Hele merelkoren hoor ik als het nog donker is, zo tegen het eerste ochtendgloren.  Menigeen zal het niet  kunnen of willen horen, ik vind het fantastisch.   Komt vast door het vele groen in, en  aangrenzend aan de wijk, zelfs een park, waar deze dieren zich thuis  schijnen te voelen.     Toch laat ik de wekker zijn werk doen, en gehoorzaam stap ik uit de echtelijke sponde, om me voor te bereiden op de wandeling vandaag.   Het zal Oostelbeers  worden.   Behorende bij een groep dorpen die  wat jaren geleden  met de naburige gemeente  Oirschot gefuseerd  zijn.    Eerst gaan Noud en ik z'n broer  Wim thuis ophalen, om vandaar  de snelweg op te gaan die op dit vroege uur nog erg rustig oogt.  Noud was duidelijk in de veronderstelling, dat het echt in Middelbeers te doen was vandaag.   Maken nog tijdig rechtsomkeert en rijden het kleinste van de dorpengroep in.    Zeldzaam bij deze tochten, we kunnen  dichtbij de startlokatie parkeren, en dat voorspelt niet veel goeds voor de opkomst vandaag.  De wandelagenda dit weekeinde is totaal overvoerd, en dat zal zelfs Olat gaan merken.   Gister in Geldermalsen ruim 30.000 deelnemers, en aangezien weinigen twee dagen achtereen willen of kunnen wandelen?   We lopen de Kerkstraat in, na parkeren, en wat opvalt, is dat enerzijds van de straat eenzaam een oude kerktoren staat, achter de toren een begraafplaats is  en in het verlengde ervan het altaar staat achterin dus.   Waartussen vroeger het middenschip was.  Aan onze zijde van de straat tegenover de toren staat een meer recentelijk gebouwde kerk.     We komen de erg rustige wat stille zaal in na begroeting op het buitenterras van een oud-wandelmakker, die het voorlopig kalmpjes aan moet doen, schrijven wij ons in.   Blijven niet lang met  de drankjes van thuis nog in de maag, en gaan op weg.   Het kleinste dorp, van de groep van drie, geraken we snel uit, en belanden in het landerige her en der huisje boompje beestje, en het overige vee wat al uit de stallen mocht.    De wind voelt wat killig aan in deze open ruimten.  Asfaltwegjes, geleiden ons naar natuurlijk , bosgebieden, "Echt Olat" dus.   Draaien paden  door en we zullen de eerstkomende tijd of deel van de route moeten delen, met talloze cross-tour-fietsers, of bikers, en het lijkt er door de veelheid op, dat het om een bike-meeting  zelfs gaat.   We zullen  er mee om moeten gaan, en dit lukt met beiderzijds  gedogen van de hobby wonderwel.   De bospaden en wegen zijn stoffig, gortdroog, door de erg geringe neerslag van voorbije maanden, enige verharding is er nauwelijks.   We genieten  van het jonge uitbottende groen, en horen alom  de vrolijke vogelgeluiden.   Ook het bodemgroen ontluikt in al haar variëteiten en pracht, de natuur is ruim een maand vroeger.   Van de z.g. wandelknooppunt markeringen wordt dankbaar gebruik gemaakt, vandaag.   Gaan zelfs door militair  oefenterrein waar diepe sporen van tanks en andere zware voertuigen hun werk doen.   Nu is het er rustig , dat wel.    Het maakt de route echter vrij pittig, en  de gewrichten hebben het te verduren, en aldoor komen groepjes bikers uit het niets, ons tegemoet gestormd.   Ze volgen een keurig voor hen extra uitgezette bepijlde route.  We gaan waar mogelijk respectvol aan de kant.   Ieder zijn vermaak.   Steken een doorgaande weg over, en geraken aan de open lucht rustpost, nog altoos betiteld als wagenrust van de club.    Volgen vanaf hier een schier eindeloze reeks van rustige bospaden, met toeristische wandelmarkeringen, met "onze" pijlen ondersteund.     Er liggen ook veel paardenvlaaien van huifkartochten die erg populair zijn in deze streek, en op een van  de vlaaien staat parmantig een plastiek vlaggetje, zomaar provisorisch,  op een lange boomtak,  als waarschuwing kennelijk voor het wandelvolk.    Geraken via een asfaltwegje komen uit aan doorgaande weg, even dubbelzijdig fietspad op, steken later over, aan een brug van de stroom de Kleine Beerze, {een zijtak van de Dommel}, genaamd en volgen tegenstrooms deze.   Links van ons over het smalle graspadje, staan een boel schapen te blaten, die zoveel drukte van het loopvolk niet gewend zijn, en dartelen vrolijk  de evenzovele lammetjes erom heen.  Aan doenlijk zicht.  Ze wagen zich dichter bij de omheining van de weide.   Ik geniet er intens van.    Die piepkleine beestjes.     De beek zelf is letterlijk overgroeid met lisdodde een soort rietplant nu nog zonder de donkerbruine kolven in top.    Gaan een paar keer over de beek met redelijk jonge houten bruggen met antislip of kippengaas  bedekt, en bemerken ter linker zijde de contouren van dorp Vessem.    Wij stiefelen door velden en broekgebieden met soms  pitrietbossen, langsheen de stroom, en laten in tegenstelling wat we dachten het dorp links liggen, even wegje met fietspad volgen om na wat bewoning en tuinen een graswegje in te slaan dat ons brengt naar de hoofdrustplaats, en kantine van een uitgebreide camping, alles nog in diepe rust qua bezoek en bezetting, en in de zaal nog angstig stil.    Ik voel me gepiepeld  door de gevraagde consumptie prijs, en neem me voor hier nooit meer terug te komen.    Worden hierna nog over het uitgebreide terrein gaan in al zijn leegten gestuurd.   Komen buiten het terrein aan een visvijver als bebording duidt, draaien achter de vijver door om de beslotenheid van bos weer in te gaan.  Gaan dan door heidevelden, om bij jonge dennen een smal paadje in te gaan.    Opnieuw volgen een trits paden met een weldadige rust zoals de Kempense  bossen om bekend staan, wat slagbomen nu en dan op de paden om gemotoriseerd verkeer te weren.    Een asfaltwegje en zigzag langs bos en weiden of velden en akkerranden van ons gescheiden door een diepliggende sloot, weer bij de veldpost uit te komen.  Hier komen alle afstanden bij elkaar, en is het derhalve een levendige boel, van ontmoetingen, begroetingen en info's omtrent elkaars  welzijn en wee.    Hier op dit punt worden we ook vermengd met groepen lopers van een of andere zomaar een tocht, en daar ze dezelfde stuk route kiezen als op ons papier vermeld, en het een erg smal graspad langs een sloot betreft, zal het even in ganzenpas moeten.   Krijgen  rechterzijde weiden en akkers, links heidegronden met vennen te zien, onderbroken met bospercelen.   Groot contrast toch.    De vennen van de Landschotse heide.   We zijn inmiddels samengeklonterd met groepjes bekenden van elkaar vanaf de rustpost.   En dus worden nieuwtjes en ervaringen wel en wee uitgewisseld.    Gaan opnieuw de geborgenheid van de bossen in en lopen uit de toch wel erg fris aanvoelende wind in de velden.   Komen nog campings voorbij of langsheen die hier in deze hoek van de provincie welig  aanwezig zijn.   Belanden na alle gebosloop, aan riviertje de Kleine Beerze die hier zijn weg door het landschap zoekt in slingervorm en tja  Ad de parkoersman die toch iets heeft met watertjes en stroompjes laat ons met de stroom meegaan richting wat we op afstand zien liggen Middelbeers op aan.   Blijven aldoor hossen langs de beek.  Stuiten op een muziekgroep die met een luidspreker  voor op genomen muziek, en met hun instrumentarium aan de slootkant bij een afdraaiïng van ons, wat mimiek uitvoert in play-back-vorm.    Terwijl iemand het optreden staat te filmen voor opnamen zogezegd.    Wie weet of zal het zeggen, aanstormend  toekomstig talent  misschien.   Zullen we er later meer van horen.    We blijven de grillige bochten van het riviertje volgen, door bossen en over enigzins heuvelachtig terrein.   Draaien later eindelijk van het riviertje weg en volgen een verharde grindweg.   Zien plotseling in de verten Oostelbeers  opduiken, ons einddoel.   Komen aan de weg naar Middelbeers uit en volgen het paralelle fietspad naar het dorp.   Parkoersuitzetter kan het niet laten ons door de schaarse bebouwing te sturen, via straatjes en achterommetjes, waarna we alsnog op de Dorpsstraat belanden, en langsheen de merkwaardige kerkgebouwen lopen.    Daarachter wacht de finish.    Op de vraag aan voorzitter Joop omtrent de bezoekerscijfers, fronst deze bedenkelijk de wenkbrouwen, en zegt met een schuttingwoord, dat het erg tegenviel.    Het is duidelijk, hij en zijn companen zijn erg teleurgesteld, zowat het dieptepunt.    Enig excuus zal of kan zijn, dat het wandelprogramma erg overvoerd  was dit weekeinde.    Aan organisatie  verzorgingsposten en parkoers lag het geenszins in alle geval.   Die was welliswaar pittig mede door het losse zand en de kuilenpaden van motorcrossers.    De slogan "Echt  Olat" ging alleszins weer op.    Noud heeft weer met zijn camera het parkoers afgespeurd, om voor het foto-album op de site van de club,  Olat.nl,  de tocht vandaag vast te leggen.   We waren hem als eens kwijt onderweg, kritisch als Noud met foto's maken is.    Helaas konden we niet lang nakouten, want Noud kreeg een beetje last met z'n gezondheid, en zo gingen we al gauw op huis aan na vlot even de bekenden nog ter afscheid begroet te hebben.    Al met al weer een mooie afwisselende dag en tocht, dankzij ook de zwoegers van de club om het ons naar de zin te maken.   Alleen:   Jammer van de opkomst.  Volgend weekeinde wacht me Dommelen -Valkenswaard, voor mij een soort van thuiskomen daar.   Wie weet treffen wij elkaar daar ook.   Tot volgend keer:  Houdoe !    Gegroet.

Peter Heesakkers

13-04-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De Poort van of naar  de Peel.   Dat is ten oosten van Helmond.   Vanuit het westelijk van de stad gelegen Mierlo-Hout, wat nog een dorps karakter  heeft van voor de annexatie.    Vanaf het station mn. is de route naar de startlokatie perfect duidelijk opvallend bepijld.  De locatie betreft een warenhuis in vrije tijds en kampeerartikelen, in de ruimste zin des woords, van kleding schoeisel en benodigdheden.    Voor zover ik me voor kan stellen , absoluut uniek.   De start vanuit een warenhuis.   Een Adventure store.    Midden in het warenhuis op de begane grond, is een verblijfplaats gesitueerd, van gemakkelijke kampeerstoelen en wordt de wandelaar onthaald met  gratis drankjes, maar ook koffie, thee en een plak cake.   Het heeft tegelijk ook een commercieel tintje,   maar wel iets knus toch.   Bij inschrijving ben je verzekerd van aankopen tegen 15%  korting.   Het is er op het vroege uur al erg druk.   Voor parkeren in de directe omgeving is het lang zoeken naar een geschikte parkeerplaats.  Het is buiten dan ook levendig druk met zoekers naar een plek voor de auto.    De route vangt aan met een woonwijk naar villawijk, en we slingeren door parken, over halfverharde paden, "'t Hout uit ".    Over voetgangers en fietserbruggen, over vijvers en grachten, kanaaltjes, gaat het op een unieke nieuwe woonwijk  van de stad af, welke is nagebouwd in oud Nederlandse stijl.   Ziet er chic uit.   Lopen langs een gracht en vestingmuur en gaan dan de lange trap op naar boven om hier en daar een glimp op te vangen van toegangsstraatjes, met steegjes en eveneens grachten.    Hartje Amsterdam, in modernere vorm zeg maar.    Lopen boven langs een deel van  de nieuwe binnenstad, en bewonderen de bebouwing, en menigeen ziet z'n kans plaatjes te schieten.    Gaan een eindweegs verder weer de trappen van de omwalling af door een veldje , waar een sloot overgegaan moet worden middels vier ronde palen als brug.    Is even oplettend,  omzichtig balanceren.    Het houdt nog niet op met de bebouwing.   Gaan een rotonde halfom, opnieuw langs vijvers en een brugje over , geraken we eindelijk buiten de stad, verhard wegje op.    Aan een splitsing worden we genood om te pauzeren bij een scoutingverblijf met tuinen en terras, maar na ruim 3 k.m. lijkt me dit voor mijn afstand te gaan wat vroeg, en vervolg.  Jan Vogelsangs, {ja met een S }, blijkt gepokt en gemazeld in het uitzetten van wandelroutes, en dit demonstreert hij vandaag eveneens.   Jan maakt handig gebruik bv. om langs en uit de bebouwing te geraken.    En  stuurt ons via parken de stad uit.   De kerkklokken beieren vanuit Mierlo wijds door de omgeving.   Na de scoutspost stuurt hij ons om een sportpark heen, en laten we de splitsing  de kortere afstanden van ons weggaan.   Stuurt aan op een betonfietspad langsheen het kanaal, waar het op dit vroege uur al levendig druk is met recreatief  fietsverkeer.   De temperaturen voor vandaag beloven 23 gr. in deze hoek van 't land.    En heeft velen al op de baan gebracht ondanks het verzetten van de klok naar zomertijd,een uur  korter van vannacht.   De zon schijnt ook aan een helder firmament.   Een veld met al bloeiend koolzaad, totaal geel, gaan we langs.   Steken de kanaalbrug over en volgen langs de andere kant.   Een zwaan zwemt sierlijk voorbij, en even verderop ontdek ik een waterhoentje dat ijverig zijn nest bouwt op het water, veilig uit de waterkant.   Je verwonderd je over de dieren hun instinct om dit op een veilige plek te verwezenlijken.    Het kanaal wordt al jaren niet meer  gebruikt door vrachtboten , enkel voor recreatieve doeleinden en watersporten.    Ik hoor ook een specht kloppen.   De lente heeft ingezet, en dit is aan de bermflora maar ook de fauna te merken, de natuur zingt, dat het een lust geeft, en dit alles ruim vier weken te vroeg.   Overal komt groen en bloemen in aller soort uit de bodem.   Na een poos kanaal gaat het de bossen van de Luchense heide in, zandwegjes lopen.    Kom aan een enorm  aspergeveld afgedekt met plastiek.    Het witte goud.   Steken vlak voor Geldrop Prov. weg over de Molenheide in, stappen een lange bosweg op, die ons afzet aan de doorgaande snelweg Venlo-Antwerpen via Eindhoven, draaien een voetgangersbrug onderdoor en vervolgen een asfaltweg met bos enerzijds en velden en akkers omzoomd met bomenrijen en bermgroen anderzijds.  Mooie afwisseling.   Komen in opener gebied, en aan bij de Aardborsthoeve, de rustpost.   De voortuin en terras, zit vol met het wandelvolkje.   Waar ik me ook posteer.   Ik blijf hier niet lang, de entourage is me te deftig, en ook prijzig.   Bezorgt me de kriebels.  Mag meteen weer het grote dierenrijk, het bos in dus hierna, en slinger me een weg tussen veel dagjestoeristen, hier doorheen.  Levendig druk op deze eerste echte zomerdag overal, nog afgezien van veel fietsers joggers en fietsclubs.   Kom plots oog in oog, letterlijk aan de voet van een enorme communicatietoren die de omgeving tot tientallen kilometers domineert,  radio en t.v. zendmast,  op betonnen toren van 80 meter hoog.   Krijg pijn in m'n nek van het naar boven en  de top van de mast staren, waaronder een speeltuin gecreëerd is,  ga aan de rand ervan van afwijken, om even later de doorgaande autoweg over te steken, het bos uit, villawijkje door en dan de landerijen in.    Even verder rukt weer de nieuwbouw op, en Jan laveert  er ons handig omheen, een weidepad, enig industrie gebiedje, om een rotonde heen laat hij ons een trits oude boerderijenweg opgaan die ons veel later weer het kanaal van vanmorgen doet oversteken.    Opnieuw worstelt Jan met zijn wandelroute, om het aantrekkelijk te houden, en stuurt ons weer parken in met veel ruigten en speelweiden verharde paadjes.   Veel vogelgepiep en gekwetter, en die zich voorbereiden op de vroegere leg.   Enerzijds van het parkoers zie ik grijs water, anderzijds geelbruin, ziet er niet gezond uit, {mijn mening}.   Zal afvalwater zijn {?}.   Weer slingeren we door parkaanleg en bereiken opnieuw na een grote lus, dus, weer de scoutingplaats van vanmorgen.    Daar stap ik nu maar op aan, enorm druk, maar in tegenstelling tot belofte zitten we daar in lange rijen aan even zo lange tafels in de felle lentezon te bakken.    Weer zit ik niet lang, het waren wel erg populaire prijzen hier, en lokte tot langer en meer zitten zo blijkt.   Zij doen goede zaken.   De scouts hadden een geweldige dag zodoende.   Ik vervolg mijn wandelweg, we zijn vlak aan Mierlo-Hout, maar we krijgen nog een ferme lus te gaan.   Vrij plotseling neemt de sluierbewolking toe, en de zon verdwijnt  goeddeels.  Asfaltwegje volgen, en een veldweg, komen we weer aan het kanaal welke de Zuid-Willemsvaart , met centrum Eindhoven verbindt.   Het fietspad ervan opgaand, toch weer kanaal overstekend over brug, direct een scherpe bocht en onder die brug door vervolgen we andere zijde kanaal op grind.   Alweer een eindweegs verder steken we definitief kanaal over en laat de organisatie ons een plek passeren waar een sponsoractie aan stand met terras plaatsheeft , ten bate van, ja wat eigenlijk?  Een Helmondse atletiekclub, biedt spotgoedkope consumpties aan, en hier laat ik me kort laven.   Drink echter staande beens en vervolg weer.  We worden weer een bos ingestuurd, brede en smallere paden.  Ze zijn talloos, kortgaand links en rechts.   Wat bruggetjes en over vijvers gaande, slingeren we om bebouwing heen, om later toch de wijk in te moeten gaan, maar Jan houdt stug vol, en fantaseert erop los om ons aangenaam door padenwerk te sturen, over fietspaden, langsheen sportcomplexen en parken,  met eenmanspaadjes,  bezien de voortuinen van de woningrijen, en dan moet het toch gebeuren, we krijgen een paar straten te gaan, naar de finishplaats.    We lopen aan de andere zijde de straat in naar het warenhuis welke zomaar in de woonwijk ligt.   Na afmelding laat ik me in de stoelen gerieflijk wegzakken.  Jan staat naast  het afmeldburo, en we beginnen een kort praatje, en ik kan hem meteen complimenteren, met het vernuftig  uitzetten van deze route.   Men mag opnieuw een drankje van de zaak  gratis tot zich nemen.   Dan informeer ik naar de tijd en moet er de benen inzetten, naar het station.   Helaas de verbinding, {trein},  gaat om het uur, en zo lang wil ik niet wachten.   Op het perron raak ik nog in gesprek met een 82 jarige volhouder, die nog kwiek door het leven gaat.  Ook een actief wandelaar.   We kunnen elkaar een tijdje vergezellen, op weg naar huis.   Hij moet overstappen naar dieper in Limburg.   Ik kijk terug op een geslaagde wandeldag.

Tot volgend keer  beste lezers: "Houdoe " !  Ofwel, gegroet.

Peter  Heesakkers

30-03-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De naam van de tocht is nog een overblijfsel van de tijd dat  gedurende de wintermaanden 'swinters nauwelijks officiéle  wandeltochten  plaatsvonden.   Hedentendage kan men overal het ganse jaar door  wandelen.    Ik zie op mijn weg naar Heeswijk tot tweemaal toe toerbikers  verzamelen, klaar voor hún vrijetijdsbeoefening, veelal in erg dunne sportkledij.    Ik houd wijselijk gezien de temperaturen, toch maar een dik jack aan vandaag.   Een hobby of sport waar wij wandelaars onderweg steeds vaker mee rekening moeten houden.    Vanaf de uitstaphalte is het nog een eind gaans naar de startplaats in de kantine van een openluchttheater, dwars door velden.   Ga een erg grote en drukke parkeerplaats voorbij, bedoeld voor bezoekers van het theater,  ga een bos in wat de nabijheid van de arena  verraadt, waar massa's fietsen tegen de bomen geparkeerd staan, en klim over duinen, een ongemakkelijke  natuurlijke trap, ga achterdoor , bovenlangs de arena, om er evenzo ongemakkelijk vanaf te dalen.  Vele vlaggen sieren de ingang naar de kantine, vlaggen ook, van de jubilerende 70 jarige wandelbond.    Een  knusse  verblijfslokatie waar het gonst van de aanmelders.   Begroetingen over en weer, korte opmerkingen , verhalen, nieuwsuitwisselingen, en dan ga ik na inschrijving ook op weg in de meute.  Lopen de schuifpoort uit van het anders afgesloten terrein meteen het groen in.   Willy bekend van zowel het provinciale als landelijk bestuur en woonachtig in de streek hier, tekent voor het parkoersontwerp.   Dat hij dit gebied goed kent spreekt vooral de eerste kilometers duidelijk.   Het parkoers opent met bospaden, gras en sprokkelhout en slangenpaden uit de nog koude  en in de beschutting  van de ochtendwind.   We volgen een poos het LAW ofwel Grand-Route-pad van 'sHertogenbosch naar Roermond.   Berken en den en allerlei struik of grondbegroeïingen zijn ons deel.   De natuur bot nu flink uit zo ervaren we.   Het frisse groen laat zich zien.    We toucheren even een bosrand met zicht op de landerijen en de kerktoren van het dorp, en de abdij.   Gaan over de ruggen van oude nu begroeide zandverstuivingen, op en af.   Langs  gebieden waar boswerkers het bos of hele percelen uitgedund hebben, paadjes met hakhoutresten.   Zie terloops ook nog plukken vogelveren liggen, een vogel,  waar een of andere roofvogel zich tegoed aan deed.    De paden voelen als tapijt onder je schoenzolen.   Even 100 mtr. asfaltwegje en we draaien weer  het bos in.    Zie een grote plek maagdenpalm  bloeien, met paarse bloempjes.    Gaan een sloot jawel met water langs, en daarneven een kunstmatig ven, met watervogels, achter dit ven om via klimminkjes en jonge bomen aanplant.    Volg een kasseiwegje, als bleef hier de tijd stille staan.    Een bospartij doorheen met voornamelijk hulst, den en spar.   Randje bos weer landerijen in met zicht op opnieuw nabijliggend dorp.    Een boerderij verborgen achter veel rododendrons, een berkenwegje met oude langgevelboerderijen.  Merkwaardig er staan veel paasbloemen in de bermen of narcissen.  Kennelijk van gestorte gronden hier beland.    Rivier De Leygraaf over, en tikken we de bebouwing van Heeswijk aan.    Een weggetje oude knotwilgen, even verwarring, maar toch, een pijl noodt ons over particulier terrein langsaf een villaatje, langs een beekje de terreinen van de abdij over te gaan, bij uitzondering, en daar is de rustpost voorzien.   Een gezellige levendige drukte op buitenterras zowel als binnen, en voldoende personeel om de drukte snel aan te kunnen.    Hierna vangt de lus aan, ga wat bewoning door en langsheen, een nieuwbouwwijkje, met opvallende woon-koop-huizen  vooral in variatie en kleur, ga vervolgens een groot park door de bebouwing uit met een plaatsgenoot aan mijn zijde.   Hij heeft zich in afstand bedacht en  gaat met me mee.    Even zien we een pijl over het hoofd, maar komen toch op de juiste weg, en gaan de bouw uit, na een echte parkwijk in aanleg nog, de velden akkers weilanden in.   Zie achter me dreigende luchten opdoemen, en zowaar, binnen de kortste keren trekt het hemelzwerk potdicht en beginnen ze boven  te sproeien en met hagelstenen te gooien.   Toon en ik doen vlot onze kepen om, en laten  de bui z'n werk doen.    Het gutst eruit en ziet ernaar uit dat we voortaan overgeleverd zijn aan de nukken van de natuur voor de rest van de dag.    En dit overkomt ons juist in de open ruimte van de boerenlanden, geen enkele schuilgelegenheid.   Gaan van verhard zand/grindwegje het asfalt op, waar het water afstroomt, en dan ziedaar, tóch, aan de einders klaart het op , en zien we een prachtig schouwspel van stapelwolken massa's  opdoemen, het wijdse land wat opfleurend.   Ik volg het geboeid.    We stappen opnieuw een bos in  over nattige paden, dat wel.    Het wordt allengs droog, en we slingeren door dit bos, missen met almaar naar de grond kijken waar onze voeten te zetten toch een pijl en de volgnummers kloppen niet.    Gaan op onze schreden terug, en vinden de afslag.    Stoppelveldseweg, waar zijn de stoppels, mogelijk maïs bedoeld?    De Koffiestraat, hoe verzin je het ,{!?} , duidt er kennelijk op dat de rustpost van de lus weer terug in zicht komt.    Kerktoren van Dinther komt in zicht, maar we draaien noordelijk om dorpje heen tot we die vorige nieuwbouwwijk weer ontwaren, met een grote boog eromheen en dan treffen we weer de vrije toegang achter de woning van daarstraks die ons weer naar het abdijterrein leidt.    Het is binnen erg rustig  geworden, en men is bezig het meubilair op te ruimen, we zitten in de achterhoede dus.  We, Toon en ik blijven ook niet lang en vervolgen de route. Die leidt ons door tamelijk nieuwe  woonwijken het dorp weer uit.    Passeren het Airborne monument.   In deze buurt landden op 17 September per abuis een afdeling van de  101e Amerikaanse  luchtlandings divisie, tijdens de fameuze actie  Market Garden.   De eenheid moest van hier terug zien te geraken in de eigenlijke landingscorridor bij Veghel wat nog een beste tippel was.    Zij leden zware verliezen op hun weg.    Gaan dorp uit fietspad naar kanaalbrug op en vlak daarvoor slaan we een gebarricadeerd fietspad weer in die later versmald en hard grindig zand wordt, door broekgebiedjes, en vervolgens langs de Aa-rivier, wat akkerveldjes , tot we een oude  betonnen brug  over mogen. Komen nu in een gebied omheen een prachtig kasteel, waar de Airbornes destijds tijdelijk een paar dagen maar hun hoofdpost hadden.  Een parachutist sprong bovenop zijn aalmoezenier in de kasteelgracht, wat gelukkig goed afliep en wat hilarisch was.   Weer een brug over en gaan door landgoed Kameren,  waar de oude huisjes geel/groene luiken aan de ramen hebben, en de deuren evenzo gekleurd zijn,   die het kasteelgebied en tuinen  omringen.    Zompige paden volgen we.    Stuiten op opnieuw, -we zagen er onderweg al zoveel- , oude boerderijtjes zo van een schilderij,  een witte boerderij, met opnieuw de gekleurde luiken en zelfs een oude waterput, uit grootmoeders tijd, gaan we langs.   Ik probeer me de tijd van toen voor te stellen bij de aanblik.   Nu hebben we toch veiliger leidingwater.   Steken een klinkerweg over en dan de velden weer in langs schitterend en oude huizen, van een a twee eeuwen oud.   Voor ons doemen in de verte toch weer de bossen op, met weer die kolossale  stapelwolken die het landschap fleur geven op de achtergrond.    Dan opnieuw na een beekbruggetje mogen we de finale  van deze tocht afsluiten met weer bospartijen. Stappen het wat langdurende  asfalt af, het groen in.    Net als Toon en ik opperen, dat het toch niet ver meer zal zijn, doemt plots het natuurtheater, de finishplaats dus op. Stappen het poortje in, de kantine binnen en melden ons af. We zijn echt bij de laatsten.    Willie had een puik parkoers voor ons vandaag uitgestippeld, door zeer afwisselend gebied.    Heeft er heel z'n hart en ziel ingestopt, de overige leden en helpers trouwens niet te na gesproken.   Zij waren de basis van deze succesvolle tocht, wat zich  verwoorde in een recordgroot deelnemersaantal, als pluim op de hoed, helemaal terecht.   Volgende week lonkt  Mierlo-Hout om heen te gaan.   Ik stap ruimschoots vroeger aan naar de bushalte, en tref Willie nog op mijn weg en kan hem zo uitvoerig bedanken, en prijzen voor deze byzonder mooie en puik georganiserde wandeldag.   De terugweg was ditmaal veel sneller, t.w. net geen drie kwartier, inclusief overstaptijd.    Beste, geachte lezers,  gegroet, tot volgend keer:       Peter Heesakkers

23-03-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

In  Valkenswaard is het na overstap uit de lijnbus, even wachten op een knusse z.g. Buurtbus (acht persoons), naar het dorpje Borkel en Schaft behorende tot genoemde plaats.  Een bosrijke autoweg door  worden we gedropt bij de voordeur van de startlokatie.   Ik met nog twee "westerlingen" des lands. Het is wat dringen in het kleine dorpscafé. Ik hoor almaar een sissend en enigszins  zacht ratelend geluid, wanneer ik mijn  startkaart invul.  Ik kijk naar boven langs de hoek zeg maar van muur en plafond, en daar zie ik een treintje langsheen allerlei miniatuur huisjes , boompjes enzovoort toeren, door een miniatuurlandschap.  Onvermoeibaar toert  dit treintje zijn rondje café almaar door, langs in en uitspringende hoeken van de cafémuren.  Ik raak heel geboeid.Uniek!  Ik had Gonny van Jos, het bekende duo van Beneluxwandelen ook verwacht, ze zou komen. Ze was nergens te bekennen, vraagje, is ze al weg, nog onderweg, komt ze nog. Door het ongewisse, besluit ik maar aan te stappen.  Dit café heeft een triestige geschiedenis, waar het café  zelf part nog deel aan had.Toen onze bevrijders op 16 September 1944 aan de nabije Belgische grens stonden zich voorbereidend op de opmars naar Arnhem via Eindhoven, bekende route van de fameuze Market Garden actie, was een verkenningseenheid op pad gestuurd.  Cafégangers hadden de  geallieerde soldaten opgemerkt, en verkeerden in euforie, doch de soldaten keerden ras om en reden als dollen terug naar hun wachtende, voorbereidende eenheid.  Ze werden op kogelregens door de langs de weg verscholen vijand onthaalt , maar brachten het er heelhuids van af.   Niet de cafébezoekers, die werden ter plekke tegen de cafémuur buiten geëxecuteerd, uit pure wraak.      Ik verlaat het café en ga langs hele rijen geparkeerde auto's af, waarvan erg velen uit ons buurland afkomstig zijn.   Vrij snel mogen we al de bossen ingaan, welk pad al snel overgaat in smal houtsprokkelpad,zal ik het noemen. Een akker langs, en verderop de dorpsweg oversteken, wat boerenhoven,krijgt een pony even een knuffel van me, die daar in eenzaamheid staat.   Een zandwegje ingaand, brengt ons aan asfaltweg en rand bebouwing de sportparkdreef op.  Een veldweg in die me zet aan de boorden van de Dommelrivier, met de stroom mee het graspad volgend , die me over een bruggetje brengt door enigszins moerasgebied,wat drassig het pad ook, wat we een poos moeten volgen. Het lijkt een "netelige" kwestie te gaan worden, alom bloeien, die krengen, brandnetels dus,  in al hun veelheid langs de paden. Al steken ze nog niet, en zeker niet met de lange broek. Komen bij een palletbouwer en houtbewerkingbedrijf uit, terug naar de dorpsweg, die volgen als oude bomen-rijk wegje, gaan vervolgens een fietspad op welke dwars door natuurgebied De Malpie voert.  De toon is duidelijk gezet.  Ik bereik de wagenrustpost met terras van de club.  De kantinewagen wordt door de leden gekoesterd, heeft alle voorzieningen van drank en voedsel.  Vanaf hier vangt mijn lus te gaan aan. Ga een boswegje in door een klappoort en beland in een broekgebied, met de gebruikelijke flora van het z.g. Dommeldal. Vogelengezang alom vandaag te horen, ik ken en herken de geluiden echter niet.  Slinger over een graswegje en alras komen snelle jongens, vroege starters, en wat bekende gezichten ook, me tegemoet gedraafd, terug van de "lus.  "Ze roemen hem als ik ernaar vraag.   Moet een lastige opklim en afdaling van brug over met waterval van de beek dus, en een  volgend knoestig padje van boomwortels en stompen houden me alert.   Een slingerende zandweg stuurt me door akkerlanden, en moet vervolgens twee schuifpoorten door, niet duidelijk waarvoor ze dienen.  Gaan dan de autoweg naar  Hamont -Achel  oversteken het domein in en door van een bekend internationale  springruiter.  Ik geraak van de Malpie op de Brugse hei, deels bos , deels akkers en weiden, en mag een eindweegs verder een natuurpad in  waarvan de bebording aangeeft dat het onder Leende hoort, jawel het Leenderbos, witte bloesemstruiken langs het pad dat ons door moerasachtige vlakten stuurt waar riviertje Tongelreep  zich voortkronkelt.  Er volgt een serie klaphekjes en planken wandelpaden over drassige gronden, en aan rand bos draaien we af over graswegen drassig weer langs de wateren enerzijds, anderzijds bos en hei. Gaan voorbij een metershoge uitkijktoren. Ik bemerk sporen van omgewoelde gronden van waarschijnlijk everzwijnen, die er hun voedsel zochten.  Ze schijnen in dit gebied veel voor te komen, maar ik zal er geen een zien.  Grote vlakten met dorre varens en rietkragen ga ik langsheen. Zie nog de keizersmantel en citroenvlinders fladderen. Alles is vroeg dit jaar in de natuur , ruim een maand te vroeg.  De Achelse kluis, een fameus trappistenklooster komt in zicht, het klokje boven de kerkkapel, luidt het Engel des heren, om twaalf uur.  De meeste gebouwen van het enorme complex liggen voor zowat 90 procent op Belgisch gebied, en zijn tuinen voor een deel maar.   De monniken voorzien in eigen onderhoud op agrarisch gebied en eigen veestapel, en zelfs een eigen winkel met meest eigen producten.  De  landsgrens loopt dwars door de kapel.   Stap uit  de natuur de smalle doorgaande weg op richting Nederland, zie niet ver weg de landgrensbebording aan de toegangsweg naar het klooster.   Steek de Tongelreep over welke op Belgisch gebied  Warmbeek heet.   Passeer een groot kruisbeeld, op een driewegsplitsing, ga van acacia bomenwegje een beuken en vervolgens eikenwegje in.  De Kluisweg met fietspad laat de parkoerszoeker/architect liggen en stuurt me en ons een lange brede zandweg paralel lopend in, langs een bosrand.   Los zand baggeren wordt het.   Na dik een kilometer gaans een stuk tracé  van oude voormalige  al lang opgeheven spoorbaan naar de "buurman" , op, en asfaltwegje Kluizerdijk komen we aan de rotonde, weg Valkenswaard-Achel.  Op dorp Schaft gaat het aan , maar  via wat boerenhoven, gaat het weggetje af landerijen in, langs sloten en beekje, een graspad eenmans gaans breed of smal beter.   Langs hoge coniferen en andere soorten hagen.  Ga door de velden in ontwikkeling voor de lente en zomeroogst, en herken de afslag over een beekje van deze lus, en ga tegendraads  van route heen op weer de kantinewagen af.   Marsleider der club Jan Se.  weet me te vertellen dat Gonny {van Jos}, achter me loopt, en ik een goede 25 min. voorsprong moet hebben op 'r.   Schat hij in.  Ik besluit mijn verblijf hier te verlengen, op haar te wachten.   En ziet daar is ze plots in beeld, handje gaat ter herkenning omhoog als groet, en na bekoming van consumptie neemt ze plaats bij me.  We zien elkaar niet vaak want Gon en Jos zijn  verlekkerd met hun tochten, op het Belgenland,  zowat elke week in het jaar, zoals erg velen die daar  erg tuk op zijn in onze streek, en die groep is nog steeds flink groeiende,  richting Belgenland, zo verneem ik alom telkens.   Zo zie je maar wandelsport verbroedert over de grenzen heen.   Het heeft ook wat, de sfeer en organisatie daar zo heb ik ook ervaren.    Overigens er zijn hier in de provincie clubs die hun tochten en routes en  organisaties ook met veel succes overnemen.   Eigenlijk afgekeken succes.   Deze tocht is in die geest, en slaat ook bij de zuiderbuur wel aan.   Enfin, dit alles terzijde.  Gon en ik besluiten verder te gaan, voor opnieuw een ommetje.  Volgen toeristisch fietspad een poos,  gaan een onderbrekend weiland in het boslandschap langsheen, en vervolgens krijgen we stijging in het parkoers, het wordt duinentrappen van jewelste.  Krijgen een schitterend beeld of overzicht van bovenaf op heidegebied met vennen en knuppelbrugjes te gaan.   Maar moeten dan een tijd langs boswerkers en machines ploegen.   We zien al onderweg alom metershoge houtstapels  van boomstammen vandaag, bos wordt overal uitgedund, en de takkenhagen blijven liggen om wild te laten schuilen.  Het schijnt ons toe, dat men de vroegere  zandverstuivingen weer wil doen terugkeren.  De heide wordt n.l. tot zand toe afgeschaafd.   Na een tijd open gebied gaat het opnieuw de bossen weer in, en komen we terug bij de kantinewagen.  Best een mooi ommetje geweest.  We nemen het er weer van, even een zitpauze, en dan zetten we de laatste kilometers in, met alle afstanden bij elkaar.  Het is op de open stukken na die wel fris zijn door de wind, goed uit te houden.  Daar kan ik m'n dunne jack best verdragen.   Uit de wind kietelt de zon op onze koppies.   De lentewarmte komt op gang.  Gonny heeft hele verhalen over haar tochten in m.n. de Ardennen, hun favoriete wandelterritorium, met Jos, en eigenlijk hebben we algemeen veel te vertellen over wandelervaringen die achter ons liggen.   En meningen, gebeurtenissen, wandelgeschiedenissen.   We zien de molenwieken draaien in de verte in het dorp.   Wat bospaden en wegjes nog belanden we plots aan de finishlokatie.  Opnieuw moet en mag ook gezegd, dat de wandelvereniging  De Grenslopers weer een fenomenaal mooi en boeiend natuurparkoers ons voorgeschoteld heeft.   Het was genieten van begin tot eind.  Ook onze Vlaamse wandelvrienden beamen dit  volmondig en vol lof, toch kritisch als zij zijn over wandeltochten, organisatie en parkoersen.  Het was een oergezellige  ontmoeting met onze wandelgenoten van over de denkbeeldige landsmeet.  Gonny en ik nemen nog even een drankje op het buitenterras, en bomen nog wat na over meest wandelaangelegenheden.  Een stadsgenoot van me meldt zich ook af, welke ik onderweg al trof, en nog herkende van een wintertocht in Tilburg.  Terwijl ik me focus op de tijd van de bus die ik wil nemen, de halte aan de deur, biedt hij me  spontaan aan samen naar Eindhoven terug te rijden.   Dat laat ik me niet  twee keer vragen.   Gon besluit ook haar lange reistocht te  aanvaarden per motorfiets.  We zien haar onderweg nog rijden, en een toeter ter begroeting van ons.   Ook wij hebben onderweg elkaar veel te vertellen. Bovendien zijn ook wij het volmondig eens.   Een tocht was het om in te lijsten.  Daar leent zich onze zuid-oosthoek van de provincie zeer zeker voor.  Toch heeft tochtleider Jan  voor volgende uitgave iets nieuws in gedachten, voor volgend jaar.  Leende...   Absoluut dit wordt weer om naar uit te kijken.   Een regelrechte knaller van een omgeving en dus een parkoers.  Staat bij mij  vooraf al genoteerd Jan!  Ik kijk er naar uit.   Beste en waarde lezers:  Houdoe !    Gegroet, tot volgende  tocht weer.     Van:  Peter  Heesakkers                                      

19-03-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Uiteraard zo Noud is , staat hij weer klokvast aan de voordeur, en aanvaarden we de reis allereerst naar z'n broer Wim , om die mee op te pikken, en snorren we  naast de autoweg de toevoerwegjes naar het dorpje Weebosch, niet groter dan een paar honderd inwoners hooguit, wat onder Bergeijk behoord.  We zijn wat laat voor de start, en het is even zoeken naar een passende plaats voor 't vehikkel.  Het staat tot ver buiten het piepkleine  Kempense dorpje overvol. Na wat gedraai vinden we een geschikte plek.  Het kleine dorpskerkje luidt  zijn klokken, roept zijn gelovigen op, en voor de kerkgangers valt te vrezen, dat deze nog verder weg hun auto zullen moeten parkeren.   Halen ze wellicht nog de eindzegen. Na de mis. Het is een regelrechte invasie van wandelliefhebbers en ook uit het Belgenland is de interesse erg groot zo valt op, aan de roodwitte nummerborden.   Het is vast en zeker nog nooit zó druk geweest, in de nederzetting, en zeker niet zo vroeg op de zondagochtend.  Het dorp behelst, een straat van paar honderd meter, hooguit,  als  doorgaande hoofdstraat, met enkele zeer korte zijstraten als bebouwing, om u een idee te geven.  Je vraagt je af hoe ook wandelaars uit verre windstreken zulk een kleine gemeenschap weten te vinden. De tom-tom zegt me een stel uit Apeldoorn, ach ja, natuurlijk... Ze komen weer van verre uithoeken des lands.   In de zaal krijgen we een plagerijtje van voorzitter Joop voor de kiezen wat  beleefd gepareerd wordt.  Vanzelf is het levendig druk in de zaal van het enige etablissement in het dorp naast dat het ook  over een prachtige vrijetijds accomodatie { activiteiten en ontmoetingscentrum } beschikt.  Even verderop dan.  Het is een zeer gewild dorp wat het organiseren van wandeltochten betreft het hele jaar door.  De  twee locale wandelclubs hebben er ook hun domicilie.  Dit zegt meteen iets over de gewilde omgeving, want dat is het wel in de wandelwereld.   Het dorpje fungeert ook als bedevaartplaats voor alleenstaanden of in de volksmond vrijgezellen, en wanneer die samenkomen, ligt het wel voor de hand, dat er bindingen uit ontstaan vanzelf, dus het werkt zal de pastoor met trots beweren.    Weebosch ligt verscholen in het Kempisch groen in de vorm van onmetelijke bossen vooral, waar  elke club naar hartelust  routes kan uitzetten.  En ook wij zullen dit vandaag weer eens ervaren.   We gaan de zaal uit een hoek om en meteen staan of lopen we beter  geduid door het agrarisch gebied.  Steken een stenen brugje over van riviertje De Run, een van de vele zijarmen van hoofdrivier De Dommel, over en stiefelen op de bospartijen in de verte opaan.   Nog wat bewoning voorbij, draaien we drie zijden van de vier, om een akker  via veldwegjes naar de bosrand.   En duiken we zeg maar voorgoed de beschutting van het volwassen oude en jonge bosgroen in.   Wat zich laat genieten in rust, ruimte, onmetelijk, en stilte.   Het absolute summum voor de rustzoeker.   We horen vogels allerlei soort hun lenteliederen zingen soms onderbroken door de kraaien, die het concert trachten te verstoren met hun schorre gekraai.    Er volgen een en tweesporige {karresporen} , bospaden, zandwegjes, en we laten het lentegenot ons overkomen.   Fietspaden en routes, een knuppelbrug, mtb-paden, gekleurde en anderszins gemarkeerde fiets en wandelroutes van VVV's en andere landelijke toeristische organisaties laten hier hun sporen achter, in een weelde aan bosgebieden, en andere natuurvormen.   Na zowat zes k.m.rs dient zich de eerste veldrustpost aan, voorzien ook van een toiletbox, door mij  bescheiden betiteld als telefooncabine.  We zitten daar op de klapbankjes een poos als er een baas met hond aankomt met zijdelings hangende rugzakken langs zijn rug, van het beest dan.   Het beest krijgt daaruit zijn proviand  alsook water uit een bakje.  Hondenverzorging ten top dus.   Leuk om te aanschouwen.   We gaan een doorgaande bosweg naar België  oversteken en de borden wijzen ons de weg naar de Cartierheide, even bekomen van alle gebos tot nu, maar er wacht meer.    Heidegebied wordt na een poos alweer ingeruild door weiland en schier eindeloze bossen, en toeristische fietspaden.   Het is zo blijkt een enorm uitgebreid bos en heide gebied  ver van de bewoonde wereld.   Jammer dat het lover op zich laat wachten nog, met de uitbotting ervan.   Jammer, had een apart beeld gegeven. Toch we lopen beschut tegen de toch nog frisse wind, welke we ervaren in de opener gebieden.   Zo heb je het warm, zo loop je in de wind, en kun je je jack nog best aanhebben.    Opnieuw komt een rust veldpost in zicht en mogen we van brood met beleg, koffie en een bakje soep genieten, aan de Palts een genoemd natuurgebied.  Een ontmoeting met Hennie van Theo van Beneluxwandelen.  Hennie probeert het weer eens na lange afwezigheid op de wandelwegen.  Theo is voor het grote werk de 60 k.m. onderweg ergens, zo verneem ik.   Met Jaap H.'s  vrouwtje Tilly, bebbelt ze achter me lopend honderduit.   De 40-50-en 60 k.m. gangers splitsen hier van ons af.   Na een poos vangen we een glimp op van de autoweg naar Antwerpen, mogen weer eindeloos boslopen , steken plots een grote parkeerplaats over en belanden exact op de grenslijn met ons buurland, en de provincie Antwerpen. { Mol-Postel }.  Lopen na rust op terras van etablissement in de voorjaarszon tussen, twee nog wel, grenspalen door, zo'n tien meter van elkaar, terug naar ons landgebied.   Het gebied Witrijt in, wat paadjes langs weiden en weidevee.   Een draaipoortje op een latten brug van een beekje over en door, verandert het toch weer in bosgebieden.   Het is soms bukken of hup de beentjes over de stammen, vanwege overhangende boomstammen, gesneuveld, door wellicht voorbije stormen hobbel ik met Tilly  door boswegjes en paden.   Wit-rode wandelmarkeringsroutes van grand-routes, en andere wandelpadmarkeringen, volgen.  Wij blijven braaf onze vierkante gele bordjes met pijlen erop volgen, met weer eindeloos gedraai door moeder natuur.   Uitgestrekte bossen door.    Na weer een lange tijd geraken we langzaam uit de bosgebieden en komen aan een sportpark.  Gaan dit aan fietspad asfalt met asfalt bosweg voorbij.  Zien terloops dat de publieke belangstelling voor de voetbalmatch verwaarloosbaar is.  En geraken aan de  smalle binnenweg tussen Eersel, en Weebosch.  We zien op afstand de spaarzame huizenrij van dit piepkleine dorpje, gaan langs ontmoetingscentrum en de dorpsstraat op.  Het Gerarduskerkje, erg klein met twintowers voorbij.  Het is inmiddels veel rustiger met wandelparkeerders, zo zien we, en belanden al gauw aan  de vertrek/aankomstzaal.   De rust keert langzaam terug in de straat.  "Echt OLAT". Die leus ging weer helemaal op.  Het was zonder meer een natuurtocht in optima forma, maar toch ook wel pittig parkoers bij tijd en wijle, zo vertelden m'n onderdanen, in pijnvorm.    Ik zag onderweg veel fotografen, { ben reuze benieuwd wie dat waren, Beneluxmedewerkers {?},  maar ook Noud  liet zich met z'n camera niet onbetuigd.  Noud legde de tocht van zijn cluppie weer vast dus, en we waren hem onderweg meest kwijt, hij speurde het parkoers af om  de natuur voor de site www.olat .nl  wandelfotoalbum, te vereeuwigen.  Ben er weer erg benieuwd naar.   Hoewel Noud en Wim eerder huiswaarts gingen  ben ik langer nagebleven.  Hield wel in , dat ik nadien een tochtje van pakweg 5 k.m. te gaan had naar de dichtstbijzijnde bushalte in Bergeijk.  Daar voegde zich een andere Peter wandelaar bij me en hadden we onderweg veel wandelnieuwtjes, en ervaringen als van deze dag,  uit te wisselen.  Ik kijk alweer uit naar de tocht vanuit Borkel, midweek van club De Grenslopers.   Ook aan  zuiderbuurs grens.  Tot dan gewaardeerde lezers.   Houdoe!    Gegroet. Tot volgend keer weer.

Peter Heesakkers

16-03-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Alweer lang geleden dat Wim,{Nouds broer} present tekende, om gedrieën weer eens op weg te gaan naar een wandeltocht.  Naar een verre uithoek van onze provincie, vlak aan de provinciegrens van Ned. Limburg, in het verlaten Peel gebied.  Een dorpje dat bij wijze van spreken past in je hand.  Een ver na-oorlogs   gesticht pioniersdorpje, een paar straten groot.  Als je niet oplet rijd je het pardoes voorbij.  Het is er bij aankomst al zo druk, en ei-vol, dat we genoodzaakt zijn de auto in den buiten te parkeren, aan de akkervelden.  De vertrekzaal is feestelijk uitgedost, geheel in carnavalsstemming.  De inschrijving  verloopt edoch simpel en rap.   Na wat gesprekjes en begroetingen her en der, waaraan je nooit ontkomt, en waarom zou je ook niet, gaan we op weg. Passeren direct buiten komend het standbeeld van de pionier.  Daarnaast een recent gebouwde kerk die waarvan het dak veel gelijkenis oproept met een halfpipe voor scateboarders, die daarin halsbrekende toeren uithalen. We herkennen er ook een ski-springschans in.  Gaan enige meters straatjes door om aan een in de streek beruchte doorgaande autoweg over te steken.  “De Dodenweg”.  Een bosweg in, fietspad op, om vrijwel direct hierna, een bosgebied De Stippelberg in te gaan.  De zon doet z’n best, maar er staat  wel een venijnige wind, al wordt deze in de bossen  flink getemperd. Krijgen een hele reeks boskruisingen te gaan. Toeristische wandel-knooppunt markeringen en gekleurde wandelpalen.  Steken een smalle  verkeersweg over en komen in de Klotterpeel en bijhorend ven met erg vochtig padenwerk, een wat onhandig hekpoortje door wat bij elke passage maar een stukje openklapt, en maar een persoon telkens toelaat.  We hebben mazzel want achter ons volgt een hele stroom wandelaars die zullen moeten wachten.  We grinniken bij de gedachte.   We struinen door in de rust en stilte van  het uitgestrekte bos, met her en der een groot of kleiner ven, een waar lusthof, een  uitgestrekt gebied van erg weinig bewoning.  Er zijn zo waar straatnaamborden op diverse paden en boswegen.   Gaan weer even over een fietspad met een rare lus , een dammetje over een diepliggende sloot, gaat het de rimboe in alwaar op iemands erf de open luchtrustpost, wagenrust genaamd onder de overkapping van een grote schuur, de voorzienigheid der club klaar staat.  Als altijd, knus vertoeven.     Gaan na verpozing  slagboom voorbij een bos en landschap in met rijkelijk rododendron struiken.  Een grote witte villa steekt af tegen het groen voorzover we al van groen mogen spreken.  Volgen een poos de markeringen van het LAW Peellandpad van Den Bosch naar Roermond.  De Schotse grazers die ons op papier beloofd en ook voor gewaarschuwd worden zijn nergens te bespeuren, wel hun uitwerpselen die rijkelijk rondgestrooid liggen.  Een reeks z.g. klaphekken doorgaand volgen we, door uitgestrekte heidevelden. De wolkenvelden erboven geven het landschap een apart cachet, die almaar wisselen.   Eindeloos gaat het onder dit decor voort, hier en daar onderbroken met groepen dennebomen en loofhout, laten we de blikken verten verkennen.  We duiken dieper in onze kragen tegen de wind die hier vrij spel heeft.   Zien een eindweegs verder, later een groot nieuwbouwwerk, wat blijkt de zaal rustpost te zijn, grenzend aan een enorme recreatieplas, waar je moeiteloos zou kunnen waterskiën, zwemmen , zonnen, roeien.  Gloedje nieuwe accommodatie.  We geraken in de zaal, waar de bediening erg miniem blijkt.  Eén persoon die ons bedienen moet, met een enorme rij langs het buffet.  Vergt veel geduld.  Pas later blijkt aangrenzend ook een zaal te zijn waar we terecht kunnen voor onze bestelling.   Na verblijf, gaat het opnieuw het grote bos in, afrastering terrein langs eerst.  En opnieuw worden we verblijd met rust en omsloten natuurgebieden, geleid met enorm veel bepijling, de routeuitzetters hebben de handen vol eraan gehad.  Het is zonder meer een rijkdom aan soorten bomen en planten wat ons afleidt, door een stiltegebied door zijn enorme ruimten.  Een enkele keer krijgen we een doorkijk naar akkerlanden en velden, om dan toch weer terug te draaien, in de hof van Eden.  Je komt hier helemaal tot rust.  Dan , na kilometers, dient zich de volgende Olat rustpunt aan.  Zien weer even de velden en akkers en weiden over vanaf hier, maken hierna een draai en gaan een heel deel drassig modderig vaak , pad in welke ons voert langs een beek, waar ik de naam niet van kan vinden of aangegeven staat, en ook de vele brede sloten meest diepliggend in dit gebied, hier en daar te kruisen met dammen, en sluizen en vallen.  Het pad langs de beek volgen we tamelijk lang, en het is hoppen en springen soms naar drogere delen van het pad dat toch meest uit gras bestaat, maar verraderlijk glad toch ook wel.  Een val klatert dat het een lust geeft.  Een bielzenbrugje over gaat het aldoor voort en zien we eigenlijk weinig platteland vandaag.  We blijven het zoeken in de bossen van wat noemt De Stippelberg.  De routeuitzetter{s} heeft of hebben toch iets met water, als in de vorm van beken, sloten, vennen, zo schijnt het, waar we ook vandaag erg veel op vergast worden.  Ze hebben zich vandaag erg uitgeleefd op de bossen van de Stippelberg een werkelijk schitterend natuurgebied.  Ik ga U niet vermoeien omtrent het gebodene van vandaag wat zonder uitzondering een fantastisch natuurpalet ons voorgeschoteld werd en wordt.  Opnieuw gaat de slogan “Echt OLAT” weer zonder meer op, het was in een woord byzonder mooi.  Het bossenfestijn  eindigt vrij plotseling, na nog wat zig-zagjes en onder een poort door, bij een enorm infobord met geschiedenis, uitleg en fotoreeksen recent en oud over de streek , dorpje, en zijn natuur. Steken veilig maar oplettend  gezien de naam en faam van de weg , over, dorpje in , even op fietspad, een achterommetje van de naam kerkhofpad, het kerkplein op , en daar langs het standbeeld van de pionier.  Een enorme  frituurkar speciaal voor ons  aanwezig blokkeert enigszins ons wandelpad naar de ingang van de zaal, waarvan we de muffe warmte betreden, en de drukte heerst van uitgaande en binnenkomende wandelaars.  Ik bekijk nog eens  de hele uitmonstering carnavalesk van de zaal, beluister het geroezemoes, en ontmoet tussendoor uiteraard weer de vele bekenden en zeker de vaste lopers die je overal wel tegenkomt.  Oergezellig, dat wel.  Noodt tot langer verblijf.  Noud heeft vandaag zich weer met zijn camera uit kunnen leven voor het fotoalbum op de site van de club. www.olat.nl ook zijn eigen picasaweb.  Daar ben ik ook weer erg benieuwd naar.  Het is in de zaal nog lang rondtetteren bij en met deze en gene, alvorens we de schreden zetten op weg naar de auto.  Bosparkoers , had vandaag de overhand, rust, ruimte, stilte, in een erg dun bevolkt gebied.  De Peel ten voeten uit.  Olats volgende wintertocht zal  zijn vanuit Weebosch op 16 maart, vlak aan Bergeyk en Luyksgestel dichtbij de Belgische grens bij Lommel.  Een klein sprongetje over de rijksgrens voor onze Vlaamse of Belgische wandelgenoten.  Zeker de moeite waard, om u daar ook eens  te orienteren.  Wie weet , treffen we ons daar.  Tot volgend keer !  Ofwel op mijn brabants dialect:  Houdoe !     Gegroet:  Peter Heesakkers

16-02-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Even teruglopen om me te overtuigen.... Jawel daar is ie al, de krokus bloeit.   Weliswaar vlak tegen een mogelijk wat warmere huiskamergevel, tussen uiteen liggende stoeptegels, steekt een eigenwijze bloem al uit.   Eeeh... Ja het is toch pas helemaal begin Februari.   Aan het station geven de matrixborden aan dat op drie plaatsen, het treinverkeer stil ligt, vanwege stelen van koperdraad.    Schering en inslag overigens in ons land.   Incluis de wekelijkse spoorwerken die de dagjestripper in hun planning hoofdbrekens kost.   Ik bof, voor mij geldt die vertraging niet.   Door het erg stille Boxtel  zet ik me in gang naar de startlokatie, een schoolkantine van het plaatselijke lyceum.   Geheel verbouwd sinds mijn laatste bezoek en rondom kun je nu naar buiten kijken.   Na de inschrijving en wat korte begroetingen, tref sinds lang geleden ook Roland Weyers weer aan een Benelux wandelmakker sluit ik me aan bij de meute.  We gaan al meteen dwars door het oude centrum van het stadje.  Komen ook over het Marktplein waar het standbeeld staat van de befaamde Stapke Voets, een fameuze  gemeentewerker, straatveger van  vroegere tijden, levensecht, met bats en bezem  bij de hand kijkt hij over de schone markt.   De route zet zich voort  door straten tussen  deftige  oude herenhuizen, statige 19e eeuwse oude herenhuizen en  statige villa's 19e  eeuw.   Mogen dan een  smal steegje in met oude muren weerszijds, wat even verderop  weer verbreed.   Draai een fietspad op.   Een groot plantsoen, waar doorheen de Dommel zijn weg zoekt, een val heeft van 'n meter, en het geluid van kabbelend water de ochtendstilte doorbreekt.   Even wat straten met appartementen- rijen.  Een villawijk in met grote tuinen en als vanzelf veel groen in breedste zin.    Een pad in met hoge beukenheggen bruinig uitziend.   Een trits villawegjes gaand mogen we een bos in, van een landgoed, trappen  legio boswegjes en paadjes door.  Opnieuw een fietspad op die behoort aan de oude rijksweg naar Den Bosch.   We gaan een fameuze truckerscafé langs van vroeger tijden.  Slaan af een geleidelijke opgaande weg op, die over de A2 autoweg voert, en dan zijn we eindelijk echt de kom uit van het stadje.  Niettemin een aardig begin van de route.  De weg daalt en brengt me een brede verharde zand/grindweg op langs een bosrand, en anderzijds landerijen, erg mooie taferelen overigens over de landerijen van het Dommeldal.   Blijven ruimschoots in het beschermde groen, steken eindelijk de bosweg van St.Michielsgestel-Boxtel over, om hier een poos het fietspad te volgen.  Sla weer af een oud dennenbos in en slingeren door het gebied, wat zich verderop verwijdt met landelijke taferelen, doorkijkjes, weiden en akkers en opgaat in een dijkje doorheen het gebied.   Rust en vredig.  Kom langs paarden en een tuin met schichtige hertjes uitkijkend vanuit hun onderdak, grazende schapen onverstoord hun ochtendontbijt tot zich nemende, een bomenwegje zanderig, Verruilt zich weer met bewoning, villaatjes, ik ben in St.Michielsgestel, waar ik naar de rustpost in een scoutinggebouw op weg draaf.    Als vanouds erg gezellig en opnieuw democratische prijzen, prima bediening.   Korte gesprekken, en voortdurend in  en uitstromende deelnemers.  Het is er knus.   Na fijn verpozen  ga ik de villawijk uit, steek doorgaande weg over een golfterrein, dwars er doorheen.  Het gebied behoort bij landgoed Zegenwerp.  Ik stop tot tweemaal toe geduldig voor het golvend volkje om hun slagen te laten doen, met hun sticks, een wederzijdse groet en bedankt, met wat begrip en inleving voor mekaars hobby lukt het prima.   Slinger door een natuurgebied,  rododendrons struiken  rijkelijk aanwezig, wat drassige boswegjes.  Erg veel klimop op bodem en wat zijn weg zoekt in oude bomen, wat verspreide huisjes in het groen verstopt.  Een poort door bereik ik de 40 tal meter brede Dommelrivier en ga een poos door beemden en weideland, broeklanden, met veel biezenplanten, aan de overkant een ooievaarsnest  hoog op paal wachtend op de terugkeer van overwintering van deze vogels.   In de verte steekt de oude stompe toren van St. Michielsgestel eindweegs de rivier boven de bomen uit.  Een tweesporig pad volgend steek ik de stuw van de rivier over middels een draaihek, en loop tegenstrooms  pad langs dit water.   Daal een pad in  door bosgebied, slinger hier doorheen over nattige oude bladeren, valt op vandaag dat aan struikgewassen in de bossen nog rijkelijk veel groene bladeren zitten.   Klim een dijkje op en sta in oog met een sierlijke oude witte molen, waarvan de wieken stilstaan.  Het wegje asfalt op.  Roland komt me achteraan  met  aldoor bebbelende Nicole, die verderop afslaan voor de lange route.  Ik zet m'n weg voort door geploegde akkerlanden, tuinderijen , plant en boomkwekerijen, coulissenlandschappen, zich koesteren in de wolkenloze hemel vandaag.   Een groot veld potplanten, omzoomd wegje populieren, bereik ik verderop het vriendelijk ogend en rustig klein dorpje Gemonde.  Loopstraat "?"... , en vervolgens de lach opwekkende naam Lariestraat in, ik zelf zie niks larisch, maar er wordt vandaag wel door gelopen dus.   Merkwaardige namen toch.   Blijven zoveel als mogelijk rand dorp gaan langs wuivend riet in de bermen, een beukenhegpad, een enorme villa in aanbouw, bijna gereed valt zonder meer het oog op.   Een absolute miljonair da's vast en zeker.   Even van de weg af, buiten het dorpje, piekt een oude molen zonder wieken , wat verwaarloost  ogend naar boven.  Tref een voetbalterrein waar spelers aldoor naar mekaar lopen te schreeuwen, en aanwijzingen geven en dan hebben we ertegenover rust  in een schutterijlokaal.   Belandt  bij Jan en z'n lieve vrouwke uit Valkenswaard aan tafel, in het goedbezette levendige lokaal.  Krijg een tik op m'n schouder , blijkt Willy uit Nijmegen present te tekenen.  Willy en ik gaan later er vandoor, om de tocht verder af te maken.   We gaan de mooie landerijen van de Meierij doorheen.  Laten een rustpost  annex Bed en Breakfest incluis, voor wat het is, en vervolgen.   Een zandweg stuurt ons een splitsing en verhard padje langs wat een kanaaldijk noemt.  Verhard wegje wordt zandpadje die we volgen tot een brug deze overgaande gaat het naar benee een donkere tunnel onderdoor een zesbaans autoweg met bermen zulke breedte, voor ons dus lengte, door.  Er komt licht aan het einde van de tunnel, zoals een spreekwoord het zegt, beloofd, en voor ons ook uitkomt.   Treffen aan tunneluitgang vredig dooretende pony's, en gaan verharde paden op.   Een lang wandelpad slingert randje bebouwing asfaltbelegd door het landschap.  Zien in een plas een der zwanen klapwiekend. landen op het water.  Aan de overkant van het pad druk met zomaar dagjeswandelaars, zien we Canadaganzen, donkere ganzensoort kennelijk een tussenstop makend op weg naar de Scandinavische landen, waterhoentjes, inheemse ganzen, eenden, meeuwenzwermen, kortom een levendig vogelreservaat.  Het leeft er van  verschillend gevogelte.   Zien in het voorbijgaan een veldje  gele krokussen.  Wat ook opvalt, on-Nederlands, veel daken in de wijk rechts van ons met zonnepanelen belegd.  De nieuwe toekomstige energiebron, naast de windmolens.  Blijven door enorm park langsheen de Dommelrivier gaan.   Dagjesmensen koesteren zich in de zou bijna zeggen  vroege voorjaarszon, en genieten van de overweldigende fauna aan de overkant van het water.  Zou het al vroeg lente worden?  Willy en ik bereiken de oude rijksweg nu.   Gaan een oud fietspad erlangs volgen.   Kunnen aan een rotonde daar oversteken met zeer beleefd verkeer voor ons wandelaars, ik neem dan even een verkeerde afdraai.  Will roept me tot de orde, en even verderop dan toch echt de juiste afdraai belanden we aan het eindpunt, het lyceum weer.    We laten ons het glas goed smaken, in de mooie ruime kantine.  Ontmoeten er nog vele getrouwen uit de wandelwereld natuurlijk.  Het aantal deelnemers ergens ver over de 700, waarmee de club vandaag in z'n nopjes was, want de concurrentie loerde op korte afstanden van elkaar in de oostelijke helft van onze provincie  vandaag, overal.   Het was alleszins geslaagd, wat club en leden vandaag hier neerzette.  Veel nieuwe delen in de route, verschillend in natuurlijke beleving.  Zonder meer geslaagd,  maar daar staan de Keistampers altijd wel borg voor.  Keistampers, zonder meer de promotie van/ voor  de wandelsport-{ers}.   Het prachtige helder zonnige weer vandaag heeft vast er toe bijgedragen, aan het welslagen .  Tot ergens weer te velde beste lezer en/of medewandelaar-{S}    Houdoe!  En tot volgend keer weer, wie weet treffen we ons ergens langs de dreven.      Gegroet:    Peter Heesakkers

02-02-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op mijn weg naar het station, mag ik een stukje flora en fauna  genieten in de plantsoenen in onze wijk.  Ik zie op een gazon toch echt die kleine witte bloempjes, meizoentjes, welig tieren, het gras is ondanks de winter toch weer zichtbaar gegroeid.  Een merel wacht eerst , maar schiet dan toch schichtig de veilige bossages in, geschrokken van die stevige stapper op de vroege morgen, en een eindweegs verder blijft een kolonie duiven toch aan de grond en laveer ik, tussen het volkje door , omzichtig  hun uitwerpselen ontwijkend.  Ik tref geen loopliefhebbers aan en de chauffeur waar ik zijdelings achter plaatsgenomen heb, is niet in voor een gesprek, en antwoord mokkig en kort.  Ik laat me niet kennen en wens hem een prettige dienst en een fijne dag, en bedank hem bij het uitstappen.   Ah het wordt bij het scheiden van de markt , dan toch wat vriendelijker.   Wetende van de stevige tippel naar de nieuwe startplaats, zet ik er weer een  evenzo stevige pas in.    Het gaat recht toe  recht aan het stadje uit de weg naar Leende op.  Had vooraf  gegoogeld hoe en waar te gaan, maar dan plots bots ik op de voorbereidingen van wegwerken die vanaf morgen hier plaats zullen vinden.   De autoweg wordt maanden afgesloten....Ik kom eerst langs hekwerken van de afzetting een met los zand gemarkeerd pad op dat even verderop in asfalt zal veranderen, dacht wel goed te zitten, maar dan ineens is de doorgang verspert. Ik zal een steil talud op moeten klimmen, langs de vangrails gaan een poos, en dan via een afgegraven deel van een talud mijn weg naar beneden veilig moeten zien te gaan, dat valt niet mee , en moet erg omzichtig te werk gaan, en in de remmen. .   Breng het er heelhuids van af.  Nu ontbreekt het straatnaam bord dat ik wist, ga het toch maar in, even een draai naar links en daar is een overbezette parkeerplaats zichtbaar.  Dat is het, ik ben er.  Loop de toonzaal in van een autohandelaar van welbekend  Amerikaans  automerk, de brede gang door en stuit daar  op het inschrijfburo, met zitjes en eigen keuken compleet.  De auto's  staan keurig in het gelid als groet  uitgestald.  De startplaats is gekozen , vanwege ligging  aan randje natuurgebied vertelt Lizette me en de medewerking van de zaak is geweldig zo weet ze me te vertellen  Ja subliem dat wel maar wat een kuier vanaf het centrum.  Ik ben dus al ingelopen.     Ben vlot ingeschreven en op weg.   Hein uit Bladel voegt zich bij me, en dat zal duren tot de eerste rustpost.   De route is voorzien door het onvolprezen Leenderbos, waar volgens kenners het wemelt van de everzwijnen, we zullen ze zeker treffen verwacht ik.  Kort een fietspad op en direct  een asfaltwegje de hoek om en ben al meteen gescheiden van immens industrieterrein enerzijds, de natuur anderzijds.  Een paar honderd meter gaans mag ik al de weg af moeder natuur in.   De hazelaar bloeit er al volop, en glibber en glijer, gaat het al over paadjes die de avond en nacht ervoor rijkelijk met vocht besprenkeld zijn, edoch, de zon schijnt, maar de weerman voorspeld opnieuw een regengebied later op de dag.  Mag ons en mij niet deren.   Gaan voorbij  enorme visvijvers toeristische routes koppaaltjes.  Brugske Tongelreep over.  Bij een  hoogstaande uitkijk hut eronderdoor, een brugje weer gaat het het grote bos in.   Nog even een fietspad op dat dit bos van alle kanten doorklieft met andere verbindingen, is het bos en natuurfeest aangevangen.    Veldjes en delen gerooid bos voor andere begroeiïng, en nog steeds boswerken, en allerlei boomsoorten en percelen is ons wandelaars deel.   Ben al geheel in mijn hum.   Hier en daar een ven of vennetje, het is uit de kunst wat de parkoersmensen ons voorschotelen.  Geniet met volle teugen.  Rust en ruimte, behoudens nu en dan fietscrossersclubjes, maar dat lossen we in der minne op.  Ieder zijn meug.    Krijg een hele reeks van paden te gaan.  Mossen vallen op in vroege uitgroei.   Dan weer bruine varensvlakten.  Kom voorbij boswerken waar een enorme machine de grond van gekapt bos en boomstompen verpulvert en zeeft, en als reusachtige composthopen bouwt.   Geraken eindelijk het bos uit en brengt me op een wegje via weitjes en akkers bij de rustpost in de schuur bij een particulier.    Het smaakt naar meer met de route vandaag, weet ik na ruim 7 k.m.    Het is levendig druk binnen, en in die drukte zie ik plots eerst Gonny opduiken, en vlak erachter Jos.   Van Beneluxwandelen.  Yes !  Ze hebben er al de lus opzitten, en zijn vandaag met de route duidelijk in hun nopjes. Jos schouwt zijn cameraopnamen  van de dag, en ik denk dat hij al een everzwijn gespot heeft.  Mis Peer !  Een hangbuikzwijn.   Ach ja nu zie ik het.  Er volgt een kort en levendig onderhoud.   Een fijne ontmoeting.   Zal ze moeten laten gaan omdat ik de lus nog voor de boeg heb.   Een onbewoonde boomhut trekt mijn aandacht aan het begin van de lus. Die gaat een eindweegs stukkie terug, en vanaf hier volgt een schitterende route langs bosranden door heidevelden, wandelroutes van  Vennekespad en LAW Grand Route naar Lanaken, slingerend om immens heide en weidevelden heen, absoluut mooi.   Om het Hassels ven smalle paadjes, boomknoesten,  Een perceel bos met bruine varens en mossen smullend van schitterende natuur die zich ontrolt.  Kom na een bosroute weer aan een open ruimte waar ik de fout in ga, niet opgelet, zie linksom van me wandelaars en vermoed, dat dit de lange afstanders zijn op hun retour na hun ommetje, ga een mooi beukenwegje in met anderzijds de ruimte enerzijds oud berkenbos, maar vermoed toch niet de goede route te hebben.   Ga terug naar dit punt en inderdaad, mijn fout, pijl is overduidelijk.   Bietenvelden met akkers leeg doorsteken wat wijde blik, een graswegje doorgaand stuit ik op een enorme boom die  het loodje heeft moeten leggen, zomaar in zijn uppie neergelegd door natuurlijke elementen.    Ga maïsakkers langsheen, en bosrand anderzijds, nattige paden, die we vandaag veel te nemen hebben modder en graswegjes.    Hoor vlakbij een specht tikken, {is die ook niet wat vroeg?   Geraak  weer op wandelrondweg om Eindhoven  van het Vennekenspad.   Zie een groep kale bomen, afgetopt of afgebroken door onstuimige wind.   Ik moet nu dichtbij de Achelse Kluis zijn, vlak bij de buurmans land dus, maar blijven toch op Hollands grond.   Komen door moerasgebied een knuppelbrug over met daarna nog twee plankenbruggen, een broekgebied met biezenstruiken in een  dalletje van de Tongelreep, almaar klaphekjes doorgaand,  en nattige graspaadjes ertussen in, een brede verharde zandweg volgt, gebied uit wijdse ruimte in veel akker en weidegebied met trekpaarden, en in de verte wat schapen.   Een draai van deze weg af ben ik aan het tweede familieverblijf geraakt.   Particulier dus. Beland bij Martien en Nellie aan tafel en raak in gesprek.   Wend hierna de steven een asfaltwegje op door boerenlanden.  Vervolg weg door voormalig spoorbaantracé naar Neerpelt , zien door de velden op afstand wegverkeer zich haasten naar  België v.v.    Verhard zand weer te gaan, achter een camping door, meteen  na lange  hoge coniferenhaag weer bosje in, en volgt een slingerpad langsheen een flink groot ven met watervogels.  Een pad , tapijt van sprokkelhout en oude dennennaalden belegd, en rottend blad.  Een prachtig stuk te gaan.   De Tongelreep, een riviertje, piept weer.   Twee keer een oude spoorbaan volgend, de verharding van stenen ondergrond verraadt en vertelt van de tijd van toen.   En dan leidt een asfaltwegje ons langs de rustpost van voor deze lus.  Ben onderweg in gesprek geraakt met Jan  vrouw en zijn gevolg,  uit Valkenswaard, die naast een bestuursfunctie bij andere club ook nog lid is van  de club die vandaag tekent  voor deze tocht.   We slaan deze post over, wetende dat we nog maar drietal k.m. te gaan hebben.   Gaan vlak na deze post weer een bossage in.   Volgen rode paaltjesroute toeristisch bedoeld.   Vervolgen pad langs stenen oud bruggetje over beekje Tongelreep.  Krijgen een serie bruggetjes en sluisjes te gaan.   Bladwerk en onnoemlijk veel takjes, voorkomt glijpartijen op de erg vochtige grond.  De route brengt weer herkenbare  paadjes tegendraads gaans van vanmorgen bij de start , door kunstmatig vennengebied, en visvijvers.  Zompig en hier passen enkel goede wandelschoenen.  Links en rechtsaf verharde weg te gaan belanden we aan het tipje van een industrieterrein, waar zich ook  de verkoopgarage, de start van vanmorgen bevindt.  Na afmelding en ballpoint van de club als herinnering ontvangen te hebben, zet ik  me neer bij Martien en Nellie.  Een afsluiting van een grandioos  mooie tocht van "De Voetjes"  vandaag.   Geen everzwijnen gezien, wel wroetsporen.   Joop:  Je moet je personeel, een pluim op de hoed steken voor hun inspanningen vandaag.   Absoluut subliem, maar ook de route-uitzetters hebben een klasse natuurtocht in optima forma neergezet.   Ik, en andere deelnemers vast ook, hebben genóóten!  Ook de gastheer, {heet dat garagist?},  vandaag past een compliment, ook voor hun gastvrijheid.

De organisatie, personeel, en de tocht door de omgeving stonden als een huis.  Hartelijk bedankt !     Martien geeft me nog een lift naar het dorp.  Voor komende zondag  staat Boxtel gepland.  {Tja moet weer een moeilijke keus maken.}   Misschien beste lezer {s}, treffen we elkaar daar ook.  Houdoe ! { De Brabantse groet}.   Tot volgend keer. 

Peter Heesakkers

26-01-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Klokvast meldt Noud zich aan de deur.  Het z.g. Brabants kwartierke is hem onbekend.   We reppen ons via de A2 op Boxtel en vervolgens Esch aan , {c.a.  Haaren }.     Langs de toevoerweg treffen we al hele hordes wandelaars die al vroeg ook zijn gestart.   Het is best even zoeken naar een geschikte parkeerplaats.  Het dorpke, met echte oude dorpskern,  zelfs dorpspomp, en maar enkele straten groot,  moet nog uit de vroege zondagochtend ontwaken, en zal meteen klaarwakker schrikken als het raamscherm omhoog gaat of de gordijnen open.   Het is zo'n vroege invasie als van een wandellegioen  absoluut niet gewend.    Kan mij heel niet voorstellen, dat het ooit bij welke dorpse manifestatie dan ook  hier zo druk was en zo vroeg al.  We vinden na enig zoeken en parkeer - aanduiders, een veldje aan wat nieuwbouwhuizen, en Noud weet een binnendoortje om aan de startlokatie te komen.  Bij binnenkomst en aan de straat voel je het al meteen.  De Olatsfeer.  Toch gaat de aanmelding rap, vullen zelf  de aanmeldkaart in, en na wat begroetingen her en der  rondom ons en korte laatste nieuwtjesuitwisselingen, gaan we de zaal uit.  Het piepkleine dorpje gonst van het wandelverkeer, de aan komende rijders en de starters.   Gaan overkant van huizenrij al meteen een z.g. achterom in met hekken op ons pad wat fietsers en bromfietsers doet afstappen.  Nog even een straatje door en dan volgt er een knotwilgenpaadje de open ruimten in, het landelijke.   Gaan een wijdse draai om het dorpje.  Een bedrijf vrachtauto's in goeden doen, de spoorweg over, de dubbele rails liggen er al dus er zullen wel treinen komen.  Horen  dan uit de gelederen dat ze niet zullen komen  vanwege spoorwerken, en draven een betonnen  fietspad op, een woonklooster,  voorheen een echte, en mogen dan een paadje afslaan die door landgoed Eikenhorst  slingert, meteen een prachtige opening.  Rododendronstruiken  en hulstbomen maken de hoofdmoot uit van de beplanting, geeft een kerstgevoel.  Schilderachtige landhuizen,  lage en hoge dennen, sparren, rode bessenbomen.  Schitterende knoestige oude bomen, watertjes, vennetjes, bruggetjes zijn ons deel naast bospercelen en diverse grondgroei.  Het is meteen al genieten.  Gaan een brede oude eikenlaan met landerijtjes doorsteken, veel waterplassen op de velden door de vele regens voorbije dagen.    Een pad dat donker en dicht is gegroeid van voornamelijk rododendrons, draaien we met onze schouders door, bereiken we een eindweegs  verder de veldrustpost, waar het immer gezellig is.    Hierna gaat de route via een bos met talloze rechte slootjes, over, landgoed  Sparrenrijk in, wat zijn naam vol eer aan doet.   Een mooi smal  jonge beukenlaantje doorheen, wat even later opgaat in een donker sparrenbospaadje of laantje.  Genieten met een grote G.     Het lijkt erop dat we richting Boxtel zullen koersen.  Maar niks daarvan, na enig padennetwerk gaans mogen we op adem komen op een asfaltwegje dat ons weer over de spoorweg zet, wordt het een poos ruim zicht gaan.  Een mariakapel trekt opvallend veel wandelaars binnen.  Maria kijkt versteend toe naar alle wandelvolk, haar voeten worden opgewarmd  met talloze kaarsen.   Staat volop in het licht zodanig en er warmpjes bij.  Bij het zoveelste toeristische wandelknooppuntpaaltje, {iets voor Scrabble}? , krijgen we een wegje van verhard zand te gaan kan zo zonder ondergrond geasfalteerd worden.   Even voorrangsweg oversteken komt wat verderop een mooie groensingel die we in mogen, absoluut mooi, subliem.    Gaat hierna over in landelijke asfaltweggetjes.  Wat blaffende honden en ook uit het wandellegioen die mekaar nablaffen wat we toch niet verstaan, hondentaal weet je wel, en plots is daar de kantine van een camping, waar we mogen verwijlen, maar boordevol wandelvolk, en de warmte slaat ons tegemoet bij binnenkomst .  Toch wel gezellig daarbinnen.  Kringelen na de pauze tussen wat eigen parkeerplaatsen en sta-caravans door en worden weer de doorgaande weg opgestuurd.  De wijde wereld openbaart zich nu, aan de westelijke hemel en aan de einder donkere luchten, het zal verdorie toch niet?...  We blijven er toch van bespaard.    De kortere afstanden splitsen nu, en de slinger gaat de velden in , wij vervolgen onze route.  Steken een sluis met brug over.   Van de Kleine Aa.  Huisje, boompje, beestjes, akkervelden, weiden , de rust van het boerenland.  Een weldadige rust.   Uilenbroek en Luisel luiden de wegnamen, dan volgt een doodlopende weg, en mogen we zomaar een privé terrein op van de landbouwer, die daar ook woont.   Door zijn stalen poort wordt het een poos balanceren langs schrikdraad van de weiden op een 40 tal c.m.rs breed enigzins begaanbaar pad, glibberen we erdoor en langs de boorden van de velden, beetje avontuurlijk toch.   Gaan nu de stuw en smalle brug eigenlijk een balk van de bredere Essche stroom oversteken en opnieuw de velden in, wijde blik en zien we naast op onze route de eersten van de grotere afstanden naderen en ons vervoegen later.  Weer met permissie over eigen gronden en privé boerderij langs, met grote dank aan de eigenaar.  Een strook bossen langs van een waterbergings en winningsgebied,   langs en door, met voorwaar al koeien in de weigebied , naast de vele paarden die we al eerder zagen met vaak hun jassen aan.    Zien de hazelaarboompjes al volop in bloei staan en gaan langs onafzienbare velden met buxusboompjes kweek, keurig in rijen geplant.   Wandelknooppunten  toeristisch langsheen.   De "Scheurbroeksesteeg"  doet ons alert zijn.  Brengen dat er goed van af toch.   Gaan we links rechts enz. door een gedoogde woongemeenschap van vakantiehuizen en aftandse caravans, zomaar rondgestrooid in het buurtschap.   Dient zich weer de z.g. wagenrustpost aan der club.  De klapbankjes zitten overvol, laten ons brood, soep en koffie goed smaken, met alle gekeuvel met andere deelnemers.  Vervolgen onze weg de bospartijen uit  de velden weer in waar we aan de einder de kerken van Helvoirt ontwaren.  Gaan een planken platte brug over die een drietal sloten overdekt en moeten hier even de gemeentegrens van Vught, Bergenshuizen genaamd door.    Het wordt opnieuw landerig.  Steken we de Esschebaan over de Pickensteeg in waar bomen met rode bessen opvallen.  Als kersen zo groot.    Een fietspad te gaan.  Ruilen een fietspad in voor de Haarenseweg, die ons opnieuw een fietspad opstuurt.   Voor een brug van de Esschestroom in plaats van het dorp Esch in te lopen krijgen we van de parkoersmeesters  nog een ommetje te gaan.   Rondje van de club zullen we maar zeggen.  Een graspad  langs die stroom, een eindweegs verder over een smalle betonbalk over de stroom met stuw eronder stuurt,  met een val van dik anderhalve meter.  Nog een smal pad, een klaphek door waarmee we haast symbolisch, de landerige route afsluiten.    Een twee a driehonderd meter straten te gaan, dient zich plots de finishzaal aan.  Het is er nog wat aangenaam naverpozen na afmelding, en allerlei wel en wee  nieuwtjes uitwisselen als over een bekend wandelaar die aan een lange wandelweg naar de heer gegaan is.   Bij het scheiden van de markt, zien we naast andere binnenkomers plots sinds lang geleden Patrick en Linda binnenstiefelen, een verrassend en blij weerzien, met onze siteredacteur en zijn aller innemendst vrouwtje.  Een blijde begroeting en opnieuw de laatste uitwisselingen en wetenswaardigheden volgen.

Dan nemen  Noud en ik hartelijk afscheid van ze en zetten de thuisreis in.  Het was natuurlijk als vaste prik weer de slogan "Echt Olat" die vandaag hier weer van toepassing was.   Het padenwerk de modder, gras en zandpaden kortom, vanalles wat, een echt Olatparkoers, waarop niks af te dingen valt.  Een organisatie die staat als een huis.  Noud heeft deze week op de site van Olat.nl weer een foto- impressie geplaatst, van deze dag onder zijn Picasa webalbum.   Volgende week zondag wordt het weer Valkenswaard, voor mij voelt het daar bij die club als een warme deken.  Hun route die dag spreekt me zonder twijfel aan.  Olat is volgende maand weer  the place to be, dan vanuit De Rips op de grens van Brabant en Limburg, daar wil ik bij zijn !  Tot dan weer gewaardeerde lezers.  Houdoe !

Peter Heesakkers

19-01-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Wanneer ik de deur achter me sluit, zie ik aan de zuidoostelijke hemel het eerste ochtendgloren.  De daken van de huizen zijn wit uitgeslagen en in de plantsoenen ook.   Fietspaden zijn gestrooid.    Het witte ochtendlicht verandert rap in ochtendrood en later roze  lucht.  De gebouwen van de binnenstad steken als zwarte silhouetten  af tegen de oplichtende ochtendhemel.  Het lijkt een zwart/wit tekening.    Een prachtig schouwspel.  Ik trek mijn wollen muts nog maar eens extra laag over m'n oren.  Zie inmiddels ook lichte ochtendnevels aan de einders opkomen.    De winter laat even van zich gevoelen.  Het ge-emmer  aan de kaartautomaat  doet me haasten naar het perron.  Conducteur en treinmachinist zien m'n gehaastheid, en manen me tot kalmte.  Ik zit en direct zet de trein zich in beweging.  Buiten de bebouwing van de stad trekt de lucht dicht en verandert het landschap in het schemerlicht, van nevelig tot dichtere mist.  Daarboven  zie ik toch nog  het hemelzwerk zich pogen te openen, en zo gebeurt het al ras.  Het landschap dat snel voorbijschuift is in een wit kleedje gehuld.   In Tilburg op de eindbestemming is het een wip naar  de aanleunende startlokatie, een zalencentrum, waar de club al weer jaren hun domicilie heeft.    Tref vanuit dezelfde trein komende, Annie uit Best.  Op vraag hoe is het lang niet gezien, komt bedremmeld het antwoord, na ruim een jaar mijn eerste tocht deze, ze heeft een lange herstelperiode achter de rug na enige omleidingen van haar tikkertje en probeert het weer met de draad op te pakken met een vijf kilometer afstand.   Je hoort door de wandeljaren heen zo nog vaak van die wandelwonderen.  Dat is nog es doorzetten!  Knap hoor.  Na inschrijving kan ik op weg.  Zoek nog even de bepijling maar in tegenstelling tot gewoonlijk, mag ik rechtaan de schuifpoort doorgaan die me op het asfaltfietspad afzet.  Ga dit pad een eindweegs paralel tussen een langgerekte vijver en de spoorlijn volgen.  Niks stedelijke bebouwing.   Na enig doorlopen gaat het 't Wandelbos in, een asfaltwegje, een eertijds bos, dat tot wandelpark verheven is.    Het is afwisselend papieren zwart/wit pijlen volgen maar ook krijtpijlen als markeringen op de bestrating onderweg , en gezien de vochtige gronden, ben ik daar niet gelukkig mee, en hoop maar dat ze overleven in zichtbaarheid.   Moet een houten lattenbrugje over die nog  met rijm bedekt is, opletten dus.    De routeuitzetter of 's proberen de wandelaar zoveel las mogelijk de uitgebreide nieuwe wijken westelijk van de stad te ontwijken, en ons door bosgebieden te sturen en daar lukken ze redelijk wel in.  We gaan voorbij diverse  houtsculpturen in boomstammen en aan boomresten.  De kunstenaar heeft zich goed uitgeleefd hier.  Echte blikvangers.    Nemen toch nog van wijken wat straatjes tussendoor mee.   Krijgen dan gemarkeerde Elfenpad en Reuzenpad te volgen.   Takken, rotsblokken en  liggende boomstammen , markeren eveneens de te lopen route.  Intussen opmerkelijk veel honden uitlaters ontmoeten wij.   Gaan over knuppelbruggen.   Paden met gemene  geniepige boomwortels die uit de grond steken.   Langs totempalen.    Nevelige zonnestralen  tussen de bomen, van de laagstaande ochtendzon, hebben iets feeërieks.   Langsheen diepliggende sloten met water zowel als droog.    Gaan langs een golfterrein.   Een enorm sportcomplex.  Ontkomen dan toch niet aan de bebouwing.  Gaan onder een spoorwegviaduct, een lange straat door, einde straat waar men alom aan de autoruiten staat te krabben en de motoren van de auto's ter verwarming laat lopen, gehuld in witte stoomwolken, en rotonde oversteken, de weg glinstert, want vochtig en in de nog lage morgenzon,  gaat het langs een spoorlijn waar het graspad erg zompig is omdat de dooi lijkt ingevallen, en toch weer bosgebiedje in.   Opnieuw een golfterrein langs,  weer een drassig en modderpad en ik zoek wat hoger gelegen delen op, maar is toch moeilijk te ontsnappen.    Hoeks gaat het langs randje grote woonwijk van recente bouw, leidt een fietspad ons uiteindelijk , voor goed de bebouwing uit.  Naar de oude  rijksweg gaat het, de weg Breda- Tilburg, mogen een poos paralel hieraan blijven en op een wat ongelukkig punt die weg oversteken die ons brengt een  dicht aangeplant nieuw  groot bosgebied.  Erg mooi en goed idee toch om zo nog natuur rust en ruimte terug te winnen.  Wordt een eindweegs verder de Hultenseweg  opgestuurd.  Een wat landelijke wijde blik weg, geen wegbelijning, pas geasfalteerd, dikke beukenbomen  erlangs, eigenlijk wat saai... Een man die mij voorbij steekt merkt eindweegs van de weg af een vogel op een weidepaal op, hij denkt dat het een uil is, ik denk echter een buizerd.  Net ver genoeg weg om te onderscheiden.   Bakens voor de landings en startbanen van vliegveld Gilze-Rijen zijn te zien in de verten en velden,  alsook de hangars en bijbehorende gebouwen.  Het is rustig daar vandaag.    Eindelijk mogen we dan deze  toch lange weg af een bosgebied in.  Groot deel nieuw aangeplant weer.  Aan de takken hangen als schitterende parels de druppels van de inmiddels ingezette dooi, blinkend als piepkleine kerstboomlampjes.   Het gebied heet, Baronie Hoogschaar.  De streek heet hier dan ook,  De Baronie van Breda.    Ga dit gebied met vaak drassige paden en graswegjes doorheen, een brugje over en een eindweegs verder, doemt dan de  rustpost na 13 k.m. op.  Een manege, waar we de kantine of hoe het ook heet, mogen gebruiken.  Achter een grote glaswand zien we in een nog grotere hal de paarden door hun berijders gedresseerd worden.  Als ik de kantine binnenstap is er juist een toespraak aan de gang voor de binnenzijnde paardenliefhebbers, welke al snel beëindigd wordt.  Wandelaars met bezoekers en berijders vermengen zich hier.    Laat me de consumptie goed smaken, en ga al ras weer in de hoeven zelf.  De wijdse wereld weer in, ik herken dit gebied, veel wegjes zijn inmiddels geasfalteerd.    Weer glinstert het natte asfalt in de laagstaande zon.  Betreur inmiddels dat ik mijn zonnebril niet bij me heb gestoken.  Het zij zo.   Ga een eindweegs door open gebied, landerijen , vergezichten, een enorme mesthoop voorbij, zeg maar gerust berg, aldoor meest weidegebieden  en enorme geschoren maïsvelden.    Een zevenstammige  eikenboom trekt mijn aandacht.  Maar ook een ijsvlies op een waterplas.  Het landschap heeft inmiddels afscheid genomen van  de witbevroren laag alom.     De asfaltweg door de wijdse ruimte maakt plaats voor een modderig graswegje met diepe sporen van landbouwmachines. Opnieuw ter rechterzijde een golfterrein, een bordje op dit pad met opschrift,  verboden toegang, en , eigen weg, zal niet voor dit pad gelden, denkt  de routeuitzetter.   Laveer ik weer aan de boorden van een maïsakker, vastere grond, dan aangrenzend  moeilijk begaanbaar pad.  Steek een brug over eindweegs verder,  meteen de bosrand, en dus bos in met aanmerkelijk veel sparren en dennen naast ander loofhout.  Tref hier een bijkomende route van 15 k.m. lopers, raak in gesprek met wat blijkt een stadgenoot.  Zomaar, toevallig,  en gemarkeerde wandelroutes zijn ons deel, en sloffen paden in en uit almaar.  De wat oudere baas naast me loopt met twee kunstheupen verneem ik, maar wat doorzettingsvermogen vermag blijkt weer eens, hij stapt  nog aardig mee op....   Een erg actieve wandelaar zo blijkt, ook door de week.   Steken een ouderwets echt oud, klinkerwegje over, uit het jaar ergens 1800 mogelijk.  En genieten al keuvelend van de werkelijk schitterende bossen hier die we voorgeschoteld krijgen.   Gaan een oude poort door met monumentale palen, klimmen een stuk en belanden we op een fietspad-traject van het z.g. Bels lijntje de eertijdse spoorweg van Tilburg via Baarle Nassau/ Hertog -enclaves  naar Turnhout.   Via even zo oude knoesten van beuken en linden , eiken en andere bomen , een soort van bospark  komen we aan de oude rijksweg Tilburg-Breda.  Ik zie aan verkeerslichten bovenin licht branden en druk op de knop, grappend aan m'n wandelmaat, ze zijn thuis want er brandt licht daarboven, zien of ze benedenkomen.  Zijn van  de dolle grap vergeten over te steken en staat dus weer op rood....   Laten het verkeer gedwee voorbijgaan.   Steken dan eindelijk groen weer over, waar we voorlangs hockeyvelden moeten gaan het Warande bos en park ingaande.   Einde hockeyvelden een brug over.    Het wordt een schitterende finale van deze tocht.  Opnieuw dagjesmensen, hondenuitlaters en sportievelingen als joggers en terreinfietsers, en meer van alle bewegingzoekenden ,kennelijk de goede nieuwjaars voornemens gestand doende.     Een hele resem  van boswegen en paden volgen we, allerlei wandelroutes markeringen, maar wij houden aan de onze vast.     Steekt er later een erg hoog flatgebouw in de ruimte omhoog, gaan langs studentenappartementen en deels over de universiteitsterreinen.  Kringelen nog wat parken door tussen flats en rijen huizen.  Een klein winkelcentrum doorheen.  Om doorgaande weg te nemen de Conservatoriumlaan genaamd.  Tunnel van een spoorwegstation onderdoor, klimmen een talud met trappen omhoog, en zijn dan bij de finish bij Boerke Mutsaers, het zalencentrum aanbelandt.  Het was een tocht met een veranderd  parkoers.  Wordt gezegd een nieuwe route-uitzetter {s}.    We nemen samen nog een "köpke" koffie ,en gaan na onderhoudend gesprek ieder ons weegs.  Het drukke zaalbezoek achterlatend.   Mijn wandelmakker kleedt zich om zegt ie want hij moet nog een uitvoering met een orkest verzorgen  elders,    ja hij is muziekant.   Ik kijk terug op een  tevreden wandeltocht, over het geheel beoordeeld.   Een prachtig zonnige dag ook. Tref in de zaal ook nog onverwacht en voor het eerst,   mede-benelux-inzender, Jack Bertrums, en bomen nog wat na.  Tiny Kauters tekent  eveneens aanwezig, aan de foldertafel te zien, maar die tref ik niet.  Is vast nog ergens onderweg.   Ik ga weer op huis aan via de rails van onze nationale spoorwegen.  Tot volgend keer beste lezers dezes.  Houdoe!

Peter Heesakkers

12-01-2014 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Lang geleden alweer, dat OLAT vanuit haar thuisbasis weer een  officiële  dagwandeltocht organiseert.  Voor mij vangt de dag aan met een fietstochtje naar hoffotograaf Noud, om samen van daar uit op weg te gaan naar  het dorp in de Meierei van -'s Hertogenbosch zoals de streek noemt.  Eerst dacht ik dat Noud z'n bike vergat.  Nee hij had echt zin in een wandeltocht vandaag na alle voetperikelen van voorbije tijd.  We draaien eerst noordelijke route om de plaats heen, om aan de rand van de bebouwing te geraken, alwaar we de vroege starters al massaal tegemoet rijden.  We moeten een eindweegs van de startlokatie de auto parkeren, een van de parkeerruimten die al tamelijk volstaan vinden we een plekkie.  Het rijdt flink aan, dus alles wijst er op dat de dag een topper wordt van de club.  De startlokatie is voorzien aan camping en vakantiebungalowpark De Kienehoef de kantine.  Laat zich raden dat het een drukte van jewelste is, en de inschrijvingskaarten grif van de hand gaan aan het inschrijfburo.     We scharen ons in de wandelmeute die op weg gaat.  Al deze wandelaars zullen splitsen onderweg, naargelang de afstand die zij lopen.  Die drukte heeft vaak toch iets gezelligs, want al pratende met gelijkgestemden, wordt er eigenlijk  besloten wie met wie verder zal gaan op de routes, en als dit lopers van dezelfde afstand zijn, is het voor mekaar.  Van de bebouwing van het dorp zien we niets en zo gaat het 't wijdse landschap in.   Wegnamen als Stekelbrem, Bosbes, en Jeneverbes zal op de beplantingen slaan die we passeren.  Een weg met weerszijden, Vliegden, zoals de weg ook lijkt te heten doet wat vreemd aan in een landschap en gebied, waar je geen vliegdennen verwacht , maar eerder vooral hoogstammige populieren, waarvan de klompen-industrie gebruik maakt die in deze streek opgeld doet.  Nevelig, al veel kale bomen, dus enorm veel blad op de grond, maar toch ook weer nog erg veel groene bomen, terwijl het toch al echt herfst is en al half November voorbij.  Via groensingeltjes soms zandwegjes maar asfalt dat overheerst, genieten we van een zwart of grijs/wit schilderachtig landschap.   Het lijkt wel een potloodtekening.  Een echt herfstachtig uitzicht.   De nevel staat ons een paar honderd meter vrij zicht toe.  Valt op, dat nog veel  wilde bloemen in aller soort zich openbaren.  Of dit met de z.g. klimaatverandering samengaat is de vraag, meende jaren vroeger dit verschijnsel  niet of nooit/zelden tegengekomen te zijn.  Het wijdse zich duurt een kleine 4/5 k.m. om dan al aan de eerste wagenrust-{open luchtpost } -- te arriveren.  Wat vroeg, maar we besluiten toch de gelegenheid maar te nemen, en zetten ons met koffie en brood op de bankjes die rondom de rustgelegenheid staan.  Als immer  goed en gezellig verpozen, en de nodige bekenden ontmoeten in meest kort onderhoud.  Die ongedwongen sfeer en gezelligheid is altijd weer fijn bij OLAT.    Het lijkt er op dat de parkoersmensen ons zo snel en kort als mogelijk naar het bosgebied en uit de vlakten willen sturen.  De post grenst aan een enkelspoorlijntje de vroegere verbinding tussen Boxtel en de Duitse stad Wesel, en kent nog een invasiegeschiedenis uit de inval van de Duitsers in Mei 1940.  Ze wilden hun rollend materieel via o.a. deze lijn aanvoeren, maar werd flink vertraagd door de Ned. ondergrondse die de lijn aan de grens saboteerden.  o.a. De brug over de Maas was geëxplodeerd.  Vandaar dat dit spoorlijntje nog de naam Duits lijntje draagt.   Direct vanaf deze rustpost veranderd het parkoers op slag.   We gaan de beslotenheid van de natuur in het gebied Geelders, raken meteen het asfalt kwijt, dat we tot nu toe rijkelijk hadden, maar verruilen het voor een kuilige bosweg.   Het padenfeest vangt hier aan.  We zien onderweg een keur van toeristische wandelpaden en borden of routes, maar  de parkoersmannen houden een eigen versie er op na.   We struinen door bladval waarmee de paden en de grond rijkelijk vol ligt.   De natuur neemt afscheid van de nazomer in haar prachtigste kleuren.  Fotograven als mijn metgezel Noud kunnen zich uitleven, en raakt nogal eens achterop om zijn plaatjes te schieten,  Bladerenbedekte paden, en het geritsel ervan onder de schoenen.  Talloze paddenstoelen completeren het echte herfstbeeld onderweg.   Boomzwammen ook in alle kleuren en groottes. .   Wildroosters, en houten slootbrugjes markeren onze wandelroute, en de vochtige muffe herfstbosluchten vullen onze neusgaten.  Het is hier een walhalla voor de natuur fotograven.  Smalle bospaden, soms glibberig en behoedzaam lopen, platte smalle bruggetjes, over sloten , we worden door de parkoersmensen verwend door en door.  Nu en dan doorkijkjes door landelijke gebieden en landbouw/ veeteelt taferelen.  Ja, de beesten staan nog volop in de weiden.   We komen in het Groene woud, wat een enorm bosgebied vormt in de driehoek Den Bosch, Tilburg, St. Oedenrode, en oostelijk Noord Brabant.   Volstrekte stilte heerst om ons heen.  Later hoorden we geluiden van ver wat volgens ons een Sinterklaasintocht ergens moest zijn.   Even raken we het grote bos uit via weer een houten plat brugje, over graspaden, die we tot nu al vaker hadden.  Ik noem ze maar schoenpoetsers, dat gras, in de modder na het wekenlange nattige weer.   Een tientallen meters lange hoge coniferenhaag tracht het achterliggende terreinzicht te ontnemen van een bloemen en potplantenkwekerij, en gaan een poos langs een diepliggende sloot.  om via een z.g. duiker een fietspad op te gaan.  Steken een drukke 80 k.m. weg over.  Slingeren over landelijke wegjes en zien dan in de verte brandweerauto's staan en een handvol volk.   Een oefening oppert Noud, hij kan gelijk hebben want we zien geen rook.  De ladderwagen heeft zijn automatische ladder over de nok van het dak geschoven zo van afstand te zien.  De publieke belangstelling groeit snel en flink aan.  We komen naderbij, en herkennen de naam van de omschreven rustplaats, activiteitenboerderij en café/zaal Het Dommeltje.  Niemand  mag naar binnen, en alle lopers zitten op de banken van het buitenterras.  Pech voor de eigenaar en OLAT.   De eigenaar biedt ons een gratis  beker koffie aan, en zo schuiven wij onder de brandweerladder aan tafel voor een  bekertje.  Een blik in de resto/zaal zien we  water uit de plafonds lopen van door de brandspuit.  Het verhaal wil dat dakklimmers plotseling vuur bij de schoorsteen zagen en alarm sloegen.   Schoorsteenbrand dus.   Ik opper dat als het in de late nacht was gebeurd, er geen redden meer aan was geweest.  Niettemin had de eigenaar en personeel toch een grote inkomstenstrop.   We laten het brandweerpersoneel hun werk doen deels boven onze hoofden.  Het lijkt mee te vallen met de materiële schade.   We vervolgen langs een aangrenzende koeienstal, en komen aan een snelweg, de A2 naar Amsterdam waar het zesbaans verkeer voortraast.   Blijven een grasweg volgen langs een zowat kanaal brede sloot wat overgaat in asfalt, en laten dan de verkeersherrie achter ons.   Gaan dan een diepdoorploegd pad/ zandwegje in tussen onmetelijke boomkwekerijen door.  Tractor en vrachtautosporen moeten ons op hogere stukken langs een immense modderpoel sturen.   Gaan landelijke zichten weer verwisselen voor natuurgebied De Geelders, en gaan via een Laarzenpad-route door slagbomen en over en langs wandelknooppunten en klaphekjes.  Boven ons horen we een flinke groep trekganzen overkomen, op weg naar warmere oorden.   Verderop zie ik een kranige oudere dame met loopstokken zich voortbewegen, en geleid ik haar door een diepe brede sloot zonder water gelukkig, maar de kanten wel glibberig.  Een echte doorzetster.  We geraken weer aan het z.g. Duits lijntje.   We gaan door bijna oerbos en oerwoudachtige toestanden via smalle paadjes, duwen zo nu en dan takken opzij.   Overwegend graswegjes door.  Even later verandert het weer in ruime landschappelijk en golvend terrein, om toch weer terug te vallen in  veranderend bosgebied,   van gebied Maai.   Aldoor in een donker herfstig nevelig landschap.   Een zand en graswegje brengt ons aan de rustpost aan een strand gelijkend punt aan de Dommelrivier, waar de rustpost veldpost weer bedacht is.  Soep staat op het menu en nog sneetjes brood, met nog koffie na.    Het pad na rust stuurt ons langs weiden en kikkerpoeletjes, en ruigtegebiedjes.  Via een draaipoortje gaan we langs de boorden van de Dommelrivier die door het landschap meandert.  Een groot koolzaadveld ontvouwd zich na een bocht, nog in geelkleurige bloem volop.   We  naderen  nog wat bebouwing van het dorpje Olland, behorend tot  St. Oedenrode, waar in een café  zomaar door een paar bezoekers in de midzestiger jaren  OLAT als wandelclub opgericht werd.  Het café  bestaat nog steeds in naam ook.  Steken een drukke doorgaande weg over om een pad in te gaan.   Zien op een padsplitsing enige reuzen paddenstoelen bij elkaar staan, als krukjes zo hoog.  Moet vast veel gefotografeerd zijn door deelnemers aan de tocht.     Een lange asfaltweg wordt toch weer zandweg.  .  Zien nieuwe gebouwen die bij een camping toebehoren, nog in gebruik te nemen, en zien enerzijds talloze vakantiebungalows, anderzijds erg veel caravans en wat later tentruimtes.  Gaan door een grote traliepoort, en weten dat dan de finishruimte niet ver meer is.   Bij de ingang vallen de enorme klonters slijk op, op de tegelvloer, en vervolgens geraken we in de zaal.   Na afmelding volgen dan nog de veelal korte gesprekjes met deze en gene.   Na de bijpraat en consumptie aanvaarden we dan weer de weg terug op huis aan door het grauwe donkere weer.  Het was opnieuw de slogan van de club waard weer vandaag;  "Echt Olat".   Vooraf hadden we toch onze vraagtekens voor het gebied van vandaag, maar de club heeft er weer een geslaagde dag van weten te maken.  Noud heeft  de tocht van de dag weer vereeuwigt met zijn fotocamera voor het wandelalbum van  de site van OLAT.  Zie w.w.w. Olat.nl.   Er zullen vast en zeker nog meerderen foto's hebben gemaakt voor Beneluxwandelen .eu, en ook Wandelervaring.nl :  Willy Timmermans, heeft zich weer met z'n camera uitgeleefd.  Kijken dus.

Tot volgend keer weer beste lezer:  Houdoe!  Peter Heesakkers 

17-11-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De "R" is in de maand geslopen, en dit houdt in een pover wandelprogramma, voor de komende wintermaanden.  De weersvoorspellingen  voor vandaag klinken erg somber en byzonder nattig, maar ik waag het er maar op.   Even wat bezorgdheid aan het busstation.   De bus is er niet voor de vertrektijd, en ook niet op tijd en enige minuten erna als ik begin rond te ijsberen, en wat ongeduldig me afvraag waar blijft ie nou?  Verschijnt eindelijk de bus.   We zijn dan nog niet weg, want de erg jonge chauffeuse, moet nog vanalles uittesten.   Ze krijgt de voordeur niet open.   Achter is ie al wel open dus ik stap achterin.   De chauffeur  van een naburige bus, geeft via een zijraampje instructies.   Betekent dat de klok doortelt.   Ik heb er geen goed gevoel bij deze weekendhulp {?}.  Dat beloofd , voorvoel ik deze reis.   Bij het eindelijk aanrijden vergeet de deerne, de achterdeur te sluiten.   Ook dat wordt opgelost.   Zwierig rijdt de bus de stad uit en op weg, en onderweg passeert ze met ongewone  snelheden wegversmallingen, en andere wegblokkades.    Het schiet wel op moet ik zeggen, en niet veel later dan gewoon  arriveer ik in Lierop.   Startburo  Het Jagershuis is druk bezocht zo vroeg, en er is een intense aan en uitloop van de ingeschrevenen.   Onder klokkengebeier van de immense en dominante monumentale  koepelkerk, gaat het 't dorpje  uit.   Een grasverzorger van een sportpark voetbalveld doet zijn laatste inspecties  van de grasmat.  Ik kom langs prachtige oude en monumentale boerderijen voorbij, en bemerk en passant, dat een  gecomputeriseerde  kleine grasmaaier in een tuin om het huis, zijn werk grondig gedaan heeft.  Een zelfdoener dus.  Ik hoor in de verte motorengeronk op een crossbaan.   Bij vlagen laat de wind zich gelden.  Het is herfst, maar niettegenstaande  zie ik nog erg veel blad aan de bomen en een meest groenig natuurlandschap.   Een wandelknooppuntpaal stuurt me een vochtig zandweggetje in.  Het heeft recent in de voorbije avond en nacht nog flink geregend.   Ik mag een poos het "Vlerkenpad"  volgen en dat voor mijn leeftijd.   Voel me eigenlijk zeer gevleid.  Kom voortdurend huisjes en boerderijtjes voorbij waaruit openhaardvuurdampen mijn neusgaten bereiken.  Doet me aan grootmoeders tijd  denken.   Tuinkassen, en ga over een beekje de Kleine Aa.  Vast een tak van de grote dus.   Het landschap blijft breed, open, weiden, akkers en ruigten, afgewisseld met groensingels, en in de verte zie ik autoverkeer langs de Zuid-Willemsvaart koersen.   Ik passeer een monument ter nagedachtenis van een neergekomen Lancasterbommenwerper op 25-5-1944, waar op die plek zes inzittenden omkwamen.  Namen en leeftijden, taken vermeld.  In de verten zie ik een groep silo's, die naar mijn gevoel bij dorp Asten behoren.  Aan de gemeentegrens dus.  Volg nog wat landweggetjes asfalt en zanderige, en sta plots aan een rotonde, welke ik herken van andere tochten van deze club.  Moet even een fietspad op en verdwijn opnieuw in een afwisselend landschap van boer en tuinder.  Kom voorbij een groot perceel boskap waarvan ik de reden en nut niet inzie, takken en stammen hoog opgetast.   Asfalt wordt weer zand en toch weer asfalt verderop.  Ik bereik de rustpost bij een wat groot agrarisch bedrijf, met plastieken koeien grazend aan de oprijlaan, een waterbad voor schone banden van /voor vrachtauto's ontwijk ik.  Kom in een erg grote nieuwe schuur, waar de wandelaars hartelijk ontvangen worden en een geroezemoes van talrijke aanwezigen.   Voldoende stoelen.   Eerst maar aan een kop erwtensoep.   Na enige tijd wordt ik op de schouder geklopt en begroet.   Marian en Servee tekenen ook present.   Servee heeft juist de monstertocht  Amsterdam-Leeuwarden {160 k.m.},  achter de rug, en neemt nu een kortere tocht van 20 km,   Om het af te leren, nou ja.   We gaan gedrieën weer de benen in.   Kempenweg, oversteken.   Over een sloot, langs een camping, deels in ruste, mogen we de toeristische Bontvenroute een deel volgen.   Gaan vanaf nu een echte bosroute volgen, alternatieve paden moeten we op, want boswerkmachines  hebben de wandelpaden finaal omgeploegd.   Het is nu en dan springen om te passeren, wat avontuurlijk, dus over zwaar bemodderde wegjes en diepe sporen van immense banden, paden.   Over een wildrooster volgen we een tijd een grindfietspad, en de boskappers hebben hier enorm  huis gehouden.  Ik dacht om de heidegronden te doen terugwinnen, maar later herinner ik me om zandverstuivingen  te doen ontstaan.   We hobbelen voortdurend zand en graspaden door afwisselend open heide en bossen.    Plots herkennen we van verre eminence  grise Jan v. der Z.  een wandelicoon, die met zijn  onafscheidelijk hondje staat te wachten midden in de hei en zijn fiets geparkeerd, om wandelaars de geschiedenis te vertellen van een nabijgelegen oud onderduikerskamp, van piloten en burgers,  uit de laatste wereldoorlogsjaren.   We horen z'n verhaal aan en vervolgen na enig  nakouten onze bos en heidewegjes en paden.   Opnieuw is het uitwijken voor omgeploegde zandpaden en wegen.   Onze schoenen worden vanzelf gepoetst door het hoge buntgras van de alternatieve paden.   We doorkruisen  de Strabrechtse hei in haar allermooiste natuur met nu en dan vennen en bossen of wijds zicht.   Indrukwekkend mooi.   De stilte is overweldigend.   Het aantal en verschillende paddestoelen ook.   Ondertussen doet de kille  vlagerige wind haar best om de herfst te completeren.   Hoort de wind waait door de bomen.  Ik begin het spontaan te zingen.   Het is voortdurend  gedraai door een netwerk van afwisselende paden, met evenzo afwisselende begroeiïngen, dan weer even open gebied, dan weer bos allerlei, of een ven.  Hier kan de natuurgenieter  zijn/haar hartje ophalen.   Komen dwars door een hondentrainingsveld in ruste nu.  Even verderop heeft een kunstenaar in de loop der jaren een tempel nagebouwd. In préhistorische stijl.   Opnieuw belanden we in grote tuinbouwvelden,  akkervelden en weiden en weer zijn we uit de beschutting van de najaarswind.   Duiken wat dieper in onze jacks.  Op afstand in de verten zien we het verkeer jagen op de A67/E34 autosnelweg die Antwerpen met het Ruhrgebied verbindt.  Herinneren ons dat bij een verzamelaar/ sloper die ook in de verten zichtbaar is, lange tijd een helicopter naast allerlei auto's bergde.   We zien de vliegende koffiemolen  niet meer, zou deze verpatst zijn?  Wel een diesellocomotief  die nu de verzameling siert.  Dan ineens in plaats van linea recta het dorp Lierop  in te gaan stuurt de parkoersman ons met eerst een bocht  westelijk om het dorp, dan pas het dorp in.  Volgen nog een drietal straten, om dan aan de enige grote en echte kruising van het dorpje te belanden, aan  Het Jagershuis.   Het is er levendig druk met toerfietsersclubjes, en zomaar fietsers, en wandelaars.   Het dorp telt  drie cafés, waarvan er  twee nog gesloten blijken.  De bediening kan de drukte nauwelijks aan maar een blik op de klok, doet me besluiten maar meteen naar de bushalte te gaan, anders is mijn verblijf een uur langer.  Lever alzo mijn startbewijs in, begroet en bedank wandelmaatjes van de dag Servee en Marian.   En zet het min of meer op een draf naar de halte.    De organisatie had weer een heel nieuw parkoers verzonnen vandaag en is er cum laude in geslaagd.   Complimenten zeker op z'n plaats.   De omgeving leent zich prima voor veranderingen.   De begeleidende routebeschrijving zag er vooraf al veelbelovend uit.   Bij thuiskomst vermeldden allerlei nieuwsanalen welk een verschrikkelijk weer de dag vandaag gegeven heeft. Hagelbuien, felle regenbuien tot zelfs windhozen toe. Hermode is er van verschoont gebleven.  We hebben zowat de hele tocht meest zonnig weer gehad.  En droog.  Enkel op het eind betrok de lucht flink.  Tot volgend keer beste lezers.  Houdoe!   Tot lezens weer.     Peter  Heesakkers

03-11-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Maatje Noud  meldt zich ruim voor de afgesproken tijd, ik ben verbaasd als ik bij inladen van mijn rugbagage, zijn trouwe terreinfiets of bike mis.  Nog verbaasder als hij met een trots verklaard mee te doen zij het op de kortere afstand.   Hij geniet zichtbaar van mijn  opmerking.   En even later gaat het de nieuwe autoweg A 2 op, zopas  zesbaans geworden.  Bij het binnenrijden  van Helvoirt, blijkt de hoofdader door het dorp afgesloten en kringelen we door het dorp en volgen de omleidingsrouteborden, maar ook inmiddels goed zichtbare OLAT  bewegwijzering.  Het startburo blijkt nog een heel eind buiten het dorp te zijn, in the middle of nowhere.   We komen  met een flinke omweg aan de spoorwegovergang randje dorp.  De spoorbomen  staan neer, een file vormt zich, en we zien maar geen trein aankomen die na sluiting van die spoorbomen anders in een minuut passeert.   Dan plots verschijnt er een klein tractorachtig wagentje op de rails, en meteen realiseer ik me dat dit weekeinde de verbinding Den Bosch -Tilburg niet gebruikt wordt vanwege spoorwerkzaamheden.   We gaan de spoorweg over en een lange rit door het platteland, brengt ons eindelijk in een natuurgebied, waar we aanbelanden bij een groot conferentieoord, met bijbehorend hotel accomodatie.   Het staat er al barstensvol met auto's en we worden naar een voetbalveld  gedirigeerd, dat ook snel vol raakt.   Voorzitter Joop vertelt dat hij gisteravond nog voor de routebepijling naar de start in de omgeving zorg gedragen had.   Die was feilloos aangegeven.   We blijven niet lang binnen de zaal, maar gaan op weg, meteen de natuur in.  Noud de camera in de aanslag, ziet al meteen  mooie foto-objecten  die op de gevoelige plaat vastgelegd worden.   De eerste herfstkleuren dienen zich aan hier in het bos, al moet opgemerkt worden dat het nog opvallend erg  veel groen is en dit  late jaargetijde.   We zien opvallend veel holen  door groot wild gegraven kennelijk.   Noud weet me perfect te vertellen welke planten en bloemen we zien onderweg.   De kluifzwammen zijn z'n eerste object.    Een spelende hond, noodt ons tot het weggooien van stukken flinke takken en rent als een zot achter de objecten aan.   Een stuk route met trimtoestellen laten we voor wat ze zijn.   We genieten al meteen van het bosrijke gebied waar we doorheen mogen gaan.   Komen aan een hoge en lange laurierheg nu en dan open stukken wei, met weidevee maar merkwaardig vooral paarden aller ras.   Gaan z.g. wandelknooppunten voorbij, maar Ad parkoersman  heeft andere zelfbedachte routes met ons voor.    Gaan een asfaltwegje oversteken, een vennetje langs, en komen voor een paar meter brede rivier, de Zandlei genaamd , en tja Ad heeft iets met watertjes en stroompjes, en we zullen deze beek nog menigmaal overkruisen via laagliggende betonnen brugovergangen.    Het is opmerkelijk modderig en drassig vandaag, de voorbije dag, dagen en nacht moet het hier gehoosd hebben zo lijkt mij.   Niettemin wordt het ongemak ruimschoots gecompenseerd, door weer een schitterend parkoers.   Volgen een lang bospad zowat bezaaid met liggende boomstammen, vast om motorcrossers  tegen te gaan in het gebied, dus benen en knietjes  moeten nogal eens getild  worden.   Gaan aan asfaltwegje en tijdje later de brug weer over van de beek, na een tijd graspaden, en krijgen een veestapel van herten, reeën, koeien, een byzonder  ras, lama's en zelfs albino's,  kangeroes  te zien.  Een vertederend beeld.   Een kleurig beukenlaantje, en dan vertelt een bord , dat we het gebied van de Loonse en Drunense duinen betreden.   Het is het een der meest uitgebreide stuifzandgebieden  van Europa.    Naast een kampeerboerderij is de OLAT openluchtpost voorzien.   Laten ons het  voorziene brood en koffie goed smaken en vervolgen weer.   Gaan opnieuw de Zandlei over en opnieuw volgen een trits bosweggetjes en paden om je vingers bij af te likken.  We zien talloze paddestoelen in alle soorten en maten,  in groepen zelfs op boomstronken en omgevallen bomen,  en Noud leeft zich uit met z'n camera.   Er zijn heel byzondere exemplaren bij.   Ons valt ook op een veld met paardebloemen en zaadbollen, nog in bloei staand, toch echt lentetaferelen?   Gaan graswegje langs en een bord vertelt ons, dat we gebied De Brand ingaan,  een moerasgebied zo weten kenners.   Welnu,  zullen we geweten hebben, een modderballet van jewelste.   Met behulp van laaghangende boomtakken slingeren we ons als apen erdoor.   Wandelpoortjes langs weer water van die beek en duikers overgaand.   Afgewisseld met veldwegjes door onze voorgangers al platgelopen graswegjes.   Een slootovergang met vier dunne betonnen paaltjes en even daarna 'n twee bielzen balken brugje struinen we door de natuur.   We zien in een veld op afstand twee torens waarvan een van een kerk.   Blijkt later Udenhout te zijn.   Na wat gepadder komen we aan een doorgaande weg, volgen die even om aan een brasserie/café de rust te nemen.   Na verpozen steken we de weg ertegen over meteen een bospad in, via een smal provisorisch slootbruggetje.   Slingeren weer over brugjes en duikers door randje bos en akker en graslanden, gaan weer een doorgaande wegje over en hier begint het feest.   We zullen pal van noord naar zuid een uitgestrekt duinenlandschap doorheen steken, door rulle droge zandgronden, met spaarzaam bomengroepen op heuveltoppen van gemiddeld 20 meters hoogten.   Langs een schapenkolonie die op afgezette gronden de spaarzame grassprieten verorberen.   Het is een enorme kudde.   Het schouwspel trekt vele wandelfotograven aan.   Ik raak Noud uit het oog en maak me even zorgen vanwege zijn al jaren durende voetproblemen in dit tientallen c.m. rs rulle diepe zand, met spaarzaam begroeide heuveltoppen.   Zou je hier hartje zomer  doorheen moeten ploegen, bij 25 a 30 graden , krijg je het geweldig voor de kiezen, maar het landschap is zonder meer uniek, en niet te missen, absoluut prachtig.   We volgen knooppuntpalen dwars door half woestijnachtig gebied.   Zwoegen en ploeteren door het mulle zand.   Bereik heelhuids weer meer bebost gebied, van wandelpaal naar wandelpaal met opvolgende nummering.   Plots zien we tussen de bomen de oase van OLAT opdoemen, het is er flink druk op de banken, en gewillig wordt er plaats voor aankomende wandelaars gemaakt.   We laten ons brood , soep en koffie goed smaken.   Het is er gezellig, levendig op de plek.   Na een poos vervolg ik en blijk dan juist achter het gehucht  Giersbergen  met de opvallende rieten dakenhuisjes en boerderijen te moeten gaan, een toeristisch trekpleister, en dat merken we ook.   Alom rond ons treffen we dagjesmensen en jonge families aan, die even het aangrenzende bos een eind inwandelen.    In het zicht van het gehucht draaien we een even asfaltwegje af een smal klimmend pad de bossen in, even een vlak geschoren graswegje  langs weiland, en opnieuw de rimboe in.   Gaan een bosgebied in waar varens geel en groen de hoofdmoot zijn.    Een hele trits padenwerk volgt, en moet secuur op mijn papier volgen, hoewel het fenomenaal goed aangegeven staat,  maar ik vertrouw al dat toerisme niet en spelende kinderen die zomaar spelenderwijs pijlen zouden kunnen afhalen..... Of uit baldadigheid.    Het wordt rustiger naargelang de route vervolgt, met de dagjesmensen.    Het gaat eindeloos door bosgebieden nu , in alle samenstellingen bomen en struiken.   Een weldadige rust overvalt me.  Het riekt naar rottende bladeren.  Weiden, ruigten, randjes bos en langs graslanden wisselen af, genieten met een grote G.  "Echt OLAT", hun slogan, is weer helemaal waargemaakt vandaag in alle opzichten.   Ad en consorten hebben er vandaag weer iets byzonders van gebrouwen.   Enige minpunt,-- in mijn visie--, de start en finishplaats is wat te deftig voor het bemodderde  wandelvolk gekozen.   De modder zit velen met kluiten aan broekspijpen en schoenen.  Is toch wat genant.   Op het grote terras buiten, is het een drukte van jewelste, in een wat zomerse temperatuur, en zonnig najaarsweer is het wie weet voor de laatste keer nog genieten, onder kolossale parasols.   Het hele parkoers was zonder uitzondering een juweeltje om te lopen, in een uitnemend gebied.   Later op de avond thuis wordt op de kijkbuis, uitvoerig verslag gedaan in de nieuwsmedia, dat er een stevige windhoos door het wandelgebied van die dag gegaan is, enorme schade, en met enorme neerslag.   Dat kon OLAT-gangers niet meer gedeerd hebben.  Gelukkig maar.   Bij mij thuis, enige tientallen k.m. rs verderop was er niets aan het handje, en droog gebleven.   Noud zijn foto's kunt u zien op de site, OLAT.nl/ fotoalbum.  Ik kijk daar naar uit ook, want soms kroop en sloop hij over het parkoers, om er het beste van te maken.  Drie en half vel parkoersbeschrijving stuurde ons door fabelachtig mooie streken.   Hun volgende tocht, volgende maand, staat alweer op mijn verlanglijstje, vanuit St. Oedenrode.  De gemeente waar ze ooit opgericht zijn.  Ik kijk er naar uit weer.

Tot volgend keer weer beste lezer.  Ik groet u met het Brabantse  "Houdoe"!       Van,  Peter  Heesakkers

20-10-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het hemelzwerk blijft deze ochtend gesloten, donkergrijs.   Ik bedenk dat  de hemel  tijdelijk gesloten is, omdat ze de toevloed van mensen die het aardse voor het hemelse verwisselen, niet meer kunnen bergen.    Tijdelijk dan, misschien...  Het is een laaghangend gesloten wolkendek, en buiten de bebouwing is het flink nevelig.  Bijna ga ik de halte vlak voor het startburo voorbij, met de lijnbus, maar de chauffeur stopt gewillig op tijd voor me.  Binnen het stationskoffiehuis  tref ik diverse werklieden die aan een grondige verbouwing bezig zijn aan het interieur.  Het startburo is vlak aan de buitendeur.    Bij de aanloop naar het parkoers  tref ik altijd aanwezige  Frans, een der steunpunten van de club.   Even een praatje.   De parkoersbouwer{s}  stuurt me al meteen de parkeerplaats over , waar ik opvallend veel auto's van onze zuiderbuur ontwaar.   Ik mag er al  direct het grote bos inwandelen.   Dat ziet er al  veelbelovend uit.   Vanaf hier laat de natuur er al geen twijfel over bestaan, de R is in de maand geslopen, en  dwarrelt het blad om me heen, en zie ik een rijkdom aan soorten van paddenstoelen.   Het is duidelijk, de herfst doet zijn intrede.   Bomen tonen de eerste herfstkleuren, in al haar schoonheid.    De bepijling verkeert in optima forma en dat zal de hele route vandaag zo zijn.   Nu en dan een adempauze in  het begin van de route door een heideveldje, gevolgd  door weer bos.   Een natuurschilder of hobbyfotograaf kan onderweg z'n hartje ophalen hier.     Heel uitvoerig wordt elk paadje en situatie op mijn parkoerspapier omschreven ,  in meters lengten, het is mij nu al duidelijk, de route uitzetter kiest zijn route, met zorg en passie.   De omgeving leent er zich  ook prima voor, en hij kan zijn talent hier botvieren.   Ik tref boomzwammen, die  talrijk zijn,  grote groepen paddenstoelen, maar ook diverse soorten paddenstoelen verspreid in de natuur.   De geur van slijk en rottende bladeren op de grond, die ook aldoor om me heen dwarrelen.   Ik steek een fietspad over , en even verderop komt er even wijde blik op een drukke rijksweg van de A2 en A67, die te lande en in de streek als berucht om z'n dagelijkse files bekend staat.    Ik trek een grondwaterbeschermingsgebied in, wat vloekt met de mesthopen die op het land gedeponeerd zijn.    Langzaam sterft het wegengeluid weg, ga een ruiterpad op.   Een wandelaar passeert in gezwinde pas en mist een zijpad, ik roep 'm nog maar hij kijkt niet op of om en zal zijn oren verstopt hebben met dopjes  voor een meegevoerde radio misschien.    Wat later tref ik de man weer, lijkt wel of hij de weg hier al wist.   Ik tref veel betonblokken die de toegang tot boswegen en paden blokkeren.   Een pad dat heiveld,  van akkers scheidt.   Weer een stukje bos en dan een afdalinkje naar het zogenoemde Gat van Waalre, een enorm meer, waaruit het zand gewonnen is met de aanleg van de naburige  autosnelweg.   Ga draaien ruim halfweg om dit meer, langs rietkragen en andere oeverbegroeiïng, kleine stranden, en kom aan west Indisch  aandoende woningen, met een boulevard overgaand met uitzicht wijds over het water.    Achter een raam wordt een blijde gebeurtenis aangekondigd in een feestelijke slinger van kinder of beter babyhemdjes, met de naam Olivia  vermeld.   Volgen wat paadjes tussen sjieke bewoning en wegjes tussendoor om een weg over te steken, waar het startburo op afstand zichtbaar is,  een flinke lus dus.   Even  zie ik de kastanjebolsters alom me heen liggen.   Het gaat de Waalrese bossen weer in, kris kras, m.b. paden, en  lijkt parkoersman, in vervoering te raken met het geboden padennetwerk alhier.   Elke tientallen meters een afdraai, keurig bepijld, leeft hij zich uit hier.  Het begint intussen te regenen, en net als ik van de warmte m'n trui uitgedaan heb.    Ik bereik de rustpost en kantinewagen van de club en kan onder een tentdak schuilen, niet lang overigens , en ik zal ook mijn eigen  tentdak boven m'n hoofd moeten gaan houden, {paraplu},  want het regent inmiddels gestaag.   Kom langs een prachtig ven, zie aan de overkant een groep eenden bij elkaar en een zilverreiger, de kringetjes in het water nemen ook toe van de regendruppels , maar een boswerker  die ik voorbijga, gaat rustig door met het uitdunnen van de bossen, een stoere jongen.   Vervolg een tijd het padenwerk en belandt dan in een rijk van groen voorziene villawijk, met schitterende woningen, opvallend veel bordjes, alsdat bewakingsfirma's hun werk doen.   Het drenst van de regen inmiddels.  Dan komt er dichtere bewoning in zicht, blijkt Aalst te zijn.   De gestage regen stopt en een flets zonnetje komt tevoorschijn.   Ga door de z.g. Oranje-namen wijk straten door, ga voorbij een enorm gebouw appartementen voor ouderen/ bejaarden voorbij en mag weer de bossen in , met haar herfstige kleuren.    Even verwarring, de pijlen zijn niet meer daar, teruglopend waar de laatste  nog hing maar  de parkoersbrief biedt weer uitkomst en die volg ik maar en even later hangt er inderdaad weer een pijl.   Een routecontroleur komt langszij en ik leg hem het probleem uit, hij gaat terug en herstelt het.   Even ben ik in weidegebied nu met opvallend veel trekpaarden.   Met ruigten tussen de weiden als afscheiding van gronden.   Even een asfaltwegje op en dan mag ik vlak voor een brug door een diepe droge sloot doorheen, een smal pad in tegenstrooms een brede beek, is de Tongelreep in, een smal pad blijven volgen slingerend met de beek.   Ontzaglijk mooi hier maar ook drassig vanwege de voorbije buien  eerder.    Ik loop erg lang om een enorm golfterrein heen, met bordjes , afrastering terreinen, vanwege aanwezige everzwijnen.   Zou ik ze ook aantreffen?   Niet dus.   Het blijkt een heel lang eenzaam pad te zijn met toch veel ruige natuurboorden, volstrekte stilte hier.   Kom  na een lange eenzame  gang langs een groot schoolcomplex en dan weet ik dat Valkenswaard in zicht komt.   Ik verloop me op een punt en achterop  komende wandelaars roepen me terug.   Ik beloop een dijkje tussen bomen en randje V.wrd gaat het naar een met verkeerslichten  voorziene kruising.  Opnieuw  een plantsoen door, om dan een lange wat brede zandweg op te gaan, in mijn herinnering  een voormalig enkelspoorlijn van Eindhoven naar België.   Stiefel dit pad af en kom een eindweegs verder terug van een lus aan de tent en kantinewagen post van de club.   Neem weer kort plaats en gesprekje hier en daar, en ga dan de natuurtocht weer voortzetten.   Het is een route van helaas veel uitdrogende en halfdroge  en drooggevallen vennen, veelkleurig jonge boompjes, klimmende paadjes, dalletjes, het summum van natuurgenot.    Een groepje tegemoetkomende wandelaars vragen me de weg naar een jeugdherberg, ik wijs ze met een ruim gebaar de richting erheen.   Globaal want zo precies met al die boswegen en paden hier.   Even later kom ik n.b. aan de jeugdherberg, en  heb ik toch even meelij met  de zoekende wandelgroep, ik heb ze helemaal de verkeerde tegenovergestelde kant opgestuurd....!  Ik geraak aan een bosrand met wat boerderijen op afstand  zichtbaar ,  wat wijde blik dus, en geschoren akkervelden  van  voorheen maïs, en zowaar in the middle of nowhere, een voetbalveld, zo ver van de bewoonde wereld.   De belijning en het onderhoud ontbreekt goeddeels.   Uitgeschoten aspergevelden omringen het geheel naast wat weiden.    Het valt me op dat ik zo laat in het jaar nog veel zwarte  bostorren tegenkom, die volgens mij zo dadelijk toch onder het vallende gebladerte zullen moeten gaan overwinteren.    Ik hoor bovenkruinen  van bomen kreunen in de opgestoken wind.    Ik passeer weer een uitgedroogd ven, en ben op een oud voormalig spoortracé  aanbeland.   Een langs liggend pad wordt ook benut, en zo gaat het op Waalre aan.   Plots kom ik aan een doorgaande weg en sta ik oog in oog met de finishplaats, een absoluut schitterend einde, aan een even zo mooi begin van dit parkoers.  Het was zonder meer het summum van natuurgenot  deze wandeling, een prachtparkoers, met alles wat onderweg met de herfst te maken had te bewonderen, en een evenzo fenomenale bepijling en verzorging onderweg.    De herfst in al haar facetten.  Het zal weer wennen zijn met de korte daglicht-dagen en de winter die er aan komt.  Maar een wandelaar mag hier niet bij stilstaan.  Toch?  Dik tevreden vandaag.

Tot lezens of ziens wie weet ergens  langs 's-heren wegen  beste medewandelliefhebbers.   Houdoe!  Tot volgend keer.

Peter  Heesakkers

09-10-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De lichtjesroute.   Vanaf 18 September, de gedenkwaardige dag voor Eindhoven dat deze stad bevrijdt werd in 1944 van de Duitse bezetting, door  de 101e Amerikaanse  Luchtlandingsdivisie vanuit het noorden van de stad, en door het 30e Britse  grondleger  vanuit België, onder de actiecodenaam  Market Garden.  Doel was, om in een beweging, via Oost Nederland  tot het IJselmeer, in en na een z.g. tangbeweging naar het Duitse Ruhrgebied op te rukken, het hart van de economische belangrijke streek van Duitsland.  Een geweldige misrekening van de strategen, achteraf bezien.  De tragische afloop van deze actie, m.n. bij Arnhem, is welbekend.  Ik ga U niet vermoeien in die geschiedenis.  Toen de geallieerden Eindhoven binnentrokken  zetten vele  Eindhovenaren  een brandende kaars  of een gloeilamp ten teken van hoop op een nieuwe toekomst voor de voorramen, en uit blijdschap.  Dat moeten destijds ongekende taferelen opgeroepen hebben.

Daaruit is destijds de z.g. Lichtjesroute  voortgekomen, een route door vooroorlogse  wijken van deze stad, met verlichte straten pleinen parken en gebouwen, in z.g. floodlight of tableaus en figuren met kleine gekleurde lampen.  Een bewegwijzerde  route door de stad met speciaal ontworpen pijlen, lokten vele tienduizenden bezoekers  van heinde en verre door de stad te gaan.  De energiecrisis van eind 1973 gooide roet in het eten van dit festijn.   Het festival ging teloor.   Jaren later stond een groep vrijwilligers op, om de lichtjesroute weer te herstellen.  Dit is in het kort het verhaal van de lichtjesroute, van de lichtstad, de stad ook waar de eerste gloeilampen geproduceerd werden en nadien nog meer electronica  van de plaatselijke fabrikant, op de markt kwam.   Deze industrie hebben de stad een geweldige boost gegeven, zo is eenieder wel bekend.   Ik ga u verder niet vermoeien in dié geschiedenis, maar zo maakte de stad de naam lichtstad wel waar.    Ik twijfel nog, maar ik besluit de Lichtstadstappers toch ook te steunen met een bezoek.  Zij namen destijds het initiatief over van welbekende club OLAT, om de traditie van deze wandeltocht door avondlijk Eindhoven voort te zetten.     De wandelroute van 23 a 24 k.m. is wel voor de helft zeg maar ingekort, dit om reizende en  gebruik van openbaar vervoer makende en  komende wandelaars in de gelegenheid te stellen , laat avond nog naar huis te kunnen.  Voor mij is het een wandeling van pak 'm beet 15, 20 min.  vanuit thuis, naar de startplaats, een grote aktiviteitenzaal annex café, in stevige tred.    Ik zie al bij schemering wanneer de feestverlichting nog niet ontstoken is, al wandelaars vertrekken.   Mijn opmerking dat het zinloos is, want de verlichting is nog niet ontstoken slaan ze in de wind.  Het zij zo.   Een der oprichters der club staat wat zenuwachtig in afwachting van de opkomst buiten de zaal  een sigaretje te paffen.   Ik schrijf me in, maak her en der nog een kort praatje, als met bekenden, en zet er dan de sloffen in.   De avondschemer, duiken we in.   De lucht kleurt  bij de ondergaande zon, werkelijk schitterend.   De eerste verlichte straat is de Zwaanstraat, en elk huis heeft een met lampjes versierde zwaan aan de gevel,  zo heeft elke straat of buurt zijn eigen uitingen,  moeten even een nieuwbouwwijk in nog ontwikkeling door en volgt een donkere groene straat,  rand bebouwing, die anders verlicht is maar  de lichtjesbouwers  laten hier dit jaar verstek gaan.  Langs ons wandelaars heen rijden voortdurend files auto's, en niet zelden staat het stil.   Na wat verlichte straten komen we aan een vijver temidden van de wijk, waarin de verlichtingsornamenten weerspiegelen.   Fantastisch mooi en menig fotograaf kan hier z'n hartje ophalen.   Mensen, bezoekers  lopen te hoop ook.   Ik vervolg mijn weg langs lichttableau's, als een walvis een byzonder nagebouwd gebouw ergens in de stad,  een duikende dolfijn,  het kunstmuseum,  en z.g. over de schutting loerende koppies, een sprookjesfee, kaboutertjes.  Veel ornamenten lijken te bewegen zoals die fakir die op z'n vliegend tapijt zit.   Een schommel met kinderen, een speeltuin nagebootst.    Een draaiende Hollandse molen.   Boven de straten hangen verlichtingsslingers en aan de huizen, koningskronen.  Ornamenten als fakkels , die lijken te branden.   Het is op de donkere stoepen oppassen vanwege boomwortels van oude bomen die de stoepen opkrikken.   Steek een doorgaande weg over en loop tegen een geweldig paneel met vliegtuigen en vallende parachutes.   Het is op deze plek waar de parachutisten destijds de stadsgrens bereikten.   Gedropt diverse k.m. noordelijker.   Een Airbornemonument nu extra verlicht vertelt over die geschiedenis.   Een straat met ornamenten van  horoscopische uitbeeldingen.    Na wat  verlichtingswerk aan lantaarnpalen stuiten we op een toneel/podium met een dansende groep keurig in de maar en kleding met vooronder een zaal kopjes met publiek, ook in verlichting dus.   Zo kan ik nog wel doorgaan , maar het is een feestelijke bedoening toch al die uitbeeldingen.   Dan is er  plots even twijfel omtrent de route.   De routeuitzetter laat ons een deel bewandelen waar enkel gewone straatverlichting brandt.   Toch zien we links van ons de verlichtingsroute doorgaan.   Jammer !   Dan wat verderop komen weer panelen, en losse verlichtingsornamenten in zicht aan bomen en lantaarnpalen.   Het evoluon en het voormalige oude nu gesloopte stadhuis staan uitgebeeld.   Een   verlicht symbool van het nakende evenement de Marathon in de stad.   Enfin, diverse uitbeeldingen passeren de revue.     Lopen door de Churchill-laan.   Montgomerylaan, toch  sprekende namen uit de 2e wereldoorlog.  Zien Eisenhower uitgebeeld, met de  legendarische  gedenkwaardige  woorden, "o.k. Lets go" .  De start van de landingen aan de kust van Normandië.    Het P.S.V. stadion in zijn glorie.   We gaan omlaag en dan komt zij het wat laat de rustpost in zicht, die onder een van de vele naburige tunnels om diverse verkeer te scheiden, is geposteerd.   De tunnelverlichting  is in de donkerte meegenomen , maar er staan wat weinig stoelen.  De consumpties zijn aan erg democratische  prijzen.   Het loopt er even druk aan, en even zo drukke gesprekken.   We lopen hierna  een stukje de binnenstad in,  langs het bus en treinstation.   Gaan over een  brede winkelboulevard, met trottoirverlichting, vanuit de grond dan,  met kleurige luikjes, en spots van boven uit de gevels van omringende warenhuizen.   Helaas de bijhorende fonteinen werken niet.   Passeren de toren van de oude plaatselijke gloeilampenfabriek, de top ervan in floodlight.  Nu als winkelgalerij en appartementen erboven wat vroeger werkplaatsen waren.   Een oude boom op een pleintje staat te stralen met telkens van kleuren veranderende lampjes in zijn kruin.   Gaan voorbij de voetbalarena van de grote bekende club.   Een routeomleiding  vanwege wegwerken, welke niet op het papier vermeld staat.  Op afstand zijn voormalige  gebouwen van de productie, van de electronica fabrikant vele etages hoog , een stad op zichzelf, verlicht te zien.   Is nu een woongebied van vele appartementen en winkels  ingepast in de oude arbeidersgebouwen.   Die de groei en geschiedenis der stad en ommelanden bepaald heeft.   De bepijling klopt niet of is helaas weggehaald, maar duidelijk is, dat we recht op de startzaal afstevenen.   Ik weet een gezin in mijn omgeving nog de juiste alternatieve route  door  te loodsen.   Gaan langs een schitterende oude verlichte fontein, met plantsoen erom heen.  Hier heeft de organisatie een steekje laten vallen.    We hebben vanavond de z.g. noordelijke route gevolgd enkel.   De zuidelijke route laten we voor wat het is.   Menig loper zou te laat aankomen, als je ze de 23-24 routelengte zou laten lopen.    Ook jammer.   De naam lichtstad is weer eens neergezet.    We weten de weg in het aardedonker  te vinden naar de finishzaal.    Daar wordt onder een drankje met deze en gene nagekaart over wat er allemaal te zien was op het parkoers en andere wandelverhalen.   Het is in alle geval een  byzondere ervaring zo'n lichtjes-wandeltocht.   Lopers van allerlei tongval druppelen binnen, melden zich af en nemen hun speciale medaille in ontvangst.   Pas wanneer de zaal leger loopt , besluit ik toch ook maar om niet de laatste te zijn.   In soepele tred zet ik mijn weg naar huis voort.  Nog een kopke koffie, mijn verhaal aan mijn Annemie bij thuiskomst, en dan zien we pas hoe laat het is geworden.   Zoeken we toch maar de echtelijke sponde op.    Houdoe, { gegroet}  beste lezer.  Tot de volgende wandeling weer.

Peter Heesakkers

05-10-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is wat men noemt, een last minute beslissing.  De moeilijke keuze, wie van de twee vandaag.   Na lange overweging , stap ik in de bus, die me naar dit dorp vervoeren zal.   Het wordt de gemeente waar Vincent van Gogh de beroemde tekenaar en schilder, een van z'n vroegere woonplaatsen, gepropageerd  wordt.    Vreemd,  de info balie in het buskantoor heeft men geen weet van de halte die ik zal moeten hebben.   De chauffeur weet het wel.... Ik stap uit in kerkdorp Gerwen, en ben zo rap aan de startlokatie, een cultureel centrum.   Het naburige kerkplein staat ramvol met geparkeerde auto's.   Het slaat aan,  zoveel is duidelijk.    Waar een dorp nog dorp is gebleven, zodoende loop ik al gauw de bebouwing uit.   Midden op de weg, zie ik een hond kwispelend  met z'n staart,  voor me uitlopend, middelgroot beest, zonder baas.   Ik bedenk laat het beest me rustig passeren.   Naderbij komend zie ik , dat het een hangbuikzwijn betreft.   Ik benader het beest eerst omzichtig, maar het beest is zo vriendelijk om zich te laten benaderen, laat zich gewillig knoedelen en knuffelen, ik aai het en voel harde beharing.   Het  dier  loopt even mee, maar gaat randje dorp een weiland in het malse gras proeven.   Het beest is gewis van iemands erf ontsnapt.   Ik vervolg mijn wandeling.   Ga al meteen een padje in,  tweesporig, die me randje dorp de velden vooral maïs , instuurt.   Slinger er wat rond, om bij een afslag, een donker sparrenwegje in te gaan die me vervolgens afzet aan een  doorgaande provinciale weg.   Daar gaat het een poos een drie meter breed fietspad op, en volg dit pad en tijdje.  Ik ben al meteen in een beboste omgeving.   Passeer een particuliere tuin met een ven en daarachter een mooi wit prieeltje.   Een echte blikvanger.   Blijf in dit bos wat rondstruinen met her en der bewoning van mensen van goeden doen, een wijkje met vogelnamen.    Dan wordt het na beschutting van bossen , even wat opener.   Aan een boerderijtuin staan ezels, alpaca's, lama's en veel kippen.   Het is nu een verharde weg intussen door wat agrarisch gebied, her en der een huis, en oude boerderijen, een gehucht de Deense hoek genaamd.    Geraak aan het Wilhelmina-kanaal  en een fietspad op, die ons brengt aan de eerste rustpost in de openlucht.   Het waait hier duchtig en de parasol boven het improviseerde buffet in de open lucht, gaat er dan ook bij liggen.   Ik rijg m'n jack toch maar dicht want de najaarskou doet zich al gevoelen, niettemin  prachtig helder en dus zonnig weer.   Na de pauze wordt ik de diepte vanaf een talud ingestuurd, het pad daalt geleidelijk af naar een mooi stukje broekgebied, moerassig dus.   Haast ondoordringbaar maar fantastisch mooi, onderbroken met verholen liggende weitjes.   De bosanemoon gedijt hier rijkelijk, de balsemien, en andere wilde bloemen en planten, loofhout, over almaar graspaden. Er blijkt met de herfst aan de deur nog vanalles te groeien en te bloeien.   Een waar lusthof.   Grote varens, boven mij jaagt de wind door de bomen.   Mijn route beschrijving belooft hier een vogelgebied met o.m. goudvink, wielewaal, goudhaantje, havik sperwer, bosuil.  Geen van allen gezien noch gehoord.  Ik geraak dan aan een veld onafzienbare maïsvelden omzoomd langs zijn paden met vooral vlierbesstruiken, rietkragen.   Na enige tijd klim ik weer een talud op die me terug aan voornoemd kanaal brengt, na een slagboom en vervolg ik een fietspad, zie op afstand de rustpost van daarstraks, maar ik draai nu een ophaalbrug over, en landelijk wegje in met opnieuw enorme maïsvelden, en een hoogspanningsleiding onderdoor.   Op een viersprong gaat het richting een bosperceel, de wijdse ruimte uit.   Na een motorcrossbaan gaat het een pad in vol kuilen en gaten , waar de crossers behoorlijk huisgehouden hebben, en worden knieën enkels en  beenspieren getest.   Aan dit pad liggen enorme huisvuilzakken en  hele hopen laminaatvloeren of planken gedumpt.   Uit de eikenbomen vallen geregeld hoorbaar de eikels met een plof of bladergeritsel omlaag.   Ik zal er toch gespaard  van blijven er een op mijn test te krijgen, gelukkig, er zijn beste exemplaren bij n.l.   Steek de weg Son -Lieshout over en vervolg bosparkoers.   Gaan een brug over om een wel erg brede sloot langs te gaan over een breed graspad.  Voorbij een groep kasten , bijenkolonie, en een wilde bloemenveld aangrenzend.   Voor weer een andere brede sloot afslaand die me via een dammetje een pad opstuurt.   Het wordt verharde  weg en even volgen huisje boompje beestje om even verderop een groenwal in te gaan.   Smal paadje ervan door, volgt een klaphek die ons tussen vennen  en sloten in gebied de Mosbulten brengt.   Slingeren graspad links rechts door dit gebied en treffen vogelobservatoren  aan  met reusachtige kijkers.   Op vraag kan een der vogelwachters  een hele trits namen noemen  welke vogels hij ziet.   Gaan een parkeerterrein over een weggetje op door veld en bos  Een beek de Beeksche waterloop genaamd langsheen.   Weg Lieshout-Son oversteken.   Zie veel vlindersoorten onderweg maar het koolwitje overheerst toch, naast de citroenvlinder .   De rustpost is voorzien in boerenschuren die volgens de borden  als een provisorische fietsroute post fungeert, en als zorgboerderij.    Hierna even pad teruglopen die me weer afzet aan  Wilhelmina-kanaal.   Het weidevee is onderweg alom nog rijkelijk aanwezig, in al haar soorten.   Een reeks paarden schouwt me toe langs weidedraad.   Ik ga eindweegs verder weer kanaal oversteken en volg landelijke wegjes met kastanjebomen die ook hun last verliezen en weer ben ik alert dat Jan de Wind, ze wel eens op mijn koppie kan doen belanden.   Om me heen snuif ik hooilandlucht, en alom zijn tractoren  bezig voor het laatst hooi van het land te halen.   Op zondag; dat zag je vroeger nooit, tenzij noodzakelijk te doen.   Asfaltwegje slingert door een buurtschap en toch gaat het over in zandweg en gaat het een eikendreef in.   Populieren wegjes  volgen waar de wind doorheen ruist.   Verliezen bladeren en takken.   Afgewaaide takken en jes , bladeren bedekken het wandelpad.   Opnieuw langs schilderachtige boerderijen , en her en der een huisje van recentere tijden.   Motoren  van tractoren op het land, doorklieven de stilte, wat het anders was geweest.    De Evert de Vriesdreef zegt een straatnaambord , een eertijdse schaapherder  leefde van 1888 tot 1962,  de dreef leidt naar een brandkuil, waar een monument  ter ere hem is opgericht.  Ik ben terug in Gerwen en passeer nog allerlei bewoning, en ga recht op de finish af.   Voor oude kerk die Vincent ook toendertijd inspireerde om na te schilderen, beland ik in het startlokaal.    Ik overweeg er nog een loopje van vijf k.m. erbij te lappen, de z.g. Vincent-route die grotendeels door het dorp Nuenen leidt.   Het kan ruim voor sluitingstijd van de afmeldburo's, dus ik overweeg niet langer, maar doen.    Via weg , dorp uit, ga een zijwegje in op bebouwing van Nuenen aan via weiden met koeien en paarden.  Kom in een villawijk met vijvers en brugjes en parken , langs het gemeentehuis, en tref alom fotograferende en filmende toeristen en rondhangend bij infopanelen.  Bij objecten , die een en ander over Vincents leven vertellen of een rol speelden.   Infozuilen te over onderweg, maar ik lees er maar enkelen, het zou te veel oponthoud geven.   In het Nederlands en Engels, over het rijke tekening en schildersleven van Vincent van Gogh, uitleg over z'n leven en wat hij op die plek schilderde en wat al meer.    Mijn routepapier vermeldt in ruime mate en omkaderd wat ik allemaal  qua geschiedenis zou moeten of willen weten.   Allerlei namen als van straten en pleinen en huizen die in Vincents leven een rol speelden , of die hij tekende of schilderde passeren op de route.   Het is al Van Gogh wat  in Nuenen's kern de klok slaat.   Via  windmolen De Roosdonck die hij ook enkele malen schilderde of tekende gaat het 't fietspad op terug naar Gerwen langs de smalle provinciale weg, is iets minder in de route.   Passeer nog een huis waar in de voortuin pompoenen in alle grootten en maten en kleuren staan opgesteld.   Fotogeniek gezicht, dat wel.   Kom in een vrijwel lege zaal terug, en geraak er nog met wat organisatoren in gesprek.   Ik kan ze zonder meer complimenteren omtrent de tocht vandaag.   Het was zonder meer de keuze uit een overbezet  wandelprogramma in Oost Brabant vandaag , die mij in mijn keuze parten speelde.   En vast en zeker meer wandelaars.  Die hun keuze elders lieten vallen.  Een absoluut geslaagde wandeldag met heel andere parkoersen  dan verwacht.    Ik ga er weer van tussen beste lezer.  Tot mijn volgende tocht, en wie weet waar, anders, zeker tot ziens.  Houdoe!                                     Peter Heesakkers.

29-09-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

  Op mijn gang naar het busstation klettert in een tunnel achter me een tiener van haar rolplank af en duikelt een eindweegs voor me uit op het fietspad.  Het loopt toch goed af.   Ze staat op en rijdt verder of er niks gebeurt is.   Ze zal van rubber of elastiek geweest zijn.... De jeugd kan zich zulks nog veroorloven.   Wat ouderen zouden vanalles breken wat ze konden breken.        De eerste busdiensten lijken het 'szondags niet zo nauw te nemen met de starttijd van diensten.   Ik kan een mopper niet onderdrukken.   Maar ziet dan.  Wat laat maar hij komt dan toch, en haalt de tijd ruimschoots in.   Mooier kan niet.  De snelbus brengt me inderdaad snel ter plekke.  De looproute naar het clubhuis, is me door de jaren welbekend.  Het is op het centrale plein van de gemeente,   het Ridderplein, nog even laveren over stalen platen tegen de modder, langs bouwhekken , en over nieuw aangelegde, en nog aan te leggen bestrating.  Vooral voetgangersgebied.   Het beloofd duidelijk een opwaardering, het oogt prachtig.   Het clubhuis mag er ook zijn.  Een ex-schoolgebouw, waaruit een tussenmuur   eertijds  uitgebroken twee klaslokalen  samenvoegt  tot een geheel van ontspanningszaal.   En een voorplein.   De zaal getooid met wandel -troffeën, uit een rijk wandelverleden van ooit, publicaties, foto's en wat al meer.  Er zijn niet meer zoveel eigen clublokalen voor zover  het wandelclubs betreft.    Het is erg rustig als ik de zaal betreed, maar de jonge dame achter het inschrijfburo verzekert me dat er al veel op weg zijn.   Ik bekijk aandachtig  de route-omschrijving die ik bij inschrijving bekom.  Ik bedenk dat het me weinig nieuws zal leveren, maar ik heb het behoorlijk mis.  Al op de eerste rustpost krijg ik van een al tientallen jaren oud lid der club te horen, dat men een nieuwe routeuitzetter heeft weten te strikken, en dat heb ik vooral op het eerste deel der tocht al mogen ervaren.  Welliswaar duurt het even alvorens we de bebouwde kom achter ons laten.  Gaan kris-kras  door heel andere en wat groenige straten en pleinen het dorp uit. Alhoewel "dorp".  Het is door de jaren uitgegroeid tot een flinke gemeente.   Ik zie m.n. in bossages als in plantsoenen, talloze spinnewebben, bedekt met dauw.   Dit zegt me dat de herfst  in aantocht is.   De bomen beginnen ook al te kleuren, en toch ontluikt er nog groen , ook op de bodem vanwege recente regenbuien.  Een tweeslachtigheid in de natuur toch dus.  De spin denkt nog gauw wat insecten te vangen voor de winterkost.  Tijdens mijn uitloop van de bebouwing blijken de stoepen  bezaaid met eikels, wat volgens natuurkenners  de voorboden zouden zijn van een strenge of vroege winter.  De ochtendtemperatuur  voelt al fris, en het warmt langzamer op.   Mag een tussenstraat door met weerszijden hoge heggen.   Sporthallen en velden langsheen.  Belandt in een gegoede wijk, en ga wat parken door.  Achter me naderen  Servee en Marian, die mijn wandelmaatjes een groot deel van de tocht zullen blijven.  In deze wijk, valt een pony op, die aangelijnd loopt te grazen, van het toch  korte  gras van een gazon.  Het beest wordt  even geknuffeld door me, maar het graast onverstoord door.   De wijk kent ook veel grachten.     We geraken eindelijk buiten de bebouwing door velden, met doorgeschoten aspergeplanten, en bieten gewassen en andere nog veldgewassen, met in de verten kassen, en boerderijen.    Geen heide, maar toch noemt gebied zo.   De Doonheide.  Een eerste pad dient aan,   en we gaan over een sloot met sluisje, in die sloot waden jonkie's op zoek naar kikkers, en nota bene, ze hebben er al enkele  gevangen.   Zien in een voortuin  pompoenen uitgestald liggen en het veld ernaast met pompoenplanten, in diverse kleuren en maten, tot kolossaal.    Mogen vervolgens een bos in, en het komt op goed lezen aan  welk pad of bocht te gaan.   Moeten ook nog al eens het pad af voor mountain bikers.   Slingeren het bos door tot we aan een natuurlijke uitspanning geraken met kantine.  Een prachtige plek, waar de natuur omheen zijn gang mag gaan, in aanplant en spontane groeisels.  Byzonder mooi.    Temidden een tentoonstellingsruimte mogen we onze rust genieten, in de vorm van een café-zaal.    Heel democratisch geprijsd ook.  Het heet Natuur-educatiecentrum  De Specht, aan de rand van dorpje Handel.   Er valt veel te bewonderen en te lezen, maar onze tijd staat niet toe.     Marianne wijst me op spring balsemien, rose bloemen die als je op de knoppen ervan knijpt springen alsof het electrische stroom betreft.   Pets, is het geluid en je schrikt even.   Gaan door een fietssluis een bospad in, en dit bos een poos doordraven.  Komen langs een grasveld waar een zit-grasmaaier een aangename groengeur  verspreidt.     Bos wordt  na een poos ingeruild voor open landschappen, met asfaltwegjes en wat lange echte Peelwegjes veelal omzoomd met eikenbomen en landelijke vergezichten, niet eens onaardig.  Wel treffen we voortdurend fietsers en fietsclubjes tegenover ons naderend.  Tot mijn verrassing hoor ik mijn naam roepen, en tref Willy Timmermans, de wandelaar welbekend.  Willy heeft twee weken terug de wandelmarathon van Diekirch  naar Valkenswaard gelopen een zevendaagse tocht, en heeft last van een achillespeesblessure, maar ja Willy is geen stilzitter en compenseert met zijn levensgezellin Rianne dit euvel met een grote fietstourtocht van uit dorp Zeeland.   Een korte ontmoeting volgt.   Dan gaat hij weer fluks op de pedalen, achter het fietsclubje aan.     We lopen onder Boekel langs, gaan landelijk weer ruilen voor bossen , om opnieuw in het natuurcentrum van ons ommetje uit te rusten.  We gaan in de tuin zitten aan een pick-nick bank.   Lekker in het inmiddels warmer zonneke.    Na deze rustpauze toucheren we even dorp Handel om er met een boog landelijk , omheen te trekken, en vervolgens toch weer in de kern uitkomen, even dan want het dorpje is hier nog echt klein.  Servee en Marian gaan in de kerk nog even een kaarsje aanstoken en een kerkhof bezoeken , maar ik besluit door te gaan en zal ze wel weer zien onderweg.   Ik loop randje dorp weer de bossen in .  Rust, ruimte en zaligheid.    Na weer een poos volg ik een grindwegje die me aan de weg Handel-Gemert brengt, me het fietspad opstuurt, langs de "keskes", zo men in de streek ze noemt, maar het zijn kapelletjes om de zoveel honderd meter die naar bedevaartdorp Handel leiden.  Met bos en rust is het nu gedaan.  Ik steven recht op Gemert aan nu.  Hoor vanachter struikgewas  aanmoedigingen en vreugdekreten vanwege een voetbalwedstrijd  die er gaande blijkt, die in het voorbijgaan vanzelf weer verstommen.  Ik moet een zijwegje in, even rand bebouwing en alras een aanzienlijke woonwijk in met grachten en hele kolonies eenden en ganzen.    Fietspaden, tegelpaden gaande wordt ik toch een park ingestuurd weer met een goedbezochte speeltuin langsheen.    Het wordt nog wat straten te gaan en omdat zowel bepijling als straatnaambord ontbreekt, op een omschreven punt, stiefel ik door.  De zeer recente bouwsels veranderen in jaren 50 of 60 vorige eeuw- wijken, en weer even laat de omschrijving een steek vallen, maar gelukkig herken ik mijn positie van de terugweg naar de finishzaal.   Daar is het niet druk, om het maar eufemistisch te zeggen. Het merendeel heeft kennelijk voor de kortere routes gekozen.  Wat verenigingsleden  zitten zich er goed te begieten zo aan het praten en de ogen en het tafelblad  te zien.   Al met al mag gezegd, dat het over het algemeen een mooie en wisselende wandelroute was vandaag.  Vernieuwde routes door een actief lid  {?}, uitgezocht.   En dit is zonder meer een Pré.    Het was alleszins de moeite waard vandaag.   Smaakt naar meer en beter voor de komende tijd.  Houden zo.    Ik blijf er maar niet te lang zitten, tot Servee en Marian met Tineke arriveren, de laatste met haar onafscheidelijk hondje.    Ja; ik had er qua parkoers een goed gevoel bij vandaag toch.    Tot volgend keer.   Houdoe!

Peter  Heesakkers

15-09-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De vertraging van mijn busreis, was de voorspelling kennelijk wat de dag zou brengen vandaag.   Dat zal U op het eind van mijn verhaal vernemen.  Een buslaan was geblokkeerd,  een bus met pech, zo bleek later, de bus ging niet meer voor of achteruit,  en zo liep in het spitsuur de dienstuitvoering in het honderd voor diverse buslijnen waaronder mijn bestemming.   Ik zat op hete kolen waar mijn bus bleef en de vertrektijden op de digitale borden liepen keer op keer op. Dan eindelijk daar is ie.   Toen hij ook nog een heel andere route reedt vanaf de beginroute  was de verwarring groot of ik wel op de juiste bus gestapt was.  Mijn jonge buurvrouw in de bus kon me geruststellen.  Ik wist toen nog niet wat er aan de hand was op de busbaan, een van deze die de stad rijk is.    Zag onderweg ook al verscheidene bussen een vreemde routes rijden en dat riep een vermoeden in me op.  De chauffeurs waren verwittigt via hun boordradio wat er loos was, en een andere route te nemen, maar de passagier werd in het ongewisse gehouden.   Weldra herken ik de eigenlijke route terug, en rijden we de stad uit.  De verkeerslichten hadden we ook tegen, in de spitsdrukte vooral, en zo gebeurde dat ik wat laat bij m'n wandelmakker  Wim me melden kon.  We gaan vrijwel meteen op weg.  Ik verlaat me op de bekendheid van Wim's woonstreek naar het startburo, en deze is een eindweegs buiten het dorp Reusel gepositioneerd, meer bepaald tussen voornoemd dorp en de zuidelijker gelegen landsgrens.  Het is zoeken naar een geschikte  parkeerplek, en eigenlijk was er geen parkeerplaats aangelegd en dus was de bezoeker  aangewezen op de bermen van de toch al smalle weggetjes in de omgeving, midden in de natuur, dat wel.  Wanneer ik uit de auto stap is het oppassen om niet direct in een droge sloot te kukelen.  Dan is het nog even lopen tussen weerszijden geparkeerde autorijen, waar opnieuw blijkt  dat de zuiderbuur ruimschoots vertegenwoordigd is.  Een tegenligger was vast in de problemen gekomen.  Het is een schitterende uitspanning met ruim terras,  taverne De Oude Brandtoren, dat mede vanwege het stralende weer goed vol zit.  Het is wat benauwd  weer. 

Bij navraag met telefonisch overleg  vorige week  bij de organisator van Weebosch, blijkt mijn wandellid-- pas in iemands anders wandelboekje te steken, en bekom ik mijn kleinood weer terug.   De inschrijving gaat vlot en we gaan maar meteen op weg, om wat tijd in te halen van eigenlijk voorzien vertrek.  In een veraf blik zie ik opnieuw nog de kloeke madam, met haar wandelvriend uit Herentals  al op weg gaan.   Pat's  "wandelmama ". { Jeaneke}, { Dixit Pat zelf }.  We steken bij de start al meteen het smalle weggetje over, en mogen al de bossen ingaan.   Een smal pad welke een veerkrachtige ondergrond van het pad geeft door afgevallen takjes en dennenaalden, en we gaan op en af.  Henk ,  een mij al jaren bekende, en de animator van deze tocht had ons al gezegd vooraf, dat hij spijtig genoeg de route had moeten wijzigen vanwege onbegaanbaar  door modder, want het had de vorige dag gehoosd hier in de streek.   Mogen even een m.b.-route volgen.  Al gauw volgt een routesplitsing, maar niet voor ons.    Een verharde weg wordt alweer gauw een zandpad.  Dat verbreedt verderop weer.   Blijven een poos langsheen een betonfietspad gaan. Komen even in akkerland, weer bosgebied terug,   Een verwaarloosd  korenveld laat ons duizenden  paarse korenbloemen zien en even verderop een zonnebloemveld, ook overwoekerd als bij de korenbloemen.  De landbouwer heeft hier mijns inziens de pijp aan Maarten gegeven en is met zijn werk gestopt, bij gebrek mogelijk aan opvolgers.  De zonnebloemen  staan met hun koppies duidelijk naar de zon gericht, als zij ook schijnen te doen.    Even zijn we het te volgen pad kwijt, hebben we iets gemist?...  We volgen de talloze sporen in het zand van onze voorgangers en geraken al  dra op de juiste afslag.  Gerustgesteld.    Het is opnieuw de heerlijke en bosrijke Kempen waar we door mogen dwalen, en we zien nog talloze wilde bloemen , grassen en plantensoorten opbloeien, waar we afleiding aan hebben.    Na alle bosgang  komen we in een wijdse vlakten waar  behoorlijk met de zaag rondgezwaaid is, en de wortels van vorige bomen zo veel als mogelijk met machines uit de grond getrokken, en stukken boomstammen uitgefreesd  worden. Her en der is de grond ook afgeschraapt om er de vlakke heide  weer uit te laten komen, zo schijnt het ons toe.  Volop machines hier en reusachtige kiepwagens, {containers},  met tractoren die  de grond afvoeren.  Zo te zien aan de uitgravingen moeten er ook weer vennen terugkomen.  Dan zien we aan de einder, aan de bosrand onze rustpost uit het groen opdoemen.  We zullen er niet verblijven, begroet nog even wat bekenden op de terrassen met een handenschudden en een kort praatje, we gaan dan verder, omdat ons de rustpost wat vroeg aandient.  Slaan even verderop een asfaltwegje in die we een poos zullen volgen door opener landschap , akkers en weiden.  We moeten nogal eens aan de kant door de mastodonten van voornoemde heidewerken, die af en aan rijden.   Volgen door akkerlanden, wegjes en paden.  Zien om ons heen en in verten talloze waterkanonnen het werk doen, op de landerijen om de oogst toch nog succesvol te laten eindigen na deze lange droogteperioden.    Gaan bij een sloot met stromend water afslaan, en volgen een brede zandweg.  Steken een weg in wat blijkt de verbinding Mol-Postel naar Reusel  te zijn, waarlangs de alternatieve omleidingsroute nu loopt.  Zo op ons routepapier te zien of lezen blijken we een moerengebied, wandelpaden toeristisch, en klaphekken te gaan missen en langsheen sloten en akkerland.  Ziet er op papier toch veelbelovend uit.   We volgen de secundaire verkeersweg zuidwaarts, naar ik vermoed  richting de abdij van Postel.  Een peloton  renfietsers blijft op de openbare weg met een slinger auto's in het kielzog, en wij lopen op een asfaltfietspad  paralel.   Ik begin een vermoeden te krijgen alsdat we ongemerkt de provincie  Antwerpen binnenlopen, ik zie aan de kant van de weg een oude taverne liggen met duidelijk Vlaamse kenmerken, maar we hebben dan de grenspaal gemist?   Verdorie ja een bord meld dat we de gemeentegrond van Mol betreden, maar slaan direct na de denkbeeldige grenslijn een grindverhard wegje in en zien ver voor ons de grenspaal pieken, bij het naderen ervan blijkt gezien zijn stand, dat we juist op Vlaamse grond moeten zijn, maar met een draai linksom lopen we alweer Nederland binnen.   Blijven een poos langs de bosrand gaan met anderzijds akkerlanden, gaan dan toch het bos weer later in, en bereiken  de rustplaats van weleer weer.  We gaan nu wel zitten, en raken alras in gesprek met andere wandelliefhebbers die hun eigen afstanden lopen, korter of langer.   Laten ons de drankjes goed smaken. na wat lang verpozen vinden we dat we er de kuierlatten weer in moeten gaan zetten, want hebben een tweede lus voor de boeg.  Lopen opnieuw naar de verharde weg van na de eerste rust maar slaan dan rechtsaf, en onze afstand staat duidelijk vermeld bij de afsplitsing.   Volgen een poos de verharde weg, die een haakse bocht maakt links rechts een pad in waar omgelegde bomen liggen op de wandelweg, mogelijk gedaan om motorcrossers  uit de bossen te ontmoedigen, en zo slalommen we over dit pad,  om boomvoeten of boomkruinen heen, of stappen waar kan over de horizontaal liggende stammen, vaak nog bladeren aan de bomen,  valt ons op, dus het omkappen zal nog maar heel recent zijn gebeurd.  Het pad is een  tijd gebarricadeerd  met deze boomstammen, maar het gelukt ons prima te passeren.   Gaan weer links en rechtsafpaden volgen, en stuiten op een of ander vermoedelijk jeugdkampement, voorzien van kabelbanen en andere speeltuigen , begeleiders erbij.  Een prachtig speelgebiedje voor de jeugd, met erbij nog verblijven als huisjes en tenten, de jeugd heeft volop vertier hier.   Dan...... Zien we plots van tussen de bossen een bekende plek opdoemen, en beiden stellen we verbaasd vast.  Hee?   Daar is de startplaats finish al !!  Wel verdorie !    We bekijken onze route-omschrijving, papier dus, en we blijken er in gestonken te zijn.  Hebben een lus gemist die er op papier veelbelovend uitzag en had ons opnieuw in Belgen land voor even had moeten geleiden.  De teleurstelling is groot, maar Wim ontbreekt  de goesting om terug te gaan en er nog dat gedeelte erbij te lopen.  Heel spijtig, en ik leg me er maar bij neer.  We hadden het idee vooraf dat we op de juiste route zaten want zo wezen de pijlen ook die we gedwee volgden.  Zo werd onze wandeldag en route flink ingekort.  Een route die opnieuw veelbelovend was en er fenomenaal mooi was.   Het was tevens de laatste tocht van de Grensparkserie voor dit jaar.  Nu met  acht, vorige jaren nog met zes organisaties om beurt.   Het is aangenaam verpozen op het drukke terras, de uitbater heeft vast een goede dag gehad vandaag qua inkomen.  We hebben nog her en der onze klets, Wim met oude dienstmaten, over natuurlijk de legertijden.  Bezien ertussendoor de waaghalzen op een klimwand bezig, goed beveiligd aangegord, dat wel, en bezien de speelplaats op afstand onder het geklets, en maken dan aanstalten om het vehikkel  weer op te zoeken ergens langs de drukparkeerde weg.   Rijden via smalle wegjes het prachtige natuurgebied uit,  langs boerenhoeven en schuren, naar Reusel - dorp door naar Wims woonstee om daar nog achter wat drankjes na te kaarten over de wandeldag en andere onderwerpen met zijn echtgenote.  Naar de bus die vlak aan de voordeur stopt n.b. , ga ik weer op weg naar de lampenstad.  Namijmeren in de bus. een prachtige wandelroute, maar een wandeldag korter dan voorzien en voorgenomen.   Wel byzonder jammer.

Aan U beste lezer groet ik U tot volgend keer:  Houdoe!

Peter Heesakkers

20-08-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik ga op weg naar Martien om samen naar Weebosch af te reizen.  Op weg naar Weebosch, (tussen Bergeyk en  Luyksgestel ) , niet ver van Lommel België, stuiten we op wegwerken, en worden we door een wegomlegging een zandweg ingestuurd.  Even verderop  hangt een A4 blad uit , met de verwijzing naar de startplaats.    

We  zien tegenover ons wandelaars uit een breed pad komen die kennelijk al weer onderweg zijn na een korte afstand , naar Weebosch.   Zij voegen zich op onze opleidingsroute. Helaas voor hen moeten we gedwee de bewegwijzering volgen , maar we passeren hen  met een respectvolle snelheid.  Geen stof dat opwaait dus. Komen alzo  weer in de dorpsstraat uit die we volgen tot rand bebouwing  alwaar het  startburo is voorzien in een ontspanningscentrum.   Ik kende dit al jaren, was er al weer wat tijd niet geweest, maar ik kijk er mijn ogen uit.  Het is deels verbouwd en uitgebreid, en de ruimte is prachtig geworden, met zalen voor allerlei activiteiten.  En dit in een dorpje van 700 inwoners, zo wordt me verteld.   Op de parkeerplaatsen is het levendig druk,  ook opvallend veel Vlaamse deelnemers,  en we boffen, we kunnen de auto bijna tegen de voordeur parkeren omdat juist afgemelde wandelaars weer huiswaarts keren blijkbaar.   Het startburo verontschuldigt  zich  dat er geen startkaarten meer voorhanden zijn, kennelijk verraste hen de toeloop, en we worden provisorisch genoteerd  op een inderhaast ergens vandaan verkregen papiertje.    Na een kopje koffie en ons bij Wim gevoegd te hebben die in de zaal op ons wachtte, gaan we gedrieën op weg.  Even is buiten de zaal wat onduidelijkheid, waarheen te gaan, maar we blijken onderlangs de gevel  te moeten gaan.  Steken vervolgens een weg over , gaan langs wat ouderenbewoning, en mogen al meteen een pad in onderlangs een hoge heg.  Een brede dreef op , even asfaltweg,  om aan bord bebouwde kom af te draaien en langsheen een akker en bosrand te gaan, over een m.b.-route.    Aan einde paadje een vrij nieuwe brug over met  ijzeren roostervloer over een droge sloot, vervolgen we een veldweg met groene boorden omsloten, struiken en boompjes.  Weer aan een bosrand volgen we deze langs akkers met aardappelvelden en maïs, en een geoogst aardappelveld keurig bijgeharkt gaan we zeker driekwart om wijdse  velden heen tot een klein klimminkje  een smal bospad in.  Vogelkers is opvallend veel aanwezig hier.  Gaan wat paden door en langs een rustige asfaltweg, steken een brede dreef in, struinen aldoor bospaadjes af tot we plots  stuiten op wat duidelijk vakantiehuisjes blijken te zijn, een sportveldje volgt, een asfaltwegje, een klinkerweggetje,  en dan blijken  we plots op de eerste rustpost te zijn.   Wat vroeg naar ons dunken, kijken even binnen en vervolgen onze route.    Lopen even tegenrichting terug en  randje bos, wat over gaat in een groenstrook tussen akkervelden door.    Opnieuw op bosrand af, en mogen een smal pad m.b. route op.  Een eikendreef, over slagboom en komen we aan een eenvoudig natuur-campeer terrein.    Voorbij een pick-nick plaats volgen we een poos een witte koppaaltjesroute een toeristisch wandelpad dus.   Toch weer een ruiterroute, even fietspad langs een B-weg, steken deze even verderop, over een grasweg in en brengt ons aan een vijfsprong een tweesporig pad almaar door bos, komen we aan een heideveld uit.  We zijn op de Cartierheide, enerzijds wijde blik , anderzijds variabele bosaanplant ook jonge  bomen.   Gaan om heideveld heen aldoor, om een verhard zand/grind fietspad te volgen die ons naar het Laarven stuurt.   Volgen een toeristisch Laarpad zo de boswijzers aangeven.   Draaien een heel stuk om een mooi ven heen, met ook erg oude knoesten van bomen omringd, weer een ruiterpad in, overgaand in weer een mountainbike pad ingaand.    Steken een weg over die Eersel met Mol-Postel verbindt.  Zien bordjes die de gemeentegrens aanduidt van Eersel met Bergeyk, en vervolgen een grindfietspad bijna paralel aan de weg, richting Belgenland.   Gaan een eikenbos door, een pad overwelft met oude dennen, om hierna in weer open gebied te komen van weiden en akkers.  Plots na een afslag, dient de rustpost zich weer aan , na deze lus dus.  Het is een oude boerderij nu ingericht als verblijfplaats en best knus hier, meer blokhutachtig als bij scoutsheem.  We kunnen ons zetten in comfortabele fauteuils.  Het is er zonder meer goed toeven, en we zitten er ook wat langer, maar vooruit , er moet weer gewandeld worden.  Buiten zitten een trits  vriendelijke hondebeesten geduldig op baas of bazin te wachten , en zij laten zich gewillig knuffelen door mij.   Een golden retreiver steekt al bij voorbaat zijn of haar rechterpoot alvast in afwachting van begroeting omhoog.  Prachtige , heerlijke lieve beesten waren het.  Even asfalt wat ons weer stuurt in een bos waar meteen een temietenkolonie een piramideberg gebouwd heeft, en het leeft, krioelt beter,  van de harde werkers die dennennaalden aanbrengen.  Even gaat het weer agrarisch gebied door met schuren en huisjes , boerderijen, achter een mestsilo om, reukvrij gelukkig,  langs weide weer bos in.  Ruiterpaden, m.b. routes en zomaar paden volgen op.  Even gele koppaaltjesroute volgen,{toeristisch}, , een asfaltfietspad door.  Een wegje asfalt  wat brengt ons op een zandweg welke we plots herkennen van vanmorgen onze omleidings weg of pad vanwege wegenwerken.  Gaat over in smal asfalt weer en na wat gedraai door een buurtschap, wat velden.  Zien bij een appelboomgaard het bewijs van een spreekwoord, "De appel valt niet ver van de boom".   Ze liggen er al rijkelijk.  Komen we op de dorpsweg uit.  Deze volgen we dwars door dorp langs de onvermijdelijke twee-torens kerk, dorp uit en dan zijn we ineens aan de finish, het buurthuis,'t Sant. .  Achter een bakje koffie nog even napraten , de laatste nieuwtjes en plannen uitwisselen, en nemen we van Wim weer afscheid.  Nemen nu een wat andere route dorp uit.  Het was een absoluut heerlijke wandeldag hier, veel erg veel groen.   Veel overdekt parkoers.  Echt zoals de Kempen ook is.  Zijn heel voldaan.  Vergat naar de deelnemersaantallen te vragen maar het liep er best storm hier.  Veel onbekende gezichten , en ook erg veel Vlamingen.   Volgende week eindigt  de serie Grensparkwandelingen in Reusel.  De afspraak met Wim loopt om hier te zijn.  Martien strekt  dan zijn benen bij  buurman's vierdaagse , aan de kust..   De organisatie vandaag bedanken we voor de sublieme en mooie tocht met prachtige routes.  Klasse!  Tot u lezer, groet ik met Houdoe, tot volgend keer.  Peter Heesakkers

13-08-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Een van de tochten , die behoort tot de inmiddels fameuze serie  mid-zomerwandeltochten   rondom onze zuidgrens, die blijkbaar in een succesvolle behoefte voorzien.  “Voetje voor Voetje” tekent voor deze editie, van de wandel zomer serie rondom onze rijksgrens.   Ik besluit pas op het laatste moment om hier eens een kijkje te gaan nemen.   Google maps en streetview geraadpleegt, en ik ga op weg.   De duur van de aanloop naar de startgelegenheid valt prima mee.  Tref er op het terrein  van dit onderdak van een tour en wielerclub MESA-maatjes , zojuist op weg gegaan.   Het parkeerterrein wemelt van ook opvallend veel Belgische nummerborden.  Als ik het gebouw betreed ervaar ik al meteen de eenvoud en ruimte binnen die erg geschikt is voor een wandeltocht er te houden.   Even nog een plagerijtje aan het inschrijfbureau alsdat ik op streetview moest constateren dat het onderkomen nog in aanbouw was.  Ontmoet er nog enige bekende gezichten, als ook Jeanneke, { Patricks wandelmoeke }, even een gesprekje wel en wee, en ik ga dan de benen in.  Draai vanaf het terrein een fietspad op die  verdwijnt in  de landelijke ruimte die het gebouw hier omzoomt.  Ga al dra een zijweg in, de Kempervennendreef,  genaamd naar een vakantiebungalowpark.  Voorbij een sneeuwcenter, waar men binnen zich in een glijerige sneeuwtoestand mag wanen, { van een lange helling afskieën } .  Binnen dus dat spreekt.   Plots doemt er voor me duidelijk toch een stand op die me doet vermoeden dat daar wat al te vroeg al een wandel rustpost  zich aandient.   Het is inderdaad een post voor de wandelaar die daar  door een zijpoort het terrein van bungelowpark Kempervennen op mag.   Men moet er echter wel eerst de controle-kaart voorleggen om toegang te krijgen.   Maar,…Wauw!.... Wat we nu binnengaan is werkelijk in een woord fantastisch.  Groenrijk, gaat het kris-kras door een stad op zichzelf qua grootte en ruimte.   We krijgen zoniet alles maar toch veel van dit bungalowpark te zien.   Ik kende dit park natuurlijk al jaren, maar ik verslik me lelijk in de ruimte en voorzieningen die hier voor handen zijn.  Zelf weet ik nog dat de naam Eurostrand destijds een  begrip was in de wijde omgeving, temidden een uitgestrekt bosgebied.  Men heeft er met der tijd dus dit vakantiepark er rondom  aangelegd.  We krijgen het park in bijna al haar facetten te zien, en leren er van de uitgestrektheid.  Wandelen afwisselend gemarkeerde wandelpaden  en weggetjes asfalt van pak ‘m beet, twee a drie meter breed.  Tussen verspreid staande bungalowcomplexen door.  Ga over allerlei watertjes per even zovele bruggen.  Het is een lust voor het oog.  Langs een dierentuin met eenvoudig boerderijvee, speeltuinen, roei en zwemvijvers, hallen met allerlei ontspanningsmogelijkheden, winkels en wat al meer.  In alle afleiding presteer ik het hier, om diverse malen een verkeerde pad of wegje te nemen, en lopers om me , mij terugroepen moeten.   Maar het moet gezegd ook, dat de route, {nieuwe pijlen} fenomenaal goed aangegeven was.      We mogen lang ronddarren over de terreinen, een verademing van de hoogste orde.   Dan , eindelijk, zogezegd misschien komt de receptie/ in/uitgang van het park in zicht, lopen een stukje van de oprijlaan af om even later een graspad in te mogen, de vrije natuur in.  Een prachtig rijkgeschakeerd bos, waar de moerbeiboom trouwens ook goed floreert, als ook de grondbegroeiïngen.  Het wordt nog even een verharde bosweg, langsheen het ijzeren hekwerk van het park, om aan het eind een draai de natuur in te gaan.  Graspaden weer.  Andere korte afstanden nemen geleidelijk afscheid van me, en het bospadenlopen , links , rechts enz. dient zich aan.  In een woord schitterend mooi hier.   Percelen met  varens,  soms manshoog, en andere jongere groeisels,  jonge boompjes en grassen, dienen zich aan.   Het is hier fantastisch!  Geraak er bijna in een euforie.   Wandelknooppunt routes ruiterpaden en wat al meer staan op het menu.   Uitgekiend is de route.  Ik realiseer me terdege dat je dit niet op  een achternamiddag uitgezet krijgt.  De routeman of {nen} zijn zorgvuldig geweest in hun keuzes.    Ik moet nu dwars door een grasveld, en realiseer me dat we op de rust van de organiserende club afgaan, een heerlijk, laat ik het noemen boerenterrein of erf met bijgebouwen, alwaar onder het afdak rijen tafels en stoelen of banken staan.  Het is er zonder meer goed toeven.  In de veldkeuken wordt voor ons gewerkt als nijvere bijen.   Ik tref hier ook mijn MESA maatjes weer, Wim en Martien, en we besluiten tezamen later verder te gaan.  Er volgt voor ons nu een extra lus, die naar later blijkt, totaal niet onder doet, met het voorgaande.  Lopen achterom de tuin uit, draaien een fietspad aan rotonde op en steken even verderop de autoweg naar Lommel en Hasselt over, steken voorbij een oorlogsgedenkteken, wat duidt al dat hier vlak voor de doortocht van de geallieerden, een verkenningsgroep van de Engelsen  hier de zaak kwamen opnemen, en men dacht in het naburige cafe, dat de bevrijding aanstaande was.  De verkenningseenheid spoedde zich onder enorm geweervuur van de vijand,  naar hun onderdeel in het al bevrijde België, en brachten het er heelhuids van af nog,   en konden de aanstaande oprukkende eenheden tijdig inlichten over de situatie, en de duitsers namen wraak op de cafe-bezoekers.   We gaan hier het natuurgebied De Malpie in.   En de prachtige natuur herhaalt zich, de rust en ruimte en natuur in veelheid en veelsoortigheid dient zich aan.   Nu en dan onderbroken door een weide , heideveldje, veel percelen jonge aanplant bossen, en natuurlijk de maïsvelden, een rijke schakering van de natuur.  Enorm mooi en rustgevend.   Zorgvuldig vink ik op mijn routepapier te gane paden af, die in hele reeksen vermeld worden.   Het blijft en is met nummers op de pijlen  even zo zorgvuldig  aangegeven.    Veel later komen we weer aan  het gedenkmonument uit en steken de weg naar Lommel weer over, en belanden alzo opnieuw na onze lus op het boerderij erf.    Er rest ons nog een ruim vijf kilometer te gaan vanaf hier, maar opnieuw laat de routeman zich niet onbetuigd.   Hij is blijven zoeken naar rust, ruimte en natuur, en ik vermoed ook naar beschutting tegen de eventuele brandende zon, in deze tijd van het jaar.    We passeren nog een pad welke ons noodt om nog even een Engelse oorlogsbegraafplaats te bezoeken, maar we kennen die plaats al, en besparen tegelijk de trieste aanblik van allemaal jonge mensen die van ver moesten komen om ons uit de shit te bevrijden, en nooit meer thuis zouden komen.   Alleen dat gevoel en die gedachten al, brrrr.    Langs die bevrijdingsweg of route, door de bevrijder ook Hells Highway , op weg naar Nijmegen en Arnhem, genaamd heeft zich boekenvol geschiedenis in September ’44 afgespeeld.    We struinen vervolgens weer talloze paden en paadjes af, en zien andere korte afstanden zich nu en dan bij onze route voegen.   Mountainbikepaden  toeristische wandelroutepaden dienen zich bij voortduring aan.    Opnieuw streep ik de regels aan op mijn papier om te weten waar we zijn en hoe ver nog te gaan, en controleer en passant de nummers der pijlen.    Dan , later worden paden een verharde grindweg, en zijn we aanbeland op de terreinen van het befaamde Eurocircuit.   Gaat het langs enorme parkeerplaatsen en motorcrossterrein, fietsbanen, en andere crossgebieden met zandhopen voor de motor en wagens, en de enorme tribunes die de betreffende banen omzomen, het is best een indrukwekkend gezicht.   Een terrein van indrukwekkende omvang ook.   Plots herkennen we een weggetje waar we vanmorgen er tegenover het  vakantiepark in mochten , de controleurs zitten er nog….Wat een inzet van ze. …   Gaan tegen de richting een asfaltweg aflopen, mogen vervolgens die baan af een grasveld door die ons op het wielercircuit afzet.   Braaf vervolgen we de bepijling,  gaan  langs een verlaten doorzichtige jurywagen comfortabel ingericht zo te zien, en geraken we plots aan het startpaviljoen.  We zijn enorm voldaan, over de geboden route.  Diep respect voor de inzet van leden en helpers van deze organisatie, ze mogen terecht trots zijn.  Het was een fenomenaal mooie tocht, klasse uitgezet en aangegeven.  Wij deelnemers kijken terug op een werkelijk schitterende wandeldag.   We nemen er nog ene na afmelding, in het eenvoudige maar gezellige , en vernieuwde onderkomen. Geslaagd vandaag op alle fronten, jullie mogen van mij deze plek aanhouden.  Op de toch erg grote parkeerplaats, domineerden  onze zuiderburen het parkeerbeeld.  De tocht blijkt erg gewild bij de overwegend Vlamingen.  Omdat  de wandelkalender  deze maand erg pover is, zullen we ons beperken tot de serie Grensparkwandelingen die voorhanden zijn.  Volgende week kijk ik alweer uit naar het dorpke Weebosch bij Luyksgestel ook een onderdeel van deze wandelserie.  Grote dank voor de mensen, leden , medewerkers van de club van vandaag, Voetje voor  voetje,  van  Valkenswaard.  Jullie hebben je bestaansrecht weer opnieuw bevestigd.  Heb weer een heerlijke wandeldag gehad bij jullie. Geweldig jullie inzet! 

Zeker tot ziens weer.  Nee, de tocht van Diekierch {Luxemburg} naar Valkenswaard de, 7 daagse, waag ik me maar niet aan deze maand, maar ook hierbij alle succes toegewenst met de grote onderneming.   Met zulk een ploeg wordt dat zonder meer een succes, zeker weten.   Er heerst bij jullie een geest die dat mogelijk maakt.    En aan u beste lezer, wie weet tot in Weebosch, en anders elders langs ‘sheren wege.  Houdoe!   En tot lezens weer.       Peter Heesakkers. 

06-08-2013 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers