Een vroege bus neem ik nu bij gelegenheid.  Tot mijn verbazing stapt Peter uit Mol halfweg de route in de bus.  Peter heeft al een behoorlijke reis omweg moeten maken, en dit dwingt respect af zoveel liefde als hij heeft voor de wandelsport.  Ik heb ‘m al heel lang niet meer gezien.  In het gesprek dat volgt overleggen we o.a. waar we het beste uit de bus kunnen stappen.  Het blijkt ook de kortste weg naar de startplaats.  Deze tocht valt onder de serie Grensparkwandeltochten, deze vakantieweken te houden aan beide zijden van onze landgrens.  Het aantal buurlanders is weer groot, en zij komen tot uit B –Brabant tot uit  de provincies oost en ver uit West Vlaanderen.  De Brabantse  alsmede  de Vlaamse Kempen, blijken erg gewild om te bewandelen.  We krijgen bij inschrijving een uitvoerige  routebeschrijving mee, en vooraf lezende belooft het heel wat.  De startlokatie is vanuit het plaatselijke gildehuis paviljoen, met alles er op en eraan.  Het is er levendig druk ook.  Toch ben ik al gauw op weg, en al meteen gaan we de poort uit het bos aangrenzend in.  We nemen eerst een noordelijke route.  Wat me al direct opvalt is de nog groene natuur na alle droogte dit jaar zomer.  We moeten over enige boomstammen heen stappen, en de perfecte bepijling stuurt ons behendig door de natuur vandaag.  We krijgen een noordelijke route te gaan, en precies zoals ik de Kempen ken is die natuur boeiend en veelzijdig.  Meest smalle paden te gaan.  Het routepapier is geduldig en meld elk paadje te gaan de afstand  of lengte van het pad als ook de totaal gelopen afstand tot dan.  Ook de pijlen zijn conform  het routenummer genummerd.  Het is meteen al genieten van rust en ruimte.  Even zien we een intermezzo van bouw en akkerland vanaf de bosrand, en de nog maagdelijke schone blauwe luchten.  Plots raken we in bebouwing van Bergeijk en houden op de trottoirs onze veiligheid.  Mogen aan de oostkant van het dorp de rotonde oversteken  even een asfaltwegje volgen en gaan dan links een  klaphek in wat ons stuurt door oude weidegebieden en verspreide bossages.  Ik mis vind ik later uit na ruim vier kilometer de rustpost, en dit na een wel erg lange wandeling pas.  Niet getreurd mijn conditie lijkt achteraf nog puik, en ik stap lekker door.  Op een of andere manier geraak ik vanzelf op de route zonder af te slaan naar de rustpost.   Na een uitkijktoren, en weer klaphekken achtereen, beland ik op een breed zand en grindweg, met erlangs een asfalt fietspad en moeten we tegen  de andere wandelaars richting gaan.  Passeer enige ANWB toeristische wegduidende betonnen paddenstoelen met duidingen naar omliggende dorpen en afstanden er op vermeldt bedoeld voor de toerfietsers.  Passeer ook een monument aan de bosrand onthuld in September 1994  en een bomkrater alwaar destijds in de oorlogsjaren een grote geallieerde bommenwerper neerkwam en de meeste inzittenden toen om het leven zijn gekomen en andere bemanning mogelijk door redders van de ondergrondse in veiligheid zijn gebracht.  Een zoon van de bemanning van toen heeft dit monument onthuld.  Een prachtige  waardige gedenksteen overigens mag gezegd.  We geraken aan een splitsing waar de  van tegenovergestelde  richting wandelaars ons tegemoet komen, en volgen en bijzonder pad langs een goeddeels droog gevallen waterstroom, wat ongemakkelijk begaanbaar eenmans pad, maar zeer mooi toch.  Net als ik denk waar eindigt dit kom ik aan een weidse akker en ga aan bosrand verder.  Het is de extra lus voor de grootste afstanden die we gaan.  We gaan tussen wat kleine vennen richting een schuilhut, en langs water een oude beek, een brugje overgaand.  Komen weer op  de plek terug waar tegemoetkomende wandelaars wij achterlieten.  Even later toch weer tegemoetkomende lopers.  Even open veld, opnieuw inruilend voor boswerk. Weer een paadje langs water van daarstraks voor bruggetje, bospaden en fietspaden en krijgen de schuilhut van daarstraks weer in het vizier.  Na enige omwegen weer boslaan op waar nog wandelaars gaan voor voornoemd omweggetje fietspad en brede bosweg omzoomd met eikenbomen vooral, tref ik zittend aan een pick-nicktafel uit het verre West-Vlaanderen Krist en Gina, de mede verslaggevers van de site Beneluxwandelen,  een mooie ontmoeting even een praatje maken, nadat we gezamenlijk pratende weer op weg gaan ontmoeten zij bekende medelanders wat een lang gesprek oplevert en ik mijn weg vervolg.  Mag eindweegs verder de bosweg af en ga door landerijen veel mais en anderzijds afzienbare preivelden, en haal een moeilijk lopende plaatsgenoot in.  Zien een lek in de beregeningsinstallatie welke een stoomachtige straal afgeeft.  Even een gesprekje geraken we van de doortocht door velden aan een doorgaande autoweg die we voorzichtig oversteken en een parallel fietspad op, genieten van de landschappelijke vergezichten, en mogen dan eindweegs verder toch weer bosgebied in.  Volgen dwee onze pijlen en route op papier en raken in opener gebied met opnieuw tegemoetkomende wandelaars.  Een flink eind  tussen be en overgroeide paadjes door.  Een stukje weiland in waar  een kudde koeien aan hun drinkpunt staan en zij het passerende wandelvolk rustig gadeslaan en we er vlak langsheen lopen. Een z.g. laarzenpad door dat nu drooggevallen lijkt, Gaat het over een wegje met weerszijden betonstrips door kennelijk voor landbouwvoertuigen, alwaar we op de openlucht rustpost van de club geraken.  Krist en Gina  komen ook in net vizier, en na de pauze gaan we gedrieën weer op weg.  Opnieuw treffen zij bekenden en vervolg ik mijn weg, ga even achter een betonnen huisje lossen waar ze me inhalen en gaan we de bebouwing van Bergeijk binnen.  Nu weten we dat het gedaan is  met de rust van de Kempense natuur.  Gaan bebouwing die sterk wisselt in met enige monumentale bouwsels als een protestants kerkje en oude huizen.   Reuze potloden aan de route van een of andere school, een binnenplaats op van of met monumentale gebouwen weer terug de straat op vervolgend.  Komen aan een wandelpark alwaar parkoersman ons doorheen laat slingeren.  Raken aan parkeerplaatsen van nog onderweg zijnde  wandelaars, een wegje op die ons stuurt naar de finish.  De route was zonder meer een beauty, schitterend in een woord van begin tot eind, een schoonheid die alleen de Kempen kent, en die mogelijkheid ook biedt telkens. We zijn zeer voldaan.  Op het buitenterras hebben Krist Gina en ik nog een praatje en drankje na, maar ze willen de spitsdrukte bij Antwerpen en Gent vermijden op de terugweg, nog dik twee uur rijden als er niks tegenzit met verkeer.  Leuk ze weer eens te ontmoeten.   Een plaatsgenoot meldt zich intussen ook terug en af en biedt me een lift aan, wat ik gaarne aanvaard.  Een schitterende wandeldag zijn we eens, zonder meer een must de tocht voor een natuurliefhebber.  We danken de complete organisatie en vrijwilligers voor hun geweldige inzet deze dag.  Het was ook een tocht om door een ringetje te halen.  Onderweg tekenen zich zware onheilspellende donkere  luchten aan, en moet ik nog denken aan hen die nog onderweg zijn. Ik wordt voor de huisdeur afgezet.    U beste lezer{s} groet ik weer van harte, tot volgend schrijven en zeg u met Brabantse groet, “Houdoe”  ..  Van Peter Heesakkers

13-08-2019 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik ga het maar weer eens proberen, na mijn blessure tijdens mijn Vierdaagse.  De afstand lijkt me geëigend om risicoloos mijn afstand af te leggen.  Het is na verlaten van de bus nog een ommetje te gaan.    De inschrijving  of aanmelding verlopen vlot, met uiteraard hier en daar een praatje vooraf .  Bekom een A4 tje twee zijden omschreven parkoers.  Na een kop koffie ga ik in de benen.  De start is vanuit een voormalige jeugdherberg, genaamd Harba Lorifa, naam is ontleent aan een tekst uit het oude Brabants volkslied.  De startplaats is gelegen aan de noordelijke rand van de stad, Valkenswaard, meteen ga  ik al de bossen in.  Stad en streek staan bekend om haar schitterende natuur die het omringd, en dus is een klapper van een natuurtocht vandaag verzekerd.  Bij mij voegt zich een persoon genaamd Crien, toch een naam nooit eerder vernomen en ik stel me voor als Peter, wat natuurlijk het onderlinge contact prettiger maakt.  Als eerder geschreven lopen we vanaf de start al meteen het uitgestrekte bosgebied in.  Zijn we tevens verzekert een groen afdak van allerlei boomsoorten boven onze hoofden, want de zon doet zich alweer gelden.  Ik vang aan in een betoog over mijn  al voorbije wandeljaren, en belevenissen en Crien is een en al oor.  Crien moet het nog leren hi-hi.  Uiteraard mag Crien ook zijn verhaal doen.  Ik pas mijn stap aan hem aan.  Ons valt op dat al veel bomen hun bladeren verdord laten vallen, vanwege de droogte die deze contreien teisteren.  Voorbije week tropische temperaturen van 41 -42 graden wat niet uitnodigde voor een wandeling.    Als eerder gezegd is ons route-duidings-papier geduldig om elk pad of paadje te vermelden, en dat doet de parkoersman met verve moet gezegd.  Bravo!    De bepijling was af al moesten we ze soms zoeken en op onze qui vive zijn, maar toch zij hingen er.  Wat drooggevallen bijna vennen dienen zich aan, en we blijven noordwaarts slingeren door moeder natuur.  We geraken aan de autoweg Valkenswaard, -Eindhoven  welke al  bijzonder druk is met vooral toeristisch grensverkeer, en wippen tijdig goed rondkijkend de weg over.  Komen langs een uitspanning en gaan aangrenzend wandelpark in, wat overigens niet meer is dan het bosgebied wat we achter ons laten.  De routes splitsen voortdurend , pijlen en papier zijn geduldig, klimmen bulten op en af.  Gaan langs een bank welke ter ere van een grote Philips fabrikant, geschonken is eertijds, en waar deze een groot golfterrein bij bedacht heeft.  De afrastering van dit terrein is noodzakelijk om de grasmat te besparen, tegen het omwoelen van everzwijnen die het gebied in grote getale kent.  Krijgen nog wat fietspaden te gaan die erg rustig zijn, en dat is opmerkelijk in zo’n toeristisch gebied.  Geraken aan een speeltuin, met tevens een dierentuin met bokken, geitjes, schapen en wat meer, om aan het IVN gebouw te eindigen waar Crien geen onbekende is, vanwege zijn vele vrije tijds werk welke hij in de omringende planten en bloementuinen steekt.  Hij toont het me met een trots.  Zeker de wilde planten en bloemen tuin, is een weelde mag gezegd.  In en om het IVN gebouw is een gezellig terras  almede binnen voorzien, en noodt tot een lange zit.  Heel gezellig daar maar we moeten toch weer de benen in.  Gaan weer terug langs de beestjes de natuur in.  Verbazen ons  over de droge sloten die we kruisen.  Komen allengs  in gegoede wijken terecht met villa’s en bungalows, om toch weer het ruime grote bos in te gaan, en hier zullen we tot aan de rust niet meer uitkomen.  Ik prijs me gelukkig en blij om uit de al warme zon te blijven.  We gaan een lang  grindpad het bos door, we zien niemand om ons lijken alleen op de wereld, en genieten van de stilte.  Moeten over een knoepert van een omgevallen boom klimmen, en vervolgen een asfaltweggetje, niemand te zien, horen ook geen gevogelte, volstrekte stilte die weldadig aanvoelt.  Raken aan einde bos, wat weilanden en wilde groeisels om door een droge sloot te gaan welke ons aan de boorden van riviertje de Tongelreep brengt.  Dit riviertje ontspringt ergens in Hamont-Achel België, heet daar de Warmbeek, en over de grens verandert de naam in Tongelreep.  Eigenlijk een zijtak van De Dommel.  Het is een schitterend stuk langsheen dit riviertje, smalle paadjes soms opletten vanwege de hoge boorden  aan de afgronden van de beek.  Een hele poos moeten we langs afrasteringen van de Eindhovense Golf zoals het terrein noemt.  We ontwaren diverse malen flink omwoelde stukken bosgrond door de everzwijnen , maar vreemd eigenlijk je komt de beesten nergens tegen.  We slingeren met de beek mee, het is hier fantastisch.  Plots komen lopers ons achterop gelopen, waaronder een bekende uit Lommel {B}  Theo Cl.  Een loper pur sang en altijd onderweg, en heeft ook een IJsland trip voor de boeg, met natuurlijk wandelingen.  Toch blijft deze afstand  opmerkelijk rustig, in deelnemers, zijn we te laat of te vroeg, wie zal het zeggen.  Ons pad wordt half verhard door grind, wijkt eindelijk af van de beek, en een groot maisveld is ons deel.  Komen langs een schutterij, en gaan langs een vleermuizenkelder.  Geraken aan een grasveld wat parkachtig toch en volgen korte stukken voetpaden verhard en asfalt, een hele reeks, even terug pijl gemist, hij hangt er toch.    Volgt wat bebouwing rijtjeshuizen en gaat over in villa’s weer.  Plots dient zich weer de rustplaats van vanmorgen weer aan.  Op het terras zitten is een gezellige boel, met Kempenaren lekker wauwelen in ons streek dialect.  Moeten hierna verder, en draaien wat paadjes en wegjes door bos maar ook parkachtig gebied. Passeren diverse hekjes en klaphekjes.  Crien laat bij het IVN gebouw opnieuw trots zijn werken zien, en kent veel groeisels bij naam.  We komen aan de verkeerslichten van de weg Valkenswaard-Eindhoven, en wachten geduldig ons oversteken af.  Weten ons vlakbij de finish maar parkoersman leidt ons nog maar eens door prachtige bosgebieden, heide veldjes al in paarse bloei.  Een voormalig spoorwegtracé nu breed fietspad even volgen en toch weer de geborgenheid van moeder natuur in.  Met wat omwegen door schitterend bos, voelen we aan ons water, dat het einde der tocht nabij moet zijn.  Gaan na veel links rechts geslinger dan op ons einddoel af.  De Harba Lorifa herberg.  Na afmelding en de dank aan de route-uitzetters en inschrijfpersoneel, nemen we buiten op terras nog een drankje.  Crien en ik bedanken elkaar voor het onderlinge gezelschap onderweg, en ik stap naar mijn bushalte, zeer voldaan over deze dag en de geweldige natuurroute, die alleen Valkenswaard en Eindhoven en omstreken ons wandelaars kunnen bieden.  De opkomst vandaag was geweldig zo zag ik op de parkeerplaatsen.  Deze tocht kadert in de reeks Grensparkwandeltochten aan beide zijden van de rijksgrens om beurten, die elke zomer gehouden worden.  Het was weer een juweeltje!  Mijn spieren hebben het prima gehouden vandaag wat me weer moed geeft voor de komende wandelingen.  Deze club heeft ook nog de Bevrijdingstocht in het vooruitzicht in Dommelen-Valkenswaard op 22 sept. Van 75 jaar geleden wat in de streek groots gevierd gaat worden.  Daar wil ik zeker weer present zijn.  U beste lezer/medewandelaar groet ik weer met een Brabants “Houdoe”, tot volgend schrijven.

Van :  Peter Heesakkers. 

06-08-2019 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De moeder van alle wandeltochten, en meerdaagse wandeltochten ter wereld.  “De wereld wandelt hier” is de slogan. De stad waar het wandelen begon.  Al weken voorafgaand ben ik er al mee bezig.   Er worden 47.000 deelnemers verwacht uit 79 landen van over de hele wereld.  1000  aanmelders minder dit maal welke de stichting toelaat i.v.m. voorgaande edities, niemand die weet waarom.  Enige jaren terug nog op een persconferentie, werd gezegd dat men tot 50.000 deelnemers wilde gaan.  Opmerkelijk veel Zuid-Oost Aziaten ook.  Naast uit het Midden-Oosten, en tevens Navolanden, Europeanen dus, burgers militaire groepen, maar in elk geval is elk continent vertegenwoordigd hier.  De stad en vooral binnenstad is volledig in de ban,  en omgeving dorpen en stadjes evenzo.  De bezoeker en toerist wordt er ruim een week lang beziggehouden. met allerlei feestelijkheden, en de drukte is navenant anderhalf miljoen feestvierders, waaronder ook de meegekomen supporters uit het buitenland, van de lopers.  Het gaat te ver dit feest hier te analyseren.  Kom ook enkel om te wandelen en laat alle drukte daarmee aan mij voorbijgaan.  Wanneer ik in Nijmegen arriveer wordt ik ongewild in de feestelijkheden ondergedompeld al als ik uit het treinstation kom.  Gezoem van motorisch geweld van de straat schoonmakers om me heen, de rommel die de feestende massa’s achterlaten elke dag is enorm.  En dwingt alom diep respect af. Vanaf het station is het 10 minuten gaans, naar de terreinen, tussen massa’s medewandelaars daar naar toe op weg, om zich aan te melden voor de volgende dag de eerste marsdag.  Al meteen een leuke sfeer zoveel internationalen om je heen hoorbaar in vele talen.  Het aanmeldterrein is bijna een stadje op zichzelf, aan de rand van de binnenstad, met terrassen, vele diverse winkels en horeca, en andere neringdoenden.  Veel camera en radioteams   regionale en land, zendgemachtigden en persjournalisten op het terrein speurend naar plaatjes, verhalen, interviews bijzondere opnamen, uit binnen en buitenland.  Je kan er uren rondstruinen vanalles te aanschouwen of mee te maken.  Ik zal er in tegenstelling tot anders minder lang vertoeven, moet en wil naar huis voor verwacht bezoek. Het is er enorm druk aan het worden gaande de dag, op de onmetelijke terrassen, de muziek en elkaar ontmoetende bekenden, en nieuwe vriendschappen die  er ontstaan.  Ik ga naar huis op aan om me voor te bereiden voor de volgende eerste dag.   

Eerste dag:  Heb de sneltrein, maar aan elk stop/station, stappen er steeds meer wandelaars in totdat de trein eivol is.  Een dichte stroom van wandelaars stapt in Nijmegen uit en de massa zet zich in beweging, naar de uitgangpoortjes van het station.  Extra treinen rijden dag en nacht hier vanuit en naar alle richtingen.  Ik voeg me in de stroom wandelliefhebbers tussen ploegen straatschoonmakers door, naar De Wedren, de startplaats deze week een enorm parkeerterrein met zelfs wandelparken erbij, om alle voorzieningen te bergen.  Als ik arriveer zijn me al duizenden lopers/starters voorgegaan van de 50 k.m. vanaf 04 uur en de 40 k.m. gangers de grootste groep vanaf  half zes ‘s ochtends dus.  Zet me in beweging na de startscan op mijn deelnemers armband, onder luide aanmoedigingen van overwegend jong publiek aan de kanten die ons uitgeleide doen, en welke hun bed nog niet gezien hebben maar juist uit de feestende binnenstad zijn gekomen. De route gaat naar het noorden ruwweg richting Arnhem vandaag, voor de grootste afstanden.  De Overbetuwe in dus.  Het is even zoeken waar ik het best kan lopen en doorlopen door de massa wandelaars die de weg/straat en voetpaden bezetten.  Gaan stukje binnenstad in maar rechttoe op de Waalbrug af, we dalen de stad uit naar de brug moeten een fiets en voetpad op wat de wandelaarsmassa op doet stropen.  Uitzinnige toeschouwers aan de kanten en veel hi-fives met ons delende, handjeklap dus.  Gaan dan de hoogliggende Waalbrug over op fiets/voetpad, met zicht op de binnenstad en Waalkade, en diep onder ons spuit een brandweerboot zijn stralen  als groet, aan het urendurende passerende vele duizendtallen wandellegioen, die in dichte drommen over de rivierbrug trekt.  Er komt wandelruimte op het parkoers, nou ja beetje toch.  Even een opstopping aan de afslag onder aan de brug, waar het eerste blaasorkest ons opvrolijkt, maar toch de ruimte gaat iets verwijden.  Lopen op een schitterende vernieuwde boulevard het ruime landschap in uiterwaarden van de rivier Waal en overwegend polderlandschap, de dijken op.  Langsheen een gedenk monument De Oversteek, waar  op 20 September 1944 het Amerikaanse leger met canvas bootjes overstak vanuit Nijmegen om met een omhaal de Waalbrug vrij te maken voor de oversteek van de Engelse grondlegers.  De dag van “een brug te ver” uit onze oorlogsgeschiedenis , Arnhem het doel werd niet bereikt.  De dijk slingert zich door het landschap en na een hele tijd bereiken we dorp Oosterhout, na de dijk af te gaan.  Het dorpsvolk is nadrukkelijk aanwezig zo vroeg om ons welkom te heten, banen ons een weg door te ver op de weg staanders, op weg dorp uit naar Slijk Ewijk een rustiger passage, en na wat weggetjes geslinger zijn we op weg naar dorp Valburg.  Landerigheid is ons deel, dan een scherpe bocht en omhoog om over een viaduct rijksweg A 15 te trekken alwaar we vergast worden op een kakafonie van enthousiast toeterend vracht en  lichtenknipperend autoverkeer onder ons passerende.    Ook Valburg doet niet onder om ons met levende muziek en voordrachten uit het publiek hartelijk te ontvangen, er wordt gesneden fruit , koekjes, allerlei snoepgoed aangeboden, handen om hi-five te doen en handtekeningenjagende kinderen, handen schudden, kinderen die een eindje aan de hand mee willen wandelen, en dit herhaalt zich elke dag elke doortochtplaats.  Drommen volk langs de routes.  Na Valburg volgt een lange weg welke voor ons speciaal afgezet is door de autoriteiten, die ons voert naar hoofdetappeplaats Elst.  Voor en achter me een eindeloos legioen schuivende door het vlakke landschap.  Al aan de dorpsgrens worden we hartelijk welkom geheten door rijendik staande bevolking, die zingend dansend en in kostuums gestoken en feestdrachten ons opwacht, en ons zingend, joelend, applaudisserend ons door het stadje geleid in alsmaar dichtere drommen.  Het is een zeer feestelijke doortocht, ze bieden ons vanalles eten en drinken aan op armen uitgestoken met schalen.  We trekken langs orkesten, kapellen, losse zelfmuziekanten, luidsprekers, en het vippodium, met dorpsraad  smaakvol versierde straten, gemeentebestuur, genodigden.  Het is een heksenketel en de bewoners gaan enthousiast uit hun bol, de begroeting en aanmoedigingen zijn overweldigend, het is er razend druk.  We krijgen splitsing afstanden buiten het dorp en wij duiken de rust weer in, dwars door industrieterreinen, waar personeel buiten staat, de baas vind het kennelijk prima.  Toch weer landelijk gebied in en door. Opnieuw een viaduct over van andere rijksweg en opnieuw getoeter natuurlijk.  De A325.  Na een hele poos zien we links van ons de lopers van 40 en 50 k.m. opdoemen die ons verderop vervoegen.  Het wordt bijna schouder aan schouder lopen nu voor even.    We naderen dorp Bemmel waar we opnieuw verrast en vergast worden met een warm welkom van haar bevolking rijen dik omzomen zij het parkoers, klappend zingend aanmoedigend, talloze foto’s worden genomen, de lucht hangt vol camera’s en smartphones, juichend publiek, zingend schreeuwend acterend verkleed.  Ik moet een helling  op om autoweg en goederenspoorlijn over te steken, en voel hier iets onbestemds in mijn  linkerbeen, wat zich al doorzettende verergert, neem lk langs de kant een pauze bij bekend wandelstel al toeschouwers nu in de campeerstoel, maar wanneer ik me weer in beweging zet voelt het erger.  Ik vermoed dat het de hamstrings zijn, en verdomd het blijkt later zo te zijn.  Van boven tot onder een pijn in mijn linker achterbeen.  Het lopen verergert kennelijk het ongemak in plaats van wat ik dacht loslopen, mijn tempo zakt gestaag ook.  We gaan op dorp Lent aan inmiddels gemeente Nijmegen.  Hier herhaalt het feestgewoel van eender welk dorp zich, en is de doortocht absoluut feestelijk en als alom waar we komen de straten versiert, en spandoeken en borden met aanmoedigingen vaak ook persoonlijk gericht, en opnieuw gezang gedans muziek, en lonely acteurs en actrices,  feestende en verklede mensen.  Het dagelijkse ritueel dat wel.    Na een poos gaan we het dorp uit, onder rijkswegen tunnels dus door, tot aan een bijstationnetje van Lent naar Nijmegen v.v. gaat het na een groot hotel een lange weg naar de Waalbrug van de stad op aan, die we verderop weer moeten bestijgen, mijn been en hammetje protesteren behoorlijk, zeker met de bestijging.  Kruiptempo rustig de Waalbrug op en overgaand stijg ik weer de drukke binnenstad in waar toeschouwers rijendik ons verwelkomen, doorheen een feestende binnenstad, met drukke terrassen en al of niet levendige muziek, draai ik af naar de Oranje singel, waar de massa lopers opgehouden worden om en om ons door te laten en het verkeer.  Ga de tribunes langs, nog honderden meters te gaan, naar de finish.  Het wordt voor mij een martelgang, die pijn  en ongemak.  Kan me toch vlot afmelden en besluit het levendige terrein te verlaten na mijn knip/controlekaart voor de volgende dag in ontvangst genomen te hebben.  Ga meteen op huis aan bijna kruipend naar het station en zo ook naar mij thuis later.  Moeizaam in en uit de treinen stappend, en waar het kan de roltrappen gebruiken, ik lijk wel een invalide!  Geraak eindelijk thuis, en een bezoekende therapeut, bevestigd wat ik al dacht.  Hamstringsblessure.  Doe meteen wat oefeningen, eten, en op tijd naar bed wil ik nu.  ‘s Ochtends de volgende dag, is het nog niet over en worstel ik me het bed uit.  Het voelt zodanig, dat ik me niet loopvaardig meer voel, ik zal mijn gewrichten zwaar en te veel belasten, en groet de man met de hamer zo men die dezer dagen noemt.  Ik besluit wijs of niet thuis te blijven want dit wordt echt een marteling.  Met pijn in het hart en anderzijds de wijsheid gezond te willen blijven.  Wel volg ik alle dagen de hele dag het gebeuren via allerlei media, en de webcams langs de routes, t.v. radio internet in ruimste zin.  Als schrale troost.  Mwah:  Volgend jaar proberen we het opnieuw, en gezondheid is ons hoogste goed.  Toch!??  Ik groet jullie weer met een Brabants  “Houdoe”.  Tot mijn volgend schrijven:

Peter Heesakkers.

16-07-2019 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Gealarmeerd door de wel erg hoge  verwachte temperaturen, verkies ik maar vandaag op pad te gaan.  Het gebeurt niet zo vaak in tegenstelling tot vroeger, dat men een keus van weekenddag heeft.  Ik kan ook per openbaar vervoer eerder  op de startplaats  zijn, in tegenstelling tot  zondag.  Een snelbus bovendien en een korte tippel naar de startgelegenheid.  De grootste afstanden zijn al onderweg goeddeels, en vanwege de warmte al vandaag is een redelijke afstand te verkiezen.  Na inschrijving op weg dus.  Meteen al mag ik een prachtig park in langs o.a. het gemeentehuis van Laarbeek, zoals de gemeente omgedoopt is na fusie met Lieshout en Aarle Rixtel.  Grindpaden slingeren door het park, het is er nog opvallend rustig in het dorp ook.    Een fontein ruist in de stilte van een der plassen.  Achter een bossage stuit ik op een grote groep ganzen, mogelijk Canadaganzen gezien de kleur.  Zij schrikken niet op zijn wel waakzaam , maar blijven op hun plek.  Steek dan een weg over om in een meer dichtbegroeid park mijn weg te vervolgen, kennelijk een voormalig wild/ruigtegebied gezien samenstelling en groei.  Besluit toch al mijn badstof jack uit te doen .  Het is er rijk beschaduwd en ga voorbij vijvers met watervogels.  Een absoluut mooie opening van de tocht dus.  Een paar bruggetjes overgaand, op het smalst van de vijvers.  Fietspad tegen de richting te rijden in, een beekbrugje over, gaat het de wijdse ruimte van allerlei akkervelden in. Links van mij steekt een groeiende nieuwe wijk van B.& D. op.   Mijn pet en zonnebril moeten op als ik het park verlaat en in de ruimte van bouwland uit kom.  Zandpaden en bomenlaantjes eik of populier zijn mijn deel, in al welkome schaduw.  De akkers en tuinbouwlanderijen liggen er te droog bij, en dit terwijl er twee weekeinden geleden  hier een zondvloed is geweest....  Een waterfontein in het open landschap reikt over het padwerk wat ik te gaan heb ter besproeiing van het akker land, ik wacht dus even, maar dan blijkt dat  het water toch niet terugkomt op mijn wandelpad.  Vreemd!  maar o.k. , ik ga rap door.  Een molen komt in zicht een van de twee die dorp Lieshout rijk is.  Doe de randen van het dorp en mag plots een begroeid pad volgen achter de dorpsrand, een eenmanspad overgroeid tegen de zon en de bermen rijk gezegend met madeliefjes vooral en nog andere wilde bloemen.  Geraak toch aan de molen van daarstraks in zijn tuin de vlag van Lieshout.  Naar rotonde van doorgaande weg, en naar de m.i. wat vroege rustpost der club gesitueerd in de schaduw van oude eikenbomen.  Een goed voorziene rustplek, met daarnaast de Sint Servatiuskapel die door wandelaars ook druk bezocht wordt.  Na pauze mag ik een fietspad volgen langs doorgaande weg, om later af te draaien de rust in na alle verkeer dat voorbij raast..  De gemeente ligt op de  denkbeeldige grens van Peel en Meierei, gebieden van de provincie Brabant.  Na een paar zandwegjes waar een aangename rust heerst en vogelenzang ons deel is, plots een afslag wat blijkt een heuvelrug te zijn in het toch vlakke landschap.  Vingerhoedskruid of lupines sieren de boorden van de paden.    Een strook met wilde bloemensoorten evenzo.  Het gaat steil op en af over erg smal pad met dichte begroeiing, we moeten dus in ganzenpas zogezegd, verraderlijke boomwortels, niet mijn ding toch, maar het boeit wel.  Belanden weer beneden een asfaltwegje op met oude platanen weerszijden, gaat het door landerijen ver zicht tot aan een bos, waar we in mogen, weer welkome schaduw. Een weelde aan wilde bloemensoorten sieren de bermen. Een poortje brengt me over een veld met hoge grassoort welke een roze gloed aftekent  ver om me heen.  Op de achtergrond het groen der omringende bossen.  Ben beducht op teken die hier zouden kunnen zitten dus gaan mijn broekspijpen in mijn sokken.  Een lang smal paadje volgt door het hoge gras,  langsaf een ven.  Die gloed oogt werkelijk prachtig.  Kom langs een droge slootkant waar veel holen zich in aftekenen, mogelijk een dassenburcht, of konijnen whatever.  Het landschap gaat weer opener, naar gehucht Olen, een asfaltwegje met wat behuizing dus.  Op een veld is men vroege gewassen aan het oogsten.  Zelfs nog aspergebedden  met zeil afgedekt, en velden aardappelen.  Volgt een afslag groenstrook in, tussen akkervelden waar ik het hooi ruik en inderdaad een tractor zie ik tussen de groeisels in het veld de eerste hooi binnenhalen.  Mag dan een klappoort in en een oneindig graspad gaan vertrapt gras van mijn voorgangers tussen vennen door en hoor vogels zingen , en  de kikkers kwaken.  Ben in natuurgebied Mosbulten nu.  Een eind verder zoekt een kudde koeien verkoeling in een der vennen, en verwacht ik in ruil,  vissen te zien liggen op de kant te  zonnen in tegenstelling.  Toch niet dus....  Een dame heeft moeite met drie grote honden in bedwang te houden die nader kennis met die wandelaar willen maken.  Krijgen gelukkig geen kans.  Na klappoort  wordt de natuur weer open en gaat het per smal asfalt, wegjes in alle rust richting Lieshout.  Een lang bospad volgt met zeer grof grind en keien beschouw ik maar als een welkome voetzool massage.  Ga zandwegjes in waar de molen van Lieshout zichtbaar wordt, een rotonde linksaf naar de rustpost van vanmorgen.  Na aangenaam verwijlen daar, de organisatie trakteert ons op een beker gesneden tomaat, als toetje en verfrissing, moeten we doorgaande weg oversteken langs grote tennisbanen weer de schaduw in van vijvers die druk bemand zijn met vissers in de omslotenheid van bossen.  We gaan eraan voorbij over graspaden wat lekker koel loopt met deze temperaturen.  Een asfaltweg volgt over fietspaden tot de rotonde bij de eerdere molen, ronden deze driekwart, en volgen een oneindig pad langs de autoweg naar Lieshout, met soms knotwilgen omzoomd.  Toch een aangenaam pad, en vlak aan de dorpsgrens mogen we de velden in richting Beek en Donk.  De wijdse akkervlakten laten een frissere wind toe, erg jonge bomen erlangs geplant.  We geraken in een nieuwbouwwijk met veel platte lattenbruggen zonder leuningen, watertjes en vijvers kruisende, en ruigtegroei alom, om dan weg over te gaan met verbinding naar dorp Beek, gaan achter nieuwbouw om met veel bejaardenwoningen en flatgebouwtjes.  Kom aan het park aan het begin van deze tocht vanmorgen en houden nu dit park aan onze linkerhand en gaan recht op de uitspanning af van de startplaats langs de woningen aan dit park.  Een geweldig compliment gaat naar de routeplanners, geen wandelclub, maar toch een zeer professioneel  uitgezette tocht.  Ze hebben onderweg veel variatie in hun routes gestopt, wat de route boeiend maakte.  Merkwaardig was dat ook best wat Vlamingen de weg naar Beek en Donk wisten te vinden, het is bepaald niet bij hun deur, en ook zij vol lof waren over het gebodene.  Die lof krijgt de organisatie van mij ook.  Heb een mooie dag beleefd.    U beste lezers groet ik weer van harte, met een Brabants "Houdoe" ,tot mijn volgend schrijven weer.

Van:  Peter Heesakkers

01-06-2019 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De afkorting van de benaming van de organiserende club luidt Zonder Uitvallers  Thuis.  Toch een originele naam.    Op weg naar Gemert buiten de bebouwing hangt nevel boven de velden, maar de zon doet zich al wel gelden.  Het is opvallend rustig deze zondagmorgen in zowel de bus als ook op het busstation en de wegen.  Kennelijk hebben velen tot laat in de nacht het Eurovisie songfestival gezien en gevierd, de overwinning van Nederland.  Ikzelf heb dit aan me voorbij laten gaan, en hoorde het pas op het radio nieuws de volgende ochtend.  Ik stiefel op de bekende startplaats aan me inmiddels zo bekend vaste stek.  Tot mijn verbazing is de sloper daar te werk geweest en is mede het home der club er moeten aan geloven.  Pijlen wijzen me de weg naar het nieuwe voorlopige onderkomen enige tientallen meters verderop in een school, mogelijk tevens een kinderopvang.  De omgeving staat vol met auto's van reeds onderweg zijnde wandelaars.  Kom alzo in een rustiger ruimte waar mijn inschrijving tevens vlot verloopt.  .  De startroute vergt twee straten alvorens ik een ruim park in mag gaan.  Aan het begin ervan geeft een gym leraar aanwijzingen aan zijn groep.  Ik ga met een wijde boog om o.a. een grote vijver heen, waar talloze eenden , en waterhoentjes, op de grasvelden hun gading zoeken.  Het park biedt kunstwerken allerlei, het is er aangenaam dicht gegroeid, ga een houten bruggetje over en laat me gedwee het park een eindweegs verder verlaten.  Een absoluut mooi begin toch.  Ik verloop me buiten het park en wordt teruggefloten.  Ga door veldjes achterom Gemertse bedrijvigheid en krijg een lang grindpad te gaan langsheen een ringweg om het dorp, enerzijds bebouwing die  een hoge wal grond schuilgaat, anderzijds watertjes en sloten met  brede rietkragen.  Op de taluds een schitterende bloemenpracht van allerlei kruidenplanten, wilde bloemen, grassoorten wat allemaal ook divers gevogelte aantrekt, nu en dan een  bruggetje over.  Kom aan een splitsing van afstanden maar ga rechtdoor totdat ik  vind dat het parkoersvolgnummer, niet meer klopt, maak rechtsomkeer en tref een stelletje, jawel hoor ik zit /zat goed verzekeren ze me.  Even been ik ze bij, maar dacht laat ik de idylle maar niet verstoren en me terugtrekken, en ze begaan, al gauw raken ze uit zicht.  Steek een rotonde over en zijn definitief in de vrije ruimte in het gebied dat tot De Peel toebehoord, en der  gebieden als b.v. De Kempen van zuidelijk Brabant.  Dit gebied toont een afwisseling van landerijen, plukken bosgebied, en de stilte is fantastisch, enkel de vele vogels laten zich horen en zo krijg ik een gratis natuurconcert.  Veel vogels zoeken hun voedsel ook op de wegjes en paden, en blijven tot op het laatst zitten, om voor je voeten weer op te vliegen.  De Peel kent veel vierhoekige wegen met meest oude eikenbomen erlangs.  Dit maakt ook dat ik veel schaduw kan lopen, want de zon steekt toch al en wind is er nauwelijks.  In de verten zie ik stapelwolken groeien welke wolken het landschap een heel apart cachet geven, als een schilderij zo mooi.  Het is een coulisselandschap dat sterk wisselt.   Het landschap is erg stil, nauwelijks verkeer.  Soms passeert een fietstourclubje, een enkele auto, maar ook twee keer een behoorlijke rij motoren in clubverband kennelijk, die zich zo vrij als een vogeltje voelen.  We gaan de bossen in en de bijhorende schaduw is me welkom, de kleppet en zonnebril gaan op, m'n trainingsjack uit, het wordt genieten hier, ben in natuurgebied De Stippelberg aanbeland.  IJkpunt blijft een communicatietoren die de streek beheerst, van dorp De Mortel.  Grote oude boerenloodsen en modernere schurenboerderijen en huizen verspreid beheersen het landschap.  Het gebied is volstrekte stilte, her en der spuiten fonteinen ter bevloeiing van de droge akkers.    Ga door Reebos, maar geen reeën te zien, komt een afslag de Truttensteeg genaamd, een mooi pad overgroeid met bomen dwars door boerenakkerland, en recente beplantingen struikgewassen, wilde planten en groeisels het is een verademing die groenstrook, soms passeert een trimmer of jogger zo men wil, dorpse wandelaars met hond en pad is omheind met beukenheggen en moerbei en ander heggroeisel, met verassende doorkijkjes.  Aan het eind van het pad waar we een verharding op moeten zitten kinderen aan zachte prijs drinkwerk en koeken te verkopen.  Zij hadden 'sochtends de wandelmeute voorbij zien trekken die me dus voorgingen, en zagen er hun nering in, prachtig toch !?   Volgt weer een weg de bossen in, in draai van de weg.   De rustpost der club is aan  een camping voorzien, zit in plaats van in de schuur heerlijk buiten in  de zon onder een tentdak.  De zon steekt toch.     Een bloembak aan de rust vol met viooltjes lachen met de besnorde gezichtjes me toe.  Ja met wat fantasie herken je gezichtjes. Na verpozing op weg weer door boswerk.  Oud bos nog onbewerkt.  Banjerend door los zand.  Een brede bosweg volgt en een koolwitje, vlindersoort dus  begeleid me aldoor  gaande, en is plots weg als ik aan en asfaltweg geraak.  Moet soms  de weg delen met voorbijgangers de dagjesmens lijkt inmiddels los te komen.  Moet een tijdlang wegen omzoomd met eiken bomen volgen met namen als Milschot, Tereyken, Daalhorst tot ik een zandweg met populierenrijen in mag gaan.  Veel auto's staan er geparkeerd, de eigenaren mogelijk met een natuurgids op pad er is niemand te zien immers.  De Galgenveldseweg in, klinkt middeleeuws bestraffend, volgt wat tuinkassen en open tuinderijen .  De bermen zijn rijk bezaaid met wilde bloemsoorten evenals op meer plaatsen onderweg, volgt een asfaltweg met verstrooid staande huizen , villaatjes, boerderijen en raken de bebouwing die bij Gemert hoort, raak in gesprek met damesduo die het wandelen willen gaan proberen.  Steken een rotonde over om weg bouw in te volgen her en der nieuwbouw tussen oude en gesloopte huizen. belanden we  al snel op de finishplaats.  Die nog rustig oogt, de langere afstanders lijken nog onderweg, overigens gister had men ook een tocht hier en ik verneem van diversen welke twee dagen gelopen hebben.  Na een versnapering even vragen want in het oudere deel van het dorp kent men elkaar, er vlakbij woont een persoon welke ik o.a. uit de vroegere wandelwereld nog ken, maar ook eertijds groepsleider bij de club was.  Men weet hem feilloos te wonen, echter tref hem niet thuis.  Ik zoek door de huizenrijen mijn bus vertrekhalte weer op.  Aan de stadsrand bemerk ik dat de bus plots spetterend zijn weg zoekt, het heeft geregend zowaar.  In de stad eveneens natte wegen.  Wanneer ik later thuiskom bemerkt mijn vrouw op met foto's op haar tablet, en begeleidende berichten, dat in Gemert nota bene  de straten diep onder water staan wegens een wolkbreuk, huizen onder water, auto's rijden zich vast in het water en rijden tot aan de motorkap in het water.  Straten onder water en afgesloten.  Onvoorstelbaar!  De al maandenlang zo nodige verwachte regen is flink uitgepakt.  Bij ons thuis viel de neerslag erg mee, bezuiden de stad in Peel en Kempen heeft het letterlijk gespookt.  Al met al zelf een warme soms benauwde zonnige dagwandeling ervaren.  U beste lezers groet ik weer met een "Houdoe!"  tot volgend schrijven weer.

Van:  Peter Heesakkers

19-05-2019 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik besluit aan de vooravond een uitslaap te nemen.  De keuze vandaag of naar Deurne, {achter Helmond}, maar Boxtel heeft toch mijn voorkeur.  Vandaag zal de route gaan door de onvolprezen Kampinaheide en bossen en vennengebied, met afwisselend stuifzandduinen.  Het summum van natuurbeleving, en de absolute kroon van de diverse tochten het jaar doorheen van deze club.  Een opvallend rustige treinreis, erg weinig passagiers.  Hoewel het station in Boxtel gemoderniseerd is, geen roltrappen maar lange trappen gaande naar boven en beneden over de vele sporen heen.  De weg naar de startplaats kan ik dromen na vele jaren, met zelfs alternatieve routes te nemen.  Een zee van auto's omsluit de startplaats van het schoolgebouw  zijnde de kantine van een lyceum.  De vroege  en langere afstanden zijn al goeddeels onderweg, ik besluit het vandaag kalmer aan te doen.    De kantine noodt lang vooraf te blijven, en na mijn beker koffie en inschrijving zet ik er de benen in.  Aan de rand van de bebouwing al meteen een mooie opening van de tocht, de natuur in en een bomenlaantje, langs ruigtegebied, weiden, een kinderspeelveld een riviertje over jawel de Dommel weer dus, een authentieke traliepoort door, kom ik in de kasteeltuinen van het oude kasteel, Stapelen genaamd.  Erg veel oude knoeperts van boomsoorten gemengd met jongere exemplaren, vijvers en een  brede kasteelgracht, omsluiten het oude kasteel.  Ga langs een voormalig klooster kennelijk nu een groot gastenverblijf, zo te zien goed bezocht, aan de parkeerplaatsen.  Poorten weer uitgaand op een paralelweg langsheen een druk bereden spooremplacement, ga ik trap af onder de sporen door.  Wat ik mis en me wel op voorbereid had, was dat bij tunnelpassage via censoren koeiengeloei zou gaan klinken, maar niets van dat al nu.  Klim de  lange tunnel weer uit, en geraak aan de boorden van een immens industrieterrein, welke we aan de randen gaan om even verderop toch dit terrein in te gaan.  De parkoersbouwer{s}  loodst ons behendig tussen de bedrijven door, welke overgaan in zanderige bomenlaantjes.  Aan de rand van het terrein tref ik dubbele rails, waar mogelijk voorheen treinen reden compleet met dwarsliggers ondersteuning, en zijn deze als herinnering bewaard gebleven.  We zijn in den buiten nu.  Gaan een brugje over van rivier De Beerze en lopen nu met de stroom mee, opvallende zee van witte schermbloemen het fluitenkruid.  Kennelijk een bermplant omdat enkel onze wandelweg wordt omboord.  De landerijen en velden en weiden omheen hebben dan weer paardenbloemen en andere bloemsoorten, gelardeerd met allerlei jong groen van struiken en boomsoorten gaande, Plots erg veel zwaluwen om me heen schietende, een zo te zien nog onberoerd aspergebeddenveld afgedekt met zeil, beland ik aan en wegje welke mij voert naar een wat vroege naar mijn dunken rustpost.  De kantinewagen met  terras en zeil afdak.  Ik weet echter dat ik deze post niet kan mag laten liggen, want na verpozen volgt een schitterende  maar wat lange omgang door De Kampina.  Ik zie vooraf een zware lucht opdoemen, maar kort erachter weer blauwe lucht, ga toch maar op weg, en wordt overvallen met flinke windvlagen, en een striemende hagelbui, bereik nog juist een bosperceel en zoek schuil onder het bladerdak.  Bui is snel over en vort gaat het een breed bospad door, waar eindweegs verder  een klappoort ingaand, en hier begint waar de gemiddelde wandelaar voor kwam.  Het wordt genieten met een grote G, een waar paradijs voor de natuurwandelaar.  Banjer door los zand en afwisselend harde zand en asfalt  of grindpaden tussen vele vennen, duinen over langs en door.  Een onafzienbaar groot natuurterrein met overwegend oude bomen, watervogels als ook ganzen snaterend boven onze hoofden.  Heidevelden met verre blik, en een enorme stilte, enkel de vogels zingen hun hoogste lied, toch vele soorten gehoord.  Hier voelt de natuur zich op haar gemak, zo duidelijk is dit.  Het is een uniek  en zeer groot natuurgebied, en ik tref toch veel zomaar dagjesmensen, met fotocamera's en verrekijkers op hun borst.  In de verten steken enorme koppen van stapelwolken zich af in de  overwegend blauwe luchten.  Ook ontwaar ik een zeer donkere lucht richting mijn woonplaats, die niks te raden over laat, en bij thuiskomst later verneem ik van een enorme hagelbui.  Heb ik toch mazzel gehad met mijn korte bui.   Trek door heidevelden met groepen boomsoorten en vennen, verstrooid over de weidse vlakten, langs duinen, meest smalle paden.  Een hunebedachtig bouwsel, een monument ter ere van een vroeger bekend natuurvorser, zijnde enorme rotsblokken opeen gestapeld.  Trekt veel aandacht van passanten ook.  Dwaal oneindig lijkend natuurgebied door met bruggetjes, en klappoorten.  Belversven en Palingven langsheen, toeristische wandelknooppunten , volgend en kruisende, het Kogelvangersven, draaf ik maar almaar door de imposante natuur.  Dan eindelijk een bosrand het weidegebied en akkervelden in, geraak ik aan een asfaltwegje, welke ons voert naar de rustpost van een poos geleden.  Het was een schitterende lus of omgang zo men wil.  Na deze post vervolg ik even een bekende weg van daarstraks met wat verkeer en fietstoerclubjes, slaan we al gauw een zandweg in, de velden door met weidse blik weer, struikgewas en bomengroepen, brug over de Kleine Aa, veel stroompjes trouwens onderweg, dorre droge akkerlanden langs, de droogte doet zich gelden, zeker in deze gebieden.  Een tuinbouwkassen gebied langsheen, in aanbouw.  overgaand in asfaltweggetje kom ik aan de zoveelste brug vandaag met een rivier het Smal water genaamd.  Voor de brug pad langs het water volgend bereik ik enig sinds bewoond gebied verspreide huizen, welke al gauw overgaat in bebouwing van Boxtel.  Laten de natuurgebieden voorgoed achter ons nu en gaan langsheen de sporen met erg veel treinen passerende en vervolgens rand industriegebied van vanmorgen, mogen eindweegs verder afdraaien het ossepad in, onder de sporen door waar nu wel massaal koeiengeloei klinkt tijdens passage.  Volgen het fiets/voetpad naar boven en gaan achter de kasteeltuinen door zowat recht op de finish af.  In de kantine tref ik nog wat mede inzenders van deze site met een gezellige napraat daar na afmelding.  Wat ik al eerder zei na een fantastische natuurtocht, zeker de genoemde lus door de Kampina.  Het was/is overal , ook in de treinen opvallend rustig terwijl het land vandaag de nationale Bevrijdingsdag viert.  Zeer voldaan kom ik thuis aan, en kan vertellen van een fantastische wandeldag.  U beste lezers groet ik weer met een Brabants "Houdoe". Tot volgend keer weer:

05-05-2019 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Prachtige merelconcerten in de wijk  laten me al vroeg wakker worden, nog in de ochtendlijke donkerte.  Ook wanneer ik de voordeur achter me dicht trek in het lichtere ochtendgloren gaat het gezang door. Ga langs lente-achtige voortuinen en plantsoenen, met  nog steeds de krokussen  gele en witte,  en bloesem bomen richting het station.  Duiven koeren en lopen onverschrokken naar voedsel zoekende voor mijn voeten.  Hoor ook gekras van kraaien, en kleiner gevogelte  vluchten massaal uit het struikgewas druk kwetterend.  De stationsomgeving als ook het perron zijn merkwaardig rustig, zo ook in de trein.  De trein stopt in Mierlo-Hout  stap al op één na lonesome uit en daar dient zich al de bepijling aan naar de startplaats, en klein kwartier gaans.  De Hoofdstraat van het dorp  behorende bij Helmond oogt erg rommelig, er staan vermaaktenten, drank, en de grond is bezaaid met  lagen confetti,  plastic flessen, bekers,  vlaggetjes, reclamefolders, glaswerk, bierflessen en al wat meer.  Info vertelt me dat er gisteravond laat een lichtjesoptocht door het dorp gereden moet hebben.  De startplaats is voorzien in een warenhuis temidden van een gewone woonwijk.  Een warenhuis met sport, vrije tijds artikelen, kleding, schoeisel ,bergsportartikelen en zo meer, een El Dorado voor een sportbeoefenaar.  Ontvangen bij inschrijving een kortingsbonnetje voor aankopen.  Buiten is er een groot terras voorzien, en toiletwagen, een patat frites kar met allerlei vette hap.  Het veel ingezette personeel loopt rond in Tiroler klederdracht, en men waant zich in Oostenrijkse sferen.  We worden welkom geheten en een gratis beker koffie of thee met flinke plak cake, en een binnenterras welke noodt  tot even aanzitten, en bijkletsen met gelijken vandaag.  Dan na begroetingen gaan we de benen strekken.  Ik verneem dat gister ook een wandeltocht was, en wij nu in tegengestelde richting zullen lopen.    Gaan eerst door bebouwing van uit de kluiten gewassen plaats of dorp, dan via parkaanleg, op de wijk Brandevoort aan.  Een redelijk nieuwe wijk met grachten en de bouwsels zijn in de geest van oude gracht en binnenstadgevels nagebootst, als van oud -Hollandse grachtensteden .  Fenomenaal boeiend met prachtige straatjes, steegjes en pleinen, binnen hoge omwalde muren met een gracht als een vestingstad omheen.  Het oude stijl station en marktplaats.  We zien deze wijk van diverse kanten, fotogeniek ook, tot we weer een afgaande trap moeten een park weer in, met ook weer kanaaltjes en waterplassen waar watervogels  zich helemaal senang bij voelen ook.  Eco-zones, speelveldjes, bruggetjes, vlonderpaden door bosjes, beemden, en wijken rondom met veelal koopwoningen buiten de ommuurde stad dus.  Bebouwing bij al die niet verveelt.  gaan de kanaalbrug over van industrie scheepvaart van vroeger tijden nu een recreatiewater.  Van Eindhoven naar de Zuid Willemsvaart.  Het kanaal zelf is nog Eindhovens territorium is me uitgelegd, en rijk natuurlijk begroeid inmiddels aan beide zijden.  We komen direct op Mierlo's gebied, waar de rust voorzien is in de kantine van een florerende hockey club.    Van hieruit gaat het de natuur in de bosgebieden  tussen Mierlo en Geldrop,  De Molenheide, de Ruchten o.a.   Gaan met een boog om Mierlo heen, om in dit gebied te geraken en hier ontvouwt zich een prachtig natuurgebied, oude lege bijna vennen vanwege de droogte vorig jaar, en uitkomend groen alom.  Het is volop lente en ook hier zijn vogels actief in gezang, de temperatuur zal vandaag voor het eerst de 21 graden bereiken, dus alras loop ik in mijn blouse.    We geraken aan een doorgaande weg, gaan veilig fietspad verbreed  op om eindje verderop over te steken, weer bos en heide in te gaan, eerst langs asperge-akkers en omwoelde grond welke er nog droog bijligt en veel water vraagt.  Een breed verhard bospad, een  vierwielig motortuig komt achterop gereden, passeert ons correcte snelheid en verliest een buitenspiegel, vinden het vreemd want hij raakte geen takken of wat ook.  Ons geroep is tevergeefs want komen niet boven het motorgeronk uit.  Berijder raakt uit zicht.  Even later komt hij tegen de richting gereden en we seinen hem van ons vindsel.  Hij had het pas later gemerkt en ging zoekend terug.  Hij bedankt ons uitvoerig.  Even verderop vinden we een eenzame Nordic Walking stick, en nog wat verder een echtpaar die dit miste, kunnen we eveneens blij maken.  Voort gaat ons spoor door de natuur.  Oppassen geblazen voor de talrijke verraderlijke vaak,  bomenwortels.   Komen langs een weide met vervaarlijk keffende hondjes en apart verderop in de tuin grote honden die zich flink laten horen, en wat vreedzamere paarden, gaan we langzaam de bossen weer uit velden door, wat verder langs het kanaal een rustig pad.  Aan de overkant snellen race en recreatiefietsers en joggers voorbij, en zo maar wandelaars over een smal doch druk betonpad.  We genieten van akkers omzoomd met duizenden paardebloemen vooral en ander bloemwerk en uitkomend groen.  Gaan tussen oude hoge bomen door omzoomen ons pad, moeten even een brug over en andere kant kanaal waar we nu in voornoemde drukte geraken onze wandelweg delen. Zakken dijk af naar nieuw wandelpark randje bebouwing, om terug andere brug het kanaal weer over te steken en gaan recht op de kantine van voornoemde hockeyclub af als tweede maal rustpost.    Na deze post terug naar brugje van daarstraks nu voor kanaal langs, weer oude hoge bomen en diverse lentegroeisels langsheen rustig pad.  Omzeilen  zo doende lang stadsachtige bebouwing in alle rust, om veel later een brug over te gaan andere zijde kanaal lopende een afslag  de natuur weer in.  Volgen een zig-zag route tussen beemden en bospartijen.  Talloze weidebloemen vooral de paardebloem.  Een finaleroute naar de finish welke pas veel later in zicht komt.  Onze route-omschrijving is zeer uitvoerig en duidelijk, enkel mis ik nu de nummers conform de regelnummering van de omschrijving op die pijlen.  In het begin was de plaatsing  van pijlen ook niet altijd evident, maar dankzij de pijlen geen probleem.  Een erg wisselend parkoers, met het eerste deel veel bebouwing en bouwsels op afstand.  Het maakte de  route toch interessant vanwege de bezienswaardigheden, als de nieuwe z.g. oude stijl stad.  De middenlus vooral maakte alles zonder meer goed qua natuur en rust.    We krijgen nog knotwilgenpaden te gaan en verholen liggende weiden.  Bereiken dan toch de bebouwing. Gaan onder tunnel doorgaande weg, maken een draai achter sportvelden om en gaan een paar straten door de wijk van Mierlo Hout en bereiken een levendige voorplaats van het warenhuis vol met zonneminnende wandelaars sommigen al met een kleurtje.  Daar is het nog gezellig verwijlen achter een drankje.  Het was een uitgekiend parkoers.  Ik koos nu voor de naburige bus voor  de terug naar huis reis.  Dik tevreden vandaag.  U geachte lezers dezes weer alle goeds toegewenst.  Blijf lijflijk in beweging en laat de wachtkamers bij artsen en of psychiaters daardoor leger zijn.  Bewegen is het beste medicijn n.l.   Tot mijn volgend schrijven weer.  Een Brabantse groet:  "Houdoe".

Van Peter Heesakkers

07-04-2019 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik verlaat mijn woonstee via straten waar de Kerstsfeer uitbundig gevierd lijkt.  Verlichte boompjes en bomen in de voortuinen, ook allerlei figuren als kerstmannekes arresleden, raamdecoraties, engelen etc. meer en verlichte gevels  en met verlichtingssnoeren, dakranden verlicht,  het geeft alles een feeërieke aanblik.  Balkons van appartementen versiert in kerstsfeer . Tevens blijkt het vannacht  gevroren te hebben gezien de bevroren aanzichten als plantsoenen, tóch nog een beetje witte  kerst dan.  Ik ga over stille straten, alles slaapt , sluimert zacht, om een strofe van het lied stille nacht aan te halen.  Het kerstbuikje van deze man kan wel wat beweging gebruiken, dat ook.    Aan een bijna verlaten busstation,  de eerste diensten starten, togen toch nog wandelliefhebbers.  Twee dametjes uit Helmond en Breda, nog vroeger opgestaan dan ikzelf.  Ik bedenk en uit het ook, dit is de echte liefde van wandelliefhebbers  ten voeten uit om in termen te blijven.     Een snelle busrit  en we stappen aan de noordelijke rand dit keer van Valkenswaard uit de bus de chauffeur bedankende en een prettige dienst toegewenst van ons drietjes.  Niet in Dommelen is de start ditmaal, maar aan de rand van het stadje en meteen aan moeder natuur.  De startplaats is vanuit de kantine van een sportpark, met het aanzien van  grote en volle parkeerplaats.  De kantine is best druk, en we sluiten in rijen aan bij het startburo, en de aanmelding verloopt toch nog vlot.  Na een koffie gaan Maryse  uit Breda en ik op pad, zij zal er maar 15 doen maar onze parkoersen lopen een poos synchroon.  Het gaat via de immense startplaats meteen recht op de bossen aan richting Waalre is mijn inschatting.  Passeren een ex jeugdherberg met de naam Harba Lorifa  een naam uit de strofe van een Brabants oud volkslied, wat de hertog van Brabant zelf zong eertijds.  Ik ken het nog woordelijk en qua noten van de zangles destijds op de lagere schooltijd.  Veel oude {volksliedjes} geleerd toen.     We trekken hierna een mooi geschakeerd bos in, slingeren padenwerk over gevallen herfstbladeren en genieten een bevroren landschap ertussendoor.  In de verte horen we kerkklokken luiden en we trekken voorbij schapen wat ons een kerstgevoel geeft.   Het parkoers is alweer zonder meer uitgezocht  en parkoersbouwers leiden ons over brede en smalle bos en fietspaden, boomsoorten allerlei, langs slagbomen, en poorten, heuveltjes op en af.  De route-omschrijving die ik bij de hand houd om af te vinken per regel genummerd conform op de pijlen leidt ons door schitterend natuurgebied, waar ook serene rust heerst.  Gaan dwars over akkergebied rechttoe weer boswerk in.  De dooi lijkt in te vallen, wat we merken aan enig modder onder onze voeten.    Komen na enige tijd aan een nieuw ogend Scoutshome, waar het erg druk is, tref er natuurlijk weer vele bekenden, wat veel maar korte gesprekken met zich brengt.  Ga hier ook mijn bij inschrijving bekomen soepbon gebruiken, een heerlijke kop erwtensoep.  Het personeel is hier evenals in het startburo stemmig voorzien met rode kerstmutsen.  Hier heerst een prachtige kerstsfeer.  Na verwijlen, wat lang toch, bedenk ik mijn route te verleggen naar 30 k.m. Kijk op de tijd om een extra lusje op die afstand te overwegen, maar wanneer ik al een tijdje moederziel alleen onderweg ben en door bospaden struin, bevalt me de eenzaamheid niet, Marysa had toch gekozen voor de kortere afstand, weet ik een grote achterstand op de voorgangers van die afstand en besluit ik terug te gaan naar het scoutshonk en toch  de 20 te gaan doen. Alzo geschiedde.  Hoewel de bepijling perfect is, is het toch opletten.  Bospad her en der, beschrijving die ik bij me heb, beslaat vier volle klommen twee kanten A4.  De omschrijving is fantastisch en zonder meer duidelijk.  Kom aan een grote plas welke ik twee kwart omheen moet gaan, zie  aan de horizon de zon doorbreken in de grijze wolken boven me.  Wat gedraai te velde  kom ik aan een doorgaande verkeersweg en mag een poosje het fietspad erlangs volgen.  De enorme kantoortoren van het ASML  die omgeving domineert doemt op.  Een stijging in de weg en na een brug over de Run volgt een afdaling over verharde zandweg, die glibbert flink en ik ga de graskanten belopen.  Ga onder diverse over elkaar heen gaande viaducten door, met reusachtige pijlers,  het is het beruchte fileknooppunt De Hogt, met grote wegen oost-west, noord -zuid.    Ik ga door een uitgestrekt riet gebied met waters, als plassen en vijvers sloten kanaaltjes,en bijhorende watervogels smalle en gladde padennetwerk.  Blijk aan randje zuid van grootstad Eindhoven  sinds 1961 vijfde stad des lands, {jawel} , te wandelen, een aangelegd natuurgebied.  Boven mij stijgen zilveren vogels op van het niet ver zijnde vliegveld der stad op.  Stoort me geenszins.  We trekken door parkachtige aanleg gebieden tussen stadsrand en groot High Tech- centrum door, een enorm complex.  Deze ga ik oostelijk voorbij vervolgens via rustige fietspaden, steek drukke doorgaande weg over een landelijk gebied in middels visgraat gelegde klinkerwegjes, steek een rits autowegviaducten onderdoor, om opnieuw de rust van de Waalrese bossen op te zoeken.  Draai en keer  telkens over brede en smalle  bos en onderbroken met kleine heideveldjes paden door.  Komt ineens het scouting gebouw van daarstraks in beeld. Opnieuw bekenden tref ik hier,  plus een persoon welke ik al zo lang niet meer gezien had, dat ik er bange vermoedens over kreeg.  Bijpraten dus.  Hij moet of wil nog de omweg gaan doen, welke ik juist achter de rug heb.  Ik bedenk een hachelijke onderneming, in zijn uppie, en bedenk of hij nog voor de vroege duisternis dit redden zal.  Hij heeft er alle vertrouwen in.  Ik ga mijn laatste zes k.m. aanvangen.  Volg toeristische knooppunt wandelroutes gedwee door moeder natuur, om even bewoond gebied te doorkruisen langs bungalows en knotsen van villa's van welgesteld Waalre en dan een bos en vennengebied in te gaan, ook langs een oud spoortracé nu een breed fietspad, welke ik diverse malen mag kruisen middels dan asfalt dan boswerk.    De zon staat al laag en tovert een koperen of gouden bos en overig aanblik.  Moet weer aan de doorloper denken die dit waarschijnlijk in de donkerte zal moeten gaan.    Het is vandaag een natuurroute in optima forma, mag zeker gezegd, wordt enige malen als in mijn laatste gang richting finish, verwonderd aangesproken door dagjesmensen die zich afvragen waar al die wandelaars toch vandaan komen en naar onderweg zijn, gaf gezellig oponthoud toch.  Bewondering en begrip krijg ik ook.    Kom dan weer uit bij Harba Lorifa, een weet de finish nabij.  Na afmelding maakt nog menig bekende zijn en haar opwachting in de kantine.  Een mening delen we, zonder twijfel, bij alle gespreksonderwerpen.  Het was een schitterende natuurtocht, prima en goed bereikbare startgelegenheid, en zalige rustpost.  De vertrekkers  wensen elkaar van ganser harte een gloedvol mooi nieuw wandeljaar, met handengeschud.  Ik verlaat een bijna lege startzaal, nadat ik ook mijn wensen aan lopers en bekenden uitgebracht heb, en wijs de buromensen er nog op dat in deze duisternis nog een eenzame wandelaar zal komen.  Beste lezers dezes:  Ik wens u allen een goed nieuw wandeljaar, met mooie ervaringen tijdens wandelingen.  Een gelukkig gezond vooral en voorspoedig 2019 voor u en de uwen.  Ik kijk zeker ook weer uit naar de wandelactiviteiten van deze club.  Hun website: www. de voetjes.nl.  Tot mijn volgend schrijven weer, en groet u met een Brabantse groet in deze streek vooral:  "Houdoe".

Van Peter Heesakkers

26-12-2018 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is weer even wennen aan de winterachtige koude.  Ik bereid me daar goed op voor en stap in de erg vroege  en nog donkere morgen op mijn fiets op weg naar Noud, alwaar ook Harrie met auto zijn opwachting maakt.  In het diepe duister gaan we op weg naar Oeffelt gem. Boxmeer, aan de Maas gelegen in de uiterste noord-oost hoek van Brabant aan de grens met de provincie Limburg.  Onderweg lijken we een zeer heldere ster te kunnen volgen, ik noem hem de ster van Betlehem, o.k. wel wat vroeg, maar ach.  Later onderweg dient zich het eerste ochtendgloren aan, aan de oostzijde verschijnt een witte of lichte vlek die al snel overgaat in ochtendrood in grondnevel.  Het is een ongewoon lange rit.  Alhoewel ik eigenlijk erg weinig wandelaars verwacht uit het zuiden, blijken daarvoor in de plaats toch veel lopers uit de provincie Limburg en de omgeving van het wandelwalhalla, Nijmegen en omgeving zich te melden. De startplaats is voorzien in een ontspanningscentrum van het dorp, en na ons  loopt de zaal al snel vol en de wijk buiten met auto's evenzo.  Er is wat moeite met de nieuwe inschrijfmethode van de club die de inschrijftafeldrukte wat zou moeten ontlasten, en de procedure versnellen, en zo ook met de scanning aan het vertrek bij de uitgang, na het bekomen van het scanpasje om de route-omschrijving te bemachtigen.  We starten al meteen tegen de laagstaande zon inkijkende, en muts of kleppet met zonnebril op brengt wat soelaas, de lucht is volkomen helder op vliegtuigstrepen na.   Het wordt vandaag een wolkenloze dus zonnige dag.  De wind voelt steenkoud.  Het landschap is witbevroren, en we zien een  gesloten ijslaagje op een kleine plas.    We gaan over een ex-spoorbaan het z.g. Duits Lijntje naar Gennep en Duitsland hier niet zo ver meer van af over een spoordijk, welke begint bij Boxtel.  Asfaltwegjes wisselen af met zand en grindpaden, bossen zullen vandaag ontbreken, dus open bouwlanden en weiden met soms nog vee.    Ook treffen we veel Maasplassen met natuurlijk veel zwermen watervogels, ganzen zwermen trekken druk snaterend over ons, maar ook zwanen zie ik enorm veel op de wateren.    We gaan bij dorp Beugen de Maasvlakten in welke fameus is om hun Maasheggelandschap.  De meidoorn overheerst hier als beplanting naast rietvlakten en ruigten.  Meidoorntakken  worden hier gebruikt als weide en akkerland afsluitingen in plaats van prikkeldraad, en op hoogten gevlochten ter vervanging van ijzerdraad, ook onze wandelpaden zijn omzoomd met  de meidoornbomen en takken.   Opvallend is ook dat we nog veel zomerbloemen zien ook in het wild zo gezegd.   Zonder meer een bijzonder landschap maakt dit.    Beugen bereiken we niet maar de route buigt af het Maasdal in, de uiterwaarden.  De Maas staat nog best hoog en dus bevaarbaar in tegenstelling tot de andere grote rivieren nu al om in den lande.  Exceptioneel lage waterstanden, en schepen veel minder beladen.    Ook het regionale riviertje De Vilt  blijkt kurkdroog te staan.   Overwegend smalle een mans paadjes volgen nu op, en de route aanduiding is niet overal even duidelijk wat maakt dat veel wandelaars zoekend zijn.   Het papier brengt duidelijkheid toch.   Ook volgen een hele reeks draaipoortjes, tientallen heb ik achteraf het gevoel en zullen menig gezet persoon in de problemen brengen, ik moet ook mijn rugzakje nogal eens optillen.  We gaan onder een lange verkeers Maasbrug door die de verbinding vormt met het Limburgse Gennep aan de overkant zichtbaar inderdaad op de provinciegrens dus.  Steken  weilanden en ruigtegebieden doorheen middels alsmaar draaipoortjes en geraken dicht bij Oeffelt over overwegend eenmanspaadjes.  Kom aan het Veerhuis, maar laat met bemodderde schoenen, als rustpost voor wat het is en vervolg.  Het gaat op Cuyk en Sint Agatha op aan.  Zwermen ganzen vele honderden of meer snateren laag over het landschap over ons heen.    Naderen nu een oud klooster ommuurd met eeuwenoude hoge muren omheen, welke nu rustig oogt mogelijk paters of nonnen in gebed in de grote kapel.  Gaan recht op de gebouwen af en krijgen een hele grote tuin voorgeschoteld.  Het is heel goed papier lezen want de pijlen staan of er niet of te verdekt en men laat ons de hele tuin met eigen grafveld  zelfs, zien, en kringelen langs akkerveldjes watertjes en bijzondere beplanting en groeisels, dwalen langs heggen, en alzo meer wat bij het eigen kloosterleven hoort in eigen voorzieningen  als ook werktuigen, en landbouwmachines.   Alles een bezienswaardigheid op zich.  Kom ik toch weer terug waar de toegang tot dit alles  aan de refter alwaar een rustpost is voorzien, compleet met uitstalkasten die over het oude en nieuwe kloosterleven verhalen, een museum op zich.  Interessant  lijkt me zeker maar zou me teveel oponthoud geven.  Dus zet ik er weer de pas in.  Gaan de poort uit, draaien om heel het grote complex heen de vrije ruimten weer in.  Dijken zijn in de omgeving ruim voorzien door de diverse overstromingen van de Maas in het verleden en de negentiger jaren vorig eeuw nog.  Gaan vochtige paden en zand of grindwegen.  In de verte overkant Maas rijzen de heuvels van de Mookerhei, waar eeuwen terug de slag om en op de Mookerhei bloedig uitgevochten werd, uit het hier bij mij nog vlakke landschap.  Die heuvels  dateren nog uit de erg vroegere ijstijd.   Een hoge en grote ijskap schoof de gronden naar het zuiden op en kwam destijds tot zuidelijk van de lijn Utrecht en Nijmegen ongeveer tot stilstand, vanuit het noorden dus.    Zo vormden de heuvels en het landschap  van nu, destijds dus.    We volgen om de kloostermuren het ruige landschap weer in over grind of zandpaden.  Dient zich na wat kilometers de z.g. Soeppost aan met als specialiteit een heerlijke kop preisoep, maar ook ander etenswaar als belegd brood en koel of warm drinkgerei is verkrijgbaar.   Dit is allemaal bij het geringe inschrijfgeld in begrepen.  Na verpozen op de bankjes in de open lucht en gesprekken her en der gaat het opnieuw een poortje door,  door weilanden en klim naar een dijk, die te volgen een poos en ga ik een bocht door vervolgens, raak ik de bepijling kwijt en vertrouw mijn gang niet, keer terug en wordt vervolgens geroepen en gewezen waarheen te gaan, de bepijling op de dijk ontbrak en ik moet in de afdaling via een betonnen trap hoge dijk afgaand en beschut paadje door langs sportvelden, en later weer de open ruimten in.  Duikt bebouwde kom op, blijkt Oeffelt te zijn, en stiefelen nu de bebouwing doorheen, veel nieuwbouw , en wordt verwisseld met een tuin waar het leven voor een eeuwig leven wordt verwisseld rondom de kerk aldaar.  Wat steegjes door en achterommen, en plots komt het  start/ finishgebouw in het vizier.   Daar is het nog even gezellig nakaarten met deze en gene alvorens we de thuisreis aanvaarden.  Voor het donker thuis. Dat overkomt me anders nooit in deze overwegend donkere dagen.  Ik telde vandaag 17 draaipoorten en nog enige wandelhekken.   De tocht was wel weer opnieuw "Echt OLAT" hun slogan, met als hoofdrecept het prachtige Maasvallei,  Maas- hegge landschap waar de streek om bekend staat en elk jaar veel toeristen trekt filmend en fotograferend.    De of hun volgende maandelijkse wintertochten zullen weer in de natuurrijke omgeving van Eindhoven plaatsvinden.  Kunt u het beste vinden op hun website: WWW.OLAT.NL   U beste lezers groet ik weer met een Brabants "Houdoe", en tot mijn volgend schrijven.

Van Peter Heesakkers

23-11-2018 om 18:33 geschreven door Peter Heesakkers

De klok is vannacht weer 'n uur terug gezet naar wintertijd.  Heb met  de tijdverschillen elk half jaar geen enkele moeite.   Wanneer ik mijn straat uit ga, tref ik in een voortuin een prachtig Halloween tafereel, in alle griezeligheid, van skeletten, schedels, spoken, uitgesneden pompoenen met erin een kaarsje, een blikvanger zonder meer.    Ik moet dieper in mijn jack duiken vanwege de koude, het is een graad boven nul.  Er staat nu en dan een vlagerige wind uit het noordoosten vertelde me vanmorgen de weerman.  Zouden  de vele boomeikels dan toch door de visionairs  der natuur toch gelijk krijgen van de voorspelling van een vroege en stevige winter?

De trein is vanochtend niet druk, integendeel, bijna leeg, zou toch het tijdsverschil een rol spelen?     Aan de vertrekzaal komen twee touringcars aanrijden, een met wandelaars uit Nijmegen en omgeving, en een met Belgische club uit Ravels.     De zaal is levendig druk met aanmelders.   Na inschrijving en aankoop van  fiches  {plastic munten} voor  onderweg de eigen clubposten , en uitwisseling met de laatste nieuwtjes met bekenden, ga ik op weg.  De gure wind door.  De zon schijnt volop.  Ik ben al direct in den buiten van dit stadje vanuit  de kantine van het lyceum, steek oude rijksweg over en een lang asfaltpad langs de Dommel volgt.  Een straatnaambord geeft al aan "De Lange Loop", en dit is ook zo.  Blijf aan de rand van nieuwbouwuitbreidingen van het stadje gaan met anderzijds puur natuur,  een park zogezegd, waarop de oevers allerlei watervogels vertoeven waaronder de trekvogels,  de Canadaganzen.  Ik tref op dit vroege uur opmerkelijk veel tegen richting lopende wandelaars, en wellicht buurtbewoners al of niet met honden, en zie ook beeldhouwwerken in de plantsoenen.  Het blijft wandel- fietspad gaan op die lange loop, mogen eindelijk onder een fietstunnel en  grote  zes baans autoweg door, een houten brug overheen over een kanaal -achtig water, en vervolg pad nu buiten de bebouwing.   Ben nu echt in de streek met de benaming van "Meierij van 's Hertogenbosch".  Valt me op dat toch de populieren bomen en bossen  nog volop in blad staan met een goudgele glans in het landschap.   Staat deze streek om bekend, vanwege zijn klompenmakerijen.  Deze omzomen veelal akkers en weiden, en moeten na kap vrijwel direct herplant worden.  Tussendoor plukjes bos met allerlei boomsoorten.  Ook  rijen knotwilgen tref ik langs de dreven.   Weg verandert van fietspad naar asfaltweg naar Liempde, nog steeds verkeersvrij.   Bij volkstuinencomplex moet ik afslaan en kom langs eindeloos lijkende boomkwekerijen, achter een der huizen staan alpaca's waakzaam en verwonderd het wandelvolk gade te slaan.    Het gaat op natuurgebied Geelders op aan maar laten dit liggen.   Koeien in de weiden nog niet op stal met deze koude.   Weg Boxtel- Schijndel oversteken, fietspad op.  Een Belg complimenteert me dat deze paden talrijk zijn in ons land en veilig voelen en zijn.  Zo zijn die bij ons niet, verzekert hij me.  Mogen al gauw dit pad af een bos door, en kom langs een verzetsmonument uit de W.O. 2 opgedragen aan verzetsmensen die ook uitgebeeld trouwens verhalen op plaquettes en personen genoemd die hier vooral in September 44 piloten in veiligheid brachten, en achter de vrije linies smokkelden.  Zij behoorden tot een machtige vlootarmada van geallieerde parachutisten.    Hun vliegtuig was neergeschoten.    Het verzet verborg hen in de bossen aangrenzend.    Na wat wegjes komen we richting de rustpost bij Gemonde dorp. Op afstand hoorbaar onrustig geschreeuw van voetballers en supporters, en jawel een sportpark komt in het vizier, met daar voorbij een schutterslokaal waar onze post is.  Het is wat klein voor een toeloop van honderden wandelaars.

Na verpozen gaat de route recht door het dorp Gemonde, en tref ik straatnamen als Loopstraat en Lariestraat. Buitendorps gaat een asfaltwegje over in grind en vervolgens tweesporig zandpad.  Moet vermelden dat in tegenstelling tot anders bij deze club vandaag verharde weg overwint.   Ga een oude beukenlaan doorheen, gaat over in graspad en langs boomgaarden.  Kom opnieuw in deze streek onvermijdelijk lijkt het, de Dommelrivier weer tegen, hier een brede stroom.  Deze zal voorbij Den Bosch in de Maas-rivier uitmonden.  Herinner me onder stadje Peer in België dat het daar ontspringt als een dakgoot achtig stroompje uit het golfende landschap daar het water verzamelt.    Krijg een lang een- sporig zandpad langs de oever van de nu brede stroom dus.  De zon schittert in het water en beneemt mij het zicht dus de zonnebril gaat op.  Tref een duo met geigertellers op de nek op zoek naar bodemschatten of oorlogstuig misschien ook.   Nu en dan heb ik aan de boorden van de rivier een stuk schaduw.  Zie rondom een plas  een zee schermbloemige  witte planten, "duizendblad " {?}   Ga dan eindelijk een breder pad afdraaiend de landerijen in die me o.a. langs geoogste akkers leidt, en weidegrond, op afstand doemt de kerk van Gemonde op, toch nog een niet geoogst maïsveld, en ach het was een lus dus en opnieuw rustpost bij de schutterij.  Ik ga naar toilet maar ik kan niet meer uit de ruimte komen wat ik ook met klink  en slot draai en deur rammel, en even erna na enig alarm van andere wachtenden, komt iemand me bevrijden met een of ander gereedschap.  Na verblijf in het paviljoen  gaat het via wegjes en paden de laatste kilometers op Boxtel aan.  Ben vergezeld van een groepje Nijmegenaren waaronder een Santiago en andere internationale wandelwegen ganger.  Veel te verhalen dus.   Steken een voorrangsweg over en opnieuw fietspad , viaduct over autoweg zes baans, en dalen af naar bebouwing zijnde Boxtel.  Krijgen een trits  naoorlogse nieuwbouwwijk te gaan, waar plots de pijlen ontbreken of hebben niet goed opgelet, en moeten even al lezende ook op gevoel gaan.   Dan is er de routebepijling ineens weer.  Hebben een winkelcentrum gemist en een park blijkt nu.    Langs oude doorgaande rijksweg, voorheen of vroeger Eindhoven, Den Bosch, gaat het recht op de finishzaal af.  Mag gezegd dat ondanks ongewoon bij deze club toch, veel verharde route, er toch veel mooie herfst en andere natuurtaferelen te bewonderen waren.  De routemannen hadden weer een totaal anders dan andere route gevonden, waar de ruime omgeving zich ook voor leent.   De natuur in al haar herfstige schoonheid.  In de schoolkantine is het nog een lang en gezellig samenzijn met overig wandelvolk.   Heel tevreden over weer hier een prachtige en rustig begaanbaar  bijna geheel verkeersvrij parkoers.  Het lijkt of men voor donker thuis wil of moet zijn, want ja het scheelt toch weer een uur dat het eerder donker wordt, en derhalve loopt de zaal vrij snel leeg weer.   De touringcars staan ook vertrekkensklaar.  Ik bedank  de clubleden nog voor opnieuw een aantrekkelijke tocht vandaag, met prima voorzieningen als onderweg.  Er was dit keer geen kantinewagen op de route, merkwaardig of niet.   Tot zeker ziens hier weer.  Ik groet u lezers weer met een Brabants "Houdoe".  En tot volgend schrijven van mij.     Van:  Peter Heesakkers. 

28-10-2018 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

OLAT:    Ruim vijftig lentes jong, vorig jaar groots gevierd met hun ruim duizend leden.      Weinig clubs  die het zolang volgehouden hebben, althans in ons land, terwijl Nederland een al  een kleine  honderd jarige wandel -{sport} traditie kent.    Denk m.n. aan de honderd en tweede Vierdaagse van Nijmegen dit jaar.  Met dik 51.000  voor-aanmelders, en   ruim 45.000 starters over drie verschillende  afstanden.    Helaas is er een deelnemerslimiet ingesteld moeten worden.      Tref in de bus nog drie liefhebbers onderweg naar Nuenen -Eeneind, hebben de hele weg de laagstaande zon recht in  ons gezicht.  Na uitstap denken we een binnenpad te kunnen nemen want de doorgewinterde wandelaar wil toch niet te ver omlopen hi-hi.  Volgen toch maar gedwee de OLAT route wijzers naar de startgelegenheid, gaan langs de vele auto's geparkeerd van de vroegerikken vandaag die al onderweg zijn voor de 30 en 40 k.m.    Worden onthaalt in de kantine van strand en recreatiebaden,  Enode  genaamd.     Aan de uitgang van het etablissement, worden na inschrijving de route-omschrijvingen uitgedeeld, en op pad zijn we.    Omtrent de route, gaan we in hoge verwachtingen gezien de bos en natuurrijke omgeving van Eindhoven, in casu nu Nuenen dus.    Gaan meteen onder een autoweg naar Helmond  fiets/voetgangerstunnel door en geraken in een  groenige nieuwbouwwijk welke nog in alle rust verkeert.  Het is even op je qui vive zijn met de bepijling en je routebrief.  Het bouwplan Tweevoren genoemd, verteld ons over vroeger bouwland misschien.   Treffen en passant per fiets onderweg naar de startplaats Gonny , van het Beneluxwandelen befaamde duo Gonny en Jos. 

Komen plots middels fietspad in het groen zeg maar.  Het is ook bladeren banjeren vandaag, herfst en bladval zetten snel in, na maandenlange droogte.  De herfstkleuren openbaren zich in alle schoonheid vandaag.  Het geheel heeft iets feestelijks toch.   Overal om ons heen dwarrelen de bladeren neer, het sneeuwt blad als het ware.    Het wordt vandaag ook nogal los of rul zand banjeren, want de grond  is erg uitgedroogd.    Krijgen het Hemelse pad   te gaan, ja mooi is ze wel.    Treffen de Hooidonkse beek die er gortdroog bijligt.    Alom lage waterstanden als ook vennengebieden onderweg.    Trekken achter Nuenen om , middels asfaltpaadjes, fietspaden, de Papenvoortse heide in.   Na een vijftal kilometer wacht ons al een z.g. koffiepost deze club, maar er is vanalles eten en drinken te bekomen toch.   Zitten niet te lang op de klapbankjes en gaan weer in de hoeven, verder door bos en heidegebiedjes en natuurlijk vennen waar deze hoek der provincie rijk mee bezaaid is. 

Gaan heideveld recht doorheen en kruisen menig MTB fietsroutes  en gebruikers.    Ieder zijn hobby of sport en we gaan eerbiedig waar het anders niet kan opzij.    Krijgen wegje Oude Postbaan genaamd, vast uit de oude tijd nog want post vervoeren en bezorgen dreigt uit de tijd te raken.    Aan de Grensdijk dus gemeenten ,  denk ik, verlaten de langste afstanden onze route voor hun grote lus.   Krijgen even lange veldweg te gaan langs de autoweg Helmond Eindhoven , om na  ruim 1200 meter deze weg te kruisen middels viaduct, gaat het op Brandevoort en Mierlo op aan.   Even wordt asfaltweg verruilt met een graswegje welke door het grote al , geboortebos leidt.  Een inmiddels groot bos jonge bomen vanaf jaar 2000 oud, waar ouders door de gemeenten in de buurt genood worden voor elke nieuwkomer een boom te planten.  Een rijk geschakeerd bos ook in bomensoorten.   Wat vroeger moeras en weide en akkergrond was.    Het is er al mooi en beloofd ook later.    We padderen door via eenmanspaadjes door velden en hoog gras.   Spoorwegovergang H-E v.v. om via landbouwwegjes en rustpost  te bereiken.  Een tot horeca omgebouwde boerderij met schuren en binnenplaats om een der vele zitjes te gebruiken tussen alle groenigheid, het heeft qua sfeer wel iets.    Loop na pauze door de tuinen om de horeca heen tot we op een doorgaand wegje komen en die volgen we.  Gaan recht op de kunstmatige  hoge heuvels van vroeger afvalverwerking af en onder heuvelrijen door een paar weken geleden nog door mij beklommen tijdens andere wandeltocht en langs ingang Dierenrijk, een  befaamde Zoo, gaat het weer bos in slinger de slinger op Geldrop op aan.  Vlak aan doorgaande weg is de volgende clubrust gepland en laten we m.n. brood met beleg en tomatensoep goed smaken.  Ga na pauze onder  de weg door langs de boorden van het Eindhovens kanaal lopen, en hoewel brede betonnen fietspaden.  Een alleszins mooi kanaalpad maar gecombineerd met tweezijdig fietsgebruik met nogal snelle niets ontziende fietsers, is het opletten, dacht als langzaam verkeer als wij voetgangers er toch de voorrang hadden.   En gerespecteerd moeten/ mogen worden.   Gaan na 1600 mtr. van de  drukke kanaaldijk afdalend de Kleine Dommelbeemden in.  Een enorme berg riet geoogst onderlangs door.  Ik ken dit gebied van de eertijds Kempische wandeldriedaagse van OLAT heen of terug gaand, een vochtig gebied vanwege drie weken terug hoge waterstand en nog onbegaanbaar omdat de sluizen door werkzaamheden toen, gesloten waren.  Het blijft alleszins de moeite zeer waard dit natuurpad te volgen.  Fotogeniek ook.  We slingeren met de rivier een zijrivier van de grote Dommel  een poos mee.  Kom aan een klaphek waar menigeen geen pijl ziet en denkt door de poort te moeten gaan, en derhalve ook doet.   Kom voor een watermolen aan op Eindhovens gemeentegrond nog, en gaan hier achterdoor .  Deze molen is een der beroemde schilderingen van Vincent van Gogh twee eeuwen geleden, toen Vincent in Nuenen woonde nog.    Gaan een beek oversteken, Nuenens gemeentegrond op, en geraak op een pad welke die naam nauwelijks verdient.  Slinger door een overwegend populierenbos en andere grond begroeiingen, oplettend op de grote voeten van die bomen, over krakkemikkerige brugjes eenmanspaadjes, en herfstig bladval want de populier verliest zijn blad al vaak in Augustus en eind die maand.   Moerasachtig gebied hier. Kom uit in een graspad langs akker en weilanden en ga op de gemeentegrens af.  Daar een asfaltweg op naar gehucht Eeneind, wat industrieland door.  Plots een eeuwenoud klinkerwegje ook wel kassei genaamd,  op, en ook erg kuilig, langsheen een vroeger treinstation, deze plek moet Vincent in zijn Nuenentijd gekend en bewandelt hebben bedenk ik.  Een kapelletje langs waar volop kaarsen branden, overweg oversteken, rustiek dorp door, weer fietspaden en dan doorgaande weg oversteken, een pad in die ons begeleid zuidelijk van voornoemde plassen, op naar de finishzaal.  Het was weer "Echt OLAT", als ze zelf immer zeggen.  Was nog gezellig nablijven na binnenkomst.    Tref hier ook mede-  Benelux wandelmedewerkers  Krist en  Gina uit het verre West Vlaanderen.  Een prettige kennismaking ook.   Krist en Gina blijken erg in hen nopjes met de streek rond Eindhoven, gezien hun vele bezoeken hier.  Later loopt de zaal langzaam tot leeg, en ga ik ook maar weer op pad naar mijn bus, nu via een kortere route toch, via mooie paden in rust en schaduw.  Hoewel deze tocht anders dan gewend bij OLAT, was ik niet te min dik tevreden weer.

Geachte lezers:  Tot mijn volgend schrijven.  Ik groet u allen weer met een Brabants "Houdoe".

Van:   Peter Heesakkers

23-10-2018 om 08:52 geschreven door Peter Heesakkers

Wanneer ik mijn straat uitloop wordt ik verrast met een prachtige herfstige aanblik.  De  grond is bedekt met goudgeel  blad.  Hoewel voor mijn deur in de straat de oude lindebomen er nog groen bijstaan, en dat na een maandenlange  tamelijk droge periode.  Mijn wijk uitgaande wordt ik geconfronteerd  met een rat op de stoep, die rap weer onder lage bossages van het plantsoen verdwijnt.  Ik weet dat  op die plek overdag ouderen op een bank bij elkaar komen waaronder er zijn die duiven met name voederen, en hier hun vermaak in hebben.    Het is stralend helder en dus zonnig weer, en dit zal de gehele dag zo blijven.    De lijnbus heeft wat moeite zich uit het stadse  spitsverkeer te ontworstelen.  In Valkenswaard kan ik meteen op een 8 persoons lijnbusje vervoegen richting Hamont /Achel, doch na een paar k.m. al kan ik recht tegenover uitstappen.  Ideale verbinding dus.  In het café waar de startplaats is voorzien en waar ik al eerder was, valt me op de dat het treintje dat boven  constant onder het plafond langs de muren snelde er niet meer is.   Nu zijn  de boorden volzet met allerlei kunstmateriaal.  Bij  de start hoor ik buiten eikels  regenen bij elke windvlaag, en constant het gebonk  op daken en motorkappen van geparkeerde auto´s van deelnemers.  Niet plezant voor de autobezitters, kan sommige parkeerders nog verwittigen.   We mogen al meteen  de natuur intrekken.  Er hangt een grondnevel  en  zonnestralen bundelen in de mist feeëriek tussen de bomen en wordt ik al meteen met een groep grote paddenstoelen  verrast waar gretig fotoliefhebbers zich op het tafereel storten.    Passeer onderweg vandaag nogal veel eikenbomen die zo te horen hun vruchten nogal hard laat vallen en ik ben beducht het risico te lopen er op mijn hoofd te krijgen en gaat mijn kleppet op. De grond ligt bezaaid ermee, en z.g. natuurkenners beweren dat veel en vroege eikels een zware winter aankondigen.  We zullen zien.   Het is dus al meteen bos wat de klok slaat, met de eerste herfstige kleurenpracht, hoewel groen nog opvallend veel de overhand heeft.   Mijn route gaat duidelijk Neerpelt op aan met een zuidelijke bocht, die  terugkeert met een bocht naar noord.  Ga langs een wei met donkerbruine koeien met toch vervaarlijke grote horens, het ras ontgaat mij.   Geen Schotse Hooglanders in alle geval. Zij liggen  tam in de wei te zonnen.   Volgt een kasseiwegje duidelijk met Vlaamse inslag,  zeker honderd jaar of ouder nog, langs wat verscholen huisjes  en boerderijen.    Hoor nog opvallend veel vogelgeluiden in de natuur.   Zie langs de weg talloze spinnen hun websites onderhouden waar de ochtenddauw overheen ligt, mooi tafereel....  Kassei wordt asfalt en later zand-grindweg.  Prachtig die zonnestralen tussen de in nevel gehulde bomen.   Kom langs de Dommel die haar oorsprong heeft bij Peer in B.   Er omheen bruine en toch ook groene varens.    Raak in bebouwing  van Borkel met een lieflijk kerkpleintje met horeca en muziekkiosk en kerk maar ga ras op natuurgebied De Malpie op aan.  Weideland enerzijds anderzijds bos op de eerste wagenrustplaats aan.  Altijd gezellig toeven en druk met wandelaars.  Kantinewagen doet goede zaken.    Ga op weg voor de luswandeling, even bos,  klappoort door, dan een graspad tussen de rustende koeien door,   Kijk uit voor koeienvlaaien waarschuwt m´n routepapier,  wat vochtige grond, flink omwoeld  door everzwijnen  die in het gebied talrijk zouden zijn, brugje over rivier en ga dan door open landbouw- veeteelt gebied in volle zon.  Meeste  akkers  liggen winterklaar al.  Los zand banjeren viert vandaag de boventoon, na de droogte deze zomer.  Steek weg Hamont/Achel/  Valkenswaard over na even fietspad gevolgd te hebben, tref hier nog een zestal oude solex bromfietsrijders, fiets met hulpmotor dus,  en ga een groensteegje in tussen open landerijen.  Brengt me in de bossen van de Brugse heide , na wat geslinger in paden even oude spoorbaan naar voorheen of vroeger Achel en Neerpelt volgen, passeer ik de enorme eigendomsterreinen van een internationaal bekende springruiter,  Jan Tops, de stallen en  heus  modern stadion wat voor een voetbalprof niet onder doet, waar springwedstrijden plaats vinden.   Zeer imposant.  Geraak aan de Abdijweg een fietspad langs voornoemd terrein.  Een oude "sjees", auto van het jaar rond 1900 komt me tegemoet gereden,  gesputter en getuf, valt in het oog natuurlijk en we groeten elkaar enthousiast.  Hij met een schor toetertje.  Schitterend!  Hij een leren muts of helm op.   Deze weg leidt naar de befaamde Achelse kluis gelegen op de grens  van Nederland en België.    Ga rotonde weg naar Achel oversteken en bevind me nog steeds in de terreinen van de springruiter en zie wat drafpaarden in de weiden.  Knuffel even de beesten en ga dan groenstrook in langs weer gebouwen die bij het ruiterbedrijf toebehoren.  Een klinkerwegje stuurt me randje dorp Schaft en verder landerijen door en over een tapijt van kastanje bolsters, en natuurlijk kastanje bollen.   Zwerf door velden op natuurgebied Malpie aan door rul zand en kom weer aan riviertje met brug tegen richting vanmorgen , langs rustende koeien en omwoelsels van zwijnenkuddes, sporen , langs ruisende populieren, bos in naar de rustpost, een buiten dus.  Ik besluit  het rondje Malpie te gaan doen na tijd opname, en in overleg met route en toezicht personeel der club, zit er best nog in verneem ik.  Welnu het is de kers op de taart van en door de club.  Ga langs weliswaar ver opgedroogde vennen, { droogte}, heidevlakten en bospartijen en zowaar nog duinenklimpartijen achtereen.  De grond bezaaid met dennenappels "mastentoppen" genaamd door de zuiderbuur.   Tref ook diverse hout uit- kervingen van dieren door een of andere kunstenaar prachtig  gemaakt. Uit deels omgezaagde bomen resten.   Houtsculpturen dus.   Klaphek doorgaand volgt een lange  z.g. knuppelbrug over moerasgronden.  Mis een pijl , maar mijn route-omschrijving is duidelijk, en die volg ik.    Een z.g. ruiterroute en ook een mountainbike pad volgend en langer zandpad door bos, bereik ik de kantinedienstwagen met terras van deze club weer, waar het nu veel rustiger is.  Men is al met de opruiming begonnen.   Het was een fenomenaal mooi ommetje toch.   Even verloop ik me na de pauze.  Komen andere lopers, Vlamingen me tegemoet gelopen, die de routepijlen  al misten, lopen we terug en ons papier is geduldig en duidelijk, niet goed opgelet dus, en de pijl hangt er wel degelijk.  Gaan weer kris-kras door bosgebieden veel in herfstkleur zonder meer schitterend, langs velden, en lege akkers.  Geraak aan asfaltwegje en wordt klinkerwegje, achter weg naar dorp Borkel door, beland ik aan de nu ook rustiger finishplaats.   Moet het nog uitgelegd?    Een werkelijk schitterende natuurtocht, zeer uitvoerig beschreven op routepapier in zelfs meterlengte van elke route apart.  Ben enorm voldaan, geweest in een der mooiste delen van het edele en mooie Kempenland, dicht in de buurt van Vlaanderen ook.    Busje komt zo.  Ik kan aan de deur weer instappen zo geduid.  Een fantastische wandeldag ervaren.   U beste lezers groet ik weer met een Brabants "Houdoe" !   Tot mijn volgend schrijven weer.  Van:   Peter Heesakkers

11-10-2018 om 20:26 geschreven door Peter Heesakkers

Als ik na opstaan de gordijnen open schuif, mag ik het morgenrood bewonderen, voorwaar een prachtig natuurverschijnsel.   Aan het busstation tref ik nog een bekende medewandelaar en gaan we gezamenlijk op weg.  Deze bus stopt vlakbij het startlokaal, mooier kan het niet.  In dit lokaal tref ik nog een Vlaams stel welke medewerkers/inzenders  blijken te zijn van Beneluxwandelen, en ook de z.g. Witte Petten duo  Hennie en Theo.  Gevieren een kort en gezellig onderhoud aan tafel.  Met Hennie en Theo vang ik de wandeling aan, en al snel blijken onze routes ons te scheiden.  Gaan viaduct over van de weg Helmond - Eindhoven, en mag de doorgaande weg oversteken vlak voor een poort van een eenzame villa een bospad in, een mooie opening van de route.  Een hele club rollerskaters gaan aangrenzend fietspad voorbij. Behoudens   enerzijds de regelmatige treinen passage en anderzijds de snelweg naar Helmond slinger ik door  moeder natuur om een grote recreatieplas heen, nu in ruste en dit met het schitterende  later warmere nazomerweer.  Plas Enode.   Even asfalt , en een MTB route volgen.    Het is al meteen duidelijk dat de route-uitzetters hun best doen.  Langs een hondentrainingscentrum.  Volgt een bruggetje waarna we om een goeddeels uitgedroogd ven vanwege de warme en  lange zomer, draaien mogen.   Kom langs een open bosplek, waar een bord verteld dat hier op 29 Juni  1943  een Lancaster bommen werper neer kwam, waarbij de bemanning, zeven personen om het leven kwamen.  Voor een tunneltje klim ik het hoge talud langs op.  Pad wordt even verharde weg met verderop boomwortels die het  asfaltwegje moeilijk begaanbaar maken zeker per fiets. Volgt een lange zandweg door landerijen waar een landwerker  het spaarzame gras maait met z'n machine.     Zuig een heerlijke graslucht in mijn longen. Een vallende tak valt gelukkig naast het parkoers, en even verderop verliezen  eikenbomen zo horende, zijn vruchten.  De zandweg verhard en even lonken verder weg heuvels welke  toch niet genomen  zullen worden, maar ga ik een ijzeren poort in en doorsnijd een natuurgebied welke me naar gehucht Eeneind voert. Een fietstunnel onderdoor, en dan haaks links een zandpad op dat me over een natuurdijkje op hoogte dus leidt,  om een woonwijk te beschermen tegen verkeersgeluid.  Weg tussen zwemplas en een recreatieven door.   Muziek  komt m'n oren in, van een band die daar optreed aan de startlokatie.  De eerste lus zit er op.

Lus groene pijlen wordt nu oranje pijlen.   Terug viaduct autoweg, door dorpje Eeneind, volg ik de spoorbaan Helmond Eindhoven v.v.   Spoorweg verderop oversteken door Langhei volg ik een fietspad welke op dierentuin  "Dierenrijk " uit zal komen, doch draai af naar de heuvelen welke vrijwel direct stijgen uit het vlakke land.  Hier komt een jarenlange wens in vervulling deze eens te mogen bestijgen.  Deze heuvels zijn in de vijftiger zestiger jaren vorige eeuw ontstaan als huisafvalbergen, destijds per treintransporten uit het westen des lands, en ook per vuilniswagen van  Eindhovense en omgeving.   Tientallen meters hoog.   Het gebied geeft een heuvellandgevoel van Nederlands Zuid-Limburg.   De begin bodemlaag is rubber en de tussenlagen ook niet waterdoorlatend materiaal met evenzo telkens afval.  Om en om dus.  Hier en daar nog zichtbaar.  Het afvalwater komt in een sloot terecht om af te voeren naar waterzuivering installaties.    Het is meteen flink klimmen geblazen,  slingerpaden naar boven, over grindpaden en zand.   Slangenpaden zo gezegd, en aan de top ontvouwd zich een adembenemend  uitzicht, tientallen kilometers ver weg in de omgeving.  Enerzijds Eindhoven met zijn vele hoge bouwwerken, anderzijds Helmond.  Het dichtst bij.  Het is helder weer dat treffen we.  Moet weer naar beneden via slingerpaden,  haarspeldbochten, welke wat ongemakkelijk zijn, maar absoluut de moeite waard, even opletten, dat wel.    Het wordt weer vlakker.  Bukkend onder een omgevallen beukenboom door. door bossen weer, langs een vijver en lage bossages, kom ik aan een kanaal.  Volg fietspad door natuurrijke oevers hiervan waar zich plots de rustpost der club aandient, aan de kantine van een afvalverwerkingsbedrijf.  Het is goed toeven buiten in de zon met temperaturen van dik 23 graden.    Langs golfbanen Gulbergen bij heuvelgebied horende gaat het weer door de natuur, tot aan spoorlijn een niet zichtbaar wandelpad volgend op de tweede rust de kantine van LONU af.

Besluit ondanks uur van de dag er nog een 8 k.m. route aan te breien  Ga landelijk op gehucht Opwetten af. Geraak aan watermolen uit  de 11e eeuw op de grens van gemeente Eindhoven en overschrijd die grens ook.  Achter de watermolen, in 1884 door, wat jaren, Nuenenaar Vincent van Gogh ooit  nageschilderd op het doek, een zijner favoriete schilderijen, een druk bezochte uitspanning achterom, volgt een graspad, welke draait naar de Wolvendijk.  Oude doorgaande weg Nuenen Eindhoven  steek ik over de velden in recht op natuurgebied Eckarts bos en Lage Heide op aan.  Struin door een schitterend natuurgebied aan de rand van de bebouwing van Eindhoven, links rechts , zig-zag.  Kom aan een brugje dat automatisch opent met druk op de knop en brengt me over gronden van een instituut Eckartdal genaamd.  Rivier De Dommel  met zij arm Kleine Dommel samenkomend  verschijnen en mag een kluitenpad met gras volgen, klim een talud weer op aan doorgaande weg bij Soeterbeek en steek na de brug overgaand gemeente Nuenen weer in.  Vind in de berm een afgerukte pijl, maar m'n routepapier is gelukkig uitvoerig beschreven en duidelijk.  Neem de pijl met elastiek mee naar de finish.   Ga doorgaande weg naar Nuenen af de velden weer in.   Aardbeienvelden,  aspergevelden  die al uitgeschoten zijn, en  vermoedelijk druivenhagen, welke kennelijk al geoogst waren,  , en nog merkwaardig kleine boompjes velden die ik niet  kan  ontwaren welke dit zijn en een  groot volkstuinencomplex waarna wat bewoning oude  schilderachtige boerderijtjes volgt.   Weggetje brengt me aan nieuwbouw, maar daar weet de parkoersman{nen} een oplossing voor en stuurt me velden in die me middels grasweggetje naar gehucht Opwetten leidt.  Even door bebouwing leidt het parkoers me door wandelparkachtige tenminste asfaltpaadjes  rand bewoning naar het Wettenseind.  Opnieuw een intermezzo van boerderijtje en huiske hier en daar, door het landerige bereik ik al gauw de finishplaats,  het home van LONU.

Ik wil niet verhullen en vergeten te vermelden en met nadruk; welke lus men vandaag ook liep;  In een woord een fantastische route, waar ik de club en medewerkers, en zeker ook de route-uitzetters graag geweldig mee complimenteer.  Heb een  werkelijk schitterende wandeldag gehad van begin tot eind, eender welke route men liep.  De consumptieprijzen waren  ook een aanrader om langer na te blijven.  Een zeer uitvoerige route-omschrijving op papier dus.   Volgend jaar heeft men me verteld op 15 September weer, vanuit gehucht Gerwen gemeente Nuenen.  Zeker een aanrader, en staat nu al genoteerd als een must op mijn wandelkalender.     Site Wandelvereniging Nuenen.nl op uw computer.  Of ook te vinden op de site:   kwbn.nl , voor het jaarlijkse landelijk wandelprogramma van Nederland.    Ik groet u geachte lezers weer met een Brabants "Houdoe".  Tot mijn volgend schrijven.      Van:   Peter Heesakkers

16-09-2018 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Dubbel feest voor zowel de club als hun sponsor.  Ze vieren beiden hun 25 jarig  bestaan.  Allereerst  een dikke proficiat voor beiden, met het bereiken van de veelzeggende mijlpaal.  Hapert was voor mij een nog onontgonnen startgemeente voor  mijn jarenlange wandelingen.  Vol verwachting ga ik dus op deze gemeente af.  Het anders rustieke dorpscentrum op de vroege zondagmorgen is veranderd in een levendige situatie.  Het dorpscentrum als ook de omgeving staat mudvol auto's, en de Markt vanwaar  de startplaats gevestigd is, toont een en al levendigheid.  Het inschrijfburo is geposteerd naast de deur van de andere feesteling, en het vergt enig geduld om aan de inschrijving te geraken.  Een feestdag welke zich uit in gratis inschrijving, bij aanmelding, een consumptiebon te gebruiken op de rustposten, en bij afmelding wachten de gehaktballen eveneens "umsonst ", en gratis koffie vooraf de tocht en erna.      Omdat de omliggende horeca nog in ruste is op het vroege uur, ga ik na mijn koffie op weg.  Blijkt dat het dorp flinke recente uitbreidingen ondergaan heeft voorbije jaren, maar dan aan de rand van de bebouwing gekomen, betaalt zich dit terug in een prachtig ruigtegebied waar we ingestuurd worden, over een sloot met z.g. duiker,  middels graswegjes en brugjes in een overigens door de voorbije droge periode droog gevallen vijvers.   Klaphekken onderweg voorkomt dat de wandelaar met verkeer in aanraking zal komen vandaag.   Een uitvoerige route-omschrijving duidt ons de te lopen afstanden en totalen van de routes.    Geraak op een dubbelzijdig fietspad hierna, welke opener door het landschap slingert.  Mijn zonnebril en kleppet gaan op, en mijn aanvankelijke trainingsjack aan kan ik om mijn middel knopen.    Een barrage onder een viaduct overklimmend om autoverkeer te mijden, gaat het via een stukje bos omhoog de weg op die de E34 en A67 overbrugt, weg naar Antwerpen dus.    Na de afdaling hiervan kom ik aan de rustpost met befaamde Kadi wagen.  Daar is het mudvol, druk dus en geeft een zangeres live allerlei Nederlandstalige muziek te beste, muziek per tapes.  Ontmoetingen troef hier.  Na enig verwijlen ga ik op weg voor de lus, en sterft het geluid achter me langzaam weg.  Een asfaltwegje stuurt ons naar natuurgebied De Pan langs weidevee en huis hier en daar.  Dit natuurgebied is erg uitgestrekt en gaat tot de grens met onze zuiderburen, via zandwegjes en al of niet smalle paadjes afwisselend, met soms even betonfietspaden, maar de rust in dit gebied , zijn uitgestrektheid, de ruimte zijn geweldig.  Nu en dan onderbroken met het geluid van landende passagiersvliegtuigen op weg naar Eindhoven.    Het doet niets af aan het ultieme genot van de natuur, de bloeisels en ook de meest bruine in plaats van blauwe heidevlakten, helaas door de droogte van voorbije maanden.  Ik geniet toch wel, en stiefel voort.  De bepijling van de route is zonder meer duidelijk aanwezig.  Mijn routepapier kan in mijn zakken blijven.  Draai en keer door schitterende natuur, welke later uitmondt in de vlakten van de Cartierheide, het summum van wandelgenot, over afwisselend zandpaden, soms los zand, en betonnen paadjes mede gebruikt door fietsende dagjesmensen, het werkt prima dit samenspel, we gunnen elkaar de ruimte.  Tref telkens groepjes wandelaars die de zitbanken langs de route gebruiken.  Moet gezegd dat deze omgang na de rustpost, een flinke is in afstand.  Ik ontwaar een voormalig dammetje dwars door destijds een meer, of beter groot ven, welke geheel drooggevallen blijkt, wandel beschut tegen de toch felle zon, het ven oogt vrijwel dichtgegroeid, en was destijds een zeer drukke meeuwenkolonie rijk.  Het dammetje toen , wat oncomfortabel vanwege boomwortels lijkt sinds meer geëgaliseerd.  Na het exvennengebied gaan we weer de bossen in, gras en zandpaadjes.  Ik verkies zoveel als mogelijk het gras vanwege de koelte want de zon voelt nog steeds warm.  Beton en asfalt is in de zon warm.  Bemerk her en der paddenstoelen in kleuren en maten divers.   Het gaat aldoor zig-zag door bos en heide gebieden afwisselend.    Soms op plaatsen nog paars maar overwegend toch bruine dopheide.  Sloten en waterlopen zijn veelal opgedroogd, jammer toch.  De parkoersmensen laten ons met volle teugen genieten van al het moois onderweg.  Nu en dan klaphekken en wildroosters overgaand.  Even een wat langere heideweg en dan naar beneden het bos weer in.  Een lattenpad van een kleine k.m. 'n meter breed met anti-slip ribbels stuurt me door oud moerasgebied.  Geraak van de uitgestrekte Cartierheide af en stiefel  allerlei bosgebieden door.  Waar ik persoonlijk wat ongelukkig mee ben is dat parkoersman me stuurt over een eenmanspaadje dat eindeloos lijkt, maar boordevol boomwortels her en der verraderlijk aanwezig en me extra alert maakt, na recente valpartijen, ik vloek toch even.  Kom aan bosrand uitgestrekte landerijen.  Onderweg valt op dat veel maïsvelden al geoogst zijn, er kaal al bij liggen, met een minimale opbrengst.   Die maisvelden die nog overeind staan zijn triestig bruin of geel, en hebben de hitteperioden niet overleefd.  De boer weer een zorg bij om met de veestapel de wintertijden door te komen.  Hoor het geluid van de muziekvrouwe naderen en weet de rustpost nabij, wat heeft dat meiske een energie, om uren te zingen.  Tref er Hennie van duo Hennie en Theo welke laatste nog aan de lus bezig blijkt.  Zet me aan tafel even voor een praatje uiteraard over wandelen en de voorbije hittetijd, naast persoonlijke verhalen.  Een bellenblaasmachine doet goed zijn best om te delen in de feestelijkheden vandaag.  Ik zet me weer op gang, de helling van nabij viaduct op met wat mee en tegenliggend verkeer, auto's fietsers, rijtuigjes, motorclubs, om na de helling afgedaald te zijn de rust van  een natuurpark waarvan ik de aanleg en begin nog ooit meegemaakt heb, nu volgroeid, met hellinkjes en eenmanspaden overwegend, te mogen doorgaan, daarachter een enorm industriegebied in aanleg.  Waarvan we eigenlijk niks merken.    Slingeren dit natuurgebied door tot aan breed fietspad,  het Gaoperspad genaamd,   Het is ontsproten aan de bijnaam van de Hapertenaren.  De Haoperse gaopert  { Hapertse gapers dus}, en gaan aldoor verder tot er wat bebouwing opdoemt .  Die bebouwing verdicht, het gemeentebord Hapert  verraadt het al, we wandelen Hapert binnen.  Kringelen rustige woonstraten doorheen, wat winkels doemen op met bijhorende horeca, om plots aan de finish te geraken, aan de Markt dus.   De organisatoren   zijn erg blij met de onverwachte zeer grote opkomst.  Een kado apart voor deze club.  Ik meld me af en verover nog een plekkie op het kleine terras, nog wat nakeuvelen met deze en gene en bekenden.   Een geweldig  bedankt voor allen en zeker de parkoersmensen die ons vandaag door een schitterend mooie Kempen gestuurd hebben.   De Pals als klapstuk.  Het was het summum van genot en kennis en kunde wat zij ons voorschotelden.   Mijn dank is enorm groot vandaag.  Een mooie wandeldag gehad.  Tot zeker ziens bij "De Grenslopers ".  Ter info nog:  De hoofdzetel der club is gesitueerd in Luyksgestel  gemeente Bergeyk,  aangrenzend aan het Belgische Lommel.   Aan u beste lezers  roep ik weer tot ziens ergens of lezens.  Tot volgend schrijven.  Op z'n Brabants:  Houdoe !

Van Peter Heesakkers

03-09-2018 om 18:12 geschreven door Peter Heesakkers

De stad in Nederland waar de wieg van de latere wandelsport stond, en dus de vierdaagse welke nu voor  de  honderd en tweede  maal gehouden wordt.  De doortochtplaatsen vieren hun jaarlijks grootste feest, en Nijmegen zelf,  een hele week lang bruist de stad dag en nacht.    Een record nationaliteiten loopt mee te weten 84 van over de hele wereld.   Record meeloper de hr. v. der Lans, 86 lentes oud, zal deze vierdaagse voor de 71e maal volbrengen.    Er waren 51.130 voorinschrijvingen. Een limiet  deelnemers van 47.000 toegestaan, waarvan er zich op de aanmelddagen 2951 niet meldden, vrij zeker vanwege het zeer warm voorspelde  weer deze week.   Er zijn 44.480 wandelaars de eerste dag gestart vanaf  04.00uur,  elke dag  tot 8.00uur over afstanden van 30-40 en 50 k.m.    Een groot stadion vol zullen we maar zeggen.   Individuelen, militairen, en ook burgergroepen.  Een kilometers lange stoet zal dagelijks door de omgeving trekken.  Diverse kledij van land en de vele lands en andere vlaggen.  Een zonder meer feestelijke stoet, waarvan  dagelijks het  tien duizenden publiek genieten zal, zingende en muziekmakende wandelaars.    Nijmegen zelf een  feestende stad, met enige miljoenen  bezoekers over een hele week, animatie te over.  Er worden veel contacten gelegd met diverse nationaliteiten onderling, voor het leven.

De eerste dag:    We gaan de stad al vroeg uit uitgezwaaid, high five’s handje klap en een razend enthousiast publiek, veel nachtelijke stappers onder hen.   Gaan de rivierbrug van De Waal over, en masse, worden na de brug al verrast met een vroege controle, en gaan vanaf hier een lange noordelijke slingerdijk op naar Oosterhout .  Vervolgens door de Neder-Betuwe, de fruitstreek tussen Rijn en Waal.  Eindweegs na Oosterhout doet de zon zich gevoelen, gaat het via Slijk-Ewijk, naar hoofd-etappeplaats Elst, door een levendig en feestelijk stadje met enorm veel volk langs  de parkoersen.  De wandelaars worden bedeeld met fris water snoep, koek en toastjes met beleg fruitgerei.  We worden bijzonder hartelijk verwelkomt  met muziek  versierde straten, applaus, aanmoedigingen, voordrachten en het gemeente bestuur op groot podium.  Een feest zonder weerga.   Direct buiten Elst  splitsen de afstanden 50-40 en 30,  Ik zal 30 volgen.  Gaan door industriegebied, landelijk in, passeren een brug over de rijksweg waar we begroet worden door een kakafonie van toeters en claxons, en gaan we op dorp Bemmel aan.  Vlak voor het dorp komen alle afstanden weer samen.  Ook dit dorp  feest , en een drukte en muziek van jewelste, we lopen door onafzienbare mensenrijen door, almaar handje klap high five.  Kinderen smeken om souvenirs en handtekeningen, of lopen een eindje mee, en mensen en kinderen delen vanalles eetbaars uit.  Daarnaast hangen langs en over de weg zelfgemaakte douches en sproeiwerk, tuinwaterslangen alom, de loper hoeft niets te kort te komen en kan zich voortdurend verfrissen.  Een zeer warm welkom voor ons wandelaars.  Het is ook erg warm geworden.  In drommen trekt het legioen door het landschap op dorp Lent aan, alwaar eveneens versierde straten.  Het publiek draagt ons overal op handen, applaudisseert, moedigt ons aan, zingt host danst.  Heel indrukwekkend allemaal.  Het gaat dorp uit met een wijdse bocht onder een autoweg door, om langsheen die weg een lange opgang naar de Waalbrug te gaan, waar de stad weer in zicht komt, en we vervolgens door opnieuw een drukke feestelijke binnenstad  gaan.  Massaal volk aanwezig.  Na afmelding ga ik dwars over het drukke vertrek en aankomst  terrein door, op weg naar het station, m'n trein naar huis, want ik prefereer  toch mijn eigen huis, bed en voeding.

Tweede dag:  De dag van Wijchen vandaag.  Elke deelnemer beseft terdege dat dit een langere maar ook moeilijkste dag wordt, in deze hitte.  Lange wegen, lange weg de stad uit, een uitloop welke drie dagen zowat hetzelfde zal zijn.  Uitgaand over de campus van de universiteit, en het grote landelijk bekende ziekenhuis terrein, de woonwijken in.  Stad uit waar we opnieuw begroet worden als we de autoweg oversteken door de toeters en claxons en knipperlichtende auto's en vrachtverkeer.  Gaat het de velden in, stukken bos door op dorp Alverna op aan.  De dorpskapel  staat boven op een steiger over de wandelroute, natuurlijk versierde straten in de route, gaat het schaduw in, op weg naar hoofdetappeplaats Wijchen.  Er ontstaat enig oponthoud hier want alle afstanden voegen hier ineen, om gezamenlijk op  weg naar het nog verre Nijmegen te gaan.  Het dorp is gek en dol, het enthousiasme enorm,  alsook het publiek, dat de hitte trotseert,  muziekboxen, kapellen, losse muziekanten, voortdurend applaus,  voordrachtskunstenaars, aanmoedigingen, door mooi versierde hoofdstraten, gaat het op Woezik aan met hetzelfde verhaal.  Volgt een lange weg naar dorp  Beuningen, het publiek kolosaal aanwezig, en een regelrecht gekkenhuis zo'n blije menigte, en de loper krijgt vanalles toebedeeld aan eetgerei en drank, maar vooral toch water.  Verlaten feestend Beuningen, een autoweg op naar Weurt, waar alles zich herhaalt.  Gaan een sluis over van kanaalverbinding met grote rivieren Maas en Waal over, duiken west Nijmeegs industriegebied in, dan het westelijk deel der stad een meest oude volksbuurt in en door, feest en blijheid alom, schitterend versierde straten, een warm welkom van de bevolking.  De route stuurt ons de z.g. Waalkade op, langs ook nog een kermisterrein.  Klimmen vlak voor de befaamde Waalbrug  de binnenstad weer in, en krijgen veel oponthoud van lopers mede door het massale volk, plus het is vandaag het Ho-le-bi-feest, velen staan roze gekleed en vrouwelijk uitgedost langs de route.  De finish is nabij, en opnieuw na afmelding ga ik ras door de drukte naar huis, eerst naar het station.  Men zegt als je de tweede dag goed door geraakt, zijn de andere twee dagen een peulenschil.  

Derde dag:    Opnieuw een zeer warme dag.  Ik bof in zoverre met mijn route, dat deze grotendeels overgroeid dus in de schaduw te belopen is.  De bekende route de stad uit, en  krijg een mooi landwegje te gaan naar dorp Malden, ga langs het kanaal naar Mook de meest noordelijke gemeente van de provincie Limburg.  Vlak voor Mook bij het veerpont over de Maas, de verbinding tussen twee provincies, Noord Brabant en Limburg, zijn de dagelijkse rustposten ingericht.  Een horeca zaak heeft met een  vrijwillige gevraagde bijdrage welke en hoeveel dan ook, alles eigenlijk gratis voor de wandelaar in de aanbieding, van fris en fruit en eenvoudig eetgerei.   Na deze pauze gaat het 't dorp door, elk dorp heeft zijn feestelijkheden dezer dagen, versiert en al en vooral muziek ook van eenlingen, en trio's of andere kleine orkesten tot grote harmonieën en fanfares.  Na Mook vangen de heuvels aan.  Een lange beboste klim van nogal wat kilometers, alsof we de bergen in gaan!  Geluk voor deze afstand want schaduw is meer dan welkom.  Komen boven in de heuveltoppen hoofd etappeplaats Groesbeek, het is er een feest van jewelste en extreem druk aan de route, indrukwekkend al dat enthousiasme, emotievol.  Klimmen dorp uit en daar wacht de z.g. scherprechter, de befaamde Zevenheuvelenweg.  Het lijkt de Alp d'Huez wel in de  grote tour. Caravans omsluiten kilometers lang de route.  Zij slepen met hun enthousiasme, de wandelaar erdoor.  Publiek en wandelaars genieten intens.  De sfeer is geweldig.    Geraken in Berg en Dal, en mogen rechtaan zowat  op Nijmegen aan, zowat geheel overdekt.  De stadsgrens overgaand, een schaduwrijke route op.  Gaan een volkswijk later in waar alles wit gekleurd is, de kledij der inwoners, de vlaggen en vaantjes en slingerende vlagjes drietips  boven je hoofd, witte ballonnen, een waar feest de doortocht, Volgen een lange straat en nog tussenstraatjes waar het leven bruist, en staan we plots op onze finishplaats.   Opnieuw afmelden en snel op huis aan, uit de drukte en feestelijkheden.  Naar de rust van thuis.

Vierde dag:    De tienduizenden uit het wandellegioen gaan op weg voor de laatste dag.  De  meesten krijgen drie provinciën  te bewandelen vandaag:  Gelderland, Noord Brabant, en Limburg.  Al ruim een week lang staat er erg veel zitmeubilair in aller vorm aan de intochtroute van de St.Annastraat, voor deze week en dag omgedoopt in de naam Via Gladiola, omdat de bloemen voor de wandelaars overwegend gladiolen zijn.  Zelfde route van vorige twee dagen gaan we de stad uit, tot aan autoweg A73 waar we vergast worden door een fantastisch claxon en toeterconcert van het autoverkeer wanneer men ons massaal over het viaduct ziet trekken.  Krijgen een  prachtige natuurweg daarna door de bossen en vennen van de Hatertse heide op dorp Overasselt aan.  Natuurlijk laat ook dit dorp zich niet onbetuigd in een grootse ontvangst.  Na de dorpskom een wijk zig-zag door, klimmen we een dijk op die slingert aan de noordelijke rand van de Maasrivier. We lopen nog juist in Gelderland, de overkant hiervan is Brabant.  De dijk wordt even verderop erg smal en we lopen in de volle zon want bomen kent deze dijk niet.... De dijk slingert diepe bochten langs de rivier met wijdse zichten.  Ver voor ons zien we de autoweg  A73 waar het verkeer langzaam rijdt om ons te observeren, die vinden het een machtig gezicht zo;n lange slinger lopers door het landschap op de dijk kilometers ver weg zichtbaar.  En dat is het ook,  omkijkend.  We gaan vlak voor autoweg de dijk af en lopen dorp Heumen binnen, een lief Gelders dorpke, met een warme ontvangst, we worden dezer dagen overal, met spandoeken en borden speciaal welkom geheten, en dorp uit weer een tot ziens toegeroepen.  Dorp uit geraken we aan de routepunt waar alle afstanden tezamen komen en wel Malden.  Vanaf hier begint een grandioze finale  intocht route.  De begroetingen van het massale publiek kent geen grenzen, het enthousiasme  groeit met de  laatste kilometers.  Het publiek neemt toe met  vele honderdduizenden, totaal uitzinnige bewonderende mensen, allen klappen zingen roepen en soms leuzen.    Spandoeken, borden, vlaggende.  Het is zeer aangrijpend en aandoenlijk, emoties kennen geen grenzen, wij zijn hun Helden met hoofdletter.  Het laatste dorp in de route is een groot feest in de doortocht.  De rijen mensen groeit per k.m. zowat, en aan de stadsgrens  worden de rijen zó dik, onvoorstelbaar en in deze hitte!  De laatste kilometers staan er zelfs tribunes  volgepakt alsof je door enorme stadions loopt.  Overal krijgen we een warm  en enorm onthaal, het publiek is zowat gek geworden van enthousiasme.  Juichen, applaus, slogans, zingen, optredens, dansen.  Het moedigt de wandelaar aan, doet de pijnen en ongemak vergeten.  Ook de bloemen zijn massaal, vaak ook van totaal onbekenden.  Ik kan het niet meer vatten en er komen tranen in mijn ogen zo'n aandoenlijke taferelen, zoveel blijdschap zoveel intens gelukkige mensen, wandelaars en publiek.  We geven toe het was een zeer warme editie deze vierdaagse en er stroomden tranen van geluk om mij heen.  Er is in de vierdaagse zoveel te beleven , zien, zo'n hechte gemeenschap uit landen van over de wereld, iedereen is er voor elkaar, zoals een strofe in het vierdaagselied klinkt. Wij zijn een voor allen en allen zijn we een.  En dat is zonder meer zo. Van alle komaf en geledingen hoog tot lage afkomst, allen lopen met hetzelfde doel:  Aankomen, en in vrede en vriendschap banden smeden voor het leven.  Aan conferentietafels doet men hier maanden jaren over zonder vaak uitkomst.  Hier in Nijmegen gebeurt het in een of paar dagen.  Dit feest laat je nooit meer los.  Ik heb opnieuw een fantastische  Vierdaagse gehad.  Het is onder ons al lang duidelijk, het is een virus dat je nooit meer kwijt kan raken.  De stad begint deze avond en grandioos finale feest in de binnenstad vooral.  Tot in de kleine uurtjes. Ik zal er niet bij zijn.  Geachte lezer{s}  Ik moest dit verslag zo beknopt mogelijk houden, maar geloof me er is zoveel te zien en te beleven en over te schrijven dat mijn type vingers me pijn doen.  Wens u allen goeds en geluk.  Tot mijn volgend schrijven.  Ik groet u met "Houdoe"!

Van:  Peter  Heesakkers

17-07-2018 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik waad door bloesemafval  door de straten van o.a. acaciabomen welke als sneeuw de straat bedekken.  Opnieuw zie ik mierenhoopjes tussen de straattegels uitkomen, en dat verteld droog en warm weer vandaag. 

Aangekomen in Waalre per bus kan ik nog een drietal k.m. gaans op weg naar de startgelegenheid vandaag welke in de buitenlucht met een tent geposteerd blijkt, heerlijk in de open lucht achter een café zaal, restaurant.  De zaal blijkt nog andere activiteiten in petto te hebben, vandaar misschien onze buitenpost.  Ik ga direct na aanmelding op pad.  Moet een fietspad tegen de richting waar ik vandaan kwam, en na enige honderden meters ga ik een asfaltwegje in wat een eind verder in zandweg overgaat. Langs een aspergeveld waar  door veel personeel geoogst wordt.   Kris kras volgen de bospaden zich op want daar zijn we inmiddels rap na de start beland.  Rust, ruimte, stilte.  Een fietspad toont de aanzegging , "Niet brommen of snorren".  En aangezien ik niet het recht heb te brommen over de route, noch een snor draag, accepteer ik dit.   z.g. Gele route, ook even mountainbike route en bordjes Open Gesteld, nodigen de wandelaar uit hierdoor te gaan.  Steek nadien een breed noord-zuid fietspad over waar eens vroeger   een spoorlijn liep, over, en hoor nu en dan verkeer vanachter  de bossen.  Steek inderdaad doorgaande weg over naar Valkenswaard, krijg gezien het vroege uur ruim de tijd en veiligheid de weg over te steken, en kom op de terreinen van de Eindhovense golf zo het noemt.  Achter een betonnen electriciteitshuisje door gaat het weer de paden op , en slingert het pad me richting  het Groot Petersven.  Kom aan een bank welke door Dr.Ir. Philips- De Jong, als dank aan Valkenswaard geschonken is, waarom vermeldt het gesteente niet, wel jaartal 1950 en de maand Juni.  We gaan langs de lange afrastering tegen everzwijnen die liever niet op de golfterreinen mogen komen, en bezie toch sporen van omgewoelde gronden van deze dieren.    Draaien dan dicht om het Klein Petersven heen waar op het water wolachtige pluizenplantjes zich openbaren, wollegras weet iemand die me passeert.  Er komt nog een kleiner ven in mijn baan.  Klim een heuveltje, en daal weer af, opnieuw langs zwijnengaas.  De rustpost nadert, en het is even goed lezen op parkoersomschrijving daar aangekomen omdat diverse afstanden hier tot twee en driemaal toe hun post voor rust hebben.  Er staat de kantine dienstwagen van de club en even aansluiten in de rij, want het is hier levendig druk.  Volgt later een lang grindpad, zig zag door de natuur, en een grote rietkraag bergt achter zich het Groot Meer.   Tref een jonge dame met een enorme rugzak alsof ze onderweg is naar Santiago de Compostella.  Ze legt me uit dat het een uitprobeersel is voor een lange voetreis door oostelijk Spanje later deze zomer.  Keren verder door de natuur en kom plotseling aan de doorgaande autoweg rand Valkenswaard, een kruising met verkeerslichten, wacht geduldig op groen, steek over en volgen een poos fietspad dwars het bos weer in.  Links van me grote sportterreinen, waar ik na hekwerk af mag draaien de uitgestrekte natuur in, een prachtig oud donker sparrenbos in en door.  Na lang peddelen door moeder natuur, bereik een zomaar voetbalveldje en geraak na enig gewandel weer terug aan de startgelegenheid.  Ik loop door, weer fietspad van in den beginne op en dan in plaats van rechts nu linksaf.  Richting Loon.  In de akkerlanden zie ik een man met een geigerteller de grond afzoeken, op oorlogsmunitie of anderszins?   Brinkweg langs café zomaar in het bos, een graswegje in volgt een heggenpaadje weerszijden, beukenheggen en meidoorn.  Kerkepad genoemd. Steek brink Loon over en opnieuw een heggenpaadje wat overgaat eindweegs verder in boerenland wat er door de droogte gortdroog bijligt, een eensporig smal pad, naar bosrand en vlak ervoor afbuigt nog in de schaduw van de felle zon verder langs landerijen.  Tref een fietser die een gewoon hondje en een wolfshond bij zich heeft.  Het beest oogt schuw, en de eigenaar verteld dat hij eigenlijk gemuilkorft moet zijn .  Het is zoals eigenaar noemt een Tsjechische wolf.  Een dames en herenfiets leunen geparkeerd tegen elkaar eenzaam en alleen, zie niemand.... Een slingerwegje los zand stuurt me langs een kringelende sloot met hoge groei er om heen lopend in de zon.  Langs een pas gehooid veld, riekt heerlijk toch.    Ineens klaphek door en veld in waar het hoge gras roodachtig, en bruin oogt.  Hoor een fazanthaan roepen.  Geraak aan beek De Keersop en volg het geslinger met de beek mee.   Een hoge  ijzeren brug op. over een erg smalle loop van zowat 30 c.m.  breedte, trappeke weer af en door vochtige grond op een lattenpad aan en die een poos volgend.    Twee keer door een klappoort met tussenliggend graspad welke platgelopen is door voorgangers, volgt een tweesporig zandpad, welke uitkomt op een asfaltwegje met bomen wederzijds als schaduw een  als papier vermeldt  elfhonderd dertig meter lange weg, ik betwijfel die afstand ten zeerste, maar vooruit met de geit.  Geraak aan een kruising met verkeerslichten waarom hier ontgaat me geheel, gezien de rust.    Ga weer over de Keersop en kom randje Dommelen gemeente Valkenswaard. Volg een lange asfaltweg langs een sportpark van amateurclub vlak langs paviljoen, en ik waag me aan een verfrissing het vragen naar watervulling voor mijn flesjes, want de dorst speelt parten, de beheerder van het paviljoen is barmhartige samaritaan, en laat me begaan met grote dank dat wel.    Draai om sportterrein een veldweg in, en vervolg weer natuurlijke paden.  Een paardenstal een merkwaardige omloophoek door landschappen Bospaadjes weer, een achterommetje langs een groep huizen met  rododendrons,  paarse rode en witte bloesem kom ik na een ommetje toch weer op een asfaltwegje waar roadbloks tonen  dat het een bussluis genoemd wordt en dus bloks op het midden van de weg staand om verkeer te weren de schaafsporen  laten zien, dat onderzijden  van menig auto geschaafd moeten zijn.  Koppig doorrijden dus, ondanks waarschuwingsborden.  Ik loop de slingerweg af en zie in de verte het finishpunt waar onnoemlijk veel auto's geparkeerd staan van wandelaars deelnemers.  Ik steek de weg Valkenswaard - Waalre over, en beland aan het Brabants Genot  zo deze zaak nu heet.  Kenners weten dat hier vroeger een andere eigenaar en benaming was.  In de voortuin  eertijds een groot bord met het opschrift:  Waarom verder stappen, ons Miet zal hier wel tappen.  Na onderhoud aan afmeldburo  ga ik weer de schoenen in op weg naar Waalre.  Dik tevreden vandaag, natuur in optima forma.  Niet voor niets dat ik nog lang in deze hoek van de provincie nog graag vaak en lang vertoeven wil.  Een schitterende tocht.

Ik groet u lezers deze weer met een Brabants "Houdoe"

Tot volgend schrijven.    Van: Peter Heesakkers

20-05-2018 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ja wie doet dat niet tegenwoordig.  Voor je van huis gaat voor de wandeling even op de buienradar kijken.  Nou dat zag er alleszins niet rooskleurig uit.  Een groot buiengebied met fikse regenval was onderweg naar de streek vanuit Duitsland, en derhalve fluks  aangepaste kleding en regenkleding  extra in de ransel gestopt.    Het wachten is nu op Noud , die klokvast aan de deur arriveert.  Het gedruppel vangt inmiddels aan, maar ziet, als we de startplaats naderen merken  we dat de weg welliswaar wat nat is maar onder de bomen toch droog nog.    Ik ben extra alert voor teken in dit gebied, welke  flink opgang lijken te maken, dus pas mijn kleding aan.    In de zaal is het redelijk druk toch aan de aanmeldtafel.  De startgelegenheid heet  De Vresselse Hut, naar een gebied en bossen waarin het gelegen is, maar een hut is het geenszins, een zalencomplex met groot terras.  Maar wel gesitueerd in the middle of nowhere, rust en ruimte temidden de natuur, zo halfweg Son en Breugel en St. Oedenrode, de geboorteplaats  dik vijftig jaar geleden van OLAT.  We gaan het gebied in.  We moeten een doorgaande weg oversteken, en passeren een grote metalen  vele meters sleutel  in de grond stekend,  als  erkend Natuurpoort gebied.  Moeten over een houten nieuw bruggetje over een immens grote parkeerplaats welke langzaam vol loopt met wandelliefhebbers, waar dirigenten ons ons plekje aanwijzen.    Parkeerplaats afgaand een houten poort door, door bijna middel hoog gras blijven Noud en ik in het spoor gevormd door  onze  voorgangers, de eerdere starters.    Volgt een landschap met enorme asperge bedden of wallen,  zo ver het oog rijkt en waar we in de verte kromgebogen werkers, plukkers bezig zien.    Gaan door den boer zijn landerijen met een wijdse bocht, om een asfaltwegje op te gaan.  Zien omgeploegde landerijen, aangeharkte gronden, zaaiwerk, de gronden liggen klaar voor de aankomende groei.  Het vangt aan met gedruppel en we kijken wat bevreesd naar boven.  De hemel zit potdicht, welke kant we opaan kijken het verschilt nogal in donkerte.   Waar de weg doorgaat buigen we er van af en komen van asfalt op zandwegggetjes waarlangs een brede sloot.  Merkwaardig in dit gebied zijn er veel van deze kanaaltjes, waaruit de landbouwers vast hun bevloeiïng voor hun akkers bekomen.  Graspaadjes zijn voorlopig ons deel, en het bekende moddergehalte zal vandaag erg meevallen mag gezegd.    Een onverharde weg brengt ons door het gebied Mosbulten genaamd.  Wat gedraai stuurt ons naar de noordkant van dorp of plaats Son en Breugel op aan.  Een wegje paralel een z.g. rondweg langs , en een eindweegs verder moeten we een rotonde kruisen, en stuurt men ons de bebouwing in, echter de parkoersman weet ons door achteroms zo groen als wat te sturen tussen huizen en schuren, en we genieten van vogelzang.  Na de rotonde over grasveld  de wijk door.  Totale rust om ons heen in de vroege zondagmorgen.   Hoewel dicht bewoond.   Gaan bebouwing uit  bij lantaarnpaal no.  zes, zo duidt de omschrijving op ons papier het exact.  Komen aan een weide met een kudde waterbuffels met jonkies bij hun.  Aandoenlijk tafereel en naar blijkt fotogeniek, bij fotograven om ons.  Sommige jonge dieren zijn juist aan het drinken terwijl moe een  waakzaam oogje in het zeil houdt bij zoveel vroege  en grote interesse.   Het wegje erheen loopt dood zogezegd en we mogen een smal hoog  ongemakkelijk graspad lopen in één rij vanwege de ruimte tussen schrikdraad en een sloot.  Wandelknooppunt  route braaf volgend, langs drie reuze dikke oude Canadabomen, volgt erna een smalle asfaltweg die slingert door het open geworden landschap van de streek genaamd De Meierij van 's-Hertogenbosch.   In de verte tekent inmiddels een witte grote tent af in het wijdse landschap, welke geposteerd is aan het Wilhelmina kanaal, een onzer voormalige koninginnen naar genaamd, en blijkt onze rustplaats aan een ouderwets aandoende ophaalbrug.  Na verpozen op de bankjes gaan we deze brug over de wijde wereld in, nu en dan huisje, boompje, beestje, toch op een zo te zien groot bosgebied op aan.  Nog even een zijweg door volgend is daar dan ineens dat bos in de buurt van Gerwen naar ik me oriënteer.  Mooi bos, dat wel, maar het is opletten waar de routepijlen hangen vaak wat verdekt.    Komen langs het Vlasven, een laantje door met oude berkenbomen en draaien links-rechts natuurgebied Ruweeuwsels doorheen.    Bij drie opvallende oude beukenbomen, almaar knooppunt routes volgend, nadien toch weer het kanaal oversteken.  De Cortenbachsedijk op, opmerking:  De naam ook van een befaamde lange afstandloper van deze club  die nu zijn emplooi heeft in het verre oosten.  Hij moest eens weten dacht ik, zijn neus zou krullen.   De weg heet zo onbedoeld in elk geval, toeval dus.   We draaien om een motorcross- terrein nu in alle rust gelukkig, en volgen buiten dit terrein een hele poos een cross gatenparkoers door  de buiten terreinse motoren aangericht.   Steken de Lieshoutse weg over, en gaan een z.g. waterwingebied in, en beschermde gronden dus.  Gaan na deze bosgebieden weer de open ruimten in met brede sloten, langsheen akkers, weiden, ruigten, bomenrijen.  Tussen in een klein bos met bewoning zo lijkt ver van de bewoonde wereld, in dit stiltegebied, nee zou zo daar niet willen wonen, zeker als ik ouder wordt.    Gaan we langs onmetelijke kassen en lange tentvorige  gebieden mogelijk bonenteelt of aardbeien, en inderdaad ook bovengronds geteelde aardbeienvelden, met waterige laat ik zo noemen dakgoten.   Zoeken steeds de randen van mulle zandwegen op om  de gewrichten niet te veel te belasten.  Parkoersman verwerkt meesterlijk de  toeristisch geduide markeringen.  Kruisen een stille asfaltweg en gaan recht op de bossen aan na alle ruimten.   Een pad langs gaaswerk als afzetting. Komt een klaphek in zicht en gaan we door wilde bloemenrijk  veld er doorheen, braaf in het spoor van onze voorgangers, tot opnieuw een klaphek.  Geraken weer boswerk in en slingeren een poos paadje zus en zo en ik ben extra alert sinds mijn val vorige week in verband met boomwortels in Boxtel, maar er valt wel veel te genieten.  Noud heeft er de benen in gezet intussen.   Hij is uit zicht geraakt.    De lucht is vandaag gesloten gebleven, en het druppelt nu en dan flink maar voortdurend.  Hoor nabij vliegtuigen voortdurend dalen, op weg naar Eindhoven Airport, ze vliegen er laag al maar onzichtbaar door de lage bewolking.  Noud heeft zich weer van zijn zelf aangenomen  vrijwillige taak gekweten, door zijn foto-camera te laten vastleggen voor de OLAt-site, wat er op de route vandaag te zien en te beleven was.  Twee rijpaarden hollen langs de weide-afzetting , ik bedenk dat het van mijn uitgeklapte paraplu is, klap deze even in en wat blijkt, inderdaad het gehol stopt....!!  Juist gevoel dus van me.  Een draai van graspad naar asfaltwegje brengt me aan de finish.   Resumerend de tocht:  Heel afwisselend, bos, ruigten, landerijen.   In een woord, geweldig!  De nieuwe parkoersploeg heeft opnieuw hun visitekaartje afgegeven, van hun kunnen, en dat zie ik met vertrouwen tegemoet.  Waarachtig in de zaal meldt zich de jarenlange vertrouwde routeplanner van deze club, die ik nog even spreek, hij is wegens ziekte gestopt helaas, maar heeft goede opvolgers toch.  Met de voorzitter dezer club nog even aan tafel gezeten met wetenswaardigheden en plannen voor de toekomst besproken, waarover hij onze menig vroeg.  Het gedruppel buiten is gestopt, en Noud en ik aanvaarden tevreden de thuisreis.  Het weer had geen beletsel moeten zijn om te gaan.  Een fijne wandeldag gehad.     Wens u beste lezers weer al het goede en tot mijn volgend schrijven weer.  "Houdoe"!

Van Peter Heesakkers

13-05-2018 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Deze club viert dit jaar hun 40 jarig bestaan.  Van Harte Proficiat , en nu op naar de 50!  Aan alle leden en bestuur.  De jaren van bestaan zegt genoeg.  Ik kom buiten en onderweg naar m'n bestemming vandaag tussen de naden van de stoeptegels mierenhoopjes tegen.  Betekent dus warm en droog weer vandaag.  Hoor vogels allerlei soort zingen en kwetteren, in de buurt ook in de volières in private tuinen.  Bezie de groeisels in de tuinen de weelderige bloemenpracht en bloesems.  Volop lente dus.   Het is een azuurblauwe  wolkenloze hemel en dat zal het vandaag ook blijven.  Een prachtig cadeau voor de jubilerende club vandaag.  Uit het station ter plaatse komend komen me al veel wandelaars tegemoet.  Bedenk even zou ik er nu tussenspringen en bij aankomst inschrijven?    Nee, maar niet.  Ontvang na mijn wensen aan clubbestuur en inschrijving mijn uitvoerige route-omschrijving.  De vertrekzaal is levendig druk.  Wij wandelaars komen allen op de z.g. receptie.  Cap en zonnebril opgezet ga ik op weg.  Jawel direct richting station en even langs de spoorbaan om deze verderop tweemaal voor twee richtingen over te steken.    Tref aan riviertje Smal water een dode rat midden op de stoep.  Ga er eerbiedig omheen.    Geraak nu buiten de bebouwing en langs de beek waar  weerszijden het fluitenkruid welig groeit.  Deze plant of bloem, een schermbloemige,  zal ik onderweg nog erg vaak tegenkomen  aan de wandelboorden.  Allerlei wilde bloemen en planten,  volop lente.   Over bruggetje van de beek,  direct achter een bossage door een klaphek wordt ik verwelkomt onverwacht door een rijpaard welke op een kleine anderhalve meter afstand van dit hek geposteerd staat.  Het beest blijft rustig, kijkt me nog na, en ik vervolg graspad welke nog nattig is van de ochtenddauw.  Even wat open stuk gaand, met enige behuizing staat een wand a.h.w. van paarse seringen.  Prachtig!    Een zandweg na asfalt  een bosweg in waar aangeduid staat dat ik de fameuze Kampina betreed.  Een enorm uitgestrekt natuurgebied van heide, bossen, vennen, met kleine landerijen tussendoor en omgeploegd land.  Hoor vogelengezang van aller soort en een kloppende specht, een bostimmerman dus.  De Kampina is een walhalla voor dagjesmensen en natuurvorsers, wat zich globaal uitstrekt tussen Boxtel en Oisterwijk, welke plaats de Parel van Brabant wordt genoemd.   Terecht ook.    Krijg nu een lange brede zandweg te gaan met fietspad erlangs, waar fietsclubjes  telkens passeren en ander wandelvolk dan het onze, ik blijf maar op de zandweg. Een zijde ervan is moerassig anderzijds droger. Volgt een draai met weidse heidevelden enerzijds met vennen waar  het immense kikkervolk blijk geeft van tegenwoordigheid, en ook deze zal ik nog regelmatig tegenkomen en een gekwaak van jewelste dus.  Ook de vogels laten zich niet onbetuigd onderweg vandaag, ik gniffel bij zoveel vrolijkheid, lente ten voeten uit!   Voor de rest stilte en ruimte om me heen.  Ik blijf soms even staan om de lentegeluiden te aanhoren.    Ga voorbij een zandduinengebied.   Zie verder weg koeien grazen in het wild.  Weer bossen door en kom aan de rustpost met cadiwagen en klapbanken en tafels.  Vang hierna een lus aan.  Kom langs een verzetsmonument uit 1940/  '45 met opschriften en waar in de bevrijdingstijd een geallieerd gevechtsvliegtuig neerkwam en het verzet de piloten verborg.     Verzetslaantje en Mari Kleinpad door.   Volgt nu een prachtige z.g. lus door  de rijke variabele natuur, om  grote vennen  genaamd Kogelvangersven en Huisven.  Veel vogelsoorten en kikkergekwaak weer hier.   Ook watervogels.   De waters geven een diepblauwe kleur, op zich een unicum om te zien.   Gaat het om deze vennen heen door een  groot veld gele brem.  Gaat het heidevelden doorheen in de volle zon, wijdse zichten.   Een heuvel met uitkijkpost over de waters.   Een natuurgids met aanhang van verrekijkers en fototoestellen en lange lenzen.   Langs vennen en lage waterlijnen die nog juist niet over de paden reiken.   Neem elke schaduw onderweg mee, en zo gebeurt me dat ik een dertig meter afsnijdt om in de schaduw te lopen, met mijn donkere zonnebril en cap op,  dat ik struikel over een boomwortel en tegen de vlakte ga.  Languit zogezegd.  Mijn rechter onderborst doet pijn bij opstaan.  Het zal toch niet weer hè?   Val op m'n rechterzij en met hoofd zijdelings op de grond.  Gezicht  met enerzijds zand erin en wat bestofte kleren, maar ontdek na opstaan en routevervolg dat mijn schoenneus losgelaten heeft....   Mijn zonnebril en gewone bril en kleding blijft van schade bespaard, gelukkig!   Zal het einde proberen te naderen.  Het grote Kromven langs.    Gaat het later weer de beschutting van de bossen in.  Kom een rustige karavaan van paarden tegen, maar geen begeleiding te zien.....  Ze kuieren netjes achter elkaar, een gaat de rij uit en ik breng en stuur hem rustig terug de karavaan in.   En ze sjokken verder.   Kom weer terug bij de rustpost van daarstraks, in een weide vol in de zon zittend.  Trefpunt altijd weer van bekenden en andere wandelaars, met het risico van te lang hangen blijven, maar oergezellig toch.  Ieder heeft zijn/ haar verhaal.    Uitgaven van wie wat waar beleving en wetenswaardigheden over wel en wee van vaak bekenden.  Ik ga weer op weg. Even wegje terug lopen om dan een veldwegje in te gaan welke me op de terugweg naar Boxtel stuurt.  Groenstroken, klaar liggende landerijen voor de groei van koren, maïs, en andere veldgewassen.  Bruggetje Smalwater over, splitsingen te uit en te na. Zandweg De Donders in om dan de Kapelweg in te gaan langs randbebouwing.   Bij spoorweg naar Tilburg.  Moet weer twee overwegen kruisen om linksom met wijdse bocht  de kom van oud en nieuw Boxtel te verkennen.  Dwars door het overigens rustige oude centrum heen gaat het op randje stad aan waar het lyceum, zijnde onze start/finishplaats bevindt.   Feliciteer bestuursleden en helpers van de dag met dit mooie jubileum en mooi en hoog deelnemersaantal gister alswel vandaag.  Op naar het vijftigste jaar!  Complimenteer de route-uitzetters, ik heb een prachtige wandeldag gehad.  Het is nog even gezellig nakeuvelen in de schoolkantine, met bekenden en wandelvrienden.  Bij teruggaan  naar het station heb ik nog weinig last van mijn val onderweg overkomen.  Dat zal eenmaal thuis anders uitpakken.  Ik kijk terug trouwens op een fantastische natuurtocht.  De warmte 27 gr. Is me meegevallen.   Tamelijk veel schaduw gelopen onderweg. Had extra drinkproviant bij me gestoken.  Ik wil volgende week toch weer actief zijn.  Aan de lezer{s} dezer wens ik weer alle goeds.  "Houdoe",en tot volgend schrijven mijnerzijds weer.  Tot dan.....

Van Peter Heesakkers

06-05-2018 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is al vroeg warm deze morgen.  Ik ga door al gevallen bloesems deze morgen op weg naar het station.  Zie in de plantsoenen  al het uitschietend groen maar ook de bloemenpracht van paardenbloemen en witte bloempjes.  Volop lente dus.    De vogels aller soort zingen hun hoogste lied en koerende duiven vertellen me dat er nattigheid op komst is.  De zon schijnt volop.   De voortuinen van de wijk sieren zich eveneens in de lentepracht.  Aangekomen in Valkenswaard moet ik toch even de weg vragen aan een hondenuitlaatster.  Ga een al volle parkeerplaats  over aan de startlokatie  en verteld me dat het al druk moet zijn.  Men wil kennelijk de voorspelde warmte voor blijven .  Later op de dag zal het gaan regenen en of onweren is de voorspelling, en kies ik voorzichtigheidshalve voor een middellange afstand bij mijn inschrijving.  Het sportcomplex waar van uit de start is , blijkt ruim voorzien in diverse takken van sport.   Ik ga vanaf de lokatie langs een jeugdherberg, Harba Lorifa genaamd welke een strofe is uit een oud-Brabants volkslied, over Hertog Jan.   Mag al meteen de rijke natuur van Valkenswaard verkennen.    De route uitzetters hebben duidelijk een aantrekkelijke route voor ons in petto, waarin deze plaats en streek  overigens ook ruim voorziet.  Ga langs een goedbezochte hondendressuur voorbij.  Wat kleine vijvers langs, doorgaande weg over, de landerijen in, waar  de landbouwers al geploegde akkers klaar hebben liggen voor komende zomer de oogst.  De weiden tonen een zee van wilde bloemen  meest paardenbloem en witte bloempjes, en planten als paarse dovenetel enz. .  In de verten ontwaar ik  de eerste donkere wolken en stapelwolken en denk, verdorie, het zal toch niet waar zijn, zo vroeg al.  Een wegje slingert door het meest open landschap maar geeft me veel afleiding.  Een klaphek stuurt me de grasvelden in. Volg de Dommelrand, een rivier dus.  Een pad soms wat drassig/ modderig, een plankenpad over moerasachtige gronden met kippengaas bespannen tegen evt. gladheid.  Een brug over de stroom van 25 c.m. jawel, breedte doorgang.... Tot tweemaal toe.   Met wederzijds hekwerk toch.   Weer een klaphek door een zandpad met blik op de Riethovense wijk Zeven Fonteinen, ga ik weer de beschutting van ruigten en bos in waar een koekoek erg over tijd blijft roepen, er is geen klok op tijd te zetten.  Weer plankenpad en rietkragen doorheen waar opnieuw de Dommel zich openbaart.  Even huisjes van een camping tussendoor kom ik aan doorgaande weg waar de gemeentegrens loopt, een fietspad op.  Steek Dommel over waar een Volmolen, { water}-,  zijn wieken draait als onderslagmolen om op Waalres gebied een fietspad te volgen even, en een stil wegje overgaand in afwisselend zand/grind en asfalt, op gehucht en brink van Loon aan Waalre langs te gaan.  Fietspad zandweg, weg oversteken ga ik langs grote velden witte goud genoemd, asperges dus.  Veel fietsclubjes en zomaar wandelaars kom ik tegen alom onderweg.   Volg een poosje een LAW-pad vrijwel zeker het Pelgrimspad, van Amsterdam naar  Maastricht.  Rood-wit gemarkeerd.  Tractoren bewerken de landerijen, vroeger op zondagen ongekend.  Ook hier roept de koekoek.    Tref vandaag enorm veel insecten, maar ook hommels en diverse soorten vlindersoorten waarvan citroen  en koolwitjes de boventoon voeren.    Naast zingende vogels alom in de natuur.  Wat vijvers en vennen langs, waar de kikkers in hun aanwezigheid duidelijk hoorbaar zijn.   Gaat het door bossen op de eerste rustpost in het sportpark terug op aan.   Langs een golfterrein.    Ik kan nu al de routemannen die hier verzamelen nu al mijn dank en bewondering en complimenten  overbrengen.  De man aan de meldtafel neemt mijn startbriefje al in, foutje ik ga  nu zeker verder.   Na verpoos volgt een oostelijke route.  Weg Valkenswaard- Eindhoven oversteken meteen de rust en stille ruimte van de natuur in.  Ongemerkt noordelijke route en  rand van V' Wrd, volgt een lange grind /zandweg, enerzijds bossen anderzijds plassen , vennen en aan linkerzijde tussen watertjes door met afzettingen, vermoedelijk voor wilde zwijnen te weren, deze schijnen in deze streek/gebied erg veel voor te komen, want daarachter ligt een groot golfterrein, en daar kan men het niet maken dat deze dieren  de grasmat omwoelen.  Ik krijg even argwaan of ik nog wel goed loop, want even karig gepijld.  Ziet daar is de zijtak van de Dommelrivier , de Tongelreep die zich flink meanderend door bos en land beweegt.  Zo is ook het parkoers meegaand enerzijds landerijen, waar ook hier tratoren hun werk doen anderzijds waar ik loop het rijke groen van gemeleerd bos.  Het is hier fantastisch, wel opletten voor boomwortels.   maar ook omliggende  vaak toch reuzen-bomen nogal, deze laat men veelal liggen om insecten te herbergen wat ook weer diverse soorten vogels aantrekt.   En b.v. motorcrossers te weren.  Rododendrons niet in bloei nog langsgaande.   Brede bosweg versmald naar een-- manspaadje,  en nu en dan klim en daal ik door dit bos.  Om vaak dikke omgevallen bomen van de winterstorm en erover klimmend te gaan, een rododendronsbosje bukkend meest, door.  Een timmerman in het bos t.w. een specht klopt er lustig op los.  Geraak ik bos weer uit en volg een zandwegje met fietspad erlangs.  Hoor bij een water een heel kikkerkoor.  Een pas aangelegde  poel of vijver voorbij waar Canada-ganzen, al de eersten,  hun opwachting maken mogelijk een tussenlanding naar de rest van het land of verder zelfs.  Moet bij bosperceel een smal poortje door en blijf aan de rand van een landgoed smal pad gaande.  Wordt gewaarschuwd met bord voor gladde bruggen, viel achteraf helemaal mee, we krijgen er nogal wat te gaan. Brugdekken zijn overspannen met kippengaas.  Steek een veld over door hoog gras, opnieuw de bossen in en komen na een wijdse kring weer bij voornoemd poortje uit.  Zandweg rechts gaande naar randje Aalst gem. Waalre op aan.  Paden versmallen en door een wijkje prachtige kolossale villa's langs.  Een autoweg waakzaam oversteken want het is er druk.  De Lissevenlaan in, opnieuw rust en tussen prachtige villa's langs.  Op een T-splitsing, Parklaan en Lisseven,  neem ik het er even van voor mijn lunchpakket, op een bankje.  Begin dan aan mijn laatste kilometers, zo lees ik op mijn uitvoerige omschrijving.  Opnieuw gaat het langs kleine en grotere vennen, en door het bos.  Bossen geven ons vandaag een fijne beschutting tegen de brandende zon.  Steek een asfalt fietspad over in vroeger jaren een spoorlijn naar Hamont-Achel, Neerpelt en Hasselt  België dus, gaat rechttoe rechtaan zowat op de finishplaats af door ontluikend groen welke in bos al veel schaduw verschaft.  Zie onderweg zoveel kleuren jong groen welke zich openbaart.    Hoor luidsprekers vanuit een sportcomplex waar o.a. atletiek plaatsvind, het geluid naderbij komen.  Stuit inderdaad op een enorm sportcomplex waar ik langsheen gestuurd wordt, volgt een draai langs en om de hoek van een jeugdherberg van vanmorgen bij de start en steven nu recht op de kantine van het atletiek en sportpark aan.   Het was genieten met een grote G.  Kom helemaal in m'n hum aan de finishtafel om me af te melden.  Ik heb een werkelijk schitterende wandeldag gehad. maak even een napraat met de voorzitter der atletiekclub, welke ik byzonder prijs over organisatie, en personeel zijn inzet.  Een haast fameuze wandelroute met uitstekende afpijlingen, en ook een uitvoerig en prima papier van/ over de route.  Een heel variabel parkoers, met veel genietbaars en kijkplezier.  Die parkoersmannen zijn duidelijk kenners en hebben de natuurrijke omgeving  geweldig uitgebuit.    De wandelactiviteiten van deze atletiekclub zijn zonder meer veelbelovend voor de toekomst.  Heb me nu al voorgenomen aanwezig te willen zijn begin November dit jaar aan de andere zuidelijke kant van Valkenswaard, t.w. op 3 november.  Merkwaardig of niet, maar ook hier maakten Vlaamse deelnemers een groot deel uit van de bezoekers.    De voorspelde regen en onweer kwam 'snachts pas aanvolgend, de rest van het land had deze dag de volle laag toch.  Bij ons viel het erg mee.  Aan U beste lezers, weer een Brabantse groet::  "Houdoe" en tot mijn volgend schrijven over het geweldig mooie Brabantse land.

Van :: Peter Heesakkers

22-04-2018 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

OLAT wisselt altijd van omgeving, liefst daar waar de natuur, rust en ruimte floreert.  Dit maal kiest de club voor De Kempen het onvolprezen natuurgebied wat beantwoordt aan   des lopers, wandelaars voorliefde.  Opnieuw blijken vooral de langere afstanden en de streek nabij ons Belgische buurland, zeer in trek.  Welnu het is een van die clubs, waar ik graag acte de presence, geef.   Maatje Noud, waar ik altijd qua tijd op kan rekenen, verschijnt niet op de afgesproken tijd en hij meldt zich als dat hij wat later zal komen, telefonisch.  Hij, en dat overkomt hem nooit, versliep zich.   Toch weten we wat tijd in te halen op onze weg hiernaar toe.  De startplaats vandaag is  ten zuiden van voornoemd dorp  Bladel dus, bedacht.  In de rust en ruimte van moeder natuur, dichtbij onze landsgrens.  Een campingkantine.  Ik besluit het vandaag kalmer aan te gaan doen met afstand, lees dat enkel de grootste afstanden, de grenslijn  zullen overschrijden, naar de provincie Antwerpen.  Noud installeert zijn diaprojectie  apparatuur in alle rust.  Als we aan de beurt zijn te vertrekken bekomen we onze uitvoerige route beschrijving bij de uitgang met het tonen van onze inschrijfkaart.  Ik ga over het kampeerterrein waar langs de route al menig bewoner ervan zich gerieflijk geïnstalleerd heeft, om  de wandelaars te zien voorbij trekken.   Gaan door poort even verharde weg op, langs een venture farm, { what's in the name} , een klinkerpad of weggetje zo men wil, om langs sloten met natte graspaden van voorbije regenval van gisteravond en vannacht te gaan.  Daarna een breed zandpad, welke ons het kempenbos in brengt, en we per bord met uitleg blijkbaar "De Pals " in zullen gaan.  Een grasveldje langs en de natuur openbaart zich in al haar schoonheid.  Bordje no. 11  bedoelt voor brandweer route in geval van.  Een dubbele slagboom om verkeer uit bossen te weren.  Weer even brandweerroute , en we zullen meer van die markeringen treffen.    Een onbeduidend schuurtje langsheen.  Wandelknooppunt palen  worden we langs gestuurd, van de toeristenorganisaties.  Krijgen even adem om een landelijk stuk door te gaan met her en der bewoning.  Een haakse driehoek achtige bocht, naar weer de beslotenheid van bos.    De rustpost is voorzien in de gemeente Reusel aan een taverne tegenover de Oude Brandtoren, tevens klimtoren, zo genoemd,  Ik herken het nu van een vroegere Int.  Grensland serie tocht.  Een kabelbaan waaraan een kleine speeltuin waar kinderen zich naar beneden laten glijden van boven af van die brandtoren.  Ik zit buiten op het drukbezette terras met toeristen alswel wandelaars.   Nu en dan passeren rally's, stoeten oude auto's van clubs, en ook een flinke motorclub met Harley's.   Na verpozing leidt de route me direct tegenovergelegen bos in met een flink aantal kleine heuvels te klimmen en dalen meest z.g. eenmanspaadjes.  Blijkt ook een wat lang trimparkoers te zijn, met diverse oefen apparatuur.  Het gevoel zegt me dat we voorlopig in de buurt blijven van de taverne, en het is best genieten hier.  Moet nog door een diepe kuil weer opklimmen.  Een z.g. Januskop kunststuk, gebeeldhouwd met enerzijds een vrouw anderzijds een man met lange baard afgebeeld.  Ruggelings aan elkaar. Met geen vriendelijke commentaren aan elkaar, op de plaquettes.  Achtergrond een meertje.    Kom een klein monumentje tegen als tegel met wat versierselen omheen, over een oudere die hier tijdens zijn wandeling van het LAW- Grenslandpad, wellicht plotseling overleden zou zijn.  De man  vermeld als Hans van Gestel werd niet ouder dan 40 jaar.....   Even terug trof iets gelijkaardigs ook al aan waar enkel jaartallen en naam leeftijd op vermeld stonden, maar niet de reden.    Na een verder enerverende route dient zich de z.g. soeppost aan, waar men als bij andere posten ook brood, koffie, thee frisdranken, chocomel kan bekomen.  Immer in de open lucht en uitgezette klapbanken, wat als rustpost wel toch een prettige sfeer creëert altijd.    Na open veldwerk terug de natuur in.  Boomstammen klimmen die op de paden liggen, omtrekkende bewegingen lopen wat nieuwe paden maakt.    Wat vennen langs de waterlijnen, nou ja het water zo hoog dat de te gane paden drassig zijn omdat ze miniem laag liggen ten opzichte van de waterlijn.  Soms gelijk ermee of net niet.  Ik dans er omzichtig omheen maar kan niet voorkomen dat ik toch nat schoeisel op loop.  Brede en smalle paden volgen snel op, en na een witte slagboom betreedt ik landgoed Ten Vorsel.   Even randje bos gaand en wijde blik over velden en akkers onderbreekt de overwegend bosroute vandaag.  Bewerkte landerijen van akkerbouwers, langsheen rijen oude bomen, lijken me eeuwen oud, en wilde gras velden.  Een scherpe draai op Bladel aan zo voelt me.    De zon waarop ik mijn richting vaak kan oriënteren, is na overig zonnig parkoers achter meest stapelwolken verdwenen, en er dreigt even zelfs een bui die  gelukkig uiteen drijft naar het schijnt.  Na allerlei paden gaans, dient zich een klinkerwegje aan.  Geraak aan een kapel, waar we een kruisend wegje oversteken erachter door gaand, volgt een eenmanspad langs een stromende sloot. Draaien eindweegs verder over een stuw met bruggetje  tegenstrooms terug langs akkers.  Opnieuw een toevoersloot langs heen, een smalle grasweg, met obstakels van kleine takken aan de grond van die beentjeslichters noem ik ze,  ik trek en schop er diversen opzij, om struikelpartijen te voorkomen, zeer vochtig pad en zelfs wat modderig, ook slechter aan het worden door de vele onzer voorgangers vandaag.  Kom eindelijk...  {?}  aan een asfaltwegje, waar de finish in zicht komt, en tegemoetkomend verkeer van afgelopen wandelaars maar ook huiswaarts kerende campinggangers.  In het finishpaviljoen na afmelding nog wat nablijven met een flinke groep bekenden onder elkaar, maar buiten het grote terras is volzet met wandelaars en campinggangers.  Binnen is het rustiger, en buitenzitters genieten van de warme lentezon.    Ik tref nog een goede ouwe getrouwe wandelsporter, in de gezellige naklets.  Noud pakt op tijd zijn projectie apparatuur bijeen.  Zetten onderweg naar huis de autoradio aan voor een voetbalreportage waarin de thuisclub een goede kans maakt Nederlands kampioen te worden.  En zo geschiede het later ook.  Bleek een weergaloos feest te worden.  De routes ook vandaag, uitgezet door een nieuwe ploeg routeplanners en uitpijlers blijkt  goede waardige opvolger, van de afgetreden ploeg te zijn.  Weergaloos mooi was het weer, en tja opnieuw in de Kempen, waar rust en ruimte en natuur de boventoon voeren.  Wens u lezer{s} weer al het goede, groet u met,  Houdoe, tot  mijn volgend schrijven.

Van :   Peter Heesakkers

15-04-2018 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers