Het is een van die natuurtochten in Brabant waar ik naar uitkijk.  Genaamd De Kampina tocht, en dan komen de vaste klanten er op af.   Dit is een uitgestrekt natuurgebied van meest bos , heide , vennen tussen Boxtel en Oisterwijk , de laatste Parel van Brabant genoemd.  Globaal geduid oostelijk van Tilburg, en behorende tevens tot "Het Groene Woud".

In de trein blijken bij uitstap een clubje wandelaars te zitten. Als ras loop ik hele troepen juist gestarte wandelaars tegemoet, en dan krijg je opmerkingen als van U moet dìe kant op.  Neem in de kantine van het lyceum mijn kop koffie en de blik is verwachtingsvol op de gang gericht.  Patrick Vanderstukken zal ook zijn opwachting maken, die later per trein aankomt uit d'n Bels.  Kijk op de klok en als gepland verschijnt zijn gestalte zoekend in de zaal, niet voor lang want d'n diejen ziede rap toch.    Mijn arm gaat in de lucht van hier ben ik.  Schrijven nog voor de tijdslimiet in , nemen nog un bakske, en brengen onze schoenen in de marsstand.  De achtervolging op de voorgangers.  De zon schijnt onbarmhartig  al aan een  wolkenloze hemelkoepel.  Wat straten dwars door Boxtel over de spoorlijnen splitsings overgang, het stadje uit.   Jezus aan het kruis beziet ons, heeft genoeg te lijden aan zichzelf en laat ons begaan.   Wat huisjes rand stadje een agrarisch wegje in en wat huizen verspreid , weelderig omboord met vooral fluitenkruid, en wilde bloemenpracht, verhard pad langs een beek, waar een jonge eendenkroost handje vol groot van wal steekt. Moedergeluk in een notendop.  Asfalt opaan , een draai veld in bij wat ik vermoed de Beerze-beek en draaipoortje door het koelere gras op , dwars veld over, weer poort door langs akker en weiden .  Een veld met zaadbollen helemaal grijs van zicht.  Paardebloemen dus voor volgend jaar.  Na 4 k.m. vinden Patrick en ik wat al te vroeg aan de rust in schuur bij een particulier achterom , gaan we door eigenaars grote tuin met prachtig wilde bloemen , we zien eigenaar buiten aan het huis zitten en zijn neus krult bij onze welgemeende complimenten.  Klaphekje terrein af, even asfalt en dan ontvouwt zich een natuurshow die bijna haar weerga niet kent.  Weten Pat  en ik uit ervaring en hier kwamen we ook voor.   Pat kan van deze tocht al helemaal niet genoeg krijgen.   Brabantse oergronden van ven en veengebied en bos en hei schakeren aan elkaar.   Hier begint de kampina in al haar glorie pas echt, na een landerige opening vooraf.   De schaduw zal onze tocht meest begeleiden van bomen  groot of klein, bossen met vennen in alle grootten en namen die ik u maar onthouden zal.   We gaan de beschutting in langsheen een verzetsmonument ter nagedachtenis van onderduikers en geallieerde piloten, met naam Mari Kleinpad.  Een hele trits vennen en paadjes volgen, vennen met naambordjes, gelardeerd met aller soorten bomen en op en afgaande paadjes van zandduinen.  Waterlelie's witte en gele, plukken grassen in het water , en merkwaardig misschien,  veel minder kikkergekwaak dan voorheen.  Vogels laten zich wel horen als ganzen.  We slingeren  oneindig via toeristenpaaltjes wandelroutes, door dit mekka van iedere natuurliefhebber en wandelaar. Een gebied in bos waar de bosbes de gronden bedekken.  Kudde's koeien en paarden in de bossen en opener stukken, bevolken soms de wandelweg.

Vennen met namen passeren in getale.  Insecten zweven op het wateroppervlak.  Even smal  pad asfalt fietsroutes die gebied doorkruisen opgaand.   Gaan we pad weer af langs een smal beekje de Rosep langsheen op even erg smal meeslingerend pad.  Euforisch mooi.  Vermijden limbodansen onder boomstambarricade door en gaan aan haar wortelstelsel voorbij.  Met een omwegje dus.  Schitterende  oevergassen, we genieten Patrick en ik.  Wat boswegen verder en sluippadenwerk, bereiken we uitspanning De Waterput, en is het goed toeven.  Hierna gaat het natuurfeest door.   Eerst dieper de stilte en rust in , zand , fiets en ruiterpaden, naar een van de vele uitspanningen als nu Venkraai, bochtig de onmetelijk lijkende natuur door.  Vennen waar het wemelt van de libellen vooral en watervogels.  Gele lisdodden , die na de enorme sigaren nu volop in bloem staan.   Monumentale stenen banken van vaak ver voor W.O.2.  We genieten van alle groen wat ons omsluit, en praten rondkijkend bij , over ons leven en wandelaangelegenheden.   Mijn oude wandelgeschiedenis. Onderwerpen te over.   Komen langs verscholen instituten , en tehuizen.   Oisterwijk is toeristisch zo weten we, veel rustoorden en zomerbungalows, en enorme campingterreinen.  Komen aan enorme plas met stranden en , zwemmers en bootmogelijkheden en waterfietsen. Het lijkt er op alsdat we de natuur niet meer uitkomen.... Komen plots weer na deze lus aan De Waterput terug, en zetten ons op onderkant rug waar de breedte het zitkomfort biedt.  Na de pauze weg oversteken , smal omsloten bospad in , wat splitsingen en boskruisingen negerend Scheibaan en Rosepdreef op.   Patrick  ontdekt dat snoodaarts een pijl op ijzer wikkeldraad i.p.v. links naar rechtsom gedraaid hebben.  Mogen grotendeels in de schaduw lopen vandaag wat de warmte compenseert, in wat opener stukken is de zwakke wind welkom.  Muggenkolonies dansen op waters als van beken.  Anderen lijken te schaatsen op wateroppervlakken.  Gaan de opener Kampina heide op.   Ik spreid m'n armen om de welkome zuchten wind onder m'n oksels te laten gaan.  Kleppet diep over mijn kopke, en zonnebril tegen de felle zon.   Los zand baggeren langs het ene ven het andere, door meest open hei.   Diepe kleuren donker op wateroppervlakten.  Waar grasstroken zijn  tracht ik het brandende zand te ontwijken, gras loopt koeler immers.  Toch weer even rechttoe asfalt fietspad volgen, nu en dan opzij voor sneller fietstoerisme.   Herken verderop afslag door pad met naambord Kerkenpad......{?}  Gaan weer de koelte in door slingerpad van almaar uitdunnend bos.   Gaat over in opener zicht n.l. .   De bosrust is door de club voorzien aan een parkeerplaats randje bos en in dankbare schaduw.  Wagenrust noemt men zulke in dit deel van Brabant.   Een grote groene  houten wagen met toilet, buffet, en terras erbij, met vouwbanken en tafels.   En indien nodig overkapt.  Heb een onbestemd gevoel, krijg een boterham met moeite door mijn keel, en lijk als vol tot boven in mijn nek te zitten.....Te weinig gegeten toch deze wandeling?  Best veel gedronken toch.  Maar mijn maag van streek. Neem toch een fles plat water.  Vanaf hier krijg ik maagproblemen.   Zetten ons weer in beweging voor de finale van de tocht.  Gaan nu voorgoed de kampina uit , de wijdere wereld in , laten een verwacht  akker en weide langs beekpad liggen.  Parkoersvernieuwing?  Volgen streekwegje, met na een beek een draai stoffige eikenlaan in beschut gelukkig.  Gaan langs hoogstaande korenvelden en akkervelden, weidelanden, een razende auto heeft op de zandweg toch compassie met ons met stuifwerk en passeert ons alsnog langzamer.  Korenvelden wuiven in de wind.     Als kijk je op golvende wateroppervlakten.  Het is kurkdroog en meermalen vandaag had ik een droge mond , plakkerige lippen en mondhoeken, en droge keel zodat ik  moeilijk praten kan als heb ik een spraakgebrek.  Nooit eerder gehad in zulke vorm..... Wat mankeer ik toch.  Draai van stoffige weg af tegelfietspad in door groen omzoomd , even verder overgaand in Industrieterrein in ruste.  Het is afgelopen met de natuurpracht.  Lennisheuvel op afstand een voordorp van Boxtel schuift voorbij.  Volgt het Ossenpad die afdaalt onder een breed spoorweg-emplacement gaat per tunnels dus.    Vele observatiecamera's, en wandtegelwerken met koeien afgebeeld en door kennelijk sensors beginnen koeien te loeien op geluisband.   Tunnel uit , steile betonnen trap op, een draai , spoor paralelweg in.   Weten de grand finale van een kasteelpark staat te wachten met vijvers en kasteelgrachten en erg veel oude prachtige knoesten van bomen.   Een fotogeniek kasteel .   Draaien deels om kasteel , park uit betonnen brug over de weg recht op de school-finish af.   Ik moet hier echt bijkomen; zonnesteek of begin ervan?  Voel me miserabel.  Toch nog een frisse drank genomen.   Het lijkt tot boven in m'n keel te blijven steken en m'n maag protesteert.   Helemaal niet goed dus.... Flauwte overvalt me, {wel bij kennis} . De tocht was in k.m.'s wat langer uitgevallen , maar meest in schaduw gelopen toch.... wat is dit?   Patrick en ik gaan op weg naar het station.  Mijn trein komt toch wat eerder. Pat zal door spoorwerken vertraging voor zijn thuisreis oplopen.   Ik heb de mazzel  korter en zonder spoorzorgen op weg te zijn en eerder thuis. In de trein sluit ik m'n oogskes en ben blij er weer uit te mogen.   Zwalk rustig op huis aan , kom thuis , binnen , zeg meteen tegen mijn Annemie die zich ongerust maakt dat ik me onwel voel.   Val voor een paar uren op de sofa en sus in slaap, waarna ik het bed verkies.  Geen trek in eten meer.  Maar wat de tocht zelf betreft;  Een dijk van een natuurtocht, Patrick Vanderstukken  , die toch wel wat gewend is ook en heel wat mooie tochten  en vergelijkingen op zijn palmares heeft, denkt de mooiste tocht in het nederlandse.   Ik volsta  met een natuurtocht ten voeten uit , om je handen bij af te likken.   Het summum van natuurgenot, en een clubverzorging en bepijling die ik nog nooit eerder bij hen meegemaakt heb.  Om nog in lengten van jaren terug te komen hier.   Het walhalla voor elke natuurliefhebber/wandelaar.  Warm aanbevolen dus, om het in de weertermen van  die dag samen te vatten.  Gewoon doorwandelen , wie weet zien we elkaar ook wel eens ergens langs de wandelwegen.  Houdoe!  Tot lezens weer.

Peter Heesakkers