Het is weer even wennen aan de winterachtige koude.  Ik bereid me daar goed op voor en stap in de erg vroege  en nog donkere morgen op mijn fiets op weg naar Noud, alwaar ook Harrie met auto zijn opwachting maakt.  In het diepe duister gaan we op weg naar Oeffelt gem. Boxmeer, aan de Maas gelegen in de uiterste noord-oost hoek van Brabant aan de grens met de provincie Limburg.  Onderweg lijken we een zeer heldere ster te kunnen volgen, ik noem hem de ster van Betlehem, o.k. wel wat vroeg, maar ach.  Later onderweg dient zich het eerste ochtendgloren aan, aan de oostzijde verschijnt een witte of lichte vlek die al snel overgaat in ochtendrood in grondnevel.  Het is een ongewoon lange rit.  Alhoewel ik eigenlijk erg weinig wandelaars verwacht uit het zuiden, blijken daarvoor in de plaats toch veel lopers uit de provincie Limburg en de omgeving van het wandelwalhalla, Nijmegen en omgeving zich te melden. De startplaats is voorzien in een ontspanningscentrum van het dorp, en na ons  loopt de zaal al snel vol en de wijk buiten met auto's evenzo.  Er is wat moeite met de nieuwe inschrijfmethode van de club die de inschrijftafeldrukte wat zou moeten ontlasten, en de procedure versnellen, en zo ook met de scanning aan het vertrek bij de uitgang, na het bekomen van het scanpasje om de route-omschrijving te bemachtigen.  We starten al meteen tegen de laagstaande zon inkijkende, en muts of kleppet met zonnebril op brengt wat soelaas, de lucht is volkomen helder op vliegtuigstrepen na.   Het wordt vandaag een wolkenloze dus zonnige dag.  De wind voelt steenkoud.  Het landschap is witbevroren, en we zien een  gesloten ijslaagje op een kleine plas.    We gaan over een ex-spoorbaan het z.g. Duits Lijntje naar Gennep en Duitsland hier niet zo ver meer van af over een spoordijk, welke begint bij Boxtel.  Asfaltwegjes wisselen af met zand en grindpaden, bossen zullen vandaag ontbreken, dus open bouwlanden en weiden met soms nog vee.    Ook treffen we veel Maasplassen met natuurlijk veel zwermen watervogels, ganzen zwermen trekken druk snaterend over ons, maar ook zwanen zie ik enorm veel op de wateren.    We gaan bij dorp Beugen de Maasvlakten in welke fameus is om hun Maasheggelandschap.  De meidoorn overheerst hier als beplanting naast rietvlakten en ruigten.  Meidoorntakken  worden hier gebruikt als weide en akkerland afsluitingen in plaats van prikkeldraad, en op hoogten gevlochten ter vervanging van ijzerdraad, ook onze wandelpaden zijn omzoomd met  de meidoornbomen en takken.   Opvallend is ook dat we nog veel zomerbloemen zien ook in het wild zo gezegd.   Zonder meer een bijzonder landschap maakt dit.    Beugen bereiken we niet maar de route buigt af het Maasdal in, de uiterwaarden.  De Maas staat nog best hoog en dus bevaarbaar in tegenstelling tot de andere grote rivieren nu al om in den lande.  Exceptioneel lage waterstanden, en schepen veel minder beladen.    Ook het regionale riviertje De Vilt  blijkt kurkdroog te staan.   Overwegend smalle een mans paadjes volgen nu op, en de route aanduiding is niet overal even duidelijk wat maakt dat veel wandelaars zoekend zijn.   Het papier brengt duidelijkheid toch.   Ook volgen een hele reeks draaipoortjes, tientallen heb ik achteraf het gevoel en zullen menig gezet persoon in de problemen brengen, ik moet ook mijn rugzakje nogal eens optillen.  We gaan onder een lange verkeers Maasbrug door die de verbinding vormt met het Limburgse Gennep aan de overkant zichtbaar inderdaad op de provinciegrens dus.  Steken  weilanden en ruigtegebieden doorheen middels alsmaar draaipoortjes en geraken dicht bij Oeffelt over overwegend eenmanspaadjes.  Kom aan het Veerhuis, maar laat met bemodderde schoenen, als rustpost voor wat het is en vervolg.  Het gaat op Cuyk en Sint Agatha op aan.  Zwermen ganzen vele honderden of meer snateren laag over het landschap over ons heen.    Naderen nu een oud klooster ommuurd met eeuwenoude hoge muren omheen, welke nu rustig oogt mogelijk paters of nonnen in gebed in de grote kapel.  Gaan recht op de gebouwen af en krijgen een hele grote tuin voorgeschoteld.  Het is heel goed papier lezen want de pijlen staan of er niet of te verdekt en men laat ons de hele tuin met eigen grafveld  zelfs, zien, en kringelen langs akkerveldjes watertjes en bijzondere beplanting en groeisels, dwalen langs heggen, en alzo meer wat bij het eigen kloosterleven hoort in eigen voorzieningen  als ook werktuigen, en landbouwmachines.   Alles een bezienswaardigheid op zich.  Kom ik toch weer terug waar de toegang tot dit alles  aan de refter alwaar een rustpost is voorzien, compleet met uitstalkasten die over het oude en nieuwe kloosterleven verhalen, een museum op zich.  Interessant  lijkt me zeker maar zou me teveel oponthoud geven.  Dus zet ik er weer de pas in.  Gaan de poort uit, draaien om heel het grote complex heen de vrije ruimten weer in.  Dijken zijn in de omgeving ruim voorzien door de diverse overstromingen van de Maas in het verleden en de negentiger jaren vorig eeuw nog.  Gaan vochtige paden en zand of grindwegen.  In de verte overkant Maas rijzen de heuvels van de Mookerhei, waar eeuwen terug de slag om en op de Mookerhei bloedig uitgevochten werd, uit het hier bij mij nog vlakke landschap.  Die heuvels  dateren nog uit de erg vroegere ijstijd.   Een hoge en grote ijskap schoof de gronden naar het zuiden op en kwam destijds tot zuidelijk van de lijn Utrecht en Nijmegen ongeveer tot stilstand, vanuit het noorden dus.    Zo vormden de heuvels en het landschap  van nu, destijds dus.    We volgen om de kloostermuren het ruige landschap weer in over grind of zandpaden.  Dient zich na wat kilometers de z.g. Soeppost aan met als specialiteit een heerlijke kop preisoep, maar ook ander etenswaar als belegd brood en koel of warm drinkgerei is verkrijgbaar.   Dit is allemaal bij het geringe inschrijfgeld in begrepen.  Na verpozen op de bankjes in de open lucht en gesprekken her en der gaat het opnieuw een poortje door,  door weilanden en klim naar een dijk, die te volgen een poos en ga ik een bocht door vervolgens, raak ik de bepijling kwijt en vertrouw mijn gang niet, keer terug en wordt vervolgens geroepen en gewezen waarheen te gaan, de bepijling op de dijk ontbrak en ik moet in de afdaling via een betonnen trap hoge dijk afgaand en beschut paadje door langs sportvelden, en later weer de open ruimten in.  Duikt bebouwde kom op, blijkt Oeffelt te zijn, en stiefelen nu de bebouwing doorheen, veel nieuwbouw , en wordt verwisseld met een tuin waar het leven voor een eeuwig leven wordt verwisseld rondom de kerk aldaar.  Wat steegjes door en achterommen, en plots komt het  start/ finishgebouw in het vizier.   Daar is het nog even gezellig nakaarten met deze en gene alvorens we de thuisreis aanvaarden.  Voor het donker thuis. Dat overkomt me anders nooit in deze overwegend donkere dagen.  Ik telde vandaag 17 draaipoorten en nog enige wandelhekken.   De tocht was wel weer opnieuw "Echt OLAT" hun slogan, met als hoofdrecept het prachtige Maasvallei,  Maas- hegge landschap waar de streek om bekend staat en elk jaar veel toeristen trekt filmend en fotograferend.    De of hun volgende maandelijkse wintertochten zullen weer in de natuurrijke omgeving van Eindhoven plaatsvinden.  Kunt u het beste vinden op hun website: WWW.OLAT.NL   U beste lezers groet ik weer met een Brabants "Houdoe", en tot mijn volgend schrijven.

Van Peter Heesakkers