Eens 'n keer minder vroeg uit de veren, en ook gemakkelijk bereikbaar. Soms schort het hier bij vele tochten nog aan.
Al enige jaren komt mij informatie omtrent deze tocht toe uit de wandel-deelnemers wereld. En nu wil ik het ook zelf ervaren. Heb al die info opgeslagen, maar ja ieder beleeft een of andere wandeltocht op zijn/ haar manier. Ligt er tevens aan wat voor verwachtingen men heeft. Is de omgeving variërend qua ruimte en natuur, en wordt deze ook voldoende benut. En hoe is de ontvangst en organisatie. Ik mag door mijn vele jaren ervaringen, nu mijn indruk op doen. De routes, zo verzekert men mij zijn flink veranderd, mede door de inbreng van ervaringen van wandelaars. En dan put ik vooral info uit de regelmatige lopers, ook al jaren hun hobby hun opinie. De ontvangst is alleszins hartelijk. Het vertrek is vanuit randje industrieterrein gesitueerd van bedrijven die aan het direct naburige Airport gelieerd zijn. De tweede grootste luchthaven van ons land inmiddels. De parkeerruimte is ruim voorzien en wat me opvalt als ik het terrein betreed, zijn de diverse nummerborden uit onze buurlanden. Ik bemerk dat er veel Engels wordt gesproken onderling, kennelijk de omgangstaal in dit int. bedrijf. De deelnemer krijgt ook een blad mee met foto's van Google Earth over delen van het parkoers. Bij de inschrijving krijgt elke deelnemer een waterwerend rugzakje, met flesje water, een dikke chocoladereep, en een regencape. Zo heeft de organisatie elk jaar weer een nieuw welkomstpakket als verrassing. Heb ook wel eens vernomen een T-shirt en cap. en/of flacon water. Ik en andere inschrijvers worden genood, om voor een reclamewand te gaan staan voor een foto. Een verzoek waaraan ik ook gevolg geef. De prijzen van verbruik in de bedrijfskantine , zijn erg aanlokkelijk. Ik oriënteer me op dit startburo, en het moet gezegd, nauwelijks vragen, alles staat duidelijk met bordjes en mededelingen vermeld. Ziet er klasse uit. Ik verlaat het terrein via een oude weg die toen der tijd nog om de toen militaire basis leidde, achter alle industrie en kantoorcomplexen om, al meteen groenig. Gaan aan begin van bebouwing van het airportbedrijf, brug van het Beatrixkanaal over om langs dit kanaal een asfaltwegje voor fietsers te volgen. Valt meteen op de hoogstaande wildgroei die er welig tiert van wilde bermplanten en bloemen in al haar soorten. Het is erg afleidend, erg mooi. Mijn parkoersbrief ziet er verzorgd uit. Er komen erg laag metalen vogels in landingsprocedure over mijn hoofd scheren, maar dit voor even, en ik kom ras vanonder de landingsbaan uit. Steek een binnenweg naar Oirschot over, om pad langs kanaal te vervolgen. Zie op afstand iemand in de berm zitten met als ik naderbij kom ook een persoon lijkt te slapen in het gras. Het waren wandelaars al erg vroeg op weg, maar niet bij deze tocht te behoren, informeer of alles goed is, maar de man in het gras behoeft geen hulp, en ik vervolg mijn weg. Het blijft een weliswaar lang breed fietspad te volgen maar toch lommer en schaduwrijk. Ik kom aan een rustpost van Molex met democratische prijzen aan dranken. Vervolg na kort verblijf en kom aan afstandensplitsing. Even industriegebied van Best door, een enorme parkeerplaats met een even grote supermarkt voorbij. Passeer een T-vorm waar kanaal Beatrix in kanaal Wilhelmina uitmondt, ga dan voor een brug afslaan, een reeks kamperende truckers langs, en gaat de weg over in een zandweg mixed grind -zand. Ik mag heidegebied in en met het vooruit lezen van mijn beschrijving verstap ik me bijna in een kuil op dit pad. Kan het nog tijdig corrigeren. Ik ben weer op oefenterrein van de jongens van 'slands laatste hoop, het gebied van vorige week nog. Het is genieten hier, de rust, de vogels, los zand maar redelijk te belopen. Wel is het wat schaars bepijld, { wel genummerd}, en dit zal onderweg menigmaal me overkomen. Dwaal door hei en bos afwisselend. Tik even de snelweg aan met truckstop, en opnieuw de rust in. Geraak vervolgens aan een asfaltweg weer en langs het kanaal, opnieuw lommerrijk. Plots betrekt het hemelzwerk en het begint ferm te regenen en te waaien, de lucht ziet donkergrijs, oei , als dat maar niet de ouverture voor de rest van de dag wordt!? Loop onder hoge oude bomenrijen die de val der nattigheid enigzins temperen. Op een eenzame lange doorgaande weg, met enerzijds bossen aller soort bomen anderzijds de groene boorden van het kanaal. Bermbegroeiïng in weelderigheid. Ik mag er eindelijk van de kanaalweg af, het landelijke in, wat woninkjes en even overweeg ik daar te gaan schuilen. Ga voorbij een asperge en aardbeienteler waar wat auto's van bezoekers staan, in goeden doen zo te zien. En ziet! De regengoden kennen clementie, er komt zowaar blauw aan de einder. Kom vlak aan Oirschot een doorgaand wegje op, klim naar een viaduct over de A58, daal weer tussen de stromende wateren van de bui, en mag onderaan weer een bosweg in, langsheen een motorcrossterrein, in ruste, vervolg een bospad. Kom in weidegebied terecht en op een splitsing staat weer een wagenrustpost der club, om ons te verkoelen en te versnaperen, opnieuw mooie zachte prijzen. Ook hier verblijf ik niet lang, volg een brede zand/grind landweg tussen bomen en kom uit op de A58 en ga deze even langs tegen het voortrazend blikwerk in. Links van me onafzienbare aspergevelden met wit sterk reflecterend dekzeil zo ver het oog reikt en het verblind me door de kleur haast, de wind blijkt toegenomen, en schaduwen van wolken rollen door het landschap en over het parkoers. Toch, de zon schijnt al volop, dus en geeft de loper moed. Slaan haaks een wegje in omzoomd met maïs en aardappel en bietenvelden, met eik en accacia's recht op een bosgebied af. Ga langs coniferenplantages en piepervelden. Weilandgebied met slingerend beekje. Het wordt nu ploeteren door een kuilig padennetwerk, waar het vol kuilen ligt van motorcrossers. De botten en spieren kraken, en ik ben op mijn hoede waar ik m'n stappen zet. Het gaat constant op en af. Ik ben in de Oirschotse hei en bossen beland. De 40 k.m. -routelopers hebben zich bij ons gevoegd, inmiddels. Ik ruik het groen na de wassing door de regen daarstraks en het dampt wat. Bemerk op afstand een militair object met generator, zo ik hoor, maar sla eerder af. Weer een kuilenpad in wat uitkomt op een laat ik noemen tankbaan, maar voor even dan. Na enig boswerk een poos, kom ik aan een fietswegje en meteen ook wijde blik op verten en weilanden met hele kuddes koeien. Ze komen nieuwsgierig naar het weilanddraad, maar blijven wat argwanend toch op afstand als ik ze benader. Weer allerlei verbouw van gewas in velden langs ja hoor, maïs overheerst, en ook wat schaarse bewoning. Enige quads jakkeren voorbij. Een chaletpark in ruste zo lijkt, voorbij. Een rustpost restaurant van vorige week nog, die het nu erg rustig heeft, laat ik links liggen de ervaringen van vorige week. Aan de einder piekt de kerktoren van "Wentersel" zoals streekdialect het noemt, ofwel Wintelré. Het worden nu even lange saaie wegen wel rustig met verkeer, om het vliegveld heen, waar ik nu en dan stalen vogels het luchtruim zie kiezen. Na een scherpe bocht aan de ingang van een crossterrein mogen we van de parkoersman nog een tamelijk rustig grindwegje nemen, en lopen tussen allerlei veldcrosswagens en motoren en quads gestald door. Komen langs een grote plas waar snelle boten racen. Weer een zand/grindwegje in, een traliehek door, om de plas en dan geraak ik tussen afzettingen van het crossterrein en de rijschool van defensie in, van Kamp Oirschot. Opvallend en ergerlijk is de rommel die er langs de oevers van het meer door dagrecreanten/ pick-nickers, is achtergelaten. Het intermezzo van het ommetje geraak ik opnieuw op de lange verlaten weg van hierstraks , en draai verderop de Spottersweg in. Als altijd een erg drukke plek van vliegtuig-enthousiasten, en dagjeskampeerders. Vliegtuignotities, scanners en fototoestelwerk van het grote en duurdere soort bij de hand. Kijk ook in verlengde van de landings en startbaan waar ik tegelijk het aankomen en vertrekken van de grote vogels aanschouw. Het blijft boeien. Ik stiefel verder over het pad. Kruis bij de brug van eerder vanmorgen de weg een lommerrijk smal fietswegje in, langs het B-kanaal, tot aan viaduct van een toegangsweg o.a. vliegveld , rechtsaf langs de weg fietspad op. Om zigzag rand industrieterrein op te gaan recht op de finish af. De wandelaar wordt met alle egards behandeld en de afmelding verloopt vlotjes, en wordt ik meteen op de foto's gemaakt vanmorgen gewezen. Ze liggen gespreid op tafels. Het duurt niet lang en ik pik 'm eruit. Wat kost ie? "Gratis meneer". Das toch mooi!? Ik kijk even nog rond om dan nog even de overigens smaakvolle doch sobere maar goedvoorziene bedrijfskantine in te gaan ter afsluiting, nog nakaartend met medewandelaars. De tocht stak organisatorisch, goed verzorgd in elkaar. Enkel: Wat meer gepijld is gewenst, en wat meer smalle paadjeswerk ook. Het gebied leent er zich uitstekend voor. Ik besluit hierna, om nog even op het bezoekers-dakterras van het naburige vliegveld, het gaan en komen en afhandelen van reizigers en vliegtuigen te bewonderen. Noem het een klein Schipholletje, maar even zo goed druk en bedrijvig, er is erg veel te zien. Ontmoet nog een oud-collega, ook bezoeker met gade. Nee Peet, incognito is er niet bij, ook hier niet. Een unieke tramachtige pendelstadsbus brengt me later weer naar het centrum van Eindhoven. Een bredere bus wel te verstaan. Volgend weekend ga ik op de min of meer devote toer. Twee dagen v.v. totaal 82 k.m. Handel -Valkenswaard. Er komen maar dik 2000 deelnemers op af..... De week erna staat Lieshout op programma. Dan is het nog even bezien, en in die maand is de grote Int. 4 daagse van Nijmegen. Maar 46.000 inschrijvers nu, uit dik 70 landen. Ik hou u op de hoogte. Houdoe!
Onze Koninklijke luchtmacht, die een wandeltocht organiseert. Het sprak me meteen aan, dit moet wel goed zijn, bedacht ik. Even is de overweging om met de fiets te gaan naar de startplaats. Maar ik beslis toch de vroege bus te nemen. Ik stap in de bus..., zie een bekend gezicht van de chauffeur. En jawel, het is dezelfde man die me enige weken geleden ook bediende, op m'n tocht naar Someren. Ik zet me vooraan in de bus om in het zicht van de man te blijven, en zo keuvelen we wat af. Het wordt een lange rit deze vroege busdienst, het is nu eenmaal zo, ik krijg de noordelijke helft van de stad te zien en maken een beste bocht door Best, om dan pas af te stevenen op de kazernepoort, van 'slands grootste kazerne. Midden in een uitgestrekt heide heide en bosgebied, waar defensie ook nog hun oefeningen houdt, dus ik mag er zonder meer een prachtparkoers uit verwachten, een omgeving die er zich absoluut voor leent. Daar tegenover bevind zich de horeca, een voormalig opvangcentrum voor jongens in 'skonings wapenrok, militairen dus, na hun diensttijd, van de dag dan. Het is er niet druk, al hangt er een en ander al rond. Ik ga gezien de tijd snel op weg. Een Lommelse loper komt kennelijk, niet best gehumeurd binnenstappen , terug van zijn eerste ronde, en gaat meteen weer op weg. Later zal ik begrijpen waarom.....Ga direct een tweezijdig fietspad op, langsheen de autoweg, om na +/- 1200 m. een zandweg in te gaan. Hier ontbreekt een pijl, en op de gok ga ik een erg brede rulle zandbaan op waar rupsvoertuigen hun ploegend werk doen. De route is soms wat zuinig gepijld. Even zoeken welk pad en welke draai dan te nemen. Het blijft voortdurend het beste van de brede zandbaan, {"tankbaan" in de volksmond}, zoeken. Het is eigenlijk een bosstrook die de autoweg van ons scheidt, en dik k.m.'s te gaan is. Het loopt niet prettig. Het is opletten dat je niet zwikt met je voeten in het rulle zand. Na de lange baan steken we terug door de bosstrook om de baan over te steken en een poos langs de baan andere zijde te vervolgen. Voor een oprit naar een autowegviaduct, gaan we links in een brede zandweg in de schaduw, door bosgebied te gaan. Het blijft lang bos, tot we een asfaltwegje oversteken. Hier versmalt het pad, overwegend toch, gaan het bos uit door hooi en weidevelden, en grazend vee, een hele poos onze weg vervolgen. Hemelrijken geeft een naambordje aan. Hier hoop ik toch niet op de verkeerde weg te zijn al om het aardse te verwisselen. De defensiewandelclub houdt opvallend lange zandwegen aan, en ik krijg een onbehaaglijk gevoel. Ook mijn routepapier geeft nogal eens aan dat delen van de route, wegen en paden of zandwegen , kilometer en zelfs met een S op het eind, lang zijn. Ik tel 21 regels...... Wel prettig is dat we veel in de schaduw lopen, want de zon doet zich voelen intussen, ondanks de noordelijke wind. Die zorgt dat de dag later op temperatuur komt. Mijn dunne overjack moet uit. Ik geraak aan een post, waar bronwater in wat kleine bekertjes geserveerd wordt, door een paar engelen. Drinken zijn we wel aan toe. Er zullen verder geen veldposten zijn op de route vandaag. Merkwaardig... Ik had zeker {mogen}? , verwachten dat defensie zich hierin zou doen gelden. Ik voel me bij die gedachte niet prettig. Er volgt nu een zeker 4k.m. lang tweezijdig asfaltfietspad , die door bos gaat, nu en dan even een slinger maakt, en wat veldwerk presenteert. De groei van de landbouwer zijn gewassen is echter nog minimaal, tot bijna niets, mede door de droogte. Bieten, piepers, {aardappelen} dus en maïsvelden zijn des wandelaars deel. Nu en dan wordt ik ingehaald en volgt een kort gesprek. Een asfaltweg biedt ons wijde blik over boerenlandschappen en verre bosranden. Voortdurend komen van beide richtingen op dit lange tweezijdige te gebruiken fietspad hele pelotons, maar ook eenzame fietsfanaten en zomaar dagjes mensen voorbij . Het is erg veel uitwijken en je de mindere erkennen bij soms maniakale rakkers. Het is nog even opletten voor enorme hopen paardenmoppen , waar hele zwermen vliegen van af komen als een of andere wandelaar passeert. Zomaar in de velden volgt een rustpost bij een restaurant, met enorm buitenterras en grote vierhoekige parasols. Ik moet dik een half uur op bediening wachten , die er trouwens wel met enige bedienden aanwezig is. Maar toch vind ik het lang duren en daarom ontgaat de reden me. Het zal later de enige echte rustplaats blijken te zijn. Er hangt geen gezellige sfeer, en ik hoor gemopper bij de clubpost, waar ik kort bij vertoef, omtrent het parkoers, en verzorging onderweg die er eigenlijk niet is. Ik tref hier o.a. een bestuurslid van de Valkenswaardse wandelclub, die zich aan m'n tafel zetten, zij zijn ook niet tevreden. Er tekent zich een sfeer af die niet plezierig is. Ik vervolg na lang genoeg op bediening wachten, maar vergeefs, mijn weg met hen. Gelukkig heb ik in de zomermaanden mijn eigen noodrantsoen bij me. Ik lees op mijn parkoersomschrijving, nog zeven regels te gaan..... Gaan een poos een asfaltwegje volgen , om dan af te draaien de heide in of op zogezegd. Welnu, we zullen het geweten hebben. De bepijling is erg schaars en we tijgeren door enorme zandvlakten, en over tankbanen, bijna onbegaanbaar, zo omwoeld door de mastodonten van onze defensie, de zware rupsvoertuigen en ander zwaar materiaal. De stemming onder lopers slaat hier helemaal om. Lacherig nog wordt her en der opgemerkt, dat het wel de tocht door een woestijn lijkt. Maar toch we hebben er allemaal flink moeite mee. We voelen ons soms commando's op veldoefening, maar ja militair of wandelschoeisel, is een enorm verschil toch. Defensie is kennelijk vergeten, dat dit soort veldwerk niet iedereen voor in de wieg gelegd is. De gewrichten hebben het zwaar te verduren hier, en een makker naast me die wonderwel na twee jaren geleden met een hartprobleem hersteld is na door het oog van de naald gegaan te zijn toen, best mee stapt, verontrust me toch wat... Het lijkt een militaire oefening, en we ploegen voort. Even nog zie ik spookbeelden voor me, wat er met de gemiddelde wandelaar mis kan gaan wanneer hier de zon zou branden met rondom de 30 graden b.v. Op de wijdse zandvlakten in de brandende zon. Gelukkig biedt de wind nu soelaas, maar menigeen om me heen valt stil en wandelt geconcentreerd door het decimeters dikke rulle zand van de tankbanen. Helemaal uit hun pas. Er wordt geslenterd, gezucht, geblazen, gekreund, gezwoegd. Een flinke groep motorcrossers hebben geen meelij met ons en stuiven ons in gigantische stofwolken voorbij, voor hun is dit gebied een uitdaging. Even mis ik mijn "hartmakker" en zijn vrouwtje, en stop ik en kijk lang belangstellend om, eigenlijk een beetje bezorgd ben ik, ze lijken ver achter me. Daar komen ze dan aangelopen. Hij had zijn schoenen uitgedaan en het losse zand er uit gegoten. Ik vrees voor mijn inhoud van schoen nu ook, want ik loop voelbaar vaster in mijn schoenen. Het blijft wijde vlakten zand lopen al maar doorgaand. Eindelijk vinden we aan een bosrand wat vastere grond, maar evengoed, tóch... We gaan muren en bunkerachtige bouwsels voorbij, door finaal omwoelde grond. Hier moeten wellicht z.g. tankslagen woeden in oefeningen dan. We blijven defensiepijlen voor voertuigen volgen waarop onze [papieren] pijlen echter schaars bevestigd zijn. Lopen maar achter onze voorgangers aan die van ver weg te zien zijn. Want diverse keren misten we vandaag, alsook hier ter plekke nu vervolgpijlen, het was nogal eens natte vingerwerk om goed te gaan, het juiste pad of weg. We mogen na lange tijd eindelijk de verharding van het asfalt kiezen van een paralel fietspad, van een doorgaande provinciale weg, een z.g. 60 k.m. weg,maar daar lijkt het verkeer zich niets gelegen aan te laten liggen. Iedereen had terecht{?} , meer verwacht zeker qua verzorging van Defensie. Maar we hebben wel veel natuur en bos gezien , maar te weinig doorgegaan, juist in dit uitgelezen mooi gebied met legio mogelijkheden. Lange wegen en fietspaden vooral nu. Ik hoor lopers smachten naar het einde. In de finishzaal ontspint zich met de burolisten een nu en dan heftige discussie, aan de afmeldtafel, en leden van het organisatiecommitee. De sfeer is verre van prettig. Ook ik ventileer mijn mening, maar blijf rustig. We hebben onderweg ook niemand van de organisatie gezien, al of niet belangstelling tonende. Behalve de controleurs op de post. Ik prijs me gelukkig als ik hoor , dat het op de andere lus ook niet zo fijn ervaren was, en ik zie er maar van af, om het extra langere afstand ommetje, er nog bij te doen. Ik hoor en zie het ook gebeuren dat er mensen het inschrijfgeld terugeisen. Een burolist trilt van de spanning, en heeft een rode kleur. Nee, om langer te blijven in deze sfeer, lokt me geheel niet. Voor €7.50 kun je een medaille bekomen, zonder, kost inschrijving €5 tenzij minus 50 ct. bondslidkorting. Puur verdienen, merkt een boze deelnemer op. Vanmorgen dacht ik nog , {want ik schrok ook}, zal wel inclusief consumptie of 'S, onderweg zijn inbegrepen, tja dat verwacht je zeker van "defensie". De sfeer is om te snijden door alle discussie, en daarin besluit ik niet na te blijven. Is niet zo plezierig. Wouter en z'n vrouw waarmee ik de laatste k.m. meeliep, bieden me een lift naar huis aan. Hij mag me een eind buiten mijn wijk al afzetten, en mijn Annemie is verrast, dat ik alweer zo vroeg thuis aankom. De defensiewandelclub mag zich nog op haar voortbestaan beraden, en zal dus uit een heel ander vaatje moeten gaan tappen om hun voortbestaan nog veilig te stellen. Eenmaal thuis, binnen trek ik mijn schoenen uit om me van een behoorlijke stoflaag te ontdoen. Helaas beste lezer{s}, kan ik omtrent het parkoers en onderweg weinig melden, wat ik graag met u wil delen. Volgende week, wacht me een andere wandeltocht, een traditie die al honderden jaren bestaat. Ik bezie nog of ik hiervan en verslag schrijven zal. Anders, zeker tot volgend keer. Houdoe! Peter Heesakkers
