Dubbel feest voor zowel de club als hun sponsor. Ze vieren beiden hun 25 jarig bestaan. Allereerst een dikke proficiat voor beiden, met het bereiken van de veelzeggende mijlpaal. Hapert was voor mij een nog onontgonnen startgemeente voor mijn jarenlange wandelingen. Vol verwachting ga ik dus op deze gemeente af. Het anders rustieke dorpscentrum op de vroege zondagmorgen is veranderd in een levendige situatie. Het dorpscentrum als ook de omgeving staat mudvol auto's, en de Markt vanwaar de startplaats gevestigd is, toont een en al levendigheid. Het inschrijfburo is geposteerd naast de deur van de andere feesteling, en het vergt enig geduld om aan de inschrijving te geraken. Een feestdag welke zich uit in gratis inschrijving, bij aanmelding, een consumptiebon te gebruiken op de rustposten, en bij afmelding wachten de gehaktballen eveneens "umsonst ", en gratis koffie vooraf de tocht en erna. Omdat de omliggende horeca nog in ruste is op het vroege uur, ga ik na mijn koffie op weg. Blijkt dat het dorp flinke recente uitbreidingen ondergaan heeft voorbije jaren, maar dan aan de rand van de bebouwing gekomen, betaalt zich dit terug in een prachtig ruigtegebied waar we ingestuurd worden, over een sloot met z.g. duiker, middels graswegjes en brugjes in een overigens door de voorbije droge periode droog gevallen vijvers. Klaphekken onderweg voorkomt dat de wandelaar met verkeer in aanraking zal komen vandaag. Een uitvoerige route-omschrijving duidt ons de te lopen afstanden en totalen van de routes. Geraak op een dubbelzijdig fietspad hierna, welke opener door het landschap slingert. Mijn zonnebril en kleppet gaan op, en mijn aanvankelijke trainingsjack aan kan ik om mijn middel knopen. Een barrage onder een viaduct overklimmend om autoverkeer te mijden, gaat het via een stukje bos omhoog de weg op die de E34 en A67 overbrugt, weg naar Antwerpen dus. Na de afdaling hiervan kom ik aan de rustpost met befaamde Kadi wagen. Daar is het mudvol, druk dus en geeft een zangeres live allerlei Nederlandstalige muziek te beste, muziek per tapes. Ontmoetingen troef hier. Na enig verwijlen ga ik op weg voor de lus, en sterft het geluid achter me langzaam weg. Een asfaltwegje stuurt ons naar natuurgebied De Pan langs weidevee en huis hier en daar. Dit natuurgebied is erg uitgestrekt en gaat tot de grens met onze zuiderburen, via zandwegjes en al of niet smalle paadjes afwisselend, met soms even betonfietspaden, maar de rust in dit gebied , zijn uitgestrektheid, de ruimte zijn geweldig. Nu en dan onderbroken met het geluid van landende passagiersvliegtuigen op weg naar Eindhoven. Het doet niets af aan het ultieme genot van de natuur, de bloeisels en ook de meest bruine in plaats van blauwe heidevlakten, helaas door de droogte van voorbije maanden. Ik geniet toch wel, en stiefel voort. De bepijling van de route is zonder meer duidelijk aanwezig. Mijn routepapier kan in mijn zakken blijven. Draai en keer door schitterende natuur, welke later uitmondt in de vlakten van de Cartierheide, het summum van wandelgenot, over afwisselend zandpaden, soms los zand, en betonnen paadjes mede gebruikt door fietsende dagjesmensen, het werkt prima dit samenspel, we gunnen elkaar de ruimte. Tref telkens groepjes wandelaars die de zitbanken langs de route gebruiken. Moet gezegd dat deze omgang na de rustpost, een flinke is in afstand. Ik ontwaar een voormalig dammetje dwars door destijds een meer, of beter groot ven, welke geheel drooggevallen blijkt, wandel beschut tegen de toch felle zon, het ven oogt vrijwel dichtgegroeid, en was destijds een zeer drukke meeuwenkolonie rijk. Het dammetje toen , wat oncomfortabel vanwege boomwortels lijkt sinds meer geëgaliseerd. Na het exvennengebied gaan we weer de bossen in, gras en zandpaadjes. Ik verkies zoveel als mogelijk het gras vanwege de koelte want de zon voelt nog steeds warm. Beton en asfalt is in de zon warm. Bemerk her en der paddenstoelen in kleuren en maten divers. Het gaat aldoor zig-zag door bos en heide gebieden afwisselend. Soms op plaatsen nog paars maar overwegend toch bruine dopheide. Sloten en waterlopen zijn veelal opgedroogd, jammer toch. De parkoersmensen laten ons met volle teugen genieten van al het moois onderweg. Nu en dan klaphekken en wildroosters overgaand. Even een wat langere heideweg en dan naar beneden het bos weer in. Een lattenpad van een kleine k.m. 'n meter breed met anti-slip ribbels stuurt me door oud moerasgebied. Geraak van de uitgestrekte Cartierheide af en stiefel allerlei bosgebieden door. Waar ik persoonlijk wat ongelukkig mee ben is dat parkoersman me stuurt over een eenmanspaadje dat eindeloos lijkt, maar boordevol boomwortels her en der verraderlijk aanwezig en me extra alert maakt, na recente valpartijen, ik vloek toch even. Kom aan bosrand uitgestrekte landerijen. Onderweg valt op dat veel maïsvelden al geoogst zijn, er kaal al bij liggen, met een minimale opbrengst. Die maisvelden die nog overeind staan zijn triestig bruin of geel, en hebben de hitteperioden niet overleefd. De boer weer een zorg bij om met de veestapel de wintertijden door te komen. Hoor het geluid van de muziekvrouwe naderen en weet de rustpost nabij, wat heeft dat meiske een energie, om uren te zingen. Tref er Hennie van duo Hennie en Theo welke laatste nog aan de lus bezig blijkt. Zet me aan tafel even voor een praatje uiteraard over wandelen en de voorbije hittetijd, naast persoonlijke verhalen. Een bellenblaasmachine doet goed zijn best om te delen in de feestelijkheden vandaag. Ik zet me weer op gang, de helling van nabij viaduct op met wat mee en tegenliggend verkeer, auto's fietsers, rijtuigjes, motorclubs, om na de helling afgedaald te zijn de rust van een natuurpark waarvan ik de aanleg en begin nog ooit meegemaakt heb, nu volgroeid, met hellinkjes en eenmanspaden overwegend, te mogen doorgaan, daarachter een enorm industriegebied in aanleg. Waarvan we eigenlijk niks merken. Slingeren dit natuurgebied door tot aan breed fietspad, het Gaoperspad genaamd, Het is ontsproten aan de bijnaam van de Hapertenaren. De Haoperse gaopert { Hapertse gapers dus}, en gaan aldoor verder tot er wat bebouwing opdoemt . Die bebouwing verdicht, het gemeentebord Hapert verraadt het al, we wandelen Hapert binnen. Kringelen rustige woonstraten doorheen, wat winkels doemen op met bijhorende horeca, om plots aan de finish te geraken, aan de Markt dus. De organisatoren zijn erg blij met de onverwachte zeer grote opkomst. Een kado apart voor deze club. Ik meld me af en verover nog een plekkie op het kleine terras, nog wat nakeuvelen met deze en gene en bekenden. Een geweldig bedankt voor allen en zeker de parkoersmensen die ons vandaag door een schitterend mooie Kempen gestuurd hebben. De Pals als klapstuk. Het was het summum van genot en kennis en kunde wat zij ons voorschotelden. Mijn dank is enorm groot vandaag. Een mooie wandeldag gehad. Tot zeker ziens bij "De Grenslopers ". Ter info nog: De hoofdzetel der club is gesitueerd in Luyksgestel gemeente Bergeyk, aangrenzend aan het Belgische Lommel. Aan u beste lezers roep ik weer tot ziens ergens of lezens. Tot volgend schrijven. Op z'n Brabants: Houdoe !
De stad in Nederland waar de wieg van de latere wandelsport stond, en dus de vierdaagse welke nu voor de honderd en tweede maal gehouden wordt. De doortochtplaatsen vieren hun jaarlijks grootste feest, en Nijmegen zelf, een hele week lang bruist de stad dag en nacht. Een record nationaliteiten loopt mee te weten 84 van over de hele wereld. Record meeloper de hr. v. der Lans, 86 lentes oud, zal deze vierdaagse voor de 71e maal volbrengen. Er waren 51.130 voorinschrijvingen. Een limiet deelnemers van 47.000 toegestaan, waarvan er zich op de aanmelddagen 2951 niet meldden, vrij zeker vanwege het zeer warm voorspelde weer deze week. Er zijn 44.480 wandelaars de eerste dag gestart vanaf 04.00uur, elke dag tot 8.00uur over afstanden van 30-40 en 50 k.m. Een groot stadion vol zullen we maar zeggen. Individuelen, militairen, en ook burgergroepen. Een kilometers lange stoet zal dagelijks door de omgeving trekken. Diverse kledij van land en de vele lands en andere vlaggen. Een zonder meer feestelijke stoet, waarvan dagelijks het tien duizenden publiek genieten zal, zingende en muziekmakende wandelaars. Nijmegen zelf een feestende stad, met enige miljoenen bezoekers over een hele week, animatie te over. Er worden veel contacten gelegd met diverse nationaliteiten onderling, voor het leven.
De eerste dag: We gaan de stad al vroeg uit uitgezwaaid, high five’s handje klap en een razend enthousiast publiek, veel nachtelijke stappers onder hen. Gaan de rivierbrug van De Waal over, en masse, worden na de brug al verrast met een vroege controle, en gaan vanaf hier een lange noordelijke slingerdijk op naar Oosterhout . Vervolgens door de Neder-Betuwe, de fruitstreek tussen Rijn en Waal. Eindweegs na Oosterhout doet de zon zich gevoelen, gaat het via Slijk-Ewijk, naar hoofd-etappeplaats Elst, door een levendig en feestelijk stadje met enorm veel volk langs de parkoersen. De wandelaars worden bedeeld met fris water snoep, koek en toastjes met beleg fruitgerei. We worden bijzonder hartelijk verwelkomt met muziek versierde straten, applaus, aanmoedigingen, voordrachten en het gemeente bestuur op groot podium. Een feest zonder weerga. Direct buiten Elst splitsen de afstanden 50-40 en 30, Ik zal 30 volgen. Gaan door industriegebied, landelijk in, passeren een brug over de rijksweg waar we begroet worden door een kakafonie van toeters en claxons, en gaan we op dorp Bemmel aan. Vlak voor het dorp komen alle afstanden weer samen. Ook dit dorp feest , en een drukte en muziek van jewelste, we lopen door onafzienbare mensenrijen door, almaar handje klap high five. Kinderen smeken om souvenirs en handtekeningen, of lopen een eindje mee, en mensen en kinderen delen vanalles eetbaars uit. Daarnaast hangen langs en over de weg zelfgemaakte douches en sproeiwerk, tuinwaterslangen alom, de loper hoeft niets te kort te komen en kan zich voortdurend verfrissen. Een zeer warm welkom voor ons wandelaars. Het is ook erg warm geworden. In drommen trekt het legioen door het landschap op dorp Lent aan, alwaar eveneens versierde straten. Het publiek draagt ons overal op handen, applaudisseert, moedigt ons aan, zingt host danst. Heel indrukwekkend allemaal. Het gaat dorp uit met een wijdse bocht onder een autoweg door, om langsheen die weg een lange opgang naar de Waalbrug te gaan, waar de stad weer in zicht komt, en we vervolgens door opnieuw een drukke feestelijke binnenstad gaan. Massaal volk aanwezig. Na afmelding ga ik dwars over het drukke vertrek en aankomst terrein door, op weg naar het station, m'n trein naar huis, want ik prefereer toch mijn eigen huis, bed en voeding.
Tweede dag: De dag van Wijchen vandaag. Elke deelnemer beseft terdege dat dit een langere maar ook moeilijkste dag wordt, in deze hitte. Lange wegen, lange weg de stad uit, een uitloop welke drie dagen zowat hetzelfde zal zijn. Uitgaand over de campus van de universiteit, en het grote landelijk bekende ziekenhuis terrein, de woonwijken in. Stad uit waar we opnieuw begroet worden als we de autoweg oversteken door de toeters en claxons en knipperlichtende auto's en vrachtverkeer. Gaat het de velden in, stukken bos door op dorp Alverna op aan. De dorpskapel staat boven op een steiger over de wandelroute, natuurlijk versierde straten in de route, gaat het schaduw in, op weg naar hoofdetappeplaats Wijchen. Er ontstaat enig oponthoud hier want alle afstanden voegen hier ineen, om gezamenlijk op weg naar het nog verre Nijmegen te gaan. Het dorp is gek en dol, het enthousiasme enorm, alsook het publiek, dat de hitte trotseert, muziekboxen, kapellen, losse muziekanten, voortdurend applaus, voordrachtskunstenaars, aanmoedigingen, door mooi versierde hoofdstraten, gaat het op Woezik aan met hetzelfde verhaal. Volgt een lange weg naar dorp Beuningen, het publiek kolosaal aanwezig, en een regelrecht gekkenhuis zo'n blije menigte, en de loper krijgt vanalles toebedeeld aan eetgerei en drank, maar vooral toch water. Verlaten feestend Beuningen, een autoweg op naar Weurt, waar alles zich herhaalt. Gaan een sluis over van kanaalverbinding met grote rivieren Maas en Waal over, duiken west Nijmeegs industriegebied in, dan het westelijk deel der stad een meest oude volksbuurt in en door, feest en blijheid alom, schitterend versierde straten, een warm welkom van de bevolking. De route stuurt ons de z.g. Waalkade op, langs ook nog een kermisterrein. Klimmen vlak voor de befaamde Waalbrug de binnenstad weer in, en krijgen veel oponthoud van lopers mede door het massale volk, plus het is vandaag het Ho-le-bi-feest, velen staan roze gekleed en vrouwelijk uitgedost langs de route. De finish is nabij, en opnieuw na afmelding ga ik ras door de drukte naar huis, eerst naar het station. Men zegt als je de tweede dag goed door geraakt, zijn de andere twee dagen een peulenschil.
Derde dag: Opnieuw een zeer warme dag. Ik bof in zoverre met mijn route, dat deze grotendeels overgroeid dus in de schaduw te belopen is. De bekende route de stad uit, en krijg een mooi landwegje te gaan naar dorp Malden, ga langs het kanaal naar Mook de meest noordelijke gemeente van de provincie Limburg. Vlak voor Mook bij het veerpont over de Maas, de verbinding tussen twee provincies, Noord Brabant en Limburg, zijn de dagelijkse rustposten ingericht. Een horeca zaak heeft met een vrijwillige gevraagde bijdrage welke en hoeveel dan ook, alles eigenlijk gratis voor de wandelaar in de aanbieding, van fris en fruit en eenvoudig eetgerei. Na deze pauze gaat het 't dorp door, elk dorp heeft zijn feestelijkheden dezer dagen, versiert en al en vooral muziek ook van eenlingen, en trio's of andere kleine orkesten tot grote harmonieën en fanfares. Na Mook vangen de heuvels aan. Een lange beboste klim van nogal wat kilometers, alsof we de bergen in gaan! Geluk voor deze afstand want schaduw is meer dan welkom. Komen boven in de heuveltoppen hoofd etappeplaats Groesbeek, het is er een feest van jewelste en extreem druk aan de route, indrukwekkend al dat enthousiasme, emotievol. Klimmen dorp uit en daar wacht de z.g. scherprechter, de befaamde Zevenheuvelenweg. Het lijkt de Alp d'Huez wel in de grote tour. Caravans omsluiten kilometers lang de route. Zij slepen met hun enthousiasme, de wandelaar erdoor. Publiek en wandelaars genieten intens. De sfeer is geweldig. Geraken in Berg en Dal, en mogen rechtaan zowat op Nijmegen aan, zowat geheel overdekt. De stadsgrens overgaand, een schaduwrijke route op. Gaan een volkswijk later in waar alles wit gekleurd is, de kledij der inwoners, de vlaggen en vaantjes en slingerende vlagjes drietips boven je hoofd, witte ballonnen, een waar feest de doortocht, Volgen een lange straat en nog tussenstraatjes waar het leven bruist, en staan we plots op onze finishplaats. Opnieuw afmelden en snel op huis aan, uit de drukte en feestelijkheden. Naar de rust van thuis.
Vierde dag: De tienduizenden uit het wandellegioen gaan op weg voor de laatste dag. De meesten krijgen drie provinciën te bewandelen vandaag: Gelderland, Noord Brabant, en Limburg. Al ruim een week lang staat er erg veel zitmeubilair in aller vorm aan de intochtroute van de St.Annastraat, voor deze week en dag omgedoopt in de naam Via Gladiola, omdat de bloemen voor de wandelaars overwegend gladiolen zijn. Zelfde route van vorige twee dagen gaan we de stad uit, tot aan autoweg A73 waar we vergast worden door een fantastisch claxon en toeterconcert van het autoverkeer wanneer men ons massaal over het viaduct ziet trekken. Krijgen een prachtige natuurweg daarna door de bossen en vennen van de Hatertse heide op dorp Overasselt aan. Natuurlijk laat ook dit dorp zich niet onbetuigd in een grootse ontvangst. Na de dorpskom een wijk zig-zag door, klimmen we een dijk op die slingert aan de noordelijke rand van de Maasrivier. We lopen nog juist in Gelderland, de overkant hiervan is Brabant. De dijk wordt even verderop erg smal en we lopen in de volle zon want bomen kent deze dijk niet.... De dijk slingert diepe bochten langs de rivier met wijdse zichten. Ver voor ons zien we de autoweg A73 waar het verkeer langzaam rijdt om ons te observeren, die vinden het een machtig gezicht zo;n lange slinger lopers door het landschap op de dijk kilometers ver weg zichtbaar. En dat is het ook, omkijkend. We gaan vlak voor autoweg de dijk af en lopen dorp Heumen binnen, een lief Gelders dorpke, met een warme ontvangst, we worden dezer dagen overal, met spandoeken en borden speciaal welkom geheten, en dorp uit weer een tot ziens toegeroepen. Dorp uit geraken we aan de routepunt waar alle afstanden tezamen komen en wel Malden. Vanaf hier begint een grandioze finale intocht route. De begroetingen van het massale publiek kent geen grenzen, het enthousiasme groeit met de laatste kilometers. Het publiek neemt toe met vele honderdduizenden, totaal uitzinnige bewonderende mensen, allen klappen zingen roepen en soms leuzen. Spandoeken, borden, vlaggende. Het is zeer aangrijpend en aandoenlijk, emoties kennen geen grenzen, wij zijn hun Helden met hoofdletter. Het laatste dorp in de route is een groot feest in de doortocht. De rijen mensen groeit per k.m. zowat, en aan de stadsgrens worden de rijen zó dik, onvoorstelbaar en in deze hitte! De laatste kilometers staan er zelfs tribunes volgepakt alsof je door enorme stadions loopt. Overal krijgen we een warm en enorm onthaal, het publiek is zowat gek geworden van enthousiasme. Juichen, applaus, slogans, zingen, optredens, dansen. Het moedigt de wandelaar aan, doet de pijnen en ongemak vergeten. Ook de bloemen zijn massaal, vaak ook van totaal onbekenden. Ik kan het niet meer vatten en er komen tranen in mijn ogen zo'n aandoenlijke taferelen, zoveel blijdschap zoveel intens gelukkige mensen, wandelaars en publiek. We geven toe het was een zeer warme editie deze vierdaagse en er stroomden tranen van geluk om mij heen. Er is in de vierdaagse zoveel te beleven , zien, zo'n hechte gemeenschap uit landen van over de wereld, iedereen is er voor elkaar, zoals een strofe in het vierdaagselied klinkt. Wij zijn een voor allen en allen zijn we een. En dat is zonder meer zo. Van alle komaf en geledingen hoog tot lage afkomst, allen lopen met hetzelfde doel: Aankomen, en in vrede en vriendschap banden smeden voor het leven. Aan conferentietafels doet men hier maanden jaren over zonder vaak uitkomst. Hier in Nijmegen gebeurt het in een of paar dagen. Dit feest laat je nooit meer los. Ik heb opnieuw een fantastische Vierdaagse gehad. Het is onder ons al lang duidelijk, het is een virus dat je nooit meer kwijt kan raken. De stad begint deze avond en grandioos finale feest in de binnenstad vooral. Tot in de kleine uurtjes. Ik zal er niet bij zijn. Geachte lezer{s} Ik moest dit verslag zo beknopt mogelijk houden, maar geloof me er is zoveel te zien en te beleven en over te schrijven dat mijn type vingers me pijn doen. Wens u allen goeds en geluk. Tot mijn volgend schrijven. Ik groet u met "Houdoe"!
Ik waad door bloesemafval door de straten van o.a. acaciabomen welke als sneeuw de straat bedekken. Opnieuw zie ik mierenhoopjes tussen de straattegels uitkomen, en dat verteld droog en warm weer vandaag.
Aangekomen in Waalre per bus kan ik nog een drietal k.m. gaans op weg naar de startgelegenheid vandaag welke in de buitenlucht met een tent geposteerd blijkt, heerlijk in de open lucht achter een café zaal, restaurant. De zaal blijkt nog andere activiteiten in petto te hebben, vandaar misschien onze buitenpost. Ik ga direct na aanmelding op pad. Moet een fietspad tegen de richting waar ik vandaan kwam, en na enige honderden meters ga ik een asfaltwegje in wat een eind verder in zandweg overgaat. Langs een aspergeveld waar door veel personeel geoogst wordt. Kris kras volgen de bospaden zich op want daar zijn we inmiddels rap na de start beland. Rust, ruimte, stilte. Een fietspad toont de aanzegging , "Niet brommen of snorren". En aangezien ik niet het recht heb te brommen over de route, noch een snor draag, accepteer ik dit. z.g. Gele route, ook even mountainbike route en bordjes Open Gesteld, nodigen de wandelaar uit hierdoor te gaan. Steek nadien een breed noord-zuid fietspad over waar eens vroeger een spoorlijn liep, over, en hoor nu en dan verkeer vanachter de bossen. Steek inderdaad doorgaande weg over naar Valkenswaard, krijg gezien het vroege uur ruim de tijd en veiligheid de weg over te steken, en kom op de terreinen van de Eindhovense golf zo het noemt. Achter een betonnen electriciteitshuisje door gaat het weer de paden op , en slingert het pad me richting het Groot Petersven. Kom aan een bank welke door Dr.Ir. Philips- De Jong, als dank aan Valkenswaard geschonken is, waarom vermeldt het gesteente niet, wel jaartal 1950 en de maand Juni. We gaan langs de lange afrastering tegen everzwijnen die liever niet op de golfterreinen mogen komen, en bezie toch sporen van omgewoelde gronden van deze dieren. Draaien dan dicht om het Klein Petersven heen waar op het water wolachtige pluizenplantjes zich openbaren, wollegras weet iemand die me passeert. Er komt nog een kleiner ven in mijn baan. Klim een heuveltje, en daal weer af, opnieuw langs zwijnengaas. De rustpost nadert, en het is even goed lezen op parkoersomschrijving daar aangekomen omdat diverse afstanden hier tot twee en driemaal toe hun post voor rust hebben. Er staat de kantine dienstwagen van de club en even aansluiten in de rij, want het is hier levendig druk. Volgt later een lang grindpad, zig zag door de natuur, en een grote rietkraag bergt achter zich het Groot Meer. Tref een jonge dame met een enorme rugzak alsof ze onderweg is naar Santiago de Compostella. Ze legt me uit dat het een uitprobeersel is voor een lange voetreis door oostelijk Spanje later deze zomer. Keren verder door de natuur en kom plotseling aan de doorgaande autoweg rand Valkenswaard, een kruising met verkeerslichten, wacht geduldig op groen, steek over en volgen een poos fietspad dwars het bos weer in. Links van me grote sportterreinen, waar ik na hekwerk af mag draaien de uitgestrekte natuur in, een prachtig oud donker sparrenbos in en door. Na lang peddelen door moeder natuur, bereik een zomaar voetbalveldje en geraak na enig gewandel weer terug aan de startgelegenheid. Ik loop door, weer fietspad van in den beginne op en dan in plaats van rechts nu linksaf. Richting Loon. In de akkerlanden zie ik een man met een geigerteller de grond afzoeken, op oorlogsmunitie of anderszins? Brinkweg langs café zomaar in het bos, een graswegje in volgt een heggenpaadje weerszijden, beukenheggen en meidoorn. Kerkepad genoemd. Steek brink Loon over en opnieuw een heggenpaadje wat overgaat eindweegs verder in boerenland wat er door de droogte gortdroog bijligt, een eensporig smal pad, naar bosrand en vlak ervoor afbuigt nog in de schaduw van de felle zon verder langs landerijen. Tref een fietser die een gewoon hondje en een wolfshond bij zich heeft. Het beest oogt schuw, en de eigenaar verteld dat hij eigenlijk gemuilkorft moet zijn . Het is zoals eigenaar noemt een Tsjechische wolf. Een dames en herenfiets leunen geparkeerd tegen elkaar eenzaam en alleen, zie niemand.... Een slingerwegje los zand stuurt me langs een kringelende sloot met hoge groei er om heen lopend in de zon. Langs een pas gehooid veld, riekt heerlijk toch. Ineens klaphek door en veld in waar het hoge gras roodachtig, en bruin oogt. Hoor een fazanthaan roepen. Geraak aan beek De Keersop en volg het geslinger met de beek mee. Een hoge ijzeren brug op. over een erg smalle loop van zowat 30 c.m. breedte, trappeke weer af en door vochtige grond op een lattenpad aan en die een poos volgend. Twee keer door een klappoort met tussenliggend graspad welke platgelopen is door voorgangers, volgt een tweesporig zandpad, welke uitkomt op een asfaltwegje met bomen wederzijds als schaduw een als papier vermeldt elfhonderd dertig meter lange weg, ik betwijfel die afstand ten zeerste, maar vooruit met de geit. Geraak aan een kruising met verkeerslichten waarom hier ontgaat me geheel, gezien de rust. Ga weer over de Keersop en kom randje Dommelen gemeente Valkenswaard. Volg een lange asfaltweg langs een sportpark van amateurclub vlak langs paviljoen, en ik waag me aan een verfrissing het vragen naar watervulling voor mijn flesjes, want de dorst speelt parten, de beheerder van het paviljoen is barmhartige samaritaan, en laat me begaan met grote dank dat wel. Draai om sportterrein een veldweg in, en vervolg weer natuurlijke paden. Een paardenstal een merkwaardige omloophoek door landschappen Bospaadjes weer, een achterommetje langs een groep huizen met rododendrons, paarse rode en witte bloesem kom ik na een ommetje toch weer op een asfaltwegje waar roadbloks tonen dat het een bussluis genoemd wordt en dus bloks op het midden van de weg staand om verkeer te weren de schaafsporen laten zien, dat onderzijden van menig auto geschaafd moeten zijn. Koppig doorrijden dus, ondanks waarschuwingsborden. Ik loop de slingerweg af en zie in de verte het finishpunt waar onnoemlijk veel auto's geparkeerd staan van wandelaars deelnemers. Ik steek de weg Valkenswaard - Waalre over, en beland aan het Brabants Genot zo deze zaak nu heet. Kenners weten dat hier vroeger een andere eigenaar en benaming was. In de voortuin eertijds een groot bord met het opschrift: Waarom verder stappen, ons Miet zal hier wel tappen. Na onderhoud aan afmeldburo ga ik weer de schoenen in op weg naar Waalre. Dik tevreden vandaag, natuur in optima forma. Niet voor niets dat ik nog lang in deze hoek van de provincie nog graag vaak en lang vertoeven wil. Een schitterende tocht.
Ik groet u lezers deze weer met een Brabants "Houdoe"
Ja wie doet dat niet tegenwoordig. Voor je van huis gaat voor de wandeling even op de buienradar kijken. Nou dat zag er alleszins niet rooskleurig uit. Een groot buiengebied met fikse regenval was onderweg naar de streek vanuit Duitsland, en derhalve fluks aangepaste kleding en regenkleding extra in de ransel gestopt. Het wachten is nu op Noud , die klokvast aan de deur arriveert. Het gedruppel vangt inmiddels aan, maar ziet, als we de startplaats naderen merken we dat de weg welliswaar wat nat is maar onder de bomen toch droog nog. Ik ben extra alert voor teken in dit gebied, welke flink opgang lijken te maken, dus pas mijn kleding aan. In de zaal is het redelijk druk toch aan de aanmeldtafel. De startgelegenheid heet De Vresselse Hut, naar een gebied en bossen waarin het gelegen is, maar een hut is het geenszins, een zalencomplex met groot terras. Maar wel gesitueerd in the middle of nowhere, rust en ruimte temidden de natuur, zo halfweg Son en Breugel en St. Oedenrode, de geboorteplaats dik vijftig jaar geleden van OLAT. We gaan het gebied in. We moeten een doorgaande weg oversteken, en passeren een grote metalen vele meters sleutel in de grond stekend, als erkend Natuurpoort gebied. Moeten over een houten nieuw bruggetje over een immens grote parkeerplaats welke langzaam vol loopt met wandelliefhebbers, waar dirigenten ons ons plekje aanwijzen. Parkeerplaats afgaand een houten poort door, door bijna middel hoog gras blijven Noud en ik in het spoor gevormd door onze voorgangers, de eerdere starters. Volgt een landschap met enorme asperge bedden of wallen, zo ver het oog rijkt en waar we in de verte kromgebogen werkers, plukkers bezig zien. Gaan door den boer zijn landerijen met een wijdse bocht, om een asfaltwegje op te gaan. Zien omgeploegde landerijen, aangeharkte gronden, zaaiwerk, de gronden liggen klaar voor de aankomende groei. Het vangt aan met gedruppel en we kijken wat bevreesd naar boven. De hemel zit potdicht, welke kant we opaan kijken het verschilt nogal in donkerte. Waar de weg doorgaat buigen we er van af en komen van asfalt op zandwegggetjes waarlangs een brede sloot. Merkwaardig in dit gebied zijn er veel van deze kanaaltjes, waaruit de landbouwers vast hun bevloeiïng voor hun akkers bekomen. Graspaadjes zijn voorlopig ons deel, en het bekende moddergehalte zal vandaag erg meevallen mag gezegd. Een onverharde weg brengt ons door het gebied Mosbulten genaamd. Wat gedraai stuurt ons naar de noordkant van dorp of plaats Son en Breugel op aan. Een wegje paralel een z.g. rondweg langs , en een eindweegs verder moeten we een rotonde kruisen, en stuurt men ons de bebouwing in, echter de parkoersman weet ons door achteroms zo groen als wat te sturen tussen huizen en schuren, en we genieten van vogelzang. Na de rotonde over grasveld de wijk door. Totale rust om ons heen in de vroege zondagmorgen. Hoewel dicht bewoond. Gaan bebouwing uit bij lantaarnpaal no. zes, zo duidt de omschrijving op ons papier het exact. Komen aan een weide met een kudde waterbuffels met jonkies bij hun. Aandoenlijk tafereel en naar blijkt fotogeniek, bij fotograven om ons. Sommige jonge dieren zijn juist aan het drinken terwijl moe een waakzaam oogje in het zeil houdt bij zoveel vroege en grote interesse. Het wegje erheen loopt dood zogezegd en we mogen een smal hoog ongemakkelijk graspad lopen in één rij vanwege de ruimte tussen schrikdraad en een sloot. Wandelknooppunt route braaf volgend, langs drie reuze dikke oude Canadabomen, volgt erna een smalle asfaltweg die slingert door het open geworden landschap van de streek genaamd De Meierij van 's-Hertogenbosch. In de verte tekent inmiddels een witte grote tent af in het wijdse landschap, welke geposteerd is aan het Wilhelmina kanaal, een onzer voormalige koninginnen naar genaamd, en blijkt onze rustplaats aan een ouderwets aandoende ophaalbrug. Na verpozen op de bankjes gaan we deze brug over de wijde wereld in, nu en dan huisje, boompje, beestje, toch op een zo te zien groot bosgebied op aan. Nog even een zijweg door volgend is daar dan ineens dat bos in de buurt van Gerwen naar ik me oriënteer. Mooi bos, dat wel, maar het is opletten waar de routepijlen hangen vaak wat verdekt. Komen langs het Vlasven, een laantje door met oude berkenbomen en draaien links-rechts natuurgebied Ruweeuwsels doorheen. Bij drie opvallende oude beukenbomen, almaar knooppunt routes volgend, nadien toch weer het kanaal oversteken. De Cortenbachsedijk op, opmerking: De naam ook van een befaamde lange afstandloper van deze club die nu zijn emplooi heeft in het verre oosten. Hij moest eens weten dacht ik, zijn neus zou krullen. De weg heet zo onbedoeld in elk geval, toeval dus. We draaien om een motorcross- terrein nu in alle rust gelukkig, en volgen buiten dit terrein een hele poos een cross gatenparkoers door de buiten terreinse motoren aangericht. Steken de Lieshoutse weg over, en gaan een z.g. waterwingebied in, en beschermde gronden dus. Gaan na deze bosgebieden weer de open ruimten in met brede sloten, langsheen akkers, weiden, ruigten, bomenrijen. Tussen in een klein bos met bewoning zo lijkt ver van de bewoonde wereld, in dit stiltegebied, nee zou zo daar niet willen wonen, zeker als ik ouder wordt. Gaan we langs onmetelijke kassen en lange tentvorige gebieden mogelijk bonenteelt of aardbeien, en inderdaad ook bovengronds geteelde aardbeienvelden, met waterige laat ik zo noemen dakgoten. Zoeken steeds de randen van mulle zandwegen op om de gewrichten niet te veel te belasten. Parkoersman verwerkt meesterlijk de toeristisch geduide markeringen. Kruisen een stille asfaltweg en gaan recht op de bossen aan na alle ruimten. Een pad langs gaaswerk als afzetting. Komt een klaphek in zicht en gaan we door wilde bloemenrijk veld er doorheen, braaf in het spoor van onze voorgangers, tot opnieuw een klaphek. Geraken weer boswerk in en slingeren een poos paadje zus en zo en ik ben extra alert sinds mijn val vorige week in verband met boomwortels in Boxtel, maar er valt wel veel te genieten. Noud heeft er de benen in gezet intussen. Hij is uit zicht geraakt. De lucht is vandaag gesloten gebleven, en het druppelt nu en dan flink maar voortdurend. Hoor nabij vliegtuigen voortdurend dalen, op weg naar Eindhoven Airport, ze vliegen er laag al maar onzichtbaar door de lage bewolking. Noud heeft zich weer van zijn zelf aangenomen vrijwillige taak gekweten, door zijn foto-camera te laten vastleggen voor de OLAt-site, wat er op de route vandaag te zien en te beleven was. Twee rijpaarden hollen langs de weide-afzetting , ik bedenk dat het van mijn uitgeklapte paraplu is, klap deze even in en wat blijkt, inderdaad het gehol stopt....!! Juist gevoel dus van me. Een draai van graspad naar asfaltwegje brengt me aan de finish. Resumerend de tocht: Heel afwisselend, bos, ruigten, landerijen. In een woord, geweldig! De nieuwe parkoersploeg heeft opnieuw hun visitekaartje afgegeven, van hun kunnen, en dat zie ik met vertrouwen tegemoet. Waarachtig in de zaal meldt zich de jarenlange vertrouwde routeplanner van deze club, die ik nog even spreek, hij is wegens ziekte gestopt helaas, maar heeft goede opvolgers toch. Met de voorzitter dezer club nog even aan tafel gezeten met wetenswaardigheden en plannen voor de toekomst besproken, waarover hij onze menig vroeg. Het gedruppel buiten is gestopt, en Noud en ik aanvaarden tevreden de thuisreis. Het weer had geen beletsel moeten zijn om te gaan. Een fijne wandeldag gehad. Wens u beste lezers weer al het goede en tot mijn volgend schrijven weer. "Houdoe"!
