Ik hoor een zacht getik op mijn voorraam.  Maatje Noud meldt zich, en rap sta ik buiten en zijn we in de auto op weg naar Oirschot/ Spoordonk.     Aan de startzaal staan honderdtallen auto's die het toch ruime parkeerveld en plaats bezetten.    Wij zullen in de wegberm moeten parkeren zoals al heel wat meer anderen al gedaan hebben.  In de zaal verwacht je een geweldige drukte, maar nee, het is er erg rustig.    De grote meute lijkt allang op weg.   De registratie geschiedt vlot.   Ik twijfel nog welke afstand, hoor om me heen desalniettemin  nog lange afstanders, maar ik ga met twijfel op weg.    We gaan achterom de zaal uit  de landerijen in, nou ja , eerst door en langs een golfterrein, waar een minstens grote mans hoge golfbal in het landschap ligt.  Langs poelen en sloten gaan we de akkers in, smal pad, het terrein af.   Ik kom aan de autoweg Eindhoven-Tilburg A58 en daaraan paralel  wandel ik door een groensingel.    Krijgen een talud te beklimmen, effe lekker steil, om vervolgens een viaduct over de autoweg te gaan en verderop weer naar beneé, de talud afdalend volgen er een reeks paden door alweer groensingels langs landerijen en bosperceeltjes.    Toch al meteen een goed gevoel voor de rest van deze tocht vooraf.   Een overbuur wenst met een bord in de tuin , nieuwe geburen een "Welkom in de buurt".    Vervolgens koersen wij door een groot bosperceel met kruiswegstaties.   Zijn in de buurt van bedevaartskapel de H.Eik in de wijde omtrek bekend.   Kom er langs een asverstooiïngsveld   van overledenen, met ook bloemstukken her en der gelegd.   Gaat langs een grot en kapelletje  en kapelkerkje, over telkens een bruggetje waaronder de Beerze aldoor kronkelt en kabbelt.    Heel wisselend enerverend gebied, het dagtoerisme en bedevaartgangers  is hier tot nu toe gering.   Stijg de dijk op naar het Wilhelmina-kanaal even erlangs naar en over een ophaalbrug.    De eerste veldrustpost dient zich dan aan.  Een eindweegs verderop.   Er komen massaal lopers me tegemoet gelopen, even verwarring, maar die blijken van  andere afstanden, na die post te zijn.   Op die post, beslis ik voor het grotere werk te gaan in afstand vandaag.    Ga een stuw over en daar is de post.   Als immer gezellig druk en korte gesprekjes volgen met deze en gene on of bekende.    Na verpozing ga ik van de meute af en wandel het bos en natuurgebied De Baest in.   Eerst een graspad langs een afwateringskanaaltje die mee eindweegs verder over een brug stuurt.   Ik zie voor noch achter me wandelaars, ben in volstrekte stilte aanbeland, en hoor talloze vogels om me heen zingen en piepen.   Lente!....   Het zal een lange rechte weg en pad worden door dit gebied. Het bladgroen komt traag uit en op de gronden zijn talloze bloemen en plantensoorten, de lente aan het aankondigen.  Ga door een schitterend gebied de Baest door, in alle eenzaamheid.   Heel ver weg hoor ik vele claxons , toeters van mogelijk vrachtauto's die mogelijk een z.g. truckrun voor gehandicapten organiseren.    Blijkt later als ik de bossen uitkom in het dorp of omgeving Middelbeers plaats te vinden.  Even twijfel ik door de bepijling, mis een splitsings aanduiding route, en Noud, achteropkomend, weet me op het rechte pad te brengen.    Ga dan langs een smalle vaart smal pad akker langs, dus de velden in.   Ga even links en weer links een sluisje met valwater, over en vervolg velden.    Wat stuwen over, en duikers, aan sloten en omleidingskanaal langs en overheen.     Een asfaltwegje volgt,  lijkt aanvankelijk op Middelbeers aan te gaan maar draait Oostelbeers binnen.    Na wat straten en de Kerkstraat komt de zaalrustpost in zicht.    Gezellig gekakel met overig rustend wandelvolk, al en nog niet bekend.   Het dorpje zijn we rap weer uit en voorlopig landelijk gaand over een berkenwegje, gaat het verderop weer de bossen in.   De 40 k.m. heeft zich weer bijgevoegd en zal na hun lus vanaf hier onze route ook volgen.   Het gaat kortweg bospaadje in en uit , slingeren door het immens lijkend bosgebied.   Horen een zwerm bijen zo lijkt het.   Zo uit het niets komen  even later een tiental motorcrossers ons voorbij gestoven, zoek gauw de kanten op , en vermijden met de zakdoek voor de mond dat onze longen verstoffen.    Ze verdwijnen in een immense stofwolk achter zich.   De stilte keert terug, hoewel we horen nog steeds gezoem in de verte.   Het blijft boswegen en paden lopen, en stevenen recht op een motorencross of happening af.    Weerszijden het brede pad nu staan motorhomes , campers, tenten auto's veler nationaliteiten , en een dreinend motorgeronk verscheurt de stilte.    Moeten zelfs rakelings langs een crosscircuit, en zien de crossers over de hoogten dansen in ware doodsverachting.    Klimmen  we een talud naar boven en volgt een weg met onbekende bestemmingen/ verbindingen.  Viaduct autoweg over, duikelen verderop talud weer af en het motorengeronk verstomd langzaam .   Gaan via een z.g. baileybrug kanaal over volgen een breed tweezijdig fietspad en draaien wat later weer het landschap in.   Ergens ver links van ons moet nu Oirschot liggen. De 20 k.m. gangers bevolken nu ook onze wandelwegen.   Heb het nog niet in de gaten, maar de rust is voorzien aan de weg ergens halfweg Oirschot - Best.   Ik moet ver in mijn wandelgeschiedenis  teruggaan wanneer ik het pas ontdek waar ik ben en nu zit.  . Na deze rustplaats gaat het de boer op, open landerijen , gehuchtjes, huizen, veel oude langgevelboerderijen.   Een kapel op een brink.  Geniet van bermschoon en slootwallen met speenkruit, gele bloempjes, meizoentjes, nog spaarzame paasbloemen, narcissen, paarse dovenetel , paardebloemen Tulpenbomen ook wel magnolia's,  her en der forsytias' gouden regen en wat al meer in bloei.  Gloren op gronden en in tuinen, volop lente!  Grasplanten en ander grondgroen komt uit.  Hoor duiven koeren.   Gaan natuurgebied De Mortelen in.   dat is de verzekering weer van een mooin uniek gebied.   Bosperceeltjes onderbroken met landerijen en weiden, met al vee erin.   Diverse draaipoortjes sturen ons dwars over weidelanden met platgetrapte  grassporen van de voorgangers van ook kortere afstanden hier al bij ons gevoegd.   Genieten met de grote G.   Komen langs vennetjes en poelen waar we al kikkergeluiden horen.   Weer een draaipoort door brengt me langs een diepliggende sloot tot aan asfaltweggetje, wat me brengt aan een of andere doorgaande weg, fietspad op links lopend kom ik aan de  de Olat-veldpost waar brood, koffie en de soep wacht.   Recht onder een hoogspanningsleiding, waar ik over grapte dat de stoeltjes uit de kabelbanen gemist werden....  De  nadelige straling die deze bedrading zou afgeven is geregeld in het nieuws, maar ach voor dat even....Vanaf hier nog een dikke 5 k.m. te gaan.   Gaat het weer bospercelen doorheen , graspaden, weilanddecors.    Groensingels, privé na duiker over akkers.   Een waakzame liggende grote hond midden op het weggetje  die we ontwijken mogen.   Bosweggetjes wisselen snel af met smalle asfaltwegjes, langs prachtige schilderachtige  langgevelboerderijtjes.   Weer even bosweg en veldwegje door beland ik aan asfaltwegje.  Een paardrijdster jaagt me nog de stuipen op het lijf achterop komend, te laat opgemerkt.   Paardje draaft voorbij.  Op afstand zien we indianententen -wigwams ,  van die piekachtige tenten dus, bij elkaar staan.   Mogelijk toeristische verblijf of slaapplaatsen achter een huis of boerderij.    Gaan voorbij een veldje met lieve alpaca's en lama's en wat later langs albino-kangeroes, en duiken een buurtschap binnen waarvan we vermoeden, dat de finish nu nabij moet zijn.    En dat blijkt ook.  We dat zijn good-old Jaap en zijn gade Tilly.  Waarmee ik delen van deze tocht mee liep. In de verte zien we heel wat auto's staan wat duidt op de finishplaats.   Ik verlaat het parkoers van een wondermooie , erg afwisselende tocht vandaag.   "Echt Olat", zoals hun slogan luidt, weer eer aandoend.   Een prachtige route uitgezet op de rand van Meyerij en Kempen.   In de zaal na afmelding nog even verpozen, en wat naklets met diverse bekenden  en leden der organisatie en hun voorzitter over wandelbond-wetenswaardigheden, waaronder oude getrouwen waarmee ik onderweg ook vaak een stuk mee meeliep.   Ver over de 900 deelnemers, men was best tevreden hiermee gezien gister en vandaag een overladen landelijk wandelprogramma, waaronder een mid- Nederlandse tocht met 25.000 deelnemers.  {!}  Een overladen wandelprogramma deze maand alleen al, en dit weekeinde,  op Nederlandse bodem.   Noud bergt zij camera weer op.   Die heeft vandaag voor Olat.nl weer zich uitgeleefd   met kiekjes maken onderweg,  heeft met zijn terreinfiets de routes afgetrapt, om de sfeer die Olat zo kenmerkt vast te leggen. 

Op de site van Olat.nl , gaat u naar het wandel-foto-album.

We gaan na wat gesprekken her en der in de zaal op weg naar de auto.   Noud demonteert  zijn stalen ros, en legt hem via de achterklep in de auto.   We zijn rap weer op de grote baan naar huis op aan.   Nagenietend van een mooie wandeldag.  Ik ga er even over dubben wat de volgende tocht zal worden voor mij.   De jubileumtocht van de nat. wandelbond NWB vanuit Valkenswaard op 5 Mei is daar zeker bij.   Bondsleden van een erkende wandelbond  kunnen hier gratis inschrijven.   De omgeving kennende  verwacht ik hier zeker veel van.   Tot volgend keer weer.   Houdoe!

Peter Heesakkers

21-04-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik dacht echt alles secuur op orde te hebben voor de aanvang van mijn reis naar Helmond.  Ik zit in de trein . Nog een paar minuutjes en de conducteur zal het vertreksein geven.   Kom ik op de gedachte mijn treinkaartje in mijn treinpas-etui te doen.   Gemakkelijk terug te vinden , weet je wel?   Kom ik tot mijn schrik tot de conclusie dat ik het verkeerde etuitje bij me heb gestoken en dus geen  treinpas heb.    Paniek in het nonnenklooster, de paters zijn binnen.   Ik kan nog juist op tijd de trein verlaten, en ga in gezwinde pas op huis aan.   Gelukkig niet ver, maar toch, het zal me 'n uur schelen die dag.    Na enig gezoek vind ik 'm dan toch. 

Mijn Annemie die ook naar het busstation zou gaan, voor haar vertier deze dag een bezoekje, tref ik al niet meer thuis.

Groot is haar verbazing als ze me op een bank gezeten, wachtend op de bus, mij plots ten tonele ziet verschijnen, ze had me allang in de trein zijnde onderweg verwacht.   Ze krijgt het verhaal te horen, en ik zet me , nog tijd genoeg hebbend naast haar.   Het scheelt mij een uur later gaan immers.   Zoeken  naar de startplaats hoeft niet.  Vanaf het station bij aankomst bestemming, hangen de pijlen naar het startpunt in overvloed.   Zoals ook op de terugweg, zo blijkt na de tocht.

Die start is vandaag wel erg byzonder.    Een grote Outdoor store, het hield het midden tussen een grote winkel en een warenhuis, met allerlei buitendeurs vertier- aankopen.   Ik weet nog dat ik hier voorheen een steile trap naar boven moest, maar nu is de inschrijving  voorzien begane gronds temidden van deze store.   De store in een gewone woonwijk, dus het is even  zoeken voor de auto bezitters om een plekje voor hun vehikkel te veroveren.   Alle deelnemers krijgen een gratis opwarmertje als welkom , in de vorm van een beker koffie.   Na dit opwarmertje ga ik in de hoeven.   Even een tweetal straten door bebouwing uit, om via een parkachtig smal pad een omhaal om een sportpark te gaan, waar ook al volop  activiteit is.    Een tunnel doorgaande verbindingsweg onderdoor, en al gauw zijn we in de natuur.   Een bosgebied met weilanden tussen door, nu en dan rand ervan gaand, maar absoluut een mooie opening vandaag.   Ook zie ik in bermen en weiden, slootkanten, velden de lente-aankondigers, allerlei planten en bloemekes komen tevoorschijn.    Bomen komen uit de knop en ja er is soms al bloesem.   Aan die rand zie ik in de verte een nieuwbouwwijk van Helmond zuid liggen.    Ik tol nog even bosgebied door, en kom voorbij een hondentrainingscentrum, met vervaarlijk blaffende  en stevig aangelijnde bovenmatige hondenbeesten.   Volg nog Voet/ fietspaden langs vijvers, dwars door een nieuwbouwwijk, met diepliggende grachten.    Even snuif ik de lucht van versgemaaid gras.   Na nog wat gepadder, kom ik aan het Eindhovens  Kanaal en deze volg ik een poos.   Zie dat brede eikenbomen meters in dikte gerooid zijn  kortelings blijkbaar.   Ik ga het kanaal over, en de eerste rustplaats dient zich aan ,  in de kantine van een  hockeyclub.  . Aangenaam verpozen onder het wandelvolk, een gezellig getetter, maar ik besluit niet lang te zitten en de kuierlatten te nemen, immers ook, deze post diende zich wat vroeg aan.    Jan de routeman komt me tegemoet gereden op zijn snelle goed uitgeruste lange-afstandsfiets en informeert  tevens belangstellend, wat ik van de route vind en of alle pijlen en routeverwisselingen er nog hangen.    De duim kan omhoog zonder dralen.  Vervolg weggetje richting Mierlo even langs een verbindingsweg, om een nieuwbouwwijkje heen een graspad in.   Weilanden langsheen.   En immer de blik op een toren met zendmast, al uit vroeger tijden met de ingang van radio en televisietijd, die vandaag het parkoers voortdurend domineert, en dus de verre omgeving ook.   Geraak aan de klets met een groepje wandelaars en kom er pas laat achter, wanneer de steven, weer richting Helmond draait, dat er iets niet klopt, en dat ik de splitsing gemist heb, en op de 15 k.m. aanbeland ben.   In gestrekte draf zoek ik naarstig, waar ik die gemist heb.   Het zal een dikke drie k.m. extra zijn eer ik op dat punt ben aangekomen , en tja, het stond er toch echt duidelijk.   Mijn fout dus, sla mezelf op de kont,  Helemaal vout, eeh fout, en vooruit met de geit. . Laat ik voorop stellen dat zowel op routepapier als de bepijling en afslaan van diverse afstanden dit voortreffelijk aangegeven stond.   Per regel genummerd en de afstand per pad of weg.  Was zonder meer áf.     Een niet te versmaden route trouwens, want ik duik de schoonheid van de Molenheide in, tot vlak onder de t.v. en radio, en communicatietoren, die duizelingwekkend hoog piekt.   Kruip steil een terp op waar vier nieuwe muren op staan waarvan mij de betekenis ontgaat.    Nergens geen uitleg op panelen.  Het is een erg mooi bos ook, en we draaien ene pad na de andere in, toch nu en dan dagjesmensen tegenkomend al of niet met hond.  Talloze bospaden en wegjes volgen op, om dan toch bos uit een asfaltwegje op te moeten gaan.   Langs wat huizen van goeden doen af.   Mogen we neerstrijken op een minicamping, en daar zet ik me op een terras bij good-old Jan  een van de ex-wandelcorryfeeën  van voorbije jaren,  die daar de controle mag doen, middels een stempel.   Toch verwijl ik hier ook niet lang en ga de benen weer in nu door landelijk gebied, met aardige vergezichten.   Maar toch ook die toren.   Komt een mij bekend wandelpaar ,  tegemoet gelopen, met parkoersschets  in de hand, de weg kwijt, maar kan ze geruststellen, het papier is duidelijk.   Lopen met me mee terug.   Moeten aan de snelweg een pad eerst omhoog en dan aan viaduct steil naar benee, omzichtig pad af, om toch weer bos in te gaan.   Kruisen een asfalt fietspad met paralelle zandweg.   Om  later een klaphek door te gaan en zowat 70 tal meters toch weer een gebiedje uit te gaan.    Ook een hek.   Kom eindweegs verder aan een  Britse oorlogsbegraafplaats aan doorgaande autoweg, steken deze over, om verderop een wat erg grote campingplaats in te gaan.   Blijkt pas later na enige bosstraten gaans de zoveelste rustpost te zijn.   We gaan zitten op het buitenterras.   De bediening lijkt me erg schaars en niet vlot, en ik neem afscheid van het paar en vervolg mijn weg.   Die gaat tussen roeivijvers en visvennen door, door percelen bos en daarna een enorme woongemeenschap  kris/kras door.   Campinghuisjes kijken.  Gaan door de poort het enorme terrein af een berken en dennenboombos overwegend toch , in.   Slingeren hier door, tot ik een punt herken waar ik verkeerd gegaan was vanmorgen .  De eerste lentewarmte doet zich inmiddels gevoelen.    Krijg brede en smalle zandwegen te gaan draaiend door wat de Luchense heide heet.    Daal af naar de kanaalkant, om daarlangs een poos te mogen gaan langs wuivend  oeverriet, maar ook weer langs restanten van  omgezaagde knoesten van oude eikenbomen.    Van ontzagwekkende omvang geweest. Aan de overkant te zien talloze fietsers en bromfietsers, over een betonpad gaand.   Het doet wat kaal aan zo'n oever...  Een eindweegs langs dit kanaal kom ik opnieuw bij de hockey- kantine aan, nu een stuk rustiger, en het hockeypubliek is,   tijdens de wedstrijd verwisseld, van wandelpubliek eerder deze ochtend.  De weinige wandelaars hebben nu de ruimte binnen zowel als buiten.   Na rust stevenen we op het kanaal aan, gaan brug over, en rand nieuwbouwwijk Brandevoort genaamd, gaat het over grindpaden door almaar parkachtig gebied, waters, als vijvers grachten , enorm veel rietplaatsen, Talloze watervogels die hier hun domicilie gevonden lijken te hebben.   En wat ik dacht gebeurt niet.   Het parkoers blijkt omgelegd.     Niet door een nagebouwde vestingwijk, opgetrokken recente jaren in oud-Hollandse  gevelstijl , maar aldoor onderlangs zijn vestingmuren en over bruggetjes.  Rijkdom in waterplanten en  vooral watergevogelte.    Nu gaat het wat saai worden want we gaan de nieuwbouw buiten de vestingstad, in.   Dwars er doorheen zelfs.   Aan weer een park die de bebouwing scheidt, mogen we weer de paden in doorheen,  {grind}, die ons brengt naar de bebouwing van Mierlo-hout, de westelijke wijk van Helmond, maar in vroegere jaren een zelfstandige gemeente.    Gelukkig blijft nu de bebouwing ons goeddeels bespaart, en zijn we rap aan de oude doorgaande dorpsweg.    Deze steek ik over en dan zijn we via een zijstraat terug aan de finish, het warenhuis dus.    Op zich wel uniek, start en finish in een warenhuis..... Daar glunderen ze aan het inschrijf/ afmeldburo, want ondanks een overladen wandelprogramma dit weekeinde, hebben ze toch bijna 800 deelnemers mogen inschrijven.    En wat vooral bemoedigend is, ik zie weer erg veel nieuwkomers, nieuwe gezichten.    Mariet, van het buro meld trots, dat vrijwel unaniem  de deelnemers vol lof waren over de parkoersomschrijvingen alsook, de route, en de route-aanduidingen, en de service, van koffie gratis en erg goedkope andere versnaperingen in het warenhuis.   Voorwaar een echte reclame.   Opvallend was nog dat de routeduidingen onderweg, alsook het papier  omschrijving  gelijk was aan vorige week in Deurne.    Ook de route-uitzetter Jan Vogelsangs, ja dezelfde van vorige week, had hier zijn hand in.   Maar nu met een andere verenigingspet op.    Voorteffelijk Jan !   Chappau !   Er gloort weer hoop voor het wandelen in brabant.  Na afmelding zaten we gerieflijk nog na te babbelen met gelijke wandelaars/ liefhebbers in de vouw/tuinstoelen bereidwillig ter beschikking gesteld van de zaak.    Merkwaardig gevoel toch, zo te zitten temidden van  allerlei koopwaar....  Na enig mee/ nazitten , zet ik me op gang naar het station.   Probeer een andere weg er naar toe uit, want aan ver en extra lopen heb ik toch een broertje dood.    Een echte wandelaar ben ik dus.  Vind gemakkelijk het alternatief.   Ik heb heen zowel als terug in de trein, geen kaartcontrole gehad.    Mijn zorgen vanmorgen, waren voor niets geweest, achteraf dan.    Lente-achtige temperaturen, te weten 24  graden, wat een luxe na de lange koude perioden van de achter ons liggende winter.  Volgende week lonkt  Oirschot.   De OLAT- lentetocht.  Verwacht er zonder enige twijfel veel moois van.   Wie weet treffen we daar elkaar.   Ik groet u met het brabantse   Houdoe!        Peter Heesakkers

14-04-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De keuze van tocht lag wat moeilijk dit weekend.  Deurne gaf toch de doorslag.   Mede gezien ervaringen in de voorbije jaren.   En... Ik had wat goed te maken na mijn veler verzuim op wandelvriend Jan zijn tochten van zijn cluppie.   Jan bood  ook nog eens de gelegenheid van betere bereikbaarheid, door een pendeldienst vanaf het station in te leggen.   Ik tref Ruud v. Rooi en zijn wandelmaat die onderweg zijn naar Heerlen.  Op het station stopt de trein naar mijn bestemming.  Deze hoost een enorm aantal  jeugdige concertgangers, die vast hun bed bij thuiskomst zullen opzoeken.   Ze moeten hutje bij mutje gezeten en gestaan hebben, gezien de drukte.  Onderweg in de trein, ontdek ik een schielijk rondkijkend persoon, die naar later bij mijn uitstap op mijn bestemming, zijn blaas niet mis geleegd  blijkt te hebben..   Voorzichtig mijn stappen rondzettend ga ik de trein uit.   Aan de overkant van  het stationsplein, hoor ik mijn naam noemen en dat blijkt de chauffeur te zijn die Jan voor me geregeld heeft.   Na enige minuten wordt ik gedropt op de terreinen  van het Hippisch  Centrum van Deurne , gelegen aan de rand van een overwegend  oud dennenbos .  Pracht van een startplaats met ruime parkeergelegenheid,  goede faciliteiten, en het staat er al vol van de vroege starters.    Loop vlak voor het binnengaan nestor Joop  van de Valkenswaardse wandelclub, en vrouw Coby  tegen het lijf en moet vragen beantwoorden over mijn lange afwezigheid op de site.  Ik ben uit de winterslaap ontwaakt zullen we maar zeggen.  Ik beloof ze onderweg te zien, maar ben amper binnen of stuit allereerst op Jan W. uit Best, die er meestal tientallen k.m. rs per fiets op heeft zitten naar zijn wandelbestemmingen zoals ook vandaag,  { Hoedje af Jan}, en vervolgens dienen zich meer  bekenden aan en volgen er snelle begroetingen  met  bekenden.  Aan de inschrijftafel ben ik sneller aan de beurt.   Besluit na een bakkie koffie op weg te gaan en zo denken Jaap en Tilly er ook over, dus gaan we gedrieën op weg.  Het gaat al meteen het bos in kortste weg terrein af en we slingeren door het dennenbos, gaan een halve boog om het grote Buntven heen klappoort uit en komen in een weidse vlakte van akkers en weideland.    Rechts van ons ontvouwd  zich een even weidse watervlakte   een recreatieplas die bij de streek Berkendonk hoort, het is er nu stil.   Het ziet er wat nevelig uit, anderen hadden onderweg flink mist op weg naar Deurne , zo vertelden ze me.   Bevroren  delen of plekken her en der waren nog zichtbaar.  IJslaag lag nog op stille wateren.   We sjokken over de stranden, om hierna weer een bos in te gaan, smalle paadjes met duinen op en af te gaan.     Geraken aan asfaltwegje na een afdaling   genaamd Rijpelberg die ons na 5 k.m. aan de eerste particuliere rust brengt.    Vind het wat vroeg en loop hier door waar het stel wel een rust neemt.   Even wat breed asfalt te gaan , steek dan verharde weg over, door een poort gaan en dan volgt een lang graspad langs de kringelende  beek, de Bakelse Aa.   Gaan een sluis over via een betonnen brug,  ga door een gehucht het Mathijsen eind door, volgen er bolle akkers.  Vervolgens een fietspad langs een doorgaande weg naar Bakel, en aan rand dorp een zand/grindwegje in veldwegjes  volgend.   Tussen her en der villaatjes en huisjes door. Aan de Nuijeneind  is een tuin voor een huis uitbundig versierd omdat er iemand vijftig jaar geworden is.  Borden met plagerige spreuken  erbij.   Weer fietspad, zandwegje, en door wijds open gebied , bereik ik weer de bosrand.   Aan die rand  hiervan stiefelen spelend drie flinke hondenbeesten loslopend rond , ik ben op mijn hoede.  Sta stil, beweeg niet.  Twee meiskes , roepen  alsmaar bevelen  tegen ze maar ze luisteren slecht is mijn bevinding.   Een beekje Esperloop dient zich aan , even verderop  deze overstekend, en brekend houtwerk  van talloze twijgen onder mijn schoenen, stap ik voort.   De routes zijn uitstekend  bepijld  met rode papieren pijlen met rood/wit lint er aan,   en soms kleine papieren pijltjes als route ondersteuning.     Volg aldoor bospaden tot ik  langs een afrastering moet gaan en later door een klappoort een spaarzaam bebost gedeelte een heide op moet met overwegend  de geelachtige  gloed van het pijpenstrootje ga, er zou vee rondlopen zo zeggen de borden ,maar ik zie er geen een.  Ik ben op de Grotelse heide.  Een smal fiets/grindpad brengt mij naar de  rustgelegenheid  De Bosparel, die ik nog herken al zo'n twee a drie jaar geleden , het startpunt van een der wintertochten van Olat.   Het is goed toeven op het buitenterras, druk bezet en binnen evenzo,  en toch weer veel wandelbekenden.   Van hieruit volgt een wat brede weg naar een doorgaande weg met rotonde, moeten hier weer een fietspad op dat leidt naar een zandweg aan bosrand, en dit gaan we in.   En dan sla ik toch af van de veldweg het bos weer in.   Ik bemerk nog weinig van de begonnen kalender maand de lente.  Heel spaarzaam vind ik iets wat er op wijst dat de lente aankondigt .    De natuur is twee a drie weken, tot een maand achter op haar schema.  Wel hoor ik enige malen de specht kloppen.   En een enkele keer vogelgepiep.  Na wat gedraai bemerk ik de uiterste noordrand van de bebouwing van Helmond.  Wat lange boswegen volgen dan om de bebouwing heen om dan toch wat stratenwerk te gaan randje van.  Een wegversmalling leidt me het fietspad op, door wat dicht bos.  Gaan dit bos een poos doorheen op en afdalend.  Om via een geniepige boogbrug, waar je niet beter overheen kunt fietsen , tóch weer een bos doorstruint.  Volgt er toch weer een smal fietspad en deze geleid door een tunnel van een overgaande autoweg.   Ga een heggenpad door, die plots aan de eerste rustpost van vanmorgen uitkomt.  Die ik vanmorgen nog oversloeg.   Ik besluit deze post nu wel aan te doen.  Het zitcomfort  en plaatsen is erg gering, het is er wel druk, maar niet toereikend qua stoelen.   Ik zet mij op de rand van een plantenbak, en verover toch nog een stekkie op een tuinbank later.   De bediening is wel prima.   De meesten koesteren buiten op het terras de voorjaarszon.   Ook hier weer het feest der ontmoetingen van vaste en bekende streekwandelaars.   Vanuit deze rustpost neem ik eerst een asfaltwegje die me leidt naar een fietspad tussen weilanden en akkers, een beekdalletje in, met weer wijde blik door het landschap.    Een zwerm duiven komt laag over me heen.  Mag na een bruggetje over de Aa, ja die van de kruiswoordpuzzels , waar deze naam geregeld gevraagd wordt, over, volgt een graspad langsheen de Kaweise loop, hierna zig-zag een wegje even op en dan toch de velden weer in, weer wijde blik en zo te zien aan de rand bijna van Bakel.  Het lijkt erop dat we hier naartoe zullen gaan.  Draai hier dan toch weer vanaf landweggetjes op.  Parkoersarchitect Jan  komt tegemoet gereden en vraagt hoe het gaat en de route en bepijling is.    Geen vuiltje aan de lucht zo meld ik tevreden.   Jan glundert.  Een kort praatje over Jan's wel en wee, vervolg ik met een groet mijn weg.   Even verderop wijk ik weer een fietspad in die me aan de Bruggense weg brengt, even die weg op trouwens erg rustig met verkeer om opnieuw een wegje in te gaan dat eindweegs verder overgaat in min of meer verhard fietspad weer.  Steken beekje  De Vlier over, en dan komt plots de finishplaats in zicht.    Jan heeft genoeg gebost en laat een bos letterlijk nu rechts liggen, gaan terrein van het hippisch  centrum weer op en laat ons de renbaan volgen.   Zien terloops dat de meesten al weer vertrokken zijn want , veel minder auto's geparkeerd, en stap  even later de gezellige kantine, {heet dit zo?} , van de paardenlovers binnen, en meld me tevreden af.  Schuif nog aan bij een bekend groepje en neem er nog ene om het af te leren.   De chauffeur van vanmorgen wil me al meteen weer terug naar Deurne brengen na afmelding, maar ik laat hem weten nog even een gesprekje en natje op prijs te stellen.   Wandelen is tenslotte ook het feest van ontmoetingen van gelijk-geinteresseerden.   Later, als ik een der laatsten blijk te zijn, neem ik z'n aanbod aan, en brengt me rap, met nog wat westerlingen erbij in de auto, terug naar het station.    Kan nog juist de trein nemen die maar kort wacht hier.   Terugkijkend op een fijne wandeldag in deze Peelstreek en gemeente, die zich ook de poort naar de Peel noemt.   Het was voorbije nacht een recordkoude geweest, maar overdag liep ik toch onder een heldere stralende hemel, met heel draaglijke temperaturen.  Volgende week kijk ik uit naar Helmond west, een tocht die me zal sturen door de westelijke streek van deze stad.  Eveneens van deze lopersgroep van Deurne.   Tot volgend keer dus.    Houdoe.     Peter Heesakkers

04-04-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Alweer een hele tijd geleden, dat ik zo in de benen kwam.  Ik kies er voorzichtigheidshalve, en derhalve, voor een kortere afstand, die toch altijd ruimer bemeten is, zoals OLAT gewoonlijk doet.  De omgeving al jaren kennende weet ik vooraf, dat de parkoersen zwaarder kunnen zijn, zeker gezien de voorbije zware wintermaanden. Dus het nattigheidsgehalte  zal navenant zijn.   Van thuis uit per fiets op weg naar Noud, door de nog stille stad.  De lucht grijs donker grauw, zowat enig leven zijn in de binnenstad al de vroege reizigers rondom het station, en de villawijk met smalle grachten, waaruit enige vogelgeluiden klinken, rijd ik weer door de stilte.   Voor zulk een grote stad doet de stilte van deze ochtend weldadig aan.  Merkwaardig, het lijkt wel een uitgaansverbod....   Bij Noud thuis aangekomen,[ hij was wat verrast, dat ik vroeger kwam}, de voorbereidselen, moest zijn terreinfiets vervoersklaar gemaakt worden voor vervoer achter in de auto, want Noud zal voor OLAT en hun volgelingen vandaag weer een foto-album  maken voor de OLAT-side , hoe wij als wandelaar deze dag zullen ervaren.  Rap door  de stille stad verlaten wij  de bebouwing, en zijn dan op weg via de A67 op weg naar Helenaveen.   We kennen de weg erheen erg goed, maar voor de nieuwkomer is het oppassen, want de wegwijzer vermeldt niet de uitrit naar het dorp, {merkwaardig, want vlak in de buurt toch. }  Een GPS blijkt onmisbaar, en het wél goed aan te geven zo hoor ik later.   Hoe meer op aan het reisdoel, hoe dichter de mist wordt.  De bebouwing van dit dorpje, een erg kleine woongemeenschap, ligt in de uiterste hoek van onze provincie Nrd. Brabant, geklemd tegen de provincie Limburg.   We worden bij aankomst getracteerd op een enorm wagenpark van wandelparkeerders.   Ik was hier al even niet meer geweest, en moet wennen aan een klein nieuwbouwwijkje, paar tientallen huizen, daar zoeken we een parkeerplaats, en kunnen redelijk dicht bij de startlokatie parkeren nog.  We zien de startende wandelaars van twee richtingen komen, vanuit de lokatie, we zijn gewaarschuwd, voor evt. onduidelijke bepijling vanaf de start.  In de zaal de gebruikelijke drukte, en rondgang van korte gesprekken en handendrukken met bekenden.  Er klinkt ergens daar opluchting, zo van , hij is er nog.  Ja het lijkt deze winter wel een winterslaap van me.  Na het gebruikelijke bakske koffie besluit ik me bij een bekend groepje uit Arnhem aan te sluiten, en gaan we op weg.   Helenaveen is ook bekend als de plek waar blinde pianist en entertainer, en een paar maal  Nijmeegse Vierdaagseloper, befaamd nationale bekendheid Jules De Corte, woonde, overleed en er begraven is. Vertrekken over een brede rode loper buiten de zaal uit, achterom gebouw, een beschutting gevende coniferenhaag/ gangetje, het nieuwe wijkje in, daar weer uit en langs enorme tuinkassen een wegje op die ons naar de Helenavaart brengt.   Helenaveen, een recent dorp met niet veel {oude}, geschiedenis, maar de omgeving staan bekend om zijn veengebieden, en vooral de turfwinning/ afgravingen als huisbrandstof.   De vaarten die we vandaag erg vaak zullen tegenkomen werden aangelegd en gebruikt om de turf per boot af te voeren , naar de bewoonde wereld. Noest , pittig werk.  Helena was de vrouw van de directeur van de turfindustrie.   Helena van de Griendt, hij noemde uit dankbaarheid van haar begrip van mans te vele afwezigheid en toch haar goede zorgen dit dorp naar haar.   Even verderop ligt  dorpje Griendsveen, precies óver de provinciegrens, alwaar we onze binnenrustplaats later in de tocht zullen hebben.  We zien regelmatig onderweg ook hoe veengronden , die erg verend zijn onder onze schoenen, ontstaan.  De bodem, die in deze streek erg moerassig is, ontstaat door afgestorven verrotte planten  in een proces van eeuwen her.  We gaan langs de vaart om al snel over te steken een van de vele vandaag bruggen over.    We krijgen al meteen een voorproef, wat voor parkoers ons vandaag te wachten staat.  Een modderpoel.  De 40 en 30rs hebben ons al vroeg verlaten en gaan richting Grashoek.  Hun extra lus. We krijgen  een bosparkoers te gaan redelijk droog, wandelknooppuntenroutes en diverse wandelroutepaaltjes die elkaar tegenkomen of kruisen, en waters , grachtjes, vaarten.  Erg mooi en afwisselend.  Steken per brug Helenavaart over en volgen brede grindweg, over wildrooster, van landelijk, weer bos in.  Hier wacht ons de club-rustpost  aan een Peel museum, op de binnenplaats, { dit museum is helaas, nu gesloten}, wat vroeg, dat wel maar kennelijk verder weinig andere keuze.  Tref hier weer veel bekend en ander wandelvolk.  Zie ook Arendonkse Rudy met z,n vrouwke, even een kort praatje ook met hen.  Hierna trekken we de Mariapeel in.  De streek heet in zijn algemeenheid.  De Peel, een uitgestrekt natuurgebied ook.  We gaan het voor de kiezen krijgen, weten we als vanouds. We gaan door uitgestrekte plassen en vennengebieden, en deze winter vooral heeft de paden tot erg drassig gemaakt, wat tot een enorm water en modderballet leidt.  Om ons heen horen we nu en dan talloze watervogelsoorten en vooral ganzen kwekken.  In een erg uitgestrekt heide en veengebied en stilte, eenzaamheid.   Veel van die plassen zijn uit de vroegere veen/turfwinning ontstaan.  Soms is het op goed geluk van de ene droog lijkende graspol op de andere springen.  Een  zonder twijfel prachtig uniek natuurgebied, maar helaas, de nattigheid eist al onze aandacht op.  Goede en isolerende wandelschoenen is een absolute must hier.   Moeten diverse klaphekken door en wildroosters over, en bruggetjes.  De pijlennummering is nu ook kloppend , want begon vanaf de start merkwaardig erg hoog alsof we al erg lang op weg waren.  Het is lang soppen door de Peel en wijdse stille heide, kunnen absoluut niet van de paden afwijken, en volgen gedwee de bepijlingen. en soms omleidingen vanwege zonder meer onbegaanbaarheid.  Langs bruinig en gelige  grassen die later ook zullen opgaan in veengronden.  Een gebied van een grote verlatenheid, en stilte, enkel de watervogels zijn hoorbaar.  Onze parkoersbeschrijving is bijna drie vellen papier lang in twee kolommen per zijde Er volgt een heel lang pad, enige weg tussen moerassen en vaart anderzijds, wat later horen we een trein en weten we dat we kort bij de spoorlijn Eindhoven-Venlo moeten zitten.   Krijgen eindelijk een asfaltweg en stiefelen in de buurt van die lijn westwaarts, wetende dat daar Griendsveen ligt, en daar de rustplaats wacht.  Weer een klein echt Peeldorpje, met oude rijtjes voormalige turfstekers arbeiderswoninkjes.  Ook een wijkje met kleine villaatjes waar voorheen dus, het groot woonde van de turfindustrie, welgeteld twaalf dezelfde woningen, de Twaalf Apostelen genoemd.  Het is goed toeven in de zaal daar waar aan de wand rondom die zaal talloze oude fotolijsten hangen , die vertellen over het leven in de Peel destijds.  Weer buitenstaand is het twijfelen en overleggen met aldoor andere wandelaars, die de weg kwijt zijn, het is niet duidelijk op papier, en ook de bepijling klopt niet.  Tot er iemand een gok neemt, vooruit loopt, en uitvindt dat we die kant op moeten gaan, langs de oude dorpspomp, weer een ophaalbrugje over en volgt een lange weg langs de vaart waaraan deze streek zo rijk is.  Het lijkt er op dat de mist op zal trekken we zien mooie waterspiegels.  Een wat vervelende lang asfaltweggetje volgt te gaan langs die vaart. Na een poos stevenen we van die weg af naar een eenzame boerderij in het landschap alwaar de Olat-rustpost is.   We zitten daar op lange banken in een schuuroverkapping.  Soep staat nu op het hoofdmenu.  Mét enige bijkomstige gewenste  producten nog te verorberen of te drinken.   Lopen na de post een stukje weg terug, om een veldpaadje in te gaan.  Horen op afstand uit die stilte een groep peloton reservisten, militairen aan komen jellen in stevige pas.  Maar dan.... Ons wacht de volgende beproeving.  Na dit slingerpad volgt een ven of plas omheen te gaan , opnieuw in een geweldig modderbad, de  zoveelste vandaag.  Het gezang van de militairen achter ons is verstomd, alle aandacht is gericht om niet uit te glijden , de voeten, laarzen , juist neer te zetten.  We ploeteren voort door wijdse weilanden, en immer drassig.  Eindelijk weer komt er asfalt na de beproevingen.  en mogen we droger weer een bospad in.  Krijgen een slingerpad doorheen een  oud en hoogstaand sparrenbos, gaan even daarna langs de bosrand met weidegebied, klappoortjes door, en kies wijselijk voor een hoger en droog gelegen smal paadje, over een dijkje.  Gelukkig we blijken een modderbad te ontwijken , en even erna zien we twee terreinwagens, jakkeren over het parallelle pad, door de immense modder.  Krankzinnig, wat een vermaak en ze zien er niet uit!   Een droger vervolgend pad volgt, we steken de weg naar Helenaveen over, om met een grote zuidelijke bocht en westelijk om het dorp te gaan, en  langs een hoger gelegen begraafplaats ver buiten het dorpje.  Draaien daar tegenover af, en stevenen dan pas op H-veen aan.  Kringelen door wijkje in aanbouw, over planken tegen modder voor de bewoners uitgelegd, om dan via nieuw aangelegde bestrating achterom gaand en over parkeerterrein, naar het cultuurcentrum  De Gouden Helm te gaan.  De gouden helm is genoemd naar een gouden Romeinse helm, die daar vlakbij, eens bij  opgravingen toevallig gevonden is, en nu ergens in het westen des lands staat te pronken in een of ander oudheidmuseum.  Het is als altijd nog een gezellig samen zijn, in de aankomstzaal van het cuturele  dorpscentrum, waar vandaag ruim 1100 deelnemers nagenieten, van een welliswaar erg mooie, echte Peeltocht, maar ook verhalen van een zeer zompig parkoers, maar de samenstelling van het parkoers was weer zonder meer "Echt OLAT"!  Troffen 'sochtends nog een touringcar van Belgische wandelclub en onderweg nog zomaar belgen en enige duitsers.    Goed bedoeld, maar slachtoffer als ze waren van de byzondere wintertrekjes,  en  de  even zo byzonder neerslagrijke maanden achter ons.   De winter had zich deze dag wat teruggetrokken in neerslag en temperaturen, maar de gevolgen ervan lieten zich niet onbetuigd.  Noud heeft op de site van Olat.nl, weer zijn bevindingen per foto van deze dag vastgelegd,  {zoek naar foto-album }, en ook Willy van www. wandelervaring.nl  trof ik hier, en vast nog anderen hebben hun belevenissen in repo's van verslag en foto's vastgelegd.  En Olat-lid Ruud Horst.  Patrick  en Linda  Vanderstukken,  van ver uit België, ook hun ervaringen en foto's worden in de loop van de week op de site www.beneluxwandelen.be  gepubliceerd.

Menigeen zat na deze tocht flink onder de modder, zeker onder aan de broekspijpen, en aan de schoenen.  Een echte Peeltocht zonder meer.  Een streek met een rijke geschiedenis, waarvan we onderweg nog veel terugvonden, en ervoeren.  Het dorpje zat vandaag verstopt van het wandelvolk.  Ondanks het zware parkoers, moet/mag toch gezegd, dat het een mooie tocht was, en tja...het weer dat is nooit te voorzien, onzekere factor, immers de route wordt driekwart jaar  van tevoren uitgezet. Volgende tocht van Olat zal zijn in maart, vanuit Uden.   Van mijn kant groet ik u lezer.  Houdoe ! Tot  ergens weer.   Peter  Heesakkers

17-02-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Niemand te zien van het wandelvolk, aan het busstation, merkwaardig toch..

De buschauffeur schijnt onderweg problemen te hebben met de techniek, heeft contact met de centrale en stapt onderweg diverse malen uit en loopt zijn gangetje rondom de bus.  Kom niettemin  tijdig aan in Dommelen, de halte aan de voordeur, mooier kan het niet.   Een zee van auto's op en de straten rond de parkeerplaats.  In de startzaal als gewoonlijk begroetingen , als van bestuurslid Lizette, en het startburo personeel en nog wat bekenden der club  anderen vaste wandelaars vooral, en in de zaal.  Tref er ook Martin uit Roosendaal, en gezamelijk gaan we op weg.   Martin heeft mede te delen dat ik al een poos vermist wordt,  langs de wandelwegen, en of ik direct me in verbinding wil stellen met eeh? 

Hebben eerst een steegje en wat straten te gaan, alvorens we den buiten inlopen, via de provinciale weg een fietspad opgaand en het bruggetje van riviertje de Keersop over.  Deze rivier zullen we vandaag meermalen tegenkomen.   Gaan het platte land van den boer zijn buiten in, enerzijds wei en akkerlanden, anderzijds der weg een rijkgeschakeerd broekgebied.   Gaan vervolgens een perceel bos in bij een overdekte pick-nickbank.   Alleen naaldbomen zijn groen, natuurlijk, en de loofbomen staan er nu winters kaal bij.   Ik ben  er op voorbereid alsdat het vandaag een geweldig modderballet  zal worden gezien de vele regenval de laatste dagen en weken, en de alarmerende berichten van de weers en nieuwsdiensten omtrent wateroverlast alom in het land. Zie wat schapen in een weiland en in de verte luiden kerkklokken,  ik zie veel hulstbomen en jonge dennen, de ultieme kerstsfeer.   Krijg nu na verhard mijn eerste zandweg, met erlangs een grindfietspad, en het ziet er hoopvol uit, droger dan ik dacht vooraf namelijk.   Niet voor lang toch.  We slaan van het pad af en er volgt een regelrecht plassenpad.   Martin heeft er omdat hij nog een middagafspraak heeft er inmiddels de kuierlatten ingezet.  Met een excuus, geeft niet vrijheid-blijheid, en ik laat 'm gaan.   Ik moet na wekenlange afwezigheid, even wat op tempo komen .   De zon is doorgebroken en kleurt het landschap in kerstgouden kleuren en licht.   Het gaat bos even uit, een laagte door tussen kale akkers van aller gewas door, en er volgt een trits veldwegjes afgewisseld door bosperceeltjes.   Intussen vergezellen ook pijlen van een  v.v.v. -wandeltocht mogelijk van een dezer dagen, een poos onze wandelwegen en paden. .  Kom aan een smal asfaltwegje met pas geasfalteerd  fietspad erlangs, en die laatste gaan we op.  Slaan een klinkerwegje in de bossen op aan en komen dan al aan de eerste rustpost in een scoutingblokhut.   Als altijd levendig druk, brillen slaan aan bij binnenkomst.  Wordt toch rap bediend en vind mijn plekske aan een der  lange tafels.   Kopke koffie wil er wel in, en even later besluit ik toch mijn bij inschrijving ontvangen soepbonneke, te gebruiken.  Hoor n.l. t'alle kant hoe lekker deze is en om te voorkomen dat ik later mis pak omdat het al op was, neem ik deze nu ook maar, en moet gezegd, héérlijk!

Vervolg na her en der geklets mijn weg weer.  Gaan meteen de bossen in beschut tegen de wind een vooral dicht dennenbos met loofbomen ertussen allerlei.  Raak weer in gesprek met een kerel die me later moet het beste groeten want hij moet eerder afslaan.  Even druppelt het flink, maar moeder natuur schijnt compassie met de wandelaar te hebben al ras.   Er volgt na een gehucht een hele resem aan padenwerk.   Steken een doorgaand wegje over , gaan een puinpad in en passeren een grote tuin waar rododendron struiken volop in de knop staan al.  Vast vanwege het uiterst zachte winterweer.   De hazelaars bloeien zelfs alweer ! Puinpad gaat over in zand, en na wat veldwegjes en bosstukken tik ik even Riethoven aan.   Even straat rand dorp gaand weer een paadje tussen huizen door ben ik weer in de vrije ruimte . Mogen dwars door een manege-terrein, dan poortje door een eigen weg particulier terrein door middels smal paadje, weer poort uit een asfaltweg op.   Draai een weg in met oude beuken en eiken, waar ik de wind flink doorheen hoor jagen.   Geraak aan de volgende rustpost, de kantine van een plaatselijke voetbalclub, en heb ook hier weer mijn kout met een en ander.  Ik besluit hier toch maar korter te gaan waar de 30rs nog een extra lus te gaan hebben.  Ik draai buiten de poort van het sportpark af, met een draai rondom de sportvelden, de paden op de lanen in, om weer op een doorgaande weg te komen.  Draai halve slag om een rotonde van drukkere doorgaande weg over, om even hierna het bord Westerhoven te passeren.  De parkoersmannen leiden ons voortreffelijk om bebouwingen heen en zo ook hier weer.  Parkeerplaats sportpark over, poort in en langs en n.b. over voetbalveld over  randje strafschopgebied.   Een slagboom voorbij even toch een straat in.   Bewonder de tuin en woningversieringen omtrent kerst, en dan toch weer na wat oude hoeve's een veldpaadje in, ontdek mezen in een  fijngevlochten hekwerk , die schrikken van dien wandelaar die plots in hun gezichtveld komt, en wegvliegen.  Geniaal zoals de parkoersmensen ons om de bebouwingen leiden.   Gaan langs heggen beuk en ander groenigheid en volgt een poos agrarisch gebied.  Opnieuw een wei met schapen in dikke wollen verpakking voorbij.   Raak voor de zoveelste keer in gesprek, nu met een limburgs paar uit Susteren de plek waar nederland op z'n smalst is.  Later voegt zich Ger ook uit limburg bij ons en er ontspon zich een gesprek in onvervalst limburgs dialect.   Maar zoals later blijkt gaan we voor Ger wat te langzaam, en gaat deze er gezwind  vandoor.  In de loopgang zoals we Ger kennen.   Na een visvijver gaan we langs de Keersop een beek dus.  Die woest zijn water verwerkt.   Volgen een slingerpad waar eens beemden en weilanden waren, nou ja nóg wel, maar nu toegankelijk voor publiek, en met moeite lukt het ons, enigzins droge voeten te houden, bij o.a. een brugoversteek, een man met hond komt ons tegemoet en laat ons het ongemak vooraf weten, hij loopt in hoge laarzen en dat voorspelt niet veel goeds.   Het is regelrecht een moeras deze doorsteek tussen twee klaphekken over het weidegebied.   Komen aan bij de Valentinus-kapel een bedevaartsoord voor alleenstaanden, waar buiten een heuse bron is.   We hebben grote delen van parkoers gehad, waarvan akkers en velden onder water stonden.  Ik zag nieuwe distelplanten , die ik anders in de lente aantref, maar ook meizoentjes, ook een lentebloem of plant.   Een verharde veldweg volgend komen we op weer een doorgaande binnenweg aan , en gaan een fietspad op.   In de verte de opslagtanks van de Dommelse bierbrouwerij.  In het inmiddels bewolkt rakende landschap zien we de zonnestralen als zoeklichten  draaien door de   { natuurlijk}  snel bewegende wolken schijnende.   We passeren de parkeerplaatsen en terreinen van het befaamde Euro-circuit.   Aan randje Dommelen gekomen laten de parkoersmensen, ons nog de Lage heide doorwandelen, een agrarisch gebied dat wellicht volgend jaar in een woonwijk veranderd zijn zal, de bestrating en riolering ligt er al, de bouwterreinen staan ook hier volop onder water.   Vanaf hier is het even wat stratenwerk doorgaan om de dorpsweg verderop over te steken, en  toch nog even de tegenoverliggende kerk met buiten kerststal te bezoeken, enige levende have zijn twee schapen, maar toch, alles leuk opgezet.   De drie koningen staan mogelijk in de wachtkamer, een paar meter verder, misschien wachten ze op het kind die de borstvoeding zal moeten krijgen nog eerst..... In de zaal en na afmelding, is het nog even gezellig.  Ons aller Frans is er ook.   Frans,- wie kent 'm niet?-- Heeft heel wat wandelkilometers op z'n palmares en wandelde al vanaf 1956 {!}.  Het schijnt, dat Frans nu z'n wandelschoenen aan de wilgen zal moeten hangen.  Sinds voorbije zomer.   Het lukt niet meer. Evengoed mag hij  onder andere, 50 Rondé's  Zuid-Limburg en 50 Nijmeegse Vierdaagses, aan zijn rijke wandelverleden toevoegen,  verder nog met monsterafstandtochten, en oneindig veel meer.  Toch wat om op terug te kijken Frans?...

Wens Frans alle goeds toe zijn verdere leven.  De verenigingsmensen vandaag hartelijk dank voor jullie geweldige inzet.   Jullie tocht eind Januari 2013 staat zeker en verwachtingsvol op mijn wandelprogramma, het te gane gebied goed kennende, en dan zeker ook jullie bonds-jubileumtocht  5 Mei.   Zeker niet te vergeten.   Wens ik alle lezers , en medewerkers/inzenders, van beneluxwandelen, al het goede en een goede gezondheid vooral voor 2013.  Met veel wandelsuccessen en genot. Nu vrijdag sluit ik mijn wandeljaar nog af met de Grenzeloze tocht 28 dec.  Mijn startlokatie zal zijn Luyksgestel, en wie weet herkennen en/of treffen we elkaar daar nog.

Ik groet u tevens met een Brabants,   Houdoe!

Peter  Heesakkers

26-12-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Noud klopt geheel in sfeer, van de St.Nicolaas tijd, zachtjes tegen het voorraam.  Het is geen vreemdeling, dat is dit keer  zeker dus , die verdwaalt is zeker.  Noud komt wat vroeger dan aangekondigd.  Ik ga dus naar buiten in de gestaag neervallende regen, om bij hem in te stappen.  Wat frisjes is het , grijze donkere lucht, en neerdwarrelend  gebladerte in de straat.    Herfst dus ten voeten uit.  Noud zet een c.d. op van de roemrijke  Bolero van componist  Ravel en zo gaan we op weg naar Boskant in de gemeente St.Oedenrode.   De zachte muziek gaat langzaam over in het ritmische gedreun van het orkest, met dit langdurige nummer.  De ruitenwissers  zwiepen altoos heen en weer om goed zicht te houden, en verdorie, een onvoorzichtige bromfietser uit de zijweg komt,  kunnen we nog ternauwernood ontwijken.  Die remde te laat voor ons.   Noud vloekt en moppert  van de schrik.                De bolero duurt bijna de hele weg, en zo komen we aan bij de startzaal.   In de omgeving van de zaal blijkt de opkomst erg mee te vallen en we posteren Noud's vehikel een eindweegs uit de buurt.   Zo vol als het er al staat.   In de zaal zijn Beneluxers  Daniel uit Lokeren , Martine uit Lochristie en Guy { Verhelst} , uit Zelzate ook present  op afspraak.   Ik schrijf me na handengeschud gauw in.   En we besluiten maar meteen op weg te gaan.   We worden na  wat bochtig straatlopen, dorp uit , al meteen vergast op een modderig pad als opening, en dit laatste zullen we dan ook menigmaal ervaren onderweg, want tja, "Echt Olat!" is altijd de slogan van hun wandeltochten, wil zeggen puur natuur , veel paadjes en veldweggetjes zit er ook vandaag weer in.  Duiken al meteen de natuur in van de Meierij v. 's- Hertogenbosch, een landschap met erg veel populieren  voor de klompenindustrie die dit gebied overheerst, naast de talloze boomkwekerijen.  We gaan het bos ook in en daar is het stoeien met de drassige modderige bodem om op de been te blijven.   Glibberen en glijden en constant alert zijn. Gaan langs klaphekken en slagbomen, en ploeteren voort.  Van de natuur die zeker erg mooi is , zien we niet veel eigenlijk.   Onze neuzen blijven neerwaarts, en ogen ook dus,  waakzaam, om niet in de modder te vallen.  Erg mooi en talrijk zijn wel de herfstkleuren, compleet met de kou en regen, ja echt herfst.   We verliezen veel snelheid en tijd met het voorzichtig voort ploeteren.  En toch, we genieten.   Parkoersmanager en architect  Ad  en zijn hulppersoneel, stuurt ons over en door de mooiste paden.  Eindelijk.  Een asfaltweg dient zich aan, even op adem komen, maar dan toch, we gaan weer door een wandelpoort de rimboe,   gebied De Scheeken in.   De rustpost na dik 6 k.m. is erg welkom om op adem te komen.   Her en der zijn omleidingen voorzien , mogelijk vanwege onbegaanbaarheid... Die k.m. rs zullen we terug moeten pakken.  Gaan na pauze in het bos, verder met geploeter wildroosters en klaphekken over en door, een welkom graspaadje  langs een waterloopje en dan prijzen we ons gelukkig toch weer asfalt onder de voeten te krijgen.   De Barrierweg duidt op een gemeentegrens.   Gaan over de zesbaans autoweg en duikelen het Hollands Diep in.   Aan een splitsing even verderop twijfelen we even, of 20 k.m. gaan , niet verstandiger is.   We vermannen-- vervrouwen ons, en besluiten toch door te gaan afwachtend op verdere beproevingen.  Zullen maar zien wat en of we nog ontberingen moeten doorstaan.  Moet gezegd, dat het parkoers absoluut mooi en natuurrijk is en was en ook zou blijven achteraf.   Gaan onder de spoorweg door en komen in gebied landgoed De Velder en later ook Heerebeek.   Asfalt wordt opnieuw zand en modderige bospaden.   Gaan over duikers en langs sloten en toch nog verhard fietspad, na klaphek.  Het blijft toch genieten  van houtwallen om weideveldjes en vele malen stukken bos.   Heel gevarieerd landschap vandaag.  Lopen vaak ook op paden met afgevallen blad bedekt. tegen glibberpartijen toch.  Zijn nu in het Groene Woud, een uitgestrekt geschakeld groengebied, tussen drie middelgrote gemeenten.   We zagen het toch echt een pijl linksaf, volgen een pad langsheen een brede stroom, maar krijgen toch argwaan dat we al een poos geen pijlen meer zien, besluiten terug te lopen naar die laatste pijlaanduiding.    We zien aan de overkant van de sloot terug aan het wegje komende een wandelaar aan de overkant inlopen.   Roepen en vragen welke route het is en ja verdikkeme, daar hangt toch een pijl, het is onze route, en geraken dan weer op de goede weg of paadje beter,  een-sporig graspadje andere kant sloot , door de velden.  Door grasvelden.  Komen aan totaal vervallen boerderij, villa hou je dak vast of zoiets toch.  Mogen wat later weer samenkomen met de 40 k.m. , om na dik 14 k.m.  een zomaar ergens temidden natuur staand café/ herberg de rust te mogen nemen.   Weer buitengekomen, en verplastiekt, blijkt de regen gestopt te zijn.   Hoera.   De plu kan ook ingevouwen worden, en mijn plastiekske kan weer uit.  En we slingeren verder over modderige paadjes en bladval voor beter houvast onder de zolen door opnieuw een schitterend bosgebied.   Door de Heerenbeek.    Weer over duikers en verder gaat het maar.   Padenrijk dat wel, en minutueus volgen op uitvoerig uitgevoerd en beschreven papier van de route.   Mogen bij uitzondering over particulier terrein van boerenhofstee en langs schuren met landbouwwerktuigen allerlei.   Geraken dan even verhard op weg langsheen spoorweg.  Door fiets en voetgangers tunnel onder spoor om landelijk in te gaan op weg naar autoweg A2 .  Veldwegje langs een sloot en bosrand , wat later toch weer bos ingaand.  Gaan lange tunnel in onder  verbrede A2 door. Komen de 20rs bij ons.   Geraken in dorp Liempde, een gezellig typisch brabants dorp.  Na wat kleurrijke straatjes komen we bij een café-rustpost.   Wat bezoekers kijken grootscherm naar het voetballen in de hoogste Ned. regionen.   We hebben ondertussen al lang het vermoeden , dat onze afstanden te lopen, niet zo druk bezocht zijn en de meesten voor korter schijnen te hebben gekozen vanwege die vervelende regen van morgen of onderweg besloten korter te gaan.  Mede vanwege ook de immense modder en drekpaden.  We gaan schilderachtig dorpje uit een smalle veldweg in, slingerend langs bebouwing verholen achter groen met een bijna blauwe lucht en de paar wolken erin die het landschap veraangenamen als op een schilderij,   die toch weer asfalt wordt later.   Komen in het Dommeldal en mogen het pontje mogelijk niet gaan , uit de dienst genomen denken we, en dus weer een omleidingstoute te gaan de derde al als ik nu goed tel....  Guy laat niet na zijn camera nogal eens te focussen op diverse punten in het traject vandaag.   De zon beschijnt ons volop al vanaf de spoorweg-onderdoorgang.   Het is met het weer en de regen , toch weer goed gekomen.  Gaan weer door en over privéterrein, uitzondering voor ons wandelaars.   Een mooie mariakapel langs omgeven door tuintje en erehaag of boog,  van gebladerte.  Dan nog e.o.a. gedenktuin.   Een uitkijktoren in het landschap nu meest open gebied.  Wat draaipoorten door.   Opnieuw over den boer zijn terrein bij uitzondering.   We zien aan einde pad bij een achterom bij de boer zijn schuur driepuntige vlaggetjes hangen , in slierten,  slingers, blijken deze van Olat de wandelclub dus te zijn.  De rustpost.  Laten ons de soep goed smaken , nemen paar sneetjes brood met koffie na, en gaan op weg voor de laatste kilometers.  Gaan alweer.... de bossen in en een mooi natuurpad,  met weilanden.  In de velden , weiden, akkers komt intussen stevig grondmist opzetten.  Merkwaardige  overeenkomst met vorig jaar!    Precies een jaar geleden , zaten we ook in no time in de dichte grondmist, moesten we zelfs in de ingevallen duisternis en mist onze weg in de bossen zien te vinden ook.  Over weiland en krijgen twee draaipoorten  te gaan.  Dient zich een 60 k.m. weg aan, om wat bij te komen, van modder en ook graspaadjes en soms lichte ontberingen.   Krijgen weer een trits paden werk voor de boeg.  Opnieuw privéterrein gaande gebied De Scheeken in.   Zien plots bebouwing opduiken.    Dit moet Boskant  zijn!    Passeren uitbundig versierde voortuin vanwege een 30 jarige verjaardag, en stiefelen dan de bebouwing in.    Straat dwars door de wijk, op de finish aan.  Hoewel het in de zaal niet druk meer is, heb ik een lift eerder onderweg aangeboden gekregen van Hein uit Bladel, en kan ik niet langer blijven.   Hier komt n.l. in de weekeinden geen bus.... Neem afscheid van mijn Belgische medelopers Guy, Martine , en Daniel vandaag.   Guy wil me nog vereeuwigen met zijn camera buiten.  Om na handen geschud en bedankjes voor de aangename tocht te moeten vertrekken.  Terugkijkend op ondanks de modder vaak, ---  een fabuleus mooie tocht.   "Echt Olat", deze leus die ze hanteren  altijd.  Een tocht opnieuw voor de echte natuurgenieters.    Vast en zeker vonden naast alle anderen, Daniel , Guy, en Martine dit ook.  Die hadden weer een lange reis voor de boeg naar Oost-Vlaanderen.    Zullen ze zeker na vandaag geen spijt van gehad hebben.  Hein zet me redelijk dicht bij huis af , en dat stukske loop ik dan ook nog wel.   Bedankt Hein voor je sympatieke gebaar.   Ondanks de vaak moeilijk begaanbare route, heb ik een fantastisch mooie wandeldag weer mogen genieten.   Wandelroutes uitzetten? Laat dat maar aan Ad over en zijn kornuiten.  Dank Guy , Daniel, en Martine voor het gezellig samenzijn  onderweg.  Een gezellig Nederland-België onderonsje.  Wie weet tot waar weer eens.  Houdoe !        Peter  Heesakkers

18-11-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De omgeving is drukbezet met  auto's van het wandelvolk , dat al op weg blijkt bij mijn aankomst.    Een oude school doet dienst als wijkgebouw , café en activiteitencentrum .    Ik verlaat het  gebouw via de achterplaats, waar het rek met de routebeschrijvingen  staat.   De achterplaats oogt rommelig, met allerlei speeltuin attributen, van kunststof.   Ga door de straat uit ergens rond 1920 tijd  huizen.   Om na twee oversteken bij de plek te belanden waar vroeger een station stond , en de route vervolgt over het voormalige spoorlijntracé  dat nu een asfaltfietspad is, genaamd het halve zolenlijntje.  Dit is genaamd naar de eertijdse  schoenenindustrie  van Waalwijk.   Ik ga een omgrachte wijk langsheen uit pakweg 1970+ , langs  opzienbarende bruggetjes.   Draai om die wijk heen, en krijg nu een poos het  uitbundig schijnende zonlicht op mijn kijkers gericht, als ik zuidwaarts de stad verlaat langs enerzijds industriegebied, anderzijds de componistenwijk, die overgaat in bekende ned. conferencier en cabaretiernamen.   Een groepje kauwen kijkt me belangstellend na, aan boord van die grachten.    Kom nu aan de rand bebouwing en wandel meteen  de gemeentegrond van Kaatsheuvel op.  Een lange klinkerweg loodst me langs sportparken, en  rechts naast me  zie ik in de verte het verkeer naar  De Efteling al vroeg vastlopen ,  twee rijen dik.   Wat verder ontwaar ik de kerktorens van Sprang-Capelle en  Kaatsheuvel.   Ga nog wat langs kweekkassen, en ben me nu bewust waar de route me brengen zal.  De weg maakt een bocht en voorbij een camping waar aan de nummerplaten van auto's te zien bij wijze van spreken , heel Polen  gehuisvest lijkt.   Ik mag een klaphek de natuur in, en eindelijk begint hier het natuurfestijn.   Paddestoelen te over en merkwaardig, nog veel zowat meest groene bomen nog.   Het bos en duinengebied in.   Merkwaardig, veel bomen hebben boomnummers, schijnt van doen te hebben met orientatie bij verdwalen en bosbranden, voor hulpdiensten.   Ik had me voorzien van twee route-omschrijvingen , maar ik verman me en ga niet de 20 k.m. route op.    Een hele resem  van bospadenwerk wordt me voorgeschotelt, vaak wadend in herfstblad.   Het bos erg gevarieerd in boom en plantensoorten, en merkwaardig, veel groene varens hier.   Het is kicken met de route , en ik geniet met volle teugen.    Passeer een veld met rijkelijk nog groene brem.   Mijn parkoersbrief vermeldt knoop-punt-palenroutes en nummers en bomennummers aldoor, en andere herkenningspunten  te volgen.   Een verregende pijl  moet op papier uitkomst brengen.   Het parkoers wordt modderig.   Een verhard fietspad brengt even verlichting, om bij berkenrijen een heideveld in te gaan.   Kruis diverse  atb fietsroutes voor de snelle jongens.   Veel gemengd bos gaat het door, omgevallen boomstammen en vaak erg bemost ook.  Bomen met nog veel groene bladeren.   Het waden door lover zet almaar door.   Hop met de beentjes over padenversperrende boomstammen.   Het is een genot zoveel padenwerk volgt, met boomnummers.   Kom weer aan fietspad,  en bij een centraal antenne gebouwtje moet ik precies onderlangs, had ik gemist , een oplettende wandelaar roept me terug.  Kom aan weiland met paarden veler ras, en wandel vervolgens een villawijk binnen.   Even stuurt een voetpad me langs een kerkhof, die toch mooi is, het pad dan, me het dorp  Loon op Zand in.   Sla rustcafé over, weet van een cultureel centrum verderop, die ik wil bezoeken.  De omgeving, parkings , is geheel bezet met auto's  uit buurlanden, vooral, en opvallend, en een drukte van belang binnen.   Ik waag het er maar op en ben gezien drukte best gauw aan de beurt met bestellen .  Het was een markt voor duivenliefhebbers zo blijkt.  Zit aan tafel met friezen.   Na pauze wandel ik Loon weer uit, langs manege, en geiten en bokkentuin.   Een puinpaadje in, dat overgaat is zand-bospaden.    Ik moet klimmen en een verhoogd pad op , omdat pad beneden totaal onbegaanbaar is, door water en modder.  Splits met de langste afstand die op hetzelfde punt ook weer bijvoegt na hun lus, en kom de lopers ervan ook tegen.   Nogal eens komen ruiters ons voorbij en rijtuigjes met paarden.   Kom door een schitterend oud sparrenbos.   Weer even modderige paden,   maar is te ontwijken.   Een verhard weggetje op waar recht-doorgaan pijlen ontbreken, stuurt me langs een tuin , of weiden beter, met allerlei dieren maar ook reeën en damherten.     Eentje wandelt met me mee tot verderop niet meer kan en moet me daar laten.   Ik doorsnijd een agrarisch  buurtschap, zig-zag achterommetjes, om na even open landschap toch weer de bossen in te gaan.    Deze route vervolgt en verveelt maar niet.   Opnieuw volgt een reeks wandelknooppunten .  Een boom met drie stammen omheen, gaat het almaar door de vaak nog groene natuur.   Steken diverse fietspaden en mtb paden over en volg routepijlen ook van zomaar wandelroutes die hier te over zijn.   De zon die me  heel de tocht vergezelt  had, trekt zich terug  achter een wazig grijze lucht die in donkerte toeneemt.   Kom weer op een open  wijds zicht heideveld, en dan komen waar het al eerder naar uitzag de eerste druppels.   Die gaan langzaam over in drensende regen.  De regen komt vroeger dan voorspeld toch dus plu op maar.  Paadjes weer tot aan asfalt fietspad, veld met bruine pijpestrootje door.    Zie ik in de verte de rust-tentpost, met afdak boven de bankjes.   Intussen gutst  de regen eruit.   Verover nog net een zitplaatsje, en ieder die zit beziet de bui, en alras "verplastiekt"  de wandelmeute, waarop ik dit besluit ook maar neem.  Trek mijn regenjas aan ook verplastiekt dus.  En houd de paraplu gereed.  Normaliter  duurt een gietbui niet  lang doch het zwerk blijkt en blijft donkergrijs gesloten.   Anderen besluiten een taxi  te bellen of verenigingsauto te  verschalken , weer anderen rapen de moed bijeen en gaan de  zware regen in.   Dan ik ook maar.   Zwalk over een rustiger wordend fietspad tussen de eikebomen door open landschap in.   Auto's van twee richtingen, geven de arme wandelaar voorrang bij een oversteek,  ze hebben het te doen met hem in de drensende regen.   Even de weg kennende , overweeg ik  korter op Waalwijk aan te gaan, maar ga dan toch door.   Kom aan splitsing kortere afstanden, en  beslis dan toch  om deze in te gaan.  Was de route - god zij dank- na de rustpost verhard, ga ik nu toch een bospad in,  en verkies toch de hogere drogere stukken van het pad.   Deze geleiden me randje Waalwijk en binnen,  kan daar meteen het herezen Galgenwiel - restaurant zien na een brand begin dit jaar.  Ik loop Waalwijk binnen en de regen vermindert en stopt wat later zelfs.   De zon breekt zo waar door.   Einde erbarmelijk weer, maar loop nu door wijk gegoede  bewoning.  Ik krijg vleugels.   De Blijde Inkomstenlaan , doet wat mij betreft zijn naam eer aan, want weet dat na een wat langere straat te gaan de finish wacht.   Moet gezegd.   De route was zonder meer fabuleus mooi.  Uitgekiend.  Verrassende paadjes, en zonder meer natuurrijk.   Heb er ondanks het rijkelijke hemelwater, het laatste deel, mijn draai gehad.   Breng dan ook mijn dank aan het afmeldburo over.   Ik compenseer vervolgens mijn  anderhalf tot twee k.m. minder gaan, om te voet niet de dichtstbijzijnde  halte, maar naar het busstation  der stad te gaan.  De late middagzon schijnt  uitbundig {!}.  Een fenomenaal mooie tocht vandaag, dat wel.  Uitstekend  gepijld , en zonder meer duidelijk op routepapier.  Kenners aan het werk geweest.  Houdoe geachte lezer.  Tot ergens langs 'sheren wegen en paden.      Peter Heesakkers

04-11-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Als ik de gordijnen 's ochtends vroeg open doe, is het al duidelijk.  De daken zijn witbevroren, derhalve besluit ik de wollen muts en handschoenen in mijn rugbagage te doen. Het heeft dik 4 graden gevroren voorbije nacht.   Het terugzetten van de klok naar wintertijd speelt me geen parten.   Het is duidelijk, koning winter klopt aan, en deelt alvast een plaagstoot uit.   Aanvankelijk zouden spoorwerken roet in het eten kunnen gooien dit weekeinde, maar ik bof toch  met mijn verbinding, de reisroute valt juist buiten de afsluitingen.    Door een hagelwit landschap rijdt de trein, die na een kleine vijf minuten vertraging toch gaat rijden.    De drukte op het startburo komt wat laat op gang en na mij zo zal onderweg blijken, of dat met de klok verzetten te maken heeft?   Ik steek vanuit  de kantine van het lyceum  de rotonde over, van wat in mijn herinnering ooit de doorgaande rijksweg naar 's-Hertogenbosch was, en vanaf hier volgt een trits straten te gaan door wijken anno 1970 en later.    Niet onaardig toch langs vele tuintjes en plantsoenen en rijkelijk groen voorziene straten.    De nog laagstaande zon  speelt me nog wel parten, de eerste tijd,  en ik moet nogal eens mijn routebeschrijving boven mijn ogen houden om de bepijling te zien.   Het is de z.g. componistenwijk.       Ik mag dan een fietspad op die de wijk doorsnijdt, en slinger voortdurend mee richting den buiten, van de bebouwing. Hondenuitlaters voeren de boventoon in de nog rustige straten.   Ga vervolgens onder de tunnel van de A2 door, om even verderop een smalle houten brug over te gaan, om een betonfietspad te vervolgen langs weiden met enorm veel schapen diverse ras, die niet blaten maar rustig hun ochtendontbijt verorberen, gras dus.   Op die brug is het opletten want het is glad, witbevroren.  Het overspant een afwateringskanaal .  Wilgen en populieren bomenrijen  omlijsten mijn te gane weg.  Ben nu echt in de natuur.   In de velden staat de maïs nog vaak overeind, en veel bladval van de bomen, die voortdurend om me heen dwarrelen.   Het is echt herfst.    Een kleurrijk herfstpalet veraangenaamd het landschap.    Waad her en der door gebladerte.   Ga een tweesporig graspad in langs veldjes en bosjes.  Het geeft me een kick, en het voorgevoel, dit wordt het.                             De parkoerscommissie der  club wil ons een heel anders dan anders parkoers voorschotelen.    Veldpaadjes en bospaadjes, veelal eenmans, zullen wandelaars deel zijn vandaag.     Gaan over talloze weiden en bruggetjes smal en smaller, dus sloten.  Zeldzame bewoning,  tussentijds, monumentale boerderijtjes en bijbehorende schuren.  Slagbomen, klaphekken, draaipoortjes, wildroosters bij de vleet.   Het is totaal nieuw de route zoveel is duidelijk, en ik geraak in een euforie a.h.w. bij zoveel inspanningen van de route-uitzetters.    Om van te smullen.  Moet dan de weg Schijndel -Boxtel oversteken even een fietspad volgen om opnieuw de natuur in te mogen gaan.    Het gebied heet Gasthuiskamp, een schenking volgens aanduiding van e. o.a. weldoener die goed in de slappe was zat.    Weer waden door  afgevallen blad, een toch donker boslaantje.   Na een klaphek wordt het randje weide gaan met  enorme exemplaren koeienvlaaaien , massaal rondgestrooid,  en voortdurend  alert blijven op die taarten, en waarschuw nog achterop komende wandelaars.   Talloze pad-afzettingen , want geblokkeerd met groepen dicht opeen staande palen en voor de dikkerts onder lopers toch een probleem.  Ik wip er telkens behendig tussendoor en overheen.   Kom na een omweg toch weer op prov. autoweg uit en ga pad erlangs volgen.  Het paaltjes en slootjes en planken en bielzenbrugjes  geloop, houden een poos aan, het parkoers is om van te smullen.  De weilanden en oversteekjes ervan ook.   Ik grinnik nu en dan bij zulk parkoers, dit is puur natuur , rust en genieten.  Wat een parkoers-architecten.   Het padenwerk vervolgt aldoor door bossages en langs en over slootjes, prachtig in een woord.  De rust is voorzien in de eigenlijk wat kleine kantine van een manege, maar een tentdak buiten en zitplaatsen in het ruime veld doet menigeen besluiten buiten in de  herfstzon te gaan genieten , wat gelukkig nog kan.   Ik verover nog net een vrije stoel binnen.  Aan de overkant een sportpark, waar het welliswaar niet bijster druk is, integendeel, , maar de plaatselijke voetbalvereniging en supporters en spelers onderling elkaar naschreeuwen, nooit geweten dat er zoveel geroepen werd naar elkaar..  Maakt het alsof het erg druk is.  Na laving vervolg ik de route en mag na een stukkie een weg op en even verder er weer af de ruime velden in met een tijdje dorpje Gemonde op afstand.     Eerst weer populierenrijen.  Populieren  worden geteelt voor de klompen-industrie in deze streek.  De Meyerij van 's-Hertogenbosch  genaamd.  Bewerkte akkers en toch nog onbewerkte, men zal vlug moeten zijn met oogsten , evenals de mais die soms geoogst is, soms niet,   nog te velde staat.  Passeer een grasveld met kort sportterrein- achtig gras, onmetelijk  groot in alle geval.   Het veld voert door een beekdalletje.    Het wordt een veldweg met heggelandschap, weidjes en akkers met weidevee allerlei.   Langs gele maïsvelden.   Maak een draai richting Dommellandschap en viswaters en Wielen , dit zijn spontaan ontstane plassen , na overstromingen van de Dommelrivier.  Zie ook de bochten van de rivier op afstand.  Het pad wordt vochtig wat.  Ga voorbij een boomkwekerij.  Een kikker kruist mijn pad, die gauw het hogere natte gras in wipt.  Dan volgt een hele poos het pad langs de hier al bredere Dommelrivier, wuivend riet en andere waterplanten  en watervogels zijn te zien en te horen.  Toch nog veel nieuw groen te zien naast het wandelpad.   Een lange houten brug-overspanning laten we rechterhands  liggen en vervolgen pad langs het water, wat later langs het afwateringskanaal voert.  Langs een stuwdam met waterval.  Krijg company  van een westlandse medewandelaar, die me achteraan kwam.  Een bocht links-rechts langs bosjes afzetting , een slagboom langsheen , om later voor viaduct, een draai te maken en een lus volgend tot over dit viaduct om wat later over de verbrede A2 autoweg deze over te gaan.  De weg draait een wijde bocht neerwaarts, langs wat huisjes een smalle weg te volgen wat overgaat in een fietspad.  rand bebouwing gaand.   Stuiten op nieuwe bewoning, een lange rij geschakelde woningen en men stuurt ons eronderdoor, een poort-tunnel  wat denken doet aan een oude middeleeuwse vestingwal , doch de  andere zijde is z.g. blind, ramenloos, en vormt beschutting van/ voor de verkeersherrie van de nabijgelegen A2 autoweg.  die ook nog beschermd wordt door dichte begroeiïng, op een hoge wal.  Vervolg door parkachtige afscheiding van woonwijken, middels fietspaden.     Kom langs oud restaurant die destijds aan kruising met autoweg lag mét verkeerslichten  toendertijd.  Weer een dreef door,  en dan belanden we in de woonwijken weer, waar we middels fietspadennetwerken en speeltuinen, plantsoenen , op de beginroute van vanmorgen geraken tegengestelde richting nu.   Rotonde oude rijksweg oversteken, om de kantine der school weer binnen te stappen.   Daar geraak ik her en der aan de praat met,  deze en gene bekende.  Het is er goed toeven en ik zie de wandelwereld  komen en gaan.  De kantine noodt  tot lang nablijven, zeker na een drastische verbouwing , en dat deden veruit de meesten ook, meer glas en doorzichtig dus.  Ieder die ik erover informeerde, was laaiend enthousiast over de uitgekiende route vandaag, een natuurtocht ten voeten uit.  En daar was geen letter van overdreven ook.  Het was het summum voor de natuurgenieter vandaag.  Ik kijk nu al uit naar hun Mid-wintertocht, aankomend jaar.   Met de route zijn er kenners en kunners aan het werk, zoveel staat vast.  Een schitterende herfstdagtocht gehad vandaag.

Volgend weekeinde  twijfel , óf Waalwijk, { altijd gezellig en erg goede gezellige rustposten vooral}  ; óf Lierop de eerste winterserietocht van club Hermodé.   Zullen wel zien. En wie weet maken we daar ook kennis met U  wandelaar.

Houdoe! Tot dan.     Peter Heesakkers

28-10-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

In grauw schemerig weer, dwars door de binnenstad  ben ik op weg naar Noud.  Een hele zwerm duiven, schrikt en vliegt massaal op bij de passage van een fietser, en vliegen rakelings langs me af.  Het beursgebouw wat verderop is een en al  vroege bedrijvigheid , met het inrichten van een vlooienmarkt.  Laserstralen komen nog uit de stationstoren, en weer wat verder, een tijdelijk  gedenkmonument van een bloemenzee, foto's en andere snuisterijen van een voorbije dagen uit de rivier Dommel aldaar  gevonden drenkeling.  Dan draai ik een oude villawijk in, met parkachtige tuinen en de straat en de tuinen tooien in schitterende herfstkleuren. Dit moeten de voorboden zijn wat vandaag Olat in Sterksel ons zal voorschotelen vast.   Ga verder door de stille straten van toch een erg grote stad, en kom aan bij Noud thuis.   Alras gaan we op weg.   Het is levendig druk al op de parkeerplaatsen.   Ik verwacht veel van de tocht en route hier, waar ik vooral nog oude schoolkamp herinneringen heb liggen in de late 50er jaren vorige eeuw.   De startplaats is zonder meer een juweeltje.  Een groot instituut voor epilepsie-patiënten, en qua voorzieningen , een dorp op zichzelf.   De zaal voor vertrek is zonder meer mooi en welvoorzien.   De route-uitzetters laten er geen misverstand over bestaan, dat ze alles eruit willen halen , wat deze schitterende omgeving biedt.  Ik verlaat het terrein via allerlei paden, wegjes en paviljoens, en stap al meteen de rijke natuur hier in.  Dit belooft, ik ben nu al in mijn element.  Snuif nu al de herfstgeur in, zal ik onderweg nog vaak ruiken ook, en het is er al rijk met allerlei paddestoelensoorten rijkelijk voorzien.   Kom aan een boshek van het terrein en dan is het toch nog even zoeken, want het pad houdt op.  Kom in een negorij terecht van bosbeplantingen.   Blijkt er een gat in het hek om door te  gaan, opgemerkt door een snelloper, die mijn zoeken verlicht.  Ga nog wat perceeltjes bos door, tot plotseling het erg kleine dorpke Sterksel opduikt.  Was al meteen een kleurrijke opening.   Wat villa's en bungalows langsheen gaat het dorpje uit, en volgen een doorgaande weg om later de weg af te gaan een smalle stroom langs over eenmanspaadje.  Even dacht ik een byzonder paddenstoel-exemplaar te zien. Het bleek een oude hondendrol echter!   Volgen het beekje een poos, om dan weer via een padenstelsel door bosrijk gebied, de rust op 4,5 k.m. toch maar aan te doen even, verwachtende , dat de volgende rustpost lang op zich zal laten wachten.  Vergis me kort na de post en ontdek, dat ik de kortere route volg en  been terug naar de juiste splitsing.   Een kraaienkolonie laat van zich horen.   Een spektakel als de beesten maken.  Geraak bebouwing Heeze in , ga er ook weer uit,  Laat een groep quadrijders  me voorbijgaan, en kom in een industrie-gebiedje.  Zie één  stevige wandelschoen van het bergsoort in de berm liggen , en vraag me af , wie mist die nou niet?    Of een wandelaar had reserveschoenen?  Spoorwegovergang over en dan wordt het een poos asfaltlopen, door  open  landelijk gebied in en nevelige omgeving.   Een jonge boer haalt zijn laatste hooi van de velden en vele maïs akkers liggen er al kaal bij ook.  Een wilgenwegje langs, kijk rond, voor me een jong stel , en achter me doemt  eenzaam ook een lange gestalte op.  Haalt me in en blijkt Dick uit Geldrop te zijn.  Hij zal me een heel deel vergezellen.  We ruilen platteland voor bos en komen na padenwerk en een m.t.b.-pad bij een echte "wagenrust" aan.  Hier splitsen de grotere afstanden, en denderen we voort  door bos en hei en ontdekken overal paddestoelen aller soort, grootten en maten en kleuren.  Paardenrijtuigjes passeren ons voortdurend, met bemanning dus.  Dick fotografeert zich het schompes, en lijkt een paddenstoelenserie voor te bereiden.  Sommigen zou ik rekenen onder tafels of krukken , zo groot ze zijn.    Dick leeft zich erop uit met zijn camera.   Missen op een kruising een pijl en lezen dat we rechtdoor een heuvel opmoeten en raken alweer op het juiste spoor.  Heide en vennen door.  Een knuppelbrug volgt en voort gaat het. Ruiterpaden in , en het wemelt hier en eigenlijk al zowat de hele tocht van allerlei toeristische wandelroutes.  Met elk zijn eigen aanduidingen.   Stappen ene pad na de andere eindeloos door, met herfstkleurenpaletten  zo mooi.   Raken van Grote heide in het Heezeren bos met veel slootjes en eenmanspaadjes en over talloze  smalle bielzen bruggetjes.  Genieten met een grote G.  Een spoorwegovergang en na een stukkie de autoweg over naar het Rulse Laarzenpad gebied over weilandjes en ruigte gebiedjes,  vochtig gebied. Draaipoortjes door en bosgebiedjes komen we aan de manege waar in de kantine de rust voorzien is.  De directe omgeving is vergeven van de rijtuigjes, paardrijders en  paarden aanhangers, en gebruikers van deze in strakke ruiterpakken.  Zet ik me aan tafel met trouw wandelvolk, en gaat het natuurlijk over wandelzaken en welzijn van deze en gene wandelaar.  Ik zie Dick niet meer en vervolg mijn weg dan maar.  Ga hierna de Braakhuizense hei in en volg een lang grindpad wat plots druk is met zomaar wandelaars, dagjesvolk en fietsers.   De zon is er zij het wat laat doorgebroken, en gaan bij een  heide en insectentuin de Strabrechtse heide op de oostelijke rand toch, die ons vervolgens de Herbertus bossen, instuurt.   Boswerkers hebben er een bende van gemaakt hier en we krijgen een hele boel omwoelde boswegen te gaan modderig en drekkig en we proberen maar de beste delen ervan te volgen.   Diepe bandensporen doorploegden onze route.   ijzeren grondplaten  laten ons her en der wat veiliger en schone broekspijpen houdend passeren.   Veel later steken we de weg Heeze-Someren over.   Raak in gesprek met een vrouwelijk bestuurslid van Olat en vergezel haar tot aan de laatste rustpost.   Een landbouw betonwegje stuurt ons naar die post op aan.  We laten ons de Olat soep en andere consumpties goed smaken .   Moeten even de Vlaamse weg volgen en mogen de verkeersarme weg verderop verlaten, met weer bos in, en vervolgens een heideveld door met smal paadje een mans door hoge grassen.  Wat klaphekken door en een overdekt nog, boslaantje , met oude beuken.  Bos even uit randje weiland en de laaghangende takken beschermen me tegen de alweer laagstaande zon.   Komen dan  aan de eerste gebouwen van het immens grote terrein, van het instituut waar we startten, en hier missen we de bepijling . Natte vingerwerk en lezen,  wat dan niet meer klopt, zien we de torens van kerk op het terrein uitsteken, en wandel ik maar de kortste weg erheen.   Ruim bemeten was de route vandaag n.l.  31,5 , dus die honderden verkeerde meters zien we door de vingers.  Ik beland in een erg rustige kantine als dit zo hier genaamd is tenminste.  Het gros der wandelaars is al weer op weg naar huis, zo te zien op de parkeerplaatsen ook.  Ben er zonder meer zeker van, dat elke wandelaar het volkomen eens was, dat deze tocht een pareltje was, en ik ga u dan ook niet in superlatieven vermoeien hoe mooi deze tocht was.  Mede door de herfstkleuren en oneindig mooie en grote natuurgebieden.   De slogan "Echt OLAT" die ze zelf hanteren gaat zonder reserve helemaal op vandaag weer.  Fenomenaal goed en mooi.  Parkoersman heeft zich volledig uitgeleeft in de streek die zich hier ook zonder meer groots voor leent.  Op weg naar huis ontdekken we in de buurt van Eindhoven komend , dat er dikke rook boven uit een torenflat in de binnenstad, komt.  Het deed ons aan New York destijds, denken.  Griezelig gezicht toch.  Daar speelt een ramp zich af zo leek het.  Bleek volgens berichten 's avonds nog erg meegevallen, bovenste verdieping, een appartement.  Het kon onze mooie wandeldag niet meer bederven.  Volgende week staat eerst Boxtel op program.     Wie weet treffen we ons daar ook. Tot daar misschien.  Houdoe!                      Peter Heesakkers

21-10-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Een nieuwe startplaats en ik heb er hoge verwachtingen van , gezien de omgeving en nu zeker het jaargetijde.  Op het busstation verwacht ik Gonny , Jos wederhelft van de Beneluxwandelaars.    Weet dat het krap aan wordt met de overstaptijden van de bus.   Ik ontwaar Gon vrij vlot in de spitsdrukte, en zo zijn we rap op weg naar Waalre.   De uitstaphalte is zowaar nog vlak aan de deur , van het etablissement waar de start voorzien is.  Kan het mooier?  We gaan er op uit tesaam, via de parkeerplaats, die ruimer blijkt dan gedacht en  de route leidt ons al meteen  de Waalrese natuur in.    Gaan over smalle en wat bredere paden kris kras, en al gauw zal blijken, dat de uitpijlers van het parkoers goed en duidelijk werk zullen verrichten, compleet met genummerde pijlen, conform met het routepapier, die bovendien zeer goed zichtbaar zijn van afstand.   In de kleine heideveldjes vooral zien we in het zonlicht  duizenden spinnewebben oplichten,  als in een waas door de ochtenddauw, de insectenvangers staan uit om nog voor de winter hun overwinterings kostje naar binnen te halen.  Heuveltje op gaat het, een oude stuifduin,  asfaltfietspad oversteken een ruiterpad in.   En dit hebben de route-uitzetters veel vaker in petto vandaag voor ons...  Volgen een poos een smal pad, om wat verderop de diepte in te gaan tot vlak voor enorm kunstmatig ven, ontstaan als uitgraving voor de nabije autoweg A57/E34, en sindsdien doorgaat onder de naam Gat van Waalre.   Wat verspreide vissers en watervogels te zien ,  naast veel oeverriet, en in de verte aan de andere oever een trits West Indisch aandoende bebouwing, trekt voortdurend onze aandacht.  Wanen ons even in overzees koloniaal gebied.  Byzonder aanzien toch deze woningen.  We geraken aan een bruggetje dat nog in het pad aangesloten moet worden en  komen in de straat waar deze bebouwing staat.  Gloednieuwe wijk, en de bestrating moet nog aangelegd, zeg maar voltooid, worden.  Bewonderen de veranda-achtige woningen, met vrij uitzicht over het grote water.   Wurmen ons langs wegafzettingen  en bouwhekwerken, ploegen door zand voor de bestratingen, om opnieuw het meer te mogen bewonderen, door eromheen  te mogen gaan.   Gaan van het meer weg en even over fietspad om een veldpad weerszijden hoge maïs te volgen , weer later ingeruild voor bos.   Zien vele bosmossen onder anderen op gevelde bomen zitten, en aan paddestoelen  vandaag ook geen gebrek, nee, ze groeien welig alom onze route vandaag.   Het wordt een echte herfsttocht, zo ook de bomen kleuren hun bladeren al in de mooiste herfsttinten.    Nog kil op de ochtenduren , maar toch al gauw weer te warm , door de altoos aanwezige zon.  Komen aan doorgaande dorpsweg en zien op afstand de startplaats n.b.   Steken de weg over.   En ons routepapier stuurt ons door voortdurend mooie wisselende paadjes en paden , wegjes en fietspaden door de kleurige  natuur.  Kleine lettertjes op de routeomschrijving want het gaat bijna niet op het papier, en de routemannen willen ons zoveel als kan laten genieten en we zijn extra alert op de snelle veranderingen van padenwerk dan ook.   Nog MTB paadjes ertussen door smaller en smalst, komt na dik 7 k.m. de rustplaats  op open plek in het bos in het vizier.   Kopen aan de kantinewagen ons drink en eetgerief, en zijgen neer aan de tafels.   Kunnen het informerend personeel der club al meteen onze lof toezwaaien  over het nu al als schitterend ervaren parkoers.   Niet beseffende dat nog veel meer moois in het vooruitzicht is.   Vangen vanaf hier de extra lus aan  die ons leidt langs weer een prachtig ven , vandaag de naam Vennentocht eer aandoende, en na enig boslopen  allerlei paden belanden we in een villawijk, waar verholen in enorme tuinen en groen schitterende woonpaleizen te bewonderen zijn,   met koninklijke straatnamen.   Volgen een poos deze mooie dreven.  Komen na omzwervingen  uit op weg naar Waalre en vervolgens de weg overgaand tussen Valkenswaard en Eindhoven , om nog even een woonwijk door te gaan, en vervolgens toch weer een duin omhoog de bosrijke ruimte in.   We zien vandaag en ook hier weer enorme vliegenzwammen vooral in groepen groeiende, maar ook diverse andere soorten in al hun veelheid .   Herfst ten voeten uit.  Dan volgt even wat wijdere blik, als weiden en veldjes en een langere brede zandweg leidt ons naar een punt wat we herkennen als de openlucht-rustpost van enige weken geleden van de Valkenswaardse tocht.   Gonny en ik gaan nu tegengesteld  de route van toen, langs een erg kronkelige beek wat bij nader zoekwerk de Tongelreep noemt, een zijtak van de Dommel.   Wat vochtiger padenwerk volgt almaar doorgaand en tegenstrooms.   Belanden tussen beek en enorm golfterrein, en langs everzwijnenrasters, slingeren we op randje noord van Valkenswaard aan.   We steken weg met verkeerslichten over om even later op een oud spoorwegtracé te geraken, eertijds van Eindhoven naar  België gaande, dat we vrijwel  rechtuitgaande volgen, en ons brengen zal op het einde van de lus, terug bij de veld-rustpost.   Een prachtig ommetje gehad zijn we volmondig eens.   Na verpozing, gaat het weer terug zuidelijk op aan om na een kilometertje zowat, een zijweg te nemen, wat is een ouderwetse klinkerweg, een kasseiweg, langs opnieuw woonpaleizen.   Bij een perceel  met zelfs gevaarlijke honden in de tuin, langs het hekwerk, zijnde hoog genoeg gelukkig...  Opvallend onderweg zijn ook enorm veel zwarte torren op de wandelpaden, bostorren of mestkevers {?}   Grote exemplaren in alle geval.  En de natuur blijft ons verblijden  met allerlei soorten paddenstoelen  vele grootten, soorten, en in hele groepen vaak ook.  Absoluut mooi en de herfst volop uitdragende.  Tegen het decor van verschillend kleurende en soorten bomen.  We hobbelen over heuvelige paden , langs natte en ook zowat droge vennen, oplettend over boomwortels of waar bomen hun tenen verraderlijk boven de grond  steken.  Links en rechtaf, T-splitsingen, boskruisingen , Y splitsingen, het houdt maar niet op. Tot we een intermezzo krijgen reeds van "geschoren" maïsvelden.

Het wemelt van de diverse aangelegde wandelroutes, van toeristische aard.  Richting en naamsoort.  Duidelijk, ook de toeristische organisaties hebben een markt ontdekt hier.  Zeker ook in dit gebied.  Gekleurde palen en knooppuntroutes gaan ons voorbij.  Gaan doorgaand asfaltfietspad kruisen opnieuw bos in.  Komen opnieuw aan voormalig spoortracé, wat nu een zandweg is, en vervolgen deze tot aan de doorgaande weg naar dorp Waalre.  Laten nog net de trieste ruines van het voorbije zomer afgebrande   monumentale gemeentehuis uit het zicht, steken dan de weg over en belanden aan de finish het oude stationskoffiehuis.  Superlatieven schieten tekort.  Het was een fenomenaal  mooie route vandaag, de mogelijkheden van de streek volledig uitgebuit.  Hulde aan de club en hun route-uitzetters. Een uitgezocht en uitgekiend  parkoers kregen we voorgeschoteld.   Ook de  goed uitgeruste kantine wagen met personeel,  fijne zitjes, beprijzing, en vriendelijkheid verdient alle lof.  Het is naast het parkoers hun degelijk handelsmerk geworden, en hun befaamdheid.  Alle dank voor deze schitterende dag.  U mag inzonderheid  Waalre zeker best in ere houden.  Het is een uitzonderlijk mooi gebied daar, met plenty wandelmogelijkheden.  Zeker een tocht om voor volgend keer naar uit te zien.   Mijn volgende tocht zal zijn , Olat, vanuit het kleine dorp Sterksel, tussen Maarheeze en Heeze-Leende.  Ook dat gebied beloofd veel moois, en is een echte herfsttocht, al rekent de club deze tot haar voortreffelijke wintertochten.   Wie weet, treffen we elkaar daar ook. Tot dan. Houdoe!         Peter Heesakkers

10-10-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Herfst Knooppuntenroute

Dit vraagt enige uitleg vooraf.   Er zijn in de regio Eindhoven  vele wandelroutes uitgezet  door medewerking van het SRE het samenwerkingsverband van de regio Eindhoven,  met nummerpalen volgens routenr. welke men naar believen kan uitbreiden , of splitsen,  en van waaruit men van nummer-route naar nummer-routepaal kan lopen, welke tussen deze nummers door met ook weer drie- hoekige pijlen die de looproute aangeven, rechtdoor,  linksaf, rechtsaf,  naargelang de driehoekspunt staat.  Een simpele manier van route uitzetten door  en voor de organiserende wandelclub.  Deze pijlen en palen staan jarenlang op hetzelfde punt dus, en zijn even zovele jarenlang te combineren.   Je creëert  het summum van een mooi natuurparkoers,  zónder dat de club al te veel pijlen zelf behoeft uit te zetten.   Ik verwacht er zonder meer veel van.  Zo dacht ook Gonny , {  ja van Jos }, de mede-inzendster van foto-albums op Beneluxwandelen  er ook over.   En zo was de afspraak om per bus te gaan gauw gemaakt.   Het is enorm druk op het busstation,  werkpendelaars en scholieren vooral, maar toch weet ik haar te ontdekken.   Gezamelijk zetten we onze reis in naar Valkenswaard.   Bij aanmelding krijgen we een routebeschrijving mee, waaruit blijkt, dat we de routes kunnen combineren , naar elf afstanden....  Besluiten eerst de route van 6,2 k.m. te gaan, lus dus.   De startgelegenheid ligt aan de autoweg naar Eindhoven, maar we gaan achterom al meteen de  rust, en ruimte in.  Meteen al te midden van de bossen.  Het eerste ven dient zich al aan met het waarschuwingsbord  "Blauwalg".  Aan ons niet besteed, zullen niks met het water zelf van doen krijgen.   Hebben al meteen mooie bospaden te gaan en zien de eerste vennen,  hierna een droge sloten gebied, over de dijken , randje noord dorp, gaan randweg over, villawijk  rijkelijk groen binnen , om op een veldweg te geraken rand bebouwing.   Dame met vervaarlijke hond, passeren we toch veilig.   Een doorgaande weg naar Leende komt in zicht , gaan onderlangs talud , even twijfel omdat er twee pijlen een richting aangeven.  We gokken op links aanhouden, weg af naar een graswegje tussen weilanden door en weer een ven, in de verte zien we zwanen.   Het is hier ruim zicht , en fantastisch mooi, met diverse watervogels, schitterend omboord  met de natuur.

Wandelen over een dijk naar een vlakke smalle brug , die ons  met een omslag naar een klauterpartij en een uitkijktoren brengen, over die wijdse ruimte.  Gaan dan weer het bos in, achter een afrastering van een grote golfbaan, en slingeren op de startplek aan.  Hebben al meteen een goed gevoel wat het worden zal vandaag.  Gaan nu door voor de 7 k.m. ommegang.   Deze geeft wel de route aan met pijlen van de club.  Dwalen paden en boslanen in en door, breed, smal, kruisingen, splitsingen , het is een prachtig , boeiend geheel.   Blijven een poos langs een riviertje mee kronkelen, de Tongelreep, een zijtak van de Dommel.  Gaan nog  een massa rododendronstruiken door,  door een greppel, en komen aan akkerbouwland en weiden uit, waar we vlak tegen het beekje de tent-rustpost der club neerzijgen aan de tafels.   Als immer gezelligheid troef hier, vele bekenden, en bij vrijwel alle clubleden, al bekend als de bonte hond, herkenning en korte gesprekjes en begroetingen.   We gaan hierna een bruggetje over, en de land en tuinbouw een veeteelt ruimte in, langs wat huisjes en een boerderijvilla in aanbouw.   Wat divers weidevee,    gaat het opnieuw de bossen in, even enerzijds akkers en weiden , maar dan toch.  Volgen weer allerlei knooppuntpalen en nrs. tot aan autoweg A2 de weg naar Maastricht,  tot horecarust, wat vroeg weer,  en slaan we over.    Moeten teruglopen even en treffen daar in de bosrust een tweetal beschonken lieden met blikken bier aan de mond en met dubbele tong sprekende, naast hun fietsen.  Even kort een praatje, voor zover het kan in hun omstandigheid, maar veel zinnigs komt er niet uit.  Beantwoorde wat vragen van ze, omtrent onze wandelonderneming.   Niet hun ding vinden ze; Tsja..... We vervolgen maar.  Draaien zowat helemaal om opnieuw een prachtig ven heen en struinen allerlei bospaadjes door, om weer de ruimte van het landschap in te gaan, later.   De Achtereindsestraat loodst ons door landerijen allerlei naar de tentrust terug via wegjes die we nu even tegengestelde richting moeten gaan, maar toch een ander beeld weer.   Wil nog een buiten de draad geraakte kip achterna om te vangen en over te zetten, maar geef het al gauw op.   Het beest rent een wereldrecord hardlopen tijd, en daar ben ik niet tegen opgewassen, de andere kippen en hanen roepen me hilarisch toe bij deze mislukte onderneming.    Er loopt ook nog ander klein vee en pluimvee rond op het erf.   Ze hebben duidelijk plezier in mijn actie.   Na de rustpost in het weiland aan de oevers van de beek, en de gesprekjes  vervolgen we.   Krijgen eerst nog wat landwegjes onder de voeten, om opnieuw de bescherming van het bossenwerk op te zoeken.   Weer bochtig en soms klimmend en dalend over oude vroegere zandverstuivingen nu.  Moeten tussen verkeerwerende paaltjes door, en langsheen opgeworpen aarden wal, en opnieuw langs een ven, en langs en door ruigten en rietkragen paden.   Padwerk stuurt ons door bosgebieden, met afwisselend wat verder wegkijken mogelijkheid, om almaar weer opnieuw opgeslokt te worden door bush-achtige paden netwerken.   Komen weer achter het golfterrein uit en men laat ons nog eens klimmen en dalen door het bos over oude duinen.  Gaan even asfaltweg over om verderop weer de bush in te moeten gaan.   Geraken zo in een boswandelpark aan een vooroorlogse stenen bank, waarvan een ingebouwde steen ons vertelt, dat deze bank geschonken is door Anton en  zijn vrouw  Philips, een beroemd voormalig industrieel, en dit bosgebied omdoopte tot het Philips De Jong- wandelpark, gelegen aan de door hen ook aangelegd golfterrein.   De bank heeft de tand destijds ruimschoots goed doorstaan.   Gaan door langs opdrogende vennen, ook een gevolg van de tijd , dat we almaar meer aan waterhuishouding doen.   Dan komt plots de finish tussen het groen in zicht en horen we ook het aldoor daverend verkeer aan de voorzijde van deze uitspanning.    Daar zijn we deze tocht prima van verschoond  gebleven toch.   Einde van een práchtige natuurtocht van begin tot eind, letterlijk.   Die paaltjesroutes, zijn het summum van natuurgenot en rust .   En een gemak van uitzetten en volgen.   Wel was het aldoor goed lezen om tijdig de splitsingen te  zien, en te volgen, maar het kostte de route-uitzetter{s} , weinig bepijling uitzetten.   Een goed experiment.   Een natuurtocht van de bovenste plank, om in te lijsten.   Jammer dat het deelnemers  aantal het nogal af liet weten op de normale werkdag overigens.   Was deze tocht in het weekeinde, waren het er vast meer geweest.   Er waren nog al wat vlaamse deelnemers, en zelfs een man uit Bonn{!} Duitsland....  Een pluim of oorkonde voor de uitzetters der route.   Gonny en ik waren het ook eens , dat dit een prachtige dag was.  Gonny had er anderhalf uur bussen opzitten, en voor over,  om hier te geraken, en nu dus terug.  Wát een liefde voor een hobby!   Een wandelaarster in hart en nieren die het met haar man over heeft om  wekelijks ons van ook hun tochten te laten genieten op de wandelsite.  Beneluxwandelen.   We trachten het spitsverkeer ook op het busstation voor te blijven , wat ons maar ten dele lukt. Gonny en Jos hebben voor morgen de Voerstreek in petto.  We kijken terug op een schitterende en gezellig koutende wandeldag, over vooral wandelzaken.

Tot volgend keer weer.  Houdoe!    Peter Heesakkers

21-09-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik moet een plein doorsteken op weg naar het clubhuis van wandelvereniging Zuth, die vol kermisattracties staat.  Nog volledig in ruste op dit vroege uur.  Bij inschrijving , meldt burodame dat ik me vergist heb in de genoteerde afstand op mijn aanmeldkaart.   Het zullen er bij besluit een vijftal meer k.m.rs worden.  Ook komt de uitpijler en controleur juist terug met de mededeling dat er pijlen weggehaald waren maar hij heeft ze intussen teruggeplaatst.  Ik ga alert op de bepijling op weg.   Loop een drietal straatjes door en steek over naar het dorpspark, ga over parkeerplaats en een hek door , grindpad op, het park met een immense visvijver in.   Het wemelt er al vroeg van de vissers, ruim voorzien van vangmateriaal en vissersbenodigdheden.   De ochtenddauw ligt nog op de gazons, maar zullen vast verdampen later de morgen want de lucht is helder en de zon stijgt snel, en de temperaturen zullen vandaag 22 a 23 gr. halen zo heeft de weerman belooft.  Het parkoers laat ons het park volledig doorlopen, en ik passeer een snaterende  eendenkolonie.   Toch al meteen een veelbelovend begin van deze tocht, heel even is het na een fietssluis twijfelen, waarheen , ik gok op een verdergaan van een der parkpaden, die is juist en dan passeer ik door een straat met de wat betere bewoning, zo te duiden.  Kom aan de zuidelijke rondweg dorp uit, en dan is het aldoor een slingerpad volgen daar langsheen, met enige houten bruggen , en nog rijk voorzien groen.  Sleutelbloem regeert, nog bloeiende naast andere wilde aanplant.  De bruggen sturen me langs sloten en grachten, rand woonwijken.  Dit duurt een poos en dan mag ik de randweg oversteken.  Laat een boeiend deel van het begin parkoers achter me, en duik het landelijke in.  Langere  wegjes asfalt sturen me langs velden , mais, bieten en andere tuinderijplantages, onderbroken door weiden met vee.   Struin door landelijke wegen , wat lang dat wel , maar landschappelijk boeiend en vergezichten.  De wegjes zijn echte Peelwegen  veelal met oudere eikebomen omzoomd.  De Peel eigen.  Steek eindweegs verderop de weg naar Elsendorp over en krijg een zandweg.   Zie rechterhand de "Wortel van de Mortel",  een communicatietoren van 80 a 100 meter hoog die dominant in de omgeving is en nog vaak tijdens de tocht zal opduiken .  Een betonnen kolos.   De "Truttensteeg" noemt een wegje in te gaan een rood grind paadje volgt lommerrijk  tussen velden en weiden beschaduwd, en dit is welkom , want de zon doet zich aan de wolkenloze hemel gevoelen.  Later omsloten door  hoge heggen, een zijpad toont een watervalletje tussen maisvelden,  maisvelden zal ik vandaag nog heel wat passeren{!}.  Mag nu een asfaltweg op en ga  gebied De Stippelberg in, enorme preivelden zijn hier, overdadig volgens mij.     Aan weg De Bleek mag ik bijkomen aan een boerderijrust, wel voorzien van  etenswaar en drinken, veel wandelaars kozen den buiten ik zet me neer in de enorme moderne schuur.   Een gezellige ruime binnenplaats.   Vervolg na de pauze het weggetje rechttoe een bos  , eerst een bosrand met mais enerzijds bosrand anderzijds, maar dan gaat het toch echt de Stippelberg bossen in.   Een erg rul zandpad stuurt me  rechttoe, zijpaden negerende bijna een k.m. lang, mag dan een smal paadje in door en langs zandverstuivingen, en laat me ruimschoots genieten.    Ik beland veel later, toch weer in de open velden met gewassen allerlei, en ja; mais weer.   Malse grasweiden, en dan steek ik dwars door een groot golfterrein, borden waarschuwen me voor overstekende golfers, en naar ik hoop geen golfballen.....Dat valt mee..  Hoewel de route veel asfalt heeft en lange wegen gelukkig stil.  Langs verspreide huizen boerenhoven en schuren, kom ik aan het lokaal van de IVN, een natuur-aandachts-paviljoen, voor lezingen en boekenspeurwerk veel opgezette dieren en kaarten aan de wand en zo meer. Een natuurmuseum, kortom met een soort kantineverblijf.  Het is erg rustig en evenals aan het startlokaal zegt de barbeheerder der org. club, dat ik vast een der laatsten moet zijn , want de meute is me ver voor.  Goed toeven hier dat wel.  Komt toch nog een achterblijver binnen.  Ben vast niet de laatste.    Volg een weg naar splitsing en langs wat huizen, een doorschoten aspergeveld langsheen en zonnebloemenveld, weer immense preivelden, langs provinciale weg naar Bakel , om verderop de beschutting te krijgen van een bospartij van de Grotelse heide.  Een aanbod van de fietsdeelnemers-rustpost sla ik beleefd af, meld dat ik daar juist mijn rustgelegenheid al had. Hele kolonnes fietsers van uit Nuenen passeren me, en zet geregeld, mijn pas langs het pad.  Zij houden een fietsralley.  Lommer en braambesstruiken zijn troef hier. Blijf de fietsroutes volgen, tot aan een vijver door hekwerk, en dan een verharde weg op.   Het is zonder meer prachtig hier.   Via weer een doorschoten aspergeveld en mais, gaat het toch weer bossen in.  Aan de ingang van een camping ga ik weer een smal lommerrijk boswegje in, en volg het slingerend paadje.   Kom aan diep gegraven nieuwe greppel droog dus, is qua bepijling even verwarrend welke kant nu op maar enige verkenning brengt uitkomst toch.  Eerst smal dan brede pad.   Een graswegje in.  tussen bos/ weide beesten door.   Plots sta ik bijna onder de toren die de streek hier domineert.  Vlinders  laten zich de hele dag al veelvuldig zien, koolwitjes meest.    Ik mag een begrazingsgebied in, van koebeesten.  Langsheen een beekje de Snelle loop genaamd, maar dat viel wel mee toch, en door velden met het groen op afstand, met een lichtbruine waas van een grassoort eroverheen.  Afsluitende en werende hekwerken door, niet voor dikkere mensen geschikt en gemaakt ....{!} Vervolg dan weer asfalt even en opmerkelijk veel fietsverkeer vandaag al of niet georganiseerd.  De dagjesmens profiteert duidelijk van het weer vandaag , maar nu verschijnen er toch wat wolken tot half bewolkt later.   Niettemin de zon wint het ruimschoots nog.   Een landwegje in en dit gaat over in een tweesporig karrenpad, met een wijde boog om de toren [communicatie] en dorp De Mortel op afstand.   Ik vraag me af wat ik in de velden zie , rose tot rode grote bloemen , dahlia-achtig, maar toch in een  aanplant wat op bietengewas lijkt?   Voor me ontwaar ik een groepje meewandelaars die bij passage blijken uit het Belgische Humbeek te komen, van club De Morgenstond.   De veldweg te gaan is overdekt met allerlei groenigheid en bomen, aangenaam.   Dient de Kromstraat zich aan en dan zijn we aan de eerste huizen en boerderijen en andere bewoning van Gemert aanbeland . Er staan prachtige woningen tussen van soms wat honderden jaren oud.   Steek voorrangsweg naar De Mortel en Bakel / Deurne over , en wat later de rotonde van Gemerts ringweg, naar Boekel en Boxmeer, de dorpsweg doorheen tot aan het clubhuis  van Zuth.  Levendig druk hierbinnen en ook buiten, vooral leden van de club uit het B. Humbeek  verzamelen voor een drankje en wat later de thuisreis nog dik honderveertig k.m. te gaan zo verzekert een lid der club me.  Maak nog even achter een drankje een praatje aan tafel met sommige leden, die er een weekendje Nederland op hebben zitten.  Een clubuitstap dus.    Het was  een deels nieuw parkoers vandaag, prachtig, erg wisselend, boeiend en echte Peelweggetjes, maar zeker ook bos ruimschoots.  De schaduw was ook welkom vandaag.  De natuur begint al herfstkleuren te tonen, hoewel er als in de bermen nog vanalles bloeit, en nieuwe blaadjes komen , bereid de natuur zich al duidelijk voor op Herfst en Winter.  Heb deze tocht alleen gelopen, kon wel genieten van een enerverend parkoers, boeiend, wisselend.   Er zit progressie in de tochten van Zuth.   Zonder Uitvallers Thuis.

Eindig ik met een typisch brabantse groet:  Houdoe!

Peter  Heesakkers

16-09-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

EJOS staat voor Eerschotse jeugd op stap.   Eerschot is de oostelijke wijk van St.Oedenrode, waaronder Nijnsel behoort,  welke ligt op zo'n 14 k.m. noordwestelijk van Eindhoven.   Gezien haar locatie, verwacht ik zeker dat de wandelroute zal liggen aan de oostkant van dit kleine dorp C.A., en dat zijn de Vresselse bossen, en dit staat zonder meer garant voor een aantrekkelijke route en wandeldag.   De startlocatie is randje industrieterrein van het dorp en een sportpark.   Het vertrek is vanuit de kantine van een schuttersgilde, en de consumptieprijzen populair.   Vlak voor het gebouw komt Bram uit Eindhoven per fiets langszij.    De temperatuur is wat killetjes deze vroege ochtend, en dat herinnert me de oude weerspreuk, de R is in de maand.   Ik kan mijn vilten jack best aan hebben toch.   Maar de weerman belooft warmer en zonnig voor deze hoek des lands.  Een koffie nog als opwarmertje , en dan gaan Bram en ik op weg.  De ochtenddauw ligt nog in de bermen.    Meteen buiten de deur een fietspad op, tussen akkers en weiden, pad afgezoomd met wilde bloemen en planten, plukjes bossages, wilgenbomen, afwisselend met mooi zicht op de landerijen,  maïs, veldgewassen, kreekjes,  bermen met riet, netels, distels, moerbeiheggen, gescheiden door houtwallen en her en der weidedieren, ziet er al meteen goed uit.  Rust en ruimte.   Volgt een graswegje na de slagboom, gaan rand golvende akkers en ruigte en moeras anderzijds, door een poortje met klim-{uitkijktoren},  de overdekking in van de natuur, en hier kan al het jack uit, het wordt warm.   Een trapje over prikkeldraad volgt een graspaadje,  en volgen blauwe paaltjes route tot verharde weg.    Even volgend , komt er afslag bij bord Staatbosbeheer een tussendoorgang langs wat boerderijen van het langgevel type met de schuren slingerend over graspaden langs bosjes en groenstroken.   We treffen groepen mensen en kinderen met een natuurgids op pad.   Steken een akker doorheen en komen aan een ven, vast het Vressels ven, welke zich al meteen toont in al haar schakeringen van waterplanten allerlei, omzoomd met bossen.   Even is er twijfel , er hangt een pijl, die vast afgehaald is door de gidsengroep maar toch ook weer berouwvol teruggehangen provisorisch.   We gokken het erop en die blijkt juist te zijn.   Blijven langs water van ven struinen, smal paadje bos door , weggetje oversteken en dan een mountain bike pad over om later een smalle doorgaande weg op te gaan, met wat ruimtelijker beeld.  Hans uit Deurne voegt zich intussen bij ons, en samen met Bram en Hans zullen we vandaag  de route bewonderen.   We zijn het roerend eens, dat we al een prachtige route achter ons hebben en dat er vast nog veel moois zal volgen, ziet er zonder meer veelbelovend uit ook.  Boven ons herhaaldelijk vliegtuigen in de landingsprocedure op weg naar luchthaven Eindhoven.   Volgen een lange landelijke weg, met zelden een auto of motoren.  dan rechtsaf een wegje na kruising met eveneens landelijke verre blik met wolkenpartijen aan het zwerk, een wat langere weg, maar zeker niet onaardig toch.   Mooie weg, niet voor niks Heerlijkheidsweg genaamd.  Draaien weg af langs brede sloot zandweg in met onmetelijke maisvelden en weiden, akkers vooral.   Kuieren al  debatterend  over gras en a.t.b. -paadjes, tot de Lieshoutseweg opdoemt en volgen daar een betonfietspad langsheen een poosje.   Mogen dan toch een landwegje in welke uitkomt op de rustpost, aan een boerderij, gezellig buitenterras of onder afdak uit de inmiddels goed voelbare zon is de keus.   Zeer laag geprijsd door de club, en zonder meer een trekker, en de wandelaar blijft over het algemeen langer zitten , wat de sfeer verhoogt, vanalles wat eten en drinken is voorzien, temidden een landelijke omgeving.  Korte ontmoetingen her en der, een weerzien met bekenden, maar ook nieuwe gezichten en streekvaste wandelaars toch.  Wordt toch een wat langere zit , ditmaal.    Na de pauze vervolgen we het asfaltwegje welke ons recht het bos instuurt. En opnieuw volgt een oneindig lijkend netwerk van bospaden smal en breed , en m.t.b. padenwerk.   We komen de fietsers vrijwel niet tegen.   Volgt nog een stuk paarse heidevlakte  en verderop her en der wat bomengroepen tussenin, paardenweiden , paden en weggetjes afgezet met eik en berk, linden acacia's en wat al meer, en vervolgen een tweesporig zand en graspad.    Weer even de openheid in , langs een groot hooiveld , waar een landbouwer  zijn hooi ijverig oogst, voor de komende winter.   Volgt op papier eveneens een hele trits paden-aanduidingen, paaltjesroutes en m.t.b. aanduidingen te volgen, we zijn het volmondig eens, het is vandaag schitterend en uitgekiend de wandelroute.   Gaan over een erg op en afgaand crosspad, wat de beenspieren extra oefent, een poos.   Gaan looppoortjes door met begrazingsgebieden,  wel  aangegeven, maar treffen er geen vee of wat.   Wel enkele redelijk nieuwe koe-taarten op de paden, maar waar zijn ze nu?   Lopen over paadjes met grassoorten, hoog tot aan ons middel.   We besluiten aan het Vressels  ven een bankje te nemen. Genieten van de stilte en ontdekken watervogels als aalscholvers die roerloos op hun prooi wachten en wat kwakende eenden.  We versterken tevens de inwendige mens.   Lopen nu tussen vennen door met nu en dan modderige  of vochtige paden.    En dan?..... Moet papier de uitkomst brengen , want er is een pijl weg.... Bram verkent even het pad rechtsaf en we wachten op signalen of die goed is.   Het is een T.-splitsing.    Bram keert weer en we gokken het er maar op en slaan hier links-in.   Dat blijkt wat verderop een juiste gok te zijn geweest.    We halen een gezelschap wandelaars in die per bus gekomen zijn uit de omgeving van Arnhem.   We oriënteren ons op de zonnestand nu om uit te vinden welke richting te gaan nog.   Gaan via knooppunt-routes met paaltjes wandelroutes tot een verharde weg, welke de Vresselse weg blijkt te zijn.   Deze weg volgen we een poos, om later een grindwegje in te gaan.   Het "hooibeemden " --fietspad.    Deze voert ons wat later over een houten bruggetje, wat de Dommel overspant, en leidt ons, weer een asfalt-fietspad op die slingert door het landschap .  Gaan een veld met opgerolde hooibalen voorbij, en velden met schapen die ons nablaten.    Klimmen het Dommeldal uit, naar een brede grindweg die ons wat later aan de rand bebouwing Nijnsel zal voeren, langsheen o.a. een schutterij en een tennispark.    En zo geraken Hans , Bram en ik aan het goed voorziene lokaal van de plaatselijke schutterij.  { handboog-vereniging}.   De kantine noodt tot langer verblijven, anderen koesteren de zon op het buitenterras.   Hans, Bram en ik zetten ons aan tafel met Anita en Roel, en hebben nog vrolijke kout.  Over wandelen en aangelegenheden natuurlijk,-  laat zich raden- , vooral.  We zijn het volmondig eens ook, dat we vandaag een uitgelezen, en schitterende wandelroute en dag achter de rug hebben, de zaal en rustpost goed voorzien aan wel erg democratische prijzen.  Een absolute trekker deze tocht, en dat zijn de overige lopers vast en zeker ook eens.   We mogen nog de route-uitzetter ontmoeten ,naast andere leden en personeel en bestuur, om onze dank aan hen allen,  en waardering en inzet, uit te spreken, te prijzen met een fantastische wandelroute, en organisatie.   Subliem!  We komen zeker graag terug hier.  Na een gezellig nazitten vangen we ieder ons weegs de thuisreis aan, met een voldaan gevoel.  Prachtige nazomerdag, en een uitnemend mooi gebied om er rond te dolen.     Houdoe!  :::     Peter Heesakkers

02-09-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op weg naar de derde dag van deze driedaagse-tocht, tref ik een wegafzetting van de politie. Deze zijn bezig een al vroeg in de ochtend een eenzijdige aanrijding af te handelen, de auto zit er dusdanig in de kreukels, dat ik vrees op een dodelijke afloop.... Bij thuiskomst ‘s avonds blijken er vier personen wonderwel volgens berichten nog in leven te zijn, als ik dit opzoek in de berichtgeving. Wonderen bestaan nog! Op weg weer naar Geldrop voor de laatste der drie dagen. Was ik nog vergeten te melden dat ik eergisteren nog een drie kwartier oponthoud had op mijn terugreis. Het was zoeken naar mijn nogal kleine fietssleuteltjes van het kettingslot, die ik verloren waande, maar bij nazoeking tóch nog vond in het uiterste hoekje van mijn etui , waar ik ze anders nóóit wegstop!...... Had al gevraagd in alle wanhoop naar een kettingzaag, maar die had de man van de zaak niet.... Het kan verkeren zei Bredero al, maar dus ook zonder gebeden tot de heilige Antonius, liep het dus met een sisser af en kon ik op m’n stalen ros toch de thuisrit aanvaarden.... Zucht! De route-omschrijving uitvoerig als altijd bij Olat stuurt ons nu even Geldropse bebouwing in. Even wat stratenwerk door richting het Geldrops spoorstation. Eerst rijtjeshuizenwerk, dan villawijk door, duiken onder een breed spoorweg-emplacement door donkere lange tunnel, om vervolgens door min of meer recente wijk een wijkpark te doorklieven. Een nog nieuwere wijk door en dan zijn we eindelijk Geldrop uit. Toch was die uitloop zeker niet onaardig, moet gezegd. Gaan rand bebouwing uit door hekwerk, om bij een immense vijver uit te komen welke we middels padenwerk zullen om heen gaan. Al direct een mooie opening van de route die op papier te zien veelbelovend oogt. De waterspiegel noodt tot mooie foto’s hier. Volgen aldoor gravelpaden langs de grote plas en door het park om via een smal graspad, onder aan de A67/ E34 het verkeersgeraas te horen. Komen aan brede weg met fietspad die onder deze autoweg door leidt langsheen de spoorlijn Eindhoven—Maastricht. Even na viaduct rechtsaf en volgen een gezellig pad tussen weilanden door, met bomen allerlei omzoomd. Parkoersman Ad heeft duidelijk voor deze dagen gekozen voor rijk beschaduwd parkoers. In paden en wegbermen tieren allerlei planten en bloemen welig, en dit is op zich al een genot om te zien. Via graswegjes komen we al aan een wat vroege rustpost van Olat. Ik houd het er maar op dat het vergunningenstelsel van de gemeente en boseigenaren hieraan te n grondslag ligt{?} De talloze zit-klap bankjes maken het geheel weer gezellig met de “hangenblijvers”. Gezelligheid van ontmoetingen troef hier trouwens. We genieten hier in de schaduw maar aan de rand van een weiland wijds zicht , maar door bossen omringt. De grondbegroeiing is een verhaal apart, zo mooi en zulk een diversiteit. De bossen kennen allerlei boomsoorten , wat het Heezerenbos zo bijzonder maakt. Hierna volgen nogal wat bospaden tot we randje Heeze geraken waar we de eerste erg grote tenten zien , waaronder praalwagens gebouwd worden voor de aankomende jaarlijkse Brabantse dag- folkloreoptocht het hoogtepunt van de feesten de dagen eromheen. We zullen er nog vele tenten en hallen zien waar deze wagens gebouwd worden in de buurt van Heeze. Steken we de rotonde weg Heeze /Geldrop over, om na wat boerderijen , toch nog wat bebouwing te toucheren. Zullen niettemin toch ruimschoots de bebouwing omlopen, via veldwegjes, groenstrookjes en weilanden met opmerkelijk veel paarden en veulens en koeien en kalveren, schapen en wat meer. Graspaadjes geleiden ons om het dorp, met weiden rijkelijk van allerlei vee voorzien. Een mogelijk eeuwenoud wegje stuurt ons richting het Heezer kasteel en langs en om haar grachten. We gaan de Herbertusbossen in. Een rijke schakering van oud en nieuw groen, langs meest smalle paden. Hele weilanden vol geiten treffen we , en we bespreken de Q koorts die deze beestjes teweeg brengen en die we gelukkig op veilige afstand laten. We raken wat bouw, en belanden, aan de uitvalsweg Heeze –Someren. Hier is de rust voorzien, en heerst een gezellige drukte. We zijn volgens papier hier op 14 k.m. Gaan na de rustpauze verder naar de dorpskern, steken de rotonde over, welke ons parkoers verder leidt door de tuinen van het gemeentehuis, gaan via omwegje de tuin weer uit om verderop de spoorlijn over te steken. Komen bij een loodgietersbedrijf en badkamer aanleg of verkoopplaats / bedrijf waar een enorme ouderwetse tapkraan aan de gevel hangt, en vervolgen tijdelijk de doorgaande nieuw-aangelegde klinker weg die kennelijk tevens als rondweg geldt voor Heeze. Gaan deze rondweg oversteken om een los- zandweg te vervolgen tussen meest velden door dus weg van het dorp. Duiken verderop het bos in tussen erg hoge sparrenbomen. Het is het onvolprezen Heezerenbos weer. Krijgen smalle paden tussen bosranden en weidevelden te gaan, en gehooid hadden de boeren hier ook al . Snuiven onze longen vol met de reuk van deze velden. Onze parkoers-omschrijving meldt ons uitgebreid over en bij een gedenksteen , een plek van samenkomst , waar zich verzetsdaden afspeelden in de tweede wereldoorlog. Kort voor waar we kortere afstanden op onze route verwelkomen , moeten de langere afstanders nog een extra k.m. rs erbij nemen en wijken deze van onze route nu pas af..... We belanden na enige tijd weer bij de “wagenrustpost”, altijd weer goed toeven en altijd gezellig bij de Olat-tochten. We zijn nu in wat heet de Groote Heide. We gaan de weg naar Venlo weer over middels viaduct en weerzijden viaduct verkeers-afremmers met grote barrages om motor en autoverkeer de doorgang te beletten. Zelfs fietsers moeten hier bijna van de fiets af voor de wandelaars waar deze overgang eigenlijk ook voor bedoeld is. We geraken in gebied wat Gijzenrooi heet, en hier is het een waarlijk natuur-walhalla, zonder meer prachtig. Velden, weiden weidevee, allerlei, bospercelen, ruigtegebieden , hooivelden, akkers vanalles wisselt elkaar af hier , gelardeerd met groenstroken met rijkelijk zomergroen in al haar kleuren en schakeringen. Komen in gehucht Riel, met oude boerderijen en woninkjes. Buiten dit gehucht steken we een binnendoor wegje naar Geldrop over om via een veldweg langs een werkelijk schitterende voortuin van oud boerderijtje te gaan, rijkelijk met allerlei wilde bloemen voorzien en waar menige medewandelaar enige plaatjes schiet naar hartenlust. Niet lang hierna mogen we weer een groot perceel wild dicht bos in, waarvan de paden ons leiden tot tegenover de bekende landelijke autofabrieksterreinen. Volgen dan even fietspad om naar de poort fabriek richting te gaan , vandaar leidt een slingerwegje ons door nieuw industrie terrein allerlei, die ons dan onder de spoorbrug brengt van Eindhoven-Maastricht. Na een slinger , worden we via wandel en fietspaden noordelijk om Geldrop geleid, langs weidevelden en allerlei vee. Door parkenaanleg met oude wilgenbomen vooral, recht op de sporthal aan. De finish. Hier is het na afmelding oergezellig vertoeven met bekend en onbekend wandelvolk, het terras leeft. Heb Beneluxwandelaars Roland Weijers, Hennie en Theo, Henk Vink, Henri Floor, en nog wat kunnen ontdekken. Noud { Wijn} heeft van deze dagen voor de Olat-site foto-album ook het nodige vast kunnen leggen, zie Olat.nl fotoalbum. Ik ben een der laatsten die aanstalten maakt om huiswaarts te keren, nu uit voorzorg zonder fietsslotproblemen..... Het waren weer bijzonder fijne wandeldagen hier bij Olat. Echt Olat is altijd de slogan , met ook parkoersman Ad in de hoofdrol. Hij wist ons weer een heel ander parkoers dan anders voor te schotelen. Dit is een tocht voor de echte natuurliefhebber/ genieter. Geldrop en omstreken op z’n mooist. Zeker een must om hier volgend jaar weer te zullen/willen zijn. U kunt hier voor een zacht prijsje overnachten in sporthal, of kamperen in tent of caravan met sanitair. Douche en leidingwater voorzien. Deze info kunt u met der tijd terugvinden op de site Olat.nl. Tot volgend keer weer. Al het goede , en wandelgroeten van mij. Peter Heesakkers

05-08-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het blijft een van die tochten met een heel eigen gemoedelijke wandelsfeer, die mij altijd hier weer naartoe trekt. Ik ga er op de fiets naar toe, klein half uurtje trappen.

Op de startplaats in de sporthal , wacht ik zoals afgesproken op een andere Peter uit het verre Veere { Zeeland}. Oud stadgenoot. We vervullen onze inschrijving, en kunnen op weg.

De startplaats ligt juist buiten de bebouwde kom van Geldrop en zijn derhalve al meteen de ruimte in. Over een breed fietspad langs de bebouwing gaan we deze plaats achter ons laten, langs een immens sportpark welke o.a. aan de plaatselijke hoofdklasser amateurs toebehoort, steken later de weg naar Nuenen over , opnieuw het pad vervolgend, een andere looprichting dan gewoon, nog even wat villaatjes en bungalows langs, om kort nadien de Luchense bos en heide in te gaan en delen van de Molenheide. Enerzijds verderop weide en akkerlanden. Draaien en bosweg, af en volgen even het fietspad langs een doorgangsweg tussen Geldrop en Mierlo, zullen deze verderop oversteken, om definitief de Molenheide in te gaan. Lopen de uiterste oostrand van Geldrop achterdoor, steken het oude fietspad naar Lierop over, en struinen paden smal en breed door nog in rust en vredig gebied, en de bepijling en routepapier sturen ons voortdurend paadjes en boswegjes door, onderbroken met stukjes hei die al een paars kleur aannemen, mooie onderbrekingen, dat zeker. Gaan klappoort door en beschermd gebied, met vennen en wildroosters, om verderop dit afgesloten gebied weer evenzo via klappoort te verlaten. Klimmen wat later een steil talud omhoog van een viaduct, welke ons over de A67 autoweg naar Venlo en het Duitse Ruhrgebied voert, direct hierna, moeten we een wat ongemakkelijk pad nog steiler naar benee, en is het voortdurend vastklampen aan takken en ander stevig groen, maar bereiken veilig toch de begane grond, en een asfaltweg naar de eerste rust, wat vroeg na een zestal k.m. , maar we besluiten er toch maar even te gaan zitten , wetende vooraf en uit ervaring , dat ons nu een lang gedeelte van de route over de weidse heide wacht. Zijn met drie Peters intussen op een bankje geraakt, wat de conversatie enigszins wat onduidelijk maakt als we een van ons willen aanspreken, hilarisch toch. Na de verpozing een karrenspoorpad op de weidse Strabrechtse heide op een zand en gravelpadnetwerk met onderweg telkens Knooppuntpaal-routes van vaste toeristische wandelpaden, met routenummer aanduidingen en paalnummers. Volgt een hele reeks paden te gaan nu en dan toch beschermd tegen de al voelbare zon. Steken een wegje nog rustig met verkeer over en gaan los zand baggeren, welke later toch ook nogal wat plassen water oplevert, met omwegen te nemen, en daaraan verbonden modder partijen. De caférust anders gewoon al deze dagen elk jaar weer, wordt nu van afgeweken, en de rust is nu gepland op een camping, met ruim zitcomfort, gezellige hangbloem en plantenbakken, geeft zonder meer extra sfeer. Prima accomodatie. We verlaten de camping na rust , weer via enkele woninkjes op locatie met eveneens veel hang bloemwerk wat velen naar de camera doet grijpen en zo ook andere Peter, { Veere} , echte lusthoven. Duidelijk met zorg en liefde onderhouden. Gaan nog over manege terrein om opnieuw de bossen in te gaan. Graswegjes en zandpaden sturen ons door rijkgeschakeerd loof en naaldbossen, richting de purperen hei, een wijds landschap met talloze vennen groot en klein. De wolkenhemel geeft het landschap een extra mooi cachet, als een mooi schilderij. Een enorm boekweit veldje zomaar in die weidse hei trekt onze aandacht, en natuurlijk de fotoliefhebbers onder de wandelaars schieten hier hun plaatjes voor het thuisfront b.v. Ad de parkoersman al jaren , laat er geen twijfel over bestaan en we ervaren dat Ad een heel ander parkoers sinds jaren heeft voorzien met heel andere natuurbeelden en zichten op. Het is ge-wel-dig! Wit / rode en knooppuntpalenroutes wisselen af, onderbroken met echte heidevennen . Slingeren door veld en bos, middels wandel en fietspaden. Wat knuppelbruggen over als houten paden boven vochtige gronden. Voegt ergens de langste afstand zich weer bij ons. Gaan nu de Braakhuizense heide op of in langs majestueuze sparren en dennenbomen, en opnieuw de vennen met wijds zicht langs de immer imposante stapelwolken hemel daarboven. Weer wat knuppelbruggen en langs zomaar padennetwerkpaaltjes, bereiken we wel wat laat gepland, de rustpost , we hadden deze graag ergens eerder op de heide willen treffen...... Klimmen hierna weer direct de weg omhoog naar viaduct van weg naar Venlo over om direct daarna het talud af te duikelen, ja steil naar onder. Volgt nu een landelijk stuk langs vooral paarden en veulens en groenstroken met weideland. Blijven rand bebouwing geel/blauwe en geel/rode routes volgen om dan een steegje tussen huizen door te gaan langs een sloot, waar het wemelt van de balsemien en andere wilde planten en bloemen, een lust voor het oog. Bereklauw, fluitenkruid , duizendblad, en wat al meer,stuurt ons over een vochtig pad, waar geschilde boomschorspaden ons overeind houden. Gaat het brugje Kleine Dommel over en slingert het voort door ruigte gebied, met een weelde aan wilde bloemen en plantensoorten aaneen geregen. Komen dit gebied later uit, even de Kl. Dommelpad langsdoor. Steken weg naar Mierlo over en dan volgt een prachtfinale van deze mooie wandeldag, het kasteel met kasteeltuinen van totaal elf hectaren groot. Worden genood om even het kasteel van binnen te bewonderen, dat zullen we in vogelvlucht gaan doen , want daarbinnen is zoveel moois en ouds te zien waar je de dag mee kunt vullen. Vervolgen het restant route door de tuinen naar de verkeersweg, steken die over om via een plantsoen weer de ruigte ingestuurd te worden, fenomenaal mooie finale van deze tocht vandaag. Onze afstand was enigszins ruim bemeten vandaag, maar niemand die erover maalde. Na afmelding , laten we ons het glaasje goed smaken, op een gezellig buitenterras overdekt met tentzeil. De ontmoetingen zijn ook hier talrijk. Een geweldig fijne en mooie nieuwe route vandaag. Genieten met een grote G. Morgen geef ik voor een dag forfait, zal mijn Annemie begeleiden naar een welverdiende vakantie bij onze zuiderburen en vrienden, maar de derde en laatste dag zal ik er zeker weer zijn.

03-08-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Toch een van de pareltjes deze tocht elk jaar, bekend als de "Bossentocht", doet ze haar naam aardig eer aan.  De omgeving van deze gemeente is ook erg graag bezocht door dagjesmensen, en die zullen we vandaag op veel plekken dan ook vaak tegenkomen.

De buschauffeur is zo dienstbaar om me vlak voor de poort en de laan naar het scoutinggebouw te laten uitstappen,  Immers geen officiële halte,  het al weer jaren de starthonk van de club Hermode.   Al meteen bekende gezichten die zojuist  gestart, de laan komen aflopen.  En volgen nog vluchtige gesprekken.   De parkeerplaatsen staan al overvol en de parkeerregelaars zoeken naarstig naar andere ruimten.  Het blijft maar aanrijden immers.   Ik loop zelf na aanmelding deze aanrij-laan ook af en draai de rotonde , even buiten de poort , en ga de Lieropse dijk op.   Vind schaduw aan de Houtbroekstaat, al plezant want in een wolkeloze hemel, brandt de al warme zon volop.    Passer door velden en weiden en ontdek een pony met een veulentje zo klein , kennelijk zopas geboren, en zo groot als een hond van enige middelgrootte.   Ik loop door velden met groepen klaprozen, aardappelen, maïs, en andere tuinbouwgewassen.  Op een splitsing neem ik een asfaltweg overgaand in zand -veldweg die me hoekig door het landschap stuurt, via groenstroken met bomenrijen.   Steek de provinciale weg over en kom in een kleine woongemeenschap, een klinkerwegje, die even verderop in een grindweg overgaat.  Het spaarzame verkeer houdt rekening met ons lopers en beperkt de snelheid om veel opwaaiend stof tegen te gaan.   Chapeau!  Overal zijn de regen-installaties actief, want de natuur is gortdroog.   Door akkerbouw gaat het nu, en grasland-winning als voor platsoenen en sportvelden gekweekt.   Mogen even later een grasweg in en dan blijf ik een hele poos tussen de aanleg en naar later blijkt , de uitbreiding van een immens golfterrein.  Een asfaltwegje stuurt me richting een bosperceel en de schaduw ervan is welkom.  Gaan plots een graswegje door een bos in wat verder blijkt dit de scheiding te vormen van een al bestaand golfterrein. .  Volgen weer aardbei en aardappelvelden, wortelen, en wat dies meer zij.     Krijg weer een verharde weg te gaan tussen nieuwe golfterreinen met paviljoens door, die al deels in gebruik blijken te zijn.    Kom later in een bos waar splitsing route is en ik de rust en eenzaamheid inga.   Plots een gezoem van een zwerm  vluchtende vliegen  zo lijkt.   Een draai naar rechts en volgt een lange bosweg enerzijds graslanden , weiden, weidevee, anderzijds bossen in al hun schakeringen.   Rijkelijk voorzien van vogels allerlei die hier hun gezang en gepiep laten horen in verder een muisstil gebied.   Mooi!.    Nog ergens een eenzaam koerende duif.   De bossen even rijkelijk met spar en amerikaanse  aanwezig.   Hoog in de lucht deltavliegers, mogelijk uit Budel....  Maar het gevogelte laat zich niet onbetuigd en tsjielpt, piept en zingt door.   Zie nog een enorme termietenhoop liggen,  een grote mierenburght.   Rechts naast me in de bossen zie ik ineens lopers van de grootste afstanden, gaan die hun toertjes langs almaar vennen draaien, en later in de verte verdwijnen.   De 40 rs en 50 rs vast en zeker.   Heidevelden en vennen wisselen af.   Een twee-sporig graspad stuurt me haaks  de bossen weer in met vingerhoedskruid, en andere bloemen en planten, weelderig langs de paden.   Jong en oudere bomen sparren en eiken en jongere en oude dennen , schitterend hier.   Veel loofbomen aller soort.     Een uitkijkhut voor wild en gevogelte langsheen  volg ik een poos een van de bewegwijzerde toeristische paden , de  Zomervenroute.  brengt me even verder op een asfaltfietspad, richting de rustplaats bij een bijen , imker vereniging.   Goed toeven daar en veel bekenden en nieuwkomers aan het wandelfirmament, en hier is het daardoor wat langer zitten.  Diverse consumpties zijn er gratis, vooral drinkwerk, tenzij men flesdrinks wenst.   Het zit er vol.   Bekende wandel-blogger Ruud  Horst meld zich o.a. ook even voor een praatje.   Ruud is al wat uren voor me gestart vanmorgen , onderweg voor het grote werk qua- afstand.   Gauw even wel en wee uitwisselen zoals met meerderen hier.    Ga na laving weer op pad , krijg een deel van het Pelgrimspad te gaan van A'dam naar Visé bij Luik zo aan de markeringen te zien.    Een heerlijk graspad gaande kom ik aan doorgaande weg Heeze-Someren die ik even verderop oversteek, het is byzonder rustig op deze weg{!}  Klappoort door en opnieuw loop ik in de schaduw , gelukkig rijkelijk aanwezig vandaag.    Oude en jonge dennen en donker sparrenbos door.    Een zowat kerstbomen  groot perceel langs, van jongere dennen dus.   Genieten met de grote G, dat wel.  Er komen almaar groepjes wandelaars ons tegemoet, zomaar lopers  dus , en plots komt daar  ex-secretaris Cees v. V. , van Olat, me met  gade tegemoet.  Ze zijn met het pelgrimspad bezig,   op weg naar Visé dus.  ..   Na nog wat graspaden verdergaand na kort gesprek, volgt een lange knuppelbrug over een grotendeels drooggevallen groot ven zelfs.    Deels pas gecarboleumd  tegen verrotting zo te zien.    Wijde blik over opnieuw een vengebied met aan de einder de communicatietoren van Mierlo zichtbaar.  Brug af weer door ruim doorzichtelijk bos, slingeren dit wisselende bos door, en na wat padenwerk bos uit , om ons te laten genieten van een volgend wijds vennengebied waar het water diep-blauw in kleurt.   Indrukwekkend mooi toch.   maar dan toch , wat later gaat het weer het bos in een  graspad op.   Slingeren aldoor heen de bush, en krijgen ook nog een zij het rustig nu, mountainbike pad te gaan, smal dus.    Draai een wat vreemde bocht door en langs hekwerk,  bereik ik later de tweede veldrustpost, van de organiserende club.   Weet met gemak een stoel te veroveren , en laat me het wandelvolk observeren vertrekkend en aankomend , achter een verfrissing.   Ook hier noodt het tot langere zit en her en der een praatje.      Hoor nog drie a vier k.m. te gaan nog.  Steken een rustige doorgaande asfaltweg over en slingeren weer een bos door met graspaden en onderbroken door weiden met bijhorend meest koe-vee.     Enorme vlakten varens bedekt de bosbodem.    Komen later langs het hekwerk van een enorme camping , wat opvalt trouwens dat er al veel lege plaatsen zijn van kennelijk vroeg vertrokken gasten.  Een trits wandelpaden volgt langs erg diep liggende sloten met zijn flora in alle verscheidenheid,  op en langs het water, blauwe libellen, als helicopters hangen om me heen.  Volg een poos die sloten , het vingerhoedskruid tiert er welig hier.     Ineens is daar de Heesterdijk, weggetjes asfalt , met verspreide bewoning.    Deze volgend kom ik aan het fietspad langs de Lieropse weg, die Someren met Lierop verbindt, en nu is het rechttoe , rechtaan op de finish af te gaan, langs velden , akkers en jachtig verkeer.   Heel veel fietstoerisme vandaag naar en door de onvolprezen natuur en bossen en heide van Someren e.o.   Bereik ik de rotonde vanaf de startplaats vanmorgen, om de laan naar in te draaien.  Opmerkelijk rustig op de parkeerplaatsen nu, nog voor 10 a 20% vol als je nog van "vol"mag spreken, die vanmorgen eivol stonden nog en de parkeer-aanwijzers , grijze haren bezorgden.    De blokhut is een absoluut mooie en welvoorziene startgelegenheid.   Een bekende bestuurder weet me nog te vertellen , dat men naarstig zoekt naar een andere startgelegenheid, of andere routes.   Korte gesprekjes volgen op met bekenden en nog binnenkomenden.     Dan moet ik gaan beslissen op tijd op weg te gaan, naar een zeker anderhalve k.m. te gane bushalte, waar de bus op zondag op uursdienst voorbij komt, zomaar stopt hij daar in The middle of nowhere.     Een absoluut echte "Bossentocht" was dit, zeker de moeite waard, voor rust en natuurzoekers.   Niet zo moeilijk trouwens, want de omgeving van Someren leent zich prima voor zulk een tocht.     Bedankt voor jullie inzet Somerenaren , en leden Hermode.  Ik heb een mooie wandeldag gehad , en dat zeggen de anderen me vast na.     Tot volgend keer weer.   Houdoe!

Peter Heesakkers 

28-05-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Merkwaardig eigenlijk aan het station.  Ik tref er diverse wandelaars maar allen hebben die dag een ander idee, waarheen.   Tref er Jan v.d.Z.  Met het  hondje, als  immer zijn gezel.  Hij gaat de kortste afstand , van Eindhoven -Luyksgestel doen.  Ex-Olat bestuurder met gade , die een toeristische wandelroute in gedachte hebben.  Een flinke groep die  de bus naar Valkenswaard opstapt.   Enkelingen die aan de andere kant van het station het inschrijfburo opzoeken.   Een ex-penningmeester van Olat die haast heeft om de trein te halen voor zijn wandeling.   Allemaal korte ontmoetingen , met ieder haar/hun  bestemmingen.   En ik, i.p.v. een thuisstart, op weg naar Luyksgestel, kies voor Gemert.   Kan met de snelbus, en zo sta ik na een klein half uur in Gemert.      Het is er rustig bij aankomst, maar het merendeel schijnt al onderweg te zijn.   De inschrijving is in het clubhuis, een voormalige school.   Tref aan de oprit , van de lokatie Marian en  Serveé, volgt een korte babbel, zij gaan op weg voor het grotere werk.   Na de registratie ben ik er ook vandoor, de Dorpsstraat in, Binderseind, en kort erna een steegje in.  , meerdere steegjes volgen met verspreide huisjes en hun tuinen , met eigen volkstuinen , kleine weiden, en  bloemen en planten-tuinen.   De steegjes worden allengs smaller, met bestratingen , die ver in de tijd terug gaan.   Zig-zag draaiend kom ik aan oude muren behorend bij een voormalig klooster en ook een kasteeltuin.    Steek daar een oude bestrating over, om via een asfalt beukenlaan langs de kasteelmuur te gaan.   Draai even nadien een  halfverhard pad in  voor fietsers en voetgangers onder een rij  jongere beuken door . Al meteen vallen de de zojuist  gemaaide hooivelden op , en de geur ervan kietelt mijn neusgaten weldadig.    Zullen in voorbij gaan nog vele gemaaide velden tegenkomen vandaag.  Het  witbloemige fluitekruid siert de bermen weelderig, naast allerlei andere bloem en plantensoorten.   De lente in al haar frisheid.   Wat verderop doet de regeninstallatie haar best, om  de landerijen nattig te houden.  Kom langs een kapel in aanbouw uit oude bouwstenen, en gaan dan voorgoed den buiten in.  Prachtige landschappen met kikkerpoelen , verscholen in het riet, vooral veel knotwilgen in het landschap{!} , maar ook de meidoornbomen en struiken groeien er weelderig, in bloesemtooi.   Allerlei wilde bloemen en planten sieren het landschap, wanneer het asfalt verandert in een karrespoor, slingerend door de landerijen.   Het stel dat ik aan de startlokatie trof komt me achterna, hé, die waren toch nog eerder weg dan ik.    Klopt zegt Servée, we kregen aldoor het dorp kruisende en later lezend op papier van de route-omschrijving het idee, dat we helemaal verkeerd moesten zijn gelopen.   We zullen verder tot aan de rust onze route's doen tezaam.  Gaan door terreinen die bij het Boerenbondsmuseum horen , en langs onze wandelweg zien we bebordingen die aangeven wat er in de velden voorbijgaand zoal verbouwd wordt.   Talloze vogelsoorten vliegen hoog en of laag om ons heen, en het vogelconcert dat ze geven is prachtig toch.   Ook de diverse vogelsoorten, zullen zich vandaag onderweg laten horen.  Het concert van de lente , zullen we maar zeggen.  We zien voorbewerkte landerijen voor de verwachte oogstdoelen, voren in de gronden als voor de piepers, en ander tuin en akkerbouwbedoelingen, koren, bieten, , rogge, tarwe, witte haver, en tussendoor de weiden met koeien , paarden, de rijen knotwilgen, het is een allegaartje en lust voor het oog.   Alles omzoomd met bloemen en plantenvegetatie, het gebied een apart cachet gevend.    Komen dan langs de ingang van het boerenbondsmuseum, met zijn parkeerplaatsen , om dit gebied te verlaten.   Komen aan doorgaande weg naar Erp het fietspad opgaand om na enige honderden meters een met bomen omzoomde asfaltweg in te gaan.  Horen achter ons plots het geluid van een neerkletterende wat oudere fietser, die gezien zijn flinke val toch nog ongeschonden zelf opstaat.   Velden voor aardappelen glijden ons in marstempo voorbij.  Volgen dan een zandweg langs een sloot en steken verderop de stuw ervan over, hebben nu het gevoel op de gronden van gemeente Veghel aanbeland te zijn.   Aan een veldsteeg passeren we een meeting van een grote motorenclub,  veel tenten in aller vorm en ook caravans, maar waarvan al velen huiswaarts schijnen te gaan.   Byzondere exemplaren zijn erbij en zo te zien geen enkele van hetzelfde kaliber.   Oudere motoren, erg nieuwe, al of niet met zijspan.   Ieder zijn ding denk ik maar.   Komen terug met een wijde boog aan de weg naar Erp en volgen die even.   Aan de overkant komen de echte lange-afstandlopers ons tegemoet gelopen, al op weg naar het plaatsje Handel geheten.   Het wordt constant begroetingen of door handopsteken.   Wij krijgen nu een prachtig bos voorgeschotelt, na eerst afslag van deze weg een breed bospad te gaan.    Geheel omsloten door groen  volgen we smalle en wat bredere paadjes, slingerend door het bos.  "Eigen weg",  staan voortdurend bordjes, maar wij wandelaars wordt een oogje toegeknepen, naar het schijnt.   Gaan eindelijk ook weer bos, uit onderbroken met akker en weidevelden-paden.   Een uitgekiende route zo blijkt.  Toch weer even terug bossen in  en weer langs velden en dan herken ik het gebied en weet dat honderden meters verder de rustpost lonkt, in een klein natuurmuseum , en juist verderop zie ik zelfs de witte partytenten achterom museum staan.   Rust in een prachtig gebied weer omsloten door bosgebieden.    Hier splitsen de routes, ook van de langste afstandslopers de 40 rs en 50 rs.  Zullen hier richting Boekel gaan.   Neem afscheid van Servée en Marian. Komt Adri hun plaats innemen, na enig bijpraten verontschuldig ik me vanwege tijd zittend, en ga er alleen weer in de benen, wat later hoor ik voetstappen naderen, Adri heeft me ingehaald, en we zullen vandaag de rest van de tocht bij elkaar blijven.  Krijg na de rustpauze weer een groot bosperceel te gaan.  Volgen "route 5" borden van een of andere toeristische route, die ons het kleine dorpje Boerdonk inloodsen met een weldadige rust, het lijkt wel een uitgangsverbod{!}   Krijgen na dit dorpje een wat lange  z.g. 60m k.m. weg te gaan, even krijg ik argwaan over de te gane lengte, hadden we al niet ergens af moeten slaan?   De boterbloemen weiden en de erin staande paarden , geven het landschap weer een apart karakter, wat bewonig her en der, maar ook nu en dan auto's die zich niks aantrekken van de snelheidslimiet.   Er wordt hier en daar ook nog gewerkt op het land, en zo gaan we op een smalle weg de bermen in bij het naderen van een tractor met erachter een hooimachine,  met ronddraaiende harken, die de hele toch smalle weg nodig heeft.  Als deze tegenliggers krijgt.....  Gaan over de brug van mogelijk de Aa rivier over en krijgen weer een wijdere blik door het landschap , waar vooral de wolken een decor vormen.   We merken ook dat dit pad beter niet door fietsers bereden kan worden , want het glinstert van de servies en  glasscherven...!  {......}. Vreemd toch op zulke delen van paden.   Komen na wat padenwerk opnieuw aan een asfaltweg {60 k.m.},  en volgen deze, gelukkig erg rustig qua verkeer.   Weer brug van de Aa over en gemeentegrens dus,  ook aan de straatnaamborden te zien.   In de verte priemt de kerktoren van Beek { en Donk } .  En weten ons weer in de gemeente Gemert te zijn en direct ook zien we in de verte de kerktoren boven de bomen uitsteken.   Wat verderop mogen we weer van de weg áf,  zandwegje in en dan volgt over gras en karrespoor een mooi veldwegje met plukjes bospercelen  en akkers en landerijen, en oude huisjes en boerderijen.   Draaien aldoor links en rechts, om opnieuw aan een 'langzaamaanwegje' te geraken, met jonge beukenrijen.   Verbazen ons hoe de kerktoren om ons heen draait  voortdurend.   Gaan de ringweg om Gemert wat later dan over, even fietspad volgend, en dan gaat het weer over in hoekige slingerpaadjes, langs bos en veldpercelen,  weer door steegjes met verspreid staande huizen jonge en oude, en hun weiden en volkstuintjes, en andere tuinen .   Even een klein villawijkje door en dan wat lintbebouwing van oudere kant dorp, om dan rechtstreeks op de finishplaats aan te stevenen.   Einde van een heel afwisselende tocht, veel te zien,  en de "Peel".   Heel enerverend,  in al haar facetten.     Een kopje koffie wil er nog wel in , en er volgen nog kort gesprekjes, met arriverenden en bekende gezichten, die streekvast zijn in hun wandelkeuzen.   Het thuishonk en aktiviteitenlokatie der club, "Zuth":  betekent, Zonder uitvallers thuis.   Die startplaats zal wel nooit veranderen dus, maar hoeft niet per sé, mogelijkheden genoeg, en zo het dorp uit nog.    Dan kijk ik op de klok en wetende van de uursdienst van de bus maak ik de keuze,  langer nog blijven of gaan , dat laatste dan maar. Terugkijkend op een mooie en wel wat frisse wandeldag.   Herinner me dat we temidden van de "IJsheiligen"zitten  de vier heiligendagen met een wat frisse traditie vier dagen lang , en wat de voorbije nachtvorst betreft , was dit ook zo , incluis die koude noordelijke wind.   Op naar de volgende tocht, valt nog even te bezien , welke.     Wie weet treffen we elkaar ergens ook wel eens.   Intussen , gegroet, ofwel op z'n brabants;  Houdoe!

Peter Heesakkers

13-05-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Roekeloze vliegers het duivenvolkje dat rondom me vliegt op weg naar het N.S. station, zo in de vroegte.   Eentje vliegt rakelings over mijn schouder.   Een gekoer vooraf van jewelste.   Ik ga na een paar weken afwezigheid nog maar eens de benen strekken.  Als de trein Boxtel binnenrijd, wordt het plots donker en het regent aardig.   Eh... Dat was toch niet voorspeld. Of... In alle geval was ik er niet zo zeker van met van huis gaan en ging de paraplu nog op het laatste moment mee.  Het was immers maar grijs en donker toch.

Ziedaar, een heel clubje rugzakkendragers en wandeluitrusting stapt ook uit de trein.   Dat maak ik niet gauw mee.   Zou dit de voorbode zijn van de opkomst vandaag?  We volgen de pijlen vanaf station  naar de startgelegenheid.   De kantine van het lyceum, zodus een prima accommodatie.   En inderdaad om en binnen het lyceum is het levendig druk, komen en gaan van wandelaars.   Hoor ook vreemde tongvallen en zie ook jacks met opschriften van ver-komende wandelaars ver buiten de provincie.  De inschrijving verloopt vlot, en is ook ruim voorzien in personeel.   Zie al rap diverse bekenden.    De school ligt aan de rand van de bebouwing, en dit maakt dat de route-uitzetters ons al direct  de wijde wereld in kunnen sturen.   Zie geen kalkpijlen, maar de zwart/witte vierhoekjes aan palen en bomen hangen.   We worden al meteen het toegangswegje, naar het nabije kasteelpark gestuurd.   Een absoluut mooie opening van de tocht.   Het kasteel , {groot} , is zonder meer een must om te zien, en het park wisselt af met oude boomsoorten en wat jongere.  Naast de gracht en vijvers.  Komen aan de spoorlijn en gaan hier even paralel, om af te dalen naar tunnel onderdoor van een erg breed spoorweg-emplacement.   Door sensoren worden door de passage loeiende koeien via speakers in werking gezet.   Komen vervolgens in een wat groot industrie terrein, even zig/zag doorgaand.   De regen houdt intussen op en de plu kan ingeklapt worden.   Ik heb dat ding bij me , en dan kan het haast niet anders , dan dat het mee gaat vallen met de hoeveelheid neerslag..... Denken we wat langer door  de industriezone te moeten gaan, plots worden we daaruit gestuurd, bij zandweg en fietspad asfalt, mogen we de wijde wereld al in.   In de bermen overheerst het  witte fluitkruid, naast boterbloem , paardebloem en ander kleurige lenteuitingen.   Het jonge groen openbaart zich in diverse kleuren groen.    Worden al meteen in vogelkoren welkom geheten, wat een feest in  het jonge groen gecombineerd.   Zal verder vandaag nog erg vaak te horen zijn. Merelengezang en andere vrolijke zangertjes in muziekale omlijsting.   De bermflora tiert welig in al haar kleuren en soorten van bloem en plant.   Ook de weilanden laten hun  overwegend witte en gele bloemenpracht de boventoon voeren.   Schitterend hier.   We slaan bij bordje Kerkenpad, - hoe vreemd hier temidden van de natuur-, een wat vochtig paadje in richting de Oisterwijkse vennen , heide en bossen, niet voor niets de Parel van Brabant genoemd.  "Kampina" staat op het toegangsbord, en dit betekent smikkelen en smullen van een prachtig natuurgebied behorend tot staatsbos en Brabants landschap.   Gaan door een ijzeren klaphek, en hier wacht me een voorzichtige maneuvre om een flinke plas slijk te omzeilen, waar de routemakers ook nog eens wat takken overheen gelegd hebben, kennelijk.  Steken en fietspad over een boslaan in, waar we een kudde koeien vredig zien grazen , en een enkele koe uit de wei gebroken blijkt, zich tegoed doet aan bosgroen.   Het wordt slingeren over de modderige boslaan , met verscholen huisjes en oude schuren, tot we aan een beek komen, vast de Beerze , die we een poos tussen de boomwortels volgen, tegenstrooms.  Verderop gaan we een houten brug over met kippengaas over de vloer, tegen uitglijden dus.   Wordt verderop een smalle asfaltweg gevolgd, almaar doorgaand en dan toch overgaand in weer zandweg.  Min of meer wijde blik en wat vennen, met hun watervogels.   Na een poos, een wildrooster over, klaphek door lopen we langs enige tientallen koeien, die rustig kauwend vlak langs het pad liggen.    Ze bezien de wandelaars min of meer verbaasd in hun aantallen.   Het pad wordt weer nattig.   We draaien halfom een groot ven waar vooral de ganzen zich laten horen,   en na wat klaphekwerk  gaat het langs weilanden met roodbontvee, koeien dus.   Komen aan een T.-splitsing waar we een asfaltweg op moeten linea recta naar de rustpost voorzien op de achterplaats bij particulieren.   De organisatie lijkt afgestapt te zijn van de toeristische en dure horeca van Oisterwijk.    Dat bekend staat om haar toerisme, vele campings , bossen en vennen.    Midden in een wat landelijke omgeving nu en we zien twee paarden aan de overkant minnekozend in elkaars manen  knabbelen, in de trant van help jij mij van de jeuk dan doe ik dit bij jou.   De Henrieka Hoeve , zo heet deze post is ruim voorzien met zitjes en overdekt, druk ook , en goed toeven.   Na een wat lange zit ga ik weer terug op pad.   Houd in, even tegengesteld dus tegemoetkomend wandelvolk, en na honderden meters een splitsing van afstanden van groter kaliber, waar ik nog even twijfel , maar toch geen risico nemend na lange afwezigheid , voor korter kies.   Het is best druk onderweg op de routes.   Een ralley van oude sportwagens sjeest ons voorbij.  Wachten af en gaan dan een smal dicht begroeid boswegje in.  Erg mooi!   Het jonge bladgroen, tooit feestelijk, zo ook de grondgroei van erg jonge boompjes, en plantenrijkdom en grassen.   Toch wordt het bos weer opener en dan gaat het na een rustig fietspad, direct de grote stille heide op.   Verstrooide denneboompjes vooral, enkel of in groep, tussen het grijze van het pijpestrooitje, { droog hoog gras}, een prachtig natuurlijk decor.   De heide is rondgestrooid met grote en kleine vennen, kikkergekwaak in koor is alom ons deel, en watervogels die, er in geluid niet voor onder doen.     Veel heidepaden staan onder water, en we worden opnieuw vergast op modderige paden, en moeten nogal eens droger opzoeken, maar mooi is het hier absoluut.   Wat verderop zien we gestalten in de verte opdoemen, die zich later bij ons voegen, de langere afstandslopers.  Willy en Rian, komen ook aangestormd, maar hebben even tijd voor een praatje.   Een hunebed-achtig monument, aan de rand van een ven vertelt, dat hier een groot natuurbeschermer en vorser ligt uit Arnhem.   Daar in die stad staat zijn standbeeld aan de Zijpendaalse weg. Gleufhoed , wandelstok en de onmisbare verrekijker op z'n borst.  Jonkheer Mr. van Tienhoven, waarnaar even verderop ook een natuurmuseum naar hem genoemd is.   We gaan verder, door smalle heidepaden , raken her en der even de oevers van een en ander ven, groter of kleiner, weer met druk kikkergekwaak.   Bankjes ook om ergens de vennen te kunnen observeren.  De Zandbergvennen  langsheen in al haar rust en beauty, het summum van natuurliefhebbers hier.  Gaan verder door halflos zandpadenwerk en dan toch een rolstoelpad te gaan.  Er komen weer andere afstanden erbij...  Slingeren almaar paden door in perfecte serene rust, en treffen dan nog een verzetsmonument.   Erg mooi en we staan er ook even bij stil om de korte historie van de plek te lezen, en de namen.   Gaan nu naar het schijnt, de Kampina, { bossen en heide },  gebied uit, een asfaltweg op naar een verderop gelegen boerderijpost alwaar de volgende rustpost is ingericht.  De Keistampers , lijken de duurdere zalen van o.a. Oisterwijk vermeden te hebben vandaag , om ons meer vrijer en in de natuur te kunnen en willen doen rusten , aan populaire prijzen, vanalles te eten en te drinken en ook veel gemoedelijker.   Het slaat ook geweldig aan deze opzet.   De werkers van de verzorging der organiserende club, hebben de handen vol met de bediening.   Men blijft ook langer zitten wat de sfeer ten goede komt.   Gemoedelijk en gastvrij.  Via een wat wildgroei tuin , een particulier terrein waar wij gast zijn , in de schuren ervan, verlaten we dit prachtige onderdak en gaan weer de velden in rondom de rivier , De Beerze.  Het is hier goddelijk mooi.  Zijn nu in een weidegebied , met natuurlijk , allerlei vee en gaan , wat verderop, door een klaphek langs de meanderende oevers dwalen van deze rivier.   Over graswegjes.   De 30 en 40 k.m. vervoegen voorgoed nu met ons.   Krijgen weer wat asfaltwegjes om verderop ,  een fietspad langs beek te vervolgen. , die later pas, toch weer overgaat in verhard.  Nog steeds tiert het nieuwe groen en planten en wilde bloemen welig langs de paden en wegen, zij schilderen onze wandelroute vandaag.  Het is nu echt lente!   We lopen vandaag veel nieuwe paden , maar ook de route tegengesteld van andere jaren , wat ons toch weer een hernieuwde blik geeft.  Komen nu aan een dubbele overweg t.w. spoorlijn naar Den Bosch en lijn naar Tilburg.   Druk ook want het is de splitsing, van een der drukst bereden trajecten van het land van onze spoorwegen.  Sjef een oude Olatter met dochter , loopt een poos mee , en gezien zijn leeftijd stapt hij nog ferm mee op.    We lopen nu Boxtel binnen, en weten dat de routeman ons welliswaar de bebouwing wil besparen, dus loodst hij ons langs de spoorlijn deels en de oude en nieuwe bebouwing, om de kern van het stadje heen, de Stationstaat, Kasteellaan, brug {houten}, over de Dommelrivier randje Boxtel toch nog , naar de finishplaats de kantine ervan dus.  Gezellig en druk, druppelen de lopers binnen en ik zet me aan een tafel , waar alras, het crême van wandelland verzamelt, en de goede oude bekenden zich ook tussendoor laten zien.   Oergezellig! Verhalen van weet je nog en kende je die nog enz. rollen over de tafels.   Het wordt een "latertje".    En dan zal ik einde middag maar de eerste zijn die de kuierlatten neemt, naar het station.   Een afsluiting van een werkelijk schitterende wandeldag door de westelijke streek van Boxtel.   Richting Oisterwijk. Absoluut subliem, organisatie, routes, en inzet.   Het werd ze ook beloond met een prachtig deelnamecijfer vandaag, en gisteren, van overal ook uit het land.    Dank voor jullie geslaagde opzet en inzet Keistampers.  Jullie hebben ons wandelaars gastvrij onthaalt.   Deze tocht vooral , is een absolute trekker, zeker in,  "De Parel van Brabant ". 

Ik onthoud me even van beloften de volgende tocht.   Maar we zullen elkaar vast ook wel eens ergens aantreffen.

Tot dan zeg ik:   Houdoe Tot ergens:  Peter  Heesakkers

06-05-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het belooft nattig te worden vandaag belooft het KNMI.   We zullen wel zien...   Maar, we boffen vandaag,  de hemelsluizen blijven in onze streek nog redelijk gesloten. Op naar Noud. die er vandaag bij is om het wandelgebeuren weer op de foto's vast te leggen.     Op weg naar Asten.   Een van de twee klokkendorpen in Oost-Nrd. Brabant.    Dat steekt Asten zeker niet onder stoelen of banken.     Overal in het dorp vind je stoeptegels die een kerkklok  uitbeelden, en verder allemaal spreukentegels.   We steken na aanmelding en kopje koffie het grote kerkplein over, langs een immens beeld van een klokkengieter, en een soort glazen triomfboog door en wat erg bouwvallige woningen.   Gaan langs de klokkengieterijen.     Volgt een vrij jonge woonwijk met parken en jong groen, tunnel onderdoor.   Overal bot het jonge groen uit.   De lente is er.    Ook de paasbloemen tieren welig en de tulpenbomen, zo noemen onze vlaamse buren deze,  ofwel magnolia's staan in bloei evenals de gouden regen en andere bloesems.    We horen het kerkcarillion spelen, een wondermooie paasmelodie.    We zien kippen rondscharrelen in de tuinen, echt een paassfeer.   Alvorens we de bebouwing van 't dorp verlaten een vleugje toerisitiek , als natuurmuseum, beijaard, planetarium, en de Jan Paagman-sterrenwacht-koepel,  een nieuw aangelegd tuintje door,  voorbijgaand gaan we even een dorpsparkje in om aan een brede zandweg, omzoomd met hoge bomen akkerlanden te betreden.   Het gaat langs nu en dan bewoning als oude boerderijen.   Een wegwijzer bij een schuilhut trekt mijn aandacht, het lijkt erop of er een tape afspeelt in de wind , als ik voorbij kom, vreemd toch, volgens een voorbij komend wandelaar is het de wind die om die weg, en straatwijzers speelt, maar toch....  In en aan de slootkanten bloeit ook vanalles.   Het blijft even agrarisch.   In de verte roepen de paasklokken van naburige gemeente Someren.   Ik luister intens,  geamuseerd, en hoe mooi is dit.   Onderwijl worden we getracteerd op diverse soorten weidevogels.    Krijgen wat asfaltwegjes te gaan door akker en weilanden, nog met spaarzaam vee erin.     Vaak tulpenbomen en andere bloesem siert de tuinen.   We komen aan doorgaande weg Lierop-Asten een fietspad te gaan.     Aan de overkant van de weg herinnert een klein monument aan een dodelijk ongeval.   Gaan een fietspad over een brug in het kanaal en de Aa-rivier.     Hierna draaien we een haarspeldbocht die ons langs het kanaal even brengt, en vervolgens vrij direct een graspad langsheen de beek.   Een monument van een in in 1942 neergekomen vliegtuig trekt even de aandacht.    Het loopt er niet altijd even gemakkelijk , maar mooi is het er zeker wel.     Krijgen diverse vallen in die beek door stuwen.      Gaan ook  enige bruggen langsheen.    Het ongelijke graspad vervolgd almaar.     Het is opletten waar de voeten neergezet worden , dat wel.     We zien speenkruid, plek bosanemonen, en de pinksterbloemen.    Ik raak in gesprek met een IVN-gids, een natuurkenner dus , bij uitstek.     We zien aldoor ook hele natte kluiten van zojuist omgeploegde landerijen.   Volgt even een route-omlegging en komen dan bij de open lucht rustpost uit.      Laten ons het brood en de koffie wel smaken.    Hierna vervolgt de ongemakkelijke route van omgeploegd land, steken een doorgaande gewestweg over en volgen een knuppelpad,  van enige honderdtallen meters lang, door wat moerassig gebied.    Komt de Vlerkenroute gemarkeerde toeristisch pad.    Opnieuw langs de sloot of beek.    Ook telkens weer stuwen, en toch bemerken we geen grondverval {?} , in het landschap.     We horen diverse spechten in de bomen van een groepsbos kloppen.    Gaan een betonnen veebrug over aan de rand van   de  Philipsbosweg en camping bijhorend.   Volgen een  fietspad, naar meer open gebied en dan zien we op afstand, de kerk van Lierop, en gaan door landelijk , wat verdwaalde woningen langs en boerenland door.      Huisje tuintje, beestjes.     Gaan Lierop in , en belanden we rap aan de rustpost café- terras.    Een levendig ontmoetingspunt van wandelaars waaronder nogal wat bekenden.   Gezellig altijd. 

Hierna verlaten we het dorp zuidwaarts een koepelkerk tegemoet gaand.      Krijgen nog wat landerige wegjes te gaan om plots een graspad in te gaan opnieuw langsheen een beek, Lierop achter ons latende.    Een grasduiker zet ons naar de andere kant van deze beek.    Komen we aan weg en brug van vanmorgen, nu de andere kant op.   Valt ons op dat pijlenophaler al vroeg begint en een stel die aan  het lange beekpad begint, op de hielen zit.      Wij zakken af naar de kanaaldijkweg die ons langs het Zuid-willemsvaart voert een poos.      Duiken onder de E 34/A67 weg naar Venlo door en opnieuw volgt een landelijk tafereel van weiden en akkers al of  nog niet bewerkt.     Slingeren ons verhard langsheen boompjesweggetjes, om wat later toch  de bossen in te gaan.      Het Oostappense bos.     Het wordt wat zwoegen over bospaden los zand, door een oude zandverstuivingsgebied.     Stijgend en dalend dus.   Een met plastiek bedekte akker doet deze golven in de opstekende wind.     Slingeren het bos door,  langsheen bospaaltjes routes, aller kleuren  van diverse routes.    De bospadroute daalt af naar een wegje dat we oversteken, om wat verderop weer een "wagenrustpost"  te bereiken.      Laten ons koffie , soep en brood prima smaken.        Altijd weer fijn toeven hier op zulke posten, en als immer een zee van bekenden.     Maar tja, we moeten weer verder.....  Lopen de weg terug een stukje het bos terug in.   Draaien nu linksaf tegenover uitkomend onderweg zijnd naar de post, lopers.   Er volgt een hele poos stijgende en dalende bospaden door jonge in het groen staande boompjes, erg mooi!   Prachtige grondgroeisels , en wilde vroege bloemen.     Het is oppassen voor boomwortels bij klimminkjes en afdalingen volgend.    Het hele bos wordt uitgebuit op zijn mogelijkheden, en , we lopen uit de wind.     Het wordt wat zweterig.    Komen een asfaltweg op die ons naar het viaduct over de autoweg naar Venlo voert.   Het paas- bezoek verkeer  raast onder ons door de duitsers richting heimat,  oostwaarts, de nederlanders andersom terug naar het westen.    Vanuit Duitsland dus.    Wij volgen de dalende weg  af die wat verderop afbuigt, een weg en pad volgend achter de buitenwijken villa's van Asten ofwel Aaste zoals ze het hier in het dialect zeggen.    Na een  800-tal meter draaien we in een bocht van de weg , een bosweg in, die enerzijds weiden , anderzijds bos brengt.  Komen langs een manége, waar paarden in een paardenmolen zal ik het maar noemen , hun rondjes draaien, andere rijpaarden in de wei staan en ons  nastaren.     Volgt een gehucht volgens mij , waar nog een oude boerderij in de sloop is.     Steken bij een bosweg nog links-in.    Een pad in , die ons brengt aan een klinkerweg, en ons het dorp Asten invoert.    Gaan nog wat klinkerwegjes, langs een dorpspark , waarin een steltmolen mooi staat te wezen.   Raken dan steeds meer in het dorpscentrum met winkels en  resto's en kroegen in.     Door een winkelstraat en plots komt dan de Markt met dominante kerk in zicht.    We zijn er weer!  In de zaal zit   Hennie van Theo  welke laatste wel onderweg nog is, van de wandeling geduldig te wachten , ze is zelf nog niet echt aktief.     Het wordt in de zaal nog een ontmoetingsfeest met vele bekenden en binnenkomers, en Hennie wordt ook in de belangstelling betrokken.    Na nog wat consumpties vinden we het tijd om weer huiswaarts te keren.   We waren voor het laatst in Asten, want Olat wil hier in de plaats een voorjaarstocht, telkens , of elk jaar vanuit een andere lokatie  uitzetten.    Noud heeft weer een serie foto's voor het Olat  album gemaakt onderweg , om natuur en sfeer vast te leggen.  Zie hiervoor www.olat.nl / fotoalbum.

Of ik volgende week wandelvaardig ben , is nog afwachten na een bezoek aan mijn tandarts ter revisie deze week,  op weg naar een nieuw gebit..... , maar probeer weer zo snel als mogelijk , tenzij in kortere vorm mijn wandelingen te doen.   Ik doe u derhalve dus nu geen voorspelling hoe het bezoek afloopt, en of er even de rem op zal moeten.   Duimt u voor mij?    Ik bibber wel bij voorbaat want zo'n held ben ik niet in die stoel.  Enfin, we zien wel.    Intussen hopelijk tot gauw, maar mocht u me komende weken missen,  hetzij wandelverhalen hetzij levende lijve, weet u van mijn absentie, en de reden.    Houdoe !     En tot gauw weer.

Peter Heesakkers

09-04-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Er rolt op het nog stille perron een overvolle trein binnen.  Concertgangers van de voorbije nacht.  Slaperige gezichten, weinig fut meer.   Ik spoor naar Deurne met overstappers, die op weg naar huis zijn.    Onderweg het landschap ziende, valt het op , dat het een paar graden gevroren heeft.    Aan het station in Deurne, staat een pendel klaar voor wandelaars.   Klasse geregeld.   Een drie a vier k.m. rijden is het naar het wat verder buiten Deurne gelegen Hippisch Centrum.    Een mooie lokatie temidden van bos.     Na inschrijving een praatje van wel en wee van een der leden, en 'n kop koffie , ga ik op weg.   Ontkom er niet aan langs een renbaan-piste en langs een springbak, via een helling het  perceel te moeten verlaten.    Had ik me voorgesteld vandaag deze route te kunnen dromen.   Parkoersman Jan had heel wat anders in petto zo bleek al gauw.    We trekken al gauw de bossen in van het Buntven, en zullen dit ven al gauw bereiken via een klappoort.   Blijven aan de waterlijn gaan, met verre zichten op de omgeving hiervan, om later dit ven te verlaten via weer zo'n poortje.   Krijgen nu een breed bospad te gaan.    Naar recreatie-plas Berkendonk.    Ben even in gesprek met Den Heldernaren, uit de kop van Noord-Holland dus, die hier dik drie uren treinen voor over hadden.  In alle gesprek missen we een afslag, en volgen een asfaltwegje en komen zomaar pardoes op de juiste route terug.    Gaan een bosperceel door om via een asfaltwegje na 6 k.m. , bij de eerste rustpost te komen, een palingkwekerij.   Na enig toeven gaat het door kleinlandelijk gebied om aan een weiland, langs een sloot te gaan, en vervolgens de Bakelse Aa-rivier, tamelijk breed en een grasweg.    Steken de autoweg doorgaand over om pad te vervolgen.   Bij een stuw , steken we deze over, volgen wat huizen om aan een doorgaande weg, een langsliggend fietspad op te mogen gaan.     Een rustige weg, dat wel , en ik hoor al diverse landelijke geluiden , als van een kippenren, getok dus.   Ik kom tot rand van Bakel, en mag wat zandwegen volgen in een villawijk.   Een wat onverschillige automobilist vergast de wandelaar op een enorme stofwolk, en ik ga aan de andere kant van de zandbaan lopen , waar de wind de immense stofwolk naar toe blaast gelukkig.     Toch noodt het me even een zakdoek voor mijn mond te houden.     Zand en grindwegen volgen op, door overwegend landelijk gebied , wel boeiend.    Ga bos met villa's weer uit,  en volg even een gewestweg met rijwielpad.   Ik krijg vanaf mijn papier argwaan, en ziedaar er komen groepjes wandelaars me tegemoet, er ontbreekt een vermeld straatnamen bord.    Ga de velden en akkers en weilanden in, en ziet daar is de bewegwijzering weer terug.    Blijkt er door onverlaten een pijl met lint weggehaald te zijn.     Organisatie treft geen blaam , want elke afslag is duidelijk gepijld mét rood-wit lint eraan vast.    De route is vandaag voortreffelijk gepijld zelfs.  Ik hoor en zie in de aardappelvelden , kievitten.    Krijg na enig doorlopen weer een diepliggende smalle sloot te volgen.  Volgt een splitsing van grotere afstanden , maar ik neem er mijn gemak van  vandaag, en ga voort met slootjeslopen.  Een stuk bos en dan ben ik op de Grotelse heide, zie wat geiten en plots wat schotse hooglanders vredig kauwend vlak langs het parkoers, en zal ze omzichtig passeren met hun grote horens.   Ga door hun gebied middels roosters en klaphekwerk, en hun  gebied uitgaand kies ik voor een langs de zandweg liggend half verhard fietspad van een touristische fietsroute.     Deze kringelt wat door landbouwgebied, wat sierlijke oude boerderijen voorbijgaand naar een asfaltwegje.      Afgedekte aspergevelden langsheen.       Verlaat de fietsroute en kom aan uitspanning De Bosparel, waar de tweede rust voorzien is.    Hé; dit herken ik!     Vorige winter startte Olat hier een van haar winterwandeltochten!    Ik tref hier op terras als binnen weer div. bekenden , waaronder Roland Weijers met z'n makker.  Ze zijn met de verenigingsbus en lopen korter vandaag.    Even een praatje.   Roland is een van de ned. medewerkers van Beneluxwandelen n.l.    Zet me toch maar binnen later , want hoewel er moedigen buitenzitten is het nog best een frisse noordenwind, en ik raak mijn verkoudheid maar niet kwijt....   Kom ook nog een Mesa-makker tegen uit Geldrop, Dick, wat ook even bijkletsen wordt omtrent de plannen.  Direct na de rustpost loop ik een groenwegje langs enerzijds de camping bij die zaak behorend en bos, anderzijds akkers, gortdroog.     Volg wat fietspaden- werk later de bossen in en paden langs zandwegen.     En mag een grote bocht om een visvijver gaan, om verderop pas een brugje over te gaan van welke stroom dan ook,  om weer dit rivierpad te vervolgen.   Moet gezegd vandaag , bossen wisselen af met prachtige landerige taferelen.  Mijn routebriefje blijft me geduldig wegjes en paden opsturen.    Boeiend!   Mooie landerige onderbrekingen gaan feilloos mooi in bosstukken over.    Hier en daar even een gesprekje aanknopende met medewandelaars.     Na een ijzeren poort een stuk verharde weg weer opgaand , splitsingen en Y en T splitsingen volgende, komt er een venijnige klimming, jawel een stevige hoge boogbrug over een gewestweg.   Volg dan een paaltjes-touristische route en, om een zandvlakte in een bos heen een oude zandverstuiving.   Komen uit bij een fietsers/ en voetgangerstunnel even de donkerte in.   Volg weer even een fietspad en blijk dichtbij de rust van de eerste vanmorgen uit te komen.     De Palingkwekerij dus.    Nu een stuk minder druk , maar toch.    Ik waag me buiten in de nog frisse wind, naast het terras.     De zon laat zich toch weer zien na vanmorgen helder , daarna bewolkt en nu gaat de hemel weer open.     Het is nu volgens mijn routebeschrijving nog vijf k.m. gaans naar de finish.    Opnieuw na deze rust volgt een smal asfalt fietspad door landerijen wijde blik.     Het blijft boeien toch.    Dan volgt een afzakkertje een rivierdalletje in , bruglatten over, om bij direct een pick-nick-plaats rechtsaf langs de Bakelse Aa te gaan over een graswegje.   Het pad splitst, en ik loop a.h.w. over een verhoging.   Een buizenstelsel langs van zandzuigers die een grote waterplas scheppen.   Er volgen een drietal watervallen, en de beek splitst opnieuw.    Gaan daarom twee bruggen met waterval over door graswegjes. , en door de velden langs de beek.    Men laat ons door een nog juist doorwaadbare plaats over stenen in die beek stappen, gode zij dank , dat het al lang zulk droog weer is, te droog voor voorjaar...  En na een afwijkend veldje , laat men ons door nog een diepe droge sloot steigeren.       Weer omhoogtrekkende aan stengelachtig groen.     Maar we redden ons wel.     Dan gaan we even asfaltwegje op die ons wat verderop een asfalt fietspad instuurt.   Links landelijke akkers en weiden rechts bos en dan worden we later toch weer opgeslokt door het bos.     Krijg nu een erg lange slingerpad door uitgedund bos, hoor stemmen achterop komend , ze kennen mijn naam zo te horen, en blijken Willy en Rian me achteraan te komen, {{ Willy Tim. de ex-inzender van toenmalig Wandel-mee, verslagen en foto's }} , zoeven me gezwind voorbij,   na kort onderhoud en groet.   Krijgen nu nog wat gemarkeerde touristische routes te gaan, tot we afslaan en recht op de poort van de manege aangaan.   Na eerst nog een de voetzolen te masseren met losliggende laag keien.  Ga ik het terrein van de start vanmorgen over.   Ik ben er!    De organisatie krijgt van mij aan de tafel alle lof toegezwaaid voor deze mooie lentetocht en dag met bloesems in de tuinen , uitbottende bomen en struiken, en een zeer wisselend, uitgekiend  parkoers.   Een geheel nieuwe route ook.   Ik heb genoten!   Na een drankje brengt  de pendelaar naar het station me er naar terug.    Hoef niet lang op de intercity te wachten, belooft dus gauw terug thuis te zijn.    Maar..... o wee!  De omroeper verontschuldigd zich alsdat we er in Helmond C. uit de trein moeten.... Even verderop is n.l. het spoorverkeer stilgelegd vanwege een zelfdoding, en de voorspellingen van oponthoud gaat over twee tot misschien drie uren vertraging.......  Wat nu?    Ik ga naar het plein, waar het nog stil is, geen bus naar welke richting te zien en onze spoorwegen laten geen vervangbussen komen.    Steeds meer vastgelopen passagiers verzamelen.    De vraag is ; komt er nu een bus of niet?    Ik besluit me er maar bij neer te leggen, en even later zie ik een vaste lijnbus verschijnen, naar  Eindhoven , zo meldt deze.    Deze wordt letterlijk bestormd!  Kan nog in het gedrang een zitplaats veroveren, en gelukkig is dit na een andere omwegbus naar Asten waar zich ook treinreizigers op storten.   Een andere lijn blijkt 'szondags niet te rijden , geen dienst dus.   In een mudvolle bus wordt de reis naar Eindhoven ingezet.    Een schandvlek van onze spoorwegen om ons zo in de steek te laten.   Je zal maar een afspraak hebben, of naar Schiphol moeten , dat is peentjes zweten.    Blij dat ik er thuisgeraakt ben, bij mijn Annemie.   Een werkelijk schitterende  wandeldag, maar helaas een misser van onze spoorwegen eindigende.   Thuis kan ik mijn vrouw verhaal doen van de dag en hoe deze eindigde.   Nu komend weekeinde ben ik beperkt op eerste Paasdag, vanwege een bijeenkomst, maar maandag wordt het best Olat in Asten, tenzij een bezoek aan de tandarts, evt. me deze week  parten speelt.     Ik hoop U ook nog eens ergens te ontmoeten op de wandeltochten.  Blijven wandelen dus,     Houdoe!            Peter Heesakkers

01-04-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers