Als buitenmens valt u het vast ook op tijdens uw wandelingen.  Er groeit er bloeit tegen de regels en natuurwetten nog vanalles, naast de bekende herfsttaferelen.   Wanneer ik deze ochtend vroeg onderweg naar Noud ben, zie ik op gazons nog gras groeien en madeliefjes en paardenbloemen.  In een gracht in een villawijk welke ik door kom zit een zwarte zwaan met haar piepjonge kroost mijn nieuwsgierigheid waakzaam te observeren.  Wat is er toch aan de hand in de natuur?!....

Rakker; een Jack Russel, Noud's  vriend,  rent weer van de dolle door heel het huis wanneer ik in de deur sta, hij weet, er wordt weer gewandeld.  Onder een grijze hemel wordt de autorit ingezet naar Nrd. Limburg een piepklein dorpje onder Venray.   In de grote zaal lijkt het of we ergens in België zijn , want het vlaams overheerst haast.  Zijn er zojuist twee bussen van de club uit Langdorp bij Aarschot gearriveerd.  Na de start uit de zaal komend draaien we om de hoek al meteen het gemoedelijke vriendelijke dorpje uit, weide en akkerland in.   Eerst asfalt.  We duiken wat dieper in onze kragen want het waait  aardig, de lucht betrekt en maakt duidelijk dat er ander weer op komst is.   Herfst!   Wat zijn we verwend de voorbije maanden.   Er zit nog veel blad aan de bomen , vooral eiken.   De maïs is van de velden dus wijde blik, wat tuinbouwgewassen lijken te kunnen blijven staan. Zien nog wat schermbloemige planten als valeriaan in de bermen.  Asfalt gaat over in zandweg, en dan gaan we rechtsaf een bosperceel in, onder de mast van een hoogspanningsleiding los zand klimmen duinen en dalen de diepten nu en dan in.   Er zit mos onder op de boomstammen.  We krijgen na wat paden een doorkijkje aan de bosrand komende, over de velden op Merselo zijn  twee trapgevelskerkje met minaretachtig torentje, en oude windmolen.  Blijkt dat we een flinke bocht door dit bos gemaakt hebben.  Lopen heerlijk beschut tegen de fel opkomende herfstwind. , een voorbode van wat later komen zal.   Laten zandheuvelige bospaden achter ons , gaan langs aarden wal bij woonerf.  Langs een privétuin met kikker en paddenpoel de open landelijke ruimte in.   We zijn al vaker in Merselo geweest en onze "vrees" dat het weer een van de bekende routes zal worden , zullen zich logenstraffen.  Het wordt heel anders dan we al wisten.   Op afstand menen we aan een groot water te komen , maar blijkt een akker afgedekt met plastic.  We steken een gewestweg over en weten dat we de 'Ballonzuilbossen' ingaan.  Die ballonzuil is een stenen pilaar in dit bos, dat vertelt dat ergens in 1800 een ballon opsteeg in de buurt van Parijs , en de bemanning onbedoeld bracht in deze omgeving door weersomstandigheden en hier landde.   Merselo vond toen de primeur te hebben van het eerste landelijke vliegveld hier....Bos ingaande opent het met prachtige statige sparren vooral maar ook lariksen en vooral ook blitsgroene mosbodems. . Opnieuw in de luwte uit de kille herfstwind.   Volgen wandelroute en div. kleurkop palen.  Nu en dan onderbroken met akkervelden, en wijdere blikken.  Komen langs een grote visvijver met visserssteigers en in het midden van die plas een eiland.  Gaan bos weer uit, langs bosrand en steken sloot met bielzen balken over als brug.  Even weer wijdere blik.  Dan een afdaling naar een planken brugje over een z.g. Peelkanaal en trappen op weer bos in volgen .  Hebben intussen al diverse paddestoelen en groepen ervan gezien in alle kleuren en maten.   Het parkoerspapier vermeldt ook zo nu en dan geschiedkundige en heemkundige wetenswaardigheden die we voorbij gaan. Zien ook nog oude schuttersputten en loopgraven die tijdens een vooral zware tankslag in dit gebied in de laatste wereldoorlog en bevrijdings acties plaatvonden.  Gaan bossen opnieuw even uit en worden vergast bijna door de luchten van grote varkensteelt schuren.   Het gaat weer een bos in waar we flinke boomzwammen zien, en waren elders de varens nog groenig , nu zijn ze echt bruin.  De rustpost der club is temidden een bos waar een grote witte tent met zitbanken en tafels voorzien is en een oude zigeunerstrekkers-wagen fungeert als kantinedienstwagen.  De wagen roept bij me mijn kinderjaren op van de populaire t.v. kinderserie Pipo de clown en Mammaloe.   Het is grijs , zwaar grijs geworden boven ons en we vervolgen bos.   Dan uitgerekend als we in de wijde wereld teruggeraken, vangen we weer de kille herfststorm, en het miezert flink, een wazig regengordijn omringt ons in het landschap en gaat de regenkleding aan.   We zien een naar lijkt zomaar camping in het bos vooraf, maar blijkt een blootcamping van e.o.a. naturistenvereniging te zijn..... Het is er uitgestorven nu.... Missen we wat?...  Onder donkergrijs gehemelte blijft het voorlopig landelijk en wijds open, en heeft de regen en wind vrij spel met ons.  Hè uitgerekend op zulk stuk parkoers..   Gaan gelukkig verderop na een hele poos open land, een mooie houtwal in, smal pad en omringt door oudere en zeer jonge aanplant opnieuw in de welkome luwte, met tussendoorkijkjes op boerenlanden.   Noud weet het zeker, we zien een vossenhol, en nog wat uitgraafsels, om proberen onder de grond te komen.  Intussen worden we door de ene miezerbui na de andere verrast, onder een aldoor diepgrijze hemel.  En de wind heeft in de openheid vrij vat op ons. Duiken nog dieper in onze jacks.   Even overvalt bij Noud aan een splitsing de drang om eerder af te slaan, maar we zetten door.   Hopend op beter toch vanwege de intervals van droog en lichte oplichtingen boven ons.  Maar het zwerk blijft gesloten.  Gaan wat tuinen en tuiniersbedrijven voorbij alsmaar asfaltwegjes, en zelfs een natuurbegraafplaats voor hen die dit wensen, her en der in een groot bosperceel.  Gaan voorbij en woonstee met driedelige gebouwen met hoge tot laag aan de grond rieten daken, lage muren n.l. , van een voormalige schaapskooi, woning en bakschuur apart, in een erg mooie grote tuin en erf eromheen, schilderachtig, en fotogeniek , dat wel.  Nu een bed en breakfast.  En groepenverblijf.  Het blijft een poos landerig gaand, en dan is er op afstand hoop dat we weer een omsloten groenig groensingel in mogen, blijkt eerst ijdele hoop , maar dan tóch...  Weer even wat beschutting.  De regen geselt zo nu en dan onze laatste krullen, de druppels worden dikker, en het spettert nu en dan behoorlijk om ons heen.  Plots duikt uit de grijsheid ineens  de contouren van het dorpje Merselo op, we vinden het nu wel genoeg en de benen krijgen een extra impuls om van de koude nattigheid af te zijn.   De vaart gaat erin.  Maar dan ; uitgerekend, trekt het hemelzwerk ras open en breekt de late middagzon door.  Hoorden de deunen van een dorpsharmonie die met sinterklaas en gevolg door het dorp trekt, de oude bisschop moet het extra voor de kiezen krijgen met zulk weer.  En de moren, zijn hulppersoneel ,  zijn zulk weer helemaal niet gewend.   Het dorpje was vanochtend bij start van onze tocht al totaal verblikt met auto's van wandelaars, nu extra voor het kinderbezoek voor de Sint.   We lopen over buitenwegjes langs honderdtallen geparkeerd blikwerk, gaan dan dorpke in en willen de zaal ingaan , maar zien aan de deur massa volk verdringen.   De zaal is verstopt van baby tot kleuter en ouders en grootouders, en de wandelaars gaan op in de massieve drukte.  Schouder aan schouder wurm ik me de drukte door. Waar vanmorgen de inschrijftafels stonden, heeft nu sint en gevolg het podium.  Rondom de grote bar is het ook dringen en lang wachten geblazen , en na enig bezien , zien Noud en ik er maar van af.  Ondoenlijk!  Blijf ver bij Sint uit zijn buurt, want de allesweter zal mij ook vast nog kennen , dus ik houd me gedeisd.  De afmeldtafel is verschanst in de drukte op een plek elders.  Sint had toch nog voor de wandelaars een speculaaspop voorzien, aan de afmeldtafel.  Voor bij de koffie thuis bewaar ik 'm maar want we besluiten te vluchten uit het gewoel, gezang en gejengel.  Niettemin: Een prachtige wandeltocht vandaag met een heel ander , nieuw parkoers, en waar we dik tevreden mee waren.   We gaan naar buiten en de eerste zonnestralen beschijnen dorp en ommelanden , en het werd nog lente-achtig richting thuisfront gaand.  De wind was ook geluwd.   We dronken thuis nog een bakske koffie, in de warmte van  de verwarmingsketel.  Volgend weekend heb ik mogelijk Sterksel bij Maarheeze in  gedachten, niet ver van huis en een schitterende omgeving.  De club Hermode heeft er dan daar zijn nieuwe domicilie.  Dan staat December er weer.  Misschien tref ik U daar ook, of anders de andere eindejaarstochten aankomend.  Blijven wandelen dus.  Houdoe!  Gegroet! :::   Peter Heesakkers