Alweer een hele tijd geleden, dat ik zo in de benen kwam.  Ik kies er voorzichtigheidshalve, en derhalve, voor een kortere afstand, die toch altijd ruimer bemeten is, zoals OLAT gewoonlijk doet.  De omgeving al jaren kennende weet ik vooraf, dat de parkoersen zwaarder kunnen zijn, zeker gezien de voorbije zware wintermaanden. Dus het nattigheidsgehalte  zal navenant zijn.   Van thuis uit per fiets op weg naar Noud, door de nog stille stad.  De lucht grijs donker grauw, zowat enig leven zijn in de binnenstad al de vroege reizigers rondom het station, en de villawijk met smalle grachten, waaruit enige vogelgeluiden klinken, rijd ik weer door de stilte.   Voor zulk een grote stad doet de stilte van deze ochtend weldadig aan.  Merkwaardig, het lijkt wel een uitgaansverbod....   Bij Noud thuis aangekomen,[ hij was wat verrast, dat ik vroeger kwam}, de voorbereidselen, moest zijn terreinfiets vervoersklaar gemaakt worden voor vervoer achter in de auto, want Noud zal voor OLAT en hun volgelingen vandaag weer een foto-album  maken voor de OLAT-side , hoe wij als wandelaar deze dag zullen ervaren.  Rap door  de stille stad verlaten wij  de bebouwing, en zijn dan op weg via de A67 op weg naar Helenaveen.   We kennen de weg erheen erg goed, maar voor de nieuwkomer is het oppassen, want de wegwijzer vermeldt niet de uitrit naar het dorp, {merkwaardig, want vlak in de buurt toch. }  Een GPS blijkt onmisbaar, en het wél goed aan te geven zo hoor ik later.   Hoe meer op aan het reisdoel, hoe dichter de mist wordt.  De bebouwing van dit dorpje, een erg kleine woongemeenschap, ligt in de uiterste hoek van onze provincie Nrd. Brabant, geklemd tegen de provincie Limburg.   We worden bij aankomst getracteerd op een enorm wagenpark van wandelparkeerders.   Ik was hier al even niet meer geweest, en moet wennen aan een klein nieuwbouwwijkje, paar tientallen huizen, daar zoeken we een parkeerplaats, en kunnen redelijk dicht bij de startlokatie parkeren nog.  We zien de startende wandelaars van twee richtingen komen, vanuit de lokatie, we zijn gewaarschuwd, voor evt. onduidelijke bepijling vanaf de start.  In de zaal de gebruikelijke drukte, en rondgang van korte gesprekken en handendrukken met bekenden.  Er klinkt ergens daar opluchting, zo van , hij is er nog.  Ja het lijkt deze winter wel een winterslaap van me.  Na het gebruikelijke bakske koffie besluit ik me bij een bekend groepje uit Arnhem aan te sluiten, en gaan we op weg.   Helenaveen is ook bekend als de plek waar blinde pianist en entertainer, en een paar maal  Nijmeegse Vierdaagseloper, befaamd nationale bekendheid Jules De Corte, woonde, overleed en er begraven is. Vertrekken over een brede rode loper buiten de zaal uit, achterom gebouw, een beschutting gevende coniferenhaag/ gangetje, het nieuwe wijkje in, daar weer uit en langs enorme tuinkassen een wegje op die ons naar de Helenavaart brengt.   Helenaveen, een recent dorp met niet veel {oude}, geschiedenis, maar de omgeving staan bekend om zijn veengebieden, en vooral de turfwinning/ afgravingen als huisbrandstof.   De vaarten die we vandaag erg vaak zullen tegenkomen werden aangelegd en gebruikt om de turf per boot af te voeren , naar de bewoonde wereld. Noest , pittig werk.  Helena was de vrouw van de directeur van de turfindustrie.   Helena van de Griendt, hij noemde uit dankbaarheid van haar begrip van mans te vele afwezigheid en toch haar goede zorgen dit dorp naar haar.   Even verderop ligt  dorpje Griendsveen, precies óver de provinciegrens, alwaar we onze binnenrustplaats later in de tocht zullen hebben.  We zien regelmatig onderweg ook hoe veengronden , die erg verend zijn onder onze schoenen, ontstaan.  De bodem, die in deze streek erg moerassig is, ontstaat door afgestorven verrotte planten  in een proces van eeuwen her.  We gaan langs de vaart om al snel over te steken een van de vele vandaag bruggen over.    We krijgen al meteen een voorproef, wat voor parkoers ons vandaag te wachten staat.  Een modderpoel.  De 40 en 30rs hebben ons al vroeg verlaten en gaan richting Grashoek.  Hun extra lus. We krijgen  een bosparkoers te gaan redelijk droog, wandelknooppuntenroutes en diverse wandelroutepaaltjes die elkaar tegenkomen of kruisen, en waters , grachtjes, vaarten.  Erg mooi en afwisselend.  Steken per brug Helenavaart over en volgen brede grindweg, over wildrooster, van landelijk, weer bos in.  Hier wacht ons de club-rustpost  aan een Peel museum, op de binnenplaats, { dit museum is helaas, nu gesloten}, wat vroeg, dat wel maar kennelijk verder weinig andere keuze.  Tref hier weer veel bekend en ander wandelvolk.  Zie ook Arendonkse Rudy met z,n vrouwke, even een kort praatje ook met hen.  Hierna trekken we de Mariapeel in.  De streek heet in zijn algemeenheid.  De Peel, een uitgestrekt natuurgebied ook.  We gaan het voor de kiezen krijgen, weten we als vanouds. We gaan door uitgestrekte plassen en vennengebieden, en deze winter vooral heeft de paden tot erg drassig gemaakt, wat tot een enorm water en modderballet leidt.  Om ons heen horen we nu en dan talloze watervogelsoorten en vooral ganzen kwekken.  In een erg uitgestrekt heide en veengebied en stilte, eenzaamheid.   Veel van die plassen zijn uit de vroegere veen/turfwinning ontstaan.  Soms is het op goed geluk van de ene droog lijkende graspol op de andere springen.  Een  zonder twijfel prachtig uniek natuurgebied, maar helaas, de nattigheid eist al onze aandacht op.  Goede en isolerende wandelschoenen is een absolute must hier.   Moeten diverse klaphekken door en wildroosters over, en bruggetjes.  De pijlennummering is nu ook kloppend , want begon vanaf de start merkwaardig erg hoog alsof we al erg lang op weg waren.  Het is lang soppen door de Peel en wijdse stille heide, kunnen absoluut niet van de paden afwijken, en volgen gedwee de bepijlingen. en soms omleidingen vanwege zonder meer onbegaanbaarheid.  Langs bruinig en gelige  grassen die later ook zullen opgaan in veengronden.  Een gebied van een grote verlatenheid, en stilte, enkel de watervogels zijn hoorbaar.  Onze parkoersbeschrijving is bijna drie vellen papier lang in twee kolommen per zijde Er volgt een heel lang pad, enige weg tussen moerassen en vaart anderzijds, wat later horen we een trein en weten we dat we kort bij de spoorlijn Eindhoven-Venlo moeten zitten.   Krijgen eindelijk een asfaltweg en stiefelen in de buurt van die lijn westwaarts, wetende dat daar Griendsveen ligt, en daar de rustplaats wacht.  Weer een klein echt Peeldorpje, met oude rijtjes voormalige turfstekers arbeiderswoninkjes.  Ook een wijkje met kleine villaatjes waar voorheen dus, het groot woonde van de turfindustrie, welgeteld twaalf dezelfde woningen, de Twaalf Apostelen genoemd.  Het is goed toeven in de zaal daar waar aan de wand rondom die zaal talloze oude fotolijsten hangen , die vertellen over het leven in de Peel destijds.  Weer buitenstaand is het twijfelen en overleggen met aldoor andere wandelaars, die de weg kwijt zijn, het is niet duidelijk op papier, en ook de bepijling klopt niet.  Tot er iemand een gok neemt, vooruit loopt, en uitvindt dat we die kant op moeten gaan, langs de oude dorpspomp, weer een ophaalbrugje over en volgt een lange weg langs de vaart waaraan deze streek zo rijk is.  Het lijkt er op dat de mist op zal trekken we zien mooie waterspiegels.  Een wat vervelende lang asfaltweggetje volgt te gaan langs die vaart. Na een poos stevenen we van die weg af naar een eenzame boerderij in het landschap alwaar de Olat-rustpost is.   We zitten daar op lange banken in een schuuroverkapping.  Soep staat nu op het hoofdmenu.  Mét enige bijkomstige gewenste  producten nog te verorberen of te drinken.   Lopen na de post een stukje weg terug, om een veldpaadje in te gaan.  Horen op afstand uit die stilte een groep peloton reservisten, militairen aan komen jellen in stevige pas.  Maar dan.... Ons wacht de volgende beproeving.  Na dit slingerpad volgt een ven of plas omheen te gaan , opnieuw in een geweldig modderbad, de  zoveelste vandaag.  Het gezang van de militairen achter ons is verstomd, alle aandacht is gericht om niet uit te glijden , de voeten, laarzen , juist neer te zetten.  We ploeteren voort door wijdse weilanden, en immer drassig.  Eindelijk weer komt er asfalt na de beproevingen.  en mogen we droger weer een bospad in.  Krijgen een slingerpad doorheen een  oud en hoogstaand sparrenbos, gaan even daarna langs de bosrand met weidegebied, klappoortjes door, en kies wijselijk voor een hoger en droog gelegen smal paadje, over een dijkje.  Gelukkig we blijken een modderbad te ontwijken , en even erna zien we twee terreinwagens, jakkeren over het parallelle pad, door de immense modder.  Krankzinnig, wat een vermaak en ze zien er niet uit!   Een droger vervolgend pad volgt, we steken de weg naar Helenaveen over, om met een grote zuidelijke bocht en westelijk om het dorp te gaan, en  langs een hoger gelegen begraafplaats ver buiten het dorpje.  Draaien daar tegenover af, en stevenen dan pas op H-veen aan.  Kringelen door wijkje in aanbouw, over planken tegen modder voor de bewoners uitgelegd, om dan via nieuw aangelegde bestrating achterom gaand en over parkeerterrein, naar het cultuurcentrum  De Gouden Helm te gaan.  De gouden helm is genoemd naar een gouden Romeinse helm, die daar vlakbij, eens bij  opgravingen toevallig gevonden is, en nu ergens in het westen des lands staat te pronken in een of ander oudheidmuseum.  Het is als altijd nog een gezellig samen zijn, in de aankomstzaal van het cuturele  dorpscentrum, waar vandaag ruim 1100 deelnemers nagenieten, van een welliswaar erg mooie, echte Peeltocht, maar ook verhalen van een zeer zompig parkoers, maar de samenstelling van het parkoers was weer zonder meer "Echt OLAT"!  Troffen 'sochtends nog een touringcar van Belgische wandelclub en onderweg nog zomaar belgen en enige duitsers.    Goed bedoeld, maar slachtoffer als ze waren van de byzondere wintertrekjes,  en  de  even zo byzonder neerslagrijke maanden achter ons.   De winter had zich deze dag wat teruggetrokken in neerslag en temperaturen, maar de gevolgen ervan lieten zich niet onbetuigd.  Noud heeft op de site van Olat.nl, weer zijn bevindingen per foto van deze dag vastgelegd,  {zoek naar foto-album }, en ook Willy van www. wandelervaring.nl  trof ik hier, en vast nog anderen hebben hun belevenissen in repo's van verslag en foto's vastgelegd.  En Olat-lid Ruud Horst.  Patrick  en Linda  Vanderstukken,  van ver uit België, ook hun ervaringen en foto's worden in de loop van de week op de site www.beneluxwandelen.be  gepubliceerd.

Menigeen zat na deze tocht flink onder de modder, zeker onder aan de broekspijpen, en aan de schoenen.  Een echte Peeltocht zonder meer.  Een streek met een rijke geschiedenis, waarvan we onderweg nog veel terugvonden, en ervoeren.  Het dorpje zat vandaag verstopt van het wandelvolk.  Ondanks het zware parkoers, moet/mag toch gezegd, dat het een mooie tocht was, en tja...het weer dat is nooit te voorzien, onzekere factor, immers de route wordt driekwart jaar  van tevoren uitgezet. Volgende tocht van Olat zal zijn in maart, vanuit Uden.   Van mijn kant groet ik u lezer.  Houdoe ! Tot  ergens weer.   Peter  Heesakkers