.  Daar nog wat ontmoetingen gehad met vaste deelnemers, die je altijd en overal ontmoet. Ook die hieven de loftrompet, dat spreekt dus voor de Runnersclub.   Ik heb ook een prachtige dag gehad.   Een tocht om te onthouden en vaker terug te komen.   Op naar de volgende wandeltocht.  Wie weet tot ziens, ergens.

Houdoe:  Peter  Heesakkers

30-06-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Enige duizenden lopers/pelgrimsgangers verzamelen tegen  zes uur 'sochtends, op de Valkenswaardse  Markt, om de voettocht van dik 80 k.m. vice versa aan te vangen.  Achter de lange colonne, een dertigtal  ouderwetse huifkarren vaak met proviand van de lopers, welke niet met een rugbepakking wensen te gaan.  Klokke zes zet de stoet zich in beweging.   Het carillonspel  in de klokkentoren aan de markt zet een marialied in om over te gaan in klokgelui, tot de laatste deelnemer de stadsgrens verlaten heeft.  Her en der slaperige gezichten langs de route die van het massale schouwspel niets willen missen, of koppies vanuit het slaapkamerraam al dan niet vanachter de gordijnen.  Tussen de stoet in loopt een harmonie-orkest mee.  Een verzameling van beroeps, zomaar hobby of fanfare of harmonie muziekanten  uit dorp en streek.  Het is een kleurrijk geheel . De machtige rij deelnemers komt in beweging en alom voegen er zich nog lopers bij.   De stoet gaat richting Eindhoven eerst.  Begeleiders , verkeersregelaars, en politie ziet toe op ordelijk verloop en de wegafzettingen.   In de stoet wordt gezongen maar ook druk gekletst, men wandelt in vrijetijds zomertenue.  De route is dik 40 k.m. per dag heen en terug dus 80 k.m. ruim.  De eerste stop is voorzien aan de rand van Eindhoven een enorme sporthal, temidden van de z.g. Genneper parken, waar vele sportparken , 'n stadion , maar ook grote parken toe behoren.   De groene long van de stad waarin iedereen op sport en recreatiegebied aan zijn/ haar trekken kan komen.    Een enorm gebied, dat spreekt. Na een klein half uur pauze trekt de stoet zuidelijk de stad door en vervolgens verlaat het deze via het oostelijke deel.  Ik herken talloze wandelaars, maar het gros der lopers is niet zo geoefend, en gaat mee onder het motto, als Valkenswaardenaar moet je het tenminste eenmaal meegemaakt hebben, maar dat zijn er intussen personen geworden die vaak al  tot enige tientallen keren meedoen. Het is zonder meer een geweldig  jaarlijks evenement van Valkenswaard.   Een van de velen trouwens.   Ook  van buiten komen veel lopers er op af.   De stoet trekt over  landelijke en grote zeg maar 80 k.m. wegen door plaatsen als Nuenen, Gerwen, Lieshout, Beek& Donk, en Gemert richting Handel.   De volgende dag tegenrichting terug bijna dezelfde route.   Zeker in de doorkomstplaatsen worden we aanschouwd  door de plaatselijke bevolking en ook zomaar passanten, die geboeid de massa lopers gadeslaan.  De rustplaatsen zijn verdeeld over vier plaatsen langs de route. Horeca maar ook particulieren zetten hun deuren open voor de lopers waarmee vaak al een jarenlange traditie van bezoek heerst, vaak over gegaan op nog voortlevende familieleden.  Er is een unieke band gegroeid.  Waar nodig onderweg, worden wegen tijdelijk afgezet, het verkeer stilgelegd voor een veilige snelle zorgenloze passage.  Het is een traditie die al bestaat van jaren tot eeuwen her.  Het verhaal erachter wil, dat Valkenswaard en omgeving getroffen werd door de pest, en men beloofde als het dorp en streek bespaard bleef, men jaarlijks op bedevaart zou gaan, en dat werd eigenlijk per toeval Handel.  {Om een langere uitleg te besparen}.  Niemand kon toen bevroeden dat het  zo'n enorm evenement zou worden.  Het loop-orkest, enige tientallen mensen groot begeleidt de stoet regelmatig met muziek en gezang.  De hoofdrustplaats in Lieshout is voor de geoefend loper wel wat lang t.w. 'n uur.... Diverse taferelen onderweg als rondrennend vee in de weiden, die zo'n drukte niet gewend zijn, en de landbewerkers, als boeren, nu en dan smalle asfaltwegjes.   In Beek en Donk zal men onze doortocht moeten missen dit jaar , er is een omleiding noord-om het dorp voorzien wegens wegenwerken daar.  Was nog niet  eens een onaardig  alternatief.  Hier volgt nadien een taaie lange weg naar Gemert, waar de volgende rust van bijna 25 min. wacht.  Er zijn onderweg ook verschillende eigen rustposten voorzien  voor en door clubleden  van diverse verenigingen,  die hun eigen natje droogje en etenswaar voorzien , met z.g. verzorgingsauto's.   Dan trekt de stoet zich op gang naar het einddoel, de kleine plaats Handel.   Er voltrekt zich onderweg een prachtig verbroederingstafereel, met de lopers onderling. Indrukwekkend toch.  En een van de mooie dingen van deze tocht.  In Handel worden we onthaalt door een grote menigte van bezoekers, en omwonenden van de streek.  Rijendik omboorden ze de route, de stoet wordt naar het z.g. processiepark geleid, waar we samenkomen  voor gebed en gezang in een processie.  Er wordt wat gebeden, waarna de groep zich ontbindt het zij naar onderdak of overnachtingsadres, anderen worden per auto opgehaald voor de thuisreis, weer anderen gaan per bus naar huis.  De avond wordt of met een kerkdienst, en/of puur ter ontspanning plaatselijk doorgebracht.  De volgende dag opnieuw een kerkdienst in de open lucht.  Stroomt het dorp weer vol , om te verzamelen voor de voetreis terug.  Heel het schema is klokvast vastgelegd.  De stoet verlaat uitgeleide door duizendkoppig publiek het dorp op weg terug naar Valkenswaard, met een tot ziens tot volgend jaar.  Behoeft het nog uitleg de warme banden tussen deze twee plaatsen? Vervolgens worden tegen de richting van de vorige dag de doorkomstplaatsen aangedaan.  Konden we gister in shirt wandelen, nu krijgen we tot driemaal toe een bui stevige regen, gelukkig maar kort, op ons dak, waarbij we er twee nog konden ontlopen.  Er wordt volop gezongen en tussendoor gekletst.  De doorkomsten verlopen gladjes, en ook keurig geregeld en voorzien.  Vooral na Eindhoven , krijgen we een mooie groene route voorgeschoteld richting Aalst -Waalre.   Daar is de laatste rustplaats voorzien in en om het grote Hazzo-theater.  Alwaar men zich opmaakt voor de laatste paar kilometer.  Het was al druk in Aalst met de toeschouwers, we mogen de autoweg gebruiken en hele hordes  fietsers vergezellen ons op het naastliggend fietspad.  Dan, aan de grens bebouwing Valkenswaard, worden we verwelkomt met duizenden inwoners en andere belangstellenden, hartverwarmend gewoonweg.  Rijendik omzomen ze de route.   In de rijen en langs de route laat men de tranen vaak de vrije loop, heel indrukwekkend.... De route raakt met het naderen van het centrum en de markt letterlijk bomvol.  De pelgrims  krijgen voorrang om de kerk in te gaan. Het wordt een geweldige apotheose.   Ook de kerk raakt bomvol en er wordt meegezongen.   Als het orkest zijn intrede in de kerk doet, staat de boel echt op z,n kop, in grenzeloze bewondering, ritmisch geklap begeleid de muziek.  De kerk dreunt onder de euforie, vendelzwaaiers komen vendelend door het middenpad, en vlaggendragers komen binnen en posteren op het grote priesterkoor.  Veel bedevaartgangers laten de tranen de vrije loop.  Het is een immense belevenis.  Helaas laat de omroepinstallatie van de kerk het afweten, dus de korte toespraken moeten het zonder doen.   De voorzitter van het broederschap laat weten om gezondheidsredenen die niet levensbedreigend zijn, af te treden.   De nieuwe voorzitter wordt meteen voorgesteld.   Hij o.a. krijgt een daverend applaus zo worden ook de geleidemensen en EHBO ers, rode kruismedewerkers en ander gevolg als politie en andere medewerkers extra genoemd, bedankt voor het smetteloos verloop van deze giga-organisatie.  Nog een keer dendert de kerk van gezang en muziek, wordt er kort gebeden, en dan zoekt ieder zijns weegs, naar huis, of de etablissementen op en rond het kerkplein, een drankje op de goede afloop.  Het blijft ook voor mij een geweldige belevenis ook de fijne saamhorigheid als onderweg.  Waar lopen/ wandelen al niet toe leidt?...  Nu zondag heb ik als eerste op het oog, weer een normale wandeltocht in Lieshout of Bergeyk.  Lieshout prevaleert, als nieuwkomer.  Daarna Den Dungen, dan nog even bekijken en die maand lonkt het  wereld-wandelgebeuren in Nijmegen, de vierdaagse dus.   Waar de wandelwereld letterlijk als in een reunie verzamelt,  lopers uit tientallen landen tot rond 70 landen... Ik houdt u op de hoogte.  Wie weet treffen wij elkaar ergens op de tochten komende.  Tot volgend keer weer.  Houdoe!    Peter Heesakkers

22-06-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Eens 'n keer minder vroeg uit de veren, en ook gemakkelijk bereikbaar.   Soms schort het hier bij vele tochten nog aan.

Al enige jaren komt mij informatie omtrent deze tocht toe uit de wandel-deelnemers wereld.   En nu wil ik het ook zelf ervaren.   Heb al die info opgeslagen, maar ja ieder beleeft een of andere wandeltocht op zijn/ haar manier.  Ligt er tevens aan wat voor verwachtingen men heeft.  Is de omgeving  variërend qua ruimte en natuur, en wordt deze ook voldoende benut.   En hoe is de ontvangst en organisatie.   Ik mag door mijn vele jaren ervaringen, nu mijn indruk op doen.  De routes, zo verzekert men mij zijn flink veranderd, mede door de inbreng van ervaringen van wandelaars.   En dan put ik vooral info uit de regelmatige lopers, ook al jaren hun hobby  hun opinie.  De ontvangst is alleszins hartelijk.   Het vertrek is  vanuit randje industrieterrein gesitueerd van bedrijven die aan het direct naburige Airport  gelieerd  zijn. De tweede grootste luchthaven van ons land inmiddels.   De parkeerruimte is ruim voorzien en wat me opvalt als ik het terrein betreed, zijn de diverse nummerborden uit onze buurlanden.   Ik bemerk dat er veel Engels  wordt gesproken onderling, kennelijk de omgangstaal in dit int. bedrijf.   De deelnemer krijgt ook een blad mee met foto's van Google Earth over delen van het parkoers.   Bij de inschrijving krijgt elke deelnemer een waterwerend rugzakje, met flesje water, een dikke chocoladereep, en een regencape.   Zo heeft de organisatie elk jaar  weer een nieuw welkomstpakket als verrassing.   Heb ook wel eens vernomen een T-shirt en cap. en/of flacon water.  Ik en andere inschrijvers worden genood, om  voor een reclamewand te gaan staan voor een foto.   Een verzoek waaraan ik ook gevolg geef.   De prijzen van verbruik in de bedrijfskantine , zijn erg aanlokkelijk.   Ik oriënteer me op dit startburo, en het moet gezegd, nauwelijks vragen, alles staat duidelijk met bordjes en mededelingen vermeld.   Ziet er klasse uit.   Ik verlaat het terrein via een oude weg die toen der tijd nog om de toen militaire basis leidde, achter alle industrie en kantoorcomplexen om, al meteen groenig.   Gaan aan begin van bebouwing van het airportbedrijf, brug van het Beatrixkanaal over om langs dit kanaal  een asfaltwegje voor fietsers te volgen.   Valt meteen op de hoogstaande wildgroei die er welig tiert van wilde bermplanten en bloemen in al haar soorten.   Het is erg afleidend, erg mooi.  Mijn parkoersbrief ziet er verzorgd uit.   Er komen erg laag metalen vogels in landingsprocedure over mijn hoofd scheren, maar dit voor even, en ik kom ras vanonder de landingsbaan uit.  Steek een binnenweg naar Oirschot over, om pad langs kanaal te vervolgen.   Zie op afstand iemand in de berm zitten met als ik naderbij kom ook een persoon lijkt te slapen in het gras.   Het waren wandelaars al erg vroeg op weg, maar niet bij deze tocht te behoren, informeer of alles goed is, maar de man in het gras behoeft geen hulp, en ik vervolg mijn weg.  Het blijft een weliswaar lang breed fietspad te volgen maar toch lommer en schaduwrijk.   Ik kom aan een rustpost van Molex met democratische prijzen aan dranken.  Vervolg na kort verblijf en kom aan afstandensplitsing.   Even industriegebied van Best door, een enorme parkeerplaats met een even grote supermarkt voorbij.   Passeer een T-vorm waar kanaal Beatrix in kanaal Wilhelmina uitmondt, ga dan voor een brug afslaan, een reeks kamperende truckers langs, en gaat de weg over in een zandweg mixed grind -zand.   Ik mag heidegebied in en met het vooruit lezen van mijn beschrijving verstap ik me bijna in een kuil op dit pad.   Kan het nog tijdig corrigeren.  Ik ben weer op oefenterrein van de jongens van 'slands laatste hoop, het gebied van vorige week nog.  Het is genieten hier, de rust, de vogels, los zand maar redelijk te belopen.  Wel is het wat schaars bepijld, { wel genummerd}, en dit zal onderweg menigmaal me overkomen.   Dwaal door hei en bos afwisselend.  Tik even de snelweg aan met truckstop, en opnieuw de rust in.   Geraak vervolgens aan een asfaltweg weer en langs het kanaal, opnieuw lommerrijk.    Plots betrekt het hemelzwerk en het begint  ferm te regenen en te waaien, de lucht ziet  donkergrijs, oei , als dat maar niet de ouverture  voor de rest van de dag wordt!?    Loop onder hoge oude bomenrijen die de val der nattigheid enigzins temperen.   Op een eenzame lange doorgaande weg, met enerzijds bossen aller soort bomen anderzijds de groene boorden van het kanaal.  Bermbegroeiïng in weelderigheid.  Ik mag er eindelijk van de kanaalweg af, het landelijke in, wat woninkjes en even overweeg ik daar te gaan schuilen. Ga voorbij een asperge en aardbeienteler waar wat auto's van bezoekers staan, in goeden doen zo te zien.  En ziet!  De regengoden kennen clementie, er komt zowaar blauw aan de einder.   Kom vlak aan Oirschot een doorgaand wegje op, klim naar een viaduct over de A58, daal weer tussen de stromende wateren van de bui, en mag onderaan weer een bosweg in, langsheen een motorcrossterrein, in ruste, vervolg een bospad.  Kom in weidegebied terecht en op een splitsing staat weer een wagenrustpost der club, om ons te verkoelen en te versnaperen, opnieuw mooie zachte prijzen.  Ook hier verblijf ik niet lang, volg een brede zand/grind landweg tussen bomen en kom uit op de A58 en ga deze even langs tegen het voortrazend blikwerk in.  Links van me onafzienbare aspergevelden met wit sterk reflecterend dekzeil  zo ver het oog reikt en het verblind me door de kleur haast, de wind blijkt toegenomen, en schaduwen van wolken rollen door het landschap en over het parkoers.   Toch, de zon schijnt al volop, dus en geeft de loper moed.  Slaan haaks een wegje in omzoomd met maïs en aardappel en bietenvelden,  met eik en accacia's recht op een bosgebied af.  Ga langs coniferenplantages en piepervelden.  Weilandgebied met slingerend beekje.  Het wordt nu ploeteren door een kuilig padennetwerk, waar het vol kuilen ligt van motorcrossers.   De botten en spieren kraken, en ik ben op mijn hoede waar ik m'n stappen zet.  Het gaat constant op en af.  Ik ben in de Oirschotse hei en bossen beland.  De 40 k.m. -routelopers hebben zich bij ons gevoegd, inmiddels.  Ik ruik het groen na de wassing door de regen daarstraks en het dampt wat.  Bemerk op afstand een militair object met generator, zo ik hoor, maar sla eerder af.   Weer een kuilenpad in wat uitkomt op een laat ik noemen tankbaan, maar voor even dan.   Na enig boswerk een poos, kom ik aan een fietswegje en meteen ook wijde blik op verten en weilanden met hele kuddes koeien.   Ze komen nieuwsgierig naar het weilanddraad, maar blijven wat argwanend toch op afstand als ik ze benader.   Weer allerlei verbouw van gewas in velden langs ja hoor, maïs overheerst,  en ook wat schaarse bewoning.  Enige quads jakkeren voorbij.   Een chaletpark in ruste zo lijkt, voorbij.    Een rustpost restaurant van vorige week nog, die het nu erg rustig heeft, laat ik links liggen de ervaringen van vorige week.   Aan de einder piekt de kerktoren van "Wentersel" zoals streekdialect  het noemt, ofwel Wintelré.   Het worden nu even lange saaie wegen wel rustig met verkeer, om het vliegveld heen, waar ik nu en dan stalen vogels het luchtruim zie kiezen.  Na een scherpe bocht aan de ingang van een crossterrein mogen we van de parkoersman nog een tamelijk rustig grindwegje nemen, en lopen tussen allerlei veldcrosswagens en motoren en quads gestald door.  Komen langs een grote plas waar snelle boten  racen.   Weer een zand/grindwegje in, een traliehek door, om de plas en dan geraak ik tussen afzettingen van het crossterrein en de rijschool van defensie in, van Kamp Oirschot.  Opvallend en ergerlijk is de rommel die er langs de oevers van het meer door dagrecreanten/ pick-nickers, is achtergelaten.   Het intermezzo  van het ommetje geraak ik opnieuw op de lange verlaten weg van hierstraks  , en draai verderop de Spottersweg in.   Als altijd een erg drukke plek van vliegtuig-enthousiasten, en dagjeskampeerders.  Vliegtuignotities, scanners en fototoestelwerk van het grote en duurdere soort bij de hand.   Kijk ook in verlengde van de landings en startbaan waar ik tegelijk het aankomen en vertrekken  van de grote vogels aanschouw.  Het blijft boeien.  Ik stiefel verder over het pad.  Kruis bij de brug van eerder vanmorgen de weg een lommerrijk smal fietswegje in, langs het B-kanaal, tot aan viaduct van een toegangsweg o.a. vliegveld , rechtsaf langs de weg fietspad op.   Om zigzag rand industrieterrein op te gaan recht op de finish af.  De wandelaar wordt met alle egards behandeld en de afmelding verloopt vlotjes, en wordt ik meteen op de foto's gemaakt vanmorgen  gewezen.  Ze liggen gespreid op tafels.  Het duurt niet lang en ik pik 'm eruit.  Wat kost ie?   "Gratis meneer".   Das toch mooi!?  Ik kijk even nog rond om dan nog even de overigens smaakvolle doch sobere maar goedvoorziene bedrijfskantine in te gaan ter afsluiting, nog nakaartend met medewandelaars.   De tocht stak organisatorisch, goed verzorgd in elkaar.   Enkel:  Wat meer gepijld is gewenst, en wat meer smalle paadjeswerk ook. Het gebied leent er zich uitstekend voor.  Ik besluit hierna, om nog even op het bezoekers-dakterras van het naburige  vliegveld,  het gaan en komen en afhandelen van reizigers en vliegtuigen te bewonderen.  Noem het een klein Schipholletje, maar even zo goed druk en bedrijvig, er is erg veel te zien.  Ontmoet nog een oud-collega, ook bezoeker met gade.   Nee Peet,  incognito is er niet bij, ook hier niet.  Een unieke tramachtige pendelstadsbus brengt me later weer naar het centrum van Eindhoven.   Een bredere bus wel te verstaan.  Volgend weekend  ga ik op de min of meer devote toer.  Twee dagen v.v. totaal  82 k.m.  Handel -Valkenswaard.   Er komen maar dik 2000 deelnemers op af..... De week erna staat  Lieshout op programma.  Dan is het nog even bezien, en in die maand is de grote Int. 4 daagse van Nijmegen.   Maar 46.000 inschrijvers nu, uit dik 70 landen.   Ik hou u op de hoogte.  Houdoe! 

Peter Heesakkers

15-06-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Onze Koninklijke luchtmacht, die een wandeltocht organiseert.  Het sprak me meteen aan, dit moet wel goed zijn, bedacht ik.  Even is de overweging om met de fiets te gaan naar de startplaats.   Maar ik beslis toch de vroege bus te nemen.   Ik stap in de bus..., zie een bekend gezicht van de chauffeur.   En jawel,  het is dezelfde man die me enige weken geleden ook bediende, op m'n tocht naar Someren.    Ik zet me vooraan in de bus om in het zicht van de man te blijven, en zo keuvelen we wat af.   Het wordt een lange rit deze vroege busdienst, het is nu eenmaal zo, ik krijg de noordelijke helft van de stad te zien en maken een beste bocht door Best, om dan pas af te stevenen op de kazernepoort, van 'slands grootste kazerne.    Midden in een uitgestrekt heide heide en bosgebied, waar defensie ook nog hun oefeningen houdt, dus ik mag er zonder meer een prachtparkoers uit verwachten, een omgeving die er zich absoluut  voor leent.  Daar  tegenover bevind zich de horeca, een voormalig opvangcentrum voor jongens in 'skonings wapenrok, militairen dus, na hun diensttijd, van de dag dan.  Het is er niet druk, al hangt er een en ander al rond.  Ik ga gezien de tijd snel op weg.  Een Lommelse loper komt kennelijk, niet best gehumeurd binnenstappen , terug van zijn eerste ronde,  en gaat meteen weer op weg.  Later zal ik begrijpen waarom.....Ga direct een tweezijdig fietspad op, langsheen de autoweg,  om na +/- 1200 m.  een zandweg in te gaan. Hier ontbreekt een pijl, en op de gok ga ik een erg brede rulle zandbaan op waar rupsvoertuigen hun ploegend werk doen.  De route is soms wat zuinig gepijld. Even zoeken welk pad en welke draai dan te nemen.  Het blijft voortdurend het beste van  de brede zandbaan, {"tankbaan" in de volksmond},  zoeken.  Het is eigenlijk een bosstrook die de autoweg van ons scheidt, en dik k.m.'s te gaan is.   Het loopt niet prettig.   Het is opletten dat je niet zwikt met je voeten in het rulle zand.   Na de lange baan steken we terug door de bosstrook om de baan over te steken en een poos langs de baan andere zijde te vervolgen.  Voor een oprit naar een autowegviaduct, gaan we links in een brede zandweg in de schaduw, door bosgebied te gaan.  Het blijft lang bos, tot we een asfaltwegje oversteken.  Hier versmalt het pad, overwegend toch, gaan  het bos uit door hooi en weidevelden, en grazend vee, een hele poos onze weg vervolgen.  Hemelrijken geeft een naambordje aan.  Hier hoop ik toch niet op de verkeerde weg te zijn al om het aardse te verwisselen.   De defensiewandelclub houdt opvallend lange zandwegen aan, en ik krijg een onbehaaglijk gevoel.   Ook mijn routepapier geeft nogal eens aan dat  delen van de route, wegen en paden of zandwegen , kilometer en zelfs met een S op het eind, lang zijn.   Ik tel  21 regels...... Wel prettig is dat we veel in de schaduw lopen, want de zon doet zich voelen intussen, ondanks de noordelijke wind.  Die zorgt dat de dag later op temperatuur  komt.   Mijn dunne overjack moet uit.   Ik geraak aan een post, waar bronwater in wat kleine bekertjes geserveerd  wordt, door een paar engelen.   Drinken zijn we wel aan toe.  Er zullen  verder geen veldposten  zijn op de route vandaag. Merkwaardig... Ik had zeker {mogen}? , verwachten dat defensie zich hierin zou doen gelden.   Ik voel me bij die gedachte niet prettig.  Er volgt nu een zeker 4k.m. lang tweezijdig asfaltfietspad , die door bos gaat, nu en dan even een slinger maakt, en wat veldwerk presenteert.  De groei van de landbouwer zijn gewassen is echter nog minimaal, tot bijna niets, mede door de droogte.    Bieten, piepers, {aardappelen} dus en maïsvelden zijn des wandelaars deel. Nu en dan wordt ik ingehaald en volgt een kort gesprek.  Een asfaltweg biedt ons wijde blik over boerenlandschappen en verre bosranden.  Voortdurend komen van beide richtingen op dit lange tweezijdige te gebruiken fietspad hele pelotons, maar ook eenzame fietsfanaten en zomaar dagjes mensen voorbij .  Het is erg veel uitwijken en je de mindere erkennen bij soms maniakale rakkers.    Het is nog even opletten voor enorme hopen paardenmoppen , waar hele zwermen vliegen van af komen als een of andere wandelaar passeert.  Zomaar in de velden volgt een  rustpost bij een restaurant, met enorm buitenterras en grote vierhoekige parasols.    Ik moet dik een half uur op bediening wachten , die er trouwens wel met enige bedienden aanwezig is.  Maar toch vind ik het lang duren en daarom ontgaat de reden me.   Het zal later de enige echte rustplaats blijken te zijn.  Er hangt geen gezellige sfeer, en ik hoor gemopper bij de  clubpost, waar ik kort bij vertoef,  omtrent het parkoers, en verzorging onderweg die er eigenlijk niet is.  Ik tref hier o.a. een bestuurslid van de Valkenswaardse wandelclub, die zich aan m'n tafel zetten, zij zijn ook niet tevreden.    Er tekent zich een sfeer af die niet plezierig is.  Ik vervolg na lang genoeg op bediening wachten, maar vergeefs, mijn weg met hen.   Gelukkig heb ik in de zomermaanden mijn eigen noodrantsoen bij me.    Ik lees op mijn parkoersomschrijving, nog zeven regels te gaan..... Gaan een poos een asfaltwegje volgen , om dan af te draaien de heide in of op zogezegd.  Welnu, we zullen het geweten hebben.   De bepijling is erg schaars en we tijgeren door enorme zandvlakten, en over tankbanen, bijna onbegaanbaar, zo omwoeld door de mastodonten van onze defensie, de zware rupsvoertuigen en ander zwaar materiaal.   De stemming onder lopers slaat hier helemaal om.   Lacherig nog wordt her en der opgemerkt, dat het wel de tocht door een woestijn lijkt.   Maar toch we hebben er allemaal flink moeite mee.   We voelen ons soms commando's op veldoefening, maar ja militair of wandelschoeisel, is een enorm verschil toch.   Defensie is kennelijk vergeten, dat dit soort veldwerk niet iedereen voor in de wieg gelegd is.  De gewrichten hebben het zwaar te verduren hier, en een makker naast me die wonderwel na twee jaren  geleden met een hartprobleem hersteld is na door het oog van de naald gegaan te zijn toen,  best mee stapt, verontrust me toch wat... Het lijkt een militaire oefening, en we ploegen voort.   Even nog zie ik spookbeelden  voor me, wat er met de gemiddelde wandelaar mis kan gaan wanneer hier de zon zou branden met rondom de 30 graden b.v.  Op de wijdse zandvlakten in de brandende zon.  Gelukkig  biedt de wind nu soelaas, maar menigeen om me heen valt stil en wandelt geconcentreerd  door het decimeters dikke rulle zand van de tankbanen.  Helemaal uit hun pas.  Er wordt geslenterd, gezucht, geblazen, gekreund, gezwoegd.  Een flinke groep motorcrossers hebben geen meelij met ons en stuiven ons in gigantische stofwolken voorbij, voor hun is dit gebied een uitdaging.  Even mis ik mijn "hartmakker" en zijn vrouwtje, en stop ik en kijk  lang belangstellend om, eigenlijk een beetje bezorgd ben ik, ze lijken ver achter me.  Daar komen ze dan aangelopen.  Hij had zijn schoenen uitgedaan en het losse zand er uit gegoten.   Ik vrees voor mijn inhoud van schoen nu ook, want ik loop voelbaar vaster in mijn schoenen.  Het blijft wijde vlakten zand lopen al maar doorgaand.  Eindelijk vinden we aan een bosrand wat vastere grond, maar evengoed, tóch... We gaan  muren en bunkerachtige bouwsels voorbij, door finaal omwoelde grond.  Hier moeten wellicht z.g. tankslagen woeden in oefeningen dan.   We blijven defensiepijlen voor voertuigen volgen waarop onze [papieren] pijlen echter schaars bevestigd zijn.  Lopen maar achter onze voorgangers aan die van ver weg te zien zijn.   Want diverse keren misten we vandaag, alsook hier ter plekke nu vervolgpijlen, het was nogal eens natte vingerwerk om goed te gaan, het juiste pad of weg.   We mogen na lange tijd eindelijk de verharding van het asfalt kiezen van een paralel fietspad, van een doorgaande provinciale weg, een z.g. 60 k.m. weg,maar daar lijkt het verkeer zich niets gelegen aan te laten liggen.  Iedereen had terecht{?} , meer verwacht zeker qua verzorging van Defensie.   Maar we hebben wel veel natuur en bos gezien , maar te weinig doorgegaan, juist in dit uitgelezen mooi gebied met legio mogelijkheden.   Lange wegen en fietspaden vooral nu.   Ik hoor lopers smachten naar het einde.   In de finishzaal ontspint  zich met de burolisten een nu en dan heftige discussie, aan de afmeldtafel,  en leden van het organisatiecommitee.   De sfeer is verre van prettig.   Ook ik ventileer mijn mening, maar blijf rustig.  We hebben onderweg ook niemand van de organisatie gezien, al of niet belangstelling tonende.  Behalve de controleurs op de post.  Ik prijs me gelukkig als ik hoor , dat het op de andere lus ook niet zo fijn ervaren was, en ik zie er maar van af, om het extra langere afstand ommetje, er nog bij te doen.  Ik hoor en zie het ook gebeuren dat er mensen het inschrijfgeld terugeisen.   Een burolist trilt van de spanning, en heeft een rode kleur.  Nee, om langer te blijven in deze sfeer, lokt me geheel niet.  Voor €7.50 kun je een medaille bekomen, zonder, kost inschrijving €5 tenzij minus 50 ct. bondslidkorting.   Puur verdienen,  merkt een boze deelnemer op.  Vanmorgen dacht ik nog , {want ik schrok ook}, zal wel inclusief consumptie of 'S, onderweg zijn inbegrepen, tja dat verwacht je zeker van "defensie".   De sfeer is om te snijden door alle discussie, en daarin besluit ik niet na te blijven.   Is niet zo plezierig.   Wouter en z'n vrouw  waarmee ik de laatste k.m. meeliep, bieden me een lift naar huis aan.  Hij mag me een eind buiten mijn wijk al afzetten, en mijn Annemie is verrast, dat ik alweer zo vroeg thuis aankom.   De defensiewandelclub mag zich nog op haar voortbestaan beraden, en zal dus uit een heel ander vaatje moeten gaan tappen om hun voortbestaan nog veilig te stellen.  Eenmaal thuis, binnen trek ik mijn schoenen uit om me van een behoorlijke stoflaag te ontdoen.  Helaas beste lezer{s}, kan ik omtrent het parkoers en onderweg weinig melden,  wat ik graag met u wil delen.  Volgende week, wacht me  een andere wandeltocht, een traditie die al honderden jaren bestaat.  Ik bezie nog of ik hiervan en verslag schrijven  zal.  Anders, zeker tot volgend keer.      Houdoe!  Peter Heesakkers

09-06-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Voor de afwisseling kies ik vandaag voor de zaterdagse editie van deze tocht, immers de noordelijke route richting Gemert had ik al diverse malen mogen doen en kende ik nu langzamerhand wel.  De snelbus zet me af aan rand van het dorp, en dan weet ik , dat het nog een dikke twintig minuten gaans is naar de startplaats aan de Heereindsestraat de andere kant van het dorp, nu behorende sinds de fusie onder de gemeente Laarbeek.  Ik stap vanaf de halte stevig door, en kom aan de startplek C.R. De Zwaan, een vrij algemene naam voor de horeca alom te lande. Ook Leeuw of Gouden leeuw, trouwens.  Op het buitenterras is het inschrijfburo  voorzien.   Gezien de starttijd en het beetje achterstand op de voorgangers, ga ik al meteen in de hoeven.  We gaan langsheen een grote parkeerplaats van een naburig groot sportpark, en slaan een weggetje in, landelijk op Lieshout op aan, echter we mogen al een zandwegje in onder ruisende populieren door.   Ik geniet vooral van de veelzijdige bermflora.   Dit wegje wordt zandweg en we gaan langs een firma die duidelijk handelt in landbouwmachines, wegje wordt zandweg opnieuw en we komen aan de provinciale weg, waarlangs we even een fietspad volgen.   Gaan even later deze weg oversteken om de rust van landelijk gebied in te gaan.  Noordelijke koude wind heeft hier vrij spel, dus pas ik mijn kleding aan.   Ik kom voorbij een schilderachtig boerderijtje met waterput in voortuin en bakhuisje, wat paarden in de wei en een komposthoop waar flinke paddestoelen uit voortkomen in de lente nota bene{!}    Een landweggetje stuurt me door velden  en ik bemerk veel weidevogels.   De rest van deze tocht eveneens.  Na een hooiveld volgt een pad met veel oude spar en beuk en stuit op het kanaal, het Wilhelminakanaal, waarlangs we even benen, om verderop een bailey-brug over te gaan, terug langs dit kanaal het fietspad op.   Kom voorbij een groepje Polen die gezellig aan het 't bewerken veld, zitten te babbelen.   Zandwegjes brengen me over en langs een doorgaande weg.   Ik ga even aan de kant voor een wat grote groep dravende joggers, ga langs wijdse velden waar een landbouwer met zijn tractor rondjes draait.  Een vredige schaapskudde in het veld, en het gaat even de bossen in.  {tussen Stiphout en Lieshout}.   Een gehucht door en in de verte steken twee kerktorens  fier hun toppen in het landschap.   Stiphout, herken ik.  Onder aan de oude toren buiten het dorp in het landschap is de rustpost voorzien.   Gezellig druk, en zitplaatsen zijn bezet.  Ik besluit hier de middenlange afstand op te gaan, en dit besluit zal een goede zijn, zo blijkt later.   Loop het wijdse landschap uit, een grindwegje langs een sloot en hoge haag onderlangs, stuurt me door een villawijkje van voornoemd dorp { gem. Helmond intussen}.    Een  klinkerwegje en langs een enorme tuinderij, brengt me de Stiphoutse bossen in, mooi gevarieerd bos met spar, den, beuk en andere soorten , prachtig gewoonweg.   Ook de varens en ander grondgroen, zijn  rijkelijk rondgestrooid.  Percelen jong berkengroen steken af tegen andere kleuren groen, gaan halfweg om een vennetje met aldoor kwakend kikkervolk, en op de achtergrond de zingende vogels allerlei soort, het is genieten.  De vogels zijn na de winter, uit de bebouwing  de natuur ingetrokken, en zingen er hun mooiste lied. Een prachtig lenteconcert.   Weer verderop een ven, waar ik vlasachtige planten zie aan de oevers, en na weer wat paden opnieuw een ven, waar moe eend haar kroost stuurt en bewaakt.  Kennelijk op commando gaan ze het water in en verdwijnen alras in het riet.   Mooi schouwspel.  We krijgen nu een route zeg maar randje bos en draaien rondom een wijds heideveld enerzijds, met schitterend zicht op de wijdse heide en plassen.   Na zo'n drie kwart om deze hei gedraaid te hebben  mogen we weer de oneindig lijkende bossen in.   Weer een vennetje met kikkergeluiden en opnieuw  een moedereend met kroost nog kleinere pluizenbolletjes dan de vorige, ze passen in je handpalm.  Trek heel wat padenwerk door hier en het is overweldigend mooi, en de rust is weldadig.   Ga dan een echt  metershoog heggenpad in dat door overgroeiïng steeds donkerder wordt, met nu en dan wakende honden, gelukkig achter de hekken.  Kom weer op een klinkerweg en bemerk dat ik nu tegengestelde richting loop door een villawijkje.   Geeneind, zegt een straatnaambord, en ik geloof het maar.   Ga van de vorige route af en bewonder een mooie langgevelboerderij en vergis me prompt in de afslag een grassig veldpaadje , wordt door achter mij komend damesgroepje attent gemaakt.    Door het veld gaat het weer op de rustpost bij de eeuwenoude alleenstaande toren op aan.  Het is er goed verwijlen, veel consumpties zijn gratis verkrijgbaar, evenals de vorige keer op deze post.  Na deze post vervolg ik een tweesporig pad, door de wijdse velden, weer in een killige wind.   Pas bemest land doet me de neusgaten sluiten, maar het duurt maar even.  Ik passeer een enorme boerderij of manège-achtig bouwsel,  vrij nieuw en zeer uitgebreid, een kapitaal pand.   Een eikenweg 60 k.m. wegje, {toch moet ik nogal eens de bermen in}, stuurt me langs een paar middeleeuwse huizen , en aan de overzijde een schilderachtig kasteel Croy genaamd, het brengt me tot mijmeren naar de middeleeuwen, met grachten erom heen.  Ga langs de toegangsbrug van dit kasteel.  Beekje de Goorloop over en dan groepje huizen buurtschap Croy langs en bij een schuilhut een smal wat slordig aangelegd betonpad slingerend, door velden, met enkele poortjes en klaphekjes recht op bebouwing aan wat Aarle Rixtel blijkt te zijn, bekend om haar klokkengieterijen.   Toch stuurt de parkoersman ons randje dorp zorgvuldig bebouwing mijdende.  Ik hoor een harmonie, spelen , maar even later bemerk ik dat het een hoempa-orkest moet zijn, mogelijk op repetitie denk ik nog.  Ik geraak aan de volgende rustpost, en daar zit dit orkest op een podium genaamd, De Zwarte fanfare, vreemde naam eigenlijk maar zal ergens aan ontleent zijn.  Ik blijf hier erg kort en ga verder, randje dorp en langs een dierenparkje met vooral herten, en gevleugelde en  andere dieren gebroederlijk door elkaar.  Ik zie mierenkolonies uit de stoepen komen.   Even buiten Aarle Rixtel kom ik langs een volkstuincomplex , waarna we een gebied het Aarlese beekdal in mogen, een ruig gebied en volgen een poos een houtsnipperspad dat doorheen dit gebied slingert.  Een vijver langs, een loopplank over en nog een brugje,  aldoor een hoog en smal graspad volgend, ga langs een kanaal een ouderwetse ophaalbrug over, een stukje industriegebied met op een achterterrein een heuse cockpit van een passagiersvliegtuig.  Volg ik nu een brede zandweg met enerzijds wijde blik op Beek, van Donk, de eeuwenoude toren in de steigers, vanwege restauratie, anderzijds weilanden met grazend vee als ook paarden en zelfs een kolonie pony's.  Even verderop gehooid land.   Ik kruis de provinciale weg, raak even de bebouwing van een nieuwe wijk.   Een groep damherten volgt me belangstellend.  Gaan nog langs een volkstuin, de wijk weer uit en draaien een vernuftige ronde om de wijk heen.  Gaan door een landschap waar van alle planten en bloemen de boterbloem overheerst.  Plant en bloem zijn rijkelijk rondgestrooid, in alle soorten en maten, en kleuren.   Ga over erg smalle paadjes met begroeiïng allerlei telkens onderbroken met vlonderpaden, twee meter breed, werkelijk schitterend.   Ook distels zijn rijkelijk aanwezig en ik denk aan de korte broekenlopers, die het hier wat moeilijk zullen krijgen.   Het zijn erg  grillig slingerende paden, en absoluut mooi.  Even nog de open ruimte in gaat het over een doorgaand wegje het ruige oude tot park omgebouwd "bos" in.  De toegangsweg heet IJsvogel genoemd naar een prachtig erg zeldzaam vogeltje.  Een byzonder mooie finale toch van deze tocht.  Mag nog een verhard weidepaadje lopen langs een wei met vredig grazende schapen, waarlangs jonge knotwilgen, een brugje over, waar je kunt kiezen of langs de Goorloop naar het einde,  met smal graspad, of even later langs de parkeerplaats van deze tocht,  het weggetje op langs het plaatselijk sportpark, naar een driesprong, waar de finish wacht.   Ik mag na afmelding kiezen, tussen een drinkwaterzak, een boodschappentas, of een cap.  De laatste kies ik tegen zonnige en warme wandeltochten.   Resumerend over de tocht vandaag.   Een absoluut schitterende tocht veel afwisseling, en vooral het extra ommetje van de 30 k.m. , de extra 10 k.m. door de  bossen tussen Nuenen Lieshout en Stiphout was byzonder mooi!  Dat gebied heeft of hebben de parkoersbouwers ten volle uitgebuit, werkelijk fenomenabel!   Had dit zonder meer niet willen missen.  Heb vooral hiervan heel erg genoten.  Vind ik niet alleen, andere lopers onderweg, waren vol lof.   Het was een zorgvuldig en zonder meer uitgekozen route, met veel afwisseling,  ik zou hier nog lang en meer over kunnen schrijven,  maar dan krijgt u bij het lezen wel een houten achterwerk.   Ik en zeker ook de anderen waren of zijn dik tevreden.  Ik, en we hopen, dat we nog lang van de omgeving middels deze vereniging mogen en kunnen genieten, ik kom er zeker graag terug.  De organisatie zowel als de parkoers-architecten hebben een dikke pluim of medaille verdiend.  Ze hebben vast met toewijding deze route uitgezocht, prachtig in een woord jongens!  De bepijling was ook absoluut áf, duidelijk , en plenty aanwezig, ook de splitsingen afstanden.  De eigen welvoorziene verzorgingsposten.   Deze club heeft op wandelgebied een mooie toekomst voor zich.  Ik heb in elk geval een prachtige dag genoten.  Het is een gebied met enorm veel mogelijkheden.  Mijn byzondere dank aan vereniging, en medewerkers.   Aan u lezers:  Houdoe, tot volgend keer.

Peter  Heesakkers

01-06-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik hoor nog laat in de nacht de regen kletteren.  Heb er een hard hoofd in wat de dag hieraan volgend brengen zal.   Als de wekker zoemt, sta ik ras naast mijn legerstede, en kijk hoopvol  door het raam.  Het ziet er vochtig uit maar de regen lijkt gestopt, de lucht is wel grijs, zwaar en erg donker. Ik overleg wat te doen.  Zal maar niet de hele etappe  van Eindhoven naar Luyksgestel gaan doen.  Besluit met de lijnbus naar Waalre af te reizen en daar op  de route te gaan, neem extra regenkleding mee, in de rugzak, en de paraplu.   Meestal valt het dan met de regen mee of blijft het zelfs nog al eens weg, maar ik riskeer het maar niet, gezien de situatie van nu.   In Waalre stap ik dus de bus uit en weet dan dat ik nog een dikke drie k.m. te gaan heb naar het verkorte deel van de etappe.  Je kan deze route n.l. tot ook in Riethoven instappen.  Ik kom aan café De Volmolen aan , daar bij een van de vele watermolens die de Dommelrivier in deze provincieregio  waar deze doorstroomt , rijk is.   Het is er erg rustig, maar auto's erom heen geparkeerd  vertellen me dat er al onderweg zijn.   Toch zal het weer zijn stempel gaan drukken op de opkomst zo blijkt.  Ik laat de route dus vanaf Eindhoven voor wat ze is, en stap hier in de verdergaande route.   Ik ga na inschrijving naar buiten en draai achterom  de bijhorende camping op.  Het is er erg stil, nog uitslapers, of toch thuisgebleven gasten.   Ik ga langs de campinglaantjes, met caravans, en dan volgt een hekje waardoor we ons moeten slingeren, meteen tegenstrooms de rivier Dommel, en ook meteen  beland ik  op een drassig smal paadje, die slingert door een uitgebreid broekgebied. Her en der liggen planken om een drogere doortocht te verzekeren.   Wordt er wel direct verwelkomt door allerlei vogelengezang  en gepiep, zo mooi.  Heel spaarzaam komen nog lopers achter me aan.   Het is her en der oppassen met de drassigheid, maar moet tegelijk zeggen, absoluut mooie opening van deze tocht.   Ik tref ook diverse lange afstands routemarkeringen allerlei afstanden en naam en aard.  Het is duidelijk een zeer gewild gebied hier.   En dat blijkt mij ook.   Het blijven modderige graspaadjes en ik hoor ook de koekoeken roepen, naast ander gevolgelte,  ga voorbij diverse hagen en maisveldjes tussen de bossages in.  Draai achter een groensingel door en zie door de takken een weide met een zee van boterbloemen.  De toon van de tocht vandaag is zonder meer gezet.   Voel me helemaal in mijn element meteen al.   Steek een asfaltweggetje over om tijdlang tussen wijdse velden en maisakkers te gaan omzoomd met eikenlanen.   De koeien volop in de weiden. Voel nu wel de kille wind en rijg mijn dunne regenjack even dicht.   Passeer al gehooide landen , en wijdse akkers bieten en mais vooral.   Mijn parkoers-omschrijving is erg gedetailleerd, en stuurt me nu talloze bospaden door en de hele route vandaag zal telkens onderbroken gaan worden met akkers velden en weiden tussen de immense bospartijen.   Absolutely, faboulous mooi!   Zelfs zonder de uitgebreide parkoersomschrijving vind ik moeiteloos mijn weg door de bush, feilloos uitgepijld is ie.   De vogels zetten hun  lenteconcert door.   Het klinkt fantastisch mooi, verder puur stilte om me heen zij het dat er sporadisch toch een wandelaar me inhaalt, en we even wat woordjes wisselen. Elke loper is het eens, het is prachtig de route , en uitgekiend.   De wind ruist door de bomen, maar we lopen meest beschut er tegen , omzeilen  voortdurend plassen op de paden, maar het blijft boeien.   De bikers blijven goeddeels weg vandaag op de paden.  Gaan een sparrenbos door en bewonder wat verderop muren van bloeiende  en dichte  hoge rododendrons. adembenemend mooi.   Er is wat bewoning gekomen tussen de bomen te zien, bungalows en villa's.   Gaan de onmetelijk lijkende bossen weer uit door velden met opnieuw opkomend mais, en zien de contouren van het dorp Riethoven opdoemen.   Passeren dorpsgrens bebouwing en wordt gestuurd door geminimaliserde  beukenheggen rijen, weerszijden de paden waarachter de tuinen van woningen hun achterom .   Ondanks bewoning is het er zo stil dat het lijkt op een uitgaansverbod.   Gaan dan naar de dorpskern en in tegenstelling tot vorige van deze tochten mogen we pauzeren, aan de eigen club z'n wagenrust.   Goed voorzien , en tegen een paar euro's extra inschrijfgeld, mogen we ons gratis zogezegd voorzien van allerlei eet en drinkgerei.   Een verzorging waar je niets tekort hoeft te komen, in een woord geweldig!   Flesjes drank om mee te nemen en flesjes  bronwater, vraagt men dan wel een kleine bijdrage.   Aan zitjes en afdak van tentzeil is gedacht, zonder meer áf.   Noodt tot lang zitten maar de rest der tocht wacht.   Voort gaat het weer klein dorp uit langs een drooggevallen waterstroom met anders als een glasplaat helder water van een waterzuiveringsstation.   Even klinkerweggetje wat overgaat in asfalt en dan mogen we weer afslaan de mooie Kempense natuur in.   Kunnen opnieuw een modderbad omzeilen.   De grond verwerkt alom onderweg nog het water dat gevallen is voorbije nacht. Midden op een brede zandweg worden we het bos als alternatieve route  gestuurd waar het  pad of zandweg ondergedompeld  is met regenwater.   Enkele tientallen meters maar.   Gaan dan langs een bomen en plantenkwekerij, met ook coniferenboompjes en buxus.   Gerst en zowaar korenvelden die al naar mijn gevoel hoog staan.   Gaan door bossen met rijk varens voorzien,  Aardappelvelden .  Gehooide grasvelden, blokken een veld hoog gras driekwart rond.   Nu en dan zijn de bospercelen open met velden  afgewisseld, om de boer zijn werk te laten doen.    Bloeiende  moerbeibomen en bremstruiken het is allemaal te bewonderen.   De eerst wijfelende lente lijkt door te zetten in al zijn glorie.    We komen aan een smalle asfaltweg waar het wemelt plots van wielerfanaten in sportieve kledij, en snelle fietsen, de streekkrant, die dit organiseert,  heeft er zijn route door dit gebied lopen.   Gaan verderop een halve slag rotonde om van een drukkere doorgaande verbindingsweg, en blijven aan een betonpaadje fietsers ons tegemoet zien komen,  kiezen ervoor daarom om langs dit pad te gaan waar het best lopen is.   Loop dan een toch duidelijke pijl voorbij en ik niet alleen, moet voorgangers luid terugroepen.    We zijn meteen de fietsers kwijt.   Weer talloze bospaden,  aarden wallen gaand , opnieuw diverse keren onderbroken met prachtige bospercelen de ene groter dan de andere wisselen af. Daarmee ook de aldoor velden voor de boer zijn voorzienigheid  en heide en grasvelden, met soms vee.    Het parkoers blijft boeien zonder uitzondering.    Bij een camping moeten we een drukke weg oversteken.   En vort gaat het weer de onafzienbare bossen in.  De volgende rustpost  is voorzien aan de noordrand van Bergeyk, weer een post goed voorzien met alles erop en eraan, en vrij verkrijgbaar, de verzorging is  zonder meer uitstekend.    En veelzijdig voorzien.   Na deze post gaat het even de rand van de wijk door maar wordt alras het bos weer ingestuurd een smal vochtig pad in en rijk omsloten door moeder natuur, zien nog even een kastanje boom in bloei met rose kaarsjes en ruilen een visgraat klinkerwegje voor het vrije groen in.  Gaan  pas veel later het bos weer uit en zijn we in een klein dorpke aanbeland een vrij nieuw wijkje door zig-zag om een brede zandweg met langs liggend asfaltpaadje te gaan.   Ik kies voor zand.   Kom aan hoofdweg Luyksgestel - Bergeyk en volgen een poos een fietspad daarlangs om wat  verder een grasweg de  wijdse velden in te stappen, op afstand zien we een klein bosperceel waar het wemelt van de kraaien, een kraaien kolonie dus, en de herrie is dan ook navenant.  Met in de verte de oude kerktoren van het einddoel van deze tocht.   De contouren van het einddorp tekenen zich steeds meer af. Gaan aan einde van voornoemde graspad een asfaltweg op en wandelaars om me heen draven nu door.   Het paard ruikt het hooi en de stal zullen we maar zeggen.    Komen nog langs een wegafzetting met enorm veel geparkeerd  blik tot in de verre omgeving , maar wat er zich nu echt afspeelt krijg ik geen hoogte van.   Lopen dan het dorp in, en  in rechte lijn stevenen we op de dorpskern af.  Ik weet nu waar de finish zijn zal.  Had je gedacht ja.  Op die plek die we al jaren kennen en waar altijd de finish was bij een cultureel centrum verrijst nu in aanbouw dus een erg groot complex met opnieuw een centrum en activiteiten gebouw met lagere scholen en wat dies meer zij.   Heb de pijlen genegeerd, maar we blijken nu een eindweegs de dorpsstraat af te moeten gaan om geheel verscholen een tijdelijk onderkomen binnen te gaan.   Resumerend, en daar was elkeen het eens met elkaar; een fenomenaal  prachtige natuurtocht, dwars door het Kempenland gaand, met  uitnemende verzorgingsposten onderweg.  Absoluut voor herhaling vatbaar, een zonder meer parkoers om van te smullen.  Die er niet waren of door weersomstandigheden afzagen te komen, hebben een sublieme natuurtocht gemist.  Helemaal echt Brabant in al haar schoonheid.   En die paraplu?   Die had ik thuis kunnen laten!.... Wel had naar later informatie het oostelijk van onze route, in Limburg,  nog uren 'sochtends nageregend, en kennelijk velen doen besluiten , thuis te blijven.   Zij hadden fenomenaal misgegokt.   Veel deelnemers moesten met de bus terug naar Eindhoven , omdat ze daar hun auto geparkeerd hadden,  { anderen hadden hun auto hier in het dorp geparkeerd en waren 'sochtends met een touringcar naar Eindhoven gegaan , om van daar uit terug te lopen } ,  dus de  busmij. had er ook weer een goeie aan.  Ik en zeker ook de anderen, kijken terug op een fantastische wandeling, waar elke rechtgeaarde natuurliefhebber van kan smullen.  Het was genieten met de dikke hoofdletter G.    Gegroet, tot volgend keer.  Op z'n Brabants; Houdoe!    Peter Heesakkers.

26-05-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De naam Hermode is ontleent aan de Griekse oudheid, en betekent,"Snelle bode".   Ik had er even een hard hoofd in omtrent de vooral tijdige bereikbaarheid, want zopas kwam ik bij het uitzoeken op mijn peceke, van mijn reisweg erachter dat de bus een heel eind om moest rijden vanwege wegwerken tussen Someren en Lierop.  Maar achteraf bezien, kon het niet mooier, de bus kwam exact langs de startplaats, net na de omlegging,  en de chauffeur dropte me bereidwillig vlak aan de ingang van de oprijlaan van de blokhut, waar de startplaats voorzien was.  Qua weer bofte ik niet, het was na opstaan vanmorgen al een getreuzel wat doe ik aan, want het moet gezegd, volgens het weerkundig instituut is het tot nu de koudste lente sinds veertig jaar.  De voorspelde regenbuien in ons deel van het land, dus vooraf de buienradar geraadpleegd, en vervolgens de regenkledij en plu maar bijgestoken.  Met de hoop op weg gaand, dat het wel mee zal vallen.  En m'n verkoudheid wil ook van geen wijken weten, en zo dus besliste ik op het allerlaatste moment aan de inschrijftafel maar een 20 k.m. route te doen.  Of ik had in de achtervolging moeten gaan na de laatste starters op een langere afstand, in voorlopige eenzaamheid. En daar voelde ik niets voor.   Rina, ervaren wandelaarster, gepokt en gemazeld in de wandelwereld zal tijdelijk me vergezellen.   Ze hersteld nog van knieproblemen, en kiest voor korter vandaag.   We stiefelen de oprijlaan terug af naar de uitgang, steken de rotonde over om even een fietspad te volgen richting Lierop.   Mogen vervolgens een zijweggetje in met vooral rijkbegroeide fluitekruid  in de bermen, en we worden vergast op allerlei vogelgeluiden.   Blaffende erfbewakers, maar ach blaffende honden bijten niet, zolang ze blijven blaffen tenminste....  Later in een bocht splitsing afstanden, moet ik beslissen korter te gaan dan eerder voornemens, { geen 30 k.m.}, en wordt een eindweegs verder de asfaltweg een brede zandweg, langs nog kale akkers en struikgroei in de bermen, waaronder ontluikend her en der al brem.  De mais komt al aarzelend uit de akkergrond gepiept.  We passeren een hout-stammen boomstapel welke heerlijk geurt.   Gaan na wat geslinger door nog open landschap en steken de doorgaande provinciale weg over, welke even een klinkerwegje wordt. Hier heb ik het genoegen een ruim 80 jarige kranige medevoetganger te treffen,  Sjef, die er een behoorlijk gangetje met zijn vrouwelijke metgezel Marianne, voortstapt. Ik groet 'm nederig en met respect.  Even een praatje met deze actieveling over koetjes en kalfjes, maar op d'n duur laat hij me toch zijn hakken zien.  Knap hoor.  Het klinkerwegje gaat over in brede zand/grindweg.   We passeren een gloedje nieuw paviljoen welke behoort bij een enorm golfterrein in aanleg.   Gaan over weer naar een asfaltwegje welke ons stuurt door landschappen.  In een bocht bij een nieuwe geheel hout opgetrokken villa in Amerikaanse stijl gaan het even hierna over in een zandweg of pad  en vervolgt de route tussen enerzijds landerijen en akkers en weiden anderzijds bos.   En hier waren we ook voor gekomen.  De naam van deze tocht "Bossentocht" dwalen we en poos.  Even  nog vraagtekens bij zowel omschrijving als bepijling, die even in gebreke blijft, of heeft hier iemand aan de bepijling gezeten?  We zullen het niet meer weten , maar na enig ronddolen en gezoek, ontdek ik , dat het weer goed komt als ik weer een genummerde pijl ontwaar.  Geraak aan rand heide en bos even de open ruimte in, waar een dagjesman me vraagt vanwaar de tocht uit gaat , wat ik loop enz.  Bij de naam Hermode, staat hij op verkeerd been en denkt dat het van een Somerense modezaak uit georganiseerd wordt.  Hi-hi.  Mijn lachspieren komen in beweging.  Rina is ondertussen al op korter afgegaan van mijn route, en ik vervolg met Sjef en Marianne.  We dolen door een schitterend allerlei kleuren jong groen bodembedekt  groen tussen oudere bomen meest den.   Stappen over wildroosters en bruggetjes.   Gaan nog langs een ven met uitkijkhut om dan een stuk gemarkeerde route Zomerven te volgen.   Al maar rechtdoorgaand komt plots een imkersverblijf in zicht, waar voor de wandelaar een terras onder afdak voorzien is, en een rijk voorzien buffet met warms en koud,  broodjes , soep en alzo meer.  Diverse drankjes zijn gratis zelfs.  Het wordt weer een plek vol ontmoetingen met ook bekenden.  Hier komen de langere afstanden ook en zelfs tweemaal voorbij.  Na wat langer verpozen stap ik weer tussen uit terug even en dan wegje asfalt op met veel dagjesmensen, en streekrecreanten.   Het was gaan druppelen en dit zag ik 'sochtends voor vertrek thuis al, het zou een gevecht op het randje van een regengebied worden die rakelings over de streek trok en Ned. Limburg en België urenlang zou bevloeien.  Liep een eindweegs verder dan ook onder randje van de bui uit, en kon mijn regenscherm al gauw in vouwen.  Langsheen de bosrand  gaat het een stuk LAW-route volgend de markeringen.  Dan een tweezijdig fietspad en dito weg oversteken Heeze-Someren om dan de Strabrechtse hei in te gaan, met klaphekken en graspaden.   Een eindweegs verder na wat paadjes volgt een lange knuppelbrug over moerasachtig gebied met aan weerszijden een uitdrogend merengebied.   Mooie vergezichten ook.  Verruil het aan einde houten pad, voor meer open dennenbos waarover ik over de paden slinger in volstrekte eenzaamheid en rust, alleen de vogeltjes allerlei begeleiden mijn tred, met hun gepiep en gezang, absoluut prachtig om te horen.   Stap enige malen door poortjes of hekwerken en over wildroosters, almaar slingerend door bos in allerlei samenstelingen  geboomte.  Volg nu de markeringen van de Bontvenroute een hele poos.  Kom door een open heideveldje met jeneverbesbomen en struiken.   Naar de wijdse open heide op aan en daarlangs flaneer ik dan weer een hele poos. Stilte alom.   Enorme vennen tot aan de einders.  Een en al rust.   Dan toch weer de bossen ingaan.  Krijg een poosje een mountain-bike pad te gaan.   Geen bikers tegenkomende trouwens.   Na opnieuw een rooster langsheen een hekwerk van een paar draden boven elkaar, geraak ik aan een verzorgingspost in het bos.   Daar kan ik me laten zakken op een heerlijke terras of tuinstoel, en geraak ik weer aan de klets met deze en gene al of niet bekende.  Opnieuw veel keus aan het buffet aan natjes en droogjes, gratis verkrijgbaar andere drankjes te betalen. Je komt hier vandaag voor erg weinig geld inschrijf totaal niets tekort. Het is absoluut toppie vandaag.   De club heeft nog feloranje pilonen op het asfaltweggetje in de bocht ervan geplaatst, als aanduiding dat zij er staan met hun kraam en wij er zitten.  Niettemin presteert het een voorbij komende auto om tegen een gelukkig plastic pilon aan te rijden.  Toch van honderden meters ver goed zichtbaar {!!}.  Waar blijft de rijvaardigheid bij sommigen, en de oplettendheid?  Na de rustpost steek ik het wegje over de bossen weer in , over een zacht paadje groenigheid en de weiden mooi verscholen tussen alle groenigheid van grassen en boomgroepen, een bosperceel, prachtig gebied zonder twijfel.   Kies verderop voor paralel een onder de dennen en sparrenbomen pad te gaan, i.p.v. asfaltweggetje, ik grap dat ik liever in de schaduw loop, die er vandaag overigens niet is.  Langsheen het hekwerk van een onmetelijk grote camping, die overigens karig bezet blijkt in dit lange weekend.  Wat een topweekend had moeten zijn.  Zou de crisis de schuld zijn?  Blijven maar gaan langs brede diepliggende sloten of vaarten in dit bos. Geraken dan eindelijk de bossen definitief uit zo blijkt en wisselen in voor een weggetje met verspreide boerderijtjes en huiskes.  Akkervelden en weiden onder de bomen die de wegjes omzomen.  Prachtig landelijk.   Kom dan aan de doorgaande weg Lierop-Someren uit een fietspad opgaand. Die weg is rustig nu vanwege wegwerken, enkel nu en dan een fietser passeert.   Steven recht op de rotonde aan nu in de weg die verderop kruist te weten Asten Someren Heeze. Passeer nog wat rustige gaande lopers die de pijp op lijken te hebben.   Steek de rotonde veilig en opmerkelijk rustig  omtrent verkeer, over, om na enige tientallen meters weer de toegangsweg in te draaien langsheen volkstuinderij   naar de finish in de blokhut.   Het is nu een stuk rustiger in tegenstelling tot vanmorgen toen het hier ramvol stond met auto's van deelnemers.  In de zaal is het na afmelding nog goed verpozen, met echte streekvaste wandelaars en oude getrouwen.  Nakeuvelen over een dijk van een mooie echte "bossentocht" .   Globaal te wandelen tussen Heeze Someren, Lierop.  Aan de inschrijftafel blijken de Limburgse deelnemers, wat even verderop zijn grenzen heeft,  in deze streek ver in de minderheid te zijn.   Wat kilometers verderop was het zowat de hele dag blijven regenen, terwijl wij meest toch droog gewandeld hebben {!}.   Zij werden wakker 'sochtends vroeg met regen en zijn maar niet van huis gegaan , kennelijk.  Toch was de organisatie dik tevreden met de opkomst.   Een zowel op papier {route-omschrijving} als uitstekend gepijlde routes.   En door werkelijk schitterende natuur.  Daar hebben dorp en club hun ligging mee.  Tine V. uit Helmond meld zich ook af, en van haar krijg ik later een lift naar  en tot op verzoek, Lierop.  Hier is de bus me net ontglipt en daar deze een uurs dienst rijd, { op zondagen},  ben ik een tijd veroordeeld  tot mijn paraplu in de zachtjes neerdruppelende regen.  De stad verderop , was vandaag zo goed als droog gebleven {!}.  Zo vertelde mijn Annemie me.  Ik kijk terug op een werkelijk schitterende natuurrijke wandeldag.  Tot volgend keer.  Houdoe.

Peter Heesakkers

20-05-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het wordt de jubileumtocht  ter gelegenheid van het 80 jarig bestaan van de Noord Brabantse Wandelsportbond, en de Voetjes krijgen de eer  toebedacht dit heuglijk feit met een wandeltocht te gedenken.  In de bus naar Valkenswaard kan ik maar drie wandelliefhebbers herkennen, waarvan een dame naar ik vermoed, de verst komende zal zijn, en wel uit het hoge noorden des lands, Groningen!  Aan  het marktplein bij aankomst uit de lijnbus is volgens program een pendelbus voorzien.  Er blijken misverstanden te zijn echter, en zo gebeurt het dat er een personenauto stopt aan de halte, waar ik Ad, een van de werkpaarden van de organiserende club herken, ingezet als pendelaar.  In no-time arriveren we aan  de startgelegenheid, en ik roep meteen al , Waauw!  Er is enorm veel personeel opgetrommeld, om de verwachte drukte in goede banen te geleiden, en parkeerruimte te regelen, en ik zie sowieso al een vijftal bussen uit buurland België.   Naar ik kan zien uit o.a. Schaffen, Kortessem, Eppegem.  Ad dropt ons tot bijna aan de ingang van een ruim voorziene fabriekshal, en opnieuw een waauw reactie van mij, als ik de hal binnenstap.  Ik loop de hal binnen en ontmoet al meteen bondsbestuurders en leden en bestuur van de Voetjes.  Een hartelijk welkom.  Weerszijden kraampjes voor inschrijvingen, reclames, hapjes en dranken. Ik feliciteer de voorzitter van de kringbond voor zijn wegens koninginnedag verkregen medaille in de orde van Oranje-Nassau, van hare majesteit behaagd, vanwege zijn werk voor de wandelbond.  Ik kijk m'n ogen uit in de hal.  Dit is het!  Wat een sfeer.  Er is een loopgang  gemaakt langsheen een enorm terras tussen twee grote bedrijfshal schuifdeuren.  En voel me net als andere deelnemers welkom.  Niets is nagelaten om het ze naar de zin te maken vandaag, en zelfs de lokale omroep heeft er z'n eigen studio ingericht.  Er klinkt muziek, geroezemoes van de drukt die duidelijk op gang komt, je zou er zomaar willen blijven, maar dat is toch niet echt mijn intentie vandaag.  Als bondslid mag je zonder betalen inschrijven, dan dient je lidpas getoond te worden, wel bekom je de startkaart.  Ik moet oppassen met de drukte en ontmoetingen anders kom ik niet tijdig op weg.  Ik bekom tevens een goed samengesteld boekwerkje met alle routes uitvoerig beschreven, en uitleg over historie  van het gebied waar we vandaag doorheen zullen gaan.  Het ziet er allemaal puik uit.  Buiten de fabriekspoort is het even opletten , want daar splitsen zich al meteen de diverse afstanden, de korte gaan de ringweg oversteken, ik moet  een pad achter de hal volgen.  En al direct een natuurlijk pad, die me leidt naar een natuurgebied die ons precies tussen twee  industriegebieden  in brengt.  Parkoersman laat ons vernuftig padenwerk volgen met genummerde pijlen, en langsheen een mooi ven.   Dan toucheren we even, wat bebouwing, na wat weiden met allerlei vee, moeten de zuidelijke ringweg oversteken, om door gehucht Zeelberg te gaan.   Het eerste deel was al een grandioze opening.   Wegje wordt fietspad en we draaien om een naar mijn gevoel kunstmatig aangelegd meertje, maar mooi, een beschaduwd paadje in.  Een uitkomst vandaag , want de zon doet extra haar best om  de tocht feestelijk te laten verlopen.  Het hemelzwerk is wolkenloos.  Krijg het al gauw warm en mijn dunne jack kan opgeborgen worden.  De route geleid ons onder V'waard door, via allerlei natuurpaadjes, waarin de omgeving ruim voorziet ook.  Kom aan de rotonde van de weg naar Hamont-Achel en Peer. Draai onder rotonde langs even fietspad op en dan weet ik dat de routeman ons even bij de neus neemt.  Ik herken het van een vorige tocht, hij laat ons door een diepe droge sloot gaan en dan een veldwegje op.  Met wat asfaltwegjes komen we langs de beroemde  Venbergse watermolen waar de Dommel zich onderdoor wurmt, en kajak en kanoliefhebbers aankomen of verzamelen.   Raak onderwijl telkens kort in  animerende gesprekken  met de vele Vlaamse  wandelaars.   Na weer een poos bospaden komen ons wandelaars tegemoet, ze blijken van de eerste rustpost te komen. Steken we de autoweg  Lommel-Hasselt over, en belanden bij de post.  Het is er gezellig levendig druk en ik schaar me aan een bank met Kortessemmers.   Heerlijk die Belgen om mee om te gaan, en raak ook in geanimeerd gesprek, in m'n eigen dialect zelfs.  Tref ik ook Jaap en Tilly die ik de rest van de tocht vergezellen zal.   We hebben immers een lange wandelgeschiedenis.   Hierna gaat het terug in de looprichting een poos om dan het natuurgebied Malpie in te gaan , een vennenrijk heide en bossen gebied.  Na toch boswerk, het alom uitbottende jonge lentegroen,  zien we plots de contouren van het dorp Borkel, en gaat het er recht op aan, maar ook even door.  De weg geleidt ons naar de rustpost aan de kantine van een sportpark, ook levendig druk.  Personeel werkt  als nijvere mieren.  Hier komen ook de eerste 40 lopers en  30 ons voegen.  Ik kom tot  de conclusie dat die afstanden me in tijdnood, en eenzaamheid zullen brengen en besluit er een dag uit van te maken  vanaf hier.   Niets moet, alles mag wordt het motto.  Ook hier verrassende ontmoetingen met bekenden uit wandelland. Andere wel l.a. lopers maken of hebben hun ronde of lus over Belgisch grondgebied, voor zich of achter de rug.   Een smal pad leidt ons van hier af langs de uit België komende Dommelrivier, en we gaan vernuftige padenwerk volgen door de natuur onderlangs Borkel en Schaft, steken die weg over die naar de Achelse kluis leidt, die ons door velden laat dwalen via allerlei kronkelpaden, akkers, velden, zicht op kleine bosperceeltjes, om een hele poos later de weg van Valkenswaard naar Peer over te steken , even fietspad langsheen gaand, steken we wat verderop deze weg over en betreden de Brugse heide doorheen een overdekt veldwegeltje, een groensingel, die ons brengt op een eveneens overdekt begroeid  voormalig tracé van de spoorlijn  Eindhoven-Valkenswaard-Achel- Neerpelt die hier liep tot begin zestiger jaren vorige eeuw.  Enerzijds velden van de boer anderzijds bossen.  Daar mogen we na een poos indraaien, en opnieuw belanden we bij een groot ven dat we linksom passeren en al haar schoonheid mogen bewonderen en alle rust.  Horen divers vogelgepiep.  Kikkergekwaak verwelkomt ons, en een schitterende waterspiegel worden we op getrakteerd.  Het concert van de lente.   De bepijling  begeleid ons voortreffelijk  mag gezegd.  Geraken toch weer na alle bospadenwerk op een visgraatachtig aangelegd klinkerwegje, die ons door mooie landschappen stuurt.   Komen langs een gehuchtje met schilderachtige huisjes en typische Brabantse oude langgevel boerderijen.   Parkoersman  loodst ons duidelijk weer ver onder de Valkenswaardse  bebouwing en industrie door, een beekje over, met oude stenen brug, opnieuw de bossen in en volgen tevens een tijdje de beek over een graswegje.   Hier stuitten Noud en ik ooit op een viertal everzwijnen eertijds.   Steken een plat houten bruggetje over.   Er volgen wat duinen,  en bospercelen waarachter ik weet, dat een scoutinghut zich daar bevindt, ook gediend hebbende diverse tochten als rustpost van deze club.   Mogen er ook voorlangs heen en dan komt onverwacht de Valkenswaardse  zuidelijke ringweg in beeld.   Die steken we over, en dan weten we aan de andere kant van de weg de fabriekshal weer als de finishplaats.  De reclamepanelen van het bedrijf pieken boven de boomtoppen uit.   De radiomensen van de gemeente zijn er nog en er zit een orkest levende muziek dus bij tijd en wijlen te maken.  Opnieuw volgt na afmelding het feest der ontmoetingen van natuurlijk ook bekenden, en verenigingsleden.  Het is er nog even oergezellig op het grote terras met kraampjes  allerlei en etens en drinkwaar omzoomd.  Voorzitter Joop, de bestuursleden, personeel en leden, hebben er duidelijk plezier in, ze stralen een enthousiasme uit.  Ook het bijna voltallig aanwezig zijnde provinciebestuur glundert.  This is IT!   Het contacten met lopers die arriveren en personeel loopt weer als vanouds, gemoedelijk en vrolijk, en allerlei verhalen en ervaringen gaan de tafels over.   Ondanks de "concurrentie"van de vieringen van de  Nationale bevrijdingsfeesten alom in het land met festivals e.d. , maar ook de vele wandeltochten , het drukke landelijke programma vandaag, heeft Voetje voor Voetje, ook wel "De Voetjes" kortweg genoemd, er een dijk van een tocht vandaag neergezet, in een niet aflatend enthousiasme en medewerking die deze club zo kenmerkt. Een club met een vriendengeest, en grootse inzet.  Ik wordt weer met de auto naar mijn vertrekpunt in het centrum van het dorp gebracht, ik betrapte me erop, n.l. dat ik een der laatsten de hal verliet....  Ik kijk terug op een geweldig geslaagde wandeldag, zeker een promotie voor de wandelsport, deze club, en voor de z.g. nieuwkomers.   Om zeker vaker terug te komen zeiden ze me.   En daar doe je het als vereniging ook voor.  Toch?   Valkenswaard:  Ingebed in een fantastisch mooie omgeving, zeker de moeite waard. Een van de Parels van Brabant. Een zeker tot ziens gewenst.

Houdoe beste lezers. Tot volgend keer.     Peter  Heesakkers

05-05-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De startplaats is voorzien in een instituut voor lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen.  Aan de Berkvenseweg. De zeer ruime en goed voorziene kantine en ontspanningszaal.   Aan de ingang van het wel erg grote terrein worden arriverende wandelaars  luidkeels begroet, en welkom geheten,door de daar verblijvende patiënten.  De weg naar de zaal keurig duidelijk bewegwijzerd.   Ik ben hier al veel vaker geweest, behalve de voorbije twee jaren , en verwacht eigenlijk veel van het parkoers terug te zien, ofwel, hetzelfde.  In de zaal tref ik diverse getrouwen uit mijn wandelgeschiedenis, en zelfs nog een hele groep die met de touringcar  vanuit Nijmegen is afgereisd naar hier, waaronder  de mij bekende Martien die ook op wandelsport-bestuurlijk vlak zijn sporen verdiend heeft.  Het worden korte gezellige woordenwisselingen , bij de evenzo verrassende ontmoetingen.   Ik schrijf in en bekom de route-omschrijving, en begeef me op weg.   De poort van het terrein uit een statige oude bomenlaan door, om eerder dan gedacht af te draaien.   Vanaf hier is de route drastisch veranderd.   Er volgt een asfaltfietspad geheel nieuw , naar vervolgens een tunnel, onder een nieuwe verbindingsweg door, met zoals blijkt nieuw industrieterrein, maar mag dan toch een eindweegs verder een pad inslaan , die mij stuurt door nieuw aangelegd natuurgebied met poelen en nieuwe aanplant van boompjes allerlei en spontaan groeiend wilde planten en bloemen  gaat het eenmanspadje op en af door een kunstmatig aangelegd dalletje meters hoog maar ook diep.   Al een mooi binnenkomertje, van deze tocht.   In de diepten is het nu en dan drassig, modderig, vreemd toch na zo'n lange droogteperiode.  Ik kom terecht op een tweezijdig betonfietspad, met een nieuwe asfaltweg, die me stuurt naar een helling en me over de A67-E34,  brengt.  Intussen heeft Rina zich bij me gevoegd, weer opnieuw in de running, na lange  maandenlange  knieproblemen.   Na het viaduct komt er een haakse draai en vervolgen we landelijk langsheen of in de buurt van de autoweg.   Een weide vol met paardebloemen als een waas, valt te bewonderen.   We horen ergens een specht slaan.   Wat huisjes volgen om dan de natuur echt in te gaan.   Wat boswerk, wat overgaat in heideveldjes, brengt ons via een klaphek doorgaand op heideveld, wat vochtige paadjes.  Volgt een lange plankenweg door moerassig gebied, een houten voetbrug  óver dus en volgt een smal pad of dijkje tussen allerlei geboomte, dwars door het moeras.  Gaan langs een meeuwenkolonie waar duizenden  meeuwen verzamelen in een enorm gekrijs.  Menig wandelaar stopt hier en schiet zijn/haar plaatjes.  Het is inderdaad indrukwekkend.  Na een poos mogen we weer door een poort een brede zandweg op, die door  een wijds heidegebied gaat, vast behorend tot de Cartierheide.   Wat later stoort het trieste beeld van een recente heidebrand,  een zwartgeblakerde vlakte, van enige hectaren.   Dan komt een grote verzorgingstent in beeld , de eerste natuur rustpost van de club, die bemenst wordt, door oudere vrijwilligers, naar ik verneem een plaatselijke 55+ vereniging, die hun inzet voor de organisatie en met verve overigens , doet.   Allerlei dranken  eetgerei, gebak etc. is voorhanden, plus aangename pick-nick tafels en banken, en vind gretig aftrek, tegen democratische prijs.  En hoewel goed toeven, ga ik toch weer in de benen. . Zie een rijtuig aankomen met oranje uitgedoste groep erin, en verderop , blijkt de verzamelplaats van nog meer orangisten, paarden, ruiters en rijtuigen, zich voorbereidend kennelijk op een rally. Ik vervolg mijn weg door bosrijk gebied met volstrekte rust en stilte, enkel met allerlei vogelgepiep, maar ook hoor ik enige malen koekoeken roepen.   Ik geniet ook van overal uitkomend jonge groene kleuren van uitbottend groen,  en je staat ervan versteld hoeveel kleuren groen de natuur heeft.  Even een smal betonfietspad lopen , mis er een pijlaanduiding,  niet aanwezig, al brengt het parkoersbriefje de oplossing wat me overstekend weer een fietspad opnieuw gebeurd, een eindweegs verder dan.   Zouden onverlaten  zich bezondigd hebben?.... Ga natte vingerwerk  de omschreven gele  houten koppaaltjes route vervolgen die me op het juiste pad verzekeren.   Zo ook bij een padensamenkomst, mis ik zo,n aanduiding, en volg opnieuw de gele route. . Het lenteconcert van de vogels  begeleid me in de stilte om me heen.   Even wordt het rand bos blijven gaan langs landerijen weidevelden, akkers en wijde blik op een kleine woongemeenschap, of dorpje op afstand zichtbaar, wat Weebosch blijkt te zijn.   Mogen eindweegs verder dan weer het prachtige rijkgeschakeerde bos in.  Opnieuw een heiveld met fris uitkomend groen dient zich aan.  Ik bolder maar door, de gele route almaar volgend,  kris kras,  bochtig ook en stap behoedzaam over talrijke boomwortels en losliggende rondslingerende takken groot en klein , en sprokkelhout, en hoor een poos auto's vlak in de buurt toch.   Blijkt de weg door het bosgebied van Eersel naar Postel Mol {België},  te zijn.   Die steken we over een brede zandweg in en in de verte zie ik weer de verzorgingstenten , wit, van de veldpost van daarstraks afsteken tegen het bosgroen.  Het wordt aangenaam verpozen, en een der medewerkers komt informeren hoe het me bevalt, gaat alles goed, met de route, enz.   Ik kan zonder dralen de duim opsteken , en hem verzekeren , dat de route zonder meer me verblijdt.   Ja, ze hadden ons eens wat anders willen voorschotelen, nou dat is ze grandioos gelukt.   Opnieuw volgt een koppaalroute direct na deze post, nu paarse kleur die ons over een betonpaadje leidt.  Langs een stukje heideveld  wat opnieuw zwart geblakerd is, maar dan al snel verandert in groenigheid maar ook droog grijs zeer  brandgevaarlijk gras  met tussenin dennen en bomengroepjes door.  Stuurt me na de relatieve vlakten dan toch weer de bossen in.   We worden ook langsheen  wandel-knooppunt palen  gestuurd, genummerd, en naar believen kan je je route verlengen.   Deze  overigens toeristische  route-aanduidingen,  bieden het summum van natuurgenot en wordt evenals de gekleurde koppaal route's door deze club dankbaar gebruikt.   Ik kom plots weer aan een weide met een gele bloemenzee van vooral paardebloemen, en kom tot de ontdekking, dat ik vanochtend hier ook al was, maar daar aan de grote lus begon.   Maar dan de andere kant op nu dus.    Tegendraads.  Ga dan ook weer het viaduct A67-E34 van vanmorgen tegen de route van toen in, op. Het wegje onder aan de helling stuurt me dan onder het talud langs terug even paralel met de snelweg op. Asfalt verandert in zandweg en nieuwe asfaltwegjes op die bij de aanleg van een nieuw industrieterrein sturen, door een tunnel van een overheen lopende nieuwe verbindingsweg tussen Hapert provinciale weg en de snelweg.   De tunnel is gebarricadeerd voor autoverkeer, met hekwerk en zware betonblokken.  Vervolgens wordt ik  over een wel erg brede maar toch stille asfaltweg langs een cross-terrein van motoren geloodsd, en die zijn minder rustig dus.   Zelfs een hoge aarden wal kan de herrie nauwelijks verminderen. Draaien om dat terrein een zandweg in, en worden nog even extra aan het motorgeronk overgeleverd.   Komen vlak langs hekwerk waar de motordampen rijkelijk mijn neusgaten vullen, en de motoren op enige meters van me voorbij razen over kunstmatige heuvels op die baan.  Gaan opnieuw een bos in waar het geluid al wat meer verstomd  naarmate het parkoers  te wandelen vordert.   De rust keert terug.   Krijg dan nog wat modderpaadjes voor de kiezen, die overigens wel makkelijk te omzeilen zijn.  Moet dus nogal omtrekkende bewegingen maken om de schoenen en broekspijpen droog en schoon te houden.  Het zijn ook kuilen die onder water staan wat me verwonderd na zo'n lange en droge maanden achter ons.  De landerijen van de boer en tuinder liggen er triest droog bij.   En hier ligt wel nog water.   Het wordt als grand finale dus toch weer een bosparkoers, wetend dat de finish lonkt.  Kom nog langs een tuin met huis, waar mij toeschijnt , dat de onophoudelijk kraaiende haan aldaar wel erg laat op de dag van zich doet horen.   Steek dan een doorgaande asfaltweg over waar een routeman, al begonnen is met het ophalen van de routepijlen.  Even een praatje, en mijn complimenten gemaakt.  Stap dan de Berkvenseweg op-, { "Peter".... }!?  Die naam ken ik toch??   Langs de kant van de weg staat de touringcar weer die  de Nijmeegse wandelaars verzamelt, en maak ik in voorbij gaan van de bus, nog even een praatje met bekenden.   We zijn het roerend eens.    Een sublieme en absoluut mooie tocht vandaag.    Met het nawuiven van de bus, stap ik de poort van het terrein weer binnen, en even later voldaan de zaal in.  Terugkijkende op een mooie wandeldag.  Ik geef diverse leden en medewerkers een dikverdiende pluim voor route, verzorging en organisatie.  De zaal raakt leger en soms komen er toch nog lange afstanders vooral,  binnendruppelen.   Een patiënt in de zaal  schreeuwt voortdurend kreten de zaal in, niemand die op hem  reageert.

Totdat een begeleider hem ophaalt, en vermoedelijk naar zijn onderkomen brengt.  Als ik aanstalten maak om ook te vertrekken wordt ik op het terrein onderweg naar de poort nog door allerlei personen nageroepen.  Een groet over en weer wel te verstaan.  Komend weekeinde opnieuw een drukke wandelagenda, maar ik heb mijn keuze al gemaakt. Valkenswaard:  Het 70 jarig bestaan van de Noord Brabantse Wandel Bond.  Een jubileumtocht dus.   Met vanalles d'rop en d'raan, verwacht ik.  Zal druk worden, en ik ga daar meteen een lange afwezigheid goedmaken, bij Joop  de motor, en Coby en  overige clubleden.  Misschien mag ik U ook hier treffen.  Zeer aanbevolen deze tocht. Tot volgend verhaal weer.   Houdoe!     Peter Heesakkers

28-04-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik hoor een zacht getik op mijn voorraam.  Maatje Noud meldt zich, en rap sta ik buiten en zijn we in de auto op weg naar Oirschot/ Spoordonk.     Aan de startzaal staan honderdtallen auto's die het toch ruime parkeerveld en plaats bezetten.    Wij zullen in de wegberm moeten parkeren zoals al heel wat meer anderen al gedaan hebben.  In de zaal verwacht je een geweldige drukte, maar nee, het is er erg rustig.    De grote meute lijkt allang op weg.   De registratie geschiedt vlot.   Ik twijfel nog welke afstand, hoor om me heen desalniettemin  nog lange afstanders, maar ik ga met twijfel op weg.    We gaan achterom de zaal uit  de landerijen in, nou ja , eerst door en langs een golfterrein, waar een minstens grote mans hoge golfbal in het landschap ligt.  Langs poelen en sloten gaan we de akkers in, smal pad, het terrein af.   Ik kom aan de autoweg Eindhoven-Tilburg A58 en daaraan paralel  wandel ik door een groensingel.    Krijgen een talud te beklimmen, effe lekker steil, om vervolgens een viaduct over de autoweg te gaan en verderop weer naar beneé, de talud afdalend volgen er een reeks paden door alweer groensingels langs landerijen en bosperceeltjes.    Toch al meteen een goed gevoel voor de rest van deze tocht vooraf.   Een overbuur wenst met een bord in de tuin , nieuwe geburen een "Welkom in de buurt".    Vervolgens koersen wij door een groot bosperceel met kruiswegstaties.   Zijn in de buurt van bedevaartskapel de H.Eik in de wijde omtrek bekend.   Kom er langs een asverstooiïngsveld   van overledenen, met ook bloemstukken her en der gelegd.   Gaat langs een grot en kapelletje  en kapelkerkje, over telkens een bruggetje waaronder de Beerze aldoor kronkelt en kabbelt.    Heel wisselend enerverend gebied, het dagtoerisme en bedevaartgangers  is hier tot nu toe gering.   Stijg de dijk op naar het Wilhelmina-kanaal even erlangs naar en over een ophaalbrug.    De eerste veldrustpost dient zich dan aan.  Een eindweegs verderop.   Er komen massaal lopers me tegemoet gelopen, even verwarring, maar die blijken van  andere afstanden, na die post te zijn.   Op die post, beslis ik voor het grotere werk te gaan in afstand vandaag.    Ga een stuw over en daar is de post.   Als immer gezellig druk en korte gesprekjes volgen met deze en gene on of bekende.    Na verpozing ga ik van de meute af en wandel het bos en natuurgebied De Baest in.   Eerst een graspad langs een afwateringskanaaltje die mee eindweegs verder over een brug stuurt.   Ik zie voor noch achter me wandelaars, ben in volstrekte stilte aanbeland, en hoor talloze vogels om me heen zingen en piepen.   Lente!....   Het zal een lange rechte weg en pad worden door dit gebied. Het bladgroen komt traag uit en op de gronden zijn talloze bloemen en plantensoorten, de lente aan het aankondigen.  Ga door een schitterend gebied de Baest door, in alle eenzaamheid.   Heel ver weg hoor ik vele claxons , toeters van mogelijk vrachtauto's die mogelijk een z.g. truckrun voor gehandicapten organiseren.    Blijkt later als ik de bossen uitkom in het dorp of omgeving Middelbeers plaats te vinden.  Even twijfel ik door de bepijling, mis een splitsings aanduiding route, en Noud, achteropkomend, weet me op het rechte pad te brengen.    Ga dan langs een smalle vaart smal pad akker langs, dus de velden in.   Ga even links en weer links een sluisje met valwater, over en vervolg velden.    Wat stuwen over, en duikers, aan sloten en omleidingskanaal langs en overheen.     Een asfaltwegje volgt,  lijkt aanvankelijk op Middelbeers aan te gaan maar draait Oostelbeers binnen.    Na wat straten en de Kerkstraat komt de zaalrustpost in zicht.    Gezellig gekakel met overig rustend wandelvolk, al en nog niet bekend.   Het dorpje zijn we rap weer uit en voorlopig landelijk gaand over een berkenwegje, gaat het verderop weer de bossen in.   De 40 k.m. heeft zich weer bijgevoegd en zal na hun lus vanaf hier onze route ook volgen.   Het gaat kortweg bospaadje in en uit , slingeren door het immens lijkend bosgebied.   Horen een zwerm bijen zo lijkt het.   Zo uit het niets komen  even later een tiental motorcrossers ons voorbij gestoven, zoek gauw de kanten op , en vermijden met de zakdoek voor de mond dat onze longen verstoffen.    Ze verdwijnen in een immense stofwolk achter zich.   De stilte keert terug, hoewel we horen nog steeds gezoem in de verte.   Het blijft boswegen en paden lopen, en stevenen recht op een motorencross of happening af.    Weerszijden het brede pad nu staan motorhomes , campers, tenten auto's veler nationaliteiten , en een dreinend motorgeronk verscheurt de stilte.    Moeten zelfs rakelings langs een crosscircuit, en zien de crossers over de hoogten dansen in ware doodsverachting.    Klimmen  we een talud naar boven en volgt een weg met onbekende bestemmingen/ verbindingen.  Viaduct autoweg over, duikelen verderop talud weer af en het motorengeronk verstomd langzaam .   Gaan via een z.g. baileybrug kanaal over volgen een breed tweezijdig fietspad en draaien wat later weer het landschap in.   Ergens ver links van ons moet nu Oirschot liggen. De 20 k.m. gangers bevolken nu ook onze wandelwegen.   Heb het nog niet in de gaten, maar de rust is voorzien aan de weg ergens halfweg Oirschot - Best.   Ik moet ver in mijn wandelgeschiedenis  teruggaan wanneer ik het pas ontdek waar ik ben en nu zit.  . Na deze rustplaats gaat het de boer op, open landerijen , gehuchtjes, huizen, veel oude langgevelboerderijen.   Een kapel op een brink.  Geniet van bermschoon en slootwallen met speenkruit, gele bloempjes, meizoentjes, nog spaarzame paasbloemen, narcissen, paarse dovenetel , paardebloemen Tulpenbomen ook wel magnolia's,  her en der forsytias' gouden regen en wat al meer in bloei.  Gloren op gronden en in tuinen, volop lente!  Grasplanten en ander grondgroen komt uit.  Hoor duiven koeren.   Gaan natuurgebied De Mortelen in.   dat is de verzekering weer van een mooin uniek gebied.   Bosperceeltjes onderbroken met landerijen en weiden, met al vee erin.   Diverse draaipoortjes sturen ons dwars over weidelanden met platgetrapte  grassporen van de voorgangers van ook kortere afstanden hier al bij ons gevoegd.   Genieten met de grote G.   Komen langs vennetjes en poelen waar we al kikkergeluiden horen.   Weer een draaipoort door brengt me langs een diepliggende sloot tot aan asfaltweggetje, wat me brengt aan een of andere doorgaande weg, fietspad op links lopend kom ik aan de  de Olat-veldpost waar brood, koffie en de soep wacht.   Recht onder een hoogspanningsleiding, waar ik over grapte dat de stoeltjes uit de kabelbanen gemist werden....  De  nadelige straling die deze bedrading zou afgeven is geregeld in het nieuws, maar ach voor dat even....Vanaf hier nog een dikke 5 k.m. te gaan.   Gaat het weer bospercelen doorheen , graspaden, weilanddecors.    Groensingels, privé na duiker over akkers.   Een waakzame liggende grote hond midden op het weggetje  die we ontwijken mogen.   Bosweggetjes wisselen snel af met smalle asfaltwegjes, langs prachtige schilderachtige  langgevelboerderijtjes.   Weer even bosweg en veldwegje door beland ik aan asfaltwegje.  Een paardrijdster jaagt me nog de stuipen op het lijf achterop komend, te laat opgemerkt.   Paardje draaft voorbij.  Op afstand zien we indianententen -wigwams ,  van die piekachtige tenten dus, bij elkaar staan.   Mogelijk toeristische verblijf of slaapplaatsen achter een huis of boerderij.    Gaan voorbij een veldje met lieve alpaca's en lama's en wat later langs albino-kangeroes, en duiken een buurtschap binnen waarvan we vermoeden, dat de finish nu nabij moet zijn.    En dat blijkt ook.  We dat zijn good-old Jaap en zijn gade Tilly.  Waarmee ik delen van deze tocht mee liep. In de verte zien we heel wat auto's staan wat duidt op de finishplaats.   Ik verlaat het parkoers van een wondermooie , erg afwisselende tocht vandaag.   "Echt Olat", zoals hun slogan luidt, weer eer aandoend.   Een prachtige route uitgezet op de rand van Meyerij en Kempen.   In de zaal na afmelding nog even verpozen, en wat naklets met diverse bekenden  en leden der organisatie en hun voorzitter over wandelbond-wetenswaardigheden, waaronder oude getrouwen waarmee ik onderweg ook vaak een stuk mee meeliep.   Ver over de 900 deelnemers, men was best tevreden hiermee gezien gister en vandaag een overladen landelijk wandelprogramma, waaronder een mid- Nederlandse tocht met 25.000 deelnemers.  {!}  Een overladen wandelprogramma deze maand alleen al, en dit weekeinde,  op Nederlandse bodem.   Noud bergt zij camera weer op.   Die heeft vandaag voor Olat.nl weer zich uitgeleefd   met kiekjes maken onderweg,  heeft met zijn terreinfiets de routes afgetrapt, om de sfeer die Olat zo kenmerkt vast te leggen. 

Op de site van Olat.nl , gaat u naar het wandel-foto-album.

We gaan na wat gesprekken her en der in de zaal op weg naar de auto.   Noud demonteert  zijn stalen ros, en legt hem via de achterklep in de auto.   We zijn rap weer op de grote baan naar huis op aan.   Nagenietend van een mooie wandeldag.  Ik ga er even over dubben wat de volgende tocht zal worden voor mij.   De jubileumtocht van de nat. wandelbond NWB vanuit Valkenswaard op 5 Mei is daar zeker bij.   Bondsleden van een erkende wandelbond  kunnen hier gratis inschrijven.   De omgeving kennende  verwacht ik hier zeker veel van.   Tot volgend keer weer.   Houdoe!

Peter Heesakkers

21-04-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik dacht echt alles secuur op orde te hebben voor de aanvang van mijn reis naar Helmond.  Ik zit in de trein . Nog een paar minuutjes en de conducteur zal het vertreksein geven.   Kom ik op de gedachte mijn treinkaartje in mijn treinpas-etui te doen.   Gemakkelijk terug te vinden , weet je wel?   Kom ik tot mijn schrik tot de conclusie dat ik het verkeerde etuitje bij me heb gestoken en dus geen  treinpas heb.    Paniek in het nonnenklooster, de paters zijn binnen.   Ik kan nog juist op tijd de trein verlaten, en ga in gezwinde pas op huis aan.   Gelukkig niet ver, maar toch, het zal me 'n uur schelen die dag.    Na enig gezoek vind ik 'm dan toch. 

Mijn Annemie die ook naar het busstation zou gaan, voor haar vertier deze dag een bezoekje, tref ik al niet meer thuis.

Groot is haar verbazing als ze me op een bank gezeten, wachtend op de bus, mij plots ten tonele ziet verschijnen, ze had me allang in de trein zijnde onderweg verwacht.   Ze krijgt het verhaal te horen, en ik zet me , nog tijd genoeg hebbend naast haar.   Het scheelt mij een uur later gaan immers.   Zoeken  naar de startplaats hoeft niet.  Vanaf het station bij aankomst bestemming, hangen de pijlen naar het startpunt in overvloed.   Zoals ook op de terugweg, zo blijkt na de tocht.

Die start is vandaag wel erg byzonder.    Een grote Outdoor store, het hield het midden tussen een grote winkel en een warenhuis, met allerlei buitendeurs vertier- aankopen.   Ik weet nog dat ik hier voorheen een steile trap naar boven moest, maar nu is de inschrijving  voorzien begane gronds temidden van deze store.   De store in een gewone woonwijk, dus het is even  zoeken voor de auto bezitters om een plekje voor hun vehikkel te veroveren.   Alle deelnemers krijgen een gratis opwarmertje als welkom , in de vorm van een beker koffie.   Na dit opwarmertje ga ik in de hoeven.   Even een tweetal straten door bebouwing uit, om via een parkachtig smal pad een omhaal om een sportpark te gaan, waar ook al volop  activiteit is.    Een tunnel doorgaande verbindingsweg onderdoor, en al gauw zijn we in de natuur.   Een bosgebied met weilanden tussen door, nu en dan rand ervan gaand, maar absoluut een mooie opening vandaag.   Ook zie ik in bermen en weiden, slootkanten, velden de lente-aankondigers, allerlei planten en bloemekes komen tevoorschijn.    Bomen komen uit de knop en ja er is soms al bloesem.   Aan die rand zie ik in de verte een nieuwbouwwijk van Helmond zuid liggen.    Ik tol nog even bosgebied door, en kom voorbij een hondentrainingscentrum, met vervaarlijk blaffende  en stevig aangelijnde bovenmatige hondenbeesten.   Volg nog Voet/ fietspaden langs vijvers, dwars door een nieuwbouwwijk, met diepliggende grachten.    Even snuif ik de lucht van versgemaaid gras.   Na nog wat gepadder, kom ik aan het Eindhovens  Kanaal en deze volg ik een poos.   Zie dat brede eikenbomen meters in dikte gerooid zijn  kortelings blijkbaar.   Ik ga het kanaal over, en de eerste rustplaats dient zich aan ,  in de kantine van een  hockeyclub.  . Aangenaam verpozen onder het wandelvolk, een gezellig getetter, maar ik besluit niet lang te zitten en de kuierlatten te nemen, immers ook, deze post diende zich wat vroeg aan.    Jan de routeman komt me tegemoet gereden op zijn snelle goed uitgeruste lange-afstandsfiets en informeert  tevens belangstellend, wat ik van de route vind en of alle pijlen en routeverwisselingen er nog hangen.    De duim kan omhoog zonder dralen.  Vervolg weggetje richting Mierlo even langs een verbindingsweg, om een nieuwbouwwijkje heen een graspad in.   Weilanden langsheen.   En immer de blik op een toren met zendmast, al uit vroeger tijden met de ingang van radio en televisietijd, die vandaag het parkoers voortdurend domineert, en dus de verre omgeving ook.   Geraak aan de klets met een groepje wandelaars en kom er pas laat achter, wanneer de steven, weer richting Helmond draait, dat er iets niet klopt, en dat ik de splitsing gemist heb, en op de 15 k.m. aanbeland ben.   In gestrekte draf zoek ik naarstig, waar ik die gemist heb.   Het zal een dikke drie k.m. extra zijn eer ik op dat punt ben aangekomen , en tja, het stond er toch echt duidelijk.   Mijn fout dus, sla mezelf op de kont,  Helemaal vout, eeh fout, en vooruit met de geit. . Laat ik voorop stellen dat zowel op routepapier als de bepijling en afslaan van diverse afstanden dit voortreffelijk aangegeven stond.   Per regel genummerd en de afstand per pad of weg.  Was zonder meer áf.     Een niet te versmaden route trouwens, want ik duik de schoonheid van de Molenheide in, tot vlak onder de t.v. en radio, en communicatietoren, die duizelingwekkend hoog piekt.   Kruip steil een terp op waar vier nieuwe muren op staan waarvan mij de betekenis ontgaat.    Nergens geen uitleg op panelen.  Het is een erg mooi bos ook, en we draaien ene pad na de andere in, toch nu en dan dagjesmensen tegenkomend al of niet met hond.  Talloze bospaden en wegjes volgen op, om dan toch bos uit een asfaltwegje op te moeten gaan.   Langs wat huizen van goeden doen af.   Mogen we neerstrijken op een minicamping, en daar zet ik me op een terras bij good-old Jan  een van de ex-wandelcorryfeeën  van voorbije jaren,  die daar de controle mag doen, middels een stempel.   Toch verwijl ik hier ook niet lang en ga de benen weer in nu door landelijk gebied, met aardige vergezichten.   Maar toch ook die toren.   Komt een mij bekend wandelpaar ,  tegemoet gelopen, met parkoersschets  in de hand, de weg kwijt, maar kan ze geruststellen, het papier is duidelijk.   Lopen met me mee terug.   Moeten aan de snelweg een pad eerst omhoog en dan aan viaduct steil naar benee, omzichtig pad af, om toch weer bos in te gaan.   Kruisen een asfalt fietspad met paralelle zandweg.   Om  later een klaphek door te gaan en zowat 70 tal meters toch weer een gebiedje uit te gaan.    Ook een hek.   Kom eindweegs verder aan een  Britse oorlogsbegraafplaats aan doorgaande autoweg, steken deze over, om verderop een wat erg grote campingplaats in te gaan.   Blijkt pas later na enige bosstraten gaans de zoveelste rustpost te zijn.   We gaan zitten op het buitenterras.   De bediening lijkt me erg schaars en niet vlot, en ik neem afscheid van het paar en vervolg mijn weg.   Die gaat tussen roeivijvers en visvennen door, door percelen bos en daarna een enorme woongemeenschap  kris/kras door.   Campinghuisjes kijken.  Gaan door de poort het enorme terrein af een berken en dennenboombos overwegend toch , in.   Slingeren hier door, tot ik een punt herken waar ik verkeerd gegaan was vanmorgen .  De eerste lentewarmte doet zich inmiddels gevoelen.    Krijg brede en smalle zandwegen te gaan draaiend door wat de Luchense heide heet.    Daal af naar de kanaalkant, om daarlangs een poos te mogen gaan langs wuivend  oeverriet, maar ook weer langs restanten van  omgezaagde knoesten van oude eikenbomen.    Van ontzagwekkende omvang geweest. Aan de overkant te zien talloze fietsers en bromfietsers, over een betonpad gaand.   Het doet wat kaal aan zo'n oever...  Een eindweegs langs dit kanaal kom ik opnieuw bij de hockey- kantine aan, nu een stuk rustiger, en het hockeypubliek is,   tijdens de wedstrijd verwisseld, van wandelpubliek eerder deze ochtend.  De weinige wandelaars hebben nu de ruimte binnen zowel als buiten.   Na rust stevenen we op het kanaal aan, gaan brug over, en rand nieuwbouwwijk Brandevoort genaamd, gaat het over grindpaden door almaar parkachtig gebied, waters, als vijvers grachten , enorm veel rietplaatsen, Talloze watervogels die hier hun domicilie gevonden lijken te hebben.   En wat ik dacht gebeurt niet.   Het parkoers blijkt omgelegd.     Niet door een nagebouwde vestingwijk, opgetrokken recente jaren in oud-Hollandse  gevelstijl , maar aldoor onderlangs zijn vestingmuren en over bruggetjes.  Rijkdom in waterplanten en  vooral watergevogelte.    Nu gaat het wat saai worden want we gaan de nieuwbouw buiten de vestingstad, in.   Dwars er doorheen zelfs.   Aan weer een park die de bebouwing scheidt, mogen we weer de paden in doorheen,  {grind}, die ons brengt naar de bebouwing van Mierlo-hout, de westelijke wijk van Helmond, maar in vroegere jaren een zelfstandige gemeente.    Gelukkig blijft nu de bebouwing ons goeddeels bespaart, en zijn we rap aan de oude doorgaande dorpsweg.    Deze steek ik over en dan zijn we via een zijstraat terug aan de finish, het warenhuis dus.    Op zich wel uniek, start en finish in een warenhuis..... Daar glunderen ze aan het inschrijf/ afmeldburo, want ondanks een overladen wandelprogramma dit weekeinde, hebben ze toch bijna 800 deelnemers mogen inschrijven.    En wat vooral bemoedigend is, ik zie weer erg veel nieuwkomers, nieuwe gezichten.    Mariet, van het buro meld trots, dat vrijwel unaniem  de deelnemers vol lof waren over de parkoersomschrijvingen alsook, de route, en de route-aanduidingen, en de service, van koffie gratis en erg goedkope andere versnaperingen in het warenhuis.   Voorwaar een echte reclame.   Opvallend was nog dat de routeduidingen onderweg, alsook het papier  omschrijving  gelijk was aan vorige week in Deurne.    Ook de route-uitzetter Jan Vogelsangs, ja dezelfde van vorige week, had hier zijn hand in.   Maar nu met een andere verenigingspet op.    Voorteffelijk Jan !   Chappau !   Er gloort weer hoop voor het wandelen in brabant.  Na afmelding zaten we gerieflijk nog na te babbelen met gelijke wandelaars/ liefhebbers in de vouw/tuinstoelen bereidwillig ter beschikking gesteld van de zaak.    Merkwaardig gevoel toch, zo te zitten temidden van  allerlei koopwaar....  Na enig mee/ nazitten , zet ik me op gang naar het station.   Probeer een andere weg er naar toe uit, want aan ver en extra lopen heb ik toch een broertje dood.    Een echte wandelaar ben ik dus.  Vind gemakkelijk het alternatief.   Ik heb heen zowel als terug in de trein, geen kaartcontrole gehad.    Mijn zorgen vanmorgen, waren voor niets geweest, achteraf dan.    Lente-achtige temperaturen, te weten 24  graden, wat een luxe na de lange koude perioden van de achter ons liggende winter.  Volgende week lonkt  Oirschot.   De OLAT- lentetocht.  Verwacht er zonder enige twijfel veel moois van.   Wie weet treffen we daar elkaar.   Ik groet u met het brabantse   Houdoe!        Peter Heesakkers

14-04-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De keuze van tocht lag wat moeilijk dit weekend.  Deurne gaf toch de doorslag.   Mede gezien ervaringen in de voorbije jaren.   En... Ik had wat goed te maken na mijn veler verzuim op wandelvriend Jan zijn tochten van zijn cluppie.   Jan bood  ook nog eens de gelegenheid van betere bereikbaarheid, door een pendeldienst vanaf het station in te leggen.   Ik tref Ruud v. Rooi en zijn wandelmaat die onderweg zijn naar Heerlen.  Op het station stopt de trein naar mijn bestemming.  Deze hoost een enorm aantal  jeugdige concertgangers, die vast hun bed bij thuiskomst zullen opzoeken.   Ze moeten hutje bij mutje gezeten en gestaan hebben, gezien de drukte.  Onderweg in de trein, ontdek ik een schielijk rondkijkend persoon, die naar later bij mijn uitstap op mijn bestemming, zijn blaas niet mis geleegd  blijkt te hebben..   Voorzichtig mijn stappen rondzettend ga ik de trein uit.   Aan de overkant van  het stationsplein, hoor ik mijn naam noemen en dat blijkt de chauffeur te zijn die Jan voor me geregeld heeft.   Na enige minuten wordt ik gedropt op de terreinen  van het Hippisch  Centrum van Deurne , gelegen aan de rand van een overwegend  oud dennenbos .  Pracht van een startplaats met ruime parkeergelegenheid,  goede faciliteiten, en het staat er al vol van de vroege starters.    Loop vlak voor het binnengaan nestor Joop  van de Valkenswaardse wandelclub, en vrouw Coby  tegen het lijf en moet vragen beantwoorden over mijn lange afwezigheid op de site.  Ik ben uit de winterslaap ontwaakt zullen we maar zeggen.  Ik beloof ze onderweg te zien, maar ben amper binnen of stuit allereerst op Jan W. uit Best, die er meestal tientallen k.m. rs per fiets op heeft zitten naar zijn wandelbestemmingen zoals ook vandaag,  { Hoedje af Jan}, en vervolgens dienen zich meer  bekenden aan en volgen er snelle begroetingen  met  bekenden.  Aan de inschrijftafel ben ik sneller aan de beurt.   Besluit na een bakkie koffie op weg te gaan en zo denken Jaap en Tilly er ook over, dus gaan we gedrieën op weg.  Het gaat al meteen het bos in kortste weg terrein af en we slingeren door het dennenbos, gaan een halve boog om het grote Buntven heen klappoort uit en komen in een weidse vlakte van akkers en weideland.    Rechts van ons ontvouwd  zich een even weidse watervlakte   een recreatieplas die bij de streek Berkendonk hoort, het is er nu stil.   Het ziet er wat nevelig uit, anderen hadden onderweg flink mist op weg naar Deurne , zo vertelden ze me.   Bevroren  delen of plekken her en der waren nog zichtbaar.  IJslaag lag nog op stille wateren.   We sjokken over de stranden, om hierna weer een bos in te gaan, smalle paadjes met duinen op en af te gaan.     Geraken aan asfaltwegje na een afdaling   genaamd Rijpelberg die ons na 5 k.m. aan de eerste particuliere rust brengt.    Vind het wat vroeg en loop hier door waar het stel wel een rust neemt.   Even wat breed asfalt te gaan , steek dan verharde weg over, door een poort gaan en dan volgt een lang graspad langs de kringelende  beek, de Bakelse Aa.   Gaan een sluis over via een betonnen brug,  ga door een gehucht het Mathijsen eind door, volgen er bolle akkers.  Vervolgens een fietspad langs een doorgaande weg naar Bakel, en aan rand dorp een zand/grindwegje in veldwegjes  volgend.   Tussen her en der villaatjes en huisjes door. Aan de Nuijeneind  is een tuin voor een huis uitbundig versierd omdat er iemand vijftig jaar geworden is.  Borden met plagerige spreuken  erbij.   Weer fietspad, zandwegje, en door wijds open gebied , bereik ik weer de bosrand.   Aan die rand  hiervan stiefelen spelend drie flinke hondenbeesten loslopend rond , ik ben op mijn hoede.  Sta stil, beweeg niet.  Twee meiskes , roepen  alsmaar bevelen  tegen ze maar ze luisteren slecht is mijn bevinding.   Een beekje Esperloop dient zich aan , even verderop  deze overstekend, en brekend houtwerk  van talloze twijgen onder mijn schoenen, stap ik voort.   De routes zijn uitstekend  bepijld  met rode papieren pijlen met rood/wit lint er aan,   en soms kleine papieren pijltjes als route ondersteuning.     Volg aldoor bospaden tot ik  langs een afrastering moet gaan en later door een klappoort een spaarzaam bebost gedeelte een heide op moet met overwegend  de geelachtige  gloed van het pijpenstrootje ga, er zou vee rondlopen zo zeggen de borden ,maar ik zie er geen een.  Ik ben op de Grotelse heide.  Een smal fiets/grindpad brengt mij naar de  rustgelegenheid  De Bosparel, die ik nog herken al zo'n twee a drie jaar geleden , het startpunt van een der wintertochten van Olat.   Het is goed toeven op het buitenterras, druk bezet en binnen evenzo,  en toch weer veel wandelbekenden.   Van hieruit volgt een wat brede weg naar een doorgaande weg met rotonde, moeten hier weer een fietspad op dat leidt naar een zandweg aan bosrand, en dit gaan we in.   En dan sla ik toch af van de veldweg het bos weer in.   Ik bemerk nog weinig van de begonnen kalender maand de lente.  Heel spaarzaam vind ik iets wat er op wijst dat de lente aankondigt .    De natuur is twee a drie weken, tot een maand achter op haar schema.  Wel hoor ik enige malen de specht kloppen.   En een enkele keer vogelgepiep.  Na wat gedraai bemerk ik de uiterste noordrand van de bebouwing van Helmond.  Wat lange boswegen volgen dan om de bebouwing heen om dan toch wat stratenwerk te gaan randje van.  Een wegversmalling leidt me het fietspad op, door wat dicht bos.  Gaan dit bos een poos doorheen op en afdalend.  Om via een geniepige boogbrug, waar je niet beter overheen kunt fietsen , tóch weer een bos doorstruint.  Volgt er toch weer een smal fietspad en deze geleid door een tunnel van een overgaande autoweg.   Ga een heggenpad door, die plots aan de eerste rustpost van vanmorgen uitkomt.  Die ik vanmorgen nog oversloeg.   Ik besluit deze post nu wel aan te doen.  Het zitcomfort  en plaatsen is erg gering, het is er wel druk, maar niet toereikend qua stoelen.   Ik zet mij op de rand van een plantenbak, en verover toch nog een stekkie op een tuinbank later.   De bediening is wel prima.   De meesten koesteren buiten op het terras de voorjaarszon.   Ook hier weer het feest der ontmoetingen van vaste en bekende streekwandelaars.   Vanuit deze rustpost neem ik eerst een asfaltwegje die me leidt naar een fietspad tussen weilanden en akkers, een beekdalletje in, met weer wijde blik door het landschap.    Een zwerm duiven komt laag over me heen.  Mag na een bruggetje over de Aa, ja die van de kruiswoordpuzzels , waar deze naam geregeld gevraagd wordt, over, volgt een graspad langsheen de Kaweise loop, hierna zig-zag een wegje even op en dan toch de velden weer in, weer wijde blik en zo te zien aan de rand bijna van Bakel.  Het lijkt erop dat we hier naartoe zullen gaan.  Draai hier dan toch weer vanaf landweggetjes op.  Parkoersarchitect Jan  komt tegemoet gereden en vraagt hoe het gaat en de route en bepijling is.    Geen vuiltje aan de lucht zo meld ik tevreden.   Jan glundert.  Een kort praatje over Jan's wel en wee, vervolg ik met een groet mijn weg.   Even verderop wijk ik weer een fietspad in die me aan de Bruggense weg brengt, even die weg op trouwens erg rustig met verkeer om opnieuw een wegje in te gaan dat eindweegs verder overgaat in min of meer verhard fietspad weer.  Steken beekje  De Vlier over, en dan komt plots de finishplaats in zicht.    Jan heeft genoeg gebost en laat een bos letterlijk nu rechts liggen, gaan terrein van het hippisch  centrum weer op en laat ons de renbaan volgen.   Zien terloops dat de meesten al weer vertrokken zijn want , veel minder auto's geparkeerd, en stap  even later de gezellige kantine, {heet dit zo?} , van de paardenlovers binnen, en meld me tevreden af.  Schuif nog aan bij een bekend groepje en neem er nog ene om het af te leren.   De chauffeur van vanmorgen wil me al meteen weer terug naar Deurne brengen na afmelding, maar ik laat hem weten nog even een gesprekje en natje op prijs te stellen.   Wandelen is tenslotte ook het feest van ontmoetingen van gelijk-geinteresseerden.   Later, als ik een der laatsten blijk te zijn, neem ik z'n aanbod aan, en brengt me rap, met nog wat westerlingen erbij in de auto, terug naar het station.    Kan nog juist de trein nemen die maar kort wacht hier.   Terugkijkend op een fijne wandeldag in deze Peelstreek en gemeente, die zich ook de poort naar de Peel noemt.   Het was voorbije nacht een recordkoude geweest, maar overdag liep ik toch onder een heldere stralende hemel, met heel draaglijke temperaturen.  Volgende week kijk ik uit naar Helmond west, een tocht die me zal sturen door de westelijke streek van deze stad.  Eveneens van deze lopersgroep van Deurne.   Tot volgend keer dus.    Houdoe.     Peter Heesakkers

04-04-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers