Uiteraard zo Noud is , staat hij weer klokvast aan de voordeur, en aanvaarden we de reis allereerst naar z'n broer Wim , om die mee op te pikken, en snorren we  naast de autoweg de toevoerwegjes naar het dorpje Weebosch, niet groter dan een paar honderd inwoners hooguit, wat onder Bergeijk behoord.  We zijn wat laat voor de start, en het is even zoeken naar een passende plaats voor 't vehikkel.  Het staat tot ver buiten het piepkleine  Kempense dorpje overvol. Na wat gedraai vinden we een geschikte plek.  Het kleine dorpskerkje luidt  zijn klokken, roept zijn gelovigen op, en voor de kerkgangers valt te vrezen, dat deze nog verder weg hun auto zullen moeten parkeren.   Halen ze wellicht nog de eindzegen. Na de mis. Het is een regelrechte invasie van wandelliefhebbers en ook uit het Belgenland is de interesse erg groot zo valt op, aan de roodwitte nummerborden.   Het is vast en zeker nog nooit zó druk geweest, in de nederzetting, en zeker niet zo vroeg op de zondagochtend.  Het dorp behelst, een straat van paar honderd meter, hooguit,  als  doorgaande hoofdstraat, met enkele zeer korte zijstraten als bebouwing, om u een idee te geven.  Je vraagt je af hoe ook wandelaars uit verre windstreken zulk een kleine gemeenschap weten te vinden. De tom-tom zegt me een stel uit Apeldoorn, ach ja, natuurlijk... Ze komen weer van verre uithoeken des lands.   In de zaal krijgen we een plagerijtje van voorzitter Joop voor de kiezen wat  beleefd gepareerd wordt.  Vanzelf is het levendig druk in de zaal van het enige etablissement in het dorp naast dat het ook  over een prachtige vrijetijds accomodatie { activiteiten en ontmoetingscentrum } beschikt.  Even verderop dan.  Het is een zeer gewild dorp wat het organiseren van wandeltochten betreft het hele jaar door.  De  twee locale wandelclubs hebben er ook hun domicilie.  Dit zegt meteen iets over de gewilde omgeving, want dat is het wel in de wandelwereld.   Het dorpje fungeert ook als bedevaartplaats voor alleenstaanden of in de volksmond vrijgezellen, en wanneer die samenkomen, ligt het wel voor de hand, dat er bindingen uit ontstaan vanzelf, dus het werkt zal de pastoor met trots beweren.    Weebosch ligt verscholen in het Kempisch groen in de vorm van onmetelijke bossen vooral, waar  elke club naar hartelust  routes kan uitzetten.  En ook wij zullen dit vandaag weer eens ervaren.   We gaan de zaal uit een hoek om en meteen staan of lopen we beter  geduid door het agrarisch gebied.  Steken een stenen brugje over van riviertje De Run, een van de vele zijarmen van hoofdrivier De Dommel, over en stiefelen op de bospartijen in de verte opaan.   Nog wat bewoning voorbij, draaien we drie zijden van de vier, om een akker  via veldwegjes naar de bosrand.   En duiken we zeg maar voorgoed de beschutting van het volwassen oude en jonge bosgroen in.   Wat zich laat genieten in rust, ruimte, onmetelijk, en stilte.   Het absolute summum voor de rustzoeker.   We horen vogels allerlei soort hun lenteliederen zingen soms onderbroken door de kraaien, die het concert trachten te verstoren met hun schorre gekraai.    Er volgen een en tweesporige {karresporen} , bospaden, zandwegjes, en we laten het lentegenot ons overkomen.   Fietspaden en routes, een knuppelbrug, mtb-paden, gekleurde en anderszins gemarkeerde fiets en wandelroutes van VVV's en andere landelijke toeristische organisaties laten hier hun sporen achter, in een weelde aan bosgebieden, en andere natuurvormen.   Na zowat zes k.m.rs dient zich de eerste veldrustpost aan, voorzien ook van een toiletbox, door mij  bescheiden betiteld als telefooncabine.  We zitten daar op de klapbankjes een poos als er een baas met hond aankomt met zijdelings hangende rugzakken langs zijn rug, van het beest dan.   Het beest krijgt daaruit zijn proviand  alsook water uit een bakje.  Hondenverzorging ten top dus.   Leuk om te aanschouwen.   We gaan een doorgaande bosweg naar België  oversteken en de borden wijzen ons de weg naar de Cartierheide, even bekomen van alle gebos tot nu, maar er wacht meer.    Heidegebied wordt na een poos alweer ingeruild door weiland en schier eindeloze bossen, en toeristische fietspaden.   Het is zo blijkt een enorm uitgebreid bos en heide gebied  ver van de bewoonde wereld.   Jammer dat het lover op zich laat wachten nog, met de uitbotting ervan.   Jammer, had een apart beeld gegeven. Toch we lopen beschut tegen de toch nog frisse wind, welke we ervaren in de opener gebieden.   Zo heb je het warm, zo loop je in de wind, en kun je je jack nog best aanhebben.    Opnieuw komt een rust veldpost in zicht en mogen we van brood met beleg, koffie en een bakje soep genieten, aan de Palts een genoemd natuurgebied.  Een ontmoeting met Hennie van Theo van Beneluxwandelen.  Hennie probeert het weer eens na lange afwezigheid op de wandelwegen.  Theo is voor het grote werk de 60 k.m. onderweg ergens, zo verneem ik.   Met Jaap H.'s  vrouwtje Tilly, bebbelt ze achter me lopend honderduit.   De 40-50-en 60 k.m. gangers splitsen hier van ons af.   Na een poos vangen we een glimp op van de autoweg naar Antwerpen, mogen weer eindeloos boslopen , steken plots een grote parkeerplaats over en belanden exact op de grenslijn met ons buurland, en de provincie Antwerpen. { Mol-Postel }.  Lopen na rust op terras van etablissement in de voorjaarszon tussen, twee nog wel, grenspalen door, zo'n tien meter van elkaar, terug naar ons landgebied.   Het gebied Witrijt in, wat paadjes langs weiden en weidevee.   Een draaipoortje op een latten brug van een beekje over en door, verandert het toch weer in bosgebieden.   Het is soms bukken of hup de beentjes over de stammen, vanwege overhangende boomstammen, gesneuveld, door wellicht voorbije stormen hobbel ik met Tilly  door boswegjes en paden.   Wit-rode wandelmarkeringsroutes van grand-routes, en andere wandelpadmarkeringen, volgen.  Wij blijven braaf onze vierkante gele bordjes met pijlen erop volgen, met weer eindeloos gedraai door moeder natuur.   Uitgestrekte bossen door.    Na weer een lange tijd geraken we langzaam uit de bosgebieden en komen aan een sportpark.  Gaan dit aan fietspad asfalt met asfalt bosweg voorbij.  Zien terloops dat de publieke belangstelling voor de voetbalmatch verwaarloosbaar is.  En geraken aan de  smalle binnenweg tussen Eersel, en Weebosch.  We zien op afstand de spaarzame huizenrij van dit piepkleine dorpje, gaan langs ontmoetingscentrum en de dorpsstraat op.  Het Gerarduskerkje, erg klein met twintowers voorbij.  Het is inmiddels veel rustiger met wandelparkeerders, zo zien we, en belanden al gauw aan  de vertrek/aankomstzaal.   De rust keert langzaam terug in de straat.  "Echt OLAT". Die leus ging weer helemaal op.  Het was zonder meer een natuurtocht in optima forma, maar toch ook wel pittig parkoers bij tijd en wijle, zo vertelden m'n onderdanen, in pijnvorm.    Ik zag onderweg veel fotografen, { ben reuze benieuwd wie dat waren, Beneluxmedewerkers {?},  maar ook Noud  liet zich met z'n camera niet onbetuigd.  Noud legde de tocht van zijn cluppie weer vast dus, en we waren hem onderweg meest kwijt, hij speurde het parkoers af om  de natuur voor de site www.olat .nl  wandelfotoalbum, te vereeuwigen.  Ben er weer erg benieuwd naar.   Hoewel Noud en Wim eerder huiswaarts gingen  ben ik langer nagebleven.  Hield wel in , dat ik nadien een tochtje van pakweg 5 k.m. te gaan had naar de dichtstbijzijnde bushalte in Bergeijk.  Daar voegde zich een andere Peter wandelaar bij me en hadden we onderweg veel wandelnieuwtjes, en ervaringen als van deze dag,  uit te wisselen.  Ik kijk alweer uit naar de tocht vanuit Borkel, midweek van club De Grenslopers.   Ook aan  zuiderbuurs grens.  Tot dan gewaardeerde lezers.   Houdoe!    Gegroet. Tot volgend keer weer.

Peter Heesakkers