Er rolt op het nog stille perron een overvolle trein binnen.  Concertgangers van de voorbije nacht.  Slaperige gezichten, weinig fut meer.   Ik spoor naar Deurne met overstappers, die op weg naar huis zijn.    Onderweg het landschap ziende, valt het op , dat het een paar graden gevroren heeft.    Aan het station in Deurne, staat een pendel klaar voor wandelaars.   Klasse geregeld.   Een drie a vier k.m. rijden is het naar het wat verder buiten Deurne gelegen Hippisch Centrum.    Een mooie lokatie temidden van bos.     Na inschrijving een praatje van wel en wee van een der leden, en 'n kop koffie , ga ik op weg.   Ontkom er niet aan langs een renbaan-piste en langs een springbak, via een helling het  perceel te moeten verlaten.    Had ik me voorgesteld vandaag deze route te kunnen dromen.   Parkoersman Jan had heel wat anders in petto zo bleek al gauw.    We trekken al gauw de bossen in van het Buntven, en zullen dit ven al gauw bereiken via een klappoort.   Blijven aan de waterlijn gaan, met verre zichten op de omgeving hiervan, om later dit ven te verlaten via weer zo'n poortje.   Krijgen nu een breed bospad te gaan.    Naar recreatie-plas Berkendonk.    Ben even in gesprek met Den Heldernaren, uit de kop van Noord-Holland dus, die hier dik drie uren treinen voor over hadden.  In alle gesprek missen we een afslag, en volgen een asfaltwegje en komen zomaar pardoes op de juiste route terug.    Gaan een bosperceel door om via een asfaltwegje na 6 k.m. , bij de eerste rustpost te komen, een palingkwekerij.   Na enig toeven gaat het door kleinlandelijk gebied om aan een weiland, langs een sloot te gaan, en vervolgens de Bakelse Aa-rivier, tamelijk breed en een grasweg.    Steken de autoweg doorgaand over om pad te vervolgen.   Bij een stuw , steken we deze over, volgen wat huizen om aan een doorgaande weg, een langsliggend fietspad op te mogen gaan.     Een rustige weg, dat wel , en ik hoor al diverse landelijke geluiden , als van een kippenren, getok dus.   Ik kom tot rand van Bakel, en mag wat zandwegen volgen in een villawijk.   Een wat onverschillige automobilist vergast de wandelaar op een enorme stofwolk, en ik ga aan de andere kant van de zandbaan lopen , waar de wind de immense stofwolk naar toe blaast gelukkig.     Toch noodt het me even een zakdoek voor mijn mond te houden.     Zand en grindwegen volgen op, door overwegend landelijk gebied , wel boeiend.    Ga bos met villa's weer uit,  en volg even een gewestweg met rijwielpad.   Ik krijg vanaf mijn papier argwaan, en ziedaar er komen groepjes wandelaars me tegemoet, er ontbreekt een vermeld straatnamen bord.    Ga de velden en akkers en weilanden in, en ziet daar is de bewegwijzering weer terug.    Blijkt er door onverlaten een pijl met lint weggehaald te zijn.     Organisatie treft geen blaam , want elke afslag is duidelijk gepijld mét rood-wit lint eraan vast.    De route is vandaag voortreffelijk gepijld zelfs.  Ik hoor en zie in de aardappelvelden , kievitten.    Krijg na enig doorlopen weer een diepliggende smalle sloot te volgen.  Volgt een splitsing van grotere afstanden , maar ik neem er mijn gemak van  vandaag, en ga voort met slootjeslopen.  Een stuk bos en dan ben ik op de Grotelse heide, zie wat geiten en plots wat schotse hooglanders vredig kauwend vlak langs het parkoers, en zal ze omzichtig passeren met hun grote horens.   Ga door hun gebied middels roosters en klaphekwerk, en hun  gebied uitgaand kies ik voor een langs de zandweg liggend half verhard fietspad van een touristische fietsroute.     Deze kringelt wat door landbouwgebied, wat sierlijke oude boerderijen voorbijgaand naar een asfaltwegje.      Afgedekte aspergevelden langsheen.       Verlaat de fietsroute en kom aan uitspanning De Bosparel, waar de tweede rust voorzien is.    Hé; dit herken ik!     Vorige winter startte Olat hier een van haar winterwandeltochten!    Ik tref hier op terras als binnen weer div. bekenden , waaronder Roland Weijers met z'n makker.  Ze zijn met de verenigingsbus en lopen korter vandaag.    Even een praatje.   Roland is een van de ned. medewerkers van Beneluxwandelen n.l.    Zet me toch maar binnen later , want hoewel er moedigen buitenzitten is het nog best een frisse noordenwind, en ik raak mijn verkoudheid maar niet kwijt....   Kom ook nog een Mesa-makker tegen uit Geldrop, Dick, wat ook even bijkletsen wordt omtrent de plannen.  Direct na de rustpost loop ik een groenwegje langs enerzijds de camping bij die zaak behorend en bos, anderzijds akkers, gortdroog.     Volg wat fietspaden- werk later de bossen in en paden langs zandwegen.     En mag een grote bocht om een visvijver gaan, om verderop pas een brugje over te gaan van welke stroom dan ook,  om weer dit rivierpad te vervolgen.   Moet gezegd vandaag , bossen wisselen af met prachtige landerige taferelen.  Mijn routebriefje blijft me geduldig wegjes en paden opsturen.    Boeiend!   Mooie landerige onderbrekingen gaan feilloos mooi in bosstukken over.    Hier en daar even een gesprekje aanknopende met medewandelaars.     Na een ijzeren poort een stuk verharde weg weer opgaand , splitsingen en Y en T splitsingen volgende, komt er een venijnige klimming, jawel een stevige hoge boogbrug over een gewestweg.   Volg dan een paaltjes-touristische route en, om een zandvlakte in een bos heen een oude zandverstuiving.   Komen uit bij een fietsers/ en voetgangerstunnel even de donkerte in.   Volg weer even een fietspad en blijk dichtbij de rust van de eerste vanmorgen uit te komen.     De Palingkwekerij dus.    Nu een stuk minder druk , maar toch.    Ik waag me buiten in de nog frisse wind, naast het terras.     De zon laat zich toch weer zien na vanmorgen helder , daarna bewolkt en nu gaat de hemel weer open.     Het is nu volgens mijn routebeschrijving nog vijf k.m. gaans naar de finish.    Opnieuw na deze rust volgt een smal asfalt fietspad door landerijen wijde blik.     Het blijft boeien toch.    Dan volgt een afzakkertje een rivierdalletje in , bruglatten over, om bij direct een pick-nick-plaats rechtsaf langs de Bakelse Aa te gaan over een graswegje.   Het pad splitst, en ik loop a.h.w. over een verhoging.   Een buizenstelsel langs van zandzuigers die een grote waterplas scheppen.   Er volgen een drietal watervallen, en de beek splitst opnieuw.    Gaan daarom twee bruggen met waterval over door graswegjes. , en door de velden langs de beek.    Men laat ons door een nog juist doorwaadbare plaats over stenen in die beek stappen, gode zij dank , dat het al lang zulk droog weer is, te droog voor voorjaar...  En na een afwijkend veldje , laat men ons door nog een diepe droge sloot steigeren.       Weer omhoogtrekkende aan stengelachtig groen.     Maar we redden ons wel.     Dan gaan we even asfaltwegje op die ons wat verderop een asfalt fietspad instuurt.   Links landelijke akkers en weiden rechts bos en dan worden we later toch weer opgeslokt door het bos.     Krijg nu een erg lange slingerpad door uitgedund bos, hoor stemmen achterop komend , ze kennen mijn naam zo te horen, en blijken Willy en Rian me achteraan te komen, {{ Willy Tim. de ex-inzender van toenmalig Wandel-mee, verslagen en foto's }} , zoeven me gezwind voorbij,   na kort onderhoud en groet.   Krijgen nu nog wat gemarkeerde touristische routes te gaan, tot we afslaan en recht op de poort van de manege aangaan.   Na eerst nog een de voetzolen te masseren met losliggende laag keien.  Ga ik het terrein van de start vanmorgen over.   Ik ben er!    De organisatie krijgt van mij aan de tafel alle lof toegezwaaid voor deze mooie lentetocht en dag met bloesems in de tuinen , uitbottende bomen en struiken, en een zeer wisselend, uitgekiend  parkoers.   Een geheel nieuwe route ook.   Ik heb genoten!   Na een drankje brengt  de pendelaar naar het station me er naar terug.    Hoef niet lang op de intercity te wachten, belooft dus gauw terug thuis te zijn.    Maar..... o wee!  De omroeper verontschuldigd zich alsdat we er in Helmond C. uit de trein moeten.... Even verderop is n.l. het spoorverkeer stilgelegd vanwege een zelfdoding, en de voorspellingen van oponthoud gaat over twee tot misschien drie uren vertraging.......  Wat nu?    Ik ga naar het plein, waar het nog stil is, geen bus naar welke richting te zien en onze spoorwegen laten geen vervangbussen komen.    Steeds meer vastgelopen passagiers verzamelen.    De vraag is ; komt er nu een bus of niet?    Ik besluit me er maar bij neer te leggen, en even later zie ik een vaste lijnbus verschijnen, naar  Eindhoven , zo meldt deze.    Deze wordt letterlijk bestormd!  Kan nog in het gedrang een zitplaats veroveren, en gelukkig is dit na een andere omwegbus naar Asten waar zich ook treinreizigers op storten.   Een andere lijn blijkt 'szondags niet te rijden , geen dienst dus.   In een mudvolle bus wordt de reis naar Eindhoven ingezet.    Een schandvlek van onze spoorwegen om ons zo in de steek te laten.   Je zal maar een afspraak hebben, of naar Schiphol moeten , dat is peentjes zweten.    Blij dat ik er thuisgeraakt ben, bij mijn Annemie.   Een werkelijk schitterende  wandeldag, maar helaas een misser van onze spoorwegen eindigende.   Thuis kan ik mijn vrouw verhaal doen van de dag en hoe deze eindigde.   Nu komend weekeinde ben ik beperkt op eerste Paasdag, vanwege een bijeenkomst, maar maandag wordt het best Olat in Asten, tenzij een bezoek aan de tandarts, evt. me deze week  parten speelt.     Ik hoop U ook nog eens ergens te ontmoeten op de wandeltochten.  Blijven wandelen dus,     Houdoe!            Peter Heesakkers