Ik verlaat mijn woonstee via straten waar de Kerstsfeer uitbundig gevierd lijkt.  Verlichte boompjes en bomen in de voortuinen, ook allerlei figuren als kerstmannekes arresleden, raamdecoraties, engelen etc. meer en verlichte gevels  en met verlichtingssnoeren, dakranden verlicht,  het geeft alles een feeërieke aanblik.  Balkons van appartementen versiert in kerstsfeer . Tevens blijkt het vannacht  gevroren te hebben gezien de bevroren aanzichten als plantsoenen, tóch nog een beetje witte  kerst dan.  Ik ga over stille straten, alles slaapt , sluimert zacht, om een strofe van het lied stille nacht aan te halen.  Het kerstbuikje van deze man kan wel wat beweging gebruiken, dat ook.    Aan een bijna verlaten busstation,  de eerste diensten starten, togen toch nog wandelliefhebbers.  Twee dametjes uit Helmond en Breda, nog vroeger opgestaan dan ikzelf.  Ik bedenk en uit het ook, dit is de echte liefde van wandelliefhebbers  ten voeten uit om in termen te blijven.     Een snelle busrit  en we stappen aan de noordelijke rand dit keer van Valkenswaard uit de bus de chauffeur bedankende en een prettige dienst toegewenst van ons drietjes.  Niet in Dommelen is de start ditmaal, maar aan de rand van het stadje en meteen aan moeder natuur.  De startplaats is vanuit de kantine van een sportpark, met het aanzien van  grote en volle parkeerplaats.  De kantine is best druk, en we sluiten in rijen aan bij het startburo, en de aanmelding verloopt toch nog vlot.  Na een koffie gaan Maryse  uit Breda en ik op pad, zij zal er maar 15 doen maar onze parkoersen lopen een poos synchroon.  Het gaat via de immense startplaats meteen recht op de bossen aan richting Waalre is mijn inschatting.  Passeren een ex jeugdherberg met de naam Harba Lorifa  een naam uit de strofe van een Brabants oud volkslied, wat de hertog van Brabant zelf zong eertijds.  Ik ken het nog woordelijk en qua noten van de zangles destijds op de lagere schooltijd.  Veel oude {volksliedjes} geleerd toen.     We trekken hierna een mooi geschakeerd bos in, slingeren padenwerk over gevallen herfstbladeren en genieten een bevroren landschap ertussendoor.  In de verte horen we kerkklokken luiden en we trekken voorbij schapen wat ons een kerstgevoel geeft.   Het parkoers is alweer zonder meer uitgezocht  en parkoersbouwers leiden ons over brede en smalle bos en fietspaden, boomsoorten allerlei, langs slagbomen, en poorten, heuveltjes op en af.  De route-omschrijving die ik bij de hand houd om af te vinken per regel genummerd conform op de pijlen leidt ons door schitterend natuurgebied, waar ook serene rust heerst.  Gaan dwars over akkergebied rechttoe weer boswerk in.  De dooi lijkt in te vallen, wat we merken aan enig modder onder onze voeten.    Komen na enige tijd aan een nieuw ogend Scoutshome, waar het erg druk is, tref er natuurlijk weer vele bekenden, wat veel maar korte gesprekken met zich brengt.  Ga hier ook mijn bij inschrijving bekomen soepbon gebruiken, een heerlijke kop erwtensoep.  Het personeel is hier evenals in het startburo stemmig voorzien met rode kerstmutsen.  Hier heerst een prachtige kerstsfeer.  Na verwijlen, wat lang toch, bedenk ik mijn route te verleggen naar 30 k.m. Kijk op de tijd om een extra lusje op die afstand te overwegen, maar wanneer ik al een tijdje moederziel alleen onderweg ben en door bospaden struin, bevalt me de eenzaamheid niet, Marysa had toch gekozen voor de kortere afstand, weet ik een grote achterstand op de voorgangers van die afstand en besluit ik terug te gaan naar het scoutshonk en toch  de 20 te gaan doen. Alzo geschiedde.  Hoewel de bepijling perfect is, is het toch opletten.  Bospad her en der, beschrijving die ik bij me heb, beslaat vier volle klommen twee kanten A4.  De omschrijving is fantastisch en zonder meer duidelijk.  Kom aan een grote plas welke ik twee kwart omheen moet gaan, zie  aan de horizon de zon doorbreken in de grijze wolken boven me.  Wat gedraai te velde  kom ik aan een doorgaande verkeersweg en mag een poosje het fietspad erlangs volgen.  De enorme kantoortoren van het ASML  die omgeving domineert doemt op.  Een stijging in de weg en na een brug over de Run volgt een afdaling over verharde zandweg, die glibbert flink en ik ga de graskanten belopen.  Ga onder diverse over elkaar heen gaande viaducten door, met reusachtige pijlers,  het is het beruchte fileknooppunt De Hogt, met grote wegen oost-west, noord -zuid.    Ik ga door een uitgestrekt riet gebied met waters, als plassen en vijvers sloten kanaaltjes,en bijhorende watervogels smalle en gladde padennetwerk.  Blijk aan randje zuid van grootstad Eindhoven  sinds 1961 vijfde stad des lands, {jawel} , te wandelen, een aangelegd natuurgebied.  Boven mij stijgen zilveren vogels op van het niet ver zijnde vliegveld der stad op.  Stoort me geenszins.  We trekken door parkachtige aanleg gebieden tussen stadsrand en groot High Tech- centrum door, een enorm complex.  Deze ga ik oostelijk voorbij vervolgens via rustige fietspaden, steek drukke doorgaande weg over een landelijk gebied in middels visgraat gelegde klinkerwegjes, steek een rits autowegviaducten onderdoor, om opnieuw de rust van de Waalrese bossen op te zoeken.  Draai en keer  telkens over brede en smalle  bos en onderbroken met kleine heideveldjes paden door.  Komt ineens het scouting gebouw van daarstraks in beeld. Opnieuw bekenden tref ik hier,  plus een persoon welke ik al zo lang niet meer gezien had, dat ik er bange vermoedens over kreeg.  Bijpraten dus.  Hij moet of wil nog de omweg gaan doen, welke ik juist achter de rug heb.  Ik bedenk een hachelijke onderneming, in zijn uppie, en bedenk of hij nog voor de vroege duisternis dit redden zal.  Hij heeft er alle vertrouwen in.  Ik ga mijn laatste zes k.m. aanvangen.  Volg toeristische knooppunt wandelroutes gedwee door moeder natuur, om even bewoond gebied te doorkruisen langs bungalows en knotsen van villa's van welgesteld Waalre en dan een bos en vennengebied in te gaan, ook langs een oud spoortracé nu een breed fietspad, welke ik diverse malen mag kruisen middels dan asfalt dan boswerk.    De zon staat al laag en tovert een koperen of gouden bos en overig aanblik.  Moet weer aan de doorloper denken die dit waarschijnlijk in de donkerte zal moeten gaan.    Het is vandaag een natuurroute in optima forma, mag zeker gezegd, wordt enige malen als in mijn laatste gang richting finish, verwonderd aangesproken door dagjesmensen die zich afvragen waar al die wandelaars toch vandaan komen en naar onderweg zijn, gaf gezellig oponthoud toch.  Bewondering en begrip krijg ik ook.    Kom dan weer uit bij Harba Lorifa, een weet de finish nabij.  Na afmelding maakt nog menig bekende zijn en haar opwachting in de kantine.  Een mening delen we, zonder twijfel, bij alle gespreksonderwerpen.  Het was een schitterende natuurtocht, prima en goed bereikbare startgelegenheid, en zalige rustpost.  De vertrekkers  wensen elkaar van ganser harte een gloedvol mooi nieuw wandeljaar, met handengeschud.  Ik verlaat een bijna lege startzaal, nadat ik ook mijn wensen aan lopers en bekenden uitgebracht heb, en wijs de buromensen er nog op dat in deze duisternis nog een eenzame wandelaar zal komen.  Beste lezers dezes:  Ik wens u allen een goed nieuw wandeljaar, met mooie ervaringen tijdens wandelingen.  Een gelukkig gezond vooral en voorspoedig 2019 voor u en de uwen.  Ik kijk zeker ook weer uit naar de wandelactiviteiten van deze club.  Hun website: www. de voetjes.nl.  Tot mijn volgend schrijven weer, en groet u met een Brabantse groet in deze streek vooral:  "Houdoe".

Van Peter Heesakkers