Eens 'n keer minder vroeg uit de veren, en ook gemakkelijk bereikbaar. Soms schort het hier bij vele tochten nog aan.
Al enige jaren komt mij informatie omtrent deze tocht toe uit de wandel-deelnemers wereld. En nu wil ik het ook zelf ervaren. Heb al die info opgeslagen, maar ja ieder beleeft een of andere wandeltocht op zijn/ haar manier. Ligt er tevens aan wat voor verwachtingen men heeft. Is de omgeving variërend qua ruimte en natuur, en wordt deze ook voldoende benut. En hoe is de ontvangst en organisatie. Ik mag door mijn vele jaren ervaringen, nu mijn indruk op doen. De routes, zo verzekert men mij zijn flink veranderd, mede door de inbreng van ervaringen van wandelaars. En dan put ik vooral info uit de regelmatige lopers, ook al jaren hun hobby hun opinie. De ontvangst is alleszins hartelijk. Het vertrek is vanuit randje industrieterrein gesitueerd van bedrijven die aan het direct naburige Airport gelieerd zijn. De tweede grootste luchthaven van ons land inmiddels. De parkeerruimte is ruim voorzien en wat me opvalt als ik het terrein betreed, zijn de diverse nummerborden uit onze buurlanden. Ik bemerk dat er veel Engels wordt gesproken onderling, kennelijk de omgangstaal in dit int. bedrijf. De deelnemer krijgt ook een blad mee met foto's van Google Earth over delen van het parkoers. Bij de inschrijving krijgt elke deelnemer een waterwerend rugzakje, met flesje water, een dikke chocoladereep, en een regencape. Zo heeft de organisatie elk jaar weer een nieuw welkomstpakket als verrassing. Heb ook wel eens vernomen een T-shirt en cap. en/of flacon water. Ik en andere inschrijvers worden genood, om voor een reclamewand te gaan staan voor een foto. Een verzoek waaraan ik ook gevolg geef. De prijzen van verbruik in de bedrijfskantine , zijn erg aanlokkelijk. Ik oriënteer me op dit startburo, en het moet gezegd, nauwelijks vragen, alles staat duidelijk met bordjes en mededelingen vermeld. Ziet er klasse uit. Ik verlaat het terrein via een oude weg die toen der tijd nog om de toen militaire basis leidde, achter alle industrie en kantoorcomplexen om, al meteen groenig. Gaan aan begin van bebouwing van het airportbedrijf, brug van het Beatrixkanaal over om langs dit kanaal een asfaltwegje voor fietsers te volgen. Valt meteen op de hoogstaande wildgroei die er welig tiert van wilde bermplanten en bloemen in al haar soorten. Het is erg afleidend, erg mooi. Mijn parkoersbrief ziet er verzorgd uit. Er komen erg laag metalen vogels in landingsprocedure over mijn hoofd scheren, maar dit voor even, en ik kom ras vanonder de landingsbaan uit. Steek een binnenweg naar Oirschot over, om pad langs kanaal te vervolgen. Zie op afstand iemand in de berm zitten met als ik naderbij kom ook een persoon lijkt te slapen in het gras. Het waren wandelaars al erg vroeg op weg, maar niet bij deze tocht te behoren, informeer of alles goed is, maar de man in het gras behoeft geen hulp, en ik vervolg mijn weg. Het blijft een weliswaar lang breed fietspad te volgen maar toch lommer en schaduwrijk. Ik kom aan een rustpost van Molex met democratische prijzen aan dranken. Vervolg na kort verblijf en kom aan afstandensplitsing. Even industriegebied van Best door, een enorme parkeerplaats met een even grote supermarkt voorbij. Passeer een T-vorm waar kanaal Beatrix in kanaal Wilhelmina uitmondt, ga dan voor een brug afslaan, een reeks kamperende truckers langs, en gaat de weg over in een zandweg mixed grind -zand. Ik mag heidegebied in en met het vooruit lezen van mijn beschrijving verstap ik me bijna in een kuil op dit pad. Kan het nog tijdig corrigeren. Ik ben weer op oefenterrein van de jongens van 'slands laatste hoop, het gebied van vorige week nog. Het is genieten hier, de rust, de vogels, los zand maar redelijk te belopen. Wel is het wat schaars bepijld, { wel genummerd}, en dit zal onderweg menigmaal me overkomen. Dwaal door hei en bos afwisselend. Tik even de snelweg aan met truckstop, en opnieuw de rust in. Geraak vervolgens aan een asfaltweg weer en langs het kanaal, opnieuw lommerrijk. Plots betrekt het hemelzwerk en het begint ferm te regenen en te waaien, de lucht ziet donkergrijs, oei , als dat maar niet de ouverture voor de rest van de dag wordt!? Loop onder hoge oude bomenrijen die de val der nattigheid enigzins temperen. Op een eenzame lange doorgaande weg, met enerzijds bossen aller soort bomen anderzijds de groene boorden van het kanaal. Bermbegroeiïng in weelderigheid. Ik mag er eindelijk van de kanaalweg af, het landelijke in, wat woninkjes en even overweeg ik daar te gaan schuilen. Ga voorbij een asperge en aardbeienteler waar wat auto's van bezoekers staan, in goeden doen zo te zien. En ziet! De regengoden kennen clementie, er komt zowaar blauw aan de einder. Kom vlak aan Oirschot een doorgaand wegje op, klim naar een viaduct over de A58, daal weer tussen de stromende wateren van de bui, en mag onderaan weer een bosweg in, langsheen een motorcrossterrein, in ruste, vervolg een bospad. Kom in weidegebied terecht en op een splitsing staat weer een wagenrustpost der club, om ons te verkoelen en te versnaperen, opnieuw mooie zachte prijzen. Ook hier verblijf ik niet lang, volg een brede zand/grind landweg tussen bomen en kom uit op de A58 en ga deze even langs tegen het voortrazend blikwerk in. Links van me onafzienbare aspergevelden met wit sterk reflecterend dekzeil zo ver het oog reikt en het verblind me door de kleur haast, de wind blijkt toegenomen, en schaduwen van wolken rollen door het landschap en over het parkoers. Toch, de zon schijnt al volop, dus en geeft de loper moed. Slaan haaks een wegje in omzoomd met maïs en aardappel en bietenvelden, met eik en accacia's recht op een bosgebied af. Ga langs coniferenplantages en piepervelden. Weilandgebied met slingerend beekje. Het wordt nu ploeteren door een kuilig padennetwerk, waar het vol kuilen ligt van motorcrossers. De botten en spieren kraken, en ik ben op mijn hoede waar ik m'n stappen zet. Het gaat constant op en af. Ik ben in de Oirschotse hei en bossen beland. De 40 k.m. -routelopers hebben zich bij ons gevoegd, inmiddels. Ik ruik het groen na de wassing door de regen daarstraks en het dampt wat. Bemerk op afstand een militair object met generator, zo ik hoor, maar sla eerder af. Weer een kuilenpad in wat uitkomt op een laat ik noemen tankbaan, maar voor even dan. Na enig boswerk een poos, kom ik aan een fietswegje en meteen ook wijde blik op verten en weilanden met hele kuddes koeien. Ze komen nieuwsgierig naar het weilanddraad, maar blijven wat argwanend toch op afstand als ik ze benader. Weer allerlei verbouw van gewas in velden langs ja hoor, maïs overheerst, en ook wat schaarse bewoning. Enige quads jakkeren voorbij. Een chaletpark in ruste zo lijkt, voorbij. Een rustpost restaurant van vorige week nog, die het nu erg rustig heeft, laat ik links liggen de ervaringen van vorige week. Aan de einder piekt de kerktoren van "Wentersel" zoals streekdialect het noemt, ofwel Wintelré. Het worden nu even lange saaie wegen wel rustig met verkeer, om het vliegveld heen, waar ik nu en dan stalen vogels het luchtruim zie kiezen. Na een scherpe bocht aan de ingang van een crossterrein mogen we van de parkoersman nog een tamelijk rustig grindwegje nemen, en lopen tussen allerlei veldcrosswagens en motoren en quads gestald door. Komen langs een grote plas waar snelle boten racen. Weer een zand/grindwegje in, een traliehek door, om de plas en dan geraak ik tussen afzettingen van het crossterrein en de rijschool van defensie in, van Kamp Oirschot. Opvallend en ergerlijk is de rommel die er langs de oevers van het meer door dagrecreanten/ pick-nickers, is achtergelaten. Het intermezzo van het ommetje geraak ik opnieuw op de lange verlaten weg van hierstraks , en draai verderop de Spottersweg in. Als altijd een erg drukke plek van vliegtuig-enthousiasten, en dagjeskampeerders. Vliegtuignotities, scanners en fototoestelwerk van het grote en duurdere soort bij de hand. Kijk ook in verlengde van de landings en startbaan waar ik tegelijk het aankomen en vertrekken van de grote vogels aanschouw. Het blijft boeien. Ik stiefel verder over het pad. Kruis bij de brug van eerder vanmorgen de weg een lommerrijk smal fietswegje in, langs het B-kanaal, tot aan viaduct van een toegangsweg o.a. vliegveld , rechtsaf langs de weg fietspad op. Om zigzag rand industrieterrein op te gaan recht op de finish af. De wandelaar wordt met alle egards behandeld en de afmelding verloopt vlotjes, en wordt ik meteen op de foto's gemaakt vanmorgen gewezen. Ze liggen gespreid op tafels. Het duurt niet lang en ik pik 'm eruit. Wat kost ie? "Gratis meneer". Das toch mooi!? Ik kijk even nog rond om dan nog even de overigens smaakvolle doch sobere maar goedvoorziene bedrijfskantine in te gaan ter afsluiting, nog nakaartend met medewandelaars. De tocht stak organisatorisch, goed verzorgd in elkaar. Enkel: Wat meer gepijld is gewenst, en wat meer smalle paadjeswerk ook. Het gebied leent er zich uitstekend voor. Ik besluit hierna, om nog even op het bezoekers-dakterras van het naburige vliegveld, het gaan en komen en afhandelen van reizigers en vliegtuigen te bewonderen. Noem het een klein Schipholletje, maar even zo goed druk en bedrijvig, er is erg veel te zien. Ontmoet nog een oud-collega, ook bezoeker met gade. Nee Peet, incognito is er niet bij, ook hier niet. Een unieke tramachtige pendelstadsbus brengt me later weer naar het centrum van Eindhoven. Een bredere bus wel te verstaan. Volgend weekend ga ik op de min of meer devote toer. Twee dagen v.v. totaal 82 k.m. Handel -Valkenswaard. Er komen maar dik 2000 deelnemers op af..... De week erna staat Lieshout op programma. Dan is het nog even bezien, en in die maand is de grote Int. 4 daagse van Nijmegen. Maar 46.000 inschrijvers nu, uit dik 70 landen. Ik hou u op de hoogte. Houdoe!
Onze Koninklijke luchtmacht, die een wandeltocht organiseert. Het sprak me meteen aan, dit moet wel goed zijn, bedacht ik. Even is de overweging om met de fiets te gaan naar de startplaats. Maar ik beslis toch de vroege bus te nemen. Ik stap in de bus..., zie een bekend gezicht van de chauffeur. En jawel, het is dezelfde man die me enige weken geleden ook bediende, op m'n tocht naar Someren. Ik zet me vooraan in de bus om in het zicht van de man te blijven, en zo keuvelen we wat af. Het wordt een lange rit deze vroege busdienst, het is nu eenmaal zo, ik krijg de noordelijke helft van de stad te zien en maken een beste bocht door Best, om dan pas af te stevenen op de kazernepoort, van 'slands grootste kazerne. Midden in een uitgestrekt heide heide en bosgebied, waar defensie ook nog hun oefeningen houdt, dus ik mag er zonder meer een prachtparkoers uit verwachten, een omgeving die er zich absoluut voor leent. Daar tegenover bevind zich de horeca, een voormalig opvangcentrum voor jongens in 'skonings wapenrok, militairen dus, na hun diensttijd, van de dag dan. Het is er niet druk, al hangt er een en ander al rond. Ik ga gezien de tijd snel op weg. Een Lommelse loper komt kennelijk, niet best gehumeurd binnenstappen , terug van zijn eerste ronde, en gaat meteen weer op weg. Later zal ik begrijpen waarom.....Ga direct een tweezijdig fietspad op, langsheen de autoweg, om na +/- 1200 m. een zandweg in te gaan. Hier ontbreekt een pijl, en op de gok ga ik een erg brede rulle zandbaan op waar rupsvoertuigen hun ploegend werk doen. De route is soms wat zuinig gepijld. Even zoeken welk pad en welke draai dan te nemen. Het blijft voortdurend het beste van de brede zandbaan, {"tankbaan" in de volksmond}, zoeken. Het is eigenlijk een bosstrook die de autoweg van ons scheidt, en dik k.m.'s te gaan is. Het loopt niet prettig. Het is opletten dat je niet zwikt met je voeten in het rulle zand. Na de lange baan steken we terug door de bosstrook om de baan over te steken en een poos langs de baan andere zijde te vervolgen. Voor een oprit naar een autowegviaduct, gaan we links in een brede zandweg in de schaduw, door bosgebied te gaan. Het blijft lang bos, tot we een asfaltwegje oversteken. Hier versmalt het pad, overwegend toch, gaan het bos uit door hooi en weidevelden, en grazend vee, een hele poos onze weg vervolgen. Hemelrijken geeft een naambordje aan. Hier hoop ik toch niet op de verkeerde weg te zijn al om het aardse te verwisselen. De defensiewandelclub houdt opvallend lange zandwegen aan, en ik krijg een onbehaaglijk gevoel. Ook mijn routepapier geeft nogal eens aan dat delen van de route, wegen en paden of zandwegen , kilometer en zelfs met een S op het eind, lang zijn. Ik tel 21 regels...... Wel prettig is dat we veel in de schaduw lopen, want de zon doet zich voelen intussen, ondanks de noordelijke wind. Die zorgt dat de dag later op temperatuur komt. Mijn dunne overjack moet uit. Ik geraak aan een post, waar bronwater in wat kleine bekertjes geserveerd wordt, door een paar engelen. Drinken zijn we wel aan toe. Er zullen verder geen veldposten zijn op de route vandaag. Merkwaardig... Ik had zeker {mogen}? , verwachten dat defensie zich hierin zou doen gelden. Ik voel me bij die gedachte niet prettig. Er volgt nu een zeker 4k.m. lang tweezijdig asfaltfietspad , die door bos gaat, nu en dan even een slinger maakt, en wat veldwerk presenteert. De groei van de landbouwer zijn gewassen is echter nog minimaal, tot bijna niets, mede door de droogte. Bieten, piepers, {aardappelen} dus en maïsvelden zijn des wandelaars deel. Nu en dan wordt ik ingehaald en volgt een kort gesprek. Een asfaltweg biedt ons wijde blik over boerenlandschappen en verre bosranden. Voortdurend komen van beide richtingen op dit lange tweezijdige te gebruiken fietspad hele pelotons, maar ook eenzame fietsfanaten en zomaar dagjes mensen voorbij . Het is erg veel uitwijken en je de mindere erkennen bij soms maniakale rakkers. Het is nog even opletten voor enorme hopen paardenmoppen , waar hele zwermen vliegen van af komen als een of andere wandelaar passeert. Zomaar in de velden volgt een rustpost bij een restaurant, met enorm buitenterras en grote vierhoekige parasols. Ik moet dik een half uur op bediening wachten , die er trouwens wel met enige bedienden aanwezig is. Maar toch vind ik het lang duren en daarom ontgaat de reden me. Het zal later de enige echte rustplaats blijken te zijn. Er hangt geen gezellige sfeer, en ik hoor gemopper bij de clubpost, waar ik kort bij vertoef, omtrent het parkoers, en verzorging onderweg die er eigenlijk niet is. Ik tref hier o.a. een bestuurslid van de Valkenswaardse wandelclub, die zich aan m'n tafel zetten, zij zijn ook niet tevreden. Er tekent zich een sfeer af die niet plezierig is. Ik vervolg na lang genoeg op bediening wachten, maar vergeefs, mijn weg met hen. Gelukkig heb ik in de zomermaanden mijn eigen noodrantsoen bij me. Ik lees op mijn parkoersomschrijving, nog zeven regels te gaan..... Gaan een poos een asfaltwegje volgen , om dan af te draaien de heide in of op zogezegd. Welnu, we zullen het geweten hebben. De bepijling is erg schaars en we tijgeren door enorme zandvlakten, en over tankbanen, bijna onbegaanbaar, zo omwoeld door de mastodonten van onze defensie, de zware rupsvoertuigen en ander zwaar materiaal. De stemming onder lopers slaat hier helemaal om. Lacherig nog wordt her en der opgemerkt, dat het wel de tocht door een woestijn lijkt. Maar toch we hebben er allemaal flink moeite mee. We voelen ons soms commando's op veldoefening, maar ja militair of wandelschoeisel, is een enorm verschil toch. Defensie is kennelijk vergeten, dat dit soort veldwerk niet iedereen voor in de wieg gelegd is. De gewrichten hebben het zwaar te verduren hier, en een makker naast me die wonderwel na twee jaren geleden met een hartprobleem hersteld is na door het oog van de naald gegaan te zijn toen, best mee stapt, verontrust me toch wat... Het lijkt een militaire oefening, en we ploegen voort. Even nog zie ik spookbeelden voor me, wat er met de gemiddelde wandelaar mis kan gaan wanneer hier de zon zou branden met rondom de 30 graden b.v. Op de wijdse zandvlakten in de brandende zon. Gelukkig biedt de wind nu soelaas, maar menigeen om me heen valt stil en wandelt geconcentreerd door het decimeters dikke rulle zand van de tankbanen. Helemaal uit hun pas. Er wordt geslenterd, gezucht, geblazen, gekreund, gezwoegd. Een flinke groep motorcrossers hebben geen meelij met ons en stuiven ons in gigantische stofwolken voorbij, voor hun is dit gebied een uitdaging. Even mis ik mijn "hartmakker" en zijn vrouwtje, en stop ik en kijk lang belangstellend om, eigenlijk een beetje bezorgd ben ik, ze lijken ver achter me. Daar komen ze dan aangelopen. Hij had zijn schoenen uitgedaan en het losse zand er uit gegoten. Ik vrees voor mijn inhoud van schoen nu ook, want ik loop voelbaar vaster in mijn schoenen. Het blijft wijde vlakten zand lopen al maar doorgaand. Eindelijk vinden we aan een bosrand wat vastere grond, maar evengoed, tóch... We gaan muren en bunkerachtige bouwsels voorbij, door finaal omwoelde grond. Hier moeten wellicht z.g. tankslagen woeden in oefeningen dan. We blijven defensiepijlen voor voertuigen volgen waarop onze [papieren] pijlen echter schaars bevestigd zijn. Lopen maar achter onze voorgangers aan die van ver weg te zien zijn. Want diverse keren misten we vandaag, alsook hier ter plekke nu vervolgpijlen, het was nogal eens natte vingerwerk om goed te gaan, het juiste pad of weg. We mogen na lange tijd eindelijk de verharding van het asfalt kiezen van een paralel fietspad, van een doorgaande provinciale weg, een z.g. 60 k.m. weg,maar daar lijkt het verkeer zich niets gelegen aan te laten liggen. Iedereen had terecht{?} , meer verwacht zeker qua verzorging van Defensie. Maar we hebben wel veel natuur en bos gezien , maar te weinig doorgegaan, juist in dit uitgelezen mooi gebied met legio mogelijkheden. Lange wegen en fietspaden vooral nu. Ik hoor lopers smachten naar het einde. In de finishzaal ontspint zich met de burolisten een nu en dan heftige discussie, aan de afmeldtafel, en leden van het organisatiecommitee. De sfeer is verre van prettig. Ook ik ventileer mijn mening, maar blijf rustig. We hebben onderweg ook niemand van de organisatie gezien, al of niet belangstelling tonende. Behalve de controleurs op de post. Ik prijs me gelukkig als ik hoor , dat het op de andere lus ook niet zo fijn ervaren was, en ik zie er maar van af, om het extra langere afstand ommetje, er nog bij te doen. Ik hoor en zie het ook gebeuren dat er mensen het inschrijfgeld terugeisen. Een burolist trilt van de spanning, en heeft een rode kleur. Nee, om langer te blijven in deze sfeer, lokt me geheel niet. Voor €7.50 kun je een medaille bekomen, zonder, kost inschrijving €5 tenzij minus 50 ct. bondslidkorting. Puur verdienen, merkt een boze deelnemer op. Vanmorgen dacht ik nog , {want ik schrok ook}, zal wel inclusief consumptie of 'S, onderweg zijn inbegrepen, tja dat verwacht je zeker van "defensie". De sfeer is om te snijden door alle discussie, en daarin besluit ik niet na te blijven. Is niet zo plezierig. Wouter en z'n vrouw waarmee ik de laatste k.m. meeliep, bieden me een lift naar huis aan. Hij mag me een eind buiten mijn wijk al afzetten, en mijn Annemie is verrast, dat ik alweer zo vroeg thuis aankom. De defensiewandelclub mag zich nog op haar voortbestaan beraden, en zal dus uit een heel ander vaatje moeten gaan tappen om hun voortbestaan nog veilig te stellen. Eenmaal thuis, binnen trek ik mijn schoenen uit om me van een behoorlijke stoflaag te ontdoen. Helaas beste lezer{s}, kan ik omtrent het parkoers en onderweg weinig melden, wat ik graag met u wil delen. Volgende week, wacht me een andere wandeltocht, een traditie die al honderden jaren bestaat. Ik bezie nog of ik hiervan en verslag schrijven zal. Anders, zeker tot volgend keer. Houdoe! Peter Heesakkers
01.06.2013 Buurtvereniging De Vijver te Beek & Donk
Voor de afwisseling kies ik vandaag voor de zaterdagse editie van deze tocht, immers de noordelijke route richting Gemert had ik al diverse malen mogen doen en kende ik nu langzamerhand wel. De snelbus zet me af aan rand van het dorp, en dan weet ik , dat het nog een dikke twintig minuten gaans is naar de startplaats aan de Heereindsestraat de andere kant van het dorp, nu behorende sinds de fusie onder de gemeente Laarbeek. Ik stap vanaf de halte stevig door, en kom aan de startplek C.R. De Zwaan, een vrij algemene naam voor de horeca alom te lande. Ook Leeuw of Gouden leeuw, trouwens. Op het buitenterras is het inschrijfburo voorzien. Gezien de starttijd en het beetje achterstand op de voorgangers, ga ik al meteen in de hoeven. We gaan langsheen een grote parkeerplaats van een naburig groot sportpark, en slaan een weggetje in, landelijk op Lieshout op aan, echter we mogen al een zandwegje in onder ruisende populieren door. Ik geniet vooral van de veelzijdige bermflora. Dit wegje wordt zandweg en we gaan langs een firma die duidelijk handelt in landbouwmachines, wegje wordt zandweg opnieuw en we komen aan de provinciale weg, waarlangs we even een fietspad volgen. Gaan even later deze weg oversteken om de rust van landelijk gebied in te gaan. Noordelijke koude wind heeft hier vrij spel, dus pas ik mijn kleding aan. Ik kom voorbij een schilderachtig boerderijtje met waterput in voortuin en bakhuisje, wat paarden in de wei en een komposthoop waar flinke paddestoelen uit voortkomen in de lente nota bene{!} Een landweggetje stuurt me door velden en ik bemerk veel weidevogels. De rest van deze tocht eveneens. Na een hooiveld volgt een pad met veel oude spar en beuk en stuit op het kanaal, het Wilhelminakanaal, waarlangs we even benen, om verderop een bailey-brug over te gaan, terug langs dit kanaal het fietspad op. Kom voorbij een groepje Polen die gezellig aan het 't bewerken veld, zitten te babbelen. Zandwegjes brengen me over en langs een doorgaande weg. Ik ga even aan de kant voor een wat grote groep dravende joggers, ga langs wijdse velden waar een landbouwer met zijn tractor rondjes draait. Een vredige schaapskudde in het veld, en het gaat even de bossen in. {tussen Stiphout en Lieshout}. Een gehucht door en in de verte steken twee kerktorens fier hun toppen in het landschap. Stiphout, herken ik. Onder aan de oude toren buiten het dorp in het landschap is de rustpost voorzien. Gezellig druk, en zitplaatsen zijn bezet. Ik besluit hier de middenlange afstand op te gaan, en dit besluit zal een goede zijn, zo blijkt later. Loop het wijdse landschap uit, een grindwegje langs een sloot en hoge haag onderlangs, stuurt me door een villawijkje van voornoemd dorp { gem. Helmond intussen}. Een klinkerwegje en langs een enorme tuinderij, brengt me de Stiphoutse bossen in, mooi gevarieerd bos met spar, den, beuk en andere soorten , prachtig gewoonweg. Ook de varens en ander grondgroen, zijn rijkelijk rondgestrooid. Percelen jong berkengroen steken af tegen andere kleuren groen, gaan halfweg om een vennetje met aldoor kwakend kikkervolk, en op de achtergrond de zingende vogels allerlei soort, het is genieten. De vogels zijn na de winter, uit de bebouwing de natuur ingetrokken, en zingen er hun mooiste lied. Een prachtig lenteconcert. Weer verderop een ven, waar ik vlasachtige planten zie aan de oevers, en na weer wat paden opnieuw een ven, waar moe eend haar kroost stuurt en bewaakt. Kennelijk op commando gaan ze het water in en verdwijnen alras in het riet. Mooi schouwspel. We krijgen nu een route zeg maar randje bos en draaien rondom een wijds heideveld enerzijds, met schitterend zicht op de wijdse heide en plassen. Na zo'n drie kwart om deze hei gedraaid te hebben mogen we weer de oneindig lijkende bossen in. Weer een vennetje met kikkergeluiden en opnieuw een moedereend met kroost nog kleinere pluizenbolletjes dan de vorige, ze passen in je handpalm. Trek heel wat padenwerk door hier en het is overweldigend mooi, en de rust is weldadig. Ga dan een echt metershoog heggenpad in dat door overgroeiïng steeds donkerder wordt, met nu en dan wakende honden, gelukkig achter de hekken. Kom weer op een klinkerweg en bemerk dat ik nu tegengestelde richting loop door een villawijkje. Geeneind, zegt een straatnaambord, en ik geloof het maar. Ga van de vorige route af en bewonder een mooie langgevelboerderij en vergis me prompt in de afslag een grassig veldpaadje , wordt door achter mij komend damesgroepje attent gemaakt. Door het veld gaat het weer op de rustpost bij de eeuwenoude alleenstaande toren op aan. Het is er goed verwijlen, veel consumpties zijn gratis verkrijgbaar, evenals de vorige keer op deze post. Na deze post vervolg ik een tweesporig pad, door de wijdse velden, weer in een killige wind. Pas bemest land doet me de neusgaten sluiten, maar het duurt maar even. Ik passeer een enorme boerderij of manège-achtig bouwsel, vrij nieuw en zeer uitgebreid, een kapitaal pand. Een eikenweg 60 k.m. wegje, {toch moet ik nogal eens de bermen in}, stuurt me langs een paar middeleeuwse huizen , en aan de overzijde een schilderachtig kasteel Croy genaamd, het brengt me tot mijmeren naar de middeleeuwen, met grachten erom heen. Ga langs de toegangsbrug van dit kasteel. Beekje de Goorloop over en dan groepje huizen buurtschap Croy langs en bij een schuilhut een smal wat slordig aangelegd betonpad slingerend, door velden, met enkele poortjes en klaphekjes recht op bebouwing aan wat Aarle Rixtel blijkt te zijn, bekend om haar klokkengieterijen. Toch stuurt de parkoersman ons randje dorp zorgvuldig bebouwing mijdende. Ik hoor een harmonie, spelen , maar even later bemerk ik dat het een hoempa-orkest moet zijn, mogelijk op repetitie denk ik nog. Ik geraak aan de volgende rustpost, en daar zit dit orkest op een podium genaamd, De Zwarte fanfare, vreemde naam eigenlijk maar zal ergens aan ontleent zijn. Ik blijf hier erg kort en ga verder, randje dorp en langs een dierenparkje met vooral herten, en gevleugelde en andere dieren gebroederlijk door elkaar. Ik zie mierenkolonies uit de stoepen komen. Even buiten Aarle Rixtel kom ik langs een volkstuincomplex , waarna we een gebied het Aarlese beekdal in mogen, een ruig gebied en volgen een poos een houtsnipperspad dat doorheen dit gebied slingert. Een vijver langs, een loopplank over en nog een brugje, aldoor een hoog en smal graspad volgend, ga langs een kanaal een ouderwetse ophaalbrug over, een stukje industriegebied met op een achterterrein een heuse cockpit van een passagiersvliegtuig. Volg ik nu een brede zandweg met enerzijds wijde blik op Beek, van Donk, de eeuwenoude toren in de steigers, vanwege restauratie, anderzijds weilanden met grazend vee als ook paarden en zelfs een kolonie pony's. Even verderop gehooid land. Ik kruis de provinciale weg, raak even de bebouwing van een nieuwe wijk. Een groep damherten volgt me belangstellend. Gaan nog langs een volkstuin, de wijk weer uit en draaien een vernuftige ronde om de wijk heen. Gaan door een landschap waar van alle planten en bloemen de boterbloem overheerst. Plant en bloem zijn rijkelijk rondgestrooid, in alle soorten en maten, en kleuren. Ga over erg smalle paadjes met begroeiïng allerlei telkens onderbroken met vlonderpaden, twee meter breed, werkelijk schitterend. Ook distels zijn rijkelijk aanwezig en ik denk aan de korte broekenlopers, die het hier wat moeilijk zullen krijgen. Het zijn erg grillig slingerende paden, en absoluut mooi. Even nog de open ruimte in gaat het over een doorgaand wegje het ruige oude tot park omgebouwd "bos" in. De toegangsweg heet IJsvogel genoemd naar een prachtig erg zeldzaam vogeltje. Een byzonder mooie finale toch van deze tocht. Mag nog een verhard weidepaadje lopen langs een wei met vredig grazende schapen, waarlangs jonge knotwilgen, een brugje over, waar je kunt kiezen of langs de Goorloop naar het einde, met smal graspad, of even later langs de parkeerplaats van deze tocht, het weggetje op langs het plaatselijk sportpark, naar een driesprong, waar de finish wacht. Ik mag na afmelding kiezen, tussen een drinkwaterzak, een boodschappentas, of een cap. De laatste kies ik tegen zonnige en warme wandeltochten. Resumerend over de tocht vandaag. Een absoluut schitterende tocht veel afwisseling, en vooral het extra ommetje van de 30 k.m. , de extra 10 k.m. door de bossen tussen Nuenen Lieshout en Stiphout was byzonder mooi! Dat gebied heeft of hebben de parkoersbouwers ten volle uitgebuit, werkelijk fenomenabel! Had dit zonder meer niet willen missen. Heb vooral hiervan heel erg genoten. Vind ik niet alleen, andere lopers onderweg, waren vol lof. Het was een zorgvuldig en zonder meer uitgekozen route, met veel afwisseling, ik zou hier nog lang en meer over kunnen schrijven, maar dan krijgt u bij het lezen wel een houten achterwerk. Ik en zeker ook de anderen waren of zijn dik tevreden. Ik, en we hopen, dat we nog lang van de omgeving middels deze vereniging mogen en kunnen genieten, ik kom er zeker graag terug. De organisatie zowel als de parkoers-architecten hebben een dikke pluim of medaille verdiend. Ze hebben vast met toewijding deze route uitgezocht, prachtig in een woord jongens! De bepijling was ook absoluut áf, duidelijk , en plenty aanwezig, ook de splitsingen afstanden. De eigen welvoorziene verzorgingsposten. Deze club heeft op wandelgebied een mooie toekomst voor zich. Ik heb in elk geval een prachtige dag genoten. Het is een gebied met enorm veel mogelijkheden. Mijn byzondere dank aan vereniging, en medewerkers. Aan u lezers: Houdoe, tot volgend keer.
Ik hoor nog laat in de nacht de regen kletteren. Heb er een hard hoofd in wat de dag hieraan volgend brengen zal. Als de wekker zoemt, sta ik ras naast mijn legerstede, en kijk hoopvol door het raam. Het ziet er vochtig uit maar de regen lijkt gestopt, de lucht is wel grijs, zwaar en erg donker. Ik overleg wat te doen. Zal maar niet de hele etappe van Eindhoven naar Luyksgestel gaan doen. Besluit met de lijnbus naar Waalre af te reizen en daar op de route te gaan, neem extra regenkleding mee, in de rugzak, en de paraplu. Meestal valt het dan met de regen mee of blijft het zelfs nog al eens weg, maar ik riskeer het maar niet, gezien de situatie van nu. In Waalre stap ik dus de bus uit en weet dan dat ik nog een dikke drie k.m. te gaan heb naar het verkorte deel van de etappe. Je kan deze route n.l. tot ook in Riethoven instappen. Ik kom aan café De Volmolen aan , daar bij een van de vele watermolens die de Dommelrivier in deze provincieregio waar deze doorstroomt , rijk is. Het is er erg rustig, maar auto's erom heen geparkeerd vertellen me dat er al onderweg zijn. Toch zal het weer zijn stempel gaan drukken op de opkomst zo blijkt. Ik laat de route dus vanaf Eindhoven voor wat ze is, en stap hier in de verdergaande route. Ik ga na inschrijving naar buiten en draai achterom de bijhorende camping op. Het is er erg stil, nog uitslapers, of toch thuisgebleven gasten. Ik ga langs de campinglaantjes, met caravans, en dan volgt een hekje waardoor we ons moeten slingeren, meteen tegenstrooms de rivier Dommel, en ook meteen beland ik op een drassig smal paadje, die slingert door een uitgebreid broekgebied. Her en der liggen planken om een drogere doortocht te verzekeren. Wordt er wel direct verwelkomt door allerlei vogelengezang en gepiep, zo mooi. Heel spaarzaam komen nog lopers achter me aan. Het is her en der oppassen met de drassigheid, maar moet tegelijk zeggen, absoluut mooie opening van deze tocht. Ik tref ook diverse lange afstands routemarkeringen allerlei afstanden en naam en aard. Het is duidelijk een zeer gewild gebied hier. En dat blijkt mij ook. Het blijven modderige graspaadjes en ik hoor ook de koekoeken roepen, naast ander gevolgelte, ga voorbij diverse hagen en maisveldjes tussen de bossages in. Draai achter een groensingel door en zie door de takken een weide met een zee van boterbloemen. De toon van de tocht vandaag is zonder meer gezet. Voel me helemaal in mijn element meteen al. Steek een asfaltweggetje over om tijdlang tussen wijdse velden en maisakkers te gaan omzoomd met eikenlanen. De koeien volop in de weiden. Voel nu wel de kille wind en rijg mijn dunne regenjack even dicht. Passeer al gehooide landen , en wijdse akkers bieten en mais vooral. Mijn parkoers-omschrijving is erg gedetailleerd, en stuurt me nu talloze bospaden door en de hele route vandaag zal telkens onderbroken gaan worden met akkers velden en weiden tussen de immense bospartijen. Absolutely, faboulous mooi! Zelfs zonder de uitgebreide parkoersomschrijving vind ik moeiteloos mijn weg door de bush, feilloos uitgepijld is ie. De vogels zetten hun lenteconcert door. Het klinkt fantastisch mooi, verder puur stilte om me heen zij het dat er sporadisch toch een wandelaar me inhaalt, en we even wat woordjes wisselen. Elke loper is het eens, het is prachtig de route , en uitgekiend. De wind ruist door de bomen, maar we lopen meest beschut er tegen , omzeilen voortdurend plassen op de paden, maar het blijft boeien. De bikers blijven goeddeels weg vandaag op de paden. Gaan een sparrenbos door en bewonder wat verderop muren van bloeiende en dichte hoge rododendrons. adembenemend mooi. Er is wat bewoning gekomen tussen de bomen te zien, bungalows en villa's. Gaan de onmetelijk lijkende bossen weer uit door velden met opnieuw opkomend mais, en zien de contouren van het dorp Riethoven opdoemen. Passeren dorpsgrens bebouwing en wordt gestuurd door geminimaliserde beukenheggen rijen, weerszijden de paden waarachter de tuinen van woningen hun achterom . Ondanks bewoning is het er zo stil dat het lijkt op een uitgaansverbod. Gaan dan naar de dorpskern en in tegenstelling tot vorige van deze tochten mogen we pauzeren, aan de eigen club z'n wagenrust. Goed voorzien , en tegen een paar euro's extra inschrijfgeld, mogen we ons gratis zogezegd voorzien van allerlei eet en drinkgerei. Een verzorging waar je niets tekort hoeft te komen, in een woord geweldig! Flesjes drank om mee te nemen en flesjes bronwater, vraagt men dan wel een kleine bijdrage. Aan zitjes en afdak van tentzeil is gedacht, zonder meer áf. Noodt tot lang zitten maar de rest der tocht wacht. Voort gaat het weer klein dorp uit langs een drooggevallen waterstroom met anders als een glasplaat helder water van een waterzuiveringsstation. Even klinkerweggetje wat overgaat in asfalt en dan mogen we weer afslaan de mooie Kempense natuur in. Kunnen opnieuw een modderbad omzeilen. De grond verwerkt alom onderweg nog het water dat gevallen is voorbije nacht. Midden op een brede zandweg worden we het bos als alternatieve route gestuurd waar het pad of zandweg ondergedompeld is met regenwater. Enkele tientallen meters maar. Gaan dan langs een bomen en plantenkwekerij, met ook coniferenboompjes en buxus. Gerst en zowaar korenvelden die al naar mijn gevoel hoog staan. Gaan door bossen met rijk varens voorzien, Aardappelvelden . Gehooide grasvelden, blokken een veld hoog gras driekwart rond. Nu en dan zijn de bospercelen open met velden afgewisseld, om de boer zijn werk te laten doen. Bloeiende moerbeibomen en bremstruiken het is allemaal te bewonderen. De eerst wijfelende lente lijkt door te zetten in al zijn glorie. We komen aan een smalle asfaltweg waar het wemelt plots van wielerfanaten in sportieve kledij, en snelle fietsen, de streekkrant, die dit organiseert, heeft er zijn route door dit gebied lopen. Gaan verderop een halve slag rotonde om van een drukkere doorgaande verbindingsweg, en blijven aan een betonpaadje fietsers ons tegemoet zien komen, kiezen ervoor daarom om langs dit pad te gaan waar het best lopen is. Loop dan een toch duidelijke pijl voorbij en ik niet alleen, moet voorgangers luid terugroepen. We zijn meteen de fietsers kwijt. Weer talloze bospaden, aarden wallen gaand , opnieuw diverse keren onderbroken met prachtige bospercelen de ene groter dan de andere wisselen af. Daarmee ook de aldoor velden voor de boer zijn voorzienigheid en heide en grasvelden, met soms vee. Het parkoers blijft boeien zonder uitzondering. Bij een camping moeten we een drukke weg oversteken. En vort gaat het weer de onafzienbare bossen in. De volgende rustpost is voorzien aan de noordrand van Bergeyk, weer een post goed voorzien met alles erop en eraan, en vrij verkrijgbaar, de verzorging is zonder meer uitstekend. En veelzijdig voorzien. Na deze post gaat het even de rand van de wijk door maar wordt alras het bos weer ingestuurd een smal vochtig pad in en rijk omsloten door moeder natuur, zien nog even een kastanje boom in bloei met rose kaarsjes en ruilen een visgraat klinkerwegje voor het vrije groen in. Gaan pas veel later het bos weer uit en zijn we in een klein dorpke aanbeland een vrij nieuw wijkje door zig-zag om een brede zandweg met langs liggend asfaltpaadje te gaan. Ik kies voor zand. Kom aan hoofdweg Luyksgestel - Bergeyk en volgen een poos een fietspad daarlangs om wat verder een grasweg de wijdse velden in te stappen, op afstand zien we een klein bosperceel waar het wemelt van de kraaien, een kraaien kolonie dus, en de herrie is dan ook navenant. Met in de verte de oude kerktoren van het einddoel van deze tocht. De contouren van het einddorp tekenen zich steeds meer af. Gaan aan einde van voornoemde graspad een asfaltweg op en wandelaars om me heen draven nu door. Het paard ruikt het hooi en de stal zullen we maar zeggen. Komen nog langs een wegafzetting met enorm veel geparkeerd blik tot in de verre omgeving , maar wat er zich nu echt afspeelt krijg ik geen hoogte van. Lopen dan het dorp in, en in rechte lijn stevenen we op de dorpskern af. Ik weet nu waar de finish zijn zal. Had je gedacht ja. Op die plek die we al jaren kennen en waar altijd de finish was bij een cultureel centrum verrijst nu in aanbouw dus een erg groot complex met opnieuw een centrum en activiteiten gebouw met lagere scholen en wat dies meer zij. Heb de pijlen genegeerd, maar we blijken nu een eindweegs de dorpsstraat af te moeten gaan om geheel verscholen een tijdelijk onderkomen binnen te gaan. Resumerend, en daar was elkeen het eens met elkaar; een fenomenaal prachtige natuurtocht, dwars door het Kempenland gaand, met uitnemende verzorgingsposten onderweg. Absoluut voor herhaling vatbaar, een zonder meer parkoers om van te smullen. Die er niet waren of door weersomstandigheden afzagen te komen, hebben een sublieme natuurtocht gemist. Helemaal echt Brabant in al haar schoonheid. En die paraplu? Die had ik thuis kunnen laten!.... Wel had naar later informatie het oostelijk van onze route, in Limburg, nog uren 'sochtends nageregend, en kennelijk velen doen besluiten , thuis te blijven. Zij hadden fenomenaal misgegokt. Veel deelnemers moesten met de bus terug naar Eindhoven , omdat ze daar hun auto geparkeerd hadden, { anderen hadden hun auto hier in het dorp geparkeerd en waren 'sochtends met een touringcar naar Eindhoven gegaan , om van daar uit terug te lopen } , dus de busmij. had er ook weer een goeie aan. Ik en zeker ook de anderen, kijken terug op een fantastische wandeling, waar elke rechtgeaarde natuurliefhebber van kan smullen. Het was genieten met de dikke hoofdletter G. Gegroet, tot volgend keer. Op z'n Brabants; Houdoe! Peter Heesakkers.
De naam Hermode is ontleent aan de Griekse oudheid, en betekent,"Snelle bode". Ik had er even een hard hoofd in omtrent de vooral tijdige bereikbaarheid, want zopas kwam ik bij het uitzoeken op mijn peceke, van mijn reisweg erachter dat de bus een heel eind om moest rijden vanwege wegwerken tussen Someren en Lierop. Maar achteraf bezien, kon het niet mooier, de bus kwam exact langs de startplaats, net na de omlegging, en de chauffeur dropte me bereidwillig vlak aan de ingang van de oprijlaan van de blokhut, waar de startplaats voorzien was. Qua weer bofte ik niet, het was na opstaan vanmorgen al een getreuzel wat doe ik aan, want het moet gezegd, volgens het weerkundig instituut is het tot nu de koudste lente sinds veertig jaar. De voorspelde regenbuien in ons deel van het land, dus vooraf de buienradar geraadpleegd, en vervolgens de regenkledij en plu maar bijgestoken. Met de hoop op weg gaand, dat het wel mee zal vallen. En m'n verkoudheid wil ook van geen wijken weten, en zo dus besliste ik op het allerlaatste moment aan de inschrijftafel maar een 20 k.m. route te doen. Of ik had in de achtervolging moeten gaan na de laatste starters op een langere afstand, in voorlopige eenzaamheid. En daar voelde ik niets voor. Rina, ervaren wandelaarster, gepokt en gemazeld in de wandelwereld zal tijdelijk me vergezellen. Ze hersteld nog van knieproblemen, en kiest voor korter vandaag. We stiefelen de oprijlaan terug af naar de uitgang, steken de rotonde over om even een fietspad te volgen richting Lierop. Mogen vervolgens een zijweggetje in met vooral rijkbegroeide fluitekruid in de bermen, en we worden vergast op allerlei vogelgeluiden. Blaffende erfbewakers, maar ach blaffende honden bijten niet, zolang ze blijven blaffen tenminste.... Later in een bocht splitsing afstanden, moet ik beslissen korter te gaan dan eerder voornemens, { geen 30 k.m.}, en wordt een eindweegs verder de asfaltweg een brede zandweg, langs nog kale akkers en struikgroei in de bermen, waaronder ontluikend her en der al brem. De mais komt al aarzelend uit de akkergrond gepiept. We passeren een hout-stammen boomstapel welke heerlijk geurt. Gaan na wat geslinger door nog open landschap en steken de doorgaande provinciale weg over, welke even een klinkerwegje wordt. Hier heb ik het genoegen een ruim 80 jarige kranige medevoetganger te treffen, Sjef, die er een behoorlijk gangetje met zijn vrouwelijke metgezel Marianne, voortstapt. Ik groet 'm nederig en met respect. Even een praatje met deze actieveling over koetjes en kalfjes, maar op d'n duur laat hij me toch zijn hakken zien. Knap hoor. Het klinkerwegje gaat over in brede zand/grindweg. We passeren een gloedje nieuw paviljoen welke behoort bij een enorm golfterrein in aanleg. Gaan over weer naar een asfaltwegje welke ons stuurt door landschappen. In een bocht bij een nieuwe geheel hout opgetrokken villa in Amerikaanse stijl gaan het even hierna over in een zandweg of pad en vervolgt de route tussen enerzijds landerijen en akkers en weiden anderzijds bos. En hier waren we ook voor gekomen. De naam van deze tocht "Bossentocht" dwalen we en poos. Even nog vraagtekens bij zowel omschrijving als bepijling, die even in gebreke blijft, of heeft hier iemand aan de bepijling gezeten? We zullen het niet meer weten , maar na enig ronddolen en gezoek, ontdek ik , dat het weer goed komt als ik weer een genummerde pijl ontwaar. Geraak aan rand heide en bos even de open ruimte in, waar een dagjesman me vraagt vanwaar de tocht uit gaat , wat ik loop enz. Bij de naam Hermode, staat hij op verkeerd been en denkt dat het van een Somerense modezaak uit georganiseerd wordt. Hi-hi. Mijn lachspieren komen in beweging. Rina is ondertussen al op korter afgegaan van mijn route, en ik vervolg met Sjef en Marianne. We dolen door een schitterend allerlei kleuren jong groen bodembedekt groen tussen oudere bomen meest den. Stappen over wildroosters en bruggetjes. Gaan nog langs een ven met uitkijkhut om dan een stuk gemarkeerde route Zomerven te volgen. Al maar rechtdoorgaand komt plots een imkersverblijf in zicht, waar voor de wandelaar een terras onder afdak voorzien is, en een rijk voorzien buffet met warms en koud, broodjes , soep en alzo meer. Diverse drankjes zijn gratis zelfs. Het wordt weer een plek vol ontmoetingen met ook bekenden. Hier komen de langere afstanden ook en zelfs tweemaal voorbij. Na wat langer verpozen stap ik weer tussen uit terug even en dan wegje asfalt op met veel dagjesmensen, en streekrecreanten. Het was gaan druppelen en dit zag ik 'sochtends voor vertrek thuis al, het zou een gevecht op het randje van een regengebied worden die rakelings over de streek trok en Ned. Limburg en België urenlang zou bevloeien. Liep een eindweegs verder dan ook onder randje van de bui uit, en kon mijn regenscherm al gauw in vouwen. Langsheen de bosrand gaat het een stuk LAW-route volgend de markeringen. Dan een tweezijdig fietspad en dito weg oversteken Heeze-Someren om dan de Strabrechtse hei in te gaan, met klaphekken en graspaden. Een eindweegs verder na wat paadjes volgt een lange knuppelbrug over moerasachtig gebied met aan weerszijden een uitdrogend merengebied. Mooie vergezichten ook. Verruil het aan einde houten pad, voor meer open dennenbos waarover ik over de paden slinger in volstrekte eenzaamheid en rust, alleen de vogeltjes allerlei begeleiden mijn tred, met hun gepiep en gezang, absoluut prachtig om te horen. Stap enige malen door poortjes of hekwerken en over wildroosters, almaar slingerend door bos in allerlei samenstelingen geboomte. Volg nu de markeringen van de Bontvenroute een hele poos. Kom door een open heideveldje met jeneverbesbomen en struiken. Naar de wijdse open heide op aan en daarlangs flaneer ik dan weer een hele poos. Stilte alom. Enorme vennen tot aan de einders. Een en al rust. Dan toch weer de bossen ingaan. Krijg een poosje een mountain-bike pad te gaan. Geen bikers tegenkomende trouwens. Na opnieuw een rooster langsheen een hekwerk van een paar draden boven elkaar, geraak ik aan een verzorgingspost in het bos. Daar kan ik me laten zakken op een heerlijke terras of tuinstoel, en geraak ik weer aan de klets met deze en gene al of niet bekende. Opnieuw veel keus aan het buffet aan natjes en droogjes, gratis verkrijgbaar andere drankjes te betalen. Je komt hier vandaag voor erg weinig geld inschrijf totaal niets tekort. Het is absoluut toppie vandaag. De club heeft nog feloranje pilonen op het asfaltweggetje in de bocht ervan geplaatst, als aanduiding dat zij er staan met hun kraam en wij er zitten. Niettemin presteert het een voorbij komende auto om tegen een gelukkig plastic pilon aan te rijden. Toch van honderden meters ver goed zichtbaar {!!}. Waar blijft de rijvaardigheid bij sommigen, en de oplettendheid? Na de rustpost steek ik het wegje over de bossen weer in , over een zacht paadje groenigheid en de weiden mooi verscholen tussen alle groenigheid van grassen en boomgroepen, een bosperceel, prachtig gebied zonder twijfel. Kies verderop voor paralel een onder de dennen en sparrenbomen pad te gaan, i.p.v. asfaltweggetje, ik grap dat ik liever in de schaduw loop, die er vandaag overigens niet is. Langsheen het hekwerk van een onmetelijk grote camping, die overigens karig bezet blijkt in dit lange weekend. Wat een topweekend had moeten zijn. Zou de crisis de schuld zijn? Blijven maar gaan langs brede diepliggende sloten of vaarten in dit bos. Geraken dan eindelijk de bossen definitief uit zo blijkt en wisselen in voor een weggetje met verspreide boerderijtjes en huiskes. Akkervelden en weiden onder de bomen die de wegjes omzomen. Prachtig landelijk. Kom dan aan de doorgaande weg Lierop-Someren uit een fietspad opgaand. Die weg is rustig nu vanwege wegwerken, enkel nu en dan een fietser passeert. Steven recht op de rotonde aan nu in de weg die verderop kruist te weten Asten Someren Heeze. Passeer nog wat rustige gaande lopers die de pijp op lijken te hebben. Steek de rotonde veilig en opmerkelijk rustig omtrent verkeer, over, om na enige tientallen meters weer de toegangsweg in te draaien langsheen volkstuinderij naar de finish in de blokhut. Het is nu een stuk rustiger in tegenstelling tot vanmorgen toen het hier ramvol stond met auto's van deelnemers. In de zaal is het na afmelding nog goed verpozen, met echte streekvaste wandelaars en oude getrouwen. Nakeuvelen over een dijk van een mooie echte "bossentocht" . Globaal te wandelen tussen Heeze Someren, Lierop. Aan de inschrijftafel blijken de Limburgse deelnemers, wat even verderop zijn grenzen heeft, in deze streek ver in de minderheid te zijn. Wat kilometers verderop was het zowat de hele dag blijven regenen, terwijl wij meest toch droog gewandeld hebben {!}. Zij werden wakker 'sochtends vroeg met regen en zijn maar niet van huis gegaan , kennelijk. Toch was de organisatie dik tevreden met de opkomst. Een zowel op papier {route-omschrijving} als uitstekend gepijlde routes. En door werkelijk schitterende natuur. Daar hebben dorp en club hun ligging mee. Tine V. uit Helmond meld zich ook af, en van haar krijg ik later een lift naar en tot op verzoek, Lierop. Hier is de bus me net ontglipt en daar deze een uurs dienst rijd, { op zondagen}, ben ik een tijd veroordeeld tot mijn paraplu in de zachtjes neerdruppelende regen. De stad verderop , was vandaag zo goed als droog gebleven {!}. Zo vertelde mijn Annemie me. Ik kijk terug op een werkelijk schitterende natuurrijke wandeldag. Tot volgend keer. Houdoe.
