Ik heb er bij voorbaat een goed gevoel bij deze tocht.  Ben er al jaren niet meer in Esbeek geweest.  Destijds te meer omdat er toen nog de wsv. _ De Kempen bestond.    Noud verschijnt prompt op tijd aan de voordeur en we zetten koers naar Veldhoven, zijn broer Wim ophalen.   In Esbeek worden we  min of meer gedwongen de auto  een eindweegs buiten de bebouwing te parkeren.  Ook hier staat het aan weerskanten vol.      Het is even lopen naar de startlokatie; zaal Schuttershof aan de Dorpsstraat.    Ik moet me aldoor heroriënteren in dit dorp , toen nog kleiner, als nu.    Schrijf me in , en zet de achtervolging in , op de rest van  de routelopers die me voor waren.     Noud en Wim , kiezen voor korter vandaag.      Het is toch even wat stratenlopen , achteromgangetjes, om  bij de Oude trambaan dan buiten het dorp te geraken.     We gaan al meteen de Roverse heide op.   En hier begint dan  het bosroutefestijn.     Om even verderop dan landgoed De Utrecht in te gaan.    Dit was een verzekeringsmij.  ,   die zich over dit exclusieve natuurgebied ontfermt heeft, maar later toch weer overgaf aan het Staatsbosbeheer.  Maar de naam bleef.    Het wordt vandaag een echte bos en natuurtocht , moeiteloos aaneen geschakeld door hoofdparkoersman Ad, die hier  zich helemaal uit kan leven voor ons wandelgasten.  Knooppunten en andere routes rijgt hij hier moeiteloos aaneen, geholpen door een rijkdom aan mogelijkheden.   Velden , akkers, volgen,  en verbindt ze.    De wandelgast krijgt er zin an.    Al zowat de hele wandelweg weet hij  hier zijn gading voor ons te vinden, werkelijk schitterend!     Na een  vijftal k.m. rs. krijgen we al een rustpost.   Als gewoonlijk bij Olat , in de openheid van een of ander bos, met terras en al haar gezelligheid.     Het wordt voor mij een korte rondgang naar alle voor - vertrokken bekenden, altijd weer gezellig hier onder een goed  bakkie leut.    Ik loop nog even met de kortere afstanden mee,  behalve de tien kilometer.    Natte en droge bossloten wisselen af, en hoewel dit eigenlijk niet nodig is, blijf ik Ad's wegen volgen op papier om toch maar de verrassingen van een of andere onverlaat uit te sluiten.    Normaliter niet nodig, maar kan altijd de beste overkomen.   Nu en dan streep ik mijn parkoers vervolgroute weg.    Het blijft aaneen geregen lopen van bospaden , wandelknooppunten en dergelijke meer.     Nu en dan een klein buurtschap door, met oude en minder oude boshuisjes met door de streek voorgeschreven rood/ groene  raamluiken, en deuren.    We zijn weer in de Gorp en Rovert.     Rodondendron struiken  zijn in een geweldige meerderheid aanwezig, dat belooft wat als die allen uitkomen in de lentemaanden.    We touren  door, een rijkdom aan natuur, en laten ons de schoonheid overweldigen.       Even vraagt een Ned. Oorlogsgraven monument onze aandacht.    Zomaar temidden deze natuur.   Na wat bospaden geraken we ongemerkt in de natuur van het Belgische Poppel, en belanden we een eindweegs verder aan de grens met onze zuiderbuur.   Worden naar en langs een muur recent gebouwd gestuurd, die blijkbaar alle moois verbergt, om verderop de grensweg overgestuurd te worden, aan en in Café De Grens.     En tja, achter de denkbeeldige lijn al helemaal Belgisch ingericht, met boven de uitgang/ingang de VRT , die ons de Belgische politieke beslommeringen  over ons wandelaars uitstorten.   Ik heb er vandaag geen bemoeienis mee.     Blijf er ook niet lang , en na wat gebabbel , ga ik even terug de weg langs naar het  "Hollandse", om dan toch de Nieuwstraat in de draaien, niet lang want bij de grenspaal draaien we  de Nederlanden  weer binnen;  de Regte heide op.    Landgoed  Nieuwkerk in.   Hier volgt een omleiding, vanwege boswerken{?}      We zien hele trailers met boomstammen, er is flink huisgehouden in de bossen.    Modderwegen omzeilend geraken we  ergens zomaar weer op oud parkoers, van de Regte heide.   Huizen verspreid staand , met geel/ rode luiken en tientallen jaren zo niet ruime halve eeuw liggende  versleten weggetjes, schilderachtige oude huisjes en boerderijtjes, verscholen achter rododendronsstruiken.    De Poppelse Lei stroomt onder ons door, vanuit B.   Ik zie nog een pijl van de Bossche 100 hangen{?}     Althans vermeldt deze, kennelijk aan de ophalers aandacht ontsnapt?     Het is stil om me heen geworden.     Blijkbaar heeft de grote hoop voor de 21 k.m. gekozen , of ben ik te laat.      Een verharde weg zand, breed, volgt een poos, en ik loop even te ver door.    Terug , en dan volg ik zulk een smal verhard pad door de natuur.     Rechts van mij een weg van voor de laatste wereldoorlog vast nog.... Ons blijft de genoeglijke wandelpad bespaard.     Nog erg weinig schijnen  de wandelpaden en wegen hier te begaan.     Rust is een waarwordend toverwoord voor de wandelaar  natuurgenieter hier.   Kom er veel later achter dat ik bijna in Riel moet zijn aangekomen , wanneer ik de weg naar Goirle opdraai.    Nog steeds in de Regte hei.    Een wat lang uitgevallen wandel/fietspad te gaan paralel volg ik.    Om later aan de Turnhoutseweg te geraken.    Druk als deze tweebaner is.   Zie in de verte de hoge jongens van Tilburg boven het landschap uitsteken.     Overweeg nog even over te steken , om aan die weg , mijn onderdakspauze te zoeken aan een  kantine van een bekend hippodrome, uit de winterseries van Tilburg.     Doch ik vervolg.     Langsheen deze drukke weg een hele poos, wel op paralelweg.      Ben nu een poos in de openheid en wijdse zichten van de omgeving.     Pal zuidwaarts richting Poppel gaat het.     Dan na een poos , mag ik de drukke weg oversteken, tot aan een camping-boerderij,  Breehees genaamd.    Eerst een landweg , dan brugje over.    Horend onder de gemeente Goirle.   Temidden van het landelijke.    Het is er binnen wat klein of knus, maar niet berekend op veel volk.     Veertiglopers halen me hier weer in .   Na deze pauze en rust gaat het achteruit de weide wereld in langs een vliegveldje of wat er  voor door mag gaan en dan gaat het na een bocht de weg af weer de bossen in , en meteen zijn allerlei waters en vennen ons deel.     Hoor alweer spaarzaam klagend lentegeroep van de huizende vogels.      Waterspiegels zijn ons deel erg mooi hier....     Het wordt weer bossen, en dit in haar afwisseling, als deze tocht zich vandaag kenmerkt.      Paden,  akkerland wisselen af met beukenlanen en spar en dennen, het is er een levendigheid, in een woord schitterend!     In al haar statigheid.     Jonge en oude beuk, wisselen af.      Het is een walhalla.      Opnieuw volgen bochtige weggetjes door dit bos en geraken we verder zuidelijk van Goirle.      Kom ik aan een veldrustpost van d'n Olat, nu veel rustiger dan daarstraks toen alle kortere afstanden passeerden.      Zie hier op mijn parkoersbrief , dat het nog zo'n  dik zes k.m. gaans moet zijn.   We stiefelen weer het bos even uit , langs velden die opnieuw voorbestemd lijken om maïs voort te brengen  om na dit smalle weggetje toch weer de rust van het bos in te gaan.    Opnieuw rijgt zich een route aaneen , dat men zich afvraagt , hoe krijgen ze dit uitgevonden?   Gorp en Rovert, zegt een bord als we dit binnengaan.     En opnieuw geven we ons over aan een fantastisch natuurpalet.     Krijgen nog een erg groot water of vengebied voor de kiezen , ruim half omheen te gaan.    Voetstappen zeggen ons , dat er velen ons voorgingen.      Het wordt een bospaden gedraai van heb ik jou daar , fenomenaal!       Alle paden rijgen zich op papier aan elkaar.      Om bij een parkeerplaats uit te komen, en vanaf hier wordt het eindelijk pas verhard.     Het wordt nu weggetjes lopen.     Een zeer oude boom voorbij die ergens uit 1300 moet zijn{?}     Het bord onder aan de boom vertelt zijn verhaal,  over zijn geschiedenis.     Het wordt nu even wat weggetjes te gaan, waarop zich plots de contouren van Esbeek af tekenen.     Volgen allemaal korte weggetjes op mijn papier.     Ga na wat achteroms voor de dorpskerk langsheen de Dorpsstraat weer op.     Ik ben er !   Een fenomenaal mooie route gehad vandaag!     Blijven nog even nakletsen met deze en genen.     Hennie van Theo, die nog haar overdadig werk doet om de tijd door te komen, wachtend op Theo , die alleen op weg moest.      Ik zie nog aldoor wat gezichten , die me, in de wandelwereld zo bekend zijn binnendruppelen.     Martien , Patrick en Linda, stappen ook nog op de valreep van mijn vertrek , binnen, en dan vangt de trip naar buiten het dorp aan , waar de auto nog staat.     We kijken zonder uitzondering , terug op een fijne wandeldag, van de Olat-mannekes, ons aangeboden.     Noud , zal dezer dagen een foto-blik geven op een andere afstand van deze dag, op de site van Olat.   Kijk er reikhalzend naar uit!     Ze hebben het vast geen jaren zo druk gehad in dit kleine dorpke.  Zeker niet op zondag.  We bolderen nog nakoutend over de binnenwegen naar de stad.   Volgende maand de sluitingstocht, van deze winter.  Heb er zin an!

Van deze kant;   Houdoe!     Peter Heesakkers