|
De afkorting van de benaming van de organiserende club luidt Zonder Uitvallers Thuis. Toch een originele naam. Op weg naar Gemert buiten de bebouwing hangt nevel boven de velden, maar de zon doet zich al wel gelden. Het is opvallend rustig deze zondagmorgen in zowel de bus als ook op het busstation en de wegen. Kennelijk hebben velen tot laat in de nacht het Eurovisie songfestival gezien en gevierd, de overwinning van Nederland. Ikzelf heb dit aan me voorbij laten gaan, en hoorde het pas op het radio nieuws de volgende ochtend. Ik stiefel op de bekende startplaats aan me inmiddels zo bekend vaste stek. Tot mijn verbazing is de sloper daar te werk geweest en is mede het home der club er moeten aan geloven. Pijlen wijzen me de weg naar het nieuwe voorlopige onderkomen enige tientallen meters verderop in een school, mogelijk tevens een kinderopvang. De omgeving staat vol met auto's van reeds onderweg zijnde wandelaars. Kom alzo in een rustiger ruimte waar mijn inschrijving tevens vlot verloopt. . De startroute vergt twee straten alvorens ik een ruim park in mag gaan. Aan het begin ervan geeft een gym leraar aanwijzingen aan zijn groep. Ik ga met een wijde boog om o.a. een grote vijver heen, waar talloze eenden , en waterhoentjes, op de grasvelden hun gading zoeken. Het park biedt kunstwerken allerlei, het is er aangenaam dicht gegroeid, ga een houten bruggetje over en laat me gedwee het park een eindweegs verder verlaten. Een absoluut mooi begin toch. Ik verloop me buiten het park en wordt teruggefloten. Ga door veldjes achterom Gemertse bedrijvigheid en krijg een lang grindpad te gaan langsheen een ringweg om het dorp, enerzijds bebouwing die een hoge wal grond schuilgaat, anderzijds watertjes en sloten met brede rietkragen. Op de taluds een schitterende bloemenpracht van allerlei kruidenplanten, wilde bloemen, grassoorten wat allemaal ook divers gevogelte aantrekt, nu en dan een bruggetje over. Kom aan een splitsing van afstanden maar ga rechtdoor totdat ik vind dat het parkoersvolgnummer, niet meer klopt, maak rechtsomkeer en tref een stelletje, jawel hoor ik zit /zat goed verzekeren ze me. Even been ik ze bij, maar dacht laat ik de idylle maar niet verstoren en me terugtrekken, en ze begaan, al gauw raken ze uit zicht. Steek een rotonde over en zijn definitief in de vrije ruimte in het gebied dat tot De Peel toebehoord, en der gebieden als b.v. De Kempen van zuidelijk Brabant. Dit gebied toont een afwisseling van landerijen, plukken bosgebied, en de stilte is fantastisch, enkel de vele vogels laten zich horen en zo krijg ik een gratis natuurconcert. Veel vogels zoeken hun voedsel ook op de wegjes en paden, en blijven tot op het laatst zitten, om voor je voeten weer op te vliegen. De Peel kent veel vierhoekige wegen met meest oude eikenbomen erlangs. Dit maakt ook dat ik veel schaduw kan lopen, want de zon steekt toch al en wind is er nauwelijks. In de verten zie ik stapelwolken groeien welke wolken het landschap een heel apart cachet geven, als een schilderij zo mooi. Het is een coulisselandschap dat sterk wisselt. Het landschap is erg stil, nauwelijks verkeer. Soms passeert een fietstourclubje, een enkele auto, maar ook twee keer een behoorlijke rij motoren in clubverband kennelijk, die zich zo vrij als een vogeltje voelen. We gaan de bossen in en de bijhorende schaduw is me welkom, de kleppet en zonnebril gaan op, m'n trainingsjack uit, het wordt genieten hier, ben in natuurgebied De Stippelberg aanbeland. IJkpunt blijft een communicatietoren die de streek beheerst, van dorp De Mortel. Grote oude boerenloodsen en modernere schurenboerderijen en huizen verspreid beheersen het landschap. Het gebied is volstrekte stilte, her en der spuiten fonteinen ter bevloeiing van de droge akkers. Ga door Reebos, maar geen reeën te zien, komt een afslag de Truttensteeg genaamd, een mooi pad overgroeid met bomen dwars door boerenakkerland, en recente beplantingen struikgewassen, wilde planten en groeisels het is een verademing die groenstrook, soms passeert een trimmer of jogger zo men wil, dorpse wandelaars met hond en pad is omheind met beukenheggen en moerbei en ander heggroeisel, met verassende doorkijkjes. Aan het eind van het pad waar we een verharding op moeten zitten kinderen aan zachte prijs drinkwerk en koeken te verkopen. Zij hadden 'sochtends de wandelmeute voorbij zien trekken die me dus voorgingen, en zagen er hun nering in, prachtig toch !? Volgt weer een weg de bossen in, in draai van de weg. De rustpost der club is aan een camping voorzien, zit in plaats van in de schuur heerlijk buiten in de zon onder een tentdak. De zon steekt toch. Een bloembak aan de rust vol met viooltjes lachen met de besnorde gezichtjes me toe. Ja met wat fantasie herken je gezichtjes. Na verpozing op weg weer door boswerk. Oud bos nog onbewerkt. Banjerend door los zand. Een brede bosweg volgt en een koolwitje, vlindersoort dus begeleid me aldoor gaande, en is plots weg als ik aan en asfaltweg geraak. Moet soms de weg delen met voorbijgangers de dagjesmens lijkt inmiddels los te komen. Moet een tijdlang wegen omzoomd met eiken bomen volgen met namen als Milschot, Tereyken, Daalhorst tot ik een zandweg met populierenrijen in mag gaan. Veel auto's staan er geparkeerd, de eigenaren mogelijk met een natuurgids op pad er is niemand te zien immers. De Galgenveldseweg in, klinkt middeleeuws bestraffend, volgt wat tuinkassen en open tuinderijen . De bermen zijn rijk bezaaid met wilde bloemsoorten evenals op meer plaatsen onderweg, volgt een asfaltweg met verstrooid staande huizen , villaatjes, boerderijen en raken de bebouwing die bij Gemert hoort, raak in gesprek met damesduo die het wandelen willen gaan proberen. Steken een rotonde over om weg bouw in te volgen her en der nieuwbouw tussen oude en gesloopte huizen. belanden we al snel op de finishplaats. Die nog rustig oogt, de langere afstanders lijken nog onderweg, overigens gister had men ook een tocht hier en ik verneem van diversen welke twee dagen gelopen hebben. Na een versnapering even vragen want in het oudere deel van het dorp kent men elkaar, er vlakbij woont een persoon welke ik o.a. uit de vroegere wandelwereld nog ken, maar ook eertijds groepsleider bij de club was. Men weet hem feilloos te wonen, echter tref hem niet thuis. Ik zoek door de huizenrijen mijn bus vertrekhalte weer op. Aan de stadsrand bemerk ik dat de bus plots spetterend zijn weg zoekt, het heeft geregend zowaar. In de stad eveneens natte wegen. Wanneer ik later thuiskom bemerkt mijn vrouw op met foto's op haar tablet, en begeleidende berichten, dat in Gemert nota bene de straten diep onder water staan wegens een wolkbreuk, huizen onder water, auto's rijden zich vast in het water en rijden tot aan de motorkap in het water. Straten onder water en afgesloten. Onvoorstelbaar! De al maandenlang zo nodige verwachte regen is flink uitgepakt. Bij ons thuis viel de neerslag erg mee, bezuiden de stad in Peel en Kempen heeft het letterlijk gespookt. Al met al zelf een warme soms benauwde zonnige dagwandeling ervaren. U beste lezers groet ik weer met een "Houdoe!" tot volgend schrijven weer.
Van: Peter Heesakkers
|
