Roekeloze vliegers het duivenvolkje dat rondom me vliegt op weg naar het N.S. station, zo in de vroegte.   Eentje vliegt rakelings over mijn schouder.   Een gekoer vooraf van jewelste.   Ik ga na een paar weken afwezigheid nog maar eens de benen strekken.  Als de trein Boxtel binnenrijd, wordt het plots donker en het regent aardig.   Eh... Dat was toch niet voorspeld. Of... In alle geval was ik er niet zo zeker van met van huis gaan en ging de paraplu nog op het laatste moment mee.  Het was immers maar grijs en donker toch.

Ziedaar, een heel clubje rugzakkendragers en wandeluitrusting stapt ook uit de trein.   Dat maak ik niet gauw mee.   Zou dit de voorbode zijn van de opkomst vandaag?  We volgen de pijlen vanaf station  naar de startgelegenheid.   De kantine van het lyceum, zodus een prima accommodatie.   En inderdaad om en binnen het lyceum is het levendig druk, komen en gaan van wandelaars.   Hoor ook vreemde tongvallen en zie ook jacks met opschriften van ver-komende wandelaars ver buiten de provincie.  De inschrijving verloopt vlot, en is ook ruim voorzien in personeel.   Zie al rap diverse bekenden.    De school ligt aan de rand van de bebouwing, en dit maakt dat de route-uitzetters ons al direct  de wijde wereld in kunnen sturen.   Zie geen kalkpijlen, maar de zwart/witte vierhoekjes aan palen en bomen hangen.   We worden al meteen het toegangswegje, naar het nabije kasteelpark gestuurd.   Een absoluut mooie opening van de tocht.   Het kasteel , {groot} , is zonder meer een must om te zien, en het park wisselt af met oude boomsoorten en wat jongere.  Naast de gracht en vijvers.  Komen aan de spoorlijn en gaan hier even paralel, om af te dalen naar tunnel onderdoor van een erg breed spoorweg-emplacement.   Door sensoren worden door de passage loeiende koeien via speakers in werking gezet.   Komen vervolgens in een wat groot industrie terrein, even zig/zag doorgaand.   De regen houdt intussen op en de plu kan ingeklapt worden.   Ik heb dat ding bij me , en dan kan het haast niet anders , dan dat het mee gaat vallen met de hoeveelheid neerslag..... Denken we wat langer door  de industriezone te moeten gaan, plots worden we daaruit gestuurd, bij zandweg en fietspad asfalt, mogen we de wijde wereld al in.   In de bermen overheerst het  witte fluitkruid, naast boterbloem , paardebloem en ander kleurige lenteuitingen.   Het jonge groen openbaart zich in diverse kleuren groen.    Worden al meteen in vogelkoren welkom geheten, wat een feest in  het jonge groen gecombineerd.   Zal verder vandaag nog erg vaak te horen zijn. Merelengezang en andere vrolijke zangertjes in muziekale omlijsting.   De bermflora tiert welig in al haar kleuren en soorten van bloem en plant.   Ook de weilanden laten hun  overwegend witte en gele bloemenpracht de boventoon voeren.   Schitterend hier.   We slaan bij bordje Kerkenpad, - hoe vreemd hier temidden van de natuur-, een wat vochtig paadje in richting de Oisterwijkse vennen , heide en bossen, niet voor niets de Parel van Brabant genoemd.  "Kampina" staat op het toegangsbord, en dit betekent smikkelen en smullen van een prachtig natuurgebied behorend tot staatsbos en Brabants landschap.   Gaan door een ijzeren klaphek, en hier wacht me een voorzichtige maneuvre om een flinke plas slijk te omzeilen, waar de routemakers ook nog eens wat takken overheen gelegd hebben, kennelijk.  Steken en fietspad over een boslaan in, waar we een kudde koeien vredig zien grazen , en een enkele koe uit de wei gebroken blijkt, zich tegoed doet aan bosgroen.   Het wordt slingeren over de modderige boslaan , met verscholen huisjes en oude schuren, tot we aan een beek komen, vast de Beerze , die we een poos tussen de boomwortels volgen, tegenstrooms.  Verderop gaan we een houten brug over met kippengaas over de vloer, tegen uitglijden dus.   Wordt verderop een smalle asfaltweg gevolgd, almaar doorgaand en dan toch overgaand in weer zandweg.  Min of meer wijde blik en wat vennen, met hun watervogels.   Na een poos, een wildrooster over, klaphek door lopen we langs enige tientallen koeien, die rustig kauwend vlak langs het pad liggen.    Ze bezien de wandelaars min of meer verbaasd in hun aantallen.   Het pad wordt weer nattig.   We draaien halfom een groot ven waar vooral de ganzen zich laten horen,   en na wat klaphekwerk  gaat het langs weilanden met roodbontvee, koeien dus.   Komen aan een T.-splitsing waar we een asfaltweg op moeten linea recta naar de rustpost voorzien op de achterplaats bij particulieren.   De organisatie lijkt afgestapt te zijn van de toeristische en dure horeca van Oisterwijk.    Dat bekend staat om haar toerisme, vele campings , bossen en vennen.    Midden in een wat landelijke omgeving nu en we zien twee paarden aan de overkant minnekozend in elkaars manen  knabbelen, in de trant van help jij mij van de jeuk dan doe ik dit bij jou.   De Henrieka Hoeve , zo heet deze post is ruim voorzien met zitjes en overdekt, druk ook , en goed toeven.   Na een wat lange zit ga ik weer terug op pad.   Houd in, even tegengesteld dus tegemoetkomend wandelvolk, en na honderden meters een splitsing van afstanden van groter kaliber, waar ik nog even twijfel , maar toch geen risico nemend na lange afwezigheid , voor korter kies.   Het is best druk onderweg op de routes.   Een ralley van oude sportwagens sjeest ons voorbij.  Wachten af en gaan dan een smal dicht begroeid boswegje in.  Erg mooi!   Het jonge bladgroen, tooit feestelijk, zo ook de grondgroei van erg jonge boompjes, en plantenrijkdom en grassen.   Toch wordt het bos weer opener en dan gaat het na een rustig fietspad, direct de grote stille heide op.   Verstrooide denneboompjes vooral, enkel of in groep, tussen het grijze van het pijpestrooitje, { droog hoog gras}, een prachtig natuurlijk decor.   De heide is rondgestrooid met grote en kleine vennen, kikkergekwaak in koor is alom ons deel, en watervogels die, er in geluid niet voor onder doen.     Veel heidepaden staan onder water, en we worden opnieuw vergast op modderige paden, en moeten nogal eens droger opzoeken, maar mooi is het hier absoluut.   Wat verderop zien we gestalten in de verte opdoemen, die zich later bij ons voegen, de langere afstandslopers.  Willy en Rian, komen ook aangestormd, maar hebben even tijd voor een praatje.   Een hunebed-achtig monument, aan de rand van een ven vertelt, dat hier een groot natuurbeschermer en vorser ligt uit Arnhem.   Daar in die stad staat zijn standbeeld aan de Zijpendaalse weg. Gleufhoed , wandelstok en de onmisbare verrekijker op z'n borst.  Jonkheer Mr. van Tienhoven, waarnaar even verderop ook een natuurmuseum naar hem genoemd is.   We gaan verder, door smalle heidepaden , raken her en der even de oevers van een en ander ven, groter of kleiner, weer met druk kikkergekwaak.   Bankjes ook om ergens de vennen te kunnen observeren.  De Zandbergvennen  langsheen in al haar rust en beauty, het summum van natuurliefhebbers hier.  Gaan verder door halflos zandpadenwerk en dan toch een rolstoelpad te gaan.  Er komen weer andere afstanden erbij...  Slingeren almaar paden door in perfecte serene rust, en treffen dan nog een verzetsmonument.   Erg mooi en we staan er ook even bij stil om de korte historie van de plek te lezen, en de namen.   Gaan nu naar het schijnt, de Kampina, { bossen en heide },  gebied uit, een asfaltweg op naar een verderop gelegen boerderijpost alwaar de volgende rustpost is ingericht.  De Keistampers , lijken de duurdere zalen van o.a. Oisterwijk vermeden te hebben vandaag , om ons meer vrijer en in de natuur te kunnen en willen doen rusten , aan populaire prijzen, vanalles te eten en te drinken en ook veel gemoedelijker.   Het slaat ook geweldig aan deze opzet.   De werkers van de verzorging der organiserende club, hebben de handen vol met de bediening.   Men blijft ook langer zitten wat de sfeer ten goede komt.   Gemoedelijk en gastvrij.  Via een wat wildgroei tuin , een particulier terrein waar wij gast zijn , in de schuren ervan, verlaten we dit prachtige onderdak en gaan weer de velden in rondom de rivier , De Beerze.  Het is hier goddelijk mooi.  Zijn nu in een weidegebied , met natuurlijk , allerlei vee en gaan , wat verderop, door een klaphek langs de meanderende oevers dwalen van deze rivier.   Over graswegjes.   De 30 en 40 k.m. vervoegen voorgoed nu met ons.   Krijgen weer wat asfaltwegjes om verderop ,  een fietspad langs beek te vervolgen. , die later pas, toch weer overgaat in verhard.  Nog steeds tiert het nieuwe groen en planten en wilde bloemen welig langs de paden en wegen, zij schilderen onze wandelroute vandaag.  Het is nu echt lente!   We lopen vandaag veel nieuwe paden , maar ook de route tegengesteld van andere jaren , wat ons toch weer een hernieuwde blik geeft.  Komen nu aan een dubbele overweg t.w. spoorlijn naar Den Bosch en lijn naar Tilburg.   Druk ook want het is de splitsing, van een der drukst bereden trajecten van het land van onze spoorwegen.  Sjef een oude Olatter met dochter , loopt een poos mee , en gezien zijn leeftijd stapt hij nog ferm mee op.    We lopen nu Boxtel binnen, en weten dat de routeman ons welliswaar de bebouwing wil besparen, dus loodst hij ons langs de spoorlijn deels en de oude en nieuwe bebouwing, om de kern van het stadje heen, de Stationstaat, Kasteellaan, brug {houten}, over de Dommelrivier randje Boxtel toch nog , naar de finishplaats de kantine ervan dus.  Gezellig en druk, druppelen de lopers binnen en ik zet me aan een tafel , waar alras, het crême van wandelland verzamelt, en de goede oude bekenden zich ook tussendoor laten zien.   Oergezellig! Verhalen van weet je nog en kende je die nog enz. rollen over de tafels.   Het wordt een "latertje".    En dan zal ik einde middag maar de eerste zijn die de kuierlatten neemt, naar het station.   Een afsluiting van een werkelijk schitterende wandeldag door de westelijke streek van Boxtel.   Richting Oisterwijk. Absoluut subliem, organisatie, routes, en inzet.   Het werd ze ook beloond met een prachtig deelnamecijfer vandaag, en gisteren, van overal ook uit het land.    Dank voor jullie geslaagde opzet en inzet Keistampers.  Jullie hebben ons wandelaars gastvrij onthaalt.   Deze tocht vooral , is een absolute trekker, zeker in,  "De Parel van Brabant ". 

Ik onthoud me even van beloften de volgende tocht.   Maar we zullen elkaar vast ook wel eens ergens aantreffen.

Tot dan zeg ik:   Houdoe Tot ergens:  Peter  Heesakkers

06-05-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het belooft nattig te worden vandaag belooft het KNMI.   We zullen wel zien...   Maar, we boffen vandaag,  de hemelsluizen blijven in onze streek nog redelijk gesloten. Op naar Noud. die er vandaag bij is om het wandelgebeuren weer op de foto's vast te leggen.     Op weg naar Asten.   Een van de twee klokkendorpen in Oost-Nrd. Brabant.    Dat steekt Asten zeker niet onder stoelen of banken.     Overal in het dorp vind je stoeptegels die een kerkklok  uitbeelden, en verder allemaal spreukentegels.   We steken na aanmelding en kopje koffie het grote kerkplein over, langs een immens beeld van een klokkengieter, en een soort glazen triomfboog door en wat erg bouwvallige woningen.   Gaan langs de klokkengieterijen.     Volgt een vrij jonge woonwijk met parken en jong groen, tunnel onderdoor.   Overal bot het jonge groen uit.   De lente is er.    Ook de paasbloemen tieren welig en de tulpenbomen, zo noemen onze vlaamse buren deze,  ofwel magnolia's staan in bloei evenals de gouden regen en andere bloesems.    We horen het kerkcarillion spelen, een wondermooie paasmelodie.    We zien kippen rondscharrelen in de tuinen, echt een paassfeer.   Alvorens we de bebouwing van 't dorp verlaten een vleugje toerisitiek , als natuurmuseum, beijaard, planetarium, en de Jan Paagman-sterrenwacht-koepel,  een nieuw aangelegd tuintje door,  voorbijgaand gaan we even een dorpsparkje in om aan een brede zandweg, omzoomd met hoge bomen akkerlanden te betreden.   Het gaat langs nu en dan bewoning als oude boerderijen.   Een wegwijzer bij een schuilhut trekt mijn aandacht, het lijkt erop of er een tape afspeelt in de wind , als ik voorbij kom, vreemd toch, volgens een voorbij komend wandelaar is het de wind die om die weg, en straatwijzers speelt, maar toch....  In en aan de slootkanten bloeit ook vanalles.   Het blijft even agrarisch.   In de verte roepen de paasklokken van naburige gemeente Someren.   Ik luister intens,  geamuseerd, en hoe mooi is dit.   Onderwijl worden we getracteerd op diverse soorten weidevogels.    Krijgen wat asfaltwegjes te gaan door akker en weilanden, nog met spaarzaam vee erin.     Vaak tulpenbomen en andere bloesem siert de tuinen.   We komen aan doorgaande weg Lierop-Asten een fietspad te gaan.     Aan de overkant van de weg herinnert een klein monument aan een dodelijk ongeval.   Gaan een fietspad over een brug in het kanaal en de Aa-rivier.     Hierna draaien we een haarspeldbocht die ons langs het kanaal even brengt, en vervolgens vrij direct een graspad langsheen de beek.   Een monument van een in in 1942 neergekomen vliegtuig trekt even de aandacht.    Het loopt er niet altijd even gemakkelijk , maar mooi is het er zeker wel.     Krijgen diverse vallen in die beek door stuwen.      Gaan ook  enige bruggen langsheen.    Het ongelijke graspad vervolgd almaar.     Het is opletten waar de voeten neergezet worden , dat wel.     We zien speenkruid, plek bosanemonen, en de pinksterbloemen.    Ik raak in gesprek met een IVN-gids, een natuurkenner dus , bij uitstek.     We zien aldoor ook hele natte kluiten van zojuist omgeploegde landerijen.   Volgt even een route-omlegging en komen dan bij de open lucht rustpost uit.      Laten ons het brood en de koffie wel smaken.    Hierna vervolgt de ongemakkelijke route van omgeploegd land, steken een doorgaande gewestweg over en volgen een knuppelpad,  van enige honderdtallen meters lang, door wat moerassig gebied.    Komt de Vlerkenroute gemarkeerde toeristisch pad.    Opnieuw langs de sloot of beek.    Ook telkens weer stuwen, en toch bemerken we geen grondverval {?} , in het landschap.     We horen diverse spechten in de bomen van een groepsbos kloppen.    Gaan een betonnen veebrug over aan de rand van   de  Philipsbosweg en camping bijhorend.   Volgen een  fietspad, naar meer open gebied en dan zien we op afstand, de kerk van Lierop, en gaan door landelijk , wat verdwaalde woningen langs en boerenland door.      Huisje tuintje, beestjes.     Gaan Lierop in , en belanden we rap aan de rustpost café- terras.    Een levendig ontmoetingspunt van wandelaars waaronder nogal wat bekenden.   Gezellig altijd. 

Hierna verlaten we het dorp zuidwaarts een koepelkerk tegemoet gaand.      Krijgen nog wat landerige wegjes te gaan om plots een graspad in te gaan opnieuw langsheen een beek, Lierop achter ons latende.    Een grasduiker zet ons naar de andere kant van deze beek.    Komen we aan weg en brug van vanmorgen, nu de andere kant op.   Valt ons op dat pijlenophaler al vroeg begint en een stel die aan  het lange beekpad begint, op de hielen zit.      Wij zakken af naar de kanaaldijkweg die ons langs het Zuid-willemsvaart voert een poos.      Duiken onder de E 34/A67 weg naar Venlo door en opnieuw volgt een landelijk tafereel van weiden en akkers al of  nog niet bewerkt.     Slingeren ons verhard langsheen boompjesweggetjes, om wat later toch  de bossen in te gaan.      Het Oostappense bos.     Het wordt wat zwoegen over bospaden los zand, door een oude zandverstuivingsgebied.     Stijgend en dalend dus.   Een met plastiek bedekte akker doet deze golven in de opstekende wind.     Slingeren het bos door,  langsheen bospaaltjes routes, aller kleuren  van diverse routes.    De bospadroute daalt af naar een wegje dat we oversteken, om wat verderop weer een "wagenrustpost"  te bereiken.      Laten ons koffie , soep en brood prima smaken.        Altijd weer fijn toeven hier op zulke posten, en als immer een zee van bekenden.     Maar tja, we moeten weer verder.....  Lopen de weg terug een stukje het bos terug in.   Draaien nu linksaf tegenover uitkomend onderweg zijnd naar de post, lopers.   Er volgt een hele poos stijgende en dalende bospaden door jonge in het groen staande boompjes, erg mooi!   Prachtige grondgroeisels , en wilde vroege bloemen.     Het is oppassen voor boomwortels bij klimminkjes en afdalingen volgend.    Het hele bos wordt uitgebuit op zijn mogelijkheden, en , we lopen uit de wind.     Het wordt wat zweterig.    Komen een asfaltweg op die ons naar het viaduct over de autoweg naar Venlo voert.   Het paas- bezoek verkeer  raast onder ons door de duitsers richting heimat,  oostwaarts, de nederlanders andersom terug naar het westen.    Vanuit Duitsland dus.    Wij volgen de dalende weg  af die wat verderop afbuigt, een weg en pad volgend achter de buitenwijken villa's van Asten ofwel Aaste zoals ze het hier in het dialect zeggen.    Na een  800-tal meter draaien we in een bocht van de weg , een bosweg in, die enerzijds weiden , anderzijds bos brengt.  Komen langs een manége, waar paarden in een paardenmolen zal ik het maar noemen , hun rondjes draaien, andere rijpaarden in de wei staan en ons  nastaren.     Volgt een gehucht volgens mij , waar nog een oude boerderij in de sloop is.     Steken bij een bosweg nog links-in.    Een pad in , die ons brengt aan een klinkerweg, en ons het dorp Asten invoert.    Gaan nog wat klinkerwegjes, langs een dorpspark , waarin een steltmolen mooi staat te wezen.   Raken dan steeds meer in het dorpscentrum met winkels en  resto's en kroegen in.     Door een winkelstraat en plots komt dan de Markt met dominante kerk in zicht.    We zijn er weer!  In de zaal zit   Hennie van Theo  welke laatste wel onderweg nog is, van de wandeling geduldig te wachten , ze is zelf nog niet echt aktief.     Het wordt in de zaal nog een ontmoetingsfeest met vele bekenden en binnenkomers, en Hennie wordt ook in de belangstelling betrokken.    Na nog wat consumpties vinden we het tijd om weer huiswaarts te keren.   We waren voor het laatst in Asten, want Olat wil hier in de plaats een voorjaarstocht, telkens , of elk jaar vanuit een andere lokatie  uitzetten.    Noud heeft weer een serie foto's voor het Olat  album gemaakt onderweg , om natuur en sfeer vast te leggen.  Zie hiervoor www.olat.nl / fotoalbum.

Of ik volgende week wandelvaardig ben , is nog afwachten na een bezoek aan mijn tandarts ter revisie deze week,  op weg naar een nieuw gebit..... , maar probeer weer zo snel als mogelijk , tenzij in kortere vorm mijn wandelingen te doen.   Ik doe u derhalve dus nu geen voorspelling hoe het bezoek afloopt, en of er even de rem op zal moeten.   Duimt u voor mij?    Ik bibber wel bij voorbaat want zo'n held ben ik niet in die stoel.  Enfin, we zien wel.    Intussen hopelijk tot gauw, maar mocht u me komende weken missen,  hetzij wandelverhalen hetzij levende lijve, weet u van mijn absentie, en de reden.    Houdoe !     En tot gauw weer.

Peter Heesakkers

09-04-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Er rolt op het nog stille perron een overvolle trein binnen.  Concertgangers van de voorbije nacht.  Slaperige gezichten, weinig fut meer.   Ik spoor naar Deurne met overstappers, die op weg naar huis zijn.    Onderweg het landschap ziende, valt het op , dat het een paar graden gevroren heeft.    Aan het station in Deurne, staat een pendel klaar voor wandelaars.   Klasse geregeld.   Een drie a vier k.m. rijden is het naar het wat verder buiten Deurne gelegen Hippisch Centrum.    Een mooie lokatie temidden van bos.     Na inschrijving een praatje van wel en wee van een der leden, en 'n kop koffie , ga ik op weg.   Ontkom er niet aan langs een renbaan-piste en langs een springbak, via een helling het  perceel te moeten verlaten.    Had ik me voorgesteld vandaag deze route te kunnen dromen.   Parkoersman Jan had heel wat anders in petto zo bleek al gauw.    We trekken al gauw de bossen in van het Buntven, en zullen dit ven al gauw bereiken via een klappoort.   Blijven aan de waterlijn gaan, met verre zichten op de omgeving hiervan, om later dit ven te verlaten via weer zo'n poortje.   Krijgen nu een breed bospad te gaan.    Naar recreatie-plas Berkendonk.    Ben even in gesprek met Den Heldernaren, uit de kop van Noord-Holland dus, die hier dik drie uren treinen voor over hadden.  In alle gesprek missen we een afslag, en volgen een asfaltwegje en komen zomaar pardoes op de juiste route terug.    Gaan een bosperceel door om via een asfaltwegje na 6 k.m. , bij de eerste rustpost te komen, een palingkwekerij.   Na enig toeven gaat het door kleinlandelijk gebied om aan een weiland, langs een sloot te gaan, en vervolgens de Bakelse Aa-rivier, tamelijk breed en een grasweg.    Steken de autoweg doorgaand over om pad te vervolgen.   Bij een stuw , steken we deze over, volgen wat huizen om aan een doorgaande weg, een langsliggend fietspad op te mogen gaan.     Een rustige weg, dat wel , en ik hoor al diverse landelijke geluiden , als van een kippenren, getok dus.   Ik kom tot rand van Bakel, en mag wat zandwegen volgen in een villawijk.   Een wat onverschillige automobilist vergast de wandelaar op een enorme stofwolk, en ik ga aan de andere kant van de zandbaan lopen , waar de wind de immense stofwolk naar toe blaast gelukkig.     Toch noodt het me even een zakdoek voor mijn mond te houden.     Zand en grindwegen volgen op, door overwegend landelijk gebied , wel boeiend.    Ga bos met villa's weer uit,  en volg even een gewestweg met rijwielpad.   Ik krijg vanaf mijn papier argwaan, en ziedaar er komen groepjes wandelaars me tegemoet, er ontbreekt een vermeld straatnamen bord.    Ga de velden en akkers en weilanden in, en ziet daar is de bewegwijzering weer terug.    Blijkt er door onverlaten een pijl met lint weggehaald te zijn.     Organisatie treft geen blaam , want elke afslag is duidelijk gepijld mét rood-wit lint eraan vast.    De route is vandaag voortreffelijk gepijld zelfs.  Ik hoor en zie in de aardappelvelden , kievitten.    Krijg na enig doorlopen weer een diepliggende smalle sloot te volgen.  Volgt een splitsing van grotere afstanden , maar ik neem er mijn gemak van  vandaag, en ga voort met slootjeslopen.  Een stuk bos en dan ben ik op de Grotelse heide, zie wat geiten en plots wat schotse hooglanders vredig kauwend vlak langs het parkoers, en zal ze omzichtig passeren met hun grote horens.   Ga door hun gebied middels roosters en klaphekwerk, en hun  gebied uitgaand kies ik voor een langs de zandweg liggend half verhard fietspad van een touristische fietsroute.     Deze kringelt wat door landbouwgebied, wat sierlijke oude boerderijen voorbijgaand naar een asfaltwegje.      Afgedekte aspergevelden langsheen.       Verlaat de fietsroute en kom aan uitspanning De Bosparel, waar de tweede rust voorzien is.    Hé; dit herken ik!     Vorige winter startte Olat hier een van haar winterwandeltochten!    Ik tref hier op terras als binnen weer div. bekenden , waaronder Roland Weijers met z'n makker.  Ze zijn met de verenigingsbus en lopen korter vandaag.    Even een praatje.   Roland is een van de ned. medewerkers van Beneluxwandelen n.l.    Zet me toch maar binnen later , want hoewel er moedigen buitenzitten is het nog best een frisse noordenwind, en ik raak mijn verkoudheid maar niet kwijt....   Kom ook nog een Mesa-makker tegen uit Geldrop, Dick, wat ook even bijkletsen wordt omtrent de plannen.  Direct na de rustpost loop ik een groenwegje langs enerzijds de camping bij die zaak behorend en bos, anderzijds akkers, gortdroog.     Volg wat fietspaden- werk later de bossen in en paden langs zandwegen.     En mag een grote bocht om een visvijver gaan, om verderop pas een brugje over te gaan van welke stroom dan ook,  om weer dit rivierpad te vervolgen.   Moet gezegd vandaag , bossen wisselen af met prachtige landerige taferelen.  Mijn routebriefje blijft me geduldig wegjes en paden opsturen.    Boeiend!   Mooie landerige onderbrekingen gaan feilloos mooi in bosstukken over.    Hier en daar even een gesprekje aanknopende met medewandelaars.     Na een ijzeren poort een stuk verharde weg weer opgaand , splitsingen en Y en T splitsingen volgende, komt er een venijnige klimming, jawel een stevige hoge boogbrug over een gewestweg.   Volg dan een paaltjes-touristische route en, om een zandvlakte in een bos heen een oude zandverstuiving.   Komen uit bij een fietsers/ en voetgangerstunnel even de donkerte in.   Volg weer even een fietspad en blijk dichtbij de rust van de eerste vanmorgen uit te komen.     De Palingkwekerij dus.    Nu een stuk minder druk , maar toch.    Ik waag me buiten in de nog frisse wind, naast het terras.     De zon laat zich toch weer zien na vanmorgen helder , daarna bewolkt en nu gaat de hemel weer open.     Het is nu volgens mijn routebeschrijving nog vijf k.m. gaans naar de finish.    Opnieuw na deze rust volgt een smal asfalt fietspad door landerijen wijde blik.     Het blijft boeien toch.    Dan volgt een afzakkertje een rivierdalletje in , bruglatten over, om bij direct een pick-nick-plaats rechtsaf langs de Bakelse Aa te gaan over een graswegje.   Het pad splitst, en ik loop a.h.w. over een verhoging.   Een buizenstelsel langs van zandzuigers die een grote waterplas scheppen.   Er volgen een drietal watervallen, en de beek splitst opnieuw.    Gaan daarom twee bruggen met waterval over door graswegjes. , en door de velden langs de beek.    Men laat ons door een nog juist doorwaadbare plaats over stenen in die beek stappen, gode zij dank , dat het al lang zulk droog weer is, te droog voor voorjaar...  En na een afwijkend veldje , laat men ons door nog een diepe droge sloot steigeren.       Weer omhoogtrekkende aan stengelachtig groen.     Maar we redden ons wel.     Dan gaan we even asfaltwegje op die ons wat verderop een asfalt fietspad instuurt.   Links landelijke akkers en weiden rechts bos en dan worden we later toch weer opgeslokt door het bos.     Krijg nu een erg lange slingerpad door uitgedund bos, hoor stemmen achterop komend , ze kennen mijn naam zo te horen, en blijken Willy en Rian me achteraan te komen, {{ Willy Tim. de ex-inzender van toenmalig Wandel-mee, verslagen en foto's }} , zoeven me gezwind voorbij,   na kort onderhoud en groet.   Krijgen nu nog wat gemarkeerde touristische routes te gaan, tot we afslaan en recht op de poort van de manege aangaan.   Na eerst nog een de voetzolen te masseren met losliggende laag keien.  Ga ik het terrein van de start vanmorgen over.   Ik ben er!    De organisatie krijgt van mij aan de tafel alle lof toegezwaaid voor deze mooie lentetocht en dag met bloesems in de tuinen , uitbottende bomen en struiken, en een zeer wisselend, uitgekiend  parkoers.   Een geheel nieuwe route ook.   Ik heb genoten!   Na een drankje brengt  de pendelaar naar het station me er naar terug.    Hoef niet lang op de intercity te wachten, belooft dus gauw terug thuis te zijn.    Maar..... o wee!  De omroeper verontschuldigd zich alsdat we er in Helmond C. uit de trein moeten.... Even verderop is n.l. het spoorverkeer stilgelegd vanwege een zelfdoding, en de voorspellingen van oponthoud gaat over twee tot misschien drie uren vertraging.......  Wat nu?    Ik ga naar het plein, waar het nog stil is, geen bus naar welke richting te zien en onze spoorwegen laten geen vervangbussen komen.    Steeds meer vastgelopen passagiers verzamelen.    De vraag is ; komt er nu een bus of niet?    Ik besluit me er maar bij neer te leggen, en even later zie ik een vaste lijnbus verschijnen, naar  Eindhoven , zo meldt deze.    Deze wordt letterlijk bestormd!  Kan nog in het gedrang een zitplaats veroveren, en gelukkig is dit na een andere omwegbus naar Asten waar zich ook treinreizigers op storten.   Een andere lijn blijkt 'szondags niet te rijden , geen dienst dus.   In een mudvolle bus wordt de reis naar Eindhoven ingezet.    Een schandvlek van onze spoorwegen om ons zo in de steek te laten.   Je zal maar een afspraak hebben, of naar Schiphol moeten , dat is peentjes zweten.    Blij dat ik er thuisgeraakt ben, bij mijn Annemie.   Een werkelijk schitterende  wandeldag, maar helaas een misser van onze spoorwegen eindigende.   Thuis kan ik mijn vrouw verhaal doen van de dag en hoe deze eindigde.   Nu komend weekeinde ben ik beperkt op eerste Paasdag, vanwege een bijeenkomst, maar maandag wordt het best Olat in Asten, tenzij een bezoek aan de tandarts, evt. me deze week  parten speelt.     Ik hoop U ook nog eens ergens te ontmoeten op de wandeltochten.  Blijven wandelen dus,     Houdoe!            Peter Heesakkers

01-04-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De klok is vannacht weer een uur terug gezet.   Het gaat me goed af.   De dag begint helder, later zie ik de lucht toch betrekken en nog even later, blijkt het mist te zijn.   Die mist neemt toe gaandeweg de noordelijke richting , met de bus en na mijn overstap in Veghel wordt het flink mistig.    Aan de halte van het kasteel bemerk ik bij uitstap, dat er druppels vallen. Het is kil, koud, en ik moet diep in m'n jack duiken en alles dichtritsen.   Toch weet ik mistgesproken blindelings het lange pad en weg naar het openluchtheater De Kersouwe te vinden.  Kom door plattelandsgebied nog langs de parkeerplaats der tocht, een weiland , waar al honderden auto's staan.   En wat verderop staan honderden fietsen in een bosperceel geparkeerd.   Loop door naar rand van een bos en daar is het nog even klimmen en slingeren , langs een openlucht-theater, en kom ik aan de kantine, hiervan.   Het is er toch rustig op dit vroege uur, en na wat bestuursgesprekkken  die zowat voltallig aanwezig zijn, omdat het een regelrechte bonds-openingstocht betreft, worden de laatste nieuwtjes achter een kop koffie uitgewisseld.     Vorige week liep ik bij Olat, ook al in deze streek, dus ik verwacht veel van hetzelfde te zien.   Nou, dat zou meevallen.   Het papier van de parkoersomschrijving lezende vooraf verzekert me van een mooi, wisselend parkoers, zo lees ik.     Niettegenstaande het mistige weer treffen we toch heel wat fietsclubjes, in de vroege morgenuren ,  op onze route onderweg , en soms ook volgen deze onze paadjes, en gaan we aan de kant, respect voor deze vroege uitslovers.   Het blijft toch nog even mistig, maar de weermannen beloven me een mooie zonnige dag toch.    Het parkoers vangt aan haast te midden van bos en dat blijft voorlopig het geval ook.      Komen wat later een oud huis tegen met geel-groene luiken aan de gevel.  Heel rap breekt de zon nu door, tot licht bewolkt en eer we het bos verlaten , is het zwerk kraakhelder geworden.     Tref wat later, parkoersman Willy met zijn fiets, staand langs het parkoers, op een splitsing afstanden , en we zijn het al gauw eens, die splitsingspijl dient verandert te worden, en Willy gaat in zijn bagagekoffer en niet er een duidelijker exemplaar tegenaan.   Het is een echte lentetocht aan het worden, overal gepiep in de struiken en bomen en bloesems komen uit en bij vooral jongere grondbegroeiïng botten de boompjes al uit.    We gaan na behoorlijk bosgebied , deze uit de ruimte in,  na eerst langs een sloot en een kunstmatig watergebied te gaan, zien daar veel watervogelsoorten zitten.   Pad wordt grindig, gaan wegje Rukven, langs wat bewoning om een wegje kruisende over te steken , en zijn duidelijk in een cross-gebied aangekomen. ,  rondom ons heuvels en cross-banen, het is er gelukkig rustig nu.     Op de rustpost komend is het er erg druk ,  vrijwel iedereen zit buiten van de zon te genieten.  Het personeel achter de balie bedient ons vlot, en de rijen schuiven snel op.  Ik tref hier o.a. Martien van het MESA-clubje elk jaar, en ik zet me even bij hem om bij te praten over de zomerse wandelplannen.   Het jack, gaat uit, want de hemel is staalblauw geworden en de zon kietelt.   Martien en ik besluiten een stuk samen te gaan , maar al vrij gauw, blijkt dat onze afstanden ons  eerder splitsen zullen.  Loop door landelijk open gebied verder.     Een Stoppelveldseweg doet zijn naam helemaal geen eer aan.  Wordt even wat verhard nu ook, en wat landelijke wegen , verhard volgen een trits.    Bij een kunstwerk , ga ik een halfverhard fietspad in een bos.   Even slingeren door een oud dennenbos, volg een overwegend oud berkenwegje nog.   Om weer een veldwegje in te ruilen.   In de streek zijn smalle z.g. 60 k.m. wegjes troef.    Steek zo'n weg over door een poort met klapper, om dit groensingeltje te volgen langs bomen rijen eiken en berk te volgen. , tussen velden door.   Wat verderop ga ik weer een klappoort door, groenstroken volgende.   Schilderachtige boerderijtjes volgen , weer met luiken aan de gevel, die bij de streek schijnen te horen.    Sla dan een wegje in , met hek op de weg, alleen voor voetgangers toegankelijk door een waterwingebied.   Bemoste stenen wegje, met naalden en bladafval van jaren het verbergt de stenen. Moet aan het eind, door een diepe , gelukkig droge sloot.    Sla juiste plek af , maar bemerk toch , dat er met de pijlen en beschrijving iets niet klopt.    Loop terug, en daar zit die pijl , achter takken.   Gaan over wat mogelijk een manége-terrein is, en slinger weer de bossen in.   En kom later weer bij de zelfde rustpost terug.    Nu veel rustiger, en opnieuw is het buiten op de terrassen erg druk.     Na rust even bekende wegje terug lopen en dan i.p.v. links, nu rechtdoor de velden in , halfverhard fietspad in.   Langs hele percelen jong aanplant nieuw bos.  Landerig , en de mest lijkt al uitgereden , zo vertelt mijn neus.    Draaien verderop wegje, Koffiestraat, -whats in the name{?} - op.    Komen aan een brug van rivier De Leygraaf, en gaan de grasweg op.   Lage waterstand , valt op.     Pad eindigt bij een brug, deze overgaand en wat bewoning om kort hierna een langlijkend wegje , in alle open landerigheid te gaan volgen. Gedenkwaardige plaats schijnt zo aan de namen te lezen, n.l. Liniedijk, en  dan toch nog een pad na kortgaand , een groenstrook in met de naam Gedwongen Arbeidstraat..... Zal vast met de laatste wereldoorlog van doen hebben.     Zandgrindpad wordt asfalt en aan de Hommelse dijk zie ik wat paardebloemen in de bermen met zowaar citroenvlinders op de bloemen.     Nu weet ik het zeker, de lente is begonnen!    Aan de Dieppoel hoor ik koerende duiven.     Kom ik na die lus , toch weer in de Koffiestraat , die er niet is, maar soit.   En aan de andere kant nader ik nu tegenovergesteld, de brug over De Leygraaf.  Nu voor die brug rechtsaf, een graswegje langs de rivier van zowat 10 mtr. breed.   Mogen of moeten , dan toch even van de oever afwijken om daar nieuw bos en groengebiedje te gaan, en brengt me de route na een poos weer die brug over.    Moeten langs hotel/café - resto met parkeerterrrein "De Leygraaf",  over, en hier is het oppassen met al die slingerpaden rondom.    Diverse wandelaars komen in beraad hoe nu te gaan, en na enig overleg en gezoek, komen we weer op het juiste pad, na eerst verkeerde gok, - geen pijlen meer,- terwijl die toch rechtaan gaf {?}....  De blikken dwalen rond en we volgen die platgelopen paden van ons voorgaande lopers.  , en mogen weer de Heeswijkse bossen in.      Het wordt opnieuw smalle paadjes in een rij lopende welhaast, volgen.   Opvallend veel boswerken met liggende dennen  en andere bomensoorten en zaagsel en boomschorsen op de grond, eigenlijk een erg rommelig gezicht.     Het zal allemaal blijven liggen , om dit hout weer aan de natuur en bodem terug te geven.      Een appelpost van de organisatie, komt sympatiek over.      Na alle bosuitdunningen, gaan we een bosdijk omhoog , op.  Het blijft een ravage-achtig gezicht in de bossen nu, met die bosarbeiders.    Smalle eenmanspaden volgen almaar op.    Willy, buit zijn kansen in het eigelijk kleine Heeswijkse bos , helemaal en prima uit.  Naar het einde toe , zie ik een niet hoek-afdraai-pijl rechtdoor , en wat verderop rechts ook een pijl , dus verwacht dat deze pijl niet juist is en na overleg kort met mede-wandelaars om me besluiten we dit pad in te gaan,  waaruit later blijkt, dat we weer bij een doorgaande weg uitkomen die niet op ons papier vermeldt is.   Besluiten dan toch terug te gaan langs de bosrand af, en vinden dan alsnog het juiste pad terug.    Het blijft smal slingerwerk,  en dan staan we plots aan de achterpoort van waaruit we vanmorgen vertrokken.    We zijn terug , dus!    In natuurtheater De Kersouwe, nu ook veel minder druk.....  Zouden vanwege tijdsverschil vannacht, de meesten voor korter gekozen hebben?     Mijn route was  drie k.m. langer, uitgevallen, maar daar kreeg ik dan ook een erg afwisselende mooie route voor terug.   Geslaagd! Cum laude!  Voor dit parkoers aan de tochtuitzetters.   Weinig herkenbaars van vorige week hier.   In de aankomst zaal onderhoud ik me nog met wat binnenkomers en wat brabantse bond- bestuursleden.   Om na wat drankjes, mijn dik twee k.m. wandelweg te gaan volgen naar de bushalte.    Dat is even wachten met die zondagse uursdienst.     Zeker die zon heeft deze dag doen slagen.    Met een voldaan gevoel van dagbesteding stap ik op die bus, en gelukkig hoef ik evenals vanmorgen geen drie minuten op overstap te wachten. Nee nu heb ik zelfs de overstap op de snelbus naar huis.    Die me rap thuisbrengt.    Einde, van een toch enerverende dagroute en zonnige strakblauwe stralende dag.     Komend weekeinde is de wandelagenda weer overvoerd met tochten.   De keus zal moeilijk worden en valt te bezien, mede door de spoorwegwerken.   En allerlei mooie tochten staan op elkaar, helaas.   Tot volgende week weer.   Houdoe!

Peter Heesakkers

25-03-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Na me eerst ingefietst te hebben naar Noud, aan het andere eind van de stad, tref ik daar Noud's broer Wim , die zich ook weer wil voorbereiden op het grote zomerse wandelgebeuren in  Nijmegen deze zomer.     Rakker de hond leeft ook weer op bij zulk vroeg bezoek en weet dan , ah; het is weer wandeldag.   Van daaruit wordt de reis naar Middelrode ingezet, dorp toebehorend aan Berlicum, waar de voorzitter der club ook zetelt.     We schrikken wat als we Middelrode binnen komen rijden.    Het staat er al vroeg eivol, en na wat toertjes door het dorp, vinden we op toch niet verre afstand van de startlokatie ons plekkie.   Intussen zijn ons al veel wandelaars gepasseerd, hetzij onderweg naar startlokatie, of al onderweg gegaan.     We schrijven ons in,  in een bijna lege zaal, merkwaardig.      Gaan na de voordeur, waar ter overlegging van de startkaart een routebeschrijving valt te bekomen, een tegelpad op naar de dorpsrotonde, die ons op de  bekende OLAT-wijze snel de bebouwing uitbrengt.   Gaan een fietspad volgen en deze brengt ons aan de brug van  een  grote beek.  De weg naar Heeswijk en Veghel.    Gaan hier een pad langsheen , nou ja ; pad... Langs de beek een poos en de wijdse lege velden langs.      De routenrs. op pijlen en parkoersbeschrijving  beginnen met  nr. 55, dit omdat er vandaag voor de durfals een langere afstand is voorzien t.w. 60 k.m. , die al ver voor ons op weg zijn gegaan in de vroege ochtend, en weldra op onze aansluitende route zullen opdagen, vandaar die vreemde nummering routes dus.    We draaien een asfaltwegje op naar links , en ziet de bossen lonken, eerst nog een deel door wijde vlakten, en ja hoor daar duiken we de Heeswijkse bossen in.   Volgen wat wielerknooppunten, en zodoende passeren ons toerfietsers tussendoor waarvoor we toch maar de kanten opzoeken.   Vreemd!  Bijna geen heeft een fietsbel , en we worden telkens bij nadering toegeschreeuwd , dat ze eraan komen.....    We blijven niettemin de routes der fietsfanaten volgen.    Er knaagt iets van binnen.     Zouden er andere routeuitzetters bezig zijn geweest?   Adje is na zijn kort ziekbed even afgehaakt zo lijkt,  om ons te plezieren, en heeft zijn taak tijdelijk overgedragen.   Dit ter revalidatie.    Open stukken in het landschap, zijn ons deel vandaag zo lijkt het al vanaf het begin.... We krijgen nog even wat vrij parkoers te gaan , weg van de fietssporters, en dan komt na een poos de rustpost in zicht.  Beredruk!   Met onze boterham en koffie , zoeken we onze plek, aan de Heibloemse dijk, een doorgaande 60 k.m. p./u./weg, dwars door de natuur.   Daar op die hoek verpozen we.    Gezellig geklep over en weer ontmoetingen , als; "hé, jij ook hier "en,  "Hoe het gaat".     Tempus fugit, ofwel, tijd vliegt heen, en zijn weer rap in onze hoeven.     Gaan asfaltweg verder bos door , om verderop af te slaan, doodlopende weg die zandweg wordt , langs schilderachtige woninkjes, opnieuw de velden in.    De zon doet inmiddels pogingen door het wolkendek te breken.  En de temperatuur te veraangenamen.   Welkom voor mij, want ik stoei al wekenlang met een niet aflatende verkoudheid.   Heb me dan ook voorgenomen om het vandaag op wat kortere afstand te zoeken dan gewoonlijk, en er m'n tijd over te doen.  Met Noud en Wim mee dus.  We kuieren door de landschappen, die vandaag veelal open zullen zijn , en waar de koude voorjaarswind vrij spel heeft, dus duik ik dieper m'n jack in.     Steken wat verderop een weggetje over door het land, , om rechtsaf een asfaltwegje Dophei genaamd te gaan.  Wordt verder vaak verhard.  Mij is het duidelijk.    Parkoersman Ad heeft vandaag vrij-af genomen.      Asfalt wordt klinker en later zandweg.     Wat verharde weg gaand, mogen we langs smalle achterwerken -hekwerk , een bebost wegje klinker volgen , langs een water-wingebied, met weerszijden putten , enorme deksels.   Gaan dit bos met hekwerk weer voorbij en belanden  aan een graspad voor sloot en volgen die.     Het blijft asfalt en klinkeren, met onze wandelroute . Tot  we een erg klein nieuwerig dorp genaamd Loosbroek aanbelanden.   Het dorp is zo stil, het lijkt wel een uitgaansverbod{!}   De grote majestueuze zaal waar we binnengaan , is idem erg stil, vragen ons af, of merendeel niet de kortste, afstanden gaan?   Dan, toch als we even binnenzijn komt er meer achter ons aan binnenzwalken.     Wordt het toch nog wat levendiger. 

We mogen hierna een heel stuk van de 30-40-60 k.m. gaanders van ons routepapier aftellen,  volgen van routenr. 92 naar 137 op, wat ons het dorpje in ruste uitbrengt, naar een 60k./u. asfaltwegje brengt.  In deze streek verre van een zeldzaamheid, vast niet voor niets.....   Het asfalt-parkoers ligt er overigens ook erg rustig bij, gelukkig voor ons wandelaars.....Op en na een splitsing dorpje uitgaand volgt opnieuw een lange weg , welke overgaat in zandweg.   Gaan na een paar k.m. dan toch weer bospaden volgen.   Bescherming tegen de koude kille voorjaarswind.      Na heel wat gedraai door deze bossen herkennen we plots de weg die vlak bij de tentrust moet zijn en merken we dat de 15 k.m. gaanders op ons wandelpad zijn ingevoegd.   En ja hoor daarginds zien we ze weer, de tentrust van vanmorgen.   Stiefelen verwachtingsvol er op af, en opnieuw is het er een gekakel  van het ontmoetende en converserende wandelvolk.   Een plek van ontmoetingen altijd en zonder meer.   Eigengemaakte soep is in de aanbieding vandaag, en Willem heeft er weer een toepasselijke dagnaam voor gevonden.  Zomaar op bankjes in de open lucht.   Verhalen t'álle kant over vooral wandelervaringen elders en hier.     Jan Hoogenboom, zijn naam in ere, wandelt met me mee, totdat ik genoodzaakt wordt de natuur even op te zoeken kort dan, Jan wandelt door en ik laat 'm .   Het is nu drukker op de restant-route te gaan.      Ik herken plots een natuurtheather, aan deze route.  Als startplaats van een lente-openingstocht, volgende week hier.     Volgen vanaf hier weer een poos asfalt en open landerijen en weiden om later de weg Veghel - Den Bosch, een binnenweg , over te steken.    Lonkt tussen de bomen nog kaal , het wondermooie kasteel Heeswijk/Dinther.    Moeten een poort door via kasteeltuinen waar de toegangswegen niet aanbieden om daar met een auto te rijden, helemaal rond en kuilig,  en een weg die mogelijk in eeuwen niet heraangelegd zal zijn.      Het kasteel op zich komen we later langs en is een droom om te zien, met allerlei aandachttrekkende kunstwerken in haar tuinen oude stokoude, en nieuwere datum.    Prachtige nissen en beelden en andere uitbeeldingen aan zijn buitenmuren.   Een omgevallen steigerend paard ligt daar , en ertegenover een hele groep beelden op sokkels, waarvan na enig zelfonderzoek , blijkt , dat deze opgesteld staan om later ergens in die tuinen als schilderij van De Nachtwacht  van de befaamde Rembrandt v. Rijn  ergens in deze tuinen opgesteld zullen gaan worden, absoluut erg mooi.      Tegenover de ingang naar kasteel gaan we een pad in de tuinen weer uit om na een brug langs de beek Aa of Leygraaf te gaan.    Wat ongemakkelijk stappen en ingehouden smal padje gaande , wordt  later, dit allengs breder.   Gaan langs een doorgaande weg.  Volgen m.i. de Aa-dijk, welke ons in een breedweg open landschap brengt, volgen de hoge driepads dijk , met links van ons voortrazend verkeer tussen Den Bosch en Helmond -Weert.   Een mooi broekgebied volgt nog immer langs die rivier de Aa , vast.   Kijken om ons heen en zien in de verte een hele meute lopers achter ons.   De graspaden loodsen ons door en om broekgebieden heen, tot tegenover klaphek en graswegje die ons naar boven voert, over een fietspad langs verbindingsweg dorp Middelrode.   Het is dan niet ver meer, want dorpje is uiterst klein als we de provinciale weg over moeten naar "Eeterij De  Driezeeg".

Moet gezegd; niet wat ik ervan verwacht had vandaag.  Volgens mij was er een  geheel iemand anders, lange-afstand-routeuitzetter deze dag overgelaten   Alle kortere routes vielen vandaag langer uit als 20 , werd ruim 22 k.m. is tot daaraan toe,  als men 20 loopt , kan men best ruim 22 gaan, maar als men een nieuwe route-uitzetter, op het oog heeft, hoop ik dat dezen toch ons wat meer dat OLAT-gevoel terug kan geven.     Deze tocht sloot de winterserie's af van OLAT.     Hun volgende tocht zal zijn op 2e Paasdag, en naar verluid , zal het hun laatste daar zijn, althans volgens een deelnemer/lid , die de laatste vergadering bijwoonde.   Men wil die tocht verruilen naar elders in de streek en dit elke keer anders in de trant van  de wintertochten.   Een goede zet lijkt me.   Noud heeft weer deze dag op de gevoelige plaat vastgelegd onderweg.  Later deze week te zien bij, foto-album op de pagina van www.olat.nl .   Daar kijk ook ik weer naar uit, als zijnde hun hoffotograaf.

Blijven wandelen, dan treffen we vast ons ook wel eens langs de routes.  Houdoe!   Peter  Heesakkers

18-03-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Kennelijk moet Brabant nog op stoom komen, voor wat betreft wandeltochten....Het is pover met het programma.   Ik besluit naar Tilburg te gaan.    De trein is vol zo op dit redelijk vroege uur van de zondagochtend.    Maar o.k. , ik ga nu ook een uur later dan gewoon naar hier.  Neem eerst de sneltrein , om vanuit Tilburg Centraal de stopper te nemen.

Om me heen vermoed ik toch op het perron aldaar uitstappende dat er nog meer liefhebbers onder me zitten.     In het zalencomplex is het opmerkelijk druk. Zouden er meer met het tochtaanbod van de dag zitten?    Ik schrijf me in , neem mijn parkoersomschrijving mee.    Waaraan een strookje dwars er op gezet is , de mededeling alsdat men is  gewezen op het feit, dat er van staatsbosbeheer geen pijlen geplakt of geniet mogen worden.      Wél op, paaltjes en hekwerk, dus we worden gemaand de route goed te blijven lezen.    Met excuus der organisatie.     Er komt steeds meer  volk intussen ook voor andere zalen , wat het vooral buiten een rommelig geheel maakt als op de parkeerplaatsen, deze zijn al vol met vroege wandelaars, en de overigen moeten verderop in de wijk hun plaats zoeken.    We gaan vanaf de start langs een vredige buurtvijver, langgerekt, tot einde straat om dan in twee straten al zo goed als buiten de bebouwing te geraken.   Passeren nog wat openbare speelgelegenheden, en dan is het pijlen op de grond volgen, krijtpijlen.  Mogen al meteen het fameuze Wandelbos ingaan.  Een hele variatie aan beplantingen jong en tientallen jaren oud gaan samen hier.    Ik hoor meteen al lentegeluidjes.     Een zandpad stuurt me alweer bospark uit en we blijven aldoor randje bebouwing gaan .  Dan toch nog bebouwing en wat binnendoortjes , om dan te stijgen naar de Wilhelmina - kanaal brug.    De weg naar Dongen zo zeggen de wegwijzers de stad uit.    Een eindweegs verder , mogen we een zandverhard pad in en het natuurgebied Wolterbeek in.     Gaan voorbij een pad met allerlei buitenshuisdieren in een dalletje , die van hun geboden maaltijd genieten.    Blijven aan Tilburgs noordelijke omleiding lopen , maar bos is de hoofdmoot toch.    Een pijl met 13 k.m. en even verderop  de overige afstanden , biedt even verwarring.  Splitsing dus...    Een bos met drie meter breed asfalt doorsnijdt dit parkoers met oud en jonger loofhout.     Een hekwerk van legeropslag belet ons , en we moeten afslaan.    We zetten door loofbos naar het viaduct om daar onderdoor te gaan van die randweg.  Stappen over afzetdraad heen, via paaltjes , en de steunpalen staan hier wat ver uit elkaar , maar het lukt.     Het is een rustgebied voor dieren , maar natuurmonumenten staat ons dit vandaag toe,     Zwalken wat door eigenlijk geen padenwerk , om bij een afvalverwerking te komen waar we oostelijk omheen geleid worden, middels asfaltwegen.  Parallel langs de weg naar Efteling.   Draaien van deze weg af om opnieuw de bossen in te gaan van de Grote Heide.    Eerst een fietspad, waar  motorcrossers ons nog even plagen , en dan begrijpen ze , een alternatieve route verhoogt wandelaarsgenot.   Zo gebeurt het ook,  en nog even komen we ze wat verder tegen in een flits.     Het blijft greppels en bospaden te gaan en te klimmen, over boomstammen stappen en soms klauteren.   Het gebied wordt ten volle benut.  .    Komen terug op parallelweg langs de snelle autoweg en dan wat later , gaan we opnieuw die bossen in.     Paden worden grasbanen , en wat meer openheid is ons deel, velden dus.      Een zestig k.m. -weg loop ik toch maar veiligheidshalve, aan de   linkerkant, tegen verkeer als dit aandient , in.     Denderen de bebouwing rechttoe rechtaan  het dorp Loon op Zand in , waar we rust voorzien krijgen van een  "Eeterij", nu geen restaurant?   Is daar levendig druk en warm{!}....  Tref hier good old Jaap en zijn vrouwtje uit omgeving Arnhem.   Tilly.    Wordt bijpraten.     Gaan nadien dorp uit via de Kasteellaan, vanwege drukte bij een rommelmarkt.  Langs wit oud kasteel, en dan toch nog even bebouwing buitenom.   De veertigers komen er nu ook bij.     Stuk zandweg in door velden en bossen.    Een knotwilg laantje , en via akkers bos weer in.    Het gebied verwildert duidelijk steeds meer.     Gaan door het geboortebos, waar het vol jonge bomen staat op naam van de Tilburgse jonge jeugd.   Gaan een hek door om af te sluiten en dan een 60 k.m. wegje even om route te vervolgen.     Krijgen een trits bruggen te doen, die ons Tilburg nrd.  naderende , bij een boerderij een fietspad langs een weg opleidt.     Komen opnieuw aan de noordelijke omleidingsweg en klimmen tot aan viaduct, waar we een steile trap te gaan hebben.     Naar  benee, dus.  We gaan Tilburgse bebouwing in van de Heikant en parkoersmensen , hebben voor ons een hele parkroute uitgezet.   Tussen die bebouwing en de weg naar Efteling- Waalwijk.    Gaan omhoog omlaag afwisselend, langs een mooi wijkdierenparkje, waar we een man met een  woestijnbuizerd op zijn beschermde arm rondwandelt.     Even een praatje en bewondering , het beest hoort ons belangstellen zo lijkt, aan.   Steken na een poos snelweg over om de Zevenheuvelenweg te gaan , die trouwens hier totaal vlak is door industriegebied.     Een saai parkoers na alle moois vooraf.    Steken smalle ophaalbrug Wilhelmina- kanaal over, en gaan voorbij de Hasseltse kapel, een plek waar ook veel bruidsfoto's gemaakt worden. .  Draaien om Tweestedenziekenhuis heen en nu aldoor bebouwing.    Gaan door groengebieden en speeltuintjes, langsheen de Westermarkt een populair Tilburgs winkelcentrum .   Het is er erg stil nu.     Nog wat straten te gaan , minder toch t.o.v. van af begin der dag.     We zijn juist voor de voorspelde regen terug binnen in de zaal.    Deze route kon ik dromen, zowat toch.     Het wordt in de zaal nog even gezellig bijkletsen met  gelijken.    En tussentijds komen treinen buiten stoppend of voorbijrazend voorbij.    Als ik mijn trein voor de zoveelste maal zie aankomen naar het doodlopend spoor, is mijn plan gewekt.   Deze  neem ik !   Neem afscheid van personeel der tocht en mijn tafel  denkt er net zo over.  Genoeg geweest.      Heb ik nog wat tijd over , om me voor te bereiden op de zondag-avond.   Erg wisselende tocht.  Rare routeverleggingen, en de krijtpijlen:   Niet veilig, zeker niet bij nat weer.....    Ga me nu op een andere tocht concentreren.    Ik eindig met Houdoe, tot volgend keer.       Peter Heesakkers

04-03-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik heb er bij voorbaat een goed gevoel bij deze tocht.  Ben er al jaren niet meer in Esbeek geweest.  Destijds te meer omdat er toen nog de wsv. _ De Kempen bestond.    Noud verschijnt prompt op tijd aan de voordeur en we zetten koers naar Veldhoven, zijn broer Wim ophalen.   In Esbeek worden we  min of meer gedwongen de auto  een eindweegs buiten de bebouwing te parkeren.  Ook hier staat het aan weerskanten vol.      Het is even lopen naar de startlokatie; zaal Schuttershof aan de Dorpsstraat.    Ik moet me aldoor heroriënteren in dit dorp , toen nog kleiner, als nu.    Schrijf me in , en zet de achtervolging in , op de rest van  de routelopers die me voor waren.     Noud en Wim , kiezen voor korter vandaag.      Het is toch even wat stratenlopen , achteromgangetjes, om  bij de Oude trambaan dan buiten het dorp te geraken.     We gaan al meteen de Roverse heide op.   En hier begint dan  het bosroutefestijn.     Om even verderop dan landgoed De Utrecht in te gaan.    Dit was een verzekeringsmij.  ,   die zich over dit exclusieve natuurgebied ontfermt heeft, maar later toch weer overgaf aan het Staatsbosbeheer.  Maar de naam bleef.    Het wordt vandaag een echte bos en natuurtocht , moeiteloos aaneen geschakeld door hoofdparkoersman Ad, die hier  zich helemaal uit kan leven voor ons wandelgasten.  Knooppunten en andere routes rijgt hij hier moeiteloos aaneen, geholpen door een rijkdom aan mogelijkheden.   Velden , akkers, volgen,  en verbindt ze.    De wandelgast krijgt er zin an.    Al zowat de hele wandelweg weet hij  hier zijn gading voor ons te vinden, werkelijk schitterend!     Na een  vijftal k.m. rs. krijgen we al een rustpost.   Als gewoonlijk bij Olat , in de openheid van een of ander bos, met terras en al haar gezelligheid.     Het wordt voor mij een korte rondgang naar alle voor - vertrokken bekenden, altijd weer gezellig hier onder een goed  bakkie leut.    Ik loop nog even met de kortere afstanden mee,  behalve de tien kilometer.    Natte en droge bossloten wisselen af, en hoewel dit eigenlijk niet nodig is, blijf ik Ad's wegen volgen op papier om toch maar de verrassingen van een of andere onverlaat uit te sluiten.    Normaliter niet nodig, maar kan altijd de beste overkomen.   Nu en dan streep ik mijn parkoers vervolgroute weg.    Het blijft aaneen geregen lopen van bospaden , wandelknooppunten en dergelijke meer.     Nu en dan een klein buurtschap door, met oude en minder oude boshuisjes met door de streek voorgeschreven rood/ groene  raamluiken, en deuren.    We zijn weer in de Gorp en Rovert.     Rodondendron struiken  zijn in een geweldige meerderheid aanwezig, dat belooft wat als die allen uitkomen in de lentemaanden.    We touren  door, een rijkdom aan natuur, en laten ons de schoonheid overweldigen.       Even vraagt een Ned. Oorlogsgraven monument onze aandacht.    Zomaar temidden deze natuur.   Na wat bospaden geraken we ongemerkt in de natuur van het Belgische Poppel, en belanden we een eindweegs verder aan de grens met onze zuiderbuur.   Worden naar en langs een muur recent gebouwd gestuurd, die blijkbaar alle moois verbergt, om verderop de grensweg overgestuurd te worden, aan en in Café De Grens.     En tja, achter de denkbeeldige lijn al helemaal Belgisch ingericht, met boven de uitgang/ingang de VRT , die ons de Belgische politieke beslommeringen  over ons wandelaars uitstorten.   Ik heb er vandaag geen bemoeienis mee.     Blijf er ook niet lang , en na wat gebabbel , ga ik even terug de weg langs naar het  "Hollandse", om dan toch de Nieuwstraat in de draaien, niet lang want bij de grenspaal draaien we  de Nederlanden  weer binnen;  de Regte heide op.    Landgoed  Nieuwkerk in.   Hier volgt een omleiding, vanwege boswerken{?}      We zien hele trailers met boomstammen, er is flink huisgehouden in de bossen.    Modderwegen omzeilend geraken we  ergens zomaar weer op oud parkoers, van de Regte heide.   Huizen verspreid staand , met geel/ rode luiken en tientallen jaren zo niet ruime halve eeuw liggende  versleten weggetjes, schilderachtige oude huisjes en boerderijtjes, verscholen achter rododendronsstruiken.    De Poppelse Lei stroomt onder ons door, vanuit B.   Ik zie nog een pijl van de Bossche 100 hangen{?}     Althans vermeldt deze, kennelijk aan de ophalers aandacht ontsnapt?     Het is stil om me heen geworden.     Blijkbaar heeft de grote hoop voor de 21 k.m. gekozen , of ben ik te laat.      Een verharde weg zand, breed, volgt een poos, en ik loop even te ver door.    Terug , en dan volg ik zulk een smal verhard pad door de natuur.     Rechts van mij een weg van voor de laatste wereldoorlog vast nog.... Ons blijft de genoeglijke wandelpad bespaard.     Nog erg weinig schijnen  de wandelpaden en wegen hier te begaan.     Rust is een waarwordend toverwoord voor de wandelaar  natuurgenieter hier.   Kom er veel later achter dat ik bijna in Riel moet zijn aangekomen , wanneer ik de weg naar Goirle opdraai.    Nog steeds in de Regte hei.    Een wat lang uitgevallen wandel/fietspad te gaan paralel volg ik.    Om later aan de Turnhoutseweg te geraken.    Druk als deze tweebaner is.   Zie in de verte de hoge jongens van Tilburg boven het landschap uitsteken.     Overweeg nog even over te steken , om aan die weg , mijn onderdakspauze te zoeken aan een  kantine van een bekend hippodrome, uit de winterseries van Tilburg.     Doch ik vervolg.     Langsheen deze drukke weg een hele poos, wel op paralelweg.      Ben nu een poos in de openheid en wijdse zichten van de omgeving.     Pal zuidwaarts richting Poppel gaat het.     Dan na een poos , mag ik de drukke weg oversteken, tot aan een camping-boerderij,  Breehees genaamd.    Eerst een landweg , dan brugje over.    Horend onder de gemeente Goirle.   Temidden van het landelijke.    Het is er binnen wat klein of knus, maar niet berekend op veel volk.     Veertiglopers halen me hier weer in .   Na deze pauze en rust gaat het achteruit de weide wereld in langs een vliegveldje of wat er  voor door mag gaan en dan gaat het na een bocht de weg af weer de bossen in , en meteen zijn allerlei waters en vennen ons deel.     Hoor alweer spaarzaam klagend lentegeroep van de huizende vogels.      Waterspiegels zijn ons deel erg mooi hier....     Het wordt weer bossen, en dit in haar afwisseling, als deze tocht zich vandaag kenmerkt.      Paden,  akkerland wisselen af met beukenlanen en spar en dennen, het is er een levendigheid, in een woord schitterend!     In al haar statigheid.     Jonge en oude beuk, wisselen af.      Het is een walhalla.      Opnieuw volgen bochtige weggetjes door dit bos en geraken we verder zuidelijk van Goirle.      Kom ik aan een veldrustpost van d'n Olat, nu veel rustiger dan daarstraks toen alle kortere afstanden passeerden.      Zie hier op mijn parkoersbrief , dat het nog zo'n  dik zes k.m. gaans moet zijn.   We stiefelen weer het bos even uit , langs velden die opnieuw voorbestemd lijken om maïs voort te brengen  om na dit smalle weggetje toch weer de rust van het bos in te gaan.    Opnieuw rijgt zich een route aaneen , dat men zich afvraagt , hoe krijgen ze dit uitgevonden?   Gorp en Rovert, zegt een bord als we dit binnengaan.     En opnieuw geven we ons over aan een fantastisch natuurpalet.     Krijgen nog een erg groot water of vengebied voor de kiezen , ruim half omheen te gaan.    Voetstappen zeggen ons , dat er velen ons voorgingen.      Het wordt een bospaden gedraai van heb ik jou daar , fenomenaal!       Alle paden rijgen zich op papier aan elkaar.      Om bij een parkeerplaats uit te komen, en vanaf hier wordt het eindelijk pas verhard.     Het wordt nu weggetjes lopen.     Een zeer oude boom voorbij die ergens uit 1300 moet zijn{?}     Het bord onder aan de boom vertelt zijn verhaal,  over zijn geschiedenis.     Het wordt nu even wat weggetjes te gaan, waarop zich plots de contouren van Esbeek af tekenen.     Volgen allemaal korte weggetjes op mijn papier.     Ga na wat achteroms voor de dorpskerk langsheen de Dorpsstraat weer op.     Ik ben er !   Een fenomenaal mooie route gehad vandaag!     Blijven nog even nakletsen met deze en genen.     Hennie van Theo, die nog haar overdadig werk doet om de tijd door te komen, wachtend op Theo , die alleen op weg moest.      Ik zie nog aldoor wat gezichten , die me, in de wandelwereld zo bekend zijn binnendruppelen.     Martien , Patrick en Linda, stappen ook nog op de valreep van mijn vertrek , binnen, en dan vangt de trip naar buiten het dorp aan , waar de auto nog staat.     We kijken zonder uitzondering , terug op een fijne wandeldag, van de Olat-mannekes, ons aangeboden.     Noud , zal dezer dagen een foto-blik geven op een andere afstand van deze dag, op de site van Olat.   Kijk er reikhalzend naar uit!     Ze hebben het vast geen jaren zo druk gehad in dit kleine dorpke.  Zeker niet op zondag.  We bolderen nog nakoutend over de binnenwegen naar de stad.   Volgende maand de sluitingstocht, van deze winter.  Heb er zin an!

Van deze kant;   Houdoe!     Peter Heesakkers

26-02-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Driewerf Alaaaf  !!   Breng de bovenzijde van je linkerhand tegen je rechteroor en wang.   De rechterhand geef je aan degene die je ontmoet.  Dit is dezer dagen de carnavaleske groet of saluut naar de persoon welke je ontmoet.  Dorpen en steden hebben dezer dagen een carnavaleske bijnaam, en zo reis ik van Lampegat naar Oeteldonk , om per bus door Dwergonië naar Schoenlapperslaand te gaan.  Een Oetel is een kikker en die springt, hebt u 'm ?    Pas uit de trein komend tref ik medebeneluxer Roland Weijers, en gezamenlijk vangen we de busreis aan.    De weg naar de startlokatie kunnen we dromen.  Als we de locatie willen verlaten zien we confetti massaal en in dikte neervallen, de natuur doet er n.l. een schep bovenop het carnavalsjolijt met een zware sneeuwbui.    Als het wat aanvaardbaar mindert, besluiten we toch te gaan.    Oewaaa!  Koud hé!   Wauw!  { lol}.  Roland en ik zijn het al meteen eens dat we niet voor de langste afstand zullen gaan.  Voor mij als reden na de tweemaal terugkomende griep die ik achter me heb.   Dus een paar weekenden wandelen versaagt.   Ik vermoed dan ook de conditie van een wijkagent te hebben, {lol}.    Laat ze het niet horen.   Fruit heb ik ook bij me gestoken in de vorm van een appel, want;  "An Apple a day , keeps the docter away".   Het is kkkkoud, tenzij deze ontwent, na de warme stoof gedurende de zeer strenge vorstperiode  achter ons.    Was een echte huismus, en zo telde ik dan ook niet mee bij de voorbije vogeltelling jaarlijks.  Voorzichtigheid is nu de moeder van de porseleinkast, en ben dan ook warmkes ingepakt op weg.   Ontkom gezien ligging niet aan wat straten de stad zuidwaarts uitgaande.   Nu en dan schijnt de zon dan weer betrekt het en worden we uitgeleide gedaan door sneeuwconfetti , hagel en regen afwisselend.  We komen langs Mariakapel en ik knik eerbiedzaam naar Maria in het voorbijgaan , hopende dat ze snapt dat we het droger willen vandaag.   Het helpt, nou ja , even dan een zonnetje, maar als we uit zicht geraken begint de kermis van boven weer.    Ik vertel Roland , dat vast ex-wandelaars ons van boven plagen uit jaloezie, en alle hemelse stofvlokken op ons neer laten dalen.    Roland is het oneens.    Er zitten alleen maar goeie brave mensen zo weet hij.   Eindelijk zijn we de stad uit en lopen een laantje treurwilgen door welke overgaat in moddersopperij,  tussen weilanden, maar met wat danspasjes weten we het ergste te vermijden.   Na dit landelijk tafereel komen we aan een gewestweg terug naar Waalwijk randje , herkennen het Galgewiel, om dan toch het bos in te gaan wat puinverhard pad op.   Een ven brengt wat wisseling en bosweg vervolgt.  Komen in een groot wandelpark, wat asfaltpaadjes en ziedaar wel wat vroeg , maar daar staan ze dan een van de meest  geroemde medewerkers van de club vandaag met caravan als keuken en overdekt zeil terras met banken en tafels.   Mooie bloemstukken erop, en we kunnen al nu als we willen de gratis erwtensoep bestellen en als nagevertje een gratis eierkoek.   De club heeft elke tocht een verrassing in de aanbieding, en als opwarmertje geef ik nu al mijn soepbon af. Het is of een engeltje over je tong pst., of fietst kan ook.    De lepel stond bijna rechtop, goede kost.  Op deze clubrustpost wordt de wandelaar nog echt als gast gezien en we worden met alle vriendelijk en gemoedelijkheid erbij verwend tot in de grond.  Immer een gezellige ontmoetingsplek , en we dollen wat af met de helpers en bezoekers.   Maar je vergeet gauw dat we weer in de hoeven moeten, en hupsakee, daar gaan we dan weer.  Stuk park door en dan de mooie Loonse en Drunense Duinengebied in , een van de nat. natuurmonumenten.  Dan weet je vooraf, dit wordt excellent.   Eiken en beukenlaantjes en dan het bos in.   Een mooi statig sparbos volgt en Amerikaanse jonge eik.  Een bielzentrap bestijgend en dan dijkje in bos op.  Wasdanuu!?   Jawel we zijn het eens, Roland en ik , we horen weifelende lentepiepjes boven in het geboomte.   Zouden ze al weten dát?   Het wordt een regelrecht bosfeest nu onderbroken met een rietendak boerderij en woningen, wat veldjes en weidegronden en lege akkers.  Een natuurfeest.   Bospercelen gescheiden met statige oude bomenlanen.  Ons parkoersbrief telt dik drie zijden vol wandelgenot, zo aan de omschrijving te lezen vooruit.   Een groep ruiters van zo'n tien man passeert ons respectvol.  En na ons de galop.   Opvallend veel meerstammige bomen vandaag.    Komen aan een duinenrand , en wal van duinenrijen, krijgen wat zandverstuivingen te zien maar hoeven er niet doorheen te banjeren toch.   Fietspad volgen een poos die slingert, en bij een  monumentale beuk mogen we het smalle pad in.   Als het even zonnig wordt lijken aan de takken de druppels te blinken als parelen, bijzonder mooi.    Een breed fietspad volgen even , en dan komt de splitsing afstanden en kies manmoedig voor langere route.   Niet te versmaden zo blijkt achteraf.   Het summum van rust en genot, heel mooi en enerverend.   Een hele trits padenwerk allerlei soort boom en en struikwerk volgt.   We komen aan punt van splitsing grotere afstand , kies voor zekerheid , maar Roland kiest toch zelf voor langer nu, helemaal de omekeer.   Vrijheid blijheid, en zo zijn we samen weer alleen op pad , want het lijkt of het grote deel gezien grillig weer voor korter gaan koos.   Weer padwerk voor me en dan een klaphek door lijk ik in een weiland te gaan.   Klopt ook , van schapen.    De rust is voorzien  binnenin de schaapskooi.   Jawel!   Ben op tijd over de drempel want hemels confetti daalt weer neer.    Een terras is hier binnen en naast ons almaar kauwende schapen , die ons soms bezien en naar verluid  worden er gauw lammeren geboren.   De beesten doen zich tegoed aan rijkelijk hooi, hebben de bontjassen nog aan, en nee, geen enkel geblaat!....  Het zijn er enkele tientallen vast.  Geeft een beetje kerststallensfeer.  We worden niet uitgeblaat.  Kom hier Jaap en Tilly, en verdomd Roosendaalse Martien stiefelt ook binnen.   Het was al knus hier maar nu.... Het blijft doorsneeuwen en we besluiten ons over te geven en duiken de winterse taferelen in.   De schaapsstal uit.   Even weg langs en een haastige sportwagen , die flink gast.   Gaan we verderop weer de beschutting van bossen in.  Zompige slingerpaden door bos wei en velden.  Drietal klap en draaihekken doorheen,  en opnieuw bospadwerk.   Zien de gele trilzwam rijkelijk ,  op een oude afgevallen tak.   Knopen wandelroutes en toeristische markeringen aan elkaar.  Komen door boslaantje en herkennen de plek als Fellenoord, wat gegroepte woningen met rietdak.   Het blijft mooi hier.  Bosrijk ook, in alle variant.   Klimmen een dijkje op en volgen deze door het bos.   Afstanden zijn er bij gekomen intussen.  Gaan door wandel en speelpark en dan zien we opnieuw de caravan tentdakrust verschijnen en worden weer tot de grond toe verwend.   Na aangenaam verpozen verder door park en speeltuinen en stranden,  gaan we verhard dijk kanaal op om aan brug kanaal en rand Waalwijk af te draaien aan de overlaat, met attracties en overdekt binnenzwembad nu een asfalt pad in wat eerst zand was weet ik nog.   Wordt dan toch met een draai vanaf zand nog en langs een groot ven.  Opnieuw een parkgebied in.   Gaan verhard en langs een vijver, een dierenpark met lama's, geiten bokken zowaar ook al jonggeborenen,  reeën , herten , meer pluimvee en   kinderboerderijbeesten zelfs een zwarte buffel ligt er vredig ter aarde.  Met een groot stuur op zijn kop.   Nu weten we dat we voorgoed het bosgebied achter ons laten , en loodst parkoersman ons rap door wat straten op de wijkhuis finish aan.  Martien was er al eerder en is er nog. en bekende gezichten als immer aanwezig.  Frans Stl.  en Peter v.d.V. zijn er ook.  Het wordt even bijpraten gezellig als altijd.   Er volgt geen polonaise, nou ja , dan niet en nog bij daglicht willen Frans en Ptr. alweer terug op weg naar Oeteldonk.     Roland W. stevent ook binnen.  Nemen de bus weer. Peet besluit net in de trein zittend er weer uit te gaan om de Oeteldonkse sferen op te zoeken.  Hij had vast vreselijke dorst.... Kan allemaal , vrijheid blijheid in wandelland.  . Hebben weer een fantastische natuurtocht gehad.   We rijden langs licht besneeuwde landschappen dan weer groen.   En een stevige sneeuwbui begroet onze aankomst in Geinhoven , opnieuw overal verkleed jolijtvolk om ons heen.    Frans wacht op zijn bus, ik kan het te voet af, en  gaan we onze eigen weg.  Nu komende zondag wacht een vast mooie Kempentocht van OLAT vanuit Esbeek.   Mogelijk treffen we elkaar daar ook,  blijven wandelen dus.   Houdoe!   Alaaf! :::  Peter Heesakkers.

19-02-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Jawel; ik zag ze toch echt staan ik droomde niet.  Lentebodes , een rijtje crocussen stak de, stak bij me op de hoek van de straat hun kopjes tussen de stoeptegels uit.  En verderop tussen het groeiende gras, in de gazons en op taluds , wat anders in de winter stilstaat, de meizoentjes , enkele paardebloemen en de paarse dovenetel, stonden in bloei....  Ik vervolg mijn weg door de erg stille straten.  Zij draaien zich nog een keer extra om, de wandelaar is de vroegerik.   Ik bof niet echt met de treindiensten.  Rondom  de stad vallen verbindingen uit wegens spoorwerken, en worden bussen ingezet, een slechte planning, zo veel tegelijk, en " mijn" trein vangt na nachtelijke werken op de lijn, toevallig de dienst aan.  Tref Ruud v. R. { "rendier"} , met maatje Gerry aan.  Hoorde bij de trein instap bekend stemgeluid achter me.  We wachten op vertrek, maarrr... De treinconducteur roept via de boordradio, dat vanwege een stroomstoring, de  trein niet kan vertrekken.  Het wordt peentjes zweten, bij de vraag hoelang de verstoring zal duren, doorgaans erg lang, en zullen we de busverbinding vanuit Tilburg moeten missen {?}  Zien de tijd op de monitor verstrijken en onheilspellend verlengen.  Komt dan toch het verlossende antwoord, we mogen vertrekken.  Zucht!  Snellen door het ochtendduister, op de Wolstad aan.   We komen nog ruim op tijd voor de bus.   Naar Poppel is de bestemming, in de mutspunt van België en vooral de provincie Antwerpen.   Wacht nog op Patrick & Linda, maar besluit dan toch bij niet verschijnen door misverstand , maar op gang te gaan.  Zaal Mieke Pap, een begrip in Poppel.  De route vandaag is min of meer een Grenzeloze tocht-idee.  Ook vanuit Weelde wordt gestart, en zo zullen van twee zalen uit wandelaars om en om rustpost hebben en vice-versa wandelen ten opzichte vanuit elkaars startzaal.  Ik krijg al meteen gangetjes en achteroms te gaan met schuttingen en heggen als beuk, conifeer, liguster, klimop, en overig vast bladwerk.   Heggepaadjes en tegelpaden en doorkruis een wijk- voetbalveld, vochtige paden later, om nog door oostelijke villawijk te gaan, de velden in.  Bewolkt maar de eerste pogingen van de zon om door de bewolking te breken.  Gaan vochtige veldweg, met vredige schaapskudde die ons verbaasd nastaren.  Een betonwegje op en oversteken een gewestweg 70 k.m.  Fietspad op om wat verder een grasweg tussen statige eiken te gaan.   Een landbouw-betonwegje slingert me door leeg landschap, met groenomheining van akkers en weiden.   Zal vandaag tweemaal de specht horen kloppen , nu hier.  Zie een meter grote klomp staan die met  bord uitlegt , een smokkelpad-route te zijn van tijden van weleer, hier zo vlak achter de landsgrens.  Het gaat met een lus de noord-oosthoek in.   Een groepje snellopers met zeker 60+ rs en mogelijk 70rs.   , blitst voorbij, in sportieve kledij.   Heb vele goede snellopers gekend.......   Verderop zullen ook zij getest en geplaagd worden door een slingerpad, nou ja pad was er niet . Zompigheid en rommeligheid troef.  Ik besluit aan brug van de Aa-beek een langere afstand te kiezen, op splitsing afstanden, en meander mee met de beek over lastige grondgroeisels en  bodem bedekt gemaaid riet, schier begaanbaar, cross-country, niks pad , wel pijlen volgen.    Meander met de beek altoos mee. Over de grens gaat de naam van de beek door als Leije.    Een werkelijk schitterend deel van parkoers, maar alertheid waar voeten veilig te zetten.   Wat ouwetjes hebben het er knap moeilijk ermee.  Omzichtig wordt er gestapt.  Het is barslecht begaanbaar.  Krijgen dan toch nog bos en ven te gaan met smalle kronkelpaadjes, op/af-gaand.  Ruil het weer in voor veldwerk om tegenstrooms de Aa te gaan en dan draait pad weg ervan wat verhard , om op adem te komen.  Weer betonplatenwegje op waar de nummers per plaat aftellen richting Poppel, en op het einde van die weg jaartal 5-9-1996 vermeld wordt.  De eerste huizen dorp, met kerktoren als richtpunt en baken , naderen.   Veel zonnepanelen op daken.   Pleintje met muziekkiosk en voormalige gemeentehuis met  rond torentje, nu heemkundig museum , kom ik langs de hoofdstraat de lus terug bij zaal Mieke Pap, vast legendarisch.... terug.   Na de zaal de hoofdstraat dorp uit langsonder statige kerk weg Poppel.   Volg afwijkende veldwegen met beton en verhard zand.  Almaar rondom of in de buurt van doorgaande gewestweg. Raak een poos tot rust Weelde in contact met ex-vlaams-limburger, nu Antwerpenaar over koetjes en kalfjes.  Zie in bosje verenpluimen op de grond, restant van een roofvogel die zich tegoed deed aan duif waarschijnlijk.  Bosjes en velden wisselen af.  Groepen tegenrichting wandelaars vanuit Weelde kruisen tweemaal onze paden.  Lintbebouwing; vlaanderen eigen , op afstand van ons.  Een tuin aan doorgaande weg met drie windmolens en midden in de tuin een grens-kegel-paal.....Echt lijkende.   Voor de rest weinig opwindends op het traject naar W.   Volgen veldwegen en geraken we al keuvelend in weer lintbebouwing van Weelde.    In de verbruikzaal van de sporthal in Weelde, is het eivol, de omgeving en parkeerplaatsen ook.  Ik vind nog een stoel toch.  Aanhoor de vlaamse en Antwerpse dialect-conversaties rondom me.  Zie Ruud en Gerry nog even die gezwind de andere route na kort bijpraten vervolgen.  Ruud vooral zijn naam eer aandoend.  Komt Dick uit Geldrop langszij, boomlang en heb ik hoewel het erg zonnig geworden is wat schaduw.  Zie wat bloesemboompjes, in rôse.   Zijn vlot W. uit, via particuliere houtopslag achterom  de velden in waar op afstand rijtje huizen te zien zijn, Gaan door lege zanderige akkers, met wat modderige doorsteken, en gaan doorheen De Flaesheide, waar heiveld teruggewonnen wordt uit landerigheid.   We geraken bij uitspanning en resto van Thegse stalleke.  Gaan op grassig terras zitten waar diverse vuurpotten staan als open haardstijl.  Terraszitten putje winter!....In de felle zon..    Dick gaat als Martien uit Roosendaal verschijnt, en verleng ik mijn zit.  We gaan gezamelijk verder.  Krijgen een merkwaardige omsturing door een bosperceel te gaan..., en even zoeken , want bepijling is verwarrend.  Stuurt een wegje ons naar gewestweg N 12 , om bij een groot huis uit 1948 een draai veld in te gaan enerzijds boskant , anderzijds landerijen en weiden.  Ver zicht , zie de pronte kempische toren van Weelde links aan de einder, en voor me ver weg de toren van Baarle Hertog /Nassau -enclaves.  Lange grindweg te gaan , en dan buigen we af de bossen in van landgoed  De Schrieken.  Meteen levendig mooi enerzijds meest sparbos, anderzijds duidelijk latere aanplant van jonger soorten geboomte.  Absoluut mooi hier.   Kringelen ook hier gras en zandboswegen en paden doorheen, om opnieuw bosrand  landerijwerk te komen.  Veel mais en weiden, met groenafzettingen begrensd.  Enorm veel rododendrons struiken  hier in dit bos en verdorie er zit nieuwe blaadjes aan en de knoppen voor bloem , staan op uitspringen{!}  Er volgen drassige paden.  De Schrieken is privé-domein zo zeggen  de mededelingen der club aan de bomen en of we vooral van het kasteel geen foto's willen maken op verzoek van eigenaren.  Ik trek door zonovergoten landschap aldoor.  Een smal oude beukenlaantje loodst me door deels open deels bosland.  Bos almaar vol rododendronsstruiken en hulstbomen , tussen den , lork, eik , beuk , es , esp en linde.   Formidabel mooi hier.   Kom aan beek en vervolg een beukenlaan slingerpadje , de beek vormt een poos de rijksgrens met moederland. Op de oude bomen oude inkervingen, met bajonetten, tekens liefdesverklaringen en afkortingen als van onderdeel , o.a. ,   door destijds zich vervelende en heimwee voelende duitse soldaten die hier in de eerste wereldoorlog 1914-1918, de grens bewaakten tegen vluchtelingen uit België.  Speelden ook bajonetwerpen, gezien beschadigingen, maar de bomen hebben het wonderwel overleeft en zijn erg oud geworden.  Er stonden destijds ook drie rijen prikkeldraad versperringen onder erg veel volt stroom, plus de stroom, [ beek],  als barrière.  Wreed!   Volg tussen beek , landerijen en bosmoerassig anderzijds en veel riet en sloten , de grens die volgens tekening even verder wat afbuigt , en zijn we weer echt in B.  Komen we aan een rode bakstenen kasteel, schitterend achter het groen uitpiepend, vele wandelaars blijven lang in bewondering staan kijken, ik ook trouwens.  Vervolg dan sloten en kasteelvijvers middels erg zompig mos en graspad langsheen, stilstaan is dieper wegzakken, dus vort met de geit;  we motte.  Rodo struiken alom steeds , prachtig , hier moet het in de lente een hof van eden, een aards paradijs lijken, met alle bloemen. Zo massaal.   Kom aan einde privédomein, weer in opener gebied en de zon die langzaam ondergaat kleurt het landschap goud.  Zie in de berm witte sterbloemen van braambesstruiken en een vernielde pompoen van zeker 50 c.m. doorsnee.  Flessen aan takken van struiken gestoken.   Hondseind heet hier een verharde bosweg, ik hoop van niet,  klinkt n.l. niet zo prettig....Toch nog een stuk sparbos mag ik ingaan, en later dennen, oude hoge kerstboomtype. Het landschap opent definitief wijder, en de oude dorpskerk Poppel wenkt.  Dominant als ze is,  zie ver en laag aan de horizon nog twee heteluchtballons drijven, niet zo gauw te zien in januari.  Een motorcrosser zonder helm , maar met wollen wintermuts als buts-bescherming , komt de  landerige rust verstoren, en knettert jagend een paar rondjes maisveld.   De Poppelse kerk nadert al ras, tot erg dichtbij later.  Stuurt een wegje ons langs tamelijk nieuwe begraafplaats tot aan weg naar de Baarle's enclaves, zowat rechttoe de zaal  van Mieke Pap.   Lang geleden , dat ik nog eens in deze contreien rondstapte, een weerzien, en toch vernieuwend.  Een allegaartje in het parkoers, en voor mij het gevoel van; hè; weer eens in het vlaamse gewandeld.  Een heel wisselend landschap, een tevreden wandelaar toch.  Buitengaand , zie ik plots Peter U. uit Mol , met Patrick en Linda VDS. naderen, op weg naar de zaal,  en nog te gaan naar Weelde.  Handenschudden en een kort onderhoud.  Hoop dat ze het voor duister gehaald hebben......Thuis in mijn  woonstee zie ik de avondlucht vanuit Belgische kant Oranje kleuren, en later toch rood na eerst geel begonnen.  Zie je wel; het bewijs dat de buurman toch Oranje-konings en land gezind is.... Maar goed ; Rood was er later toch ook, de Rode Duivels , hi-hi.  Geen zwart-geel -rood.  Wel zwart ja maar dan duisternis... Nu komende zondag, zal ik zeker naar Bladel gaan , tussen Turnhout en Eindhoven halfweg gelegen. De brabantse kempen. De tocht uitgezet door club OLAT, onderdeel van hun jaarlijkse winterserie doorheen onze streek.  Laatste zondag deze maand naar Valkenswaard, een nieuwe tocht aan het wandelfirmament, van Voetje voor voetje, verwacht er gezien de streek veel van, en voorzitter Joop K. heeft mijn eerdere planning helemaal omgeturnd met zijn parkoersverhalen over deze dag laatst met kerst.  Beide tochten komend een aanrader, een must. Gaan zou ik zeggen!  Wie weet , tref ik u hier ook eens.  Doorwandelen niet versagen dus.   Houdoe!

Peter Heesakkers

15-01-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het jeugd en jongerencentrum , staat de afkorting voor.   Het is een afweging waarheen vandaag, en het werd Erp, enige kilometers oostelijk van Veghel gelegen.   Behorend onder voornoemde gemeente.    Het is even napuzzelen , want de bedienende busmij. heeft vandaag juist, - later dan anderen -, zijn dienstregeling nieuw in laten gaan.   Het is al weer wat jaren geleden , dat ik hier voor het laatst was.  Evenzo was Erp op zondag voor jaren niet bediend door de bus.   Ik zet mijn reis in tot Veghel voor de overstap, naar.  En ziet; ik ben de eerste passagier op de eerste rit van vandaag, en de enige......Een hele bus voor mij  vangt de dienst aan.  Stap op de Markt uit, en vind zowat blindelings nog het jeugd en jongeren ontspaningscentrum.. Een mooie ruime accomodatie , met alles erop en d'ran.  Het inschrijfburo is in de discozaal.  Op de markt zag ik het al, het is er beredruk, en tot ver in het dorp staat men geparkeerd.  Na het wilde en regenrijke weer voorbije dagen en weken.   Ik verwacht een absoluut drassig modderig parkoers derhalve , vandaag.    De omschrijving ziet er veelbelovend uit, en ook de dia op het doek  geprojecteerd met het wandelplan uit Google-earth.  Het dorp is maar klein en na een straat zijn we in den buiten.  Het papier klopt niet.... in het begin dan , en ik vermoed een omlegging vanwege slecht begaanbaar.  Krijg eerst een bomenlaan met grasweg te lopen.  Wat lang wel.  Landelijk vooral .  Ga over een duiker, om meteen een graspaadje te volgen tussen weide akkerland , tussen twee sloten in, beschut met een groensingel.  Weg oversteken wordt het wel drassig en droge delen proberen te vinden, sta je stil, twijfelend, zak je in de drab  verder weg... Slinger door een ruig moerasbos perceel, weer naar asfalt.  Papier klopt weer.   Akkers en weiden staan vol waterplassen soms decimeters diep.   Een ooievaarsnest op veilige hoogte op top van een metershoge paal.   Enorme groepen meeuwen vliegen laag over de bewaterde gronden.  Ga wat omlaag langsheen een groep motorfanaten die in overleg zijn.    Ze zien er niet uit; onder de modder.  Ga brug van de Aa rivier over, welbekend van de kruiswoordraadsels.  en volg graspad langsheen.  Mag verderop naar asfaltfietspad, met knotwilgen erlangs. Nagestaard door vee, en pony's, en nageloeid door wat koeien die zich buiten de winterstal begeven.  Raak dorpje Keldonk even , en sla buitendoor naar kanaalbrug van de Zuid-Willemsvaart.  Een tuin met pauwen, herten en fazanten.   Altijd weer leuk en vredig tafereel.  Moet verderop diep een talud afdalen over een alternatief  tijdelijk zelfgelegd plankenbrugje dat vervaarlijk doorzakt, om over een sloot te kunnen gaan.   Attractie van de parkoersuitzetter denk ik .  Volg poos een L- vormig zompig graspad langs sloten.  Een takkenwal van snoeihout ter schuiling voor wild omboort de route.  Ik ruik openhaardvuur...  'n Verharde weg leidt me naar de rustpost, de schuur van een boerderij, zomaar in de buiten.  Binnengaand slaan brillen aan, het is er erg druk , vochtig en zeer warm.  Aan de stempelpost, waarschuw ik de stempelaar voor het "stempelitis".  Of een RSI-arm.   Ik ben nu in gebied Lijnt.  Ik kies toch maar voor een kortere afstand , gezien begaanbaarheid.  Geen risico is het devies.   Na buitenkomst komt een beerputlucht m'n neusgaten in {lol}.  We gaan na rust het bos van de Lijnt in.   Graspaadjes en redelijk droog nu.   Wat paadjes hier en daar, hoekig gedraai en slingers.   Wordt bosranden gaan nadien en doorkijkjes naar de landerijen. en dan nog verhard grind-zandwegen.  Mag toch weer het bos in en nu en dan volgt een dans om de voeten droog te houden.  Maar absolute rust en schoonheid.   Beschut door de harde wind ook.   Pad in en uitdraaiende.  Helemaal mijn ding hier.   Het blijft opletten want onder gras kan een plas liggen en wordt het boorden van plassen gaand .  Wie dan ook heeft met een schep gootjes gemaakt naar besloten om het water van het pad af te voeren.   Klim  na enige tijd bos, de kanaaldijk op , na een boombalkje, acrobatisch,  die ik evenwicht houdend moet overgaan door natte sloot.   Volg kanaaldijk zanderig, naar verderop weer een afdaling door opnieuw een sloot, even jumpen om droog te blijven en vervolg een graspad, met weiden en houtwal.  Ben terug in het bos dat nu het "Geregt" heet... Tja; zo gespeld. Een gemengd eiken-beukenlaan gegrenst de bospercelen. Er zijn weer sleuven gegraven om water van de paden en wegen af te voeren.  Naar sloten.   Kom aan bosrand , met velden, anderzijds en opnieuw doe ik een dans ter ontwijking van plassen.  Sla een veldweg in , , populierenrijen, met sloot erlangs, en komt dan de rustpost van daarstraks in het vizier.  Weer druk , enz.   Ik blijf er ook niet langer, na mijn koffie,  en verneem van de stempelaar dat ie nog geen spierpijn heeft.....Na rust opnieuw naar splitsing afstanden en volg ik bosrand.  Het Lijnt weer in . Wilde echt Hollandse luchten, en even moet de paraplu op, het miezert behoorlijk , ach even maar.  Ik doe de zoveelste  lente-ervaring op, ik zie fluitekruid bloeien, o.k. een stengel maar, maar toch.  Ik zie ook selderie-achtige groeisels in de bermen. Wat later weer fluitekruid, paar stengels , maar toch.  En ook wat ik geloof duizendschoon is.   Het blijft even rietkragen , waterpas en poelen, in wild ruig landschap.   De wind heeft vrij spel onder buiachtige luchten.  Hollandse luchten vervelen nooit, altijd wisselend.  Na wat waterloopjes , ga ik van landweg af, verhard op.    Kom ik weer aan Z.W. vrt-kanaal.  Ophaalbrug over , volgt een poos verhard langs kanaal , met nieuwe straten dorp Keldonk in zicht.    Draai na 'n kilometer af weer de beschutting van groensingel in, wat later eindigt in modderballet.  Gemaaid riet biedt nog enigzins grip op de bodem.   Antislip.  Asfalt is dan erna welkom, en de route blijkt ten tweede male omgeleid van eigenlijk , vanwege onbegaanbaar.    Wat bochtig landelijk , en plots mag ik dan weer op de eigenlijke route verder, over graswegje.  Het wordt verspreid huizen kijken, en boerderijstee.   Tuinen erom heen met pluimvee vooral en zie ik jonge eenden{!}.  De natuur van slag.   Een zijweg brengt me naar de laatste rustpost, die is zomaar in een uithoek, de partytent buiten is leeg.   Binnen een schuur aangrenzend  is het razend druk zeker ook met ouders en kinderen, wat me zegt dat de finish niet ver weg meer zal zijn.  Laren heet nu het gebied.   Ik vervolg wegje met huizen , tuinen , vijvers en klein pluimvee allerlei,  scharrelend rond de huizen.  Steek een doorgaande weg over.  Een stadgenoot haalt me in en een praatje volgt.  Sla pad in en ga plots omhoog de Keldonkse berg op.  Zomaar een heuvel in het overigens vlakke  landschap.  Klauter ongeveer een twintig /dertigtal meter omhoog, met natuurlijk uitzicht.  Een heuvel als zovele in de provincie, een bult huisvuil gemengd met grond, zodat je niet kan zien dat het huisvuil betreft.  Met bossages begroeid en  gelijkend op echt heuvelland.  Volg wat paden om ineens steil omlaag via een bielzen trap te gaan.  Geen leuning.  Dus omzichtig.  Een pad leidt me naar een brugje over een weet ik wie loop, ga weer op een grotere brug af over de Aa-rivier, hoog water, dat spreekt.  Blijf erlangs gaan , gras houdt me vast aan de grond en op de benen.   Sla vervolgens achteroms door met de eerste contouren van Erp, wat weidjes en veldwerk , tussen tuinen bewoning door , lopen Theo en ik dorp in.  Wat straten door, en dan is daar het jeugdcentrum weer.   Veel rustiger nu.  Blijken veel  wandelaars voor erg kort gekozen te hebben vandaag.   Ik verneem dat dit weekend veel aktiviteiten plaatsvinden in het dorp, vandaar...  Drinken met Theo's Pa nog wat na, en bezie de lopers binnendruppelend.   Een korte eigen wandeltoer door centrum dorp nog, en dan settel ik me bij de bushalte.  Een bejaarde dame komt bij me zitten in de halte, en we babbelen wat, in het streekdialect. Gezellig ouwehrn.   We zijn weer de enigen , als de bus komt.  Geen vetpot vandaag voor de bus.   Nu nog een twee-uursdienst... En na zessen de laatste.  Het gaat terug op Veghel aan , waar ik nu sneller een overstap heb op een snelbus dit keer, en vrijwel geheel over de snelweg.  Terug met een voldaan gevoel, en de boffert had zowat droog weer vandaag.  En; met de begaanbaarheid viel het al bij elkaar mee, met wat omzichtigheid.   Houdoe!  Tot gauw.     Peter Heesakkers

08-01-2012 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Deze tocht is al de 20e editie.  Een idee in samenwerking met Olat en Milieu 2000, vanaf en vanwege het wegvallen van de E.U. binnengrenzencontrôle.  Met opstaan groet ik de morgen met Goedemorgenmorgen.  Ik ga eerst op weg naar Noud.... Wat is dat?... Weer hoor ik de merels zingen, het is toch winter volgens de kalender?   Dat de natuur degelijk van slag is wordt ik door de berichten van de N.O.S. juist nu bevestigd. Er komen allerlei lente-achtige ondervindingen en verhalen binnen.  In Valkenswaard b.v. meldt men een nest jonge merels.  Ik zie aan het begin van de tocht enorme vluchten ganzen terug noordwaarts trekken.  Er groeit vanalles wat normaliter bij de lentetijd hoort.  Zal vandaag onderweg dan ook molshopen zien, en zegt de weerspreuk; Komen in December de mollen; laat de winter met zich sollen.  Welnu; wat hebben we nu voor winterweer gehad? Op weg naar Luyksgestel om vanuit Nederland de tocht naar Lommel v.v. aan te vangen. Onze belgische wandelgenoten juist andersom.   We kunnen de auto in tegenstelling tot gewoonlijk met pakeergeleiders dichter bij de Camping-kantine stallen.  We horen tongval aller kant vanuit het land.   We gaan vrijwel regelrecht de camping af meteen de kempener bossen in.   Boven ons het ruisen der wind over de bomen.  Hadden we op weg naar hier nog hoop op wat zon , omdat er gaten in de bewolking leken te komen , was toch buiten de waard gerekend.  Het trok en bleef zowat helemaal dicht het zwerk. Grijs , oude lucht hi-hi.   Het lijken wel de donkere dagen NA kerstmis.   Padenrijk al meteen spar en den en oude dennen prevaleren. Gras en modderige karspoorpaden en enkelpads , een bos met groene varens rijkelijk rondgestrooid.  Nog paddenstoelenwerk her en der.  Herfst en lente in de winter.   Heel mooi begin toch, en heel anders dan voorgaande jaren.  Een verhard fietspad , asfaltweg kruisend.   Volgen namen als Piet Hendrikspad en Wim Nentpad, ze zullen wel verdiensten hebben.  Openluchttheater Hunnerbergen langs, volgt openveld en weideland.   Een enorm veld mosterdzaad in gele bloem deels.  Hond Rakker leeft zich uit door soms door het gras te rollen wat mij opmerkt Noud je hond kantelt telkens.  Hij valt zomaar om Noud!  Zie je dat?  Kempenland is meest bos allerlei en zo gaan we de paden op de lanen door.   Een kortgrassige weide lopen we aan de rand ervan door.  Al gauw volgt open heideveld en zijn we op de Bleekerheide ongemerkt de rijksgrens gepasseerd.   Geen grenspaal of grenssteen , die heb je n.l. ook.  We zijn pas zeker , als we ook de overwegend rode bakstenen huizen zien.   We zijn in Vlaanderenland. Betonfietspad brengt ons omhoog  gaand naar de hoge aarden wallen die het kanaal van Bocholt naar Herentals omboorden.  Deze wallen zijn ontstaan door de uitgraving van dit kanaal, dus van de kanaalbodem.  Er liggen ook diverse bunkers.   Stille getuigen, langs dit kanaal waar op 17 sept. 1944 het offensief market garden werd ingezet door de geallieerden.  Er is hier erg fel gevochten, moet de hel zelf geweest zijn. Gaan wal weer af en volgt een brede modderweg even weide, waar een wervelkolom van bladeren opwaait langs ons.   Komen vlak aan Vossemeren , even ommetje voor de regels der verkeer en gaan de kanaalbrug over naar onder weer om haventje De Lossing langs te gaan.  Hoe groen omgeving Lommel is blijkt aldoor.  , en bereiken we  het scoutsheem als eerste post na9 k.m.  Ieders bril slaat aan door de vochtige warmte binnen.  Tref hier Jaap omgeving Arnhem.  Noud hoort hier dat als hij verder wil , hij straks als regel niet met de hond in de touringcar mag, verkort, en besluit van hier terug de route naar Luyksgestel te aanvaarden.  Jaap en ik gaan verder.  Leren meteen hoe sportief en actief Lommel is.   De enorme evenementenhal De Souverein en allerlei sportcomplexen, sportvelden , overdekt zwembad en zo meer, en vlak bij stadion United Lommel tweede klasser prof nationaal.   Over een ruitersportterein , en dan slingeren we de bossen weer in,  den vooral.  Steken  weg naar Centrum over, kanaalbrug over en volgt een hele poos de toppen en op en af kanaalwal oostwaarts gaand.    Eenmanspaden aldoor gaand. op en afdalend , met tussen de bomen telkens het kanaal zichtbaar richting Neerpelt.   Brede betonweg landerig nu. met houtwallen en zijwegjes en paden negerend.   Kale akkers , velden en korte maisstengelsvelden.   Brede landweg in, kom ik met good old Lommelnaar Theo lang niet gezien  even mee in zijn tempo bijpratend.  Laat Jaap me weer inlopen en gaat het langs tuinen met pluimvee, hoenders, en zelfs een kolonie zwanen Zittend onder een spuitende fontein,  in een particuliere vijver.   Ga langs waterloop, komt Roosendaalse/Limburgse origine Martien me achteraan inhalende.  Weer gesprekstof.  Draaien over brugje terug en dan bospad in met verderop mooi open heideveld zakken af benee kanaalweg of pad in, en stijgen dan toch weer naar en dan over kanaalbrug , bereiken we Heideheuvel.    Lommel heeft diverse bijdorpen , zo ook deze.   Goed verpozen in de parochiezaal waar onze buren de belgen hun tocht naar Holland aanvangen.  Oergezellige internationale sfeer hierbinnen en natuurlijk erg veel bekenden.   We hebben  er bijna 17 k.m. op zitten.    Weer buitenkomend  ontmoet ik mede-beneluxer René Smets,  en volgt een kort geanimeerd gesprek.   Dan twee straten links huisjes kijken met tuin-kerstverlichting versieringen, gaan we weer het kanaal-wallenbos in met opnieuw stijg en daalwerk.   Gaan kanaalverkeersbrug onderdoor weer langs De Lossing, met taverne lijkt in ruste.  Komen aan een grafmonument die vertelt dat hier een brits soldaat lag van sept. '44 tot juni '45  en is opgegraven weer.  Vast vanwege de felle gevechten langs dit kanaal toen om over te steken naar nederland.     Ik bedenk; ooit van huis gegaan, nooit meer teruggekomen.... Triest voor familie en anderen achterblijvers en kameraden.  Martien is afgehaakt in Heideheuvel al,  en Jaap en ik gaan onder een imposante slingerende voetgangersbrug door,  hoog boven ons zien we wandelaars terug op weg naar nederlands bodem.    Stijgen met neus op de schoenen een erg steil pad op met clementie van een groep jeugdige bikers, die respect tonen en ons eerst laten gaan.   Volgt de Lommelse Sahara en fameus natuurgebied, niet te missen.   Lopen een paddijk tussen twee schilderachtige vennen door mooi groenig omringd en watervogelrijk.   Volgen een honderden meters lange latten omheining  langs heerlijke losse en halflosse zandwegjes en paden met schitterende uitzichten over plassengebied, een boeg van een boot steekt lijnrecht omhoog uit het water als een vergaand wrak, wij denken vast zo opgezet toch, maar niettemin.  Spreekt wel aan.  Dalen af naar grote waterplas en volgen de waterlijn als bij het strand langs kabbelende golven wild opgezweept door de wind.   Zien links van ons hellende duinen met oude den meest, het lijkt strand en duinen, maar erachter duidelijk bossen.     Indrukwekkend mooi.  Lang langs waterranden en her en der pad achter bosjeswerk door , rietkragen langs en dan verlaten we plas met mooie uitzichten aller richtingen , om bij een schuilhut weer de beschutting van bos en groen in te gaan.  Bereiken we betonfietspad dat een eindweegs slingert en joggers en bikers laat passeren.  Limburg fietst zegt een beschilderd opschrift op het pad.  Opnieuw draaien we pad af en ruilen beton voor zandpaadjes door altoos groen en m.t.b.-paden netwerken, soms kruisend en we geven elkaar beleefd , begripvol de ruimte.  Ieder zijn gerief en hobby/ sport/ liefhebberij.   Prachtig padenwerk hier weer.   Lommel propageert terecht zich als toeristische en vooral groene gemeente.    Kan niemand tegenspreken.   J. en ik komen dan toch weer veranderlijk in veld en weidegebied terecht.   Ronden weer een waterplas, en een poel en slotenwerk, over platgelopen gras door voorgangers.  Draaien verderop een zandweg in die ons aan het chiroheem brengt van vanmorgen voor de eerste lus gaand.  Jaap en ik gaan naar binnen , nemen nog een afzakkertje en opwarmertje en vinden dan berekenend, dat we de acht k.m. route terug naar nederland vanwege de schemering maar laten voor wat die is, om niet in het duister door het bos te moeten hossen.    Overblijfsel van het Nijnselsyndroom weken terug..... We zijn dik tevreden vandaag met onze 24 kilometers.  Besluiten de touringcar naar nederland op te zoeken die vandaag pendelt voor korterlopenden vooral.  Kopen onze badge daarvoor  en slenteren de laan richting De Soeverein af.    Bus is mudvol en we besluiten met een hele troep andere busgangers te wachten tot de volgende gelegenheid, waren voorgejokt dat die er over 10 min. zou zijn.    Nou; niet dus, zeker een half uur wachten wordt dit.  Als de andere komt,  gaat bus eerst nog naar Heideheuvel terug B. lopers afzetten en nederlandgangers bijladen , terugweg opnieuw langs fameus voetbalstadion draaien we af op het moederland aan volle bak.  Komen vlak aan de ingang camping Luyksgestel aan, sommigen kruipen verstijfd de bus uit, lijkt wel bejaarden en invalidenuitstap.  In de zaal nog wensen en gesprekken rondgaand, wil Noud wel naar huis.   Noud zet op de Olat -site deze week zijn  gefotografeerde indruk op zijn route neer, kijken dus.    Veel vernieuwde route vandaag met lussen van 8 k.m. aaneen te schakelen naar believen.  Bijzonder geslaagd vandaag wat zich vertaalde in beider kampen ruim 1.000 deelnemers die zeker tevreden zullen zijn geweest, meest grijs weer, maar zo goed als droog.   Al heel wat dezer weken.  Ook jullie wens ik een geslaagd , gezond , en schitterend nieuwjaar 2012!   met even geslaagd wandelgenot. Tot lezens of wie weet ergens live!? Tot weer.  Houdoe;  ofwel ; hou je goed.

Peter Heesakkers

28-12-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Hoe stil de grote stad met kerst 'sochtends vroeg kan zijn. Pas aan het trein-busstation komt er wat meer leven .  Daar tref ik ook Peter v.d.V. Veldhoven en Emmy helemaal in de buurt van Schiphol en een alom bekende Bredanaar.  Die ook al heel wat wandeldecennia op z'n palmares heeft.  De vaste wandelaar maalt niet om vroeger opstaan.  De kerstponden of kilo's er van af willen lopen ook.  Carpe Diem; pluk de dag. Er komt nog een tijd dat we lang genoeg zullen kunnen blijven liggen.  De bus rijdt rap over eigen busbaan de stad uit.  Grote bomen die de weg overgroeien steken grillig met hun bladloze takken af tegen de vroege donkergrijze ochtendhemel.   Juist een zwart-wit tekening... Het miezert.  Na een stilstand onderweg in het zicht van de haven en een krant van de chauffeuse, gaat het naar Dommelen op aan, en worden we bijna recht tegenover de vertrekzaal-clubhuis Dommelstroom gedropt.  Hoewel buiten alles vol auto's staat, de  grote parkeerplaats om de hoek incluis, is het in de zaal erg rustig.  Tref er nog good old Jaap met zijn vrienden en familie uit Arnhem e.o. , aan een opwarmertje.  Hoor dat de nederbelgen { Vanderstukkens} , nog maar net op weg gingen, van 'm,  en na wat handen schudden en begroetingen ga ik in de achtervolging.  Zie wat groepjes voor me gaan.  Duidelijk bij vertrek is al meteen dat men een nieuw parkoers bedacht heeft.  We zigzaggen door wijken en gegoede buurten via tegelpaden en achteroms, klinkerwegen, langs met kerstversierde huizen, tot ik een stuk Dommeldal door mag middels asfaltpad, met natuur in winterkostumeke.   Natuurreservaat die wijken scheidt , weer uit, en verderop opnieuw een wijk in.  Stratenrijk voorlopig, helemaal niet mijn ding, gaat het door Valkenswaard noord.   Kruis bij verkeerlicht weg Eindhoven-Hasselt de weg, zie rood voor groen aan in mijn zienswijze, want erg stil en waarom stilstaan,  en gaan paralelweg  op om na een huizenrij een pad in te gaan met bos ,  speelweiden, wat open en terpen en talloze symetrische sloten die diverse paden scheiden.  Hier mis ik enkele pijlen die weg zijn en moet het papier uitkomst brengen, die overigens absoluut duidelijk is.  Zoekende en discussierende wandelaars alom.  Weet de Bosstraat nog , en opnieuw nu de oostelijke wijken door, weer wél pijlen.  Komen in de zaal van de kerk, waar het een drukte van jewelste is, brillen aanslaan van de vochtige warmte. Na 5.6 k.m.   Het personeel daar raakt horendol over  de meldingen van pijlen weg zijnde affaire.  Ben niet tevreden met dit eerste deel kennende en wetende , dat de omgeving veel meer moois te bieden heeft.  Een hele trits bekenden en wandelvrienden in de drukke zaal , maar toch ik zie ook Hemiksemse Patrick en Linda,  de "nederbelgen", hoe langer zittend hoe schoner volk present meldt.  Fameuze medebloggers als Gonny en Jos komen ook na hun lus door ons nog te nemen , binnenvallen.  Jos toont ons met de camera hoe mooi  de volgende ommegang wordt.  We hebben er weer zin in.    Moeten helaas weer gauw Jos en Gonny tot ziens zeggen, - { zeg wel vaker, een van de mooiste dingen van wandelen is toch ontmoeten en weerzien} .-    Wordt toch nog wat straten en de eertijds roemvolle betaald voetbalklasser  nu sportpark ex-stadion langs om richting Leende te gaan. Jawel; nu lonken de bossen en vijvers en  vennengebied van de Valkenhorst.  Het beeld verandert totaal.  Groenigheid in overvloed en zo willen we het en daarvoor kwamen we. Blijf nog op betonpad terwijl wat beneden ons lopers door de modder en glibberigheid  doen ploeteren.  Daal dan ook maar het talud af bij begaanbaar en voeg me in de wandelende kolonne.  In een woord een absolute goedmaker deze lus die ons tot vlak bij Leende  doet ronddolen over bos en graswegjes door enerverende natuur, en waters , stroompjes en sloten en wat meer.   Achter groot golfterrein door.  Zijn weer helemaal in onze knollentuin hier , heel mooi.  Watervogels te zien als blauwe en zilverreigers eenden zwanen.   Heidestukken en veel geel hoog gras als koper of goud afstekend tussen het groen.   Fabuleus!  Worden bij afrastering attent gemaakt op wilde zwijnen, en onze ogen gaan alert rond , maar geen groot wild..... Stootte er een drietal jaren terug hier inderdaad op een club everzwijnen grote jongens!   De parkoersman,  naam me ontschoten , heeft zich als goedmaker voor de rust hier perfect uitgeleefd.  Een dikke knoest van boomstam noodzaakt ons tot een omweg van het pad af.    Raken even woonwijk en doorgaande wijkweg en gaan opnieuw het wandelgroen walhalla in.  Paden op boslanen door, prachtig.  Een eindweegs verder  sta ik op verkeerd been , denk n.l. rand Aalst-Waalre te zijn , is het toch de oostelijke wijk Valkenswaard.   Stevenen door wat straten weer op de kerkzaal af, die nog druk is.  Personeel der club bedient ons met kerstmutsen of kersttenue aan,  ik plaag sommigen alsdat ze haast gehad moeten hebben met hun slaapmutsen nog op.  Kan lijden , want ken ze zowat stuk voor stuk.... Voorzitter Joop K. ,  kersvers,  informeert bij me over de route, deed hij na die 6 k.m. aanloop al, en beloofde de volgende lus te gaan mooier , en dat was deze dan ook zonder meer.   Hij en zijn consorten werden na het begin murw gemeld over de pijlen die ontbraken, juist in het mooie sloten-bos en park stuk,  ze kregen er een punthoofd van,  en dat werd stante pede opgelost toen.  De uitgegeven snert of erwtensoepbon bij inschrijven bewaar ik nog, want opnieuw wordt een lus terug naar hier ingezet.  Pat Linda en ik gaan weer in de hoeven ervoor.  Stukje wijk weer en dan de J.F. Kennedylaan in met industriezone, en mogen dan de bosrand in.  Heel de dag miezerig en druilerig, maar dit stuk natuur wat volgt belooft zonder meer, weet ik al.  Wordt weer paden en wegskes slingerwerk, steken randweg over, langs scoutinggebouw en brugje over een stroompje en drassig graspad hierlangs en tot weer een brug klinkerwegje leidt ons definitief het Leenderbos in , sparrenrijk, tijdelijk een modderballet , maar deert ons niet al is het op qui vive zijn.  Een reeks modderwegen en paden en toch ook wel gewoon vochtig zand leidt ons door een zonder meer schitterend bos en heideveld.  Prachtig bosgebied in fel contrast met begin route vandaag.  Een goedmaker zonder weerga.   We zijn in bosgebied van het Belgische Hamont-Achel , Leende en V'wrd. die driehoek dus . Leenderbos.  Absolutely fabulous ! Vee en wildroosters, fietspadennetwerken. We zien door de bomen het bos soms niet meer..... Natuur van de bovenste plank en genieten hier dus.   Linda davert  energievol door het grote bos en laat vooral Patrick haar hakken a.h.w. zien , laat hem volgen.  Ne wandelmotor?      Er komt vanalles ter sprake , wandelzaken heden , verleden , politiek en zo meer.  Komen weer aan waterplassen , spaarbekkens of opvang overdadige regenval denkt Patrick.   De nu uitstekende bepijling stuurt ons met papier in de hand feilloos door de natuur.  Langs uitkijktoren dijkjes en paden.  Super hier hoor.   We geraken opnieuw in de zaal die nu veel meer zitruimte biedt en Joop Kennis , ja de voorzitter, en Ad Ph. een erkend parkoersuitzetter van járen ,  wil weer nieuwsgierig weten , of het beviel.   Ja Joop , je had volkomen gelijk , en Joop bereidt ons voor op wat nog komen gaat.  Joopkes oogskes glinsteren weer.  Laat me de kop erwtensoep , want de naam der tocht is toch Snerttocht i.p.v. kersttocht, prima smaken. Patrick en Linda en ik zetten het restant 5.7 als papier zegt , in.  Joopke vertelde nog dat het een zuidelijk ommetje zou worden.  Groeten nog wat personeel en andere lopers en zetten er de benen weer in.  Wat straten nog weer,  en dan  landerigheid en gehuchtachtige plekken langs.  Zeelberg en Zandberg langsdoor, dorpsachtig gebied wijk dwars heen.  Volgen een halfverhard zandwegje langs een grote vijver met aller gevogelte, en boomaanplant recent.  Gras en weide paden een laagje geelzand  modderpad.   Wat bosgeslinger en tot weg naar Achel , deze oversteken en rotonde houdt ons een fietsweg stad uit.   Routeman heeft een verrassing in petto een plagerijtje , geintje, hij laat ons na een beukenheg de berm in gaan .   Een diepe droge sloot afdalen, wat voorzichtig afdalen en klimmen terug wal vraagt en P. L. en ik elkaar via een laagliggende pallet safe and sound met handreikingen veilig naar boventrekkend overzet.  Dwarsen een veld gras en akkers, denken nog even voorbij de Venbergse watermolen te gaan , maar laat men ons bij Deelshurk eerder afdraaien naar rotonde in weg Eindhoven-Hasselt gaan , en weer het buitengebied in.  Met verspreide bewoning.   Een verhard zand/ grindpad loodst ons door dit agrarisch gebied begin V.wrd.  in en volgen in de wijk weer zo kort mogelijk naar Dommelen via nog een watermolen en de mooie kerststal aan de dorpskerk, een must om te zien daar.  Daartegenover ligt de zaal/ finish.  Weer zit o.a. "Arnhem" e.o. binnen.  Rustige zaal. Trouwe bezoekers in het brabants/limburgse en dus ook hier.   Ik overweeg het allemaal kort te houden vanwege de bus zondagsdienst.  En helaas, de tijd dringt, tenzij weer een uur langer wachten.   Patrick ik en Linda nemen er nog een ten afscheid.  Nemen hartelijk afscheid van elkaar en voeg me aan de halte tegenover etablissement, bij Limburgers die ook mee gaan. Vooral de eerste, tweede en derde lus waren zonder meer mooi, veel zoekwerk van de parkoersuitzetters.  Het zou echt winter moeten zijn, maar bij thuiskomst hoor ik in de schemer merels in de wijk fluiten of zingen...... wat is er toch met die natuur aan de hand!?.... Kijk nu toch uit naar 2012 eind Januari, want zo Joop uitlegde een heel andere kant op en vanwaar ik weet, kennende, dat het smullen zal worden. Genoteerd!  Nu een dagje rust,  en dan volgt de traditionele oergezellige Grenzeloze tocht tussen Lommel en Luyksgestel samenwerking met Milieu 2000 en Olat.  Kijk er zeker naar uit. Unieke sfeer.  U lezer(s), medewandelaars wens ik graag allen een voortreffelijk gezond en voorspoedig  succesvol (wandel), - jaar toe. En misschien treffen we elkaar ook wel eens ergens langs wegen en paden.  Houdoe!        Peter Heesakkers

26-12-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op naar de traditionele kerstwandeltocht van deze club.  Een van de tochten waar ik toch naar uitkijk vanwege de kerstsfeer die de club en leden er  altijd gezellig in weten te brengen.   Eerst naar Noud.  Ik was voorbereid op de kans op plaatselijke gladheid.  Het heeft voorbije nacht veel geregend en gesneeuwd.  Natte sneeuw.  Onze Belgische vrienden noemen het smeltende sneeuw.  Noud weet als vroegere toerclub fietser feilloos de binnendoor weggetjes door de Kempen heen te vinden.  Het is flink krabben op de autoruiten , alvorens de reis aangevangen kan worden.   Rijden eerst over de zuidelijke randweg om via de E34/ A67 na Eersel de Kempenwegjes te kiezen.  Zien in de zuidwestelijke luchten nog een bui zijn last afwerpen.  En aan de startgelegenheid na dorpje Weebosch ligt een dun sneeuwlaagje.  Volgen de lange  dichtbeboste oprijlaan naar de camping met kantine, en worden door verkeersregelaars in fluo-vesten naar onze parkeerplek gedirigeerd.  Dit zie je niet gauw gebeuren bij de doorsnee Nederlandse tochten...  Meteen vallen ons de  zeer vele buurlands nummerborden uit Vlaanderen dus.  De afstand Lommel -Luyksgestel is 7 a 8 k.m.  dus eigenlijk ook niet verwonderlijk.   Lopen na parkeren door de camping in ruste met naast caravans ook nog de stenen vakantieverblijven.  Komen de zaal/ kantine binnen en na de eerste kerstversierselen is nu ook de kantine getooid met grote kerststal en prachtige grote witte lichtjes kerstboom.  Het is de camping die menigeen herkent uit de fameuze Grenzeloze tocht i.s.m. Milieu 200 Lommel en Olat.  Het clubpersoneel is in kerst uitgedost met de bekende rode kerstman mutsen.   Na inschrijving gaan we op pad, letterlijk.  Gaan nog wat çampingstraatjes door met bouwsels en huisjes , caravans aller grootte en vorm.  Een dun laagje sneeuw ligt er nog van de door ons juist gemiste bui.   Spaarzaam zijn de bewoningen nu bezet, maar toch de die-hards , die het hele jaar er blijken te verblijven{?}  Laten ons tamelijk lang door de camping zwalken, en finaal is daar de afzetting van de camping en struinen we de geroemde kempense bossen in.  Dennen , oude den , jonge den ,douglas en fijnspar, spar, lariksen, doen ons al in de sfeer van het seizoen gevoelen.  Het is oppassen want de hemel heeft voorbije week haar opgespaarde natte last , ruimschoots laten vallen om  de regenmeters weer terug op oud peil te brengen en zelfs erover... Bladerdek en naalden van de bomen behoeden ons enigzins van glijpartijen, om grip te houden, en de tocht zal al te vaak noden tot omtrekkende bewegingen op de paden , vanwege waterplassen en modder.   Maar toch Noud en ik zijn helemaal in onze knollentuin , het is al een schitterend begin en we zien paden , nog nooit in al die jaren bewandeld en geweten hebbende.  We dachten deze gebieden al door de jaren heen te kennen. Not, dus.  Rakker besnuffelt voor ons en verkent het parkoers vooraf als verkenner vooruit.  Een Jack Russel .  Een speurneus dus.   We hossen door de bossen; rijmt{!}   Heuveltjes op en natuurlijk af.   Bos onderbroken met veldjes en kale akkers.  Steken de lange oprijlaan van vanmorgen over, om weer vort met de geit te gaan.  Hier en daar nog een tulelaag van de voorbije sneeuwval .   Hel en verdoemenis voorspelden de weermensen ons voor vandaag. We laten ons niet in twijfel brengen , hoeveel , waar of wat.   Hier en daar buien maar altijd daar,  of zoiets dan toch.  Komen aan een  bosrand en zien aan de einder de oude windmolen, lage stompe kerktoren, en communicatiemast priemen.  Een klein fijn dorp met twee oude windmolens.... Uniek , misschien.  Volgen weer wisselend toeristisch geduide routewandelpaden.   Op sommige paden vooral de smalle spelen boomwortels en lage groeisels als o.a doornstruiken  pootje haken met ons.   Ook zijn de boomwortels glad door het vele vocht , en bemost, en vraagt onze aandacht om op de been te blijven.   Een enorme vlucht ganzen in V-vorm snatert over ons heen.   Mogelijk niet op vakantie gegaan naar het warmere zuiden.   Noud denkt dat ze van Scandinavië of Rusland komen en hier al tevreden zullen zijn.   We stiefelen op en af oude stuifduinen nu bebost.   En gaan het Venakkerbos in na wat landelijk even.   Een landwegje zand breed brengt ons naar een kerststal van een buurtschap, met deels levende have voorzien.   Een echte aandachtstrekker.  Erg mooi en sfeervol ingericht, met ook beelden en versieringen.   Gaan een zijwegje dan schuinweg in.  Boscheind.   Een fietspad met bosweg, even een klimminkje om op de top ervan in een scoutinggebouw onze rustplaats te weten.    Rakker ziet z'n kans schoon , en maakt gebruik van de voorziene hondenbar.   Ik ga de deur in en mijn glaswerk slaat aan en even over de bril kijken.   Bij frater Venantius sloeg ook de bril aan als ie succes had.    De ruimten in dit gebouwtje zijn ruim voorzien van kerstkleden op tafels en kerststukjes, en bomen versiert,  en het bedienend personeel met kerstmutsen.  De kerstman in vol ornaat , -prachtig gekleed {!} . Verwent ons met een zak vol snoep, langs de tafels gaande.    Ik dol wat rond met 'm met kinderlijke vragen als waar staat uw arreslee nu, en waar zijn de elanden of herten voorgespannen,  Waar staan die geparkeerd om te rusten of te eten?   En wanneer ie weer naar de noordpool terugkeert, en of ie en passant me een kaartje van de noordpool wil sturen, want dat zou pas uniek zijn , want ik heb van daar nog nooit een kaartje gehad, en meer van die gein.    Hij moet nadenkend mijn vragenvuur beantwoorden, hi-hi.    Ik ken 'm , maar .... Huhm; mondje dicht en hou je van de domme. Ontmoet ook nog diverse bekenden hier o.a. MESA-maatjes Wim, Martien, Ton.

Gezien de drukte blijft het bij snelle gesprekjes.  Ook Arendonkse Rudy en het klupke, die mijn grote vraag , van hoe verging het hun in de  duisternis en dichte mist van paar weken geleden bij  Olat-Nijsel.   Ik hoor hier en onderweg veel vlaams,  vloms , "klappe".  Nu en dan een kort praatje met onze zuiderburen.  We beginnen aan een lus zuidgaand de richting van Mol en Lommel op aan. Velden weiden , akkers , wisselen af en een goed gevuld ven omheen.  Bos aller soort , maar den en spar overheersen toch.  Graswegjes , zandpaden , modderpaadjes en plassen omzeilend , en toch; het summum van natuur.   Het Zwartven , schelpenpaadjes.  Een groot veld mosterdzaad.   Distelsterren groeisels liggen her en der als enorme sneeuwvlokken onder microscoop, kerstsfeer ten top toch.   Langs onze paden.   Nog schapenkuddes in de weiden, waar zijn de herders nu?... Kerst!!  Stuiten op een intermezzo van weidelanden. Zien op afstand de oude grenspost van Lommel richting stadion United.  ATB paden op en kruisende bossen we voort.  Ruiterpaden, fietspaden.  Een houten bord met splitsing Bladel en Lommel duidend.  Voor de fietsers, want we belopen soms ook even verharde fietspaden.  Zijn vandaag opvallend afwezig alsook de ruiters....  Picknicktafels nu en dan, maar te nattig om te verpozen.  Dan na alle bos , weer wijdse kale akkers en weiden en een kaalbomige en hoge struiken houtwal langs of tussendoor, stuurt men ons over de Bos-en-Weyerloop [beek]  weer terug de beschutting in.  Herkennen wat veldjes, een fietspad op, en wat later een klim met hoge tredentrap , naar top van de heuvel om de tweede maal het scoutinghuis in te gaan, nu wat rustiger.  Laten ons de binnen kerstsfeer welgevallen, achter een lekker bakske troost.   Geen kerstman nu, zal het ook druk hebben net als Sint..... Lopen na de rust om gebouw heen wat verder stijgend om verderop de heuvel af te rollen.   Korte beentjestrap is wat onhendig... Om het op z'n kempens te zeggen.  Steken fiets en zandpad over,  helling weer op, bos in.    Slingeren op en af door nu en dan donker boswerk.   Veel afwisseling.  Komen op een open heideveld en waar in niet ver verleden ook veel boskap plaatsvond en tevens waterwingebied.  Vertellen borden en putdeksels.   De route-omschrijving is erg veel werk geweest en is elk pad en wegje en omschrijving overduidelijk.  Prima gedaan!   Route mensen deden a hell of a job.   Vast vele maanden lang....  Het is een fantastische route!   Route is even gewijzigd, mogelijk onbegaanbaar door de vele regen voorbije dagen/week.    We zien aan takken nog volop de gele trilzwam prijken , maar ook andere paddestoelen vielen ons onderweg op.   Herfst en winter in elkaar verstrengeld.   m.n. Het gras en sommige planten/bloemen willen van geen verscheiden weten.   Een stuk verder kloppen pijlnummers en beschrijving weer.   Na alle padenwerk piepen daar terstond de contouren van de camping weer tussen de bomen.   Struinen weer door wat 'campingstraatjes'.  Na een poos óm die camping, poort/ingang/ receptie voorbij.  Langs een huisje van Eftelingachtig Holle-bolle-gijs, afvalvrager. en langs supermarkt camping, de kantine weer in.   We zijn er!  Voldaan gevoel,   kunnen de leden achter de tafel onze complimenten voor de route en sfeer vandaag overbrengen.  En na  de tas koffie als naverwarmer de auto weer opzoeken.

Kunnen nog voor valavond thuis geraken.   Opnieuw een welgemeend bedankt voor deze traditietocht.  Tweede kerstdag zet ik mijn kerstgevoel door vanuit Dommelen Valkenswaard.   Om op 28 Dec. mijn wandeljaar af te sluiten met de even traditioneel wandeltocht Luyksgestel-Lommel v.v.  Wie weet tref ik U daar ook.   Blijven wandelen dus. Fijne kerstdagen!  Houdoe!   Tot weer.  Peter Heesakkers

18-12-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is wennen nog, opstaan in de duistere ochtend.  Op mijn weg naar het station tref ik op de witbevroren gazons en taluds een hele kolonie meeuwen in plaats van anders overwegend duiven.  De strooidiensten zijn ook bezig geweest voorbije nacht.   Winter!   Door het half duister , erg vroeg , en geen kip op straat nog.   Dat verandert als ik de hal binnenga en de gang onder de perrons die naar de sporen leiden.   Wat meer leven in de brouwerij.   Neem de intercity , vanwege meer comfort en snelheid, en stap over in de boemel naar Tilburg Universiteit, eindpunt van deze trein. 

 Het wel erg en gevaarlijk smal perron is nu klaarblijkelijk wél gestrooid dus een glij-avontuur , als gewoonlijk hier, blijft me bespaard.  De startplaats is naast het stationnetje, en ik hoor vanachter de hagen veel stemmen op de parkeerplaats en rondom het zalencomplex.  De omwegen te gaan ernaartoe zijn erg bizar gepland.  Maar goed , ook een schilpad komt waar hij wezen wil.   Deejs kaant zedde an ut goei buro, en daor kunde betaole;  krijg ik aan de inschrijftafel in onvervalst Tilburgs dialect te horen.  Vul mijn startkaart in en krijg in ruil een piepklein dun etiketje als startbevestiging en inschrijving.  Uniek!   De parkoersomschrijving verontschuldigt zich aan kop , met de mededeling, alsdat men van Natuurmonumenten de opdracht heeft om veel minder te bepijlen en het geschrift goed te lezen derhalve.  Oef!... ? Dat belooft misschien{ .}  Gaat het de deur uit , volstaand  groot parkeerterrein en omgeving door van de vroegerikken al op weg zijnd.  Volgt de Vijverlaan met inderdaad een langgerekte vijver tussen rails en wijk.  Zijn vrij gauw de bebouwing uit, en  gaan het "Wandelbos" in.  Asfalt en zandpaden en overstekend smalle asfaltwegjes door enerverend bosgroei en beplanting.   Een mooie opener al meteen.  En; waar de grond verhard is gebruikt men kalkpijlen op de grond , want elders op is ook niet toegestaan door de natuurvereniging.  De club belooft zo goed en duidelijk mogelijk te bepijlen , maar ik wantrouw die goede bedoelingen , want kalk vergaat snel bij vochtig weer en grond , dus houdt ik mijn beschrijving nauwlettend in de gaten.   Krijgen na mooi  park annex bos in oorsprong.  Een wijk schrijversnamen te verwerken langs keurige voortuinen en huizen.  Moeten vanwege hernieuwde straataanleg even zandbaggeren.  Opmerkelijk intussen die eerste vroege uren de hondenuitlaters, en u moet er maar eens op letten , de baasjes zijn vaak het evenbeeld van hun huisdieren. Merkwaardig of niet....  Kijk b.v. naar  voorkomen, de gezichten of gezichtsuitdrukkingen.   Gaan in een doodlopende straat weer direct de bossen in over meest smal loopwerk , knarsende dennenappels, onze vlaamse vrienden noemen ze mastetoppe.   Dorre naalden, bladwerk en sprokkelhout. Paadjes zus en zo.  Moet gezegd , exact volgens papier.   Bos uit , fietspad op, weer in de bebouwing van de nieuwe grote westelijke uitbreiding van de wijk Reeshof.  Volgt een hele poos een lange scheidingsweg van wijken tussen doorgaand  met oude amerikaanse eiken.   Kennelijk een oude landweg van toen nu ingepast in de nieuwe uitbreidingswijk. We leren meteen hoe de stad gegroeid is.... Kom op de Brummerweg met zijn laagbouw-industriedozen.   Komen aan het Wilhelmina kanaal, verbindt Zuid-Willemsvaart met Biesbosch.  Het smal asfaltfietspad oogt witbevroren en dus glad en ik verkies veiligheidshalve toch maar de paralelle zandbaan.  Overkant kanaal afzienbaar groot industrieterrein.  Gaan onder een soort nieuwe baileybrug door, weiger n.l. om de steile taluds te beklimmen, en neem braaf het wijde krulbochtpad omhoog.   Overkant kanaal een hele school witte zwanen.   Kom oog in oog met kolossaal  windmolenpark, temidden de terreinen,  die we dwars doorheen gaan.  Stil en saai.   Enorm veel transport gerelateerd.  Steek de noordelijke ringweg van de stad over  gelijkvloers{!} , en gaan eindelijk na enige tijd langs , de ruimte en rust in van de opnieuw in ontwikkeling zijnde Huis ter heidestreek , wat voorheen weiland en bouwland was, en nu teruggegeven wordt aan meer gevarieerde natuur.   Ga via een hek-deur de open ruimte in van lege akkers en weiden, hoewel; ... Veel weiden staan nog kudde's koeien toch.  Volg een zandweg die haaks draait verderop , ga langs uitkijktoren, en ga rand een wei door gras langs een kudde zwarte en bruine schotse hooglanders, blijf op veilige afstand.   Moet ik vluchten onverhoopt, is daar enkel een sloot.....  Een grasweg met houtwal volgt.  Dan over kunstmatig aangelegd waterplas over slingerend plankenpad, honderden meters,  ruim een halve meter boven de waterlijn.  Vaste oever weer een bos in , eerst jonge berken vooral en dan geschakeerd in boomsoort met oude den vooral nog.   Bos uit door een oude acacialaan in het veld.   Een groepje dagjesmensen met loslopende grote hond, hij is aaibaar zegt bazin op m'n vraag, maar niet meer dan een kinderhandje, heeft ie op zijn schuld.  Wrange humor.  Kom er heelhuids langsheen onder vervaarlijk geblaf.  Niet aangelijnd zoals gewoonlijk , ook in de natuur loslopend.   Een houtwal langs nu en dan weidegebied door met plassen die het hele pad bedekken en langs weidedraad ik me voortbewegen moet.  Geen schrikdraad met spanning vind ik uit .... Maar aan takken me voortslingerend grijp ik wel in doornen takken.  Aaauw!  Sommige plassen kan ik hogeropgaand ontwijken.  Kom nu aan z.g. 60 k.m. wegje rechttoe dorp De Moer, een deelgemeente van Loon op zand, maar hier in de verlatenheid.  Haast een kruising met amper zijstraten bewoond maar wel oude grote kerk.   Waar haalt pastoor/ herder zijn schaapkes nog?   Aan kruising dorpke een zaal annex café.   Neem er mijn pauze , dorpsklanten  of andere passanten, vermengen met wandelvolk hier.  Na rust direct dorp uit een weidegebied in met houtwallen en een diepe sloot erlangs, ruil het weer in voor bos en verder donker sparbos.  Kronkelpaadjes.  Om later een gestrekt boswegje te gaan enerzijds moerassig en pijpestrooitje gelig en jongere aanplant, anderzijds dicht en donker en meerder boomsoort.  Bos uit een lange brede zandweg tot een uitkijktoren over plassen en weidegebied.  Langsonder heuvels kunstmatig van opslag huisvuil stad en ommeland.   Nu meest groenig als natuurlijk lijkende.  Langs moerassen en wijdsheid in.    In ontwikkeling om meer ander gebied als eerst akkerbouw en weideland dwars nu door per veldweg.  Zie links grote plas genaamd blauwe meer.  Nu recreatieplas maar winters stil nu.   De t.v. zendtoren van L.o.Z. torent inderdaad boven de wijde omgeving uit.    Even waakzaam lezen , want,... Lijkt een bord met pijl , [ verkeerspaal met wegnaam omver gereden te zijn, jawel; plat!  Opnieuw de luwte van bos in gaande.   Een dubbele stam , gespleten mogelijk door bliksem , hangt enerzijds vervaarlijk laag over pad te gaan steunend met zijn bladkruin over oude dennenbomen andere kant pad.  Diep bukkend  kan ik voorbij.  Ga om vuilstort en verwerkingsbedrijf Spinderd  heen middels bomenlaan en asfalt traag verkeerswegje , weer viaduct onderdoor van noordelijke randweg stad Tilburg.  Draaien wat links/ rechts nog om, langs hondentrainingclub waar kortere afstanden rust hebben , in de kantine aldaar.  Even dreigt asfalt ; maar ziet; we mogen plots de weg af langs afrastering , gaand van een MOB- complex verscholen in bos.  Mob , staat voor mobilisatie, in tijd van de koude oorlog opgezet, en materiaal als rijdend , opslag van de geallieerden , die hun rollend materiaal destijds achterlieten of schonken aan de staat want overbrengen terug was te omslachtig en duur.... Volgen door dit bos , en paadjes omhoog en afdalend.   Nog een traliepoort door.  Dan rood asfaltfietspad stuk volgen weer terug rimboe in.   Weer bukken voor laag overhellende bomen.  Kom weer aan industriegebied en is het uit met de bospret.   Moet nog een weg, nou ja,  in reconstructie volgen , met langs al geplaatste riolering en straatbanden maar wacht op invulling met asfalt tientallen c.m. diep lopend.   Zand baggeren dus.  Volgt een lange weg door doodsaai industrieterrein.  Na door een greppel gaand bos uit.  Oude weg naar Dongen langs en ga ik de stad in na een brug over het W.- kanaal.  Tilburg in.  Onder een hoge flat met vele tientallen woningen wordt het krijtpijlen volgen door allerlei straten, al gaat het in hoofdzaak zo recht mogelijk op de finish af.   Maar toch; saai.  Drie delen deze tocht die zo kenmerkend zijn.   Saaie industriegebieden , stadswijken en toch ook nog natuur.   En dit laatste was dan wel weer de moeite waard.  Sta vrij plots dan aan de zaal.  Zag aan herkenningpunten onderweg door de stad welke richting te gaan.  Ik blijf kalkpijlen op verhard verafschuwen.  Wel hingen in de natuur nog papieren pijlen geplakt of vast geniet.  Restant plannen deze decembermaand zijn; haast traditiegetrouw; Kersttocht vanuit camping in Luyksgestel, van De Grenslopers.  Tweede kerstdag Dommelen Valkenswaard en  dan randje oud-jaar de grenzeloze tocht Luyksgestel-- Lommel v.v.  Ik zal gaan vanuit  Luyksgestel.  Tocht is een samenwerking in vriendschap met twee clubs, t.w. Olat en Milieu 2000 .  Wie weet , treffen wij elkaar daar ook.  Blijven wandelen dan dus. 

Deze restant eindejaarstochten hebben ieder hun eigen aparte gezellige sfeer.  Naar de tijd ingericht. Waar ik altijd reikhalzend naar uit kijk.    Houdoe!  Zie ik u hier niet; wens ik U allen een fijn kerstfeest een gelukkig voorspoedig  vooral gezond [wandel]- jaar 2012.     Peter Heesakkers

11-12-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Als buitenmens valt u het vast ook op tijdens uw wandelingen.  Er groeit er bloeit tegen de regels en natuurwetten nog vanalles, naast de bekende herfsttaferelen.   Wanneer ik deze ochtend vroeg onderweg naar Noud ben, zie ik op gazons nog gras groeien en madeliefjes en paardenbloemen.  In een gracht in een villawijk welke ik door kom zit een zwarte zwaan met haar piepjonge kroost mijn nieuwsgierigheid waakzaam te observeren.  Wat is er toch aan de hand in de natuur?!....

Rakker; een Jack Russel, Noud's  vriend,  rent weer van de dolle door heel het huis wanneer ik in de deur sta, hij weet, er wordt weer gewandeld.  Onder een grijze hemel wordt de autorit ingezet naar Nrd. Limburg een piepklein dorpje onder Venray.   In de grote zaal lijkt het of we ergens in België zijn , want het vlaams overheerst haast.  Zijn er zojuist twee bussen van de club uit Langdorp bij Aarschot gearriveerd.  Na de start uit de zaal komend draaien we om de hoek al meteen het gemoedelijke vriendelijke dorpje uit, weide en akkerland in.   Eerst asfalt.  We duiken wat dieper in onze kragen want het waait  aardig, de lucht betrekt en maakt duidelijk dat er ander weer op komst is.   Herfst!   Wat zijn we verwend de voorbije maanden.   Er zit nog veel blad aan de bomen , vooral eiken.   De maïs is van de velden dus wijde blik, wat tuinbouwgewassen lijken te kunnen blijven staan. Zien nog wat schermbloemige planten als valeriaan in de bermen.  Asfalt gaat over in zandweg, en dan gaan we rechtsaf een bosperceel in, onder de mast van een hoogspanningsleiding los zand klimmen duinen en dalen de diepten nu en dan in.   Er zit mos onder op de boomstammen.  We krijgen na wat paden een doorkijkje aan de bosrand komende, over de velden op Merselo zijn  twee trapgevelskerkje met minaretachtig torentje, en oude windmolen.  Blijkt dat we een flinke bocht door dit bos gemaakt hebben.  Lopen heerlijk beschut tegen de fel opkomende herfstwind. , een voorbode van wat later komen zal.   Laten zandheuvelige bospaden achter ons , gaan langs aarden wal bij woonerf.  Langs een privétuin met kikker en paddenpoel de open landelijke ruimte in.   We zijn al vaker in Merselo geweest en onze "vrees" dat het weer een van de bekende routes zal worden , zullen zich logenstraffen.  Het wordt heel anders dan we al wisten.   Op afstand menen we aan een groot water te komen , maar blijkt een akker afgedekt met plastic.  We steken een gewestweg over en weten dat we de 'Ballonzuilbossen' ingaan.  Die ballonzuil is een stenen pilaar in dit bos, dat vertelt dat ergens in 1800 een ballon opsteeg in de buurt van Parijs , en de bemanning onbedoeld bracht in deze omgeving door weersomstandigheden en hier landde.   Merselo vond toen de primeur te hebben van het eerste landelijke vliegveld hier....Bos ingaande opent het met prachtige statige sparren vooral maar ook lariksen en vooral ook blitsgroene mosbodems. . Opnieuw in de luwte uit de kille herfstwind.   Volgen wandelroute en div. kleurkop palen.  Nu en dan onderbroken met akkervelden, en wijdere blikken.  Komen langs een grote visvijver met visserssteigers en in het midden van die plas een eiland.  Gaan bos weer uit, langs bosrand en steken sloot met bielzen balken over als brug.  Even weer wijdere blik.  Dan een afdaling naar een planken brugje over een z.g. Peelkanaal en trappen op weer bos in volgen .  Hebben intussen al diverse paddestoelen en groepen ervan gezien in alle kleuren en maten.   Het parkoerspapier vermeldt ook zo nu en dan geschiedkundige en heemkundige wetenswaardigheden die we voorbij gaan. Zien ook nog oude schuttersputten en loopgraven die tijdens een vooral zware tankslag in dit gebied in de laatste wereldoorlog en bevrijdings acties plaatvonden.  Gaan bossen opnieuw even uit en worden vergast bijna door de luchten van grote varkensteelt schuren.   Het gaat weer een bos in waar we flinke boomzwammen zien, en waren elders de varens nog groenig , nu zijn ze echt bruin.  De rustpost der club is temidden een bos waar een grote witte tent met zitbanken en tafels voorzien is en een oude zigeunerstrekkers-wagen fungeert als kantinedienstwagen.  De wagen roept bij me mijn kinderjaren op van de populaire t.v. kinderserie Pipo de clown en Mammaloe.   Het is grijs , zwaar grijs geworden boven ons en we vervolgen bos.   Dan uitgerekend als we in de wijde wereld teruggeraken, vangen we weer de kille herfststorm, en het miezert flink, een wazig regengordijn omringt ons in het landschap en gaat de regenkleding aan.   We zien een naar lijkt zomaar camping in het bos vooraf, maar blijkt een blootcamping van e.o.a. naturistenvereniging te zijn..... Het is er uitgestorven nu.... Missen we wat?...  Onder donkergrijs gehemelte blijft het voorlopig landelijk en wijds open, en heeft de regen en wind vrij spel met ons.  Hè uitgerekend op zulk stuk parkoers..   Gaan gelukkig verderop na een hele poos open land, een mooie houtwal in, smal pad en omringt door oudere en zeer jonge aanplant opnieuw in de welkome luwte, met tussendoorkijkjes op boerenlanden.   Noud weet het zeker, we zien een vossenhol, en nog wat uitgraafsels, om proberen onder de grond te komen.  Intussen worden we door de ene miezerbui na de andere verrast, onder een aldoor diepgrijze hemel.  En de wind heeft in de openheid vrij vat op ons. Duiken nog dieper in onze jacks.   Even overvalt bij Noud aan een splitsing de drang om eerder af te slaan, maar we zetten door.   Hopend op beter toch vanwege de intervals van droog en lichte oplichtingen boven ons.  Maar het zwerk blijft gesloten.  Gaan wat tuinen en tuiniersbedrijven voorbij alsmaar asfaltwegjes, en zelfs een natuurbegraafplaats voor hen die dit wensen, her en der in een groot bosperceel.  Gaan voorbij en woonstee met driedelige gebouwen met hoge tot laag aan de grond rieten daken, lage muren n.l. , van een voormalige schaapskooi, woning en bakschuur apart, in een erg mooie grote tuin en erf eromheen, schilderachtig, en fotogeniek , dat wel.  Nu een bed en breakfast.  En groepenverblijf.  Het blijft een poos landerig gaand, en dan is er op afstand hoop dat we weer een omsloten groenig groensingel in mogen, blijkt eerst ijdele hoop , maar dan tóch...  Weer even wat beschutting.  De regen geselt zo nu en dan onze laatste krullen, de druppels worden dikker, en het spettert nu en dan behoorlijk om ons heen.  Plots duikt uit de grijsheid ineens  de contouren van het dorpje Merselo op, we vinden het nu wel genoeg en de benen krijgen een extra impuls om van de koude nattigheid af te zijn.   De vaart gaat erin.  Maar dan ; uitgerekend, trekt het hemelzwerk ras open en breekt de late middagzon door.  Hoorden de deunen van een dorpsharmonie die met sinterklaas en gevolg door het dorp trekt, de oude bisschop moet het extra voor de kiezen krijgen met zulk weer.  En de moren, zijn hulppersoneel ,  zijn zulk weer helemaal niet gewend.   Het dorpje was vanochtend bij start van onze tocht al totaal verblikt met auto's van wandelaars, nu extra voor het kinderbezoek voor de Sint.   We lopen over buitenwegjes langs honderdtallen geparkeerd blikwerk, gaan dan dorpke in en willen de zaal ingaan , maar zien aan de deur massa volk verdringen.   De zaal is verstopt van baby tot kleuter en ouders en grootouders, en de wandelaars gaan op in de massieve drukte.  Schouder aan schouder wurm ik me de drukte door. Waar vanmorgen de inschrijftafels stonden, heeft nu sint en gevolg het podium.  Rondom de grote bar is het ook dringen en lang wachten geblazen , en na enig bezien , zien Noud en ik er maar van af.  Ondoenlijk!  Blijf ver bij Sint uit zijn buurt, want de allesweter zal mij ook vast nog kennen , dus ik houd me gedeisd.  De afmeldtafel is verschanst in de drukte op een plek elders.  Sint had toch nog voor de wandelaars een speculaaspop voorzien, aan de afmeldtafel.  Voor bij de koffie thuis bewaar ik 'm maar want we besluiten te vluchten uit het gewoel, gezang en gejengel.  Niettemin: Een prachtige wandeltocht vandaag met een heel ander , nieuw parkoers, en waar we dik tevreden mee waren.   We gaan naar buiten en de eerste zonnestralen beschijnen dorp en ommelanden , en het werd nog lente-achtig richting thuisfront gaand.  De wind was ook geluwd.   We dronken thuis nog een bakske koffie, in de warmte van  de verwarmingsketel.  Volgend weekend heb ik mogelijk Sterksel bij Maarheeze in  gedachten, niet ver van huis en een schitterende omgeving.  De club Hermode heeft er dan daar zijn nieuwe domicilie.  Dan staat December er weer.  Misschien tref ik U daar ook, of anders de andere eindejaarstochten aankomend.  Blijven wandelen dus.  Houdoe!  Gegroet! :::   Peter Heesakkers

27-11-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Gewaarschuwd door de weerdiensten ben ik extra op m'n qui vive tegen opvriezing en gladheid vanwege ochtenddauw.  Ben eerst onderweg naar Noud, om vandaar per auto naar Nijnsel behorende tot St.Oedenrode, af te reizen.  De zon schijnt al vroeg hoewel  nevel en mistflarden op enige hoogte rondzweven.   Berijpte landerijen nu en dan.    Koning winter deelt een plaagstootje uit. Het was hier in de streek -2 graden.  We komen na Son op een landweg al groepjes wandelaars tegemoet gereden, ontwaren o.a. de nederbelgen P.en L.  De startgelegenheid is temidden niemandsland, een grote parkeerplaats is al volzet, en worden we door parkeerregelaar naar overkant van de weg, naar een gladgeschoren grasveld gedirigeerd eveneens berijpt, ook deze parkeerplaats wordt in een wip bezet, door aldoor aanrijdend verkeer.   Niet lang na de inschrijving ben ik al op weg.  Noud heeft plannen om korter te gaan vandaag en zal voor Olat vandaag de dag vastleggen met een foto-album op de site van deze club te vinden.   Ga landweg op met akkervelden overheersend , en vooral  afzienbare velden prei.   Komen bij de Dommelrivier in de buurt die nu in nevelen gehuld is in een bosperceel, dat ons op en af laat klimmen , dalen, slingeren.  De Dommel dampt alsof het warm water  geeft, en geeft de natuur eromheen een heel merkwaardig apart cachet.   Ik grap rondom me dat het water er kookt.   Mestluchten van bewerkt akkerland dringen de neusgaten binnen.   Kom langs huis / tuin waar de rozen aan de haag nog rood kleuren.... .  Kom terug op aanvoerweg naar startlokatie en gaan nu zuidwaarts , de erg laagstaande zon  met lichte nevel, hindert wat.  En gaat de zonnebril op.  Asfalt een poos gaand langs landwegjes met jonge bijgesnoeide beuken boompjes langszij.   Ga weer bosgroep in.   Rand bos , akkers.  Kom aan wat vroege rustplaats bij bedrijf achterom.   Wat gesprekjes met lang niet gezien lopers, maar plots na alle gezelligheid en nog de nodige extra k.m. rs voor de boeg wetend , moet ik me weer excuseren en er vandoor.  Het gaat nu zig-zag langs platgetrapte  erg smalle graspaden langs weideafzettingen  en akkers en sloten anderzijds.   Gaan natuurgebied Mosbulten binnen,  moerassig vooral langs ook clubje vogelaars met fotocamera,s  en veldkijkers.  Rond een meer en er weer het gebied uit via klaphek.  Na veldweg tóch weer bos in en mis afslag en pijl, wat teruglopen en dan volgt door eerst berkenbos een licht heuvelig smal pad erdoor met later jonge bos aanplant eiken en dennen.  Zie de nodige paddestoelen en boleten, en zelfs een heksenkring genaamd, zijn paddestoelen in een kring staand.  Een beetje landerig , een zandweg en langs sloot en verder een bosven, komt Mariahout in beeld een dorp van paar honderd woningen.  Valt op dat er nog veel bladeren aan de bomen hangen, dichte bomenkruinen nog.  Na rust in plaatselijk buurthuis begint voor mij de extra lus.  Ben moederziel alleen stilte en rust om me heen soms in de verte een koppeltje dat uit zicht raakt.

Dorp uit langs voorbereiding voor nieuwe wijk, aan gronden en wegen te zien.   Een trits  recente villa's langsheen oude tuindersweg,  asfalt op naar bosrand op aan.   Wegje af weer graspadenwerk langs sloten.   Ad parkoersbouwer lijkt iets met sloten , beken en rivieren te hebben en vennen..  Stuw in sloot oversteken en andere zijde ervan verder gaan.  Toch nog het bos in , zij het meest bosrand of wijder landschappen in vizier , maar toch,... bos.   Een hol naar ondergronds valt op door een tapijt van geel zand geleidend naar, mogelijk een vossenhol of dassen burght{?} .   Opnieuw pad langs sloot en een houten brug over , tweezijdig fietspad en dan weer bebouwing Mariahout in naar buurthuis.   Een lus korter dan verwacht n.l. +/- 10 k.m. , maar blijkt tezaam 16 bij tweede rust...  Tref hier sinds erg lang Martien uit Roosendaal en loop even na rust Patrick en Linda Vanderstukken wat tegemoet.  Ze waren dichtbij zo werd me verteld. De Nederbelgen genaamd vanwege hun vele tochten ook in het Nederlandse.   Wordt extra verpozen in het buurthuis met nog een clubje uit België ergens rondom Turnhout afkomstig.  Gevieren gaan we er weer op pad.   Eerst wat bebouwing  in schitterend zonnig herfstweer.  Hoog in de lucht wat nevelen.  Meest landerig en plukjes bos gaat het nu.  Toch weer bos in  slagbomen en klaphekken gaande.  Een ex aardbeiveld en nog een grootse plantage van wat{?}.  Een veld heide en naar laagliggend ven.   Toeristische routepalen diverse kleuren van evenzovele afstanden , aldoor bos allerlei komen we aan parkeerplaats van staatsbosbeheer, natuurpunt voor de vlamingen.  De rustpost is al in de opruimfase, afbouw,  al zitten er nog wat wandelaars. Klappen nog zelf een bankje open om te gaan zitten.  Nog 10 k.m. gaans  vanaf hier lezen we dus hup tijdig in de hoeven.  Het gaat weer almaar door bos smal en smaller. Een club jonge fietsers wordt wederzijds  tegenliggers, begroet met handje klap a-la high five per persoon, zij stopten voor onze doorgaang, bedankt.  Leuk toch zo'n actie en ontmoeting, vriendschap en begrip, respect wederzijds.  Zie aan einde boslaan veldmist komen opzetten.  Het wordt snel mistiger.... Moeten bij splitsing met 15 en 20 rechtsaf i.p.v.   Missen achtereen pijlen, denken eerst aan vandalenstreken, maar almaar verdergaand op papier aangegeven , { want Olat geeft op papier elk paadje of traject met tientallen en andere meters exact altijd aan} , wordt het nu puur op papier lopen... Het is duidelijk nu , de pijlophaler {s} , zijn te vroeg zonder na te gaan of er nog lopers kwamen,  begonnen.  Het wordt snel zeer , zeer mistig.  We zien erg weinig meer en ook onze oriëntatie laat ons meer en meer in de steek bij gebrek aan zicht.   Het wordt ook koud.  Vliegtuigen landend boven ons voor Eindhoven vertellen dat alleen zware grondmist ons parten speelt.   Volgen heel secuur onze papieren beschrijving nu.  Vaak met toch vragen en stilstaan en op de gok een pad of weg inslaand.   Het schemert al flink ook.  Gaan van landig weer het Vressels bos in .  Vooral donkerder delen is het oppassen waar de voeten te zetten , als kuilen en boomwortels.  Een groot ven is onttrokken door de mist op het water,  Twijfel soms bij als splitsingen is vaak  toch lastig.   Het blijft gokken en overleggen.  Moeten volgen met regelnummering en omschrijvingen conform pijlnummers per afstand.   Kan mijn boosheid niet bedwingen ten opzichte van pijlophalers.  Ik vloek zelfs, zelden anders toch.  Volgt asfaltwegje en een kapel als omschreven en natuurinfobord, kloppen.  Weer gok welk pad in te gaan , volgen langs moerasgebieden en velden en bosranden.   Een kreet van Linda dan.   De pijlophaler heeft er een vergeten.  We vervolgen in de hoop op nu wel pijlenwerk nog.  IJdel, zo blijkt  gauw weer.  Komen dan een stel zomaar wandelaars tegen , die vertellen dat even verderop ze pijlophalers, een trio ,  zagen.  We zetten op papier de  achtervolging in.  We dreigen door de snelle inval van de donkerte en dichte mist,  de oriëntatie kwijt te raken.   Want het zicht mindert met de minuut.  We komen dan aan de clubrustpost die ook al opruimt.  Martien pleegt een telefoontje , met noodnummer van de parkoersdienst en legt het verhaal uit en waar we zijn, waarom , en wat er mis is.   Gaan vlug door  opnieuw door donker wordend bos.    Het is opletten waar de voeten gezet worden.   Op papier lukt het nog ook , mede qua overleg binnen ons groepje.   Papier tegen de neuzen.  Komen op samenkomst van 15 en 20 k.m. route , en zien links van ons twee betaste fietsers naderen, ik zei tegen Linda, Patrick en Martien , dit moeten  de pijlophalers of routecontroleurs zijn.  Gelukkig , dat waren ze ook.   Doen ons verhaal en zeggen ze meteen dat o.a. groepje Antwerpenaren nog achter ons dwalen ergens.  Ze gaan er op af,  ze tegemoet. Laten de korte afstandspijlen nog hangen en nu hebben we dan van hier af wél markering, en die kunnen we dankbaar volgen, ze zijn fel geel en dus goed in de donkerte te zien.   De volgnummering klopt ook nu, gelukkig.  Het is aardedonker geworden en een ven is onzichtbaar door de dichte mist, de Hazeputten heette deze.  Jammer maar het bosgenot  gaat aan ons voorbij nu door het duister.  Letten goed op onze stappen , boomwortels en kuilen in het pad.   Mijn humeur is flink gedaald , door deze zoektocht en omstandigheden , we blijven dicht bij elkaar elk paadje zoeken.  Het lijkt horror, want misstappen kan ongelukken of ander leed brengen.  Bij elk paadje worden de gele pijlborden gezocht met nummering overeenkomstig papier.   Klaphekken en bruggen worden genomen.  Het "bost" aldoor.  Eindelijk geraken we het bos uit definitief.  Open veld asfalt en dichte mist.  Herken wegje.  . Zien plots lantaarnlichten wederzijds wegje.  Ik vertel dan ; dit is het , daar moet het zijn.  Draaien op een driesprong nog een vijftigtal meters te gaan naar finishzaal , maar moeten ijlings de berm in want er nadert een auto  in ras tempo ondanks de dichte mist en op zulk smal wegje....Onze aanwezigheid verrast hem kennelijk ook, nee hij was niet alleen op de wereld,  maar om met zulk slecht zicht....?   Had meest nog onderweg met Noud te doen, die wachtte almaar en we waren telefonisch niet bereikbaar ook nog.   Wist niet wat er gaande was of kon zijn.  Maar Rudy en "De Wilskes", uit Antwerpen prov. , zoals Pat ze kende , waren er nog niet.... Ben heel benieuwd hoe die terecht zijn gekomen toch.  We stappen fluks wat gangenwerk door de zowat lege zaal in. Opluchting en verbazing, en de voorzitter en nog wat leden waren er nog.  Deden ons verhaal aan ze, met de klacht en ongemakverhalen van het te vroeg pijlen verwijderen , zonder acht te slaan op achterblijvers nog.  Neem ter compensatie van Noud's lange geduldige wachttijd , afscheid van Martien , Linda en Patrick, en nemen Peter van de Ven nog mee uit het donkere vet-mistige  platteland, om hem bij zijn bus te brengen.   Merkwaardig; eenmaal Son voorbij , is het weer gewoon ver zicht!  Geen mist en zeker niet in Eindhoven..... Al waren de weerswaarschuwingen voor de rest van het land alarmerend voor het verkeer.,. We hadden geboft hier in deze hoek des lands.  Zonnig!   En de rest was zeer zware mist de hele dag... .  Over de tocht zelf; de slogan;  Echt Olat, dat zeker wel.   Al hadden we het wel moeilijk door de snel invallende dichte mist, de oriëntatie daarna,  de duisternis nog daarbij komende, in combinatie mét.   Met het smetje op het blazoen van de te vroege pijlophalers.  De route zal je ons niet over horen, als immer erg mooi.   Dolen door donker mistig bos, is wat minder toch.   Avontuurlijk dat wel.  Even bezien wat de volgende tocht van mij wordt.   Noud heeft vandaag de wandeldag weer vastgelegd voor de internetsite van Olat, als trouw,  onder  het wandelalbum der club.  www. olat.nl.  Kijken dus voor de indruk van deze dag.  Intussen , blijven wandelen, wie weet treffen we ons ook nog wel eens te velde.  Tot volgend keer;  Houdoe!

Peter Heesakkers

20-11-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Brrr, het valt tegen als ik de deur uitkom.  Niet alleen grijs en kou , maar ook mistig.  Aan het station staan in alle vroegte een groep zwarte pieten , knechten van de sint.  Sinterklaas is weer in het land.  Ik passeer het enthousiaste groepje met de opmerking. Jullie zijn nog heel niet moe. Jullie hebben vast de nachtdienst erop zitten, en zijn er al stoute kindertjes? Lol natuurlijk.   Geen wandelaars op het perron.  Ik kan de sneltrein nemen.  Eenmaal buiten de stad verdwijnt het landschap achter een dicht mistgordijn.  Pas op Tilburg centraal bij de overstap ontwaar ik een wandelaar.  Het zal vandaag  grauw, donker en mistig tot zeer dichte mist blijven.  Erg traag boemelt de stoptrein naar station Universiteit.  Via ingewikkeld bedachte omlopen  terwijl de zaal van vertrek aanleunt aan dit station , ga ik over een verhoging en hoor plots een kreet van herkenning.  Het blijkt oud-stadsgenoot nu Zeelander, Peter Berkvens te zijn die van tegenovergestelde richting, ook juist is uitgestapt.   Alweer lang geleden, zo gaat dat vaak binnen het wandellegioen, besluiten we tezamen op weg te gaan.    Trappen af van hooggelegen startlokatie, tunnel spoor onderdoor, trappen weer op heeft de eerste beenspieren aanspanningen alweer opgebracht, soort rekoefeningen dus.  Gaan langs flatgebouwen van bouw rond de zestiger jaren vorige eeuw, die er erg slecht onderhouden , onderkomen uit zien, langs plantsoenen en hoog struikgewas, eveneens slecht bijgesnoeid.   Achter de campus van de universiteit door, bosachtig wandelpark in.  Niet onaardig begin voor een grote stad, zeker niet.   Volgen wat padenwerk met toeristische markeringen van wandelroutes.  Betreuren dat de zon zich schuilhoudt want de herfstkleuren zouden mooier uitkomen.  De bossen en lanen , brede paden ook zijn er in alle kleuren en variaties.  Een kat komt op het idee een poos met ons mee te wandelen, maar ziet er later van af.   Geen wandelschoenen aan....   Een mooie brede planken boshut voorbij , weer wat toeristenpalenroutes, komen we aan de oude rijksweg naar Breda over.  Twee maal verkeerslichten langs middels fietspad belanden we op een brede bosweg weer de rust in.   Gaan even nog door een meer recente kleine villawijk om via een wijkpark weer in bos te gaan.  Enerzijds een ruigtegebied meer broekachtig, waar galloway runderen zich tegoed doen aan het groen.  Pad slingert door als over wildroosters tot aan rood asfaltpad voormalig spoortracé  enkelspoors tussen Tilburg- Alphen -Baarle Nassau -- Hertog - Turnhout.  Onze Belgische vrienden noemen dit een ravel.    Nu meest weilanden beider kanten.  Gaan onder viaduct snelweg Breda-Tilburg door.  Er staan waar mogelijk krijtpijlen op de verhardingen getekend.  Ben ik vooral bij vochtig weer huiverig voor.   Heb liever hangpijlen of bordjes, maar de vereniging van natuurmonumenten heeft bezwaren tegen  te veel pijlen in als bossen.   Merkwaardig toch voor een dag , terwijl er de natuur tegenwoordig vergeven is met wandel en fietsroutepalen en bebordingen.....Voor jaren bevestigd. Volgt nu een betonnen route vanwege in industrieterrein. Wat saai.. Transportfirma's lijken de overhand te hebben en opslagloodsen.  Moeten uitwijken voor een hele motorclub.  Intussen zijn twee afstanden gesplitst, met ons , gaan autoweg in herasfalterings werkzaamheden over, naar landerig, om via zandweg bomenrijen oude spoorbaan genoemd  de Rielsedijk even volgen , komen de 40 rs weer erbij even, gaan via fietspad wegje af het bos van natuurgebied Regte heide in.   Ja spelling naam is zo.   De mist tilt even haar dik vitragegordijn op om ons de bossen en de weidse heidevlakte te laten bewonderen.  Hoge gelige en bruine grassen met her en der oude dennen en bomengroepen, boomwortelpaden slingeren ons tussen bosperceeltjes en heidevlakten.  Rust en schoonheid omringen ons langdurig, in al haar herfstpracht.  Opnieuw volgen toeristen routepalen en tekens een mengeling van welke afstand of routenaam, dan ook ,op.  Ruiterpaden door en kruisende.  Ik vermoed in dorp Riel uit te zullen komen , maar met een grote zwaai over de heide gaat het eerder op Goirle en de rijksgrens bij Poppel op aan.   We laten een schitterend  uitgestrekt bos en heide gebied achter ons. Steken weg Turnhout-Tilburg over en mogen de rust in een kantine klein maar knus van een manege , nemen.  Zicht op de stallen, en de rijpiste, hebben we onze afleiding.  Op zeker moment komt Peter v.d.V. -Veldhoven ook binnengestapt, en zet zich bij ons aan tafel. Ziedaar , drie Peters aan een tafel!... Wordt 1-2-3.  We zitten er wat lang te keuvelen , maar gezelligheid kent geen tijd, toch.  Peter Veldhoven,  verkiest nog te blijven , wij gaan weer in de hoeven.   Na de stallengeur bij uitgang kantine ingesnoven te hebben van hooi en paardenklavei, [moppen ] -- , gaan we weer op weg. Klinkerwegje brengt ons terug weg over en moeten een wal talud van verkeerslawaai beklimmen. Horen in Goirle trommels en muziek van een fanfare, mogelijk doet  sinterklaas en gevolg het dorp met intocht aan.  Die man heeft het druk , en is nu dezer dagen overal, dat heb je zo met heiligen.... Een kranige altijd jonge oude man, eeeh , sorry; bisschop.  Gaan verderop pad op de kam van talud weer af, wat landerig even in en door, en mogen weer bos in. Eerst een oud kasseienwegje.  Een eikenbomen en ander boompjes en struikgewas groenstroken met opvallend veel brem en nota bene ; bloeiende bremstruiken door!...  We zagen onderweg al vanalles bloemwerk nog in bloei of pracht staan, merkwaardig toch die natuur.  Peter B. en ik zijn nogal eens verrast met de aanblik.   Door een zandvlakte van droog rul tot vochtig een heideveldje door.  Weer wandelroutes langs en door en hoefijzer geduide palen.   Moeten diepgaand droge sloot  of greppel door,  en mis nog juist een hondenaflaat-exemplaar op de stoep volgend.  Gaan langs muren afdalen in tunnel met nette  kunstige talenten van muurschilderingen, en komen tunnel uit omhoog weer tegenlopers.   Blijken de eerste 40 rs. te zijn, die in rap tempo ons hun hakken en achterzijde , ruggen dus, laten zien.   We moeten weer een talud dijk op en volgen een hele poos.  Gaan er af , en kruising Turnhoutsebaan over via groen licht, en volgen een fietspad richting de kruikenstad. Tilburgers noemt men Kruikezeikers in vergelijking met b.v. Mechelaars Maneblussers.  Die naam dankt men als oude textielstad, en de urine moest altijd opgevangen worden door de arbeiders , om stoffen te bleken....{.}   Veel steden en dorpen hier te lande hebben een bijnaam.  Gaan viaduct onderdoor waar als menigmaal de liefde voor iemand betuigt wordt in geschrift en tekens, en ander minder prettige leuzen vaak en grafiti.  Politiek gericht meestal, en ook denigrerend bedoeld.  Gaan vierbaansweg over met weidse bocht tegen verkeer in over pechstrook naar benée. n.b. ; een stuk bosperceel was mooier als afdaalstuk , maar die route bleek volgens tekens herzien door de routemannen.  Merkwaardig toch...   Gaan onder viaduct weer door en draaien een graspad onderlangs wegtalud mooi beschut nog , langsheen een regenwater sloot van bedrijven verderop, weer weg van de ring over een park in.  We zien weer vanalles bloemwerk bloeien en planten en we zijn het eens een begin van bloei berenklauw{!}   Het neigt toch echt naar wintertijd... Wat is er toch aan de hand met de natuur?.. En toch ook late herfsttaferelen ook in dit park, wadend door gebladerte.  paddenstoelen aller soort en maat zagen we onderweg ook. We geraken in de bebouwing der stad, en verbazen ons als ook in de tuinen en gazons , dat er witte bloempjes , eigenlijk nog diverse planten en bloemen koppig doorbloeien.  Het gras groeit ook nog lustig door. Hortensia's en dahlia's chrysanten  een laurierenheg in bloei staan, Peter B. en ik kunnen onze verwonderingen niet op.  We gaan door een wijk nu met universiteitsnamen als professoren, conservatorium en Academie door, een verscholen zigeunerkamp en nog wat huizen en universiteitsverwante bouwsels en appartementen voor studenten, dan wat hoge bouwsels, kruising verkeerslichten overstekende, gaat het recht op de stationstunnel af met een duik en klim op naar het zalencentrum waar de finish lonkt.  We sluiten af met een kop koffie.  Heb nog even her en der mijn bijpraat met deze en gene.  Frans Stl.  heeft ook gemeld zij het niet om te wandelen maar toch nieuwsgierig wie er allemaal present tekenen vandaag met Haagse Henk eveneens medetoeschouwer.  Al met al een zeer mooie route vandaag, wisselend, knap uitgestippeld voor zo'n stad.  Zeker voor de nieuw komende.  Echter; het verrassingselement voor mij is er na jarenlange deelname wel van af.   Vernieuwing van routes is wel op haar tijd en plaats, vastgeroest als men is met traditionele routes.   Tilburg e.o. biedt veel meer mogelijkheden.  In mistig grauw donker weer gaan Peter B. en ik onze weg over de rails. Peter op Walcheren aan ik dichterbij.  Voor volgende week kijk ik smachtend uit naar de winterserietocht van OLAT vanuit Nijnsel, behorende tot St.Oedenrode, een tien tot 13 tal k.m. noordelijk van Eindhoven.  Gezien omgeving en de aantrekkelijke parkoersen altijd, en organisatie zeker doen.  Wie weet; zien we elkaar daar ook.  Door blijven wandelen elke week , dan zal dat vast en zeker gebeuren. Dus groet ik u met; Houdoe!

Peter Heesakkers

13-11-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De eerste van een wintermaandelijkse tochtenserie van o.a. deze club.  Steeds meer clubs ervaren dat in de winter wandelen absoluut "in" is.  Elke maand kiest de club een ander onderkomen als start-finishplaats. "Hermode"; Is snelle bode, uit de griekse oudheid.   Vandaag dus Lierop een van de dorpen behorende tot Someren.  merkwaardig toch, op mijn weg naar de bus , zie ik paardebloemen en kleine witte en rôse bloempjes opkomen uit de gazons, en het is  toch al een paar dagen November, diep herfst richting winter....  Nieuw voor mij is ook dat ik vandaag voor de eerste keer mijn aangevraagde O.V.-chippas zal gaan gebruiken.   In Lierop , is het al levendig druk zo vroeg nog in de ochtend,  in en ver omheen het café, van inschrijvers en parkeerplaats zoekers.    De zon doet haar best en mistflarden drijven laag in de lucht voor de zon langs.  Toch zal de zon later op de morgen haar strijd tegen de mist moeten opgeven en moeten we het de rest van de dag met en grauwe hemel doen.  Het zal zelfs kouder en winderiger worden , en daar had ik me misrekend, met m'n wandeluitrusting.   Start gaat door de Laan ten Boomen, een toepasselijke naam van de groene oude dikkerts die de weg omboorden.  Zijnde de oude weg naar Asten.  Passeren een trits oude en ook gerestaureerde  meest schilderachtige monumentale boerenhoven, hun woonstee nu meest door gegoeden bewoond.  Gaan over beek de Kleine Aa, broer van de grote zelfde naam in de streek.  Marian en Bram zijn tijdelijk mijn metgezellen.  Draaien na asfalt een brede zandweg in , waar de kniegewrichten getest worden.  Het blijft voorlopig landelijk, en de herfstgekleurde beukenhagen rondom eigendommen tekenen hun pracht voortdurend overal.  Bloemen pracht in tuinen als de cosmea rose, trekken onze bewonderende aandacht evenals paddestoelen als de parasolzwam.  Het hinkelt almaar tussen herhaalde groei van lentebloemen door het warmere weer voorbije weken en dagen , en de nakende wintertijd.  De akkers liggen er al voorbewerkt bij.  Zie zogenoemde judaspenningen groeien, net hosties, in grote getale.  We raken de bebouwing van Someren nieuw, net niet, en gaan de Lieropse dijk met fietspad op.  De rustpost blijkt voorzien in een bedrijf haar schuren voor boerderij-voorzieningen , maar hier in het engels vernoemd.  Farm equipment , i.p.v. in het nederlands.  Aan de laan naar de aanloop naar het bedrijf staan koeien , varkens , kippen en ander boerderijvee , in ware grootte in plastic afgebeeld, zou je ze vastleggen op foto, zag je niet beter als echte.  De voorzieningen consumpties zijn prima, maar het aantal stoelen kan de drukte niet aan.  Velen staan , of hangen en zie zelfs dames niet zo piepjong meer op de grond tegen de muur zitten.  Ik herken aan de landelijke straat de hoeve van waaruit we paar weken terug met Olat domicilie hadden. . Na rust, de poort bedrijf weer uit een immens ongeoogst nog maisveld dat er verdord bij staat.  Even landerig gaand, over een sloot en langs camping eindelijk de beschutting van bos , want de snerpende noordenwind doet zich al gevoelen.  Ruilen landelijk vóór de rust, in voor bos en heide meest.  Volgt markering van de Bontven-route , een toeristisch v.v.v. wandelpad waar de streek mee bezaaid ligt.  Een fietspad en zandpaden waar we waden door de knisperende herfstbladeren.  Volgt bosrand met bewerkte wijdse akkers, en groots weideland  met weidevee als paarden , koeien, schapen, in grote getale, lijkt wel lente nog.  Een routesplitsing stuurt me door meest jong bos even met berk vooral wat fel contrastreert, jonge beuk , eik en andere jonge stekken,  met nog groene en altijd groene bomen en andere kleurige herfst achtigen.  Zonder meer prachtig.  Om me heen neerdwarrelend ritselend blad.  Herfst ten top. Kruis een asfaltwegje en weer het groen in , richting Strabrechtse en Lieropse heide en bos als de borden aangeven.  Volgt een fiets fijngrindpad, dat voert een poos meest langsheen een wijds hei en vennenlandschap rand  met bos, en dan even toch door bos en over enkele wildroosters.  Draaien dan toch bos weer in , met graswegjes een en tweesporig, op de grond overgroeid door mossen boomstammen in rotting en paddestoelen , boomzwammen.   Kom door veld met veel rood en bruinbonte koeien, gebiedsbegrazers.   Ontwijk voortdurend de koeienvlaaien her en der op de paden.  Zie o.a. markeringen als van het Pelgrimspad van A'dam naar Visé,  een onderdeel, ván.  Volgen talloze een en tweemanspaadjes gras en mos en dan weer vochtig zand en verhard zand gaande.  Velden tussendoor bos met hoog gele grassen met alom jonge vliegdennen in groen. , en nieuwe jonge en oudere bos aanplantingen Statige sparren en oude den. , langs nog wat verscholen vennen en bijna uitgedroogde. .  Staat een rotsblok mooi te wezen , langs het pad maar zie geen plaquette of enige omschrijving waarvan, waarover, waarvoor.  Zomaar misschien,  maar tóch...  Geraak in opener zich van bosgebied, waar je honderden meters doorheen of om je heen kijken kunt.  Mogelijk eertijds uitgedund voor nieuw spontaan bodemgroen.  Ik blijf maar paden door rustig bos in allerlei samenstelling volgen, stil en nu en dan om me heen vogels en ja ook soms nog wandelaars.  Qua vogels wordt het stiller in de natuur, zij zoeken hun voeding en heil  en schuil, in bebouwing steeds meer.  Andere vast , gaan op lange wintervakantie in warmer oorden zuidelijker.  De routeman slooft zich uit om ons aldoor in  uitgestrekte bossen te laten rondslingeren.  Hier zal het bij sneeuw b.v. superbe zijn.  Een veldheidepad met hoog geel gras doorheen.   Ben nu in de Moorselse bossen aanbeland.  Na weer zandwegjes en padenwerk, slagbomen, en onderbrekend akkerveldwerk.  Plots zie ik op afstand jonge tieners die kennelijk wandelaars opwachten en bekijken. Er is inderdaad grote schuren in het nu opener landschap gekomen, en bijhorende bewoning. Bij nadering zingen ze ; "lang zullen ze lopen " , in de wijs van lang zullen ze leven.  Verjaardagslied. Krijg nog een speciale aanmoediging nageroepen bij passage, en ik dank ze voor hun act.   Nog drie kilometer zo roepen ze.   Bosperceel volgt met menshoge bruin gele varens.  Kom nu door gehucht Moorsel, zo te zien een prettige woongemeenschap. Volgt de Moorselseweg, langsheen hondentrainigsveld in ruste nu.  En een nagebouwde tempel , stukkie in het bos verscholen.  Nu volgen bolle akkers, bos uitkomende.  Veldwegjes zand overgaand in asfalt zie ik op afstand wegverkeer Eindhoven-Venlo razen. ook geraas van een motorcrosstreffen in de buurt van Lierop en de omroeper is onderweg al vaak k.m. rs ver hoorbaar geweest , maar nu erg nabij , t.w. overkant snelweg.   Zie nog bij een sloperij een gele flink grote  geelgekleurde helikopter staan , op het oog intact nog.  Gaan nog een bocht door landerigheid, om aan een kruising voorgoed Lierop in te gaan en wat bewoning en tuinen te bewonderen en park. Een extra toegiftlus zo lijkt om de k.m.'rs vol te krijgen.  Een mooie herfsttocht vandaag , geheel in sfeer.  Veel tijd voor een afsluitingsdrankje krijg ik niet, tenzij ik besluit een anderhalf uur te wachten... Gauw een bakje koffie dan en dan stap ik naar de dorpskern tot tegenover de majestueuze  monumentale koepelkerk. Busje komt zo. zo geeft het info-tin aan.  Heb een fijne wandeldag gehad.  Volgende week mogelijk Tilburg op de rol.  Misschien treffen we elkaar dan ook. Blijven wandelen dus.  Houdoe!

Peter Heesakkers

06-11-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Met redelijk gemak weet ik me te ontworstelen uit  Orpheus armen. { Griekse mythologie; De god van de slaap} .  De verzette klok naar wintertijd gaat me probleemloos af.  Het grootste deel van deze tocht zal gaan door het gebied van het "brabants landschap".   Helmondse Nicole blijkt de enige te zijn die overstapt in de trein naar Boxtel.  De kantine van het lyceum blijkt in de verbouwing te zijn.  Het zit ons niet in de weg.    Even nog twijfel ik welke afstand, maar kies bij het lezen van twee omschrijvingen voor de langste vandaag.    Het gaat eerst met de route dwars door het oude centrum van  de stad, over zelfs een oude kinderkopjesstraat.   Het duurt vervolgens even vooraleer we noordwaarts Boxtel uit gaan.   Het carillon van de oude stadskerk begeleid ons met een mooie deun de stad door in de ochtendstilte van de straten.   Langs statige honderden jaren oude villa's met oude knoeperts van bomen. Mooie grote tuinen. De Essche stroom over even wat parkgebied stuurt ons door wat nieuwbouwwijken, en een pad door een park markeert het einde van bebouwde kom regelrecht het landgoed -bos Sparrenrijk in.  Een veelkleurig herfstpalet ontvouwd zich in dit sparbos waar ook allerlei loofbomenwerk contrastreert, met het altijd groene.   Indrukwekkend mooi.   Rondom ons dwarrelt blad neer, en bedekt de bospaden.  Het is opletten op knoesten van resten boomstammen die door het blad bedekt worden.   Even nog wat open veld met weide en akkerland en maïsgeoogste velden en andere klaarliggende akkers op het volgend voorjaar.  Hierna volgt natuurgebied "Eikenhorst"  na een landweg over te zijn gegaan.    Het kleurenfeest zet nog even door.   Natuur beneveld, nee door de lichte mist in de velden en tussen boomkruinen.  Bos weer uit de wijde ruimte in over een brede grasdijk langs de Essche stroom.  Door wijde blik velden en weiden.  Overkant rivier een ravage in bosperceel waar de sporen van de tornado zichtbaar zijn van einde Juni dit jaar die door deze omgeving haar verwoestende werk deed.  De bosbouwers doen er hun opruimwerk , zo te zien.  Honderden trekganzen verzamelen in een nattige laagte.   Het pad op de rivierdijk , wat lang, maar zeker boeiend, duikt onder de A2 snelweg naar A'dam door, en eindigt.  Zijn nu aan de rand van landgoed Zegenwerp , wat paden een bomenlanen, langs verspreide bewoning.  Volgen wat zandwegjes, met groensingels omkleed, en dan rimboe-achtig gebied in.  Dagjesvolk laat hun grote honden hier loslopen en dan gebeurt dat grote exemplaren kennis willen maken middels geblaf en gesnuffel, en spelend , gelukkig, achter elkaar aanrennen.  Zie ik plots een rij nieuwe villa's opdoemen, en blijk  ik rand St.Michielsgestel te zijn , waar de rust in een scoutinggebouw voorzien is.  Wat klein voor grote aanloop, maar in de achtertuin zijn zitbanken en tafels gezet.  Na rust begin ik aan de extra lus.  Zwik in bocht, wegrand onder gevallen blad, valt goed uit.  Ga villawijk uit middels zandweg , bomenlaan het landelijke in.   Gaat over in verderop asfalt smal, en opnieuw een grasdijk op driesporig, met bikers en joggers , weer de E. stroom blijkt.   Watervogels aller soort doen hun opwachting, ga langs moerassen en  beemden met weideland en groenstroken, om weer doorgaande weg over , gehucht Halder in te gaan.   Een beukenweg met klinker-visgraat stenenweg.   Kasteel Halder op afstand, groot en recentelijk gerestaureerd, byzonder mooi in wat open land gelegen.   Veel roeiboten aan een steiger, gaat het over brede grindweg met oude statige platanen, weer langs beemden , moerassen en weideland een brug over aldoor langs en over waterland en stomen en vijvers, gehucht Haanwijk in , met kasteel en theehuis.  Even opener gebied torent er  de wolkenkrabber van het provinciehuis boven een bosgebied uit.   Een slingerweg door wisselend natuurgebied, volgt verder op een smal rood grind wandel-fietspad langs een coniferenhaag.  Meest weidevee te zien.   Wordt weer een dijkje, met boordgroen als lage beplanting, boompjes en struikwerk.  Gaan een dorpsweg in  gebied De Ruwenberg, door.  De brabantse vlag wappert fier bij een veldwoning.   Is roodwit geblokt als van een schaakbord}.  Ga om de tuinen en gebouwen terrein van conferentie-oord  Ruwenberg heen langs oude vrijstaande huizen, een ontcijfer ik o.a. uit 1822.  Herfstgeuren van rottend blad.   Enkele pony's in een wei krijgen bezoek van het baasje, met water, eten en hooi.  Gaan rand dorp weer uit over een bailey-achtige brug, waar de Dommel al erg breed stroomt.   Dertig meter zowat.  Volgen een hele poos over eenmanspad deze.    Een donker laantje stuurt me opnieuw door landgoed Zegenwerp.   Bij een sportpark valt me een handwijzer opschrift Korfbalclub GEK op, Huh? Wat?...  Dichterbij komend blijken vandalen de O verwijdert te hebben "Geko" dus eigenlijk.  Volgt een brede verharde bomen omzoomde weg , enerzijds broek , moerasgebied anderzijds bosstroken.  Een sloot of beek linkerzijde kabbelt het water hoorbaar over ingelegde rotspartijen. Oude bomenlanen door sterk wisselend bos en ruwe natuurgebieden.   Huizen met rieten daken beheersen het gebied opvallend.  Dan weer bewerkte winterklare velden, en dwars over golfbaan, waar we veilig van de witte kogels kunnen passeren.   Is daar weer na lus het scoutinggebouw.  In en uit gaat het met bekend wandelvolk, ook vanaf de achterplaats de banken en tafels, het is buitenzitten-weer.  Mooi weer vandaag en toch miezert het even.   Om te wandelen is het vandaag vurrukkelluk ideaal weer, zeventien graden vernam ik.   Maak een praatje met de parkoersdienstmannen der club en andere medewerkers, en wandelaars divers.  Komt er een reuze gestalte binnen, Marinus, bleek niet ver achter me te lopen.   Zitten wat lang want gezellig.  Rien en ik zullen de laatste lus gaan aflopen.  Gaan weer Zegenwerp in door vooral bos en moerassig gebied.  Weer dwars door golfveld-gebied.   Geen vliegende ballen dus geen helmen nodig.  Je zal er maar een....  Kringelen tussen machtige struiken rododendron in bos.   Een statige oude beukenlaan, een dichtbegroeid ven, rietkragen doorheen, en brede laan, door hek, pad langs de Dommel, grasdijk op.   Stuw rivier oversteken  en brug met draaihek, afdalend de ruigte en bos in.  Klimop aan de boomstammen hulstbomen en ander boomwerk.  Horen een fazanthaan roepen.   Komen in gebied ruim zicht, en horen de klokken van kerk Gemonde.   Gaan wegjes door/langs immense boomkwekerijen, de streek om bekend.   Bomen in alle soorten en maten.  Landelijk de Hogert en Schoonberg doorheen met weidevee, vooral zwarte koeien.  Weer slingerpad meest eenmans langs de Dommel met in zijn bredere stroom en  uiterwaarden veel watervogels.  Natuurvorsers met kolossale veldkijkers.  Verhoogd liggende akkervelden,  bollopend.  Komen alle afstanden samen en dan weten we de finish lonkt.   Gaan fietspad op en viaduct A 2 autoweg over, en duiken dan beneé, de Boxtelse bebouwing in.  Huisje tuintje, hofje, allerlei bewoning doorheen of langs, zoeken parkoersmensen ons de voordeligste kortste route.  Wat appartements-straten door, is daar ineens het lyceum weer.  Frans Stl. zit ter begroeting van de binnenkomenden achter een kelk met bruin spul en schuimig, aan de kantinetafel. Frans had er een tochtje van 24+ k.m. in z'n uppie vanaf Eindhoven gelopen.  Rien , Jan uit Mierlo, langzaam weer in het ritme na gezondheidstegenslag aan het komen, zie je wel wandelen is een medicijn... De binnenkomers intussen laten zich ook even zien en bijpraten, zijn we bijna de afsluiters der zaal. Ongemerkt , het werd stiller , maar ja gezelligheid kent geen tijd.  Neem dan toch maar na Marinus weg ook afscheid , en besluit op het allerlaatst even het centrum de stad te doorkruisen om de veranderingen m.n. te bezien.  Tref ik toch nog Frans en Jan aan het station na hun gil vanuit een zijweg.   Samen in de trein op weg naar huis.  Over de tocht vandaag.   De trouwe bezoeker weet het al jaren; een fantastische herfsttocht, en opnieuw padwerk waar we nog geen kennis of weet van hadden.  Een z.g. parkoerscommissie zoekt ze voor ons uit, en daar zijn ze dan ook opnieuw in geslaagd.  Het wordt een mager programma met de komende wintermaanden.  Toch hebben die ook hun aparte sfeer.  Lierop of Waalwijk staan op de rol komend weekend, tenzij.... Misschien tref ik u daar ook eens.  Houdoe!        Peter Heesakkers

30-10-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Wanneer ik uit de deur stap de vroege ochtendkou in,  zie ik in het witte prille ochtendlicht  donkere silhouetten  van gebouwen en bomen  van de binnenstad, als een zwart-wit tekening tegen de witte lucht afsteken.   Het heeft gevroren. Er blijkt zelfs gestrooid te zijn.   De trein vertrekt met een laag minimum aan passagiers.   Deze zal binnen drie k.m. even zovele keren tot stilstand komen vanwege seinstoringen zo roept de conductrice om.    De dwarsliggers onder de rails zien er wit uit.  Het landschap onderweg witberijpt, en dat zal ook deels tijdens de eerste wandelkilometers zo zijn.  De heldere lucht laat wit naar rose kleuren, erg mooi om te beleven.  In Weert staat in tegenstelling tot vorig jaar geen afhaalpendel aan het station , wat inhoudt dat ik dik drie k.m. te gaan heb naar de startgelegenheid aan de sluis en brug over de Zuid-Willemsvaart, de lange Kazernelaan door die omzoomd is met oude en wat jonger beukebomen die rijkelijk rondstooien met hun boomvruchten, beukennootjes dus.  Kazerne langs en de villa van de legendarische Johnny Hoes, zopas op hoge leeftijd overleden, bekend o.a. van Och was ik maar.   In het partycentrum aan de industriehaven en kade tref ik Joop en Coby uit Valkenswaard.   De rest is Limburgs wat de klok slaat wat ik om me hoor.  Ik besluit met Joop en Coby de tocht aan te vangen.   Even is de beginroute wat onduidelijk tot ik me herinner , dat ik hier verleden jaar de weg over moest steken,  zo ook nu weer.  Geen route-omschrijving vandaag en dus volgens bepijling lopen.   Een duo parkoerwachters passeert ons al direct met de waarschuwing , dat er 'pijlen gesaboteerd'  zijn.   Heb ik geen goed gevoel bij.   We gaan door een wandelbos van recreatiegebied De IJzeren man genaamd, zwembad openlucht en overdekt sportlokaties en wat meer.  We gaan al meteen ook broek gebied in .  Kempens-broek en slingeren over paden door bos en heideveldjes en vennen aller grootte langs en brugjes.  De laagstaande herfst-ochtendzon tovert prachtige achtergrondkleuren.   Er hangt lichte nevel in de bossen wat stralen door de bomen geeft, prachtig om te zien. Het bos is erg variabel van boomsoorten en mooi gemengd.   Zien verspreid leuke oude huizen .  Komen langs een groot dierenpark met kinderboerderij, rammen, ezels, pony's, geiten , bokken,  allerlei gevederde vrienden, ze lopen soms met ons mee, en sommigen krijgen een knuffel.   Een burlend hert omgeven met hertenschaar.  Gaan asfaltwegje op, velden teelt,   door  maïsvelden, sommigen al gemaaid door. Langs een grote uitgegraven plas diep blauw ogend, een groensingel langs , met nu en dan joggers en bikers op de routes.  Witte rook of stoompluimen komen uit de pijpen van spaarzame woningen in  de omtrek.   Ruik zelfs een houtkachel.   De maïs staat er meest geel-bruinig bij.    Hoog tijd voor de oogst en soms horen we onderweg ook de maïsoogstmachines de hakkelaars.   Een karspoor graspad brengt asfalt z.g. 60 k.m. weg richting de  schuur-rustplaats bij particlieren achterom.  Het gebied Herenvennen.  Hoor ineens mijn naam noemen ter begroeting.  Een lezer van mijn verhalen herkent me , een jongeman uit Leende met zijn hond.  Maak even kennis met hem.  En we zullen na de pauze nog een stuk samenlopen, tot onze wegen moeten scheiden vanwege verschil afstand.   Het parkoers typeert vandaag naast door bos gaan ook de open stukken met zicht op bosranden en tussen bos liggende veldjes en akkers of weideland.  Absoluut mooi.  De eerste herfstkleuren geven het een speciaal cachet.   Even toucheren we een villawijk met schildersnamen. randje Wieërt geeft kombord in dialect aan.  De routehoeders passeren ons weer om de pijlen te corrigeren.  Stukken bos door met altijd weer die afwisseling van open stukken erin , en weidevee.   Kom bos uit en zien dorp Altweerterheide, welke we na een boslus opnieuw in het opener landschap zien.   Stappen over bomen liggend op de paden als barricaden tegen wildcrossers, [motoren].  Zie ver weg een vuilheuvel tot groenig omgetovert liggen .  Jachthonden achter draad privé blaffen  de lopers toe, maar een knuffel dempt hun geluid.  Eentje laat lachend z'n tanden nog zien.... Komen nieuwsgierig snuffelen.  Even spelen met ze geeft vertrouwen.  Een lang graspad stuurt ons langs weer houtkachelgeuren en wat later is daar de lus volbracht, d.w.z. tweede keer de schuur in.  Weinig tot geen bekenden te zien wel overvol en limburgs lijkt de voertaal.  Neem afscheid van Joop en Coby, die korter gaan en ik begin eenzaam en alleen wat laat aan de extra 30 lus.  Zie nog een groep Hechtelnaren. Anjertrippers in eigen sportkledij der club.   Erwin en Co.   Akkers langsheen met bosrandzichten en dan gaat het langs een grote tuin met jonge kangeroes en albinos van deze.  Schattig gezicht, opzittend waakzaam kijkend voorpoten omhoog.  Zet er de spurt in .  De route wijst richting de Laurabossen genaamd naar eertijds een limburgse kolenmijn en bos was aangelegd voor houtproductie voor het stutten van mijngangen.   Er hangen ter markering rood-witte linten al of niet met pijlen en ik vind zo'n lint zonder pijl op de grond , bospad.  Ik gok op rechtdoor, en bleek verderop de juiste keus.  Toch mis ik papieren beschrijving wel erg.  Ben er nog niet gerust op nu.   Heel alert , op de pijlenterreur, eventueel.  Ga tijdlang golfcourse voorbij, en dan ben ik tijdelijk aan eenzaamheid overgeleverd.  Zie nog een buizerd op een weidepaal zijn rust nemen.   Absolute stilte en niemand te zien.   Door de herfstige natuur.  Ben vast een der zo niet  de laatste op deze extra lus... Loop nu in de buurt van Lozen-Bocholt België ergens.  Kruispeel Achterbroek door.   Herfstgeuren.  Plots  wemelt het van de  paddestoelen aller kleur grootte en maat , prachtig.  Tweemaal klaphekken door, dan door graslanden, kniehoog.   Wisselt af met heideranden door en bos en doorheen militair oefenterrein.  Nu absoluut stil soms door ULV's van vliegveldje Budel onderbroken.  Zelfs deltavliegers boven me net vliegende scooters.   Bos weer in en uit tot T-splits aan wijds heideveld verspreid bomen als berk en den vooral.   Trekganzen boven me in V- vorm op weg naar zonniger oorden.  Zij mogen gratis vliegen.   Een enorme levenloze termietenkolonie[hoop],  vanaf de bosrand gebouwd door deze diertjes.   Den en jong loof volgt met weer veel paddestoelen aller soort.   Weer wat klaphekwerk en wildroosters over kom ik weer terug aan golfterrein van begin lus.    Open velden door en wei en akkerland tegen de looprichting van begin deze lus gaand.  Herken de eerste lus bos-graspad opnieuw te gaan.   Een groepje wandelaars blijkt pardoes op de dertig-route gegaan te zijn,  want misten hun afslag, waar ik opnieuw moet invoegen,  naar de voor mij derde maal rust in de schuur.    Ik kan ze niet meer terugroepen helaas....  Ik waarschuw diverse helpers der club over het incident , alsdat deze veel langer onderweg zullen zijn.... Na deze derde rust is de splitsing routeaanduiding niet evident en loop ik wat op en neer om deze te herlezen, stond tweede maal 30 k.m. en had derde doorgang bedoelt.  Ga nu bomenrij met zandweg en mooie dichte bermgroei singels door, struikgewas en wat zie ik onderweg overal nog mooie wilde veldbloemen, in ruime mate gegroepeerd.   Volgt weer een wijds zicht op verre bosranden en de maïs, geel , en lager gewas waarvan niemand de naam schijnt te kennen bij vraag , ook gelig, geeft het landschap een ruim  en als gouden accent, werkelijk prachtig!  Tegen die groene en herfstkleuren achtergrond.  Hier past een ooooh!   Ga weer  de IJzeren man bossen in  na langs vier meter brede stroom gegaan en duiker over , met val eronder.   Een eenmanspad langs kale bewerkte akker, langsheen stroom.    Om deze akker half heen, en  bos in dan.   Ben in gebied Lichtenberg en omgeving IJzerenmanweg.   Manège langs, paarden lijken op stal.   "Voorhoeve" een uitspanning langs, en een houtsculptuur uit een meter hoge afgezaagde boomstam , lijkt op varens, maar het andere haal ik er niet uit.....  Draai omlaag asfaltpad in welke langs een oude kunstmatige plas voert met enorm veel  en allerlei watervogels.   Uitgegraven door een machtige graafmachine "de ijzeren man" destijds genoemd, om de spoordijken rondom Weert mee aan te leggen met de spooraanleg.  Het water van de immense plas schittert het zonlicht, ik knijp mijn ogen vaak dicht en toch imposant om te zien.  Water lijkt van zilver.  De begroeiïng rondom en langs dit pad , is rietkragen en ander watergroen.  Een prachtige finale van deze tocht.   Want ik ben weer langs de Kazernelaan, weet ik en mag nog wat recreatie bouwsels en hallen langs, even nog het groen weer in,  om veilig aan de sluis van het kanaal over te mogen steken.  Een zonder meer geslaagde natuurtocht beëindigend, en een zonovergoten heldere dag.  Na wat praten met de inschrijf afmeld buroleden; { ik vertel ze over de verkeerdlopenden, en dat ze dus langer zullen moeten wachten},  en een limburgs bondsbestuurslid, ga ik weer op weg voor die lange tippel naar het station, en blijkt er weer geen pendel voorzien.    Ik heb een schitterende dag gehad dankzij de natuurlijke omgeving , de inzet van het vrijwillige clubpersoneel, prima verzorging{!}  Byzondere dank ervoor; en het zonnige weer.   Nu zondag zet ik Boxtel op mijn programma.   Misschien zie ik u daar ook wel.  Houdoe !      Tot ziens of lezens weer.    Peter Heesakkers

23-10-2011 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers