Klokvast meldt Noud zich aan de deur.  Het z.g. Brabants kwartierke is hem onbekend.   We reppen ons via de A2 op Boxtel en vervolgens Esch aan , {c.a.  Haaren }.     Langs de toevoerweg treffen we al hele hordes wandelaars die al vroeg ook zijn gestart.   Het is best even zoeken naar een geschikte parkeerplaats.  Het dorpke, met echte oude dorpskern,  zelfs dorpspomp, en maar enkele straten groot,  moet nog uit de vroege zondagochtend ontwaken, en zal meteen klaarwakker schrikken als het raamscherm omhoog gaat of de gordijnen open.   Het is zo'n vroege invasie als van een wandellegioen  absoluut niet gewend.    Kan mij heel niet voorstellen, dat het ooit bij welke dorpse manifestatie dan ook  hier zo druk was en zo vroeg al.  We vinden na enig zoeken en parkeer - aanduiders, een veldje aan wat nieuwbouwhuizen, en Noud weet een binnendoortje om aan de startlokatie te komen.  Bij binnenkomst en aan de straat voel je het al meteen.  De Olatsfeer.  Toch gaat de aanmelding rap, vullen zelf  de aanmeldkaart in, en na wat begroetingen her en der  rondom ons en korte laatste nieuwtjesuitwisselingen, gaan we de zaal uit.  Het piepkleine dorpje gonst van het wandelverkeer, de aan komende rijders en de starters.   Gaan overkant van huizenrij al meteen een z.g. achterom in met hekken op ons pad wat fietsers en bromfietsers doet afstappen.  Nog even een straatje door en dan volgt er een knotwilgenpaadje de open ruimten in, het landelijke.   Gaan een wijdse draai om het dorpje.  Een bedrijf vrachtauto's in goeden doen, de spoorweg over, de dubbele rails liggen er al dus er zullen wel treinen komen.  Horen  dan uit de gelederen dat ze niet zullen komen  vanwege spoorwerken, en draven een betonnen  fietspad op, een woonklooster,  voorheen een echte, en mogen dan een paadje afslaan die door landgoed Eikenhorst  slingert, meteen een prachtige opening.  Rododendronstruiken  en hulstbomen maken de hoofdmoot uit van de beplanting, geeft een kerstgevoel.  Schilderachtige landhuizen,  lage en hoge dennen, sparren, rode bessenbomen.  Schitterende knoestige oude bomen, watertjes, vennetjes, bruggetjes zijn ons deel naast bospercelen en diverse grondgroei.  Het is meteen al genieten.  Gaan een brede oude eikenlaan met landerijtjes doorsteken, veel waterplassen op de velden door de vele regens voorbije dagen.    Een pad dat donker en dicht is gegroeid van voornamelijk rododendrons, draaien we met onze schouders door, bereiken we een eindweegs  verder de veldrustpost, waar het immer gezellig is.    Hierna gaat de route via een bos met talloze rechte slootjes, over, landgoed  Sparrenrijk in, wat zijn naam vol eer aan doet.   Een mooi smal  jonge beukenlaantje doorheen, wat even later opgaat in een donker sparrenbospaadje of laantje.  Genieten met een grote G.     Het lijkt erop dat we richting Boxtel zullen koersen.  Maar niks daarvan, na enig padennetwerk gaans mogen we op adem komen op een asfaltwegje dat ons weer over de spoorweg zet, wordt het een poos ruim zicht gaan.  Een mariakapel trekt opvallend veel wandelaars binnen.  Maria kijkt versteend toe naar alle wandelvolk, haar voeten worden opgewarmd  met talloze kaarsen.   Staat volop in het licht zodanig en er warmpjes bij.  Bij het zoveelste toeristische wandelknooppuntpaaltje, {iets voor Scrabble}? , krijgen we een wegje van verhard zand te gaan kan zo zonder ondergrond geasfalteerd worden.   Even voorrangsweg oversteken komt wat verderop een mooie groensingel die we in mogen, absoluut mooi, subliem.    Gaat hierna over in landelijke asfaltweggetjes.  Wat blaffende honden en ook uit het wandellegioen die mekaar nablaffen wat we toch niet verstaan, hondentaal weet je wel, en plots is daar de kantine van een camping, waar we mogen verwijlen, maar boordevol wandelvolk, en de warmte slaat ons tegemoet bij binnenkomst .  Toch wel gezellig daarbinnen.  Kringelen na de pauze tussen wat eigen parkeerplaatsen en sta-caravans door en worden weer de doorgaande weg opgestuurd.  De wijde wereld openbaart zich nu, aan de westelijke hemel en aan de einder donkere luchten, het zal verdorie toch niet?...  We blijven er toch van bespaard.    De kortere afstanden splitsen nu, en de slinger gaat de velden in , wij vervolgen onze route.  Steken een sluis met brug over.   Van de Kleine Aa.  Huisje, boompje, beestjes, akkervelden, weiden , de rust van het boerenland.  Een weldadige rust.   Uilenbroek en Luisel luiden de wegnamen, dan volgt een doodlopende weg, en mogen we zomaar een privé terrein op van de landbouwer, die daar ook woont.   Door zijn stalen poort wordt het een poos balanceren langs schrikdraad van de weiden op een 40 tal c.m.rs breed enigzins begaanbaar pad, glibberen we erdoor en langs de boorden van de velden, beetje avontuurlijk toch.   Gaan nu de stuw en smalle brug eigenlijk een balk van de bredere Essche stroom oversteken en opnieuw de velden in, wijde blik en zien we naast op onze route de eersten van de grotere afstanden naderen en ons vervoegen later.  Weer met permissie over eigen gronden en privé boerderij langs, met grote dank aan de eigenaar.  Een strook bossen langs van een waterbergings en winningsgebied,   langs en door, met voorwaar al koeien in de weigebied , naast de vele paarden die we al eerder zagen met vaak hun jassen aan.    Zien de hazelaarboompjes al volop in bloei staan en gaan langs onafzienbare velden met buxusboompjes kweek, keurig in rijen geplant.   Wandelknooppunten  toeristisch langsheen.   De "Scheurbroeksesteeg"  doet ons alert zijn.  Brengen dat er goed van af toch.   Gaan we links rechts enz. door een gedoogde woongemeenschap van vakantiehuizen en aftandse caravans, zomaar rondgestrooid in het buurtschap.   Dient zich weer de z.g. wagenrustpost aan der club.  De klapbankjes zitten overvol, laten ons brood, soep en koffie goed smaken, met alle gekeuvel met andere deelnemers.  Vervolgen onze weg de bospartijen uit  de velden weer in waar we aan de einder de kerken van Helvoirt ontwaren.  Gaan een planken platte brug over die een drietal sloten overdekt en moeten hier even de gemeentegrens van Vught, Bergenshuizen genaamd door.    Het wordt opnieuw landerig.  Steken we de Esschebaan over de Pickensteeg in waar bomen met rode bessen opvallen.  Als kersen zo groot.    Een fietspad te gaan.  Ruilen een fietspad in voor de Haarenseweg, die ons opnieuw een fietspad opstuurt.   Voor een brug van de Esschestroom in plaats van het dorp Esch in te lopen krijgen we van de parkoersmeesters  nog een ommetje te gaan.   Rondje van de club zullen we maar zeggen.  Een graspad  langs die stroom, een eindweegs verder over een smalle betonbalk over de stroom met stuw eronder stuurt,  met een val van dik anderhalve meter.  Nog een smal pad, een klaphek door waarmee we haast symbolisch, de landerige route afsluiten.    Een twee a driehonderd meter straten te gaan, dient zich plots de finishzaal aan.  Het is er nog wat aangenaam naverpozen na afmelding, en allerlei wel en wee  nieuwtjes uitwisselen als over een bekend wandelaar die aan een lange wandelweg naar de heer gegaan is.   Bij het scheiden van de markt, zien we naast andere binnenkomers plots sinds lang geleden Patrick en Linda binnenstiefelen, een verrassend en blij weerzien, met onze siteredacteur en zijn aller innemendst vrouwtje.  Een blijde begroeting en opnieuw de laatste uitwisselingen en wetenswaardigheden volgen.

Dan nemen  Noud en ik hartelijk afscheid van ze en zetten de thuisreis in.  Het was natuurlijk als vaste prik weer de slogan "Echt Olat" die vandaag hier weer van toepassing was.   Het padenwerk de modder, gras en zandpaden kortom, vanalles wat, een echt Olatparkoers, waarop niks af te dingen valt.  Een organisatie die staat als een huis.  Noud heeft deze week op de site van Olat.nl weer een foto- impressie geplaatst, van deze dag onder zijn Picasa webalbum.   Volgende week zondag wordt het weer Valkenswaard, voor mij voelt het daar bij die club als een warme deken.  Hun route die dag spreekt me zonder twijfel aan.  Olat is volgende maand weer  the place to be, dan vanuit De Rips op de grens van Brabant en Limburg, daar wil ik bij zijn !  Tot dan weer gewaardeerde lezers.  Houdoe !

Peter Heesakkers