Hele merelkoren hoor ik als het nog donker is, zo tegen het eerste ochtendgloren.  Menigeen zal het niet  kunnen of willen horen, ik vind het fantastisch.   Komt vast door het vele groen in, en  aangrenzend aan de wijk, zelfs een park, waar deze dieren zich thuis  schijnen te voelen.     Toch laat ik de wekker zijn werk doen, en gehoorzaam stap ik uit de echtelijke sponde, om me voor te bereiden op de wandeling vandaag.   Het zal Oostelbeers  worden.   Behorende bij een groep dorpen die  wat jaren geleden  met de naburige gemeente  Oirschot gefuseerd  zijn.    Eerst gaan Noud en ik z'n broer  Wim thuis ophalen, om vandaar  de snelweg op te gaan die op dit vroege uur nog erg rustig oogt.  Noud was duidelijk in de veronderstelling, dat het echt in Middelbeers te doen was vandaag.   Maken nog tijdig rechtsomkeert en rijden het kleinste van de dorpengroep in.    Zeldzaam bij deze tochten, we kunnen  dichtbij de startlokatie parkeren, en dat voorspelt niet veel goeds voor de opkomst vandaag.  De wandelagenda dit weekeinde is totaal overvoerd, en dat zal zelfs Olat gaan merken.   Gister in Geldermalsen ruim 30.000 deelnemers, en aangezien weinigen twee dagen achtereen willen of kunnen wandelen?   We lopen de Kerkstraat in, na parkeren, en wat opvalt, is dat enerzijds van de straat eenzaam een oude kerktoren staat, achter de toren een begraafplaats is  en in het verlengde ervan het altaar staat achterin dus.   Waartussen vroeger het middenschip was.  Aan onze zijde van de straat tegenover de toren staat een meer recentelijk gebouwde kerk.     We komen de erg rustige wat stille zaal in na begroeting op het buitenterras van een oud-wandelmakker, die het voorlopig kalmpjes aan moet doen, schrijven wij ons in.   Blijven niet lang met  de drankjes van thuis nog in de maag, en gaan op weg.   Het kleinste dorp, van de groep van drie, geraken we snel uit, en belanden in het landerige her en der huisje boompje beestje, en het overige vee wat al uit de stallen mocht.    De wind voelt wat killig aan in deze open ruimten.  Asfaltwegjes, geleiden ons naar natuurlijk , bosgebieden, "Echt Olat" dus.   Draaien paden  door en we zullen de eerstkomende tijd of deel van de route moeten delen, met talloze cross-tour-fietsers, of bikers, en het lijkt er door de veelheid op, dat het om een bike-meeting  zelfs gaat.   We zullen  er mee om moeten gaan, en dit lukt met beiderzijds  gedogen van de hobby wonderwel.   De bospaden en wegen zijn stoffig, gortdroog, door de erg geringe neerslag van voorbije maanden, enige verharding is er nauwelijks.   We genieten  van het jonge uitbottende groen, en horen alom  de vrolijke vogelgeluiden.   Ook het bodemgroen ontluikt in al haar variëteiten en pracht, de natuur is ruim een maand vroeger.   Van de z.g. wandelknooppunt markeringen wordt dankbaar gebruik gemaakt, vandaag.   Gaan zelfs door militair  oefenterrein waar diepe sporen van tanks en andere zware voertuigen hun werk doen.   Nu is het er rustig , dat wel.    Het maakt de route echter vrij pittig, en  de gewrichten hebben het te verduren, en aldoor komen groepjes bikers uit het niets, ons tegemoet gestormd.   Ze volgen een keurig voor hen extra uitgezette bepijlde route.  We gaan waar mogelijk respectvol aan de kant.   Ieder zijn vermaak.   Steken een doorgaande weg over, en geraken aan de open lucht rustpost, nog altoos betiteld als wagenrust van de club.    Volgen vanaf hier een schier eindeloze reeks van rustige bospaden, met toeristische wandelmarkeringen, met "onze" pijlen ondersteund.     Er liggen ook veel paardenvlaaien van huifkartochten die erg populair zijn in deze streek, en op een van  de vlaaien staat parmantig een plastiek vlaggetje, zomaar provisorisch,  op een lange boomtak,  als waarschuwing kennelijk voor het wandelvolk.    Geraken via een asfaltwegje komen uit aan doorgaande weg, even dubbelzijdig fietspad op, steken later over, aan een brug van de stroom de Kleine Beerze, {een zijtak van de Dommel}, genaamd en volgen tegenstrooms deze.   Links van ons over het smalle graspadje, staan een boel schapen te blaten, die zoveel drukte van het loopvolk niet gewend zijn, en dartelen vrolijk  de evenzovele lammetjes erom heen.  Aan doenlijk zicht.  Ze wagen zich dichter bij de omheining van de weide.   Ik geniet er intens van.    Die piepkleine beestjes.     De beek zelf is letterlijk overgroeid met lisdodde een soort rietplant nu nog zonder de donkerbruine kolven in top.    Gaan een paar keer over de beek met redelijk jonge houten bruggen met antislip of kippengaas  bedekt, en bemerken ter linker zijde de contouren van dorp Vessem.    Wij stiefelen door velden en broekgebieden met soms  pitrietbossen, langsheen de stroom, en laten in tegenstelling wat we dachten het dorp links liggen, even wegje met fietspad volgen om na wat bewoning en tuinen een graswegje in te slaan dat ons brengt naar de hoofdrustplaats, en kantine van een uitgebreide camping, alles nog in diepe rust qua bezoek en bezetting, en in de zaal nog angstig stil.    Ik voel me gepiepeld  door de gevraagde consumptie prijs, en neem me voor hier nooit meer terug te komen.    Worden hierna nog over het uitgebreide terrein gaan in al zijn leegten gestuurd.   Komen buiten het terrein aan een visvijver als bebording duidt, draaien achter de vijver door om de beslotenheid van bos weer in te gaan.  Gaan dan door heidevelden, om bij jonge dennen een smal paadje in te gaan.    Opnieuw volgen een trits paden met een weldadige rust zoals de Kempense  bossen om bekend staan, wat slagbomen nu en dan op de paden om gemotoriseerd verkeer te weren.    Een asfaltwegje en zigzag langs bos en weiden of velden en akkerranden van ons gescheiden door een diepliggende sloot, weer bij de veldpost uit te komen.  Hier komen alle afstanden bij elkaar, en is het derhalve een levendige boel, van ontmoetingen, begroetingen en info's omtrent elkaars  welzijn en wee.    Hier op dit punt worden we ook vermengd met groepen lopers van een of andere zomaar een tocht, en daar ze dezelfde stuk route kiezen als op ons papier vermeld, en het een erg smal graspad langs een sloot betreft, zal het even in ganzenpas moeten.   Krijgen  rechterzijde weiden en akkers, links heidegronden met vennen te zien, onderbroken met bospercelen.   Groot contrast toch.    De vennen van de Landschotse heide.   We zijn inmiddels samengeklonterd met groepjes bekenden van elkaar vanaf de rustpost.   En dus worden nieuwtjes en ervaringen wel en wee uitgewisseld.    Gaan opnieuw de geborgenheid van de bossen in en lopen uit de toch wel erg fris aanvoelende wind in de velden.   Komen nog campings voorbij of langsheen die hier in deze hoek van de provincie welig  aanwezig zijn.   Belanden na alle gebosloop, aan riviertje de Kleine Beerze die hier zijn weg door het landschap zoekt in slingervorm en tja  Ad de parkoersman die toch iets heeft met watertjes en stroompjes laat ons met de stroom meegaan richting wat we op afstand zien liggen Middelbeers op aan.   Blijven aldoor hossen langs de beek.  Stuiten op een muziekgroep die met een luidspreker  voor op genomen muziek, en met hun instrumentarium aan de slootkant bij een afdraaiïng van ons, wat mimiek uitvoert in play-back-vorm.    Terwijl iemand het optreden staat te filmen voor opnamen zogezegd.    Wie weet of zal het zeggen, aanstormend  toekomstig talent  misschien.   Zullen we er later meer van horen.    We blijven de grillige bochten van het riviertje volgen, door bossen en over enigzins heuvelachtig terrein.   Draaien later eindelijk van het riviertje weg en volgen een verharde grindweg.   Zien plotseling in de verten Oostelbeers  opduiken, ons einddoel.   Komen aan de weg naar Middelbeers uit en volgen het paralelle fietspad naar het dorp.   Parkoersuitzetter kan het niet laten ons door de schaarse bebouwing te sturen, via straatjes en achterommetjes, waarna we alsnog op de Dorpsstraat belanden, en langsheen de merkwaardige kerkgebouwen lopen.    Daarachter wacht de finish.    Op de vraag aan voorzitter Joop omtrent de bezoekerscijfers, fronst deze bedenkelijk de wenkbrouwen, en zegt met een schuttingwoord, dat het erg tegenviel.    Het is duidelijk, hij en zijn companen zijn erg teleurgesteld, zowat het dieptepunt.    Enig excuus zal of kan zijn, dat het wandelprogramma erg overvoerd  was dit weekeinde.    Aan organisatie  verzorgingsposten en parkoers lag het geenszins in alle geval.   Die was welliswaar pittig mede door het losse zand en de kuilenpaden van motorcrossers.    De slogan "Echt  Olat" ging alleszins weer op.    Noud heeft weer met zijn camera het parkoers afgespeurd, om voor het foto-album op de site van de club,  Olat.nl,  de tocht vandaag vast te leggen.   We waren hem als eens kwijt onderweg, kritisch als Noud met foto's maken is.    Helaas konden we niet lang nakouten, want Noud kreeg een beetje last met z'n gezondheid, en zo gingen we al gauw op huis aan na vlot even de bekenden nog ter afscheid begroet te hebben.    Al met al weer een mooie afwisselende dag en tocht, dankzij ook de zwoegers van de club om het ons naar de zin te maken.   Alleen:   Jammer van de opkomst.  Volgend weekeinde wacht me Dommelen -Valkenswaard, voor mij een soort van thuiskomen daar.   Wie weet treffen wij elkaar daar ook.   Tot volgend keer:  Houdoe !    Gegroet.

Peter Heesakkers